#Rassenscheiding

[twafordizzy]

Nadine Gordimer kent haar types

bron beeld: times.com Het leven is vooraleer een reis met onderweg veel lijden, aldus Homerus in een zeer korte samenvatting van wat Ilias en Odyssee ons als lezer leerde. Elke roman daarna doet daar kond van, in meerdere of mindere mate. Met Nadine Gordimer (1923-2014) verplaats ik me naar Zuid-Afrika, een land waarmee ik eerder al kennismaakte door het werk van Coetzee. Zuid-Afrika is het land…

[retecool]

Verzin een Onderschrift - 5 april 2021

Verzin een Onderschrift – 5 april 2021

[evamels]

MUSÉE DU QUAI BRANLY | JUL2020

Een tijdelijke tentoonstelling, Who Is Gazing? opent met het werk van de in Kameroen geboren kunstenaar Samuel Fosso, en gaat verder met een vruchtbare dialoog tussen stukken die zelden in Frankrijk te zien zijn. De werken verwijzen naar de relatie tot beelden, onze perceptie van de wereld en representaties van onszelf, van landschappen en territoria en het herschrijven van politieke en historische verhalen.

De expositie is een brug tussen persoonlijke universa die manieren ontdekken over hoe we afbeeldingen afbeeldingen waarnemen en hoe we ons ermee kunnen vergelijken.

Samuel Fosso - In 2015 week Fosso af van zijn eerdere werken met de serie SIXSIXSIX. Bestaande uit 666 polaroid-zelfportretten, zijn kenmerkende kostuums en ingewikkelde achtergronden worden afgestaan ​​ten gunste van een enkele sobere omgeving, om de essentie van zelfportretten te belichamen. Het werk, gemaakt in een periode van een paar maanden, bevat het meest eenvoudige idee in al Fosso's werk, namelijk dat zijn gezicht een boodschap over zijn leven kan overbrengen, zonder alle uiterlijke kostuums en gebaren die in zijn andere werk te vinden zijn. Je wordt gedwongen om de lijnen van Samuëls gezicht, zijn uitdrukkingen en wat alleen kan worden overgebracht als lichamelijke details van zijn innerlijkheid te onderzoeken die over zijn gezichtslijnen heen spelen. Elk beeld brengt een unieke reeks emoties over, geïnspireerd door Fosso's vaak turbulente levenservaringen: van zijn vroege kinderziekte tot de conflicten die hem tweemaal dwongen zijn huis te ontvluchten. In 2012 moest hij Bangui ontvluchten naar Parijs nadat de oorlog uitbrak in de Centraal-Afrikaanse Republiek, waarbij zijn huis, studio en fotoapparatuur werden verwoest.

over het werk 

over de artist

Cynthia Soto - Landschap (her)gevonden: op zoek naar het verloren paradijs

Lek Kiatsirikajorn’s - project richt zich op plattelandsarbeiders die hun regio van herkomst hebben verlaten om te gaan werken en wonen in Bangkok, bestaande uit een niemandsland van stedelijke agglomeraties waar, jammer genoeg, de natuur de overhand aan het nemen is. Met deze beelden wil Lek een allegorie presenteren voor het moderne Thailand: het land als geheel heeft, net als deze arbeiders, zijn landbouwverleden achter zich gelaten op zoek naar een beter leven, maar bevindt zich nu gevangen tussen deze verloren geschiedenis en een betere toekomst die lijkt net buiten bereik te blijven.

Lek beschouwt landbouw als de hoofdwortel van Thailand. Bijna de helft van de bevolking van het land bestaat uit boeren. De Thaise cultuur en tradities zijn er direct mee verbonden. In de jaren tachtig wilde de toenmalige Thaise regering dat Thailand de vijfde tijger van Azië zou worden. De regering heeft wetten en regels aangenomen die de internationale industriële investeringen in het land hebben aangespoord. Sindsdien is het aantal arbeidskrachten in de landbouw en de landbouwhulpbronnen afgenomen, en het is een van de grootste problemen geworden waarmee Thailand momenteel wordt geconfronteerd.

Oscar Muñoz - houdt zich voornamelijk bezig met het idee van representatie, en zijn keuze van kunstmedium beweegt zich vrijelijk tussen fotografie (fotorealisme), prentkunst, grafiettekenen, installatiekunst, audiovisuele media en beeldhouwkunst. Hij onderzoekt ook hoe beelden zich verhouden tot geheugen, verlies en de precaire aard van het menselijk leven.

Dinh Q. Lê - neemt in Crossing the Farther Shore foto's op die zijn gemaakt in Vietnam in de jaren '40 en '80, waarvan het merendeel dateert uit het tijdperk van vóór de Vietnamoorlog vóór 1975. De afbeeldingen zijn degene die het fotoalbum van een gezin kunnen vullen: portretten, vergezichten, verjaardagen en feestdagen. Lê verzamelt jarenlang Vietnamfoto's van vóór 1975, vond ze in antiekwinkels en tweedehandswinkels en vroeg zich af waarom er zoveel verlaten foto's zijn. Lê beschouwt ze als een belangrijk record dat het dagelijkse leven van Zuid-Vietnamese mensen documenteert - hoe ze zich kleedden, eruit zagen en voelden. Dergelijke foto's zijn een van de weinige records van Zuid-Vietnam die zijn ontsnapt aan de systematische poging van de Noord-Vietnamese communistische regering om het bestaan ​​van het Zuiden van vóór 1975 uit te wissen.

De foto's, sommige naar buiten gericht en andere naar binnen gekeerd, zijn aan elkaar genaaid om fragiel ogende, rechthoekige structuren te vormen. Ze zinspelen op het klamboe waaronder mensen slapen, en creëren wat Lê een 'slapende, dromende herinnering aan Vietnam' noemt. Hij merkt op: “De meeste van deze foto's zijn gemaakt omdat mensen zich speciale of gelukkige momenten in hun leven willen herinneren. Het staat in schril contrast met de foto's die de wereld van Vietnam zag tijdens de Vietnamoorlog. " Op de zichtbare achterkant van de foto's staan ​​handgeschreven teksten die afkomstig zijn uit verschillende bronnen.

meer werk

-

Carlos Garaicoa - gebruikt sinds het begin van de jaren negentig fotografie, performance, tekenen, beeldhouwkunst, installatie, tekst en video om commentaar te leveren op de weerspiegeling van en het effect van architectuur op het politieke, economische , en culturele realiteit van steden. Hoewel hij verwijst naar andere internationale metropolen, geeft veel van zijn werk kritiek op het architecturale beleid dat in Havana werd ingevoerd na de revolutie van 1959, die nieuwe projecten stopte en oudere gebouwen verwaarloosde die dringend bewaard moesten blijven. Garaicoa exposeerde later foto's van vervallen gebouwen naast zijn eigen tekeningen van de locaties.

-

Sammy Baloji's - Essay on Urban Planning, stoort zich aan de uitroeiing van lokale identiteiten door middel van koloniale methoden van segregatie. Het werk bevat 12 kleurenfoto's, waarbij luchtfoto's uit het verleden en het heden van Lubumbashi in de Democratische Republiek Congo worden gecombineerd met documentairepanelen van (neppe) insecten.

Tussen 1918 en 1951 werd een gezondheidscampagne opgezet om malaria te bestrijden. De luchtfoto's van Lubumbashi tonen de scheiding tussen het stadscentrum en de perifere buitenwijken door een strook land - een cordon sanitaire - van ongeveer 500 meter breed, georiënteerd volgens de richting waarin de wind waait. Aangenomen werd dat dit de maximale afstand was die een mug in één keer kan afleggen. Onder hygiënisch voorwendsel weerspiegelden deze 500 meter onvruchtbare grond het beleid van rassenscheiding van het koloniale tijdperk. Door het fenomeen van stedelijke migratie heeft het stadsplan van het koloniale bestuur echter zijn organisatie verloren. Baloji houdt ook rekening met meer dan menselijke gemeenschappen die in onzekeheid leven. Zijn fotografisch werk verzamelt vroegere en huidige temporaliteiten van Elizabethville / Lubumbashi om te laten zien hoe het stadscentrum en de perifere buitenwijken worden gescheiden door een strook land, en roept een breder spectrum van soorten op om de desorganisatie te onthullen van koloniale stadsplanning.

Baloji's werk biedt een interessante kans om ons begrip van relaties tussen kolonialisme en milieurampen in stedelijk Afrika uit te breiden. Zijn werk stelt verdere vragen over wat het betekent voor het continent om onder druk te staan ​​van planetaire achteruitgang die gepaard gaat met het uithollen van de aarde, het vervuilen van water en het opraken van de zuurstofverhoudingen in de lucht.

Heba Y. Amin - maakt in The Earth is an Imperfected Ellipsoid gebruik van Al-Bakri's "Kitab al-Masalik wal-Mamalik" (The Book of Roads and Kingdoms), een elfde-eeuwse Arabische geografietekst die belangrijke handelsroutes in West-Afrika onder het islamitische rijk beschrijft en overlapt het met de hedendaagse migratieroutes die migranten vanuit Afrika naar Europa afleggen. In 2014 begon Heba Y. Amin aan een reis van vijf maanden langs dezelfde routes - waarvoor 12 visa moesten worden verkregen voordat ze op reis gingen. Amin begon het project in Nigeria en reisde over de weg naar Europa met een theodoliet, en documenteerde belangrijke locaties en conflictgebieden in het hedendaagse migratieverhaal. Met behulp van "Kitab al-Masalik wal-Mamalik" als reisgids, confronteert het project de historische verslagen van kooplieden, handelaren en reizigers die geografische gebieden beschreven door middel van seksueel expliciete beschrijvingen van de vrouwen die ze tegenkwamen. Amin legde in het geheim haar interacties met grenswachters vast en bewaakte de landschappen die ze tegenkwam om de seksuele dynamiek van bureaucratie in verband met territorium te documenteren. Door de machtsdynamiek om te draaien en zichzelf te positioneren als een "gluurder", bekritiseert het werk de roofzuchtige kijk op het landschap, met name op het Afrikaanse continent, en bekritiseert het de exotisering van kwetsbare migrantenlichamen door de media.

webiste

José Alejandro Restrepo - is een centrale figuur in de hedendaagse Latijns-Amerikaanse kunst. Dertig jaar lang staat zijn werk in dialoog met het documentaire beeld door middel van een werk dat wordt tentoongesteld in verschillende formaten en apparaten, gericht op de kritiek op de relaties tussen kunst, geschiedenis, media, religie en politiek. Eigentijds kunstenaarsmodel dat opereert vanuit de hybride van oude en moderne technologieën. De kunstruimte is het portaal om de notie van compositie van plaats in concentratie vanuit optische en mentale beelden te onderzoeken. Gravure, fotografie, elektronische beeldvorming, performance, biokunst en het kunstenaarsboek ondersteunen de plot van een discours waarvan de ontmanteling plaatsvindt in de installatiepraktijk.

[dokterbruinbeer-blog1]

Blue eyed vs brown eyed

Het experiment werd bedacht door Jane Elliot. Zij had het experiment bedacht doordat er in 1960 een enorme rassenscheiding plaatsvond in Amerika, bij die rassenscheiding werden de Afro-Amerikanen gediscrimineerd en zij wilde dat haar klas zou voelen hoe het was om gediscrimineerd te worden. 

In het experiment wordt onderscheid gemaakt tussen bruin kleurige ogen en mensen met blauw kleurige ogen. Het onderscheid begint al bij aankomst. Mensen met bruine ogen mochten gewoon doorlopen terwijl mensen met blauwen ogen streng werden toegesproken. mensen met blauwen ogen moesten bijvoorbeeld een kraag om doen en drie uur lang in een afgesloten ruimte zitten zonder eten en drinken. Ze krijgen hierdoor al een negatief gevoel. De mensen met bruine ogen mochten naar een zaal toe. De zaal wordt omringt door borden over mensen met blauwen ogen. Op de borden staan allerlei negatieve teksten over mensen met blauwe ogen. Ze kregen ook een toespraak van de experiment leider. Er werd hen allerlei slechte dingen gezegd over mensen met blauwen ogen, bijvoorbeeld mensen met blauwen ogen liegen.  De mensen met bruine ogen waren volgens de experiment leider de “beste”. De mensen met bruine ogen werden overtuigd door de experiment leider van het experiment dat zij beter waren dan de mensen met blauwen ogen terwijl de mensen met blauwe ogen in een kamer zaten te wachten. Na een tijdje worden de twee groep bij elkaar gebracht en moeten beide groepen een test maken en die wordt beter gemaakt door de mensen met bruine ogen dan de mensen met blauwe ogen dit komt door de toespraak van de experiment leider. 

[surinam-unity]

Vrouw die bijdroeg aan einde rassenscheiding overleden

De Amerikaanse burgerrechtenactiviste Linda Brown is op 76-jarige leeftijd in haar woonplaats Topeka (Kansas) overleden. Brown kreeg in 1954 gelijk van het Hooggerechtshof dat ze als zwarte scholiere net zo veel recht had op onderwijs op openbare schol... from DWTonline.com https://ift.tt/2upFxNB

[toon-4ect-blog]

Protestsong

De protestsong die ik heb gekozen is ‘I have a dream’ van Bakermat. Hij haalde zijn inspiratie van Martin Luther King die een geweldige speech hield over de rassenscheiding in Amerika tussen blank en zwart. Ik vind het een mooi gebaar en het liedje klinkt ook nog eens goed. Hier is een linkje naar de videoclip: 

https://www.youtube.com/watch?v=6BV37Dcxj9s

[thatsgamingnl]

New Post has been published on That's Gaming

New Post has been published on http://wp.me/p4wsnI-8Ze

Achter de schermen bij NASA in Hidden Figures

De film HIDDEN FIGURES die hoge ogen gooide bij de jury’s van iedere grote awardshow is vanaf 28 juni verkrijgbaar op Blu-ray en DVD. In dit waargebeurde drama zien we hoe drie Afro-Amerikaanse vrouwen in een tijd van extreme rassenscheiding een cruciale, maar ondergewaardeerde rol spelen in een van de grootste doorbraken in de geschiedenis van de ruimtevaart. HIDDEN FIGURES is een hartverwarmende en inspirerend verfilming van een vergeten verhaal, dat met recht eindelijk aan het grote publiek wordt verteld. Het verhaal, het sterke acteerwerk en een soundtrack van de hand van Pharrell Williams maken HIDDEN FIGURES een film die je gezien moet hebben! Synopsis Hidden Figures is het ongelofelijke en nooit eerder vertelde verhaal van drie briljante Afro- Amerikaanse vrouwen die voor de NASA werkten. Ze waren het brein achter een van de grootste operaties in de geschiedenis: de lancering van astronaut John Glenn in de ruimte. Een indrukwekkende prestatie die het land weer moed gaf, de verhoudingen in de ‘Space Race’ volledig op zijn kop zette en de wereld in beweging bracht. Het visionaire trio oversteeg geslacht en ras, en inspireerde generaties om groots te dromen.

Cast De cast van HIDDEN FIGURES, geregisseerd door Theodore Melfi, werd het hele awardseizoen geroemd vanwege de sterke acteerprestaties. Oscarwinnares Octavia Spencer (The Help, Zootopia) werd voor haar rol als Dorothy Vaughan wederom genomineerd voor een Oscar. Eerder won zij een award voor haar rol in The Help. Ook Taraji P. Henson (Person of Interest, Empire) en zangeres en actrice Janelle Monáe weten te overtuigen als deel van het briljante trio dat zorgde voor een van de grootste doorbraken in de geschiedenis van de ruimtevaart. Andere grote rollen zijn weggelegd voor Kirsten Dunst (Fargo, Spiderman), Kevin Costner (Man of Steel) en Jim Parsons (The Big Bang Theory). Blu-ray en DVD De Blu-ray van Hidden Figures bevat talloze extra’s waaronder verwijderde scenes, een making of, een kijkje achter de schermen en audiocommentaar van regisseur Theodore Melfi en Taraji P. Henson. Ook op de DVD staan leuke extra’s. Naast het kijkje achter de schermen en audiocommentaar, bevat de DVD de specials ‘Geen Grenzen – Het leven van Katherine Johnson’ en ‘De komma verplaatsen – Een eerbetoon aan Katherine Johnson’.

[kunstzinniglabvanhannahzwaa-blog]

9. Kan kunst racisme verminderen?

18-5-2017

Referentie: TDC Communiction Team (2017). Open letter from Jan to everyone. Geraadpleegd op 18-5-2017, van https://tdc2017.wordpress.com/2017/05/02/a-word-with-jan-grolleman/ .

Plaatskenmerk: Internetbron: een interview met Jan Grolleman in Darling, Zuid-Afrika

Extract: “Let’s listen to stories and make the art flourish. Here in Darling, in the Western Cape of South Africa where we once came to never go away. A country in which the effects of our deeds are painfully visible. Let’s also listen to our stories in Europe when we come back; let’s pick the fruits of experiencing the rich diversity and give them a podium.”

Creatieve commentaar:

In mijn vorige blog sprak ik over de wortels van racisme welke zo diep in onze samenleving zitten dat niet iedereen zich hier bewust van is. Een deel van de enkeling die zich hier wel bewust van is probeert gehoor te geven aan deze problematiek door het te verwerken in publiekelijke zaken zoals kunstwerken of boeken. Ik geloof dat er hierdoor een groter bewustzijn gecreëerd wordt waarmee de mens beter in staat is om zijn medemens te begrijpen.

Een persoonlijke ervaring waarbij begrip door bewustzijn en herkenning gecreëerd werd heb ik laatst ervaren op een bijzondere plek. In het dorpje Darling in Zuid-Afrika zijn de gevolgen van de apartheid, de rassenscheiding en het harde racisme nog enorm zichtbaar. Twee verschillende bevolkingsgroepen, de een blank de ander kleurling, leven recht naast elkaar maar zeker niet met elkaar. Er is geen sprake van één samenleving; twee totaal uiteenlopende culturen in één maatschappij. Het grote verschil uit zich in economische voorzieningen, gedachtegoed, godsdienst, normen en waarden, gebruiken en ga zo maar door. Mensen leven naast elkaar en horen en kijken naar elkaar, maar ze luisteren en zien elkaar niet. De grote verschillen zorgen voor een xenofobische setting waarbij ik merkte dat er niet opzoek wordt gegaan naar begrip maar hier juist van wordt weggelopen.

En daar in Darling, in dat dorp waar de problematiek van racisme door ieder leek te zien zal zijn, daar luisterde ik naar verhalen. Zoals Jan in bovenstaand extract vertelt werd kunst ingezet om gehoor te geven aan deze verhalen. Verhalen uit alle hoeken van deze pluriforme samenleving waarbij er wordt gestreefd naar een gemeenschapsgevoel binnen deze pluriformiteit. Jan spreekt hier over onze koloniale geschiedenis waarbij wij Nederlanders een mensbeeld hebben gecreëerd wat kleurlingen onder de blanken stelt. Een mensbeeld wat Jan van Riebeeck zo’n 400 jaar geleden in Zuid-Afrika inbracht en wat pas ruim twintig jaar geleden wettelijk verboden werd[1]. Dit gedachtegoed verdwijnt echter niet met de dag dat het wordt afgeschaft, het racisme zit nog in de gebruiken, hoofden en aders van de bevolking.

Door verhalen van verschillende individuen uit alle hoeken van Darling te horen, te vertalen in kunst en vervolgens aan de bevolking te laten zien en horen, is er meer begrip ontstaan. Begrip doordat men zich in elkaar verhalen herkende, zich betrokken voelde, geraakt werd, respect kreeg. Begrip doordat er een bewustzijn ontstond wat vertelde dat het ene mens helemaal niet zoveel verschilde van het andere mens. Begrip doordat kunst hier in al haar vormen over de kracht beschikt om mensen te prikkelen, te raken en om een verhaal te vertellen.

Dit begrip wat in Zuid-Afrika ontstond is daar aanzienlijk nodig. Om racisme te laten verdwijnen en bewustzijn bij te brengen. Dit wil echter niet zeggen dat er hier in het Westerse Europa geen behoefte is aan kunst die de mens zijn medemens beter laat begrijpen. Zoals Jan zegt kunnen we de grote diversiteit in ons land als een kracht gebruiken, in plaats van ertegenaan te lopen. Hierover zal ik in mijn volgende blogs meer vertellen. Voordat ik dit doe zal ik in mijn volgende blog toelichten hoe ik persoonlijk met bovenstaand gedachtegoed aan de slag ben gegaan. De gevolgen hiervan maken dat ik bovenstaande vraag kan beantwoorden, en wel met een volmondige ja.

[1] Kaapstadmagazine (z.d.). Het leven van Jan van Riebeeck. Geraadpleegd op 18-5-2017, van http://www.kaapstadmagazine.nl/geschiedenis-zuid-afrika/het-leven-van-jan-van-riebeeck/125_22_17494

[are-scared-of-revolution]

Met de Jim Crow-wetten wordt verwezen naar het geheel van wetten in de Verenigde Staten van Amerika die rassenscheiding legaliseerden na 1890, met name in de zuidelijke staten. Deze wetgeving was er vooral op gericht Afro-Amerikanen gescheiden te houden van de blanke burgers, bijvoorbeeld door middel van aparte restaurants, parken en openbaar vervoer. Racistische wetgeving van vlak na de Amerikaanse Burgeroorlog wordt de Black Code genoemd.

[iambillieholiday-blog]

A man who won’t die for something is not fit to live

Martin Luther King Jr. 

[twafordizzy]

Robert Gwathmey had oog voor de Afro-Amerikaanse werker

In het Amerika van het midden van de twintigste eeuw was er moed en lef nodig om de eerste blanke kunstenaar te zijn – en zuiderling  – die Afro-Amerikanen portretteerde als waardige medeburgers. Robert Gwathmey (1903-1988) was die kunstenaar. Gwathmey werd geboren in een familie in Virginia waarvan de wortels acht generaties teruggingen. Hij groeide op in Richmond. Rassenscheiding was toen de…

[kunstzinniglabvanhannahzwaa-blog]

5. In hoeverre is de maatschappelijke context van belang voor het effect van antiracistische kunst?

17-5-2017

Referentie: Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. (z.d.). Uit de kunst: Wendelien van Oldenborgh: The work we do. Geraadpleegd op 15 Mei 2017, van https://www.knaw.nl/nl/actueel/agenda/uit-de-kunst-wendelien-van-oldenborgh

Plaatskenmerk: internetbron

Extract: ‘Het gaat mij er niet om werken te creëren die iets beschrijven of om via de representatie tot inzichten te komen. Veel meer ben ik geïnteresseerd hoe een werk performatief kan zijn. Hoe het kan “doen” en aanzetten; of misschien confronteren. Dingen op een nieuwe manier met elkaar in resonantie te brengen. Een werk dat wordt gedaan en dat daarna iets “doet”, in plaats van een werk dat is gedaan en daarna kan worden geconsumeerd

Creatieve commentaar: Het extract hierboven is een uitspraak van Wendelien van Oldenborg. Ze vertaalt haar visie in het benoemen van haar doel waarbij ze wil dat het werk de beschouwer tot actie laat komen. Bewust maken of laten begrijpen is voor haar niet genoeg. Bij het tentoonstellen van haar werk is het werk dus nog niet af. Pas wanneer het aanzet tot handelen vanuit de beschouwer kan Wendelien spreken van een succesvol werk. Kunst is het tussenmiddel om haar doelen te voltooien.

Voor Wendelien is het maken van kunst duidelijk verbonden met de samenleving en onze huidige condities. Al haar inspiratie en gedachtegoed resulteert uit de actualiteit binnen onze maatschappij. Hierbij doelt ze dus niet op het voorleggen van bepaalde situaties, maar echt op het behandelen van de problematiek die nu speelt. Zoals ik in mijn vorige blog al uitlegde is het kiezen van actuele en herkenbare onderwerpen erg belangrijk om het publiek te kunnen bereiken. Hierom is de maatschappelijke context erg belangrijk voor het effect wat kunst uiteindelijk op haar beschouwers zal hebben.

Deze maatschappelijke context moet echter wel zorgvuldig uitgekozen en vertaald worden aangezien het niet kwetsend of denigrerend moet zijn naar een bepaalde groep personen. Wat ik Wendelien zie doen is het verbreden van de kijk van bepaalde situaties of problemen in haar kunst. De kijker wordt gevraagd om zich in te spannen en wordt niet direct eenzijdig beïnvloed door subjectiviteit van de kunstenares. Het publiek zal zich minder snel vasthouden aan persoonlijk gedachtegoed aangezien ze net afstand hebben gedaan van het gedachtegoed waar ze al bekend mee waren. Met deze nieuwe gewaarwordingen kan het publiek verder gaan denken en uiteindelijk tot actie komen.

Een maatschappelijk onderwerp waar Wendelien zich mee bezig houdt is racisme. Ze stelt dit probleem kritisch ten vragen en probeert in haar werken de oneerlijkheid van rassenscheiding zichtbaar te maken. In haar films gebruikt ze altijd personages die zich ook werkelijk in deze problematiek bevinden. Ze werkt niet met acteurs maar laat de personages in hen eigen puurheid in de film verschijnen. De maatschappelijke context wordt op deze manier realistisch en aangrijpend vertaald. Wendelien werkt dus niet alleen vanuit de actuele maatschappij maar ook mét de maatschappij. De maatschappelijke context zelf wordt op de manier ingezet om racisme te kunnen bestrijden. Er wordt niet enkel vertaald vanuit het gedachtegoed, maar ook echt met de veroorzakers/aanzetters van dit gedachtegoed.

Dit gedachtegoed wat zich afzet tegen racisme wordt dus veroorzaakt doordat we het om ons heen zien in de samenleving. Maar in hoeverre wordt dit écht gezien? Hierover heb ik het in mijn volgende blog.

[iambillieholiday-blog]

President van de Verenigde Staten Harry Truman tekende in 1948 een wet die segregatie in het leger beëindigde. Tot die tijd creëerde men in het leger aparte divisies voor zwarten. Na de capitulatie van Japan in 1945 werd de roep van Afro-Amerikanen om afschaffing van de rassenscheiding echter steeds luider. 

[iambillieholiday-blog]

Burgerrechtenactiviste Rosa Parks. In 1955 werd 'the first lady of civil rights' gearresteerd nadat zij weigerde in de bus in Montgomery haar plaats af te staan aan een blanke man. De Montgomery Bus Boycott werd een belangrijk symbool in de burgerrechten beweging en Rosa een internationaal icoon in de strijd tegen rassensegregatie. 

[iambillieholiday-blog]

De rassenscheiding in de Verenigde Staten, geregeld in de 'Jim Crow-wetten', werd afgeschaft met de Civil Rights Act of 1964. Deze Wet op de Burgerrechten verbood alle segregatie. In theorie hebben alle Amerikaanse staatsburgers sindsdien recht op dezelfde faciliteiten als ieder ander.

[iambillieholiday-blog]

De Verenigde Staten kennen een lange traditie van rassenscheiding. De scheiding werd geregeld door de zogenaamde 'Jim Crow-wetten', ingevoerd in de decennia na de Amerikaanse burgeroorlog in met name de zuidelijke staten. De wetgeving legde afstammelingen van de Afrikaanse slaven vele beperkingen op.