#Manolis Anagnostakis

[orgismenh]

Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε

η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες

κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι

και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες

Τάχα η θέλησή σου λίγη

τάχα ο πόνος σου μεγάλος

η ζημιά ήτανε στο ζύγι

πάντα φταίει κάποιος άλλος

Καλά-καλά ποιο είναι το κέρδος, ποια η ζημιά

ποιος να το πει δεν ξέρει

το βέβαιο ήτανε πως κάτι δεν πήγε καλά

δεν έφτασε όπου ονειρεύτηκε το χέρι

Τάχα η θέλησή σου λίγη

τάχα ο πόνος σου μεγάλος

η ζημιά ήτανε στο ζύγι

πάντα φταίει κάποιος άλλος

Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε

κι οι άνθρωποι γεμάτοι είναι τώρα απαιτήσεις

αφού σήμερα δε θα ’λεγε το ίδιο το ναι

τώρα περίσσεψαν η σύνεση κι η κρίσις

Τάχα η θέλησή σου λίγη

τάχα ο πόνος σου μεγάλος

η ζημιά ήτανε στο ζύγι

πάντα φταίει κάποιος άλλος

Δεν έφταιγεν ο ίδιος - Μανόλης Αναγνωστάκης

[opisthelkousa]

I

Μες στην κλειστή μοναξιά μου

Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια

Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς

Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας

Κι εγώ μέσα σε σένα και ��’ όλους.

II

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα

Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές

Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα

Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες

Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα

Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα

Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου

Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει

Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.

III

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας

Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς

Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε

Κανένας με γνώριζε).

IV

Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά

Λησμόνησα την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη

Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου

Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου

Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα

Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο

Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

V

Χαρά, Χαρά, ζεστή αγαπημένη

Τραγούδι αστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά

Στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω

Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ατέλειωτη

Κουρέλι ακριβό της πικρής αναζήτησης

Άσε να φτύσω το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης

Άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου

(Ανελέητο κύμα της νιότης μου).

Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη!

[poesiablog60]

Ho speso molto vento per diventare adulto. 

Ma solo così ho imparato

a distinguere i fruscii più impercettibili

a parlare con precisione nei misteri.

Manolis Anagnostakis

[scorcidipoesia]

Ogni mattina

cancelliamo i sogni

con cautela costruiamo i discorsi

le nostre vesti sono un nido di ferro

Ogni mattina

salutiamo gli amici di ieri

le notti si dilatano come fisarmoniche

suoni, rimpianti, baci perduti.

(Insignificanti

enumerazioni

nulla, solo parole per gli altri

ma dove finisce la solitudine?)

MANOLIS ANAGNOSTAKIS

[erwta-mou]

Μανώλης Αναγνωστάκης

[ochoislas]

CINCO MOTIVOS CORTOS

I

En mi encerrada soledad estreché tu cálida ignorancia infantil en tu pura presencia reflejé mi alma perdida.

Nosotros nos amamos. Nosotros rezamos juntos a veces. Nosotros compartimos pan y fatigas

Y yo dentro de ti y de todos.

II

Sombras mudas atracadas en la escalera ojos nublados que retienen imágenes marinas olas con la dulce agonía sobre el lomo blanquísimo

Desnudo rodé arena adentro mas no me sometí y no te amé sólo a ti que tanto me sujetabas amé también los pecios de trágicos nombres los faros lejanos, el horizonte incierto las noches que salí solo en busca de mi ser perdido las noches que erraba solo sin importarle a nadie las noches que mataba en mi interior cada vieja ilusión.

III

Viejas calles que amé y odié sin medida yo caminando bajo las sombras de las casas en noches de ineludibles retornos y la ciudad muerta mi insignificante presencia en cada esquina

Sal a mi encuentro un día, espectro perdido de mi deseo y yo caminando olvidado y díscolo sosteniendo una chispa aún temblorosa en mis palmas húmedas.

(Y avanzaba noche adentro y no conocía a nadie ni tampoco nadie me conocía.)

IV

Bajo la ropa ya no me late mi corazón infantil olvidé el amor que es sólo amor caminar día y noche sin dar contigo blanco horizonte del relámpago y del sueño sentí partírseme el pecho en tu huida

Ánima de mi amor vagabunda faca de mi deseo implacable única vencedora de mi pensamiento.

V

Alegría, alegría, cálida amada canto inagotable en labios quiméricos en mis brazos desnudos tu imagen aplasto alegría lejana, como el mar infinito caro guiñapo de la búsqueda amarga déjame escupir la ponzoña de tu falsa existencia que me represente mis memorias muertas (ola inexorable de mi juventud).

¡Ay afán del alma enamorada!

Manolis Anagnostakis

*

ΠΕΝΤΕ ΜΙΚΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

I

Μες στην κλειστή μοναξιά μου Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας

Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.

II

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.

III

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε Κανένας με γνώριζε).

IV

Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά Λησμόνησα την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

V

Χαρά, Χαρά, ζεστή αγαπημένη Τραγούδι αστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά Στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ατέλειωτη Κουρέλι ακριβό της πικρής αναζήτησης Άσε να φτύσω το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης Άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου (Ανελέητο κύμα της νιότης μου).

Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη!

Μανόλης Αναγνωστάκης

di-versión©ochoislas

[gonefg]

Οι στίχοι αυτοί - 1975      

Στίχοι:   Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική:   Μίκης Θεοδωράκης  

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να είναι οι τελευταίοι οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι Τα θλιβερά τραγούδια τους γενίκανε πουλιά σε κάποιον άλλο ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος Γένικαν άγριοι ποταμοί που τρέχουνε στη θάλασσα και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι

[victoriaenjoyshardcore]

Μανόλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίου 1925 - 23 Ιουνίου 2005)

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε

Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια

Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ

βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ

Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ

ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.

Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο

τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.

Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ

ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.

Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ

στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς

νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.

Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα

συζητώντας ἕνα βράδυ

-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον.

Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις

Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

[peterwebscott]

Greek poems about spring - Manolis Anagnostakis

Greek poems about spring – Manolis Anagnostakis

A SpringWhen a spring smilesyou will put on a new suit of clothesand come and shake my handmy old friend. And although perhaps no one expects you to come backI feel the beating of your heartand a budding flower in your ripebitter memory. Some train, sounding its whistle at night,or a ship, far away and unforeseenwill bring you back with our youthand our dreams. And although perhaps you have…

[ukdamo]

Winter 1942

Manolis Anagnostakis... when the Nazis occupied Greece, and Thessalonika’s jews were sent to Auschwitz, and murdered.

The calendar once more dawned Sunday.

Seven days One after the other Bound together All the same Like the jet-black beads Of seminary rosaries.

One, four, fifty-two

Six whole days for one Six days waiting Six days thinking For one day For just one day For just one hour Afternoon and sun.

Identical Hours Without awareness Trying to shine On a background of pages The colour of mourning.

A day of dubious joy Perhaps just one hour A few moments. In the evening the waiting begins again Again another week, four, fifty-two ……………………………… Today its been raining since morning A fine yellow sleet.

[forsoothsayer]

WINTER 1942 by Manolis Anagnostakis

The calendar once more dawned Sunday. Seven days One after the other Bound together All the same Like the jet-black beads Of seminary rosaries. One, four, fifty-two Six whole days for one Six days waiting Six days thinking For one day For just one day For just one hour Afternoon and sun. Identical Hours Without awareness Trying to shine On a background of pages The colour of mourning. A day of dubious joy Perhaps just one hour A few moments. In the evening the waiting begins again Again another week, four, fifty-two ……………………………… Today it’s been raining since morning A fine yellow sleet.

[mjljmj]

Dedica

Agli innamorati che si sono sposatiAlla casa che è stata costruitaAi bambini che sono cresciutiAlle navi che sono approdateAlla battaglia che è stata vintaAl prodigio che ha fatto ritornoA tutto quanto è ormai finito senza speranza Manolis AnagnostakisPh MLM

[malvinaamelien]

[mayolfederico]

dieci marzo

Toni Frissell, Ragazzo seduto sulle rovine della propria casa dove sono morti i genitori dopo un bombardamento, Londra

  Ogni mattina cancelliamo i sogni con cautela costruiamo i discorsi le nostre vesti sono un nido di ferro Ogni mattina salutiamo gli amici di ieri le notti si dilatano come fisarmoniche suoni, rimpianti, baci perduti. (Insignificanti Enumerazioni nulla, solo parole per…

[angelkarafilli]

Poetics-Manolis Anagnostakis

- You’re betraying Poetry again, you’ll tell me, Man’s most sacred expression You’re using it again as a means, a pack-mule For your sinister objectives In full knowledge of the damage you’re doing To the young through your example. - Tell me what you have not betrayed You and your kind, for years and years, Bartering your possessions one by one In international markets and common bazaars So you’re left without eyes to see, without ears To hear, with lips sealed and you say nothing. For which of man’s sacred rights are you arraigning us? I know: preaching and rhetoric again, you’ll say. Well, yes! Preaching and rhetoric. Words have to be hammered like nails If they’re not to be lost in the wind.

(translated from Greek by David Conolly)

[poesiablog60]

Buongiorno...

Ogni mattina

Cancelliamo i sogni

Con cautela costruiamo i discorsi

Le nostre vesti sono un nido di ferro.

Ogni mattina

Salutiamo gli amici di ieri

Le notti si dilatano come fisarmoniche

– Suoni, rimpianti, baci perduti

La mia infanzia è piena di canneti.

Ho speso molto vento per diventare adulto.

Ma solo così ho imparato

a distinguere i fruscii più impercettibili,

a parlare con precisione nei misteri.

Manolis Anagnostakis