#Trouw Amsterdam

[jurjenkvanderhoek]

RUIGOORDERS ZIJN REALISTISCHE IDEALISTEN

De uitgave die ik al een tijd in huis heb, maar nu pas actueel is, is getiteld Ruigoord 50 jaar. In het jaar 2023 is het namelijk een halve eeuw geleden dat een stel kunstenaars de verlaten huizen in het kleine dorp onder de rook van Amsterdam hebben gekraakt om er een culturele vrijhaven te stichten. Maar eigenlijk bestaat Ruigoord als geografische locatie op de wereldkaart veel langer. Eeuwen voor vandaag was er al sprake van eigenlijk. Al vanaf de 11e eeuw wordt 't Ruyge Oort bewoond. In de 13e eeuw kalft het veen rondom af door watersnood en blijft de plek als eiland in het IJ gespaard.

Tot 1875 doorstaat de weerbarstige klomp klei in het IJmeer, waarop vanaf 1835 de eerste stenen huizen worden gebouwd, vele stormen. Dan wordt het Noordzeekanaal aangelegd en het IJmeer ingepolderd. In de Houtrakpolder is Ruigoord net als Schokland in de Noordoostpolder een bebouwde verhoging in het landschap. Ruigoord wordt een heus dorp met de kerk in het midden, een café ernaast en bij bewoning van zo'n 200 mensen een school en een bank.

Amper een eeuw later komt het water opnieuw welhaast naar het eerdere eiland terug door de verplaatsing en aanleg van de Amsterdamse haven. Het plan is er een tweede Pernis te stichten en de bewoners van het kleine dorp worden uitgekocht. Maar de wereldwijde oliecrisis steekt een dikke stok voor de plannen. Het dorp Ruigoord is echter inmiddels grotendeels afgebroken en de overgebleven huizen zijn onbewoonbaar verklaart. Zo is Ruigoord een spookdorp dat gelaten wacht op wat komen gaat.

Kunstenaars uit de omgeving zien heil in het verlaten en verwaarloosde oord. Zij kraken de leegstaande huizen om deze te behoeden voor sloop. Het is dinsdag 24 juli 1973, de kunstenaarskolonie is gesticht en de culturele vrijhaven een feit. In 1991 evenwel hangt het zwaard van Damocles opnieuw boven het dorp. In een vers opgesteld bestemmingsplan zal het dorp moeten verdwijnen, echter na een lange juridische strijd wordt het gebied onderdeel van de gemeente Amsterdam. Ondanks protesten schurkt de haven tegen het gebied en komen de industrieterreinen wel heel nader aan de creatief bruisende kolonie.

In 2000 valt het besluit dat Ruigoord definitief mag blijven en is dan nu een culturele broedplaats in een groene oase. Zie je het in vogelvlucht van bovenaf dan is het inderdaad een lieflijke plek in een onaangename omgeving. Een plek aan het eind van de wereld lijkt het wel, met uitzicht over de Afrikahaven. Maar het ligt middenin de oververhitte stad ingeklemd tussen bedrijvige industrie. Maar bewoond wordt het niet. De huizen zijn ateliers en werkplaatsen. De kerk is het spirituele centrum en ontmoetingsplaats, waar onder meer ruimte is voor tentoonstellingen en concerten, zaal voor feesten en vergaderingen, trouw- en rouwlocatie en laboratorium en broeinest voor allerlei activiteiten en evenementen. Er is een dorpshuis, een vlindertuin, een voedselbos. Het dorp is nog voortdurend in ontwikkeling, de website kondigt een kabouterhuys, een tempel en een piramide aan. Op de groene weide aan de voet van de kerktoren worden door het jaar diverse markten, festivals en landjuwelen gehouden. Ruigoord is een dynamische plek, waar het denkelijk goed toeven is.

Ruigoord lijkt alternatief, een plek waar het schijnt dat de bloemenkinderen en kabouters van de jaren 60 van de vorige eeuw de tijd zijn vergeten. Maar dat de klok er stil is blijven staan is inderdaad maar schijn, want Ruigoord is door de jaren heen een goed georganiseerde gemeenschap geworden. Er is een dorpsraad en een drietal stichtingen regelen met een aantal commissies de dagelijkse en algemene zaken. De meervoudige structuur zorgt er voor dat in principe alles in consensus plaatsvindt. “Ruigoord is een plek waar ruimte is voor verlangens, dromen en ambities van mensen”, lees ik op de website.

Het is als een bijenkorf waar de werksters af en aan vliegen, een honingpot met onweerstaanbare aantrekkingskracht, een bedrijvige mierenhoop. Een luis in de pels van Nederland. Wel vervelend vriendelijk, maar niet om schade toe te brengen – juist goedmoedig laten zien hoe een gemeenschap ook productief kan samenwerken. Op vrijwillige basis, maar wel met een gevoel van verantwoording om de plek ook voor de toekomst in stand te houden. Vrienden van Ruigoord steunen vanaf een afstand het dorp moreel en financieel.

Ruigoord is een bijzonder stukje Nederland. Het idee vindt grond in de revolutionaire tijden en het kunstenaarsprotest van de jaren 60 van de vorige eeuw. De ludieke protestbeweging een decennium later is voedingsbodem voor Ruigoord. Provo, Kabouter en Oranje Vrijstaat, het milieuprotest van de Insekten Sekte. “Dit waren bewegingen die zich hebben ontdaan van achterhaalde normen en opvattingen en die daarmee grote invloed kregen op de ontwikkeling van de samenleving.” Ruigoord werkt aan een betere toekomst door de kracht van kunst en kennis die de mens bevrijdt uit de klemgreep van afkomst en omgeving, lees ik in het jubileumboek. “In een wereld waar je je kunt ontwikkelen in richtingen waarvan je niet wist dat ze in je zaten.” Ruigoorders zijn realistische idealisten.

In “Ruigoord 50 jaar” leer ik de culturele vrijhaven kennen, voor zover ik nog niet bekend was met deze hedendaagse kunstenaarskolonie. In het verzoek van het lid van de Stichting Honderd jaar Ruigoord kunstenaar Rob van Tour, waarvan ik zijn werk had besproken in een expositie, om mij aan te sluiten bij het Comitë van aanbeveling stemde ik ruimhartig in. Ruigoord sprak mij tot de verbeelding nog voor ik wist van de hoed en de rand.

In dit jubeljaar zet Ruigoord veel activiteiten op de agenda om publiek te trekken en het dorp nog steviger op de kaart te zetten om vrolijk toe te werken naar de 100. In het boek wordt daarop vooruit gelopen, het is een gids om het pad te vinden naar de plek, een handleiding om de plaats te onderzoeken en te begrijpen. Ruigoord, wat je met de klompen kunt aanvoelen, waar je toch met de pet niet bij kunt. ‘

Het blijft een bijzondere enclave in het landschap, een tussengebied, een grensgeval. Met recht schrijft de Amsterdamse Kunstraad: “Het unieke van Ruigoord is dat deze gemeenschap zich organisch heeft ontwikkeld, dat wil zeggen zonder vast plan en zonder ingrijpen van buitenaf. Dit weerspiegelt zich zowel in het landschap en de huizen als in het artistieke aanbod. Het is van vitaal belang voor het karakter van dit ‘cultuureiland’ dat deze organische ontwikkeling zich kan voortzetten.” Waarop een Ruigoordse kunstenaar opmerkt: “Het zou me niet verbazen als op een dag, hier, de dieren zouden gaan praten… zomaar.” Dat schetst het karakter van het onwerkelijke dorp, een surrealistische plek zwevend boven de Nederlandse realiteit maar met beide benen stevig op de grond.

Ruigoord 50 jaar. Culturele vrijhaven. Uitgave in eigen beheer Stichting Ruigoord, 2021.

[thoughtlessarse]

Tweede Kamer president Martin Bosma will not be awarded his doctorate by the University of Amsterdam. A doctoral committee rejected the PVV parliamentarian’s dissertation on Dutch involvement in South Africa’s anti-apartheid struggle for the second time, Bosma’s supervisor Jean Tillie confirmed to the Volkskrant. Bosma has been trying to earn a doctorate with his unconvential view of South Africa’s history for years. He already published a book about this theory, titled Minderheid in eigen land, in 2015. According to Bosma, anti-apartheid fighters are accomplices of the ANC, and the “disadvantaged” position of white South Africans is a harbinger of what could happen to white Dutch people in the future. In an earlier interview with Trouw, Bosma called white South Africans “the first Western guinea pigs in a multicultural laboratory.” Bosma was initially under the doctoral supervision of political science professor Meindert Fennema, who was hopeful about Bosma getting his doctorate with the dissertation. But the first version was rejected. Tillie then took over from Fennema, who passed away last summer. According to Tillie, the second version was “a defensible dissertation,” but the doctoral committee ruled that it did not meet the UvA’s standard for scientific research.

continue reading

[rianneoosterom]

Over Rianne Oosterom

Rianne Oosterom (1992) is redacteur geschiedenis & koningshuis bij dagblad Trouw. Ze studeerde geschiedenis aan de Universiteit Utrecht en deed een master Journalistiek & Media aan de Universiteit van Amsterdam, waar ze haar scriptie schreef over het gebruik van literaire technieken in de journalistiek.

Na een stage bleef ze plakken bij Trouw, waar ze nu acht jaar werkt. Ze deed diverse onderzoeken, zoals naar misbruik bij de Jehovah’s Getuigen en naar mensen die hun leven voltooid achten. Samen met Marten van der Wier werd ze voor die laatste serie verhalen genomineerd voor een Tegel.

In 2019 verscheen van haar hand het boek ‘Moffenmeiden’ bij uitgeverij Meulenhoff. Het gaat over vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog omgingen met Duitse soldaten en tijdens de bevrijdingsfeesten werden kaalgeschoren. Wie waren deze vrouwen en waarom viel hen deze straf ten deel?

Het afgelopen jaar deed ze onderzoek naar de rol van verzetsvrouwen bij de illegale Trouw. Vanwege deze verhalen werd ze in 2024 benoemd tot 'Meesterverteller' door de Stichting Verhalende Jouranlistiek. Al haar artikelen zijn terug te vinden via deze link. Foto: Fenna Jensma

[philomon]

Relaties

Gisteren kreeg ik bezoek van trouwe vrienden, dacht ik, maar ik was helaas niet thuis. Dat is vooral zo jammer, omdat het de eerste keer was dat ze bij mij kwamen. Altijd, maar dan ook altijd ben ik degene die bij hen op bezoek gaat. Dat heeft helaas te maken met mijn verkwistende aard. Ik ben namelijk een groot gebruiker van papier, omdat ik de ochtendkranten liever op mijn deurmat vind dan ze op mijn laptop te lezen, en ik heb altijd veel flessen in huis, omdat ik graag met aardige vrienden een goed glas gebruik. En door die twee gewoontes is er weer een derde gewoonte ingesleten, het regelmatige bezoek aan glas- en papierbakken.

Minstens één keer per week zeul ik erheen in mijn buurt. Inmiddels drie vaste plekken, afhankelijk van de verdere doelen op zo’n wandeling. Dat doe ik nu al zo’n kwart eeuw.  En dan bouw je toch een soort relatie op. Misschien is vriendschap een groot woord, maar het is wel een soort geruststellende vertrouwdheid. Soms ga ik naar de containers bij de AH-winkel omdat ik daar toch moet zijn. Of ik ontdoe me van die kranten en flessen bij een ingang van het Vondelpark omdat ik een eindje wil gaan joggen. En dan staan er nog twee bakken vlak bij goeie vrienden waar ik vaak ga eten. Allemaal op nog geen honderd meter afstand. Een enkele keer zit alles vol en moet ik naar een van de andere plekken. Dat maakt me niet veel uit. Ik pas dan meestal ook het echte doel van mijn wandeling aan. Ik pak gewoon een andere grootgrutter, of kijk even naar vogeltjes in het park, of ik hoop op een bakje koffie bij die vrienden.

Het blijft echter wel eenrichtingsverkeer. Ik ben altijd de bezoeker. Nooit eens omgekeerd, tot gisteren dan. Ik kwam ’s avonds laat thuis en zag dat mijn volle tas, die klaar stond voor vandaag, leeg was. “Hè, hoe kan dat?”, dacht ik nog. “Zouden die papier- en flessenbakken na al die jaren nu eindelijk eens bij mij zijn langsgekomen?”  Ach, dat kan natuurlijk niet. Zo’n ondergrondse container kan immers niet wandelen. Er zullen wel echte vrienden zijn geweest die mijn tas hebben leeggehaald. Of misschien verbeeld ik me maar dat die tas vol zat en heb ik die zelf al eerder leeggegooid. Maar toch, als ik binnenkort weer met die flessen en kranten zeul, zal het nog meer dan anders het feestje van de herkenning zijn. Zoiets als het begroeten van oude vrienden.

Amsterdam, 15 april 2024

[back-and-totheleft]

"I have children, so of course I worry about climate change"

Oliver Stone is late. The 77-year-old director has come to the Netherlands to promote his latest film. But until the last moment, the American, known for Wall Street (1987) and JFK (1991) and Natural Born Killers (1994), left his Dutch distributor nervous. Would he show up?

At previous European screenings, Stone sometimes canceled at the last minute. But on Monday morning the moderator reassures the room of waiting journalists: Stone is now really on his way from his hotel to the press conference at the Tuschinski Cinema in Amsterdam. Half an hour later than planned, Stone arrives – blue shirt, checked jacket, laborious walk – and takes a seat behind the microphone together with his producer.

It is not surprising that many journalists from various media come to his visit. Stone not only won three Oscars, he has also been quite controversial in recent years. He interviewed Russian President Vladimir Putin for 20 hours for a four-part documentary series in 2017. He also spoke to former Kazakhstan leader Nursultan Nazarbayev for an eight-hour documentary released on his 81st birthday. In both films, Stone was criticized for being too nice to the autocrats and not addressing alleged human rights violations.

Stone's recently released documentary on nuclear energy is also not without controversy. The director came up with the idea after reading the book A Bright Future (2019), a plea by two scientists for nuclear energy as the main solution to the climate problem. Studios and Netflix saw no interest in a film adaptation, so the filmmaker himself looked for investors and released the film on streaming services in 2022.

Thanks to the Dutch pro-nuclear energy organization WePlanet, it will still come to 13 Dutch cinemas for a one-off screening. The founder of WePlanet found Nuclear Now 'very impressive' and managed to convince a distributor to release it. Anti-nuclear energy environmental organization Wise is very critical of the film. “It is an advertising film for the core lobby, in which no critics have a say,” the organization says.

Stone appears not to be an easy man at his press conference in Tuschinski. He becomes irritated when a TV journalist admits that he had not seen his film beforehand. When the moderator cuts off Stone's long answers because she has promised the journalists present that she can ask two questions each, he barks at her. “You made up those fucking rules! Bad rules.” Stone sighs. “Fuck, these Dutch people.”

When Trouw meets the director an hour later for a one-on-one interview, the filmmaker fortunately appears milder. “Have you seen the movie?” he asks. After agreeing, he nods friendly. "Well done."

Stone delved into the Vietnam War for his films, had conversations with Putin and asked who 'really' murdered John F. Kennedy. Why a documentary about nuclear energy now? The director has been fascinated by the subject since Al Gore's climate documentary An Inconvenient Truth (2006), he says. “That was a powerful film. And I have children, so of course I worry about climate change.”

But while the former vice president extensively discusses the need for much more wind and solar energy in his film, he is less vocal about nuclear energy as a solution. “I wondered why,” Stone says. When Stone read A Bright Future, he got the idea that people are far too negative about nuclear energy. “That fear is because people confuse nuclear energy with nuclear bombs,” Stone thinks. While nuclear energy is relatively safe, he says. Only a handful of major accidents have occurred worldwide throughout history, with Chernobyl being the worst. Fukushima often comes second, “and that wasn't even a nuclear disaster, but a tsunami and an earthquake.” No one died directly from radiation from the Japanese nuclear power plant, says Stone. (Fukushima was indeed a nuclear disaster, caused by a tsunami and earthquake. Although no one died from nuclear radiation, cancer patients from the region later demanded compensation, ed.)

Stone became increasingly amazed while reading A Bright Future. Because people are concerned about nuclear waste, while fossil fuel emissions cause more damage, he says, for example in the form of countless deaths due to air pollution from coal-fired power stations. Stone wanted to do for nuclear energy what Al Gore did for climate change. “I wanted to put it back on the agenda. Not as the only solution, but as part of the energy mix.” Solar and wind energy are on the rise worldwide, but 80 percent of energy still comes from fossil fuels. “I am in favor of any way we can reduce CO2.”

A common thread through all his films, he says, is that he doesn't like it when "governments hide things and lie, especially when it comes at the expense of people's well-being." Just as he does not believe that John F. Kennedy was murdered by a loner, Stone also sometimes leans towards conspiracies in Nuclear Now. Nuclear energy became much less popular after a boom period in the 1950s, 1960s and 1970s. According to Stone's film, major oil companies would have played a significant role in this, by financing and disseminating research on the dangers of radiation to human health.

He also explains why, in his opinion, companies such as Shell do not invest in nuclear energy, but do invest in wind and solar energy. Because nuclear energy always works, unlike solar and wind energy which are dependent on the weather, allowing companies to continue offering their oil and gas as a backup.

Stone is quite skeptical about solar and wind energy. “After twenty years and trillions of dollars spent on the renewable craze, we're still nowhere. That is depressing: as if you are going to war without results.” Global energy demand is still growing, which means that the absolute amount of fossil fuels burned is not falling sufficiently. Joel Scott-Halkes of pro-nuclear energy organization WePlanet, who also attended the interview at Stone's request, provides additional criticism. “If you wanted to run the Netherlands on wind energy, you would have to fill up the entire country,” he says.

The environmental organization Wise criticizes Nuclear Now because the film is selective in its criticism of renewable energy and leaves undiscussed disadvantages of nuclear energy, such as the high costs. “That's the worst argument!” Scott-Halkes breaks in. “These high costs are due to years of opposition from environmental groups!” It is believed that it is due to the many protests that it now takes so long to build a nuclear power plant.

Other criticism from Wise, for example, is that solar and wind energy take up too much space, according to Stone's film, but he does not mention that panels and wind turbines can be built on roofs and the sea. “We only show facts in the film,” says Stone. And also: “We only have an hour and 45 minutes." Addressing all the critics with all the technical objections would make the film 'too tiring' for the audience. And the negative voices about nuclear energy have been discussed enough in recent decades, he believes. “Why let the same people speak again who have been making the same arguments since the 1970s?”

It is no surprise that Stone's film is warmly received by the core lobby. This week the American travels to Brussels to tell MEPs about the need for more nuclear energy. But what about the financing of the film?

In an earlier interview with the American magazine Jacobin, Stone denied that energy companies had contributed in any way. Even now he denies this. The film was paid for by “rich individuals,” says Stone, “people from Silicon Valley.” Yet one of the “executive producers” (an honorific end credits term, often used for backers) is Stefano Buono. He turns out to be the CEO of Newcleo, which develops nuclear reactors. Newcleo appears large with its logo at the bottom of the credits, and Bueno writes on LinkedIn that he is 'proud' that his company has 'financially supported' the production and distribution of Nuclear Now.

“Yes, he became involved in the film later,” Stone admits when Trouw asks about this. A producer, who is also there, now joins the conversation. “Buono joined when the film was already finished.” Stone says his money was 'more for the distribution side', and not for the manufacturing process. Isn't something like that still a conflict of interest - creating a journalistic story for which the industry itself helps pay? “You're right,” says Stone. He acknowledges that he was also surprised when he saw Buono's name in the credits, and places the responsibility on his other producer. The CEO of Newcleo has had no say in the content, promises Stone again.

When asked, Buono says that he did indeed become involved when the film was already finished. But his share was not small: his company is said to have paid about 20 percent of the entire film budget.

This financing raises questions about the integrity of the film. These are reminiscent of Qazaq, the documentary about the former leader of Kazakhstan, which showed a financing trail of five million dollars linked to the government. Stone now says that he was only an interviewer on this film, and had only limited involvement. “The director denies [the government money trail] and says there is no evidence.”

During this confrontation, Stone remains surprisingly calm – much calmer than he did to the moderator an hour ago. He himself says that his films about Kazakhstan and Russia are important now. “The war in Ukraine needs more explanations, all we have is the standard American explanation.” But didn't his controversial documentary about Putin also lead to significant damage to Stone's image in the West, making it difficult for him to finance his films, as the British newspaper The Independent states? Nonsense, says Stone. In any case, money would not influence his choice of which films to make. “I don't need money – I'm a successful director. I'm going to go out and do what I think is right.” He is still 'very proud' of his Putin film.

But Stone is most proud, looking back on his entire career, on his feature films and not on his documentaries. “Those are my children.” And then the director hints that it is not easy to get such a really big film off the ground.

Yes, there is a documentary about Brazilian President Lula in the pipeline. But Stone also wants to make at least one more feature film. He has the subject, but he does not reveal it. It has to become – again – something he 'worries about'. The question remains whether Hollywood will support the controversial filmmaker for one last time. “I might not get the chance to make it.”

-Interview with Oliver Stone by Maarten van Gestel, Trouw, March 19 2024 (translated from Dutch)

[peterpijls1965]

Mijnheer Pijls ziet er vandaag niet zo verzorgd uit

In 2015 verloor ik een vinger door amputatie in twee etappes. Ook blikte ik terug op de incompetente psychiaters die die behandeling van mijn bipolaire gemoed ernstig vertraagden en me nog meer sores bezorgden dan ik al had.

Nadat mijn psychose in 2008 met succes was behandeld bij de crisisdienst van de GGZ in Amsterdam, nam een psychiater in Oud-Zuid het over. Hij was iets jonger dan ik en had een zorgelijk gezicht. Ik droeg motorlaarzen en een bouwvakkersbroek. Ook mijn zwartlederen jas betrok ik op het Waterlooplein. Ik was in topvorm.

De psychiater keek me moeilijk aan, en zei: „Zullen we het over uw jeugd hebben? Volgens mij voelt u daar veel bij.”

Ik zei dat ik over mijn bipolaire kwetsbaarheden wilde praten. Hoe je daar mee om kan gaan.

De jonge Oudzuid-psychiater: „Volgens mij weet u daar meer van dan ik.”

Ik stelde voor de behandeling te beëindigen. Vlak bij mijn huis in Buitenveldert vond ik via Google een GGZ-kliniek voor bipolaire stoornissen. Daar ging ik twee jaar iedere maand naar toe, voor een tien minutengesprekje met een psychiater in opleiding.

Na die twee jaar was ik niet verder. Er werd nog steeds getwijfeld tussen bipolair, schizo-affectief of iets anders. De uiteindelijke diagnose, bipolair type1 - dus met depressie, manie en psychose - werd pas in 2010 gesteld door de competente psychiater van de verslavingskliniek in Venray.

Mij was in de Amsterdamse bipo-kliniek herhaaldelijk beloofd dat er een nadere diagnose zou worden gesteld. Maar dat gebeurde niet. Na 2 jaar maakte ik wat ontstemd gebruik van mijn recht om mijn behandeldossier in te zien. Pas na hevig tegenstribbelen door de kliniek, mocht ik het dossier op een laptop lezen, in aanwezigheid van mijn sociaal-psychiatrisch verpleegkundige, W., een dertiger die het altijd met me over mijn huwelijk wou hebben. Ik niet met hem.

Er bleek in het dossier nauwelijks iets vastgelegd te zijn. Met de stemmingenbarometers die ik zo trouw had bijgehouden, was niets gedaan. Wel las ik: „Mijnheer Pijls ziet er vandaag niet zo verzorgd uit.”

Ik diende een klacht in bij de kliniek wegens medische nalatigheid. De klacht werd door een commissie in behandeling genomen. Vlak voor de zitting kreeg ik te horen dat voortzetting van de behandeling het doel was van de klachtencommissie.

Maar ik wou kappen daar, en het hoofd van de kliniek een berisping aansmeren. Het betrof zo´n ijskonijn van een psychiater, met een kille, gemaakte lach.

Dus ik trok de klacht in, stopte de behandeling en kreeg steeds meer last van mijn stoornis. Mijn huisarts in de Rivierenbuurt, een competente Amsterdamse cynicus die nooit lastig was, regelde voortaan m´n pillen. Niet wenselijk, toch realiteit.

Ik schrijf dit op om duidelijk te maken hoe laks delen van de GGZ opereren. En hoeveel tijd en geld er wordt verkwist, en ook mensenlevens, door incompetente psychiaters en van die meisjes in opleiding, altoos met die koele blik in de ogen, die vooral aan walging grenzende onverschilligheid uitdrukt.

De psychiater bij de crisisdienst was trouwens wel geweldig. Ze had zelf ook een psychose gehad, wat me enorm geruststelde.

Minister Edith Schippers zou geen GGZ-bedden moeten wegbezuinigen, maar de opleiding tot psychiater drastisch moeten hervormen. De psychiater van nu zou zijn patiënt moeten vertellen dat je kunt herstellen van een stoornis. Die psychiater zou hardop toegeven dat nog vrijwel niets bekend is van de wortels van stoornissen in de hersenen. Tenslotte zou de patiënt te horen krijgen dat medicatie nooit geneest en ziekmakender kan zijn dan de kwaal.

Maar zover zijn we nog niet, al is er een licht anarchistische bottom up-beweging gaande op het web en tijdens congressen van zelfbewuste patiënten die de verantwoordelijkheid voor hun behandeling en leven zelf in handen nemen. De regie hoort zo mogelijk bij de patiënt, niet bij de psychiater.

Zelf leef ik tegenwoordig ook zo. Ik had het eerder moeten doen.

[havenpoort]

Vredenhoff, Wagenweg Haarlem

We blijven nog een keer in Haarlem. Op het kruispunt van de Westelijke Randweg ligt verscholen achter bomen een buitenhuis dat we herkennen door de op pilaren steunende erker die direct aan de weg ligt en het voetpad hinderlijk beperkt.

De ingang van dit huis ligt aan de zuidelijke zijkant van het huis. Het huis werd namelijk gebouwd met vrij zicht op het landelijke gebied, uitkijkend op Heemstede

Benamingen voor het huis zijn: Hout- en Duinzicht (Hout en Duinzicht, Hout en Duynzicht), Vredenhoff of Vreeden Hof.

De geschiedenis van Vredenhof begint rond 1684. In dat jaar kocht de Amsterdammer Louis Trip de buitenplaats die toen nog Hout- en Duin heette. Tot 1699 liet hij hier een nieuw huis bouwen, het huidige buitenhuis.

Na 1699 kreeg het buitenhuis de kenmerkende overstekende erker aan de voormalige Herenweg, de huidige Wagenweg. Louis Trip bouwde een classicistische woning met een rechthoekige plattegrond, twee bouwlagen (begane grond en eerste verdieping) en een U-vormig schilddak. De muren zijn bepleisterd en zo bewerkt dat een natuurstenen gevel wordt gesuggereerd. Opmerkelijk is de bovenmaatse erker die op twee hardstenen Dorische zuilen rust.

De voorgevel van Vredenhof wordt bepaald door de als tempelfront vormgegeven hoofdentree. De vier zuilen met een Ionisch kapiteel, dragen een fries en een tympaan. De zuilschacht is licht gebold, een verwijzing naar de vroegere boomstammen die deze vorm kregen door het bovenliggende gewicht dat op de stammen rustte. Het geheel voldoet aan de classicistische regels uit de zeventiende-eeuwse architectuurtraktaten.

Opvallend is de verdere indeling van de voorgevel. Links van de entree zijn drie openslaande tuindeuren aangebracht, met daarboven een mezzanino met drie vensters. Rechts van de hoofdentree is het geheel precies omgedraaid, waar drie kleinere vensters op de begane grond drie grotere vensters boven zich hebben.

Een van de vele eigenaren was Louis Trip (1653-1707) uit het Amsterdamse geslacht van wapenhandelaren en VOC bewindvoerders.

Na het overlijden van Louis Trip in 1710 verkochten zijn erfgenamen de buitenplaats aan Johannes Baelde. Baelde was koopman in Oost-Indische goederen. Hij betaalt 2.000 gulden extra voor de loden en hardstenen beelden, borststukken, vazen, potten, piëdestallen en goudleren behangen die in de tuin en het huis aanwezig waren.

Pas vanaf 1750 werd de buitenplaats Hout- en Duin voor het eerst aangeduid met Vredenhof. Het was op dat moment in eigendom van Catharina Gockers (1689-1773) en haar man, de zijdehandelaar Floris Visscher (1688-1763).

In 1838 wordt de Vredenhof aanwezige biljartkamer gesloopt toen het stuk tuin waarin deze biljartkamer was gebouwd werd verkocht aan de eigenaar van Eindenhout, Arnold Willem van Brienen.

Vredenhof aan de Wagenweg. Collectie Noord-Hollands Archief.

Het terrein van Villa Nijenhove (Wagenweg 250-252) behoorde vroeger bij de buitenplaats Vredenhof.

In de twintigste eeuw heeft de beeldhouwer Mari Andriessen (Haarlem, 1897 – Haarlem, 1979)  op Vredenhof bewoond. Achter het huis lag zijn atelier. Vredenhof biedt nog steeds een inspirerende plek voor wandelaars en fietsers. Samen met de omliggende buitenplaatsen is dit een bijzondere stukje Haarlem.

Na de Tweede Wereldoorlog werd Andriessen de meest gevraagde kunstenaar voor oorlogs- en verzetsmonumenten. De Dokwerker in Amsterdam is hiervan zonder twijfel het meest bekende voorbeeld.

Kenmerkend voor zijn werk zijn de krachtige compositie, de heldere opbouw in volumen en de vereenvoudiging van het detail. De nadruk ligt op de grote vorm. De boodschap, vaak dramatisch ingetogen, is voor iedereen duidelijk.

Andriessen is altijd trouw gebleven aan de figuratieve abstractie in de lijn van Bronner. 

De Dokwerker (1950-1952)

24-12-2023

[maniquehendricks]

To Dance is to be Free Club culture in Amsterdam from 1980 until now 13.10.2023 - 18.02.2024 Amsterdam City Archives Photo’s by Maarten Nauw On Friday the 13th of October we celebrated the opening of the exhibition I guest curated at the Amsterdam City Archives. To Dance is to be Free explores the core of club culture in Amsterdam from 1980 to the present day with breathtaking photos, personal stories, historical flyers, immersive videos, exceptional visual art, valuable documents, and unique objects. Relive memories of iconic clubs like RoXY, iT, Mazzo, Club11, and Trouw, and discover the stories behind contemporary organizations such as Spielraum, X3, and Garage Noord. Artists: Bogomir Doringer, Children of the Light, Claudie Crommelin, Cleo Campert, Erwin Olaf, Gerald van der Kaap, Heleen Blanken, Juha van ’t Zelfde, Max Natkiel, Ronald Schmets and Sven Bijma. More information: www.wiedanstisvrij.nl

#projects

[priokskfm]

#MixOfDay #Podcast #Radioshow #LiveDjset Job Jobse - Resident Advisor Podcast / RA.462 https://ift.tt/b6BS2Qz "A few eyebrows may have been raised when Job Jobse snuck into our top DJs of 2014 list, but for those who have seen him play over the past few years it won't have come as a surprise. Jobse gradually built his name as a resident DJ at the much-loved—and now defunct—Amsterdam nightclub Trouw. He was a regular at its predecessor, Club 11, and his party Drukpers was the first-ever event at Trouw when it opened in 2009. Five years later, Jobse brought the house down when he span the last-ever set at the club, something he describes below as "the biggest honour I can think of." In the intervening years he played a significant role in establishing Trouw as one of Europe's best clubs. His melodically rich mix of house, techno, disco and Italo soundtracked countless parties, and as the club's booker he helped shape the broad-ranging music policy that defined Trouw. Until recently he was also the label manager at Life And Death, the label that along with Innervisions has popularised a style of dance music that Jobse himself calls trance—or at least a form of it. In our recent Thoughts on 2015 piece, we said this style has become the dominant force in underground club music; with his international bookings stacking up, Jobse looks like he's now a key name in this movement." www.priokskfm.online https://ift.tt/94JGPCN

[iklees]

De Parijse Connectie / Gerrit Barendrecht

Katz & De Morsain #1

In het Amsterdamse mortuarium ligt een lijk teveel. Een meisje van een jaar of 14-15, en niemand weet hoe ze daar gekomen is. Inspecteur Katz onderzoekt de zaak. Ida De Morsain gaat op onderzoek uit naar een moord in een bordeel, in de hoop de hoofdredacteur ervan te kunnen overtuigen dat zij meer aankan dan toneelrecensies en ingezonden brieven. Dat brengt haar op het spoor van meisjes die uit Amsterdam zijn verdwenen. Halsoverkop gaat ze undercover, om zich te laat te realiseren in welk gevaar ze daarmee is beland. Katz was erg onder de indruk bij zijn eerste ontmoeting met Ida, en als hij in het kader van zijn onderzoek ontdekt dat Ida in de handen is van een bende vrouwensmokkelaar, wil hij niets liever dan meteen naar Parijs afreizen, haar spoor achterna. Maar Katz weet ondertussen ook teveel en is zijn eigen leven niet zeker.

'Bent u dan helemaal niet nieuwsgierig?' Katz kan haar niet vertellen dat Laffree hem uitdrukkelijk heeft verboden nog aandacht aan de zaak te besteden -- het is klaar. Schluss! -- en dat hij zich op het meisje in het mortuarium wil concentreren. Wat hij haar óók niet kan vertellen, omdat de commissaris expliciet heeft gesteld dat nieuws on de de pet te willen houden. Ontkennend schudt hij zijn hoofd. 'Nee.' 'Nou, ik wel,' zegt ze. 'En ik ga zeker een kijkje in die Fluwelen Engel nemen.' Katz denkt aan de plaats van het misdrijf. 'Ik weet niet,' zegt hij aarzelend, 'of de Engel zo'n geschikte plaats is voor een, eh…' 'Vrouw?' vult de verslaggeefster aan. 'Een bordeel is geen geschikte plaats voor een vrouw?' 'Voor een dame, wilde ik zeggen.' 'Net zo erg. Hebt u enig idee hoe vaak ik te horen krijg dat het ergens "geen geschikte plaats" voor me is?' Nee, moet Katz toegeven. Dat heeft hij niet. In de stilte die valt haalt ze bedachtzaam een sigaret uit een zilveren etui. Hij geeft haar vuur, waarna ze, als vanzelfsprekend, plaatsneemt op de hoek van zijn bureau. De stof van haar rok spant over haar benen. Een gouden oorbel danst in het zonlicht als ze met een schuin hoofd probeert zijn zojuist begonnen rapport te lezen.

Dit eerste deel in de reeks is heel erg spannend! De schrijver blijft trouw aan de aard van Ida; ze werkt zichzelf in de nesten, maar het is ook haar eigen moed en vindingrijkheid die haar er weer uit redden.

[daklekkageopsporen78]

De Ongewenste Gast: Daklekkage tijdens Schoorsteen Sinterklaas

Het is weer die tijd van het jaar waarin Nederland zich opmaakt voor de komst van Sinterklaas en zijn trouwe knechten, de Pieten. De schoorsteen is een cruciaal element van dit eeuwenoude feest, terwijl Sinterklaas traditionele door de schoorsteen naar binnen komt om cadeautjes in de schoeneschoorsteen sinterklaasn van kinderen te stoppen. Maar wat gebeurt er als er daklekkage wordt veroorzaakt tijdens deze feestelijke periode? Laten we kijken naar de uitdagingen en mogelijke oplossingen voor daklekkage tijdens Schoorsteen Sinterklaas.

De Magie van Schoorsteen Sinterklaas:

Schoorsteen Sinterklaas is een van de meest geliefde tradities in Nederland. Kinderen zetten hun schoenen bij de open haard en zingen liedjes in de hoop dat Sinterklaas 's nachts langskomt om deze te vullen met cadeautjes en snoepgoed. De magie komt tot leven wanneer Sinterklaas en zijn Pieten door de schoorsteen klimmen om de verrassingen achter te laten. Het is een evenement waar hele gezinnen naar uitkijken, en het onmogelijke warme herinneringen die een leven lang bewoond.

Daklekkage: Een Onverwachte Gast:

Helaas kan daklekkage een dure gast worden tijdens Schoorsteen Sinterklaas. Het Nederlandse weer is onvoorspelbaar, en tijdens de wintermaanden kan regen, sneeuw en ijs de dakbedekking van huizen aantasten. Als er een lek in het dak ontstaat, kan dit leiden tot waterschade in het huis, wat de feestvreugde kan veroorzaken.

Mogelijke Oorzaken van Daklekkage:

Versleten Dakbedekking: Na verloop van tijd kunnen dakbedekkingen verslijten, waardoor er kleine openingen ontstaan waar water doorheen kan sijpelen.

Bevroren Afvoerpijpen: Bij lage temperaturen kunnen afvoerpijpen bevriezen en barsten, wat lekkages kunnen veroorzaken.

Verstopte dakgoten: Als dakgoten verstopt raken door bladeren en vuil, kan water overlopen en onder het dak terechtkomen.

Oplossingen voor Daklekkage:

Regelmatig Onderhoud: Het is essentieel om uw dak regelmatig te laten inspecteren en onderhouden om slijtage op te sporen en te voorkomen.

Dakgoten Reinigen: Houd dakgoten vrij van bladeren en vuil om te voorkomen dat water zich ophoopt en lekkages veroorzaakt.

Reparaties Uitvoeren: Als er een lek wordt ontdekt, laat dit dan onmiddellijk repareren om verdere schade te voorkomen.

Tijdelijke Maatregelen: Als er onverwacht daklekkage wordt veroorzaakt tijdens Schoorsteen Sinterklaas, plaats dan tijdelijke opvangbakken om de schade te beperkt en roep professionele hulp in.

Contact us Address: Kraijenhoffstraat 137 A, 1018 RG, Amsterdam, Netherlands Phone: +31 6 49008139 Email: info@dakspecialist-benelux.nl Map: https://goo.gl/maps/We9mdwT6cyGUDx1h6

[club-pera]

Büyük Ev Ablukada

“Ay Şuram Aarıo”

Zaterdag 6 mei 2023 in Tolhuistuin Zaal open 19:30, Aanvang 20:30

Info & Tickets

Büyük Ev Ablukada, een elektronische pop/rock groep uit Turkije, begint dit jaar aan hun eerste Europese tournee. Op zaterdag 6 mei laten de game-changers uit de alternatieve muziekscene van Turkije voor het eerst hun unieke muziek, gekheid en verbeelding horen aan het Nederlandse publiek in de Tolhuistuin in Amsterdam.

Vanaf 2008 werd Büyük Ev Ablukada in zeer korte tijd bekend door hun metaforische, vrolijke liedjes en bijzondere concerten. Door hun vrijmoedigheid, muzikale vrijheid en eenvoud verzamelde de band een trouwe groep fans. Met hun releases en opvallende concerten wist Büyük Ev Ablukada telkens weer indruk te maken op hun publiek. Na hun twee studioalbums "Full Faça" en "FIRTINAYT" bereidt de band zich voor op de release van hun langverwachte nieuwe album. De eerste single van het album "Yangın Akvaryum" geeft een indicatie van de muzikale ruimtes die de band deze keer verkent. Echter, binnen al deze verkenningen blijft de band optreden met hun akoestische format als een pure Büyük Ev Ablukada ervaring. Vergezel Galvaniz Gelbiraz (Gülin Kılıçay), Canavar Banavar (Bartu Küçükçağlayan) en Afordisman Salihins (Cem Yılmazer) in deze reis en bereid je voor op een avond vol theatrale verrassingen en vreugde.

i.s.m. Mystiek Productions

[actuma]

Journalist Jelle Brandt Corstius vervolgd wegens smaad

Het openbaar ministerie (OM) in Amsterdam heeft besloten journalist Jelle Brandt Corstius te vervolgen wegens smaad(schrift). Dat doet het OM na beoordeling van vier aangiften die Gijs van Dam in de periode van augustus 2019  tot en met november 2020 tegen Brandt Corstius heeft ingediend. Eerder al had het gerechtshof Amsterdam beslist dat het OM Brandt Corstius moest vervolgen naar aanleiding van twee eerdere aangiften van Van Dam. 6 aangiften Het OM in Amsterdam heeft nu besloten Brandt Corstius te vervolgen voor de feiten uit de zes aangiften die Van Dam van oktober 2017 tot en met november 2020 tegen Brandt Corstius heeft ingediend via zijn advocaat. De zitting dient op donderdag 22 december bij de rechtbank in Amsterdam. Tijdens deze inhoudelijke zitting van de Meervoudige Kamer zullen de feiten uit deze vier aangiften tegelijk met de feiten ten aanzien waarvan het Hof de vervolging reeds heeft bevolen aan de rechtbank worden voorgelegd. Nauw verband Het OM heeft besloten Brandt Corstius te vervolgen voor deze vier aangiften omdat er een nauw verband bestaat tussen de inhoud van deze aangiften en de feiten waarvoor het gerechtshof in juli 2019 al een bevel tot vervolging heeft afgegeven. De samenhang bestaat daarin dat de uitingen waarop deze aangiften zien, telkens verwijzingen lijken te zijn naar de eerdere uitlatingen waarop het bevel tot vervolging ziet. Inhoudelijke discussie Het OM hecht er aan om in dit stadium aan te geven dat het mede dagvaarden voor deze feiten nog geen definitief standpunt van het OM  inhoudt ten aanzien van deze feiten. Dat standpunt zal het OM pas kunnen innemen nadat er een inhoudelijke discussie ter zitting plaats heeft gehad. Dit standpunt zal daarom tijdens de zitting bekend worden gemaakt.  Trouw In oktober 2017 diende Van Dam zijn eerste aangifte tegen Brandt Corstius in naar aanleiding van een publicatie van de hand van Brandt Corstius in dagblad Trouw. Nadat het OM die aangifte in juli 2018 had geseponeerd en Brandt Corstius naar aanleiding van die sepotbeslissing een persbericht had uitgestuurd, diende Van Dam opnieuw een aangifte in. Deze aangifte werd in december 2018 geseponeerd. De artikel 12 klacht die Van Dam tegen beide sepotbeslissingen bij het Hof had ingediend, werd in juli 2019 gegrond verklaard. Daarmee beval het Hof het OM over te gaan tot vervolging. Read the full article

[peterpijls1965]

Mijnheer Pijls ziet er vandaag niet zo verzorgd uit

In 2015 verloor ik een vinger door amputatie in 2 etappes. Ook blikte ik terug op de incompetente psychiaters die die behandeling van mijn bipolaire gemoed ernstig vertraagden en me nog meer sores bezorgden dan ik al had.

Nadat mijn psychose in 2008 met succes was behandeld bij de crisisdienst van de GGZ in Amsterdam, nam een psychiater in Oud-Zuid het over. Hij was iets jonger dan ik en had een zorgelijk gezicht. Ik droeg motorlaarzen en een bouwvakkersbroek. Ook mijn zwartlederen jas betrok ik op het Waterlooplein. Ik was in topvorm.

De psychiater keek me moeilijk aan, en zei: „Zullen we het over uw jeugd hebben? Volgens mij voelt u daar veel bij.”

Ik zei dat ik over mijn bipolaire kwetsbaarheden wilde praten. Hoe je daar mee om kan gaan.

De jonge Oudzuid-psychiater: „Volgens mij weet u daar meer van dan ik.”

Ik stelde voor de behandeling te beëindigen. Vlak bij mijn huis in Buitenveldert vond ik via Google een GGZ-kliniek voor bipolaire stoornissen. Daar ging ik twee jaar iedere maand naar toe, voor een tien minutengesprekje met een psychiater in opleiding.

Na die twee jaar was ik niet verder. Er werd nog steeds getwijfeld tussen bipolair, schizo-affectief of iets anders. De uiteindelijke diagnose, bipolair type 1 - dus met depressie, manie en psychose - werd pas in 2010 gesteld door de competente psychiater van de verslavingskliniek in Venray.

Mij was in de Amsterdamse bipo-kliniek herhaaldelijk beloofd dat er een nadere diagnose zou worden gesteld. Maar dat gebeurde niet. Na twee jaar maakte ik wat ontstemd gebruik van mijn recht om mijn behandeldossier in te zien. Pas na hevig tegenstribbelen door de kliniek, mocht ik het dossier op een laptop lezen, in aanwezigheid van mijn sociaal-psychiatrisch verpleegkundige, W., een dertiger die het altijd met me over mijn huwelijk wou hebben. Ik niet met hem.

Er bleek in het dossier nauwelijks iets vastgelegd te zijn. Met de stemmingenbarometers die ik zo trouw had bijgehouden, was niets gedaan. Wel las ik: „Mijnheer Pijls ziet er vandaag niet zo verzorgd uit.”

Ik diende een klacht in bij de kliniek wegens medische nalatigheid. De klacht werd door een commissie in behandeling genomen. Vlak voor de zitting kreeg ik te horen dat voortzetting van de behandeling het doel was van de klachtencommissie.

Maar ik wou kappen daar, en het hoofd van de kliniek een berisping aansmeren. Het betrof zo´n ijskonijn van een psychiater, met een kille, gemaakte lach.

Dus ik trok de klacht in, stopte de behandeling en kreeg steeds meer last van mijn stoornis. Mijn huisarts in de Rivierenbuurt, een competente Amsterdamse cynicus die nooit lastig was, regelde voortaan m´n pillen. Niet wenselijk, toch realiteit.

Ik schrijf dit op om duidelijk te maken hoe laks delen van de GGZ opereren. En hoeveel tijd en geld er wordt verkwist, en ook mensenlevens, door incompetente psychiaters en van die meisjes in opleiding, altoos met die koele blik in de ogen, die vooral aan walging grenzende onverschilligheid uitdrukt.

De psychiater bij de crisisdienst was trouwens wel geweldig. Ze had zelf ook een psychose gehad, wat me enorm geruststelde.

Minister Edith Schippers zou geen GGZ-bedden moeten wegbezuinigen, maar de opleiding tot psychiater drastisch moeten hervormen. De psychiater van nu zou zijn patiënt moeten vertellen dat je kunt herstellen van een stoornis. Die psychiater zou hardop toegeven dat nog vrijwel niets bekend is van de wortels van stoornissen in de hersenen. Tenslotte zou de patiënt te horen krijgen dat medicatie nooit geneest en ziekmakender kan zijn dan de kwaal.

Maar zover zijn we nog niet, al is er een licht anarchistische bottom up-beweging gaande op het web en tijdens congressen van zelfbewuste patiënten die de verantwoordelijkheid voor hun behandeling en leven zelf in handen nemen. De regie hoort zo mogelijk bij de patiënt, niet bij de psychiater.

Zelf leef ik tegenwoordig ook zo. Ik had het eerder moeten doen.

[henkveen]

Ajax vrouw schilderij €750,- Pak je kans ze is heel makkelijk ze spreekt je nooit tegen ze is het altijd met je eens ze zeurt nooit ze is heel gewillig ze laat haar altijd van haar mooiste kant zien ze is heel trouw doet alles wat jij wilt gaat nooit ‘vreemd’ ze kan vanaf nu voor altijd van jou zijn !!❤️❌❌❌ #Ajax #vrouw #Amsterdam #trouw #liefde #schilderij #painting #art #kunst https://www.instagram.com/p/CAhg3RRpgpJ/?igshid=y3mkt9xe0mhn

[aunti-christ-ine]

To distract from tRumpRussia.