#KERST VIER JE SAMEN

[betoverheks]

Kerst 2024 tierelier. Heks spint van plezier. Huisje schoon en vol met groen. Hoef lekker niets meer te doen. Behalve genieten. Met Santiago naar de kerk. Dat is echt het betere werk!

©Toverheks.com Kerst, kerst kerst. ‘Kerst heeft overgegeven in mijn huis,’ vertrouwt een heksenvriendinnetje me onlangs toe. Ik kan dat beamen. Traditioneel komt haar coven ook dit jaar een paar weken voor kerst bij elkaar in haar volgekotste kersthuisje om kransen te maken. Heks is natuurlijk van de partij! ©Toverheks.com Hete chocolademelk, glühwein, appeltaarten en nog veel meer…

[geefhetcadeau]

Vier een groene vakantie: stel je eigen duurzame kerstpakket samen

De feestdagen bieden een unieke gelegenheid om een persoonlijk tintje aan onze vieringen te geven. Een van de meest hartverwarmende trends die aan populariteit wint, is het maken van doe-het-zelf-kerstpakketten. Hiermee kunt u geschenken afstemmen op de smaak en behoeften van uw dierbaren, waardoor een laag van bedachtzaamheid wordt toegevoegd waar cadeaus uit de winkel niet aan kunnen tippen. Handgemaakte cadeaus, van gebak tot gepersonaliseerde ambachten, laten uw creativiteit zien en zorgen voor verwachting en opwinding bij de ontvanger, waardoor de feestdagen nog specialer worden.

Duurzaam kerstpakket: milieuvriendelijk en oprecht

Duurzaamheid opnemen in uw vakantieplannen is goed voor de planeet en voegt een unieke charme toe aan uw kerstcadeaus. Een duurzaam kerstpakketﾠkan bestaan uit zelfgemaakte lekkernijen, gerecyclede decoraties of cadeaus verpakt in herbruikbare materialen. Deze milieuvriendelijke keuzes verminderen de hoeveelheid afval en brengen een boodschap over van zorg en verantwoordelijkheid jegens het milieu. Het omarmen van duurzaamheid tijdens de feestdagen is een doordachte manier om dit te vieren, terwijl je tegelijkertijd rekening houdt met de gezondheid van onze planeet.

Idee￫n om je eigen kerstpakket samen te stellen: creatief en persoonlijk

Ben je op zoek naar idee￫n kerstpakket zelf makenﾠte stellen? Begin met het begrijpen van de interesses van de ontvanger. Overweeg een pakket met zaden en duurzaam tuingereedschap als ze van tuinieren houden. Cre￫er een pakket met zelfgemaakte, natuurlijke huidverzorgingsproducten voor wie schoonheid waardeert. De sleutel is het personaliseren van elk pakket, waarbij de hobby's en voorkeuren van de ontvanger worden weerspiegeld. Het toevoegen van handgemaakte kaarten of decoraties versterkt ook het unieke karakter van uw geschenk, waardoor het een gedenkwaardig teken van liefde wordt.

Budgetvriendelijk en uniek

Het cre￫ren van je eigen kerstpakketten gaat niet alleen over personalisatie; het is ook budgetvriendelijk. Door ervoor te kiezen zelf geschenken te maken, kunt u de kosten onder controle houden en tegelijkertijd een enorme waarde toevoegen door de ge￯nvesteerde tijd en moeite. Deze aanpak maakt het ook mogelijk om unieke geschenken te cre￫ren die niet in de winkels te vinden zijn, waardoor uw dierbaren iets buitengewoons en unieks krijgen.

Het plezier van samen knutselen

Zelf kerstpakketten maken kan een leuke gezinsactiviteit zijn, waarbij iedereen tijdens de feestdagen samenkomt. Betrek kinderen bij het maken en inpakken van cadeaus, waardoor het een kans wordt om een band op te bouwen en te leren. Dit cre￫ert een onvergetelijke vakantie-ervaring en brengt de waarden van geven en duurzaamheid bij.

Een groene kerst: het grotere geheel

Het adopteren van de praktijk van het creëren van uw eigen duurzame kerstpakketten gaat verder dan de feestdagen. Het is een stap in de richting van een levensstijl die duurzaamheid en bewuste consumptie waardeert. Door milieuvriendelijke geschenken te maken en te geven, draagt u bij aan een grotere beweging voor ecologisch bewustzijn en verantwoordelijkheid.

Conclusie:

Terwijl u deze ideeën omarmt om uw eigen kerstpakket te maken, bedenk dan dat de essentie van de feestdagen ligt in het plezier van geven en delen. Voor meer inspiratie over duurzaam en creatief cadeau geven, kijk op geefhetCadeau.nl. Hun middelen en ideeën kunnen u begeleiden bij het creëren van gedenkwaardige en milieuvriendelijke kerstpakketten, waardoor u deze feestdagen vrolijk maar ook betekenisvol en groen kunt maken.

Neem contact met ons op:-bier met citroen

[gewoonkarin]

Tweede kerstdag. Ik heb net het kippenhok voorzien van schoon zaagsel. Het is stil op de tuin. Heerlijk.

Mijn lief aan de klus, oudste liefje wat aan het aanrommelen zoals afgesproken anders blijft ze studeren, jongste liefje is schaatsen met een vriendin.

Ik bracht jongste liefje weg. We hadden het over alleen dingen doen en dat we dat fijn vinden. Af en toe alleen. Zo herkenbaar. We zijn vier einzelgangers in één huishouden en dat werkt goed. Tijd samen is fijn want dan kiezen we daarvoor. Tijd alleen is fijn en soms nodig om tot rust te komen.

Gisteren zat ik van vier tot tien alleen thuis. Alleen een kerstmaaltijd op de bank. Totaal niet zielig. Ergens anders eten schiet niet op met m'n tanden, ik wil ze uit kunnen doen indien nodig en dat voelt niet fijn als ik ergens anders ben. M'n grote zus op m'n verjaardag ontvangen zonder tanden in was mentaal wel een ding. Daarom, doe ik niet meer. Alleen thuis zijn leverde wat ruimte op in de berging om te lopen, een geschuurde en opnieuw geplamuurde deur want klussen gaat gewoon door en nog een kast opgeruimd en wat hergeschikt van kast naar kast. Na het eten douchen en dolly dots kijken tot lief en liefjes thuis kwamen. Ook zij hadden het fijn gehad. Mijn lief wilde eerst ook thuis met kerst maar bedacht zich. Gelukkig want nu een gelukkig klein moedertje.

Met Kerstmis ik wat ooit was. Het gedicht van Merel Morre dwaalt standaard door mijn hoofd met deze dagen. Ik ben geen fan van kerst maar was het wel. De nachtmis, worstenbroodjes bij thuiskomst. Onze vogeltjes in de kerstboom waar we mee speelden, het verzetten van de drie koningen bij de buren. Fondue met vlees wat van de vork afviel. Tutti frutti, lust ik niet maar standaard op tafel.

Van mijn geloof afvallen betekende het einde van houden van Kerstmis. In de bloemenwinkel werken vond ik dan wel weer leuk, op het kerstballen op een stokje lijmen na. De drukte, de vrolijkheid. De lange dagen met het lekkere eten van de Italiaan die naast de bloemenwinkel zat. Het komen en gaan.

Wij eten er altijd goed van en over het algemeen samen op één dag in de week na. Dat vreetfeest trekt me niet. Het verplicht samen moeten zijn ook niet. Jaarrond draag je zorg voor elkaar. Er is geen vrede op aarde, nog sterker, er is vooral veel geweld. We doen ook niet allemaal aan kerst in de zin van de kerstgedachte en sowieso niet wereldwijd aan kerst. Commercie maakt kerst.

Ik ga zo fijn eten met m'n lieve, fijne gezin. Daarna triviant want jongste liefje en ik hadden op kerstavond gewonnen, revanche zal vanavond plaats vinden. Of we winnen nog een keer.

Koester wat je hebt maar ook wat je hebt gehad. Met Kerstmis ik wat ooit was en dat was mooi. Een nieuwe, andere invulling van deze dagen is welkom. Missen doe ik jaarrond, koesteren ook. Van de mensen houden die in mijn hart zitten dagelijkse kost. Dat er wat rouwkost bij is gekomen maakt het liefhebben niet minder.

[fool-on-the-moon]

04/06/2021 19:57, slaapkamer bij mam

Ik vroeg me al maanden af wat er voor zou zorgen om weer een keer te typen op mijn side-blog. Eerst kon ik het mentaal niet aan om onder ogen te komen dat de blog die ik al bijhield sinds ik 14 voorgoed van het internet was gevaagd, inclusief het gedetailleerde verslag wat ik bij had gehouden aan het begin van de coronacrisis, wat ondertussen meer dan een jaar geleden is uitgebroken. Nog steeds breekt mijn hart een beetje bij het persoonlijke verlies wat me een kijkje kon geven in de gedachtegang van mijn puberbrein die eerst vooral gebukt ging onder de scheiding van mijn ouders, mijn persoonlijke struggles, constante onzekerheid. Helaas mis ik ook de hoogtepunten die ik heb meegemaakt hier, de foto’s met mijn zusjes of hoe euforisch ik me voelde toen ik naar het Spijkenisse festival ging om Chef’special te zien, het gevoel van verder komen in het leven. De overgang naar het hbo was sowieso al minder gedocumenteerd, omdat ik een stuk gelukkiger was hier en de noodzaak minder zag.

Toch wil ik terugblikken op de corona-crisis, omdat ik mezelf nooit zou vergeten om niet op zijn minst een klein kijkje achter te laten voor mezelf en ik nu merk dat ik al zoveel ben vergeten of andere dingen gewend ben. Momenteel stap ik de deur niet meer uit zonder eerst te kijken of ik een mondkapje heb. De wereld is al stukken minder voorzichtig dan dat het eerst was en papa heeft zojuist zijn eerste vaccin gekregen. Mam weigert het waarschijnlijk. Je probeert hier niet teveel bij stil te staan.

Het begin van de coronacrisis is mogelijk een van de ergste tijden geweest van mijn leven, gok ik. Ook omdat het, ondanks de vele schrijnende nieuwsberichten van China, allemaal zover weg voelde en totaal niet als iets wat ons hele leven op zijn kop zou zetten. Eind februari stond ik nog met Lex en Nien op de Dam om mee te lopen in de Women’s March, 9 maart met opa en oma Hagoort, papa, Myriam, Saskia, Tiago en Jasmijn Sas haar verjaardag gevierd. Achteraf keken we dankbaar terug op dit moment gezien het lang zou duren dat we ons allemaal weer op één plek zouden vieren. Zelfs op school voelden we geen vuiltje aan de lucht. Ik was net gesetteld in Leiden en had een klein leventje opgebouwd met vaste plekken waar ik zo vaak als het kon met Merel zat, interessante colleges en een totaal nieuwe wereld om me naar te verhouden. Op de women’s march waren we lichtelijk antsy, er waren welgeteld 50 coronagevallen in Nederland in totaal en er waren geruchten dat grote evenementen als dit werden afgelast. Op school waren we vooral met de tentamenweek bezig en keken we uit naar beter weer: we waren het wel beu om elke keer omver geblazen te worden door wind en regen als we met het vaste groepje van het station naar de universiteit liepen.

Papa kwam versneld terug van zijn skitrip op woensdag uit Oostenrijk. Een dag later werd de universiteit gesloten en hoorden we dat de tentamenweek was geschrapt, we zouden zeker een semester online les krijgen. Enkele uren later hing ik met Merel aan de telefoon om te bespreken hoe bizar het wel niet was. Papa riep vanonder de trap dat hij zich niet goed voelde. Koorts. Met enige aarzeling riep hij dat het misschien maar beter was dat we tijdelijk naar mijn moeder gingen, “gewoon voor het geval dat”. Ondertussen getraind in het bij elkaar pakken van onze spullen, pakten we snel in en gingen nog gedesoriënteerd naar het lege huis van mijn moeder. Daar in paniek aan de telefoon, om vervolgens te horen van mam dat ze het verstandiger vond om niet te komen, voor het geval het iets was wat besmettelijk was. Rik was uiteraard een risico-groep. Ik herhaal: de ergste weken volgden. Het was pure onzekerheid voor letterlijk elk aspect van mijn leven? Het is nu soms makkelijk te vergeten, maar het testbeleid aan het begin was nihil. Papa kwam uit een (achteraf) besmet gebied terug, had koorts en meerdere klachten, maar kon in praktijk pas getest worden als hij op het randje stond om naar de IC te gaan, wat gelukkig nooit heeft gehoeven. Studiebol was gesloten. Alles was gesloten, behalve de winkels. School was online. Saskia, Jasmijn en ik waren op onszelf aangewezen. De koning en Rutte gaven een ernstige toespraak. Elke keer dat je naar buiten ging, werd benadrukt, was een risico om besmet te worden. Kuch en nies in je elleboog. Was je handen. Hou afstand. Blijf binnen. Aan het begin heb ik vooral gebakken. Ook nachten in slaap gehuild, herinner ik me nu. We hebben een losse taakverdeling gemaakt. Ik pakte koken op. En vooral... heel veel gebeld. Ik heb ergens nog een screenshot liggen met het aantal uur wat ik heb gebeld, maar dat moet er minsters 30 zijn geweest in de eerste maand. Uiteindelijk werd duidelijk dat mama niet meer naar ons zou komen, wat ze bracht als een praktische maatregel (ze moest thuis werken en dat zou immers niet werken met dat bellen als wij les volgden), maar het voelde als een steek. Papa en Myriam’s toestand verbeterden niet. Elke keer als het goed leek te gaan, zakte het daarna weer af. Als dieptepunt moest ik horen dat papa bijna flauw was gevallen toen hij zich probeerde te scheren en de koorts alleen maar hoger was geworden. Testen was nog altijd geen optie. Ondertussen belde ik papa dagelijks, opa’s en oma’s om de dag en bood ze elke keer wanhopig aan om boodschappen te doen, zodat ze minder werden blootgesteld en ik iets van dienst kon zijn. Thuis had ik vooral ruzie met Saskia. Beide konden niet omgaan met de situatie en dat leidde tot vrij wat ontploffingen. Uiteindelijk besloot ze om naar Tiago te gaan en ook dat voelde als een klap. Het huis voelde steeds stiller en het was soms pijnlijk. Het weer was een contrast: ik denk dat we nooit zo’n mooie lente hebben gehad. Nu ik nadenk, is mijn mentale staat nog vaag terug te herleiden: het was de onzekerheid die je nekte, plus een alomvattende angst dat er elk moment van de dag iets ergs met jou kon gebeuren, maar ook met opa’s en oma’s die een stuk kwetsbaarder waren. Ergens had je een vaag soort optimisme (de meesten trouwens) dat dit maar enkele maanden zou duren, omdat je geen gehoor wilde geven aan het knagende stemmetje wat er zou gebeuren als dit langer zou duren. Hierbuiten kwam een soort numbness en werd je bijna ongevoelig voor het nieuws. Ik zat dag in en dag uit talkshows te kijken met ‘experts’ die net iets beter zouden moeten weten wat er gaande was. Het bizarre wat ik ook merkte was dat je er belachelijk snel aan gewend raakte. Na de eerste shockgolf waarin massaal werd gehamsterd, kwamen er nieuwe initiatieven op tegen eenzame ouderen, maar uiteindelijk verviel iedereen in een vooral vrij ‘normaal’ ritme. Niet te zeggen dat mijn gevoel voor ritme helemaal weg was. Waar ik eerst het rooster met latere uren als een zegen zag, keerde dit zwaar tegen me omdat ik letterlijk geen reden had om op een normale tijd uit bed te komen. 

Vijf weken later begonnen ze eindelijk op te knappen. Nog altijd was hun conditie bar slecht, ook al sportte papa voorheen zo goed. Toen hij echter voor ons stond omdat hij dat hele stuk had gefietst, voelde dit als een Godswonder. Misschien zou dit allemaal wel goed uitpakken. We wachten nog even voor de zekerheid en later kregen we eindelijk groen licht om te komen. Met de zware winterkleding die we hadden ingepakt, gingen we vrij letterlijk het zonnetje tegemoet. Ondertussen dachten we vrij optimistisch dat het nog een paar maanden zou duren. Ik zat te mopperen dat vrienden die in het najaar jarig waren maar geluk hadden dat ze geen verjaardag zouden hebben in lockdown. We dachten ook elke keer dat het “over een paar maanden wel klaar zou zijn”. Eerst gokten we op de zomer. Ah nee, misschien in september. Hm... misschien zit kerst mee? Uiteindelijk verloren de meesten mensen de hoop een beetje en lieten ze het maar over zch heen komen. 

Op het gebied van school was de motivatie dan ook ver te zoeken. De tentamens werden gecombineerd online gegeven en de software van lessen volgen werkten niet zo goed op mijn laptop. Mijn motivatie zat ook niet mee. Uiteindelijk belden Romy en ik elkaar dagelijks om elkaar achter de broek aan te zitten- een gewoonte die we er nu nog steeds in houden. Het was dan ook niets voor niets: met een 7,1 gemiddeld behaalde ik in corona mijn propedeuse. Ook mijn scriptie, na vele huilsessies na een brute teamssessie met mijn begeleidster, werd ingeleverd. Daarnaast zelfs mijn autotheorie gehaald (... na vier keer). Academisch niet zo slecht dus. Het was wel jammer dat de examenuitreiking beperkt bleef. Papa en mama mochten mee en ik kreeg een lieve speech van Guido. Achteraf hebben we nog wat onwennig nagevierd in het NRC, wat toen open was. Het weer zat niet mee, maar we lieten ons niet tegenhouden. Verder weet ik niet heel veel meer van deze periode om eerlijk te zijn. 

Ik weet nog dat Studiebol uiteindelijk openging voor een beperkt aantal studenten in een muffige ruimte waar hiervoor de Humptiedump zat, wat fijn was gezien mijn spaarrekening het had begeven na die maanden zonder werk. Ik weet nog dat ik motivatie had gevonden om dagelijks te sporten. Ik weet nog dat ik samen met Merel een paar keer samen heb gekookt via facetime. Ik weet nog dat Lex en Isabella een keer mcdonalds kwamen langsbrengen. Ik weet het wandelen met Ivar nog. Ik weet de keren bij opa en oma langs nog en de hele week afvragen of ik ze niet per ongeluk had besmet. Ik weet de liever verrassing van mijn moeder en Lex op mijn verjaardag nog. Ik heb zomerscholen gegeven. Ik weet nog dat de horeca openging op 1 juni (1 juno!) dus Isabella en ik op het terras hebben gezeten. Toen Lex en ik volgden een dag later, moesten we voor het eerst met een mondkapje het OV in. Dat voelde toen nog gek. Rotterdam en Amsterdam waren koplopers: een ‘wappie’ op de camping keek ons toen met medeleven aan, niet wetende dat hij hierna ook aan de bak zou moeten. Ik weet de date nog die ik had met een maatje van Thierry. Ook Romée en ik hebben een keer bij het NRC gezeten om te lunchen, wat uiteindelijk nog een flinke rekening is geworden en we ver na het avondeten dronken zijn weggestommeld. Nog wel op vakantie geweest!! Met Lex naar de camping en met pap een weekje naar Frankrijk. Hoewel de frustratie wel hoog zat bij de apathische houding van je zusjes, was het weekje weg super fijn en is er flink wat afgelezen naast het zwembad. Isabella en Merel hebben corona gehad, maar gelukkig wel mild.

Leiden was best up-front met dat het eerste semester sowieso online zou zijn. Lariekoek, dachten we eerst. Ik vind het nog steeds wel jammer. De meeste stof is allang weggezakt. Mentaal ging het niet zo heel lekker volgens mij op dit punt. Ik voelde me down, school voelde als een bijzaak, tiktok gaf een makkelijke vorm van escapism, ik las niet meer echt. Ook hier weet ik weinig van. Ik herinner me nu dat de bieb toen open was en ik hier dagelijks zat in een hopeloze poging om mezelf een klein beetje ritme aan te houden.  Alleen het avondje met Merel, Romée en Melissa met xtc. Ik denk dat dit één van de beste momenten van mijn leven was.

Ik weet de holle acceptatie nog dat kerst klein zou worden gehouden met alleen het gezin. Oud en nieuw was ook klein en burgerlijk bij Lex. Er was een maand waar de ene week sneeuw lag en de volgende week het bijna 20 graden was. In het nieuwe jaar zouden we gaan vaccineren, maar daar is weinig van terecht gekomen tot nu toe. Ik gok dat ik ergens eind juli-augustus-september? aan de beurt ben. Waar het testbeleid eerst non-existent was, wordt er nu juist opgeroepen om je te laten testen en wordt er geprotesteerd tegen een testsamenleving.. Zomervakantie heb ik op mijn buik geschreven. Studiebol werkte hybride met deels mensen in het echt, deels online. Ook afgelopen semester voelt als een fever dream. Ik heb van een paar vakken nooit een college gekeken, ik zou me er toch wel uitlullen bij de tentamenweek. Ik ben minder voorzichtig geworden in contacten. Isabella is rond kerst op zichzelf gegaan, dus daar zit ik vaak vanwege de korte afstand. De pandemie is zeker goed geweest voor onze band. Ik ben ook nog regelmatig bij Lex geweest en Merel en Romée zag ik eens in de zoveel tijd. Vorig jaar ben ik met Lex/Clea/Jiska/Pas begonnen met DnD, aar Clea uiteindelijk is weggegaan en Claudia voor in de plaats is gekomen. Dit twee-wekelijkse verzetje zorgt ook voor enige afleiding. Siobian heb ik één keer gezien in de zomer toen ze last-minute een weekendje hierheen kwam en we bij Yaël een avondje gingen zitten. Yaël heb ik een film mee gekeken online. Sio was er deze keer ook voor een maand en we hebben elkaar drie keer gezien: een keer met Ruben, met Ivar en Olav en een avondje samen waarin we eindelijk konden bijpraten. Vandaag heb ik te horen gekregen dat Studiebol weer volledig opengaat. Hell, de lockdown is sinds mei zo goed als opgeheven. Terrassen en winkels mochten weer open (en kregen prompt te maken met takkeweer) en vanaf morgen mogen zelfs de bioscopen weer open! Iedereen snakte naar een verzetje en men is een stuk gelukkiger de laatste tijd.

Ik weet niet wat ik moet verwachten. Momenteel ben ik alles allang dankbaar dat we, buiten het feit dat pap en Myriam het flink te pakken hebben gehad. Opa’s en oma’s zijn al gevaccineerd. Hell, opa en oma van Dijk zijn meteen naar de camping gegaan toen het kon, en papa en Myriam ook ongeveer. Momenteel is alles open en dat is fijn. Ik heb eerst flink kunnen sparen en wil die gewoonte wel doorzetten, maar merk ook hoe snel het geld uitgeven weer gaat nu. Ik zie mensen weer vaker en heb nu net vakantie na mijn laatste tentamenweek afgerond te hebben. Ik ga nu mijn laatste jaar in, terwijl ik slechts 7 maanden in totaal in Leiden heb gezeten. Cayt woont nu bij ons. Maandag ga ik op vakantie met Lex naar Lattrop.

Ik wil nog toevoegen hoe makkelijk het is om jezelf te verliezen in het eindeloze thuiszitten en het zien van niemand. Ik miste ook niet veel mensen, om eerlijk te zijn. Het was meer dat ik wist dat ik blij zou zijn als ik ze weer zou zien, maar ergens was de rust iets waarvan ik wist dat ik het nooit meer zou krijgen. Dit haalt niet weg dat ik nu niet blij ben dat alles weer open is. Ik weet nog dat ik elk gevoel van tijd ben kwijt ben geweest op meerdere momenten. Tijd ging voorbij op manieren waarvan ik nog steeds niet weet hoe het precies werkte. Maanden gingen in elkaar over en het had gewoon oprecht geen betekenis. Tijd. Betekende. Niks. Het enige constante was de braak van corona-berichten op tv en in de krant. Niks anders leek meer te gebeuren in de wereld, terwijl er van álles is gebeurd ondertussen. Er gebeurden zo kapot veel dingen van betekenis buiten en alsnog voelde het alsof alles stilstond, simpelweg omdat je niet naar buiten kon en er in je eigen bubbel niks gebeurde. Je kan letterlijk niet ontsnappen aan corona. Er hangen overal affiches met dat je je mondkapje moet dragen en afstand moet houden. Je moet bij elke winkel een karretje of mandje mee. Hell, op het dorp wordt er tussen de oudere top-40 hits door met een vrolijke stem omgeroepen dat ze ‘blij zijn dat je momenteel in het dorp bent, vergeet je je mondkapje niet!’ Waar er aan het begin van de coronacrisis nog artikelen waren die sprake van een ‘nieuw begin’ ‘is dit het einde van het geven van een hand, de drie zoenen, de oude rolpatronen?’, merken we nu dat het gewoon heel makkelijk is om in oude gewoontes terug te vallen.

Ik weet niet hoe ik dit af moet sluiten. Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat ik Bo Burnham keek met zijn special en er mee werd geconfronteerd dat ik grotendeels was vergeten hoe het is om in échte quaraintaine te zitten waar tijd je ontglipt en je er vrede mee hebt dat je nooit meer naar buiten gaat, dat je de dag zelfs bijna vreest om weer naar buiten te moeten. Ik heb al eeuwen geen grote mensenmassa meegemaakt. Het was een moment van bezinning wat ik vaker in mijn hoofd had, maar een keer op moest schrijven. Voor de zekerheid sla ik het nog ergens anders op omdat ik deze kaulo site niet meer vertrouw. Maar man... Ik denk dat ik deze pandemie prima heb overleefd tot nu toe en zelfs prima stappen heb kunnen maken (school, werk). Ik baal van veel dingen, zoals het feit dat ik de afgelopen maanden amper media heb geconsumeerd die me echt iets deed, maar meer voor de makkelijke route koos. Ik probeer dat de laatste tijd weer aan te pakken. Tiktok is verwijderd, ik lees weer en ik probeer weer wat diepere films te kijken. Ik snakte naar verdieping, hoe pretentieus het ook klinkt, maar kon me simpelweg er maanden niet toe aanzetten soms om echt een film op te zetten. 

Historische gebeurtenissen: - ... well, de hele fucking pandemie, hm - George Floyd - Biden - avondklokrellen - toeslagenaffaire, wat leidde tot de val van het kabinet

[emmadewereldover]

Cairns.. waar moet ik beginnen. Misschien met het feit dat ik heb onderschat wat deze plek voor mij betekent. Ik zag het als een plek om even te werken, en dan weer door te gaan naar een van de betere, mooiere plekken aan de oost kust. Maar ondertussen, right under my nose, gebeuren er zulke fantastisch mooie dingen om mij heen.

Ik heb een baan bij een plek die precies is wat ik nodig had; relaxed, casual, makkelijk, fijn, open. Om nog niet te spreken over mijn geweldige collega’s en meest down to earth manager en eigenaar. Na een casual sollicitatie gesprek on the spot aangenomen tijdens mijn proefdag, na een week werken uitgenodigd voor de eerste staff party. Ergens in iemands man cave garage, banken, pingpong tafel, beer pong kind of vibes, een beetje kaarten met opdrachten van de muur trekken met zijn allen. Dat schept wel een band. Een huisfeestje bij een van de chef’s en de week erna een tweede staff party. Lootjes trekken en verkleden als elkaar. Met een gil verwelkomde ik mijn collega die binnen kwam lopen met een met speltjes geïmproviseerde pony, een flabber rokje, rare gekleurde sokken en all stars. ‘You’re me!!’.

Hoe verdomde heet het ook is, horeca werk in de tropen, toch elke werkdag met een glimlach. Want god wat is het werk simpel gemaakt voor ons en wat zijn mijn collega’s blije, gezellige mensen. Customers bestellen aan de bar, en alles wat we hebben zijn burgers, frietjes en chicken wings. Amerikaanse stijl in mandjes met een rood wit geblokt papiertje eronder geserveerd. Tafels afruimen is nog nooit zo makkelijk geweest. Mijn manager, Brandon, ga ik ook wel lekker mee. Dat bleek toen hij het rooster voor kerst en oud en nieuw al had gemaakt, maar toch nog even met mij ging zitten om te zorgen dat ik de fijnste diensten zou hebben, kerst kan vieren en met oud en nieuw mijn familie om twaalf uur kan bellen. Jep, dat zijn jullie. Thanx Brandon.

En dan het hostel, de mensen. Ik liep dit hostel binnen en dacht meteen: jep. Meer een shared house vibe dan een hostel zoals je ze meestal tegen komt. Omgeven door palmbomen en tropische planten hebben de eigenaren vier aangrenzende huizen rood geverfd en met bloemen beplakt, om het allemaal nog even wat gezelliger te maken. Zoals alles, trekt de juiste vibe de juiste mensen aan. Zo ook hier komen mensen binnen om lekker samen te wonen en vrienden te maken. Zodoende, met een goeie handvol prachtige mensen aan mijn zij, beetje werken, beetje feestje, beetje rode wijn en joints op een donderdag avond, beetje kamperen, beetje watervallen, beetje dansen. Niks te klagen. 

[ikbensingle]

Zo vier ik kerst als single

Wat doe jij met kerst? En oud & nieuw? Vanaf november begint deze vraag al rond te zingen in mijn omgeving. Ga je naar je familie of de schoonfamilie? Als single heb ik geen last van dat laatste, wat de planning voor mijn kerstdagen een stuk gemakkelijker maakt. Mijn familie is sowieso relaxed, mijn moeder roept altijd: ‘je bent welkom, maar als je andere dingen wil doen, snap ik dat!’ Met als gevolg dat iedereen graag naar huis komt voor de kerst. Traditiegetrouw organiseert een vriendin van mij op kerstavond een diner voor vrienden en iedereen is welkom. Met de gedachte ‘niemand hoeft alleen te zijn met kerst’ (is dat er niet een van Robert ten Brink?) levert dat een avond vol nieuwe ontmoetingen op. Met een kroegentocht erna voor de liefhebbers. Eerste kerstdag ben ik bij mijn familie en tweede kerstdag eet ik met vrienden de restjes op en gaan we de stad in. Zo zie je maar, schoonfamilie past bijna niet in het schema.

Oud en nieuw daarentegen is een stuk lastiger. Vroeger was het vaste prik om het te vieren bij een vriendin die in de binnenstad woonde. Ontelbaar flessen champagne (of, vooruit Cava) werden ontkurkt tot diep in de nacht. Spelletjes, vuurwerk, meezingen met de karaoke op tv, het waren onvergetelijke avonden. Helaas is dat sinds de komst van hun kinderen geen optie meer. De desillusie van een groot nieuwjaarsfeest bespaar ik mezelf sinds een aantal jaar. Voor veel geld een kaartje scoren voor een hip feest, waardoor je je warme huis na 12 uur moet verlaten, met gevaar voor eigen leven door het vuurwerk fietst, moet wachten in die ellendige rij en eenmaal kom je tot de conclusie dat het thuis eigenlijk veel leuker was. Nee, dan kun je maar meteen thuisblijven. Alleen… waar? En bij wie?

Aangezien de gesettelde vrienden geen optie zijn, doe ik een rondje langs de single vrienden. Veel weten het nog niet, anderen twijfelen of ze oud en nieuw dit jaar in het buitenland vieren. Dat is nog wel de beste manier van het nieuwe jaar ingaan. Al is het België. Geen stress, gewoon je koffer pakken en met lage verwachtingen aftellen naar het nieuwe jaar. En valt het tegen is dat ook prima, je bent toch ergens anders en om eerlijk te zijn is 1 januari zonder kater doorbrengen ook weleens lekker. Maar helaas, geen buitenland voor mij dit jaar. Gesettelde vrienden maken samen plannen. Ik voel even een steek als de ene vriendin de andere vriendin uitnodigt om bij haar oud & nieuw te vieren (neem je de kinderen lekker mee, stoppen we ze in bed!) Ik word niet uitgenodigd. Toch is dat gevoel een seconde later weer weg. Want, wil ik wel tussen stellen en kinderen zitten met de jaarwisseling? Nee, dank je, derde wiel aan de wagen zijn is niet mijn idee van leuk oudjaarsavond vieren.

Een single vriendin van mij had helemaal een mooi verhaal. Een vriendin van haar vroeg of ze oud & nieuw bij haar wilde vieren. Met een groep stellen zouden ze een walking dinner houden met vuurwerk & oliebollen om twaalf uur. Daar moest m’n vriendin even over nadenken. Toen ze erop terugkwam en zei dat het haar leuk leek, kreeg ze te horen dat ‘ze het in de groep zou gooien’. Ja, ze moest toch even checken bij de stellen of zij het ok vinden als er een single bij zou zijn. Pardon? Je nodigt eerst iemand uit en moet er dan op terug komen? Het is al moeilijk genoeg om je door die hele feestdagen te slepen met al dat geluk van stelletjes in je gezicht gedrukt en dan moeten ze er ook nog over nadenken? Je begrijpt, mijn vriendin viert geen oud & nieuw met deze gesettelden. Ze sluit lekker bij mij en een groep bijeengeraapte singles aan. Spelletjes, champagne en oliebollen met gelijkgestemden. Ik kan niets leukers verzinnen. Fijne dagen allemaal!

[peterpijls1965]

ALLEEN IS NIET EENZAAM

Sinds ik als kind Robinson Crusoe van Daniel Defoe las wist ik dat alleen zijn een hele fijne staat van zijn moest zijn. Robinson Crusoe was aangespoeld op een eenzaam eiland of zo, met een hond en een geweer. Dat wilde ik ook, en het is me inmiddels, ongeveer een halve eeuw later, bijna gelukt.

In de decennia na consumptie van het boek merkte ik dat veel mensen moeite hebben met alleen zijn of alleen dingen doen, en dat ging me meer en meer verbazen. Vooral omdat ik er op gezette tijden hardhandig op gewezen werd dat het dus echt niet de bedoeling was dat ik zo eenzaam m´n ding zat te doen.

En dan te bedenken dat ik als kind ook al urenlang zat te vissen in de Maas of in het grindgat, als ik tenminste niet Robinson Crusoe aan het herlezen was, wat ik ook kan verwarren met staren naar de ongelooflijk goede illustraties in het boek.

Vier op iedere tien Nederlanders heeft last van eenzaamheid. Dat is erg, want je kunt er letterlijk ziek van worden. Vooral jongeren, alleenstaanden en de onvermijdelijke ouderen zijn de klos. De jaarlijkse week van, voor of tegen de eenzaamheid helpt denk ik niet veel. Voor de verandering een kopje koffie gaan drinken bij die zonderlinge meneer op drie hoog is niet zo moeilijk, het een week later nog eens doen vaak wel.

Omdat ik toch al regelmatig voor a-sociaal werd uitgemaakt, wil ik in het kader van de duisterste dagen voor Kerst wel toegeven dat ik me vooral in gezelschap het eenzaamst voelde. Dat klinkt dramatischer dan het is. Het begon er mee dat ik op de gemiddelde receptie niet wist wat ik moest doen.

In mijn glaasje j´us staren? Een hoger geplaatste iets te ongedwongen en direct aanspreken, bijvoorbeeld nadat zo´n meisje alweer met een dienblad bier was langs geweest? Of halverwege het toespraakje voor de jarige ogenschijnlijk zonder aanleiding het vertrek verlaten om opgelucht weer aan het werk te gaan?

Ook daar scoorde ik niet altijd punten mee.

Voor me spreekt dat ik zes jaar huisde in drie beschermde woonvormen en daar behalve met de begeleiding nooit met iemand slaande ruzie kreeg. Verder handhaafde ik me dertien jaar in een gezin, toch ook niet per definitie een eenzame setting, al was ik er uiteraard nogal bedreven in ook toen m´n Robinson Crusoe-momentjes te organiseren, bijna altijd thuis in m´n werkkamer.

Nu ik weer ben aangespoeld in een appartement – de onvermijdelijke hond is al niet meer weg te denken – ben ik ongeveer weer net zo alleen als tijdens m´n pogingen tot visvangst in open water, maar eenzaam wil het opnieuw niet voelen.

Ik denk dat nogal wat mensen die zich eenzaam voelen – ouderen uitgezonderd – misschien niet altijd door hebben dat ze minder eenzaam zijn dan ze denken, bijvoorbeeld omdat ze hun eigen gezelschap onderschatten. En ook een wat autistischer joch heeft tegenwoordig een mobieltje of laptop om bijvoorbeeld op een forum te chatten met een lotgenoot.

Ik verneem dat ouderen massaal Facetimen of Skypen met de kleinkinderen, en in de beschermde woonvorm ging ik bijvoorbeeld dammen met de buurvrouw of koffie drinken in de supermarkt om te ouwehoeren met andere liefhebbers van gratis is gezellig.

Niet dat ik verder suggesties of tips in de aanbieding heb. We worden alleen geboren, en sterven niet zelden eenzaam. In de tussentijd is het kiezen of delen tussen vrijwillig alleen of al dan niet gedwongen samen. Slaande ruzie nog voor de kalkoen klaar is kan dan een optie zijn, soms zelfs een redelijke.

Het kan trouwens best zijn dat ik Tweede Kerstdag om half vijf ´s middags iets te lang ga staren naar de pot met ongeveer vijftig pillen antipsychoticum die ik op m´n werktafeltje heb staan. Met een fles wodka moet inname de kortste weg zijn naar de blijvende vergetelheid in m´n eentje.

Waarschijnlijker zit ik met een Jack Nicholson-lach te denken aan de recepties die komen gaan, en het weerbeeld in februari, en wat dat doet met mensen.

Toen ik Robinson Crusoe nog las stond ik beslist minder a-sociaal in het leven.

[joostvissernl]

Kerstviering het Licht is niet klein te krijgen Ds. Anne-Meta Kobes-Gerritsen en ds. René de Reuver leiden gezamenlijk de viering vanuit de Joriskerk te Amersfoort, waaraan o.a. Sela haar muzikale medewerking verleent. Op eerste kerstdag vieren we de geboorte van Jezus aan de hand van bekende kerstliederen, aangevuld met prachtige bijbelteksten en het gedicht ‘Kom in ons midden’. Solisten Nigel Brown en Lotte van Bolhuis zingen samen met The Choir Company onder andere ‘Stille nacht’ en ‘Kom, vier het feest met mij’. Ook Sela zal enkele liederen ten gehore brengen. Laat je meenemen door de prachtige muziek en teksten, en vier zo Kerst met Nederland Zingt! @nederlandzingt 25/12 NPO2 10:09u 25/12 NPO2 18:12u 📸 @henridoornbos — view on Instagram https://ift.tt/32oXeyr

[koorswitch]

Het is ontzettend jammer dat we ook dit jaar niet met elkaar in de kerk Kerst kunnen vieren. Maar omdat we toch zo graag samen vieren hebben we op kerstavond een viering in video-vorm! De link wordt later nog gedeeld via facebook en mail. Als je zeker wil zijn van de link, stuur ons dan een berichtje!

[avondurenvanroos]

VOOR DE VERANDERING

Een maand later sliep hij iedere nacht in mijn bed. Eindelijk had ik gevonden wat ik zocht. Iemand die me nam zoals ik was, me zelfs leek te aanbidden, met al mijn chaos, al mijn stomme ideeën, al mijn gebreken.

Ik mag van hem huilen, onredelijk doen, schreeuwen, ruzie zoeken, zo dronken worden dat ik niet meer kan lopen (ook omdat ik van mijn fiets ben gevallen), roken wanneer ik het eigenlijk niet zou moeten doen, blowen als ik gezegd heb dat ik zou stoppen, afspraken vergeten of hem niet appen. Hij houdt toch wel van me. Hij loopt langs me en houdt mijn hand stevig vast.

De verjaardag van mijn vader: samen. Hem voorstellen aan mijn familie. Hem zien strugglen met zich mengen in de gesprekken omdat er weinig mensen goed engels spraken. Genieten.

Personeelsfeest: alleen. Ladderzat worden. Zwart gat. Wakker worden in zijn bed met een verstuikte voet en een heftige kater. Stopt me toe met al zijn dekens en kussens, koestert me. Vertelt me alle stomme dingen die ik heb gedaan en dat hij naast me op de grond is gaan liggen omdat ik niet meer wilde lopen. Zien in zijn ogen dat het alles behalve makkelijk was om voor de te zorgen maar dat hij toch nog steeds verliefd is.

Sinterklaas: samen. Hem naar me zien kijken, hij die me vastpakt in de keuken. Me geborgen voelen ondanks dat ik me ver verwijderd voel van die kant van de familie.

Kerst: samen. Een kleine kerstboom op de vensterbank. We namen allebei de naalden op de grond voor lief. Me volwassen voelen terwijl we aan de eettafel zitten bij mijn ouders. Ze hebben voor hem een cadeau onder de boom gelegd omdat hij het niet thuis kan vieren. Smelten.

Carnaval: samen. Zondag naar een bandje met mijn ouders en mijn vrienden van thuis. Na vijf minuten binnen hem naar buiten escorteren om te voorkomen dat hij op andere feestgangers projectiel-overgeeft. Vier biertjes en een halve gram MDMA de avond daarvoor te veel. Ruzie.

Pasen: samen. Met zijn international vrienden grof veel eten. Zijn hand op mijn knie. Bij hem horen en daar trots op zijn.

Toelating voor HKU: alleen. Hij moedigt me iedere dag weer aan, sust mijn twijfels aan mezelf. Zegt dat ze me echt wel zullen willen. Klaagt niet over dat de hele kamer vol ligt met alle tekeningen die ik ooit gemaakt heb, ook al zeur ik vaak genoeg over zijn rommel. Geeft me ruimte, alle ruimte die ik wil. Gaat pas slapen als ik dat doe.

Zijn Roemeense vrienden vliegen over: samen. Amsterdam, veel chaos. Ik speel gids, soms. Houdt mijn hand was. Laat niet los. Ook niet als ik een toeristische attractie niet in wil die hij wel wil zien. Loopt met me doelloos rond voor een jas, neemt me in zijn armen als ik gefrustreerd huil omdat ik het koud heb, ongesteld ben en het idee heb dat ik zijn dag verpest. Geduldig.

Bij mijn lesbische vrienden wonen die ons oplichten: samen. In een kleinere kamer dan waar we waren, de andere vol met spullen. Op de dag dat we verhuisden en mijn ouders zich voor wilden stellen zaten ze aan de ket in de woonkamer. Geen plek voor ons, letterlijk en figuurlijk. 

Borstverkleining: samen. Ook al durft hij de eerste nacht niet naast me te slapen.  Knallende ruzie als hij zijn werk weer eens skipt, waarna hij het park in gaat en ik met bus en lopend naar vriendinnen ga om mijn eerste pakje sigaretten in twee maanden weer te kopen. Ik kan mijn armen niet omhoog doen maar hij pakt dingen van de hoogste plank. Een halve week samen voor hij naar huis gaat in Boekarest voor de rest van de zomer. 

Begin school: alleen en samen. Hij werkt. Ik studeer weer. Een vreemde gewaarwording terwijl we nog bij de lesbische oplichters wonen. We maken op iedere verhuursites twee accounts aan en verversen Facebook om de vijf minuten. 

Zolderstudio: samen. In één dag verhuizen. Vanaf het moment dat we de sleutels hebben voelt het van ons. Eindelijk een thuis waar we beiden thuis kunnen zijn. 

Corona: samen. Samen er iets van maken. Hij moet dealen met mijn neurotische stemmingswisselingen. De Uitvlucht dicht, online les, opdrachten afronden terwijl niets echt voelt maar wel het jaar halen. Hij werkt. 

Mijn moeders verjaardag: alleen. Hij zou meegaan, zei toch geen zin te hebben. We voelden beiden het einde. We voelden het einde al maanden. Toen ik thuis kwam bleek dat hij met vrienden een weekend naar België was gegaan. 

Drie dagen later: samen op de bank. Samen huilen. Beiden alleen, ik in mijn gevoel, hij in zijn gevoel. ‘Ik houd nog steeds zoveel van je,’ zei hij. ‘Ik ook van jou, maar ik ben niet meer verliefd,’ zei ik. ‘Ik zie geen toekomst meer.’ 

Geschreven in augustus 2020. Twee jaar later. 

Hey. Ben ik weer.

Altijd weer terug op keerpunten in mijn leven. Altijd wanneer ik wel kan schrijven: als ik iets van me af wil schrijven. Als ik niet gelukkig ben, als mijn hoofd zo vol zit dat ik me wil verdrinken in iets, wat ik vroeger deed met wiet, wat ik nu doe met alcohol. Ik heb een vorm van vergif nodig soms om mijn hoofd voor de gek te houden.

Wat doe je als je van iemand houdt maar weet dat het niet genoeg is? Wat doe je als je ziet dat de dingen die je zegt iemand langzaam breken? Iedere keer als we ruzie hadden probeerde hij ineens alles op te lossen, blinde paniek in zijn bruine puppy-ogen. Op een gegeven moment haalde die blik alleen nog maar irritatie in me naar boven, tot ik me realiseerde waarom: ik veroorzaakte die blik. Het ergste was dat ik het me te laat besefte, dat ik er niets meer aan kon doen. Dat patroon zat zo diep geworteld in onze relatie dat wat ik ook probeerde, wat ik ook zei, ik kon het niet meer lospeuteren uit de barsten in de betonnen fundering. Er kon geen paars schilmesje van de IKEA meer tegenop.

Wat doe je als je in je eentje in de tuin zit op de verjaardag van je moeder, omdat hij niet mee wilde? Wat doe je als je zusje tegenover je zit met haar vriend, ziet hoe ze naar elkaar kijken, ziet hoe je ouders naar elkaar kijken, altijd met die zachte blik. Ik voelde me zo eenzaam, ook al wist ik waarom hij niet mee gegaan was, ook al snapte ik dat. Terwijl ik de leegte vulde met droge witte wijn, realiseerde ik me dat het ook kwam doordat we niet hetzelfde hadden als mijn ouders, als mijn zusje. Dat ook al was het fijn en veilig en sliep ik het beste in zijn armen, het was niet meer genoeg. Dat ook al hadden we in twee jaar tijd een leven opgebouwd, van elkaar gehouden, zag ik mezelf geen kinderen met hem krijgen, zag ik geen toekomst.

En dat breekt mijn hart, weet je dat? Want hij wil mij wel voor altijd bij zich houden. Het was een pijnlijke gedachte, dat ik hem voor de gek zou houden als ik het langer door zou laten gaan, dat ik moest luisteren naar mijn hart in plaats van naar mijn hoofd, naar de kopzorgen die bij eindes komen kijken. Ik hou van hem, maar ik ben niet wat hij nodig heeft en hij is dat helaas ook niet voor mij. Ook al zou ik het wel willen, dat het zou werken, dat we het leven wat we samen hebben door kunnen leven. Maar dat is eigenlijk geen liefde, dat is afhankelijkheid. Dat is veiligheid en het is verdomme eng om los te laten.

Maar ik heb het wel gedaan.  

[scarlettkraidy]

Kijk 'Kerst vier je samen | McDonald’s' op YouTube

[gewoonkarin]

Zwelgen. Zo af en toe zwelg ik een dag. Vandaag is die dag. Het is grauw en koud buiten, ik heb net wat teveel op mijn toedeloelijst staan en lijf en tanden zijn dwars.

Lijf is vooral dwars van het schilderen. Het wordt mooi maar dat tussen de bedrijven door blijkt fysiek een uitdaging. Handen en schouders zijn wat dwars. Ze krijgt wel een knoof kamertje, ons jongste liefje.

Na de muren de deur nog aanpakken, dan poetsen, inruimen en op naar de kamer van oudste liefje. Dat is enkel schilderen en op- en inruimen. En dan de trappen nog maar een keer. Geen verbouwing zonder schades op andere plekken. De wens is voor 2023 klaar, de hoop daarop iets minder. Komt goed.

Zaken regelen voor de tuin, daar is deze week ook weer tijd in gaan zitten en laat ik dat laatste nou net niet over hebben. Nog een uurtje werk vanavond, hoop ik.

De was wacht ook op me. Uurtje werk maar het starten kost me meer tijd want niet mijn hobby.

Tanden. Ja, dinsdag weer terug om onder een rebase te laten maken. Dag zonder tanden onder. Dus ook niet boven want dan stik ik voor m'n gevoel. Onder past het op zich niet verkeerd, met plakken blijft het redelijk zitten. Boven is een ander verhaal want het is te groot, te grof. Als ik mijn tanden op elkaar zet houd ik teveel ruimte over in mijn mond. Heel raar. Ik slis ook nog steeds daardoor. Nog vier maanden geduld in hoop op beter. Nu kost het me kruim. Liever tanden uit 's avonds en in het weekend ook tussendoor. Het zit gewoon niet. Ik werk wel maar verder kom ik bijna nergens.

December feestmaand. We hebben een spelletje gedaan op 5 december en lekkers gegeten met stokbrood. Cadeau zijn de kamers met nog wat extra tezijnertijd. Gisteren zou ons pa 82 zijn geworden. Ik stond in alle grauwheid bij het graf en het laatste sprankje feestmaand vloog weg.

Met kerst mis ik vooral. Ik mis de mensen die op de nu lege stoelen moeten zitten en loop daarvoor weg. Met m'n tanden nu kan ik toch niet ergens op m'n gemak eten dus ik blijf thuis. Dekentje op de bank. Domme kerstfilm op. Hugootje erbij.

Op mijn zestiende besefte ik de schijnheiligheid van Kerstmis en werd de grinch denk ik. Mijn basis voor Kerstmis was gelegd vanuit het geloof en daar viel ik toen vanaf. Dat werd me toen niet in dank afgenomen. Nu kijken mensen nog steeds een beetje vreemd als je zegt dat je kerst stom vindt. Ik zeg er meestal maar weinig over. Niet mijn feest. We eten elke dag goed en hebben het fijn samen. Ik probeer een goed mens te zijn maar wel minder dan vroeger. Neus stoten kent een grens.

Ik ga de warmte en de verfroller weer opzoeken.

[across-the-beaurder]

De tijd vliegt

Het is inmiddels alweer november 2020. Gewoon al heel wat maanden geleden dat wij besloten hebben dat we naar Duitsland gaan en dat we hier wonen. Inmiddels ook alweer 2 maandjes aan het werk in het MST. Gekke tijden om in te werken, laat me dat wel zeggen. COVID-19 golf een leek voorbij en COVID-19 golf twee is nu zo’n beetje gearriveerd. Dat maakt het werk in het ziekenhuis niet makkelijk en vaak ook erg pittig. Al met al kan ik zeggen dat het werk me bevalt. Ik moest erg wennen aan me het specialiseren en de hoge turnovers aan patiënten die je hier hebt. Ik ben nog aan het accepteren dat ik niet alles weet en dat ik dat ook nog lang niet ga weten. Wel heb ik mijn inwerkperiode goed volbracht en werk ik zelfstandig. Ik geniet van het zorgen voor patiënten, ik geniet minder als ik mijn patiënten niet de tijd kan geven die ik zou willen en dat is in deze COVID periode dus ook wel lastig. Ik werk vaak volle weken afgewisseld met wat minder diensten per week. Ik werk namelijk 28 uur maar per maand verschilt de indeling wel qua uren. Wat maakt dat ik twee turbulente maanden heb gehad, ook zeer veel kilometers heb gemaakt en dat ik nu in november iets meer vrij heb om uit te rusten. Toch kan ik vaak dan niet stil zitten en zijn de dagen zo voorbij.

Inmiddels hebben Joerie en ik leuk contact met twee stellen vanuit de voetbal bij Rödinghausen. Zij zijn alle ook ongeveer gelijk aan onze karakters en het klikt goed. Ik praat volledig in het Duits met hun en dat is nog wel eens een uitdaging. Ik moet wel zeggen dat het inmiddels al beter gaat dan eerst. Toch blijf ik steeds zenuwachtig aan het begin als ik ze zie. Ik merk dat ik contacten maken niet moeilijk vindt het lastige zit hem juist in het overbrengen van wat je wilt zeggen ook al spreek ik niet de taal. Vragen stellen kan ik opzich wel maar doorvragen is soms nog wel een dingetje. Inmiddels gaat dat ook beter maar toch blijft het lastig, wanneer ik in het Nederlands allang drie of vier dingen extra had gezegd zeg ik deze nu dan niet. Al met al begrijpen ze mij goed en helpen ze mij ook erg om de juiste woorden te vinden. Met de meiden heb ik ook aardig wat raak vlakken. Het is ook gewoon leuk om totaal nieuwe mensen in totaal een nieuwe omgeving te leren kennen.

Met Joerie gaat het op het moment iets minder florisant. Hij heeft namelijk te maken met een trainer die af en toe vreemde wisseltactieken toepast oftewel volledig onverklaarbare opstellingen waar Joerie vaker de dupe van wordt. Mocht Joerie dan spelen dan is de intensiteit vaak ineens wel veel en ervaart hij enige pijntjes in rug of liezen. Dit is best lastig te incasseren, maar toch is dat het enige wat je dan kan doen. Ik probeer hem zo goed mogelijk te steunen, maar soms is het allemaal wel even heel ongelukkig en zuur. Toch komen we hier vast uit en gaan we er samen voor om het beter/positiever te maken. 

Hier in Melle is alles goed en fijn. Ons huisje heeft al enige poetsbeurten gehad, er wordt ook nog steeds het een en ander aangeschaft voor in huis. Vandaag nog hebben we een nieuwe waterkoker en staafmixer gehaald. Daar had ik het al wel even over en dan moet het toch maar wel keertje gebeuren. De oude waterkoker zat vol met kalk die we er niet uit kregen (hij was ook al heel wat jaartjes oud) en dat smaakt niet lekker kan ik je vertellen. 

Voor ik het vergeet nog even een COVID update vanuit hier. Momenteel is alles erg onzeker. De eerste golf was blijkbaar nog niet genoeg dus komt het nu net zo hard weer terug. Al enige weken geleden werd Nederland vanuit Duitsland als ‘rood’ verklaard, wat betekende dat ik vanuit mijn werk in Nederland Duitsland niet zo gemakkelijk in kon. Ik ontving hiervoor een verklaring van mijn werk om de grens over te kunnen blijven gaan. In Nederland ging het al sneller slechter en werd maatregelen strenger (horeca op tijd dicht en zelf volledig dicht). Nu lijkt het erop dat komende week beslist wordt of dat een complete lockdown gaat komen om het virus in bedwang te krijgen, ook waren mondkapjes ‘soort van’ verplicht, en groepsgroottes werden weer steeds kleiner. Velen uit Warmenhuizen en Tuitjenhorn liepen besmettingen op (waarschijnlijk door gewoon lekker door te feesten en te drinken zoals voorheen). Hier in Duitsland leek het iets langer goed te gaan maar ook hier lopen de besmettingen weer fors op. Ook waren er al mondkapjes en worden deze nu overal verplicht, vanaf vandaag is de horeca gesloten en mogen niet meer dan twee huishoudens bij elkaar komen. Joerie zijn wedstrijden gaan vooralsnog wel door zonder publiek. Al het andere amateur voetbal is gecanceld. Vooralsnog veranderd er voor Joerie en mij niet gek veel. We mochten al niet naar huis en dat zal nu alleen nog maar langer duren. Ik ben wel vorige week nog voor mezelf in het ziekenhuis geweest in Amsterdam en heb toch even thuis een kijkje genomen. Tot de kerst gaan Joerie en ik sowieso niet meer naar huis en het is nog spannend of we met kerst wel thuis kunnen zijn of dat we dat hier ook samen moeten vieren in Duitsland. Al met al zijn we vooral op elkaar aan gewezen en moeten we gewoon wat creatiever worden om evengoed leuke dingen te blijven doen. Ik heb wel al enorm veel zin om een kerstboom uit te zoeken en te versieren, beter te vroeg dan te laat. Des te meer kan je er ook van genieten, dus ik denk dat dat komende weken wel op de planning staat. Ook heb ik met Samm nog een nachtje in een hotel geboekt, maar moeten we maar afwachten of dat met corona door mag gaan allemaal. 

Hierbij mijn update, tot later!!

[mohair-schrijft]

Skypen voor gevorderden

Op 15 maart kwam het onheilsbericht dat door besmettingsgevaar, het verpleeghuis geen bezoek meer mag ontvangen.

Niet meer naar buiten voor een ommetje, mijn moeder schuifelend naast me, arm in arm. Niet meer een gesprekje onder vier ogen op haar kamer, waar ze even haar verhaal kwijt kan, ik haar een knuffel geef, haar aan het lachen maak tijdens het onderonsje, in een taal, die alleen wij snappen. Niet meer samen koffie drinken in de Brasserie van het tehuis. De brasserie die zo gezellig is, dat je je in een hotel waant, wat troost geeft.

Na het bericht, ontvang ik al snel een mail van verzorger Kevin, die vertelt dat ze de tablet hebben klaarstaan om te kunnen beeldbellen. Hij laat ons het emailadres van het tehuis weten, vermeldt dat het voor hen ook wennen is, en voor sommige verzorgers zelfs de eerste kennismaking met het fenomeen skypen.

Om en om, skypen mijn broer en ik met haar. Ook haar vriendin heeft afgelopen week met mijn moeder gesproken via beeldbellen. Ze heeft er zelfs een filmpje van gemaakt en naar me opgestuurd. Ik zie mijn moeders vertrouwde gezicht in beeld tot net onder haar neus. Mijn tante vraagt naar het email adres van het verpleeghuis om met haar schoonzus te kunnen skypen. Tot nu toe, komt het   gelegen. De verpleging doet er alles aan om mijn moeder met ons te laten praten. Meestal zit er een verzorgster naast. Een keer vroeg ik om een gesprekje tussen vier ogen. Dit was geen probleem.

In haar dossier lees ik dat mijn moeder enthousiast meedoet met zandzakjes gooien op de gang (hier zou ik graag eens een foto van zien). Ook heeft ze koffie geschonken, gezongen, en appels voor de appeltaart geschild. Nu de vrijwilligsters niet meer kunnen assisteren bij de activiteiten, heeft de verzorging deze taak ook op zich genomen.

Gisteren was mijn moeder verdrietig tijdens ons beeldgesprek, dat is even slikken. Vandaag verneem ik van mijn broer dat ze glunderend had laten weten dat ze net een grote slagroompunt heeft gegeten, bij de koffie. ‘Als dit zo doorgaat, pas ik mijn broeken niet meer’. Slagroom is het lekkerste wat er bestaat, dat weet iedereen die mijn moeder kent. Met veel plezier werkte ze zelf jarenlang in een banketbakkerswinkel, in de stad waar ze al ruim vijftig jaar woont.        

Als ik inlog in haar zorgdossier lees ik dat nota bene de Bank, de bewoners en verzorgers van het verpleeghuis had getrakteerd. Een sympathiek gebaar in deze corona crisis. Op gebak van Patisserie Holtkamp. Holtkamp, de concurrent van de winkel waar mijn moeder werkte.

https://www.samendementievriendelijk.nl/blogs

[portosaar]

STADSWANDELING DUSSELDORF

STADSWANDELING DUSSELDORF (SNEL IN ELKAAR GEFLANSD, HET GAAT OM DE INHOUD NIET DE TEKST/GRAMMATICA)

Wandeling van k21 naar k20 Duur: 30/35 min Dmv Google maps de route volgen, begeleid door Saar en eventueel Sharan/Nina 

Standehaus Park 

Park naast k21, er zijn een aantal mooie paden in het park, een mooi groot meer en interessante gebouwen, niet alleen in het park, maar ook aan de rand van het park. Rondom het merengebied is een verbazingwekkende hoeveelheid eenden aanwezig die goed wordt gevoed door de lokale bevolking, er zijn enkele mooie beelden en veel zitbanken om te relaxen en op adem te komen in deze levendige stad. 

Graf-Adolf-Platz 

De Graf-Adolf-Platz in Düsseldorf is een van de belangrijke verkeersknooppunten van de stad en was vroeger ook het startpunt voor lange-afstandsreizen. De Graf-Adolf-Platz werd gebouwd in 1902 op het gebied van de parade grond van de voormalige kazerne en verlaten Düsseldorf station van de Bergische spoorwegmaatschappij. De naam werd gegeven aan de plaats ter ere van graaf Adolf von Berg , die 1288 Düsseldorf naar de stad had verheven. Van 1933 tot 1945 heette het Adolf Hitler Platz. Grap uit de naoorlogse periode: een oude dame wil met de tram naar het “Adolf Hitler-plein” gaan, door de chauffeur wordt verteld dat het nu "Graf-Adolf-Platz" heet. Ze reageert tevreden dat "Hitler" dat ook maar verdiend heeft.  

Stahlhof 

De staalfabriek aan de Bastionstraße 39 in Düsseldorf is de zetel van de administratieve rechtbank van Düsseldorf. Het gebouw werd gebouwd van 1906 tot 1908 naar ontwerpen van Johannes Radke samen met Theo Westbrock voor de staalfabriek AG . Het representatieve gebouw, waarvan de naam is gebaseerd op het Londense Stalhof , is ontstaan ​​uit het zelfbeeld van de staalindustrie. De  ‘industriële baronnen’ waren er trots op dat er wereldwijd vraag was naar hun staalproducten. Dus, als een teken van hun macht richtten ze een monumentaal ogende structuur op en bevestigden een wirwar van dingen als architecturale sieraden aan de bovenkant van het gebouw. In de jaren 1920 werd het Neue Stahlhof gebouwd aan de zuidkant van de staalfabriek volgens plannen van de architect Paul Bonatz als een ander administratiegebouw voor de staalindustrie. Ook grenzend is het gerolde stalen huis, dat dateert uit de late jaren 1930. Het met rode zandsteen geblindeerde kantoorgebouw realiseert haar monumentale effect door de combinatie van materiaal, massa, structuur en symboliek. Talloze sculpturen vertegenwoordigen allegorisch de industrie en de handel. De beeldhouwer was Adolf Simatschek.  

Martinssäule 

Dit is een eenvoudig monument bovenop een hoge kolom in de oude binnenstad van Düsseldorf, dat een goed verhaal heeft. Als je dit sculptuur bestudeert, is het niet zo gedetailleerd, maar het toont Sint Maarten die zijn mantel aanbiedt aan een bedelaar. Ieder jaar wordt op 10 november dit feit herdacht met een grote lampion optocht. Het beeld werd onthuld in 1965. Het is een simplistisch sculptuur en waarschijnlijk geïnspireerd door de Griekse schilder El Greco wiens meesterwerk Martin And The Beggar wereldberoemd is.   

Vier karyatiden 

Beeld van 4 vrouwen. Caryatid is een vrouwelijke pilaar die de huisstructuur ondersteunt en symboliseert. Deze dames in Düsseldorf werden gebouwd in 1881 en representeren de "Four arts". Dat zie je door wat ze in hun handen hebben: een muziekinstrument, schilderspalet, een beeld en een gevel. Ze representeren muziek, schilderkunst, beeldhouwkunst en architectuur. 

St andreas Kerk 

Gebouwd in de stijl van de Barok. Het is een rooms katholieke Dominicaanse kerk. Zeer fraai interieur, licht en luchtig. Het stucwerk van met name de plafonds is prachtig. Er is rond de kerst een grote kerststal aanwezig. Gebouwd tussen 1622 en 1629. Erg mooie bezienswaardigheid, zowel de buiten als de binnenkant.  (We kunnen hier naar binnen voor de kerststal, voor zover ik kan vinden gratis entree)  

Kunsthalle De Kunsthalle Düsseldorf – officieel Kunsthalle und Kunstverein für die Rheinlande und Westfalen. 

De kunsthal is in 1967 gebouwd op de plek van de oorspronkelijke Kunsthalle uit 1891, die eind jaren vijftig werd gesloopt. De nieuwe Kunsthalle werd gebouwd naar een ontwerp van architectenbureau Beckmann und Brockes, van betonnen elementen, hetgeen in de jaren vijftig en zestig een gebruikelijke bouwwijze was. In de kunsthal vinden zowel de expositieruimte als de kunstenaarsvereniging onderdak. Eind jaren negentig, na een lange discussie waarbij ook sloop van de kunsthal ter sprake kwam, werd besloten het gebouw te moderniseren. Het Architektenteam rheinflügel heeft omvangrijke renoveringswerken uitgevoerd en de kunsthal werd in juli 2002 weer voor het publiek geopend. De kunsthal beschikt niet over een eigen kunstcollectie, maar was van de aanvang af een ruimte voor wisseltentoonstellingen van hedendaagse kunst.

[heerlijkehappen]

Bietjes tartaar met makreel filet

Elk jaar als ik het kerstdiner ga voorbereiden begin ik natuurlijk al ruim voor de kerst daarmee. Dat betekent dus tegen de tijd dat het daadwerkelijk kerst is alles op de foto staat en goed geproefd is! Een diner voor mij betekent wel uitpakken hoor. Minimaal vier gangen, en misschien ook nog wel een amuse en een kaasplank achteraf... Afvallen doen we wel weer in het nieuwe jaar met de welbekende goede voornemens. Dit voorgerechtje van bietjes tartaar met makreel filet is lekker licht. En maak je gebruik van die handige kookringen dan kun je door niet voor de grootste te kiezen een fijn gerechtje maken. Zo kun je van een zeer uitgebreid diner genieten, met vele gangen zonder dat je na het voorgerecht eigenlijk al vol zit.

Een heerlijk voorgerechtje om de smaakpapillen wakker te schudden.

Bietjes tartaar met makreel filet

Een fijn voorgerechtje voor het kerstdiner. 1 bakje gesneden bietjes (( 400 gram, maar we gebruiken iets minder))200 gr makreel filet5 augurken2 el kappertjes2 sjalotten (fijn gesnipperd)2 el mayonaise2 el dukkah (ter decoratie op het bord)1 el wittewijn azijn1 tl worcestershiresauspeterselie4 kapper-appeltjes (ter decoratie op het bord)zout / peper Ik heb gekozen voor gekookte en gesneden biet in dit recept omdat wat makkelijker en sneller is, je mag natuurlijk altijd zelf je bietjes koken en snijden. Snipper de sjalotten heel fijn, snij de augurk in kleine blokjes, hak de kappertjes fijn. Doe alles in een kom. Voeg hier de mayonaise, witte wijnazijn, worcestershiresaus aan toe en breng op smaak met peper en zout. Mix het geheel door elkaar.Zet de kookringen op de bordjes en schep hier een laag bietjestartaar in en druk goed aan. Breek de stukjes makreel filet en leg deze op de bietjes, duw een beetje aan. Garneer met de dukkah en de kapper-appeltjes. Haal de ringen er voorzichtig af en serveer.Heerlijk Happen!

Maak wat moois van je kerst-tafel dat geeft het een echte luxe sfeer. Bietjes tartaar met makreel filet Bieten zijn het hele jaar rond te verkrijgen. Dit komt doordat er verschillende soorten teelt zijn. Zeer vroeg, vroeg, zomerteelt en herfstteelt. Hierdoor zul je ze eigenlijk altijd kunnen kopen bij de supermarkt of bij je groenteboer. De combinatie van de bietjes en de makreel gaan heel goed samen. Het is een lekker vette vis die heel gezond voor je is. De kruiden/ specerijen die je op het bordje ziet liggen is Dukkah. Hier heb ik al eerder eens een blog over geschreven want dit kun je heel makkelijk zelf maken en bewaren. Een heerlijke mix die je bij heel veel gerechten kunt gebruiken, als decoratie, om smaak te geven en als dip met wat olijfolie en wat lekker brood erbij. Wil je het recept voor deze dukkah? klik dan hier en ga er lekker zelf mee aan de slag. Doe dat wel ruim voor de kerst zodat je tijdens de feestdagen niet hoeft te stressen! Wil jij andere gerechtjes proberen met vis? Maak eens één van deze gerechtjes: Deze selderij-aspergesoep met makreel. Of deze vis met Franse friet en citroen. Maar ook deze gegaarde zalm met orzo is heel lekker.

Bietjes en makreel gaan heel goed samen. Read the full article