#Jose Corazon de Jesus

[siinagtalaa]

Sintesis ng Mga Tula ni Jose Corazon de Jesus

Si Jose Corazon de Jesus ay isang taong may kakayahang sumulat. Marami siyang mga gawa mula sa kanyang mga tula tungkol sa kalikasan, kaluwalhatian, o isang bagay na personal, tulad ng pag-ibig. Ang mga tulang ito na isinulat ni de Jesus ay hindi lamang para ipakita kundi pati na rin sa pagkuha ng mga aral sa buhay.

Maaaring tumatalakay ang mga tula ni De Jesus tungkol sa buhay at kamatayan—kalikasan, sa pangkalahatan. Ang isang uri ng kalikasan ng tao, ang pagtitiwala, ay tinatalakay sa pamamagitan ng “Ang Buhay ng Tao”. Ang pagtitiwala ay mahalaga sa pagbuo ng magandang relasyon, samakatuwid, ang pagtitiwala sa mga tao ay dapat na maingat na piliin. Mga aral tulad ng kamatayan, tinalakay ng “Isang Punongkahoy”. Ang tiyak na tula na ito ay nagpapaalala sa atin na ang buhay ay napakaikli lamang para sa atin. Sa mga tulang ito, masusuri at mapag-isipang mabuti

Ang mga tula ay hindi lamang nagsasalita tungkol sa pangunahing katangian ng mga tao kundi pati na rin ang mga damdamin, partikular na ang pag-ibig. Tinatalakay ng “Sa Pamilihan ng Puso” ang tungkol sa kahulugan ng pag-ibig at kung ano ang ibig sabihin ng pagtitiyak dito. Samantala, pinag-uusapan ng “Kahit Saan” ang pagmamahalan nang walang pasubali sa kabila ng distansya ng dalawang magkasintahan. Dalawa sa magkakaibang tula na ito ay may dalawang ideyang tinalakay ngunit isang kinalabasan ang sinabi: ang kahulugan ng pag-ibig at kung ano ang mayroon ito na nagpapaganda.

Ang buhay ay maraming bagay na maibibigay, bukod dito, ang mga tao ay sakop din ng iba't ibang aspeto tulad ng takot, pananabik, pati na rin ang pag-ibig. Ang mga tula ni De Jesus ay mga patotoo ng mga damdaming ito, na kumakatawan sa mga ito nang maayos sa pamamagitan ng mga nakasulat na gawa. Ang mga gawaing ito ay patuloy na mabubuhay habang kinukuha natin ang mga natutunan mula sa kanila at ilalapat ang mga ito sa ating buhay.

[claricia-greatbooks-jcdj]

Pagsusuri sa limang tula ni Huseng Batute

Ang Pamana

Isang araw, ang ina ko'y nakita kong namamanglaw sa pilak ng kanyang buhok na hibla ng katandaan

naglilinis ng marumi't mga lumang kasangkapan,

Nakita kong ang maraming taon noon kahirapan; sa guhit ng kanyang pisnging lumalalim araw-araw nakita kong ang maraming taon noon namamanglaw,

at ang sabi,"itong piano'y sa iyo ko ibibigay,

ang kubertos nating pilak ay kay itang maiwan, mga silya't aparador sa kay titong ibibigay sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.

Pinilit kong pasayahin ang lunkot ng kanyang mukha tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa. Subalit sa aking mga mata'y may namuong mga luha na hindi ko mapigilan at hindi ko masansala; naisip ko ang ina ko, ang ina kong kaawaawa tila kami'y iiwan na't may yari nang huling nasa

at sa halip na na magalak sa pamanang mapapala sa puso ko'y dumalawa ang malungkot na gunita,

napiyak akong tila isang kaawaawang bata,t

niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.

Ang ibig ko sana nanay, kita,y aking pasayahin at huwag ko nang makitangikaw'y malulungkot man din,

O! Ina ko, ano ba ang naisipang pag hatiin

Ang lahat ng kayamanang naiwan mo sa amin? "wala naman"- yaong sagot ko,"baka ako'y tawagin ni Bathala, ang mabuti'y malaman mo ang habilin itong piyano,iyang silya't salamin pamana ko sa inyong bunsong ginigiliw...

"Ngunit Inang," ang sagot ko, "ang lahat ng kasangkapan ang lahat ng yaman dito ay hindi ko kailangan ang ibig ko'y ikaw inang

Hininhiling ko sa Diyos na ang pamana ko'y ikaw.

Aanhin ko ang piyano kapag ikaw ay namatay ni hindi ko matugtug sa tabi ng iyong hukay ang ibig ko'y ikaw inang

at mabuhay ka na lamang inililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman ni hindi ka maaaring mapantayan ng daigdigan ng lahat ng ginto rito pagkat ikaw, Oh! ina ko

Ikaw'y wala pang kapantay.

Pagsusuri:

Ang tulang “Ang Pamana” ay tungkol sa isang anak na nakikita at malalim na napapansin ang unti unting pagtanda ng kaniyang ina. Ang ina niya ay naglilinis nang marumi at lumang gamit, tila hinahanda ang mga ito para ipamana na sa kaniyang mga anak dahil siya’y namamaalam na. Ito ay eksenang mapanakit sa isang anak na kahit pilitin niyang ngumiti ay hindi niya magawa.

Sa kabila niyan ay pinakita at pinaramdam niya sa kaniyang ina na wala siyang kapantay, lalo na ang mga materyal na bagay. Hiniling pa niya sa Diyos na lahat ng pamana ay kaniyang ipagpapalit para makapiling ang kaniyang inang mahal.

Ito ang tulang maantig ang kahit sinong makakabasa o makakarinig, kahit sa tula ay nabanggit na munting yaman lamang ang ipapamana, sa totoong buhay, kahit anong material na bagay ay hindi papantay sa pagmamahal at presensya ng iyong ina, ama o kahit sinoong tumayo bilang magulang mo.

Sa dulo ng tula, ang anak ay nananalangin sa Diyos na ang pamana niya ay ang kanyang ina. Ipinapahayag niya na walang anuman sa mundo ang maaaring kapantay sa halaga ng kanyang ina. Ito ay isang paglalarawan ng malalim na pagmamahal at pag-aalaga ng isang anak sa kanyang ina, na nagpapakita ng kahalagahan ng pamilya at pagmamahal sa kabila ng anumang kalagayan o yaman.

-----------------------------------------------------

Kahit Saan

Kung sa mga daang nilalakaran mo,

may puting bulaklak ang nagyukong damo

na nang dumaan ka ay biglang tumungo

tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . .

Irog, iya’y ako!

Kung may isang ibong tuwing takipsilim,

nilalapitan ka at titingin-tingin,

kung sa iyong silid masok na magiliw

at ika’y awitan sa gabing malalim. . .

Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa

at sa langit nama’y may ulilang tala

na sinasabugan ikaw sa bintana

ng kanyang malungkot na sinag ng luha

Iya’y ako, Mutya!

Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga,

isang paruparo ang iyong nakita

na sa masetas mong didiligin sana

ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . .

Iya’y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan

ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw,

kundi mo mapahid sa panghihinayang

at nalulungkot ka sa kapighatian. . .

Yao’y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako,

akong totohanang nagmahal sa iyo;

hindi kalayuan, ikaw ay tumungo

sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . .

magkikita tayo!

Pagsusuri:

Sa pagkakabasa ko sa una hanggang pangalawang talata, ako ay kinilig at natuwa dahil ang tulang ito ay tila mukha ng inosenteng pag-ibig na nihihiya pa ngunit talagang nais makapiling ang taong inaalayan niya ng tula at pilit-pilit na sinasabing siya ay lagi lamang malapit sa kanya, ang bulaklak natumungo nang siya’y lumapit at ibong sa kanya ay umaawit. Iyan ang dahilan kung bakit napili ko agad ang tulang ito ni Jose Corazon De Jesus para isama sa aking blog.

Ngunit, pagsapit ng mga sumusunod na talata, nagtataka ako dahil gumamit ang makata ng mga linyang “malungkot na sinag ng luha;”” paruparong wasak ang pakpak at nanlalamig na.” Ang tanong sa aking isip habang binabasa ko ang tula ay “Hindi ba ‘to masayang tula tungkol sa pag-ibig?” Hanggang sa matapos ko ang tula. Hindi pala ito masaya, ito  pala ay tungkol sa taong sumakabilang buhay na at gustong wikain sa kaniyang mahal na siya huwag na siyang malumbay dahil ang pagmamahal niya ay hindi natapos, hindi man siya kapiling, lagi siyang nagbabantay at sa dulo, sila’y muling magkikita.

-----------------------------------------------------

Ang Magandang Parol

Isang papel itong ginawa ng lolo

may pula, may asul, may buntot sa dulo;

sa tuwing darating ang masayang Pasko

ang parol na ito’y makikita ninyo.

Sa aming bintana doon nakasabit

kung hipan ng hangi’y tatagi-tagilid,

at parang tao ring bago na ang bihis

at sinasalubong ang Paskong malamig.

Kung kami’y tutungo doon sa simbahan

ang parol ang aming siyang tagatanglaw,

at kung gabi namang malabo ang buwan

sa tapat ng parol doon ang laruan.

Kung aking hudyatin tanang kalaguyo,

mga kapwa bata ng pahat kong kuro,

ang aming hudyatan ay mapaghuhulo:

“Sa tapat ng lolo tayo maglalaro.”

Kaya nang mamatay ang lolo kong yaon,

sa bawat paghihip ng amihang simoy,

iyang nakasabit na naiwang parol

nariyan ang diwa noong aming ingkong.

Nasa kanyang kulay ang magandang nasa,

nasa kanyang ilaw ang dakilang diwa,

parang sinasabi ng isang matanda:

“Kung wala man ako’y tanglawan ang bata.”

Pagsusuri:

“Ang Magandang Parol” ni Batute na ata ang paborito kong tulang isinulat niya. Napakaganda ng mensahe nito. Ako ay may ama na nakita ko kung pano naging lolo ng aking mga pamangkin at ako’y isang apo rin. Sa aking nakikita at base sa mensahe ng tula, ang mga lolo ang nagbigay kulay sa ating pagkabata. Lalo na sa mahalagang mga okasyon kagaya ng pasko, ang kanilang prayoridad ay magbigay saya sa kanilang mga apo, kahit gamit lamang ay simpleng bagay, kanilang napagbibigay liwanag.

Ang mga lolo, mula sa simula ng pagiging magulang, hanggang sa kanilang huling hantungan, ang kanilang binuo na kanila ring naiwan ay para sa kinabukasan ng kaniyang mga mahal na apo. Ang mga aral na kaniyang tinuro at mga ginawa niyang ni bahid ng pag-iisip para sa sarili ay wala, sumasalin sa ganda ng isang parol, kahit malamig ang pasko at ito’y napapalad na ng hangin, nanatiling nakakapit at nag niningning.

-----------------------------------------------------

Ang Pagbabalik

Babahagya ko nang sa noo’y nahagkan,

Sa mata ko’y luha ang nangag-unahan;

Isang panyong puti ang ikinakaway,

Nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan:

Sa gayong kalungkot na paghihiwalay,

Mamatay ako, siya’y nalulumbay!

Nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas

Pasigaw ang sabing, “Magbalik ka agad!”

Ang sagot ko’y “Oo, hindi magluluwat!”

Nakangiti akong luha’y nalaglag…

At ako’y umalis, tinunton ang landas,

Nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; Lubog na ang araw, kalat na ang dilim,

At ang buwan nama’y ibig nang magningning:

Maka orasyon na noong aking datnin,

Ang pinagsadya kong malayang lupain:

Kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim,

Ang nagsisalubong sa aking pagdating.

Sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok,

Pinatuloy ako ng magandang loob;

Kumain ng konti, natulog sa lungkot,

Ang puso kong tila ayaw nang tumibok;

Ang kawikaan ko, “Pusong naglalagot,

Mamatay kung ako’y talaga nang kulog!”

Nang kinabukasang magawak ang dilim,

Araw’y namimintanang mata’y nagniningning;

Sinimulan ko na ang dapat kong gawin:

Ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim;

Nang magdidisyembre, tanim sa kaingin,

Ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin.

At ako’y umuwi, taglay ko ang lahat,

Mga bungang-kahoy, isang sakong bigas;

Bulaklak na damo sa gilid ng landas,

Ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag;

Nang ako’y umalis, siya’y umiiyak…

O, marahil ngayon, siya’y magagalak!

At ako’y lumakad, halos lakad takbo,

Sa may dakong ami’y meron pang musiko,

Ang aming tahana’y masayang totoo

At nagkakagulo ang maraming tao…

“Salamat sa Diyos!” ang nabigkas ko,

“Nalalaman nila na darating ako.”

At ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan,

Mata’y napapikit sa aking namasdan;

Apat na kandila ang nangagbabantay;

Sa paligid-ligid ng irog kong bangkay;

Mukha nakangiti at nang aking hagkan;

Para pang sinabi “Irog ko, paalam!”

Pagsusuri:

"Ang Pagbabalik" ni Jose Corazon de Jesus ay tula na naglalarawan ng pag-ibig at ang paghihintay sa pagbabalik ng minamahal. Ito ay tunog maikling kwento na nakaayos bilang tula.

Sa istorayang ito, ang persona ay nagbabalik mula sa isang paglalakbay, siya ay puno ng saya at pag-asa na makita muli ang kanyang minamahal. Sa pagbalik niya, siya ay nagsakripisyo ng matindi. Ginawa niya ang lahat para patunayan ang kanyang na pagsinta sa pamamagitan ng mga gawain, tulad ng pag-araro, pagtatanim, at paghahanda ng mga handog para sa kanyang irog.

Nguni, sa huli, ang nagsasalita ay bumabalik sa payapang lugar kung saan nag-aabang ang kanyang irog. Isang trahedya ang sumalubong sa kanya, ang kanyang mimamahal ay wala na. Ang tulang ito  ay nagbibigay halagaha sa pagmamahalan at ang lakas ng pag-asa sa kabila ng paghihintay at paglisan. May kontradisyon din na namagitan sa pag-alis para sa maibigay ang magandang buhay sa iyong minamahal o ang pananatili kapalit ng paghihirap ninyong dalawa.

-----------------------------------------------------

Bayan Ko

Ang bayan kong Pilipinas

Lupain ng ginto’t bulaklak

Pag-ibig na sa kanyang palad

Nag-alay ng ganda’t dilag.

At sa kanyang yumi at ganda

Dayuhan ay nahalina

Bayan ko, binihag ka

Nasadlak sa dusa.

Ibon mang may layang lumipad

kulungin mo at umiiyak

Bayan pa kayang sakdal dilag

Ang di magnasang makaalpas!

Pilipinas kong minumutya

Pugad ng luha ko’t dalita

Aking adhika,

Makita kang sakdal laya.

Pagsusuri:

“Ang bayan ko” ay awitin na naririnig ko mula sa aking pagkabata kaya ibinilang ko ang tulang ito sa aking blog. Si Jose Corazon De Jesus ay makata ng pag-ibig ngunit kahit anong tema ang isulat niya, nakukuha ang emosyon na bumubuo sa isang istorya.

Walang kahulugan ang tulang ito noong ako ay bata pa dahil hindi ko naman ito naiintindihan ngunit ngayon, mas naiintindihan ko na kung bakit naisulat ito ni Batute. Ang tulang ito ay matagal nang nabuo at inalay pa sa kalagayan ng Pilipinas noong panahon na tayo ay sinakop ng mga dayuhan ngunit sa sitawasyon ng ating bansa ngayon, ang tulang ito ay angkop pa rin.

Hindi lamang ang kasalukuyang impluwensya ng ibang bansa sa ating pag-iisip sa pamamagitan ng internet kundi ang mga kapwa nating Pilipino ay ang nagkulong at patuloy na nagkukulong din sa atin. Itong kulungang binuo nila ay may mukha ng korapsyon. Hanggang ngayon, pangarap pa rin ang makita na malaya ang Pilipinas. -----------------------------------------------------

Sintesis ng mga tula ni Jose Corazon De Jesus Ang panitikang Pilipino ay pinaunlad na mabuti ni Huseng Batute sa pamamagitan ng pagsusulat ng libo-libong tula at iba pa. Siya ay makata ng iba’t ibang anyo ng pag-ibig, sa isang tao, sa mga magulang, sa bayan at iba pa. Karamihan ng tula niyang nabasa ko ay tungkol pag sumakabilang buhay ng isang tao o sa pag-ibig subalit lahat ng mga naisulat niyang tula ay may malalim na kahulugan, mga aral at minsan ding may katapusan na di mo inaasahan. Isa talaga siya syaman ng Pilipinas, napakahusay ng kanyang mga kasulatan, lahat ay may angkop na salita sa kahit anong tema, emosyon, simbolismo at talagang tumatatak sa mga mambabasa.

[napo-con-fritas]

Oíd mortales, tenemos la bandera más linda 💁🏻‍♀️

🇦🇷 Feliz día de la bandera 🇦🇷

[twobrothersatwork]

José María Vázquez (Mexican, 1765 - 1826), Portrait of Sister María Antonia del Corazón de Jesús (1814).

[josecdj]

Puso Ano Ka? ni Jose Corazon De Jesus

Kaisipan at Mensahe: Ang tulang ito ay nagpapakita ng kalituhan at kabalintunaan ng damdamin ng puso. Ipinapakita ng may-akda ang iba't ibang mukha ng puso—mapagmahal, masaya, at masakit. Binibigyang-diin ng tula ang dualidad ng emosyon na dala ng pag-ibig.

Kahalagahan sa Isyung Panlipunan: Sa konteksto ng kasalukuyang panahon, ang tula ay nagpapakita ng kahalagahan ng pagkilala at pagtanggap sa sari-saring damdamin. Sa harap ng pandemya at iba't ibang krisis, ang emosyonal na katatagan at pagkilala sa sariling damdamin ay mahalaga.

Kabuluhan para sa Pag-unlad ng Lipunan at Personal na Pagninilay: Ang pagkilala at pagtanggap sa damdamin ng puso ay nagbibigay-daan sa isang mas malalim na pag-unawa sa sarili at sa iba, na siyang susi sa mas maunlad at mapagmalasakit na lipunan.

[evrensadwrn]

Filipino history!

Balagtasan is a form of debate that is almost like poetry. The arguments must be recited in a rhyming manner. There are two sides, and the Lakandiwa(masc) & Lakambini(fem) are the ones who sit in between the debate and crown the winner.

The two debaters are called mambabalagtas.

The king of Balagtasan is Jose Corazon de Jesus, the father of Balagtasan is Francisco Baltazar— whom the act is named after.

The first ever form of Balagtasan is dated back to April 6 of 1924 between Florentino Collantes and Jose Corazon de Jesus(Huseng Batute)

In Cebu, this is called Pamalaye; in Ilo-Ilo it’s called Siday; and in Aklan and Cebu, it’s called Balitaw

[kuro-mii]

Tila Buhay ay Laro Lamang

Puso, Ano Ka? ni Jose Corazon de Jesus

Ang puso ng tao ay isang batingaw, sa palo ng hirap, umaalingawngaw hihip lang ng hapis pinakadaramdam, ngumt pag lagi nang nasanay, kung minsan, nakapagsasaya kahit isang bangkay.

Ang puso ng tao’y parang isang relos, atrasadong oras itong tinutumbok, oratoryo’y hirap, minutero’y lungkot, at luha ang tiktak na sasagot-sagot, ngunit kung ang puso’y sanay sa himutok kahit libinga’y may oras ng lugod.

Ang puso ay ost’ya ng tao sa dibdib sa labi ng sala’y may alak ng tamis, kapag sanay ka nang lagi sa hinagpis nalalagok mo rin kahit anung pait, at parang martilyo iyang bawat pintig sa tapat ng ating dibdib na may sakit.

Kung ano ang puso? Ba, sanlibrang laman na dahil sa ugat ay gagalaw-galaw, dahil sa pag-ibig ay parang batingaw, dahil sa panata ay parang orasan, at mukhang ost’ya rin ng kalulwang banal sa loob ng dibdib ay doon nalagay.

Mawawari natin na ang tulang ito ay nagsasasaad na kung ano ang puso ng isang tao. Maaaring sinasabi nito ay ang puso ay maraming anyo dahil sa ibat ibang klaseng taong meron nito, hindi lang sa pagmamahal na romantiko kundi sa kahit anong anyo ng pagpapahalaga at pagpapakatao makikita kung gaano kawalang katulad ang isang puso.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pag-ibig ni Jose Corazon De Jesus

Isang aklat na maputi, ang isinusulat: luha! Kaya’t wala kang mabasa kahit isa mang talata. Kinabisa at inisip mulang ating pagkabata, tumanda ka’t nagkauban, hindi mo pa maunawa.

Ang pag-ibig, isipin mo, pag inisip, nasa puso; pag pinuso nasa isip, kaya’t hindi mo makuro. Lapitan mo nang matagal ang pagsuyo…  naglalaho, layuan mo at kay lungkot, nananaghoy ang pagsuyo.

Ang pag-ibig na dakila’y aayaw ng matagalan, parang lintik kung gumuhit sa pisngi ng kadiliman. Ang halik na ubos-tindi, minsan lamang sa halikan, at ang ilog kung bumaha, tandaan mo’t minsan lamang.

Ang pag-ibig kapag duwag ay payapa’t walang agos, walang talon, walang baha, walang luha, walang lunos. Ang pag-ibig na matapang ay puso ang inaanod pati dangal, yama’t dunong nalulunod sa pag-irog.

Ang pag-ibig na buko pa’y nakikinig pa sa aral, tandang di pa umiibig, nakikita pa ang ilaw, ngunit kapag nag-alab na’t pati mundo’y nalimutan iyan, ganyan ang pag-ibig, damdamin at puso lamang!

Kapag ikaw’y umuurong sa sakuna’t sa panganib ay talagang maliwanag at buo ang iyong isip. Takot pa ang pag-ibig mo, hindi ka pa umiibig, pag umibig, pati hukay ay aariin mong langit.

Iyang mga taong duwag na ang puso’y mahihina, umibig man ay ano pa, di pag-ibig, kundi awa. Kailangan sa pag-ibig ay hirap at mga luha at ang duwag ay malayong sa pag-ibig dumakila.

Ang pag-ibig ay may mata, ang pag-ibig ay di bulag, ang marunong na umibig, bawat sugat ay bulaklak. Ang pag-ibig ay masakim at aayaw sa kakabyak, o wala na kahit ano, o ibigay mo nang lahat!

“Ako’y hindi makasulat at ang nanay, nakabantay.” Asahan mo, katoto ko, hindi ka pa minamahal. Ngunit kapag sumulat na sa ibabaw man ng hukay minamahal ka na niya nang higit pa kaysa buhay.

Kayo mga kabataang pag-ibig ang ninanais, kayo’y mga paruparong sa ilawan lumiligid. Kapag kayo’y umibig na, hahamakin ang panganib, at ang mga pakpak ninyo’y masusunog sa pag-ibig!

Ipinapakita ng tulang ito na hindi lamang saya at kilig ang dala ng pag ibig sa buhay ng isang tao, ang pag ibig ay may kalakip na sakit. Dahil ang pag ibig ay isang komplikadong bagay na hindi lamang sarili ang iniisip, at darating ang panahon na makakaranas ang isang taong nagmamahal ng sakit.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ang Buhay ng Tao ni Jose Corazon De Jesus

Inakay na munting naligaw sa gubat, ang hinahanap ko’y ang sariling pugad; ang dating pugad ko noong mapagmalas nang uupan ko na ang laman ay ahas.

Oh! ganito pala itong Daigdigan, marami ang sama kaysa kabutihan; kung hahanapin mo ang iyong kaaway, huwag kang lalayo’t katabi mo lamang.

Ako’y parang bato na ibinalibag, ang buong akala’y sa langit aakyat; nang sa himpapawid ako’y mapataas, ay bigat ko na rin ang siyang naglagpak.

Mahirap nga pala ang gawang mabuhay, sarili mong bigat ay paninimbangan, kung ikaw’y mabuti’y kinaiinggitan, kung ikaw’y masama’y kinapopootan.

At gaya ng isdang malaya sa turing ang langit at lupa’y nainggit sa akin; subalit sa isang mumo lang ng kanin, ako’y nabingwit na’t yaon pala’y pain.

At sa pagkabigo’y nag-aral na akong mangilag sa mga patibong sa mundo; kahit sa pagtulog, huwag pasiguro’t bangungot mo’y siyang papatay sa iyo.

Ang buhay ng tao ay parang kandila habang umiikli’y nanatak ang luha; buhat sa pagsilang hanggang sa pagtanda, ang luksang libinga’y laging nakahanda.

Ang palad ay parang turumpong mabilog, lupa’y hinuhukay sa ininug-inog; subalit kung di ka babago ng kilos, sa hinukayan mo’y doon mahuhulog.

Ipanapakita dito sa tulang ito na ang buhay ng tao ay hindi simple at maaaring dumanas ito sa hirap, dahil ganun ang buhay ng isang tao. Nabubuhay tayo sas realidad na mapait at masakit, na minsan kahit ayaw natin ito harapin ay kailangan dahil tayo ay may pangarap na gusto makamit.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ang Tren ni Jose Corazon De Jesus

Tila ahas na nagmula sa himpilang kanyang lungga, ang galamay at palikpik, pawang bakal, tanso, tingga, ang kaliskis, lapitan mo’t mga bukas na bintana.

Ang rail na lalakara’y nakabalatay sa daan, umaaso ang bunganga at maingay na maingay, sa Tutuban magmumula’t patutungo sa Dagupan.

O, kung gabi’t masalubong ang mata ay nag-aapoy, ang silbato sa malayo’y dinig mo pang sumisipol at hila-hila ang kanyang kabit-kabit namang bagon.

Walang pagod ang makina, may baras na nasa r’weda, sumisingaw, sumisibad, humuhuni ang pitada, tumetelenteng ang kanyang kampanada sa tuwina.

“Kailan ka magbabalik?” “Hanggang sa hapon ng Martes.” At tinangay na ng tren ang naglakbay na pag-ibig, sa bentanilya’y may panyo’t may naiwang nananangis.

Mababatid sa tulang ito kung paano nahalintulad ang transportasyon sa byahe sa buhay ng isang tao. Na kung paano tahakin ng isang tao ang buhay gamit kung nasaan siya ngayon at kung paano niya gagawing transportasyon ito sa susunod niyang destinasyon.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Manggagawa ni Jose Corazon De Jesus

Bawat palo ng martilyo sa bakal mong pinapanday alipatong nagtilamsik, alitaptap sa kadimlan; mga apoy ng pawis mong sa Bakal ay kumikinang tandang ikaw ang may gawa nitong buong Santinakpan.

Nang tipakin mo ang bato ay natayo ang katedral nang pukpukin mo ang tanso ay umugong ang batingaw, nang lutuin mo ang pilak ang salapi ay lumitaw, si Puhunan ay gawa mo, kaya ngayon’y nagyayabang.

Kung may ilaw na kumisap ay ilaw ng iyong tadyang, kung may gusaling naangat, tandang ikaw ang pumasan mula sa duyan ng bata ay kamay mo ang gumalaw hanggang hukay ay gawa mo ang krus na nakalagay.

Kaya ikaw ay marapat dakilain at itanghal pagkat ikaw ang yumari nitong buong Kabihasnan….. Bawat patak ng pawis mo’y yumayari ka ng dangal, dinadala mo ang lahi sa luklukan ng tagumpay.

Mabuhay ka nang buhay na walang wakas, walang hanggan, at hihinto ang pag-ikot nitong mundo pag namatay.

Sa tulang ito napapakita ang pagiging mapanahon nito kahit matagal na ginawa ito ng may akda. Dahil hanggang ngayon mababatid natin ang hirap at sakripisyo ng mga manggagawa para sa mga nasa itaas.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Isang Punong Kahoy ni Jose Corazon De Jesus

Kung tatanawin mo sa malayong pook, Ako'y tila isang nakadipang krus; Sa napakatagal na pagkakaluhod,                                           Parang hinahagkan ang paa ng Diyos. Organong sa loob ng isang simbahan Ay nananalangin sa kapighatian, Habang ang kandila ng sariling buhay, Magdamag na tanod sa aking libingan… Sa aking paanan ay may isang batis, Maghapo’t magdamag na nagtutumangis; Sa mga sanga ko ay nangakasabit Ang pugad ng mga ibon ng pag-ibig. Sa kinislap-kislap ng batis na iyan, asa mo ri'y agos ng luhang nunukal; at tsaka buwang tila nagdarasal.

Ako’y binabati ng ngiting malamlam. Nagpapahiwatig sa akin ng taghoy; Ibon sa sanga ko'y may tabing ng dahon, Batis sa paa ko'y may luha nang daloy. Ngunit tingnan niyo ang aking narating, Natuyo, namatay sa sariling aliw; Naging krus ako ng magsuyong laing At bantay sa hukay sa gitna ng dilim. Wala na, ang gabi ay lambong na luksa, Panakip sa aking namumutlang mukha; kahoy na nabuwal sa pagkakahiga, Ni ibon ni tao'y hindi na matuwa! At iyong isipin nang nagdaang araw, isang kahoy akong malago’t malabay; ngayon ang sanga ko'y krus sa libingan, dahon ko'y ginawang korona sa hukay.

Ang realidad na lahat ng tao ay mamamatay ay sinaad nang mas malalim ng tulang ito. Na kung paano mag-isip ang isang taong nasa hukay na ang kalahati ng katawan. Na kung paano nila tanggapin ang kapalaran nila na hindi nila aakalaing mangyayari agad.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sintesis

Sa anim na tula na aking sinaad nabatid ko kung paano talakayin ni Jose Corazon De Jesus ang mga bagay na naranasan niya nung sinulat niya ang mga tulang iyon. Ngunit sa tagal ng mga tulang ito mararamdaman mo pa rin ang pagiging napapanahon nito, dahil makikita natin sa araw araw na buhay natin kung ano ang dinudulot ng pag ibig sa atin. Kung ano ang dinadanas pa rin ngayon ng ating mga manggagawa, at kung paano may mga nagsasawalang bahala sa buhay na meron sila. Na tila para tayong pinaglalaruan ng buhay.

[elijah-escondo]

Ang Aking Review Tungkol Sa Mga Tula Ni JOSE CORAZON DE JESUS (5 min read)

Ang tulang "Kamay ng Birhen" (1929) ni Jose Corazon de Jesus ay isang kaibig-ibig, makabagbag-damdaming tula sa Tagalog kung paano siya binago ng kanyang pagmamahal sa isang babae para sa ikabubuti niya. Na patuloy na nagsusumikap na maging tapat at etikal, kahit na nangangahulugan ito ng pagsuway sa karaniwang opinyon. Nasabi na ang mga kamay ng isang birhen ay may kakayahan na gawing mabubuting lalaki kahit ang pinakamatigas na kriminal. Ang maliit na aklat na ito ay nagbabalik sa atin sa ating pinagmulan at nagpapaalala sa atin na ang pakikitungo sa iba nang may kabaitan ay maaaring makatulong minsan sa pag-aayos ng ating sariling mga puso.

Ang tulang "May Mga Tugtuging Hindi Ko Malimot" ay isinulat rin ni Jose Corazon de Jesus,. Ang tulang ito ay tungkol sa isang taong nami-miss ang iyong mahal sa buhay, mga alaalang hinding-hindi niya makakalimutan, parang musikang tumatatak sa puso't isipan mo kapag narinig mo ito. Mag-iiwan ito ng imprint sa iyong buhay sa maraming taon na darating.

Isa rin sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus ay ang "Itanong mo Sa Bituin". Ang tula ay tungkol sa pagharap sa pagkamatay ng isang mahal sa buhay. Ang tulang ito ay mahalagang nagsasalaysay ng isang salaysay ng isang lalaking naghahanap ng mga sagot sa backdrop ng isang madilim na gabing puno ng mga ulap at isang bituin na nais niyang maabot.

Ang tulang "Kahit Saan" naman ay tungkol sa dalawang bida sa tulaa at ang tagapagsalita na mayroong nahahati ng bangin na tanging ang kanilang pag-iibigan lamang ang maaaring tulay. Nasasaksihan namin ang ilan sa maraming mukha ng pag-ibig dito: panghihinayang, diskriminasyon, at paghihintay.

Ang huling Tagalog na tula ni José Corazón de Jess para sa review na ito ay may pamagat na "Ang Magandang Parol". And istorya nitong tula na ito ay patungkol sa isang magandang parol na ginawa ng kanyang lolo. Ang tradisyonal na parol na makikita sa lahat ng dako sa paligid ng Pasko sa Pilipinas ay ang parol. Kwento ng lolo na gumagawa noon ng mga parol para sa kapaskuhan. Ang simbolo ng parol ay mas mahalaga, at ito ay konektado sa simbolikong liwanag na inaasahang mangunguna sa paglaki ng mga bata at palitan ang direksyon ng lolo sa kanyang apo.

Upang ibuod ang bawat tulang sinabi ko sa pagsusuri na ito na personal kong pinili dahil makikita mo ang lahat ng tungkol sa mga tula ng pag-ibig. At dahil malapit na at karawan ng pag mamahalan Nais ko lang ibahagi ang magagandang tula ng pag-ibig sa bawat hugis at anyo na ginawa ni Jose Corazon de Jesus. Sa kabuuan, ang pag-ibig ang pinakamahalagang bagay sa mundong ito. Pagmamahal sa iyong pamilya, kaibigan, kasosyo, alagang hayop, at maging sa mga estranghero. Dahil sa pag-ibig ay maa-appreciate at mauunawaan natin kung saan tayo nanggaling. Sana nagustuhan niyo itong tula kong review. Salamat sa pagbabasa ng Pax Et Bonum.

[angmgatulanijcdj]

Ang blog na ito ay naglalaman ng mga pagsusuri sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus na tinalakay sa kurso ng GED117 Great Books. Ang mga tula na binigyang pansin ay "Manggagawa", "Puso, Ano ka?", "Isang Punong Kahoy", "Pag-ibig", "Ang Tren" at "Ang Buhay ng Tao".

Maraming aral at kaalaman ang maaaring matutunan sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus, dahil sa bawat tula nito ay mayroong mga mahalagang ideya at imahen na nagpapahayag ng mga paksa.

Sa tulang "Manggagawa", tinatalakay dito ang kabayanihan ng mga manggagawa at ang kanilang kahalagahan sa bansa at ekonomiya. Ang tula ay nagpapakita ng dedikasyon at pagpapakahirap ng mga manggagawa at ang luksong idinulot kapag sila'y nawala.

Sa tulang "Puso, Ano ka?", ang puso ay inihahambing ni Jose Corazon de Jesus sa tatlong bagay; kampana, relo at tinapay. Ang tula ay nagtuturo sa atin kung paano ang puso ay nakakapagtiis ng hirap, nagpapahayag ng damdamin at nag-aadjust sa kalungkutan at sakit.

Sa tulang "Isang Punong Kahoy", ang buhay ng tao ay may simula at wakas, kung saan darating tayo sa puntong kailangan nating magpaalam sa ating mahal sa buhay. Kaya't habang nabubuhay, dapat matutunan nating mahalaga ang mga bagay-bagay para walang pagsisisi sa huli.

Sa tulang "Pag-ibig", ang pag-ibig ay hindi isang laro. Ang pag-ibig ay nagpapatibay sa harap ng mga pagsubok at problema. Ang tula ay nagpapakita rin ng mga magagandang at masasakit na aspeto ng pag-ibig.

Sa tulang "Ang Tren", ang buhay ay isang paglalakbay, mayroong mga mahal sa buhay na iilang, mayroong ibang mga taong mapapalapit sa atin sa paglalakbay at mayroong ibang mga taong mababakas sa ating buhay.

Sa tulang "Ang Buhay ng Tao", ipinapakita nito ang masamang realidad ng mundo kung saan ang mga malapit sa atin ay maaaring maging kalaban. Ang pag-unlad ay nangangailangan ng pagbabago sa sariling ugali at pananaw.

[panitikang-pilipino]

Bayan Ko

ni Jose Corazon de Jesus

Ang bayan kong Pilipinas Lupain ng ginto't bulaklak Pag-ibig na sa kanyang palad Nag-alay ng ganda't dilag. At sa kanyang yumi at ganda Dayuhan ay nahalina Bayan ko, binihag ka Nasadlak sa dusa. Ibon mang may layang lumipad kulungin mo at umiiyak Bayan pa kayang sakdal dilag Ang di magnasang makaalpas! Pilipinas kong minumutya Pugad ng luha ko't dalita Aking adhika, Makita kang sakdal laya.

“Aking adhika, makita kang sakdal laya.” – Jose Corazon de Jesus

Ang paksa ng tulang “Bayan Ko” ay ang bansang Pilipinas. Sa tulang ito, inilarawan ang likas na kagandahan at kayamanan ng ating bansa. Ngunit kasalungat nito ay ang pagkabihag ng mga kolonisador sa mga oportunidad at potensyal na kaya nating ihandog. Sa tulang ito, ibinuhos ni Jose Corazon ang kanyang pagmamahal sa bansang Pilipinas at ang kanyang kalubus-lubusang nais na maging malaya ang Pilipinas sa pagsunggab ng mga dayuhan. Ang tulang ito ay naging kanta ng nasyonalismo sapagkat nagsisilbing paghikayat na ipaglaban ang kalayaan ng ating bansa.

Maraming isyu ang nagbabantang magbuwag ng kalayaan ng Pilipinas. Isa na rito ang isyu sa West Philippine Sea kung saan ang ating mga mangingisda ay inaapi ng mga barko ng mga Tsino sa dagat na dapat naman talaga ay sa atin. Ang pangkabuhayan ng mga Pilipinong mangingisda ay unti-unti ninanakaw ng mga banyaga dahil hindi natin maipagtanggol kung ano ang dapat na sa atin.

[uniquetyphoonmiracle]

Volviendo al hijo de ADORACION sobre él que para mi lo más importante es que fuera al mini_concierto de INXS en el HARD ROCK CAFE de MADRID en ABRIL de 1997 [7 meses antes de su SUICIDIO o ACCIDENTE masturbandose con Auto_axfisia] presentando cd ELEGANTLY WASTED [cuya canción homónima tiene un video en la sala de Espera de una TERMINAL de un aeropuerto..y cuyo ultimo SEARCHING tiene un video donde buscan a la chica de la portada del cd que provoca un accidente en un cruze con HUTCHENCE vestido como piloto militar y busqueda con la tecnología de entonces, siendo anulado su lanzamiento por lo que destruyeron las 2000 copias que imprimieron]..porque no me aviso a sabiendas que tenía todos sus discos ..que fuimos juntos al concierto de la gira del cd X en antiguo pabellón de REAL MADRID y que luego en sala DIVINO AQUALUNG Hutchence me dio su cerveza mexicana CORONA y tim FARRISS su pua con el PAPA JUAN PABLO II en EL ROCIO y al día siguiente consagrando Catedral de la ALMUDENA en MADRID]..y me respondio sobre ello a un email cuando estaba en MEXICO en 2009 diciéndome que fue a ese mini_concierto [3 canciones para 100 personas] porque le tocaron las invitaciones en las etiquetas de botellas de COCA COLA pero que no se acordaba bien...la nochevieja de 1991 [o ya siendo 1_1_1992] quedamos frente donde vivía con una señal de PROHIBIDO en la que sale RICKY cuya madre es de UBEDA [=SABINA o cd LO NIEGO TODO con mi vecina LEIVA DE PEREZA, ZAHARA o cd PUTA Y cd SANTA y "GUADALUPE=Virgen México PLATA=dinero" cuyo ultimo CD DEVIL CAN'T DO NO HARM se lo vi presentar en sala BUT]..donde pase la ULTIMA SEMANA SANTA y al que abraza el MATUTANO [porque siempre iba FUMADO y SONRIENDO con su GRAN BOCA..único que no vino a ver la gira URBAN JUNGLE de ROLLING STONES porque decía que sólo iría a ver a THE DOORS de rock clásico y que los STONES ya era solo negocio]..luego estoy yo junto a Pablo CONEJO TORRES o hermano de LEIVA de PEREZA y JUANCHO de SIDECARS..detrás de él CHAGO o el hijo de Adoracion que tenía todos los discos de THE CURE y REM..y abajo JOSE CARLOS JUAREZ CABELLO que tuvo una hija con ALEMANA desapareciendo con su hija LUCIA de la noche a la mañana aunque vivían en chalet de TORREVIEJA que les alquilaban los padre de la ALEMANA..luego detrás de él Juanmanuel LOBATO PALOMERO que se fue con una beca ERASMUS a ALEMANIA por lo que habla ALEMAN..a su lado FERNANDO DIZ que vive en EL PALMAR DE TROYA [porque su madre es de ahi] donde construyeron su propio VATIKANO a raíz de unas supuestas apariciones MARIANAS en los 60 y donde veneran a FRANCO..debajo de él JUAN JESUS MENESES PARRA con el que fui a la gira NUDE de PRINCE en estadio del MANZANA+eRES estando junto a CARLOS ARMAS y otro LOCO MIA que debutaban entonces con cd TAYIO=SOL en JAPONES..y que luego fundó VATIKANO..detrás de Fernando DIZ y mirando al cielo ADORACION junto a OSCAR LOBATO que se divorcio al año de MARISA que fue antes novia de JOSE MANUEL ALMARCHA ALCOLEA que estaba debajo de él y que vino a mi casa a contarme que ya siendo novia de OSCAR se la tiro en el billar de su casa tras estar TODOS DE FIESTA DE NOCHEVIEJA en una sala junto a Plaza de PROSPERIDAD [junto a la IGLESIA DEL SAGRADO CORAZON y con el monumento AQUI YACE LA GUERRA] donde yo me lie con una tal GEMA que a la salida de la SALA DIVINO AQUALUNG la di la botella de cerveza CORONA que me dio HUTCHENCE no así la PUA de TIM FARRISS como también quería yendo acompañado de DAVID DE PABLOS que se liaba con todas las de mi barrio que me dejaban

[siinagtalaa]

Pagsusuri ng mga Tula ni Jose Corazon de Jesus

Narito ang mga napiling tula na susuriin tulad ng sumusunod:

Kahit Saan

Sa Pamilihan ng Puso

Itanong Mo Sa Bituin

Kalupi ng Puso

May Mga Tugtuging Hindi Ko Malimot

Paksa : Kahit Saan // Ang paksa ng tula ay tumatalakay kung paano umiral ang uncondisyonal na pagmamahal sa kabila ng distansya at mga pangyayari na pumipigil sa magkasintahan na magkatuluyan.

Mensahe ng Tula : 

Ang pangkalahatang saligan ng tulang ito ay ang pananabik para sa dalawang magkasintahan, na pinaghihiwalay ng alinman sa distansya o sitwasyon. Sa mga panahong tulad nito at ng kasalukuyang pandemya, ang mga taong sanay sa kanilang mga manliligaw o mahal sa buhay na malapit sa kanila ay maaaring mas masaktan sa ganitong sitwasyon dahil sila ay kasalukuyang hiwalayan. Ang mga taong nagmamahal sa kanilang katipan o maging sa kanilang mga mahal sa buhay at nawalan ng kakayahang makipag-ugnayan sa kanila tulad ng dati ay maaaring mailarawan nang mabuti ng tulang ito.

Para sa lahat, ang kakanyahan ng pag-ibig at pananatiling malapit sa kanilang mga mahal sa buhay ay isang bagay din na maaaring alagaan at ituring na mahalaga. Hindi maaaring hadlangan ng distansya ang isang relasyon kung ito ay totoo, at ang propesyon ng pag-ibig sa tulang ito ay nagsasalita ng isang mataas na antas ng pag-ibig sa kanilang katipan na lubos nilang na-miss dahil sa mga kadahilanan. Kung may tunay na pag-ibig, walang dahilan ang makapaghihiwalay sa kanilang dalawa. Maaari rin itong ilapat sa mga pagkakaibigan, dahil ang tiwala ay binuo na may matatag na pundasyon.

Paksa : Sa Pamilihan ng Puso // Ang paksa ng tula ay tumatalakay tungkol sa mga dahilan ng pag-ibig at kung ano ang ibig sabihin ng pagiging tiyak at dalisay, gayundin ang tunay na kaakibat nito.

Mensahe ng Tula : 

Sa pangkalahatang-ideya ng tulang ito, sa kasalukuyan, ang pagmamahal ay masasabing kumplikado. Maraming tao ang umiibig ngunit dapat alamin natin ng lubos ang mga dahilan ng ating pag-ibig. Dapat kilalanin ng mga tao sa kasalukuyan kung ano ang nararamdaman nila ng tunay, sa halip na makita lamang ang kanilang panlabas na anyo, pera, at iba pa na hindi matutumbasan ng isang walang pasubaling pagmamahal.

Pinapahiwatig ng tulang ito na hindi umiikot ang tunay na pagmamahal sa pera at panlabas na itsura. Hindi rin dapat ituring ang pagmamahal na parang laro o pangkatuwaan lamang; ang pag-ibig na inaasahan nating dumating ay hindi kaagaran dumadating. Natyural na maramdaman ang sakit kung ang pag-ibig ay hindi pa para sa tamang panahon. Ang pananakit na ito ang siyang possibleng magbibigay ng lakas sa mga ating tatahakin sa buhay. Ang repleksyon ng ating karanasan sa pag-ibig ay maaring makaapekto sa interaksyon sa kapwa tao.

Paksa : Itanong Mo Sa Bituin // Ang tula ay nagsasalita tungkol sa nagsasalita na naghahanap ng mga sagot sa langit, mga tanong tungkol sa isang taong mayroon siyang nararamdaman na pagmamahal.

Mensahe ng Tula : 

Inilalarawan ng tula na ito ang kuwento ng isang lalaking naghahanap ng mga sagot sa isang madilim na gabi na natatakpan ng mga ulap, na may gustong abutin at hawakan ang isang partikular na bituin. Gusto niyang tanungin ang pangalan ng kanyang minamahal mula sa bituing ito, pati na rin kung tatanggapin siya nito o hindi. Nais din niyang ikumpara ang mga bituin sa kanyang mga kapatid dahil wala siyang ibang mahihingan ng tulong sa kanyang mga problema kundi ang bituing ito. Ang bituin na ito ay nasa kanyang likuran sa buong gabi, ngunit nagsimulang magkawatak-watak ang mga bagay nang lumitaw ang liwanag ng bukang-liwayway, kung saan ang nagsasalita ay naiwan na ng mga bituin.

Hindi bihira para sa mga tao na masyadong mag-isip sa isang sitwasyon, gayunpaman, dapat itong bigyang-diin na ang pagsasanay na mag-isip sa paraang ito ay maaaring magdulot lamang ng mga implikasyon sa isang relasyon at pagkakaibigan. Ang tiwala ay dapat na binuo na may matibay na pundasyon, at pinili ng tagapagsalita sa tulang ito na humingi ng mga sagot sa mga bituin. Ang mga problemang tulad nito ay mas mabuting pag-usapan sa mga taong nasasangkot dahil ang mga kaisipang tulad nito—katulad ng naisip ng nagsasalita, ay maaari lamang magdala ng mga hindi gustong kaisipan.

Paksa : Kalupi ng Puso // Tinalakay ng paksa ng tula tungkol sa isang taong nami-miss nang husto ang kanilang katipan, na nagbabalik-tanaw sa magandang kahapon na nagdudulot ng sakit habang ang magkasintahan ay kasalukuyang naghihiwalay.

Mensahe ng Tula : 

Ang tagapagsalita sa tulang ito ay nagbabalik-tanaw sa kanyang dating kasintahan. Naaalala lamang ng tagapagsalita ang kanyang kasintahan sa pamamagitan ng isang pisikal na bagay. Ang tagapagsalita ay nananahan sa mga alaala ng nakaraan na para bang kahapon lang at patuloy siyang nasasaktan sa pakiramdam na wala ang kanyang katipan sa tabi niya. Sa kasalukuyang panahon, ito ay maaaring maiugnay bilang isang pangkaraniwang pangyayari sa pagitan ng magkasintahan na naghihiwalay dahil sa mga pangyayari at patuloy na nasasaktan. Maaring ito ay panlipunang katayuan at iba pang panlabas na puwersa; ang tula ay sumasalamin sa mga sitwasyong katulad ng mga iyon.

Hindi lamang ang ilang mga tao sa mundong ito ay eksklusibong nawalan ng kanilang kasintahan, na labis nilang minamahal, ngunit nalalapat din ito sa iyong mga mahal sa buhay na nanatiling isang kabanata lamang sa iyong buhay. Ang mga kaibigang iniwan ka sa iyong paglalakbay—na kung isasaalang-alang na sila ay nanatiling isang aral lamang sa iyong buhay, ay maaari ding masaktan lalo na kung pinagkakatiwalaan mo sila nang lubos. Mahirap man tanggapin ay kailangan nating gawin ito; masakit sa maaga pero sa huli, lalabas din tayo sa sakit, at yun ang maganda sa ating mga tao.

Paksa : May Mga Tugtuging Hindi Ko Malimot // Sa parehong paraan na ang isang musikang maririnig mo ay mananatili sa iyong puso at isipan matapos itong marinig, ang tulang ito ay tungkol sa isang lalaking nami-miss ang isang mahal sa buhay at ang mga alaala na hinding-hindi niya malilimutan. Kahit na mga taon mula ngayon, mag-iiwan ito ng bakas sa iyong buhay.

Mensahe ng Tula : 

Ang mga bagay na nakatatak sa ating isipan at pati na rin ang mga bagay na pinakaimportante sa mga tao ay ang mga bagay na napakahalagang kalimutan. Kabilang dito ang mga bagay na maaaring nagbigay sa atin ng labis na kagalakan o labis na sakit at kapag tayo ay nasaktan, malamang na subukan natin ang ating makakaya upang magpatuloy sa pamamagitan ng paggawa ng iba't ibang mga bagay. Sa bandang huli, dadating din tayo sa araw para tuluyang mawala ang sakit na nararanasan natin. Tanggapin natin ang sitwasyon at sa huli ay aaminin natin na parte ng buhay ang sakit.

Bilang isang buong tula, ang ideya ay sumasaklaw sa kung ano ang karaniwang nararamdaman ng mga tao sa paglipas ng panahon. Hindi lahat ng tao sa ating buhay ay nananatili, at ang ilan ay nagiging aral lamang sa atin. Umalis ang mga tao, nasasaktan tayo, at sinusubukan nating lumapit. It will take some time to move on from that pain kung ang taong iniwan ay yung taong mahal na mahal natin. Matapos madaanan ang sitwasyong ito, sa huli ay tatanggapin natin ang nangyari. Ipinapaliwanag ng tulang ito kung paano nakikitungo ang mga tao sa mga taong hindi nanatili sa kanilang buhay at kung paano ito hinarap. Ito ay isang embodiment ng cycle na pinagdadaanan ng karamihan sa mga tao kapag nawalan sila ng taong mahal nila o isang taong nanakit sa kanila.

[reyesjcdj]

Sintesis

Mahalaga ang lahat ng tula ni Jose Corazon de Jesus na ating tinalakay sa ating kurso na Great Books (Mga PIling Basa) Tula. Ang mga mahahalagang aral na aking natutunan ay napakarami at hindi kayang ipagkasya sa iisang sentensiya!

Unang-una, napagaralan natin na ang mga tula ni Jose Corazon de Jesus ay may kapangyarihan ang mga kanyang malalalim na salita at mga kahulugan ng bawat tula. Itong mga salita at tula ay nagpalawak ng aking pananaw at paningin sa iba't ibang bagay. Ang mga tulang ito ay nag-aalok ng inspirasyon at nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pagtangkilik ng sariling wika.

Ang mga tula na ating itinalakay ay ang mga sumusunod: "Manggagawa," "Puso, Ano ka?," "Isang Punong Kahoy," "Pag-ibig," "Ang Tren," at "Ang Buhay ng Tao." Isa isa sa mga tulang ito ay may sariling mensahe na nagbibigay ng mabubuting aral na pwede kong gamitin sa araw-araw. Maraming aral at kaalaman ang maaaring mapulot mula sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus. Bawat tula niya ay nagtataglay ng mga magagandang mensahe at ideya na tumatalakay sa iba't ibang paksa at nagbubuo ng mga imahen sa isipan ng mga mambabasa. Sa pagtatalakay, marami akong natutunan mula sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus.

[feedache]

Mga Koleksyon ng mga Pagsusuri ng mga Tula ni Jose Corazon De Jesus

5 tula ni Jose Corazon De Jesus

Kahit Saan (Wherever)

Mensahe

Ang mensahe ng tula ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng tula sa ating kasalukuyang panahon ng mga hamon at pagbabago. Ipinapakita nito kung paano nagiging tulay ang tula sa pag-unawa at pagtanggap, na naglalaman ng mga karanasan at pangarap na nagpapalaya sa damdamin, isip, at puso ng tao. Sa mundong ito ngayon, kung saan may iba't ibang pagsubok at pagbabago, nananatili ang kahalagahan ng tula sa pagpapalawak ng kamalayan at pagpapalaya ng damdamin.

Sa kanyang kagandahan at karunungan, nagagawa ng tula na magdala ng pagbabago sa lipunan, sa pagbubukas ng isip at paglalawak ng puso. Bawat salita ay may kapangyarihan na magbigay-liwanag sa madilim na bahagi ng buhay. Kaya sa panahong ito ng pagbabago at transisyon, ipinapaalala ng mensahe ng tula ang mahalagang papel nito sa ating buhay, na nagtutulak sa atin patungo sa kaunlarang panlipunan at paglago sa personal na antas.

Itanong mo sa Bitwin (Ask the Stars)

Mensahe

Ang tulang ito ay patungkol sa isang lalaki na naghahanap ng sagot sa malalim na gabi at nung tumungo siya sa itaas mayroon siyang natipuhang bituin. Sa bituin na ito gusto niyang itong tawaging “giliw” o mahal, at kung siya ba ay tatanggapin o hindi ng kaniyang “giliw”, inihahalintulad din niya itong bituin sa kaniyang mga kapatid at pinagkakatiwalaan niya ito ng buong puso dahil wala na siyang ibang pagsasabihan ng kaniyang mga problema kundi ang mga bituin lamang. Ang bituing ito ay buong gabing nasisilayan niya ngunit ito ay unti-unti nang naglalaho nung ang araw ay paangat na at iniwan ulit siyang magisa.

Sa Bilangguan ng Pag-ibig

Mensahe

Sa kanyang "Bilangguan ng Pag-ibig," ipinakikita ni Jose Corazon de Jesus ang kahalagahan ng pagmamahal at pag-asa sa panahon ng pagsubok at pangamba. Sa kasalukuyang panahon, kung saan ang mga tao ay nahaharap sa mga hamon ng buhay at pagbabago, ang mensahe ng tula ay nagbibigay-diin sa kapangyarihan ng pagmamahal upang magdulot ng pag-asa at pag-asa upang magdulot ng liwanag sa madilim na sandali.

Sa pamamagitan ng pag-ibig, ang mga indibidwal ay nagiging mas matatag at nakakabangon mula sa mga pagsubok. Ang tula ay nagpapahayag ng mga damdamin at saloobin na nagbibigay-inspirasyon sa mga tao upang harapin ang kanilang mga suliranin ng may pag-asa at tapang. Sa ganitong paraan, nagiging mahalaga ang papel ng tula sa pagpapalawak ng kamalayan at pagpapalakas ng loob sa harap ng mga hamon ng buhay.

Sa sumasalamin na pag-ibig at pag-asa sa "Bilangguan ng Pag-ibig," ipinapaalala sa atin ng tula na sa kabila ng mga pagsubok at kahirapan, mayroong liwanag na bumabalot sa ating mga puso at isipan. Ito ay nagbibigay-daan sa atin na magpatuloy, magmahal, at magtiwala sa sarili at sa kapwa, na nagtutulak sa atin patungo sa kaunlarang panlipunan at pag-unlad sa personal na antas.

Sa Pamilihan ng Puso

Mensahe

Sa pamilihan ng puso, ang mensahe ng tula ay mahalaga sa kasalukuyang panahon dahil ito'y naglalaman ng mga damdamin at karanasan na maaaring magbigay-liwanag at kahulugan sa mga indibidwal sa gitna ng kanilang mga pakikibaka at pagbabago. Sa mundo ngayon na sagana sa teknolohiya at kaguluhan, ang tula ay nagbibigay ng pahinga at pananatili sa kalikasan ng damdamin at pag-unawa ng mga tao.

Ang tula ay naglalarawan ng mga emosyon at karanasan na kadalasang hindi kayang ipahayag ng simpleng salita lamang. Sa pagitan ng mga taludtod, natatanggap ng mga mambabasa ang pag-asa, pagmamahal, at pag-unawa na kailangan sa panahon ng kagipitan at kawalan ng katiyakan.

Sa mga aspetong panlipunan, ang tula ay naglalarawan ng mga isyu at karanasan ng lipunan, nagbibigay-daan sa mas malalim na pag-unawa sa mga hamon at pagbabago. Sa personal na antas, ang pagtangkilik at pag-unawa sa tula ay maaaring magbukas ng mga pintuan patungo sa personal na pag-unlad at paglago.

Sa kabuuan, ang mensahe ng tula sa pamilihan ng puso ay nagpapaalala sa atin ng kahalagahan ng pagpapahalaga sa ating mga damdamin at sa damdamin ng iba, habang naglalaman ito ng mga pangarap at inspirasyon na nagpapalakas sa atin sa panahon ng pagsubok at pagbabago.

Ang Posporo ng Diyos

Mensahe

Ang "Posporo ng Diyos" ni Jose Corazon de Jesus ay isang tula na nagpapahayag ng kahalagahan ng pagmamahal sa kapwa at pagtutulungan, lalo na sa panahon ng kahirapan at pagsubok. Sa kasalukuyang panahon, ang mensahe ng tula ay masasalamin sa kahalagahan ng pagtutulungan at pagkakaisa sa harap ng mga hamon ng lipunan at pandemya.

Sa pamamagitan ng pagsusunog ng posporo, isang simpleng bagay, ipinakikita ng tula ang kakayahan ng bawat isa na magbigay-liwanag sa kapwa sa pamamagitan ng munting pagtulong. Sa pagtutulungan at pagmamalasakit, maaaring malampasan ng mga tao ang anumang pagsubok na kanilang hinaharap.

Ang "Posporo ng Diyos" ay nagpapakita rin ng halaga ng pagkakaroon ng malasakit sa kapwa at pagkilala sa mga munting bagay na maaaring magdulot ng liwanag sa buhay ng iba. Sa panahon ng kagipitan at kawalan ng katiyakan, mahalaga ang pagpapalaganap ng pag-asa at pagmamahal sa pamamagitan ng simpleng mga gawa ng kabutihan.

Sa kabuuan, ang tula ay naglalaman ng mahahalagang aral ukol sa pagkakaisa, pagtutulungan, at pagmamalasakit sa kapwa, na mahalaga sa pagpapaunlad ng lipunan at paglago ng bawat indibidwal sa personal na antas.

Sintesis

Sa lahat ng tula ni Jose Corazon de Jesus (JCDJ) na ating tinalakay, ang mga pagpapahalagang pangkatauhan na nakuha, nalikom, at natutunan ay sumasalamin sa kahalagahan ng pagmamahal sa kapwa, pagtutulungan, pagkakaisa, at pagmamalasakit sa panahon ng pagsubok at kahirapan.

Sa mga tula tulad ng "Mensahe ng Tula" at "Posporo ng Diyos," natutunan natin ang kahalagahan ng pagkakaroon ng malasakit sa kapwa at pagkilala sa mga munting bagay na maaaring magdulot ng liwanag sa buhay ng iba. Ang mga tulang ito ay nagtuturo sa atin na kahit sa simpleng paraan, tulad ng pagtutulong sa isa't isa, ay maaari nating baguhin ang mundo at magdulot ng pag-asa sa kabila ng mga hamon.

Napagtanto rin natin sa pag-aaral ng mga tula ni JCDJ ang kapangyarihan ng mga salita at kahulugan ng bawat tula sa pag-usbong ng kamalayan at pagpapalawak ng pananaw. Ang mga tulang ito ay nag-aalok ng inspirasyon at nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pagkakaisa at pagtutulungan upang mapagtagumpayan ang anumang pagsubok.

Sa kabuuan, ang mga tula ni JCDJ ay nagbibigay-diin sa mga halaga ng pagmamahal, pagkakaisa, at pagtutulungan sa panahon ng pagsubok at kahirapan. Ipinapaalala sa atin ng mga ito na sa pamamagitan ng pagkakaisa at pagmamalasakit sa kapwa, ay maaari nating malampasan ang anumang hamon na ating hinaharap at makamit ang kaunlaran hindi lamang sa ating sarili kundi pati na rin sa ating lipunan.

Ang blog na ito ay naglalaman ng mga pagsusuri sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus na aming tinalakay sa LIT110-B15. Ang mga tula na aming inanalisa ay ang mga sumusunod: "Manggagawa," "Puso, Ano ka?," "Isang Punong Kahoy," "Pag-ibig," "Ang Tren," at "Ang Buhay ng Tao."

Maraming aral at kaalaman ang maaaring mapulot mula sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus. Bawat tula niya ay nagtataglay ng mga makabuluhang ideya na tumatalakay sa iba't ibang paksa at nagbubuo ng mga imahen sa isipan ng mga mambabasa. Sa aming pag-aaral, marami kaming natutunan mula sa mga tula ni Jose Corazon de Jesus.

Sa "Manggagawa," nilalarawan ang kadakilaan ng mga manggagawa at ang kanilang kahalagahan sa bansa at ekonomiya. Ipinaliliwanag ng tula ang kasipagan at tiyaga ng mga manggagawa, pati na rin ang kahalagahan ng kanilang papel sa lipunan.

Sa "Puso, Ano ka?," inihahambing ni Jose Corazon de Jesus ang puso sa tatlong bagay: kampana, orasan, at ostya. Natutuhan namin ang kakayahan ng puso na magtiis ng hirap, maglabas ng damdamin, at masanay sa kalungkutan at sakit.

Sa "Isang Punong Kahoy," ipinapakita ang simula at wakas ng buhay ng tao, at ang kahalagahan ng pagpapahalaga sa mga bagay habang tayo ay nabubuhay.

Sa "Pag-ibig," ipinapakita na ang pag-ibig ay hindi isang simpleng laro. Ipinapakita rin ng tula ang mga magagandang at masasakit na aspeto ng pag-ibig.

Sa "Ang Tren," ipinapakita ang paglalakbay ng buhay at ang mga pagkakataong iniwanan o nakilala habang tayo ay naglalakbay.

Sa "Ang Buhay ng Tao," ipinapakita ang marahas na realidad ng mundo at ang pangangailangan ng pagbabago sa sarili at sa pananaw upang umunlad.

[josecdj]

Sintesis

Ang mga tula ni Jose Corazon De Jesus at iba pa ay nagpapakita ng iba't ibang aspeto ng damdamin at buhay ng tao. Ang mga tula ay naglalaman ng malalim na pagninilay sa pag-ibig, buhay, at kalikasan na mahalaga sa kasalukuyang mga isyung panlipunan. Ang bawat tula ay may mahalagang kontribusyon sa pag-unlad ng lipunan sa pamamagitan ng pagpapakita ng mga tunay na halaga at damdamin. Ang mga aral na makukuha mula sa mga tula ay mahalaga sa pagtataguyod ng isang mas mapayapa, makatarungan, at mapagmahal na komunidad.

[hannahanselmo]

Ang Pamana

"Kahit Saan" by Jose Corazon de Jesus is a beautiful poem about enduring love that transcends even death. The speaker, who is revealed to be a ghost, describes appearing to their beloved in various forms.

Throughout the poem, the speaker tells their loved one how they can still feel their presence. They might be the shy white flower that bows its head as the beloved walks by, the bird that visits their window at dusk, or the lone star gazing down at them from the night sky. Even the wilted butterfly by the flowerbed or the tear glistening in the eye of a crucifix become ways for the speaker to show their love.

The poem takes a poignant turn at the end. The speaker acknowledges that these subtle signs might not be enough. If the beloved truly wants to see them again, they must visit the speaker's grave in the cemetery. This bittersweet ending highlights the pain of separation and the enduring love that bridges the gap between life and death.

"Ang Pamana" is a poignant and introspective poem written by the esteemed Filipino poet, Jose Corazon de Jesus. The piece delves into themes of love, family, sacrifice, and the passage of time. It presents a profound reflection on the nature of inheritance and the legacy we receive from those who came before us. The poem begins with the persona observing their mother diligently cleaning the house, removing old and worn-out items. This act symbolizes the passing of time and the inevitable changes that come with it. The persona notes the silver strands in their mother's hair, representing her age and the wisdom she has acquired over the years. As the poem progresses, the persona contemplates the inheritance they will receive from their mother. They mention specific items, such as the piano, silver cutlery, chairs, and cabinets that will be passed down to various family members. The mention of these objects represents the material aspects of inheritance, but also signifies the deeper emotional connection to their family history. Despite their attempts to hide their sadness, the persona cannot help but feel overwhelmed with emotion. They are moved by their mother's sacrifices and the love she has bestowed upon them throughout their lives. Tears well up in their eyes as they reflect on the profound impact their mother has had on their existence. In a tender moment, the persona embraces their mother, expressing their heartfelt gratitude and deep love. They acknowledge the weight of the inheritance they will receive, not only in terms of material possessions but also in terms of the values, traditions, and wisdom passed down through generations. It is a testament to the enduring bond between a mother and child, and the profound impact one's lineage can have on their identity. Overall, "Ang Pamana" is a deeply introspective and emotional exploration of love, family, and the significance of inheritance. It invites readers to reflect on their own familial connections, the legacies they carry, and the importance of cherishing and honoring those who came before us.