#Jérôme Zonder

[darktraumabomba2]

Jérôme Zonder

[infinitemercy]

Jérôme Zonder (b. 1974, Paris, France), On joue à sacrifier Isaac, 2015

[bizarreauhavre]

Jérôme Zonder

[skullofjoy]

Jérôme Zonder

[year-of-the-rabid-dog]

|Les Fruits du Dessin|

Artist; Jérôme Zonder

[eucanthos]

Alles Kannibalen?

The 2011 exhibition “All Cannibals?” at me Collectors Room scrutinizes the topic of cannibalism (anthropophagy) in art. Curator Jeanette Zwingenberger fosters a dialogue between historical works—etchings, books of hours, paintings, ethnographic photographs, and cult objects—and works from contemporary art.

The simplest way to identify with another is still to eat them." Claude Lévi-Strauss, La Repubblica, 1993

Toshio Saeki - Ohne Titel, ca.1970 © Galerie Da end Paris

Jérôme Zonder - Jeu d'enfants n°1, 2010. Galerie Eva Hober Paris

Anthropophagy can be found in the myths of all cultures and ages—with examples ranging from antiquity, the Bible, or folk tales to classicist authors and modern horror movies. The recurring motifs of desire and brutality can likewise be found in modern and contemporary art. source

[artlimited]

Jérôme Zonder | SANS ISSUE (étude pour un portrait de Pierre-François) https://www.artlimited.net/agenda/jerome-zonder-sans-issue-etude-pour-un-portrait-de-pierre-francois-exposition-obadia-paris/fr/7584963

[okanb]

Des Homo Sapiens by Jérôme Zonder - 2018

[lennartvandermarel-blog]

Adventures movies januari #1

De beste en meest inspirerende adventure films voor de maand januari. De geselecteerde films vond ik om verschillende redenen goed. Op één staat altijd originaliteit. Tegenwoordig zijn veel films hetzelfde. De sponsor komt overdreven in beeld, veel personages vertellen dezelfde verhalen en film en edit technieken lijken erg op elkaar. Dat is jammer want zo gaan er vaak mooie ideeën verloren. Juist de films dit niet voldoen aan het bovenstaande probeer ik te delen. Nou ja genoeg gezegd. Hier zijn de eerste drie films van het jaar. 

1. Zabardast

Een film van Jérôme Tanon. De in Parijs geboren Jérôme is een talentvolle fotograaf. In 2016 bracht hij zijn zelf geproduceerde film “The Eternal Beauty Of Snowboarding” uit. Dat deed hij zonder een budget of sponsoring. Zabardast is zijn eerste professionele film. 

Een reis door het Karakoram gebergte in Pakistan. Het gebergte grenst aan de Himalaya, maar maakt officieel geen onderdeel uit van de echte Himalaya. Het gebied kenmerkt zich door de hoge toppen, waaronder de K2 (8611m), en lange gletsjers. Via de Karakoram Highway, ook wel afgekort als KKH, komt de groep aan op het vertrekpunt. De snelweg is de hoogste ter wereld, heeft een zeer slecht wegdek en aan beide zijde steilen afgronden. 

Het verhaal volgt een groep die een lus van 150km door het gebied maakt met als hoofddoel het beklimmen en afdalen van een 5880m hoge top. De groep bestaat uit professionele freeriders, bergbeklimmers en alles daartussen in. Het zorgt voor een leuke en inspirerende dynamiek. De verhaalvorm die gebruik wordt een dagboek waarin verschillende deelnemers de verteller zijn. Dit zorgt voor een mooi authentiek perspectief. Soms helemaal niet serieus, en het volgende moment weer wel. Echt een aanrader! 

2. Mountainbiken door Mongolië

Een prachtige film gemaakt door Joey Schusler van een mountainbike trip door het westen van Mongolië. Ze maken gebruik van hun mountainbikes, maar ook van opblaasbare rafts. Het gebergte Altaj wordt doorkruist. Het gebergte bestaat uit hoge toppen, rivieren, gletsjers en meren. De meren bevatte enorme hoeveelheden zuiver drinkwater. Dat is dan ook de belangrijkste grondstof van de regio. 

In het gebergte Altaj wonen Kazachse nomaden. Het enige volk ter wereld wat een roofvogel als primair jachtmiddel gebruikt. In de film zijn hier ook prachtige beelden van te zien. Als je denkt waar ken ik dit van. De bekende fotograaf Jimmy Nelson heeft in zijn boek "Before they pass away” een reportage over deze nomaden en hun vogels. 

Joey Schusler is een fotograaf en filmmaker met als hoofdthema adventure sports. Het meest komt de mountainbike voor in zijn films, maar ook skiën of klimmen kunnen een onderwerp zijn. Check vooral ook zijn site voor meer inspirerende foto’s en films. https://joeyschusler.com

3. Ushba: beter dan dit wordt het niet..

Ushba is de meest opvallende berg in de Caucasus in Georgia. Het is niet de hoogste berg, maar juist zijn uiterlijk spreekt erg aan. Ushba heeft twee toppen waarvan de hoogste 4.710m is. Het weer rondom de berg is erg wisselvallig en de helling zijn zeer steil. Dit alles zorgt voor de bijnaam de ‘Matterhorn van de Caucasus’.  

Onderleiding van de berggids en freerider Sam Anthamatten, Markus Eder en Leo Slemett wordt een poging gedaan om als eerst Ushba op skies af te dalen. Dit zorgt voor een spectaculaire film. Een aantal ontzettend gave segmenten waar de gasten helemaal los gaan. 

Dat was het eerste overzicht van het jaar! 

[silentseawolf]

Jérôme Zonder

[devlakkelanders]

Hoi allemaal,

dit blogbericht gaat een beetje anders zijn dan alle andere. We zijn bijna aan het einde van dit jaar weg van huis. We zijn van een vier maand lange zomer plotseling in de herfst beland, bijna exact de dag dat we afscheid namen van Suzanne en Lisen. Hoezeer ik ook van de zon, die ons toeliet om alle uren daglicht buiten te leven en zoveel moois te ontdekken, genoten heb doet het me deugd om enkele donkere wolken aan de lucht te zien. Want blauwe hemels zijn eigenlijk maar vlak, en het is verandering tussen weer en tijd die zoveel meer diepgang geeft. Verandering geeft perspectief.

Zoals sommigen misschien weten deel ik niet graag persoonlijke dingen via een online platform, maar aangezien onze blog net dàt is, wil ik mezelf toch eens uit mijn comfortzone duwen, zonder melig te zijn, en enkele dingen met jullie delen.Jullie zijn allemaal dichte vrienden en familie, dus dat moet hier wel lukken (hoop ik). 

Ik weet niet goed waar deze schrijfsels naartoe zullen gaan, maar ik wil gewoon een beetje verduidelijking scheppen over wat dit jaar voor ons, voor mij heeft betekend. Ik heb vaak gedacht of dat wel nodig is, om de andere kant toe te lichten, maar ik geef niet graag een fout beeld van situaties. Ik hou van dingen die écht zijn en naar mijn gevoel is het beeld van deze blog niet de volledige waarheid geweest. Hoewel ik het hier altijd “luchtig” aanpakte, is dit eigenlijk geen luchtig jaar geweest. Ik schrijf dit in een opwelling van moed, en zal dit ook plaatsen in een opwelling. Ik ga het niet duizend keer overlezen en over elke zin zitten twijfelen (oeps, ondertussen toch gebeurd). Dit zijn mijn gedachten hoe ze ik vandaag neergeschreven heb en zo zal ik ze laten staan, ookal zijn die morgen niet exact dezelfde meer.

Een deel van mij denkt -“da’s helemaal niet noodzakelijk om die dingen te vertellen”, maar ik wil niet iemand zijn die doet alsof zijn leven perfect is terwijl dat uiteraard niet zo is. - Iets wat voor mij veel te vaak gebeurd via sociale media- We hebben deze blog vooral gezien als een manier om kort te delen hoe het met ons ging. In het begin met wat tekst erbij en nadien vooral afbeeldingen. Maar een afbeelding is zo vlak en eenzijdig. Net zoals blogs, net zoals de onze. Ik wil me daar even niet meer achter verschuilen. Ik vond het altijd leuk om simpelweg beelden met jullie te delen, want dat ging voor mij altijd zoveel gemakkelijker dan woorden. Ik ben een hele moeilijke beslisser en beelden zijn voor mij heel spontaan, zo momentaal en luchtig zodat ik ze niet kan “overdenken”, want dat doe ik altijd veel te veel.

Ik besef heel goed dat ik heel gepriviligeerd was/ben als blanke Europeaan (in onze hedendaagse maatschappij) dat ik zo gemakkelijk zo'n reis heb kunnen maken (na slechts een jaar parttime te hebben gewerkt). Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik hier heb geleerd. alle mensen die ik ontmoet heb, en alle prachtige natuur die ik hier ontdekt heb. Maar desondanks was het één van de moeilijkste jaren van mijn leven. Dit jaar en het vorige. Maar dat deelde ik hier niet op. Er is zoveel gebeurd, zowel thuis als hier, en ik heb de gigantische afstand tussen België en Canada meermaals gevoeld. Net dìt jaar zat er een oceaan tussen mij en mijn kostbare familie. Dat is echt hard slikken geweest. Ik was naar Canada vertrokken met een lichte rugzak, maar heel veel bagage. Naar hier komen moest voor mij nieuw perspectief geven, me uit mijn gedachten trekken. Maar een voet op ander land zetten, biedt natuurlijk geen directe oplossing.

Maarten en ik zijn wel op reis geweest, maar niet op vakantie. We hebben hier gezocht naar een manier van leven dat ons toeliet om het land en de mensen hier beter te leren kennen. We hebben daar ook onze tijd voor genomen en niet enkel van de ene naar de andere plek gegaan. Tot en met begin mei bestond onze reis vooral uit HelpX (working for room and board) in Quebec en Ontario, daarna zijn we richting het westen gegaan naar British Colombia. Wanneer ik denk aan onze ‘thuis’ in Canada, dan denk ik aan Robert and Heidi in Ontario en Emannuel en Stan in Quebec. British Colombia was prachtig en unlike anything I’ve ever seen, maar zonder familie bood de natuur soms geen troost.

Ik vind het fantastisch als ik hoor dat het zien van onze foto’s en onze korte verhalen sommige mensen aanzette tot actie. Zoals toen een vriendin van mij schreef dat na ons bezoek in Toronto, ze beslist had om samen met haar vriend hun jobs op te zeggen zodat ze ook met z'n twee konden reizen. Zij twee en nog twee vrienden van hen aan wie ze ons verhaal verteld hadden. Dat gaf me veel moed om steeds verder te zetten, maar soms wrong het bij mij een beetje dat achter die blogberichten niet altijd een mooie waarheid verschool. 

Ik weet niet goed waar ik hiermee naartoe ga, maar misschien kan ik het kort proberen te verwoorden (Ik val in herhaling, sorry). Alle mooie dingen die we hier deelden waren oprecht, maar ik koos er altijd bewust voor om de negatieve dingen achterwege te laten. Dit jaar is fantastisch geweest, maar bij momenten onuitstaanbaar. Ik vond het superleuk dat jullie thuis meevolgenden en ons zo aangemoedigd hebben, want we hebben dat meer nodig gehad dan jullie misschien dachten.

Voor alle duidelijkheid, ik heb helemaal geen spijt van deze reis, maar door  onvoorziene omstandigheden leek het vooral slechte timing. Ik heb vaak zitten worstelen met het idee om naar huis te gaan, om er te zijn voor mijn familie. Ik weet nog steeds niet of het de “juiste” keuze is geweest om hier te blijven, maar het is de keuze die ik gemaakt heb en ik heb er, denk ik, vrede mee.  

Maarten en ik zijn dromers, maar de soms harde realiteit heeft ons ook sterker gemaakt. Ik heb Maarten nog meer leren kennen als de super lieve, grappige en intelligente jongen die hij werkelijk is. Het terugzien van vrienden en familie (Wim & Yes, Anouk, Fern, Lode & Lien, Suzanne, Lisen & Zoë), maakte het voor mij steeds veel gemakkelijker om vooruit te gaan. Ze hebben mijn batterijen telkens opnieuw opgeladen.  Maarten en ik zijn dromers, grote en kleine dromen. Dit jaar heb ik zoveel geleerd van zoveel mensen en families en dat heeft me veel inzicht gegeven in dingen die ik ooit wil bereiken. Ik droom van een moestuintje, van alle dingen die ik weer ga kunnen breien/weven/…, van het bouwen van een klein huisje, simpel leven, plannen voor nu en voor later. (& stiekem toch ook al van een volgende lange reis met de fiets of liftend of …)

Na het verkopen van de Jacques zijn Maarten en ik zo snel mogelijk terug naar Montréal gekeerd. We geraakten bijna het land niet terug binnen maar dat is allemaal goed gekomen! We hebben net enkele fantastische dagen achter de rug, na het ontmoeten van een lieve familie in Québec. Wat zijn we toch gelukzakken! Momenteel zijn we in Saint-Jérôme en over enkele dagen brengen we een bezoekje aan de jongens van Les Pieds Sur Terre! Daarna richting Montréal waar we nog enkele lieve mensen dag zeggen en dan laten we Canada voor een tijdje achter ons!

Dit jaar is er voor mij iets heel duidelijk geworden. Mijn vrienden en familie zijn erg belangrijk voor mij. Het doet deugd om weg te zijn als je weet dat er thuis mensen aan je denken en jij aan hen. Reizen is maar zo leuk als je weet dat je familie en vrienden gezond en wel zijn en je weet dat ze gelukkig zijn.   & op dit moment droom ik van de dag dat ik mijn lieve ouders opnieuw kan vastpakken.  

Ik zou alles nog duizend keer opnieuw kunnen verwoorden of nog verder kunnen uitwijken, maar ik ga het bij deze versie laten. Bedankt om te lezen.

Tot binnenkort allemaal! Ik kijk er naar uit jullie terug te zien!

Heel veel liefs,

Linde

P.S: Om nog meer uit mijn comfort zone te kruipen, toon ik jullie deze foto die ik ergens vorige week genomen heb. Ik was blij omdat ik me vrij voelde omdat we opnieuw in de natuur waren en stiekem al enthousiast uitkeek naar onze thuiskomst! Een tevreden glimlach. 

[tulaytorun]

HOMO FABER 31.10-21.12.19 Jérôme Zonder est un artiste présent. Il se meut dans le dessin, réinvente les chairs et les temporalités, il fait le dessin par le corps, sans même l’entremise du crayon. Sous l’empreinte du doigt, il l’étreint. #galeriec #homofaber #switzerland #neuchatel #jérômezonder (à Galerie C) https://www.instagram.com/p/B426E82Bzn0/?igshid=1huar7bs4xoon

[skullofjoy]

Jérôme Zonder - Garance et Baptiste sont à la campagne (Garance and Jérome are in the country) - 2009 

[micaramel]

Artist: Pedro Reyes

Venue: Museum Tinguely, Basel

Exhibition Title: Pedro Reyes. Return To Sender

Date: June 24 – November 15, 2020

Curated by: Roland Wetzel

Click here to view slideshow

Full gallery of images, press release and link available after the jump.

Images:

Images courtesy of Museum Tinguely, Basel

Press Release:

For his works, Pedro Reyes (b. 1972, lives and works in Mexico City) uses architecture, sculpture, video, performance, and participation to promote collective and individual power of action in political, social, ecological, and educational situations. His projects take place in the research field between a socially shaped understanding of architecture, the sensual and symbolic dimension of sculpture, and a decidedly political stance that adopts a radically humanist and Marxist position. At documenta 13 in 2012, for example, he presented the work Sanatorium, a first-aid pavilion for lifestyle diseases, such as stress or anxiety, which offered a variety of therapies based on shamanism, cognition research, and relationship counselling in a playful yet socially binding and unifying way. He was already represented at Museum Tinguely in 2016 in the exhibition Prière de toucher – The Touch of Art with the work Cuerpomático II (2015), a toolbox that presented sensual objects of touch.

The invitation to Reyes to develop a new work for Museum Tinguely follows on from an earlier work from 2012. For the work group Disarm, he was able to use 6,700 weapons confiscated in the Mexican drug war and transform these into musical instruments. In a first version (Disarm), he created instruments that could be played live by musicians who were friends of his. This was followed by the conception of an multi-part weapon-instrument ensemble Disarm (Mechanized) I, 2012-13, which plays percussive music pieces in a mechanized and automated way.

Both projects Palas por Pistolas and Disarm emerged from the specific situation of the Mexican drug war. However, the commercialization and proliferation of weapons is a worldwide problem that Reyes addresses with his new body of work Disarm Music Box (2020). With these works, he criticizes the ever-increasing accumulation of weapons throughout the world from a pacifist perspective. In this newly created group of works, weapons are acquired from specific manufacturers—they can be found in almost every country in the world—and then destroyed in order to create resonating bodies from their barrels to be used in newly created music boxes. They play well-known, classical music pieces from the respective manufacturer’s country of origin. A musical box made with Glock pistol parts plays Mozart, Beretta barrels Vivaldi, while Reyes’s weapon of choice for Swiss songwriter Mani Matter is the Carabine. Reyes is concerned with «upcycling» – transforming an instrument of death into a musical instrument that stands for dialog and exchange. He undertakes this transformation process with the conviction that the physical act is always accompanied by an idealistic one and appeals to the spiritual dimension of this quasi-alchemical operation towards the good.

The exhibition Pedro Reyes. Return to Sender is the fifth in a series, in which each exhibition focuses on one particular aspect of Tinguely’s work Mengele-Dance of Death. Jérôme Zonder’s exhibition in 2017 focused on the criticism of totalitarianism that unites the work of both artists; Gauri Gill’s exhibition in 2018 focused on the vanitas concept of the memento mori between birth and death; Lois Weinberger’s exhibition in 2019 initiated a dialog revolving around the two different farmhouse biographies of the artists, relating superstition and Catholicism; and Tadeusz Kantor’s Dance of Death and Theater of Death enabled an exchange between the two works.

The second of the two existing versions of Disarm (Mechanized) II, (2014) will enter into dialog with Tinguely’s Mengele-Dance of Death (1986) as part of the exhibition. In the dialog between the two works presented in adjacent rooms, Tinguely’s criticism of totalitarianism and Reyes’ critical examination of the society-destroying exchange processes of drugs and weapons meet in a gruesome dance of death.

Link: Pedro Reyes at Museum Tinguely

The post Pedro Reyes at Museum Tinguely first appeared on Contemporary Art Daily.

from Contemporary Art Daily https://bit.ly/3jM0w1Z

[artlimited]

Jérôme Zonder | SANS ISSUE (étude pour un portrait de Pierre-François) https://www.artlimited.net/agenda/jerome-zonder-sans-issue-etude-pour-un-portrait-de-pierre-francois-exposition-obadia-paris/fr/7584963

[a2sparis]

JÉRÔME ZONDER PORTRAITS

EXPOSITION. «Jérôme Zonder Portraits»

Commissariat : Emmanuelle Brugerolles, conservatrice des dessins aux Beaux-Arts de Paris.

Après plusieurs œuvres consacrées, en particulier, aux camps de concentration nazis, à l’explosion atomique de Hiroshima ou encore au génocide rwandais, Jérôme Zonder, né à Paris en 1974 et considéré comme l’un des dessinateurs français les plus importants de sa génération, vient de réaliser une série d’une vingtaine de portraits d’après des modèles vivants (dont lui-même), à l’exception d’un portrait de l’artiste mexicaine Frida Kahlo, et ce sur proposition de l’Ecole des Beaux-Arts de Paris, qui consacre une exposition à ces portraits. Ces derniers, dont trois ont des dimensions monumentales, ont pour titre les prénoms des modèles. Ceux-ci sont, pour la plupart, des proches de Zonder qu’il a invités à poser dans son atelier. Certains visages sont dessinés de face, d’autres de profil. Zonder, nous a-t-on indiqué aux Beaux-Arts de Paris, s’est efforcé de saisir non seulement les traits de ces visages, mais aussi et surtout l’expression qui s’en dégageait. Vus de loin, tous ces portraits sont plutôt «réalistes», alors que, de près, on ne voit guère que de simples touches, assez vagues. Et le contraste est saisissant avec la précision du dessin et la netteté des visages, même vus de près, de deux portraits anciens - dessinés respectivement par Hyacinthe Rigaud (1659-1743) et Thomas Couture (1815-1879) - exposés en regard de ceux de Zonder.

Un dessinateur «sous-réaliste» qu’inspirent les artistes David Hockney et Marlene Dumas

La commissaire de l’exposition, Emmanuelle Brugerolles, explique que Zonder a profondément renouvelé, ces dernières années, sa pratique artistique : désormais, ses dessins sont constitués d’empreintes réalisées au moyen de poudre de graphite ou de fusain disposée et travaillée au doigt directement sur le papier. Précisons que certains dessins ont été exécutés sur un papier, non pas blanc, mais bleu. Tout cela donne des portraits - aux teintes noires, grises ou blanches - constitués de traits ou de points donnant l’impression d’avoir été tracés rapidement, en évitant toute correction des approximations et imperfections du dessin. À noter que, avec une vingtaine d’autres artistes, dont une moitié ayant la nationalité française, Zonder fait partie d’un jeune mouvement artistique, le sous-réalisme, qui, né au début des années 2010, regroupe des créateurs d’œuvres figuratives - il s’agit surtout de peintures et de dessins - réalisées avec, d’une part, un désir de provoquer des émotions fortes chez les spectateurs, d’autre part, un refus de tout art qualifié de «décoratif» par ces artistes «sous-réalistes». Ces dernières années, des expositions collectives «sous-réalistes» ont été organisées notamment en France, en Serbie, en Croatie, en Chine, en Suisse et en Allemagne. Par ailleurs, on nous a indiqué que les œuvres de David Hockney (né en 1937) et de Marlene Dumas (né en 1953) «accompagnent quotidiennement la culture artistique de Zonder».

L’ARTISTE : Jérôme Zonder, diplômé en 2001 de l’Ecole des Beaux-Arts de Paris, vit et travaille à Paris. Sa première exposition individuelle a eu lieu en 2004.