#a esmorga

[ldoaofficial]

LDOA will play two shows in Spain next month!

May 20 @ Esmorga Fest, Sarria, Spain

May 21 @ Trash Can Music Club, Madrid, Spain

You can get your tickets here:

[captainmdhridoyhossain-blog]

[ad_1] Importante: solo conozco a C. Tangana de una entrevista que le hice y un par de eventos en los que coincidimos. También importante: no soy del Celta. Es más, soy coruñés. Digo esto para despejar cualquier duda sobre conflicto de interés o parcialidad en lo que vengo a defender aquí, y es que ‘Oliveira dos cen anos 1923-2023’, el himno creado por Antón Álvarez Alfaro para el club vigués que se lanza hoy, es una obra maestra descomunal que eclipsa casi toda la música española publicada en los últimos años. Para mí es algo objetivo, una obviedad, y me resultaría extraño que un solo ser sintiente del planeta no comparta mi opinión. Pero soy consciente de que existe esa posibilidad y por eso escribo esta columna. Estamos ante una canción con una dimensión épica al nivel del Suo Gân de John Williams en la peli de ‘El Imperio del Sol’. Una barbaridad sonora que te empuja a cabalgar colina abajo como Mel Gibson en ‘Braveheart’, cara pintada de azul celeste incluida. Decía Woody Allen que cuando escuchaba Wagner le daban ganas de invadir Polonia. Yo escuchando este tema me siento como un dron ciclado volando sin frenos que se sumerge en el agua helada de las Cíes y planea después sobre el cañón del Sil y acantilados de la Costa da Morte hasta estrellarse sonriendo en un bosque ante ochocientas meigas haciendo queimada y la Santa Compaña golpeando tambores gigantes. REBOSA ALMA. Que no es lo mismo que la cosa esta de “tiene duende”. Respira de verdad. Respira verdad. Palpita. Es humana. Se reboza desnuda en el barro. En estos tiempos de sobredosis de producciones artificiosas y una euforia ridícula por los avances de la IA, parece casi una ensoñación el poder envolver los sentidos con un coro orgánico tribal que es como la versión enxebre de la ópera más bella y sofisticada que se te venga a la cabeza. Lleno de matices, evocando personas y personajes, mariscadoras, paisanos y hasta Milhomes, el protagonista de la novela ‘A Esmorga’ de Eduardo Blanco Amor, la Galicia más ruda. HE LLORADO REAL al ponérmela en el bus de camino al trabajo. Varias veces. Por mis lágrimas se escurren Amparo mi profe de Lengua, comidas en familia en el Luces de Bohemia de Urzaiz, Alfonso Montero, Novalbos, las pintadas que hacíamos en la rampa del parque del Arenal, los Multicines Centro, las primeras olas con Chete, Juan y Diego, Camelias y la urba de Fran en Alcabre, mañanas de sábado jugando a squash en el Coliseum, un día que me encontré a Antón Reixa en la playa de Patos con camiseta de Mano Negra y cajetilla de tabaco en su bañador turbo, Xiana pidiéndome un helau en Samil y, por supuesto, el estadio de Balaídos. Y es que, lo confieso, pasé tres años de mi infancia en Vigo. Si he afirmado que no soy del Celta es simplemente porque no me gusta el fútbol (perdón). Pero por algún motivo que se me escapa, a los niños del cole Rosalía de Castro nos regalaban entradas gratis para la grada de Río Baixo (XUVENTUDES CELESTES) y de ahí enseguida saltamos a la de Fondo como chiqui-hooligans prematuros entre bombers y martens. Mis padres juran que viendo un partido por la tele me encontraron detrás de la portería, de espaldas al campo, charlando y comiendo pipas. Yo regresaba a casa feliz, sin saber ni el resultado pero habiendo descubierto infinidad de cánticos y grupos punk que todavía hoy me alumbran. Como La Polla Records de Evaristo, celtista de pro. “CORAXE NA LOITA, puxa Celta decote, siareiros celtas orgullo da Galiza”, berraban las bufandas de los Celtarras en nuestras tardes de niñez detrás de la portería. Lo que le ha entregado Pucho al equipo olívico es un berro con mayúsculas y sin duda una canción de lucha, pero sobre todo de amor. Arranca con el mantra de “creo que estou namorado dos teus dous ollos azuis” que, en serio, si no te pone el vello de punta date un martillazo en el pecho porque es muy probable que tu corazón de piedra se haga añicos.

“Non sei se podo vivir sen ti pero iso eme igual non o quero probar, cada vez que mires atrás sempre hei estar aquí”. Demoledor. Iván Ferreiro lloriqueando porque al FOLCLORE GALEGO no se lo recibe igual de bien que al flamenco y de pronto El Madrileño mete este gol por la escuadra y de chilena demostrando que basta con hacerlo bien. O, en este caso, excelente. Quiero volver al Vigo de mis diez años de edad y que la Coral Casablanca y las pandeiretas de As Lagharteiras llenen Castrelos de aturuxos y asistir en directo a lo que ya es mucho más que un himno futbolístico. Es el ‘Roots’ de Sepultura pero mejor, una pieza de arte visceral, un trozo de tradición, un poema hermoso que te pone en trance con los ojos hacia dentro y surcando la ría, esquivando bateas a lomos de los arroases. De pequeño, en casa se contaban anécdotas de los músicos de Milladoiro y A Roda -presentes en los créditos de esta cantiga moderna- o del director de la editorial viguesa Ir Indo, Bieito Ledo, que decía que mide LA FELICIDAD de las personas en función de si asubían o no (en castellano: silban, esta sí conviene traducirla). Para medir si una creación es virtuosa basta con cuantificar la emoción que contiene y en ‘Oliveira dos cen anos 1923-2023’ encontramos toneladas. Una energía imparable de ríos caudalosos que descienden en picado y se convierten en llanto incontenible y majestuoso corriendo por nuestras meixelas como la fervenza de Vilagocende. “¡Un escudo no meu peito!”. Espérate, a ver si resulta que sí que soy del Celta. [embed]https://www.youtube.com/watch?v=d_6f0JQOfM8[/embed] IAGO FERNÁNDEZ es responsable de contenido de Gen Playz (RTVE). Anteriormente estuvo al frente de la edición digital de Tentaciones de El País, la redacción de VICE en Madrid, el programa La Realidad Definitiva de la Cadena SER y un espacio de entrevistas en MTV. [ad_2] , 2023-07-09 01:37:22 , #himno #del #Celta #C.Tangana #himno #una #máquina #hacer #llorar for more interesting Article Visit regularly : https://mycyberbase.com/

[zorrxchicle]

torn between being like. maybe you went a bit overboard with the use of "fluid" and "liquid" here, and knowing I've gone out trying to have fun on rainy nights and it is just like this

[womeninthewindow]

A esmorga (Ignacio Vilar, 2014)

[choquejuergas]

eduardo blanco amor, a esmorga

“toda a noite estivera xeando, e a lama estaba dura nos sulcos das rodas, i a carretera somellaba de pedra que até se podría trepar nas pozancas que deixara a chuvia coma si foran de vidro groso, que hastra as herbas da cuneta brilaban co carazo coma si tivesen luz por embaixo do terreo, pois aínda non se vía coasi nada”

“a pouco de anda, e cando ía chegando polo mesón que lle din da cristalina, o tempo atepedouse, coasi de súpeto, cun neboeiro que se viña erguendo do sul, negro coma mis pecados, pro de máis bo levar que aquela friaxe de coitelos que me deu no rostro da cara ó saír da casa da miña amiga. polos altos do ceio, que arestora estaban a crarexar amodiño, coma con preguiza, víñanse erguendo unhas nubes empardecidas e víase que ía cambiar o tempo pra tronada”

“aló dentro o aer estaba tépedo, agarimoso e cheio dese arrecendo das tabernas no inverno, que tanto gorenta o corazón e que fai esvaír todas as cousas amoladas que un leva na cacheira cando aló entra. arrecendía, ademáis, ós chourizos asados e ó viño novo, que xa se vía que tiña boa chispa co só ollarlle as burbullas a desgaxarse en canto caía nas cuncas... afora debruzárase a chuvia, achoada e mesta, e o día puñerase fusquento coma si voltara pra atrás. cando se abría a porta, entraban os refachos do vento até a cociña esparexendo o fumazo e facendo arrandear as restes dos chourizos dependurados encol da lareira...”

“estábase moi ben, ó quente, manxando, bebendo e ouvindo as chuscadas dos tratantes ó pe da lareira co seu bo lumazo de mollos facendo esboirar as castañas, mentres afora chovía a deus dala”

“a cibdade somellaba asolagada por aquil baleirarse do ceio, sin trégolas, que puña triste o corazón. a min xa me amolaba non tere bebido máis, porque cunhas cousas e outras, andábame a amolar o “pensamento” así coma de lonxe, pro con gañas de botárseme enriba e meterme na súa negrura, coma decote me socedía...”

“o furado daba a un soitiñode camelias, tan escuro que as frores somellaban luciñas de coor. naquil istante tiven medo, máis que a cousa diste mundo, pois non son eu dos que lle fuxen ás cousas diste mundo, a calisquera cousa que podía vir de non sei onde. as pingotadas  da grosa chuvia de tronada daban na follax dos camelios cun bruído de redoblante”

“que eu son home de traballo sábeo todo o mundo, que endexamais estou de folganza máis que cando non o hai. e góstame de vrau e de inverno, polo bo tempo e polo mao; que aínda lle digo que ises días de inverno seco até dá gosto meterse na tarefa. vostede non o sabe, nen ten por que sabelo, porque é home de pruma. pro eu dígolle que, chegare meio tullido, tirar de chaqueta, cuspir nas maus e porse a mallar nos seixos pra facere o morrillo, até sentire que o sangue vai quecendo e lle vai subindo pola gorxa a gaña de botar unha cántiga... e non lle digo nada cando vai chegando a raxeira do sol por enriba dos montes...”

“eu púxenme a pensar, a pensar, coma fago decote cando non teño o “pensamento”. porque o “pensamento é cousa moi difrente do pensar. cando penso, goberno eu; pro cando se me mete o “pensamento” vólvome outro, mesmamente  coma si non fora eu... pensei na raxada, que tería ido, con toda aquela auga de deus, a levarme o xantar ás obras, tal como quedaramos, como facía decote, tan leda e sorrinte cando estabamos a ben, e no bo tempo traguía tamén ó rapaz e axuntabámonos alí, ó pé duns érbedos... e pense tamén en como tería sido meu pai, o que non conecín e polo que dil decían non se perdera moito; e pensei no meu irmao, que nunca se soupo dil e que endexamais voltara de por eí adiante, e na miña irmanciña, con aqués males que lle daban e aquel quedárase descorada e rixa horas inteiras, que foi mellor que deus a levara, que disque todo lle viñera da doenza que meu pai trouxo de cando andivera de varrendeiro, en cádiz, sendo mozo... e pensei despois noutras cousas, nas que xa pasara e nas que tiñan que pasare; porque eso é o amolado que eu teño, o porme a pensar, a pensar, non só no que socedeu senón no que pode soceder, que o vexo coma si xa tivera pasado... se non pensara, decíame eu pra o meu chaleque, sería coma ises, que están eí envorcallados, a topeñar, co coalleiro  cheio de comida e de bebida, adormentándose igoal que nenos entre unha tarabelada e outra. pro o fodido é que eu penso pasando das cousas que son ás que non son, e dunhas noutras sempre chego á morte, e entón xa non penso máis, porque ó chegar a tal intre venme o “pensamento” que xa non é o ir pasándolle a un pola cachola as cousas, unha a unha cos seus nomes, coas súas caras... o “pensamento” é coma se pensase todo xunto, con todo o corpo, e todo me vén tan embrullado e témero que si durara moito non tería máis romedio quemorrer... cando me vén moi estremoso é coma se algo fose medrando dentro de min, sen ser eu, e coma se me fosen a estalar os pulsos, i éncheseme o peito dunha forza tal coma si se me fora a esfrangullar dun esboiro... pro outras vegadas venme manseliño, agarimoso, coma cando un está canso e se bota a dormir e escomeza a afundirse, a afundirse..., que é cando máis medo me pongo, e ás veces acordo de socato, porque teño cavilado que este mergullamento tan manseliño non pode parar máis que na morte... e ó mellor é a morte que anda degorante de min pra me levar a par de si sen doenza, coma quen se durme... moitas veces doume ó viño por me librar de iso, anque non ande de esmorga. o viño é o único que me ceiba do “pensamento”, que me desamargulla diste deixarme ir afundíndome pra dentro, que non pode parar máis que na morte... non sei se vosté me entende, pro agora xa o sabe”

“nos baraústres dos corredores, patís e galeirías que daban ó curro, penduraban, ensarilladas e mestas, coma un pano amarelo e corrido, as espigas do millo brillantes coa chuvia”

“¡que ben se estaba, sandiós, na morneza daquela farta bodega, que hastra daba preguiza o porse a pensar que aquelo finaría de alí a pouco e que un tería que saír e apandar outra vegada coa chuvia, co vento, coas cousas do mundo cabrón...!”

“parara de todo a chuvia e sopraba un curisco que tollía os alentos. non había nas rúas alma viva. a lúa viña grande e crara por entremedias das nubes esfiañadas e lixeiras”

“o certo é que escomezaba a estar inquedo dentro de min e quería ir a onde houbese xente e onde se armase rebumbio, e beber e beber, antes de que medarse aquelo, anque me ardesen as paredes do peito”

“o altar maior locía todo aceso de candeas, que moito me chamou a atención que a tales horas da noite isto socedese. estaban aló, a carón, dúas ou tres ducias de cabaleiros, pois mulleres non se vían, todos axeonllados, e ouvíase o besbellar dos rezos a pouca voce, e todos moi xuntos e rezando a eito, coma si estivesen botando unha ladaíña”

“porque a verdade é que cada cousa que faciamos non era das que se fan decote nas esmorgas, que ó fin todas son cousas de adiversión e trastadas que teñen remedio... nós iámolas facendo de tal xeito coma si as fixeramos sen darnos conta, ó menos polo tocantes a min, pra que logo non tivesen remedio, coma quen vai fechando portas tras de si e guindando coas chaves, coma pra non querer voltar, tal coma si adrede camiñaramos á nosa pirdición”

“conque ó chegar perto da praza maor, oíronse as tres da mañá no reló da catedral. a xiada estraba as rúas e mais os tellados, que todo somellaba de vidro polo moito luar, i os charcos da chuvia estaban outravolta adurecidos polo carambelo”

“a casa estaba toda a escuras, como era de supoer. o soutiño dos camelios daba unha sombra mesta e témera recortándose no chau. a lúa ía caendo ó poente, e o seu relustro facía faiscar coma espellos os vidros de toda a galeiría...dígolle, señor, que aquel silenzo e aquela luzada tan estremosa puñan máis medo que unha ducia de homes armados. somellaba que algo tería que soceder dun instante a outro”

“e foi eisí coma, dunhas noutras, fumos sañir á galeiría que ollaramos á mañá pola parte dafora. por dentro era moi espaciosa i estaba ateigada de prantas, e unha delas subía en ramallada até cobrir o teito. o luar daba de cheio nos vidros. matamos a luz que levabamos connosco e todo ficou mergullado naquel fusco e lusco branquizoso coma cousa de aparecidos”

“ó pouco de andar, perdeuse no escuro. pola miña parte, e aínda con todo o que matinaba, era tanto o esmorecemento que en canto me deixei caír no chau xa encomencei a velo todo tal e coma si estivera soñando... a lúa desaparecera xa facía un anaco. o ceio estaba limpo e caía a rabiar a xiada. do terreo erguíase unha fumaza ou brétema que quedaba a pouco altor i escomenzábanse a vere, polos cumios do montealegre, as luzadas, aínda moi borrallentas, do mencer”

[kinocube]

De troula

Poucas cousas hai máis humanas que celebrar cando as cousas saen ben. En realidade, calquera cousa é unha boa excusa para festexar: un aniversario, un nacemento, unha unión, un triunfo, unha conquista, unha boa nova, que a noite é plácida, que remata o ano ou que somos xoves e vai sol, como dicía unha viandante na reportaxe sobre a felicidade que Jean Rouge e Edgar Morin nos brindaron en Chronique d’un Été (1961). Tanto ten o motivo, nós, como seres humanos, estaremos sempre dispostos a rendirlle unha homenaxe á boa fortuna cunha celebración. Ten que ver moito coa felicidade que buscaban Rouge e Morin, de feito, pois a festa pura e secular é a manifestación máis estrondosa e desenfreada da ledicia. 

Falemos dos anos 20, unha época que poderiamos considerar de auxe do cinema, de difusión do formato da longametraxe de ficción para trasmitir historias ás masas. O cinematógrafo percorre todos os continentes propagando e normalizando a costume -a aficción- de ir ao cinema a ver unha película; tamén xorden novas correntes como o expresionismo e outras vangardas que diversifican as narrativas cinematográficas. 

E que ocorre nos anos 20 do século pasado, hai agora cen anos? Un cambio importante de mentalidade, sen dúbida. Como Raquel C. Pico analiza en Noticias da modernidade (2021), as mulleres experimentan novas liberdades, loitan contra as vellas cadeas. A xente esquece os vellos protocolos de comportamento e entrégase ao flirt e ao charlestón e mozos e mozas acuden aos thés dansant a bailar toda a tarde. 

O cinema non é alleo a isto, por suposto. O novo medio (xa non tan novo) pobóase de sheiks, vamps e flappers que se abandonan á esmorga como catalizador das súas ansias xuvenís, á caza do flirt, ao anhelo de esquecer os problemas e desfrutar sen complicacións. Non esquezamos que saímos dunha guerra, a Primeira Guerra Mundial, para caer nunha década despreocupada, áxil e -relativamente- feliz, os roaring twenties. 

Cos anos 30 e 40, a Gran Depresión e mais a Segunda Guerra Mundial, con toda a escuridade que trouxo -xenocidio, crimes de guerra, éxodo- ficou menos tempo para celebrar, e as festas convertéronse en celebracións modestas e, nalgúns casos, agridoces, como a que acoden Tom Joad e a súa familia en The grapes of Wrath (John Ford, 1940), chea de melancolía. 

Os anos 50 trouxeron consigo o auxe do musical, da danza e do baile. Os adolescentes da época comezaron a bailar rock and roll, á imaxe e semellanza do que a xeración anterior fixo do charleston; nas proms americanas, os estudantes desfrutan de festas á súa altura, no que experimentan a amizade e o amor a miúdo por primeira vez. 

A xente moza quere divertirse e co optimismo e a rebeldía volta a esmorga. Semella que a cada época de crise a segue un período de recuperación caracterizado polo anhelo de felicidade, pola manifestación ruidosa da alegría; en ocasións falamos do desenfreo polo desenfreo, en círculos viciosos -nunca mellor dito- no que as personaxes se abandonan aos placeres inmediatos para esquecer os graves problemas que os axexan; mesmo nos últimos tempos, despois de dúas crises económicas case seguidas, parece que volven rexurdir as narrativas pragadas de troulas excesivas. 

En ocasións unha festa é algo máis que un contexto social. Ás veces serve para un determinado propósito narrativo que avanza a trama. Trátase dun ambiente cargado, cheo de persoas, que converten calquera acción nunha acción pública, a ollos de todo o mundo. Cecais por iso é o momento ideal para revelar un segredo. Porén, nunha festa multitudinaria os asistentes non adoitan facer moito caso do que ocorre ao seu arredor -demasiados estímulos- así que tamén é posible utilizar unha festa para ocultar a identidade dun personaxe -mellor, aínda, se a festa é unha mascarada- ou unha acción, como o bico tráxico de Michael Corleone ao seu irmán Fredo en The Godfather: Part II (Francis Ford Coppola, 1974). 

Pero hai moitos tipos de festa. Hai celebracións puntuais relacionadas cun determinado acontecemento, pero tamén a troula urbana dos sábados á noite, no que non existe un motivo concreto que celebrar máis que a necesidade de pasalo ben. Tamén se representan no cinema as celebracións de salón decimonónicas onde se visten grandes vestidos, se baila o valse e se cea seguindo ríxidos protocolos, un contexto que en ocasións se converte nun campo de batalla para as urdimes dos aristócratas en materia de negocios e relacións.

Outras veces o mellor é rebentar a festa cun suceso inesperado. A aparición dunha personaxe misteriosa -ou ameazadora- ou un súbito estrondo -unha puñada, unha bomba, unha tormenta- resoan mellor cando ocorren no medio dunha celebracion; falamos do contraste, un vello coñecido desta bitácora: para amplificar unha emoción negativa é necesario establecer un punto de partida positivo, pois cando máis alta é a ascensión, máis dura é a caída. Por iso, situar unha mala nova ou unha sorpresa desagradable, é interesante situalo nun contexto de troula. Da mesma maneira, é un xeito óptimo de aumentar o suspense, reunindo nun espazo a unha gran cantidade de persoas susceptibles de convertérense en vítimas. 

Hai filmes como El Ángel Exterminador (Luis Buñuel, 1962), no que a propia festa é o verdugo dos seus asistentes, condenándoos a unha sorte de arresto domiciliario no que os seus modais burgueses, as súas máscaras sociais, van caendo conforme as personaxes se van desesperando. Tamén a esmorga acaba coas vontades de Cibrán, o Bocas e o Milhomes, protagonistas d’A Esmorga, o libro de Eduardo Blanco Amor e mailo filme de Ignacio Vilar (2014); é a espiral de autodestrución crecente a que os conduce entre licores e pelexas cara o seu final. 

En definitiva, a troula é unha parte máis da nosa humanidade, algo que leva con nós dende o berce da nosa existencia como unha homenaxe á nosa felicidade e benestar; o cinema só recolle eses anaquiños da cotiandade, máis importantes do que pode parecer a simple vista, e os transcende, os converte e os resignifica. 

Até o vindeiro episodio!

[cantoghalpon]

[tamarindo-ilustracion]

La Esmorga. Café con leche, sacarina y hielo.

2017

[manoelt-finisterrae]

esmorga da luz do Sol ca Lúa

© Manoel T, 2022

[zatroshop]

Esmorga, a (bba): 4 (Biblioteca Blanco Amor)Tapa blanda – 25 octubre 2010

Esmorga, a (bba): 4 (Biblioteca Blanco Amor)Tapa blanda – 25 octubre 2010

[amz_corss_sell asin=”8498653215″]

[languages-and-tea]

GALICIAN book recommendations: classics & basics

(These are Amazon links)

hey, obviously my opinion

- A esmorga, Eduardo Blanco Amor.

- Follas novas, Rosalía de Castro.

- Que me queres, amor?, Manuel Rivas.

- Cousas, Castelao.

- Arraianos, Xosé Luis Méndez Ferrín.

- O lapis do carpinteiro, Manuel Rivas.

- Cantares gallegos, Rosalía de Castro.

- Xente ao lonxe, Eduardo Blanco Amor.

- Os biosbardos, Eduardo Blanco Amor.

- Antoloxía do conto galego do século XX, Luis Alonso Girgado.

Poetry books coming too. All these books are part of my childhood and adolescence because I studied them and dozens more. They mean a lot to me and I feel great warmth in my heart making this recompilation. There’s so much more I didn’t include because if it were for me, I’d put them all, but that isn’t a very good idea, is it? haha

BONUS:

- Historia mínima de Galicia, Justo Beramendi (in Spanish).

[ocioengalicia]

¡Confirmados los primeros grupos del Esmorga Fest 2018 en Sarria! #Concierto #Musica #Music #Sarria #Lugo #Festival #2018 (en Sarria)

[nosvemosenprimerafila]

RAYOTASER: Apunta el nombre...... Ález Mera y Pablo López Juan forman el dúo gallego de postpop y electroindie Rayotaser. Acaban de lanzar un trabajo más que recomendado, "Robocops".  En nuestro incansable afán de descubrir nuevas bandas emergentes nos hemos topado con un proyecto que promete muchas alegrías en el 2020. Ellos son Rayotaser, vienen de Galicia y no son nuevos en el mercado musical precisamente. Su cincuenta por ciento, Álex Mera, militó ya en la banda Colectivo Oruga, cuyo debut "Too Many Knobs" ya sonó en míticos festivvales como el Primavera Sound o el Sonar Galicia. Junto al productor Pedro Chamorra graban su primer trabajo, el EP "Tengo que pedior perdón"(autoeditado), y lo mueven con bastante éxito en festivales como el Superbock Underfest, Melonafest, No Tengo Mamá, Atantic Fest, Esmorga o Prestofest.   Con una presencia cada vez más elñectrónica en sus temas, publican ahora este "Robocops" a través del sello La Melona. Como adelanto ya hemos podido saborear temas como "San Junípero" y "Todo lo que pido" (escogido como uno de los 100 temas del 2019 en nuestra lista de los mejores singles de este año que acaba). Desde NOS VEMOS EN PRIMERA FILA les deseamos mucha suerte en su andadura para este 2020 y esperamos tenerlos pronto en nuestro programa de radio para que nos cuenten muchas más cosas sobre su aventura musical.  #indie #emergentes #electronica #synthpop #alternativo #pop #postpop #robocops #rayotaser #lanzamiento MUCHO MAS EN HTTPS://WWW.NOSVEMOSENPRIMERAFILA.COM (en Galicia, Spain) https://www.instagram.com/p/B6sxMWko99L/?igshid=17230e8q543sb

[zorrxchicle]

sometimes classics are classics for a reason yeah very true

[praza-teatro]

LA CUBANA CONVERTE O TEATRO NUN CARNAVAL EN ADIÓS ARTURO. Por Afonso Becerra de Becerreá

“No, no hay que llorar, que la vida es un carnaval...” así lle botaba azucre Celia Cruz ás desventuras e aventuras.

La Cubana, que en 2020 cumpre 40 anos e que foi unha das compañías catalás que fixo a revolución do teatro nos 80, volve agora, en 2019, a celebrar a vida desde o teatro de revista e de varietés.

Adiós Arturo, a súa última produción, de 2018, anda de xira polo Estado e recalou no Teatro García Barbón de Afundación en Vigo, con funcións desde o xoves 26 de setembro até o domingo 29.

O día antes da primeira función, o mércores 25, fixeron unha presentación teatral na rúa, diante do García Barbón, travestindo a fachada de Antonio Palacios nun escenario de revista, poboado polo exotismo da imaxe de varios loros de plumaxe colorida e os rótulos lumínicos típicos de La Cubana. O loro Ernesto, que era algo máis ca unha mascota para o defunto Arturo.

Na presentación comparecía todo o elenco vestido de festa, en cores rechamantes e con moita pedrería. Alí, en plena rúa, fixeron un número musical para presentar e publicitar o espectáculo, diante dos viandantes e dos medios de comunicación locais. Logo, prestáronse a facer fotos coa xente e, desde as distancias curtas, a saudar e rir.

O dramaturgo e director de La Cubana, Jordi Milán, estivo un rato falando comigo sobre iso do oficio e da artesanía no teatro. Dicíame que agora había un problema nas escolas porque ensinaban ao alumnado a ser artistas, pero non lles aprendían o oficio. Segundo Jordi Milán, cando hai un bo oficio a arte aparece. E todo isto viña a conto de que á cooperativa de La Cubana non lle gusta, nin pode, ficar cun espectáculo só en Barcelona ou en Madrid, sen moverse e facer xira. Gústalles xirar cos seus espectáculos porque, entre outras razóns, consideran que iso, ir de xira e poñerse en relación con públicos moi diversos, forma parte dese oficio da/o comediante. Por outra banda, non reciben subvencións de cultura e, por tanto, teñen que moverse se queren vivir de facer teatro. E diso viven. E se non vivisen diso, entón non serían profesionais.

Eu achegueime cun grupo de alumnado da ESAD de Galiza para que coñecesen un pouco o traballo actoral e o estilo de La Cubana. Entre outras razóns porque, cando toca traballar a análise e composición de personaxes, en dramaturxia, tocamos tamén o personaxe estereotipo, característico no vodevil, na comedia de costumes e na comedia lixeira e popular, e eu adoito poñerlles de exemplo a La Cubana, igual que facía o meu mestre Joan Abellán no Institut del Teatre de Barcelona. Pero, resulta que teño unha boa proporción de alumnado que non sabe quen é La Cubana. Así que había que ir e ver.

Despois, presenteille a Jordi Milán a Roberto Pascual, que tamén veu, porque coincidimos en horario co mesmo grupo de alumnado. Pascual, ademais de profe na ESAD é director artístico da MIT (Mostra Internacional de Teatro) de Ribadavia. Jordi comezou a lembrar os espectáculos de La Cubana nos primeiros anos da MIT Ribadavia e eu fiquei fascinado co que contou. Naqueles anos 80, teatro a pé de rúa, un sireno metido no pilón dunha fonte, bailarinas e bailaríns que ofrecían un baile agarrado, por 1 peseta, na Praza Maior da vila, e moitas moitas gamberradas naives, xa con ese estilo camp que os caracteriza. Daquela, La Cubana, rompía coas convencións máis típicas do teatro burgués desde a comedia que se mesturaba co público, desde a inxenuidade e a picardía, desde un colorido desbordante.

Adiós Arturo dálle a volta á cerimonia luctuosa dos funerais. Arturo era un bon vivant, un vividor, e nas súas últimas vontades deixou escrito que non quería un enterro triste, con loito etc., que quería unha gran festa. Ningunha funeraria se quixo facer cargo da organización desa esmorga, porque non están preparadas para iso, así que, La Cubana, que estaba sen traballo nese momento, accedeu a organizar o “jolgorio”. Este é o punto de partida ficcional para un espectáculo que se move nos lindes do parateatral (un tipo de posdramaticidade que entronca cos xogos de simulacro dos Entroidos e Carnavais, nos que non hai unha asunción afectiva psicolóxica dos personaxes por parte dos actores e das actrices, senón unha simulación divertida e transgresora a través da caricatura e da parodia).

Así pois, Adiós Arturo é unha parodia dos funerais, unha inversión carnavalesca, na que o público tamén participa. Quince minutos antes de que comece a función propiamente dita, as actrices e actores de La Cubana, organizan, na platea, grupos de espectadoras e espectadores que se queiran disfrazar de monxas, xeques árabes, indios, un bispo, gaiteiros, aristócratas, embaixadoras/es de diversos países... que, en determinados momentos do espectáculo, serán iluminados polo canón de luz de cabaré, poñeranse en pé e subirán ao palco para desfilar por diante do féretro, etc.

Así que a animación do escenario tamén se dá na platea, cun constante trasego de comparsas e personaxes. Ademais, como en toda festa de hoxe en día, os teléfonos móbiles conectados para o que fose, facer fotos, vídeos... (As que ilustran este artigo son as que fixen co meu teléfono na presentación do 25 e na primeira función do xoves 26 de setembro).

Entre todo este folklore carnavalesco, que é unha grande caricatura dos diferentes estamentos sociais, as actrices e os actores de La Cubana, desbordan simpatía e virtuosismo na súa capacidade para mudar de personaxes estereotipo: Herminia Soler Paredes, a veciña de toda a vida, lercha e aqueixada de parkinson; a diva da ópera, unha anciá con sobrepeso e coxa; Lupita Olivares, cantante de rancheras e corridos mexicanos, que vén en cadeira de rodas e cun goteiro, acompañada dun mariachi; Marcel Crussoe, mimo de fama internacional, un octoxenario que se ampara nun andador e que é unha parodia de Marcel Marceau, coa típica camisiña de mariñeiro e a cara maquillada de branco; Lady Oliva Peterson, unha anciá inglesa que preside unha asociación de tauromaquia e que se traviste en toureira, para cantarlle ao féretro “El Relicario” en inglés; Alberto San Román, o famoso barítono que, no Café de la Ópera das Ramblas, nunha noite de infortunio, cando o deixou a súa esposa, encontrou o consolo de Arturo e o acicate para desfrutar con outras mulleres; Don Ignacio Búho, o notario e presidente da Asociación “Arca de Noé”, que nos vai sorprender cos motivos desa asociación polos animais; Rashid El-Halili, chófer particular do defunto, que nos baila “El pincho moruno”; a ex-vedette do Tropicana, anciá e medio cega, alter ego de Celia Cruz; a Asociación de transformistas de Vigo; a familia dos sobriños do defunto, todos de loito, expulsados do teatro, pola organización da festa, porque o seu tío Arturo non quería loito nin prantos na súa despedida.

Toda esta recua de personaxes pasan polo palco, para realizar diferentes números de comedia, desde o cliché caricaturesco, para contarnos, moi brevemente, a súa relación co defunto. Sempre relacións nas que mediaba a festa ou/e o sexo. Fronte a éstes, a familia, as sobriñas e os sobriños, aparentando dor e buscando as xoias e os números da combinación que abre a caixa forte do seu multimillonario tío.

Hai aí unha irreverente crítica á familia, concibida como unha especie de empresa, na que as comenencias pesan moito. Porén, Arturo era un home libre, que nunca se atou a unha parella, nin tivo fillos.

As actrices e actores de La Cubana: Jaume Baucis, Xavi Tena, Toni Torres, Nuria Benet, Àlex González, Babeth Ripoll, Montse Amat, Toni Sans, Edu Ferrés e Virginia Melgar, son virtuosos do “fregolismo”.

O “fregolismo” é unha arte que provén de Leopoldo Fregoli (1867-1936), actor, transformista e cantante italiano, que levou á máxima complexidade espectacular o xénero parateatral do transformismo.

As actrices e actores de La Cubana, mudan a caracterización externa e interna, desde vestiarios moi vistosos e complexos, deseñados por Cristina López, e a maquillaxe e caracterización por La Bocas, até as maneiras de moverse e falar, e fano cunha axilidade e unha fluideza desbordantes.

Os ritmos lizgairos de comedia, así como a vis cómica, son outro dos selos do traballo de La Cubana. Un teatro popular e divertido.

Outra das peculiaridades relevantes desta última peza de La Cubana, moito máis acentuada ca nas anteriores, é a adaptación do argumento ás circunstancias locais de cada lugar no que fan o espectáculo. Isto é outra das figuras retóricas dos xéneros cómicos, a súa aproximación ao local, o emprego de sketches que recollan persoeiros e circunstancias do lugar.

No caso de Vigo, por suposto, apareceu a caricatura do alcalde Abel Caballero e de algunhas das súas iniciativas máis populistas, desas coas que reforza o viguismo e semella querer meternos no libro Guinness dos Records, como o alumeado do Nadal, co que intenta superar a New York, Paris, Londres ou calquera outra megalópole. As festas populares da Reconquista, do San Roque... as asociacións folklóricas, o marisco, o sector da pesca e do naval, etc. Para iso, sitúa ao protagonista ausente, o defunto Arturo, nunha importante época da súa vida, na cidade olívica, de aí a súa decisión de que a despedida final fose no teatro García Barbón, que agora se rotula co título de Afundación.

A realidade local, nos xéneros cómicos máis populares, como o cabaré e a revista, entra dentro do guión. Por iso encontramos no escenario algunhas actrices de La Cubana falando galego e citando asuntos da propia cidade e dos seus barrios e parroquias.

En definitiva, Adiós Arturo é un canto carnavalesco ao carpe diem, unha peza non só para rir, senón tamén para divertirse participando nesta despedida.

[chamademesimbad-blog]

AS MIÑAS 20 NOVELAS IMPRESCINDIBLES O pasado venres, a xornalista Ana Abelenda pedíamos para o suplemento FUGAS de La Voz de Galicia, a unha serie de persoas da cultura, que dixésemos cales eran as nosas 20 novelas imprescindibles. Loxicamente na reportaxe non podían poñerse todas, así que de seguido ofrezo a miña lista completa. Non están por máis orde que a alfabética. 1984, de George Orwell 20.000 leguas de viaje submarino, de Jules Verne A Esmorga, de Eduardo Blanco Amor Alicia en el país de las maravillas, de Lewis Carroll Arredor de si, de Ramón Otero Pedrayo Cien años de soledad, de Gabriel García Márquez De ratones y hombres, de John Steinbeck El amante, de Marguerite Duras El principito, de Antoine de Saint-Exùpery. El proceso, de Franz Kafka La insoportable levedad del ser, de Milan Kundera La isla del tesoro, de Robert Louis Stevenson La peste, de Albert Camus La Saga/Fuga de JB, de Gonzalo Torrente Ballester La vanidad de los Duluoz, de Jack Jerouac Mazurca para dos muertos, de Camilo José Cela Memorial del convento, de José Saramago Memorias de Adriano, de Mrguerite Yourcenar Niebla, de Miguel de Unamuno Robinson Crusoe, de Daniel Defoe https://www.instagram.com/p/B2GUmVpCh_w/?igshid=vjf4mjsxpyvq