#Nieuwe Gemaal

[johnooms]

Wat gebeurde er op 25 september?

1506 – FILIPS DE SCHONE (28) OVERLEDEN Hij was heerser over de landen die tezamen de Habsburgse Nederlanden en de kroon van Castilië worden genoemd. Hij was een zoon van Maximiliaan van Oostenrijk en Maria van Bourgondië. Hij huwde met Johanna van Castilië, dochter van koning Ferdinand van Aragón en koningin Isabella I van Castilië. Door dit huwelijk werd hij koning-gemaal van Castilië. Zij werden de ouders van o.a. Karel V. Filips de Schone overleed onder mysterieuze omstandigheden. Boze tongen beweren dat hij werd vermoord... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/09/25/25-sep/

[keynewssuriname]

Tweede rehabilitatietraject sluizen en pompgemalen gauw van start

De tweede fase van de rehabilitatie van sluizen en pompgemalen door het ministerie van Openbare Werken gaat binnenkort van start. Dit vertelde minister Riad Nurmohamed van het departement maandag tijdens een veldbezoek bij een pompgemaal aan de Drambrandersgracht. De minister stelt dat hij alle sluizen zal bezoeken waar er gewerkt wordt aan de rehabilitatie. Nurmohamed zei tijdens zijn toespraak dat de samenleving het contact met het ministerie moet blijven hebben. Hij stelt dat er veel informatie vanuit de samenleving komt. De bewindsman merkt op dat bij een recentelijk bezoek aan Sophiaslust er ook aandacht is gevraagd voor infrastructurele problemen in het gebied. "Ik heb gezegd: jullie mogen mij elke maand bellen." "Al moet ik zelf komen, maar wij gaan ook jullie problemen oplossen.” Sophiaslust heeft meestal wateroverlast bij zware regenval. "De hele gemeenschap vragen wij om contact te houden met OW, want het kan zijn dat wij soms vergeten en of iets is uit de lijst geflipt." "Men moet kritisch blijven.” Viresh Rosiek, hoofd Afdeling Sluizen en Gemalen, stelt dat er ook werkzaamheden zijn gestart ten aanzien van het baggeren van het kanaal naar de Surinamerivier. Rosiek stelt verder dat de nieuwe pompen die geplaatst worden die zowel handmatig als automatisch kunnen worden bediend. Dit werkt heel goed als er geen medewerker is om de pomp te bedienen. Nu wordt er gewerkt aan het droogleggen van de kelder bij het gemaal waar het kanaal aansluit op de rivier. De buizen die bij de kelder zitten zijn dichtgemetseld. Er wordt hierna een muur gestort voordat alles is afgerond. Rosiek stelt dat er gewacht wordt op het moment dat er helemaal geen rivierwater naar binnen stroomt om het werk af te ronden wat betreft het uitbaggeren van het kanaal. Read the full article

[rotterdamvanalles]

Metrostation Slinge in aanbouw, richting Zuidwijk, juni 1969. Links midden op de hoek het gemaal en daar tegenover het modecentrum van NV Confectiefabriek Em. Hertzberger.

Slinge is een bovengronds metrostation in het zuiden van Rotterdam, gelegen tussen de wijken Pendrecht en Zuidwijk aan de kruising van de Zuiderparkweg en de Slinge. Het station wordt bediend door lijn D en lijn E en werd geopend op 25 november 1970, toen de eerste Rotterdamse metrolijn vanaf Zuidplein met één halte verlengd werd.

Het station telt twee perrons en drie sporen; op de twee buitenste sporen halteren de doorgaande metro's, het middenspoor wordt gebruikt door metro's die Slinge als eindbestemming hebben. Ten zuiden van het station bevindt zich een uitgebreide P+R-voorziening, die rechtstreeks vanaf de perrons te bereiken is. In 2009 vond de oplevering plaats van de opknapbeurt van metrostation Slinge met het ervoor liggende plein.

De wijk Zuidwijk is gebouwd in de polder Charlois en voor een kleiner deel in de polder Smeetsland, met de heerlijkheid Lombardijen, die uit één boerderij bestond met 21 morgen land. Het was een leen van het Huis Wassenaar en Zuydwijk, dat nog in Wassenaar bestaat als huis en landgoed. Drie polderwegen moesten wijken: de Korperweg in zijn geheel en grote delen van de Smitshoekseweg en de Charloise Lagedijk. Behouden zijn 4 panden aan een verdwenen deel van de Charloise Lagedijk, waaronder de voormalige boerderijen de Beukhoeve en de Kapel.

De wijk is gebouwd in de stijl van het Functionalisme en het nieuwe bouwen. Het ontwerp van de wijk is vooral het werk van architect Willem van Tijen, een van de grondleggers van de sociale woningbouw. Maar de laagbouwwoningen en de gestapelde woningen in strokenbouw in de kampen-deelbuurt zijn ontworpen door de architect Gerrit Rietveld, wereldberoemd vanwege zijn Rood-blauwe stoel en het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht. Zijn woningen staan anno 2018 nog allemaal overeind, maar de laagbouwwoningen gaan schuil onder een laag isolerend piepschuim en blauw- en roze stucwerk en alle bakstenen voorbalkons bij de entree van de woningen zijn reeds lang weggebroken.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[mantingerdijk]

Water weer gestegen

Na een nacht en dag regen, flinke waterafvoer in de Verlengde Middenraai, 14,52m +NAP bij de sluis Nieuw Balinge. Bij het gemaal nabij de Mantingerdijk door stuwing 14.73m +NAP.Stuw I, 15.66m +NAP; stuw II, 15.20m +NAP Mekelermerrsche Veen.Wordt nog meer regen verwacht. Bij StuwII is de grond bijgewerkt. Damwand Mantingerdijk Mantingerdijk Stuw bij gemaal Stuw I, 15.66m +NAP Stuw II 15.20m…

[jurjenkvanderhoek]

MERCUUR VERLAAT HET TRIPGEMAAL, GELUKKIG HEBBEN WE DE TEKENINGEN NOG

Herinneringen maak je niet. Herinneringen ontstaan. In en door de loop van de tijd. Toch heeft Theo de Feyter herinneringen gemaakt. Herinneringen op papier aan het Tripgemaal. Maar doet niet iedere min of meer realistisch werkende kunstenaar dat, herinneringen maken. Hij of zij zet op papier of doek, in steen of staal, een moment vast. Bevriest de idee, het gevoel van die ene tel die daarmee lange tijd kan duren. Het is een herinnering aan toen, dat moment. Maar ook de meer abstracte kunstenaar zet zijn of haar gevoel vast, spijkert de emotie op een plankje bij wijze van spreken. De emotie van een gedachtegang.

De Feyter in dit geval heeft de bewoners van het Tripgemaal in beeld vastgelegd. Als aandenken aan de tijd dat Thom Mercuur het monument bewoonde. Eigenlijk een gedenken van de periode dat het gemaal plek was voor ontmoeting en samenzijn. Die bewoners, dat zijn de lokeenden die met gebruiksmaterialen en werktuigen in verzameling aldaar stonden opgesteld. Een verleden tijd, want de zaal van het gemaal is nu leeg, klaar voor nieuwe bewoning. Voor nieuwe verhalen, voor het ontstaan va nieuwe herinneringen. Maar nu nog even duiken in het verleden. Voor nu, om herinneringen op te halen. Dat doen we graag.

In één van de kamers, voorheen kabinetten genoemd, in de westvleugel van Museum Belvédère is een opstelling gemaakt met als centrale blikvanger de stamtafel van het Tripgemaal. De tafel waaraan in de periode dat Mercuur er de scepter zwaaide menige samenkomst tot een hoogtepunt is gekomen. Alle materialen, attributen, schriften, boeken, schrijfgerei en andere vertrouwde spullen liggen er slordig op uitgestald. Precies zoals aangetroffen in het Tripgemaal. De oude kaas gesneden liggend op een plankje, de befaamde droge worst en een flesje wijn.

Thom zou zo weer kunnen binnen stappen en plaats nemen. Het is zijn plek. De tafel waaraan hij meerdere creatieve gedachten had en uitschreef. De tafel waaraan ooit de plannen voor het museum werden besproken. Verhuist van zijn galerie naar zijn museum. Eigenlijk zou de tafel ergens in Belvédère moeten blijven staan als tastbare herinnering aan degene die zich er sterk voor heeft gemaakt dat het er is gekomen. Bedacht in de jaren 50 met vrienden in de kunst en, na veel vijven en zessen - tegenslag en tegenwerking, is het in de eerste jaren van de nieuwe eeuw gerealiseerd. Maar het Tripgemaal bleef altijd de veilige haven, een plek om op terug te vallen. Een plaats van inspiratie.

Maar terug naar die kamer in Belvédère. Rond de tafel in de museale inrichting wordt de herinnering aan Mercuur's Tripgemaal levend gehouden. Vooral door de tekeningen van Theo de Feyter. Hij heeft de lokvogels gedetailleerd in beeld gebracht in hun eigen habitat. Precies zoals Mercuur deze smaakvol had uitgestald in de ruimte. Het leek altijd knus en vooral rommelig, maar het was een overdachte opstelling. Gewikt en gewogen. Alles stond op de plek waar het volgens Thom thuis was. De Feyter heeft het zo aangetroffen in de laatste weken dat Trip nog kunstgalerie en veenkamer was. Hij verbleef in die weken daar als artist in residence, ging op in de sfeer om deze als beleving in beeld te brengen. Als aandenken. Een gemaakte herinnering. De stillevens van lokeenden, blikvangers, glasservies, blocnotes, boekjes en ander verzameld materiaal, zijn zo in gouache en potlood op papier gezet zoals het er was. Daaraan heeft De Feyter wel zijn eigen beleving toegevoegd. Hij tekende niet slechts één op één, maar heeft de sfeer van de plek in beeld weten te brengen. Gevatte weergaven.

Naast dit kleurige werk hangen meerdere vlotte schetsen. Tekeningen waarop het gemaal is volgelopen met kooplustige bezoekers. Als registratie van de verkoopdagen van boeken en lokvogels die in de nadagen van het bestaan van Mercuur’s Tripgemaal zijn gehouden. In deze tekeningen weet De Feyter in rake lijnen de situatie vast te leggen. De mensen die geïnteresseerd hun gading zoeken als bewijs van het bestaan. Een aandenken, een souvenir, een herinnering. De tekenaar weet de karakters te treffen. Bijna in een karikaturale zetting, een stripverhaal, cartoonesk. De toeschouwers die zich verlekkeren aan de zo zorgvuldig opgebouwde verzameling. De geïnteresseerden die iets mee willen nemen als aandenken aan een afgesloten periode. De vrienden die weten welke de meest belangrijke stukken in de collectie zijn. Ze staan alle vereeuwigd in de getekende beschouwingen van De Feyter. Als afsluiting van een tijdperk.

Niet de stillevens van hoeken in het Tripgemaal zijn de indrukken van Theo de Feyter. Die opstelling bestond al en was smaakvol neergezet door de grote afwezige. De Feyter voegt aan dat schouwspel nog wel een eigen inzicht toe. Maar een echte indruk maakte de publieke verkoop van de souvenirs uit het gemaal op hem. Als vliegen op de stroop komen de mensen erop af. Als warme broodjes gaan de lokeenden, boeken en blikken van de hand. Een ieder wil graag een relikwie mee naar huis nemen. Met alle goede bedoelingen en met de meeste hoogachting. Dat enthousiasme, die animo of soms zelfs deze begerigheid heeft Theo de Feyter nauwkeurig verbeeld. Met enkele lijnen weet hij een gezicht, houding of beweging vast te leggen. Contouren van een gebeurtenis.

Naar aanleiding van de verkoop van het Tripgemaal en de afsluiting van de periode Mercuur heeft Museum Belvédère een nummer van het eigen tijdschrift gewijd aan dit monument en zijn bewoners. Direct betrokkenen, familie, vrienden, doen een boekje open. Over het gevoel bij, de ervaring van het pittoreske gebouw en de landelijke omgeving. Over het leven en omgaan met de typische bewoner. Eigenlijk geven zij een blik achter de schermen. Het zijn bijzondere verhalen met alle een hoogstpersoonlijke tint. Niet roze gekleurd, maar zwart, wit en grijs zoals het leven is. Een en ander wordt niet mooier voorgesteld dan dat het was, maar het was mooi en zal een gemis zijn voor de Friese kunst. Maar gelukkig hebben we de tekeningen en foto’s nog. Deze MB en de kleine tentoonstelling in Museum Belvédère markeren het einde van een lange periode waarin de familie Mercuur het gemaal bewoonde en op zo bijzondere wijze kleur gaf.

Het Museum Belvédère als nalatenschap doet voortdurend van zich spreken. Het koestert de herinneringen in de collectie, tentoonstellingen en gesprekken. Het Tripgemaal was de voedingsbodem, de bakermat voor dat museum voor Friese hedendaagse kunst en alle daarmee in relatie staande kunst rondom. Het museum van de stilte. Het museum waarin water en lucht, het landschap samen komen. En er zal zeker weer een nieuwe invulling van de ontstane leegte komen. Het gemaal zal onder leiding van de nieuwe bewoners ook wel weer een plek worden van ontmoeting en samenzijn. En zullen er nieuwe herinneringen ontstaan. Maar het zal altijd blijven herinneren aan deze voorbije tijd. De plek zal de door Thom Mercuur gemaakte sfeer blijven ademen. Dat staat vast.

Tentoonstelling Herinneringen aan het Tripgemaal; Theo de Feyter – Herinneringen op papier. Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12, Oranjewoud. Tot en met 24 september 2023. MB, tijdschrift van Museum Belvédère, 15e jaargang no.48, juli 2023.

[miklospalko]

Gouda - Nieuwe Veerstal - Gemaal De Hanepraai

[atevegter]

2275 O Zondag

Het is een rustige en stille zondag. Sinds God niet meer bestaat is de hele drukte van vroeger van kerkgang en koffiedrinken ingeruild voor rust en vrede en we lezen de krant en kijken op Facebook. Ik lees een berichtje van de grote groene gangmaker en dan is het gedaan met onze rust. Of we klaar zijn voor de unieke ervaring van deze zondag, met het pontje over de Purmer Ee, het Stinkevuil, waar…

[de-meerpeen]

Weigeren medewerker Hoogheemraadschap van terrein Microsoft was 'inschattingsfout'

Lokaal nieuws: 'Weigeren medewerker Hoogheemraadschap van terrein Microsoft was 'inschattingsfout''

MIDDENMEER – Het voorval waarbij een medewerker van Hoogheemraadschap tijdens controles op het koelcircuit werd geweigerd van het datacenterterrein van Microsoft in de Wieringermeer, was bij nader inzien een ‘inschattingsfout’. Dat schrijft de gemeente Hollands Kroon in een memo aan de gemeenteraad. “Het was een misverstand.” De medewerker wilde een kijkje nemen bij een haperend gemaal en was van…

[keynewssuriname]

Japan geeft 3 miljoen aan Suriname om pompgemalen te regelen

De pompgemalen in alle districten worden in orde gemaakt. De overheid heeft 3 miljoen US-dollars aan Grands van Japan gekregen om pompgemalen in Suriname in orde te maken. Minister Riad Nurmohamed van Openbare Werken vertelde journalisten tijdens een veldbezoek bij het pompgemaal van de Sommelsdijkse kreek naast het kabinet van de president wat er de komende maanden gebeuren zal. De bewindsman geeft aan dat er een groot project van rehabilitatie van pompgemalen en sluizen gestart is waarbij Paramaribo nu wordt aangepakt. Tijdens het veldbezoek werd duidelijk dat slechts één van de pompen bij het gemaal aan de Sommelsdijkse kreek werkt. Van de vier zijn zeker twee helemaal kapot en liggen onderdelen in het gebouw waar de pompen liggen. De minister geeft aan dat dit pompgemaal met daarnaast een sluis op de hoge prioriteitenlijst staat, omdat het voor de ontwatering van het gebied tot aan andere delen binnen Paramaribo overtollig water moet wegvoeren. De minister zegt dat andere gebieden worden aangepakt vanuit de staatsbegroting. Hij stelt dat Nickerie en Coronie vanuit eigen middelen is gerealiseerd. Het probleem met overtollig water bij grote regenval moet niet meer voorkomen in het rijstdistrict. Binnen Paramaribo moeten enkele pompgemalen worden versterkt met modernere kleine pompen die hetzelfde werk kunnen doen. De minister stelt dat de nieuwe technologie veel water kan wegpompen en deze machines niet zo duur zijn als de grote oude machines waarmee het werk gedaan werd. Ook zijn er een aantal sluiswachters opgeleid die zullen worden ingezet om het waterbeheer te reguleren. Lena Natskimorato van Japan International Corporation system die met de japanse delegatie is afgereisd voor oriëntatiebezoeken zegt dat het de bedoeling is dat ontwateringsbeheer in Suriname verbeterd gaat worden via de gegeven grands. Nurmohamed geeft verder aan dat Japan, Suriname veel kan assisteren in waterbeheer omdat het land gespecialiseerd is in oplossingen bij overstromingen en waterinfrastructuur. De japanse vertegenwoordiger geeft aan dat haar overheid bereid is haar expertise te delen en graag ziet dat de Surinaamse samenleving betere leefomstandigheden kan hebben. Read the full article

[rotterdamvanalles]

Overzicht van het Oostplein en omgeving vanaf de zusterflat aan de Maasboulevard, april 1967.

Dit plein ligt nabij de plaats waar de vroegere Oostpoort stond. Er zijn verschillende poorten van deze naam geweest. De oudste poort moet kort na 1358 zijn gebouwd. De laatste Oostpoort werd in 1836 voor afbraak verkocht. Een klein gedeelte bleef nog tot 1912 staan. De naam Oostplein werd in 1871 gebruikt voor het gedempte gedeelte van de Oostvest, ook wel Oostvestplein geheten. In 1902 werd de naam gegeven aan het plein dat ontstaan is door demping van de uit 1576 daterende kolk aan de Oostpoort.

Het Oostplein maakte tot de Tweede Wereldoorlog deel uit van Schielands Hoge Zeedijk, de primaire waterkering van Holland. Bij de naoorlogse wederopbouw is de Maasboulevard de primaire waterkering geworden. Aan het Oostplein ligt nog wel het Gemaal mr. U.G. Schilthuis van het hoogheemraadschap van Schieland en de Krimpenerwaard, een boezemgemaal dat het water uit de Rotte twee tot drie meter oppompt naar het Boerengat en de Nieuwe Maas. De metro kruist de waterbuis onderlangs.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[mantingerdijk]

Gemaal Verlengde Middenraai

Aanleg gemaal Mantingerdijk/Verlengde Middenraai: Start: 6 juli 2022. Duur: aanleg 4 weken, inclusief afwerking totaal 5 weken (ca. week 37 geheel afgerond). Om het nieuwe gemaal van stroom te kunnen voorzien, zijn door Enexis (uitvoerende partij: BAM) reeds voorbereidende werkzaamheden uitgevoerd. De werkzaamheden met betrekking tot de aanleg van het gemaal worden uitgevoerd in samenwerking met…

[beatfmheiloo]

Smeltkaasfabriek Kaptein naar Boekelermeer Heiloo

In 2021 is bedrijventerrein de Boekelermeer Heiloo een nieuw bedrijf rijker. Naast het huidige pand van Kaptein aan Het Gemaal wordt een nieuwe fabriek gebouwd.

[avondurenvanroos]

#35 Het leven is te kort om in je eigen brokstukken te zitten en niet te weten wat je er mee moet doen.

Dus ga puzzelen. 

Met Babs zat ik op de vloer van mijn kamer, een asbak en een joint tussen ons in. Mijn laptop stond opengeklapt voor me, het stond wat blank van de wierrook en de rook die we uitbliezen. Ik had een handdoek voor mijn deur gelegd in een poging de walmen tegen te houden, ergens nog wel nadenkend over de huisgenoten die ik het liefste vermeed. 

Babs was mijn maatje. Een tijdje terug even niet, maar dat maakt allemaal niet meer uit. Ze is er nu, en dat is het belangrijkste. Ze is het soort vriendin waarvan je weet dat je uiteindelijk samen in een schommelstoel op de veranda van je optrekje zit na je pensioen. Iemand waarmee je drie dagen in de week gaat bridgen en in je scootmobiel mensen uit gaat schelden op straat nadat de middagborrel verkeerd viel. 

Ik ontmoette haar in het eerste jaar van mijn studie. Ze stroomde in op mijn richting na de herfstvakantie. Ik had net mijn haar blauw geverfd, droeg te veel zwarte kleren die kapot waren en rookte als een ketter omdat school te enige plek was waar ik kon roken omdat ik de ballen niet had om het op te biechten aan mijn ouders. Ze stapte binnen tijdens de eerste les, met een bordeauxrood bolhoedje op haar bruine haren waar dreads in zaten, tunnels in haar oren. Tussen alle jonge kinders die net van de middelbare af kwamen gerold sprong ze naar voren omdat ze meer een eigen persoon was dan de rest. Ze was al gevormd door zichzelf en dat kon je zien. Ze maakte indruk op mijn zeventienjarige ik. Nadat ze me had geholpen met een opdracht en we elkaar buiten hadden gespot als mede-roker, wisten we dat het goed zat. Een paar dagen later ging ik plaatjes bij haar luisteren en sinds dien laten we ons beiden een beetje meewaaien met elkaars storm. 

We keken naar huizen terwijl Babs sukkelde met haar nieuwe tweedehands telefoon, (want wie vind het overzetten van Whatsapp-backups van Iphone naar Android nu makkelijk). Januari was ineens al op de helft en de realisatie dat 2017 echt voorbij was en niet net begonnen was moest nog even op mijn stonede brein indalen. Babs bekeek oude foto’s en vertelde kort stukjes geschiedenis die al zo ver weg leken dat het bijna eng werd. 

‘Ik heb echt het gevoel dat ik niets heb gedaan in 2017,’ verzuchtte het meisje naast me met een mismoedige grijns. Babs kon lachen met haar mondhoeken naar beneden, haar bruine ogen glommen dan mee. 

‘Dat heb ik ook,’ ik gaf haar de joint. ‘2017 was net een lange, vermoeiende week. Een beetje regen, een beetje warm en een beetje koud.’

‘In de zomer heb ik alleen maar in het park zitten smoken,’ ze hield haar hand quasi verontwaardigd voor haar mond, in retrospect was het misschien een slechte tijdsbesteding, maar er was wel van genoten. 

‘Ik heb alleen maar in mijn nest liggen blowen,’ 

we lachten. Want het maakte niets uit. Er was een nieuw jaar begonnen. Die tijd was geweest, we konden niet terug en er meer uit halen. We konden de minuten niet meer uitrekken, we konden niet meer van onze luie reet komen en iets met onze dag doen. Er was een nieuw jaar, nieuwe dagen, nieuwe tijd. 

Voor Babs was 2018 goed begonnen. Ze had een man met een snor aan de haak geslagen, die in Amsterdam woonde. Hij had een auto, een baan en hij viel voor haar alsof de aarde onder zijn voeten verdween. En zij deed hetzelfde. 

Om me heen begon iedereen 2018 met goede veranderingen. Dingen gebeurden, iedereen kwam iemand tegen, iedereen vond stukjes geluk. Ik bleef er een beetje achteraan sukkelen met mijn halfslachtige Tinder-gesprekken en one-nightstands mensen waarvan het bijna sociaal ongeaccepteerd was. Ik wilde al de romantische kleffe opsmuk, de ochtenden naar elkaars gezicht vol slaaprimpels staren en samen ontbijten, samen de wereld aan gaan. 

2018 was een nieuw jaar, vol mogelijkheden. Mijn plannen werden langzaam reëeler, ook al besteedde ik er bij lange na niet genoeg tijd aan om ze uit te werken. Mijn volgende stappen werden steeds iets duidelijker en dat maakte dat het nare gevoel in mijn borst langzaam weer verdween. De beklemmende angst die kwam met de twijfels in mijn hoofd. Het constante gemaal van mijn gedachten. De vizueuze cirkel waarin ik mezelf had geworpen doordat ik rondjes bleef rennen in mijn vastgeroeste gewoonten. Ik beklom geen bergen, ik was een muis in een molen. Ik voelde me slecht dat ik alleen maar blowde en Netflix afstruinde in mijn vrije tijd, en deed vervolgens precies dat om me beter te voelen. Ik zat meer in mijn eigen hoofd, na te denken over alles wat ik wilde veranderen aan mijn eigen bestaan, dan dat ik meedeed aan de wereld om me heen. 

 Misschien was dat nu eindelijk duidelijk genoeg voor me om er iets aan te veranderen. 

En dat probeerde ik, maar do or do not. There is no try. Dat wist ik ook wel. Maar weten is iets anders dan doen. 

2018 had ik ingeluid in mijn oude studentenhuis. Toen Hannah, een collegatje, had gevraagd wat ik deed met Nieuwjaar, nadat ze had geklaagd over haar gebrek aan een goed plan, nodigde ik haar uit om mee te gaan. Het was een patroon geworden, ik had eerder besluitloze mensen meegesleept naar dat huis met de jaarwisseling. Het lieve meisje met het rode haar zou van harte welkom zijn en dat wist ik. 

We maakten onszelf mooi, aten sushi op mijn laminaat en dronken Cava en witte wijn. De Top 2000 stond op mijn laptop aan, we zongen mee en lachten terwijl we elkaar licht aangeschoten verhalen vertelden en klaagden over onze bazen. 

Daarna fietsten we Eindhoven door, giechelig door de significantie van de avond, het naderende nieuwe jaar. In Woensel aangekomen fietsten we achterom. Gio liet ons door de poort en we zetten onze fietsen in de stalling die gestolen was van een willekeurige bar in Eindhoven, lang vergeten welke precies en van een paar generaties bewoners voor ons. Pim vloog me om mijn nek op het dakterras nadat hij zich had voorgesteld aan Hannah. 

Boven was het nog leeg en was iedereen verspreid over de woonkamer en de keuken aan de straatkant. Tieme en zijn vriendin stonden bij een opgezette draaitafel met speakers, enorm in de lachwekkend kleine woonkamer. Jochem stapte op me af voor een knuffel met een grote glimlach en een biertje in zijn hand. Hannah ging rond met uitgestoken hand, haar rode haar en wangen gaven haar een warme gloed die me vrolijk maakte. Ik was blij dat ik haar mee had genomen en begon een zoektocht naar wijnglazen voor ons. De prosecco die ik snel in de Jumbo had gekocht zette ik koud in Tieme’s koelkast boven. Hannah volgde me de gangen door toen ik naar de rest in de andere keuken liep. Ik stak mijn hoofd de hoek om en zocht gezichten die ik kende tussen de mensen die zich hadden verzameld in de smalle ruimte. 

Gio zwaaide naar me met zijn peuk, Joris knikte, er waren twee meisjes die ik niet kende en uiteindelijk viel mijn oog op Philip. Philip met zijn bar-slechte uithoudingsvermogen en kleine pik. Arme jongen. Ik gaf hem mijn liefste glimlach als een welgemeende sorry voor dat ik het had afgekapt via Whats-app (maar kom op, we waren niet echt vollop aan het daten of zo, we hadden een keer slechte seks, het is no biggie, toch?) en hij glimlachte terug, wat me zo geruststelde dat ik het met een laatste beetje moeite los liet. 

‘Zijn hier wijnglazen?’ Ik keek hoopvol rond. Een van de meisjes reikte me een hele rij plastic champagneglazen aan. 

‘Alsjeblieft, dit is makkelijker dan glas’, ik knikte enthousiast. 

Het feestje kon beginnen. 

De avond verliep zoals het soort rivier waarop je gaat kajakken, niet te wild, niet te gek, maar je hebt plezier. Het is chill, geen stress, geen druk om er iets geweldigs van te maken, want het brengt je waar het je brengt. 

We werden dronken, Hannah speelde kaartspelletjes met de vrienden van Pim en Tieme, ze draaiden zelf muziek, waardoor er constant verzoekjes werden ingevoerd, afgedwongen en rond geroepen. Het was een gecontroleerde chaos die zoals altijd voelde als thuis en het was heerlijk. 

En Hannah lachte veel, wat me goed deed. Ik had veel nieuwe mensen ontmoet in 2017, waaronder zij, en het was een fijne gedachte dat ik er 2018 mee in ging. 

Tegen twaalf uur ontstond zoals ieder jaar een opstopping bij de trap naar de voordeur terwijl iedereen probeerde op tijd buiten te komen. Hannah en ik stapten net buiten toen de aftelling stopte en het geschreeuw begon. Iedereen begon elkaar uitbundig gelukkig nieuwjaar te wensen. Dit soort momenten zijn een tentoonstelling van collectief geluk. Even puur het leven. Mensen die hun nieuwe jaar tegemoet schreeuwen met vuurwerk en euforie. Iedereen lacht, iedereen is buitenadem als ze uiteindelijk stoppen om stil te staan en te kijken naar het vuurwerk wat boven hun hoofden los is gebarsten. 

Mijn ouders had ik al twee keer aan de lijn gehad, dus belde ik niemand. Hannah en ik kregen sterretjes in ruil voor een glas van de prosecco die ik had bewaard voor dat moment en ik rende rond om zo veel mogelijk mensen te voorzien van een kletsje goedkope meuk met bubbels, waarna we de sterretjes aanstaken en als kleine meisjes de lange stokken door de lucht zwierden en zo hard lachten dat onze wangen pijn deden. Pim reikte me een joint aan en ik was zo blij dat ik niet te veel moeite had gestoken in mijn plannen voor de desbetreffende avond dat ik dacht dat mijn gezicht voor altijd zou blijven hangen in de gekke grijns die ik op mijn lippen droeg. 

Alles was zo compleet dat het schandalig was. Ik had Nieuwjaar vrij gehouden voor mijn werk en was niet ingepland, waardoor er een groot zwart gat ontstond waar een  vet feestje zou moeten zijn volgens de regels. Dus was ik terug gekeerd naar waar ik al twee jaar was tijdens de jaarwisseling, thuis. 

Nadat iedereen weer terug naar binnen druppelde besloten Hannah en ik naar Robin te gaan. Robin was een collegatje van ons wat praktisch in dezelfde straat woonde als waar ons feestje gaande was. We trokken onze jassen weer aan en liepen een beetje wankel en melig naar haar huis. Een paar dagen eerder had ik Hannah toegefluisterd dat ik een kleine, best wel grote crush op het meisje had en dat alle flirterige grapjes wat dieper gingen dan misschien leek. Als ik met haar moest werken kon ik alleen een eindeloze stroom complimentjes en borderline seksueel getinte grappen maken over onze niet bestaande toekomst. 

‘Ik zou je doen’. was meerdere malen uit mijn mond gevlogen, maar ze lachte hard met me mee en bleek tot heden redelijk hetero. Wel had ze me beloofd dat ze met me zou trouwen als ik haar een Victoriaans landhuis en twee labradors kon bieden, een voorstel wat ik zelf had geopperd. 

De laatste keer dat ik gevoelens had voor een meisje was toen ik een beetje viel voor Camila, met haar stoere looks en heerlijke humor, maar die voor Robin waren wat intenser en hardnekkiger. Voor ik ging slapen dacht ik aan kleine zilveren sterretjes die ze in haar oren droeg. 

Hannah plaagde me met mijn gevoelens door blikken naar me te werpen terwijl ze tegenover me zat. Robin was naast me gaan zitten, haar lange blonde haar was los en viel over haar schouders en haar rug. Ze konden me opvegen toen ik zag dat ze de laarzen droeg waarover ze me had verteld. Toen ze net nieuw waren had ze er frietuur vet overheen laten vallen en ze verpest, maar ze bleef ze koppig dragen. Dit meisje was te veel voor me om te handelen. 

Dat versterkte toen ik even een rookpauze nam op het balkon en ze bij me kwam staan. Ze rilde in haar dunne truitje en ik sloeg mijn sjaal om haar heen. 

‘Leuke vriendinnen heb je,’ zei ik gemeend. 

‘Ja, het zijn wel een stel gekkies hoor,’ ze lachtte en keek me aan. ‘Die ene die net de oren van jouw hoofd af kletste is die ene chick die haar studie steeds faalt en niets uitvoert.’

Een mollig meisje met een bril en simpele paardenstaart had mijn plotselinge drang naar nicotine aangewakkerd met een verhaal over haar werk. Het was een gesprek waar ik een beetje in gevallen was door beleefde vragen waar ik spijt van had en ze zoveel klaagde dat ik er na enkele minuten al moe van werd. 

‘Ah, dat verklaard een hoop’, mompelde ik met rook uit. Robin kwam dichterbij staan en ik hechtte er waarschijnlijk te veel waarde aan. Ik kon mezelf niet weerhouden en stelde me voor hoe het zou zijn om haar te zoenen. Er was een vibe gaande die ik me misschien verbeelde, maar wel voelde. 

Niet dat ik er iets mee deed. Ze was straight en tenzij ze zelf iets zou insinueren zouden de fantasieën geen werkelijkheid worden. Al maakte ze me wel een beetje hot and bothered met haar aangeschoten gegiechel en de ondeugende glans in haar ogen. Ik leunde zo nonchalant mogelijk tegen het muurtje van het dakterras aan, rookte en luisterde naar Robin’s vrolijke geroddel. 

En Hannah zat binnen om zich heen te kijken en te glimlachen. We mengden ons weer met nieuwe drank in Robins vriendinnengroepje en aten de restjes van de hapjes op tafel totdat de dames besloten nog even Stratum te checken. 

We namen weer afscheid en wensten elkaar een fijne avond voor Hannah en ik weer terug liepen naar mijn oude studentenhuis. 

Eenmaal weer binnen en boven bleek dat bijna alle vrienden van Pim en Tieme al vertrokken waren, waardoor ik Pim een beetje sipjes aantrof. Tieme stond nog steeds te draaien, er werd nog een beetje gedanst. Veel van de andere bewoners waren gaan stappen, maar de kern was nog goed. Wat vermoeider en rustiger rookten we nog een paar jointjes, kletsten we en dansten we. Hannah blowde niet maar vond het niet erg dat ik dat wel deed en daar maakte ik goed gebruik van. 

Om vier uur ‘s nachts stond de bank weer terug in de woonkamer en waren er stoelen neergezet waar iedereen een beetje overheen hing en mee bewoog op de nog steeds door dreunende muziek. Hannah viel bijna in slaap toen ze besloot naar haar logeeradres te fietsen (ze had bijna een relatie maar nog niet helemaal), dus liet ik haar uit via de achterdeur. Bij de poort bleven we nog even staan voor een korte nabespreking en een knuffel. 

‘Ik vond het echt heel leuk dat ik nieuwjaar met jou heb mogen vieren’, ik sloeg mijn armen om haar heen. We namen uitgebreid afscheid en ze beloofde te appen als ze thuis was, mits ze het niet vergat. Ik beloofde mijn telefoon te checken, mits ik het niet vergat. 

‘Niet precies out met een bang, maar misschien begin ik wel met een bang’, zei ze nog triomfantelijk. ‘Als ik niet te moe ben.’

Ik zwaaide haar uit en liep de brandtrap weer omhoog waar ik tot half tien ‘s ochtends met Pim op de bank bleef hangen en jonko’s bleef roken terwijl we Netflix keken en de slaap bevochten. 

Laatst schreef ik per ongeluk bijna 2015 en nu is dat ineens drie jaar geleden hoe is dit gebeurd en mag de tijd even stoppen alsjeblieft?

[atevegter]

2359 De nieuwe sluis

2359 De nieuwe sluis

De naam van de Nieuwendam, waar nu bij de N247 het nieuwe gemaal gebouwd wordt, zegt het al. Ook al ligt hij er al een tijdje, ooit was hij nieuw en daarvoor was hij er niet. Er was ook een oude dam, midden in Monnickendam en die heette daarom al snel de Middendam, ook met een fraaie sluis eronder. De mensen van de aanleg van het nieuwe gemaal (met Europese subsidie) hadden wel een vermoeden van…

[havenpoort]

Historie waterwinning in de Amsterdamse Waterleiding Duinen

In de Amsterdamse Waterleidingduinen wordt sinds 1853 water gewonnen, waarmee dit het oudste waterwingebied van Nederland is.

Aanvankelijk werd ondiep grondwater uit het freatische watervoerende pakket (“Bovenduin”), afkomstig van neerslag, onttrokken met freatische winmiddelen. Freatisch grondwater is grondwater waarin de stijghoogte (de waterdruk) alleen afhangt van de hoogte van de waterkolom.

Het systeem van waterwinning en voorraadvorming bestond uit peilbeheersing in een stelsel van winkanalen met drainerende oevers. Om aan de toenemende vraag te voldoen werden de kanalen verdiept.

Rond 1880 resulteerde dit in een grondwaterstandsverlaging van ongeveer 3 m. Hierdoor werd het voorheen natte duingebied droog.

In 1903 werden bronnen geboord om diep duinwater te kunnen winnen. Na verloop van tijd werd het opgepompte water zouter, doordat de zoetwaterlens kleiner werd en als gevolg daarvan zout water werd aangetrokken.

Tussen 1953 en 1968 werden infiltratiegebieden aangelegd om zoet Lekkanaalwater te infiltreren in kanalen en infiltratiepanden (bekkens). Momenteel wordt dagelijks gemiddeld circa 170.000 m³ water ten behoeve van de drinkwaterproductie gewonnen.

De eerste winkanalen

In het middenduin zijn de eerst gegraven winkanalen het Zwarteveldkanaal (1853 en 1856), het Nieuw Kanaal (1863), het Van Lennepkanaal (1863), het Barnaartkanaal (1865) en het Van der Vlietkanaal (1876). 

Tijdens de modernisering van het waterwinningssysteem zijn de meeste kanalen verbreed en verdiept. De tak naar het noorden van het Zwarteveldkanaal werd in 1901 gedempt. Een deel van het Nieuw Kanaal werd ook in 1901 uit het systeem gehaald en heeft daardoor nog de oorspronkelijk vorm van de eerste winkanalen. Deze watergang draagt de naam ‘De Spruit’. 

Oranjekom

In 1851 stak de Prins van Oranje de eerste spade in de grond voor de aanleg van de Duinwaterleiding. Het is nog steeds de verzamelvijver van al het in de AWD gewonnen water.

Van Lennepkanaal

Naar Jacob van Lennep, die in 1851 de Duin-Watermaatschappij heeft opgericht en tot 1868 fungeerde als president-directeur. In 1853 werd het eerste drinkwater gedistribueerd. Het kanaal is gegraven in 1863 en in 1956 veranderd in een toevoersloot voor de aanvoer van rivierwater.

Sprenkelkanaal

Gegraven in 1852; verbreed en verdiept in 1882 en 1901. De huidige vorm dateert uit 1966

Zwarteveldkanaal

Gegraven in 1853; liep oorspronkelijk in noordelijke richting. In 1856 naar het westen verlengd. In 1865 en 1882 is deze verlenging verbreed en verdiept, waarna het in de volksmond “”het verbrede” werd genoemd.

De tak naar het noorden is in 1901 verlaten en gedempt. Het gehele kanaal is toen weer verbreed en verdiept. In 1955 is het laatste deel opnieuw verbreed; het eerste stuk is nog steeds in de oude staat met steile, begroeide taluds.

Nieuw Kanaal

Het zuidelijke deel is gegraven in 1863; in 1872 is het naar het noorden doorgetrokken. Het werd ook Pottekanaal genoemd omdat destijds enkele schachten boven het water uitstaken.

Barnaartkanaal

Gegraven in 1865 in het aan Jonkheer W.P. Barnaart toebehorende Zandvoorts duin.

Van der Vlietkanaal

Genoemd naar Willem van der Vliet, die van 1851 tot 1896 tot de directie van de Duin-Watermaatschappij behoorde.

Het kanaal is gegraven in 1876 en verlengd in 1901.

Kromme Schusterkanaal

Genoemd naar Leo Schuster, die op 12 mei 1852 benoemd werd tot commissaris van de Duin-Watermaatschappij, als opvolger van Thomas Moxon, Schuster was tevens directeur der Spoorwegen van London en Brighton.

Het kanaal is gegraven in 1879.

Van Limburg Stirumkanaal (Gedempte)

Graaf Leopold van Limburg Stirum, gaf in 1883 aan de Duin-Watermaatschappij vergunning om in zijn eigendom, de van Limburg Stirumduinen, een kanaal van 2000 meter lengte te graven.

Daarvan zijn in 1994/12995 de zuidelijke 1500 meter gedempt om de grondwaterstand te laten stijgen tot het niveau van voor de waterwinning.

In de toen ontstane van Limburg Stirumvallei liggen inmiddels enkele kwelplassen. In het voorjaar van 2007 werd ook het noordelijk deel van het kanaal gedempt en omgevormd tot een dynamisch stuivend duinlandschap.

Westerkanaal

Gegraven in 1888. Aanvankelijk een geïsoleerd kanaal, waarvan het water door een gemaal, de watermachine, naar het Zwarteveldkanaal werd gepompt. In 1935 werd het door het Noordoosterkanaal met de Oranjekom verbonden.

In 1911 werd geconstateerd dat het grondwaterpeil inmiddels 1 m was gedaald, dat vochtige duinvalleien waren verdwenen en dat duinbeken en duinrellen opdroogden. 

Omdat de vraag naar drinkwater in de jaren vijftig toenam, werd de hoeveelheid grondwater dat hiervoor beschikbaar was, onvoldoende. Vanaf dat moment is men begonnen met de kunstmatige infiltratie van rivierwater. 

Vanuit de Lek bij Nieuwegein wordt water naar het duingebied geleid. Het Lekwater wordt naar een gegraven stelsel van infiltratiekanalen gevoerd van waaruit het Lekwater in de bodem infiltreert en op natuurlijke wijze wordt gezuiverd. Tot de jaren zeventig was het Lekwater van slechte kwaliteit, inmiddels is de kwaliteit van het rivierwater sterk verbeterd. Door de aanvoer van Lekwater is een einde gekomen aan de kwantitatieve verdroging. Echter door de aanvoer van gebiedsvreemd water en de onttrekking van grondwater is van een natuurlijk duinsysteem geen sprake meer.

De modernere winkanalen

Belangrijke uitbreidingen op het oorspronkelijke waterwinningssysteem waren het Kromme Schusterkanaal (omstreeks 1900), het Rechte Schusterkanaal (omstreeks 1900) en het Noordoosterkanaal (1935). Het Noordoosterkanaal vormt samen met het Westerkanaal de hoofdaderen van de drinkwaterproductie.

Het betonkanaal heeft een verharde bodem om te voorkomen dat het water wegzakt op de weg naar het hoger gelegen infiltratiegebied.

In het 1e. kwartaal van 2019 is het betonkanaal vervangen door een buis. Het beton van het kanaal was lek. Net voorbij de Schulpendam komt het water weer boven.

Noordoosterkanaal

Gegraven in 1932-1935 als hoofdader voor de toevoer van water naar de Oranjekom.

De infiltratiewerken

De laatste ingrijpende verandering in het waterwinningssysteem was de aanleg van de infiltratiegeulen, de smalle toevoersloten en de betonsloot en het verdiepen van de voorraadkanalen. De eerste geul werd in 1955 aangelegd en de laatste geul in 1968.

In 1957 stroomde het eerste Rijnwater de infiltratiegeulen binnen en kwam de omschakeling van natuurwaterwinning naar rivierwaterinfiltratie tot stand.

De technici hebben de geulen in volgorde van realisatie genummerd, waardoor aan de nummers de geschiedenis van de aanleg van de infiltratiewerken is af te lezen. 

Het infiltratie gebied is het duinterrein waarin men, via infiltratiegeulen, voorgezuiverd rivierwater aanvoert om het na bodempassage terug te winnen in de dieper gelegen kanalen.

Van Noord naar Zuid onderscheidt men het eerste, tweede en derde infiltratiegebied.

Het eerste tussen het Noordoosterkanaal en de Duizendmeterweg.

Het tweede ligt ten zuiden daarvan en is vrij vierkant van vorm.

Het zuidelijkste noemt men het derde, tot aan het kruispunt van Wester- en Schusterkanaal.

De aanleg en inrichting duurden van 1955 tot en met 1968.

Betonkanaal

De eigenlijke naam is Toevoersloot. De toevoersloot dient voor de aanvoer van voorgezuiverd rivierwater naar de infiltratiegebieden.

Oosterkanaal

Gegraven in 1954 om het water af te voeren van de zogenaamde diepe bronnen tussen de Oranjekom en het Oosterkanaal.

Het kanaal is deels in 1995/1996 gedempt en omgevormd tot Oosterduinrel. Het water van de diepe bronnen wordt nu via een buisleiding afgevoerd.

4 november 2019

[keynewssuriname]

Japan geeft 3 miljoen aan Suriname om pompgemalen te regelen

De pompgemalen in alle districten worden in orde gemaakt. De overheid heeft 3 miljoen US-dollars aan Grands van Japan gekregen om pompgemalen in Suriname in orde te maken. Minister Riad Nurmohamed van Openbare Werken vertelde journalisten tijdens een veldbezoek bij het pompgemaal van de Sommelsdijkse kreek naast het kabinet van de president wat er de komende maanden gebeuren zal. De bewindsman geeft aan dat er een groot project van rehabilitatie van pompgemalen en sluizen gestart is waarbij Paramaribo nu wordt aangepakt. Tijdens het veldbezoek werd duidelijk dat slechts één van de pompen bij het gemaal aan de Sommelsdijkse kreek werkt. Van de vier zijn zeker twee helemaal kapot en liggen onderdelen in het gebouw waar de pompen liggen. De minister geeft aan dat dit pompgemaal met daarnaast een sluis op de hoge prioriteitenlijst staat, omdat het voor de ontwatering van het gebied tot aan andere delen binnen Paramaribo overtollig water moet wegvoeren. De minister zegt dat andere gebieden worden aangepakt vanuit de staatsbegroting. Hij stelt dat Nickerie en Coronie vanuit eigen middelen is gerealiseerd. Het probleem met overtollig water bij grote regenval moet niet meer voorkomen in het rijstdistrict. Binnen Paramaribo moeten enkele pompgemalen worden versterkt met modernere kleine pompen die hetzelfde werk kunnen doen. De minister stelt dat de nieuwe technologie veel water kan wegpompen en deze machines niet zo duur zijn als de grote oude machines waarmee het werk gedaan werd. Ook zijn er een aantal sluiswachters opgeleid die zullen worden ingezet om het waterbeheer te reguleren. Lena Natskimorato van Japan International Corporation system die met de japanse delegatie is afgereisd voor oriëntatiebezoeken zegt dat het de bedoeling is dat ontwateringsbeheer in Suriname verbeterd gaat worden via de gegeven grands. Nurmohamed geeft verder aan dat Japan, Suriname veel kan assisteren in waterbeheer omdat het land gespecialiseerd is in oplossingen bij overstromingen en waterinfrastructuur. De japanse vertegenwoordiger geeft aan dat haar overheid bereid is haar expertise te delen en graag ziet dat de Surinaamse samenleving betere leefomstandigheden kan hebben. Read the full article