#Justitie | Explore Tumblr posts and blogs

saulsplace · 1 month ago

Text

Vervolgd om je mening

Het is triest maar waar: Nederland, ooit een land waar René Descartes, Spinoza en John Locke hun geschriften circuleerden, omdat het elders in Europa onmogelijk was, kent steeds meer rechtszaken waarin omstreden uitspraken leiden tot schuldigbevindingen van rechters. Het overkwam Geert Wilders – tegen hem werden twee rechtszaken gevoerd – maar recenter ook Richard de Mos, Jan Bonte, Willem Engel, Raisa Blommestijn, Pepijn van Houwelingen, Gideon van Meijeren. En ook in België speelt het: neem nu Jeff Hoeyberghs en Dries van Langenhove. Zij deden exclusief voor dit artikel hun verhaal, en ook Jan Roos interviewde ik.

De reden dat dit artikel wat lang lijkt, is omdat ik deze mensen heb benaderd om hen persoonlijk aan het woord te laten. Juist omdat zij in het centrum staan van de censuurproblematiek, lijkt het me beter om hun visies hierop te presenteren zónder de gebruikelijke hap-snap zinnetjes die moeten volstaan als ‘weerwoord’ in de mainstream media.

Naïef geloof in de rechtstaat

Als we praten over deze rechtszaken, is het zo nu en dan verleidelijk om in te gaan op de juridische argumenten. Een persoon met een linkse politieke voorkeur dan wel een naïef geloof in de rechtstaat, zal de uitspraak van de rechter citeren en gaan wroeten totdat ze wat vinden om de veroordeling goed te praten. Echter, zo’n discussie is verspilde energie omdat het afleidt van het grotere plaatje: wat ‘toevallig’ dat het uitgesproken rechtse critici zijn die worden vervolgd. Wie uitzoomt, ziet dat dit onmogelijk toeval kan zijn. Hij of zij ziet dat het doel is om met georganiseerde afschrikcampagnes de greep op de publieke opinie te behouden.

Jan Bonte, de omstreden neuroloog die tijdens corona botste met tal van wetenschappers zoals Marc van Ranst, werd onlangs veroordeeld wegens beledigingen aan het adres van Sidney Smeets. Een politicus die namens D66 in de Kamer zat, maar vertrok toen er berichten bleven bovenkomen van jonge jongens die waren benaderd in de seksueel grensoverschrijdende sfeer.

Was het terecht dat Bonte werd veroordeeld? De meningen waren verdeeld. Maar veel ernstiger nog is de veroordeling van het FVD-Kamerlid Gideon van Meijeren. Hij hield een ijzersterk openingspleidooi, waarin hij opriep om de zaak tegen hem niet ontvankelijk te verklaren. Van Meijeren toonde namelijk aan dat leden van het kabinet bij de zaak betrokken waren en dat, door tegen hem te procederen, de scheiding der machten en de onpartijdigheid van het Ministerie van Justitie werden ondermijnd. Dit wist hij aan te tonen door onder meer berichten op sociale media van de minister te citeren.

Ik heb Gideon gevraagd om terug te blikken op de zaak:

Wat is het verwijt aan jou en in hoeverre is dit volgens jou terecht?

Gideon van Meijeren: “Mij wordt verweten dat ik zou hebben opgeroepen tot geweld tegen de overheid – een beschuldiging die niet zomaar onterecht is, maar zelfs een totale omkering van de werkelijkheid. In al mijn uitlatingen heb ik keer op keer expliciet benadrukt dat iedere vorm van verzet vreedzaam en geweldloos moet zijn. Deze oproepen tot vreedzaam verzet zijn zelfs letterlijk vastgelegd in de verklaringen waarop het Openbaar Ministerie zich baseert. Desondanks wordt in een onnavolgbare redenering gesteld dat ik weliswaar heb gezegd dat verzet vreedzaam en geweldloos moet zijn, maar dat ik ‘bedoeld’ zou hebben dat mensen geweld moeten gebruiken.

Deze redenering negeert niet alleen de feitelijke inhoud en werkelijke intentie van mijn uitspraken, maar verdraait deze op een manier die de waarheid ernstig ondermijnt. Het is onacceptabel en zeer zorgwekkend dat zulke verdraaiingen worden gebruikt om mij strafrechtelijk te vervolgen, temeer omdat dit een gevaarlijk precedent schept voor de vrijheid van meningsuiting en de mogelijkheden om vreedzaam in verzet te komen tegen de zittende macht.”

In hoeverre is er bewijs dat de vervolging politiek gemotiveerd is?

Gideon van Meijeren: “De vervolging tegen mij is een politiek proces dat gericht is op het onderdrukken van kritische stemmen en het criminaliseren van een politiek wereldbeeld dat ingaat tegen de gevestigde orde.

Dit blijkt onder meer uit de wijze waarop het Openbaar Ministerie een ‘context’ heeft geconstrueerd rondom mijn zaak. Het OM heeft honderden niet-strafbare uitspraken van mij toegevoegd aan het dossier, zogenaamd om mijn politieke ‘narratief’ te schetsen. Daarbij wordt verwezen naar het zogenaamde ‘kwaadaardige-elite-narratief’, dat de AIVD en NCTV als ‘anti-institutioneel extremisme’ bestempelen.

Het probleem is dat deze ‘context’ feitelijk neerkomt op een aanval op mijn politieke opvattingen. Het OM erkent dat mijn kritiek op de overheid en supranationale organisaties niet strafbaar is, maar gebruikt mijn politieke wereldbeeld toch als basis om mijn intenties te criminaliseren. Politieke overtuigingen mogen nooit het onderwerp van strafrecht zijn, enkel omdat ze afwijken van de heersende mening of als onwelgevallig worden beschouwd.

Verder is mijn preliminaire verweer, waarin ik uitvoerig heb onderbouwd waarom er sprake is van een politiek proces, door de rechtbank nauwelijks inhoudelijk gemotiveerd weerlegd. De rechter heeft zich beperkt tot een summiere afwijzing, zonder serieus in te gaan op de kern van mijn argumenten. Dit wijst erop dat het oordeel niet is gebaseerd op een objectieve beoordeling van de feiten, maar eerder dient om een politiek signaal af te geven.

Ten slotte past mijn zaak in een bredere trend waarbij kritische stemmen in de samenleving steeds vaker het doelwit worden van juridische maatregelen. Dit is kenmerkend voor regimes die afglijden naar een autoritaire staatsvorm. Mijn zaak is daarmee niet alleen een aanval op mij persoonlijk, maar ook op de vrijheid van meningsuiting en de democratische waarden die we zouden moeten koesteren.”

Wat Gideon van Meijeren hier aanwijst is echt súper belangrijk – ik hoop dat de brede massa er niet overheen leest. De rechter en het ministerie erkennen dat zijn uitspraken in isolatie bekeken niet strafbaar zijn. Maar zij schetsen een ‘context’ om zijn wereldbeeld te kunnen criminaliseren. Vrijheid van meningsuiting bestaat dus feitelijk niet meer. Als wij een debat voeren over een hypothetische situatie waarin het geoorloofd is om ons met geweld te verzetten tegen een tirannieke machthebber, zoals vastligt in het natuurrecht, dan herinterpreteert de rechter de context en bent u alsnog een crimineel.

Bewapend met deze kennis – al is het dan slechts een bewapening in woordelijke zin, uitdrukkelijk géén fysieke, al maakt sinds Gideons veroordelings zelfs het vaststellen van dit onderscheid niets meer uit – nemen wij nu een uitstapje naar ons buurland, België. Daar sprak ik met Jeff Hoeyberghs. Lees meer over de achtergrond van zijn vervolging in dit stuk.

Jeff Hoeyberghs: “Vervolging hoort bij censuur. Het doel van de vervolging is om mensen die een specifieke mening uitdragen, met de nek te laten aankijken. De kern is de censuur – de vervolging is slechts instrument. De personen worden opgeofferd om een zeker gedachtegoed taboe te maken.

Mijn gedachtegoed is libertarisch, dat wil zeggen: civiele rechten en ambtscollectivisme, en gericht op de waarheid. En hierom moet ik gecensureerd worden. Omdat ik in het geval van geneeskunde en in algemene zaken, intelligent genoeg ben om de zaak naar waarheid te interpreteren. En hierom wordt ik vervolgd – dit geldt voor ons allemaal, van Willem Engel tot Dries van Langenhove, enzovoorts. De vervolging is slechts een detail – het gaat hierom: ‘Welk gedachtegoed wordt waarom gecensureerd?’ – dít is de essentie.”

Maar mijn idee, Jeff, is dat je eigenlijk wat cabaret uitspraken heb gedaan…

Jeff Hoeyberghs: “Luister! Het sloeg nergens op wat mij is aangedaan! Het past in een kader want men had mij al langer in het vizier. Ik bekritiseer het collectivistische communisme dat nu wordt uitgerold. Hierom kwam ik in het vizier van anti-democratische en autoritaire krachten, die nu landverraad plegen, door de autonomie van de landen en de rechtstaat te overhandigen aan vreemde mogendheden.

Mijn frustratie is dat mensen zoals u – die begrijpen dat er wat mis is en dit willen aankaarten – weliswaar klagen, maar niet met een positief alternatief komen. Mijn positieve alternatief is het libertarisme zoals dit nu in Argentinië wordt uitgerold: het afschaffen van grote delen van de overheid en van de centrale banken.

Op Facebook heb ik in kindertermen het driestappenplan van Javier Milei neergelegd, de president van Argentinië. Het is een positieve boodschap die mensen hoop, doel en richting geeft – iets waar ze samen achter kunnen staan. We zijn verkocht door meelopers en medeplichtige collaborateurs! Zij hebben onze grondrechten uitgehold en ons zónder onze toestemming overgedragen aan vreemde mogendheden! Via libertarisme kunnen we dit proces omkeren.”

Het is een instructief verhaal van Jeff – libertariër worden en de overheid afschaffen, een positief doel en richting bieden, niet slechts klagen. Ik zou zeggen, lees even mijn boek Huis van de Muze (2023) – hier besproken met Jelle van Baardewijk. Hierin legt ondergetekende uit dat je alléén impactvol kunt scheppen als je macht hebt over productiemiddelen, en als je over een groot platform beschikt zodat die scheppingsdrang weerklank kan krijgen. Aan beide voorwaarden wordt niet voldaan onder de huidige machthebbers, onder de deughegemonie. En als jij iets op touw zet om die deughegemonie aan het wankelen te brengen, of zelfs maar een poging doet om iets op te bouwen dat náást die deughegemonie levenskrachtig is, dan krijg je precies over je heen waar alle geïnterviewden in dit artikel mee kampen.

Anderen zullen deze logisch sluitende en door de proefondervindelijke praktijk van het leven gedragen redenering dan weer afdoen als ‘geblackpilled’. Echter, zoom je in op de levens van de mensen die dat roepen, dan zie je dat ze één of ander lullig baantje hebben zonder maatschappelijke impact en dat ze in het dagelijks leven hun mond houden en zich zo goed als totaal aanpassen. Óf ze hebben een uitkering en staan al te ver buiten de maatschappij om nog relevante invloed uit te oefenen. Ze maken dan juist de elites sterker omdat hun impactloze levenswandel een afschrikeffect heeft op burgerlijke mensen die overwegen om óók subversieve gedachten te gaan uiten.

Als je niets meer te verliezen hebt, kun je alles roepen; de elite vindt dit alleen maar mooi, omdat je dan een negatieve ‘social proof’ belichaamt. Precies hierom worden deze intimiderende rechtszaken dus gevoerd tegen mensen met enige statuur – doctoren, media presentatrices, Kamerleden en andere politici.

We gaan door naar Willem Engel. Hij verklaart het volgende: “Mijn zaak is een uitgelezen zaak. De ten laste legging in beide zaken is opruiing. In beide zaken is de bewijsvervalsing evident. Ook de politieke inmenging staat vast, aangezien Dilan Yeşilgöz in mijn zaak voorkomt: zij weigert onder het mom van ‘het belang van de staat’ om de communicatie openbaar te maken die zij over mijn zaak voerde met het Openbaar Ministerie.”

Pepijn van Houwelingen verwijst naar een uitzending van Potkaars, die zijn rechtszaak uitzond. Het FVD-Kamerlid kreeg iedereen op de kast met een bericht op sociale media. Hij plaatste een foto van minister Ernst Kuipers (VWS) en een nazivlag, omschreven als “De façade en de werkelijkheid”. Ook een foto werd getoond waarin Kuipers de vlag hees van de SDG’s, de Sustainable Development Goals. Het hijsen van deze vlag door de minister heeft namelijk echt plaatsgevonden. Het hijsen van de nazi-vlag was een eigen interpretatie van het Kamerlid.

Wat bedoelde Kamerlid Van Houwelingen hiermee? De SDG’s staan formeel voor Duurzame Ontwikkelingsdoelen. Maar informeel zijn dit doelen die worden opgesteld in kringen die voorbij de nationale politiek reiken. Wie kritisch is op de SDG’s, kan zeggen dat ze worden doorgeramd vanuit transnationale clubs als de EU en de VN. Er is weinig democratische grip op, ze keren voortdurend terug in beleidsdocumenten, rechters beroepen zich erop. Kortom, ze worden doorgevoerd zonder dat het volk er écht wat over te zeggen heeft. Om toch de suggestie van draagvlak te wekken, is er een vlag hijs moment met de minister georganiseerd.

Van Houwelingen benadrukt dat hij met zijn vlag-tweet slechts twee regimes wilde vergelijken, twee ideologieën, die allebei ondemocratisch zijn. Het Openbaar Ministerie had een onvoorwaardelijke geldboete van 450 euro geëist, maar de rechtbank legde een voorwaardelijke boete op omdat Pepijn van Houwelingen de tweet zelf verwijderde en zei dat het niet zijn bedoeling was om Kuipers en Van Gennip in verband te brengen met het naziregime. Niettemin laat het oordeel van de rechter ons achter met de vraag waarom de communistische vlag, waarmee hij tweet met de nazi-vlag verving, dan minder erg zou zijn… Wijst dit op mogelijke ideologische sympathieën en affiniteiten aan de kant van de rechter?

We gaan weer even terug naar België – ditmaal is het woord aan Dries van Langenhove, de Vlaamse nationalist die beslist geen blad voor de mond neemt. Hij werd eerder bekend als leider van de jongerengroep Schild & Vrienden, en zat namens het Vlaams Belang in het Parlement. Maar al gauw trokken de donkere wolken samen rond de veelbelovende loopbaan van deze jonge Vlaming.

Dries van Langenhove:

“Ik ben veroordeeld voor:

Het ontkennen, minimaliseren, rechtvaardigen of goedkeuren van de genocide die tijdens de tweede wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd.

Aanzetten tot discriminatie, segregatie, haat of geweld.

Denkbeelden te hebben verspreid die zijn gegrond op rassensuperioriteit of rassenhaat.

Te hebben behoord tot een groep of vereniging die kennelijk en herhaaldelijk discriminatie of segregatie wegens een van de beschermde criteria verkondigt.

Voor deze vier bewezen verklaarde tenlasteleggingen kreeg ik een effectieve gevangenisstraf van 1 jaar, een geldboete van 16.000 euro en een ontzetting uit mijn burgerrechten voor een termijn van tien jaar.

Ik ben het volstrekt oneens met al deze tenlasteleggingen. In wezen gaat het om wat we tegenwoordig ‘haatspraak’ noemen. Echter, zelfs van haatspraak is er in mijn geval geen sprake. De haatspraak zijn politiek incorrecte memes. Deze memes werden echter niet door mij gedeeld en zelfs niet door mij gezien.

Op 29 mei 2017 plaatst een jongeman in onze chatgroep de oproep ‘post eens jullie donkerste humor’. Daarop reageerden een heleboel jongens en meisjes met politiek incorrecte en grove humor. Zo was er iemand die reageerde ‘wat is het verschil tussen een jood en een negerjood? Een negerjood moest van achter staan in de douches’.

Deze jongeman is voor deze mop – die gepost werd onder een oproep voor humor en dus duidelijk grappend was bedoeld – veroordeeld wegens het ontkennen van de Holocaust. Dat de mop de Holocaust helemaal niet ontkent bleek voor de rechter geen belet.

Mijn persoonlijke veroordeling is echter nóg frappanter van de bovenstaande, want ik heb niet eens een mop, meme of bericht gepost of gezien.

De rechter geeft dat zelf ook toe in het vonnis:

‘Zelfs als er geen negationistische berichten of boodschappen van de hand van de eerste beklaagde (Dries Van Langenhove) werden teruggevonden, kan hij strafrechtelijk aansprakelijk zijn.’

Daarna volgt heel wat juridische acrobatie om mij verantwoordelijk te stellen voor de humor die ánderen hebben geplaatst. Ik zou volgens de rechter niet voldoende hebben gedaan om anderen ervan te weerhouden deze humor te posten.”

De volgende die aan de beurt is, is Jan Roos – deze columnist en humorist werd zeer succesvol met het programma ‘Roddelpraat’. Kennelijk kan de gevestigde elite er minder goed om lachen. Jan geeft een toelichting op wat hem is overkomen. Jan Roos: “In ons satirische programma Roddelpraat maakte ik een overduidelijke grap door als ‘woordkunstenaar’ steeds heftiger op te roepen tot actie tegen verslaggevers van PowNed die jaarlijks Sunneklaas op Ameland komen verstieren.

Overduidelijk was dit een hyperbool en een verwijzing naar Akwasi, die daadwerkelijk opriep tot geweld tegen Zwarte Pieten bij een BLM demonstratie op de Dam. Hij werd door het Openbaar Ministerie beschermd, de zaak werd geseponeerd en ook een artikel 12 procedure werd door het OM weggewuifd. Akwasi was immers woordkunstenaar en met een slap excuus kon hij aan vervolging ontkomen.

Nota bene liet ik onze editor er onder het verhaal ‘woordkunstenaar’ bijzetten – iedereen kon duidelijk horen en zien dat ik nooit meende om op te roepen tot geweld. Het was immers overduidelijk een grap met een overduidelijke knipoog naar het Akwasi-verhaal.

Op vrijdag middag 29 november werd er om 15:25 aangebeld. Ik zag twee agenten staan en schrok. ‘Is er iets gebeurd met mijn kinderen of ouders?’ was het eerste dat door mijn hoofd schoot. Na het openen van de deur kreeg ik direct te horen dat ik werd aangehouden voor opruiing en dat ik direct mee moest komen. Overigens stapten de twee agenten mijn huis binnen, wat helemaal niet mag.

Nog voordat ik in een politieauto werd gezet, werd mijn telefoon uit mijn handen gegrist en werd mij verteld dat ik in volledige beperking kwam te staan. Oftewel, ik werd van de buitenwereld afgesloten en kon mijn gezin niet op de hoogte stellen dat ik was meegenomen. Dit gebeurt alleen bij terroristen en zware criminelen. Na 50 meter werd ik overgeplaatst in een anonieme auto van de recherche. Ik kreeg te horen dat we naar Friesland zouden gaan.

Niemand kon mij overigens vertellen wat ik verkeerd had gedaan en waarom ik naar Friesland werd gebracht. Bij navraag of ik mijn gezin op de hoogte mocht stellen, werd het OM gebeld en die verboden dat. In Den Oever werd ik weer overgeplaatst, dit keer in de auto van de recherche Friesland. In Leeuwarden aangekomen werd ik met mijn handen tegen de muur geplaatst, gefouilleerd tot op mijn onderbroek, moest ik alles inleveren tot en met mijn schoenen. Ik werd opgesloten in een cel met cameratoezicht voor 2,5 uur. Daarna pas kwam er een piketadvocaat die mij vertelde waar ik van werd beschuldigd.

Mijn gezin was al op de hoogte want precies 25 minuten na mijn arrestatie viel bij de gehele mainstream media een persbericht in de mail met mijn arrestatie. In het hele land stond ik met naam en toenaam in de pers. Volledig uit de context en natuurlijk zonder weerwoord, aangezien ik in beperking zat. Op hetzelfde moment werd de uitzending offline gehaald. Het was dus overduidelijk een gecoördineerde actie.

En dát voor een grap in een satirisch YouTube-programma. En oh ja, ik heb nooit meer iets gehoord. Niet van politie, niet van justitie. De mainstream media hebben mij trouwens tot op de dag van vandaag ook niet gebeld om mijn kant van het verhaal weer te kunnen geven.

Recapitulatie

Dit relaas van Jan Roos is natuurlijk super schokkend – het is op zich een ultiem knock out-argument tegen iedereen die deze censuur-rechtszaken met spitsvondige juridische argumenten poogt goed te praten. Het feit dat Jan Roos niemand op de hoogte mocht stellen, dat het ‘feit’ waarom hij werd opgepakt evident satirisch van aard was, en dat er onmiddellijk een persbericht was uitgegaan, bewijst dat het om een gecoördineerde campagne gaat, een afschrikbewind.

Next in line is Raisa Blommestijn – u kent haar van haar proefschrift over de Weimar-republiek, haar rol als presentatrice bij Ongehoord Nederland, en als auteur van het voorwoord van mijn boek De Greep op de Publieke Opinie (2023). Zij verklaarde het volgende:

Raisa Blommestijn: “Op 5 december 2024 werd ik veroordeeld tot 80 uur taakstraf, waarvan 40 uur voorwaardelijk, omdat ik migranten die zich schuldig maakten aan een zeer gruwelijk geweldsdelict en poging tot doodslag, in navolging van FVD-politicus Gideon van Meijeren ‘negroïde primaten’ noemde.

Volgens het ‘geheel onafhankelijke’ justitieapparaat ben ik – degene die benoemt hoe ernstig het gesteld is met het geweld van migranten in dit land – het ultieme kwaad en moet met mij wél keihard worden afgerekend.

Het ligt op zich voor de hand: ik ben nu eenmaal geen migrant, ben niet zielig en ook niet zwakbegaafd. Sterker nog, ik zet mij in om het gedrag van die zielige migranten die zich schuldig maken aan moord, doodslag, (groeps)verkrachting en ernstig geweld keihard te veroordelen. En dat maakt me vogelvrij voor justitie. Welkom in de Nederlandse ‘rechtsstaat’!”

Waarvan akte. Haar advocaat, Hakan Külcü, verdedigde Blommestijn in een zaak tegen de eerder genoemde Sidney Smeets. Hierop gebeurde er nog iets schokkends. Smeets diende namelijk een klacht in tegen Külcü in zijn hoedanigheid als advocaat, waarin hij het pleidooi aanvalt dat Külcü hield om Blommestijn te verdedigen.

Toen ik hierover navraag deed, stelde Külcü dat hij de indruk heeft “dat men de grenzen qua aanval aan het opzoeken is om te zien tot en in hoeverre deze grenzen verder verlegd kunnen worden.” Volgens Külcü is het motief van progressieve krachten om dit te doen, om minderheden te “behoeden” tegen “vormen van onderdrukking” die zij in potentie zien aankomen. Het laat zich raden dat zij hierdoor – dus door zelfs de vrijheid van pleidooi van een advocaat te ondermijnen – zélf de onderdrukkers worden waartegen zij de maatschappij zogenaamd willen behoeden.

Richard de Mos – een belangrijke naam die beslist niet mag ontbreken in dit rijtje van illustere vervolgden. Op 21 april is hij vrijgesproken in een corruptiezaak, waarover hij verklaarde dat hij “er nooit aan gedacht had dat hij veroordeeld zou worden.” Immers, “Ik wéét dat ik geen grens ben overgegaan en een goed verhaal heb.”

De zware beschuldigingen die tegen hem werden ingebracht, heeft hij met verbijstering aangehoord. Ook verbaasde het Richard de Mos hoeveel privé-informatie werd geopenbaard over hemzelf, zijn familie en vrienden.

Richard de Mos: “Dat is heel intiem. Ze hebben je afgeluisterd, ze hebben je gevolgd. Ze weten alles van je: je ruzies, je hobby's, welke mensen je aardig vind en niet."

In 2023 leidde onrust over het wel of niet betrekken van Hart voor Den Haag tot de val van de coalitie. De VVD stapte eruit en na de zomer moest een nieuw college worden gevormd. Hart voor Den Haag had het voortouw, maar ondanks de vrijspraak bleef het hoger beroep boven de onderhandelingen hangen.

Richard de Mos: “De Partij voor de Dieren, SP en ChristenUnie/SGP vonden het heel spannend om met onze partij te onderhandelen. Er werd al snel gezegd dat ik geen wethouder mocht worden, terwijl ik ben vrijgesproken. Ze vinden altijd wel een reden. Mijn vertrekpunt dat ik wethouder werd, was de reden om meteen de stekker eruit te trekken.”

Het slepende verhaal blijft hem achtervolgen en leidt tot fysieke klachten en stressklachten. Het zal ook gelden voor alle anderen, die in dit artikel aan het woord kwamen.

Wie tot slot niet in dit indrukwekkende rijtje mag ontbreken is onze eigen Saul, van Saul's Place HQ. Saul van der Bijl was actief voor FVD Breda en was zelfs een tijdje fractievoorzitter, toen hij Marnix van Woudenberg verving. Hij werd onder handen genomen door Zeeman Confronteert, wat natuurlijk niet hetzelfde is als een rechtszaak aan je broek door de overheid, maar wat wel het einde van zijn politieke carrière betekende toen hij in de wandelgangen van het gemeentehuis onder druk werd gezet.

De advocaat Bram de Groen geeft aan dat n.a.v. die uitzending, er inderdaad een onderzoek tot een strafzaak is opgestart tegen Van der Bijl. Hij is verhoord door de politie maar de zaak werd geseponeerd wegens onvoldoende bewijs. Nadien is er nóg een poging gedaan om vervolging bij het Openbaar Ministerie af te dwingen: hiervan werd Van der Bijl pas na een periode op de hoogte gesteld. Toen is hij nogmaals door de politie ondervraagd.

De Groen stelt vast dat “het gerechtshof oordeelde dat er te weinig aanknopingspunten in het dossier voorhanden waren om de door aangeefster beschreven gebeurtenissen en/of aan cliënt verweten gedragingen te kunnen aanmerken als stalking of enig ander strafbaar feit”. Met dit in het achterhoofd, was het dan wel redelijk van de politiek in Breda om zich zó halsstarrig op te stellen?

De journalist Erik J.M. Verbeeck, verklaart het volgende:

“Saul van der Bijl werd door het Hof van beroep te Antwerpen op 14 april 2010 vrijgesproken. Nadat ik door Saul in kennis werd gesteld van wat Strongwood en Zeeman bedisselden kon ik niet anders besluiten dan dat hier politieke motieven aan de basis moeten liggen.”

Het is zoals Richard de Mos al stelde: “Ze vinden altijd wel een reden.” Met grof geweld wordt in de media iemands politieke profiel gesloopt – al volgt er in de rechtszaken achteraf vrijspraak – of was er zelfs al eerder vrijspraak geweest en blijkt alles een storm in een glas water – de schade is al aangericht. De ‘reputatieschade’ zal al helemáál nooit worden gerepareerd, omdat het je domweg niet wordt gegund.

Oneerlijk en kut – ook compensaties voor alle ondergane stress en geldelijke schade kun je vergeten. Wat is het leven in het hedendaagse Westen toch afgrijselijk. Gezegend zijn de simpelen van geest: zij begrijpen nog niet dat door het slopen van Gideon van Meijeren, Jan Roos en alle anderen in dit artikel, ook zij hun vrijheid verliezen.

Besef dat Sid Lukkassen degene is, die dit verhaal over de totale vernietiging van de vrijheid van meningsuiting, dus integraal heeft verzameld, in kaart gebracht en zowel voor Nederland als Vlaanderen, hier gepubliceerd op Saul's Place HQ.

Steun Sid via BackMe en schrijf je in voor Sids Nieuwsbrief. Nieuwsbrief-abonnees zijn harder nodig dan ooit!

1 note · View note