#Jung Hae-In | Explore Tumblr posts and blogs

hyunjinners · 1 year ago

Text

✧:･ﾟThe End Justifies The Means → Ahn Jun-ho x reader˚₊· ꒰🌀꒱

꒰ 命 𝐒𝐔𝐌𝐌𝐀𝐑𝐘 ꒱┊Although Jun-ho was in danger of defecting, he couldn't help but visit his lover, whom he was afraid he wouldn't be able to see for a long time.

꒰ 命 𝐏𝐀𝐈𝐑𝐈𝐍𝐆 ꒱┊Ahn Jun-ho x Fem!reader

꒰ 命 𝐆𝐄𝐍𝐑𝐄 ꒱┊fluff, angst (?)

꒰ 命 𝐖𝐀𝐑𝐍𝐈𝐍𝐆𝐒 ꒱┊some blood, mention of death, maybe some bruises from my baby Jun-ho 🥺🤏 (takes place in season 2)

꒰ 命 𝐖.𝐂 ꒱┊2,1k

꒰ 命 𝐀/𝐍 ꒱┊First chapter of the profile! I was a little insecure about posting because English is not my first language, but with the help of a translator, I hope my writing doesn't get so old-fashioned lol ^°^

I finished watching D✰P a while ago and I couldn't help but fall in love with Jun-ho (although I started watching because of another actor, who plays the 'villain')

I tried to leave the chapter with a more Jun-ho perspective, I hope it turned out well. I hope you like the chapter and don't forget to share and say what you think of the chapter. Stick with the chapter and have a good read! 💙🌊

⊹₊˚ʚ❛Masterlist❜ɞ

IT'S been a few days since Jun-ho deserted the army for a greater cause. From the beginning he was aware of the danger he was putting himself in but his head still throbbed every time he…its first and also fails. It cost him his life. A life that could have been saved if not for his carelessness. He thinks about it every day and once he had a thin thread of hope, hoping that he could at least reveal the truth even if he couldn't bring that life back, he couldn't help but grasp the thin, dangerous thread.

He was tired but he wouldn't confess. In addition to working on a plan to reveal the flash drive's catastrophic contents, he was also exhausted from running away whenever he had any chance of getting hold of it. Jun-ho wasn't stupid, he knew how things work and that's why he was cautious and smart in every detail of what he did so as not to be tracked.

However, more than physically tired, he was emotionally and mentally exhausted. He's been through a lot of hard things since he gave you one last hug keeping his promise that he'd be back soon - which was to be expected as they were both aware that not everything is smooth sailing - but he wasn't expecting such a weight to be placed on his shoulders.

He missed you. Every single day. He thought about calling you all the time but his pride got the better of him, thinking he might sound desperate - or maybe the faint feeling that maybe you cared about him too much to the point of making your heart ache. He cared more about you than himself.

And it was this very thought that made him have a slight hesitation at the thought of visiting you. Jun-ho was aware that you knew everything and that you had certainly received a visit from your superiors only to upset you even more. But he needs to see you, feel you. He needed your hug, your words of comfort, your kiss, your way of being. But at the same time that he looked forward to it, he understood that it was risky. But everything good is worth the risk, isn't it?

You were sitting on your apartment floor staring at - or at least trying to - your laptop screen finishing a college essay. It wasn't really working for you, as everything you did, every key you clicked was a thought going through your mind leading you to think of Jun-ho.

You had received a visit from the superiors of Jun-ho, your boyfriend, just over three days ago. You initially wanted to appear strong, not just in front of men, for herself maybe. You really tried, but you couldn't hold back the tears. What if he got hurt? What if I unintentionally hurt other people? What if I can never see him again? These were some of the thoughts that came to mind.

Jun-ho was more than just a childhood sweetheart, more than your boyfriend, he was your soul mate, the perfect being that was specially predestined for you. You didn't believe much in legends or reincarnation, but you knew they were meant to be connected, perhaps by fate, or the red thread that believed to unite you. He was different, unique, perfect. You couldn't live without him and he was aware of that. So what's the point of him doing this to you?

You felt that if he made a misstep you probably wouldn't see each other any time soon. It's been almost two years apart, imagine years being separated by simple and useless bars? Pieces of metal that could destroy relationships for the simple fact of arresting a person who only wanted to reveal the truth that many so-called "superior" feared.

You didn't know about the pen-drive's contents, in fact, almost nobody did. But, if they're not measuring efforts to take power for themselves, even if it might cost Jun-ho's life, so you knew it wasn't anything too nice or light. Definitely a problem. A problem that Jun-ho-your Jun-ho got into because he couldn't stand still when he saw an injustice.

He's always been like that. From childhood, from when you grew up and your father didn't approve of your relationship with him, but he still didn't give up. Because he was stubborn and kind and above all he had a good heart. You love him for small but significant things like that that shape his personality and character. You've always seen it, since when you were just two little beings running around the neighborhood, at the same time, whenever there was a chance, Jun-ho would protect you, even if it sometimes cost him scolding. Always when they did something stupid, he took over, because he wanted to protect you from all the evil in the world. Because he always loved you.

Only now the roles were reversed. And this situation wasn't like when you were a kid, it's just riskier. You wanted to protect him from all harm, from all these evil people who only thought about their own noses and reputation. His heart ached whenever he imagined everything he had gone through so far because of people like that, for all the times - even if hesitantly - he called you because he wasn't feeling well with all the pressure and nagging from his seniors.

Your soul felt that he would look for you just like the nights he called you. And you've just been waiting, be it the doorbell sound or even the phone ringing.

And like a cue to fate, your doorbell rings. A slight fright invades you, but you don't let go, just getting up towards the door. When she opened it, a tall man had his back turned while wearing a navy blue sweatshirt that covered his head with a hood, preventing anyone from seeing him. He looks frantically up and down the building's hallway, as if expecting someone to suddenly grab him.

"May I help you?" He turns when he hears her voice. It was him. Jun-ho, who had been missing for days. He stares at you for a while, until he raises his finger towards his mouth, asking for silence. He deftly pushes you aside, stepping inside and locking the door behind him. You still stare at him in bewilderment. Not just finally seeing him, of course that was part of it, but he was different.

His hair had grown out a little since I last saw him - he'd shaved it off for the army - he was more robust, his arms were strong and steady, his face had some fresh bruises. You put your hands over your mouth in shock. Her eyes water at the sight of him hurt and tired. He holds out his arms, cradling you in a tight hug.

You reciprocate by squeezing him as if you can no longer see him. She didn't want it to be his last hug, so she held him tight. He didn't seem bothered, on the contrary, he deepened the hug, hiding his face in the crook of her neck. You felt your uneven breathing tickle your neck, but it didn't bother you. I knew he needed this. You needed this, you needed him.

He pushed you away when he felt your jacket wet, not out of annoyance but concern. I didn't want to see you cry, you didn't deserve this. None of that. No one really deserved it. He felt in his skin how much the greed of people who identify themselves as superiors just because of a position or a social position, it can harm people who just want to survive in this difficult world where they fight by their own arm, not stepping on other people to ascend.

He gently runs his fingers - now not as soft as before - pass over her soft skin and now wet from the tears that flowed down through the mixture of feelings that squeezed her chest like longing, anxiety, maybe a little fear. "Don't cry, my love…I'm sorry. I didn't want you to go through this." "Where are you Jun-ho? Do you- do you know how worried I was? I was so, so scared that I would never see you again." You didn't want to sound so desperate, but your voice gave it away. Your face that was now covered by your own hands, rested on his firm chest, which just hugged you again while stroking your hair.

"I'm sorry. Really. I…I'm here now, okay?" He kisses her forehead. He missed her smell, her embrace. The way you cried together and for him.

"Oh Jesus! Look at you, oppa!" Now calmer, you caress Jun-ho's face that was stained with blood in some small cuts, in addition to the slight mixture of green, yellow and purple tones that painted almost imperceptibly in the region of his eye. "Who was the idiot that did this to you? Argh! Come here" you take him to the couch in the living room, running to the bathroom to get the first aid kit and coming back as fast as you can. You disinfect your wounds as carefully as you can, as if your skin is incredibly sensitive. He lets out a low chuckle, watching you in his concentration.

"What is it? Did I hurt you?" You look scared. He cups the right side of his face with his hand, taking advantage of the closeness to place a tender kiss on her lips. "I think it's cute that you're worried about hurting me even though I'm all torn up like that, that's all." You smile toothlessly upon hearing his statement. It was obvious that the situation was concerning but you could still see how hard he was trying to make you comfortable and calm, even though it was a mess outside.

"You'll be fine, won't you?" Her expression changes as she whispers to him, fear apparent in her voice. "I will. I promise you, I will come back to you safe and sound." The ghost of a smile is exposed on her face. "I don't want to ask what's on that flash drive but I'm sure you're doing it for a good reason. I want you to know that you are strong and that you will get through this. I believe and trust you and I know you will do the right thing with the power you have in your hands. Just don't, please leave me. Do what you have to do but…come back to me. I need you." You intertwine your hand in his. Tears form in Jun-ho's eyes causing his voice to crack a little when speaking.

"Thank you for trusting me. I don't deserve your love. I will never leave you, I love you. It's complicated, I don't want you to get involved. Just wait for me." He gets up towards the door, but stops as soon as he hears her announcement.

"...your boss visited me. He asked me to call if you showed up. What should I do?" He turns. A few seconds pass as he just stares back at you.

"Call him."

"What?"

"You can call. I need to talk to him."

"What if you get caught?"

"I won't, I know what to do." He had a plan, you could feel it. You obey, picking up your cell phone and after dialing the number passing it to him. You didn't know what was coming, and you hated more than anyone else just to watch and not be able to do anything, but everything in your power you would do. By Jun-ho.

꒷꒦ ⊹ ๑ ❛original by:: @hyunjinners ¡ Like×reblog❜ =͟͟͞♡ ‧ ˚ ₊

95 notes · View notes

korelist · 2 years ago

Text

SOMETHING IN THE RAIN // KDRAMA DİZİ YORUMU

UYARI : Yazılar genel olarak spoiler içerebilir. İçermeyedebilir.

İmdb puanı: 8,1 Benim Puanım: 7

Drama: Something in the Rain / Pretty Sister Who Buys Me Food

Hangul: 밥 잘 사주는 예쁜 누나

Director: An Pan-Seok

Writer: Kim Eun

Episodes: 16

Date: 2018

Language: Korean

Country: South Korea

Cast: Son Ye-Jin, Jung Hae-In, Jung Eugene, Wi Ha-Joon

Kadının büyük olduğu bir aşk hikayesi daha karşımıza çıkıyor. Kesinlikle çok naif, dopdolu bir aşk hikayesi. Konusu, otuzlu yaşlarındaki Yoon Jin-A (Son Ye-Jin) ve yirmili yaşlarındaki Seo Joon-Hee (Jung Hae-In)’nin aralarındaki ilişkiyi anlatıyor. Jin Ah bir kahve şirketinde müdür olarak çalışmaktadır. Joon Hee ise aynı bina içerisinde bilgisayar oyun sektöründeki başka bir şirkette çalışmaktadır. Konu Joon-Hee’nin Amerika’daki şubeden Kore’ye dönmesi ile başlıyor. Joon-Hee ‘nin ablası Jin Ah’ın en yakın arkada��ıdır. Aynı zamanda Jin-Ah’ın kardeşi Yoon Seung-Ho (Wi Ha-Joon) ile Joon-Hee yakın arkadaştırlar. Kısacası ablalar en yakın arkadaşken, kardeşlerde ayrıca yakın arkadaşlardır. Aralarındaki jenerasyon farkını buradan gözümüze sokuyorlar.

Dizide anlatılan aşk hikayesinin aynı sıra, Kore’de kadınların çalışma hayatına da çokça değiniliyor. Jin-Ah’ın çalıştığı şirkette yaşanılan açık açık gösterilen taciz olayları, kadınların kendilerine yer bulmaya çalışmaları, konuşmaktan ve bir şeyleri açığa çıkartmaktan çekinmeleri çok sert bir şekilde gözler önüne seriliyor. Arka planda bu konuları da dizi boyunca devam ettiriyorlar. O kadar devam ettiriyorlar ki bir süre sonra çok uzadığını ve abartıldığını düşünmeye başlıyorsunuz. Daha keskin ve net bir duruş bekliyorsunuz. Açık açık gördüğünüz tacizlere karşı elle tutulur kanıtlar olmasına rağmen, “sana kötü kadın derler aman sus” mantığı dizinin anlatmak istediği her şeye ters düşüyor gibiydi. Bu konular o kadar çok dizinin ana konusunu meşgul ediyor ki sanki iki ayrı dizi izliyormuş gibi hissetmeye başlıyorsunuz.

Asıl konuya dönecek olursak, Türk yapısına biraz ters gelebileceğini kabul ediyorum. Bizim kültürümüzde de birçok şeye ön yargı olduğu için, jenerasyon farkı olacak kadar büyük bir kadının kardeşi yaşındaki bir adamla beraber olması herkesin severek izleyeceği bir konu başlığı değil. Ama ne var ki, bizim de kültürümüzde ne yazık ki akraba evliliği diye bir gerçek var. Buna okey olup da iki yabancı insanın birbirini nasıl sevdiğine yorum yapmak kimsenin haddine olduğunu da düşünmüyorum. Aralarında herhangi bir kan bağı olmayan iki insanın din, dil, ırk, yaş farklılıkları olmaksızın birbirini sevmesi en doğal şey bence. Biri diğerinden daha değersiz olamaz. Aslında dizide de atla deve bir yaş farkı yok. Hatırladığım kadarı ile kadın adamdan 6-8 yaş büyük. Ve yan yana geldiklerinde bu farkı hissetmediğinize emin olabilirsiniz.

Son Ye-Jin 30larının sonlarına yaklaşmış çok klasik olgun bir kadın (Yoon Jin-A ) rolünde. Hayattan yorulmuş, aile baskısından bunalmış, iş yükü altında ezilmiş ayakta kalmaya çalışıyor. Bu açıdan benzer yaşlardaki kadınlar kendilerine yakın hissedeceklerdir, son derece gerçekçi anlatılmış. Burada bir parantez açayım, Son Ye-Jin’in oyuncu olarak çok düzgün bir kadın olduğun düşünüyorum. Duru bir güzelliği, sevimli bir yanı ve doğal bir oyunculuğu var. Bence her konuda ölçülü bir insan.

Seo Joon-Hee rolündeki Jung Hae-In ise çıtır bir delikanlı. Kadın karakteri ne kadar gerçekçi yazdılarsa, erkek başrolümüz de bir o kadar masalsı yazmışlar. Hem sevimli, hem karizmatik olsun demişler. Çok sevsin, çok güzel sevsin birde anlayışlı olsun demişler. Düşünceli olsun ama kısıtlayıcı olmasın demişler. Kadının çalışma hayatına, iş dünyasına ve aile baskısına bu kadar değinirken adamın hiçbir endişesi olmasın demişler. Beyimiz, çalışsam da olur çalışmasam da, orada da yaşarım bura da olur, evim varmış yokmuş çok önemli değil, aile desen zaten görüşülmüyor. Yani bir miktar bu karakterde gereksiz yükselmişler gibi geldi bana. Birde buna rağmen sanki büyük olan adammış gibi hem kendi ablasına hem de Yoon Jin-A’ya abilik yapıyor havası var.

Çift olarak açıkçası çok tatlıydılar. Diğer Kore dizilerinin aksine çok daha Avrupai bir havadaydı. Dokununca elektrik çarpmışa dönmediler. Öpünce zaman durmuş gibi kitlenmediler. Aralarındaki elektrik çok doğaldı. Bununla ilgili kamera arkası görüntülerini de izlemiş biri olarak, kesinlikle çiftin arasında ayrıca bir çekim olduğunu söyleyebilirim. İkili ile ilgili dizi sonrasında birçok haber çıkmış olmasına rağmen bu bilgi doğrulanamadı. Ancak dizideki uyumu birbirlerinden son derece hoşlanmalarına bağlıyorum. Zaten çok değil, 1 sene sonra Son Ye-Jin’in hayatına Hyun Bin faktörü girdiği için bu söylentilerinde bir önemi kalmadı. Yaşı yaşına, huyu huyuna mükemmel çift oldular.

Dizide sevmek ve sevilmek kavramları çok güzel anlatıldı. Birçok sorun çıkmasına bir sürü engelleri olmasına rağmen birbirine tutunan iki insanı gördük. Gördük görmesine ama diğer yandan da zorlukları kendim çözebilirim çabalarını, gereksiz birbirinden gizleme, yalan söyleme gibi durumları da vardı. Bu inanılmaz rahatsız ediciydi. Kore dizilerini yanlış anlama sahnesi çekmedikleri için çok seviyorum. Bu tarz detaylar ile de Kore dizilerinin standartları dışına çıkmıştı. Güzel bir anlamda olmadığını söylemeliyim. Gerçek tespitleri olan inanılmaz durağan bir diziydi. Bu nedenle herkesin rahat seyredebileceği ve sevebileceği bir yapım olduğunu düşünmüyorum.

Gelelim dizideki ANNE terörüne. Aman yarabbi... Tam şu noktada neden diye sormak istiyorum. Dizilerin kadrolu annesi oynasa böyle olur muydu, ahh ah. Bir anne düşünün, ağzına kürekle vurmak istiyorsunuz. Diziyi izlemeden önce bu yoruma denk gelmiştim. Kore’de aileler çok baskıcı olabiliyor, Türklerde de var bu, çok yadırgamamak lazım diye düşünmüştüm. Ama öyle değil. Bu seferki anne anlatılmaz yaşanır. Fantastik dizilerdeki kötü karakterlere taş çıkartır. Anne candır, canandır, eli ayağı öpülür. Bu karakter anne kavramına bile tersti. Hayır bu arada bu annenin çocukları, biri otuzların biri yirmilerin sonuna gelmiş. Ekonomik özgürlüklerini eline almış insanlar. Bu ne biçim bir karakter yaratımıdır. Sevmediğim bir diğer şey de bu annenin bu kadar mantıksız tavır ve davranışları karşısında ses çıkartmamalarıydı. Aman annem dedi yapalım, aman üzülmesin, aman hürmet olsun. Ya bir uzaklaşın lütfen ya…

Geldik sonuna, izlediğim en saçma sapan dizi finaliydi. 12.bölümden sonra adeta bu dizi bitti, başka bir dizi başladı. Zaten durağan olan diziyi, ikilinin arasındaki dinamik götürüyordu. 12den sonra ne olduysa, artık senariste mi bir şey oldu bilmiyorum, her şey anlamsız ve amaçsızdı. Çok spoiler olabilir izlemeyen okumasın ama, çocuk her şey o kadar yolunda giderken bir anda Amerika şubesine neden başvurdu. Kıza da kabul edilince hadi gidiyoruz dedi. Kız da bana söylemeden neden böyle bir şey yaptın diye kızması gerekirken, ben gelmem dedi. O da saçmaydı zaten, seni burada tutan burada kalmanı gerektiren hiçbir şey yokken neden gelmem dedin. Hadi kariyer falan dedik. E işi de bıraktın. Yani sonunda kimin neyi neden ne düşünerek yaptığı belli olmadığı 4 bölüm izledik. Diziden kopuk, hiçbir temeli olmayan, dram katmak için yazılmış saçmalıklardı. Ve evet bu durum son bölümün sonuna kadar uzatıldı. Sonunda ise 5 dakikalık bir sahne ile bağladı bitirdiler.

Son olarak dizi müziklerine de değinelim. Dizinin ne kadar Avrupai olduğundan bahsetmiştim. Dizi müziklerine de bu çizgide karar verilmiş. Seçilen şarkılar muazzamdı. Carla Bruni, Bruce Wills gibi isimlerin seslendirdiği unutulmaz parçalar dinledik. Ama çok dinledik. Yani iki şarkının telifini aldık diye, bütün sahnelere yapıştırmışlar aynı müziği. Bir de aynı parçayı farklı kişilerin yorumları ile tekrar tekrar yapıştırmışlar. Müzik klibine dönüyor bir noktadan sonra.

Toparlarsak, durağan hikayeleri seviyorsanız ve sıcak bir aşk hikayesi izlemek isterseniz 12 bölüm izleyip kapatıp kaldırabilirsiniz.

OST:

Carla Bruni - Stand by your man

Raven Melus

BAŞKA NELER VAR ?

FOTOĞRAFLAR

#Something in the Rain #Son Ye-Jin #Jung Hae-In #Jung Eugene #Wi Ha-Joon #kdrama #dizi #yorum #eleştiri #inceleme

1 note · View note