#PALAU MARICEL

[naran-blr]

Montserrat Barta i Prats (1906 o 1907-1988 ) pintora, dibujante e ilustradora española.

Nació en Barcelona.

Conocida por sus retratos de bailarinas y por los temas infantiles. 

Se formó en la Escuela de Bellas Artes de Barcelona y, aún muy joven, participó, con sus hermanos Mercè y Josep, en la Exposición de Arte de Barcelona que organizaba la Junta Municipal de Exposiciones en el Palau de Bellas Artes.

No se tienen más informaciones hasta el otoño de 1938, cuando tomó parte en la exposición de dibujo y grabado que se hizo en el Casal de Cultura de Barcelona.

En los años treinta se relacionaba con los círculos revolucionarios de Barcelona, donde conoció al pintor anarquista madrileño Gumersindo Sainz Morales de Castilla, con quien se casó.

En 1939 se exiliaron a Francia y un año más tarde regresaron a Barcelona.

Durante la posguerra, volvió a exponer en su ciudad natal. En 1942 lo hacía individualmente (parece que por primera vez) en las Galerías Costa y en una exposición colectiva en la Galería Atenea.

El año siguiente mostró su obra en las Galerías Augusta de la avenida Diagonal, que sería su sala de cabecera, ya finales de año expuso estampas de Navidad en la Sala Rovira.

En diciembre de 1944 participó en el Gran certamen artístico de pintura y escultura que se hizo en las Galerías Layetanas y en noviembre de 1948 exponía en la Sala Argos.

En los años cincuenta expuso sobre todo en las Galerías Augusta.

En 1957 expuso nuevamente en dos ocasiones: en primavera lo hizo individualmente, y en octubre lo hizo conjuntamente con su marido. Al año siguiente siguió mostrando sus escenas de ballet, así como retratos y otros temas. En mayo y junio de 1959 exhibió de nuevo bailarinas, solas y en grupo, así como temas religiosos y retratos, entre otros, en aceite, acuarela y pastel. En agosto de aquel mismo año, y otra vez con su marido, expuso al palacio Maricel de Sitges.

1960 fue muy prolífico para Montserrat. En marzo hizo su tradicional exposición individual en las Galerías Augusta y poco después participó en la exposición inaugural de la sala Mirador, en la que se hizo un homenaje a Manolo Hugué. Ese mismo año, en septiembre, tomó parte en la segunda edición del Festival Internacional de los Artistas que se hacía en el Club de Mar Sitges.

En octubre expuso de nuevo en las Galerías Augusta temas religiosos, bailarinas y escenas de circo, junto con su marido.

En los años sesenta siguió exponiendo sus bailarinas, gitanas, maternidades, retratos femeninos e infantiles y escenas religiosas en las salas barcelonesas, especialmente en las Galerías Españolas en la primavera de 1962, a finales de 1963, principios de 1965 y la primavera de 1966.

En octubre de 1968 y 1969 expuso de nuevo a las Galerías Augusta, que en ese momento tenían su sede en el paseo de Gràcia. Los años 1972, 1973 y 1975 siguió mostrando su obra en esta sala.

Fuera de Barcelona, expuso en Valencia (en la Sala Ribalta y en las Galerías San Vicente), Donostia, Bilbao y Madrid, entre otros. En 1972, en el marco del 125 aniversario de la fundación del Gran Teatro del Liceo, la entidad le concedió la medalla de plata por sus méritos artísticos sobre temas de ballet.

También se dedicó a la ilustración, especialmente para cuentos infantiles.

Durante años también fue la responsable del grafismo de etiquetas y carteles de la fábrica de productos de perfumería y jabones Blancafort, también conocida con la marca Blavi, de La Garriga. Igualmente, dibujó figurines para la revista El hogar y la moda (1946) y postales para diferentes editoriales de Barcelona.

Montserrat Barta murió en Barcelona.

[ernestdescalsartwok]

SITGES-PINTURA-PALAU-MARICEL-CAU FERRAT-PAISATGES-EDIFICIS-NOUCENTISME-GARRAF-BARCELONA-CATALUNYA-PINTURES-PINTOR-ERNEST DESCALS por Ernest Descals Por Flickr: SITGES-PINTURA-PALAU-MARICEL-CAU FERRAT-PAISATGES-EDIFICIS-NOUCENTISME-GARRAF-BARCELONA-CATALUNYA-PINTURES-PINTOR-ERNEST DESCALS- En una calle cargada de belleza, el Carrer de Fonollar en la Ciutat Vella de SITGES, puedo pintar esta escena en la que el PALAU MARICEL se halla delante mismo del Museu Cau Ferrat, la mirada nos concuce hacia el arco del fondo que está provista de unas elegantes ventanas, mientras los esbeltos y serenos cipreses guardan la puerta del edificio del Noucentisme, movimiento, líneas y luz son los elementos con los que trabajar el paisaje urbano. Pintura del artista pintor Ernest Descals sobre papel cartulina de 50 x 65 centímetros, pintando los edificios noucentistes en la Comarca del Garraf en Barcelona, Catalunya.

[elpaisdellop]

Palau Maricel, Sitges

Nikon d7100   

[useless-catalanfacts]

Palau Maricel in Sitges, Penedès, Catalonia.

Photo by lanoiadelbarret on instagram

[urretxindorra]

Palau Maricel (Sitges) https://www.instagram.com/p/CUM_MYSN2bZ/?utm_medium=tumblr

[elescalimetro]

_________ BALAUSTRADA___...balaustre_proveniente_de_BALAUSTA_[🌺]______ ____"sombras_de_balaustas".... ___ (en Palau Maricel) https://www.instagram.com/p/B0RZ44ZIrEzLCD3NfSM78WFyXoFIqS9PfIVcWs0/?igshid=15g803oehvz71

[stuartmoss]

(via https://www.youtube.com/watch?v=wrOvlH9Hj7M)

Views Around Sitges, Catalonia, Spain - October 2016.

Sitges is a town about 35 kilometres southwest of Barcelona, in Catalonia, renowned worldwide for its Film Festival and Carnival. Located between the Garraf Massif and the sea, it is known for its beaches, nightspots, and historical sites. To read more about Sitges, click here: https://en.wikipedia.org/wiki/Sitges .

This film features views from a circular walk around Sitges, and includes the following identified locations: Sitges Railway Station, Placa Eduard Maristany, Carer Jesús, Plaça Cap de la Vila, Carrer Major, Carrer d'en Pau Barrabeig,  Carrer d'en Tacó, Carrer Nou, Platja de la Fragata, Cami GR5, Parròquia de Sant Bartomeu i Santa Tecla, Palau de Maricel, Platja de Sant Sebastià, Carrer de les Animes, Carrer de Port Alegre, Port Alegre, Ermita de Sant Sebastià, Platja del Balmins, Port de Sitges, Hotel Port Sitges, Passeig de les Drassanes, Av. Del Port d'Aiguadolç, Platja de la Marina d'Aiguadolç, Municipal Aiguadolç,  Carrer de la Marina, Meliá Sitges, Sitges 2016 Fantasy Film Festival, Plaça del Doctor Robert, Carrer del Garraf, Carrer de Joan Maragall, and Carrer d'en Pompeu Fabra.

To see a film of trains in Catalonia, click here: https://youtu.be/lmWnlPX5vVE .

This film is a Moss Travel Media production – www.mosstravel.tv

If you liked this film, please subscribe to my YouTube channel here: https://www.youtube.com/user/stuartmoss in order to receive updates of my future film uploads.

You can also find my travel films and photography updates on the following social media:

Blogger: http://mosstraveltv.blogspot.co.uk and http://mosstravelmedia.blogspot.co.uk

Facebook: https://www.facebook.com/mosstravel **please like my Facebook page**

Google+ just add +stuartmoss .

Instagram: stumoss - https://instagram.com/stumoss/ .

LiveJournal: http://stuartmoss.livejournal.com/ .

Pinterest: https://uk.pinterest.com/mosstraveltv/ .

WordPress: http://mosstraveltv.wordpress.com  

StumbleUpon: http://www.stumbleupon.com/stumbler/stumoss .

Tumblr: http://stuartmoss.tumblr.com

Twitter @mosstraveltv or https://twitter.com/mosstraveltv .

YouTube: https://www.youtube.com/user/stuartmoss .

I hope that you enjoyed this film and will return again in future, your support is really appreciated, by subscribing to my YouTube channel (above) you will be kept informed of my travel updates and new films uploaded.

Thank you and bon voyage!

[sagesolar]

Balcón Modernista. Palau Maricel. Sitges by escribientedetodo https://flic.kr/p/KbhvcF

[saxonara]

Este fin de semana hemos estado grabando 🎥 en #Sitges la próxima canción que vamos a publicar con #SaxOnAra. En esta ocasión hemos grabado en saxofón un conocido tema de una cantante Cubana-Estadounidense 🇨🇺🇺🇸 y que dará mucho de que hablar este verano. 🏖️ A los que conocéis la ciudad de la foto 📸 os será familiar la escalera que, limitando con el Mediterráneo, sube hasta la ⛪ Iglesia de San Bartolomé y Santa Tecla. Tras la iglesia, en la zona histórica del pueblo, se esconde el Palau Maricel, otra popular ubicación en fiestas y bodas 👰 del territorio. También cerca, en la otra parte del pueblo junto a la Playa de San Sebastián, se encuentra la Ermita de Sant Sebastià, otro rincón mágico de Sitges. La foto fue tomada por @tutstitat y las grabaciones, que pronto verán la luz, también vendrán de su mano. Si todavía no nos sigues en Youtube, date prisa, estamos publicando cosas chulas para ese canal. . . . #ArnaldPedros #sax #saxophonist #musicianslife #SoloSax #WeddingSax #livemusicphotography #Ibiza #Ibiza2018 #IbizaSax #SaxphonistIbiza #IbizaWedding #SaxophonePlayer #Saxofon #Saxofonista #WeddingTarragona #Tarragona #Barcelona #Lleida #Girona #Andorra #modelife #LiveSaxophone #busker #busking #buskinglife #travel #SaxDJ (at Sitges, Spain)

[johnbailly]

  JW Bailly. Miami Circle, 2017. Oil on canvas. 87 x 67 in/210 x 170 cm. Collection of Tony Ulloa.

Art

“10,000 Years of Miami” is in the Central Terminal Gallery in Miami International Airport. Travelers in Concourse D & E can access the gallery.

  JW Bailly’s exhibition “10,000 Years of Miami” is in the Central Terminal Gallery just past the Concourse E security checkpoint. When traveling, the exhibition is accessible from Concourse D or E. See more images of the exhibition here.

“10,000 Years of Miami” at Miami International Airport By Gendry Sherer, Director & Curator, Airport Fine Arts & Cultural Affairs

John William Bailly is a painter, printmaker and traveler whose work explores issues of origin, history, cultural and geographical identity. Most of the paintings on view here were first exhibited at The Charles Deering Estate where the artist conceived the work through academic and field research as an Artist-in-Residence. Located along the edge of Biscayne Bay in Miami-Dade, the Deering Estate is an environmental, archaeological and historic preserve that broadened the artist’s perception of Miami’s history. His travels and research throughout Europe and specifically at Palau Maricel in Sitges in Catalonia, Spain further led Bailly to examine our transatlantic, cultural and biological relationships between Europe and the Americas.

10,000 Years of Miami is the artist’s reflection on his journey of self-discovery, and his rediscovery of Miami’s rich and diverse history. It is our hope that this exhibition challenges the notion of what the popular perception of Miami is and its reality; that it engages us all in self-reflection and brings awareness of our interconnectedness.  

AUTHOR(S) AND LAST UPDATE Stephanie Sepúlveda 28 November 2017 COPYRIGHT © ALL RIGHTS RESERVED

JW Bailly at Miami International Airport – MIA JW Bailly's exhibition "10,000 Years of Miami" is in the Central Terminal Gallery just past the Concourse E security checkpoint.

[ernestdescalsartwok]

SITGES-PINTURA-ART-PALAU MARICEL-RACO DE LA CALMA-PAISATGES-GARRAF-CARRER FONOLLAR-PINTOR-ERNEST DESCALS por Ernest Descals Por Flickr: SITGES-PINTURA-ART-PALAU MARICEL-RACO DE LA CALMA-PAISATGES-GARRAF-CARRER FONOLLAR-PINTOR-ERNEST DESCALS- Paisajes urbanos de las calles de SITGES, Comarca del Garraf en Barcelona, Catalunya ,una gran puerta de madera y un ciprés nos indican que nos encontramos en el carrer Fonollar junto al PALAU MARICEL, al fondo un preciosa casa blanca totalmente iluminada por el sol deja espacio al Racó de la Calma, por la calle transitan muchas personas admiradas por la belleza de este lugar del centro histórico de la Blanca Subur, un fuerte cielo de tonos azules mediterráneos contrasta con la luz que incide en algunas fachadas. Pintura del artista pintor Ernest Descals sobre papel de 50 x 70 centímetros, pintando los aspectos monumentales de la ciudad marinera y turística.

[praza-catalunya]

Ismael Smith, outro artista defenestrado por provocador e heterodoxo

Que leis rexen o paso dos artistas á posteridade? Quen ou que abre e pecha as portas de parnasos e paraísos? O MNAC vén de presentar unha importante exposición antolóxica do artista Ismael Smith. Desde hai un século houbo persoas e circunstancias vitais emperradas en borrar a memoria deste mordaz, prolífico e excelente escultor e ilustrador.

Lito Caramés

O MNAC prosegue a cruzada de rescate de artistas esquecidos

O Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC) presenta ao público a obra dun artista polifacético moi pouco coñecido hogano, aínda que si contou con fama e recoñecemento durante a súa vida. Mormente por persoas de mentalidade aberta e en facetas creativas “menores”: a ilustración de libros e revistas ou a caricatura satírica. O MNAC –comandado polo novo director, Pepe Serra-- segue no seu empeño de abrir os fondos do museo e presentar á poboación as creacións de personaxes ben interesantes, e que, por derivas históricas ou imposicións ortodoxas, foron esquecidas e esquecidos.

Xa se sabe que a arte vai por modas --o que gusta hoxe é antiestético ma��á--, ou artistas e creacións sofren censuras. Nestes necesarios traballos de recuperación o MNAC xa investigou e expuxo publicamente a obra do orientalista Josep Tapiró, acuarelista nado en Reus pero que viviu case toda a súa vida adulta en Tánxer, onde foi bo amigo da familia Cerdeira Fernández (os netos viven en Ceuta e aínda conservan algunha peza do pintor); os óleos do mozo Carles Casagemas, amigo de Picasso, morto aos 20 anos e con todo autor de obra moi persoal, e, como non! a tan xusta e necesaria restitución de Lluïsa Vidal, feminista e pintora profesional, aos postos de primeira figura do modernismo (o metódico traballo de ocultación desta artista chegou ao extremo de borrar a súa firma nalgún dos seus óleos e pór o nome de Ramon Casas, por exemplo). A recuperación seguiu cos traballos pulcros do sempre elegante e mordaz Xavier Gosé, a sociedade catalá nunca lle perdoou as súas feroces críticas sociais; para continuar co legado de Pere Torné Esquius, un artista de obra famosísima no seu tempo e hoxe descoñecida (ben puido ser ilustrador dos contos de Edgar A. Poe). E nestes meses de verán húmido e quente son as polifacéticas inventivas (cargadas de agra invectiva) de Ismael Smith ás que lle toca a presentación pública, a posta de longo. Como se pode comprobar, estes artistas non son recoñecidos como os Rusiñol, os Casas, Anglada-Camarasa, Clarà, os Nonell, Torres-García, etc., verdadeiros popes da arte máis oficialista da primeira metade de século XX en Cataluña.

Ismael Smith. La bellesa i els monstres

Ismael Smith, femení, gràcil, delicat, oferia unes figuretes de damisel·la que interessaven com un enigma i atreien com una seducció (...) Tenia el tendre estatuari tal don de simpatia per la seva joventut, per la seva finesa, per la seva distinció, que el punt exquisit de la seva obra saltava com a una conseqüència. Allò que les estatuetes en tenien d’humorisme, de sàtira, de filosofia maliciosa, ja es veia reflectit en els ulls vivíssims i inquiets del jove autor català (Raimon Casellas, 1906)

Desde hai un mes a mostra Ismael Smith. La bellesa i els monstres, sita no MNAC, pretende facer xustiza con este artista a quen os popes do Noucentisme –racional, clásico e casto-- represaliaron, obrigándoo a marchar a EE UU. En total a exposición conta con 450 obras, unha importante representación de toda a creación de Smith. Smith foi un artista, un creador, e non concibía os distintas linguaxes artísticas como barreiras no seu camiño. Ismael Smith cultivou a ilustración, onde foi moi aclamado, o cartelismo, a cerámica, a escultura, o deseño gráfico, o gravado, elaborou moitos e moi recoñecidos ex-libris, a pintura, i interiorismo, o deseño de alfaias, etc. En concreto a mostra expón setenta esculturas, cento cincuenta deseños, corenta gravados, un bo mangado de xoias, cerámicas e ex-libris.

De estas obras máis da metade son propiedade do Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC), pois o propio pintor Ismael Smith doou ao museo, en 1955, despois dunha operación fracasada. A familia de Ismael, moi, moi rica, quixo mercar en Sitges, para instalarse, nada menos que o pazo de Maricel (ano 1951) onde agora está instalado o museo desa vila, xusto diante de Cau Ferrat, a que foi casa de Santiago Rusiñol.. A compra estaba totalmente acordada (entre os irmáns xa pactaran que nese pazo ía un museo dedicado á obra de Ismael --daquela xa descoñecido, e esquecido á mantenta en Cataluña-- e o propio artista xa embalara máis de 700 obras para ser trasladadas de New York a Sitges. Pero a morte a mans da mafia do irmán máis vello de Ismael, tronzou eses plans. E uns anos despois Ismael dona ese lote de obras ao MNAC. Pero o MNAC aínda posúe máis pezas de Smith. En 1988 o diplomático Enrique García-Herraiz fixo entrega de 400 obras máis de Ismael ao MNAC. García-Herraiz foi moi amigo dun irmán de Ismael, Paco, e cando morreu Ismael nun centro psiquiátrico, Paco Smith entegoulle a García-Herraiz ducias de caixas de creacións de Ismael –de balde-- coa condición que dese a coñecer a obra do seu irmán, a quen xa ninguén recordaba. Outros prestadores de obra para Ismael Smith. La bellesa i els monstres son, por exemplo o Museo Nacional Centro Reina sofía de Madrid, a Hispanic Society of America –para a que Sorolla pintou o cadro Galicia. La romería (1915) tópico e penoso--, a Fundación MAPFRE ou o Museu d’Art de Cerdanyola.

Por outra parte, o comisario de tan magna presentación dun artista transgresor e defenestrado como é Ismael Smith, é Josep Casamartina i Parassols. Casamartina é un dos grandes coñecedores da obra de Smith, leva traballando dez anos no seu estudo e catalogación. Co gallo da inauguración de Ismael Smith. La bellesa i els monstres publicou un artigo no xornal El País (Els ‘Decapitats’ del Noucentisme) onde explica as razóns da defenestración de Smith por parte dos ideólogos do Noucentisme, ao tempo que fai unha dura crítica sobre os resultados dese movemento cultural. De todo iso fálase máis adiante.

Paralelamente a Ismael Smith. La bellesa i els monstres o Museu d’Art de Cerdanyola (MAC), vila na que Ismael pasou moitos veráns, programa outra antolóxica deste mesmo artista, aínda que de temática reducida: Nude and Nacked. Tot despullant Smith. Este museo, que conta cunha das súas salas dedicada permanentemente a Smith, centra a exhibición nos tratamentos que Ismael fai dos nus masculinos e femininos, xa en gravados, xa en alfaias, xa en esculturas. O MAC está orientado fundamentalmente a conservar e dar difusión ao patrimonio artístico de Cerdanyola del Vallés, que se centra no modernismo e mais no Noucentisme; forma parte da Ruta Europea do Modernismo,

As purgas do Noucentisme. Paralelismos coa actualidade?

Créeme, amigo Néstor, el mundo es París y sin esta ciudad reina el planeta que habitamos sería un completo vacío. No hay duda: Montmartre es la mitad del mundo y París la otra mitad (...) El encanto de la vida de París no es más que para nosotros los privilegiados que sabemos saborear los refinamientos modernos de la belleza del arte. Los demás no tienen suficiente inteligencia ni gusto para poder respirar esa atmósfera alada del París de nuestros días (Ismael Smith. Carta a Néstor Martín Fernández de la Torre, sen data).

A carta que lle escribe Ismael Smith ao seu amigo  Néstor Martín, artista canario, desde París tivo que ser redactada entre o ano 1910 e o 1914, que son os anos que Smith pasa en París estudando con bolsa de estudos. Regresa a Barcelona cando comeza a Gran Guerra. Por se Ismael aínda non era un ser libre, crítico coa sociedade catalá da súa época, provocador, a súa estada en París incrementa as súas ansias de liberación. Ismael Smith pasa de ser considerado un dos artistas novos máis prometedores de Barcelona –cun recoñecemento público de Eugeni d’Ors como compoñente da renovación estética que tiña que representar o Noucentisme--, a ser defenestrado por eses mesmos noucentistas que onte o adulaban.

Co gallo da mostra Ismael Smith. La bellesa i els monstres o seu comisario, o historiador da arte Josep Casamartina i Parasols publicou un artigo no suplemento de El PAÍS Quadern (22 de juny de 2017) titulado Els Decapitats del Noucentisme, no que referencia ese cambio de criterios respecto de Ismael Smith por parte dos noucentistas. E dá as razóns de tal defenestración. Comeza o artigo falando da creación do Noucentisme como reacción racional e clasicista fronte ao Modernismo, que xa era considerado desequilibrado e antiestético. Casamartina afirma: I l’estil que havia de definir per antonomàsia Catalunya (o Noucentisme) cada vegada era més anodí, perquè es cristalitzava en la mediocritat dels conformistes i els covards, al servei d’una burgesia, uns tecnòcrates i uns polítics conservadors i recalcitrants, mentre el talent o bé fugia cap a fora, o hi era empès a puntades de peu. Sigue dicindo que a Exposición Internacional de 1929 foi a apoteose da mediocridade do Noucentisme.

E vai citando algunhas das defenestracións máis sonadas, dos decapitados que provocaron máis estrañeza. Así o caso de Joaquim Torres-García en 1917, cando o pope dominador das esferas artísticas, estéticas e ata políticas de Cataluña, o arquitecto Josep Puig i Cadafalch botouno fóra da decoración do actual Palau de la Generalitat, onde Torres-García estaba a confeccionar uns grandes murais que tiñan que reflectir os aspectos da vida de Cataluña. Torres-García ofreceuse a seguir traballando de balde para rematar a súa obra, pero o pope non llo permitiu. Algúns dos murais consérvanse hoxe no Palau de la Generalitat, pero fóra da ubicación prevista orixinalmente. Seguiu a purga con outro importante artista e estudoso da arte: Josep Pijoan, valedor e divulgador da arte románica. Pero a primeira purga de todas foi a de Ismael Smith. O seu estilo escultórico provocador, esperpéntico, comezou a desagradar xa moi cedo, no ano 1907, cando presentou a unha exposición internacional un grupo escultórico de tamaño natural titulado En abundancia. A escultura foi premiada, e das súas características e mais do seu destino fálase no apartado seguinte. O boicot a Smith foi tan forte que abandonou Cataluña e foise a New York coa súa familia. Máis tarde, 1926, regresa para ver se aquí xa se lle aceptaba. Pero non foi así. En 1929 presentou un Sagrado Corazón para o templo do Tibidabo que se estaba a facer, e a estética amaneirada, queer, da imaxe de Xesús provocou tal escándalo que quixeron excomungalo. Volver marchar aos EEUU e xa non regresou. En 1960 foi denunciado por pasear espido polas rúas dunha localidade nas aforas de New York, e o seu irmán, Paco, ingresouno nun psiquiátrico, onde estivo ata a súa morte en 1972.

Esculturas de escándalo, propias dun outsider

L’obra escultòrica de Smith s’aparta del discurs oficial i homologat del Noucentisme, d’Enric Casanovas i Josep Clarà (...), i també de l’evolució classicista posterior (Joan Rebull i Josep Voladomat), tampoc encaixava en l’arcaisme elegant de Manolo Hugué, ni en la modernitat de Pablo Gargallo o Juli Gonzàlez. Era una producció bàrbara i estranya, fins i tot desigual, que va romandre oblidada als magatzems del Museu d’Art Modern (Josep Casamartina, comisari, 2017).

As pezas escultóricas de Ismael Smith que tanto agradaban aos noucentistas nos primeiros anos (Eugeni d’Ors desfaise en eloxios para o mozo esculpidor, e inclúeo no Glosari) eran unha pezas pequenas, case sempre de porcelana que demostraban as súa cualidades artísticas, pero aínda non eran “ofensivas”. Pero logo xorde o seu carácter transgresor, a súa ambigüidade sexual persoal e mais a dos personaxes que crea. Persoa e artista son todo un. Algúns críticos afirman que a súa mellor obra é a súa propia persoa. Smith logo se volve un artista incómodo para autoridades e políticos e intelectuais cataláns do noucentisme; tan conservadores todos. Smith e Josep Maria Junoy foron os primeiros homes que se maquillaron en Barcelona, segundo contou o xornal El Poble Català en 1922. Ismael Smith –a pesar de practicar moitas outras linguaxes artísticas, sempre se definiu a si propio como escultor. Escultor expresionista (mal aceptado nos círculos conservadores e clasicistas de Barcelona) que tanto podía tirar por orientacións eróticas e dionisíacas, como tamén por certa opción mística. De todos xeitos, a pesar do incómodo que era a persoa e o personaxe de Ismael Smith para os círculos benpensantes da burguesía catalá, os eloxios ás súas capacidades técnicas e estéticas seguiron durante anos. Así o manifestaba Eugeni d’Ors en 1926: Tal vez de él esperaba, más que de nadie en el mundo, una solución al grave problema de la estatuificación noble del hombre moderno, con sentido estético y buen gusto, pero a la vez, sin falsear nada, sin hacer trampa, sin hurtar las dificultades que presentan el indumento y las costumbres de nuestro tiempo (...) La potencia de estilización que ha tenido Smith sobre los detalles y modas contemporáneos en pocos lo he conocido. La magia característica, expresiva, vitalizadora de su pulgar, en ninguno.

Como xa se dixo, Smith comezou a coñecer os prexuízos sociais e estéticos moi cedo, en 1907. ese ano celebrábase en Barcelona a V Exposició Internacional d’Art. A esta exposición Smith presentou o xa referido grupo escultórico En abundancia. A peza, de xeso e tamaño natural, presenta a unha muller totalmente espida, á dereita do grupo e rodeada e abrazada por dous seres monstruosos, de deformes, de extremidades enormes que a observan con ollares libidinosos e con expresivas mostras de desexo sexual. A tal obra tamén foi chamada, daquela, Susana e os anciáns, en referencia á pasaxe bíblica tantas veces reproducida e recreada na pintura occidental. Para aminorar o escándalo que previsiblemente ía provocar, Smith pediulle ao seu amigo, o pintor Ignacio Zuloaga, que pintara o xeso, pois Zuloaga xa era un artista ben coñecido e respectado. O curioso do caso é que, fóra mostras de rexeitamento e de desagrado pola obra, o tribunal premiou En abundancia, pasando a ser propiedade do Concello de Barcelona, coa finalidade que acabase formando parte da colección do Museu d’Art Modern que se estaba a crear neses anos. Cando Smith regresou dos EEUU, ano 1926, interesouse pola localización do grupo escultórico. Ninguén sabia nada. Escribiu cartas ao alcalde, daquela Joan Antoni Güell i López, coleccionista de arte entre outras cousas; nunha delas exprésase Smith nestes termos, en terceira persoa: De regreso a la patria, ha procurado contemplar su obra, que representa una fecha decisiva para su vida artística, pero sin éxito alguno, por cuanto dicha escultura no se halla en el Museo de Bellas Artes, ni en las Casas Consistoriales, y al preguntar por ella no sólo no se le ha dado razón de ella, sino que alguien ha indicado haber oído el rumor de que la Junta de Museos había destruído o hecho destruír la obra de arte. No puede el que suscribe imaginar tal mostruosidad. Como as respostas que recibía non satisfacían a Smith, seguiu mandando cartas ao alcalde esixindo explicacións, indemnizacións e actos reparadores para el e mais para o ��maestro Zuloaga”, coautor de En abundacia. Resumindo este culebrón reaccionario: o grupo escultórico fora destruído. E hoxe quedan algunhas fotos en branco e negro de En abundacia. Como ben di o estudoso Josep Casamartina, Smith non estaba homologado polas “autoridades” noucentistas, e de pouco valeu ser propietario de la magia característica, expresiva, vitalizadora de su pulgar.

Manolas e toureiros. A arte do español. Similitudes con Xavier Gosé?

Ismael Smith sempre se definiu a si propio como escultor, incluso esa era a identificación que enviaba aos dicionarios de artistas. Pero traballou en moitos outros campos. Entre Barcelona e París cultivou amplamente o deseño, a ilustración para a prensa escrita e a caricatura satírica. Neste sentido pódese falar de semellanzas coas andanzas doutro gran ilustrador e crítico social que foi Xavier Gosé, hoxe tamén totalmente esquecido, a quen o MNAC dedicou unha antolóxica hai un ano. Como Gosé tamén traballou para revistas satíricas parisienses, como Le Rire, Cocorico, L’Assiette au Beurre, La Vie Parisienne. Xa en Barcelona Smith tivera éxito como satírico social, e volverá telo á volta de París, tendo contratos con revistas como Cu-Cut!

Ao moverse por eses ambientes de comezos de século foi atopar coa moda do momento, as españoladas, deseños de bailaoras, de flamenco, de tauromaquia. Para facerse unha idea do atractivo que tiñan e da súa rendibilidade económica, baste dicir que unha das atraccións con máis éxito da Exposición Universal de París de 1900 foi o espectáculo L’Andalusie au temps des Maures, que recreaba lugares como a Giralda, os leóns da Alhambra, un museo de tauromaquia e baile. A españolada é un tema que foi abordado por moitos artistas, desde medios diferentes; desde a pintura e a escultura: Picasso, Anglada Camarasa, Zuloaga, Hugué, Gosé. A Smith tamén era ben caro o mundo fantástico de Cervantes. Son moitos os bustos que elaborou dentro dunha estética que se pode considerar seguidora dese francés que inventou a figura de Don Quixote e acompañantes: Daumier. Honoré Daumier estableceu a estética do cabaleiro da triste figura, unha estética que chega ata hoxe. Pois Smith creou bustos coa maxia do seu polgar que actualmente non se sabe con certeza se se trata de Quixotes ou de Cervantes.

Como xa se comentou, hai quen afirma que a mellor creación de Smith é a súa propia persoa (nisto seguro que tivo paralelismos con Dalí, a quen aínda hoxe non se sabe con certeza se coñeceu en EEUU). A súa obra gráfica, por tanto, vai tinguida do seu espírito transgresor, provocador e satírico contra a burguesía; todo animado pola ambigüidade sexual persoal e mais dos personaxes que crea. Persoa e artista incómodo para autoridades e políticos e intelectuais cataláns do Noucentisme; tan conservadores todos. Observando as súas ilustracións e caricaturas –elaboradas coa firmeza e seguridade de trazos dun Bagaría ou dun Castelao-- salta á vista a estética queer que emana de figuras, tratamentos e estéticas. Esa estética próxima á homosexualidade, permite aventurar que Smith segue o ronsel do inglés Aubrey Beardsley, autor dunha obra renovadora, crítica coa sociedade victoriana de finais de século XIX. Morreu aos 25 anos, de tuberculose, deixando xa unha obra gráfica que impactará nas xeracións seguintes. É obvio, vendo os deseños de Beardsley –entrambilicados na estética modernista--  que Smith admirou a súa obra, e imitou o seu estilo.

Entre 1906 e 1912 Smith foi un dos debuxantes máis celebrados da prensa barcelonesa, e considéraselle –polas súas influencias de artistas ingleses e centroeuropeos-- como un dos máis innovadores nas áreas da ilustración de libros e revistas. Foi amigo de Enrique Granados, e mais  da súa filla Laura, con quen expuxo na Sala Parés. E tamén gustou das músicas de Albéniz e mais de Manuel de Falla. Todas estas querencias evidencian o gusto polo español, xa música, xa estéticas tópicas, xa folclóricas. Dentro destas afinidades é onde cómpre situar os seus numerosos deseños de manolas e mais de toureiros. Pero... Smith non podía crear imaxes convencionais; máis ben o mundo ao revés. E así, nas imaxes de tauromaquia o touro é quen de destripar aos toureiros e aos cabalos. Os toureiros van maquillados e levan zapatos de tacón; e as manolas preséntaas espidas de van para riba, en topless que se diría agora. A parodia lévaa Smith ata o seu propio personaxe. E en 1922 o seu amigo Mariano Andreu Estany faille un retrato en acuarela titulado Ismael Smith vestido de torero. Efectivamente, Smith aparece de corpo enteiro, e a tamaño real, vestido de toureiro, con capa e todo. Pero... ten un sorriso sarcástico e provocador, leva na boca un caravel vermello, e nos dedos luce aneis, nunhas mans ben delicadas. Smith en estado puro.

Os esforzos pola recuperación da obra e mais da valí­a artística de Ismael Smith

Ismael se convierte en un artista sin público que con su cuidada imagen de dandi se pasea por las galerías de Manhattan importunando a diestra y siniestra y criticando las nuevas tendencias del arte, arremetiendo especialmente contra el arte abstracto. Provocó un escándalo en el Museo Guggenheim en su inauguración en 1954 con los grandes cuadros de Pollock, Kline, Rotkho ... “¿Dónde está el director? ¡Esto no es arte!” La contundente policía neoyorquina lo expulsó (Enrique García-Herraiz, 2017).

En paralelo con outros artistas, Ismael Smith pasou de ser un importante escultor e debuxante ( e  cartelista, cerámista, gravador, ex-librista, pintor, ...) a desaparecer. As mentes pensantes do Noucentisme, esas ás que Josep Casamartina acusa de apostar pola mediocridade e expulsar a excelencia, esas son culpables do esquecemento de tan orixinal creador. Tamén puido axudar o propio artista ao retirarse a New York e abandonar o traballo artístico. Pero non o tiña nada fácil. Por riba pasa os derradeiros 12 anos da súa vida pechado nun hospital psiquiátrico, e alí morre en 1972.

Desde hai uns anos algunhas persoas van facendo esforzos por recuperar a este artista. Algúns exemplos. A sala Rovira de Barcelona, hoxe desaparecida, organizou unha exposición dos deseños de Smith feitos entre os anos 1906 e 1911. Era o ano 1973, xusto un ano despois do pasamento de Ismael. As obras escollidas procedían dun amigo de Smith de xuventude, Manuel Rius i Rius (fillo de Antoni Rius i Taulet, alcalde de Barcelona –que “din” que foi o responsable da organización da Exposición Universal de 1888, cando en realidade foi o señor Serrano de Casanova). Era esta a primeira vez que en Barcelona se organizaba unha mostra monográfica, individual, de Ismael Smith. Houbo que esperar a que morrese para que desaparecese a rabia?

A persoa que seguramente máis leva feito por recuperar a memoria de Ismael Smith é o señor Enrique García-Herraiz. García-Herraiz –que estivo presente na inauguración de Ismael Smith. La bellesa i els monstres e ten un interesante artigo no catálogo desta exposición-- coñeceu en New York a Paco Smith, irmán de Ismael e responsable de internalo nun psiquiátrico ante os comportamentos do irmán. Paco deulle a Enrique García-Herraiz moitas caixas con obras de Ismael, coa condición que dese a coñecer a obra de quen fora un artista renomeado e agora desaparecido da memoria dos humanos. A tal fin, Enrique García-Herraiz comeza a facer doazóns de obras de Ismael Smith á Hispanic Society de New York, á Biblioteca Nacional de España, ao Centro de Arte Reina Sofía, á Biblioteca de Catalunya e ao Museu d’Art Modern, precedente do actual MNAC. Obxectivo destas doazóns?: que estas institucións organizasen exposicións sobre a obra de Smith, que catalogasen as súas creacións e que editasen estudos sobre a obra dun dos defenestrado polo Noucentisme. Así apareceron artigos e traballos sobre Ismael Smith, e exposicións en New York e mais en Madrid.

Unha das promocións máis grandes, máis sonada e que sacou realmente a Ismael Smith da escuridade foi a exposición que en 2001 organizou a Fundación MAPFRE e presentou en Madrid: Ismael Smith, Cuaderno de París. Colecciones Fundación MAPFRE. A mostra arrinca da compra dos debuxos que Smith fixera en París entre 1910 e 1914, e que MAPFRE compra a Enrique García-Herraiz. O catálogo da exposición conta con textos importantes e cunha cronoloxía e unha bibliografía smithiana moi completas. E agora chega Ismael Smith. La bellesa i els monstres, esta nova e ampla exposición sobre as creacións e avatares vitais de Ismael Smith, no Museu Nacional d’Art de Catalunya, unha mostra na cidade onde comezou a crear, onde tivo éxitos e de onde o botaron por enfant terrible e xóstrega da burguesía. Quizais a partir de agora se comece a recoñecer de verdade la magia característica, expresiva, vitalizadora de su pulgar.

Lito Caramés

EXPOSICIÓN:  Ismael Smith. La bellesa i els monstres

MNAC

ata o 17 de setembro de 2017

[useless-catalanfacts]

Entrance patio of the Palau Maricel in Sitges, Catalonia. Photos by kaleyann.com

[arthisour-blog]

The Maricel Palace is one of the most emblematic buildings in Sitges. Forming part of Maricel’s artistic ensemble, also receives the name of Maricel de Terra as a differentiation from the museum also known as Maricel de Mar.

The Gold Room, the Blue Room, the Chapel Room, the Ship’s Room, Terraces or the Cloister, enjoying a splendid view over the Mediterranean, are the main areas that make up the Palace. With a markedly “Noucentista” style, the different rooms are distinguished by a unique decor stressing its character.

var quads_screen_width = document.body.clientWidth; if ( quads_screen_width >= 1140 ) { /* desktop monitors */ document.write('<ins class="adsbygoogle" style="display:inline-block;width:468px;height:60px;" data-ad-client="pub-9117077712236756" data-ad-slot="9839843423" >'); (adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({}); }if ( quads_screen_width >= 1024 && quads_screen_width < 1140 ) { /* tablet landscape */ document.write('<ins class="adsbygoogle" style="display:inline-block;width:468px;height:60px;" data-ad-client="pub-9117077712236756" data-ad-slot="9839843423" >'); (adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({}); }if ( quads_screen_width >= 768 && quads_screen_width < 1024 ) { /* tablet portrait */ document.write('<ins class="adsbygoogle" style="display:inline-block;width:468px;height:60px;" data-ad-client="pub-9117077712236756" data-ad-slot="9839843423" >'); (adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({}); }if ( quads_screen_width < 768 ) { /* phone */ document.write('<ins class="adsbygoogle" style="display:inline-block;width:468px;height:60px;" data-ad-client="pub-9117077712236756" data-ad-slot="9839843423" >'); (adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({}); }

The Palau currently has a triple function: firstly, as a place that holds very important institutional and cultural events of the utmost importance in the civic and cultural life of Sitges, such as concerts, lectures or presentations. Secondly, some of the areas host events of organizations and companies that rent its use, as well as civil marriages. And finally, rooms, terrace and cloisters are accessible by Guided Tours that Museums of Sitges organize every Sunday. During summer months, the program of visits extends to include castanet concerts and dinners under a full moon on their magnificent terraces.

The majestic Gold Room is the space used by Museums of Sitges to organize different academic sessions, such as the seminar about the Art Market, Collections and Museums, the Day of Archaeology of Sitges and the International Symposium on Noucentisme. This same area has witnessed a long list of significant social and cultural events, such as the Meeting of Catalan and Spanish Intellectuals promoted by the Catalan Government in 1981 and various courses of the University Menéndez Pelayo, among many others.

Palau Maricel Sitges, Spain was originally published on HiSoUR Art Collection

[visitheworld]

Beautiful street in Sitges, Catalunya, Spain (by Josesc).

[ernestdescalsartwok]

SITGES-PINTURA-PALAU MARICEL-NOUCENTISME-PAISATGES-EDIFICIS-MAR-LLUM-GARRAF-BARCELONA-CATALUNYA-QUADRES-ARTISTA-PINTOR-ERNEST DESCALS por Ernest Descals Por Flickr: SITGES-PINTURA-PALAU MARICEL-NOUCENTISME-PAISATGES-EDIFICIS-MAR-LLUM-GARRAF-BARCELONA-CATALUNYA-QUADRES-ARTISTA-PINTOR-ERNEST DESCALS- En una mañana de invierno quiero pintar este fuerte contraste luminoso que ofrece el PALAU MARICEL de SITGES en su contacto visual con el el agua del mar y el cielo con oscuros tintes cargados de tonos azules mientras algunas personas pasean por estas calles de la Vila Vella de la ciudad costera. Edificios del Noucentisme en la Comarca del Garraf en Barcelona, Catalunya marítima, pintura del artista pintor Ernest Descals sobre papel cartulina de 50 x 65 centímetros, pintando los paisajes urbanos de las ciudades.