#Kierana

[sexysilverstrider]

Playful Star | SGAO

   The stars were pretty tonight.

   Aoi adjusted her seat on the bench. While the area she was in was quite secluded, it wasn’t that barren. The amount of noise that she heard was plenty from afar, but it was still peaceful enough for her to have a peace of mind.

   “Aoi.”

   Ba-dump!

   Ah, there was also another reason.

   Head turned to the left; black eyes twinkled in glee at the presence of one boy. “That’s me,” she casually replied, voice lilted with a gleeful chirp.

   Ba-dump!

   Oh, he truly couldn’t be calm around her.

   Trembled mouth pursed to hide back a giddy laugh. “Here you go,” he calmly said, one hand handing out a water bottle. Once it was out of his grasp, Kieran took a seat next her.

   His eyes never left her.

   “Thank you.”

   He saw her smile. It was charming, Beautiful. Enticing even.

   The little distance they had were too far. Too far.

   One finger pushing the rim of her glasses, Aoi uncapped the bottled water. Facing the beautiful view of the hills and meadow in front of them, she took a gulp of water.

   Amber eyes darted to her throat. It bobbed lightly as water slid down her throat. Pupils dilated slightly—just the slightest—as he kept his gaze fixated on the beautiful sight. It was then that thoughts bubbled in his mind. A thought of what it was like to brush his fingers on the smooth skin of her neck. A thought of the faint scent of vanilla that might have come from her every time they were close. A thought of making a cute necklace so that he could place it around her neck.

   A thought of his mouth, parted and lightly panting, placed on her neck—

   “Kieran?”

   Pupils shrunk at the sound of her voice.

   “Ah, yes?” Quickly, Kieran recollected himself. His back straightened. Strands of black and violet hair draped down his face at the minor jolt he had given himself.

   Aoi handed him the half-empty bottle. “Do you want some?” With a small smile, she lightly shook the bottle. The water in it sloshed quietly, attracting the boy’s attention only for a mere second.

   She didn’t realize. Thank Arceus, she didn’t realize.

   His mouth remained agape. However, after a second blink, he swiftly pressed his lips shut and coughed meekly. “S-Sure…” Gloveless hand took the bottle. Their fingers brushed, and Kieran felt like scolding himself to feel his heart scraping its way out of his ribcage. Without a thought, he gulped the rest of the contents down.

   “So, what’s on your mind, Kieran?”

   A loud cough basically broke out by the sudden question.

   Surprise and guilt shook the girl. Immediately, Aoi rubbed his back. “Sorry! Didn’t mean to startle you!” Tease him? Yes, constantly. Scare him? Not really.

   Cheeks flushed in embarrassment, Kieran softly tapped his chest. “It’s not you.” It’s me, damn it. “I just…” Ah, what reason would he give after showing such a shameful reaction? Wet lips pursed. Hand holding the bottle tightened. Kieran looked up at the beautiful night sky.

   Black eyes glistened behind mottled sunglasses.

   Aoi was a patient girl. Well, more patient than Nemona, that’s for sure. Anticipation always became her drive to do anything. Determination was a solid pillar that she sat atop on. She was often a playful person, good with words and easy with smiles. The many reasons for her fame in Naranja Academy weren’t just because of her battling prowess. Aoi had a natural charm about her that made her loved and respected by many. She had many traits about herself; some she already knew and some she was still realizing.

   And ever since she reunited with Kieran, Aoi started to learn another thing about her: Greedy.

   She looked at him, heart a flitter and eyes a flutter. Feeling a bit devilish, the girl scooted closer.

   Their hands touched.

   She felt mean if she were to giggle at his adorable grumble.

   “I—!” Finally, he looked at her, a cute frown accompanied by beet red cheeks. “It’s nothing, Aoi…” Decided that he had enough of embarrassing himself over his huge crush, the boy huffed.

   Fuck, he was too cute!

   “Come on.” Never one to give up, Aoi playfully nudged his shoulder with her own. “Tell me.” She knew that if she pressed further, he would eventually relent. A smile swirled into something impish, she nudged him again.

   Kieran knew what she was doing. This was not the first time.

   “Mmm mmm.” He shook his head. Despite his insistence, Kieran never moved away. Hell, his right hand sheepishly grasped her left hand, fingers traced and laced together until they’re intertwined.

   Her lower lip jutted out. “Tell me, Kieran.” She bumped his shoulder again. Her left fingers gave a little squeeze, and Aoi wanted to whimper to feel his fingers squeezing and brushing her own back.

   Amber met black. Even hidden behind sunglasses, Kieran gulped to see the dazzling sparkle of her eyes. “Nothing,” was all he said, head then turned to face the meadow before them.

   Like him, she never gave up that easily.

   “Tell meeeee,” she started whining. Unbecoming of Champion that struck terror and awe into the hearts of her opponents, Aoi gently bumped her forehead against his right shoulder. “Pretty please?” She looked up, eyes twinkling at the sight of the boy she loved so much.

   He didn’t budge.

   She was both impressed and annoyed.

   It was then that she decided to use her secret weapon.

   Without a word, she took off her sunglasses—one would wonder why the hell the girl was wearing sunglasses in the first place at night—and placed them on an empty spot on her right. She let her left fingers be remained in his grasp; he wasn’t planning on letting go anyways. Black eyes now clearer under the glistening gleam of the moon, Aoi gave a firm stare at Kieran.

   One second, he was quietly curious at her actions.

   The next, a scream almost did peep out to feel his shoulder being pulled and lips brushing the shell of his right ear.

   “Pretty please, sweetheart?”

   Oh, that was the last straw.

   Aoi should be proud at what she could do to him. She should be huffing in pride that she could break the boy—in a good way—with her actions and words. She should be standing at the highest peak in the Terrarium for being the only person to see Kieran in his most adorable state.

   Alas, that delight died in a ditch once she felt her body being pulled closer.

   “You ask for it.”

   Black eyes widened. Mouth parted to a silent gasp at the feel of a warm mouth on her neck.

   Chup…

   It was a cold night, yet her body felt warm very fast.

   Taking advantage of her shock and indulging completely in his desire, Kieran wrapped her waist with his free arm. Mouth gasping like a thirsty man, chup…he planted another kiss on her neck.

   She smelled intoxicating.

   Left hand slid upwards. Palm pressed firmly on her back. Eyes closed shut, Kieran nuzzled his nose on such soft skin. Her scent lit his heart ablaze. She must’ve had taken a shower a few hours, for she smelled fresh and warm. Lost in a haze of hunger, he continued pressing little pecks on her neck.

   Chu… One right below her left ear.

   Chu… One on a spot close to her vein.

   Chuuu… One on the line of her collarbone.

   She was soft. So soft.

   She smelled nice. So nice.

   Hot lips stayed on a spot on her neck, so close to where her throat bobbed frantically. He cupped a single spot, silent and still as a single thought raced through his mind.

   She was his. All his.

   “K-Kieran…”

   Amber eyes snapped open.

   Realization hitting him like a brick, Kieran immediately let her go. “I—sorry!” Hands were raised up in her air, palms spread as they levelled on either side of his head.

   Amidst the darkness that enveloped around them, he could clearly see such vivid crimson on her face.

   Aoi looked at him, eyes just as popping and mouth pressed tight. Hands flew to hot cheeks, thumbs brushing over hotter spots that Kieran had kissed. In all honesty, never would she have expected him to ambush her in such an attack. Yes, ever since they reunited and made up, Aoi could see that the boy had potential to be irrational and volatile.

   She knew that and yet, she still pressed his buttons.

   “Are you angry at me…?”

   Blown-out pupils looked at the darling Blueberry trainer she loved so much. He looked so guilty. So sad.

   Ah, she felt like doing it again.

   Hands dropped to her lap, Aoi coughed meekly. Trying to don a mask of dignity that failed fabulously, she fixed her gaze at him. “No,” she swiftly replied, wanting to remove the sense of guilt and sorrow that he solely did not deserve.

   She watched as he breathed a sigh of relief.

   A smile was bitten back. Poorly.

   “I mean, I did ask.” Braver of the two, Aoi sheepishly held his hands. Not once did he flinch at her touch, and this only bloomed the joy in her rapidly beating heart. “And I did get my answer.” Eyes still locked on his adorably red face. She brought his right palm to her pretty pink lips.

   Chu.

   His breathing hitched inside a suddenly dry throat.

   “Thank you for answering, sweetheart.”

   A low groan rumbled in his mouth to see the beautifully sly smile hidden behind his palm.

   Feeling both defeated and elated, Kieran once again pulled her closer. This time, the action was much gentler, much more obvious. This allowed Aoi to spread her arms wide open before happily wrapping them around his neck. His own arms, shaking still, hugged around her waist, around his favourite spot where his arms should be.

   “You’re impossible, honey…” His voice, soft and shy, lulled closely to her right ear. The sound of her laughter only made him tighten his hold. Breathing out a sigh—which then made her shiver slightly—Kieran rested his chin on her shoulder and slowly swayed their bodies left and right.

   Her head cocked slightly by their height, Aoi flashed the brightest smile that rivalled the sun. “And you love me for that juuust like how much I love you.”

   Ah, how her heart screamed in utmost glee to hear his soft, affectionate, “I know. And I really love you. Very much.”

   The stars were truly pretty tonight.

END

[mademoiselleparapluie]

Yule at Quinn’s

Yuletide at the village was beautiful. The snow banked every cottage and fluttered in the wind. Mr. Flanagan hired a group of singers to carol people near his shop and the scent of Quinn special spiced wine wafted through the air. Usually, Eufrosyne would have made the track to town just to enjoy the ambiance, but the snowfall had been heavy that year. Traveling from the cottage had become first rather difficult, then life threatening and finally completely impossible. Wisely she had prepared for this possibility and had plenty of provisions. Still Yule alone felt depressing beyond belief.

Kierana pushed her snout to her hand. Eufrosyne smiled and cuddled her familiar. Kierana looked at her and wagged her tail. “You always cheer me up.”  After her obligatory dog tongue ear washing, Eufrosyne got up and put the kettle on. A cup of tea was a perfect pick me up during the dark winter days. This tea had some cinnamon and other warm spices. She added a nice dollop of honey in and took the cup to her library. It had once been a drawing room, but generations of her family had collected enough books to merit the library title. She sat down on her favourite armchair and sipped her tea. Kierana put her head in her lap and gave her the most pitiful look she could manage. “You won’t like tea Kirry.” Saying that did not help. It never did. Kierana was absolutely convinced that what ever humans were eating was absolutely delicious for a dog’s palette as well. Eufrosyne found it annoying but also a bit endearing. Without Kierana the room would have felt very lonely indeed right now. In her grandmother’s time everyone had come here for Yule. The cottage would have been full on noise and life. Even when her mother had been the Witch of the Village Eufrosyne’s uncles often made the trip for Yule but now they had families of their own in cities faraway from here. Eufrosyne took another sip and sighed. The room was lonely and the thought of making Yule dinner for one made her unspeakably depressed, partly because she didn’t have much in the way of ingredients. Kierana made an impatient sound and poked her leg with a paw. “It’s still just tea Kirry.” She finished her cup and got up. They should at least get some fresh air.

Getting some air was much more of a chore than during autumn. Eufrosyne pulled on her heavy wool coat, her winter hat and mittens and winter boots with the fur lining. Kierana on the other hand was an arctic breed and thus needed to wear nothing. She was however very helpful while Eufrosyne dressed and by helpful Kierana meant being in the way in worst way possible and then shooting out of the door like a bullet when it was opened. This too was somehow very endearing. Finally, Eufrosyne was done.

By the time she got to the chicken coop Kierana had run around the house three times. The chickens were fine for now. The coop was well made and possibly warmer than her bedroom. The chickens had stopped laying at late November which was normal. They would get back to it come spring and Eufrosyne had made a bunch of fruitcakes for winter around October. She had planned to have some for her Yule meal but now it felt a bit sad.  She grabbed the chicken feed and started sprinkle it on the floor. The chickens and her one rooster flocked around her. She was just about finished when she heard Kierana greeting someone. She pulled her mittens back on and stepped outside and followed the sound of barky screams just in time to save Quinn from the mandatory ear cleaning. “Quinn? What are you doing here? The path through the woods is lethal!” “ I came to invite you to my tavern for Yule. It occurred to me you’d be alone for Yule and thought you might want to join us. Kirry-berry can of course come too though we will have to exercise her often to make sure she doesn’t return as a barrel.” Quinn smiled and petted Kierana who was trying to steal his glove for a game of fetch. “And I used a horse to get through the snow. A friend was kind enough to lend me his sleigh.” Eufrosyne smiled. Quinn had a surprising amount of very generous friends that seemed to show up at convenient times. “I guess I shall pack. How many of my fruit cakes will we need?”

In the end they decided on five fruit cakes. Yule at Quinn’s tavern was usually busy as people from all around with nowhere to go made the trip there. Eufrosyne was glad Quinn had thought of her. It made her feel lighter. They wrangled Kirry into the sleigh with some help from the treats Eufrosyne always had ready for her and then Quinn helped her in. “The trip didn’t take much time at all.” he said and took the reins. “Milady will be brought to town in no time.” “Don’t tease.” “I would never Effie-dear. Especially in front of Kirry-berry.” Eufrosyne hid a smile, and they took off.

The forest was like a fairy land during winter, especially during the early sunset hours when the light painted everything in the hues of gold and made everything sparkle like diamonds. They were about halfway through the trip when it started snowing. “You would have been really snowed in if I hadn’t showed up.” “Quite true. Snow has been rather heavy this year.” On her last trip to town, she had gotten stuck in a snowbank. Luckily Kirry loved to dig. She had helped her after giving her face a very thorough bath. Eufrosyne gathered the sleigh blanket closer to her. The wind was quite biting considering how fast they were traveling. They would be at the tavern before night fell.

Quinn’s tavern was a unique place. The song of magic was easy to hear in the tavern and judging by the guests, the veils between the worlds were particularly thin around the entrance. Eufrosyne quite enjoyed the atmosphere at Quinn’s. You never knew what was about to come through the door. Quinn himself was possibly the wisest, kindest man in this side of the world.  No matter how lonely, sad or angry a guest at his establishment was, he made them feel welcomed, cared about and that truly was magical. He also had a knack of guessing exactly what sort of drink or dish each person needed. As they approached the sounds of an ancient yule time carol filled the air. A warm scent of spices wafted from the door. Quinn pulled the sleigh to a stop and laughed when Kirry shot out of it and ran straight into the tavern. Eufrosyne herself disembarked more gracefully, carefully carrying the boxes fruit cakes. Quinn, being the gentleman he was, carried her overnight bag.

The tavern was quite crowded when they stepped in. In a corner a harpist was playing festive music and Eufrosyne saw that Kirry had made friends with an enormous white wolf that lounged next to the grand fireplace. In one of the booths three witches argued very loudly. Oldest of them turned her stern blue gaze towards Eufrosyne and nodded slightly and respectfully. Like always knows like and, witches always knew each other. Eufrosyne nodded back and followed Quinn up to the guest rooms. Eufrosyne had a specific room in the tavern. She stayed over quite often, usually when there was sickness in the village and her brews, hands and potions were desperately needed, or if someone was giving birth or someone’s cow was giving birth. Deaths were another occasion of her inn visits as well. But Yule sounded a whole lot more fun than any of those. Quinn put her bag on the bed, and she handed him the fruit cakes. “Dinner will be soon.” He smirked “It’s lamb stew today.” “My favourite.” She smiled at him. “I know. I made it special and planned to use it to lure you here if you refused to come otherwise.” “You are a crafty man, Quinn Thompson.” He stuck out his tongue and closed the door. Eufrosyne shook her head and took off her coat and gloves. Her dress was perfectly respectable for simple dinner, and she had packed her good dress for Yule festivities. She straightened her collar and cuffs. They were just simple white ones, but she had nice lace ones for special occasions. The lace had been handed from mother to daughter in her family for several centuries and was as fine as gossamer.  They were with her as well. Yule should be celebrated in proper style. After neatening her hair, Eufrosyne made her way downstairs and checked on Kirry who had fallen asleep on top of the enormous white wolf. The wolf did not seem to mind. Eufrosyne smiled at the sight and sat down on the counter. Quinn handed her a cup of spiced wine and said that the stew would be done any moment now. Eufrosyne took sip of her wine and sighed contently.

The morning of Yule dawned with the clouds dispersed and sun shining. Quinn was putting up evergreens when Eufrosyne came down from her room.  He looked like he needed help, so she stepped in and Kirry did too though her help was more hinderance in all honesty. Fortunately for them and the festive décor, Quinn’s fry chef lured Kirry over with the promise of breakfast and treats. Soon others joined in to help Quinn decorate. After a while it turned into a regular party. Cesar put out a buffet spread for breakfast, and everyone grabbed what they wanted while helping to put up boughs of spruce and red velvet ribbons, some with more success that others. Eufrosyne would never forget when one of the three witches, a very short, round woman helped to decorate the huge iron work chandelier by standing on Big George George’s shoulders before being urged out the door by her stern companion. Big George looked relieved and quite red afterwards and absolutely refused to speak of the incident ever again. In fact, he drank his giant cup of coffee in record time and bolted out of the tavern clearly fearing that the woman would return. When the decorations were complete, Eufrosyne put the leash of Kirry and headed out. She needed her walk after all, and the Village was lovely during Yule, a perfect picture of midwinter cheer. Every door boasted a wreath of evergreens, the roofs were covered by pure white snow and while rather limited in their song selection the carollers hired by Mr. Flanagan filled the air with music. At evening candles lit in the windows would fill the streets with their joyous flicker.

Eufrosyne and Kirry headed to the village square. At this time of year, it was filled with little stalls selling all sorts of wonderful things as a sort of a Yule market. Farmers that lived near the village had their stalls as well as travelling merchants from further away. Even some that had travelled from different continents. It was a tradition for Eufrosyne to check out their offerings each year. Sometimes she found some real treasures, rare herbs, crystals from far away lands or simply a delicious new mayonnaise from the farm over yonder. Often it was Kirry who lead her to the best finds. Kirry had a very discerning nose, and she was an excellent judge of character. Many a merchant who had wonderful wares had been sorely disappointed by the little orange dog leading her mistress to another stall entirely after a whiff at their direction.

Eufrosyne was quite surprised when Kirry headed straight to booth selling woollen goods and fabrics. Admittedly her autumn cape had been exhibiting signs of falling apart so perhaps Kirry had a point.  She stepped up to the booth and removed her glove to feel the fabrics better. “Hello dear! What are ye looking for?” The seller, a woman of advanced age and wizened face, asked. “A wool fabric for an autumn cape. Or mayhaps a coat. Something that holds well against rain.” “I have lovely new tweeds straight from the north. And…” the woman gave her a sharp look. “Something dark, for a lady with the Hearing?” “Yes.” The woman pulled up a few bolts of dark grey tweeds and Eufrosyne picked one she quite liked and added a pair of colourful mittens to her purchase.  She enjoyed colourful patterned knits and even made a few herself from time to time. Knitting was a relaxing hobby, good for those evenings when there were stories to be listened to or told. After a moment she grabbed a few balls of yarn as well.

While the lady packed her things, Eufrosyne looked about the marketplace and noted that many of the farmers had managed the treck to the village. But of course, they had the advantage of a horse. Lil’ George George was currently manning his family’s booth of apple preserves. The boy waved excitedly. She’d have look of his wares later but now she felt like a cup of something warm was in order. Hot chocolate stall was singing its siren’s song at her so after getting her wools she made her way there and received a cup with a generous dollop of whipped cream post-haste. Kirry practically glued herself to her legs to get her portion of the cream. Eufrosyne obliged and found her way to bench nearby. It was blessedly covered in lambskins and quilts. Kirry quickly put her head in Effie’s lap and let out a pathetic whine. “No more cream Kirry.” Another whine. Eufrosyne took a sip of the wonderfully hot drink and savoured the deep flavour. The seller always used a special mix of spices to make the drink especially nice. Vanilla, some cinnamon and just tiniest bit salt to bring out the richness of the chocolate.   It wasn’t just the flavour she savoured. The warmth of the cup was seeping into her fingers which had grown a bit frozen in the brisk cold air. She smiled contently and people watched a bit, while sipping her drink.

It seemed like the whole town was out. She could see Mr. Flanagan standing before his shop, directing his carollers. His wife was making her way to the herbal stall to talk to Mrs. George who seemed to be arguing about the price of bath salts. The whole square was filled with the pleasant whirr of the season. Eufrosyne returned her cup to the chocolate stall and made her way to the George stall. It was filled with all sorts of preserves. Apart from apples the George’s grew cherries and pears and a large assortment of berries. “Miss Effie, mam wanted you to try the cherry compote. She used some new spices and said ye have the best palette in the county!” “Of course.” Lil’ George handed her the spoon. Eufrosyne took a careful spoonful and nodded her head slowly. “She’s outdone herself. This is delicious.” The addition of basil was quite inspired. “I must buy a jar and maybe one for Quinn too.” Lil George moved fast as lightning and packed two jars. Eufrosyne paid for them and looked around to decide where to go next. She was just about to get some roasted chestnuts when Mr. Flanagan called her name. “Ah miss Taylor! Just the person I needed!” Eufrosyne gathered her patience and made her way to Flanagan’s. “What is it Mr. Flanagan?” “Oh, you see my wife wished to give you a nice yule present and I couldn’t make it to the cottage with the snow but now you’re here.” Mr. Flanagan seemed a bit flustered with the idea of his wife giving a gift to a witch but managed to hand it over. “It’s just some of her toffees as you like them so much.” “It’s very kind of her to remember.” Eufrosyne smiled and curtsied a bit. “But of course, miss Taylor. You’re one of our very favourite customers.” “Well do thank your wife.” Eufrosyne would naturally send her a thank you-note after Yule. It was just polite to do so. The note for Quinn would have to be particularly nice.

On the way back to the tavern she picked up some of the chestnuts. They were her favourite yuletide treat. She even saved some from the autumn harvest to cook some at home but the ones at the town square were always more special. Quinn laughed when he saw all her packages. “Lots shopping it seems.” He smirked. “The market had very good things this year. I got you some of Mrs. George’s cherry compote. She used basil this year and it is exquisite.” Quinn grabbed the jar and opened taking a long sniff. “Smells nice. I’ll put it on the paper cakes tomorrow morning and get the guests opinion. If it’s really good, I might make a stock order for it. The Georges could do with one of those.” Eufrosyne agreed. Fruit farming wasn’t the easiest job to get by with. Especially during winter.

Eufrosyne went up and put her shopping in her room. Well apart from the chestnuts. Those she brought down with her with Kirry hounding her heels. She too quite liked chestnuts. They were lucky to make it downstairs without falling. Eufrosyne took a seat at the tavern’s common room near the large fireplace. Kirry said hello to her wolf friend before returning to look longingly at chestnuts. The wolf reluctantly joined her. There was almost a human sadness in the beast’s red eyes. “You are a long way from home, aren’t you?” Eufrosyne said and scratched its ears. She could barely hear the whine it let out. “Poor dear.” She handed the beast chestnut which he took from her hand almost daintily. A moment later Quinn brought her a cup of tea. “It will go with your chestnuts.” He smiled and put it down to a table next to her. “And a treat for Kirry-berry and our canine guest.” Both creatures received a nice bone. Eufrosyne smiled at them. “Tell me if you need help Quince?” Quinn shook his head. “You are my guest. And I’m sure the town will have your hands full before long.” Eufrosyne quirked her eyebrow. “But there is always so much to do on Yule.” “Well yes. Maybe after your tea you could make a couple of witch-balls for the tree.” Quinn suggested. “It would be my pleasure.” Eufrosyne smiled. She liked making witch-balls, weaving spells into them and hanging them into the tree. “Which one would you prefer?” “Anything you can make Effie-dear.” “I’ll raid Cesar’s spice cabinet later.” She already had a few ideas. “And if some of your other guests wish to join, I don’t mind helping them.” “You are a treasure Effie-dear. Some of my guests were getting a bit bored.”

An hour later Eufrosyne was holding court at one of the larger tables at the tavern hall, surrounded by spices, flowers, twigs of evergreens, dried fruits and glass orbs. Quinn had even brought out a few crystals. She started with the traditional Yule ball with holly branches, a bit of evergreens, a few sticks of cinnamon and rose petals. It would bring good luck for the coming year. After thinking it over for a while, she added some star anis for protection. Something in the air had felt strangely threatening since Samhain. In fact, she should make a few specific ones for protection. And some for prosperity. She looked up and noticed a curious crowd gathering around the table. She waved them to sit down and explained she was doing. After a while the whole table was covered in witch-balls of various purposes. Just in time too. Quinn was bringing the tree in. Eufrosyne smirked. They had more than enough of the ornaments. When the tree was up, she was the first one to put one on. Soon the tree was full of them. A moment later Cesar came out of the kitchen with a tray of hangable, beautifully decorated gingerbread biscuits which also went on to the tree. After they were done it was a handsome looking thing indeed. Even if Kirry stole a biscuit or two for her and the wolf. Afterwards the guests slipped out to get dressed for dinner

Eufrosyne had been saving her better dress for this. It was a simple but made out very fine wool mixed with a little bit of silk which gave it a luxurious sheen. With her antique lace collar and cuffs, it was quite elegant. However, before dressing she should deal with her hair. Eufrosyne had kept it on a braid for the day to give it a bit of wave. For the evening she would put it on a nice pompadour with maybe some strands curled near her face. She might even add a bit of holly in the back. It would look nice and festive.  For once her hair agreed with her. Eufrosyne smiled and put on her good dress. She took a long look in the mirror. She looked very nice. The sweep of the skirt was truly very elegant.   After she was done Eufrosyne turned toward Kirry who was sitting up very nicely. Slowly Eufrosyne took out a length of wide red silk ribbon. Kirry looked very disapproving but changed her mind when Eufrosyne offered her a chestnut. Soon the ribbon was tied around the little dog’s neck in a luxurious bow. It looked very fetching. Of course, it was likely that Kirry would get rid of the ribbon as soon as possible. But for now, they were ready to go downstairs. Eufrosyne pinched her cheeks quickly a few times and opened the door. Kirry slipped out before her and sat down at the start of the stairs looking expectant. She knew there would be nice food tonight. And loose fingers.

The tavern hall and the common room looked like the most festive places in the world. The greenery they had hung at morning was still green and lovely and the red velvet ribbons added a bright spot of colour throughout the room. The candles Quinn had lit gave the room a warm golden glow and the witch-balls glittered in the tree. There was holly above the fireplaces which also lend their light to the glow in the room. The small booths of the hall had disappeared and been replaced by long large table with enough seating for everyone. It groaned under the weight of Cesar’s Yule dinner. There were roasted geese, giant puddings, plates full of roast potatoes, pitchers of Quinn’s spiced wine, all sorts of preserved fruits, buns and of course Eufrosyne’s fruit cakes. It was a truly wonderful sight. Quinn spotted her and insisted she’d have to sit at his right hand at the head of the table. She agreed and he led her to her seat. Kirry followed them and slipped under the table. And with that everything was ready. Everyone sat down and the Yule dinner begun.

It was truly a wonderful evening. Cesar’s food was wonderful, the surroundings were beautiful, and the conversation flowed like the wine. Quinn started a round of storytelling by recounting the legend of the holly king and the oak king. Eufrosyne had never heard so many Yule tales in one sitting each one more wonderful than the last. Her favourite was perhaps the story about the yule of the forest animals. It was very cheerful though very unrealistic.  But it was lovely to think that there was one night a year when everything was at peace. She felt Kirry put her head on her lap and rethought it. Looking around the table a night of perfect peace didn’t feel unrealistic at all. She petted Kirry and smiled. She was glad Quinn had convinced her to come.

[awardwinningpies]

12/01/2023

śmierdząca pani rozmawiająca ze swoim odbiciem w szybie autobusu w tamtą stronę, a w powrotną kolega kolegi z pracy z trafalgar tawern, który studiował angielski, bo nie dostał się na aktorstwo. zjeździł natomiast pół świata ze studenckim amatorskim kółkiem aktorskim. zapytałem go na przystanku za ile będzie n1, bo nie wiedziałem czy zdążę kupić pepsi w sklepie na przeciwko. powiedział, że około 6 minut. zdążyłem, ale nie smakowała mi już tak ta pepsi jak jeszcze niedawno smakowały mi pepsi. w autobusie usiadł na górze z przodu, bo też jechał n1. ja usiadłem po prawej stronie z przodu, bo koleś przede mną wolał iść wgłąb. i ten głąb chciałoby się wykorzystać sytuację słowną, ale zupełnie nie głąc zagadał do mnie czy pracuję w trafalgar tavern (bo miałem na sobie kurtkę z ich logo na plecach), no i opowiedziałem, że to przeszłość, ale okazało się, że on mieszka z Kieranem, który wygrał miłość dziewczyny czego nie mógł zrozumieć jeden dosyć przystojny (a na pewno przystojniejszy od kierana) Hiszpan. Nie hiszpanin. Oczywiście to jest moja wiedza i nie dzieliłem się z nią dziś z dopiero co poznanym kolegą. poruszyliśmy tak wiele tematów. on pracuje w tym Phoenix, który tak mi się podoba! byłem tam na urodzinach kasi - koleżanki oli nie pamiętam nazwiska. tańczyłem z występującą piosenkarką. jutro napiszę więcej, ale jeszcze nie wiem gdzie. wczoraj pomyślałem, że może warto więcej pisać na komputerze, bo ręczne pisanie męczy mi rękę. chociaż to wszystko zależy od długopisu. tym parkerem od konrada trudno się pisze. męcząco. on jest do podpisywania się. chcoaż też nie, bo jak się nim dłużej nie pisze, to przerywa z początku, takim zardzewiałym niebieskim tuszem kreśli. a ja się rzadko podpisuję, więc muszę go częściej wprawiać w ruch. 

odwołam dzisiejsze pieski. mam ochotę siedzieć dziś w domu. przede wszystkim to jest 5 rano. ja wróciłem dopiero. chcę pograć w planet zoo i nie myśleć o tym kiedy się obudzić i kiedy wstawać i o niczym po prostu być i nic nie musieć. póki mogę tak zrobić, to tak chcę. i tak zrobię. napisałem też dość dużo w klubie. ostatnie pół godziny przed zamknięciem pisałem. w pamiętniku kieszonkowym. no ale to spotkanie z tym chłopakiem, nawet nie wiem jak się nazywa, ja się przedstawiłem, bo mnie zapytał. ale ja jestem nierozeznany w takich sytuacjach i dopiero jak wysiadłem to sobie pomyślałem, że mogłem go zapytać. w ogóle chciałem o numer czy coś, bo naprawdę sympatycznie się rozmawiało. zapytał o polecenia polskich pisarzy. miałem pustkę w głowie! napisałem szymborską, rusinka, tokarczuk i barańczaka. rzeczywiście te najpopularniejsze przychodzą na myśl w takich sytuacjach. te o których się najwięcej mówi, a niekoniecznie te które sprawiają najwięcej radości. no i elizę orzeszkową oczywiście. potem JAK WYSIADŁEM to pomyślałem, że jeszcze przecież K. I. Gałczyński!! Ale może i lepiej bo jak bym się walnął przy jego drugim imieniu.

Dziś npierwszy raz od początku roku nie poszedłem na siłownię, ale zrobiłem 200 przysiadów w pokoju - LICZY SIĘ. 

Jestem z siebie baaaardzo dumny! I zakochany w sobie. Ah po uszy. Chcę się kochać.

[riverdale-caos]

[tajemnicedomublackthornow]

Kit do Ty’a

Ty,

muszę z kimś porozmawiać, a nie chcę rozmawiać z Julianem lub Emmą. Albo Jemem i Tessą. Dlatego padło na ciebie. Co oznacza, że nigdy tego nie wyślę, a ty nigdy tego nie przeczytasz. Kiedy skończę pisać, spalę list w ogrodzie, żeby nie kusiło mnie wysłanie go.

Nawiasem mówiąc, tutejsze ogrody są wspaniałe. Pewnie o tym wiesz, skoro już tutaj byłeś. Znajduje się tu gregoriańska szklarnia i niewielki staw z liliami, żabami i ławkami, z których można je oglądać, oraz ogrodzony murem ogród i bardzo miło spaceruje się tutaj z Miną. Nigdy wcześniej nie miałem siostry ani brata, wiesz o tym, ale będąc z Miną jestem w stanie lepiej uświadomić sobie, co czułeś do Livvy. I co nadal do niej czujesz, tak sądzę. Nie twierdzę, że ci wybaczyłem. Może tylko więcej rozumiem.

Oczywiście remont w Domu Blackthornów wciąż trwa i wsz��dzie pracują faerie. Najwyraźniej są skrzatami i chociaż nie zajmują się niczym szczególnie interesującym – odchwaszczają i pchają taczki z piachem i takie tam – to nie mogę oderwać od nich oczu. Prawie nie widziałem żadnych faerie od… cóż, od walki stoczonej z nimi. Chyba nie zdawałem sobie sprawy, jak ściśle trzymano mnie z dala od nich. Aż do teraz.

Naprawdę powinienem trzymać się od nich z daleka, ponieważ za każdym razem, gdy zbliżam się do nich na tyle blisko, że mogliby ze mną porozmawiać, to robią coś, co doprowadza mnie do szału. Szef budowy, ten cały Round Tom – szczerze mówiąc, on wcale nie jest taki okrągły – mniejsza z tym, kiedy Round Tom zobaczył mnie po raz pierwszy, zaczął skakać w kółko, wykonywać jakieś dziwne gesty w powietrzu, by następnie ukłonić się w moim kierunku. Odwróciłem się na pięcie i poszedłem w przeciwnym kierunku, jakbym właśnie przypomniał sobie o czymś.

Był też Generał Winter, ten Generał Winter od Kierana, żeby pomóc – Julian mówi, że jest tutaj, aby pilnować budowlańców, ponieważ boją się Generała Wintera, a nie Round Toma – i on wie, że jestem Pierwszym Dziedzicem. Tak jak wiedzieli Jeźdźcy.

Jeźdźcy, których konie rozpłynęły się w powietrzu przeze mnie. Czy coś takiego. Nie mam pojęcia, czy kiedyś wrócą. Nikt nie wie.

Próbowałem udawać, że nie słyszałem Generała Wintera, ale znajdowaliśmy się na świeżym powietrzu i byłoby to zbyt oczywiste. Kiedy więc nazwał mnie Pierwszym Dziedzicem, jedyną odpowiedzią, jaka przyszła mi do głowy, było:

- Tak, to ja. A przynajmniej tak mi powiedziano.

- Skoro tak powiedziano – odparł – to jest to prawda, ponieważ nie możemy kłamać.

Na końcu języka miałem już stary, przez lata pracowałem na Nocnym Targu w Los Angeles. Faerie robią różne podejrzane interesy. Zamiast tego powiedziałem:

- Naprawdę nie wiem, co powinienem z tym zrobić.

Zamyślony Generał Winter popatrzył na mnie.

- Nie musisz jeszcze nic robić. Tak naprawdę, na tę chwilę może to być najmądrzejsze rozwiązanie. W Faerie dzieją się dziwne rzeczy.

- Co masz na myśli? - spytałem.

- Dochodzi do pewnych zakłóceń – odpowiedział powoli. - Na Jasnym Dworze krążą plotki. I mateczka Hawthorn znów wędruje.

Zanim zdążyłem zapytać go, co to wszystko znaczy, podbiegł do nas Round Tom.

- Kuzyni. (Zapomniałem, że faerie czasami zwracają się tak do siebie i przeszył mnie dreszcz, jakby chciał przez to powiedzieć jesteś jednym z nas.) Znalazłem coś. Chodźcie ze mną.

Poprowadził nas dookoła jednego z ogromnych platanów. W pewnej odległości od pnia znajdowała się wielka dziura, a chwilę później, po drugiej stronie drzewa, zobaczyliśmy trumnę leżącą na dwóch kozłach do piłowania drewna.

Przynajmniej wydawało mi się, że to trumna. Była w kiepskim stanie, drewno zgniło,  popękało i oblepiał je piasek. Z całą pewnością wyciągnięto ją z tej dziury.

- Grobowiec? - Generał Winter spytał, kiedy podeszliśmy bliżej, lecz Round Tom potrząsnął głową.

- Nie zakłócilibyśmy spokoju grobowca – odpowiedział Round Tom. - Ale nikogo tu nie pochowano. Jedynie magię, mroczną i potężną. - Cofnął się o krok. - Zajrzyjcie do środka.

Podszedłem bliżej. Rzeczywiście, wewnątrz trumny leżało kilka przedmiotów. Przypominało to… wiesz, że dawnych egipskich faraonów grzebano wraz z ich rzeczami? Wyglądało to tak samo, tylko dla Nocnego Łowcy, ale te wszystkie przedmioty były dość dziwne. Były brudne, rozpadały się, głównie same śmieci – papier, małe słoiki, kawałki materiału i rękojeść miecza bez ostrza, coś takiego.

- Jak stare może to być? - spytałem, na co Round Tom sięgnął i wyciągnął butelkę po alkoholu. Etykieta wypłowiała i uległa zniszczeniu, jednak nadruk był niewątpliwie w wiktoriańskim stylu. Zastanawiałem się, czy Jem lub Tessa będą wiedzieć, do kogo to wszystko należało.

- Mówiłeś, że kryje się tam magia? - zapytałem.

- Mroczna magia. - Round Tom odpowiedział poważnie. - Dzika magia.

- Klątwa? - wtrącił Generał Winter.

Round Tom rozpogodził się i wzruszył ramionami.

- Prawdopodobnie nie. Właściwie jest mniej demoniczna niż klątwa rzucona na dom. Jednak trzeba będzie zbadać emanowanie magii u podnóża tak niezwykłego drzewa. Znajdują się tu dwa przedmioty, którymi możecie się zainteresować.

Odsunął trochę śmieci i naszym oczom ukazała się pochwa na miecz. Była bardzo ładna. Sorry, to nie oddaje w pełni jej wyglądu. To bardzo bardzo ładna pochwa na miecz. Wymagała czyszczenia, ale z całą pewnością była piękna i, jestem pewien, wartościowa. Wykonano ją ze stali pokrytej złotem, z wytłoczonymi wzorami liśćmi i ptaków. Na jej powierzchni widoczne były również runy, więc musiała kiedyś należeć do Nocnego Łowcy.

- Ładna – powiedziałem.

- Więcej niż „ładna” - odparł Generał Winter. - To z pewnością dzieło samej Lady Meluzyny. Widzicie, że nie uległa zniszczeniu?

Round Tom zgrywał ważniaka.

- A mimo to nie jest tak interesująca, jak drugi przedmiot – przyznał.

Dramatycznym gestem, który musiał wcześniej ćwiczyć, zgarnął wszystkie śmieci w jedno miejsce, ukazując nam…

- Czy to… pistolet? - wydusiłem z siebie.

- Tak, to rodzaj przyziemnej broni – przyznał Round Tom. Podniósł ją tak, jakby miała zaraz wybuchnąć, chociaż zardzewiała i pokrywała ją warstwa ziemi. Był to rewolwer. Nie różnił się od rewolwerów z milionów filmów gangsterskich, albo westernów… pewnie gdybym miał naprawdę wysłać to do Ty’a, musiałbym wyjaśnić mu, czym są westerny.

Największa różnica polegała jednak na tym, że rewolwer pokrywały ryciny i runy i wyrazy i z pewnością był zaczarowany AF. (Co znaczy… och, nieważne, co to znaczy.)

- Przecież Nocni Łowcy nie korzystają z rewolwerów – zauważyłem.

- Nigdy tego nie robili – dodał Generał Winter. Z zaskakującym obeznaniem podniósł broń i wycelował w stronę pobliskiego drzewa. Próbował strzelić, lecz rozległo się jedynie kliknięcie – bębenek nawet się nie obrócił.

- Pewnie zardzewiał na dobre – stwierdził Tom.

Generał Winter podał mi broń, żebym mógł jej się przyjrzeć. Nie znam się na runach na tyle, by rozpoznać te z rewolweru. Wycelowałem w to samo drzewo, trochę dla żartu, trochę po to, żeby wyczuć ciężar pistoletu w dłoni, pociągnąłem za spust, rozległo się głośne BOOM i gałąź rozpadła się na drobne kawałki.

Siła wystrzału szarpnęła moją ręką. Wszyscy tylko się gapiliśmy. Dzwoniło mi w uszach, ale chyba słyszałem, jak Round Tom mówi coś do Generała Wintera. Jestem prawie pewien, że padły słowa Pierwszy Dziedzic.

Kiedy znów na nich spojrzałem, na Round Toma i Generała Wintera, z ich twarzy mogłem odczytać jedynie ostrożność. Rezerwę.

- Może powinniśmy zabrać ten przedmiot do domu i przekonać się, czy inni Nefilim go rozpoznają – beznamiętnym tonem zaproponował Generał Winter.

- Pewnie działa tylko w rękach Nocnych Łowców – powiedziałem mu, lecz on tylko spojrzał na mnie zakłopotany i nic nie odpowiedział. - Nieważne. Zabiorę go do środka.

Czułem na sobie wzrok Generała Wintera i Round Toma, kiedy biegłem przez trawnik do domu. Jem i Tessa siedzieli na kanapie w salonie, patrzyli na malującą kredkami Minę.

Kiedy wszedłem do środka trzymając broń, oboje wyglądali na absolutnie przerażonych. Tessa zerwała się na równe nogi i stanęła między mną a Miną. Powtarzałem sobie, że stanęła między bronią a Miną, ale i tak czułem się podle.

- Co… - Jem wstał, lecz nie skończył zdania. Po prostu gapił się na mnie i na broń.

- Round Tom znalazł to w ogrodzie – powiedziałem. - Czy to jakiś rewolwer dla Nocnych Łowców? - Czułem, jak ściska mnie w gardle. - Nocni Łowcy nie używają rewolwerów.

- Dawno temu, Christopher Lightwood próbował stworzyć rewolwer, z którego mogliby strzelać Nocni Łowcy – wyjaśniła Tessa. Nie odrywała wzroku od broni.

- Leżała w trumnie – dodałem. - Razem z innymi rzeczami. Zniszczonym mieczem i elegancką pochwą na miecz.

- Zastanawiałem się, co on z tym zrobił – mruknął Jem.

On? Jaki on?

Jem i Tessa wymienili między sobą spojrzenia.

- Rewolwer należał do mojego syna Jamesa – wyznała. Zrobiło mi się słabo. Tessa prawie nigdy nie mówiła o dzieciach jej i Willa. - Tylko on mógł go używać. Rewolwer nie wystrzeliłby w innych rękach.

- Ja z niej strzeliłem.

Oboje wyglądali na oszołomionych, i to w złym znaczeniu.

- Jesteś bardzo wyjątkowy, Kit – powiedział Jem. - Jesteś Pierwszym Dziedzicem. Nie znamy skali posiadanych przez ciebie mocy.

- Albo to po prostu dlatego, że posiada krew faerie – dodała Tessa.

Mogłem powiedzieć, że wcale nie chodziło o krew faerie, ponieważ Generał Winter nie mógł strzelić z tej broni, a nie dość, że posiadał krew faerie, to posiadał jeszcze całe ciało faerie z organami faerie i całą resztą. Ostatecznie nic takiego nie powiedziałem. Po prostu miałem to dziwne przeczucie. Obiecałem, że odłożę broń i więcej jej nie użyję, Jemowi i Tessie chyba wydawało się, że to najlepsze, co mogłem zrobić, Mina podniosła się i powiedziała „Broń!”, a ja poczułem się wtedy jak najgorszy człowiek na świecie.

Jest już późno, a ja piszę do ciebie ten list, który zamierzam spalić, kiedy już skończę, ponieważ nie mogę zasnąć. Ponieważ nie chcę być jedyną osobą na świecie, która może strzelać z tej zaczarowanej broni. Nie chcę, żeby Generał Winter za każdym razem prostował się na mój widok, jakbym go przewyższał. Nie chcę tego. Miałem pięć minut, kiedy mogłem pomyśleć: ale ekstra, znalazłem tą czadowo wyglądającą broń i założę się, że kryje się za nią jakaś historia, ciekawe czy pozwolą mi ją zatrzymać, czy może trzeba oddać ją do jakieś muzeum, czy gdzieś. I wtedy strzeliłem i momentalnie… kolejna rzecz, która jest we mnie dziwna.

 Dobranoc, Ty. Nigdy tego nie wyślę, a ty nigdy tego nie przeczytasz.

 Kit

[virginia92]

Things We Lost In The Fire II - Rozdział szesnasty

Liam wbiegł po schodkach prowadzących do domu i zatrzymał się przed ciemnymi, drewnianymi drzwiami. Nie pamiętał, kiedy ostatnio widział się z przyjaciółmi i pomyślał, że to dobry czas, by wpaść w odwiedziny i poruszyć kilka dość istotnych kwestii. Coś cały czas męczyło jego myśli i nie potrafił wyrzucić tego z głowy. Chciał dowiedzieć się, co myśli na ten temat reszta i może ustalić jedno stanowisko w tej sprawie. Liczył, że spotka wszystkich kumpli, może pomijając Zayna, bo to właśnie o nim chciał pogadać. Zapukał cicho i wszedł do środka, wolał nie używać dzwonka do drzwi, nie chciał obudzić bliźniaków. jeśli akurat spali.

– Jest tu kto? – zawołał, nie widząc nikogo w przedpokoju.

– W salonie – cichy głos Louisa rozszedł się po domu, więc to właśnie do tego pomieszczenia skierował swoje kroki szatyn. – Cześć Liam – starszy wyciągnął dłoń w stronę przyjaciela, ściskając ją krótko.

– Cześć wam – po przywitaniu się z Tomlinsonem skinął głową w stronę Nialla. – Nie ma Zayna?

– Jak widać – Lou wzruszył ramionami w całkowitej obojętności, już jakiś czas temu przyzwyczaił się do osobliwego zachowania Malika. Uznał, że nie ma się czym przejmować, Zayn żył po swojemu i było mu z tym dobrze. – O czym chciałeś porozmawiać? Przez telefon brzmiałeś co najmniej dziwnie.

– Słuchajcie, ostatnio przeglądałem trochę różne portale plotkarskie i natknąłem się na kilka artykułów, które mnie zaniepokoiły – zaczął spokojnie, nie chcąc stresować przyjaciół. Lou i tak wyglądał na podenerwowanego, więc nie chciał dokładać mu niepotrzebnie nerwów.

– Jakich artykułów? – Niall wydawał się zainteresowany, Louis wprost przeciwnie.

– Tylko się nie denerwujcie ok.? Szczególnie ty Lou – zaznaczył, zanim postanowił kontynuować. – Podobno Zayn zaczyna solową karierę – popatrzył na to na jednego to na drugiego mężczyznę, ale najwidoczniej ta wiadomość ich zaskoczyła, ponieważ nie odzywali się i mieli całkowicie obojętne twarze. Cóż nie takiej reakcji oczekiwał.

– Mamy coś powiedzieć? – Louis odezwał się po chwili, wyglądając na całkowicie opanowanego.

– Tak, chciałbym wiedzieć, co o tym sądzicie – to chyba było oczywiste, że chciał poznać ich zdanie. Liam zaczynał obawiać się o szatyna, chyba zbyt dużo czasu spędzał w domu z dziećmi i Harrym pogrążonym w swojej nie depresji.

– Będziemy z tobą szczerzy Li – zaczął poważnym głosem Tomlinson, zerkając na Nialla, który chyba starał się powstrzymać uśmiech, ale rezultat był co najmniej słaby. – Wiemy o tym jakby od bardzo dawna? Zayn rozmawiał ze mną jeszcze przed narodzinami Tristana i Kierana. Harry też o tym wie i myśleliśmy, że ty jesteś tego świadom. Cóż wychodzi na to, że byłeś jedynym nieuświadomionym. Przykro nam, czy coś – zakończył, a po chwili razem z Niallem rechotali głośno, pokładając się na kanapie ze śmiechu.

– Skończyliście już? – był niezadowolony, nie zły, ale niezadowolony. Okazało się, że jak kretyn przejmował się czymś, o czym wszyscy od dawna wiedzieli. Był cholernie zaskoczony i zdziwiony. Nie spodziewał się tego po nich wszystkich. – Dlaczego mi nie powiedzieliście?

– Myśleliśmy, że wiesz – stwierdził krótko Niall, ocierając łzy spływające po twarzy. – Serio stary to nie była żadna tajemnica.

– Mamy przerwę, która może potrwać lata albo wieczność, więc niech każdy robi, co chce – Louis rozciągnął się wygodnie na sofie – Zayn był nieszczęśliwy już o dłuższego czasu. Jeśli to ma sprawić, że zacznie żyć i wyjdzie z domu, to nie mam zamiaru mu przeszkadzać.

– Czyli co? Uznajemy, że wszystko jest ok. i pozwalamy sobie na wolność? – szatyn wolał się upewnić, że jego myśli skierowały się w dobrym kierunku. Nie chciał doprowadzić do rozpadu zespołu i nienawiści pomiędzy nimi. To byłoby najgorsze.

– Jasne, na razie i tak nie nagramy nowej płyty ani nie ruszymy w trasę, więc dlaczego nie zrobić czegoś solo? – Niall wydawał się podekscytowany tym pomysłem, uśmiechając się radośnie.

– To dobrze, nawet nie wiecie, jak mi ulżyło – westchnął z ulgą i rozsiadł się wygodniej na wolnym fotelu. – Teraz jestem spokojny.

– A widzisz, jaki szczęśliwy jest nasz Niall? – Louis poruszył zabawnie brwiami, uśmiechając się zadziornie w stronę Irlandczyka, który natychmiast zmarszczył groźnie brwi.

– Zamknij się Tommo – zagroził, mając nadzieję, że to zadziała, ale oczywiście był w błędzie.

– Co się dzieję? – jak zwykle zdezorientowany Payne spoglądał na chłopaków, którzy toczyli chyba jakąś niemą wojnę tylko za pomocą spojrzeń.

–A nic takiego, nasz drogi Niall, ma swoje małe zauroczenie i pewnie właśnie tej sprawie poświęci swój cały wolny czas podczas naszej przerwy – zadrwił Louis, ale w jego oczach nie było złości tylko ciepło i radość. – Już przestań się tak wstydzić Horan, nie masz pięciu lat.

– Jakie zauroczenie? Czy ja jeszcze o czymś nie wiem?

– Żadne zauroczenie, Louis nie wie, o czym mówi jak zawsze. Nie słuchaj go – Horan szybko odezwał się, chcąc jak najszybciej odsunąć całą rozmowę od siebie i tego tematu, który złośliwie poruszył Tomlinson.

– Nasz Niall zakochał się w Gemmie – powiedział z zadowoleniem najstarszy mężczyzna, posyłając Liamowi wszystkowiedzące spojrzenie. – Co prawda jeszcze nie znalazł w sobie odwagi do podjęcia jakiegoś działania, ale myślę, że to tylko kwestia czasu prawda?

– Odwal się i przestań wszystkim o tym rozpowiadać jasne? Nie wtrącaj się i zajmij się swoją rodziną – warknął Horan, zaplatając ramiona na piersi. Powiedzieć, że był zły, to niedopowiedzenie.

– Dobrze, dobrze – szatyn wstał i poklepał go po ramieniu. Jego dłoń została automatycznie strącona. – Już się tak nie denerwuj, przy Gemmie będę trzymał gębę na kłódkę, masz moje słowo. A teraz pójdę powiedzieć Harry’emu, że przyszedłeś Li, pewnie będzie chciał z tobą porozmawiać.

Wbiegł po schodach, uśmiechając się z zadowoleniem. Uwielbiał dogryzać Niallowi, ale w głębi duszy cieszył się i kibicował tej rozwijającej się relacji z Gemms. Oczywiście na zewnątrz nie miał zamiaru tego okazywać, musiał mieć dla siebie trochę szacunku. Był tak rozbawiony, że nie zastanawiając się, otworzył drzwi prowadzące do sypialni Stylesa i wszedł do środka. Otworzył usta, by powiedzieć, że Liam pofatygował się i przyjechał w odwiedziny, ale zamarł, wpatrując się osobliwą scenę, której był świadkiem.

Harry stał przed dużym lustrem ozdobionym śnieżnobiałą ramą i przyglądał się swojej sylwetce ze skupieniem i jakąś determinacją wymalowaną na twarzy. Widział dokładnie ciało chłopaka, który nie miał na sobie koszulki. Zbłąkana część garderoby leżała na podłodze tuż obok jego bosych stóp. Obserwował dłonie bruneta, powoli gładzące skórę na brzuchu i klatce piersiowej. Nie miał pojęcia, o co chodzi, dlaczego chłopak patrzy na siebie z taką powagą i złością. Dlaczego obraca się i naciska palcami swój brzuch, krzywiąc się przy tym z czymś, co przypominało obrzydzenie. Chciał się odezwać, ale nagle zielone tęczówki dostrzegły jego obecność i Lou zauważył, jak cała gama emocji przepłynęła przez znajome oczy. Harry spanikowany chwycił koszulkę i pospiesznie naciągnął ją na siebie, ukrywając swoje ciało przed ciekawskim wzrokiem.

– Co tutaj robisz? Nie słyszałem, kiedy wszedłeś – powiedział młodszy, wygładzając czarny materiał, który luźno spływał wzdłuż ciała. W jego głosie było słychać panikę i strach, coś czego Lou nie rozumiał i nie mógł pojąć. Przecież nic się nie stało, nie wiedział, skąd u Harry’ego taka nieadekwatna do sytuacji reakcja.

– Co robiłeś? – może nie powinien pytać, ale ostatnio zachowanie Stylesa zaczęło przekraczać wszystko, co potrafił logicznie wytłumaczyć i powoli tracił już siły na tego chłopaka, którego naprawdę kochał całym swoim sercem.

– Nic takiego. Chciałeś ode mnie czegoś, czy przyszedłeś tak po prostu? – to było z pozoru całkowicie zwyczajne pytanie, ale kryła się pod nim jakaś wrogość i podstępna chęć zmiany tematu.

– Przyszedł Liam – wyjaśnił krótko, przyglądając się loczkowi, temu jak unika jego wzroku i nerwowo przystępuję z nogi na nogę. To nie był Harry, którego znał. Osoba stojąca przed nim była kimś obcym, kimś kto ukrywał jakąś tajemnicę za wszelką cenę.

– To świetnie, chodźmy do niego – brunet przeszedł obok niego i wyszedł z pokoju, nie zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem.

Coś tutaj definitywnie nie grało i Lou musiał dowiedzieć się, co to takiego. Podszedł do lustra i spojrzał na taflę szkła. Spoglądał na siebie przez chwilę, zastanawiając się, co dzieje się w głowie Harry’ego i jak długo jeszcze będzie oszukiwał wszystkich dookoła.

***

Siedzieli w salonie, a Lou nie mówił zbyt wiele, raczej przysłuchiwał się rozmowie i chłonął każdy uśmiech i śmiech Harry’ego. Nic nie wskazywało na to, że godzinę temu chłopak przechodził jakiś dziwny moment przed lustrem w swojej sypialni. To było niedorzeczne i trudne do wyobrażenia, że osoba, która nigdy nie wstydziła się swojego ciała, a wręcz uwielbiała kręcić się po domu w samej bieliźnie, teraz nagle ukrywała się za ubraniami i była przerażona, gdy ktoś widział ją bez nich. To nie mieściło mu się w głowie, ale teraz wiedział, że naprawdę coś dzieję się z loczkiem i będą musieli jakoś zareagować na tę pokręconą sytuację. Nie mogli pozwolić, by wmawiał sobie jakieś bzdury i wierzył w nie.

Nie wiedział nawet, o czym rozmawiają, ale Niall trajkotał wesoło, a Harry wydawał się szczerze zainteresowany tym, co mówił. Atmosfera panująca w salonie była przyjemna, gdy nagle jeden z chłopców przebudził się z dłuższej drzemki, a chwilę później obudził się również drugi malec. Ich głośny płacz przerwał rozmowę mężczyzn i zwrócił uwagę wszystkich na kołyskę, która stała przy oknie.

– Chyba ktoś zgłodniał – zażartował Niall, idąc za Louisem w stronę chłopców. – Kolego, słyszymy cię wyraźnie, możesz już przestać płakać – powiedział do Tristana, którego po chwili bujał w swoich ramionach. – No już, spokojnie, zaraz dostaniesz coś dobrego do zjedzenia. Obok niego Louis starał się uspokoić Kierana, który wrzeszczał w niebogłosy, dopraszając się o uwagę swojego taty.

– Nie mam czterech rąk, musicie poczekać – stwierdził szatyn, widząc, jak niecierpliwy jest jeden z jego synów. – Ćwicz swoją cierpliwość Kieran.

– Niech oni się w końcu zamkną – powiedział ze złością Harry, wstając ze swojego miejsca. – Uciszcie ich – warknął, nie panując nad emocjami, które było słychać w jego głosie.

– Słucham? – Louis miał wrażenie, że się przesłyszał i Harry nie powiedział w ten sposób o ich dzieciach.

– Słyszałeś, co powiedziałem, mam dość tego dźwięku – stwierdził loczek i chyba chciał wyjść z pokoju, a może nawet z domu, ale przeszkodził mu szatyn.

– Liam, potrzymaj proszę Kierana. Niall wiesz gdzie jest mleko i pieluszki. Zajmijcie się nimi dobrze? – głos mężczyzny był opanowany, ale wszyscy obecni w pokoju widzieli, z jakim trudem dobiera słowa i panuje nad gniewem, który rozprzestrzeniał się na całe jego ciało.

– Louis – zaczął Horan, chcąc uspokoić przyjaciela i zatrzymać w miejscu.

– Nie, Niall, mam dość i miarka się przebrała – powiedział oschle, podszedł do Harry’ego i chwytając mocno jego ramię, pociągnął go w stronę schodów. – Teraz porozmawiamy.

– Mam nadzieję, że się nie pozabijają – wyszeptał Liam, wpatrując się w miejsce, gdzie przed chwilą stali ich przyjaciele.

– Nie dziwię się Louisowi – powiedział Niall, krzywiąc się na słowa, które wypowiedział. – To są niewinne dzieci, nie musiał mówić o nich w ten sposób.

Wzdrygnęli się na dźwięk zatrzaskiwanych z hukiem drzwi. Zapanowała cisza, a później rozległ się krzyk.

***

Louis wepchnął loczka do pokoju, nie zwracając uwagi, czy uchwyt na jego ramieniu nie jest zbyt mocny i bolesny. Miał dość, był tak wściekły, czuł, jak złość rozsadza mu klatkę piersiową. Wszystko co kumulowało się w nim od miesięcy, teraz miało znaleźć ujście. Nie obchodziło go, co czuję Harry. Chciał, by w końcu zrozumiał, jak ranił wszystkich dookoła. Wszyscy go kochali, troszczyli się i opiekowali nim, a on ranił ich każdego dnia, ale mogli to znieść, byli dorośli, rozumieli, że musi odnaleźć się w nowej sytuacji i później wszystko wróci do normy. Jednak Tristan i Kieran byli niewinni i nie zasłużyli sobie na takie traktowanie, na oschłe, pełne złości słowa wychodzące z ust osoby, która powinna być im najbliższa, osoby, która nosiła ich pod sercem przez dziewięć miesięcy. Jeżeli był ktoś, kto powinien stanąć w obronie tych dwóch maleńkich istnień, krzywdząc przy tym osobę, którą kochał tak mocno, to właśnie on zamierzał to zrobić. Wyszedł z pokoju i po chwili wrócił do niego, zatrzaskując drzwi z całą siłą, jaką miał. Widział Harry’ego, który nerwowo krążył po sypialni, wczepiając dłonie w ciemne włosy. Był jak dzikie zwierze zamknięte w klatce, oczekujące jak ofiara na kata.

– Mam dość Harry, mam dość twojego zachowania, tego jak ranisz wszystkich dookoła swoimi czynami i słowami, które krzywdzą i zadają ból rozumiesz?! – krzyczał, ale nie miał już siły prosić i tłumaczyć. Nie miał siły, by wyznawać mu miłość i oczekiwać, że to wystarczy, by wrócił do nich dawny Harry. – Nie wiem, co się z tobą dzieję, nie wiem, gdzie zniknął mężczyzna, którego pokochałem, ale to nie jesteś ty. Jesteś kimś obcym. Harry którego znam i kocham, nigdy nie powiedziałby do żadnego dziecka, że ma się uciszyć i zamknąć. Jak mogłeś tak powiedzieć do naszych dzieci?! Jestem tak wściekły, mam ochotę cie uderzyć, rozumiesz? Popadam w obłęd. zastanawiając się, co zrobiliśmy źle, dlaczego zachowujesz się właśnie tak. Niall i Gemma twierdzą, że kogoś masz i jeżeli to prawda, to mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy, ale nic nie daje ci prawa ranić Tristana i Kierana, rozumiesz?! – przerwał na moment, biorąc głęboki oddech. Czuł, jak gardło zaczyna go boleć od krzyku, ale to nie był koniec, dopiero się rozkręcał. Musiał w końcu wyrzucić z siebie całą frustrację i złość. Spojrzał na Harry’ego, który wpatrywał się w niego z rosnącym przerażeniem i smutkiem, widział łzy zbierające się w zielonych oczach, ale nie mógł teraz przerwać, musiał dokończyć to, co zaczął. Rzucił jedną małą kartką prosto w twarz chłopaka, który spojrzał na papier upadający na dywan. Widział, jak oczy Harry’ego rozszerzają się z paniką, gdy zrozumiał, na co patrzy. Zdjęcie usg z pierwszej ciąży leżało u jego stóp, przypominając o najgorszych momentach z życia. – Wiem, że nic do ciebie nie dociera i masz gdzieś to, co mówię, to że cię kocham, więc już kończę, ale powiem coś jeszcze. Śmierć Darcy i Lou Juniora to moja wina, doskonale zdaję sobie z tego sprawę i nigdy nie zapomnę tego, co zrobiłem. Każdej nocy myślę o tym, jak zawaliłem. Skrzywdziłem ciebie i przeze mnie umarły nasze dzieci, ale jeśli teraz chłopcy będą nieszczęśliwi i zranieni, to będzie to tylko i wyłącznie twoja wina. Jeśli tak bardzo nie chciałeś tych dzieci, mogłeś je usunąć.

Po tych słowach obrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju. Nie chciał widzieć twarzy Harry’ego. Wiedział, że powiedział wiele okropnych, raniących słów, ale czuł, że musi w końcu wstrząsnąć chłopakiem, by zrozumiał, że czas najwyższy do nich wrócić. Wszedł do salonu, gdzie Niall i Liam stali na środku pokoju, jakby przygotowali się do zareagowania w którymś momencie, ale zastygli i nie ruszyli się z miejsca. Nie wiedział, czy byli na niego wściekli. Mogli go nawet uderzyć, miał to teraz gdzieś. Popatrzył na nich pustym wzrokiem i chciał odejść, gdy poczuł ramiona obejmujące go mocno. Nie był świadom, że płacze, dopóki cichy szloch nie wydobył się z jego ust, niszcząc wszystkie bariery i mury.

– Nie chciałem go zranić – wyszeptał, trzymając w dłoniach materiał koszuli Nialla.

– Wiemy, musiałeś to zrobić dla chłopców. Wszystko będzie dobrze, teraz wszystko będzie dobrze – powtarzał Niall, patrząc na Liama, który z zaniepokojeniem wsłuchiwał się w głośny szloch, który nie należał do Louisa.

***

Klęczał na podłodze zanosząc się szlochem, który odbierał mu możliwość oddychania. Czuł potok łez, które spływały po twarzy i znikały w ciemnym materiale koszulki. Odtwarzał każde słowo wypowiedziane przez Louisa i czuł się jak najgorsza osoba na świecie. Wszystko co powiedział Lou, było prawdą, każde pojedyncze słowo. Rozmazanym wzrokiem wpatrywał się w małe zdjęcie, które dawniej było dla niego wszystkim. Drżał na całym ciele i nie potrafił podnieść się z klęczek. Skrzywdził dzieci przez swój własny egoizm i rozpaczliwe pragnienie miłości. Nie pomyślał tylko o jednym, to właśnie Tristan i Kieran mogli obdarzyć go najmocniejszym uczuciem, jakie znał świat.  

[dresovizadjecu]

Defanzivac Arsenala André Santos

Defanzivac Arsenala André Santos izjavio je da topnici moraju dijeliti odgovornosti za ciljeve ako žele okončati svoju trofejnu sušu.

André Santos: Arsenal mora pobijediti SchalkeAndre Santos igra cijelu utakmicu dok Arsenal pada sa 1-0 na Norwich CitySantos: Gibbsovo suparništvo je dobro za momčad 29-godišnji lijevi bek nedavno je prvi put startao za Arsenal protiv Norwicha, zamjenjujući ozlijeđenog Kierana Gibbsa.

Santos, koji je izvijestio o transferu Galatasaraya, vjeruje da Arsenalova snaga u dubini znači da su oni napadna prijetnja na svim pozicijama.

[matyldasaresta]

"W tej książce nie ma zbyt wielu uścisków i pocałunków. Tak, niestety, jest, gdy pisze się o nienawiści." Na pewno największym atutem jest komunikatywna i łatwa narracja. Akcja też jest niezła, fajna byłaby z tego ekranizacja, od razu miałam to przed oczami. Pomysł przekazania historii poprzez pisanie przez główną bohaterkę powieści-pamiętnika też dodaje całości wiarygodności i pozwala wsiąknąć w (jej) opowieść. Jest niepokój, są emocje, jest dobrze. Nie był to zmarnowany czas, przeczytała się sama za pierwszym podejściem. Polecam. *** Spiralne schody prowadzą na dach, ona ma lęk wysokości… Zrozpaczona matka obsesyjnie pragnie zemsty W wypadku samochodowym ginie Lucas. Rozpędzone auto wpada do wody, w środku jest ich dwóch – on i Kieran. Kieranowi udaje się wydostać na brzeg. Jechał bez prawa jazdy. I, jak twierdzi, niczego nie pamięta. Za spowodowanie śmiertelnego wypadku w wyniku nieostrożnej jazdy zostaje skazany na dwa lata więzienia. Matka Lucasa Ellen Saint, oburzona rażąco niskim wyrokiem, postanawia sama wymierzyć sprawiedliwość, gdy tylko sprawca wychodzi na wolność. Ogarnia ją obsesja na punkcie Kierana. Nigdy nie lubiła tego chłopaka, uważała, że miał na Lucasa demoralizujący wpływ. Teraz go nienawidzi. By pomścić śmierć syna posuwa się do opłacenia, przez pośredników, płatnego zabójcy. Gdy po jakimś czasie na tarasie na dachu wieżowca widzi kogoś, kto przypomina kolegę Lucasa, żądza zemsty odżywa w niej ze zdwojoną siłą. Młody mężczyzna ma wprawdzie zmieniony wygląd, zmienione nazwisko, ale Ellen nie ma wątpliwości – to on. Kieran. Mieszka w luksusowym apartamencie na najwyższym piętrze. I żyje! Ellen postanawia go odwiedzić… Jaki będzie finał tej konfrontacji na ostatnim piętrze? https://www.instagram.com/p/CYqX5ywMgIM/?utm_medium=tumblr

[otroskidresi]

otroški nogometni dres Manchester United  Miguel Bri

otroški nogometni dres Manchester United  Miguel Britos je močno pustil Watforda proti Brightonu z grozljivim izzivom proti Anthonyju Knockaertu. Hornetsi so pozdravili novo promovirano ekipo Chrisa Hughtona na Vicarage Roadu v upanju, da bodo nadaljevali svoj impresiven začetek sezone. Pred štirinajstimi dnevi so bili junak proti Liverpoolu s poškodbo -časovni gol pri neodločenem izidu 3-3, se bo Britos ob tej priložnosti brez dvoma ostro pogovarjal z Marco Silvo.

Premier League je danes popoldne že videl en rdeči karton, Raheem Sterling pa je bil izključen zaradi načina, na katerega je slavil zmagoviti gol Manchester Cityja proti Bournemouthu. Vendar pa ni bilo popolnoma nič spornega glede odločitve, da se Urugvajca pošlje v predor. Kampanja je morda še v začetni fazi, vendar bo ta tekmec za najhujši izziv sezone, ki bo prišel maja. Oglejte si: Ni opravičila za tako nevaren skok, še posebej tako zgodaj. Kmalu se je Britos na družbenih omrežjih pretresa

 zaradi grozljivega obračuna le v 24 minutah igre. Twitter je bil osupel. Zadeve še hujše, to ni ravno prvi prekršek. Pravzaprav je bil od začetka lanske sezone 32-letnik trikrat izključen. Gary Lineker je svojo zadnjo napako opisal kot "najhujšo spopad". Knockaert mu je povzročal najrazličnejše težave na krilih. in na koncu se je končalo v tem trenutku norosti. Zakaj bi sploh tako šel čez vrh, kaj šele pred pomočnikom sodnika? Zaradi tega je skorajšnji prihod Kierana Gibbsa iz Arsenala za Silva še toliko bolj ključen, govorice o prihodu levega branilca pa so se Britosovo prihodnost je nogometnidresi  že postavila v dvom. Gibbs bi moral kmalu postati igralec Watforda, potem ko so Gunners sprejeli ponudbo v višini 7 milijonov funtov.

[nogometcharm]

Manchester United bliže potpisuje Raphaela Varanea

Manchester United lansirao je svoje nove komplete za 2021/22. Ovaj kućni komplet ima klasičan izgled, ali bez Chevy logotipa. Paul Pogba modelira ovaj novi komplet noseći svoju ikoničku Manchester United dres br. 6. Ole Gunnar Solskjaer zahtijeva obrambena pojačanja. Izgleda da će 18-godišnji Will Fish odjenuti Manchester United dres i debitirati za seniore pod Solskjaerom. Pokazao je ohrabrujuće znakove napretka. Riba bi mogla biti slučaj da bude igrač koji će ispuniti rezervnu ulogu. Manchester United pratio je Raphaela Varanea koji je željan napustiti Real Madrid u dobrim odnosima. Blancos je branitelju ponudio nove uvjete, ali ubrzo svjestan da treba pronaći kupca za njega i njegove nogometni dresovi. Engleska mu je i dalje najizglednija destinacija, a United je spreman pristupiti njihovom formalnom pristupu. Osim toga, ovaj prvoligaški klub također želi potpisati Kierana Trippiera iz Atletico Madrida. Trippierova svestranost ponudit će alternativni pristup Unitedu na desnom beku. Krilni napadač Manchester Uniteda Jesse Lingard mogao bi ići u La Ligu. Atletico Madrid zainteresiran je da ga vrati u Wanda Metropolitano. Lingard, koji je nosio nogometni dresovi, bio je senzacionalan tijekom svog boravka u West Ham Unitedu prošle sezone, ali čini se da to nije u planovima Solskjaera. Preostao mu je godinu dana ugovora s Unitedom, ali otvoren je s potezom. West Ham također želi potpisati Lingard.

[mademoiselleparapluie]

First Snow

Eufrosyne stepped out of her cottage on a November morning, Kierana following close behind, tail wagging merrily. It was one of those bright cold mornings that spoke of winter creeping closer. The light of the sun was cool, and the air smelled of ice.

Eufrosyne pulled her cloak closer to her body, took a better hold of her basket and headed to the forest. There was still time for foraging. She picked some wild bullace plums from the hedgerows lining the path into the deeper woods. They would be good for a preserve recipe her great grandmother had made up, which went excellently with toast. For those inevitable winter colds that would keep her busy for weeks, she planned to make some bullace gin. At the root of the bullace she found some bittercress, which would go well with the salad she was planning for dinner. She picked a bunch and slipped it in her basket.

She passed Missis George who also was picking some bullace and nodded her greeting. “Good bullace this year miss Taylor.” “Very true Missis George. I am planning on some gin and preserves.” Eufrosyne smiled. Missis George smirked back. “Lil’ George likes a bullace crumble so I’m baking one for his birthday.  Iffin’ you’re having the time; he'd love to see you at his party miss. On the Saturday next.” “I believe I am free, Missis George.” They said their goodbyes and Eufrosyne moved on. She still needed to have a look in the forest. She was hoping for some sweet chestnuts.

Kirry ran past her tail flying in the wind. Eufrosyne chuckled at the site, hoping that the dog didn’t find a convenient creek to dip herself into. Kirry dearly loved to swim. When Eufrosyne heard splashing she knew Kirry had unfortunately found a creek. A sigh escaped her lips, as Kirry’s joyous trilling coos filled the woods. Her sitting room would smell like wet dog tonight.   After seeing that Kirry would be safe in the creek, which turned out to be quite shallow, Eufrosyne looked around for Chestnut trees. There was whole grove of the beyond the creek, where she headed. Not long after Kirry ran to her shaking the water from her fur right next to Eufrosyne. Mischievous little bugger. She told the dog to sit down and stay, while she gathered a good armful of the chestnuts. Kept in her cold basement they would last till Yule.

As she was picking the chestnuts, she noticed the snowflakes. The first snow was arriving, gentle as a lover’s touch. She put her basket down and turned up to face the sky letting the little flakes softly kiss her face. She stayed like that for a long moment before taking a deep breath. The chestnuts still needed picking.

Much later when her basket was full and Kirry had tried to catch at least fourteen snowflakes, they headed back towards the cottage. Eufrosyne noticed that as they passed the border of the forest the fields were filled with happy shrieking of children, building the first tiny snowmen of the season. She smiled at them and waved her hand to Lil’ George and his group of friends. However, she didn’t stay to have a chat.

Home called and even Kirry was getting a bit tired as she didn’t leave her side to greet the children or chase the snowballs, they kept throwing at an old half dead oak tree.  Instead, she and Kirry walked home. Eufrosyne put the basket into the kitchen and slipped into the woodshed to grab some firewood. Soon a happy fire was set on the drawing room fireplace to replace the previous one’s still smoldering coals.

Eufrosyne took a few of the chestnuts she’d gathered and placed them on a roasting pan and into the fire. The rest she took into the cold cellar. She would make the bullace preserve and gin tomorrow. Bittercress she kept in the kitchen for supper that night. While there she quickly made a pot of tea. It was time to enjoy the fire, even if it smelled like wet dog, as the snow fell outside, and winter settled in.  

[zoranphoto]

ITALIJA EUROPSKI PRVAK: Englezi poraženi na Wembleyu nakon izvođenja jedanaesteraca

ITALIJA EUROPSKI PRVAK: Englezi poraženi na Wembleyu nakon izvođenja jedanaesteraca

Nogometaši Italije novi su europski prvaci, a do naslova su stigli boljim izvođenjem jedanaesteraca (3-2), nakon što je u osnovnih 90 minuta i produžetku rezultat bio 1-1. Fenix-magazin/SIM Engleska je na Wembleyju povela već nakon jedne minute i 56 sekundi igre, a strijelac je bio lijevi bočni igrač Luke Shaw koji je gol postigao poluvolejem na ubačaj Kierana Trippiera. To je najbrži pogodak u…

[polskipilkarskie]

Atletico Madryt wygrywa 2: 0 z Sevillą

Atletico Madryt zwiększyło swoją przewagę na szczycie La Liga do czterech punktów dzięki wygranej 2: 0 z Sevillą. Była to pierwsza porażka w 10 meczach we wszystkich rozgrywkach dla in-formowej Sevilli, która zajmuje szóste miejsce w tabeli.

 Atletico rozpoczęło idealny start, gdy Angel Correa z Koszulki Piłkarskie otrzymał podanie od powracającego prawego obrońcy Kierana Trippiera i zaskoczył Sevillę strzałem, który odbił się od najbliższego słupka i dał im prowadzenie w 17. minucie.

 Pomocnik Saul Niguez z Atletico Madryt Saul Niguez nr 8 Koszulki Piłkarskie skutecznie odniósł zwycięstwo dzięki potężnemu wysiłkowi z krawędzi pola na 76. miejscu, zdobywając swojego pierwszego gola w sezonie

 Atletico przeniosło cztery punkty przewagi nad rywalem Realem Madryt i ma również dwa mecze w ręku, gdy drużyna Diego Simeone walczy o swój pierwszy tytuł mistrzowski od 2014 roku.

 Simeone wygrał La Liga, Copa del Rey, Superpuchar Hiszpanii, Ligę Europy (x2) i Superpuchar UEFA (x2), kiedy był odpowiedzialny za Atletico. Nie ma co do tego wątpliwości, ognisty 50-latek przekształcił klub ze śpiącego olbrzyma w europejskie supermocarstwo.

 Najbardziej znanym momentem Simeone był tytuł La Liga 2014 - pierwszy od 1996 roku - zdobywając cztery europejskie finały; zdobywając dwie korony Ligi Europy w 2012 i 2018 roku, jednocześnie przegrywając z Realem Madryt w decydujących rozgrywkach Ligi Mistrzów 2014 i 2016.

[dresypredeti]

futbalove dresy manchester united  Rýchly posun

futbalove dresy manchester united  Rýchly posun vpred v pondelok večer, proti ďalšej šestici hostí mimo domova, a City zvíťazilo v tvrdom boji, vďaka ktorému sa dostali späť na vrchol Premier League, keď za desať hodín futbalu nepriznali ligový gól, v údajne najlepšej lige na svete. Kto sa teraz smeje? Wembley to malo zvláštny pocit. Mnoho fanúšikov sa rozhodlo zostať preč po ďalšom týždni sklamania z oneskorenia pri otvorení nového White Hart Lane a spolu so všetkou negatívnosťou zlého účinkovania Spurs v Lige majstrov, možného odchodu

 Mauricia Pochettina a zlej hráčskej plochy , sa zdalo, že je ten pravý čas hrať Tottenham. Po rýchlej kontre, ktorá sa v šiestej minúte ujala vedenia, po tom, čo Raheem Sterling zarobil na chybe Kierana Trippiera, to vyzeralo, akoby sa City chystali v hlavnom meste vzburu. , futbalovy dres detsky  kde už zvíťazili pri svojich

[tajemnicedomublackthornow]

Emma do Cristiny

Droga Cristino,

Przepraszam, przepraszam, bardzo przepraszam! Zdałam sobie sprawę, że wiadomość, którą właśnie ci wysłałam, nie miała za grosz sensu, więc kiedy ją przeczytasz, wyrzuć ją i przeczytaj tę. Wpadłam w histerię, kiedy ją pisałam – chciałam opowiedzieć ci o wszystkim, co miało związek z porwaniem Miny na wiele dni, ale nie mogłam. A kiedy już mogłam, tak jakby wszystko wyrzuciłam z siebie. Raz jeszcze przepraszam!

Czułam się okropnie, nie mogąc powiedzieć ci o tym, co się dzieje. Jak wiesz, nigdy nie znosiłam polityki – lecz bez względu na to, jak wyjątkowa jest twoja (i Marka) pozycja, Jasny Dwór z pewnością uznałby was za świtę Kierana, a wyraźnie zakazano nam kontaktowania się jednym i drugim Dworem w sprawie porwania Miny z jej własnej sypialni tutaj, w Domu Blackthornów. Zastosowaliśmy się do tego.

Okazało się, że za porwaniem stała Matka Hawthorn, opiekunka Pierwszej Dziedziczki, tej która postanowiła poślubić Nocnego Łowcę. Jej relacje z Nocnymi Łowcami od tamtej pory były skomplikowane, zwłaszcza z Herondale’ami (ale powiedz mi, kto NIE MA skomplikowanych relacji z Herondale’ami) – a teraz domagała się spotkania z Kitem, jeśli chcieliśmy odzyskać Minę.

Nikt nie chciał, żeby Kit się zgadzał, chociaż wszyscy rozpaczliwie bali się o Minę. Jednak on był zdeterminowany. Nic nie mogło go powstrzymać. Poprzez pośredników faerie poczyniono przygotowania do spotkania Kita z Matką Hawthorn. Zażądała, aby odbyło się niedaleko rzeki, więc udaliśmy się na oznaczone miejsce Promenadą w Chiswick. Znajduje się tam malusieńki park i niewielka estrada. Wszyscy – ja i Julian, Tessa, Jem i Kit – poszliśmy tam w milczeniu i ponurych nastrojach. Tessa stale głaskała Kita po plecach i było jasne, że starała się nie rozpłakać. Jem wyglądał, jakby chciał kogoś zabić. Kit był zawzięty. A Jules… Jeszcze przejdę do Julesa.

Zatrzymaliśmy się w pewnej odległości, a Kit przeszedł przez suchą trawę w kierunku estrady. Gdy tam dotarł, Matka Hawthorn wyłoniła się zza drzew, trzymając na rękach Minę, i zaczęła iść w jego stronę.

Jules i ja napięliśmy mięśnie, na wypadek gdyby Jem lub Tessa rzucili się po dziecko. Nikt by ich nie winił, ale wiedzieliśmy, że nie mogą sobie na to pozwolić – Kit musiał spróbować odzyskać Minę bez wszczynania bójki. Mogę tylko powiedzieć, że widać było po nich, jak wiele przeszli w życiu. Trzymali się kurczowo za ręce i żadne z nich się nie poruszyło, chociaż dało się zauważyć, jak bardzo chcieli pobiec do swoich dzieci. Był to niesamowity pokaz kontroli, ale również rozdzierający serce.

Kit i Matka Hawthorn stanęli oko w oko przed estradą. Oczywiście niczego nie słyszeliśmy z ich rozmowy, ale widzieliśmy, że Mina natychmiast wyciągnęła rączki do Kita. On też sięgnął po nią, lecz wtedy Matka Hawthorn podniosła rękę. Najwyraźniej nie zamierzała jej oddać i zaczęli się kłócić. Widziałam, jak wściekły był Kit, chociaż próbował panować nad sobą. Wciąż kręcił głową, by zaprzeczyć za każdym razem, gdy Matka Hawthorn się odzywała.

W każdym razie, po kilku minutach Matka Hawthorn zaczęła się śmiać. Rozejrzała się – z pewnością nas widziała, ale nie obchodziło jej to – i pstryknęła palcami. Kit upadł na ziemię; przetoczył się i wstał na nogi, lecz z ziemi zdążyły wyrosnąć czarne pnącza, które uderzały w niego i owijały się wokół nóg. Mina krzyczała tak głośno, że mogliśmy ją usłyszeć.

- Dosyć tego – warknął Jem i ruszył na druga stronę ulicy. Wtedy Julian złapał go za ramię.

- Czekaj – powiedział, a my wszyscy spojrzeliśmy na niego – wiesz, że ufam mu bezgraniczne, ale nawet ja przez chwilę zastanawiałam się, czy nie zwariował.

I wtedy… Wtedy rozległ się ten przeraźliwy hałas. Z początku myślałam, że to helikopter, albo kilka helikopterów, lecz zrozumiałam, że hałas był dziwniejszy od nich… to był odgłos kopyt pędzących po niebie. Minęły nas i… to był Gwyn z Dianą! To znaczy, to było całe Dzikie Polowanie, liczyło kilkudziesięciu jeźdźców, niektórych na koniach, innych na skrzydlatych istotach, których nigdy wcześniej nie widziałam. Jednak na czele znajdował się Gwyn, a za nim, na swoim koniu, Diana, z rozwianymi na wietrze włosami.

Diana zanurkowała w dół i porwała Minę wprost z ramion Matki Hawthorn. Gwyn leciał tuż za nią, jedną ręką złapał Matkę Hawthorn – ten facet jest, yyy, dość silny – i przerzucił ją przez grzbiet swojego konia. Wyglądało to dosyć groźnie dla Matki Hawthorn, ale wiesz, nie darzymy porywaczy współczuciem.

Diana ponownie zapikowała (Dzikie Polowanie często to robi, jeśli dobrze pamiętasz) nad naszymi głowami i ostrożnie podała Minę Jemowi i Tessie. Wtedy Diana puściła do nas oko i znów wzbiła się w niebo, razem z Gwynem i resztą Dzikiego Polowania wznosili się szybciej, niż mogłabym sobie wyobrazić. Domyślam się, że musieli zabrać Matkę Hawthorn z dala od nas, co miało sens. Nieważne, zniknęli za chmurami i tyle ich widzieliśmy.

Muszę przyznać, że to puszczone przez Dianę do nas oko było kozackie. Przez to zaczęłam tęsknić za kozackimi wyczynami, tak trochę. Chyba zabiorę Cortanę na spacer i pościnam trochę chwastów.

W każdym razie. Kit biegł w naszą stronę, Tessa płakała od poczucia ulgi, a Jem wpatrywał się w miejsce, gdzie zniknęło Dzikie Polowanie. Minie, oczywiście, nic nie było. Ciągle powtarzała „Koniki!”, co było przezabawne, i wtedy dołączył do nich Kit i całą swoją uwagę skupił na niej. Julian i ja postanowiliśmy się wycofać i pozwolić im cieszyć się ze spotkania.

Na twarzy Juliana pojawił się jeden z tych Wyrazów, a ja miałam przeczucie.

- To twoja sprawka, prawda? - spytałam. - Ty wezwałeś Dzikie Polowanie.

Wzruszył ramionami.

- Matka Hawthorn zabroniła nam informować Jasny i Ciemny Dwór, a Dzikie Polowanie do żadnego nie należy. Nikomu nie ślubowali posłuszeństwa.

- Podobnie jak Matka Hawthorn – zauważyłam. - Więc załatwiłeś to na zasadzie: „Dzikie faerie, zabierzcie swoją dziką przyjaciółkę, za dużo sobie pozwala”?

- Coś w tym stylu – odpowiedział. Brzmiał zwyczajnie, ale wiedziałam, że był zadowolony z siebie. I w porządku, też byłam z niego zadowolona i tak mu powiedziałam.

W drodze powrotnej do domu zapytaliśmy Kita, czego tak w ogólne chciała Matka Hawthorn. Wyjaśnił, że chciała mu zdradzić, że jest potomkiem pierwszego-sama-wiesz-kogo (wiem, że Kieran powiedział ci co nieco o pochodzeniu Kita, ale nie wszystko i większość osób o tym nie wie) i chciała go zabrać do Faerie, gdzie jego miejsce. Próbował jej wytłumaczyć, że nie chciał mieszkać w Faerie, że satysfakcjonowało go życie, jakie wiódł (chociaż zerknął na Jema i Tessę, kiedy to mówił, i wydaje mi się, że słowo usatysfakcjonowany jest mniej wstydliwe od przyznania do prawdziwych uczuć, które są czymś dużo lepszym od satysfakcji). Powtarzała mu ciągle, że to jego przeznaczenie i obowiązek, że los upomni się o niego prędzej niż później, jeśli się nie podporządkuje, bla, bla, bla, sprawy faerie, wiesz, jak to jest. (Och, bez urazy, Kieranie, jeżeli to czytasz.)

Nie sądzę, że mówił całą prawdę, ponieważ Matka Hawthorn zadała sobie wiele trudu, żeby przekazać taką wiadomość. Mogła napisać ją na pocztówce. Tak właściwie nie powiedziała niczego, czego Kit już by nie wiedział. Jestem pewna, że chodziło o coś więcej, tylko Kit nie chciał się tym podzielić – wyczytałam to z jego twarzy. Mam nadzieję, że powie Jemowi i Tessie, kiedy będzie gotowy. Przynajmniej możemy być pewni, że Gwyn dopilnuje, aby Matka Hawthorn trzymała się od niego z daleka – jeden problem z głowy.

To tyle wiadomości ode mnie, ulżyło mi, że wreszcie mogłam podzielić się tym z tobą. Gdyby Kieran potrzebował więcej informacji, niech skontaktuje się z Gwynem; powiedziałam ci o wszystkim, co wiem.

Trzymaj się, wkrótce się odezwę i pozdrów K i M!

Emma

[virginia92]

Things We Lost in The Fire II - rozdział czternasty

Louis wiedział, że powoli wariuje, ale czytał te wszystkie artykuły dotyczące bliskości rodziców i dzieci. Wiedział, jak ważne to było, dlatego przytulał chłopców, pozwalał im spać na swojej klatce piersiowej, był obok nich, ale to nie pomagało, ponieważ nie był Harrym i to było nawet bardziej niż oczywiste, szczególnie wtedy, kiedy dzieci uspokajały się na sam dźwięk głosu loczka. Nagle płacz ustawał, gdy Harry pytał się na przykład o to, czy zamówić coś do jedzenia. To było przerażające i Lou nie chciał, by ich dzieci cierpiały w przyszłości, ponieważ zawalili w tych najważniejszych pierwszych dniach. Dlatego wpadł na szalony pomysł i teraz ułożył chłopców na łóżku, włączając jakieś wywiady w których wypowiadał się Harry. Miał też piosenki, które śpiewał tylko Hazz, więc włączał je po kolei i wpatrywał się w Tristana i Kierana, którzy jak zaczarowani przysłuchiwali się temu co mówi ich tata.

Wiedział, że coś musi się wydarzyć w najbliższym czasie, miał dość takiej wegetacji, ponieważ inaczej nie mógł nazwać tych miesięcy od narodzenia bliźniaków. Chciał żeby Harry w końcu do nich wrócił i przestał zachowywać się w taki obcy i nieznany sposób. Był już tym zmęczony i czuł, że niedługo on sam popadnie w obłęd, jeżeli nic nie ulegnie zmianie. Wszyscy żyli w pewnym zawieszeniu, mama loczka cały czas im pomagała i nie potrafiła wrócić do swojego domu na dłużej niż trzy dni, Gemma wpadała każdego dnia, tak samo jak Niall. Czuł, że zabiera im wolny czas i spokój, ale tylko dzięki nim mógł przespać chociaż kilka godzin i funkcjonować normalnie.

***

Niall zerkał na schody zastanawiając się, czy Louis zasnął razem z dziećmi, czy może po prostu nie ma ochoty na ich towarzystwo. Przy całej złości na szatyna musiał przyznać, że wcale mu się nie dziwił. Cały czas zastanawiał się, jak to możliwe, że ten nie uciekł jeszcze z krzykiem i wytrwale jest na posterunku, zajmuje się dziećmi, troszczy o Harry’ego, rozmawia z Anne i znosi ich wszystkich. To było godne podziwu i potrafił to przyznać bez zająknięcia.

- Myślę, że on potrzebował chwili spokoju i jesteśmy skazani na swoje towarzystwo – Gemma odezwała się po dłuższej chwili milczenia, gdy oboje nasłuchiwali jakiś dźwięków z sypialni szatyna.

- Nie mam zamiaru narzekać – uśmiechnął się do siostry Harry’ego i rozsiadł wygodniej na fotelu, który od jakiegoś czasu traktował jak swój.

- Ja również, więc powiedz mi, ponieważ mam wrażenie, że coś przede mną ukrywacie od samego początku, o co chodzi? – brunetka wpatrywała się w niego z miną, która świadczyła tylko o tym, że nie ma najmniejszych szans, by wymigać się i uciec przed wyznaniem prawdy. Nie chciał być osobą, która opowie o tym co działo się kiedyś, to Harry albo Louis powinni powiedzieć jej prawdę. To nie była jego historia, więc nie powinien się nią dzielić, ale z drugiej strony to była najbliższa rodzina loczka, więc chyba mogła poznać chociaż fragment skrywanego sekretu. – Widzę jak starasz się ułożyć w głowie jakąś wersję, którą mi sprzedaż, więc od razu uprzedzę, że chcę prawdę Niall, a nie jakąś okrojoną historyjkę, która ma tylko zamydlić mi oczy ok.? Nie jestem głupia, widzę jak ty i Lou patrzycie na siebie ze złością, a mama ciągle spogląda mu na ręce. To nie jest normalne, więc mów.

- Dobra, ale wiedz, że to nie ja powinienem o tym mówić i jeśli Harry będzie chciał mnie zamordować to będzie tylko i wyłącznie twoja wina – powiedział lekko, chcąc rozładować napiętą atmosferę, która wytworzyła się pomiędzy nimi.

- Nie dramatyzuj, cieszyłabym się gdyby Harry pokazał chociaż cień emocji na swojej twarzy, więc zaryzykujmy.

- Nie będę się rozwodził dobrze? Oni na pewno opowiedzą ci kiedyś więcej, ale ja powiem tylko to co najistotniejsze. – Nie miał zamiaru kłamać, ale nie musiał mówić o wszystkim – jakiś czas temu pomiędzy Lou i Harrym do czegoś doszło i Harry był w ciąży. Wtedy Louis nie był taki jak teraz, spotykał się z Eleanor i okazał się całkowitym dupkiem, który miał gdzieś twojego brata i dzieci. Mówił wtedy dużo beznadziejnych słów o których nie chcę sobie przypominać i to wszystko doprowadziło do poronienia. Harry wtedy był całkowicie załamany, ale otrząsnął się z tego i wszystko było w porządku. Nie dopuszczał do siebie Louisa, który chyba poszedł po rozum do głowy i zaczął o niego zabiegać i przepraszać, a to doprowadziło nas do obecnej sytuacji czyli kolejnej ciąży i tego co dzieje się teraz. Koniec, cała historia w skrócie.

- Oni przeżyli bardzo dużo prawda? – Gemma nie wydawała się zszokowana tym co powiedział, była raczej zamyślona i dziwnie spokojna.

- Tak, za dużo jak na tak młody wiek, szczególnie Harry. Nie dziwię się, że teraz dopadło go załamanie. Wtedy wyszedł z wszystkiego za szybko, wrócił do nas, do swojego normalnego życia i starał się zapomnieć, ale pewne sprawy nie ułożyły się tak jak powinny w jego głowie. Myślę, że teraz mamy tego efekty – nie chciał mówić zbyt głośno, Louis nie musiał tego słyszeć. Ta rozmowa nie była przeznaczona dla jego uszu.

- Harry musi go kochać. Inaczej nie wybaczyłby mu tego, jak zachowywał się podczas pierwszej ciąży. Wiem, że nie mówisz mi wszystkiego, zachowanie Louisa musiało być okropne i pewnie znienawidziłabym go gdybym poznała całą prawdę. Teraz już rozumiem, dlaczego tak się zachowujesz, dlaczego traktujesz go w ten sposób, ale chyba warto dać mu szansę, w końcu sam Harry pozwolił mu na bycie obok siebie – kobieta była zmieszana, tego był pewien, ale jej sympatia do Louisa nie pozwalała jej na okazywanie złości, a już tym bardziej nienawiści. Zresztą teraz on sam przekonywał się do szatyna i powoli wyrzucał z głowy nieprzychylne wspomnienia. Wiedział, że Tomlinson przeszedł test, a to co robi teraz jest godne podziwu. – Naprawdę chciałabym żeby Harry do nas wrócił, żeby zachowywał się jak dawniej. Nawet te jego ciążowe zrzędzenie i ciągły płacz były lepsze niż to co mamy teraz. Boję się, że to odbije się na chłopcach  w przyszłości.  

-  Louis odwala kawał dobrej roboty, więc może Tristan i Kieran nie odczują tego tal bardzo. Nawet teraz włączył im wywiady Harry’ego tak, by słuchali jego głosu. – Starał się poprawić humor brunetki, miał dość smutku, który panował w tym domu. Czasami atmosfera przygnębienia była nie do zniesienia. – Z Harrym niedługo będzie w porządku, zobaczysz wszystko wróci do normy i razem będziemy im dokuczać i się z nich śmiać.

- Obyś miał rację, bo mama jest już cieniem dawnej siebie – Gemma westchnęła i zmarszczyła brwi na huk, który rozległ się na piętrze. Jej mama pojawiła się w salonie zaalarmowana hałasem

- Co się tam dzieje? – Anne była zaniepokojona, tak jak oni wszyscy. Nie wiedzieli czego mogą się spodziewać po Harrym w obecnym stanie.

- Nie wiem, ale zaraz to sprawdzę – podniósł się z fotela, ale chwilę później rozpętało się prawdziwe piekło.

***

Harry chciał wyjść z domu. Czuł, że jeśli spędzi jeszcze chwilę w czterech ścianach to oszaleje i popadnie w obłęd. Przebrał się i stanął przed lustrem chcąc przejrzeć się i poprawić włosy do których cały czas nie mógł się przyzwyczaić. Przeczesał palcami krótkie kosmyki udając, że jest zadowolony z tego co widzi. Wahał się przed założeniem czapki na głowę, ostatnio wychodził z domu tylko z nakryciem głowy nie chcąc, by ktokolwiek zobaczył nową fryzurę. Chciał odejść, gdy coś przykuło jego spojrzenie. Wyjątkowo nie ubrał luźnej koszuli i teraz jego brzuch odznaczał się wyraźnie. Czasami zapominał, jak teraz wygląda jego ciało, nie potrafił patrzeć na siebie w lustrze zbyt długo, w zasadzie omijał je. Teraz przypadkiem zapatrzył się i nie potrafił znieść tego co zobaczył.

Czuł się okropnie, był okropny i brzydki. Nigdy nie czuł się zakompleksiony, miał wysokie poczucie własnej wartości i podobał się sobie. Wiedział, że ludzie zwracają na niego uwagę i lubił to uczucie bycia podziwianym i pożądanym, a teraz to wszystko uległo zmianie. Nie czuł się dobrze we własnej skórze. Sam do końca nie wiedział co mu nie pasuje, ale czuł łzy, które zaczęły spływać po policzkach i paliły go całym żalem i smutkiem, który w sobie nosił. Wpatrywał się w swoje odbicie i nie widział już dawnego siebie, jego ciało zmieniło się diametralnie. Nie miał mięśni, a jego brzuch był miękki i wystający, boczki, których kiedyś się pozbył teraz wróciły. Czuł się gruby i rozlały, wiedział, że nie spodobałby się nikomu. Cieszył się, że Louis zajmuje się dziećmi, przynajmniej nie miał czasu na obejmowanie go. Nie zniósłby jego spojrzenia pełnego zawodu i obrzydzenia.

Zresztą sam już nie wiedział, jak chciałby wyglądać. Kiedyś czuł się dobrze w długich włosach, odrobinę dziewczęcych ubraniach i cieszył się, że potrafił łączyć swoją delikatną i męską stronę. Teraz wydawało mu się, że Louis zainteresował się nim tylko dlatego, że zauważył w nim ten babski element jego osobowości. Wiedział, że szatyn miałby go gdzieś i poleciałby do Eleanor gdyby nie to, że mógł urodzić mu dzieci, więc w niczym nie był gorszy od kobiet. Czuł się wykorzystany i zdradzony. Świadomość, że jest zakochany w osobie, która jest z nim tylko dla korzyści, tylko dla tego, że czasami ubiera się mniej męsko i lubi się przytulać, tylko z powodu tego, że może rodzić dzieci. To było nie do zniesienia. Dlatego obciął włosy, które uwielbiał, chciał poczuć się męsko, przecież był facetem. Tylko, że to wcale nie pomogło, ponieważ sam już nie wiedział kim był i co czuł. Lubił swoją wrażliwość, kochał bycie w ciąży, zachwycała go świadomość, że może nosić pod sercem dzieci swoje i Louisa.

Teraz to wszystko przysłoniła mgiełka złości do siebie i całego świata, nie wiedział, czy może powinien pokazać Louisowi, że nie jest kobietą, że jest mężczyzną z krwi i kości, nie ma w nim nic damskiego. Czuł, że wariuje. Czasami wydawało mu się, że jego myśli są irracjonalne, skrócenie włosów nic nie dało, było tylko gorzej. Tęsknił za Louisem, ale bał się, że jego przypuszczenia się sprawdzą. Chciał tylko poczuć, że jest chciany i kochany, ale nie jako zastępstwo Eleanor czy innej kobiety.

Dotknął swojego odbicia w lustrze i rozpłakał się głośno. Nie mógł znieść tej samotności i pustki, którą czuł każdego dnia. Tęsknił za Louisem, za swoją rodziną, chciał czuć się tak jak wcześniej. Nie chciał patrzeć na swoje beznadziejne ciało. Głośne szlochy wydobywały się z jego ust, a dreszcze wstrząsały całym ciałem. Nie radził sobie, ale musiał zebrać się w całość i wyjść z tego domu. Musiał stąd uciec. Podniósł się z kolan na które upadł w trakcie płaczu i wytarł twarz rękawem. Miał nadzieję, że nie spotka nikogo w drodze do drzwi. Wyszedł z pokoju i zbiegł po schodach, chcąc przemknąć niezauważonym. Niestety nie udało mu się, a znajome głosy sprawiły, że poczuł wściekłość.

- Harry, skarbie chodź do nas – jego mama uśmiechała się tak jak zawsze, ale czuł podenerwowanie w jej głosie. Nie chciał z nimi rozmawiać.

- Wychodzę – rzucił krótko, nie chcąc wdawać się w szczegóły. Nie musiał się nikomu tłumaczyć.

- Spędź z nami trochę czasu, dawno nie rozmawialiśmy – Anne ciągle próbowała przekonać go do zostania, a on czuł, jak wściekłość, smutek i wszystkie złe emocje które się w nim kumulowały od tygodnie teraz są bliskie wydostania się.

- Czego chcecie? – wszedł do salonu i spojrzał po kolei na każdą osobę w pokoju.

- Porozmawiać z tobą Hazz, spędzić trochę czasu razem – Gemma odezwała się nagle, zaskakują go. Nie chciał konfrontować się z nimi wszystkimi, szczególnie z Louisem, który wpatrywał się w niego przez cały czas. Czuł jego wzrok na sobie.

- Nie mam czasu i ochoty na rozmowę, więc dajcie mi spokój – warknął i chciał wyjść, gdy zatrzymał go głos Nialla.

- Stary, uspokój się, one chcą tylko trochę z tobą pobyć, stęskniły się za tobą, nie naskakuj na nie.

- Wiesz co Niall, odczep się i zajmij swoimi sprawami, przestań przesiadywać w moim domu! – krzyknął rozwścieczony, tracąc panowanie nad sobą. Czuł jak serce zaczyna bić coraz szybciej, a oddech przyspiesza. Wiedział co to oznacza, ale nie potrafił tego powstrzymać. – Zresztą to się tyczy was wszystkich, odwalcie się i dajcie mi w końcu święty spokój. Rządzicie się w moim domu i zachowujecie jakbyście byli u siebie, ale nie jesteście! – chwycił wazon, który miał pod ręką i rzucił nim przez cały pokój, trafiając w ścianę ozdobioną zdjęciami. – Mam was wszystkich dość, zamęczacie mnie! Cięgle czegoś ode mnie chcecie, cały czas Harry to Harry tamto. – Nie panował nad sobą, rzucał wszystkim co wpadło mu w ręce, nie myśląc czy skrzywdzi kogoś i zrani. – Wynoście się wszyscy, wypieprzajcie stąd w tej chwili! – wydarł się na cały głos, wskazując ręką drzwi. – Nienawidzę was, wynoście się!

Zauważył, że mama, Gemma  i Niall podnoszą się powoli i wymijając go ostrożnie wychodzą z domu. Z trudem łapał oddech, wiedział, że ma atak paniki i to może skończyć się źle, ale nie istniało nic co pomogłoby mu pomóc w tym momencie. Usłyszał za sobą kroki i wiedział, że została z nim tylko jedna osoba.

- Hazz – zaczął szatyn i chciał go objąć, ale Harry odepchnął go mocno – proszę cię, uspokój się.

- Spadaj, śmierdzisz dziećmi, nie mogę znieść tego wszystkiego – warknął, patrząc złowrogo na mężczyznę. – To dotyczyło także ciebie, wynoś się Louis. – Patrzył na Lou, który nawet się nie poruszył, ale nie miał zamiaru czekać lub pozwolić się ignorować. – Świetnie, nie? To w takim razie ja idę.

- To idź – mruknął szatyn, spoglądając na niego z czymś co przypominało Harry’emu litość.

- To idę! – krzyknął, mając nadzieję, że obudzi dzieci, że Lou będzie musiał do nich pójść, że nareszcie zostawi Harry’ego tak jak sobie to zaplanował.

- To idź – powtórzył niewzruszony Tomlinson, zaplatając ramiona na klatce piersiowej. Obserwując ze spokojem, jak zagubiony chłopak miota się po salonie.

- To idę – wbiegł po schodach, wyciągnął podróżną torbę i wrzucił do niej jakieś przypadkowe ubrania.

Nie tego się spodziewał, ale był już wyczerpany, nie zorientował się, że płakał przez cały ten czas, gdy krzyczał. Jego oddech urywał się i czuł, że nie ma siły by zrobić krok. Zmusił się do tego, musiał opuścić to miejsce, tych ludzi, którzy na siłę chcieli go zmienić, uczynić kimś innym. Musiał zniknąć z tego domu, który… zatrzymał się nagle w połowie drogie uzmysławiając coś sobie. Przecież był u siebie, to jego dom, nikogo innego tylko jego. Nie mieli prawa sprawiać, by tak bardzo pragnął ucieczki. Nie mógł stąd wyjść, to było jego miejsce. Upuścił torbę i podreptał do kanapy rzucając się na nią bez słowa. Czuł na sobie wzrok Louisa, bał się na niego spojrzeć, wstydził się swojego zachowania, które dopiero teraz do niego docierało. Odważył się podnieść wzrok i rozejrzeć się po pokoju, ale to nie był dobry pomysł. Teraz zauważył ile szkód narobił, porozbijał wazony, pozrzucał ramki, jego ulubione świeczki leżały na podłodze. Zachował się jak wariat i nie chciał nawet myśleć o tym co pomyślała sobie o nim mama, siostra i Niall.

Usłyszał jakiś hałas, był świadomy, że to na pewno Lou, ale i tak musiał sprawdzić. Obiecał, że spojrzy tylko na kilka sekund, żeby dowiedzieć się co robi szatyn, ale widok sprzątającego i krzątającego się po salonie szatyna sprawił, że chciał płakać i zwinąć się w kulkę. To było niezręczne, siedzieć i gapić się w swoje kolana, kiedy Louis sprzątał bałagan, którego przecież nie zrobił. Nie wiedział, jak to się stało, że nagle role się odwróciły i wszystko stanęło do góry nogami, nie tak powinno być. Chciał, by nareszcie było jak dawniej. Nie odezwał się słowem, chociaż jedyne czego pragnął to właśnie mówić, wyrzucić z siebie cały ból i żal, podzielić się z kimś tym nieznośnym uczuciem w klatce piersiowej. Pozwolił, by szatyn posprzątał cały pokój, pogłaskał go po głowie i wyszedł, gdy tylko rozległ się płacz dzieci.

Nie wiedział, kiedy jego życie stało się takie pochrzanione, kiedy on sam stał się takim idiotą. Chciał coś naprawić, wrócić na właściwy tor, ale potrzebował jeszcze czasu, kilku dni, gdy zbierze się na odwagę i rzuci Louisowi w twarz całą złość, którą w sobie nosi. Wtedy postawi wszystko na jedną kartę i pozwoli, by ten domek z kart runął pod jednym niewłaściwym dotykiem. Dowie się co myśli o nim szatyn, wyzna co on myśli o tej całej sytuacji i może nareszcie odetchnie pełną piersią.

Tylko, że musi jeszcze poczekać, ten dzień jeszcze nie nadszedł, ale nadejdzie już niedługo i wtedy bariery opadną i Harry miał tylko nadzieję, że nie stchórzy, nie ucieknie i będzie wstanie wysłuchać tego co powie mu Louis.

***

Louis zamknął za sobą drzwi i oparł się o drewno, które jako jedyne utrzymywało go w pionie. Miał wrażenie, że zaraz straci przytomność z nerwów i napięcia, które odczuwał. Nigdy nie widział Harry’ego w takim stanie, chciał z nim porozmawiać, wyciągnąć z niego całą prawdę, ale wiedział, że to nie był dobry moment, nie chwilę po załamaniu loczka.

Nie przyznałby się do tego przed nikim, ale słyszał to co mówił Harry zamknięty w swoim pokoju. Teraz wiedział, że Harry nie miał depresji poporodowej, to było zupełnie coś innego, loczek płakał i mówił coś szybko i małoskładnie, ale nie trudno było zrozumieć, że cierpi, ponieważ nie czuje się dobrze w swoim ciele, jest samotny i zrozpaczony. To bolało, świadomość, że oni zrobiliby dla niego wszystko, każdy z nich chciał zaopiekować się Harrym, pomóc mu, wspierać i wyciągnąć w jego stronę dłoń, a on czuł się samotny i niechciany. Lou nie rozumiał tego, nie wiedział, jak zielonooki może odsuwać od siebie dzieci, które przecież kochały go najmocniej na tym cholernym świecie.

Musiał odpocząć, przespać się z tym wszystkim i może jutro stanie przed Harrym i powie mu, że jest piękny i kochany, że zrobi dla niego wszystko i nie chciałby u swego boku nikogo innego, ale teraz musiał się położyć, by uspokoić nerwy i nie zrobić czegoś głupiego.

Porozmawiają jutro i wyjaśnią sobie wszystko, a później będzie już tylko dobrze, a może nawet i lepiej, ponieważ nie było opcji, by Lou zostawił tę sytuację taką jaka jest teraz.