#Knik Arm

[run-sburb]

.Take a look in your closet.

.look in closet

You take a LOOK in your closet. Evidently, this is where you hang up your BUTTON-UPS and JACKETS as any dapper young man would. You also keep your PANTS on top of your BOOKSHELF, where you house a VARIETY of BOOKS and KNIK-KNACKS.

There's also a LIFESIZE PLASTIC SKELETON, because it's funny.

[.retrieve arms]

[START]

[alaskaandabroad]

Cook Inlet and Knik Arm from Peak 2

[lkb1]

Turnagain Arm是通往阿拉斯加湾西北部的水路。它是库克湾北端的两个狭窄分支之一，另一个是Knik Arm。高耸入云的山脉、晶莹闪耀的冰川及波光潋滟的湖泊，海湾蜿蜒迂回，美丽迷人

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 2

Luna en ik zitten buiten aan een tafeltje, ik met een biertje, zij heeft net een Fanta in drie teugen leeggedronken en rookt nu een sigaret met een latte macchiato voor zich.

…’en je raadt nóóit wat ik van m’n vader voor m’n verjaardag heb gekregen!’

‘Is het een -’

‘Een chinchilla, klopt!' En oké, natuurlijk had ik veel liever een dwergbuidelrat gekregen, maar blijkt dus dat het hartstikke illegaal is om die te houden, maar daar kan hij natuurlijk niets aan doen.’ Luna inhaleert diep, blaast de rook langzaam en beheerst uit en vertelt verder. ‘Dus je mag gerust een hele kudde lama’s en zwartstaartprairiehonden in huis hebben rondlopen maar één klein dwergbuidelratje, ho maar, want dat is “een gevaar voor de biodiversiteit”, in hemelsnaam, waar hálen ze het?’

Ik knik instemmend en haal dan een rechthoekig doosje iets groter dan een pakje lucifers en verpakt in rood glanzend cadeaupapier met een strik errond uit mijn broekzak. ‘Dit is voor jou,’ zeg ik. Luna dooft haar sigaret in de asbak die in het midden van ons tafeltje staat. ‘Gelukkige verjaardag, Luna,’ zeg ik, en ik overhandig haar het doosje.

‘Voor mij? Ben, dat hoefde je toch echt niet te doen!’ Maar Luna trekt ongeduldig de strik los en scheurt het cadeaupapier er haastig van af. 

‘Ik las dat Schorpioenen wel houden van cadeautjes met een symbolische betekenis, dus dit leek me wel passend. Hij is hervulbaar.’

‘O, wat mooi,’ zegt Luna bijna fluisterend wanneer ze het doosje opent, en ze kijkt me met een brede glimlach aan. Ze haalt de metalen aansteker met een afbeelding van een sikkelvormige maan erin gegraveerd uit het doosje en drukt hem tegen haar borst. ‘Ook weer typisch iets voor Vissen natuurlijk om het perfecte cadeautje te vinden. Dankjewel Ben, hij  is prachtig,’ zegt Luna met haar hand op mijn arm, en aan de fonkeling in haar ogen zie ik dat ze het meent. 

‘Wensen jullie nog iets?’ Een jonge serveerster staat naast ons tafeltje en kijkt Luna en mij vriendelijk afwisselend aan. Ik haal mijn schouders op wanneer Luna vragend naar me kijkt, dan zegt ze: ‘Nee dankje, Ben gaat me zometeen tonen waar hij woont. Toch, Ben?’

Even kijk ik verbaasd maar knik dan bevestigend naar de serveerster, alsof dit plan al de hele tijd vaststond. We rekenen af en even later staan we recht en wandelen richting het park.

[vrouopgenade]

Susters van eva

Vrouens maak so. Hulle deel en dra mekaar. Tot in die Groot Saal, susters.

Resim Marisa Marini tarafından Pixabay‘a yüklendi vrouens maak so hulle deel en dra mekaar as vreemdelinge ongevraagd so hoor ons ek het sewe kinders drie self gebaar die res my sussie s’n die sleg selfs die welsyn het gesê sy is op die breë weg oë gerol as hulle wéér kom klop en ek my arms hou almal wat hoor knik wetend want hulle ken óók ‘n tannie met ‘n sussie ‘n broer met ‘n…

[cannibalcoyote]

Sinnelose Realiteit(Afrikaans)

Dit was vroeg op'n donderdag oggend toe sy ontvang die verskriklike nuus dat haar man is dood.

Sy het gewonder waarom hy nie terugkeer huis laaste nag, selfs wag deur die selfoon, uiteindelik hom roep, maar nooit ontvang'n antwoord.

Sy het net geloop het haar kinders, Lisette en Alonso, hul lang oprit na die skool bus wag, saggies waai totsiens as dit luidrugtig weggery, uiteindelik laat haar glimlag en hand val as die bus het uit die oog. Draai terug na die huis loop sy besef die voëls is besonder stil, abnormaal so, dit het die stilte ongemaklik as wat sy was vasgevang met haar eindelose gedagtes; nie eens die wind huppelend die blare was so hard soos gewoonlik. Sy stryk haar swart gevleg hare na die kant voor pluk onrustig op die moue van haar blou-grys trui, styf wikkel haar arms om haar liggaam as sy het begin om die loop terug huis toe, luister nou na die crunch onder haar skoene, haar gedagtes nog dwaal in die verwarring oor waar haar man, Ryker, was. 'n paar stappe weg van haar stoep sy vertraag haar loop as sy hoor die geluid van'n motor, haar wankelrige stappe effens as sy omdraai, die onthulling van die staan-uit die swart-en-wit patroon van'n Belmont, Ohio die polisie die motor ry in die rigting van haar. Die glans teen die voorruit van die grys lug het dit onmoontlik gemaak om te sien wat jy ry, laat haar onseker is of om te voel oorstelp van vreugde of ontstelde op dit se verbasing voorkoms.

Die digter dit gery het die haar hart vinniger klop, neem in vlakker asem as sy kyk na die motor trek na'n stop'n paar meter weg. Haar hande onbewustelik wring mekaar as sy gewag het vir die motor deur te swaai oop, skielik voel ongemaklik warm, selfs al was dit redelik koud. Sy het geweet van die gevare haar man was in danke aan sy lyn van werk, en het geweet dat hy kon beseer word of gedood op enige oproep-uit, maar niks sou haar voor te berei vir die moedeloos kyk op die beamptes gesig as hy klim uit die motor.

Ryker was op die oproep met sy vennoot vir'n breek en betree in'n residensiële sone, die kriminele gegaan het uit die rug en afgeronde die huis te kom agter hulle as wat hulle gegaan het om te gaan deur die busted deur, skiet beide paar keer in die rug voor die loop. Die polisie is tans op soek na hom, maar het net twee getuies, een wat bijhorend hom as hy het begin om te breek maak hul deure oop, en'n buurman wat gesien het wat gebeur het en het die polisie.

As die beampte verduidelik wat gebeur het haar gedagtes het leeg, die reeds gedemp geraas van die bos heeltemal verdwyn en dat die ongemaklike hitte skielik verdwyn, die verlaat van haar liggaam in plaas daarvan voel leeg. Sy het gou gevind haarself gedwing om terug in die werklikheid toe die beampte het bereik uit om haar aan te raak skouer, dit was nie onbeskof of onwelkome aangesien hierdie beampte was baie goeie vriende met haarself en Ryker, maar die skielike en onverwagse kontak geskok haar genoeg te ruk haar skouer weg en neem'n stap terug. Hy het onmiddellik onttrek sy arm, sy oë gegooi af na die vloer, terwyl sy aangebreek'n jammer kyk as sy besef haar optrede.

Sy ten slotte gesê, "ek is jammer Carter, ek-ek voel net effens oorweldig op die oomblik."Haar stem timidly stil, 'n effense hakkel as sy probeer om te verstaan en beheer al die emosies skielik loop deur haar. 'n blik van die begrip spoel oor sy gesig voor knik sy kop plegtig en draai terug na sy motor, "Totsiens Saden."Carter het, bied'n kort, hartseer glimlag voordat versterking in sy motor en ry af.

Daar is baie gedagtes gedruis deur Saden se kop, al die nuus nie slaan haar ten volle nie. Met haar verstand racing sy stadig haar pad gemaak in haar kajuit huis, sluit die deur voor te rus haar voorkop hard teen die lood hout, gee haar een oomblik van vrede voor stoot af en op pad na die telefoon om te maak'n paar van die oproepe.

-------

Die huis is donker, gee af'n ontstellende en verwarring aura; die son nie opgestaan het nie en geen ligte in die buurt, maar hier is'n seuntjie met sy skool uniform en rugsak op stil-stil die sluiting van die voordeur. Hy begin loop weg van sy huis vinnig, die angstige atmosfeer rondom hom stadig verkwis die verdere hy het, sy gespanne skouers en op die rand kyk vermindering van om net effense paranoia.

Hy het'n litteken bo sy oog, die ietwat rooi kleur maak dit voor die hand liggend teen sy bleek vel. Hy het hierdie litteken dieselfde tyd wat hy verloor sy ma en half-suster, die motor-ongeluk was wreed, net hom en een van die ander motors passasiers na oorleef.

Hy skakerings sy oë weg van die verblindende hoofligte wat slaag deur elke so dikwels as wat hy loop af in die sypaadjie, sy paranoia verdwyn die nader hy nader Bingham se Dam. Hy vind'n plek weg van die pad, die opstel van sy sak af as hy neem die sluimerende swane en eende. 'n klein glimlag genades van sy funksies as hy onthou toe hy en sy ma, Liz, sou hier kom vroeg in die oggend om te praat en kyk na die sonsopkoms voor die skool; sy glimlag verdwyn so vinnig as wat dit aangekom het as hy besef hy kan net kom hier nou alleen. Hy kan altyd vra sy stap-pa Alec om te kom met hom, maar hy gevreesde enige reaksie Alec het, veral nou dat hy was die enigste een om te oorleef die motor te crash.

In'n poging om te skud sy gedagtes weg van die afgelope hy kyk terug na die swane, bewonder hul skoonheid teen die donker water. Die eerste paar son strale begin te gloei teen die dowwe lug, 'n effense briesie wat veroorsaak dat om hom te bewe as hy het geen eenvormige baadjie sedert daardie koste ekstra geld. As hy gaan sit en leun teen'n boom hy winces op die pyn opvlam in sy rug voor skud dit af en trek sy sak na hom, unbuckling die bevriesing metaal en die bereiking van in, trek uit'n gids met onvoltooide huiswerk; baie van hulle het crumples en trane selfs al het hy het hulle netjies in'n gids. Vrystelling van'n moeë en bitter sug hy begin werk, begin met sy naam, "het Archer Carlisle", sy koue hande maak dit moeiliker om te skryf en'n blik van verswaring flitse deur sy oë as hy weet dat hy nie sal kry al hierdie huiswerk gedoen voor die skool; vrees vul hom by die gedagte van om te sê Alec oor die slegte graad selfs al is sy onvoltooide en verskeur huiswerk was Alec se skuld. Met'n ander sug hy het weer aan die werk, probeer om te voltooi as baie van dit so vinnig en so akkuraat as moontlik.

-------

Dit was'n week sedert ek was vertel oor sy dood, het ek reeds geweet het wat ek kon nie bly in ons gemaklike Ohio huis, veral sedert Ryker dit gebou het; net loop deur die deur het'n walglike gevoel om oor my was om te weet dat ek sal hom nooit weer sien.

Die begrafnis was gister middag... Die swart rok wat ek gedra het, is nou'n hopie grys as in die firepit. My dogter Lisette het saam met my, dit was'n winderige dag met'n sprinkel van die reën afstof die grond buite, blyk dit dat die wêreld was selfs rou oor die verlies, maar dit is waarskynlik net vir my om betekenis in die eenvoudige dinge. My seun Alonso het die dood van sy vader baie moeilik, ek weet hoe naby hulle was, en sien my seun huil het'n traan breek deur middel van my fasade van krag, maar ek het om te vinnig vee dit weg as ek omhels my geween seun. Sy huil geduur het vir'n uur, Lisette begin om te huil as goed wanneer sy sien Al se skud vorm word getroos deur die myn. Daardie aand het ek het saam met hulle in hul kamer, sit op die vloer matte tussen hul twee beddens, een hand onder die knie in elkeen van my as ek jou vertel hulle stories na die stilte van hulle aan die slaap. Wanneer ek geweet het hulle was aan die slaap, ek het voortgegaan om hul hande te hou, leun my kop terug teen die hout muur as ek staar na die plafon, die lig van die maan die skep van skadu van die boom takke teen die teenoorgestelde muur. Ek het net sit daar, dink oor die oproepe wat ek gemaak het die dag toe ek die nuus ontvang; teen volgende week, wat is links van my familie sal wees in ons Skotland huis, weg van hier, weg van hom.

Ek het nog steeds nodig om die kinders te vertel, ek is nie seker hoe om te vertel hulle ons is weg te beweeg, weg van alles wat ons herinner van hul vader. Ek kan maar net hoop hulle sal nie verag my vir hierdie besluit, maar net te bly in hierdie huis veroorsaak dat my gedagtes om te dwaal in'n rigting wat ek sal nie toelaat dat my om in te gaan.

------

Die klok lui hard as ek haastig in die sluiting van die deur van my klaskamer, en kyk in die kamer rond ek sien almal reeds sit en die onderwyser kyk na my opvallend. Die verlaging van my oë, ek reguit uit my huiswerk en draai-in die messily klaar bladsye aan die mandjie voor traipsing verby my juffrou se lessenaar te bereik my sitplek, vermy sy en almal anders se oë te alle tye.

Ek weet ek moet nie bang wees deur my onderwysers, maar Mnr Curraigh het dieselfde streng stem as Alec, en ek kan nie help nie, maar word angstig wanneer ek stap voet in sy klas; sy streng reëls en intimiderend statuur nie presies my help wanneer ek probeer om te onderskei tussen die twee.

Mnr Curraigh blik van sy rekenaar aan my, ek sluk senuweeagtig en skuif effens in my stoel as ek kyk af na die papier ek delikaat geplaas op my lessenaar. Die klas se stil chatter hervat het'n paar oomblikke gelede, maar is vinnig gestop weer toe Mnr Curraigh stoot sy leun figuur af van sy lessenaar en rustig strided aan die voorkant van die klas.

"Mnr Carlisle, wil om te verduidelik aan die klas hoekom is jy laat is? Weer."Sy nonchalant eerste sin grootliks gekontrasteer sy harde uitspraak van "weer". Onbewustelik het ek my kop laer as die klas is stil, ander klasse kan giggel, maar hulle weet nie om te skroef rond in hierdie klas.

Ek skud my kop " nee " nie ten volle vertrou my stem te beantwoord sonder om te hakkel.

"Ek kan nie hoor jy Archer. Sal jy verduidelik aan die klas hoekom is jy laat is."Sy skerp, aksent stem lui uit teen die stilte en geen ruimte gelaat om te verhoed dat sy vraag. Ek weet hy is op soek na my as hy wag vir sy antwoord. Ek het uiteindelik kyk op na hom, die beantwoording van stil as my blik voortdurend flikker tussen hom en die plafon.

"Ek het verslaap meneer, ek sal nie laat dit weer gebeur nie."Ek het probeer om aan te bied'n kalm gesig om hopelik ophou om hom van my roeping weer uit, my gedagtes binne-in is blêrende met gedagtes of hy sal aanvaar die verskoning of nie. 'n tweede slaag voordat hy loop terug na die witbord en begin skryf, almal vinnig kopieer dit af in hul notaboeke, die gesprek skynbaar vergeet. 'n aanduiding van die bekommer het voortgegaan om te nag in die agterkant van my kop dat hy geweet het my verskoning was'n vals, maar ek het nie tyd gehad om dit te gee enige nadenke as ek was reeds agter die val op die notas, en my onlangse pols besering is nie presies gaan om voordeel te trek my óf.

Die klas het uiteindelik geëindig het, die meeste mense is gepak en wag by die deur vir die klok, net'n paar mense sit by hul lessenaars. Ek snoepie die opgedra huiswerk in hul gids, plaas my notebook in my sak as goed. Ek bereik vir die gids wanneer die ander hand gryp dit die eerste keer, 'n hand wat aan geen student. Ek keek my oë voor vinnig kyk neer op die lessenaar, dit was Mnr Curraigh wat hou my huiswerk gids, hy was leun teen die lessenaar as hy afgeroomde deur die nou oop gids.

"Y'know, jou organisasie en sorg nie optel wanneer jy draai in geruk vraestelle."Hy sê as hy stadig sluit die gids, hou dit vir my uit te neem, wat ek doen vinnig volg deur met, stil plaas dit in my sak.

"Jy wil my vertel die werklike rede hoekom jy altyd lyk om te laat loop?"Mnr Curraigh vrae, sy gewoonlik hard en streng stem nou stiller en met'n wenk van kommer. Dit was'n paar oomblikke en ek het nog nie om te reageer wanneer hy stemme,

"Archer, as jy het'n werklike rede waarom jy is laat, ek verstaan, maar ek kan nie aanvaar hierdie vals verskonings nie. Hierdie is die 10de keer het jy is laat. As jy kan nie gee my'n ware rede dan het ek het om te gee jy aanhouding."Sy stem was nog nooit baie streng of harde regdeur die sin, met meer van'n waarskuwing toon vir dit, maar al wat ek kan uitkry as'n reaksie is om te onrustig skud my kop" nee " as ek kyk op om te voldoen aan sy blik. Mnr Curraigh net vorentoe kyk vir'n sekonde voor die vrystelling van'n bitter sug en druk af van die lessenaar.

"Moenie laat wees vir aanhouding Mnr Carlisle."Is al wat hy sê voor loop terug na sy lessenaar, die klok lui en die studente gedruis uit van die deur, myself volgende onmiddellik as om nie te laat wees om my volgende les. My gedagtes vir die res van die dag is vertroebel met hoe Alec sal reageer wanneer ek by die huis kom laat, hoe hy sal reageer wanneer ek vir hom sê ek het aanhouding weer. Die gevreesde poele in my bors, maak dit voel styf en die lug versmoor as ek strompel deur die dag.

------

Eerste dag in ons nuwe huis, dit was'n huisie wat my ouers besit en ek geërf het. Ver weg van Ohio, ver weg van die Ryker, al die pad in Glasgow, Skotland, geleë in'n mooi area met lolling groen velde en'n klip muur netjies rondom dit.

Lisette en Alonso het die skuif beter as wat ek verwag het, sou dit lyk asof hulle wou om weg te kom soveel as wat ek gedoen het. Ek het genoem voor om seker te maak dat die huis is gereed vir wanneer ons aangekom het, en'n vriend van my ouers kom oor om te kyk na my kinders, want ek het om te gaan na my werk so gou as moontlik. Gedruis uit van die huis, het ek vinnig gee die vriend'n drukkie, vinnig met vermelding van die tyd ek sal tuis wees voor wedrenne oor na my gehuur Volkswagen voertuig. My sakke band draai as ek probeer om te plaas alles in die kar, ek het vinnig stoot dit in die passasiersitplek voor die aanpassing van die spieëls en die opskrif af na my nuwe werk.

Die grys wolke rommelstrooi die lug herinner my'n baie van die huis, maar hierdie besige stad is presies wat ek nodig het om te kry weg van my klein dorpie lewe. Ry aan die linkerkant is nogal vreemd, al is, iets wat sal neem sommige gewoond raak aan.

As ek trek in die parkeerterrein ek sien dat die skool is nader aan die einde van die dag, ek hoop ek sal nie afgedank kry voor ek selfs begin. Vinnig struikel deur die kantoor deur, ek reguit my postuur en hemp voor loop na die balie en verklaar ek is die nuwe wetenskap onderwyser. Die vrou glimlag voor bel iemand, ek neem aan die skoolhoof of miskien'n ander onderwyser.

Na wag vir sowat 2 minute, die kantoor deur hard clamors oop, 'n lang man met dik lig bruin hare en'n intimiderende statuur vordering in, gee'n klein knik na die vrou voor nader my. Ek staan op en skud sy aangebied hand.

"Hallo daar, ek is Mnr Curriagh of Aric, ek is hier om jou begelei na jou klas."Sy stem het'n dik aksent aan dit, iets wat ek sal hê om te kry wat gebruik word te nou, aangesien ek woon in Skotland. Sy intimiderend houding blyk te kontras met die vriendelike glimlag hy bied.

"Plesier om jou te ontmoet Aric, ek is Saden."Ek beleefd reageer voor om hom te lei my uit die kantoor en in die gang af.

"So, jy is die nuwe wetenskap onderwyser?"Hy stemme in effense nuuskierigheid, gaan voort om te navigeer die leë sale.

"Ja, wat doen jy leer?"Ek vraag, loop vinniger om tred te hou met sy vinnige tempo.

"O my? Ek het nog altyd'n literatuur persoon."Sy reaksie veroorsaak'n klein glimlag te verskyn, is die feit dat mense hier is so mooi en verwelkoming is iets wat ek aanbid. Ons kom tot stilstand gekom na die ander oomblik van die loop.

"Wel, dit is jou klas, maar jy aangekom het'n bietjie laat."Hy het verduidelik as ons kyk na die studente te pak hul sakke. Ek vrylating van'n stil sug, natuurlik sou ek mis die hele eerste dag van my werk.

"Moenie bekommerd wees oor die vermiste jou klas is, kan jy pop in om te help met die aanhouding of verken die gronde."Aric state as hy flikker sy oë van die venster na my, ek is oor om te reageer wanneer die klok lui hard, eggo deur die leë sale voor die klaskamer deure swaai oop en studente lêer uit. Ons albei staan naby die venster om my klas totdat die sale stil sit weer, slegs'n paar studente staan rond, terwyl sommige is nou net die afwerking van oppak.

Aric beurte om te praat om my weer as sy blik draai na iets agter my, sy skielike skree verrassings my, en ek het vinnig draai om om te sien die skuldige.

'n jong seun met donker bruin hare onmiddellik breek, sy oë gaan wye by geskree, sy arm strenger sy hou om sy boek klou teen sy bors.

"Archer. Aanhouding is in die ander rigting."Aric state as hy loop tot by die student. Ek sou verwag dat enige student om senuweeagtig te wees op wat genoem word deur'n onderwyser, maar hierdie student, Archer, verskyn ronduit vreesbevange.

Voor Archer in staat is om te reageer, Aric begin om weer te praat. "Dit is die tweede keer wat jy het probeer om oor te slaan aanhouding, Archer."Gee'n effense breek as hy wag vir'n antwoord, na ontvangs van niemand hy kom uit'n sug van irritasie voor en sê, "Kom saam met my Archer."Begin om te loop terug na my, Archer sleep'n paar stappe agter met sy oë opgelei op die vloer.

"Ek is jammer om te sny jou toer kort, maar ek het te begelei hierdie student te aanhouding."Aric state as hy kyk terug na Archer.

"Heeltemal in orde Aric, omgee as ek kom met? Ek het mis my eerste dag na alles."Ek vraag, skrams by Archer, sy oë nie verskuif van die vloer die hele tyd. Aric kortliks knik sy kop voor die leiding van die manier om te aanhouding. Ek het vinnig volg, probeer om tred te hou, luister as Aric beskryf die dele van die skool wat ons deurgaan.

------

Wie is hierdie persoon? Is sy die nuwe juffrou? Sy het sê sy mis haar eerste dag hier, en ons nuwe onderwyser vir die wetenskap nie in staat was om te wys.

Ek lig my kop op, my oë het op soek na haar vir'n oomblik as ek oorweeg of ek moet vra my vraag is of nie. Uiteindelik gee in te nuuskierigheid, ek vra, "Is jy die nuwe wetenskap onderwyser?"My vraag blyk te skrik hulle albei uit van hul klein praat, Mnr Curraigh nou stil as ek wag op haar antwoord. Sy draai na my toe en bied'n vriendelike glimlag voor te reageer, "Ja, dit is my, jy kan my bel Mev Monroe."Haar reaksie is mooi maar kort, en haar stem gelyk te wankel effens toe sy sê haar laaste naam, wat veroorsaak dat my kop te kantel ooit so effens in verwarring by haar onwilligheid om te praat haar laaste naam.

"Dit is lekker om jou te ontmoet Mev Monroe, my naam is Archer."Ek het reageer, my stem skynbaar meer selfversekerd en harder as my normale toon, al het ek skaars gee dit'n gedagte. Vir die tyd wat oorgebly het van die loop te aanhouding, ek het dit praat met Mev Monroe, ek weet nie hoekom nie, maar sy was makliker om te praat met, dit kon gewees het van haar nie-intimiderend houding en hoogte is, of moontlik dat sy herinner my aan my ma, beide van wat is geloofwaardig.

Ons praat oor die boek was ek hou wanneer Mnr Curraigh kom tot'n stilstand, die kamer wat aanhouding is gehou in wat reg is in die voorkant van ons. Ek reik uit na gryp die handvatsel, 'n oomblik vergeet oor my pols besering totdat ek die vrylating van'n grunt van pyn, onmiddellik trek my pols terug en hou dit teen my bors as die harde aangrypende gevoel dat vloede my stelsel, wat my herinner van gister.

Beide Mnr Curraigh en Mev Monroe lyk geskok oor my skielike uitbarsting van pyn, Mev Monroe is oor om iets te sê maar ek het geen tyd om te dink, struikel agteruit ek draai effens en hardloop af. Ek gaan na die enigste plek waar ek veilig voel, Bingham se Dam, of Swan Dam as my ma gebruik om te sê, net om te onthou wat veroorsaak dat'n golf van angs te vee deur my liggaam, al hierdie dinge wat gebeur is te oorweldigend. Eers het ek verloor my ma en suster in'n motor-ongeluk, dan is my stap-pa(wat reeds nie van my hou nie) blameer my vir dit, en nou het ek'n onderwyser wat herinner my presies van my ma, ek weet eenvoudig nie hoe ek moet voel of te reageer op hierdie situasies nie. Ek is so vasgevang in hierdie produktiewe gedagtes en seer pyn wat ek versuim om te hoor die voetstappe nader kom. Dit was die skielike hand op my skouer wat veroorsaak het dat my om te snak in verrassing op die teenwoordigheid van'n ander persoon. Vinnig draai my kop het ek verwag om te sien'n woedende Mnr Curraigh of dalk Alec, maar ek is in plaas ontmoet deur Mev Monroe se hartseer glimlag as sy crouches langs my. Om uit te reik haar hand vir my pols ek wankel weg, maar na nog'n tweede toelaat dat haar om te sien my pols, ignoreer die moontlike gevolg dat sy dalk die vraag hoe ek volgehoue hierdie besering.

Dit was die effense verbreding van haar oë wat veroorsaak het dat my om te volg haar blik, ek verkies om nooit kyk na my beserings, so sien my pols al geswel en gekneus oorsake my oë te verbreed sowel. Sy het liggies raak aan my pols en ek het dadelik trek weg, die pyn skroei deur my arm. Sy lyk om daar te sit in'n oomblik van denke, as al oorweeg wat sy moet sê.

"Archer. Hoe het dit gebeur?"Daar was dit, die een ding wat ek nie wil hê om te hoor. Ek skud my kop en kyk weg, nou eers besef dat'n paar trane het gestroom my gesig af, vinnig vee hulle met my vry hand. Ek hoor nie'n reaksie op my weiering so ek kyk terug, sien Mev Monroe trane terug te hou as goed, al is die rede waarom, weet ek nie. Skud haar kop, sy stoot haarself af van die vloer, en bereik'n hand vir my, wat ek stadig neem. Nou staan ek stof myself af met my goeie hand, losweg hou my rugsak as ek wag op haar vrae.

Al wat sy doen is, skynbaar skud haar kop na haarself, voor beduie vir my om haar te volg. Sy lei my terug na die skool, nooit praat of loer na my, net staar vorentoe, byna emptily. Sy neem my na die mediese kamer en vertel my om te wag by die deur as sy loop weg om te gesels met'n verpleegster. Ek wonder wat sy sê, het sy vermoed dat my stap-pa het hierdie beserings? Of dink sy nog'n student het dit gedoen vir my? Moet ek net hardloop terwyl ek nog steeds die kans? My gedagtes is skielik gestop as beide Mev Monroe en die suster loop oor na my, my senuweeagtigheid skop in op'n ander persoon nou teenwoordig.

Ek probeer om nie aandag te gee aan die flare-ups van pyn as die suster toegedraai my pols in'n ys-sak, die ysige koue maak my bewe as die weer buite was reeds koud. Na'n paar minute van die versiersuiker my pols sy bring'n kompressie verband, snoesige wikkel my pols en hand, die pyn verminder nie, maar handhaaf'n bestendige pyn wat rondom my hele arm. Toe sy klaar sy gee my instruksies om te doen elke dag, en'n nota vir die klas om te sien as dit was my die skryf van die hand.

Loop oor na die deur, ek spot Mev Monroe wag daar, haar vriendelike glimlag vervang deur'n ernstige en streng kyk, een wat maak my voetstappe'n bietjie meer huiwerig. Ons verlaat die med kamer, en loop uit in die stil, verlate gang, haar gesig nog steeds ernstig as ons beide stop.

"Hoe het jy daardie besering Archer."Dit was nie'n vraag nie, maar iets wat aangedring het op'n antwoord, die een wat ek was baie huiwerig om te gee. Hengel my gesig weg van haar ek skud my kop " nee " weer, wil nie om haar te vertel die waarheid, my gedagtes blêrende dat dit sou lei tot meer pyn as goed, dat selfs indien sy het glo my, niemand anders sou.

"Archer, as jy nie vertel my, dan sal ek om jou te vertel die kantoor te bel jou pa."Sê sy, haar stem verloor sommige van dit is streng as sy pogings om my te kry om te antwoord.

Hoor haar bel Alec my pa veroorsaak dat al hierdie gevoelens om net ontplof, my woede vloei vrylik, en ek kan nie help nie, maar reageer chaoties, "HY IS NIE MY PA!"My skree echos af in die gang, die stilte het in sy wakker is ongemaklik, al die woede-gedrewe vertroue vinnig laat my lyf as ek uitasem. Sy is nie dom nie, sy gaan om uit te vind wat gaan aan, ek sal geneem word weg van my huis, die laaste plek wat herinner my van die ma en my suster.

Haar houding blyk te versterk na die aanhoor van my reaksie, ek kan net hoop sy sal nie kwaad wees saam met my uitbarsting.

"Ek is net gaan om te vra jy een meer tyd. Wat het dit gedoen."Haar stem was doodse stilte, die tweede sin om hard uiteengesit en laat geen ruimte vir verskonings. Ek het uiteindelik die gesig van haar, maar my kop is nog steeds verlaag, my oë flikker tot haar elke so dikwels as wat ek dink wat ek gaan sê.

"....Alec."My stem feitlik'n fluister, alhoewel ek weet sy het dit gehoor, en die wete dat iemand anders is bewus van hierdie geheim nie net veroorsaak dat my om te voel... kwesbaar.

[thorsenmark]

An Ocean Just Beyond the Trees... by Mark Stevens Via Flickr: A view from an opening in the trees along the Tony Knowles Coastal Trail. A view from a break in some nearby trees looking to the northwest and then beach and waters with the Cook Inlet. My thinking in composing this image was to use the nearby trees to both frame the setting as well as create that look of "just beyond.” The tricky part would be in metering this setting properly. The nearby trees were caught more in shadows while the view beyond with the Cook Inlet and skies above was much brighter. I decided to find a mean point between those two extremes in order to capture more of the dynamic range present. I later worked with control points in DxO PhotoLab 3 and then made some adjustments to bring out the contrast, saturation and brightness I wanted for the final image.

[fentonphoto]

Winter is on its way!  Denali and Mount Foraker are completely white in this mid-October shot.  Knik Arm is visible in the midground.

[thekillerblogofkillers]

Robert Hansen (1939-2014)

Robert Hansen, also known as the Butcher Baker, was an American serial killer who abducted, raped and killed at least 17 women in Anchorage, Alaska, hunting them in the wilderness, between 1971 and 1983. Hansen, son of a Danish immigrant (a baker, as Hansen would later become), was born in Estherville, Iowa, in 1939. As a child, he had a stutter and severe acne which left him with facial scars. Throughout his younger years, Hansen was described as a quiet loner, who had a difficult relationship with his controlling father. To relieve his frustrations, Hansen began hunting and archery. Due to the rejection he often received from girls at school, he began to have fantasies involving cruelty and revenge. In 1957, Hansen enlisted in the Army Reserve, serving for a year before being discharged. He later worked at a police academy in Pocahontas, Iowa, where he met and married a younger woman in 1960. That same year, Hansen was arrested for burning down a Pocahontas County Board of Education school bus garage, as revenge for his troubles in high school. He would serve less than 2 years of a 3 year sentence, and was diagnosed with bipolar disorder and periodic schizophrenic episodes. The diagnosing psychiatrist said Hansen had an “infantile personality” and was obsessed with revenge for perceived wrongs. During this incarceration, Hansen’s wife filed for divorce.

Over the following years, Hansen was jailed repeatedly for petty theft. He moved to Alaska in 1967 with his second wife, with whom he had 2 children. In Anchorage, Hansen was popular with his neighbours and was a celebrated hunter locally. In December 1971, he was arrested twice, once for the abduction and attempted sexual assault of a housewife, and a second time for raping a prostitute. Hansen pleaded guilty in the case of the housewife, but the rape charge against the prostitute was dropped as part of a plea deal. He received 5 years in prison, but after serving 6 months he was placed on a work release program and released to a halfway house. In 1976, Hansen pled guilty to larceny after stealing a chainsaw from a department store. He received 5 years in prison and was required to receive psychiatric treatment for his bipolar disorder. However, the Alaska Supreme Court reduced his sentence, and he was released with time served. Hansen began killing in the early 1970s. He would pick up a prostitute in his car, force her at gunpoint to his cabin and rape her. Then he would fly her to a secluded area and “hunt” her as if she were an animal before murdering her.

On June 13, 1983, Hansen offered Cindy Paulson, 17, $200 (£145) for oral sex. However, when she got into his car, he pulled a gun on her and drove her to his home. There he tortured and raped her, chaining her to a post in the basement by her neck. He then napped, woke up, and took her to Merrill Field airport, where he told her to was going to “take her out to his cabin” in his bush plane. Paulson was crouched in the back of his car with her wrists handcuffed in front of her, when she saw an opportunity to escape. When Hansen had his back turned, loading the plane’s cockpit, she opened the driver’s side door and ran. Paulson later told police that she left her blue sneakers on the passenger side footwell as evidence that she had been there. Hansen panicked and chased her, but Cindy made it to the road first and flagged down a truck. When police were called, Paulson described the perpetrator, which led to Hansen. When questioned by police officers, Hansen denied the accusation and accused Paulson of extortion attempts. Hansen was not considered a suspect and the case went cold.

Alaska State Trooper Detective Glenn Flothe was part of a taskforce investigating the discovery of several bodies in the Anchorage area. The first of these was found by construction workers and dubbed “Eklutna Annie” – she has never been identified. The same year, the body of Joanna Messina was found and in 1982 the remains of Sherry Morrow, 23, were discovered in a shallow grave near the Knik River. Flothe contacted FBI Special Agent John Douglas and asked for a profile of the killer. Douglas thought the killer would be an experienced hunter, with low self-esteem, a history of rejection by women, and would keep souvenirs of his murders, and may stutter. This profile led Flothe to Hansen, who fit the characteristics given and owned a plane. Armed with the profile and Paulson’s testimony, Flothe searched Hansen’s plane, vehicles, and home. Jewellery belonging to some of the missing women and an array of guns was found in Hansen’s attic. Also discovered was an aeronautical chart with crosses on it, hidden behind the headboard. Many of these marks matched sites where bodies had been found, and more were found at some of these later. Confronted with the evidence, Hansen eventually began blaming the women and attempting to justify what he had done. He eventually confessed to each item of evidence as it was presented to him. He admitted to a series of murders, starting in 1971. Hansen is known to have raped and assaulted more than 30 Alaskan women, and to have killed at least 17, ranging in age from 16 to 41. Of these 17, Hansen was formally charged with the murders of 4: Sherry Morrow, Joanna Messina, “Eklutna Annie”, and Paula Goulding, as well as the kidnapping and rape of Cindy Paulson. He was sentenced to 461 years plus life in prison, without the possibility of parole. He died of natural causes on August 21, 2014.

[expatimes]

Big oil sits out Trump’s last-ditch US Arctic drilling auction

Big oil sits out Trump’s last-ditch US Arctic drilling auction

The Trump administration’s unprecedented auction of Arctic drilling rights Wednesday netted just $14.4 million from three bidders, with major oil companies steering clear of the sale.

Amid low crude prices, fears about a backlash from the public and the prospect of regulatory uncertainty, just two oil companies placed bids on leases in the Arctic National Wildlife Refuge’s coastal plain: Knik Arm Services LLC and Regenerate Alaska Inc. They were joined by the Alaska Industrial Development and Export Authority, a state-owned economic development corporation that last month approved spending $20 million on coastal plain leases but has never spearheaded an oil exploration project.

Bids were provisionally delivered on 11 leases spanning about 553,000 acres (223,791 hectares), the Bureau of Land Management said.

“It is my hope that if and when commercial quantities of oil are discovered on any of these leases, that this action will make history for generations to come,” yielding well-paying jobs, royalty payments and new sources of crude, said Deputy Interior Secretary Kate MacGregor.

Participants ponied up hundreds of thousands of dollars to nab leases they may never get to use, given President-elect Joe Biden’s vow to permanently protect the refuge. Though Biden has little power to revoke leases once they are issued, the incoming administration has wider discretion to block permits essential to mounting any activity on the tracts.

“Today’s lease sale was the logical conclusion to this completely flawed effort: a massive failure,” said Jenny Rowland-Shea, a senior policy analyst for public lands at the Center for American Progress. “The Trump administration has managed to rip off taxpayers, ignore the rights and voices of the Gwich’in and threaten polar bears and caribou, all to hand the coastal plain over to a couple of wildcatters and a state-owned corporation with no ability to drill.”

The Arctic refuge in northeast Alaska was once seen as prime territory for oil development, given the potential of massive conventional crude reserves that could flow for decades. But companies once viewed as potential bidders for Arctic acreage have slashed spending this year as the coronavirus pandemic eroded crude demand and prices.

Environmentalists and native Alaskans, including Gwich’in people who consider the area sacred, also had warned oil companies they would face public recrimination for pursuing coastal plain drilling rights. They have mounted legal challenges to the Interior Department’s auction, which are still pending, arguing that industrial oil development would threaten one of America’s last truly wild places as well as the calving caribou, migratory birds and Arctic foxes that rely on it.

Congress mandated two coastal plain oil auctions by Dec. 22, 2024, as a way to pay for the 2017 tax cuts, based on expectations that the lease sales and oil development would yield more than $2 billion in revenues over a decade.

Bidders in Wednesday’s sale were required to offer at least $25 per acre. With tracts ranging in size from 23,446 to 59,410 acres (9,488 to 24,042 hectares), the smallest possible winning bid is $586,150.

The Bureau of Land Management had not yet recapped final results by mid afternoon Wednesday. But Knik registered a $1.6 million bid for one tract, Regenerate Alaska pledged $771,000 for one tract, and the Alaska Industrial Development and Export Authority spent $12 million for the rest of the territory.

Although the state-owned company has financed small oil projects in Alaska, it has never sought to acquire its own drilling rights, and the Bureau of Land Management has previously disqualified bids by entities with no intent to develop their leases.

The leases themselves don’t authorize drilling; separate permits are required. And even the auction results won’t be final immediately. Winning bids must be vetted in a government review process that typically takes months, though Trump administration officials are racing to formally issue the leases before Biden is sworn in Jan. 20.

#world Read full article: https://expatimes.com/?p=16486&feed_id=27121 #climate #climatechange #coronaviruspandemic #economy #environment #indigenousrights #news #oilandgas #unitedstates #usampcanada

[brilmans]

Een fossiel van de roodkeelduiker

Vogelbotjes

De opgespoten stranden van de Maasvlakte en de Delftlandse kust staan bekend om hun rijkdom aan fossiele botten. Steeds meer mensen struinen om die reden de desbetreffende kustlijnen af. Fossiele botten spreken blijkbaar voor velen tot de verbeelding. Vooral het spul uit onze laatste ijstijd: de grote grazers en rovers voorop. Een mammoetbot of een berenkies daar kun je mee thuiskomen!

Waar je ook mee thuis kunt komen, die liggen er namelijk ook, zijn fossiele vogelbotjes. Op het eerste gezicht misschien minders spectaculair, maar nader bekeken is dat geenszins het geval.

Geen eendje

Het gros, ik gok een procent of tachtig, van die fossiele vogelbotjes die op bovengenoemde gesuppleerde stranden gevonden worden, is afkomstig van eendachtigen (Anatidae). Van welke eenden precies dat is vaak lastig te zeggen. Daarvoor lijken de meeste botten van verschillende eenden te veel op elkaar, daarnaast zit er akelig veel overlap in het formaat van die botten. De meeste stukken eend verdwijnen bij mij daarom in een grote bak met Anatidae.

Diverse fossiele botten van een onbepaalde eenden naast recent materiaal.

Determineren

Wanneer ik een fossiel vogelbot op een van de betreffende stranden vind, begin ik de determinatie steevast bij eend: tachtig procent kans dat ik goed zit. En mocht dat niet het geval zijn, dan weet ik in ieder geval waar niet te zoeken. En dan wordt het echt interessant. Dan is de kans aanzienlijk dat het een niet algemeen of zelfs zeldzaam fossiel betreft. Op z’n minst voor die vindplaats.

Een vreemd carpometacarpus

Onlangs had ik weer eens een botje dat niet van een eendachtige afkomstig was. Het betrof een carpometacarpus. Een typisch vogelbot dat bestaat uit een fusie van de polsbotten (carpus) en de middenhandsbeentjes (metacarpus).

Het door mij gevonden fragment van een carpometacarpus.

Doorgaans zijn de carpometacarpalen, zeker wanneer ze door de loop der dingen beschadigd zijn, niet eenvoudig op soort te determineren. Gelukkig was dat in dit geval niet zo. Dit carpometacarpus had namelijk, ondanks dat het behoorlijk beschadigd is, een aantal heet specifieke kenmerk. Zo is het ‘extensor prosess’ buitengewoon lang, waarmee ik bedoel dat hij ver tot op het major metacarpal door loopt, en het major metacarpal heeft een kenmerkende knik. Dat het extensor process zover doorloopt is op de afbeelding overigens slecht te zien. Het is namelijk volledig afgebroken, maar het breukvlak zegt genoeg.

Aan de hand van die kenmerken kon ik het bot tot op soort determineren. Het bleek afkomstig van een roodkeelduiker (Gavia stellata). Een vogel waarvan ik al twee andere fossielen had. Fossielen van een ander typisch vogelbot het tarsometatarsus: een gefuseerd bot dat homoloog is met de voetwortel (tarsus) en middenvoet (metatarsus) bij ons.

Twee door mij gevonden fossiele delen van het tarsometatarsus van een roodkeelduiker.

Ouderdom

Hoe oud het fossiel is, valt niet met zekerheid te zeggen. Het bot is namelijk Ex Situ gevonden en de roodkeelduiker komt nog steeds bij ons voor.

Op basis van kleur en mate van fossilisatie valt er wel iets te zeggen, in de regel worden de egaal lichtbruine fossielen van de Zandmotor in de laatste ijstijd geplaatst en de zwarte in het vroeg Holoceen. Maar goed, zonder C14 of andere moeilijke datering is het dus wel enigszins nattevingerwerk.

Gezien de kleur en mate van fossilisatie zouden de door mij gevonden botten best eens uit het laat Pleistoceen kunnen dateren. Maar dat is dus met een flinke slag om de arm. Een ding is echter wel zeker: van gisteren zijn ze niet.

Spectaculair

Wellicht bent u aan het eind van dit schrijven nog niet geheel onder de indruk van de fossiele vogelbotjes, mist u, zeg maar, het spectaculaire. Bedenk dan: zo ongeveer elke verzamelaar heeft wel een stuk mammoet of wolharige neushoorn in zijn of haar collectie, van de roodkeelduiker daarentegen...

[m-2pet-cadans]

XXXVIII  Buurvrouw kopje onder

circa 2000 woorden

(c)  m 2pet

 Met een supboard onder de arm en een peddel in de hand, liep mijn vrouw naast de alleen in een shirt van mij gehulde overbuurvrouw richting straat. Hoewel de kledingstukken al een tijdje hadden liggen drogen nadat ze drooggedept waren, drupte er wat water uit de bikinibroek en de doek die Carolina in handen had. Het shirt, dat zag ik nu pas, had natte vlekken ter hoogte van haar achterste, en kwam, heel pikant, tot net boven het onderste deel van haar billen.

Ik heb Carolina niet geneukt, dus als je dat verwacht, lees dan niet verder. Het komt niet. Wat ik vertel is dus geen erotica, net zo min als het romantica is omdat er niets opbloeit. Wel zijn er een paar pikante momenten zodat het picantica genoemd zou kunnen worden als dat woord in het Nederlands zou bestaan.

Met vrouw en kinderen woonde ik sinds een paar jaar in een bloemkoolwijk met veel water. De hoofdstraat, die Aorta heette, vertakte in slagaders (hoe hadden ze het verzonnen) die elk uitmonden in twee tot drie haarvaten. Elk haarvat bestond uit een straat met twee tot zes huizen die uitkwam op een breder gedeelte waar nog eens vier huizen om heen stonden. Achter de huizen, behalve de eerste in een straat, lag water waardoor het mogelijk was om een eind in de wijk te varen. Geregeld kwamen kinderen langs die bij hun opa en oma op bezoek waren.

Eind vorig jaar waren tegenover ons nieuwe mensen gekomen, de familie Baars. Het stel was een jaar of tien jonger dan ons, kinderloos, en een verademing tussen de anderen in de wijk die minstens tien jaar ouder waren. Op een natuurlijke manier werden we naar elkaar toe getrokken. Dat hadden we niet bij die oudjes, met wie het contact beperkt bleef tot elkaar groeten. Voor de Baarsjes moet de kloof nog groter geweest zijn zodat ze volgens mij blij waren met de aanspraak die ze aan ons hadden.

Een paar keer in die dikke negen maanden hadden we leuk met Karel en zijn vrouw gepraat, niet alleen op straat maar ook tijdens borrels en een etentje dat tot in de kleine uurtjes geduurd had. Kort geleden waren we bij hen voor haar verjaardag geweest nadat het stel eerder die van mij en van mijn vrouw hadden bezocht. De uitnodiging van de zijn verjaardag over een paar weken was binnen.

\/

Op een al warme zaterdagmiddag aan het begin van de zomer was mijn vrouw de kinderen naar een feestje in een ander dorp aan het brengen. Ik was langs de waterkant aan het werken. Plots klonk gepeddel. Even later geklots, en weer wat later kwam Carolina in een blauwe bikini en met een strooien zonnehoed op aan suppen.

Ze stopte. “Zo, aan het werk, buurman?” zei ze met een geconcentreerde blik in haar ogen en strakke trekken op haar gezicht.

Het gaf haar iets charmants. Het was leuk om haar zo te zien: peddel in de hand, hoed op het hoofd, haar onder de hoed uit, gekleed in een bikini die eerder op het strand dan in deze wijk, waar badpakken de standaard en tankinis de uitzondering waren, zou passen. Haar huid was licht gekleurd door de stralen van de eerste zomerzon van het jaar die geprobeerd hadden het winterwit weg te werken, maar daar niet in geslaagd waren. Haar broek, die tot haverwege haar navel kwam, maar vooral de top, die bestond uit een doek die kruiselings over haar borst liep en ergens met een knoop (nam ik aan want ik kon het niet zien) vastzat, waren gewaagd voor deze buurt. “Tes is naar de stad dus ik dacht”

“laat ik wat nuttigs gaan doen?” Haar board wiebelde een beetje, maar ze kon de ongewenste bewegingen compenseren.

Ik glimlachte maar reageerde niet. “Kadootje aan het uitproberen?”

“Ik heb eerst droog geoefend in de tuin.” In het water was het eerst onwennig gegaan maar ondanks dat het nu wiebelig was, ging was het steeds beter gegaan totdat ze weer moeite met evenwicht had gekregen nu ze stillag. “Nou,” zei ze, “Ik ga verder voor ik omkieper,” en supte verder.

\/

Na een tijdje kwam ze terug. “Ik kon niet meer verder dus omgedraaid.”

Daarna gebeurde alles snel. Als een danseres zwaaide ze wild met de armen en wiegde ze met haar heupen. Rimpelingen door het aanspannen van spieren liepen over haar dijen en d'r buik. Haar hoed viel af. Er klonk er een gil, een plons; en ze kwam naast haar hoed weer boven. Op d'r haar en haar schouders zat kroos. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes en de schrik stond op haar gezicht.

Het was komisch om te zien maar niet om te lachen. Ik riep: “Oh meid!”

Ze was in het midden waar het het diepste was, maar kreeg na een klein stukje zwemmen grond onder de voeten. Wadend kwam ze naar de kant. De bikinitop, die verschoven was waardoor een tiet helemaal en de ander half ontbloot was, deed ze weer goed. Board en peddel dreven weg maar werden al gauw tegen gehouden door koordjes die aan haar pols vast zaten.

Nadat ik haar op de kant geholpen had, trok ik “ik haal zo de hoed op" zeggend (we hadden een polyester boot) aan de koorden om board en peddel binnen halen. Vervolgens hielp ik haar op een tuinstoel en hielp haar de polsbanden, waar de koorden aan vastzaten, af te doen. Ze was zeiknat en zat niet alleen onder kroos maar ook onder slierten waterplant. “Wat gebeurde er nou?” vroeg ik nadat ik de hoed opgepikt had.

Trillend zei ze: “Opeens wou mijn board niet meer verder.”

“Vastgelopen in de onderwaterplanten?”

“Denk het. In elk geval verloor ik mijn evenwicht.”

“Geschrokken? Je trilt helemaal.”

“Best wel. Nu gaat het weer.”

Of het water was koud was geweest of het drong nu pas door wat haar was overkomen, maar ze rilde. Daaraan kon ik niets doen want ik kon niet iemand die ik ook weer niet zo goed kende niet omhelzen en tegen de borst drukken. Tegen afkoeling kon ik wel wat doen. Terwijl ik de laatste sliert van haar af haalde, zei dat ik badlakens ging halen en rende naar binnen. Omdat ik er geen kon vinden, nam ik genoegen met baddoeken.

Eén legde ik op haar schouders en de andere reikte ik aan.

Ze zei “Dank je,” en begon zich droog te wrijven. Hoewel dat bij haar huid goed lukte, was dat minder goed mogelijk bij de stof van haar bikini. Die uittrekken was natuurlijk geen optie. Kleding aantrekken ook niet: hoewel zij en mijn vrouw vrijwel even groot waren, was ze breder dan zij. Mijn hersens werkten op topsnelheid. “Ik kan alleen een t-shirt van mij bedenken,” zei ik.

“Maakt me niet uit,” antwoordde ze. ‘’Ik begin het koud te krijgen.”

Ik rende naar binnen.

\/

Met een lichtblauw exemplaar met print kwam ik terug.

“Mooie kleur,” zei ze toen ze het kledingstuk door haar handen liet gaan. De print, auto’s, vond ze wat minder, maar kon er mee door.

“Ik kon zo gauw geen effen vinden.”

“Hihi,” zei ze, “heb ik voor het eerst een herenshirt aan.” Na zich er in gewerkt te hebben, wat niet makkelijk was met het nog vochtige textiel van haar bikinitop, viel de stof, alsof het een rokje was, om haar heen. In de knik halverwege buik en bovenbenen bleef de stof hangen. Terwijl ze kort opwipte om het shirt omlaag te trekken, zei ze: “Het vocht trekt door!” Het kledingstuk kleefde aan haar borsten. Droog deppen hielp niet. “Mijn achterwerk wordt nat; het zit niet lekker" zeggend bracht ze haar handen onder de rand van het shirt door. Nadat ze opnieuw een stukje omhoog en omlaag gewipt had, kwamen ze met de broek weer tevoorschijn. Direct na het moment dat ze die op het tafeltje gegooid had, pakte ze een handdoek, legde ze die over haar bovenbenen, en werkte ze haar handen weer onder haar shirt. Aan de bewegingen van de stof was te zien dat ze aan haar top zat. De onderrand van het shirt kwam gevaarlijk hoog en onthulde haar onderbuik tussen lies en navel.

Het was niet goed maar ik kon er niets aan doen dat mijn ogen als door een magneet op de donkere driehoek tussen haar benen gericht werden. Snel keek ik op om te zien of ze iets gezien had, maar ze was zo druk in de weer dat ze – dat dacht ik toen - niet lette op waar ik naar keek.

Zodra haar handen weer tevoorschijn gekomen waren, hief ze ze op tot achter haar nek en begon te frutselen. Een tijdje was ze bezig was zodat ik begreep dat daar de knoop moest zitten.

‘’Helpen?’’ vroeg ik.

‘’Jij kan het beter zien.’’

Het was nog een hele kluif om de doek los te krijgen want de punten waren stevig in elkaar geknoopt maar uiteindelijk was het zo ver. Ze bracht haar handen onder het shirt, trok de doek er onderuit, en legde die naast de broek.

De stof van het shirt lag direct op haar huid. Er was te zien dat ze het ondanks het warme zonlicht koud had want haar tepels duwden bergjes in de stof. Maar waar ik me nog het meest over verbaasde was dat de plooien in de stof verrieden dat ze gepiercte tepels had. Wie had dat in deze buurt verwacht?

“Zo,” zei ze, “dat voelt beter.” Ze maakte geen aanstalten om weg te gaan. “Tes komt zo thuis?” vroeg ze.

“Ik verwacht haar elk moment,” antwoordde ik naar de boot toe lopend.

\/

Vanaf het moment dat ik de natte hoed naast de andere spullen op het tafeltje legde, ontwikkelde zich een gesprek dat leuk was omdat we het al gauw hadden over dingen die we gemeen hadden.

Een paar keer pulkte ze aan het shirt maar elke keer kleefde het aan de huid van haar borsten. Voor het optische effect had ze de top beter aan kunnen houden, want de bolling van haar borsten, en haar tepels met hun piercings tekenden zich genadeloos af. Haar donkere tepelhoven schenen door de stof.

Na een tijdje stopte een auto op het erf. Even later sloeg een portier dicht, gevolgd door getrippel dat me bekend voorkwam.

Mijn verbaasd kijkende vrouw legde ik uit waarom Carolina hier was en waarom ze er zo bij zat. Na weer een tijdje te hebben gekletst zei Carolina dat ze ging. “Zal ik meelopen?” vroeg mijn vrouw. “Is goed.” Terwijl ze het board en de peddel oppakte, greep Carolina haar bikinibroek en de doek.

\/

Even later kwam mijn vrouw terug. “Die is weer thuis.” Grijnzend: “Moet jij niet wat opbiechten?”

“Ik heb haar geholpen nadat ze in het water was gevallen.”

“Dat heb je verteld.”

Er was iets.

“Moet je niet meer vertellen?”

Ik kreeg het warm. Wat zou ze denken?

“Kon je niet van haar afblijven?”

Ik kreeg het heet. “Ik heb rommel van haar gehaald en baddoeken gepakt. Verder niets; echt niet.”

“Ik plaag je maar.”

“Er was wel wat. Het shirt dat ik gehaald had, plakte aan haar huid en …”

“En?”

“Er was veel te zien.”

“Wat?”

“Dat.” Ik wees op haar borsten en haar kruis. “Ze heeft best wel wat. Daar was het donker.’’

“Niet meer gezien?”

‘’Ze heeft tepelpiercings.’’

‘’Fraai is dat. Die zit naar de tieten van de buurvrouw te kijken.’’

‘’Ik kon er niets aan doen. Ik kon het echt niet niet zien.”

‘’Ja ja. Nog meer?’’

“Nee.”

“Toch niet gestaard?”

Mijn nek klopte en ik zweette. Ik had nog zo mijn best gedaan om het niet te laten opvallen maar Carolina had het dus toch gemerkt en tegen mijn vrouw gezegd. Ontkennen had geen zin. “Ja,” zei ik naar de grond kijkend.

“Ze had er toen niets van gezegd omdat ze er geen aanstoot aan nam,” zei mijn vrouw. ‘’Ze waardeerde het dat je haar niet in verlegenheid bracht.’’

“Ik moet je meer opbiechten;” zei ik, “dat was niet het enige.” Ik vertelde over de natte plekken, de tepels die door de kou opgezwollen waren, en de billen die onder het shirt uit staken.

“Nou,” zei mijn vrouw met een lach rond haar mond, ‘’ik hoor het. Je hebt genoten.’’

  (c)  m 2pet

[hunnylou0art]

Who remembers this baby boi?!

Knik doodles before I got bored. But yesss I finally got his hands/arms the way I want 'em! For anyone new - Knik Knak is Pookie's robot found and repaired from a scrap heap. And yeah he's deeply in love with her as you can see.....

[mohair-schrijft]

Texel

We rijden van de boot. Op het eiland schijnt de zon dapper door, er staat een briesje. De omgeving oogt glashelder, alsof ik net mijn brillenglazen heb gepoetst. Er ontstaat een kleine file, richting De Cocksdorp, het uiterste plaatsje noord op Texel. Twee hooiwagens voor ons. Lekker langzaam, in een optocht van auto’s, het onthaasten is begonnen. Man krijgt de kriebels, slaat rechtsaf, om toch maar weer terug te keren. De hooiwagens zijn inmiddels verdwenen. 

Ons onderkomen is een vrijstaand huisje in de glooiende duinen. Twee konijnen huppelen op het terras. Een zeemeeuw krijst. ‘s Avonds na het eten wandelen we naar het strand. In het heldere licht, dat je alleen op een eiland treft. Het duinlandschap strekt zich uit aan twee kanten. Prachtige (grijs)groene en paarse tinten, af en toe een plukje geel, de lucht erboven gekleurd door een half ondergaande zon, het slingerende schelpenpad, de stilte.

Aan het eind van de kilometers, de weg loopt omhoog, zien we bovenaan in de verte de zee rollen. Onstuimig, met spierwitte schuimkoppen, niet het geelbruin wat ik ook wel ken van de Noordzee in het westen. Hup, erop af. De golven aan onze voeten. Het brede, lege strand. In de verte een boot. Zoon rent energiek heen en terug, met de zee mee. Hij joelt. Het aloude spel. We wandelen terug door de duinen. De opvallende stilte, de schoonheid van het landschap is overweldigend.

‘s Avonds in ons huisje is het muisstil, geen auto-geluiden, niets. Slechts het suizen van mijn oren en een zacht tikkende klok. ‘Mag het geluid aan, vraagt zoon. Anders is het zo stil’.

*

Ik ga mijn fiets ophalen. Thuis online vast gehuurd en betaald. Een damesfiets met zeven versnellingen. Man loopt met me mee. Het begint zachtjes te regenen. Daar zal je het hebben. De jonge vrouw komt met de fiets aan de hand aangelopen. Een Gazelle, ziet er uit als nieuw. Man zet het zadel wat hoger, nadat het mij niet lukt. Ik stap op. Perfect. Het is al weer droog.

Zoon ziet mijn fiets, wil een rondje. ‘Mama ik kan er makkelijk op fietsen, alleen het zadel staat te hoog’. Ik weet dat hij liefst zou ruilen van fiets. Zoon heeft een prima fiets. Vorig jaar nieuw gekocht. Ik weet een leuk onderwerp voor aan tafel, zei hij een week geleden. Verwachtingsvol keken we hem aan. Ik wil een nieuwe fiets, zei hij stellig. Dit keer waren zijn ouders onverbiddelijk. Laten we het gazellig houden, zei hij nog. We lachten. Hij zag het als een aanmoediging. ‘Ga er maar voor sparen’.

*

Ik zit met koffie en een stroopwafel in een streep zon voor het huisje. Twee meeuwen vliegen cirkels boven mijn hoofd, er volgen er nog twee. In een reflex verstop ik mijn stroopwafel onder mijn arm. nog een rondje en ze vliegen weg. Verbeeld ik het me, of heb ik ze om de tuin geleid? De betoverende stilte wordt steeds vaker onderbroken door vliegtuiggeraas. We blijken vlak bij Texel airport te zitten. Niets is wat het lijkt. ‘Nee, zegt man, je hoort de Efzestiens van vliegveld Leeuwarden’. 

‘s Middags fietsen we door Nationaal park Texel, richting de vuurtoren. Flinke klimmetjes, het lukt me om in zijn twee, te blijven rijden. Als een slak, ik val nog net niet van mijn fiets. Al bijna negen maanden niet gesport, denk ik verbeten. 

De natuur maakt alles goed. De zee, bijna groen, als een verlengstuk van het duinlandschap. Komt door de dreigende donkerblauwe lucht die er boven hangt. Ik zie twee lef-surfers. Zoon wil de vuurtoren bezoeken. We zetten de fietsen in het rek, wandelen er naar toe, links in de diepte het enorme strand, in de verte de zee. Hier en daar een vlieger, slechts een paar stipjes mensen. Aan deze kant oogt de zee niet groen, maar blauw met fantasierijke wolken erboven. 

Weer het scheurende geluid van F16’s. Stelletje spelbrekers. We beklimmen de vuurtoren. Dat verklaart de lege stranden. Ik aarzel, al die mensen achter elkaar op de smalle treden in de benauwde toren naar boven. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid mensen die tegelijkertijd naar beneden wil. Ik krijg het benauwd, loop naar buiten. Ga je nog mee? vraagt man. Ik verman me en loop braaf achter hem aan. Had me al bijna verzoend met mijn aftocht. nu ben ik definitief mijn moeder, dacht ik. Die wachtte ook regelmatig op ons door zelf achter te blijven. Het uitzicht vanaf de toren is als een ansichtkaart. Het duingebied verpletterend, zeker zo mooi als de kant van het brede strand met de zee. Texel doet me weer versteld staan. 

Via De Cocksdorp fietsen we terug. Niet voordat zoon nog even een ijsje scoort. Wij wachten op hem, mijmerend staan we naast onze fietsen. Daar zal je ‘m hebben. Hij houdt het ijsje omhoog. Ziet er uit als een bak voor drie personen. Het is een sundae ijs met chocoladesaus. ‘De stukjes kitkat is hij vergeten. Misschien verstond hij me niet’ zegt zoon met volle mond,  neemt een grote hap waarbij de chocola om zijn mond blijft plakken.

We komen bij het huisje, parkeren onze fietsen en zien drie konijnen. Even later hupt een fazant op het terras. de fazant ruikt voorzichtig aan de trapper van mans fiets. Ik maak er een foto van. Onderweg in de duinen zagen we twee paarden. Zonder zadel of berijder. Althans, ik heb ze niet gezien. 

De zon schijnt, ik installeer me met boek en drank voor het huisje, lekker lezen in ‘Het feest’ van Elizabeth Day. Even later valt er een buitje. Ik struikel naar binnen met boek, wasgoed en mijn glas. Nog geen kwartier later, is het weer stralend. De zon is weldadig met 21 graden in augustus.  

Na het eten, vraagt zoon of ik met hem wil badmintonnen. Hier krijgt hij al snel spijt van. God wat ben ik slecht. ‘Mama, wel je best doen hoor’. Zijn opmerking maakt het treurig, beter dan dit kan ik niet. Gelukkig kan ik hem wel aan het lachen maken. Beetje de clown uithangen in tijden van (sportief) onvermogen. Zoon heeft het niet van een vreemde. De clown uithangen dan, verder is hij een en al sportiviteit. Zijn juf schreef in zijn rapport, hij zat op de kleuterschool, ‘Maarten, je hoeft niet altijd de clown uit te hangen’.

*

Fietstocht naar het Sluftergebied. De Slufter, Sluftervallei ook wel genoemd, is een grotendeels door duinen omsloten strandvlakte, die in open verbinding met de Noordzee staat, waardoor *een kwelderlandschap is ontstaan. Het pad er naar toe is heuvelachtig met tegenwind. Ik fiets in mijn favoriete versnelling.

Het Sluftergebied is indrukwekkend mooi. Net als de vorige keren. Maarten was drie maanden, lag in de groene kinderwagen, man liep erachter. Hier is een foto van, vandaar het beeld.

De tweede keer was zoon zes. Nu is hij elf. Net lang genoeg geleden om het weer eens te willen beleven. Zoon zorgt voor entertainment onderweg, bovendien kiest hij de route. We staan voor een watertje waar we alleen met natte enkels de overkant kunnen halen. Avontuur is soms nodig. Uiteindelijk maken we een flinke wandeling door de Slufter, door het mulle zand van de duinen, zo richting de zee. ‘Nieuwegein’ schrijft zoon in het natte zand. Niet voordat hij eerst een piemel heeft getekend. ‘Kijk eens, mama’. Op de terugweg rijdt langs ons een wagen met twee paarden ervoor (waar hebben we deze paarden eerder gezien). De vrouw op de bok van de wagen roept streng naar een man met een vlieger: ‘Mag hier niet, meneer’. 

Die avond eten we pannenkoeken in het dorpje Oosterend. Ik wijs naar twee bordjes aan de muur: ‘pas op het opstapje’ en ‘pas op het afstapje’. Ze hangen nog geen dertig cm van elkaar. ‘Als je dan nog op je smoel gaat…’ zegt man. Zoon schiet in de lach, houdt zijn mond met chocomel, met moeite dicht.  

Maarten heeft ‘South Park’ ontdekt. Ik kijk even mee, begrijp de charme. Het getetter van de karakters verbreekt wreed de stilte. Slapen is hier trouwens een surreële ervaring. Doodstil, aardedonker en een bed met dekbed waar je happend naar adem uit wakker schrikt.

*

Vandaag gaan we naar Den Helder om de laptop van zoon op te halen. Hij zou thuis bezorgd worden, niet handig, kunnen we niet checken of hij het doet voordat zoon straks naar de brugklas gaat. De laptop is naar Primera gestuurd, in een geestdodend winkelcentrum. Zullen we straks naar het onderzeeërmuseum gaan? vraagt man. Het Marine museum is vlak bij waar de Veerboot aanlegt. 

Er zijn verschillende onderdelen, de historische afdeling, een rondleiding in een werkelijke onderzeeër. *De Tonijn’, leest zoon voor, ‘in de Potvisklasse’. Ik denk dat hij een geintje maakt, maar wat weet ik er nou van? Lange, trage rij naar boven. We kijken om ons heen, staan akelig hoog. ‘Dit is waarom ik aan parachutespringen niet eens ga beginnen’ zegt man. Ik knik begripvol. Ieder zijn angsten. Eindelijk zijn we aan de beurt.

‘Achterstevoren het trapje aflopen’ waarschuwt de begeleider. ‘Is het erg smal en laag daar beneden.. ? vraag ik nonchalant, terwijl ik me vast omdraai. ‘Ja’ zegt de man . Dus als je last hebt van claustrofobie, niet doen. het is druk, je kunt er niet zomaar uit’. Dan zie ik er toch vanaf, zeg ik en stap opzij. Man gaat verder, loopt het smalle trapje af het donkere gat in, blijft even hangen met zijn rugzak. Zoon is al binnen, zie nog net hoe hij naar me zwaait. Wacht maar hier, zegt de begeleider, over een kwartiertje komen ze daar uit, wijst hij. Een kwartiertje. Jezus, ik had minstens drie kwartier in gedachten. Te laat.

Tot slot stappen we in de Radarbol. De 3D-radarbol geeft de richting, afstand én hoogte van objecten aan, lees ik. Dus dat ronde ding kan ‘de vijand’ traceren. Het nadeel is dat ze door diezelfde radar zelf ook sneller in het vizier komen. Ik kijk met andere ogen naar de witte bol op het dek van een oorlogschip. De bol lijkt nog het meest op een onaf standbeeld, de ronde gipsen kop nog niet gevormd in het hoofd van een President of zo. Goed, een radar dus.

De Veerboot heeft ook een radar. Alleen niet 3D. En is niet uit op de vijand maar wel op objecten, als de kade, een walvis of een anders schip. Legt man uit in Jip en Janneke-taal.  

‘Er is een Mac in Den Helder’ roept zoon opgetogen, als we na uren weer buiten staan. ‘En het is donderdag’. Man ziet mijn gezicht. ‘Het is een ritueel, daar houd jij toch zo van’. ‘Oké, op naar de Mac’. Ik neem zelfs een Mcflurry toe. De nieuwste met stukjes brownie, toffee en caramelsaus. Ik kan het afraden. De kaart voor Oma? Daar staat een brievenbus, man wijst naar buiten. ik kijk op mijn telefoon, snel! Ik ren de zaak uit.

Rond zevenen staan we weer op de Veerboot terug naar Texel. Vierde keer op de boot in korte tijd. Voelt bijna als routine. Man laat zich zelfs verleiden tot een selfie (‘threesie’).

*

Zoon en man hebben hun ochtendzwem achter de rug. Ik blijf achter in het huisje, want ik kom elke ochtend als laatste uit bed. Elke keer om half 9, zonder wekker, het tijdstip waarop zij vertrekken naar het zwembad. Anders is het te druk, aldus man. Het voelt als een nederlaag en toch is het iedere ochtend hetzelfde liedje.

Zoon en ik gaan midgetgolfen. ‘Weet je nog, vorig jaar in Saarburg? toen was het 34 graden en nergens schaduw’. Zoon weet het nog. Vandaag is het perfect. 21 graden, zonnig en de bekende (eiland)bries. Bij een baan, slaat hij in een keer raak. ‘Jij kan beter richten, ik sla harder’ aldus zoon. 

We fietsen naar vliegveld Texel. We hebben forse wind tegen. Na ruim zeven kilometer zijn we er. Parachutisten in de lucht. Tandemsprongen worden gemaakt. Kleine vliegtuigen, als in de animatiefilm ‘Planes’ stijgen op en landen. Moeiteloos. Allemaal op hetzelfde veld. Gefascineerd kijken we naar het komen en gaan, als dat maar goed gaat. Het gaat goed. Zouden we zelf willen parachutespringen? Hm… liever niet. 

Zullen we dezelfde route maar terugnemen, hebben we wind mee, stel ik voor. Ja leuk, zegt man spottend. ‘Nee, ik weet iets beters: stukje door, wind tegen, dan naar rechts, wind schuin komen we weer bij de Slufter uit, en dan naar huis, wind mee.’ Bij de Slufter weet man nog een geinig paadje tussendoor. Het is een klimmetje, dat wel. Hijgend kom ik uiteindelijk boven. Stuit op het bord Verboden voor fietsen. ‘Terug’. ‘Welnee’ zegt man en rijdt stug door. Ik pruttel nog wat maar fiets achter hem aan over de wiebelende stenen, duidelijk gemaakt voor wandelaars. ‘Kijk eens naar het uitzicht, gebaart hij. We fietsen tegen beter weten in. Weer een klim, stijl omhoog. Met de fiets aan de hand lopen we omhoog en aan de andere kant weer omlaag. Zoon en man kijken toe hoe ik voetje voor voetje naar beneden loop met mijn fiets. ‘Ik heb sandalen aan, jongens’ roep ik als excuses voor mijn slome geschuifel. Je kunt je handremmen inknijpen, adviseert man. Oh ja, reageer ik, moet hier zo hard om lachen, dat ik alsnog bijna mijn evenwicht verlies.  

We fietsen de laatste kilometers op het heuvelachtige pad van de Slufter naar het huisje, met wind mee. De tegenliggers werken hard, sommige kijken alsof ze moeten poepen of in snikken willen uitbarsten. Meestal pubers.

*

Mijn moeder is vandaag jarig. Ik denk aan haar. Daarna aan mijn broer die op dit moment, samen met vrouw en kind, zijn uiterste best doet om haar feestje in goede banen te leiden.

Zon. Klein buitje. Weer felle zon. Zoon heeft een voetbaltoernooi(tje). We gaan kijken. Ploegje waarin hij speelt, oranje hesjes, wordt uiteindelijk tweede. Twee kleine jongens zitten bij hem in het team. Ik schat ze zes jaar. Vol vertrouwen rent het mannetje met de bruine krullen over het veld. Hij is niet bang voor de bal en al die grote lijzen om hem heen. ‘Laatste potje: de ouders tegen de kinderen’ roept de bebaarde jongen van het animatieteam, hij draagt zijn petje achterstevoren. Man aarzelt geen seconde. 

Daarna willen we naar de muziek, krijgen zoon niet mee. Hoe we ook aandringen (motiveren), hij wil chillen na deze inspanning. Dan samen. We stappen in de auto. Eerst naar Oudeschild waar vandaag ‘het havenvistijn’ is. Het is druk, kleurrijk gezicht al die vissersboten in de kleine haven. Sommige vertrekken tussen twee kades door richting open Waddenzee. De zon glinstert in het water.

Daarna op naar Strender pop in Oosterend. We gaan op de muziek af. Daar is het terrein, midden tussen de dorpshuizen. We krijgen fluorescerende polsbandjes om. Bedaard staan we tussen het publiek. Om ons heen alle leeftijden. De band die bezig is, klinkt niet onaardig. Amy Macdonalds, met ‘this is the life’ schalt over het veld. Rond zessen zijn we weer terug. We wagen het restaurant op het park. Er is nog een tafeltje. Zoon gaat tussendoor op het springkussen. Sluit het etentje er ook mee af.  Ik lees thuis ‘Het feest’ uit.

*

We fietsen naar het strand, maken een wandeling langs de zee. Forse wind, fantastische zee, lucht en wat een breed strand. Als we terugkeren, slaat zoon af richting springkussen. Naar zijn vrienden. Ik ga zitten in de zon met een nieuw boek. Het is zomer! Behalve dat dit boek ‘t Hooge Nest’ van Roxane van Iperen, verpletterend is. Wat een aangrijpend verslag. ’s Avonds kijk ik Zomergasten helemaal uit. Maxim Februari. Vriendelijk, intelligent, onderhoudend. Mooie fragmenten, zinnig commentaar.

*

Op naar Ecomare, wens van zoon. Ik herken alles nog. Zoon ziet de waterspeelplaats, brengt daar veel tijd door. De zeehonden vindt hij de moeite waard, terug in de auto heeft hij al hun namen onthouden. Skinny en Rohan, Boelie en Beer, Michael en Dennis, somt hij op, ‘oh nee, dat waren Bruinvissen’. Bruinvissen zijn geen vissen en ze zijn ook niet bruin. Bruinvissen lijken op dolfijnen, ze zijn beiden familie van de walvisachtigen, maar je ziet zelden een Bruinvis met een boog boven het water uitspringen.

De roggen vind ik de leukste vissen. Een steekt zijn kopje boven het water uit, een plat wiebertje met een lief gezichtje. Zijn kleine ronde kieuwen gaan open en dicht, net ogen die knipperen. Op het allerlaatste moment wil zoon toch de roggen zien. ‘Ik heb er mijn spreekbeurt over gehouden’ verklaart hij.  Als we weer thuiskomen, barst het in alle hevigheid los. Voor het eerst sinds we hier zijn.  

Zoon heeft vrienden gemaakt. Jayden, Daan en zijn broertje. Hij vertelt ons dat hij het broertje van Gerco tegenkwam op het springkussen. Gerco zat bij zoon in de klas. Ooit op zijn eerste feestje geweest. Nooit echt vrienden geworden. Broertje vertelde dat ze ieder jaar naar deze camping komen. Wat een toeval.

*

Vandaag een fietstocht naar De Koog, we hebben de hele weg tegenwind. Zoon gooit om de paar kilometer, demonstratief zijn fiets in het gras. Hij slaat zijn armen over elkaar, kijkt stuurs en zegt dat hij er nu echt mee stopt. ‘Ik ga terug’. Jij houdt het nog het beste vol, zeg ik hijgend en voel aan mijn natte rug. ‘Je wilt toch niet verliezen van je moeder?’ ‘Ik kan het wel, maar vind het saai’. Saai? echoot zijn vader en gebaart demonstratief om zich heen. Dan stapt zoon toch maar weer op en gaat er als een speer van door. Hij fietst staand. Misschien moet je gewoon blijven zitten, adviseer ik hem later, mijn hoofd gloeit van de inspanning. ‘Blijf jij maar lekker zitten hoor, mama’ zegt hij spottend.

Na een aantal kilometers, houdt hij het weer voor gezien. Weer smijt hij zijn fiets in de berm. Ik wijs naar het bordje De Koog, ‘krijg je daar een ijsje’. Een simpele en effectieve oplossing. De Koog is de grootste badplaats op Texel. Ik loop het boogbruggetje op naar de zee. Altijd fijn om de zee te zien. Ik vind de weg naar het strand vanaf ons huisje, mooier. Kleiner, eenvoudiger.   

Op de terugweg racet zoon keihard op huis aan. Lekker voetballen of naar het springkussen. Daar is hij tenminste onder gelijkgestemden. Hij rijdt een heel stuk voor ons uit. Ik vraag me af of hij nu rechtdoor is gefietst of toch dezelfde weg langs de Slufter, net als wij. Vertwijfeld kijk ik man aan. Wat wou je er aan doen? reageert hij. Ik denk aan de middelbare school waar hij over twee weken op zit, en probeer het los te laten. We hebben wind mee. Veel tegenliggers. Sommige hebben hun fietslamp aan staan. Wat zijn dat voor idioten? vraag ik me af.  

Halverwege staat zoon vast op ons te wachten, bij het restaurant aan de Slufter bijvoorbeeld. Nee, mis. Uiteindelijk komen we bij het park, rijden langs het springkussen. Nee. Ik fiets naar het huisje. Nee, ook niet. Dan komt man aangefietst. Hij is er niet, zeg ik. ‘Jawel hoor, op het voetbalveldje’. ‘s Avonds heeft zoon weer een voetbaltoernooi. Hij kijkt in zijn schermpje. Ja, tijd om te gaan. Snel strikt hij zijn veters, pakt zijn fiets, steekt zijn hand naar ons op.

*

We zijn op weg naar Oudeschild. Met de auto. De bekende hit van de Beegees klinkt. Ik denk even aan mijn vader. ‘Pa was een van de eersten die deze elpee kocht’. In gedachten hoor ik de trots in mijn broers stem. Ondertussen schiet de natuur van Texel aan ons voorbij. Ha! ha! ha! ha! Stayin’ alive.

Texel 44 staat op de boot. We zijn niet de enigen. De boottocht is op de Waddenzee en zal twee uur duren. Het is windkracht 3. Gisteren nog ruim 5 en de dag ervoor zeker 6. Ik bof maar weer. Het is heerlijk op zee. Felle zon, mooie blauwe lucht met Hollandse wolken. We varen naar Den Helder, richting de marine basis. Ze zijn met oefeningen bezig. Er vaart een oranje, twee persoonsreddingsbootje een tijdje keihard met ons mee. Ze lijken er plotseling te zijn. En net zo snel, zijn ze ook weer verdwenen. We zien een zeebank met zeehonden. Af en toe een zeilbootje of ander schip. Gaaf hè, lach ik naar zoon. Mag ik een ijsje? vraagt hij. 

’s Avonds fietsen we naar De Cocksdorp. Ze hebben er wel 57 pizza’s zegt man opgetogen. We komen aan. Gesloten. Op een woensdagavond? Dan maar een ander restaurant. ‘Pangkoekehuus’. ‘Grappig, zegt zoon, ‘hier wil ik naar binnen’. Op de terugweg, zie ik twee vage lichten in de struiken. Staat mijn fietslicht nou aan? Ik stop. ‘Jongens brandt mijn voorlamp?’ Al fietsend draait zoon zich om. ‘Ja, al dagen, hoezo?’

*

Laatste dag. Ik wil naar het strand en in de zee zwemmen. Wie gaat er mee? Zoon niet, gaat met zijn vrienden springen en voetballen. Duimpje. Man wil wel mee. Vanaf morgen wordt het aanzienlijk warmer, komend weekend begint een hittegolf. Vandaag nog niet. Man loopt voorbij al het gepeupel voor een rustig plekje aan zee. Drie keer denk ik: Stop dit is een goeie plek. Hebben we profijt van het windscherm dat er al staat. Man loopt en loopt. Eindelijk stopt hij. Inderdaad een rustig plekje. Wel volop wind.

Het is een overweldigende zee met flinke schuimkoppen en een stevige stroming. Godsamme wat koud. Man loopt heldhaftig door zonder twijfel. Ik ogenschijnlijk ook. De ultieme ervaring. Doet me aan vroeger denken. Sommige mensen denken vooruit, ik denk regelmatig terug. Zo vaak zwem ik niet meer in de zee, en zeker niet met man. Ik krijg de slappe lach van zoveel vastberadenheid. Ik ga onderuit door de stroming. Heerlijke afsluiting zo’n laatste dag.

De volgende ochtend staan we op het dek van de Veerboot, op weg naar huis. We kijken naar die prachtige zee, die nooit verveelt, de wind waait om ons hoofd.

‘Ik vond dit de leukste vakantie tot nu toe, zegt zoon. ‘Nou ja, samen met Berlijn dan’.

—–

*Texel heeft een landoppervlak van ongeveer 170 km². De lengte van Texel is 20 km en de gemiddelde breedte 8 km.

 *Kwelder: Bij het onderlopen van een slik tijdens vloed, blijft er telkens wanneer het water wegloopt wat nieuwe modder liggen. Hierdoor ontstaat de kwelder, die langzaam maar zeker steeds droger wordt. De laagste delen van een kwelder worden gevormd door geulen, slenken en kreken. De kwelderwal is een hoger gelegen deel van de kwelder, waar bij overstromingen vaak grover materiaal werd afgezet.

 Kenmerkende planten van de kwelders zijn zeekraal, lamsoor, Engels slijkgras, kweldergras, zilte rus, roodzwenkgras, zulte, schorrenkruid, strandkweek, heen, zeegroene ganzenvoet, zee weegbree en schorrenzoutgras.

 *De Tonijn is een driecilinder onderzeeboot van de Potvisklasse. Tussen 1960 en 1992 vormden de driecilinder onderzeeboten de kern van de Nederlandse onderzeedienst. Hun primaire taak was het bestrijden van Sovjetonderzeeboten. Door hun onzichtbaarheid en geruisloosheid waren ze uiterst geschikt om gegevens te verzamelen over schepen van het Warschau Pact. Hiertoe werden regelmatig geheime patrouilles uitgevoerd in de Noordelijke IJszee en de Middellandse Zee.

De Tonijn werd bij de werf Wilton-Fijenoord in Schiedam gebouwd. De Nederlander M.F. Gunning (1895-1972) ontwikkelde het principe van de driecilinder voor onderzeeboten. Deze constructie verbeterde de stabiliteit en de boot kon dieper duiken dan andere onderzeeboten uit dezelfde tijd.

[partisan-by-default]

Gov. Mike Dunleavy has abolished Alaska’s climate change strategy commission and has removed a procedural roadblock for several major construction projects, including the Knik Arm Crossing.

Administrative Order No. 309, issued Friday, rescinds seven orders issued by former Gov. Bill Walker, including one from Oct. 31, 2017, that established the state’s climate change strategy and the Climate Action for Alaska Leadership Team. That team drafted a climate change policy and formally submitted it to the governor’s office in September. The plan has not been implemented.

The governor’s office sent letters to the climate change team on Friday saying their work for the task force “has ended.” The state website for the team, including the draft strategy it created, has been removed. The developments were first reported by Alaska Public Media on Saturday.

“I was kind of surprised to get the letter because we had hoped that he would continue the work of this group,” said Molly McCammon, director of the Alaska Ocean Observing System and a member of the group.

[dustruns]

"Mud-hole? Slimy? My home, this is!" #StarWars #EmpireStrikesBack Summer fun out on the mud flats along the Knik Arm! #alaska #mud4days #getoutside (at Peters Creek, Alaska) https://www.instagram.com/p/By7JTaLHgjs/?igshid=v9iqvioskpml