#Uit eten In Nancy

[micheltaanman-blog]

Frankrijk - Nancy - Brasserie L'Excelsior

Frankrijk – Nancy – Brasserie L’Excelsior

[captainfriedcheesecakecolle-blog]

Max komt een sprookjesfiguur tegen!

Max gebruikt cocaïne dagelijks. Hij heeft Henri vermoord, en gebruikt nu meer drugs samen met Nancy. Wanneer Max naar huis loopt wilt hij cocaïne gebruiken, omdat hij er zo verslaafd aan is. Hij wordt hij verdwaald in het bos waar hij door loopt. Nadat hij uren door het bos heeft gelopen wordt hij zo moe, dat hij moe op de grond valt en daar slaapt. Hij wordt wakker in de voormiddag nog, en snift meer cocaïne. Hij loopt hongerig rond in het bos tot hij een huisje ziet in de verte. Hij loopt dichter het huisje, en ziet dat het van snoep is gemaakt. Hij gaat binnen in het huis en ziet nog lekkerdere dingen om te eten. Hij begint heel veel snoep en te eten. Door het hoog cocaïne gebruik kan hij heel veel eten zonder zich vol te voelen. Hij wordt zo vol dat zijn maag pijn begint te doen. Hij doet een dutje en wordt de volgende dag wakker. Hij heeft een raar gevoel en denkt aan zijn rare dromen van een heks die zijn maag aan raakte met een glimlach. Na zijn grotere cocaïne dose gesnift te hebben begint hij weer snoep te eten. Hij beslist om te kijken wat er allemaal in het huisje zit. Hij ziet heel veel snoep, maar ook ketels, ovens en rare groene soepen in ketels. Hij wilt proeven wat er in de ketel zit, hij rukt zich erin maar dan duwt iemand hem in de ketel. Hij ziet de heks uit zijn droom lachen en ze sluit de deksel van de ketel. De heks zet de ketel in een oven, en gooit houten planken in de oven. Max, die een beetje bewust is probeert hulp te krijgen om te onstnappen uit de ketel. Hij belt Nancy en vertelt haar dat hij gevangen is genomen door een heks en in een ketel zit in een oven. Nancy stelt Max gerust en zegt dat ze er zo zal zijn om hem te redden. Max gaat comfortabeler zitten in de ketel en begint het suikerige jus te drinken dat in de ketel licht. Max hoort lawaai buiten de ketel, en begint te roepen voor hulp. Hij hoort voetstappen dichterbij komen. Hij begint opnieuw te roepen maar krijgt geen antwoord. Dan hoort hij het geluid van vuur en schrikt zich. Hij belt Nancy, en Nancy verteld hem dat ze er bijna is en dat hij nog even relaxt moet blijven en dat alles zo goed komt. Het wordt warmer in de ketel, maar dan hoort hij een deur openen. Hij roept "Nancy!!!" maar krijgt geen antwoord. De deksel opent even, en er komt suiker naar binnen, en de deksel wordt meteen weer gesloten. Max was te zwak en slaperig om snel genoeg er tegen te reageren om te ontsnappen. Zijn telefoon heeft geen accu meer, en zijn vlees begint te bakken door de hitte in de ketel. Max verliest zijn bewustzijn, en de volgende dag eet de heks Max, die suikerig is gemarineerd en goed gebakken is. Nancy is ongerust omdat hij Max zo lang niet heeft gezien . Ze begint te denken dat Max niet gewoon heel high was, maar dat hij misschien gekidnapt was. Ze zwijgt over de zaak omdat haar druggebruik er door zou kunnen worden verraden. De gerechtpolitie komt tot de conclusie dat Max Henri heeft vermoord, en dat Max is gevlucht, en daarom vermist is.

[vaneijzerenb-blog]

Week 89: Een uitstapje naar een grot, fijne gesprekken, veel etensafspraken, voetbal, soepkeuken & whiteboard

Hoi iedereen!

Boem: weer een wekelijkse mail van je Griekse God! Niet veel praten, let’s go!

Vandaag (maandag) hebben Elder en zr. Finlayson de Elders in Athenes voor een dagje uit meegenomen naar een druipsteengrot. Bjorn schreef ons dat echt heel leuk was en dat het voelde als vakantie. De foto’s in dit bericht zijn allemaal van dit uitje.

Dinsdag hadden we een goede morgen met persoonlijke studie en toen meteen de deur uit om een les met Kostas te hebben. Hij heeft het moeilijk met de alcohol maar ik zal jullie niet te veel bezig houden met zijn problemen. Hij is een goede man die wil veranderen en we zien de liefde van God in Kostas zn leven. Daarna hielpen we onze Albenese vrienden in het park en we mochten met het grote gereedschap aan het werk, wat echt heel cool was! Daarna gingen we naar district meeting, was erg goed. Toen hadden we Facebook en deden we onze studies. Daarna gingen we met de APs naar Pavlos en zijn moeder Nancy die 2 leden zijn uit Griekenland. Was heel cool om met hun samen te zijn en goed home made Grieks eten te hebben! Daarna hadden we een hele goede opbouwende gedachte en gingen we terug naar huis.

Woensdag hadden we weer een les met Kostas in de ochtend. Nu ik aan het schrijven ben zie ik dat we veel lessen hadden met Kostas, maar hij had het nodig en er zijn altijd andere mensen die ons gesprek volgen en mee praten dus dat is goed, maar τελος παντων als je dus leest dat we een les hadden met Kostas weten jullie waarom. Daarna hielpen we de Albenezen weer en gingen we terug naar huis en hadden we lunch. Toen een les met Michael Schafer, ging heel goed. Hij had veel moeilijkheden de afgelopen weken maar we konden hem een beetje troost bieden. Daarna Facebook gedaan en toen vroegen de APs of we met hun naar de Pruess familie mee wilden omdat ze hadden gevraagd of we konden komen dus hadden we weer een etensafspraak! Zegeningen!

Donderdag hadden we Kostas weer in de ochtend en toen hielpen we Nikos en Spiros, onze vrienden van Albanië, daarna namen we snel een douche want we hadden een afspraak met Spiros en Tasos die in het vertalingsteam zitten voor de Kerk hier in Griekenland. We gingen naar een cool restaurant en we praten met hen over een paar dingen en hoe we hen konden helpen en zij ons. Daarna hadden we onze studies in de middag en gingen we naar Syndagma om Mike te ontmoeten. Hij is een vriend van vorige week en hij wil zijn Engels oefenen en wij ons Grieks dus we helpen elkaar en we hadden een hele goede tijd met hem, was heel nuttig!

Vrijdag hadden we onze Soepkeuken in de ochtend en er was een andere groep van Vlaamse meisjes die kwamen om te helpen. De Soepkeuken is een initiatief van de katholieke kerk en daarom zijn er regels voor kleding. Een paar meisjes waren niet gepast gekleed en werden weg gestuurd. Jammer, maar de andere waren aardig en we waren met net genoeg mensen om iedereen te helpen. Daardoor iets later klaar en toen onze studies gedaan en een whiteboard met Kato Patissia, was heel goed!

Zaterdag hadden we weer een les met Kostas in de ochtend en daarna gingen we met de Zusters en Elder Finlayson naar een vrouw die om een zegen had gevraagd. Maar toen we bij het huis aan kwamen was ze jammer genoeg niet thuis. Toen naar Mars Hill gegaan met Elders Zizzi en Gaskill en daar schoon gemaakt en een Gyros gegeten. In de middag onze studies gedaan en toen een les met Stephen die we een tijdje niet hadden gezien en daarna gingen we naar Manolis voor een les. Toen in de avond met de APs en Elders Zizzi en Gaskill voetbal gespeeld met vrienden, was heel goed en we hadden veel gesprekken!

Zondag hadden we Kostas die met ons samen mee naar kerk kwam wat erg goed was. We gingen met hem naar de Engelstalige gemeente, dus dat was anders dan in het Grieks maar ging goed. Na kerk hadden we veel te doen, we gingen naar huis en snel gegeten. Toen wekelijkse planning gedaan wat nodig was. Daarna onze andere studies en toen gingen we naar Syndagma met de APs en we hadden een whiteboard met hen wat erg goed ging!

Dat was mijn week!

Liefs,

Elder van Eijzeren

"An old proverb says that a journey of a thousand miles begins with one step, so watch your step"    - Jeffrey R. Holland -

[lentlvanroy-blog]

Podium - Oliver Twist

Weesjongen Oliver Twist groeit op in een somber armenhuis in het 19de eeuwse Londen. Wanneer Oliver zo brutaal is om meer eten te vragen aan Mister Bumble, de man die het weeshuis leidt, wordt hij verkocht aan een begrafenisondernemer. Als de jongen terecht komt in een omgeving van grafzerken en doodskisten, neemt hij al gauw de benen. Terwijl Oliver rondzwerft in de straten van Londen ontmoet hij een vrolijke bende gauwdieven onder leiding van de schurk Fagin. Oliver wordt ingewijd in de kunst van het stelen. Vanaf dan is Olivers leven constant in gevaar.

Dit is een nieuwe theaterbewerking, geregisseerd door Bruno van Heystraeten, trouw aan het legendarische boek van Charles Dickens. Het heeft een uitzonderlijke cast met top acteurs en acht getalenteerde kids als de bendeleden van Fagin.

Recensie Oliver Twist

donderdag 20 april 2017 - Fakkeltheater Rode Zaal - Sascha Siereveld

Het verhaal van de bekendste wees uit de Engelse literatuur was terug te zien op de Antwerpse planken. Dit keer niet in een groots opgezette musicalversie, maar in een veel kleinschaliger toneelstuk van Loge 10 Theaterproducties in de Rode Zaal van het Fakkelteater. Mil Sinaeve mocht in de huid van Oliver Twist kruipen. Maar het was toch vooral Aron Wade die als Fagin, de leider van de boevenbende, de show mocht stelen. Aron portretteerde hem als een aardige, angstige, oude vrek met gevoel voor humor en een hele dosis vaderliefde voor de bende schoffies die voor hem gingen stelen. Auteur en regisseur Bruno Van Heystraeten had Fagin voorzien van enkele leuke opmerkingen en oneliners, maar algemeen genomen lag het niveau van de dialogen niet erg hoog. Er was duidelijk bewust gekozen om er een ontspannen avondje uit van te maken voor het hele gezin en in dat opzet was men geslaagd. Oliver Twist was een pretentieloze familievoorstelling, maar ook niet meer dan dat. In 1838 al schreef de Britse schrijver Charles Dickens het verhaal van de weesjongen Oliver Twist die uiteindelijk toch van rijke komaf bleek te zijn. Het werd een verhaal over de kloof tussen arm en rijk, over sociale uitbuiting van de onderste klasse van de maatschappij en over de criminele aspecten in de onderbuik van de grootstad Londen. Het verhaal is al ontelbare keren verwerkt tot films, toneelstukken en een wereldberoemde musical. Bruno Van Heystraeten maakte er voor Loge 10 Theaterproducties een nieuwe Vlaamse herwerking van.

Opvallend daarbij was dat het stuk vrij traag op gang kwam tot op het moment dat de figuur van Fagin werd geïntroduceerd. Dan won de voorstelling aan snelheid en moesten de scènes en de bijhorende decorelementen snel gewisseld worden. Op het einde was men zo op dreef dat het spannende slot al voorbij was voor we er erg in hadden. Het leek wel alsof het nog snel moest afgehandeld worden, want de tijd was op en het verhaal nog niet af. En dat terwijl de dramatische lijn van het verhaal juist erg toewerkte naar dit hoogtepunt.

Op Fagin en Oliver na waren de personages weinig tot niet uitgewerkt. Bill Sikes, gespeeld door Wim Stevens, was gewoon een agressieve bruut en niet meer. Ook de rol van Nancy, vertolkt door Andrea Croonenberghs, viel te licht uit. Ze speelde niet slecht, maar er zat naar ons aanvoelen meer potentieel in. Moora Vander Veken wist ons als Charlotte wel te bekoren en bij de mannen zette Eric Goris een knappe prestatie als Mr. Sowerberry neer. Jérémie Vrielynck viel als Dodger een beetje tegen. Zeker in het begin van de voorstelling praatte hij veel te snel en dreigde hij over zijn woorden te struikelen.

Een van de grappigste personages uit de voorstelling bleek de dronken rechter te zijn. Samen met de scène waarin Oliver voor het eerst een zakdoek bij Fagin moest stelen, werd in die scène het meest gedaan met beeld en humor. Het tempo en de enscenering zaten juist. We voelden dat deze twee stukken in de voorstelling beter werkten dan andere delen van “Oliver Twist”. Net iets te vaak lag het niveau van dialoog wat aan de lage kant en de humor nogal aan de goedkope kant. Het liet ons een beetje achter met het gevoel dat er veel meer had ingezeten.

Loge 10 Theaterproducties wist met hun versie van “Oliver Twist” een voorstelling op de planken te zetten voor het gezin dat eens een avondje ongecompliceerd onderuit wil zakken in de rode zetels van een theaterzaal om daar eens lekker te ontspannen. Wie meer verwacht, zal bedrogen uitkomen.

< Sascha Siereveld >

Eigen mening

Op donderdag 20 april ben ik naar de theatervoorstelling Oliver Twist in het Fakkeltheater in Antwerpen geweest. Het is niet de eerste keer dat wij een zo een theatervoorstelling in het Fakkeltheater zien. Wij komen namelijk elk trimester minstens één keer en doen dit al een aantal jaar. Ik vind dit altijd zeer leuk want zo doen wij altijd een klein familie uitje. Het Fakkeltheater is een klein theater waardoor je dichter bij de acteurs bent en het lijkt of je zelf in het verhaal zit en dat is de reden waarom wij hier elke keer weer met plezier naar terugkomen. In de crew van het theater zijn er veel bekende acteurs zoals Wim Stevens Aron Wade, Hans Ligtvoet, Erik Goris, Lulu Aertgeerts, Moora Vander Vecken… Daardoor zie je voor en na de voorstelling altijd veel bekende Vlamingen. Voor we naar de voorstelling zijn gaan kijken, hebben we iets lekkers gegeten in Antwerpen. Daarna begaven we ons naar het theater. We hadden deze keer heel goede plaatsen en zaten op de derde rij. De voorstelling kon beginnen. Wat ik zo leuk vond aan deze voorstelling, was dat er kinderen meespeelden. Dit was zeer ongewoon voor een voorstelling in het Fakkeltheater aangezien de acteurs altijd volwassenen zijn. Als ik twee personen moet kiezen die mij het meest aanspraken, waren Mil Sinaeve en Aron Wade. Mil Sinaeve vertolkte de rol van Oliver Twist. Hij was het hoofdpersonage en heeft dus een belangrijke rol in het verhaal. Voor zijn jonge leeftijd vond ik dat hij dit heel goed gedaan heeft. Hij zat goed in zijn rol en kwam geloofwaardig over. Hij was duidelijk een opkomend talent. Aron Wade vertolkte de rol van Fagin. Fagin is een schurk. Hoewel hij arme kinderen van straat haalt en hen onderdak en eten biedt, doet hij dit niet op de gepaste wijze. De kinderen behoren namelijk tot zijn bende en moeten van andere mensen stelen. Ze worden opgeleid door Fagin om de beste gauwdieven te worden. Fagin is misschien wel een schurk, maar gedraagt zich helemaal niet zo. Hij is een zeer komisch typetje. Door zijn domme opmerkingen, lompe houding en speciaal stemmetje, zorgde hij voor de juist humor. Wanneer hij acteerde werd er vaak gelachen in de zaal. Zijn humor vond ik grappig en daarom is hij mijn favoriete personage. De recensie van Sascha ben ik gedeeltelijk mee eens. Het is waar dat de acteerprestaties niet altijd even top waren. Ik moet toegeven dat dit niet de beste voorstelling was dat ik al gezien had. Doordat er kinderen meespeelden, zorgde dit ook voor een jonger publiek en was dit dus perfect bedoeld voor families. Wie graag een echte serieuze voorstelling wilt, zou best niet naar de voorstelling Oliver Twist gaan. Voor de mensen die op zoek zijn naar een ontspannend avondje of familie uitje, waar er wel al eens gelachen kan worden, is dit de perfecte voorstelling.

[rcvandenboogaard]

Het tijdperk van de ont-beschaving

De beroemde socioloog Norbert Elias (1897-1990) is vooral beroemd door zijn theorie van het beschavingsproces: door een steeds verder gedifferentieerd stelsel van beheersing van affecten, met zelfbeheersing als norm, is door de eeuwen heen een fijnmazig stelsel van sociale hiërarchie, en erkenning van onderlinge afhankelijkheden ontstaan. Dat proces noemen we civilisatie, oftewel beschaving. En soms lijkt het dezer dagen, alsof we de weg terug aan het bewandelen zijn - terug van de civilisatie naar de barbarij. De Duitse econoom/maatschappijwetenschapper Oliver Nachtwey denkt, dat je dat kunt afleiden uit de brave huisvaders die ‘s avonds na het eten achter de computer kruipen om hun haat op Twitter of Geen Stijl de vrije loop te laten, en de nieuwe Amerikaanse president die liegen heel acceptabel acht, en zijn familie en vrienden  zoveel mogelijk persoonlijk laat profiteren van de macht die hem onverwacht ten deel is gevallen. 

Nachtwey’s opstel, De-civilisatie - over regressieve tendenzen die aan het werk zijn in Westerse samenlevingen, is een van de leukere in de bundel De grote regressie, die deze maand in achttien talen verschijnt - waaronder Chinees. Het initiatief gaat uit van Heinrich Geiselberger, van de Duitse uitgeverij Suhrkamp. In de bundel laten vijftien contemporaine denkers van meestal linkse signatuur hun licht schijnen over het angstige, en onbestemde moment van de geschiedenis waarop wij ons nu bevinden - na Brexit, de desintegratie van de EU, de opkomst van autoritaire populisten in tal van landen die nog maar kort geleden voorbestemd leken zich als liberale democratie te ontwikkelen, en het wegvallen van de Verenigde Staten als een rationeel optredende, ordenende wereldmacht.

De noemer ‘regressie’ waaronder deze bijdragen verschijnen is geënt op het werk van de van oorsprong Hongaarse econoom/antropoloog Karl Polanyi (1886-1964). In zijn bekendste werk, The great transformation (1944) gaf hij een beschrijving van de ontwikkeling van het liberale kapitalisme sinds de XVIIIde eeuw, met name de naar zijn mening illusoire gedachte dat de markt een zelfregulerend, optimaliserend mechanisme zou zijn. De sociale kosten van deze formule zijn zó hoog, aldus Polanyi, dat noodzakelijkerwijs tegenkrachten opkomen die op regulering van de markt aandringen. 

De actualiteit van deze theorie behoeft nauwelijks betoog, lijkt me. De neoliberale deregulering heeft sinds de jaren zeventig heeft een eind gemaakt aan de diverse garanties en vangnetten die ten tijde van de New Deal of de periode na 1945 waren ontstaan, en na het wegvallen van het wereldcommunisme leek elke tegenstand helemaal te verstommen. Maar de belofte dat het neoliberalisme voor allen meer welvaart en de beste optie zou betekenen, is niet uitgekomen. Gevolg: een regressieve ruk naar rechts. En die dan ook nog - zoals in de VS - een diversie is, een scherm waarachter de rijken à la Trump rustig doorgaan met de afbraak van zekerheden, en de promotie van de meedogenloze markt.

Voor wie boeken van de betrokken auteurs kent, bevatten de opstellen soms weinig nieuws. De eerder dit jaar overleden socioloog-filosoof Zygmunt Bauman houdt, net als in zijn laatste boek, Strangers at our door, een bevlogen pleidooi voor open grenzen - iedereen die migratie wil beperken heeft niet begrepen wat de toekomst van de mensheid is. Pankaj Mishra geeft - in de lijn van zijn Age of anger - een korte geschiedenis van de op Rousseau teruggaande meedogenloze trek van het moderne liberalisme en de doctrine van de open samenleving. David van Reybrouck - enigszins verdwaald in dit linkse gezelschap, lijkt het - laat in een open brief aan commissievoorziiter Juncker nog eens weten hoe door en door verrot en schijnheilig hij de huidige opzet van de Europese Unie vindt. Walter Streeck geeft een verhelderende korte geschiedenis van de manier waarop de neoliberale leugen - van welvaart voor allen en schulden hebben is niet erg - is geëindigd in rijkdom voor weinigen en teruggang voor velen - met een Kulturkampf tussen populisten en degenen die anderen populisten noemen als gevolg. En Slavoj Zizek - nu ja, die geeft een echte Zizek, vol paradoxen en onverwachte vergezichten, ten beste.

De leukste stukken in De grote recessie zijn natuurlijk van auteurs, waarvan je nog geen boek had gelezen. Wat mijzelf betreft geldt dat voor Paul Mason. In het meest beleidsgerichte stuk in de bundel bepleit hij een soort nieuwe New Deal om de regressie van nu af te wenden. Hij trekt ook als een der weinigen een parallel met de aantrekkingskracht van het fascisme in de jaren dertig en verwijst dan onder andere naar Erich Fromms gedachten in Escape from freedom: de meeste mensen wensen helemaal niet het soort vrijheid zoals het neoliberalisme hen dat opdringt; vandaar de hernieuwde attractie van autoritaire leiders. Bruno Latour, voor wie de klimaatverandering het centrale thema is, trekt een vergelijking tussen de actuele situatie en de ondergang van de Titanic: terwijl de rijken zich al lang met de weinige voorhanden sloepen in veiligheid hebben gebracht, is het gros der passagiers nog bezig te overleggen wat er  moet gebeuren - gelukkig speelt de muziek nog. 

Nancy Fraser constateert dat alles nu eigenlijk open ligt: dat er een eind komt aan de neoliberale hegemonie kan iedereen zien, maar wat er moet gebeuren is minder duidelijk. Uit het huidige ‘interregnum’ komt in ieder geval niets goeds voort, meent zij. Veel auteurs geven trouwens blijk van angstige voorgevoelens; ook Bruno Latour verwacht, net als bij het fascisme, een naaste toekomst van rook en vuur. Dat de meeste stukken eerder een analyse van de situatie, dan mogelijke oplossingen presenteren, is natuurlijk niet zo verwonderlijk. Ook voor intellectuelen geldt immers dat - hoewel sommigen van hen al jaren relevante analyses ten beste hebben gegeven - het besef dat we in een acute crisis verkeren zich pas in het afgelopen jaar heeft gevormd.

De grote recessie toont vooral aan dat intellectuelen, als een kritische en weerbarstige categorie, weer ten tonele verschijnen. Niemand gelooft meer in het einde van de politiek. Het TINA (there is no alternative) van het neoliberalisme, de gedachte dat normatieve en politieke kritiek op de dingen geen zin meer heeft omdat na de overwinning van het marktdenken de dingen vanzelf doet gaan in een hogere orde, is duidelijk op de terugtocht - ontmaskerd als een grote leugen ten bate van de rijken. De terugkeer van de intellectueel dus - ik vind dat winst.

De Grote Recessie verschijnt op 28 april in het Nederlands, bij Atlas/Contact. Dit stukje berust op de reeds verschenen Franse versie: L’Âge de la régression. Pourquoi nous vivons un tournant historique. Premier Parallèle 2017.

De afbeeldingen zijn uit de Nikopol-trilogie van de Frans-Servische tekenaar Enki Bilal, mijn favoriete dystopie in druk. 

[irisinnewzealand]

Mount Cook & Wellington

Blogpost: Nancy

Onze Steward Island experience is voorbij. Na één overnachting en een prachtige kustwandeling gingen we met de ferry weer terug naar het zuidereiland. Vanuit Invercargill reden we met de bus richting Mount Cook. Het landschap veranderde van eerst weiland- naar steppe-achtig om vervolgens in een machtig berglandschap te transformeren. Bergen met sneeuwtoppen, woeste rivierstromen, smalle bruggetjes, watervallen, het was er allemaal. Mount Cook (de hoogste berg van het zuidereiland) is tevens de plek waar de grootste gletsjer van Nieuw Zeeland te vinden is, de Tasman. Vanuit onze accommodatie hadden we er het prachtigste uitzicht op. ‘ s Middags hebben we een bergwandeling gemaakt om uiteindelijk aan de voet van nog een andere tong van deze supergrote gletsjer uit te komen. Het is zo jammer te weten dat deze gletsjer zich jaarlijks terugtrekt met ca. 400 tot 800 meter. Je ziet ook het enorme gebied eronder, wat ooit helemaal was bedekt met ijs. 

‘ s Avonds zijn we naar buiten gegaan en hebben we in het gras gezeten om de uitgebreide sterrenhemel hier te bekijken. Omdat er verder geen licht vanaf de aarde was, was dit een sterrenhemel zoals je deze maar zelden ziet. Het hostel was prima en na een goeie nachtrust reden we de volgende dag dwars over het eiland weer naar Christchurch, waar ons reis met Stray eindigde. Afgelopen dinsdag (22/02) vlogen we van het zuider- naar het noordereiland om 2 dagen in Wellington (de hoofdstad) te zijn. Vanaf het vliegveld zijn we met een gewone lijnbus naar het hostel gereden, om vervolgens lopend het centrum te verkennen. Met de cable-car zijn we de berghelling opgegaan om vanuit de botanische tuin de stad te overzien. Via de botanische tuin liepen we weer terug naar het centrum. Het hostel waar we verbleven was bijna een hotel te noemen, er was zelfs muziek op de gang (hihi), de keuken was totally okay, en dus gingen we koken. De volgende dag zijn we met de trein naar een voorstad, Lower Hutt, gegaan waar we de Phoenix Contact vestiging van Nieuw-Zeeland bezochten. Lachen dit, ze waren wel met 3 collega’s, dat was het. Maar, het was erg leuk om dit gewoon voor de fun te doen. Ze waren natuurlijk een en al oor wat we te vertellen hadden en we werden zelfs uitgenodigd om ‘ s avonds bij één van de 3 thuis te komen eten en de avond door te brengen. Dat hebben we echter af moeten slaan, want mijn buik was niet helemaal in orde en ik durfde dat niet aan. Afijn, terug met de trein en eenmaal in het hostel bleek dat ik dat goed had ingeschat. Diaree en overgeven volgden. Gelukkig was dit de volgende dag weer voorbij, want die dag vlogen we naar Sydney. Vanuit het hostel zijn we volbepakt naar het treinstation gelopen, vanwaar we met de bus richting vliegveld zijn gereden. ‘ s Middags om 16.00 uur verlieten we Nieuw-Zeeland om 3 uur later en ca. 2300 km verder aan te komen in Sydney. Vanaf het vliegveld hebben we een taxi genomen richting het Ibis hotel waar we nu zitten. De dag gaat zo beginnen en we zijn van plan om naar de haven te gaan om in ieder geval het wereldberoemde Opera House te bekijken (en misschien wel te bezichtigen). Dát lezen jullie dan in de allerlaatste blog van deze bijzondere reis.

[geensandalen]

Sebastopol-Eureka, 17 januari 2017

We gaan bijtijds op en ontbijten nog een keer met cake en sinaasappels. Nancy is ook al vroeg weg met de honden, maar we krijgen nog even de kans om haar te bedanken voor de gastvrijheid voordat we vertrekken. In Sebastopol halen we nog een kop koffie voor onderweg en dan kan de rit beginnen. Het is gemakkelijk navigeren in dit deel van de V.S.: we rijden over Highway 116 naar de kust en rijden vanaf daar noordelijk over Highway 1.

Dit deel van de kustlijn is een stuk ruiger dan ten zuiden van hier en bovendien bijna niet bewoond. De weg slingert langs de kliffen en eens in het half uur komen we een klein dorpje tegen, meestal met een inwonersaantal van onder de 300. Hoewel de zon af en toe doorbreekt, is het voornamelijk bewolkt, maar dat past wel bij deze rit. Soms komen we tien minuten niemand tegen, met name tussen de dorpjes in. Rechts (oostelijk) liggen meestal wat rotsachtige eilanden met zo’n honderd meter verderop het bos en links steile kliffen de zee in. Af en toe duiken we ook daadwerkelijk het bos in en is het van het ene op het andere moment donker.

Na een paar uur rijden, stoppen we bij een supermarkt in een dorpje op de route. Op de delicatessenafdeling kun je zelf een broodje samenstellen (‘Please fill in the sandwich form’). We laten het inpakken en gaan een paar kilometer verderop op een uitkijkpunt op de kliffen staan. Behalve een eenzame camper aan het einde van de parkeerplaats, is er in deze tijd van het jaar in de verre omtrek niemand te bekennen.

We rijden gestaag door, langs de spaarzame ranches en resorts, maar met name een groot aantal State Parks. Grote roofvogels glijden met enige regelmaat laag over de weg en duiken dan de kliffen af, vermoedelijk op jacht naar vis. Aan het einde van de middag komen we in Mendocino aan. Dit is beslist geen grote plaats, maar wel de grootste in de wijde omtrek en daarom van historische waarde, omdat er een aantal overheidsgebouwen en een winkelstraat in oude stijl zijn. We stoppen voor een boekwinkel waar ik direct maar een boek over J.R.R. Tolkien aanschaf, en lopen dan verder het straatje af.

Plots zien we tussen de gebouwen een bordje waarop een cafe staat aangegeven. Om de een of andere reden besluiten we het te volgen, wat leidt tot een spoor van soortgelijke, ons bemoedigend aansporende bordjes die door steegjes en achtertuinen naar de achterkant van het blok bebouwing leidt. Daar komen we door de achterdeur een piepklein eethuisje binnen, waar een echtpaar enigszins verbaasd lijkt om rond dit uur nog klanten te zien. De man, in volledige hippie-outfit (rondbeglaasd brilletje, losse kleding, bandana om het hoofd) legt ons vriendelijk het menu uit, terwijl de vrouw haastig haar spel patience opruimt en de keuken in snelt. We bestellen allebei een pasta en kijken terwijl we wachten het cafe rond. Met posters van muziekfestivals aan de muur, bordjes op de deur dat alle rassen, religies, genders, etc. welkom zijn en een goeddeels vegetarisch menu, ademt alles dat hier twee stokoude hippies uit hobbyisme nog een horecatentje runnen en het lijkt er niet op dat er ook maar enige winst wordt gemaakt. Dit vermoeden wordt nog eens versterkt als een buurtbewoner binnenkomt om ogenschijnlijk een zakje chips te kopen, maar eerder de indruk wekt dat hij even komt kijken of alles nog wel goed gaat.

De pasta komt op papieren borden met plastic bestek (uiteraard wel gerecycled) en valt op zijn best ‘interessant’ te noemen. Nu wil ik niet pretenderen om deze mensen te vertellen hoe ze hun pasta moeten maken als zij het zo lekker vinden, maar ik zou persoonlijk een pasta met knoflookboter niet met eetlepels vol rauwe knoflook maken. We vinden het echtpaar te schattig om ze te beledigen, dus eten we braaf de borden vrijwel leeg en bedanken we ze bij vertrek uitvoerig voor de heerlijke pasta. Terwijl we verder rijden regurgiteer ik nog urenlang rauwe knoflook en zelfs een half pakje kauwgom kan de smaak niet wegkrijgen, maar desalniettemin ben ik maar wat blij met deze kleine ontdekking en een doorkijkje naar andere tijden die hier nog stilletjes voortleven.

Ten noorden van Fort Bragg worden de kliffen plots wel heel steil en even verderop moet ook daadwerkelijk een heel deel van de weg dat in zee is gegleden, opnieuw worden aangelegd. Over een soort noodweggetje kunnen we toch door, maar even verder lijken ook de wegenbouwkundigen het te hebben oggegeven en veert de weg landinwaarts. Vrijwel direct rijden we tussen tientallen meters hoge redwoods en kunnen we niet meer zonder licht rijden. Wederom komen we hier haast niemand tegen, behalve de grote trucks vol boomstammen die met een noodvaart over de smalle slingerweggetjes de blinde hoek om komen gereden. Gaat allemaal goed.

Als we tegen vijf uur weer Highway 101 (de ‘snel’weg) oprijden, wordt het al in rap tempo donker en gaat het bovendien regenen. Hoewel we op deze weg geen bochten tegenkomen, is het hier nog steeds eenbaans en bovendien onverlicht en deels ondergelopen door de slechte afwatering. Tot overmaat van ramp moeten we een bergruggetje over en komen we in de wolken te rijden. Zoals eerder vermeld hebben we geen mistlampen, dus blijft het zicht zeer beperkt. Let wel: dit is de belangrijkste weg naar het noorden van Californie, maar in Nederland zou hij niet misstaan in een rustig recreatiegebied. Door de aard van de zowel heuvelachtige als bochtige weg, gebeurt het regelmatig dat we een heuveltop overgaan en door het gebrek aan verlichting pas laat zien dat er direct een behoorlijk scherpe bocht achteraan komt. Na enkele kilometers het adrenalineniveau te hebben voelen stijgen, laat ik het tempo zakken en laat ik me inhalen door een auto die ongeveer het juiste tempo rijdt; rode achterlichten volgen is een stuk makkelijker dan bij elke bocht de weg opnieuw te moeten inschatten. Overigens zou het me waarschijnlijk niet eens kwalijk worden genomen om met groot licht te rijden –meer dan de helft van de mensen doet het hier- maar ik wil het ook niet op mijn geweten hebben om iemand te verblinden en zo een ongeluk te veroorzaken.

Zo’n anderhalf uur later komen we aan in Eureka. In het Townhouse Motel in het oude centrum parkeren we op de begane grond en betreden daarna onze kamer aan de binnengallerij een verdieping hoger. De aantekening dat we op onze huwelijksreis zijn zoals we die voortdurend bij de reserveringen maken, heeft weer effect gehad, want we krijgen een upgrade naar een kamer met bubbelbad. Dat zal echter even moeten wachten, want we gaan nu eerst eten.

Op drie blocks lopen zit de brouwerij van Eureka en ik weet toevallig dat je daar ook prima kunt eten. Ik bestel een proeverij van alletien de bieren die ze hier brouwen (kleine glaasjes) en we delen samen een grote portie nachos. We raken in gesprek met de man naast ons aan de bar. Hij blijkt Ben te heten en is geschiedenisleraar in Tennessee. Tegen Amerikaans barprotocol in gaat het gesprek over de Amerikaanse politiek en onze kijk daarop als Europeanen. Ik denk dat we uiteindelijk bijna twee uur zitten te praten. Ben is democraat en deelt daarom grotendeels onze ideeen, maar hier en daar volgen toch nog verrassende onthullingen. Zo is hij eerder trots op de harde behandeling van zwarte Amerikanen omdat hij daarin een poging ziet om hun leven naar een hoger plan te tillen, en blijkt het onderwerp abortus zo controversieel dat hij het niet eens hardop durft te zeggen. Net als je denkt de mensen hier te begrijpen, blijkt het toch maar weer een heel vreemd land te zijn.

Terug in het motel moet natuurlijk uitgebreid het bubbelbad worden uitgetest en borrelen we nog even na met de Corona die we eerder koud hadden gelegd. Ten slotte blijkt dat je heel Californie door kunt rijden, maar dat ze nergens limoenen verkopen die gemakkelijk door de hals van je flesje passen. Maar ja, als dat het grootste probleem in je leven is...

[geensandalen]

Sebastopol, 16 januari 2017

Thuis heb ik een wekker die langzaam oplicht en dan natuurgeluiden gaat spelen. Het meest dominant in het herhalende geluidsfragment dat dan wordt afgespeeld, is een bepaalde vogelsoort die ik niet kan identificeren, want ik heb me er nooit in verdiept. Maar wat blijkt? Die vogel hebben ze hier ook. Omdat ik getraind ben om bij dat geluid wakker te worden, was ik vanochtend niet enthousiast over het geluid dat uit het omliggende moerasland naar binnen kwam zetten...

Het ontbijt maakt veel goed: er staat een kan koffie klaar en Nancy, die als met de honden de deur uit is, heeft cake gebakken en een sinaasappel voor ons gepeld. Iris vindt de cake met gedroogd fruit en noten niet lekker, dus is er meer voor mij. We moeten even wachten tot Iris’ broek droog is voordat we de deur uit kunnen, maar dat geeft ons tijd om even contact te leggen met het thuisfront via telefoon en dit verslag.

We nemen de auto naar het centrum en maken eerst een stop bij de VVV. We blijken de eerste toeristen in vier dagen te zijn, maar we worden uitgebreid te woord gestaan en krijgen een stapel folders en wat kortingsbonnen. Met een ervan zetten we koers naar een wijnhuis net buiten Sebastopol om een proeverij te doen. Het meisje dat er werkt doet het erg leuk en we proeven een aantal erg lekker wijnen, afgesloten door een appeldessertwijn. Daarbij krijgen we twee bonnen waarmee we bij andere wijnhuizen gratis kunnen proeven, maar die bewaren we voor later in de week.

We rijden Sebastopol in en gaan naar een straat waar iedereen kunstwerken in de voortuin heeft staan. De kunst wordt gemaakt door een lokale kunstenaar (wij vermoeden dat hij daadwerkelijk in deze straat woont) en is volledig gemaakt van aan elkaar gelast en beschilderd schrootmetaal. Er blijkt een zichtbaar plezier uit de werken en we hebben er plezier in het achterliggende verhaal van de afgebeelde karakters te identificeren (Wizard of Oz, Batman, etc.).

Recent is hier een nieuw restaurant geopend dat zo populair is, dat je er haast niet terecht kunt, dus we proberen het tussen de middag tijdens het happy hour. Het betreft een vis- en zeevruchtenrestaurant en we hadden al gezien dat ze tijdens het happy hour de leukste kleine gerechtjes hebben. Ik bestel een broodje gefrituurde oester (en neem direct een tablet Cetirizine om de allergische reactie tegen te gaan) en Iris heeft empanadas. Daarnaast bestel ik de specialiteit van de dag: een halve krab die vanochtend nog op de boot lag, en delen we een portie friet met chipotle-aioli. Daarnaast worden de drankjes in de horeca hier plots prima betaalbaar tijdens happy hour, dus daar nemen we er ook nog maar een van. De kwaliteit van het eten is overigens zodanig dat het voor ons geen raadsel is waarom het hier elke avond stervensdruk is.

Na het eten rijden we naar de Walmart om de biervoorraad aan te vullen en snacks te halen voor de komende dagen. Bij de kassa blijkt dat we ons niet mogen legitimeren met een buitenlands paspoort. Onzin, dat doen we nu al weken. We besluiten er geen probleem van te maken en rijden voor het bier nog even 20 kilometer om, naar de volgende Walmart. Daar wordt er niet moeilijk over gedaan en krijgen we het gewoon mee. Onderweg terug halen we voor Iris nog even een hamburger bij de In-N-Out Burger (prima hamburgers, spotgoedkoop, hele kleine kaart; aanrader).

Twintig minuten later rijden we weer het kleine erfje op. Je ziet hier bijna niemand, maar door de mensen die we gezien hebben werden we enthousiast begroet, alsof we er zelf wonen. Het is wederom goed sterren kijken en de kikkers zijn weer aan hun concert begonnen. We nemen een paar biertjes mee en maken kruiswoordpuzzels in het oude, messing bed. We moeten bijtijds gaan slapen, want morgen zouden we afhankelijk van de route mogelijk wel acht uur kunnen gaan rijden.