#STAPALA | Explore Tumblr posts and blogs

jelenajt · 4 years ago

Text

Bila je izuzetna niska i nikada nije nosila štikle.On je bio vrlo visok i krupan.Kada je želela da ga poljubi morala je da se podigne na prste skoro kao balerina i opet mu ne bila ni do vrata.Da bi je poljubio savijao se kao vrba.Ipak, ljubili su se često. Drugima su bili izuzetni smešan i neskladan par. U svemu. Ona to nikada ranije nije primećivala i volela je svaki deo tog ogromnog čoveka. Bilo ga je više za voleti, često je mislila u sebi.Posebno je volela jedno mesto, kada bi ga zagrlila glava bi joj tačno legla u onom udubljenju ispod njegovog grudnog koša a iznad stomaka. Taj deo je, mislila je, vremenom dobio obrise njene glave poput belega.Kada bi savio svoje krupne ruke oko nje, osećala bi se konačno kod svoje kuće, prvi put na najsigurnijem mestu na svetu, ni blizu srcu mu a opet tačno na onom mestu na kome je naivno verovala da duša u ljudima živi. Često mu je to i govorila - tu, pokazujući na to mesto, tu je moj dom. On je odavno postao deo nje a ona se tim zagrljanjem stapala sa svojim mestom na ovom svetu. Nije imala nikakvih posebnih ambicija. Ponekad je pisala neke pesme ali mu ih nikada nije pokazivala. Mislila je da su pomalo smešne i infatilne. Nekada bi napisala par redova svojih misli ali je ni to joj nije bilo važno.Važan joj je bio on.Najvažniji.Duboko u sebi je verovala da je voleo kao nikada nikog ranije i da šta god se na ovom svetu slomi, nestane, prestane, ništa na njemu neće moći da izbriše njen obris. Rodila mu je sina. Sebi je rodila deo njega.I dalje je jedino sigurno mesto na svetu bilo ispod njegovih grudi mada je sve ređe glavu na njega prislanjala. Kada bi mu prilazila, često je govorio da mu je vruće, da mora da ide, da... Najsigurnije mesto na svetu je svakoga dana gubilo obrise nje, prečesto i kada bi je pustio da se šćućuri na sekund bilo joj je tesno, tvrdo i žuljalo je. Najsigurnije mesto na svetu je jednoga dana postalo tuđe. Tek tako. Da nije ni primetila. Drugi su joj rekli. Ono nikada ni nije bilo njeno, saznaće skoro. Oduvek je pripadalo nekoj drugoj, lepšoj, višoj, ženi koju je jedino voleo.Svoje mesto na njemu zamenila je jastucima koje je stalno menjala, jer nijedan nije bio dovoljno veliki, topao, njen, svaki je mirisao čudno ma koliko bi ga prala. Godine su prolazile, disala je, hodala, radila, smejala se bez ičega, prazna, trula iznutra gde se krunilo čak i ono malo što je nekada uspevalo da je na prste pogidne kao balerinu. Njeno mesto na njemu je bilo ispunjeno nekom drugom, tuđom svetlošću koja ga je obasjavala toliko jako da ga nikada više nije mogla pogledati, onako kao nekad, jer blještavost je zaslepljivala, izobličavala ga kao u kaleidoskop kada gledaš i od celine i vidiš samo šarene komadiće. Ma kako šareni i svetlucavi bili, bili su strani i daleko od celosti koju je jedino razumela. Bili su tuđi, koliko i on.Ona je sama bila već dugo sastavljena od staklenih komadića koji su se rasipali i sekli joj već otvorene rane, nedajući im da strastu. Mrzela je staklene komadiće stakla. Boleli su je i cepali ono malo što je od nje ostajalo.Sasvim nečujno, nakon mnogo godina, jednog sasvim običnog jutra je pogledala u novi, tek kupljen jastuk sa koga je upravo podigla glavu. Dok su joj noge visile sa kreveta u ogledalu prekoputa je jasno videla, prvi put od kad je na ovaj svet došla, svoje najsigurnije mesto. Ugledala je sebe. Prišla je ogledalu i ostavila tragove prstiju na mestu na kome je znala da je dušu skupila, sklonila, umotala u gvozdenu ladicu da je od truleži u sebi sačuva. Prepoznale su se odmah.Često je ponovo glavu stavljala, kroz godine koje su bile pred njima, na mesto svog nekadašnjeg obrisa ispod njegovih grudi, na kratko, pri susretima i čestitanjima, ali više nikada to mesto nije mirisalo na dom niti sigurnost.A šta je će njoj ta sigurnost kad je u svom grudnom košu čuvala svoju veliku kao kuća, dom, svet, kosmos?Drugima su oduvek bili smešan i neskladan par iako već decenijama par nisu bili.Ona to nije više primećivala. Jer joj odavno nije važno. Sijala je njena svetlost jače od bilo blještavosti kojih tuđih lampiona, reči, mišljenja, njega, njegove.Poznajem je. I kad je najtamnija sija jače i od sebe same. Marijana Stolić

2 notes · View notes

turisiancom · 2 years ago

Text

HTURISIAN.com - Dipastikan 1000 lebih goweser akan mengikuti event Jambore Sepeda Lipat Nasional (Jamselinas) ke XI di Purwokerto, Sabtu 22 Oktober 2022 mendatang. “Jamselinas ini nantinya akan diikuti lebih dari 1000 peserta. Tapi, untuk detailnya lagi kita akan rilis minggu depan ya,” kata Heru Listiyanto mewakili Ketua Panitia Jamselinas XII Purwokerto, ketika dihubungi Turisian.com, Jumat petang 14 Oktober 2022. Kegiatan ini kembali dilaksanakan setelah sebelumnya, selama dua tahun vakum karena pandemi Covid-19. “Beberapa daerah yang sebelumnya melaksanakan Jamselinas yang selalu rutin setiap tahun ini diantaranya, Jakarta, Surbaya,Bandung, dan Makasar. Semuanya itu kota-kota provinsi,” lanjut Heru seperti disampaikan dalam acara Dialog Lintas Purwokerto Pagi Prosatu Purwokerto hari ini. BACA JUGA: Lima Bukit Challenge 2022, Event Gowes Menarik di Penghujung Tahun Menurut Heru, Jamselinas ini boleh dikatakan sebagai ajang “umrah” pecinta sepeda lipat (seli). Jamselinas sendiri foundernya,lanjut Heru, berada di Jakarta yakni id-folding bike. ”Kami sebetulnya, adalah pelaksana dari legiatan id-folding bike seperti Jamselinas ini,” jelasnya. Pilihan Purwokerto Karena Strategis Terkait pilihan Purwokerto sebagai tuan rumah Jamselinas tahun ini, karena posisinya yang memang cukupo strategis. “Mudah untuk dijangkau, baik oleh kendaraan roda empat maupun moda transportasinya lainnya, seperti kereta api,” tandasnya. Dengan tetap menerapkan protokol kesehatan di era pandemi, Jamselinas XI mengambil titik start di Menara Teratai. Salah satu ikon terbaru Purwokerto dan finish di TRAP (Taman Rekreasi Andang Pangrenan). BACA JUGA: Ingin Ikut Lomba Gowes Virtual Berhadiah Umroh, Ikuti Panduan Ini Rute yang dilalui sepanjang 50 km, yakni menyusuri Jl Gatot Subroto - Pliken - Sokaraja - Srowot - dan berhenti sementara atau Check Point (CP) di Pendopo Banyumas. CP keseluruhannya ada 12 tempat. Di Pendopo Banyumas, peserta disuguhi aneka dolanan tradisional dan seni budaya Banyumas. Termasuk suguhan camilan tradisional khas Banyumas, seperti klepon, kenyol, cimplung, ondhol dan sebagainya. Berwsata ke Sumur Mas Sementara itu, Pembina Jamselinas Puwokerto Nurul Hidayat para para peserta nantinya juga akan diajak berwisata ke Sumur Mas dan Museum Wayang Sendangmas di kota lama Banyumas. BACA JUGA: Para Goweser Bike Cats Festival yang Berhasil Naik Podium “Yang tak kalah menarik, peserta juga disuguhi dolanan tradisional seperti egrang, sundamanda, dan permainan karet gelang,” ungkap Nurul yang juga Ketua Bike to Work (B2W) Purwokerto. Setelah istirahat sejenak di kota lama Banyumas, perjalanan dilanjutkan menyusuri sungai Serayu - Gunung Tugel - dan finish di Taman Andang Pangrenan. Di tempat itu, sekaligus digelar hiburan dan pengundian hadiah. Khusus untuk hiburan yang dipentaskan di antaranya musik kenthongan dan akustik. Sebelumnya, Ketua Indonesian Food Blogger (IDFB), nTe Ipung, Minggu (9/10/2022) berkunjung ke Purwokerto untuk melakukan rapat dengan panitia, dan cek rute Jamselinas XI sepanjang 50 km. BACA JUGA: Saden Sardiana Puncaki Podium 1 Kategori Seli dalam Gowes Bocimi Loop 2022 Dalam kesempatan tersebut, nTe Ipung melakukan sosialisasi Jamselinas melalui podcast di studio Enha Channel yang dipandu Dr Nurul Hidayat. Panitia Jamselinas XI, lanjut Nurul Hifdayat, mengucapkan terima kasih juga atas kedatangan tamu Gowes 3 pulau dari Stapala dan Dahon komunitas Jakarta, Minggu (9/10/2022). Sambil perjalanan dari Jakarta - Bali - Lombok, sebanyak 15 orang pesepeda mampir ke Purwokerto, ketemu dengan panitia Jamselinas XI. “Kedatangan mereka, memotivasi kami untuk menyajikan yang terbaik kepada peserta Jamselinas XI ini,” ujarnya. ***

0 notes

energijazablude · 7 years ago

Text

Još se sjećam tog jutra u New York-u.Ti,ja,obična hotelska soba,neodoljiv pogled na Central Park,miris gorke crne kafe i medenjaka sa želeom od limuna.Moji prsti prepleteni medju tvoje dok svira neki lagani jazz.

Nisam mogla da izdržim,a da te ne upitam zasto baš ja,od toliko ljepotica koje su ti se klanjale.

Odgovor je uslijedio vrlo brzo.Bez razmišljanja riječi su se nizale.Lanci riječi pokazivali su mi da ni jedan New York nije velik kao naša ljubav.

Naglo si ustao iz kreveta i zakoračio ka radiju.Odlučnim koracima krenuo si ka svojoj jakni i iz malog džepa izvadio crnu kasetu.To dugme play na radiju kao da je cijelog svog ,,života" žudjelo za dodirom tvojih mekanih prstiju.

Zasvirala je dobro poznata ,,Always" od Bon Jovi-a i tada si izustio:,,Čudnovata djevojčice satkana od najljepsih ovozemaljskih snova,volim te odavde do kraja svih galaksija" zatim si se naglo okrenuo ,,i zapamti 'TIL THE HEAVENS BURST AND THE WORDS DON'T RHYME"

Nepomicna sam stajala i gledala kako se tvoja silueta savršeno stapala sa toplim svjetlosnim zracima,a kosa blago lelujala i zauvijek mi se urezalo:

,,'Till the heavens burst and the words don't rhyme"-voljeni moj♡

-Dunja

3 notes · View notes

moteltrogir · 7 years ago

Photo

Foto: Saša Šimpraga, 2017.

Od suprotstavljanja starog s modernim do konzerviranja umjetničkih tvorevina modernizma

(Tekst pročitan na tribini “Kako štitimo arhitekturu modernizma?”, u organizaciji projekta MOTEL TROGIR i DPUH-a, 15. veljače 2017.)

Marko Špikić

Škotski povjesničar arhitekture i konzerviranja Miles Glendinning je 2013. koristio riječ pokret za konzervatorsko djelovanje, implicitno ga suprotstavljajući drugom pokretu, modernističkom, s kojim je konzervatorski imao buran suživot, ulazeći s njim u sukobe ili saveze.

Ideja moderniteta nije strana konzervatorskom pokretu i ta se premisa ne treba držati važećom tek odnedavno: od naizgled najkonzervativnijih arhitekata (-restauratora) iz naraštaja Viollet-le-Duca u programskim se tekstovima stalno pokušava stvoriti mit o inovacijskoj iznimnosti (samo naš naraštaj, tek u naše doba…).

No, kako nam pokazuje razvitak događaja u konzervatorskom pokretu krajem 19. i početkom 20. stoljeća, postojao je čitav proces koji je vodio od modernističkog odricanja od anakronih arhitekata-restauratora (historicista – od Paula Tornowa do Hermanna Bolléa), odnosno do pokušaja spoja konzerviranja i kreiranja.

Austrijski povjesničar umjetnosti Alois Riegl 1903. koristio je pridjev der moderne tumačeći tadašnji najnoviji odnos prema spomenicima (ili tadašnje stanje tzv. kulta spomenika). No umjesto da se modernitet (prateći recepturu mlade avangarde) shvati kao osporavanje, odbacivanje, distanciranje, supstituciju ili prevrat – tada je modernitet shvaćanja prošlosti zamišljen kao promicanje altruizma i tolerancije u poimanju heterogenosti starog i modernog spomeničkog ambijenta, od najmanjih pojedinosti do slika gradova (ali uvijek u njihovoj dinamičnoj međuovisnosti) te od promicanja estetskih vrijednosti do pobijanja nacionalističkog principa.

U srednjoj je Europi istodobno stvoren iznimno važan i istodobno previđen (pa i odbačen, zapostavljen) program prema kojem je autentičnost naslijeđenih spomenika (kao ulomaka) trebalo spojiti s autentičnom, odnosno iskrenom ili istinitom aktualnom umjetničkom tvorevinom (u duhu krilatice sa zgrade bečke Secesije). Poimanje prošlosti i predviđanje budućnosti tako su se, uz pomoć pojmova novog stvaralaštva (Neuschöpfung), trebali stopiti u jedinstvenoj tvorevini, lišenoj historicističkog uživljavanja i arbitrarne hipoteze. Pisci poput Corneliusa Gurlitta, Georga Dehia, Otta Wagnera, Georga Hagera i Konrada Langea zalagali su se za iskrenu, inovativnu i vidljivu simbiozu koja je stapala očuvanje i tvorbu.

Takav suživot nije bio svima prihvatljiv. Nemali broj prvaka europskoga konzervatorskoga ali niti modernističkoga pokreta nije mogao prihvatiti tu simbiozu. Kada je modernistički pokret Le Corbusierovim urbanističkim planovima 1920-ih (Plan Voisin za Pariz) nastupio kao vrsta prevratne (pa i destruktivne) objave, optimistična zamisao njemačkih konzervatora i arhitekata s početka stoljeća o stvaranju savezništva starog i novog u urbanom slijedu postala je neaktualna i politički neiskoristiva. Talijanski teoretičar restauriranja Gustavo Giovannoni modernistički je izraz zato vidio izvan posvećenog povijesnog grada, govoreći o prostoru poštovanja novoga u odnosu na baštinjeno.

Nakon golemih razaranja povijesnih gradova u Drugom svjetskom ratu, međutim, taj koncept postao je za mnoge sredine neodrživ i besmislen (jer je život morao nastaviti tamo gdje je stalo – ili nestalo –pamćenje), a staro i modernističko je, prema odlukama vlasti ili zbog pritiska nostalgična ili reformski orijentirana mnoštva, bilo ili prihvaćeno kao egzistencijalno bitno (odnosno oživljavajuće) ili odbacivano kao strano i nespecifično. Tu bih podsjetio na stupnjeve tretiranja razorenih europskih gradova, koji se mogu sažeti kategorijama progresivne obnove i regresivne rekonstrukcije – ti stupnjevi podjednako govore o poimanju važnosti i funkcije konzervatorskog i/ili modernističkog pokreta.

Tako dok je središte Gdańska, Wrocława, Saint-Maloa i Varšave bilo rekonstruirano prema konceptu „gdje je bio i kakav je bio“ (com’era e dov’era), središta Rotterdama, Londona, Coventryja, Le Havrea, Frankfurta i Zadra pokazuju različiti pristup, koji tek nalikuje integriranju (ili „plombiranju“) pronađenih ulomaka, predložen početkom 20. stoljeća.

Zalazom modernizma kao međunarodnog pokreta i proglašenjem niza post-pokreta od 1960ih i 1970ih godina, zamišljanje moderniteta kao aktualne sile koja ne spaja prošlo i današnje nego današnje i buduće, i samo je postalo historijskom činjenicom.

Dok je modernistički izraz u eri svoje poratne dominacije zbog estetskih ili čisto političkih razloga u starim gradovima promicao postupke distanciranja i diferenciranja (prema riječima Thomasa Willa), stvarajući u teatru pamćenja gradova nešto usporedivo s Brechtovim očuđenjem (Verfremdungseffekt), on se tada uglavnom suprotstavljao ideji spomenika, govoreći: tu sam, trebam služiti reformiranom životu novoga društva preživjelih kao iskreni izraz svojega doba, pa i kao instrument katarze.

Nastupanjem krize modernističkoga pokreta, njezin izravan neprijatelj – nostalgija, počeo ga je prevladavati; prvo je zauzeo njegovo mjesto tzv. post-modernizmom (učinivši ga poviješću), potom je postavio pitanje o njegovoj sudbini, odnosno njegovoj budućoj egzistenciji. To je bio prvi stupanj prepoznavanja vrijednosti i invencije dojučerašnjeg suparnika kao pokorene historijske činjenice, koja se tada mogla započeti tretirati kao kulturna baština.

Time je otvorena mogućnost da se velike ambijentalne geste modernista započnu valorizirati. Proces je usporediv s prepoznavanjem industrijske baštine jer su i modernizam i industrija, od Thatcherove Britanije do Tuđmanove Hrvatske, preobrazbama u nacionalnoj ekonomiji i uspostavom post-komunističkih nacionalnih identiteta, gotovo preko noći postali drugo i anakrono.

To je dovelo do onoga što je Françoise Choay početkom 1990ih nazvala vrijednost sažaljenja. I prije njezine knjige iz doba prevrata (ili Fukuyamina „kraja povijesti“) započelo je historiziranje moderniteta. Ono se preobrazilo iz programskih tekstova u analizu sustava shvaćena kao zatvoreno poglavlje te iz interpretacije filozofskih ili književnih dosega modernističkog projekta u tretiranje opipljivih spomenika modernizma.

Tako su, upravo pred pad Berlinskoga zida, u Eidhovenu 1988. nizozemski arhitekti Hubert-Jan Henket i Wessel de Jonge osnovali DOCOMOMO, odnosno Međunarodnu radnu skupinu za dokumentiranje i konzerviranje građevina, cjelina i okoliša Modernističkog pokreta. ICOMOS-ov Međunarodni znanstveni odbor za baštinu 20. stoljeća (ISC 20THC) počeo je u proteklim godinama raditi na tom tragu.

Konačno, dao bih svoje mišljenje o očuvanju modernističke baštine u Hrvatskoj.

Prvo, modernizam u našoj zemlji treba postati baština s građanskim pravima.

Nadalje, kao i sve spomenike, nije dovoljno sagledavati tek njihovu epidermu ili, za nestručne entuzijaste, apstrakciju njihove tlocrtne geometrije. Valja ih promatrati kao plodove vremena u kojima su nastali: osim strukture, tu je i funkcija koja je u njima upisana – socijalna, proročanska, upućena budućem vremenu koje je trebalo razumjeti i prihvatiti te poruke i učiniti ih socijalnom zbiljom.

Zato mislim da očuvanje modernističke građevine, recimo Neidhardtova Sjemeništa na Šalati, Vitićeva sklopa u Laginjinoj ili škole Sime Matavulja u Šibeniku, Galićeve stambene zgrade u Varaždinskoj – Moskovskoj – Beogradskoj – Proleterskih brigada – Vukovarskoj ili na obližnjem Svačićevu trgu, da ne spominjem nebrojene primjere koje zahvaljujući Željki Čorak, Tomislavu Premerlu, Darji Radović Mahečić i Tamari Bjažić Klarin posjedujemo u svojem imaginariju, uvijek uključuje i postavljanje novih pitanja: ne samo o tome što ti „namjerni spomenici“ mogu značiti našim stručnim ili javnim očima 2017., već i što su mogli značiti kao glasnici budućnosti u doba njihova nastanka.

Treće pitanje kod modernističkih zgrada: treba li ih uvijek valja tretirati unutar kulta vrijednosti noviteta (kao da su danas nastale i takvima se trebaju čuvati za vječnost) ili, kao kod tretiranja ranije prepoznatih povijesnih spomenika, treba uvažiti preobrazbe i promjene – od trošenja i tragova starenja do dogradnji? (Kolega Petr Kroupa s Tehničkog sveučilišta u Brnu i češkog ICOMOS-a nije o tome imao dvojbe pri restauriranju Miesove Vile Tugendhat, kao ni kolega Alan Braun sa zagrebačkog Arhitektonskog fakulteta i hrvatskog ICOMOS-a kod projektiranja intervencije na spomenutoj Vitićevoj zgradi).

Tu je i pitanje diskontinuiteta koji poznajemo u „tradicionalnom“ tretiranju povijesnih spomenika: navikli smo konstatirati gubitak, lom ili prekid – kao refleksiju naše nestabilne socijalne zbilje u proteklom stoljeću. To smo vidjeli kod plemićkih dvoraca, ruševnih, napuštenih crkava i plemićkih gradova u depopulariziranim dijelovima kontinentalne i primorske Hrvatske i Istre. No, što je sa socijalno-političkim rezom koji je nastupio 1990. godine, u kojem je prononsirano zajedništvo ili solidarnost socijalističke zajednice zamijenjeno diktatom nacionalne specifičnosti ili dominacije te privatnog vlasništva i nepristupačnosti objektima našeg divljenja?

Odricanje od „propale države“ imalo je posljedice koje u ekonomiji svi dobro poznajemo. Ono je, međutim, dovelo do materijalnog propadanja, razaranja ili snažnih preobrazbi ikoničkih djela hrvatskog međuratnog i poratnog modernizma jer je, poopćeno rečeno, osjećaj zajedništva zamijenjen osjećajem parcelacije javnoga prostora.

Završit ću radnom hipotezom da odricanje od te postupno prepoznate i uspostavljene baštine treba imati puno šire konotacije u našoj percepciji proteklih desetljećā. Vjerujem da nam je jasno da će nas to minulo doba kojega su se u ime većine u nedavnoj prošlosti odgovorni olako odrekli, prestati opterećivati ako ga započnemo dubinski i kritički upoznavati, proučavati i štititi.

1 note · View note

makhfal · 6 years ago

Photo

Bad photographer always blame his tool. Begitu kata-kata yang tertulis di desain kaos #indofnesia. Rasanya jargon itu tak sepenuhnya tepat. Sebab banyak alasan lain yang saya akan kemukakan untuk hasil jelek foto saya. Foto ini contohnya. Foto ini tak seindah foto-foto #keloksembilan lainnya yang banyak bertebaran di @instagram. Tapi demi pertanggungjawaban kepada pak @hendragunse dan Jatmiko Jaet @stapala yang telah bersedia menemani, saya upload juga foto ini. Terima kasih pak @hendragunse dan Jaet atas Sate Danguang-Danguang Asli di Payakumbuh dan kesediaanya menunggu di #keloksembilan walau hujan deras mengguyur sejak Payakumbuh. #slowshutterspeed #longexposureshots #longexposurephotography #nightscape #longexposure_photos #canonphoto #sumbarhits #skygram #infrastructure #road via Instagram http://bit.ly/2L8qK2b

#IFTTT #Instagram

0 notes

ndreeno · 7 years ago

Text

Jomblo

Mau review buku. Eh, bukan review ketinggian. Kesan setelah baca buku aja.

Jd, 23 April 2016 berawal dr terancam gabutnya gw di posko Stapala. Kami, gw Andree, James dan Kapten Soang yg terancam oleh hal yg sama memutuskan untuk menjadi sosok intelektual yg ingin pergi ke pameran buku Gramedia dan BBW.

Pagi dgn semangat anti-wacana kami berangkat dr posko menuju pemberhentian pertama yaitu Gudang Gramedia. Kenapa kesana? Karena ada buku murah (walaupun udah tau juga bakal sedikit buku yg ber"kualitas"). Setelah mencari-cari gw memutuskan untuk mengambil buku JOMBLO-nya Adhitya Mulya. Bukan karena gw jomblo dan merasa punya keterkaitan dengan bukunya tp karena penulisnya. Karena dia (penulisnya) disukai oleh siniyor dan gw tertarik juga buat baca tulisannya. Walaupun dengan price tag 20rb yg membuat gw kecewa dgn banner ditoko yg bertuliskan 5rb & 10rb, gw tetep ambil bukunya. Waktu di kasir gw nyesel, kasirnya cuma masukin buku2 keplastik tanpa nyecan barcodenya dan dgn kekuasaannya menentukan harga buku2 yg diambil cuma seharga 5rb. Ya, gw nyesel kenapa g ambil lebih banyak lg.

Dan, hari ini buku ini baru kebaca. Buku ini bercerita ttg 4 sekawan. Agus (org yg punya krisis kepribadian apalagi soal wanita), Doni (org yg udah biasa dan bisa dibilang ahli soal wanita), Opil (Jomblo tapi sudah yakin mendapatkan 1 wanita pujaannya), dan Bimo (cowok dgn fisik seadanya yg sepertinya tak begitu tertarik dgn persoalan wanita).

Awal gw baca, gw lgsg beranggapan kalau novel ini cuma novel biasa anak remaja yg menceritakan tentang kehidupan cinta seorang Agus yg disini gw anggap sbg peran utama, dan 3 sahabatnya yg selalu menemaninya. Klise, cerita cinta agus bakal dikisahkan sangat melas. Lalu dibandingkan dengan kisah doni yg sangat lebih baik. Tp agus bisa sedikit lebih bahagia karena msh punya Olip sahabat senasib dan Bimo yg selalu sedia menghibur mereka.

Ternyata gw salah. Buku ini bercerita tentang 4 sekawan yg memiliki konflik mereka sendiri2. Walaupun kisah agus lebih dominan karena memiliki porsi yg lebih banyak. Tapi, penulis bisa menjelaskan konflik ke tiga peran lainnya dengan baik dan jelas. Sehingga buku ini terlihat seperti buku tentang mereka berempat, bukan buku agus saja.

Dan sedikit spoiler kalau kalian berpikiran agus adalah jomblo ngenes karena dia pemeran utama dan judul bukunya jomblo, kalian salah. Agus punya cewek, 2 malahan. Nyesel kan kalian para jomblo yg mebeli buku ini mengharapkan cerita yg sama dengan nasib kalian? Sama gw juga nyesel tp terhibur.

Cerita-ceritanya juga disampaikan dengan baik, sehingga membuat gw yg baca bisa merasakan apa yg dirasakan oleh ke empat karakter ketika menghadapi setiap masalah mereka. Dan walaupun gw terbawa suasana adanya footnotes2 yg sebenernya g penting-penting banget footnotes2 itu ada, tp dengan adanya footnotes2 itu menandakan kebenaran buku ini bergenre comedy bukan romanasa. Baca buku komedi jangan serius-serius.

Jd, apakah buku ini bagus? Gw bilang bagus dan gw rekomendasikan kalian yg butuh hiburan baca juga buku ini. Harganya murah cuma 5rb waktu gw beli dan asli. InsyaAllah kalian sanggup belinya dan kalau kalian msh belum sanggup beli yg asli, gw bilang jangan beli bajakannya.

Udah… Ditulis di dalam gerbong kereta menuju rantau. Gerbongnya panas walaupun udah ber-ac, fyi aja. Dan buat kamu yg spesial pake telor (“Emang ada?” “Adalah.”) kalau lu baca ini, tulisan gw bagus g? Haha

2 notes · View notes

ghostzali2011 · 7 years ago

Link

SPORTOURISM – Tim ekspedisi Aconcagua Stapala PKN STAN yang terdiri dari Patuan Handaka, Eko Santoso, dan Ardiyanta melakukan perjalanan panjang sejak 23 Desember 2017 untuk menaklukkan Gunung Aconcaqua. Patuan Handaka dan kawan-kawan berhasil menginjakkan kaki di puncak Anconcaqua pada 7 Januari 2018 pukul 2 siang waktu setempat.

Tentunya dibutuhkan perjuangan berat untuk menggapai puncak tertinggi di Amerika Selatan tersebut. Pendakian dari camp terakhir (camp 3) menuju puncak (summit attack) ditempuh kurang lebih selama 10 jam. Diakui oleh seluruh anggota tim, kondisi jalur pendakian menuju puncak sangat sulit.

Tim harus mengenakan double boots yang terpasang crampon pada jalur yang berganti-ganti antara salju dan bebatuan. Di trek Canaleta, saat tanjakan terakhir menuju puncak tim harus menghabiskan waktu selama 4 jam. Hal ini disebabkan jalur terjal dengan kemiringan hampir 70 derajat.

Tim harus ekstra berhati hati, berjalan perlahan karena sering terjadi bebatuan yang longsor menimpa pendaki di bawahnya. Untungnya kondisi cuaca pada saat itu sangat bersahabat dan cukup baik untuk pendakian. Angin tidak bertiup kencang namun suhu diperkirakan minus 20 derajat.

Langkah kaki menjadi kaku dan berat apalagi dengan oksigen yang semakin tipis di ketinggian di atas 6000 mdpl. Setelah menempuh perjalanan yang berat akhirnya tim pun tiba di puncak dan mengibarkan bendera Merah Putih. Keterbatasan oksigen membuat tidak bisa berlama-lama di puncak Anconcaqua. Sekitar 15-20 menit berada puncak, tim ekspedisi langsung turun.

Petualangan belum berakhir begitu saja, perjalanan turun dibayangi cuaca gelap dan diikuti hujan salju. Puji syukur perjalanan turun berjalan mulus, semua anggota tim dapat melewati segala rintangan. Pada tanggal 9/1/2018 tim sudah tiba kembali di Plaza de Mulas, dan untuk selanjutnya akan kembali tanah air tanggal 14/1/2018.

via SPORTOURISM.ID

#IFTTT #SPORTOURISM.ID

0 notes

opal-aris · 7 years ago

Text

Keluarga baru (2)

Yupsss kali ini gw mau cerita orang" yang selalu mengisi hari" gw selama 2 tahun belakangan ini...

Ya berawal dari tugas kelompok mata kuliah budaya nusantara kami dipertemukan...

Nah kelompok kami tu kebagian budaya minang, yasudah lah jadi nama grup WA untuk kelompok kami "MINANG"...

Nah kami tu terdiri dari:

-Rully (orang minang asli nih biasa gw panggil Ndut, temen sekelas tingkat 1 dan 2, pecinta anime, si "ganteng" katanya, penghuni kamar gw pas uas dan uts, temen menggila nih, kocam seru beud)

-Aa (orang minang asli juga nih biasa gw panggil abang, baik pakek banget, seru, suaranya tuh looohhh the best, gw aja jadi fans suara dia hehehe)

-Budi (orang jawa tulen, gw lupa mana yak jawanya, tapi biasa di panggil bang jack, orang yang paling di takuti dalam dunia gelap hehehe)

Rojul (si anak salatiga nih, mau naik gunung? Hubungi anak Stapala satu ini aja hehhee, jam terbang tinggi nih, hampir sama kayak dodo susah ditemui)

-Dodo (orang kudus, ini ladang uangnya minang hehhee, pebisnis muda cuyyy, walaupun tidur dan telat mulu pas kuliah, tetep aja wisuda juga hehehehe)

-kak dila (yaaa dia dipanggil "kak" bukan gak ada alasannya loh, ya dia yang paling berumur diantara kami hehehe, orang jogjaaa, tapi ntah kalo dia ngomong kok gak ada jogjanya sama sekali wkwkkw, temen hedon, paling update tempat hitsss di sekitar sini, makan mulu, mau jadi emak" sosialita)

-fitri (nah ni anak sering gw panggil jelly, soalnya lengannya ituloh membal kayak jelly wkwkwk, asli Pati, baik,care beud sama gw, dia yang manggil gw "bayi" -_-, yang deketin banyak banget, sampe gw tertegun pas dia sebut berapa yang deketin dia, oh iya kadang nyebelin juga sih wkwkwk)

-yoshi (ya namanya sih tanpa huruf "h", ya yosian sebenernya, tapi gw seneng manggil pakek panggilan yosh wkwkwk, anak magelang yang sudah kebal dengan gombalan para lelaki di grup minang wkwkwk, lagi ta'arufan sama seseorang yang jauh disana,ni anak asli magelang, kpopers, paling gampang dikerjain wkwkwk, 2 kali gw buat nangis hehehe)

-Lazu (cah probolinggo, cak cuk cak cuk wkwkwk, walaupun omongannya gak pernah di filter, dia lah penyelamat kami, tentor di minang, temen seperjuangan dalam hal mencari ketenangan hati, ya dia juga yang sering ngajak gw ikut kajian dan hal" yang bermanfaat, walaupun gw benci ngakui ini, tapi dia pantes jadi pujaan banyak wanita hehheeh)

Ya awalnya kami kumpul cuma untuk latihan ajaaa....

Ya beberapa kali latihan biasa aja sih, tapi memang kayak nyambung gtu sih obrolan sama mereka...

Nah pas suatu malem, kami abis latihan nongkrong di warkop dan saling curhat mengenai pasangan, lucunya tuh ntah kenapa yang cerita waktu malem itu satu persatu putus dari pasangan masing" (kecuali Aa), sumpah gw ngakak sekaligus miris sih hehehe, ya karna kesamaan nasib, kami semakin sering keluar bareng untuk main serta menghibur diri kami masing"....

Yang awalnya latihan doang, jadi sering makan bareng, sering keluar gak jelas, sampe belajar bareng...

Ya kami sampe belajar begadang dan nginep di kos Aa untuk belajar, kami usaha bareng...

Dari berjuang bareng ini lah kami semakin deket dan saling kenal satu sama lain...

Tapi cerita kami gak selalu bahagia, kami sempet shock dan gw pribadi selalu menyesali karna gw gak bisa ngelolosin temen gw dari kejamnya D.O di kampus negara ini, ya Aa harus pulang lebih dulu dari kampus, karna nilainya gak sampai batas minimal...

Ya sedih itu sudah pasti, saat ngelihat pengumuman itu gw gak bisa berucap satu kata pun, air mata menetes aja tanpa di perintah... Disaat seperti itu temen" yang lain pada ngehubungi dan nanya apa yang harus dilakuin, dan gw cuma diem dan cuma bilang ke mereka sabar dulu ya sampe tenang...

Yaaa itu saat" dimana gw ngerasa kehilangan temen seperjuangan, namun ketika ketemu aa, dia luar biasa banget... Dia mencoba untuk gak buat kami sedih, dia begitu tegar...

Dan sekrang dia udh di suatu univ swasta di jogja, dan dia sudah bahagia...

Yak ketika bisa ngeliat aa bisa ketawa dan ketemu temen" barunya gw merasa senang juga hehehe...

Ya setelah melewati masa" itu, gw gak mau lagi merasa kehilangan temen gw lagi, jadi pas awal perkuliahan gw buatin jadwal belajar yang bener" ketat dan jelas...

H-2 minggu pasti udh gw buat jadwalnya dan siapa yang ngisi jadi tentor...

Ya alhamdulillah sampai sekarang kami masih utuh kok, dan insyallah oktober besok kami wisuda...

Ya perjuangan, sedih, senang, ketawa, marahan, dan momen lain yang gak bisa gw sebutin satu", udh banyak juga mereka ngebantu gw, mulai dari ngebantu bangkit dari keterpurukan saat ditinggal cwe yang gw suka, terpuruk ketika KTTA, ngurusin gw bergantian pas gw kena DBD dan tifus menjelang UAS, dan care banget akan kesehatan gw...

Ntah gw bisa bales apa akan kebaikan mereka ke gw...

Ya itu cerita singkat gw tentang keluarga baru gw di tanah rantau, ya mereka keluarga baru yang kedua setelah mayu,ian,ade...

Gw selalu berusa ngasih yang terbaik ke mereka, tapi yang ada gw selalu nyusahin mereka, ngerengek mulu ke mereka, minta perhatian mereka mulu, mungkin mereka bosen tapi mereka gak pernah ngabain gw ketika gw butuh mereka...

Jujur gw bener" cinta mereka...

Ibarat kata tuh gw bakalan nganggep mereka sebagai keluarga kandung gw, walaupun beda bapak dan ibu, beda daerah asal juga...

Tapi gw sayang banget sama mereka huhuhu

Bintaro, 25 Agustus 2017

0 notes

prahosmukachki-blog · 7 years ago

Link

Уредът за почистване CaddyClean ® предлаган от Prahosmukachki.com е проектиран съобразно изискванията и препоръките на потребителите. Идеално решение за почистване на стълбища, стени и трудно достъпни зони.

0 notes

pendakiindonesia-blog · 7 years ago

Photo

Masih teringat jelas betapa dinginnya tempat ini, ujung jari jemari yang nyeri dan nyaris mati rasa, peningnya kepala setiap bangun pagi, nafsu makan yang hilang seketika meski makanan sudah di depan mata, dan masih banyak lagi keluh kesah hingga akhirnya kami bisa tersenyum bahagia memijakkan kaki di Puncak Aconcagua setinggi 6.962 mdpl. Mount Aconcagua #STAPALA Credit to @ardiyanta #PNDKID

#stapala #pndkid

1 note · View note

seribukisahstapala · 9 years ago

Text

Kisah Maryadi Gepenk (529/SPA/1997) - Karena Dinding Panjat, Kubentangkan Sajadah

Tidak.. tidak.. Aku tidak ingin mati sekarang

Rabb, beri aku kesempatan untuk hidup

Jika Engkau ijinkan...

‘kan kubentangkan sajadah

dan bersimpuh mengharap ampunan-Mu

Siang itu anak-anak Stapala kelihatan girang-gemirang, bukan karena kelas kuliah udah bubaran, itu mah rasanya biasa, tapi ini luar biasa. Siang itu, di pertengahan tahun 1999, kami akan pergi menikmati pengalaman baru, mencoba menaklukkan dinding panjat (dp) punya KMPA Eka Citra (EC) UNJ di kawasan Rawamangun. Ya, sejak dp Stapala runtuh tahun 1998, anak-anak Stapala melanglang buana mengasah kemampuan memanjat di dp-dp kampus tetangga. Mulai dari dp-nya Makopala Universitas Budi Luhur, Stacia UMJ, Arkadia UIN Syarif Hidayatullah, Palatika STMIK Jakarta sampe Mapaptri Akpar Trisakti.

Tentunya banyak manfaat yang didapat dengan kami melanglang buana. Tidak cuma kemampuan kami yang terus meningkat karena menjajal berbagai dp dengan karakter yang berbeda-beda, tetapi di samping itu kami bisa saling mengenal dan akrab dengan sesama sahabat alam. Berbagi cerita, pengalaman, dan ilmu kepencintaalaman. Selain itu, kami bisa melihat aksi gila pemanjat tuan rumah yg membuat kami terkagum-kagum. Misalnya aksi anak Makopala yang suka banget bergelantungan di tempat latihan pull up dengan punggung kakinya (kebayang kan?) atau anak Palatika yang punya bodi gempal tapi kelihatannya enteng banget masang runner sampai top dp. Dan yang paling menarik tentunya cewek-cewek kampus dong. Bener kata pepatah, rumput tetangga lebih hijau daripada rumput di pekarangan rumah sendiri, hehe.

Singkat cerita, kami tiba di posko EC. Ngobrol sebentar dan minta izin memakai dp untuk latihan. Anggota EC sempat wanti-wanti supaya kami berhati-hati mengingat dp yang udah rapuh. Bener juga pas kami berdiri di depan dp EC, hmm. Parah. Beberapa bagian dp ada yang bolong, papan-papannya juga banyak yang rapuh. Terpampang tulisan ‘Hati-hati papan rapuh’. Petunjuknya kan ‘hati-hati’ bukan ‘dilarang manjat’, jadi kami pikir the show must go on dong. Mosok dah jauh-jauh ke Rawamangun, batal manjat. Rugi banget

Personel Stapala waktu itu gue, Indra, Buncit , Hendra , Zakky , Ucup, Pipin, Yoyon (waktu itu belum jadi Kadal alias belum jadi anggota) dan mungkin ada lainnya yang gue lupa. Meskipun kondisi papan yang rapuh, tapi kami tetap manjat dengan teknik lead climbing.

Dengan mengucap bismillah, satu persatu kami bergantian memasang runner. Gue ingat waktu itu gue kebagian dua kali kesempatan memasang runner dan itu yang paling tinggi (maksudnya paling tinggi di antara pemanjat lainnya meskipun belum sampai top, hehe). Yang gue alami, latihan siang itu rasanya beda banget dari biasanya. Gue merasa punya kekuatan super power untuk memasang runner sampai tinggi, rasanya enteng banget ngangkat bodi (sumpah, bukan karena bodi gue yang gepeng). Bahkan waktu itu kami sempat kekurangan runner untuk sampai ke titik yang tinggi, yang terpaksa gue ambil dari runner ke-2 dan ke-3 untuk gue pasang di 6 dan 7. Gue sama sekali gak merasa bahwa kemudahan gue manjat itu adalah sebuah pertanda.

Setelah puas latihan, kami pun memutuskan pulang. Karena gue yang paling tinggi masang runner, maka gue yang bertanggung jawab melepasnya. Hendra-lah yang waktu itu menjadi belayer-nya (tanggung jawab lo Ndra, haha). Satu persatu runner gue lepas, Selepas runner ke-5 gue cabut, tangan gue gemetar megang poin. Gak kuat lagi. Gue pasrah dan teriak ‘Pull! Tarik!!!’. Brakkkk, ughhhh. Gue mencoba membuka mata, tapi yang gue liat cuma gelap, sesaat gak ngerasa sakit. Tapi hati gue merasa panik saat itu, karena gue gak bisa ngeliat apa-apa, gelap semua. Dalam hati berkata:

‘Tidak.. tidak.. aku tidak ingin mati sekarang

Rabb, beri aku kesempatan untuk hidup

Jika Engkau ijinkan...

kan kubentangkan sajadah

dan bersimpuh mengharap ampunan-Mu’.

Dalam kepanikan, muncul sebuah rasa penyesalan. Gue menyesal kenapa masa-masa itu gue jarang banget shalat. Gue tau, shalat wajib sehari 5 kali. Jangankan sunnahnya, wajibnya aja gak pernah lengkap jumlahnya. Kadang shalat zuhur tapi ashar lewat begitu saja. Maghrib mungkin yang paling rutin, tapi isya sama subuh, jangan ditanya. Padahal gue kuliah di kampus yang kata orang isinya orang pinter semua. Tapi kenapa gue gak pernah mikir makna shalat itu apa. Dan gue gak pernah mencari tau ilmunya.

Masih dalam membatin, gue berucap:

‘Rabb, ampuni hamba-Mu ini,

Jika Engkau ijinkan aku hidup

Akan kuperbaiki shalatku.

Ijinkan aku ya Rabbi.’

Alhamdulillah, akhirnya gue bisa ngeliat. Gue baru sadar banget pas udah ada di posko EC meskipun gue sempet ngerasa gue diangkat sama temen-temen. Beberapa anggota EC bantu mengompres punggung dan tulang ekor gue dengan air es. Gak lama gue di bawa ke kostnya Mas Aris. Waktu itu kalo gak salah ada Mas Febra ‘Pakdhe’ atau Mas Israwan. Kata Yoyon, dari tempat Mas Aris, gue dibawa ke tukang urut. Dari jatuh sampe ke tukang urut, gue gak bisa jalan. Punggung sama tulang ekor rasanya sakit banget. Abis diurut, baru gue bisa jalan. Sampe beberapa hari sakitnya masih terasa.

Alhamdulillah, ternyata Allah masih memberi gue kesempatan untuk memperbaiki hidup. Sejak kejadian itu, gak pernah lagi gue tinggalin shalat.

(Buat Yoyon ‘Kadal’ (591/SPA/1999) thanks, yang udah bantu merangkai kembali serpihan kisah ini.)

#gepenk #stapala #rockclimbing

1 note · View note