#Taki tam bonding

[goodbuttaken]

shiz and giggles list jmen, která reálně mají/nedávno měli lidé v česku

(part 4/4, weird/rare names; per 2016, kdy je KdeJsme naposled mohlo sbírat)

Pndřej (legenda, co už dřív trendovala; hustý, že někdo takhle oficiálně komunikuje s úřady..)

...ale taky Onřej (byli 2), Onrřerj (žije v Chebu), Jkaub (1 v Brně) a Rostilav (Krnov)

Ůvodní Hoang Duc (ano, i tohle příjmení opravdu prošlo matrikou) a Aůlexandr (r. 2013 zapsané jméno)

Xena (3, ale podle ročníků žádná princezna bojovnice)

Milán (545 křestních!; jen r. 1950 = 51)

Vácslav (r. 2016 žili ještě dva jmenovci Havlova děda, ale od r. 1946 žádný nepřibyl)

Frantiišek (1, r. 2013, Plzeň), Fratišek (2), Frantişek (1), Frančeska Nyomi (1), Františe (1), dřív i Fratnišek, Frantichek, Frančišek, Frantik, dva Frantishkové a 13 Frantisků

Máří Magdalena (25), Maří Magdalena (72), Máří Magdaléna (1), Maří-Magdalena (13), Máří-Magdalena (3), Maři Magdalena (1), Máři Magdalena (1), Maří Magdaléna (1, vzácný r. 2009), Mařímagdalena (1), Maři-Magdalena (1), Máři-Magdalena (do r. 2015) [drtivá většina z nich prožila komplet socialismus; ouch...]

Miroslav Pacifik (Praha)

Karl - Heinz, "Marie, Silvie", Mbanzuzi - Cheril - Eve (etc.)

Vyšemíra (1), Věročka (1), Věrmila (1), Věkoslav (18), Věkoslava (4), Věnka (21, pořád se dává), Věňka (2)

Věrek, Věruš, Věrouš a Věroš (jakože "ten Věra", celkem 8)

Filuše (1), Fortunát (1), Fortunáta (2), Fofo (1, Mělník)

Filipová (křestní, Hustopeče), Tichá (1 ex křestní), Mašková (taky)

Říjenka (1)

Pampeliška (1), Peška (1, v r. 2016 se dožila stovky), Perchta Marie (r. 2014, Praha)

Aneška (2, old), Aneshka (3, young)

Čeňka (12, a tu a tam se pořád dává), Čeňek (1), Čedomír (2), Rhodri Čeněk (1)

Pěva (40, a 40 let čekáme na novou nositelku toho dokonalého jména), Pěvuška (33), Pěvomila (1), Pěvoslava (ex 1), Pěvuše (10), Pěvuš (1, mužská verze)

Zoroslav (6), Zoryslav (ex 2), Zoreslav (ex 2), Zorislava (1), Zoreslava (1), Ziroslava (ex 1)

Zděněk (5), Zdeňek (27)

Mnuše (ex jméno), Manka (jméno i příjmení), Manička (Vyškov) [X Rumcajs žádný]

Fuck (ano, do r. 2011 MVČR evidovalo jednoho člověka s tímhle příjmením)

Fakan (23, nejčastější v Plzni)

Kokot, Kokotek (na východě země ne až tak vzácné, celkem 128 lidí)

Kunda, Kundič (naštěstí jen pár)

Porner (9)

Jouda (19, hl. východní Čechy)

Hajzl (13, všichni žijí v Chrudimi)

Soběslav Zixi (Brno)

Romulus (oběť redukce r. 2011), Remus (5, z toho 4 v Brně)

Toyen Lillie (Praha)

Patrik (patrick), Janet(zinana)

Lady (3, dvě velmi staré), Letuška (1), Lešan (3), Leuše (1)

Mína (85, velmi trendy, vč. složenin jako Mína Milota)

Bobeš (6), Mikeš (42, samí mladí) X žádný Kokeš

data ofc připouští i řadu "celebrit" jako James (74) Bond (4) [Praha, Černošice], Arnold Schwarzenegger (Brno), Will Smith (Jihlava); největší naději asi dávám Arianě (103) Grande (39)

Lidvína (2), Lid (29 ze 48) a Lidová (33 z 52), typicky písecké příjmení

ani jedna Lidice, to byl v kontextu těch šíleností šok; tak aspoň Freedom Jan (Ústí n/L), Liberty (t. č. 96letá, Plzeň), Liberta (mladá, Praha) a dřív i Libertad

Lidl (1, FM), Lídl (39), Penny (do r. 2015 3), Tesco (ex 1), Coop (2 v Čáslavi), Billa (21)

Human (do r. 2011 1 jméno, stále 3 příjmení), Girl (6 příjmení), New (3 příjmení), Good (7), Universal (10, z toho pět ve FM)

Poor (7; kumulace zrovna v KV kraji smutně fitting)

Džulien (1) a Džuljetta (3)

K0valová, A?kar

Godspower Nwobueze, Success Oluomachukwu (Ústí n/L)

Winnetou (2)

Qylafku (2 příjmení v Praze), Quachdolenská (1)

Quadrat (8), Quadrát (7), Quasniczka, Quasničzka, Quasniczková, Quasničzková (na severu Čech od každého 1), Quittek (19), Quittková (16, Opavsko)

Xhanikrištoforyová (v Ostravě)

Çetajfikotová, Çelikkynclová, Çobanberánková, Çiçekrajnyšová

Ónodiotoupalíková, Ó´súilleabháin Špalková

Đokićněmečková, Đurićmikolajková, Dadićdobešová, Daddsčadová

Hrubývodochodská, Hrubýzahrádecká, Hrubásablier + d. 31 variant

Hinterholzingerová Mlezivová (Domažlice)

Trauttmansdorffweinsberg (Náchod)

Testón Javorský, Tverdokhlib (bývalo jich 11), Těstojedova (1, KV)

Řegucký, Řegucká (19, MS kraj), Pěgřím (61)

Neocleousová, Neoproudová (6), Neoproud (4)

Nechoďdomů (22), Nechoďdomová (14), Nechoďdom (3), Nechoďdoma (11)

Campobartosek a Campobartoskova (Brno)

Papánková Di Mercurio, De Giraud D'agay Špinarová

Mbwambo Hokůvová

Wozencroftová

Kvízová Školová

Bezkid (3, žijí v oblasti Beskyd)

Ŕguila (Praha)

Ąachká, Ąachký

Erdenebalčirčuchalsuvd, Ěsulamanidze, křestní Ělizavěta

A A A Alnassar, Saad L S M T, Michel A.S.M.J.G. (křestní jména)

Pierre,marie,alphonse, Philippe,raymond,julien, Francois,didier, D. M., Rodrique,carles,gérald, Francois- Christophe

D´artagnan

Karlos (9), Chavier (2) a vrcholné umění: Chuan Karlos

Barbie (v Brně), Ken (5; ale jinde)

Dixie (1 v Blansku)

J-Mari (Benešov)

Píč (69), Pič (2)

Pindík (1 v Tanvaldu)

Rock (příjmení, ale i 1 jméno), Rocky (1), Ricky (12), Ricki (1)

Dick (zase 46 příjmení, ale i 2 jména)

Sucky Yaxbite (ex jméno), Suckho + 11 příjmení Suck

Bezectný, Bezectná (po 5), Bezkočka (55), Bezkočková (66)

Nevyhoštěný, Nevyhoštěná (obojí 75)

Brno (1), Praha (9), ani jeden v Brně/Praze

Neo a Trinity (ale žijí jinde)

Saint Chijioke (1 jméno, Frýdek-Místek)

Innhausen Und Knyphausen (2, Brno), Arco Zinneberg Graf Von Und Zu

Iňiguez Srnec (Praha), Insanič (ex 6), Inquort a Inquortová (18)

Race Carr (Otrokovice), Rhodanthe Beatrice (Ústí n/L)

Platon (jméno i příjmení), Sokrates (taky)

Sierra Leona (Ústí n/L)

Śárka (Ostrava)

Roswětha (1, v Liberci)

Bolestín (ex 1) vs Veselín (1), Radosta (1 + 2 ex Radosti), Andělín Haštal (1)

Něha (3), Něhoslav (8), Něhoslava (14), Něhuška (1)

Náďa (2), Nežka (1), Něla (1), Naďašta (1), Nelida (1 křestní jméno)

Vítěz (2), Vítězka (bylo jich 7, asi vymřely)

Űmit Tomáš (Blatná)

Ąuboš Maxwell

Pravda (643) vítězí (Lež je jen 1, v Praze), až na to, že zrovna u tohohle příjmení je anomálie, kdy ho Vnitro v roce 2014, po nástupu Babiše do vlády, zničehonic přestalo evidovat (touché)

Mrtvý (99), Mrtvá (111, Olomoucký kraj), De´ Ath (ex 1), Death (podle všeho zemřel r. 2015)

Sen (5) a Snová (2), Úžasný/á (Ostrava)

Liána (28, od r. 1976 žádná nová, napravte)

Mckenzie Lucie (Plzeň), Mclean Brenton (Praha), Mcmarley (t. č. 6letý v Brně; vše křestní jména)

ŽÁDNÍ Poženichovi ani Pomanželovi (velké zklamání) a křestňí na ň

Dýzl (fakt to jde spellovat i takhle, 4)

Žorž (2), Dżeyms (1), Žudi (1)

Potkan (příjmení, nejvíc jich je v Karviné)

Fail (39 příjmení), Joke I. L., Arse (ex jména)

Gogo (2 příjmení), Gaga (4, vše Pohořelice)

Nejmenovaná (křestní 1), Nejmenovaný (křestní ex 3), Nezjištěno (252 křestních, 8 příjmení), Nezjištěno A (křestní 2), Nezjištěno B (2), Nezjištěno C (1), Nezjišťeno (tohle se podařilo do matriky zapsat v r. 2013), Nezj., Nezjišteno, Nejištěno (taky ex 1), Nezjištěna (1 křestní), Nezjištěn (ex 1), Neuvedeno (11 křestních, 2 příjmení), Neurčeno (7 křestních), Nepojmenovaný (ex 1), Jméno Neurčeno (ex 1), Jméno Nezjištěno (t. č. už 4leté dítě v Jihlavě), Neznáma (2), Neznámá (10), Neznámý (9), Neznámy (1), Nevim (5), Nevím (105) [ač část jsou zjevně opravené přeťuky a impra, např. u Nejmenované, r. 2000, konzistence ukazuje, že někde v Roudnici takhle fr vychodila školu]

...a to nejdůležitější: Hope (po 2 jméno i příjmení), Naděje (18 příjmení a 91 jmen; nebude náhoda, že nejvíc r. 1939 a 1943), Nadějka (3 jména), Naděje Anna (hned 2), Náděje (19 příjmení, 1 ex jméno), Nadějná (1)

[mimeimim23]

Witam Wszystkich.

Dawno mnie nie było. Miałam życie do istnienia, ale nie ważne. Tym razem wstawiam coś co nie jest związane z Toilet Bond Hanako-kun a z innym dziełem, The Amazing Digital Circus !!!! Ktoś to zna ? ....

To moja oc stworzona przeze mnie z zainspirowanym strojem z fanartu innej oc, który widziałam.

Ma na imię Mimei (czyt. Majmi). Ma 23-24 lata. Brązowe włosy tak ciemne, że wyglądają jak czarne jeśli się nie przyjrzysz. Ma je związane w dwa niskie kucyki z tyłu głowy.

Jej oczy są czarno-białe i wyglądają jak plansza od warcabów czy szachów.

Strój Mimei składa się z białego podkoszulka w czarne paski, na to niebieski żakiet z krótkim rękawem i niebieski szal. Oczywiście czarne ogrodniczki ze złotymi guzikami. Niebieskie buty jak i beret. Jak widać Mimei ma maskę podobną do Gangle. Można ją ściągnąć ukazując twarz Mimei, która zwykle jest trzymana przez tą maskę(funkcja jest podobna do komediowej maski Gangle tyle, że ta Mimei jest wytrzymała. Na policzkach Mimei jak i maski są magnesy by się trzymało).

Na początku chciałam by Mimei miała ciemniejszą karnację dla różnorodności, ale biorąc pod uwagę, że wzoruję ją na sobie a jestem blada jak duch to z tego zrezygnowałam. Mimei nie jest tak biała jak Pomni, ale ma bardzo blady kremowy odcień skóry.

Jak można się domyślić z imienia i wyglądu Mimei to mim. One są nieme. Moja oc również. To znaczy ... słychać kiedy kaszlnie (czasem kichnie) lub mlaska jedzeniem, ale nie mówi nic. Nie śpiewa, nie wypowiada się. Ma wewnętrzny głos jak każdy. Kiedy myśli słyszy swój "głos", ale to tylko ona ponieważ nikt nie wie jak czytać w myślach Mimei.

Myślę nad daniem jej breloczka z dzwoneczkiem na szyję by inni mogli słyszeć kiedy podchodzi lub wiedzieli gdzie jest. Noszę taki breloczek jako naszyjnik, więc wiem, że da się przyciąć brelok przeznaczony dla kluczy do łańczuszka naszyjnika.

PS. Na jakiś czas przerywam jakimkolwiek działalność związaną z Toilet Bond Hanako-kun z powodu braku nowości i takich tam. Dlatego na razie nie będę robić żadnych zdjęć z tym związanym.

[tojaziemniak]

A teraz dla odmiany siostry, które pogobne mają ze sobą tyle, że mieszkają razem i mają obwisłe cyce X'D Ale no fajny taki wieczorny siostrzany bonding 💛

[lichozestudni]

🔻🔻🔻🔻🔻🔻

@jaskiersbeloved Jprdl ale się na mnie rzucilaś za to, że rugam brzydotę w polskich filmach xd no ale dobrze, lubię wystawiać swoje nowatorskie idee na oceny, gdy podajesz argument "ale komuś może się podobać" to nie wiem czy jest sens mówić dalej o jakimś estetyzmie, jednak pamiętam, że pojęcie piękna jest teraz wypaczone, wiem też wychowaliśmy się w cieniu dawnej cywilizacji więc rozmowy takie muszą być trudne

Będę robić moje wywody, gdzie chcę, a autorka sama włączyła się w moje rozważania, mówiąc że ją to zainteresowało, a obraziła się dopiero gdy uznała, że zamiast czcić jej fanart mam do niego jakaś uwagę a tak nie może być i to rasistowskie i ogólnie tylko bogate kraje mogą robić filmy o arystokracji... Poza tym dosłownie może ukryć mój komentarz, przestań udawać że to jakaś zbrodnia. Nie zatrudniła cię jako swojego adwokata, więc co ty w ogóle za pouczenia stosujesz.

Żartujesz z tym że cały amerykański przemysł nie leci na vibe'ach, prawda?? Oczywiście że leci. Filmy o "rozpierduchach" jak mówisz, są estetyczne (dobry wybuch, pożar jest estetyczny, w ogniem i mieczem było to na strasznym poziomie ale zrzucam to na brak pieniędzy, natomiast ściąganie spodni w scenie w karczmie w tym filmie było niepotrzebne i ordynarne, i nieestetyczne), ich romanse są estetyczne. James Bond to wcale nie estetyka, co nie? Przystojniak w pięknych furach z najpiękniejszymi kobietami... Dosłownie "hollywoodzki uśmiech", "hollywoodzcy aktorzy" itd. do kultury przeszło mówienie, że taki ładny jak w hollywoodzkim filmie. Chalamet to vibe i uroda, DiCaprio, Depp itd. to jest podstawa amerykańskiego przemysłu filmowego. Nie Karolaki. Jakimowicz wprost powiedział że dostał rolę ze względu na urodę, a nie umiejętności aktorskie. Mówił że reżyser filmu wrócił z Ameryki i powiedział że w Ameryce aktorzy są ładni a w Polsce charakterystyczni więc on chciał zrobić film z ładnymi aktorami i tak zatrudnił młodego jakimowicza (btw uroda bardzo w stylu młodego DiCaprio).

mówisz że nie da się zrobić filmu dbając od początku do końca o estetykę gdy dosłownie Ameryka czy Korea czy Azja ogólnie robią głównie takie produkcje.. Azjaci są mega estetami, tam nie zagrasz jak masz wygląd szczura lmao (zaznaczę że nie lubię azjatyckich produkcji, bo zdaje się że wam się wydawało że lubię i wy, fani, doznaliście szoku po mojej krytyce. obiektywnie oceniam, że umieją w estetyzm. Tylko tyle.) . Od kilku dni analizuję film Małe kobietki. Film ucztą dla estetów. Jakie szczęście że nie ma tam pochwały brudu i brzydoty. Moim zdaniem bohaterowie są całkiem z krwi i kości, a zupełnie fikcyjni. Sielsko jak w Panu Tadeuszu a i smutne chwile są pokazane w aesthetic sposób. Nie wiem dlaczego ten aesthetic film miałby cię tak razić i że w Polsce absolutnie się tego nie da zrobić. Pamiętam jak film z Chalametem Mój piękny syn był w Polsce krytykowany za to że chalamet jest tam zbyt czysty, zbyt idealny, nie wygląda na borykającego się z uzależnieniem. Wiem, że Polska przedstawiałaby go jako zarzyganego cały film. Ale na szczęście to był niepolski film (w moim pierwszym poście nie było o tego typu filmach ale to przykład jak dbać o aesthetics).

Ty sama oglądasz wymuskanych azjatyckich mężczyzn walczących o idee, umierających za nie. Ile z twoich ulubionych dram jest o azjatyckich karolakach w wojnie z Japonią? No pewnie niedużo. Ja chcę filmów rycerskich, których brak w polskiej kinematografii a ty mi polecasz film o jakiejś babie, promującej antykoncepcję. Ja chcę budować mentalność zwycięzcy a ty mi polecasz kolejny film o tym jak Niemiec kopie Polaka i każe mu się kłaniać przed swastyką. Jakby azjatka zapytała mnie o polecenie polskiego filmu to na pewno żaden z tych, nie przez taki pryzmat powinniśmy budować zainteresowanie swoją wielowiekową kulturą. Prawdopodobnie mogę policzyć na palcach, które filmy z vibem polskości można pokazać bez wstydu.

Nie piszę, że dla ciebie te azjatyckie historie są do zapomnienia wtf? Piszę że są Z MOJEJ perspektywy do zapomnienia. Ty lubisz tę estetykę, ich poczucie humoru to pewnie sobie zapamiętasz. To, że reagujesz tak gwałtownie i przestajesz czytać ze zrozumieniem pokazuje tylko jak azjatyckie lecenie na estetyce jest dla ciebie ważne. Jak ci modele - baśniowe stworzenia działają na ciebie. To potwierdza moje tezy. Gdyby głównymi postaciami byli koreańscy czy chińscy grubi janusze to uwierz mi że byś tego tak łapczywie nie oglądała. Myślę, że to podstawy psychologii. Dziewczyny zachwycają się gdy je w książce porwie i wykorzysta włoski model i chcą z nim ślubu, ale gdy miałby je porwać i wymolestowac gruby janusz to do więzienia z nim!! tak działa biologia.

Azjatki (dokładnie dwie) uczące się polskiego i oglądające polskie filmy pytają mnie dlaczego w polskich filmach są ładne aktorki ale brzydcy aktorzy. No ja nie wiem co im odpowiadać. Mówię że Polacy nie zwracają uwagi na wygląd aktorów no bo co mam powiedzieć, a dla nich to jest dziwne. Azjatka przyjeżdżająca do Polski jest zaskoczona jak dużo jest tu przystojnych mężczyzn bo w polskich filmach tego nie widziała. Polka oglądając azjatyckie produkcje jest pod wrażeniem azjatyckich mężczyzn a gdy zamieszka w Azji to jakoś jej mija. z czego to wynika hmm... Dlatego przestań mi wmawiać, że nie podoba mi się po prostu polska uroda, bo imo jest ładniejsza od azjatyckiej. Bez porównania w ogóle. Cały czas mówię, że chodzi mi o coś innego.

Nie wiem czemu próbujesz mnie przekonać, że to jakiś problem, że nie wszystkim Chińczykom podoba się jak chińskie seriale promują Chiny. Nieważne czy każdemu Chińczykowi się podoba że poprzez seriale jego kraj jest postrzegany w dobry sposób. soft power działa, turystyka się napędza, robisz im kliknięcia i kasa do chińskich kieszeni leci.

Słuchaj, ja wiem, że polski przemysł jest na innym etapie, że nasza kultura sarmacka i wcześniejsza jest zakopana głęboko więc, gdy mówię że trzeba ją odkopać i przedstawić tak, by robić soft power oraz biorąc pod uwagę psychologię i biologię nagrywać go tak, by osiągnął jak największy sukces to dla Polaków to jest czarna magia i wpadają w takie nastroje jak ty. Ja tylko mówię że więcej piękna, złotego wieku, szlachetnych wartości, więcej mentalności zwycięzcy, mniej rozbierania aktorek, patologii i ojkofobii. To na początek. wiem, że dla Polaków to nie do pomyślenia, nie jesteśmy estetami jak słusznie Dmowski pisał. Wiem, że będziecie mówić, że to się nie uda i oglądać seriale innych którym się jakoś udaje. Wiem, ale daję świadectwo.

[la-vie-en-lys]

Do you mind saying more about the Polish translation of Good Omens? I just love to see people tearing apart bad books/bad translations :3c

*cracks knuckles* Lol, od kilku dni się zbieram żeby wrzucić ten post, więc here goes. 

Moje ogólne wrażenie po przeczytaniu Dobrego omenu w polskiej wersji: lepiej przeczytać angielską. xD Tekst nie jest zmasakrowany, ale pojawiają się kwiatki, których... naprawdę można było uniknąć, gdyby tłumaczom chciało się trochę bardziej postarać. Przykłady: 

1. 

Oryginał: “The only time Crowley had bought petrol was once in 1967, to get the free James Bond bullet-hole-in-the-windscreen transfers, which he rather fancied at the time.” 

Czyli: Crowley zatankował bo chciał dostać darmową naklejkę udającą dziurę po kuli w szybie, bo lubił Jamesa Bonda.

Tymczasem w tłumaczeniu: 

2. 

Oryginał: “Many people, meeting Aziraphale for the first time, formed three impressions: that he was English, that he was intelligent, and that he was gayer than a treeful of monkeys on nitrous oxide.” 

Tłumaczenie: 

No homo! Tłumaczenie “gay” jako “zabawny” sprawia, że fragment (dwie linijki dalej) o tym, że anioły są aseksualne, trochę ...nie ma sensu, ale co tam! 

3. 

Oryginał: “’Reminisent of Nostradamus at his best’ - Ursula Shipton” 

Czyli - na książce Agnes Nutter pojawia się blurb autorstwa Ursuli Shipton, porównujący Agnes do Nostradamusa. Tłumacze znowu nie ogarnęli i wyszło, że Ursula Shipton była uczennicą Nostradamusa. 

4. 

Oryginał: “’You know, I’d never have thought of that,’ he said. ‘Godfathers. Well, I’ll be damned.’ 

‘It’s not too bad,’ said Crowley, ‘when you get used to it.’” 

Polska wersja: 

Z takiego tłumaczenia wynika, że Crowley mówi Azirafalowi, że bycie ojcem chrzestnym nie jest takie złe jeśli się przyzwyczai - czyli co, Crowley, demon, ma już doświadczenie w byciu ojcem chrzestnym? Wtf? xD Wystarczyło, żeby przetłumaczyli “I’ll be damned” trochę inaczej (...a to nie jest jakieś super trudne wyzwanie tłumaczeniowe; coś takiego jak chociażby “a niech mnie piekło pochłonie” już by bardziej pasowało) i wszystko miałoby ręce i nogi. 

Plus, nie podoba mi się słowo “kumie”, bo to mi bardziej pasuje do literatury z 19 wieku, ale to już być może kwestia gustu. :) 

5. 

Na koniec, dla odmiany, fragment w którym tłumaczenie podoba mi się bardziej niż oryginał: 

Oryginał: “25. And the Lord spake unto the angel that guarded the eastern gate, saying Where is the flaming sword which was given unto thee. 

26. And the angel said, I had it here only a moment ago, I must have put it down somewhere, forget my own head next. 

27. And the Lord did not ask him again.” 

W Polskim tłumaczeniu jest tak: 

Mnie to śmieszy bardziej niż oryginał (tłumaczenia tekstów z książki Agnes Nutter też dają radę), ale to pewnie też kwestia gustu. xD

Generalnie, jeśli nie masz dostępu do angielskiej wersji (...ale wersję cyfrową można swobodnie ściągnąć z Chomika, just sayin’) to od biedy można przeczytać polską, ale tłumaczenie jest nierówne, a miejsami mocno kuleje, więc -- trochę nie warto. 

[czechzerowaste]

Těhotná a téměř bez odpadu? Jde to a stojí to za to.

Moc mě baví číst na mých oblíbených blozích o tom, jak jejich autorky prožívají těhotenství a příchod miminka na svět. Tyhle blogové zápisky jsou vždycky tak pozitivní a radostné, že je mi po tom, co si je přečtu, prostě hezky. Tak proč jsem po zjištění, že jsem sama těhotná, nešla do tohohle sdílení taky?

Jsem prostě pověrčivá. A i když jsem měla zcela bezproblémové těhotenství, tak jsem si říkala „co kdyby?“. Pokud by se totiž stala nějaká komplikace, tak vím, že bych o tom na blog psát nechtěla. A tak s tímto těhotenským coming-outem přicházím až po tom, co už těhotná vůbec nejsem.

I proto jsem se v posledních měsících snažila být na všech společných fotkách zezadu, pouze obličejem a nebo radši vůbec. Ne vždycky mi to vyšlo. Třeba na veřejných akcích nebo video rozhovorech. A tak patrně část z vás už nějakou dobu věděla, či tušila, že náš blog brzy doplníme o nové zero waste téma.

Ještě než se ale pustím do rozborů toho, jak používat látkové pleny, čím miminko mazat a co za radosti a strasti s sebou bezodpadový život s dítětem přináší, tak se vrátím do těch uplynulých devíti měsíců.

Když jsme, v září, po třech měsících tajení všem našim blízkým tu novinu oznamovali,   jedna z jejich prvních otázek byla, jestli už jsem byla těhotná na svatbě. Termínově by to tak nějak sedělo. Ty vypité sklenky vína a trsání do rána tomu ale neodpovídají vůbec. A přeci!

Děťátko je totiž takovým naším pozdně doručeným svatebním darem. Když jsem dva týdny od našeho svatebního dne zjistila, že jsem v tom, tak jsem nevěřila, že to tak krásně vyšlo. A jednou budeme naší dceři říkat, že byla počata v tak speciální den.

Jak to víme? Téměř na tuty! Pár dnů před svatbou jsem byla na preventivní prohlídce na gynekologii. Myslím, že to byla má první návštěva po návratu z Myanmaru a pan doktor se mě ptal jestli se zase někam chystám. Tak jsem mu vylíčila, jak se věci mají, že jsme před nedávnem koupili domeček a tento víkend se vdávám, takže si teď s cestováním dávám oraz. Nedalo mu to a zeptal se jestli už uvažujeme i o miminku a já přiznala, že pomaličku ano. Když tak nad tím přemýšlím, tak byl asi první komu jsem na tuhle otázku odpověděla kladně (po manželovi samozřejmě). Na podobné otázky položené mým okolím, jsem s vyhlídkou nejisté budoucnosti vždycky raději mlžila, že ještě tak dva roky počkáme a pak se uvidí. Pan doktor mi po tomhle sdělení u vyšetření zmínil, že právě o svatebním dni budou pro početí miminka ty správné konstelace. V tu chvíli jsem to přijala jako zajímavou informaci, s hlavou plnou příprav na svatbu jsem to ale vlastně moc neřešila.

O miminku jsme s přítelem (dnes už s manželem) mluvili nějakou dobu, být těhotná na svatbě se mi ale  nechtělo. A to, že to pak vyšlo prakticky na první pokus byl tak trochu šok (ale hezký). Zvlášť pro takového strejčka sejčka jako jsem já. Když totiž vidím kolik párů se dnes o miminko snaž�� několik měsíců (a let), tak jsem za tuhle skutečnost velmi vděčná. A musím říct, že částečně to přičítám i životu bez odpadu. Cože?!

Bez obalu totiž neseženem všechny ty nezdravé sladkosti, brambůrky a zprocesované jídlo. Namísto toho jsme objevili spoustu nových zdravých surovin a začali si víc vařit doma. Díky tomu jsme v posledních dvou letech jedli mnohem zdravěji a kvalitněji, oba dva si srovnali váhu a obecně se zbavili několika menších zdravotních neduhů. A i když vím, že to není ultimátní recept na otěhotnění a svou roli hraje spousta dalších faktorů, tak si přeci jen myslím, že na škodu nám to nebylo.

A jak probíhá zero waste těhotenství? Fyziologicky samozřejmě úplně stejně, jako každé jiné. Nevolnosti, únava a postupné snižování tempa chůze na rychlost šneka se vám pravděpodobně nevyhne (i když výjimky existují). Čemu se ale díky minimalistickému nastavení, které život bez odpadu přináší, vyhnout můžete?

Tak třeba obsesivnímu nakupování roztomilých dupaček, které vaše dítko obleče jednou (když  dobře sladíte roční období a velikost dítěte). Taky možná snáze odoláte všem těm „must have“ vychytávkám, které vám instagram bude strkat až před nos. Zvláštním a děsivým internetovým algoritmem se vám totiž v těhotenství nic jiného než kojící korálky, kousátka, muchláčci, plyšáčci, přikrývky, zavinovačky, světýlka, houpátka a jiné (ne)potřebnosti ve vašem feedu prostě objevovat nebudou. A to může být i pro otrlé minimalisty někdy oříšek. Já jsem odolávala docela statečně (pokud se do toho počítá třeba to, že jsem si tento druh sociální sítě v jednom období prostě zakázala).

Ale i tak jsem občas trošku zhřešila. Třeba, že jsem si koupila vysněný kočárek, i když jsem vlastně původně prohlašovala, že na ty naše polňačky kolem domu žádný potřebovat nebudu. Na procházky s babičkou, kamarádkou, k doktorce, na menší nákup a spaní venku před domem se ale občas šikne (aspoň myslím). Nebo jsem neodolala a nějaký ten obleček si koupila. I když jsem už měla dva šuplíky plné těch poděděných – hormony. Nikdy jsem ale nesáhla po nové věci. Kočárek jsem sehnala použitý v lokální facebookové skupině pro maminky a oblečky kupovala zásadně v sekáčích. Z druhé ruky jsem koupila i celou sadu látkových plen, komodu na oblečení a koupací kyblík. Zbytek jsem buď zdědila (košík na kolečkách ještě po tatovi, autosedačku, fusak, oblečení, ručníky, teploměr,..), nebo dostala do vypůjčky (nosící šátky, knihy o výchově, přebalovací pult, …). Díky shánění a vyzvedávání věcí z druhé ruky nebo na půjčení jsem absolvovala spoustu milých návštěv.

Úplně si vybavuji, jak jsem si vybírala poděděné oblečky po sestřenici a přihlížela tomu babička. Do poslední chvíle jsme všem tajili pohlaví miminka, a tak jsem si musela dávat sakra pozor na to, které kousky beru. Když se babička dívala, tak jsem si do tašky házela ty neutrální, případně spíš v klučičích barvách. A když náhodou odhlédla, tak jsem tam rychle nastrkala ty nepochybně holčičí věci. Třeba růžovou chlupatou bundičku (to bych případnému chlapečkovi udělat fakt nemohla). Ale babička má bystré oči a pak už se po rodině spekulovalo na základě vybraných oblečků, co to asi tak bude. Díky těmto spekulacím se také zvýšilo rodinné nutkání miminku něco pořídit. I přesto, že já sama, až na pár věcí, nic nechtěla.

A tak jsem vše, co se nepovedlo sehnat z druhé ruky věcí, sepsala do seznamu a ten předala příbuzným a kamarádům, kdyby trpěli tím, že nám pro miminko nemohou nic nadělit. I tak jsem ale v záhlaví zdůraznila, že opravdu nic nepotřebujeme, že žádný dárek = nejlepší dárek a že tento seznam slouží vážně jen pro ty nejurputnější případy, kteří by to prostě bez obdarování nezvládly. Dala jsem do poznámky i to, že nejvíc nás potěší, pokud danou věc seženou z druhé ruky (mým kamarádkám se takhle podařilo sehnat hojdavak), nebo nám místo hmotného daru donesou veganský čokoládový dort, uklidí nebo navaří. No však se mrkněte sami.

A ty úplně nové věci bych spočítala na prstech jedné ruky (ale ne všechny návštěvy jsou u konce). Patřila mezi ně například deka pro bonding v porodnici, knížka zaznamenávající první roky života miminka, koš a taška na pleny. A pořád doufám, že někdo donese TEN veganský čokoládový dort! :P

Pro sebe jsem si koupila náhradní díl k aniballu (pomůcka určená k předporodní masáži hráze). Pumpičku jsem měla půjčenou od kamarádky. Taky jsem téměř neobměňovala svůj šatník. I v netěhotenském stavu nosím poměrně ráda volné šaty a svetry, které se daly využít až do porodu. Část oblečení mi půjčily kamarádky a jen těhotenské silonky jsem si koupila nové. Paradoxně mi největší problém „co na sebe“ dělalo období kolem čtvrtého měsíce, kdy už bříško začalo trochu vykukovat a některé rifle nebo legíny mě už začínaly tlačit. Později, když už jsem měla břicho jako balón, ale stačilo legíny, nebo běžné silonky, které bych si třeba v tom čtvrtém měsíci neoblekla, prostě shrnout pod břicho a byla jsem v pohodě (s riflemi to samozřejmě tak jednoduše nešlo, takže jsem je musela na pár měsíců oželet).

Během těhotenství jsem si taky koupila pár zabalených věcí, které jinak nekupuji. Šlo především o různá homeopatika a vitamíny. A když se blížilo grande finále, koupila jsem si několik balených raw tyčinek a hroznový cukr pro dodání energie k porodu a po něm. To by šlo sice vyřešit i bezobalově (datle, oříšky, čokoláda, výroba vlastních…), ale chtěla jsem se cítit dobře a mít s sebou opravdu to, co pro mě v tu vypjatou chvíli bude nejlépe stravitelné a co mi chutná nejvíc.

Když jsem s tím velkým břichem procházela supermarketem, všude proudily davy lidí a k tomu hrála ta k nákupu stimulující hudba a já házela své raw tyčinky do košíku, tak jsem na sebe zrovna dvakrát pyšná nebyla. Hlavou mi proudily myšlenky, jak tímhle ničím tu dlouhodobou snahu a že kdybych si vedla tu slavnou zavařovačku na roční odpad, tak ji naplním jen během této poslední fáze těhotenství. U fronty před pokladnou jsem se ostražitě koukala kolem sebe, jestli zrovna za mnou nestojí někdo, kdo čte náš blog a teď si říká, že je to celé lež? Pak jsem se ale hodila do pohody, pohladila si bříško a pomyslela si, že je důležité mít v tom balanc a že těhotenství a porod jsou situace, které se v životě mnohokrát neopakují a v tu chvíli jdou nějaká striktní pravidla prostě stranou.  

Nakoupené sladkosti jsem nakonec více než u porodu využila až v šestinedělí, kdy jsem byla ráda, že do sebe dostanu nějakou rychlou energii. Ještě více než zabalené raw tyčinky jsem ale ocenila jiné věci na jedno použití, které jsem si v tomhle období do svého života pustila – poporodní kalhotky, vložky, podložky a pár plen do porodnice. Ale ani to jsem vlastně nekupovala. Daly mi je totiž kamarádky, které to po porodu nestihly vypotřebovat (část věcí bude čekat stejný osud, až někdo v mém okolí otěhotní, protože mi taky něco zbylo). Jedinou věc, kterou jsem si koupila sama a je zcela ne-zero waste byly poporodní vložky. Chvilku jsem uvažovala nad koupí látkových. Jelikož ale vím, že bych je, krom dalšího porodu, pravděpodobně nikdy nevyužila, tak mi přišlo rozumnější koupit jednorázové.

A pak tu byl odpad, který úplně neovlivním – ten, co vznikl při těhotenských kontrolách. V tomhle případě, ale nevidím jinou alternativu. Krom toho, že se na kontroly prostě nedostavíte (což pro mě přijatelná alternativa není). I tak, ale můžete některé věci nabízené v gynekologických ordinacích, porodnici nebo v pojišťovně odmítnout. Jde o různé reklamní těhotenské diáře, výrobky, krémy a časopisy, které vám budou často cpát. Pokud se necítíte na jasné odmítavé NE, tak stačí říct, že děkujete, ale že danou věc už doma v nějaké podobě máte a tím pádem ji nepotřebujete.

Když to takhle sepisuji dohromady, tak mi dochází, kolik věcí se mi během těch devíti měsíců mohlo v domácnosti objevit a že tam vlastně přece jen nějaký rozdíl oproti běžnému těhotenství bude. A že i když pro mě, velkého minimalistu, jsou  dva šuplíky plné oblečků pro miminko skoro neúnosné, tak při představě, že je v nich nacpané oblečení snad do roku dítěte, si říkám, že je to vlastně dost v pohodě.

A ačkoliv mi v těch prvních letních měsících fakt nebylo dobře, můj strach z jízdy autem dostal až na tu úroveň, že jsem úplně přestala řídit a v těch posledních dnech, kdy jsem „přenášela“, jsem probrečela několik večerů ze stresu, že budu muset na umělé vyvolání. Tak jsem si těch devět (a něco) měsíců moc užila. Po většinu času jsem totiž ani nevnímala, že těhotná jsem. Oteklé nohy, bolavá záda, pálení žáhy a jiné neduhy se mi vyhýbaly obloukem. A já tak mohla v druhém trimestru absolvovat téměř měsíční honeymoon road trip po Chorvatsku a spát většinu nocí v autě. Do posledního dne před porodem brázdit s naším Snížkem kopce v okolí a celkově si užívat čas, kdy jsme jen my dva s Páťou. Přiznávám, že nosit se s tím těžkým břichem nelze nazvat kdovíjak komfortním stavem. Požehnaným ale zcela určitě. A tak jsem ráda, že to všechno dospělo do zdárného konce a krom krásného, tří a půl kilového, miminka po mém těhotenství nezbyla jiná kila v podobě odpadků.

Fotila opět skvělá Lucie Urban.

[wjaktungsten]

Polski superbohater. Na marginesie książki „W jak Tungsten”.

  Rozmowa Roberta Hakilo z autorem Wojciechem Siekierko.

– Ostatnio sporo pisało się o Kowalewskim, który pojawia się również w Twojej książce.

– Tak, pojawia się jego nazwisko w tle akcji, jest on bowiem istotną postacią tamtych czasów i tamtego miejsca.

– To postać wyjątkowa...

– Pułkownik dyplomowany Jan Kowalewski... Przy okazji setnej rocznicy Bitwy Warszawskiej przypomniano sobie jego historię. Tak jak pozostawał w cieniu przez wiele lat, nagle uznano go za ojca zwycięstwa z bolszewikami. Mamy wrodzoną skłonność do egzaltacji.

– Znalazł klucz do ich szyfrów, dzięki czemu nasze wojska znały zamiary wroga. Więc chyba jest to zasłużona opinia.

– Nigdy w żadnej wojnie nie wygrano dzięki jednej osobie. Ojców sukcesu zawsze jest wielu. Ale, oczywiście, Kowalewski był jednym z bohaterów tej wojny.

– Podobno rozgryzł bolszewicki szyfr, jak nudził się na zastępstwie kolegi, który poszedł na wesele siostry…

– Takie anegdoty dobrze się sprzedają. Kowalewski nie był jednak taką zupełnie przypadkową osobą. Urodził się w 1892 roku w Łodzi, w latach 1909-1913 studiował chemię w belgijskim Liege…

– Czyli pochodził z bogatej rodziny.

– Z pewnością. Zachowały się jego zdjęcia z wakacji z rodzicami w Nicei. W tamtych czasach tylko ludzie majętni mogli sobie na to pozwolić. Jeśli mówimy o rodzinie Kowalewskiego, to jego wuj, który był inżynierem górnictwa, dostarczał działaczom PPS dynamit. A jak wiemy PPS prowadziła działania terrorystyczne.

�� W 1914 roku wybucha Pierwsza Wojna Światowa. I…?

– Kowalewski akurat przebywał na Ukrainie. Został zmobilizowany do armii rosyjskiej i jako chemik służył w formacjach chemicznych.

– Taka specjalność była chyba w cenie. Ataki chemiczne były wtedy dość częste i tragiczne w skutkach.

– Kowalewski był nawet ofiarą takiego ataku. Na szczęście wyszedł z tego cało.

– Ale jako oficer chemik nie zajmował się kryptografią?

– A właśnie, że się zajmował. Pełnił funkcję oficera łączności w rosyjskiej IX Armii i tam zarówno szyfrował jak i odczytywał depesze. Świetnie więc znał specyfikę tej służby. Gdy więc w sierpniu 1919 roku zastąpił porucznika Bronisława Srokę, miał niezbędną wiedzę do podjęcia wyzwania i faktycznie, złamał szyfr „Dieliegiat”, używany przez sowiecką XII Armię na Ukrainie. Zostało to docenione. Powierzono mu zadanie zorganizowania Wydziału II Biura Szyfrów, zajmującego się łamaniem szyfrów. Robił to doskonale. Nawet, gdy bolszewicy zaczęli stosować bardziej skomplikowane szyfry, Kowalewski z zespołem i wspomagany przez naszych wybitnych matematyków, dawali radę. Rola Kowalewskiego była więc nie do przecenienia. Polski radiowywiad złamał ponad 100 sowieckich kluczy szyfrowych, odczytał około 4 000 szyfrogramów. W najbardziej gorącym okresie wojny Polski z bolszewicką Rosją, w lipcu i sierpniu 1920 roku, odczytywano ich nawet po kilkanaście dziennie.

– Czyli mocno się przyczynił do naszego zwycięstwa. Cud nad Wisłą był też jego zasługą. Co się działo po wojnie?

– Przyczynił się do zwycięstwa III Powstania Śląskiego. Odczytywał tajną korespondencję niemiecką i czechosłowacką…

– Faktycznie nieźle. Jak rozumiem, został za to wszystko doceniony?

– Dostał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyż Walecznych. Do tego uhonorowano go najwyższym odznaczeniem wojskowym Japonii – Orderem Wschodzącego Słońca.

– Słucham??? Japonii?

– Tak, w 1923 r. został oddelegowany do Tokio, gdzie przeprowadził kilkumiesięczne szkolenie w zakresie łamania szyfrów rosyjskich i pomagał w zorganizowaniu japońskiego Biura Szyfrów i struktur radiowywiadu. 

– Acha! Czyli kariera międzynarodowa…

– Potem, w latach 1925–1927, studiował we Francuskiej Wyższej Szkole Wojennej (Ecole Superieure de Guerre) otrzymując tytuł oficera dyplomowanego. Natomiast w 1928 r. został attaché wojskowym w Moskwie, ale w 1933 roku jako persona non grata musiał wyjechać.

– To mnie akurat nie dziwi. Co się działo później?

–  Trafił do Rumunii, na identyczne stanowisko. Tam nawiązał wiele wartościowych kontaktów. Do Polski wrócił w 1937 roku.

– No i tak dochodzimy do II wojny i Portugalii…

– Nie tak szybko! Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, tam pomagał naszym uchodźcom. Ale nie zaprzestał działalności wywiadowczej. Oparł się na swoich dawnych kontaktach z Japończykami. Wykorzystując sieć japońskich attaché wojskowych budował polską sieć wywiadowczą. Udało mu się również umieścić grupę polskich oficerów w Tokio, gdzie – aż do grudnia 1941 r.– zajmowała się łamaniem tajnej korespondencji Armii Czerwonej.

– Tak się zastanawiam, czemu mając tak barwną postać, nie wykorzystujemy jej dla promocji naszego kraju? Przecież James Bond to przy nim amator… Ale wracając do twojej książki i Portugalii…

– Autor Jamesa Bonda Ian Fleming przebywał w Portugali w czasie Wojny, więc nawet mogli się spotkać... Jan Kowalewski wyjechał do Portugalii po upadku Francji, gdzie z upoważnienia gen. Władysława Sikorskiego kierował tzw. Placówką Łączności z Kontynentem. Organizował i koordynował Akcję Kontynentalną. Idea była prosta – skoordynować akcje wywiadowcze na terenach okupowanej Europy w oparciu o polską emigrację i polskie ośrodki.

– Czy elementem tej gry były puszki z sardynkami?

– Tak. Nawet, w pewnym momencie, jego żona kierowała akcję wysyłania paczek z sardynkami do Polski. Odbiorców proszono o niewinne potwierdzenie otrzymania przesyłki. Te potwierdzenia, to był ważny kanał wywiadowczy pozyskiwania informacji o sytuacji w okupowanej ojczyźnie…

– Tak, twoi bohaterowie rozmawiają o tym w czasie przygotować do uprowadzenie byłego króla rumuńskiego z Hiszpanii do Portugalii. Czy nie za bardzo poniosła cię tu fantazja?

– Fantazja? Przecież to autentyczna akcja. I nie uprowadzenia, tylko pomoc w ucieczce. Król ze swoją partnerką Magdą Lupescu byli w areszcie domowym. Bardzo chcieli wyrwać się z faszystowskich łapek, poprosili więc o pomoc swojego przyjaciela. Kowalewski na dowodzącego wyznaczył Żurawskiego…

– Zaraz! Czy to znaczy, że faktycznie nasi odbili z niewoli byłego króla Rumunii? Ale po co?

–  Kowalewski prowadził tajne rozmowy z przedstawicielami Rumunii, Węgier i Włoch w ramach akcji „Trójnóg”. Przygotowywał grunt do przejścia tych państw ze strony „osi” na stronę aliantów oraz pracował nad zapewnieniem właściwych warunków do przeprowadzenia, niestety niedoszłego, desantu i ofensywy aliantów na Bałkanach. Pomoc w ucieczce królowi Karolowi II wpisywało się w ten scenariusz.

– Gdyby to mu się udało, to wojna trwałaby krócej i Bałkany pozostałyby poza zasięgiem łapek Stalina…

– Dokładnie! Dlatego Stalin podczas konferencji w Teheranie postawił aliantom warunek – Kowalewski ma zniknąć z Lizbony i zająć się czymś innym.

– No to chyba nasz pułkownik nie miał szans.

– Niestety, wiosną 1944 roku został odwołany z Lizbony do Londynu. To przeniesienie miało dodatkowy tragiczny wymiar. Osobisty. W Londynie wdał się w romans, o którym dowiedziała się jego żona, która została w Lizbonie. Popełniła samobójstwo.

– To ta smutniejsza strona jego życiorysu. Jest jeszcze inna rysa. Podobno po klęsce Francji był jednym z sygnatariuszy listu do Hitlera gdzie grupa polskich polityków proponowała utworzenie rządu kolaborującego z Niemcami?

- Nigdy jednoznacznie nie potwierdzono istnienia takiego listu, jest więc to czysta spekulacja. Zresztą życiorys pana pułkownika broni się sam. Jego poglądy były zdecydowanie prawicowe, jednak dalekie od faszyzmu. Jeśli, czysto hipotetycznie, taka inicjatywa miała  miejsce, to jedynie wynikała z troski o los narodu. Bardziej jednak podejrzewałbym jaką�� formę prowokacji.

- Po wojnie pewnie nie wrócił do kraju?

– Pozostał na emigracji. Zmarł w Londynie 31 października 1955 roku.

– Rok 2020 ogłoszono rokiem Jana Kowalewskiego.

– Zasłużył na to jak mało kto.

– Może powinieneś mu poświęcić w swojej książce więcej miejsca?

– Przecież “W jak tungsten” to książka sensacyjna!

– Żartowałem. I polecam wszystkim twojego ebooka. Można go dostać m.in. pod tym linkiem. Dziękuję za rozmowę.

 https://ebookpoint.pl/ksiazki/w-jak-tungsten-imie-wojciech-siekierko,e_1rpf.htm

[ciberud]

Kdysi dávno, přesněji v roce 1994, jsem si za účelem studia koupila dvojjazyčnou knihu. Protože mně někdo doporučil, že se tak naučím číst v cizím jazyce. Taky mně ten někdo doporučil, že si mám koupit pohádky. Skoro bych řekla, že to byl Tony Long (protože jsem Tonyho Longa vídala sice jenom jeden školní rok, ale vliv měl na mě obrovskej a celoživotní, skoro jako dědeček (kterej na mě měl taky obrovskej a celoživotní vliv) ), ale už si to samozřejmě nepamatuju. Ta kniha byla spíš takovej jako sešit. Bez obrázků. Napsal to Michael Bond a tu českou verzi jsem nikdy nečetla, protože ta anglická byla tak dobře napsaná že jsem se nenamáhala. Ta kniha byla o Paddingtonovi, a i když jsem zjistila jak vypadá až o hodně později, okamžitě jsem se do toho praštěnýho medvěda zamilovala. Jedno z prvních chrastítek mé nejstarší dcery byl Paddington. Přivezla ho z Londýna moje nejlepší kamarádka, která tam žila. Ten starej sešit mám furt, taky máme jedno hezký český vydání první knížky, půjčila jsem si X anglických, aby je děti viděly... ... a po dvaceti letech Britové natočili dva super filmy (pod dohledem Michaela Bonda, kterej umřel až loni, v 91 letech a po napsání 25 knížek s Paddingtonem a stihl i většinu druhýho filmu) a teď mýho medvěda zná každej. Tak jsem si tak jako pro sebe uzavřela domácí medvědí kruh... a filmovýho medvěda, co mám na zdi pracovny, zdraví první knižní medvěd z roku 1958, co mám na ruce.

[niemilywytrzeszcz]

Minęło już trochę czasu od finału Big Brothera. Emocje opadły. Część hejterów zapadła w sen zimowy, część znikła w czeluściach internetu na zawsze. Chłodniej patrzymy na przeszłość według zasady, co zdarzyło się w Las Vegas (Big Brother) - zostaje w Las Vegas. Obserwujemy losy naszych bohaterów po wyjściu z domu BB i z czasem wyrabiamy sobie o nich opinię, o tym, jacy są w realu, jak bardzo różnią się od tego, jacy byli w BB. I mam tutaj pytanie, czy Waszym zdaniem zmienili się? Czy są inni, niż w programie? Jak oceniacie ich po opuszczeniu BB i wejściu do prawdziwego świata oglądając ich profile, śledząc ich losy? Przejrzymy profile każdego z nich i proszę dajcie znać, kto z nich zmienił się na plus, a kto na minus. Czy zmieniliście o nich zdanie i jeżeli tak, to jak bardzo na plus albo na minus. Dajcie też znać, czy Waszym zdaniem postują na instagramie za dużo, czy za mało? Co chcielibyście widzieć na ich kontach, a co Waszym zdaniem jest niepotrzebne? Dzisiaj czwarta osoba z listy przebojów Big Brothera, czyli Kamil Lemieszewski, znana jako @kamillemie_official Kontrowersyjna postać, która miała duże rzesze zwolenników, ale też spore przeciwników. Ja byłem w tej drugiej grupie. Nie potrafiłem znieść jego osoby w programie, jego tego całego pozerstwa, "aktorstwa", fałszu oraz samouwielbienia. Nie dziwię się, że ma ogromną ilość followersów, ponieważ jego fani byli bardzo liczni. Jaki kraj, taki James Bond. Zatem bardzo jestem ciekaw Waszej opinii o tym, jak teraz odbieracie naszego holiłudzkiego aktora. Ja raczej nie zmienił o nim zdania, ponieważ jest moim zdaniem taki sam, jaki był przed programem i w programie. Czyli wiele hałasu o nic. Większość fotek na insta to stare fotki, które są jak odgrzewane kotlety. Stare fotki, stare filmiki, wszystko, co już było. Możemy też tam znaleźć memy innych ludzi, rysunki innych ludzi, oraz wielce ciekawe filmiki o tym jak zmienia fryzury i kolory włosów. Dużo też różnych cytatów i myśli innych wielkich ludzi, jakby sam Kamil nie umiał nic mądrego od siebie powiedzieć. A ktoś mądry kiedyś powiedział: Cytując innych podkreślamy jak sami mamy mało do powiedzenia... Zatem... dla mnie Kamil ciągle na minus, m https://www.instagram.com/p/B9-HBJ5JzLu/?igshid=wjqxfdsp58w7

[choose-your-archenemy]

Kto z tych geniuszy wpadł na zwrot identically different...

Mam tyle gifów do tego posta, że nie wiem od którego zacząć.

You and I have begun to blur.

Boy, oh boy. Hannibal to dzika jazda. Najbardziej wysublimowane guilty pleasure w historii telewizji. Serial tak z��y, że aż dobry. Wizualne arcydzieło, pretensjonalny gniot i wysokobudżetowa ekranizacja fanfiction w jednym, z najbardziej oddaną fanbazą jaką widziałam w swoim marnym, krótkim życiu. Nie sądzę, żeby nawet Bryan Fuller wiedział, co tworzył, kiedy tworzył ten serial. Hannibal jest tak przeładowany znaczeniami i symbolami, że staje się pusty. Jak bełkot. Idealny do robienia z niego gifów. I ogląda się go z zapartym tchem, kto jeszcze pojawi się w menu. To może być najciekawszy serial kulinarny i najgorszy kryminalny w jednym co w sumie by do mnie przemawiało, lubię serie kulinarne i kiepskie kryminały. Z Hannibalem jednak coś jest nie tak.

(#obligatoryfoodgif)

Po pierwsze, ciężko to nazwać serialem kryminalnym. Sprawy rozwiązują szamanistyczne wizje Willa Grahama, śledczego FBI bez uprawnień do prowadzenia śledztwa, bo jest tylko wykładowcą, nie ważne, że dużo czytał o psychopatach, WCIĄŻ to tylko wykładowca, którego nie stać na prysznic. I jego dzielnego pomagiera w postaci Hannibala Lectera, lokalnego psychiatry, jednego z tysięcy, którzy zaludniają Baltimore (jedyną liczniejszą grupą społeczną w mieście, w którym znajduje się akademia FBI są psychopatyczni seryjni mordercy, gratsy za pomyślunek dla nich i za FBI za skuteczność). Nasz dzielny duet bez jakichkolwiek uprawnień, z Willem w bardzo niegustownym stroju wędkarza tropi seryjnego mordercę (jeszcze raz – jednego z tryliona zaludniających to miasto - kogo oni na boga mają tam jeszcze do ubijania? Połowa mogłaby przenieść się do Miami, Dexter miałby kogo ubijać). Plot twist polega na tym, że mordercą jest sam Hannibal, a Will nie rozpozna poszlaki, nawet kiedy się o nią potknie, bo jest zbyt skupiony na tym, że ma stalkera-jelenia-Wendigo (piękne zwierze), które snuje się za nim w snach i na jawie jak nawiedzona ciotka. Oczywiście nie porozmawia o tym z lekarzem, bo i po co? Kto w FBI dba o kondycję i zdrowie psychiczne? A nie, Will rozmawia o tym z lekarzem. Z Hannibalem. Ironia pierwszego sezonu to jego najlepsza część. Suspens zasadniczo nie istnieje, bo tożsamość mordercy albo nie ma znaczenia (liczy się tylko malowniczy rozbryzg krwi na ścianie), albo to Hannibal, na co wpadnie każdy, kto potrafi rymować.

(#jesteśmypretensjonalni)

Po drugie, nie mam pojęcia, o czym właściwie jest ten serial i dolary przeciwko orzechom, że Fuller też nie wie. Kogo to obchodzi, kiedy jest taki ładny. Po trzecie, naprawdę lubię ten serial. To nie moja wina, wychowałam się na fanfiction. A to taki piękny fanfik, chociaż mam inne shipy z tego uniwersum (Hannibal/Starling = OTP, chociaż Will/Happiness will do).

Jak w każdym dobrym fanfiku, najważniejszy jest pairing, czyli w tym przypadku Will/Hannibal, Hannigram albo Murder Husbands. Detektyw i jego złoczyńca. Ironia polega na tym, że Hannibal jest Watsonem i Moriartym jednocześnie. W tak oczywisty sposób jest Watsonem dla obdarzonego ponadprzeciętnymi zdolnościami Willa-Sherlocka. I jest jego nemesis. I jego Irene Adler, jedynym przestępcą, który kiedykolwiek wywarł na nim wrażenie. Jest jego wszystkim. Poniekąd przemawia to na rzecz tezy, że ludzie wokół Sherlocka to projekcje jego własnych pragnień, potrzeb i lęków. Will dosłownie projektuje sobie partnerów do dialogu, czy to wcielającego mroczne instynkty łosia-Wendigo (piękne zwierze), czy Abbigail, zamordowaną niedoszłą córkę. Chociaż tytuł serialu sugeruje inaczej, Will jest głównym bohaterem, na nim od pierwszej chwili koncentruje się narracja. W ten sposób tytuł wyraża obsesję Willa na tle Hannibala. Ten serial to list miłosny. Ale, zgodnie z jego logiką, poćwiartowane zwłoki podane z pestkami granatu i dobrym winem też nimi są.

(Kto kocha ten karmi).

("Przez żołądek do serca" nabiera nowego znaczenia).

Ale kim jest Will dla Hannibala? Myślę, że można zasugerować, że Hannibal, safe-made cannibal, nie potrzebuje Willa do szczęścia. Po co mu niedomyty autystyczny facet, potomek białych śmieci z Luizjany, który śmierdzi psem i nie umie się zachować w towarzystwie? I do tego pracuje dla FBI. I jeszcze trzeba o jego uwagę konkurować ze stalkerem-jeleniem-Wendigo (piękne zwierze).

Nikt nie powiedział, że miłość musi być logiczna. Mieć sens. Przestrzegać zasad BHP.

Na pewno nikt nie powiedział tego Hannibalowi.

Will też zaliczył tylko typowo amerykańską edukację seksualną, jeśli wierzy, że rozcinanie czaszki to zaloty.  

O ile pierwsze dwa sezony wpisywały się idealnie w queerbaiting, o tyle trzeci wymaga sporego wysiłku, aby wmówić sobie, że to nie jest romantyczna relacja. Jednocześnie twórcy serialu wciąż mocni są tylko w gębie, opowiadając, czego by to nie pokazali, gdyby dostali czwarty sezon. Tja. Uwierzę, jak zobaczę.

Serial przynajmniej jest konsekwentny. Pierwszy sezon to Hannibal próbujący wejść do głowy Willa, który zostaje jego nową, lśniącą zabawką. Will ma być alibi, trafić do więzienia za zbrodnie Hannibala. Oczywiście plan się udaje, ponieważ Hannibal jest jedyną kompetentną osobą w tym serialu, albo przynajmniej ma farta, bo wszyscy inni są niekompetentni. Więc Will trafia za kratki i tu zaczynają się problemy. Bo Hannibal żałuje, że tak się stało. Bo nie podoba mu się wizja dalszego życia bez Willa. Czy to logiczne? Ani trochę. Ale to właśnie miłość.

Sezon drugi to Will próbujący wejść w głowę Hannibala, aby go złapać, skoro już wie, że to doktor Lecter jest winny. Teraz potrzebuje tylko dowodów. A te może zdobyć, jeśli Hannibal mu zaufa, dopuści go blisko do siebie i opuści gardę. Tym, co zaskakuje jest fakt, że Hannibal jest gotów to zrobić. Naprawdę, z miłości robimy głupie rzeczy. W tym sensie drugi sezon to okres randkowania Willa i Hannibala. Bonding time. Gdzie Will odkrywa, poznając Hannibala, że go lubi. Że go potrzebuje. Że jego świat jest ciekawszy z Hannibalem niż bez. Ale poczucie obowiązku wygrywa (częściowo, ostatecznie Will ostrzega Hannibala, że Jack po niego idzie – bez wsparcia, bez nakazu, bez dowodów, profesjonalizm pełną gębą).

(Na tym etapie jestem pewna, że serialowy Hannibal Lecter mógłby wytoczyć FBI sprawę o niesłuszne nękanie i wygrać).

Sezon trzeci nieco odwraca porządek rzeczy: najpierw miesiąc miodowy we Florencji, potem ślub. Ale kto kanibalom zabroni. Bądźmy szczerzy, sezon trzeci powstał, aby Will i Hannibal patrzyli sobie w oczy w romantycznej scenerii i rzucali w siebie wersami emo-poezji. I nożami. Ale co kto lubi. Ta emo poezja (granica pomiędzy mną i tobą zaciera się coraz bardziej) określa sedno relacji pomiędzy bohaterem i złoczyńcą w serialu. To perwersja współzależności wytyczonej przez relację Sherlock-Moriarty. To związek miłosny. Will i Hannibal w pewnym momencie przestają bawić się w kotka i myszkę, bo zbyt zajęci są podrywaniem siebie nawzajem. Tytuł serialu to nie tylko chwyt marketingowy wymierzony w fanów twórczości Harrisa. Hannibal to jednak centrum tego świata. Bo Will nie tyle boi się Hannibala jako swojego odbicia, co przechodzi na drugą stronę lustra. Will upodabnia się do Lectera w procesie zalotów, co najbardziej uwidacznia się w zmianie stylu ubierania się. Nie znaczy to, że Hannibal nie jest skłonny do kompromisów – ostatecznie trafia do więzienia, żeby być tam, gdzie Will może go znaleźć. Lecter to w tym przypadku definicja tej strony związku, która nie może ruszyć dalej po rozstaniu. Will chociaż udawał, że próbuje. Ale potem i tak się pobrali, zabijając razem Czerwonego Smoka. Więc Hannibal miał rację.

Trudno opowiedzieć o serialu cokolwiek, co nie padło w nim samym. Można stworzyć listę cytatów o relacji Hannibala i Willa, które pochodzą z serialu i jedynie wskazywać na ich postępującą zmianę w Hannigrama. To symbioza zamiast współzależności i jedyną wadą jest to, że w przez to Will traci tożsamość. Chociaż wygrywa jako sługa prawa (...powiedzmy) na poziomie symbolicznym, bo wsadza Hannibala za kratki. Jednak ostatecznie Will zostaje uwiedziony przez mroczną stronę, realizując potencjał, jaki widział w nim Hannibal. Czego się nie robi z miłości.

Oczywiście, Jack.

[barborela]

Tři týdny, tři holky, prosluněný i propršený Vietnam. Tedy přesněji Vietnamská socialistická republika. Plánovat téměř měsíční cestu po zemi ve tvaru nudle a o rozloze 330 tisíc km čtverečních půl roku předem znělo jako dobrý plán. To se ale samozřejmě nestalo. Náš plán projet Ho Či Minovo město – navštívit vesnici Thanh Hoa a tam prarodiče jedné z nás – dojet do Hanoje – stihnout jeden z přírodních divů světa Ha Long – a moře v letovisku Nha Trang – vznikl zhruba dva týdny před odletem z pražského Terminálu 1.

#Ho Či Minovo město

Do výbavy jsme přibalily 1 ks dívky, která má ve Vietnamu prarodiče a zná jazyk, ve kterém neumím říct ani „dobrý den“. Třeba nás nevezmou na trzích na hůl.

Nicméně trojici kromě mě doplňuje ještě kamarádka, která už druhým rokem studuje v Anglii, tudíž nezvládá vedra. Možná znalosti vietnamštiny využijeme spíše k hledání nemocnice, až se Bára the british girl z toho čtyřicetistupňového vedra zblázní.

Naší první destinací se na tři dny stává Saigon, tedy Ho Či Minovo město. Nenechte se zmýlit, pán shlížející z každé vietnamské bankovky se nenarodil tady, ale v Hanoji.

První vzduch po 22 hodinách cesty je brutálně horký a vlhký. Ale také přináší absolutní štěstí z toho, že jsme konečně tady. A protože máme s sebou Vietnamku, máme samozřejmě i tunu známých asi v každém koutu téhle země. Tím se pro nás ulehčuje zdejší život zhruba o 350 %. Po dni v letadlech a na letištích se potřebujeme dostat do našeho ubytování, které jsem měla na starost já. Asi právě proto míříme do jednopokojového bytečku, který má pro nás tři jen jednu manželskou postel – za to je vyveden v kouzelném hippies/boho/prostě barevném stylu a ty zdobné a bezúčelné klece na stropě jsem prostě nikdy neměla šanci odmítnout.

Všechny tři dny se po Saigonu přesouváme taxíky, většinou s otevřenou pusou. Většinou kvůli strachu, který na nás jde z totálně nepřehledné vietnamské dopravy – jeden směr, druhý směr, stejně to střihnou do protisměru, alespoň se skútrem. První poznatek: existuje spousta druhů troubení.  Pozdrav, hlášení „jedu“, hlášení „stůj/jeď/brzdi/uhni/odbočuji“ a tak dále. Mým nejoblíbenějším je troubení při jízdě v protisměru, které říká “uhni”.

Také se snažíme pochopit zvláštní a jedinečné kouzlo tohohle města. Chudí lidé, děti prodávající a žebrající (prý ať jim nic nedáváme, pracují pro mafiány a zůstane jim jen 20% výdělku – ne, stejně je neumíme odmítnout), psi potulující se po ulicích, vychrtlé kočky, spousta prostitutek na ulicích i v barech – vždy poblíž cizinců. A vedle toho bydlíme v krásném minibytě přes Airbnb a kamkoliv potřebujeme, jezdíme přes Uber taxíky. Prostě střet. Samo město ještě neví, kam jde – co ztratit, co si nechat – ale hýbe se a mění extrémně rychle –  a to ne jen v ulicích.

Bilance: Britka nemocná, v peněžence mám 8 milionů, pořád prší, a musíme platit v přepočtu 1,- Kč za výtah do osmého patra, protože Vietnamci vydělávají na všem.

airbnb rulez

i love vietnam food soooooo much

Ho Či Minhovo pošta, of course.

Beztak nás nejvíc bavili štěňátka u sousedů.

psí já ❤

Muzeum války v Ho Či Minově městě, kde spojují jak pohled Vietnamu, tak ostatních zemí. Patro věnované fotkám mučení americkými vojáky je až moc. Nutnost.

KEY info pro začátek:

Jedna česká koruna je v přepočtu zhruba 1 000 vietnamských dong��.

1. Už umím říct „ano“, „dobrý“ (jídlo) a „ne“. Takže většinou uctivě pokyvuji hlavou a nosím úsměv od ucha uchu a radši neříkám nic.

2. Nic jako přechod neexistuje. Čekáte na zelený signál a pak se zaťatými svaly a komentářem typu “žiju, žiju, pořád žiju” přecházíte mezi motorkami, auty a autobusy. A to jsem si říkala, že mám trénink z marocké dopravy. To byl jen předkrm! A kdo se naučí řídit ve Vietnamu, naučí se to všude.

#vesnice a Vietnam jako doma

Jsem ráda, že výhodou mít kámoše vietnamce obnáší návštěvu prarodičů, který jsou v podstatě jako ti moji, až na to, že tihle umí jen vietnamsky, a já ne. Ale i tak bylo jasný, že si rozumíme, že nás nová babča všechny komanduje a nutí přidávat si víc a víc (a víc a víc) porcí epes rájes jídla. Každý večer hody jak blázen, a přitom na kombinaci rýže – krevety – vodní špenát (vn lepší verze špenátu) nic mít nebude. Nikdy. Moje srdce leží v misce krevet, to je jasný.

Návštěva vesnice, kde nikdy neviděli bělocha, vám na dost týdnů dopředu poskytne pocit výjimečnosti: všichni na vás zírají (to vás začne z chvíli štvát) a mají vás za nejkrásnější ženu ve vesmíru – ale bacha, zejména kvůli pleti v odstínu sejra, kterou nemte opálenou ani po týdnu ve vietnamu, protože je celou dobu i přes ustavičných 40° C zataženo a deštivo. JO, btw, jedinej způsob, jak neumřít na vedro, bylo ochladit se jízdou na kole. Do jehož košíku nám babča dávala listy nějaký kytky proti zlým duchům. Původní plán, tedy dát si listy do kalhotek, jsme důrazně odmítly.

they love milk version of bubble tea.

noc mezi dědou a druhým dědou

vn větrák = jízda na kole

❤

pohoda, krávy jsou tu středobod všeho, pokud to není patrné

    #Ha Long: dračí zátoka

Jak už jsem načala, mít vietnamskýho kámoše znamená mít vietnamský fellaz v každým koutku Vietnamu. Jasně, občas by člověk ocenil courání bez stálýho doprovodu… ale jednou z výhod je proplacená večeře novým strejdou, kterej vypadá jak mafián, ale je v pohodě a zaplatí nám nejvíc nejlepší večeři z mořskejch plodů.

Ha Long je ale ve skutečnosti jeden z přírodních divů světa, do kterýho jsme v noci dorazily autobusem jak z Harryho Pottera, jen nebyl kouzelnej, ale prochladlej pro nás už běžnou vn klimoškou o – 12°C. Pláž plná krabíků, zátoka projetá lodí, pořád zataženo a místo, kde se natáčel James Bond.

Slepice 🙂

Chudoba je ve Vietnamu patrná všude. A jejich úsilí vydělat na čemkoliv a kdekoliv taky…

not a HPs magic express

isnt that just beautiful

#Hanoi

Hanoj je teda jinej šlágr. Moc hezký město, který má spoustu nepřehlednejch uliček, kouzlo starýho centra a spoustu velkých jezer přímo ve městě. Vážně podivně útulné, obrovské a tepující město. Jo, taky se tu narodil Ho Chi, má tu mauzoleum. Tam jsme nebyly!

nás beztak vždycky nejvíc zaujmou psi. co doporučuje z hanoje? psí kavárnu.

gorgeous

my gang

-Ho Chi-

  #Nha Trang aneb Welcome to Russia

Když jedete pryč na tři týdny, navíc do země phádkově levný a pohádkově dobrý na jídlo, masáže a nehty, chcete si to užít. Proto byl plán na čtyři dny zakotvit v Nha Trang, letovisku na jihu Vietnamu. Nečekali jsme opuštěný ostrovy bez lidí, jen nějaký letoviskový basic. Ale upřímně tady bylo všechno špatně. Po pravdě jde o ruskou provincii, kam hromadně najíždí ruští občané, a blondatá kštice s češtinou na rtech vás moc neodliší. Takže zaprvý, přijedete do mini Ruska ve Vietnamu, což nebyl váš úmysl, a všem Vietnamcům zaručeně přijdete jako Ruska, což nebyl váš úmysl už tuplem. Pokud si připlatíte za drahý letovisko stranou, budete mít klid a pohodu. Pokud nejste bambilionáři a jedete jako my, zaplatíte si apartmán v 37. patře, kterej slibuje vstup do bazénu a malou vzdálenost od pláže. K pláži kousek, jen co je pravda. Cesta výtahem vám ale zabere zhruba 20 minut, kdy se v kabině mačkáte propocený skrz naskrz jak sardinky a zastavujete v každým patře. Když dojdete k bazénu, zjsitíte, že je placenej – což samozřejmě zjsitíte až potom, co jste tam skočili a obsluha vyžaduje svoje peníze, protože žádná cedule a už vůbec předchozí info na bookingu vás nevaruje (už jsem to říkala – vietnamci + peníze = na věčný časy).

Takže až na to, že jste omylem dojeli do Ruska a dostat se z/do apartmánu připomíná roadtrip do pekla, je to docela fajn a za každým rohem na vás čeká levná masáž nebo babča s banh mi, do který už jsem po dvou týdnech ultimátně zamilovaná. Taky jsem tu slavila svoje narozky, a krom zapíjení jsem je i zaplavala při měsíčku v moři, takže lepší to bejt nemohlo. Fakt ne. Některý zážitky už vám asi zůstanou navždycky. A já pochopila výhodu teplýho vietnamskýho moře.

Tam nahoře jsme bydleli. Někde tam.

No, to se vzhledem k příspěvku o veganství vysvětluje trochu hůř… #bbq

lodičkou za opicema, ze kterejch jsme byly podělaný strachy!

byly fakt děsivý.

❤

  Dojmů a fotek je mnoho. Kil nabraných z výtečné vietnamské kuchyně kupodivu také (nenechte se zlákat ovocem – a komentáři typu „vždyť to není jídlo“). I když jsem pravděpodobně zažila poprvé alergickou reakci na jídlo, nehleďte na to a posílejte mi mořské plody v jakémkoli mno��ství. Na skútr, jedinou věc, kterou jsem se zapřísáhla ve Vietnamunezkusit, jsem nakonec sedla. Zjistila jsem, že existuje na světě část moře, ve kterém se nemám chuť vykoupat. A nakonec se v jiném koupala v noci, prostě proto, že na své narozeniny lepší nápad dostat nemůžete. Stáhla jsem si konečně Uber do telefonu jako moderní člověk a aklimatizovala se v třicetistupňovém vedru. Na co jsem si ale nezvykla a ani nehodlám, jsou klimatizace ve vnitřních prostorách nastaven zhruba na -18°C.

Jinak ale… Jsi moc krásný, Vietname. Dík za všechno, nakonec i za ženy na trzích, které vám nutí vše možné a přitom vše stejné a k tomu se ptají „Can I have you?“

A co si přivézt? Krabici plnou ovoce, jako my. Problém je v tom, že Vietnamci ovoce často napíchávají, aby bylo větší. Takže je dobrý mít nějakýho fella, kterej tomu rozumí. Pak doporučuji Fjakjankravenkanken za dvě stovky a cigarety – krabička v přepočtu za 10 korun značky Saigon. Zdar!

Pořád neumím vietnamsky nic, tak snad jen xin chao va cam on Vietnam.

#vietnam: banh mi & take me back, please

[freakingsnazzy]

31.07.2018

Upomniana przez kochaną Margot, że nic tu nie piszę, nadrabiam zaległości. 

Dzieje się dużo, brak czasu i ogólne wytrącenie spowodowane nową osobistą sytuacją nie pozwalają mi na regularne pisanie, idealnym byłoby umieszczanie tutaj czegoś co 3 dni, aczkolwiek przy moim tempie nie wiem, czy jest to możliwe. Zobaczymy. 

W każdym razie, do tej pory udało się zakończyć wystawę ( chwała Bogu, marketing przy ostatnich dniach trwania wystawy to był koszmar, social media to wcale nie jest taka prosta sprawa, jak się wydaje ). Udało mi się również wydać masę pieniędzy w vintage shopach, które wyglądają tu nieco inaczej niż w Polsce. Wyselekcjonowane ciuchy to ekstra sprawa, jednakże droga zabawa. O wiele taniej jest w tak zwanych charity shopach, ale tam znalezienie super rzeczy graniczy z cudem. Za to płyty i książki są tam zabójczo tanie - biblioteka dotycząca historii sztuki stale się powiększa. Zastanawiam się, czy nie wrócić się do jednego sklepu po książkę, mówiącą stricte o edukacyjnym nauczaniu historii sztuki w galeriach muzeach, o guided tours i tak dalej. Jeśli będę miała dodatkowe fundusze, to czemu nie. Lubię pracę edukatora, a wiedzy nigdy dość.

Udało mi się zgubić. 2 razy. w China Town i w drodze powrotnej z Dickens Heath. Refleksje: gubienie się w stanie upojenia alkoholowego w centrum Birmingham nie należy do najbardziej odpowiedzialnych. Parę dni temu oblano kobietę w środku miasta kwasem, w biały dzień, zdaje się , że w Edgabaston. W ogóle ataki kwasem to bardzo popularna sprawa w UK, co chwila się o tym słyszy. Należy więc uważać, czego nie robię. Zagubienie na wiejskiej drodze również nie należy do najbardziej odpowiedzialnych, całe szczęscie trafiłam na przemiłego Tima, który odwiózł mnie na najbliższy przystanek autobusowy. Moja pierwsza przygoda z autostopem minęła w przyjemnej atmosferze gawędzenia o Polsce i Polakach w UK. Z kierowcami UBERa też często o tym rozmawiam, zazwyczaj słyszę pozytywne komentarze, każdy zna chociaż jedną osobę z Polski. Flatmates Toma zaczęli mnie ostatnio wypytywać o Polskę, okazało się, że każdy był tam parę razy, najczęstsze punkty wyjazdowe do Kraków i Gdańsk. Gaz opowiadał mi, że był kiedyś na meczu Wisły Kraków w Krakowie i zaznaczył, że zachowanie polskiej policji kojarzy mu się z jakimiś brutalnymi historiami z lat 80 w UK. Well....pozostawię to bez komentarza.

Odwiedziliśmy Leeds z Thomasem. Miasto bardzo przyjemne, aczkolwiek podróż nieprzemyślana, spóźniliśmy się do galerii i wydaliśmy masę pieniędzy na pociąg powrotny. Ale, jak to określił Tom, spędziliśmy bonding time together i to się liczy najbardziej. Leeds ma ciekawe centrum, małe, trochę przypomina mi centrum Katowic, oczywiście z zupełnie inną architekturą. Masa ciekawych butików i vintage shopów, jeden z nich miał 4 piętra... Kiedy Thomas zobaczył ten sklep i moją nader entuzjastyczną reakcję, westchnął tylko “Oh, dear...” aczkolwiek wydał w nim więcej pieniędzy niż ja. 

W przyszłym tygodniu chyba wybierzemy się na wieś do jego rodziny. Zapowiada się naprawdę cudownie (to nie jest ironia) - piękny, angielski, wiejski landscape, pies, 4 koty i odpoczywanie. Mama Toma jest hipiską - wegetarianką, więc liczę na poznanie jakiejś bratniej duszy. We shall see.

Problem z podróżowaniem w UK jest taki, że cena biletów jest bardzo dziwna- od 3 funtów do Manchesteru lub Leeds, do 40 do Cambridge. Nie wiem, z czego to wynika,że niektóre z miejsc są tak drogie. Plany podróżowe ciągle obejmują Liverpool i Londyn, we wrześniu lecimy ze Stachem do Dublina.

Teraz sentymentalnie - czuję ogarniającą mnie panikę, jestem tutaj już miesiąc i czuję, że powoli tutaj wrastam. Nie chcąc myśleć o powrocie do Poznania w październiku, stale nie mogę wyrzucić tej perspektywy z mojej głowy. Spodziewałam się, że UK będzie bardziej obce. Nadal jest obce i nieznane, aczkolwiek osoba Thomasa sprawia, że czuję się tu lepiej i bezpieczniej. Nie planowałam nawiązywać żadnych bliskich relacji z wiadomych względów, aczkolwiek na pewne rzeczy nie ma się żadnego wpływu.

Pozostaje mi trwać w tym stanie zawieszenia. zamartwiania się i jednoczesnego bycia szczęśliwą. Słodko-gorzko. Jak zawsze. 

[lesemsepsem-blog]

Bad Aussee

Do Bad Aussee, rakouského městečka v oblasti Štýrsko jsme vyrazili na podzimní výlet v roce 2015.

Proč zrovna Bad Aussee? No to ani nevím, vybírali jsme podle ubytování a Bad Aussee bylo zrovna moc hezký za dobrou cenu. Byl to vlastně náš jedinej výlet, kdy jsme se ubytovali někde v penzionu. Má to určitě taky něco do sebe. :)

Na jak dlouho jste tam byli? Byli jsme tam od pátku do neděle, po cestě jsme ještě stihli navštívit proslulý Hallstatt. Já tam byla poprvé, ale Mára už to tam znal. Ono totiž kdo nebyl v Hallstattu, jako by nebyl.

Určitě jste tam něco naťapali, můžeš nám tedy krom návštěvy Hallstattu doporučit i nějaký ten výlet? Jasně, takže první výlet jsme absolvovali hned v pátek a byl docela náročnej. A to i kvůli tomu, že jsem s sebou zapomněla vzít jakýkoliv jídlo a my bez jídla prostě nejedem. :D Každopádně jsme popojeli do vesničky Altaussee a od místního jezera jsme začli ťapat. Tenkrát tam bylo ještě parkování zadarmo, ale od tý doby, co vyšel poslední Bond, kterej právě po tomhle jezeře jede na člunu, už to tam nějaký to euro stojí. :D Od jezera je to dost do kopce, pak ale narazíte na nádherný výhledy a naprosto úžasnou krajinu. Přesná trasa je tady: https://mapy.cz/s/2fzT2 a tenhle výlet určitě všem doporučujem, fakt stojí za to!

Další den jsme si dali lehčí výlet a pak jsme se ještě jeli trochu poválet k jezeru Grundlsee, kde to máme moc rádi, končí tam svět a nikdo tam není, totální pohoda. Ale zpátky k výletu - popojeli jsme tentokrát do Tauplitz, což je přes zimu asi moc hezký středisko, ikdyž tam nejsou zas tak velký kopce. Tam jsme nechali auto (výjezd naho stojí nějaký eura, ale ne moc) a šli jsme se projít ke Schwarzensee, což je naprosto úžasný jezírko (fotka nahoře). Cestou takových jezírek potkáte víc, a když je hezky, tak Tauplitz určitě nevynechejte.

Potkali jste na trasách hodně lidí? Skoro nikoho. Byli jsme hodně mimo sezónu a jezdíme tak doteď moc rádi, právě i kvůli tomu, že není moc lidí. Ono tady asi ani v létě nikdo moc nebude, není to turisticky zas tolik exponovaný, ale stejně. Na Tauplitz bylo pár rodin s kačárky, dá se tam udělat i procházka po asfaltu s kočárkem, ale dál po těch cestičkách už jsme nepotkali ani nohu.

Je lepší spát v penzionu nebo v autě? To je na každým, ale za nás určitě v autě... Tam je taková svoboda. Tady nám teda extrémně vyšlo počasí, ale normálně většinou takhle hezky nemáme, takže je super, že se můžeme přesouvat tam, kde je zrovna hezky. Tady bylo ale fajn, že jsem byli pořád v teple (venku už v noci mrzlo) a mohli si vařit, co jsme chtěli. Na druhou stranu Lexie se to zas tolik nelíbilo. V noci tam totiž dost foukal vítr a měli tam takový ty venkovní žaluzie, který se mlátily o okna a Lexie - strašpytel - se toho samozřejmě bála. Takže všechno má svý klady i zápory. :)

[ladavyvialova]

Maternity altogether/ Mateřstvím se vším všudy?

Do you prefer good investment instead of loose money? Can you apply that for maternity fashion when your body change every week inside outside? Yes, you can. The wonder dress can does everything:  work , dance, nurse, give birth, wear baby in scarve. Can change shape and siluette. It is versatile as woman.  Easy to care and one size. Bondtriko SUPERMAMM

Taky raději investujete než zbytečně utrácíte? A dá se to aplikovat v těhotenství na mateřské oblečení, kdy se tělo mění každý týden? Dá. Kouzelné šaty / tunika umí všechno: chodit do práce i na večírky, rodit, kojit, nosit dítě v šátku. Díky skrytým šňůrkám mění svůj tvar a siluetu. Všehoschopné jako žena.  Snadné na údržbu a ještě one size. Bondtriko SUPERMAMM

Bondtriko story/ Jak bondtriko vzniklo

Každá máma řeší oblečení a šaty pro těhotenství, porod a kojení. Měníte se každý týden, uvnitř i navenek.  Já se ráda držím zásady, že věci se mají dělat buď pořádně nebo vůbec. V těhotenství jsem dospěla k závěru, že móda je nutně nemorální ( neekologická, zbytečná, lživá, zemi devastující atd atd ) a že ji už dělat nebudu. Pak jsem ale zjistila, že se neobléknu, pokud to má být praktické, férové a navíc slušivé. U prvního dítěte jsem to jakž takž zvládla opojena nadšením z miminka. Ve druhém těhotenství jsem vyrazila do zahraničí a světe div se, našla jsem jediný designový obchod s mateřským oblečením  v centru Paříže. Bohužel zavřený.  

No a potom jsem se v kadeřnictví seznámila s dynamickou dámou, psycholožkou, která mi naordinovala vytvoření porodní košilky podporující bonding. A máme porodní košilku Bondtriko Zero, kterou si už desítky, možná i stovky maminek zabalily do porodnic. Jednoduchou, dostupnou pro každého, z českého materiálu, v jedné velikosti.

Ale protože mám to heslo „buď pořádně nebo vůbec“,  tak jsem se pustila i do těhotenského oblečení, které by se přizpůsobilo postavě, potřebám matky i dítěte i různému životnímu stylu.  Tu původní  prostou porodní košilku jsem ladila dva roky, až se proměnila v dokonalé těhotenské šaty, které se dnes jmenují Bondtriko SUPERMAMM. A kupují si ho nejen těhotné. Je totiž použitelné kdykoliv kamkoliv.

Co jsme řešili ve studiu tak dlouho? Tak jenom zapínání jsme hledali a vymýšleli déle než rok. Aby bylo bezpečné pro dítě, neporanilo jej a nedalo se spolknout. Aby se nevytrhlo s materiálem, což vám na pružném materiálu při častém použití udělá téměř každé zapínání. Nakonec japonská technologie realizovaná v Německu. V Česku na to prý nejsou zákazníci. Je to totiž drahé.

Taky jsme řešili materiál. Bavlna nepřicházela v úvahu, protože ani v bio kvalitě pro mne není „bio“, to tam sice nejsou všechny ty nejhorší pesticidy, ale stále je to na vodu nejnáročnější textilní plodina. Na jedno tričko je potřeba 2700 litrů vody. Na obyčejné tričko. To je litr vody denně na 7,5 let! Jako matka jsem bavlnu odmítla, navíc ta ekologická stopa dopravy z Asie nebo Afriky. Takže něco vyráběného v Evropě. Aby to bylo stálobarevné, přírodní. Takže viskóza, vlákno z dřevité hmoty. Taky to má svá proti, ale výroba v Evropě s dohledatelným původem zvítězila. Materiál je z Itálie nebo Česka, podle modelu.

Nitě. Myslíte, že je jedno čím šijete? Viděli jste asijské děti v textilních přádelnách? Mrkněte. Naše nitě jsme chtěli z Česka, ale bohužel ty nejpevnější a přitom jemné jadrové se u nás už nevyrábí, takže máme od sousedů z Německa.

No a samozřejmě samotné navrhování, tvar, velikost, proporce, střih, technologie, to už je designérská zábava. Ať se v tom dá vydržet do porodu, ať se v tom dá kojit, ať se v tom dá šátkovat. Ať se to dá nosit i kdykoliv jindy, chtěli jsme stálý kus na neomezené používání a ne jen záskok na krátkou dobu. Ať to zvládne všechny postavy. Chtěli jsme špičkovou investici do mateřského šatníku, která je zároveň zajímavá pro obchodníka. Pokusy, omyly, úpravy. Existovala spousta variant. Děkuji všem dobrovolnicím, které se tehdy ujaly testování.

Dlouho jsme vymýšleli přesné umístění a systém zavazování, díky kterému můžete měnit siluetu a šířku. Bylo pro mne velkou výzvou udělat šaty, které budou slušet štíhlé drobné ženě i matce těsně před porodem. A když jsme si byli jisti, že je vše správné přišly úpravy pro sériovou výrobu.

Ale máme to. Bondtriko SUPERMAMM. Dá se celé rozepnout a obléknout přes dítě v šátku, dá se v něm kojit i chodit na obchodní jednání. Jednu zákaznici jsem potkala v divadle a se zlatými doplňky a jehlami vypadala úžasně. Taky jsme jej posílali do jihomoravského pohraničí mamince pěti dětí, která byla naprosto nadšená. Konečně prý něco, co hledá už od prvního těhotenství. Cena ji nezajímala. Nikde na světě jsme nenašli nic podobného. Už jsme jej posílali do Kanady, Británie, Španělska, Holandska, Německa, na Slovensko.  V roce 2016 jsme získali za antibakteriální variantu z nanovláken Grand Prix čestné uznání na veletrhu ForBAbies. 

A uhádnete, která barva SUPERMAMM je nejúspěšnější? Původně jsme očekávali zájem o oranžovou, fialovou, červenou, žlutou, prostě barvy, nebo pruhy.  Tramtadadáááá, vítězí:  černé.

Tím ovšem nekončíme, protože jako máma po porodech miluji čím dál víc pohodlné šaty, které vyzdvihnou to krásné a schovají to ostatní. Naše kolekce šatů, které můžete použít i v mateřství se stále rozšiřuje. A většina zákaznic ani netuší původní zaměření těchto modelů. Taky to není důležité. Hlavně že zůstává vidět jen to krásné.

[janbed-blog]

Zegarki sportowe co jest? Bodajże jederman wie

Casio-firma produkująca zegarkiCasio jest owo internacjonalna firma, jaka zajmuję się wytwórczością zegarków. Szczególnie z specjalizacyj elektrycznej. Jej siedziba znajduję się w Tokio. Zaś rzetelnie w dzielnicy Shibuya. Interes Casio została ustanowiona w kwietniu 1946 roku. Poza tym zegarków interes robi w podobny sposób kalkulatory, numeryczne matacze fotograficzne, rzutniki, instrumenty muzyczne, drukarki ogład, palmtopy, kapust podatkowe, telefony komórkowe, keyboardy, oraz nawet elektronowe translatory zegarek fitness

Firma ATLANTICJest owo szwajcarska przedsiębiorstwo, która tworzy zegarki. Pozostała niewiasta przyodziana w 1888 roku w Betlach na mocy Eduarda Kummera. Na też początku przedsiębiorstwo przenosiła nazwę, pochodzącą od założyciela, inaczej Eduard Kummer Bettlach, acz w przyszłości przerobili nazwę na ATLANTIC. Wprzódy nawiązano produkować podzespoły dla marek takich wzorem Longines to znaczy Certina. I w 1932 roku, rozpoczęli wyrabiać krajowe zegarki. Poprzedni owo zupa  zegarki  sportowywodoszczelne. W latach 50, wyszukali maszyneria, który prędzej przenosi wyjątkowy datownik w ciągu pomocą koronki.

Bardzo umianą podobnie jednostką za pośrednictwem ogrom figury istnieje omega. Jest to podobnie szwajcarska interes. Istnieje rozpoznawalna na mocy nad 70 odsetki człecze na całym ziemio. One w charakterze pierwsze danie ze wszystkich pojawiły się na księżycu, co dostarcza potworną reklamę. Pozostały i przegłosowane aż do aplikacji apollo z wykorzystaniem NASA. Dużo gwiazd przenosiło  zegarki  fitnesstej figa z makiem firmy, pośrodku innymi Kronprinz William, Nicole Kidman, George Clooney, Cindy Crawford, John F. Kennedy, i nawet śmiałek kinematograficzny James Bond. Na sposób pewnie multum wybitnych postaci przenosiło ich zegarki.

Jest bez liku jednostek, które absorbują się produkcją zegarków. Najpopularniejszą jednostką istnieje Breguet, działa odkąd kilkudziesięciu lat. Multum figury jest radosnymi posiadaczami zegarków w sam raz tej jednostek, wśród innymi Prezydent konsolidacji Ruskiej Dmitrij Miedwiediew. Tymczasem nie wyłącznie również kultowy Napoleon Bonaparte, który jest cesarzem Karakanów.

Twórcą zegarka istnieje Peter Henlei, kto znalazł w 1504 roku  sikor fitnesskieszonkowy. Istnieje to najbardziej uznany sikor, kto aż do końca pierwszej wojny, był wybitnie entuzjastycznie z drugiej ręki. W 1959 roku poczęto robotę nad zegarkiem kwarcowym, wprawdzie najważniejszy makieta pozostał wy inżynieryjny w 1965- 1967 w Szwajcarii za pomocą CEH. W 1972 roku po uderzenie najwyższy doszedł na sektor elektroniczny sikor, spośród czterocyfrowym wyświetlaczem LED. Przecież mnogość tych zegarków istniała zaopatrzona w klawisz, który wywoływał godzinę, nie była białogłowa wykrywana przez wszystek frazeologizm, gdyż zużywał rynek dużo stylu. Po paru latach zaprojektowali  zegarek fitness z wyświetlaczem ciekłokrystalicznym, jaki wyczerpywał mniej ruchu, z powodu jakiemu termin zdołała istnieć ujawniana na skroś nietknięty miesiączkowanie.  zegarki  dla akywnychmają w podobny sposób mgłę fascynujących misji takich gdy Układ czasowy, pulsometr plus kompas. Są owo funkcję szczególnie ważne gwoli sportsmenów. Dla pań dziwną możliwość istnieje  zegarek fitness jako kosztowności. Dla przychówek są podobnie pociągające role jako kalkulator tudzież inne dinksy. Ostatnimi czasy znaleźli podobnie jak smartwatche, jakie dysponują inne o multum bogatsze dystynkcje takie w charakterze ekstrapolacja pogody, informacje z internetowego świata, innymi słowy Facebook,Twistera także wielorakie powiadomienia z telefonu. Skoro są one połączone. Jest to duży stadium w przód, szczególnie szczególnie iż jest dozwolone czytać SMS, jakie mamy w polskich telefonach. Najstarszą manufakturą, jaka sporządza  zegarki  sportowyjest jednostką Breguet, która została ustanowiona za pomocą Abrahama Louis'a Breguet'a, pokonało się owo w Paryżu w 1775 roku. Ta przedsiębiorstwo wpisała na giełda mnóstwo fascynujących pomysłów, które są użytkowane po dzis. dwadzieścia cztery godziny. W związku z tym ta nic podobnego firma, jest najstarsza, pomimo tego w tym samym czasie w najwyższym stopniu umiana ze wszystkich. W największym stopniu przodujący jest unowocześnienie wyprodukowany na skroś założyciela tej firmy, samego Abrahama Louis'a Breguet'a, kto wyprodukował mechanizmu nazwany tourbillon. Firma na też początku odkrywała się we Francji, jakkolwiek po paru latach przekazała się aż do swoją chałupę aż do Valee de Joux, która jest naprawdę nazywaną niecką zegarków. Ukończyło się to w 1976 roku oraz od czasu tej pory jej pory dopiero co tam wyrabiają zegarki. Firmy, które przygotowują  zegarki  fitnesssportowe

Firma została ufundowana w 1848 roku w Szwajcarii na krzyż Louisa Brandta. Proch mężczyzna bezprzykładnie 23 lata zaś zdołał sporządzić oczywiście ogromną jednostkę, którą wszelki potrafi. Po jego śmierci dwie synowie przejęli jego transakcja tudzież przerzucili się z szyku manufakturowy na kwestia bardzo przyzwoicie zaaranżowanej fabrykacji. W 1880 roku przekazali się ze swojej hacjendy do małej manufaktury, znajdującej się w Biennie. Jest to o dużo milsze punkt, gwoli firm. Po co? Skoro jest o mnóstwo wyższe zestawienie komunikacyjne, lecz nie lecz wciąż także jest baza robotnicze a mocne dostawy nurtu. Na początku byli jeno na pozostałym pietrze, jednakowoż dalej okupili wcześniej wszelki budynek, z racji z jakiej przyczyny mają przedtem o masa położeń ledwie w celu siebie. Choć po dwóch latach przenieśli się jakkolwiek aż do budynku znajdującego się w Gurzelen. Gdzie bieżąco permanentnie się znajdują. Dodatkową jednostką, prawdopodobnie skromniej umianą istnieje Wostok. Która przygotowuje  zegarki  sportowyjuż od 1942 roku. Jest zdoła mniej umiana niż Omega, toż wielce mozolnie wyrabia swoje zdobycze.

sikor fitnessjak wiemy dopisuje aż do zmierzenia terminu, jakkolwiek niektóre klasę przejawiają też daty. Na skutek w jakim celu  cebula sportowyjest bardziej wyjątkowy dodatkowo entuzjastyczniej kupiony.

cebula sportowyjest niesłychanie zbawienny, łaź gros postaci szaleje w zastępstwie niego telefonu.

W latach 80 interes projektowała podobnie syntezatory. Dysponują rozległy odcinek usług. Także jest to ogromnie wypróbowana zaś zaufana interes.

Zegarki sportowe co jest? Bodajże jederman wie

Kto wykopał  sikor fitnessfitness?

Chodź gros postaci woli telefony, które podobnie jak wykazują nam związek frazeologiczny, datę natomiast ma sporo innych dystynkcji takich jakim sposobem telefonowanie, SMS-owanie innymi słowy granie. Zegarki, i mają pozytywy. Takie jako poręczność, są tycie, wskutek po co zawierają się w naszych kasach, lub na bank mogą być zaplanowane na naszych rękach. Następującym plusem jest, że nie musimy go obciążać. Telefon jest na ponadprogramowe bateryjkę, które co niejaki pora wypada wymieniać. Atoli na chyba rzadziej aniżeli musimy obciążać lokalny aparat telefoniczny. Jest to acz wytrwałością tego,że jest skromniej funkcji. Nasze  zegarki  dla akywnychmogą znajdować się na szablonowym pasku czy też na bransoletce, co działa, że lokalny  sikor sportowyjest wybitniej nobliwy.

[lenkabenka]

. lesk a bída šestinedělí .

Je dobře, že následující článek píšu až nyní, kdy vedle mě kope nožkami už téměř tříměsíční dítko, nikoliv čerstvě narozené, mrňavé miminko. Tohle psaní by totiž bylo o dost depresivnější a možná zakončené nějakou hrozně fatální hláškou. Víte, než jsem vylítla z postele s tím, že mi praskla voda, moje jediné myšlenky se týkaly porodu. Nastudovala jsem si všechny možné scénáře toho, jak by to mohlo vypadat, co by se mohlo pokazit a jak se chovat před, během a po celé akci. Takže když jsem sledovala L., jak zmateně pobíhá po bytě a jeho ledový klid, kterým hýřil při předporodním kurzu, ho opustil, mohla jsem se mu v klidu smát. Samozřejmě vědomí, že mi “jenom” praskla voda a žádné kontrakce v potu tváře se zatím nekonají, mi zlehka zamávalo nervy, ale pořád jsem byla relativně 
v pohodě. Věděla jsem do čeho jdu a upřímně, po devíti měsících neustálých nevolností, bolení 
a nepohodlí jsem se vyloženě těšila, až mi ten náš zázrak přistane na břiše (protože bonding, že jo). Nebudu se rozepisovat o tom, jak probíhal porod, protože to je pro mě velmi intimní záležitost a navíc jsem o tom už všem a všude vyprávěla, takže vlastně to o tý intimní záležitosti je jenom maskovací manévr, protože se mi to prostě nechce celý psát. Já totiž chci psát o, pro mě už od teďka sprostém slovu, a to šestinedělí. Tedy, já bych to spíš pojmenovala třínedělí. To moje totiž bylo o padnutí na dno a pomalé a úmorné dostávání se zpátky na zem. Nechci tím strašit nastávající matky, ani působit divoké kroucení hlavou těm, které už matkami jsou, jenom cítím potřebu se rozepsat o tom, proč jsem si nepřipadala jako ty vyvoněný buchty v časopisech, co dva dny po porodu vypadají dokonale a ještě dokonaleji se u toho cítí.

Narodilo se nám naprosto nádherné miminko. Nějak se zvládlo prodrat na svět téměř bez poskvrnky a typického zmačkání, takže vypadalo jako vymydlené. Zaplavil mě pocit dobře vykonané práce, úlevy a ničeho. Přepnula jsem se na automat a prostě jela tak, jak jsem si představovala, že jsou čerstvě korunované matky naprogramovány. Nezaplavil mě pocit euforie a bezbřehé lásky. Prostě jsem najednou nebyla těhotná (a hlavně už jsem nebyla těhule či těhulka!) a během pár minut se ze mě stala máma a mně to vůbec nedošlo, jenom jsem si pořád říkala, že už je to fakt tak, že teďka začala nová etapa mého života a já jenom musím počkat, až si to uvědomím. První dny v porodnici byly vlastně docela snadné, sice ten pocit samoty, když skončily návštěvy a já tam zůstala sama s tím malinkým chlapečkem, byl sžírající, ale taky jsem si říkala, že kdyby něco, tak přiběhne sestřička a všechno za mě vyřeší. Pak jsem přišla domů a dopadla na mě realita. L. si vzal týden dovolenou, aby mi pomáhal, a pravděpodobně i proto, abych v nestřeženém okamžiku nezdrhla do Mexika. Visela jsem na L. a každý jeho odchod (na záchod včetně), jsem těžce nesla a usedavě plakala, že to bez něho nezvládnu. Zatímco já jsem stále jela na automat, L. byl do malého zázraku bezhlavě zamilován. Rozplýval se nad ním, přebaloval, choval, uspával a kdyby to šlo, věřím, že by i kojení zvládnul. Já jsem mezitím proklínala všechny ty čubky, co mi tvrdily, že kojení je nádherné spojení mezi matkou a dítětem, neboť každá tato (hodinová i delší) epizoda pro mě znamenala slzy, nadávání a lítost nad tím, že jsem v tu danou chvíli mohla třeba zrovna sedět v kině nebo se s L. miliskovat pod peřinou. Celou tu dobu mě neustále podporovala moje nejvíc nejlepší kámoška I., které jsem se usedavě rozplakala na rameni, že naše miminko asi nemám ráda, a že se to asi nikdy nezmění. Ona se na mě usmála, objala mě a pořád mi opakovala, že ho ráda mám a mít budu, že to bude zase v pořádku a hlavně, že moje chování je v pořádku, nejsem divná a ani trochu mrcha. Zcela upřímně se mi teď na tohle své třínedělní já nehezky vzpomíná. Všechny moje sklony k melancholii 
a pesimismu tehdy vypluly na povrch a schramstly mě jak malinu. Byla jsem neustále smutná, ubulená, vytrojčená a především strašně, ale strašně naštvaná a nejednou jsem vzteky kopla do dveří nebo zuřivě mlátila polštářem o matraci (opět štkajíc, že jsem mohla být zrovna v tom kině nebo se miliskovat). Víte, píšu tahle slova a připadá mi, že vůbec nejsou o mně, natolik jsem vzdálená svému poporodnímu, labilnímu já. Podle mě se šestinedělí podceňuje a soustředíme se především na porod, protože věříme, že to je vrchol celého našeho těhotenství, zatímco ve skutečnosti se jedná o začátek v pravém slova smyslu. Zcela upřímně říkám, že radši budu třikrát za sebou rodit, než abych znovu měla takové šestinedělí. Pochopitelně nemají všechny novopečené matky tyto týdny takové, některé z nás jsou však napůl psychopatky a proto to prostě blbě snášíme a ještě o tom píšeme na Internet, aby se s námi i ty poslední dobré duše, co nám zbyly, přestaly kámošit. Nejspíš mi mnozí nevěřili, že to všechno tak pitomě a nehezky prožívám, ostatně jsem se snažila pořád házet vtipy a dělat, jak jsem nad věcí, ale ve skrytu duše jsem byla v koncích a doufala, že si moje miminko někdo pochová a já chvíli budu moct dýchat (což se dělo a teď je úžasné to, že mi nadále nevadí, když si, osoby mně milé, moje dítě chovají, ale zároveň mám potřebu to všechno očkem kontrolovat a těšit se, až mi ho zase vrátí). Necítit ale moji nervozitu, moji nespokojenost a zoufalost, by musel jenom úplný ignorant. Každý den jsem se děsila toho následujícího, netušila jsem, co mám s miminkem celý den doma dělat, když L. odcházel do práce, po tvářích se mi koulely slzy jak hrachy a měla jsem co dělat, abych se mu nepověsila na nohu a neprosila ho, aby zůstal. Muselo to pro něho být těžké, mě takhle vidět, ale určitě tehdy měl i docela svou práci rád, protože vypadnout z té atmosféry doma bylo jistě osvobozující (i přesto mi po pár hodinách psal, že by byl radši s námi doma, no chápete to?). Pořád jsem čekala, kdy to přijde, kdy se do svého dítěte zamiluji. Připadalo mi, že mám miminko jenom půjčené a hlídám ho, a každé noční kojení, pláč nebo i náznak nepohody jsem brala jako obtěžující a otravnou povinnost, kterou musím vyřešit a pak zase jenom přežívat. Měla jsem pocity, jako by mě někdo podvedl, protože takhle jsem se přece cítit neměla, tohle se mně přece nemělo stát. No prostě jsem se koupala v sebelítosti a když mi L. řekl, ať už se uklidním a přestanu mluvit ošklivě (o tom kině a tak), tak jsem se cítila ublíženě. Tahle moje verze je zatím ta úplně nejhorší, kterou jsem zažila a doteď nedovedu pochopit, jak jsem se mohla chovat jako robot a najednou, na tři dlouhé týdny, ztratit city. Já jsem obecně docela strašpytel, jakože mi zhasněte v noci lampičku a já úplně vidím ty příšery pod postelí a vrahy na balkoně, a hrozně jsem se bála, že taková už zůstanu. Dívala jsem se na to krásné, malé stvoření, s očima tak hlubokýma, že to je už na kruh do vody, víte, jakože abyste se v nich neutopili, a říkala si, že to je v pytli, že je sice fakt úžasnej a neskutečně nádhernej, ale když začne plakat (já zásadně říkala, že “řve”, NIKDY že pláče), tak bych ho nejradši vrátila. A pak, najednou, úplně bez přípravy, se na mě jednoho dne ten malý týpek usmál. Doopravdicky a zcela vědomě a ve mně se to prostě přecvaklo. Najednou jsem cítila to zamilování 
o kterém jsem tolik přečetla, ale netušila jsem, že láska má i takovouhle podobu. Není to jako milovat chlapa, nebo nový boty či kabelku, je to nepopsatelně stravující a především naplňující pocit, který stoupá k srdci a tryská ušima. I když moje miminko pláče (už neřve, ale fakticky pláče, protože moje city se změnily, a já se pídím po tom, co mu je, proč brečí a hlavně, jak mu můžu pomoct), tak se na něho dívám a říkám si, že se nám fakt povedlo, i když se domnívám, že jsme ho počali pěkně nadraný po svatbě mojí nejlepší kamarádky, zmíněné výše. Samozřejmě není všechno dokonalé, nejsou to pořád televizní momenty naplněné štěstím, jsou chvíle, kdy nahlas přemýšlím, jestli se ještě někdy vyspím, jestli kojení bude někdy jednoduché a jestli ještě někdy dovedu souložit bez toho, abych chvílemi neupřela zrak na chůvičku a nepoprosila ji v duchu, aby mlčela. Když jsem si miminko přinesla domů, jediný strach, který mě pohltil, byl ten o sebe a o náš vztah s L. Teď se bojím už jenom o naše dítě a bojím se notně. Když jdu s kočárkem, hypnotizuji auta, v podstatě brzdím silou vůle za ně. Taky si přehrávám, jak bych se případně vrhla před auto, a naše dítě zachránila a pak bych mu z posledního dechu nahrála vzkaz, který by si mohlo přehrát až v plnoletosti. Bojím se očkování, bojím se horečky, bojím se v noci, bojím se o něj ve dne. Je to jiný typ strachu, než který jsem doposud poznala, protože najednou máte zodpovědnost za něco, co váží necelých pět kilo i s prochcanou plínou. Také cítím velkou sílu, protože co si budeme povídat, i kdybych si teď zaživa uřízla ruku a posypala si ránu solí, nebude to pravděpodobně ani zdaleka tak bolet, jako porod. To je teď mimochodem můj nejvíc nejtřeskutější argument. Jakože jsem prostě rodila, a tudíž jsem superžena a tedy mě nemůže NIC zaskočit! L. vždycky kroutí očima a melodramaticky zvolá:” Aaaa pozor, už je tady zase to machrování s porodem.” No pak já teda hodím tu etudu o protlačení něčeho velkýho jako je meloun dírou malou jako je citron a pak se většinou obejmeme a slíbíme si, že se budeme navždy milovat. Nebo se jdem najíst nebo tak něco.

Věřím, že pokud se se mnou teď přestanete kamarádit, protože jsem vlastně dost psychicky narušená, tak to aspoň pročistí vody a já zjistím, kdo je fakt držák a kdo jenom dělá kámoše, protože doufá, že fakt vyhraju na stírací los a rozdělím se o výhru. Je to možná taková moje emocionální exhibicionistická očista. Byly dny, kdy jsem dokonce nahlas vyslovila, že lituji toho, že jsme do toho s L. šli. Teď si nedovedu představit, že nemáme toho úžasňáka v našem životě ani na vteřinu a vůbec, ani jediným kouskem svého bytí, nelituji toho, že jsme ho přivedli na svět. Ten koktejl pocitů, které se ve mně namíchaly po porodu byl pro mě poučný a v jistém slova smyslu mi i pomohl. Ukázal mi, že můj L. má nervy ze železa, a že v momentě, kdy já klesám ke dnu, on mě dokáže vytáhnout za culík na hladinu a pořád mě mít rád. Moje pocity jsem mohla naplno vyslovit nahlas před svojí nejlepší kamarádkou a ona to přijala, zpracovala a nesoudila mě, pomohla mi to přežít. Nechci tu rozvádět, kdo všechno mě tehdy podržel, ať to tu neni jak na Oscarech, ale mé díky si zaslouží i další mí přátelé a také porodní asistentka, která už je prostě moje, kdybych NÁHODOU měla koule na to být znovu těhotná a...ten zbytek. No a naši. Ale ti jsou na samostatný článek, protože o andělech se dá psát hodiny.

Jinak, co se týče mateřské dovolené. Nebudu zmiňovat klasické klišé, že to vůbec není dovolená (protože já teď vůbec nepíšu blog, s bábovkou v ruce od babičky, která má venku v kočárku můj odkaz budoucím generacím), ale teda řeknu Vám, je to VELMI náročný čas. A to jsem na téhle dovolené teprve tři měsíce (a k tomu dva bez dítěte, a to se nepočítá, teda...nahnat ty těhotenský kila bylo náročný taky, ale nevyrovná se to náročnosti toho je teď shodit)! Trošku feministicky musím podotknout, že 90% všeho je na ženách. Měli jsme tuhle s L. hádku, protože jsem seznala, že všechno dělám jenom já a on si chodí cvičit a do práce a vůbec dýchá a jí a pije jako by se nic nedělo, že jo! Jako vždy jsme si to pak vykomunikovali a mně došlo, že to vážně takhle musí být a opravdu mi bude muset stačit, že můj partner chodí do práce, miluje naše dítě, dovede ho přebalit, vykoupat, obléknout a dělat s ním kraviny. Taky mi uvařit, když celý den jenom kojím jak debža, protože spurt...No prostě, že těch 10%, co dělá, je vlastně hodně (mně matika nikdy moc nešla), a naše dítě teď momentálně potřebuje nejvíc ze všeho a všech mě (a moje prsa, je to vyloženě horňák). A i když jsem naložená ve vaně a on tu huláká jak na lesy a L. ho houpe a vozí v košíku a mluví na něho a pak teda hodí výhružku typu:” Hele jestli chceš takhle řvát, tak já tě úplně klidně můžu taky nechat támhle pod hrazdičkou, že jo, mně to jedno!”, tak si to nemůžu užít. Protože cítím, že on brečí, protože se mu někam ztratila máma a tím pádem není mlíko a tím pádem se to rovná takřka konci světa. Takže ano, jsou dny, kdy L. přijde domu a já se musím držet, abych mu hned dítko nevrzla a nešla si po svých, protože když chlap přijde z práce, prej, tak se mu má nechat čas na rozkoukání, vydechnutí a obligátní poškrábání na...no nic. Být máma je prostě strašně zodpovědná práce, která nikdy nekončí a vyznačuje se velkým, někdy ubíjejícím stereotypem (nakojit, přebalit, okomentovat váhu plenky a její obsah, stokrát zanechat genetickou stopu v podobě políbení na všechna možná, nepedofilní, místa...). Je to ale taky neskutečně fascinující, že v pondělí mimino neví, že má taky prstíky a ve středu Vám najednou málem vyrve půlku vlasů. Tuhle jsem byla u rodičů, kteří jsou mimochodem naprosto, ale NAPROSTO ti nejúžasnější lidé pod sluncem a přála bych každému, aby se narodil takovým lidem, jako jsou oni. Jo nit, nit jsem ztratila, no takže jsem byla u rodičů, a táta sledoval, jak dělám nad obličejem malého koniny, kterým se hrozně usmíval, neboť jsem nesmírně vtipná, což on už nyní dovede náležitě ocenit. Táta mi řekl, že ten úsměv je úžasný, a že by pro něj člověk udělal mnohé a já jsem myslím na to řekla, že bych se klidně postavila na hlavu, jenom aby se moje dítě na mě usmálo a nebo se roztomile (někdy dost děsivě) zalklo něčím velmi podobným smíchu. Tohle je dlouhý článek, jsem si toho vědoma a pokud jste vydrželi číst až sem, tak Vám nejen děkuji, ale také pevně doufám, že ten respekt a úcta, kterou ke mně jistě chováte, nezmizely a nadále se můžeme kamarádit. Já teď totiž přátele potřebuji, tři roky budu na dovolené a mít moře času, takže mezi psaním knihy, zdravou životosprávou a jakmile přestanu kojit taky spoustou chlastu (s mojí výdrží tím mám na mysli tak dvě skleničky vína) budu ráda za každé upřímné srdce.

Mimochodem jsem tohle psala asi tak na šestnáctkrát, naše dítě vůbec nechápe, že se tady právě rýsuje nadějná spisovatelská éra.

Lenka