#Margaretha Geertruida Zelle

[fromthedust]

Margaretha Geertruida MacLeod, born Zelle aka Mata Hari (Dutch, 1876 -1917)

Mata Hari, c. 1905

In 1905 she renamed herself Mata Hari, a Malay expression for the Sun (literally, “eye of the day”). Tall, extremely attractive, superficially acquainted with East Indian dances, and willing to appear virtually nude in public, Mata Hari was an instant success in Paris and other large cities. Throughout her adult life she had numerous lovers, and many of them were military officers. Some of the liaisons involved money.

The facts regarding her espionage activities remain obscure . . . on July 24–25, 1917, she was tried by a military court and sentenced to death. Some three months later she was shot by a firing squad. In the years following her death, Mata Hari became the subject of numerous books and movies. As more information was uncovered, doubts arose over her guilt. The German government publicly exculpated her in 1930, and the French dossier documenting her activities reportedly indicated her innocence. In 2017 France released various documents relating to Mata Hari, and they led many to believe that she had been a scapegoat of French officials looking for someone to blame for the country’s setbacks in the war. In addition, it was speculated that her disregard for societal norms also played a role in her arrest, conviction, and execution.

[stregh]

Margaretha Geertruida Zelle,

nome d’arte

Mata Hari (1876-1917).

In malese Mata Hari significa "giorno" o "occhio del sole". Foto: Robert Hunt.

Nelle prime ore del 15 ottobre 1917, Mata Hari, una delle spie più famose del 20° secolo, fu svegliata nella sua cella di prigione. Era giunta la sua ora. Su sua richiesta fu battezzata e, data una penna, inchiostro, carta e buste, Mata Hari fu autorizzata a scrivere due lettere, che la direzione del carcere non spedì mai. Scarabocchiò frettolosamente gli appunti prima di indossare le calze nere, i tacchi alti e un mantello di velluto bordato di pelliccia.

Dalla prigione di Saint-Lazare fu trasferita al castello di Vincenne, alla periferia di Parigi. Erano appena passate le 5:30 quando affrontò il plotone di esecuzione composto da 12 fucilieri. Le venne offerto una benda per gli occhi, ma lei rifiutò: la leggenda narra che mentre gli ufficiali prendevano la mira, Mata Hari mandò loro un bacio. Dei dodici colpi, solo quattro la colpirono. Nessuno reclamò il corpo, il quale fu trasportato all'Istituto di medicina legale di Parigi, sezionato e in seguito sepolto in una fossa comune.

Nata nel 1876 nei Paesi Bassi, Margaretha era stava svezzata nell'agio, ma si trovò presto a dover fare i conti con l'indigenza dopo il tracollo finanziario della sua famiglia. Nel1890 il padre l’abbandonò e la madre morì l’anno dopo. Lasciata la casa natale il padrino la mandò in un collegio per future maestre, ma le eccessive attenzioni del direttore la costrinsero ad abbandonare la scuola .

A 19 anni Margaretha , quattro mesi dopo aver risposto a un annuncio di cuori solitari, si ritrovò sposata con Rudolph "John" MacLeod, un ufficiale alcolizzato dell’esercito delle indie orientali che aveva quasi il doppio della sua età. Il matrimonio non fu dei più felici. Il marito aveva pochi soldi e molti debiti e un buon numero di relazioni extraconiugali.

Nel 1897, in viaggio verso Sumatra con il figlio Norman-John e il marito, Margaretha scoprì che quest’ultimo le aveva trasmesso la sifilide.

Nel 1898, la coppia ebbe una bambina, Louise Jeanne, ma la loro relazione non migliorò.

La famiglia venne sconvolta dalla tragedia della perdita del piccolo Norman, che morì l’anno dopo, probabilmente avvelenato (forse a causa di medicinali o per vendetta). Nonostante gli sforzi per riprendersi dal grave lutto, la vita continuò a essere insopportabile per la giovane madre, che arrivò a sfiorare la follia.

Nel 1902, Margaretha e il marito si separarono definitivamente; lui ottenne la custodia della bambina, mentre lei si trasferì a Parigi per tentare la fortuna.

Consacrata, il 18 agosto 1905, dopo l'esibizione al teatro dell'Olympia, come l’«artista sublime», Mata Hari iniziò una tournée che fu un vero e proprio trionfo, venendo incontro alla fantasia, ingenua e torbida e al fascino proibito dell'erotismo. Alla fine del 1911 raggiunse il vertice del riconoscimento artistico al Teatro alla Scala di Milano.

Mata Hari era considerata la donna più affascinante e desiderabile di Parigi: frequentava uomini altolocati che la riempivano di regali costosi solo per godere della sua compagnia.

Nel 1914 si recò a Berlino per un nuovo spettacolo, ma quello spettacolo non ebbe mai luogo: con l'assassinio del principe ereditario austriaco, finì la Belle Epoque ed ebbe inizio la Prima guerra mondiale.

Mata Hari viaggiava molto e, per questo, catturò l’attenzione del mondo del controspionaggio. Nell’autunno del 1915, la danzatrice ricevette una cospicua somma di denaro dai tedeschi per svolgere attività spionistica a favore della Germania. Mata Hari accettò e così venne arruolata nelle file segrete del Kaiser; agente H21 fu il nome in codice che le venne assegnato.

Tuttavia, giunta in Francia, la danzatrice pensa di poter guadagnare ancor di più arruolandosi anche per i servizi segreti francesi.

Inizia la doppia vita dell’agente Mata Hari costretta a tenere i rapporti con due nazioni avversarie, a muoversi in due paesi lavorando per entrambi.

Su di lei sono puntati gli occhi dei servizi segreti di tre paesi: i Deuxième Bureau di Parigi, i primi a insospettirsi e a pedinarla, gli Abteilung IIIb di Berlino e infine i Secret Intelligence Service di Londra. I tedeschi sono i primi ad avere le prove del suo tradimento e vogliono che anche i francesi la scoprano per poterla così eliminare.

L'ipotesi che i tedeschi avessero deciso di disfarsi di Mata Hari - rivelandola al controspionaggio francese come spia tedesca - poggia sull'utilizzo da loro fatto in quell'occasione di un vecchio codice di trasmissione, già abbandonato perché decifrato dai francesi, nel quale Mata Hari veniva ancora identificata con la sigla H21. In tal modo, i messaggi tedeschi furono facilmente decifrati dalla centrale parigina di ascolto radio della Torre Eiffel.

Il 2 gennaio 1917 Mata Hari rientrò a Parigi e la mattina del 13 febbraio venne arrestata nella sua camera dell'albergo Elysée Palace e rinchiusa nel carcere di Saint-Lazare.

Durante il processo, i tanti ufficiali francesi dei quali fu amante, interrogati, la difesero, dichiarando di non averla mai considerata una spia.

Fu giustiziata nelle prime ore del 15 ottobre 1917. Aveva 41 anni.

Immagine: Mata Hari posa con un vestito di pizzo agli inizi del XX secolo

Fonti:

enciclopediadelledonne di Ludovica Midalizzi

Wikipedia

storicang matahari, di Pat Shipman

i

[parfumieren]

Happy Birthday, Mata Hari...

Today (August 7th) is the birthday of Margaretha Geertruida Zelle MacLeod-- the dancer, sex symbol, and spy better known as Mata Hari. What scent best suits the occasion? Perhaps the ghost of the guest of honor will guide my hand...

First, a bit about Margaretha. Forcibly transplanted to colonial Java by a philandering husband, this young Dutch-born mail-order bride found comfort in studying traditional Indonesian dance. A local dance troupe proved supportive-- as did one of her husband's fellow Army officers, with whom she absconded from her marital prison. In 1897, she renamed herself "The Eye of the Day" and freed herself from domestic bondage for once and for all.

Today, we remember Mata Hari as an infamous World War I double agent whose life ended in front of a firing squad. But in her heyday, she - alongside Isadora Duncan, Loïe Fuller, and Ruth Saint Denis - ushered in an era of "sacred dance", which incorporated tribal, ceremonial, and contemporary movement, fusing East and West.

In fact, it's this sense of emerging from one matrix to immerse oneself in another that makes Mata Hari and Guerlain's Elixir Charnel Oriental Brûlant a heavenly match. At once simple and sumptuous, Oriental Brûlant excels at bridging cultures through scent as deftly as its namesake did through dance.

It begins with a dense sweet top note that says "vanilla" in as many languages as it can. As it progresses, it becomes more transparent, ascending from deepest plum to the aforementioned misty mauve, where it seems to pause and hold its breath. There it remains for hours and hours-- comforting, reassuring, never cloying or annoying, a mystical scent meditation.

Inasmuch as Spanish jijona turrón, Italian torrone, French nougat, German marzipan, Czech turecký med, Israeli halvah, Turkish loukhoum, Indian halwa, Japanese yōkan, and American fudge all lie on the same confectionary spectrum, one can trace the path of a single idea spurred by common hunger across a hundred national boundaries in its quest for manifestation. And actually, candy isn't a bad metaphor for Oriental Brûlant, which smells like an imported sweet concocted from honey, orangeflower water, and almond paste layered between fragile sheets of rice paper. It's an uncommon dessert of the high-calorie variety. It may be an acquired taste for some, but not me-- I was charmed by it from the first.

A side note: Oriental Brûlant is tinted pale mauve, a hue historically associated with a number of contradictory social conventions. Invented in 1856 by Sir William Henry Perkin, "mauveine" dye became popular as a half-mourning color for women in transition from a state of bereavement. By the Gay Nineties -- dubbed the "Mauve Decade" by social essayist Thomas Beer -- the color had amassed a following among artists, poets, and mystics whose social and sexual mores ran counter to those of the establishment. Oscar Wilde, Aubrey Beardsley, Aleister Crowley… and of course Mata Hari.

____________

In my perfume travels, I have found to my dismay that all saffron perfumes smell alike in the end. What seemed extraordinarily novel the first time I encountered it (in Olivia Giacobetti's Safran Troublant, to which I remain imperishably hooked) now seems as uniform as if die-stamped by machine.

Time and again, saffron is paired off with the same old partners -- rose, cardamom, steamed milk, sandalwood -- only to end up carrying them all on her broad back. I'm certain she gets weary of these arrangements, but is too mild-mannered to say so. Like a superhero recruited not to some global justice league but the local PTA, she gamely offers to run the next bake sale, knowing full well she'll end up saving the world.

What if saffron took a holiday?

Histoires de Parfums' 1876 Mata Hari is one of the best saffron perfumes I've ever smelled... only it doesn't have a lick of saffron in it. All of her usual dance partners have gathered in one place to scratch their heads at the saffron-shaped vacancy in their midst. Where is she? they're thinking. Not me: I'm getting too big of a kick out of watching the gang sweat bullets at the prospect of doing all the heavy lifting.

Luckily, everyone pitches in and gets this baby off the ground. Rose and sandalwood know all the steps, and lychee provides the fresh perspective of a newcomer to the scene. Substitute cumin for cardamom? Yes, please-- it makes for a slightly more ballsy drydown in place of the usual oeufs à la neige. All together, 1876's components do such a good job of filling in for the missing piece that you'd swear she was present and accounted-for the whole time.

If Guerlain's Oriental Brûlant is our antiheroine all dressed up in her stage costume (beads dripping, headdress sparkling), I'd have to say that 1876 is Mata Hari in civilian clothes. To be sure, they are beautifully cut, perfectly proportioned, and wildly expensive as befits the wardrobe of a demimondaine-- but they are unobtrusive enough to allow her to pass through society without attracting too much attention. So skillful is 1876's air of olfactory misdirection that, applied with a light touch, it could make the wearer damn near invisible.

But perhaps that is exactly what you want. After all, a good spy does well to remain incognito.

Scent Elements: Tonka bean, almond, vanilla, styrax, clementine (Elixir Charnel Oriental Brûlant); bergamot, orange, lychee, rose, iris, violet, carnation, cumin, cinnamon, vetiver, guaiac, sandalwood (1876 Mata Hari)

[korrektheiten]

Die Rolle der Geheimdienste in Kriegszeiten

PI schreibt: »Von CONNY AXEL MEIER | Eine Geheimdienstagentin namens „Mata Hari“ hätte es zu Friedenszeiten nie gegeben. Berühmtheit erlangte sie als Spionin für Deutschland und Doppelagentin im „Ersten Weltkrieg“. Hätte es diesen Krieg nicht gegeben, dann wüsste niemand von ihrer Existenz. Margaretha Geertruida Zelle, wie die Niederländerin mit bürgerlichem Namen hieß, wurde 1917 durch die Franzosen […] http://dlvr.it/TDFpKY «

[jurjenkvanderhoek]

HET EVANGELIE NAAR JOHANNES HENDRIKUS, DE BIJBEL VAN ZELLE

Hij wilde preker zijn, maar kwam tot bloei als spreker. Johannes Hendrikus Zelle werd dominee, maar voelde zich thuis in de rol van evangelist en veldprediker. Geen stem uit de hoge, maar een innerlijke drang om het Woord te verkondigen. Hij stond echter maar kort voor een gemeente, want de mens Zelle paste niet in een keurslijf. Hij liet in het pastoraat waardevolle steken vallen en handelde en wandelde buiten het normale leven, waarvoor men hem negatief bekritiseerde. Dominee Zelle was een eenling, een zonderling, en werd een legende. Zijn doen en laten, maar vooral het zijn van predikant en hoe dat heeft doorgewerkt in het dagelijks leven, bleek voedingsbodem voor een theaterstuk en een lijvige biografie. Want was zijn hele leven niet één tragische komedie?

Het drama Zelle werd karikaturaal op de planken gezet door Freark Smink onder de vlag van het Friese theatergezelschap Tryater. Hij trok er in de provincie volle zalen mee, want de eigenzinnige dominee blijft nog altijd synoniem voor recalcitrant en tegendraads. Zijn donderpreken vanaf de kansel uitgesproken zijn roemrucht. Hij sprak op de man af de mens aan, persoonlijk. Bevindelijk en christocentrisch. Psalmen zong hij luidkeels boven de kerkmensen uit. Wat hij echter op zondag vanaf de preekstoel verkondigde bleek niet te stroken met hoe hij door de week zijn bestaan indeelde. Hij kon spreken als Brugman, maar was als dominee geen herder en zorgde slecht voor zijn schapen.

Ooit was ik in de zaal van het Heerenveense Posthuis getuige van het theaterstuk Zelle. Acteur Freark Smink en muzikant Hoite Pruiksma zetten de figuur Zelle meeslepend op de planken. Het was een voorstelling in de Friese taal, want Zelle is van Leeuwarden en Tryater van Fryslân. Het stuk is na het Friese succes nog vertaald en buiten de provincie in de rest van Nederland opgevoerd. En ook daar trok het volle zalen, want ook buiten Friesland is Zelle een bekende naam. En niet alleen om zijn illustere verre nicht Mata Hari: Margaretha Geertruida Zelle. Na de voorstelling kocht ik de dvd om thuis nog eens geobsedeerd te raken van deze bijzondere persoonlijkheid. Mede daardoor was ik meer dan geïnteresseerd in de biografie geschreven door Bearn Bilker. Hoewel Zelle op de planken enigszins koppig en hardvochtig overkomt, weinig begrip lijkt te hebben voor het welzijn van moeder terwijl het zijn taak is haar te verzorgen, leer ik in het boek een andere kant van deze mens kennen. Hij is recht door zee, kent geen gulden middenweg: je wordt alleen behouden door je leven lang het goede te kiezen, de smalle weg. Maar Zelle preekte geen hel en verdoemenis. Bij Zelle was hoop.

Bearn Bilker werd zo geraakt door deze wonderlijke redenaar dat hij in de kerkelijke en publieke archieven dook en met talloze getuigen en familieleden sprak om een levendige levensbeschrijving op te kunnen stellen. De biografie “Een tussenweg is er niet” is de bijbel van Zelle geworden, het evangelie naar Johannes Hendrikus, daar zijn denkbeelden en persoonlijke interpretatie van en over het Woord er in staan opgetekend. Hij liet geen dagboeken of notities na. De echte motieven voor zijn doen en laten zullen we niet te weten komen, volgens Bilker. Doordat een kerkenraad gewoon was en is van de kerkelijke vergaderingen welhaast woordelijk verslag te leggen, kon de biograaf de notulen als voedingsbodem gebruiken voor zijn levensbeschrijving van Zelle. In het boek worden deze verslagen dan ook breed uitgemeten en schuift de lezer als het ware bij aan de vergadertafel in de kerkenraadszaal. Ook zijn teksten van preken werden integraal in het boek opgenomen, zodat ik Zelle bij wijze van spreken kan horen redeneren. Eerstens gaat Bilker gedetailleerd in op het debacle Rockanje, de gemeente waar Zelle werd beroepen, in een keurslijf gedwongen en uiteindelijk met vervroegd pensioen ging. Hij werd niet geschorst of afgezet, dit zou inhouden dat hij beroepbaar bleef, dus in een andere gemeente opnieuw tegen dezelfde muren aan zou lopen. Als emeritus predikant was het hem vrij overal in de lande te preken, iets wat hem na aan het hart lag.

Dominee Zelle is vooral de geschiedenis in gegaan als de man van de donderpreken, de man met het met schoensmeer zwart geverfde haar, de man die in de zee of het meer zwom, slordig gekleed ging en op zijn centen zat. Maar dit zijn alle vooroordelen, aannames en vermoedens. Een verhaal heeft altijd een kern van waarheid, waar rook is is vuur. Bearn Bilker gaat in zijn biografie dieper op de man Zelle in dan de oppervlakkige legende dat doet. Er blijkt meer mens achter het norse uiterlijk te zitten en de lezer kan makkelijk medelijden krijgen met deze tegendraadse man. Want hij zat zichzelf voortdurend in de weg, hoewel hij daar zelf geen notie van had.

Zelle ging eigenzinnig en zelfingenomen zijn eigen gang, had zijn eigen manier van leven dat afweek van wat als normaal te boek stond. De verhalen over zijn levenswijze en zijn omgang met vrouwen, zijn manier van spreken en zijn vele politieke toespraken pasten evenwel niet bij de waardigheid van de rol van dominee. Niet geschikt voor het ambt was het zijn roeping de mensen de blijde boodschap te verkondigen. Om geld in de la te krijgen trok hij het land door voor spreekbeurten en ging alom voor in kerkdiensten. Geld, voor dominee Zelle de mammon – de afgod, was voor de mens Zelle een belangrijke voorwaarde in het leven. Hij was gierig waardoor hij na zijn overlijden een grote som geld naliet. De kachel ging niet aan thuis, de tuin werd niet onderhouden, er stond karig eten op tafel. Wel zorgde Zelle ervoor dat hij tijdens preekbeurten, wel 4 of 5 op een zondag, onderdak kreeg waar een goed maal op tafel stond.

Zelle was Zelle, anders dan anderen, en dat liet hij keer op keer blijken. Een gewoon gesprek kon men niet met hem voeren, hij had geen gave te communiceren. Argumenten uitwisselen was er bij hem niet bij, laat staan dat hij begrip kon opbrengen voor kritiek op zijn gedrag, houding, levensstijl of persoon. Het imponeren wat Zelle eigen was gebeurde doorgaans onbewust. De ideale profeet voor simpele zielen, wordt journalist Pieter de Groot in het boek geciteerd. De mensen accepteerden alles van hem en lieten hem zijn gang gaan, want hij trok volle kerken. Waar hij voorging daar wilden de mensen bij zijn, ze wilden dominee Zelle meemaken. Er was altijd wel wat te beleven.

Dominee Zelle wist grote groepen aan zich te binden en te boeien. Verkondigde geen zaken waar hij zelf niet achter stond of die men graag van hem zou willen horen. Hij had een eenvoudig mens- en wereldbeeld, doorgaans zwart-wit, en had geen antwoorden op de gecompliceerde vraagstukken van zijn tijd. Hij sprak eenvoudig en duidelijk zonder nuanceringen, zonder mitsen en maren. Zelle stierf in het harnas. Niet op de kansel – zijn toneel, maar achter zijn bureau op zolder in de week na zijn laatste zondagse preek. Het fenomeen Zelle leeft voort in de beeldende biografie van Bearn Bilker. Hij zal zodoende niet snel worden vergeten, ook niet wanneer de mensen die hem hebben gezien en gehoord niet meer onder ons zijn.

Een tussenweg is er niet. Biografie dominee J.H. Zelle (1907-1983). Bearn Bilker. Uitgeverij Noordboek, 2024.

[ebooks-bnr]

Heymans Charles S. - La vraie Mata Hari

Heymans Charles S. - La vraie Mata Hari: Mais qui était vraiment Mata Hari ? Hollandaise, née Margaretha Geertruida Zelle le 7 août 1876 à Leeuwarden, tant de choses ont été dites et écrites à son sujet. Une chose est certaine, Mata Hari a vécu une vie hors du commun : courtisane, danseuse exotique, espionne en faveur de l’Allemagne ce qui lui vaudra d’être fusillée par les Français en 1917. Vérités, contre-vérités, on s’y perd un peu ; avec elle on navigue entre réalité, mythes et légendes. Toutefois, dans ce livre, Charles Heymans arrive à nous éclairer sur la vie et la personnalité de Mata Hari. L’auteur a en effet fait preuve de beaucoup de persévérance pour décrypter le vrai du faux, grâce a une longue enquête étayée par une documentation fiable. Charles Heymans justifie ses propos sur base d’éléments concrets : la réalité plutôt que le mythe ou la légende. Alors Mata Hari, victime ou coupable ? Vous les saurez en lisant cet essai passionnant sur la vie d’une femme hors normes. Charles S. Heymans, journaliste, écrivain, traducteur, rédacteur en chef, critique littéraire, enseignant, grand voyageur, est un Hollandais éclectique et polyglotte. Début des années 20 il s’installe à Paris, donnant entre autres, à la revue Nederland, des études sur Anatole France, Pierre Loti, Maeterlinck, Willette, Sarah Bernhardt, Eléonore Duse, et bien d’autres. Téléchargements : ePUB - PDF - PDF (Petits Écrans) - Kindle-MOBI - HTML - DOC/ODT Read the full article

[cinquecolonnemagazine]

Mata Hari: Vita e Mistero della spia e ballerina

Mata Hari è stata una delle spie più famose e controverse del XX secolo. Il suo vero nome era Margaretha Geertruida Zelle, ed è nata l'7 agosto 1876 a Leeuwarden, nei Paesi Bassi. La sua vita è stata segnata da avventure, intrighi e tragica fine. Primi Anni di Vita Mata Hari proveniva da una famiglia benestante e aveva origini indonesiane da parte di madre. Ha trascorso la sua giovinezza nei Paesi Bassi e all'età di 18 anni, ha sposato Rudolf MacLeod, un ufficiale dell'esercito olandese. La coppia ha avuto due figli e ha vissuto in diverse località, tra cui l'Indonesia. Diventare Mata Hari Il matrimonio di Mata Hari si rivelò infelice, e la coppia divorziò nel 1907. Dopo il divorzio, Margaretha abbracciò una nuova identità e divenne Mata Hari, una ballerina esotica e cortigiana, danzando nei principali teatri d'Europa e diventando celebre per le sue esibizioni provocanti e sensuali. Il suo nome d'arte "Mata Hari" significa "occhio del giorno" in malese. Spionaggio durante la Prima Guerra Mondiale La fama di Mata Hari come ballerina la portò in contatto con molte persone influenti, tra cui ufficiali militari. Durante la Prima Guerra Mondiale, le circostanze la portarono a essere coinvolta nell'attività di spionaggio. Fu accusata di lavorare sia per i servizi segreti tedeschi che per quelli francesi. Tuttavia, l'entità esatta del suo coinvolgimento rimane oggetto di controversie. Arresto e Processo di Mata Hari Nel 1917, fu arrestata dall'intelligence francese con l'accusa di essere una spia tedesca. Il processo fu anche ampiamente pubblicizzato e attirò l'attenzione internazionale. Nonostante la mancanza di prove concrete, fu condannata a morte. Esecuzione Il 15 ottobre 1917, Mata Hari fu fucilata davanti al plotone d'esecuzione. La sua morte è stata circondata da polemiche, con alcune teorie che suggeriscono che potrebbe essere stata vittima di un ingiusto processo orchestrato per motivi politici, Foto di Gerd Altmann da Pixabay Read the full article

[gepetordi1]

Mata Hari...

Margaretha Geertruida "M’greet" Zelle McLeod (7 August 1876 – 15 October 1917), better known by the stage name Mata Hari was a Dutch Exotic dancer,courtesan,and accused spy who was executed  by firing squad in France under charges of espionage for Germany during World War l.

[satedanfire]

Margaretha Geertruida Zelle, the beautiful and stunning Mata Hari. August, 7, 1876 - October, 15, 1917

[fawnvelveteen]

Margaretha Geertruida Zelle - Mata Hari

[goddessgangg]

Mata Hari was born Margaretha Geertruida Zelle in Leeuwarden, Netherlands, on August 7, 1876. Mata Hari was a professional dancer and mistress who became a spy for France during World War I. Suspected of being a double agent, she was executed in Vincennes on October 15, 1917.

Colorized by: Klimbim

[sesiondemadrugada]

[korrektheiten]

Mata Hari: Das magische Auge der Morgenröte

Compact:»Als Tänzerin ließ sie alle Hüllen fallen – als Spionin bewahrte sie bis zum bitteren Ende alle Geheimnisse für sich. Weitere brisante Kriminal- und Spionagefälle lesen Sie in COMPACT-Geschichte „Verschwörung und Skandale – Mätressen, Morde, Machteliten“. Jan von Flockens Streifzug über 1.000 Jahre. Hier mehr erfahren.  Margaretha Geertruida Zelle trat ihren letzten Gang an. Es [...] Der Beitrag Mata Hari: Das magische Auge der Morgenröte erschien zuerst auf COMPACT. http://dlvr.it/SpgcMY «

[silentambassadors]

Rust in vrede, Mata Hari.  Born Margaretha Zelle in Leeuwarden, Netherlands, she spent some time in her youth in the Dutch East Indies, where she started calling herself Mata Hari (Malay for “sun”) for her exotic dance gigs.  After an abusive marriage, Zelle moved to Paris and danced for the French set (claiming to be Javanese originally), including into the time of the Great War, where she was, so it would seem, used and manipulated by both sides before being exposed (probably by the Germans) as a “spy” and executed by the French on this date 100 years ago at the age of 41.  Her trial and other previously sealed documents are set to be released today.

Stamp details: Issued on: February 27, 2017 From: Freetown, Sierra Leone SW #8233-8237

[sleepydrummer]

I wanted to live like a colourful butterfly in the sun.

—Margaretha Zelle