#Orthodoxie

[silence-herault-of-joy]

https://pin.it/6wAozRg

[lounesdarbois]

[orthodoxydaily]

Saints&Reading: Tuesday, December 13, 2022

december 13_november 30

THE HOLY APOSTLE ANDREW THE FIRST-CALLED (62)

The Holy Apostle Andrew the First-Called was the first of the Apostles to follow Christ, and he later brought his own brother, the holy Apostle Peter, to Christ (John 1:35-42). The future apostle was from Bethsaida, and from his youth he turned with all his soul to God. He did not enter into marriage, and he worked with his brother as a fisherman. When the holy Prophet, Forerunner and Baptist John began to preach, Saint Andrew became his closest disciple. Declaring Christ to be the Lamb of God, Saint John the Baptist himself sent to Christ his own two disciples, the future Apostles Andrew and John the Theologian.

After the Descent of the Holy Spirit upon the Apostles, Saint Andrew went to the Eastern lands preaching the Word of God. He went through Asia Minor, Thrace, Macedonia, he reached the River Danube, went along the coast of the Black Sea, through Crimea, the Black Sea region and along the River Dniepr he climbed to the place where the city of Kiev now stands.

He stopped overnight on the hills of Kiev. Rising in the morning, he said to those disciples that were with him: “See these hills? Upon these hills shall shine forth the beneficence of God, and there will be a great city here, and God shall raise up many churches.” The apostle went up around the hills, blessed them and set up a cross. Having prayed, he went up even further along the Dniepr and reached a settlement of the Slavs, where Novgorod was built. From here the apostle went through the land of the Varangians towards Rome for preaching, and again he returned to Thrace, where in the small village of Byzantium, the future Constantinople, he founded the Church of Christ. The name of the holy Apostle Andrew links the mother, the Church of Constantinople, with her daughter, the Russian Church.

On his journeys the First-Called Apostle endured many sufferings and torments from pagans: they cast him out of their cities and they beat him. In Sinope they pelted him with stones, but remaining unharmed, the persistent disciple of Christ continued to preach to people about the Savior. Through the prayers of the Apostle, the Lord worked miracles. By the labors of the holy Apostle Andrew, Christian Churches were established, for which he provided bishops and clergy. The final city to which the Apostle came was the city of Patra, where he was destined to suffer martyrdom.

The Lord worked many miracles through His disciple in Patra. The infirm were made whole, and the blind received their sight. Through the prayers of the Apostle, the illustrious citizen Sosios recovered from serious illness and Maximilla and Stratokles, the wife and brother of the governor of Patra, were healed. The miracles accomplished by the Apostle and his fiery speech enlightened almost all the citizens of the city of Patra with the true Faith.

Few pagans remained at Patra, but among them was the prefect of the city, Aegeatos. The Apostle Andrew repeatedly turned to him with the words of the Gospel. But even the miracles of the Apostle did not convince Aegeatos. The holy Apostle with love and humility appealed to his soul, striving to reveal to him the Christian mystery of life eternal, through the wonderworking power of the Holy Cross of the Lord. The angry Aegeatos gave orders to crucify the apostle. The pagan thought he might undo Saint Andrew’s preaching if he were to put him to death on the cross.

Saint Andrew the First-Called accepted the decision of the prefect with joy and with prayer to the Lord, and went willingly to the place of execution. In order to prolong the suffering of the saint, Aegeatos gave orders not to nail the saint’s hands and feet, but to tie them to the cross. For two days the apostle taught the citizens who gathered about. The people, in listening to him, with all their souls pitied him and tried to take Saint Andrew down from the cross. Fearing a riot of the people, Aegeatos gave orders to stop the execution. But the holy apostle began to pray that the Lord would grant him death on the cross. Just as the soldiers tried to take hold of the Apostle Andrew, they lost control of their hands. The crucified apostle, having given glory to God, said: “Lord Jesus Christ, receive my spirit.” Then a blazing ray of divine light illumined the cross and the martyr crucified upon it. When the light faded, the holy Apostle Andrew had already given up his holy soul to the Lord. Maximilla, the wife of the prefect, had the body of the saint taken down from the cross, and buried him with honor.

A few centuries later, under the emperor Constantine the Great, the relics of the holy Apostle Andrew were solemnly transferred to Constantinople and placed in the church of the Holy Apostles beside the relics of the holy Evangelist Luke and Saint Paul’s disciple Saint Timothy.

Source: orthodox Church in America_OCA

JOHN 1:35-51

35 Again, the next day, John stood with two of his disciples. 36 And looking at Jesus as He walked, he said, "Behold the Lamb of God!" 37 The two disciples heard him speak, and they followed Jesus. 38 Then Jesus turned, and seeing them following, said to them, "What do you seek?" They said to Him, "Rabbi" (which is to say, when translated, Teacher), "where are You staying?" 39 He said to them, "Come and see." They came and saw where He was staying, and remained with Him that day (now it was about the tenth hour). 40 One of the two who heard John speak, and followed Him, was Andrew, Simon Peter's brother. 41 He first found his own brother Simon, and said to him, "We have found the Messiah" (which is translated, the Christ). 42 And he brought him to Jesus. Now when Jesus looked at him, He said, "You are Simon the son of Jonah. You shall be called Cephas" (which is translated, A Stone). 43 The following day Jesus wanted to go to Galilee, and He found Philip and said to him, "Follow Me." 44 Now Philip was from Bethsaida, the city of Andrew and Peter. 45 Philip found Nathanael and said to him, "We have found Him of whom Moses in the law, and also the prophets, wrote-Jesus of Nazareth, the son of Joseph." 46 And Nathanael said to him, "Can anything good come out of Nazareth?" Philip said to him, "Come and see." 47 Jesus saw Nathanael coming toward Him, and said of him, "Behold, an Israelite indeed, in whom is no deceit!" 48 Nathanael said to Him, "How do You know me?" Jesus answered and said to him, "Before Philip called you, when you were under the fig tree, I saw you." 49 Nathanael answered and said to Him, "Rabbi, You are the Son of God! You are the King of Israel!" 50 Jesus answered and said to him, "Because I said to you, 'I saw you under the fig tree,' do you believe? You will see greater things than these." 51 And He said to him, "Most assuredly, I say to you, hereafter you shall see heaven open, and the angels of God ascending and descending upon the Son of Man."

1 CORINTHIANS 4:9-16

9 For I think that God has displayed us, the apostles, last, as men condemned to death; for we have been made a spectacle to the world, both to angels and to men. 10 We are fools for Christ's sake, but you are wise in Christ! We are weak, but you are strong! You are distinguished, but we are dishonored! 11 To the present hour we both hunger and thirst, and we are poorly clothed, and beaten, and homeless. 12 And we labor, working with our own hands. Being reviled, we bless; being persecuted, we endure; 13 being defamed, we entreat. We have been made as the filth of the world, the offscouring of all things until now. 14 do not write these things to shame you, but as my beloved children I warn you. 15 For though you might have ten thousand instructors in Christ, yet you do not have many fathers; for in Christ Jesus I have begotten you through the gospel. 16 Therefore I urge you, imitate me.

[neorbe]

View this post on Instagram

A post shared by Анна Тишина | эстетика православия | Reels | smm (@sv.sm.m)

[saulsplace]

Multipolaire wereldorde vraagt om polytheïstische geopolitiek

Links is gefixeerd op gender, ras en klimaatdoembeelden – drijfzand waarin het onmogelijk is om constructief te zijn. In de VS drijft Jan met de pet steeds verder weg van linkse politiek, en wordt met open armen ontvangen door de America First!-ideologie. Voor het Israël-Palestina conflict geldt hetzelfde – ook dit is een toxische bom voor elke niet-islamitische partij. Het beste wat rechts kan doen, is dit conflict links laten liggen en afkoersen op eigen binnenlandse doelen.

Ga je in op Israël contra Palestina, dan gaat het gesprek meteen over joden: hoe goed en hoe fout die groep is geweest door de geschiedenis heen, in hoeverre zij onze sympathie verdienen. De discussie gaat over zionisme en antisemitisme, en niet over onze eigen problemen in Nederland en West-Europa. Zoals: de woningmarkt, de massa-immigratie, de vernietiging van de boerenstand, energieprijzen en energiezekerheid. We staan het toe dat onze universiteiten worden ontregeld door activistische NGO’s die ongetwijfeld ook vanuit het Midden-Oosten worden gefinancierd.

We moeten vaststellen dat moslims en joden elkaar zullen blijven bestrijden op grond van de religieuze lading van de omstreden heilige plekken. Het beste wat wij in Europa kunnen doen, is de grote moralistische narratieven loslaten, zoals het spreken in termen van ‘genocide’. Alle aandacht moet worden teruggeleid naar de hoofdvraag: Hoe kunnen wij ons in Nederland zó besturen, dat wat er gebeurt in het Midden-Oosten, ons helemaal niet raakt?

Moderniteit en liberalisme

Feit is dus dat Israëliërs en islamitische actiegroepen elkaar zullen bevechten. Het is aan ons om onze samenleving zó te organiseren, dat wij ons daarvan afzonderen. Hiervoor moeten we onze Grieks-Romeins-Germaanse grondbeginselen naar de voorgrond halen. Het vergt een analyse van het succes en de ondergang van het Romeinse Rijk. We onderzoeken hoe de Romeinen omgingen met godsdienstvrijheid en religieuze conflicten.

Inspiratie hiervoor vinden we in een artikel van de Duitse filosoof Odo Marquard (1928–2015). In ‘Aufgeklärter Polytheismus’ suggereert hij dat de moderniteit – waaronder bijvoorbeeld de rechtstaat en de representatieve democratie – niet neutraal zijn van karakter, zoals de aanhangers van de Verlichting dikwijls verkondigen. Marquard oppert dat de moderniteit zijn pluraliteit dankt aan een anti-monomythische polythëistische theologie.

Over mythes schreef ik reeds dat elke inrichting van de samenleving een mythe kent. Denk aan de Amerikaanse ‘self made man’, de communistische ‘klasseloze heilstaat’, of het offer van Jezus in het christendom. Vaak zijn mythes intolerant: ze eisen dat je maar één god aanbidt, één keizer gehoorzaamt, één kerk erkent, enzovoorts. Zoemen we uit, dan zien we dat in het Westen er meestal sprake is van velddiversiteit: dus van verschillende clans, beroepsgenootschappen en religies die allemaal een eigen hiërarchie hebben en een autonoom bestuur. Dit Westerse model van ‘pluriformiteit’ staat tegenover het Euraziatische model, waarin de nadruk ligt op de eenheid van de natie, staat, volk en religie. 

Marquard stelt dat monotheïsme – dus het geloof in één ware, alwetende, almachtige God – in zichzelf onverdraagzamer is dan polytheïsme. Een polytheïstisch pantheon is immers poreus en er kunnen nieuwe goden in worden opgenomen, zoals een Hindoe een Jezusbeeldje naast zijn andere godenbeeldjes kan toelaten. Pluriformiteit betekent dat er ruimte is voor rivaliserende geloofsgroepen onder één rechtstaat, naar gelijkenis van de concurrerende goden binnen één polytheïstisch pantheon. En dus zou een pluriforme liberale rechtstaat – waarin er verschillende geloofsgroeperingen naast elkaar kunnen bestaan – schatplichtig zijn aan polytheïsme en niet alleen aan de Verlichtingsmythos.

Alles wat zojuist is benoemd, is nodig om tot het volgende inzicht te komen. De absolute onverdraagzaamheid van de ene God die zichzelf verheft boven al het andere, is dezelfde absoluutheid waarmee de moslims en de joden verwikkeld zijn in een strijd over de heilige plaatsen waar zich het einde van de geschiedenis zou aankondigen. En als je – zoals Nederland – een mogendheid wil zijn die kan schipperen, handel kan drijven, zich niet wil laten vastklemmen in verstrekkende geopolitieke conflicten; kortom een mogendheid die neutraal wil kunnen blijven als dat het eigen belang dient, dan moet je zo ver mogelijk verwijderd blijven van dat type moralistische, eschatologische en apocalyptische mythes. En dús moeten we leren van de Romeinen.

Liberalisme zou oorspronkelijk bedacht zijn om verschillede morele universa in vrede met elkaar te laten leven. Intussen wordt liberalisme steeds vaker benut om militaire ingrepen in soevereine landen te rechtvaardigen. Ook bínnen natiestaten kan liberalisme problematisch zijn. Een seculiere staat moet zijn eigen seculiere karakter waarborgen en dit vergt een hiërarchische afstand tot stromingen die vanuit een religieus wereldbeeld de samenleving willen inrichten. Liberalisme blijft een aanwezigheid veronderstellen van christelijk geïnspireerde normen en waarden. Zónder die christelijke mores ontbreekt ook “geef de keizer wat des keizers is, geef God wat aan God toebehoort”. Dan vervalt de scheiding tussen kerk en staat en staan we voor die monomythische maatschappijinrichting die Marquard bekritiseerde.

Secularisme en orthodoxie

In de orthodoxe kerk droeg de theoloog Father Seraphim Rose (1934–1982) het concept van Symphonia uit. Dit is een leer waarin kerk en staat elkaar aanvullen zonder inmenging in elkaars werkgebied. Het symbool hiervoor is de tweekoppige adelaar. Deze orthodoxe leer staat tegenover de praktijk van de katholieke kerk, die zich opwierp als een eigen macht met een eigen staatsdomein. Dit gaf het katholicisme een meer werelds karakter en leidde onder meer tot een machtstrijd tussen paus en keizer. 

Deze geschiedenis brengt ons op de Tweezwaardenleer en het conflict tussen de Welfen en Ghibellijnen. Het is óók waarom Dante Alighieri schrijft in De monarchia (1313): “Oh Constantijn, was u maar nooit geboren” – hij wist namelijk niet dat de Donatio Constantini, een oorkonde waarmee de paus zijn aanspraak op wereldlijke macht rechtvaardigde, vervalst was. Nu is het de vraag of liberaal Nederland zich niet beter kan bekeren tot het orthodoxe geloof: de scheiding tussen kerk en staat kan dan in stand blijven, en tegelijk wordt het mogelijk om de eigen beschaving te herijken en het culturele zelfvertrouwen uit te dragen met een meer weerbare, martiale mentaliteit.

Toch is het beter om zelf iets te stichten, dan om te proberen iets te geloven – of te doen alsof je iets gelooft – wat je in feite niet kúnt geloven, omdat je nu eenmaal een rationeel mens bent. Zoveel van de hoogontwikkelde Grieken en Romeinen konden niets met het christendom, maar werden er uiteindelijk uitgefokt door de lagere klassen, bij wie het christendom zeer populair was. Het brengt ons op een wijsheid die Andrew Tate onlangs opperde in een gesprek met Thierry Baudet: “Als je een grote groep mensen in je maatschappij toelaat die dogmatisch geloven dat één plus één drie is – en ze zijn bereid daarvoor te strijden – dan ga je vroeg of laat rekening met hen houden, jezelf op hen aanpassen. Zelfs al weet je dat het onzin is.”

De val van het Romeinse Rijk

Vanuit de opkomst en val van het Romeinse Rijk – en de overgang van polytheïsme op monotheïsme – komen we op de vraag of het Romeinse Rijk is gevallen door het christendom. We vinden illustere auteurs aan onze zijde: Friedrich Nietzsche, Edward Gibbon, Oswald Spengler en James George Frazer. Hun analyse is dat het redden van de individuele ziel, voor velen belangrijker werd dan het redden van het keizerrijk. 

Er zijn christelijke keizers die significante militaire successen boekten. Het verval van het intellectuele erfgoed hangt samen met het waarderen van geloof boven ratio; met fatalistische overgave aan het lot boven het streven om de natuur en de omstandigheden, te plooien naar de eigen wil. Voor wie écht meent dat er spoedig een apocalyptische tijd aanbreekt waarin mensen worden gered of verdoemd op grond van innerlijk geloof, zijn militaire dienst en wetenschappelijke ontdekkingen onbelangrijk. 

Toch gaat het waarschijnlijk te ver om de totale val van het Romeinse Rijk toe te schrijven aan het christendom. Het Rijk was al in de problemen was tijdens het leven van Cicero en Marcus Antonius: de bestuursvorm knelde en er was sprake van imperial overstretch. Tekenend was het beleid van keizer Diolectianus, die in 293 de tetrarchie invoerde: nu werd de macht in het Rijk verdeeld over vier hoofdsteden, met naast de keizer een medekeizer en twee Caesars.

Het Oost-Romeinse Rijk, oftewel Byzantium, hield het nog 1.000 jaar langer vol, maar dit was een totaal andere situatie. De infrastructuur die nodig was om het West-Romeinse Rijk te behouden, verschilde compleet van die in het Oost-Romeinse Rijk. Byzantium heerste over steden die al eeuwen sterk waren verstedelijkt en waren gewend aan bureaucratische regimes. Het West-Romeinse Rijk heerste over de uitgestrekte wildernis, inclusief nomadische volksverhuizingen. Het leger dat in Brittannië was gestationeerd, was al groot genoeg om een burgeroorlog over Rome mee te winnen. In Real Time Strategy termen gezegd: het onderhouden van het West-Romeinse Rijk kostte veel meer upkeep. In Rome: Total War – Barbarian Invasion, valt de Oost-Romeinse campagne onder de moeilijkheidsgraad ‘Hard’; de West-Romeinse valt onder ‘Very Hard’.

Zonder al te verstrekkende uitspraken te doen, stellen we vast dat het orthodoxe christendom fungeerde als religie om diverse volkeren eeuwenlang effectief te verenigen onder Byzantium. Ook hier met de nuance dat deze orthodoxe christenen elkaar de hersens in sloegen in discussies over het monofysitisme – de leer die de goddelijkheid van Jezus benadrukt boven zijn menselijke natuur, en over het iconoclasme – in hoeverre heiligenbeelden een rol mochten hebben in de religieuze beleving.

Geopolitiek en hypermoralisme

Nu komen we op de vraag, of een polytheïstisch godsdienst beter in staat is om een wereldrijk – met voortdurend wisselende allianties die vragen om morele flexibiliteit – bijeen te houden, dan een eschatologische Abrahamreligie. De kwestie Israël suggereert dat dit zo is. Hierbij verwijst eschatologie naar een binaire ‘eindtijd’ en een ‘eindstrijd’ – een ultieme confrontatie tussen goed en kwaad. Ook het marxisme is een loot aan de stam van de Hebreeuws-christelijke eschatologie. Het is immers gebaseerd op apocalyptische doembeelden van een ultieme strijd tegen het kapitalisme. De geschiedenis wordt voorgesteld als verdeeld tussen ‘kinderen van het licht’ versus ‘kinderen van de duisternis’, de overheersten versus overheersers. Deze tweedeling leidt tot hypermoralisme.

Abrahamreligies (jodendom, christendom, islam), plus het marxisme, leiden tot het moraliseren van geopolitieke conflicten, en dit gaat ten koste van een wereldrijk. Machiavelli zag dit scherp in – hierom putte hij inspiratie uit de werken van de Romeinse historicus Titus Livius. Moeten we de heidense Romeinen zien als proto-liberalen? Waarschijnlijk niet – wie de geschiedenis duidt in termen van ‘wie een voorloper was van liberalisme’, loopt het risico om de geschiedenis eschatologisch te gaan opvatten, als een heilsgeschiedenis met liberalisme als einddoel.

Het oude heidendom kent géén scheiding tussen kerk en staat en geen universele mensenrechten. Deze beginselen komen uit het christendom, met ieder persoon als kind van God en een inperking van de wereldlijke machten. De Japanners, bijvoorbeeld, maakten alle christelijke bekeringen ongedaan – de feodale krijgsheren begrepen dat een systeem waarin de keizer tegelijk God is, zo’n religie niet kan verdragen.

Het spreekt voor het christendom dat de bijbel geen argumenten biedt voor een totalitaire staat: het kerkelijke-spirituele en het wereldlijk-politieke domein worden als gescheiden sferen neergezet. Tegelijk is het ook geen amoreel systeem, waarin alles maar moet kunnen en mogen. In de moderniteit filosofeert René Descartes over de goddelijke almacht: God is goed én God is almachtig. Dit leidt dan tot het probleem ‘wie of wat bepaalt dat God goed moet zijn?’ – een morele categorie die vaststelt dat goedheid een noodzakelijke eigenschap is van een almachtige God, beperkt die almacht. God besluit iets en daarmee is dat besluit goed, puur en alleen omdat de almachtige God in zichzelf de bron én de rechtvaardiging is van dat besluit.

Via deze weg komt het totalitarisme alsnóg binnen in de moderniteit. We zien dat de moderne staten absolutistische pretenties hebben – denk aan koning Lodewijk XIV die zichzelf als ‘Zonnekoning’ uitriep. Onder zijn bewind betekende verzet tegen de koning hetzelfde als zondigen tegen God. Thomas Hobbes en Carl Schmitt beschreven de absolute machtspretenties van de moderne staatsmacht, die geen rechtvaardigheid meer zoekt buiten de eigen soevereine beslissing. Joseph de Maistre en kardinaal de Richelieu hadden aanverwante ideeën over een onbegrensde staatsmacht.

Kosmologie en theologie

Een polytheïstisch universum met vele goden die elkaar indammen en complotjes maken tegen elkaar, zoals in de Oudgriekse mythen, beperkt het valideren van die almacht. De klassieke Oudheid bouwde het denken over macht en gezag op andere kosmische grondveronderstellingen. De antieke filosoof Plato en de dichter Hesiodus beschreven een oneindige cyclus van opkomst, bloei en verval. In de Griekse mythologie heersten eerst de titanen en zij werden verdreven door de goden van Olympus. De boodschap is: hoogmoed komt voor de val en niemand heerst eeuwig. 

De Abrahamreligies kennen een tegenstelling tussen de geschapen wereld en het toekomstige paradijs. De geschapen wereld is op zichzelf niet goed en behoeft verlossing via een redder, een Messiasfiguur. Deze theologische grondveronderstelling opent de weg voor de politieke maakbaarheidsgedachte: de almachtige staat die als redder optreedt en de wrede, chaotische wereld eindelijk goed en volmaakt zal maken. Het polytheïsme van de Oudheid berust op andere kosmische grondveronderstellingen: omdat die cyclisch zijn en niet messianistisch, en omdat de goden ieder hun eigen ‘domein’ hebben en zo velddiversiteit garanderen, zijn ze minder een voedingsbodem voor totalitarisme.

Dit alles ondersteunt Marquards pleidooi voor het polytheïsme als basis voor een politieke ordening van de maatschappij. De heidense veelvoud aan goden kan een ondergrond bieden voor een aristocratische verdraagzaamheid in het omgaan met rafelrandjes en het erkennen van de niet-maakbaarheid van het bestaan. De geesteshouding die dit oplevert is ietwat autoritair doch betrekkelijk verdraagzaam: “Prima dat jij jezelf als ‘queer’ ziet, maar we gaan dat niet verheffen tot maatschappelijke identiteit. We gaan het al zéker niet tot publiekelijk schouwspel maken. Dus nu terug naar de akkers en weilanden om voor het vee te zorgen.”

Deze geesteshouding berust erbij dat er altijd mensen zullen zijn die afwijken van de natuurlijke norm, en dat is okay, zolang die afwijking maar niet op de plaats wil komen van de natuurlijke norm. Behandel in gelijke gevallen, wat gelijk is. Een polytheïstische kosmos kent veel gradaties – tussenlagen tussen wat menselijk, mythisch en goddelijk is – dus er zijn maar weinig dingen écht gelijk, en in het Romeinse aristocratische samenlevingsmodel, heeft iedereen daar vrede mee. In het christendom ligt echter de nadruk op de morele gerechtvaardigheid van de vertrapten – de afwijking van de norm wordt vroeg of laat de norm. Dat ligt besloten in de christelijke eschatologie! De eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten. 

De Romein valideert zijn normen door te kijken naar de natuurlijke orde. Het christendom verwijst naar zielen en morele codes die abstract zijn en zelfs tegennatuurlijk, zoals ‘de andere wang toekeren’ en ‘de tweede mijl gaan’ – leeuwen zullen naast lammeren slapen. Het Westen, en in het bijzonder de protestantse landen, zijn in de ban geraakt van het uitroepen van steeds nieuwe slachtofferklasses. Juist de christelijke protestanten staan dichtbij Jezus’ oorspronkelijke leer van verbroedering organiseren tussen maatschappelijke verschoppelingen. Dichter in ieder geval dan de katholieke kerk, dat als instituut toch altijd half heidens is gebleven, en minder met innerlijke spiritualiteit bezig is dan met machtsuitoefening.

Polytheïstische aristocratie: een reëel alternatief?

Aristocratische, autocratische verdraagzaamheid is als theoretisch concept begeesterend, maar zal zonder dragende en levende ideeën snel afglijden naar het recht van de sterkste of rijkste. Maar juist het Romeinse polytheïsme, waarbij de politieke orde ligt ingebed in de spirituele ervaring van de wereld, biedt uitkomst. Want de scheiding tussen kerk en staat geeft ruimte voor een seculiere sfeer waarin dat nihilistische morele vacuüm ontstaat dat nu door het cultuurmarxisme is opgevuld. Het polytheïsme van de Grieken en Romeinen ging uit van krachten in de natuur, halfgoden, bezielde bronnen en wouden. Hun kosmische hiërarchie kent vele treden en lagen. Zij dachten niet in termen van een wereld waarin er geen verlossing te vinden is buiten het offer van Jezus, en een verre God die zich achter de sterren verstopt.

Op religieus vlak bleken de Romeinen bereid tot compromissen. In het joodse geloof mag uitsluitend Jaweh worden aanbeden, terwijl de Romeinen het belangrijk vonden dat ook hun keizer aanbeden werd. Het compromis behelsde dat de joden voor de keizer zouden binnen, in plaats van tot de keizer. Heerlijk pragmatisch en oplossingsgericht!

Besef wel dat aanbidding van de keizer voor de Romeinen een fundamentele kwestie was – een kwestie van gezag, van ‘rule of law’. Aanbidding van de keizer kwam neer op Leitkultur, weigeren hem te aanbidden kwam neer op het moreel verwerpen van het systeem waarop het keizerrijk gebaseerd is. Met het eisen van de keizerverering zeiden de Romeinen: het staat u als onderhorig volk vrij om uw eigen godsdienst te onderhouden, maar erken dat onze cultuur de cultuur is van het hoogste gezag. Zoals we vandaag zouden opleggen: verplicht varkensvlees verkopen bij McDonalds en verplicht Sinterklaas en Zwarte Piet op scholen en bij de NPO.

Voor ons zou het aanbidden van een keizer onnodig zijn: mensen blijven immers feilbaar, corrumpeerbaar, vatbaar voor irrationaliteit en bevliegingen... Zie Koning Willem Alexander en Maxima, die zich inzetten voor Central Bank Digital Currency en voor het vervangen van dierenvlees in voeding door verpulverde insecten. Ten beste zou het keizerschap binnen deze alternatieve kosmologie, symbolisch en ceremonieel worden ingevuld. Toen ik tegen nationaalconservatieve Japanners zei: “Pas op met het verheerlijken van jullie keizer. Voor je het weet komen WEF-lobbyisten langs en wappert ook op jullie keizerlijke paleis de regenboogvlag”, konden ze domweg niet begrijpen wat ik zei. Het was makkelijker om een vierkant blokje door een ronde opening te persen, dan om deze gedachte bij hen te laten landen. Tragisch…

Conclusie

We moeten in realistische, niet in moralistische termen kijken naar geopolitiek, het strijdveld van botsende beschavingen. Want praten in grote moraliserende verhalen ontneemt praktische handelingsvrijheid en verlamt jezelf. Het praten over buitenlandse conflicten in termen van ‘genocide’, moraliseert vooral en zal een groot conflict, zoals dat tussen joden en moslims, toch niet stoppen. 

Laten we ons hier niet aan conformeren en alle politieke partijen oproepen om hetzelfde te doen! We moeten naar geopolitiek kijken vanuit een polytheïstisch denkraam: er zijn meerdere concurrerende machten, meerdere goden, bij allegorie. Wie vandaag je vriend is, kan morgen je vijand zijn. Dus wees pragmatisch en flexibel.

Sid heeft jullie steun nodig! De politiek gaat het land niet redden, schrijvers en filosofen zullen het licht brandende moeten houden met ideeën en analyses. Steun Sid via BackMe – draag bij aan deze belangrijke missie voor Nederland. Volg ook zijn Telegram-kanaal en/of schrijf u in voor zijn nieuwsbrief.

[pierre-hector]

Révolution française, géopolitique et mystique russes.

Où l'on apprend que, tant en Orient qu'en Occident, la mondialisation est en marche avec, en haut lieu, une lutte pour un monde unipolaire d'une part et multipolaire d'autre part. Dans les deux cas, une même optique religieuse, messianique, anti-chrétienne, qui passera par le chaos et le sacrifice humain. Pierre Hillard retrace le parcours historique de la mise en place de la géopolitique mondiale (avec de nombreuses citations de sources).

‣ Chaîne Youtube « Media en 4-4-2 », « Pierre Hillard : Révolution française, géopolitique et mystique russes », pub. 4 avr. 2024, (sans espace) https: // www . youtube . com / watch ? v=jPSNCf7Px10 (cons. 6 avr. 2024).

[leecouchette]

On pourrait définir la tradition comme une extension du droit de vote au passé. Elle consiste à accorder le droit de suffrage à la plus obscure de toutes les classes, celle de nos ancêtres. C’est la démocratie des morts. La tradition refuse de se soumettre à la petite oligarchie arrogante de ceux qui ne font que se trouver par hasard sur terre.

Gilbert Keith Chesterton, Orthodoxie

[religious-extremist]

I have no respect for anyone who sexualizes nuns. If you wear a sexy nun outfit for Halloween, it’s on sight.

[vintage-russia]

"Радоуисѧ,Невѣсто Неневѣстнаꙗ"

Icon of the Virgin Mary “Tenderness” (19th-20th century)

[idealfashionroom]

We do not like to speak politics on this page cause we are searching for beauty in this world but so many fake news on @Tumblr about Russia/Nato war in Ukraine.

Thanks God, most of the people in France are not affected by this Fake propaganda because we read History and not MSM or trolls.

By the way, we are Orthodox Christians and in Ukraine it is the main Faith. So we do not like wars between brothers.

Jesus said that the devil will infiltrate His Churches and actually it is Nato/Bandera Batallions/ USA- deep state-warmongers/ WEF pions doing this ugly work.

"Finally, be strong in the Lord and in his mighty power.  Put on the full armor of God, so that you can take your stand against the devil’s schemes. For our struggle is not against flesh and blood, but against the rulers, against the authorities, against the powers of this dark world and against the spiritual forces of evil in the heavenly realms. Therefore put on the full armor of God, so that when the day of evil comes, you may be able to stand your ground, and after you have done everything, to stand..." Ephesians 6.10

Let us pray for Peace 🙏🏻

[thomrosenhagen-blog]

2023-01-14 Ursprünge….

Neues Jahr, und angefangen ein neues Buch zu lesen…und gleich von geschichtlicher Aktualität gefangen worden…

[orthodoxydaily]

Saints&Reading: Sunday, May 26, 2024

may 13_may 26

SAINT TABITHA THE WIDOW (1th.c.)

Saint Tabitha, the widow raised from the dead by the Apostle Peter, was a virtuous and kindly woman who belonged to the Christian community in Joppa. Being grievously ill, she suddenly died. At the time, the Apostle Peter was preaching at Lydda, not far from Joppa. Messengers were sent to him with an urgent request for help. When the Apostle arrived at Joppa, Tabitha was already dead. On bended knee, Saint Peter made a fervent prayer to the Lord. Then he went to the bed and called out, “Tabitha, get up!” She arose, completely healed (Acts 9:36).

Saint Tabitha is considered the patron saint of tailors and seamstresses, since she was known for sewing coats and other garments (Acts 9:39).

THE HOLY CONFESSOR GEORGE WITH WIFE AND CHILDREN IN CONSTANTINOPLE (ca 842)

The Holy Confessor George suffered for the veneration of holy icons at Constantinople in the first half of the ninth century. The emperor Theophilus demanded that Saint George renounce the veneration of holy icons, but the brave confessor refused the order and told the impious emperor that in venerating holy icons, we offer worship to their eternal Prototype [i.e. Christ the Logos].

For his disobedience, the emperor ordered Saint George’s property to be taken away and seized, and to drag him through the streets of Constantinople with a rope about his neck, and then cast him into prison. After this, Saint George was sent into exile with his wife Irene and their children. Saint George died after suffering many afflictions in exile.

ACTS 9:32-42

32 Now it came to pass, as Peter went through all parts of the country, that he also came down to the saints who dwelt in Lydda. 33 There he found a certain man named Aeneas, who had been bedridden eight years and was paralyzed. 34 And Peter said to him, "Aeneas, Jesus the Christ heals you. Arise and make your bed." Then he arose immediately. 35 So all who dwelt at Lydda and Sharon saw him and turned to the Lord. 36 At Joppa there was a certain disciple named Tabitha, which is translated Dorcas. This woman was full of good works and charitable deeds which she did. 37 But it happened in those days that she became sick and died. When they had washed her, they laid her in an upper room. 38 And since Lydda was near Joppa, and the disciples had heard that Peter was there, they sent two men to him, imploring him not to delay in coming to them. 39 Then Peter arose and went with them. When he had come, they brought him to the upper room. And all the widows stood by him weeping, showing the tunics and garments which Dorcas had made while she was with them. 40 But Peter put them all out, and knelt down and prayed. And turning to the body he said, "Tabitha, arise." And she opened her eyes, and when she saw Peter she sat up. 41 Then he gave her his hand and lifted her up; and when he had called the saints and widows, he presented her alive. 42 And it became known throughout all Joppa, and many believed on the Lord.

LUKE 24:1-12

1 Now on the first day of the week, very early in the morning, they, and certain other women with them, came to the tomb bringing the spices which they had prepared. 2 But they found the stone rolled away from the tomb. 3 Then they went in and did not find the body of the Lord Jesus. 4 And it happened, as they were greatly perplexed about this, that behold, two men stood by them in shining garments. 5 Then, as they were afraid and bowed their faces to the earth, they said to them, "Why do you seek the living among the dead? 6 He is not here, but is risen! Remember how He spoke to you when He was still in Galilee, 7 saying, 'The Son of Man must be delivered into the hands of sinful men, and be crucified, and the third day rise again.' 8 And they remembered His words. 9 Then they returned from the tomb and told all these things to the eleven and to all the rest. 10 It was Mary Magdalene, Joanna, Mary the mother of James, and the other women with them, who told these things to the apostles. 11 And their words seemed to them like idle tales, and they did not believe them. 12 But Peter arose and ran to the tomb; and stooping down, he saw the linen cloths lying by themselves; and he departed, marveling to himself at what had happened.

[bloodyykissess]

[skydaemon]

so we (and by we, i mean the very specific overlap of jews and nerds among whom i make my home) talk a lot about how tolkien's dwarves, in both the books and movies, were likely influenced by certain jewish stereotypes. obsessed with gold/wealth, secretive (especially about their language and religion), refugees from their ancestral home, portrayed with big, sometimes hooked, noses and interesting facial hair, and most specifically: the favourite little meow meows of one particular god, causing them to be shunned and persecuted by other races and creeds. this is likely unintentional, coming from the subconscious of tolkien in the same way orcs were "based on mongols" (ew colonialism) and activating subconscious biases/stereotypes in the people who designed the dwarves for the movies. it's subtext, albeit subtext that influenced the next eighty years of fantasy.

but what i don't see much discussion of is the fact that in terry pratchett's discworld, it's intentional. terry pratchett's dwarves are, more or less, jews.

carrot is a human adopted by dwarves, based on human standards. but within dwarf culture, he IS a dwarf. specifically, he has undergone specific rituals and memorised certain passages, making him LEGALLY a dwarf. this is basically how conversion works in judaism. indeed, as in judaism, it's considered rude to even mention that carrot is six feet tall and obviously wasn't born into the culture he has adopted.

the dwarves also have internal rifts - there are a group of 'orthodox' dwarves who consider the dwarves in ankh-morpork (who have adopted other customs and don't follow traditional roles) not to be dwarves at all, and don't recognise carrot as a dwarf for the same reason. they believe that the way to be a dwarf is to live in an all-dwarf community and follow their traditional rules, while other dwarves believe they need to change with the times and integrate (at least somewhat) with larger society. jewish as fuck.

there's also the interaction of dwarves with gender. when cherie comes out as female (which isn't a recognised gender by dwarvish society) she is ostracised for taking on the feminine roles common to other discworld races. however, she could never THINK of cutting off her beard, because she is still a dwarf. i see parallels with women in judaism taking on roles traditionally considered 'masculine' (e.g., as rabbis, wearing tallit and kippot) and the acceptance of queer people into jewish communities. there's lots of great discussion about cherie as a trans character on tumblr, btw.

finally, something that particularly strikes me is the line from carrot in tfe, where he says that the biggest dwarf city on the disc is ankh-morpork. obviously all diaspora communities can relate, but it's really something to know that new york is the city with the most jews in the world (960k to jerusalem's 570k. btw, 3rd is LA!).

i just love that, again, consciously or unconsciously, pratchett incorporated more positive elements of jewish culture into his portrayal of the dwarves.

[orthodoxsoul]

[the-light-of-truth-world]