#Het verzet

[dirklagast]

Het KZ syndroom

Een litteken dat nooit verdwijnt

[plonk0]

Dag van het Geweldloos Verzet

[twafordizzy]

'Hij was hun spiegelbeeld, ontdaan van feestneus en valse baard'

De jaren 60 waren de jaren van protest tegen het establishment. bron beeld: volkskrant.nl Ik las Een ellendige nietsnut van Remco Campert (1929-2022) en besefte me dat Campert vooral ook een schrijver van het tijdsgewricht was. Bij het lezen van het eerste verhaal in deze bundel kwamen termen als: Langharig tuig en Ga eens aan het werk bovendrijven. Het verhaal beschrijft de tijden van verzet…

[jellalism]

Genshin x Lezer: Eerste kus

Het is duidelijk dat hij je wil zoenen en dat het gevoel wederzijds is, maar je voelt je verplicht om vooraf de waarheid te vertellen. “Ik heb eigenlijk nog nooit iemand gekust.”

Hoe zouden verschillende Genshin-mannen reageren?

Personages: Albedo – Alhaitham – Ayato – Childe – Cyno – Diluc – Gorou – Kazuha – Kaeya – Tighnari – Xiao – Zhongli 

Woordenaantal: 2242

Opmerkingen: Lezer is genderneutraal. Deze fanfictie is een vertaling van First kisses.

Lees hieronder of op AO3.

Albedo

“Ik heb ook nog nooit iemand gekust. Ik zou graag willen weten hoe het voelt.”

“Dat…” Je grinnikt en maakt je zin niet af. Die nieuwsgierigheid is zo typerend voor hem; nieuwsgierigheid naar wat het is om mens te zijn.

“O, maar begrijp me niet verkeerd. Ik zou het niet met zomaar iedereen doen. Maar jij... jij bent speciaal. Ik ben nieuwsgierig naar jou. Hoe het zou zijn om je te kussen, onder andere.”

Hoe kan hij dat zonder blikken of blozen zeggen ? vraag je je af. Toch moet je als vanzelf glimlachen. “Ik bevredig je nieuwsgierigheid graag, Albedo.”

Zijn ogen lichten op. “Goed dan, als je me toestaat...” Zijn gehandschoende hand raakt je wang terwijl hij naar je toe beweegt. Je sluit je ogen; zijn warmte zweeft naar je toe in de duisternis. Dan voel je iets op je lippen. Albedo's lippen lijken de jouwe amper te beroeren, ze nauwelijks aan te raken – hij wil niet te veel nemen, niet meer dan jij hem toestaat. Hij trekt zich weer terug, je hongerig achterlatend voor meer.

“Was dat fijn?” fluistert hij.

“Het was niet genoeg. Probeer het nog eens.”

Alhaitham

“Daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik kan je er alles over leren.”

Voordat je kunt reageren, zijn zijn lippen al op de jouwe. Eerst ben je verbaasd, maar al snel genoeg laat je hem leiden. Zijn hand rust stevig in je nek. Niet op een dwingende manier, maar op een manier die je het gevoel geeft dat je dicht bij hem wordt gehouden, veilig. Hoewel zijn tong je mond niet binnendringt, is het niet minder hartstochtelijk. Hij houdt de kus vast en speelt met je lippen, verkent elk deel ervan. Het bevalt je wel. Ondanks de intensiteit heb je het gevoel dat een deel van hem zich inhoudt. Alhaitham lijkt altijd zo beheerst, maar de manier waarop hij je lippen verslindt, doet hem lijken alsof hij een dam is die op het punt staat te barsten.

Als je lippen eindelijk van elkaar loslaten, kijk je elkaar aan en zwijg je even.

Alhaitham is de eerste die de stilte verbreekt. “Dat was de eerste les. Als je wilt, kan ik je verder onderwijzen.”

Je voelt je wangen rood worden.

Ayato

“Niet? Wat… bijzonder van je.” Hij grijnst.

“Wat bedoel je daar nou mee?”

“Het is vrij ongewoon om iemand van jouw leeftijd te vinden die nog niet zo'n ervaring heeft gehad. Er is natuurlijk niets mis mee. Sterker nog...” hij haakt af.

“Sterker nog, wat?”

“Ik denk dat ik het idee dat je nog niemand gekust hebt wel leuk vind. Ik ben graag de eerste.” Hij knipoogt. Hij probeert stiekem zijn hand op je rug te leggen. Je merkt het, maar doet alsof je dat niet doet. Wanneer zijn hand zijn plaats heeft gevonden, trekt hij je dicht tegen zich aan. “Laat mij de eerste zijn, oké?” Je verzet je niet en hij leunt naar voren. Zijn lippen op de jouwe, zo zoet. Zijn tong glijdt in je mond. Dat had je niet verwacht, maar misschien had je dat wel moeten doen, Ayato kennende. Zijn tong tegen de jouwe voelt vreemd en toch oneindig intiem. Zijn mondhoeken krullen in een glimlach. Het lijkt erop dat Ayato's doel is om elk hoekje en gaatje van je mond te inspecteren, de manier waarop zijn tong er doorheen gaat, de hele tijd tegen de jouwe aan schurend.

Wanneer je voelt dat het genoeg is, maak je een geluidje, maar Ayato heeft nog niet genoeg gehad. Hij gaat nog even door, nog steeds grijnzend; hij heeft een sadistisch trekje. Je laat hem zijn gang gaan. Je bent van hem, en van hem alleen. Als Ayato uiteindelijk op zijn eigen voorwaarden de kus verbreekt, houdt hij je gezicht tussen zijn handen. Met zijn duimen speelt hij met je lippen. “Nu heb ik je de mijne gemaakt. Helemaal.”

Childe

“Kameraad, je kent me. Ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, dus er is niets om bang voor te zijn.”

“… Oké. In dat geval…” Kus me, wil je zeggen, maar het voelt te gênant om het hardop te zeggen. Je kunt hem niet eens in de ogen kijken.

Gelukkig lijkt Childe het te begrijpen, maar vraagt het toch voor de zekerheid. “Mag ik je kussen?”

Je knikt, nog steeds niet in staat om hem in de ogen te kijken. Maar hij haakt zijn vinger onder je kin en dwingt je hoofd omhoog, zodat je hem aankijkt. “Sluit je ogen.” Je gehoorzaamt. Hij drukt zijn lippen op de jouwe. Zoals hij beloofd had, hij is voorzichtig. Childe behandelt je alsof je in stukken zou kunnen breken als hij je te hard aanraakt. Hij blijft even hangen en proeft jouw lippen, en jij proeft de zijne – het smaakt naar die Snezhnayaanse likeur waar hij zo dol op is – voordat hij eindelijk de kus beëindigt. “Nou, dat was best fijn, al zeg ik het zelf. Mee eens?”

“Ja,” zeg je, terwijl je jezelf in zijn omhelzing begraaft. Fatui Voorbode of niet, hij is een warmer en zachtaardiger persoon dan de meeste mensen denken.

Cyno

“En?”

Dat antwoord zag je niet aankomen. “Ik, uhh... ik weet het niet. Ik vond dat je het moest weten? Zodat je niet teleurgesteld zult zijn in mijn… vaardigheden…”

Hij zucht. “Luister, y/n. Het maakt me niet uit. Ik wil je kussen omdat ik me dicht bij je wil voelen. Omdat ik om je geef. Ik ben niet zo'n man die alleen zoent voor de fysieke sensatie. Het gaat niet om de kus, het gaat om jou.”

Er valt een stilte.

“Mag ik? Je hoeft je geen zorgen te maken dat je het niet goed doet. Ik wil me gewoon dicht bij je voelen. Je betekent veel voor me.”

Je knikt. “Dat mag.”

En hij drukt zijn lippen op de jouwe. Heel even maar. Dan knuffelt hij je. “Je bent warm. Het is fijn.”

Diluc

“Ben je zenuwachtig?” Hij glimlacht. “Nergens voor nodig.”

“Ik wil je gewoon niet teleurstellen,” zeg je.

“Je zou me nooit kunnen teleurstellen, lieverd. Mag...” hij pauzeert even. Zijn hand ligt al op je wang, zijn duim op je lippen. Zijn hele gezicht vraagt “Mag ik je kussen?”, hoewel hij de woorden niet uitspreekt.

Je voelt je warm worden, terwijl je een nauwelijks merkbaar knikje geeft. Diluc komt langzaam dichterbij en sluit zijn ogen – jij sluit de jouwe ook. Eerst kietelt zijn adem je gezicht, maar dan voel je hem op je lippen. Eerst voorzichtig en zachtjes, maar al snel wordt de kus hartstochtelijker. Zijn mond is stevig op de jouwe geplant. Zijn ene hand ligt op je jukbeen; de andere ligt op je onderrug en trekt je dichter naar hem toe. Hij lijkt er maar geen genoeg van te krijgen en dat vind jij ook niet erg – tot het moment dat je het doet. Je trekt je voorzichtig terug en hij laat je gaan. Je kunt alleen maar “wow” zeggen.

Hij grijnst – een zeldzaam verschijnsel. “Ik zei toch dat je niet zenuwachtig hoefde te zijn. Ik denk dat dat geweldig was.”

Gorou

Zijn oren spitsen zich verbaasd. “Oh, is dat zo? Nou, maak je geen zorgen! Voor alles is een eerste keer, toch?”

Zijn openheid stelt je weer helemaal op je gemak. “Je hebt gelijk. Bedankt.”

“Dus... zou je misschien... verdorie, hoe zeg ik dit?” Hij komt niet goed uit zijn woorden en zijn wangen zijn vuurrood. Het is niet zijn bedoeling, maar je vindt hem altijd zo schattig.

In plaats van hem verder te laten mompelen, houd je zijn gezicht in je handen en druk je je lippen op de zijne. “Jij moet je ook niet te veel zorgen maken.”

“J-je hebt gelijk,” mompelt hij, zijn ogen in verlegenheid afgewend. Maar hij herstelt zich snel. “In dat geval…”

Deze keer is hij degene die de kus initieert. Hij trilt een beetje, waarschijnlijk van opwinding. Hij smaakt zoet, naar lavendelmeloen. Voor je het weet is de kus voorbij.

“Ik hoop dat je eerste kus niet tegenviel, en… bedankt dat ik de eer mocht hebben.”

Kaeya

“Oh? Wie had gedacht dat iemand die zo mooi is als jij nog zo onschuldig zou zijn?” plaagt hij.

“Hou je mond,” mopper je terwijl je een glimlach niet weet te onderdrukken.

“Zie je? Die schattige glimlach van je... die zou ik nu al duizend keer gekust hebben als het kon.”

Zijn verwaande opmerkingen maken iets in je wakker, een behoefte om meteen terug te plagen. “Dan moet je maar beginnen met het inhalen van de verloren tijd.”

Dat hoef je geen twee keer te zeggen. In een oogwenk staat hij voor je, met zijn hand op je wang en zijn mond naar de jouwe bewegend. Je sluit je ogen en leunt ook een beetje naar hem toe. Dan voel je zijn lippen... op je voorhoofd. Je opent je ogen weer. Kaeya kijkt je triomfantelijk aan. “Niet genoeg?”

In plaats van antwoord te geven, ben jij nu degene die naar hem toe beweegt en je lippen op de zijne drukt. Hij lijkt in eerste instantie verrast, maar herstelt zich snel en ontspant zich. Wanneer je de kus beëindigt, brengt Kaeya zijn lippen naar je oor en fluistert: “We hebben er één gehad, nog 999 te gaan.”

Kazuha

Hij glimlacht, zijn hoofd iets getilt. Er komt niets uit zijn mond, maar zijn ogen spreken voor hem. “Het maakt niet uit,” zeggen ze. Hij stapt geruisloos naar je toe en jij opent je armen voor hem. Hij maakt geen aanstalten voor een kus; hij laat zich gewoon door jou omhullen. Zijn armen slaan zich ook om jou heen. Het is een kalmerende knuffel. Kazuha is daar dol op; hij houdt ervan om door jou aangeraakt te worden. Zijn huid is zacht. Hij weet je altijd op je gemak te stellen.

Hij maakt zich een beetje los, net genoeg om naar je gezicht te kunnen kijken. “Je bent adembenemend.” Zijn oprechte woorden doen je blozen. Je komt in de verleiding om “jij ook,” te zeggen omdat hij mooi is, maar zo'n zin voelt ongemakkelijk en oneerlijk als hij het eerst zegt. Dan, zachtjes, met een fluistering die je bijna mist, zegt hij “kus me”.

O, hij is zo schattig, denk je.

Dan druk je je lippen op de zijne.

Tighnari

“Oh, maak je je daar zorgen over? Dat is nergens voor nodig. Iedereen moet vroeg of laat zijn eerste kus krijgen – of in ieder geval degenen die er überhaupt aan toe komen om te zoenen.” Tighnari zegt het zo zakelijk dat het moeilijk is om hem tegen te spreken. Toch blijft een deel van je je ongemakkelijk voelen.

“En je vindt het niet erg? Helemaal niet? Misschien ben ik er niet… goed in?”

“Hé.” Hij legt zijn handen op je schouders. “Stop daarmee. Je betekent veel voor me. Hoe goed je bent in zoenen is onbelangrijk. Het gaat niet om vaardigheid, het gaat om – liefde.” Hij pauzeerde voordat hij dat laatste woord sprak. Hij ging van feiten naar gevoelens. “Ik hou van je en niets kan dat veranderen. Begrepen?”

“Mm-mm.” Je knikt.

“Goed. Mag ik nu?”

Je knikt opnieuw. Hij plaatst zijn lippen op de jouwe.

Xiao

“... En?”

“Nou, weet ik veel... Misschien verwachtte je dat ik goed ben, maar dat is waarschijnlijk niet zo.”

Hij maakt een geërgerd geluid met zijn tong. “Daar hoef je je geen zorgen over te maken.”

“Maar...” begin je, maar je weet niet zeker wat je wilt zeggen en dus haak je af zonder iets gezegd te hebben.

“Maar wat?”

“Je kunt wel zeggen dat ik me er niet druk om moet maken, maar ik doe het toch. Ik wil zo graag dat je ervan geniet, Xiao.”

Xiao is geen expressieve man, dus zijn uitdrukking van lichte verbazing duidt op zijn absolute choque. “Ik... ik...” stamelt hij. Het is zeldzaam om hem zo te zien. Hij zucht. “Ik ben al blij dat ik je aan mijn zijde heb. Het is belachelijk om te denken dat ik teleurgesteld zou zijn over zoiets als dat je niet goed bent in zoenen.”

“Oh, ik snap het.” Je voelt je gerustgesteld door zijn ongewone eerlijkheid. “Dus... wil je?”

“Zoenen?” Hij lijkt een beetje opgewonden, maar je laat je daardoor niet tegenhouden.

“Ja. Kus me alsjeblieft.” Die laatste woorden waren amper meer dan een fluistering. Toch hoorde hij je.

Zijn uitdrukking wordt zelfverzekerder. Hij trekt je dicht tegen zich aan en zoent je.

Zhongli

“Dat is toch niet zo vreemd?”

“Ik denk het niet, maar... zul je niet teleurgesteld zijn?”

“Schat, je kunt me nooit teleurstellen.” Hij steekt zijn hand uit. Wanneer je hem aanneemt, trekt hij je dichterbij, zodat je op zijn schoot komt zitten. “Ik wil je niet onder druk zetten, dus voel je altijd vrij om terug te trekken. Maar...” hij beweegt zijn mond naar je oor, ”mag ik je kussen?”

“Ja,” antwoord je zacht.

Zhongli drukt een kus op je wang voordat hij naar je mond beweegt. Hij is langzaam en voorzichtig, neemt zijn tijd. Het is niet vurig, maar op de een of andere manier toch intens – alsof hij van elk moment geniet. Als je je eindelijk terugtrekt, kijkt hij je aan met ogen vol liefde. “Ik hoop dat het naar je zin was. Het was in ieder geval naar mijn zin.”

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Het rijk van Enid

Mysterie 1 is al opgelost! De schreeuwer op de omslag was Mordred. Hij is sinds zijn laatste avontuur gedegradeerd tot roofridder.

Of, om de nieuwe lezers direct mee te hebben: Arthur is tegen onrecht, Mordred verzet zich hier tegen. Voila, je moet de voorgaande strips dus niet lezen want zo’n tekstballonnetje legt het je goed uit.

[huariqueje]

Officials' opposition to support for Israel spreads to other countries with new ceasefire declaration

[sammyraeymaekers]

Er is niemand die ooit wist

hoe de liefde uit te leggen.

Maar jullie toonden woordeloos

hoe je het spoor moet houden hoe

Houden Van in groot verzet

als formule klinkt: gelijk aan

jij maal jij, tussen haakjes

tot de onbekende macht.

[devosopmaandag]

Met vrijheid getooid

Ergens in de jaren zeventig las ik George Orwells roman '1984'. Ik meen me te kunnen herinneren hoe gevangen ik mezelf voelde in de wurgende sfeer van de totalitaire staat waarin hoofdpersoon Winston Smith leeft. Op de witte gevels van het Ministerie van Waarheid, waar hij werkt, staat in sierlijke letters: OORLOG IS VREDE – VRIJHEID IS SLAVERNIJ – ONWETENDHEID IS KRACHT. Ik moest toen tijdens het lezen toch ergens mijn hoop vandaan halen. Was het niet in de natuur, ver weg van de hermetisch gecontroleerde stad, dat de laatste resten vrijheid te vinden waren? Het zou toch onmogelijk zijn om onder elke boom, in elke bergspleet of verscholen in het riet gedetecteerd te kunnen worden. Ieder jaar komt die gedachte wel een keer naar boven, als ik ergens langs een water loop, of midden door een bos.

Ik bladerde in het boek dat decennia dicht was gebleven, op zoek naar een passage die dat vermoeden zou bevestigen, en vond het op pagina 103. Een onbekende vrouw heeft Winston op slinkse wijze haar streng verboden liefde aan hem kenbaar gemaakt. Ze ontsnappen aan de ogen van Big Brother ergens ver buiten de stad. “Het zonlicht zeefde door bladeren zonder tal en was nog heet op hun gezichten. Winston keek uit naar het veld daarachter en had een eigenaardige, trage schok van herkenning. Hij kende het van gezicht. Een oude, kort afgegraasde weide, met een voetpad er dwars doorheen en hier en daar een molshoop. In de ongelijke heg aan de overkant deinden de takken der olmbomen nauw merkbaar in het koeltje, en hun bladeren bewogen zwakjes in dichte opeenhopingen, als vrouwenhaar. “ En dan raken ze samen betoverd door het zingen van een lijster, en vervolgens door elkaars lichamen.

Ik dwaalde in Breda langs enorme foto's die verspreid opgesteld stonden in een braakliggende gebied waar de natuur langzaam terrein wint. Het was Breda Photo. Ik werd onmiddellijk getroffen door een foto van een jonge vrouw. Ze heeft een krans van bladeren om haar haar gedaan. Ze draagt een mouwloze jurk met zonnebloemen en aan een lange, kleurige ketting hangt een halve maan. Haar blik is verstild en naar binnen gekeerd. Ze zou een Zuid-Amerikaanse kunnen zijn, of iemand uit India, maar ze is een Iraanse. Ik las dat de Iraans-Canadese fotografe Parisa Azadi, jonge Iraniërs fotografeert die in de woestijnen en bossen een gevoel van vrijheid zoeken, ver weg van het stedelijk islamitische regime.

Ik was vergeten hoe Orwells roman eindigt en zocht het op. Ellendiger kan het niet: gebroken door het systeem geeft Winston Smith zich over aan het systeem. In de foto van de Iraanse lees ik hoop: haar gezicht verraadt de realiteit van het leven dat ze voor even achter laat en dat weer op haar wacht, maar daar, in dat donker bos, tooit ze zich met symbolen van vrijheid. Misschien is die maan aan haar ketting, niet wassend maar afnemend, een teken van hoop of stil verzet.

[collagerock]

"In de meeste ervaringsverhalen ligt de focus op creativiteit als vorm van verzet. De vastberadenheid waarmee veel mensen zich bezighouden met kunst, muziek, schrijven of poëzie, vormt een antigif tegen de zinloosheid van hun 'echte' werk."

David Graeber - Bullshit Jobs - Over zinloos werk, waarom het toeneemt en hoe we het kunnen bestrijden (2018), p.146

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag is het weer meet dag. Spannend! Ik mag meteen op de weegschaal gaan staan. Er is nu een kilo af in een week, maar in totaal 1,2 kg vet dus dat is goed. Spiermassa en vocht ook goed. Coach Natascha heel tevreden, dus ik ook. Natuurlijk had ik op meer gehoopt, maar te snel is ook niet goed en met elke week 1 kilo eraf kom ik er ook 😉 In totaal ben ik nu 4,3 kg afgevallen. We hebben even geteld over hoeveel maanden ons feest is. Ik denk dat 2: kg kwijt zijn moeilijk wordt maar Natascha zegt ‘we gaan er voor’ en een dikke high five.

Vanochtend gestart met zuivel. Na het wegen meteen door naar mam voor een gesprek met een mevrouw van de gemeente vanwege haar PGB.

Daaarna snel door naar TICA en thuis een gekookt eitje en even later mijn soeppie gegeten. Smaakte prima.

Ik had niet heel veel tijd want om 14.15 moest ik weer bij school staan om Ivy op te halen. Ivy besloot met een vriendinnetje te gaan spelen bij vriendin thuis. Dus toen door om de boodschappen te doen, snel de boodschappen ingeruimd en door naar Aalsmeer om Ryan om 15.15 uur op te halen van schooltje. Ryan is altijd enthousiast als hij me ziet, zo lief!

Ryan gaat lekker op de bank zitten met een zakje chips en oma neemt 50 gr sojaboontjes 😅

Linda komt ook al vroeg aanwaaien. Om 16.30 haal ik Ivy op. Die kwebbelt er ook lekker op los.

Rond 17.15 kwamen Mike en Natas binnenwaaien. Ik ben blij dat ik gisteravond al heb gekookt want al met al toch wel weer een drukke dag zo. Marcel komt pas rond 18 uur thuis, vrij laat voor zijn doen. De spinazieschotel komt op tafel en voor mij 400 gr wokgroenten en een gekookt ei. Cappuccino toe en klaar. We bekijken nog wat vakanties voor ons weekje all inclusive eind juni maar we zijn er nog niet uit. Mike en Natas komen zaterdag onze kant op en dan gaan we beslissen. Om 19.30 gaat het hele spul weer naar huis.

Tussen de bedrijven door ook nog wasjes gedraaid. Ik verzet het wasrek en mijn pink komt er tussen: %^#*+$ dat doet zeer. Resultaat: een grote bloedblaar en een pijnlijke pink.

Nog even wat nieuwe artikelen in de webshop gezet en een bestelling klaargemaakt. Nog even mijn blog bijwerken en dan kan ik nu om 22 uur nog even een uurtje tv kijken.

[gewoonkarin]

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

[haarlemupdates]

Op 8 juli om 13 uur bij het Provinciehuis vindt er een belangrijke viering plaats in Haarlem ter ere van Keti Koti, de herdenking en viering van de afschaffing van de slavernij. De Communistische Jongerenbeweging van Nederland (CJB) organiseert een bijzonder evenement om het verzet tegen slavernij te eren en de onderbelichte verhalen te delen. Keti Koti is een symbolische dag waarop de slavernij in het Nederlandse koloniale verleden wordt herdacht en de vrijheid wordt gevierd. Er zal aandacht worden besteed aan het verzet van inheemse volkeren in het Caribisch gebied, de strijd van Indonesiërs en de heldhaftige acties van tot slaaf gemaakte Afrikanen. Ook het verzet vanuit de arbeidersklasse tegen slavernij zal worden belicht. Deze verhalen tonen aan dat emancipatie wordt afgedwongen en niet wordt gegeven. De CJB nodigt iedereen van harte uit om aanwezig te zijn bij dit belangrijke evenement. Het is een gelegenheid om te reflecteren op ons gedeelde verleden en om inspiratie te putten uit het verzet van destijds, voor de strijd voor een meer rechtvaardige wereld vandaag de dag.            

[geschiedenisish]

Voor de Nederlanders onder ons.

Houd je eigen 4 mei ceremonie. Bepaal zelf wie je herdenkt. Maar ga om 20.00 gewoon verder met wat je aan het doen was en zet NPO1 NIET aan.

Want om 20:00 is er alleen maar aandacht voor het KNIL, de Joden en dat stoere Nederlandse verzet. (Waarbij buiten beschouwing blijft dat dat communisten en radicale christenen waren..... Niet de gewone burgers die in verzet kwamen....!

En och wat was de Februaristaking mooi. Maar de staking van 1903 werd neergeslagen door diezelfde overheid! En ze keerde zich tegen de dienstweigeraars (van de jaren 70 en van andere jaren)!)

Als kind vond ik het al raar dat er altijd werd gefocust op herdenken, en nooit op anti-nazisme. Nooit op voorkomen maar alleen op genezen. Ik had een universitaire opleiding Geschiedenis nodig om te weten te komen dat 4 mei staatspropaganda is. Het is bedoeld om te zeggen dat we toen goed gehandeld hebben, en dat we nu weer goed handelen. Het is niet bedoeld om nazisme te voorkomen, het is niet antifascistisch, maar bedoeld om onszelf een schouderklopje te geven.

Waarom denk je dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken werd geweigerd toen hij mee wilde doen? Omdat Duitsland EFFECTIEF antifascistisch is. Zij proberen fascisme in al haar vormen te onderdrukken en te voorkomen. Nederland niet. Nederland wil nazisme voorkomen, maar fascisme is helemaal oké. Daarom konden we de Duitsers niet uitnodigen, het zou de vinger op de zere plek leggen die 4 mei is!

Zo krijg je dus een overheid die met alle vreugde en respect genocide in Nederland herdenkt, om het vervolgens aan de andere kant van de wereld te financieren! En dan zelfs gaat zeggen dat het "respectloos" is als je die hypocrisie aankaart.

4 mei is onze Pledge of Allegiance. Herdenk de veteranen en de oorlogsslachtoffers. Sta stil bij wat zij voor ons hebben gedaan. Maar laat de Overheid niet voor je bepalen wie het waard is om herdacht te worden! En wees geïnspireerd. Wees niet stil, maar spreek, spreek met het vertrouwen van al die mensen die spraken en dat nu niet meer kunnen!

4 mei is geen herdenking. Het is een wake.

dear usamerican high schoolers looking for a way to resist fascism: sit through the pledge of allegiance.

no getting up. no looking at the flag.

everyone will be looking at you. you'll be sweating like a fucking hippopotamus. your teacher will sternly tell you to get up. you'll feel stupid and that maybe its not worth it because you're just a kid in a classroom. but I'm here to remind you that there are no real life consequences to detention. there are however real life consequences to resisting a thoughtless performance of nationalism.

[se-coaching]

De hoge tol van het verzet bij de bevrijding van België

💡 **80 jaar na 8 mei 1945**: Herdenk de helden van het Belgische verzet en hun strijd voor democratie. Hun offers inspireren ons vandaag in de strijd tegen autoritarisme. Lees meer over hun nalatenschap en actuele gevechten voor vrijheid. #Vrijheid #Democratie

Trauma en bevrijding: de impact op families Naast de fysieke strijd had de oorlog ook een diepe psychologische impact. Vooral de families van verzetsstrijders voelden dit tijdens het Belgische verzet tijdens de bevrijding. Ook de overlevenden van de concentratiekampen ervoeren deze impact. De trauma’s die in deze periode werden opgelopen, bleven generaties lang doorwerken. Voor veel kinderen en…

[saulsplace]

Vervolgd om je mening

Het is triest maar waar: Nederland, ooit een land waar René Descartes, Spinoza en John Locke hun geschriften circuleerden, omdat het elders in Europa onmogelijk was, kent steeds meer rechtszaken waarin omstreden uitspraken leiden tot schuldigbevindingen van rechters. Het overkwam Geert Wilders – tegen hem werden twee rechtszaken gevoerd – maar recenter ook Richard de Mos, Jan Bonte, Willem Engel, Raisa Blommestijn, Pepijn van Houwelingen, Gideon van Meijeren. En ook in België speelt het: neem nu Jeff Hoeyberghs en Dries van Langenhove. Zij deden exclusief voor dit artikel hun verhaal, en ook Jan Roos interviewde ik.

De reden dat dit artikel wat lang lijkt, is omdat ik deze mensen heb benaderd om hen persoonlijk aan het woord te laten. Juist omdat zij in het centrum staan van de censuurproblematiek, lijkt het me beter om hun visies hierop te presenteren zónder de gebruikelijke hap-snap zinnetjes die moeten volstaan als ‘weerwoord’ in de mainstream media. 

Naïef geloof in de rechtstaat

Als we praten over deze rechtszaken, is het zo nu en dan verleidelijk om in te gaan op de juridische argumenten. Een persoon met een linkse politieke voorkeur dan wel een naïef geloof in de rechtstaat, zal de uitspraak van de rechter citeren en gaan wroeten totdat ze wat vinden om de veroordeling goed te praten. Echter, zo’n discussie is verspilde energie omdat het afleidt van het grotere plaatje: wat ‘toevallig’ dat het uitgesproken rechtse critici zijn die worden vervolgd. Wie uitzoomt, ziet dat dit onmogelijk toeval kan zijn. Hij of zij ziet dat het doel is om met georganiseerde afschrikcampagnes de greep op de publieke opinie te behouden. 

Jan Bonte, de omstreden neuroloog die tijdens corona botste met tal van wetenschappers zoals Marc van Ranst, werd onlangs veroordeeld wegens beledigingen aan het adres van Sidney Smeets. Een politicus die namens D66 in de Kamer zat, maar vertrok toen er berichten bleven bovenkomen van jonge jongens die waren benaderd in de seksueel grensoverschrijdende sfeer. 

Was het terecht dat Bonte werd veroordeeld? De meningen waren verdeeld. Maar veel ernstiger nog is de veroordeling van het FVD-Kamerlid Gideon van Meijeren. Hij hield een ijzersterk openingspleidooi, waarin hij opriep om de zaak tegen hem niet ontvankelijk te verklaren. Van Meijeren toonde namelijk aan dat leden van het kabinet bij de zaak betrokken waren en dat, door tegen hem te procederen, de scheiding der machten en de onpartijdigheid van het Ministerie van Justitie werden ondermijnd. Dit wist hij aan te tonen door onder meer berichten op sociale media van de minister te citeren.

Ik heb Gideon gevraagd om terug te blikken op de zaak:

Wat is het verwijt aan jou en in hoeverre is dit volgens jou terecht?

Gideon van Meijeren: “Mij wordt verweten dat ik zou hebben opgeroepen tot geweld tegen de overheid – een beschuldiging die niet zomaar onterecht is, maar zelfs een totale omkering van de werkelijkheid. In al mijn uitlatingen heb ik keer op keer expliciet benadrukt dat iedere vorm van verzet vreedzaam en geweldloos moet zijn. Deze oproepen tot vreedzaam verzet zijn zelfs letterlijk vastgelegd in de verklaringen waarop het Openbaar Ministerie zich baseert. Desondanks wordt in een onnavolgbare redenering gesteld dat ik weliswaar heb gezegd dat verzet vreedzaam en geweldloos moet zijn, maar dat ik ‘bedoeld’ zou hebben dat mensen geweld moeten gebruiken.

Deze redenering negeert niet alleen de feitelijke inhoud en werkelijke intentie van mijn uitspraken, maar verdraait deze op een manier die de waarheid ernstig ondermijnt. Het is onacceptabel en zeer zorgwekkend dat zulke verdraaiingen worden gebruikt om mij strafrechtelijk te vervolgen, temeer omdat dit een gevaarlijk precedent schept voor de vrijheid van meningsuiting en de mogelijkheden om vreedzaam in verzet te komen tegen de zittende macht.”

In hoeverre is er bewijs dat de vervolging politiek gemotiveerd is?

Gideon van Meijeren: “De vervolging tegen mij is een politiek proces dat gericht is op het onderdrukken van kritische stemmen en het criminaliseren van een politiek wereldbeeld dat ingaat tegen de gevestigde orde. 

Dit blijkt onder meer uit de wijze waarop het Openbaar Ministerie een ‘context’ heeft geconstrueerd rondom mijn zaak. Het OM heeft honderden niet-strafbare uitspraken van mij toegevoegd aan het dossier, zogenaamd om mijn politieke ‘narratief’ te schetsen. Daarbij wordt verwezen naar het zogenaamde ‘kwaadaardige-elite-narratief’, dat de AIVD en NCTV als ‘anti-institutioneel extremisme’ bestempelen.

Het probleem is dat deze ‘context’ feitelijk neerkomt op een aanval op mijn politieke opvattingen. Het OM erkent dat mijn kritiek op de overheid en supranationale organisaties niet strafbaar is, maar gebruikt mijn politieke wereldbeeld toch als basis om mijn intenties te criminaliseren. Politieke overtuigingen mogen nooit het onderwerp van strafrecht zijn, enkel omdat ze afwijken van de heersende mening of als onwelgevallig worden beschouwd.

Verder is mijn preliminaire verweer, waarin ik uitvoerig heb onderbouwd waarom er sprake is van een politiek proces, door de rechtbank nauwelijks inhoudelijk gemotiveerd weerlegd. De rechter heeft zich beperkt tot een summiere afwijzing, zonder serieus in te gaan op de kern van mijn argumenten. Dit wijst erop dat het oordeel niet is gebaseerd op een objectieve beoordeling van de feiten, maar eerder dient om een politiek signaal af te geven.

Ten slotte past mijn zaak in een bredere trend waarbij kritische stemmen in de samenleving steeds vaker het doelwit worden van juridische maatregelen. Dit is kenmerkend voor regimes die afglijden naar een autoritaire staatsvorm. Mijn zaak is daarmee niet alleen een aanval op mij persoonlijk, maar ook op de vrijheid van meningsuiting en de democratische waarden die we zouden moeten koesteren.”

Wat Gideon van Meijeren hier aanwijst is echt súper belangrijk – ik hoop dat de brede massa er niet overheen leest. De rechter en het ministerie erkennen dat zijn uitspraken in isolatie bekeken niet strafbaar zijn. Maar zij schetsen een ‘context’ om zijn wereldbeeld te kunnen criminaliseren. Vrijheid van meningsuiting bestaat dus feitelijk niet meer. Als wij een debat voeren over een hypothetische situatie waarin het geoorloofd is om ons met geweld te verzetten tegen een tirannieke machthebber, zoals vastligt in het natuurrecht, dan herinterpreteert de rechter de context en bent u alsnog een crimineel. 

Bewapend met deze kennis – al is het dan slechts een bewapening in woordelijke zin, uitdrukkelijk géén fysieke, al maakt sinds Gideons veroordelings zelfs het vaststellen van dit onderscheid niets meer uit – nemen wij nu een uitstapje naar ons buurland, België. Daar sprak ik met Jeff Hoeyberghs. Lees meer over de achtergrond van zijn vervolging in dit stuk.

Jeff Hoeyberghs: “Vervolging hoort bij censuur. Het doel van de vervolging is om mensen die een specifieke mening uitdragen, met de nek te laten aankijken. De kern is de censuur – de vervolging is slechts instrument. De personen worden opgeofferd om een zeker gedachtegoed taboe te maken.

Mijn gedachtegoed is libertarisch, dat wil zeggen: civiele rechten en ambtscollectivisme, en gericht op de waarheid. En hierom moet ik gecensureerd worden. Omdat ik in het geval van geneeskunde en in algemene zaken, intelligent genoeg ben om de zaak naar waarheid te interpreteren. En hierom wordt ik vervolgd – dit geldt voor ons allemaal, van Willem Engel tot Dries van Langenhove, enzovoorts. De vervolging is slechts een detail – het gaat hierom: ‘Welk gedachtegoed wordt waarom gecensureerd?’ – dít is de essentie.”

Maar mijn idee, Jeff, is dat je eigenlijk wat cabaret uitspraken heb gedaan…

Jeff Hoeyberghs: “Luister! Het sloeg nergens op wat mij is aangedaan! Het past in een kader want men had mij al langer in het vizier. Ik bekritiseer het collectivistische communisme dat nu wordt uitgerold. Hierom kwam ik in het vizier van anti-democratische en autoritaire krachten, die nu landverraad plegen, door de autonomie van de landen en de rechtstaat te overhandigen aan vreemde mogendheden.

Mijn frustratie is dat mensen zoals u – die begrijpen dat er wat mis is en dit willen aankaarten – weliswaar klagen, maar niet met een positief alternatief komen. Mijn positieve alternatief is het libertarisme zoals dit nu in Argentinië wordt uitgerold: het afschaffen van grote delen van de overheid en van de centrale banken. 

Op Facebook heb ik in kindertermen het driestappenplan van Javier Milei neergelegd, de president van Argentinië. Het is een positieve boodschap die mensen hoop, doel en richting geeft – iets waar ze samen achter kunnen staan. We zijn verkocht door meelopers en medeplichtige collaborateurs! Zij hebben onze grondrechten uitgehold en ons zónder onze toestemming overgedragen aan vreemde mogendheden! Via libertarisme kunnen we dit proces omkeren.”

Het is een instructief verhaal van Jeff – libertariër worden en de overheid afschaffen, een positief doel en richting bieden, niet slechts klagen. Ik zou zeggen, lees even mijn boek Huis van de Muze (2023) – hier besproken met Jelle van Baardewijk. Hierin legt ondergetekende uit dat je alléén impactvol kunt scheppen als je macht hebt over productiemiddelen, en als je over een groot platform beschikt zodat die scheppingsdrang weerklank kan krijgen. Aan beide voorwaarden wordt niet voldaan onder de huidige machthebbers, onder de deughegemonie. En als jij iets op touw zet om die deughegemonie aan het wankelen te brengen, of zelfs maar een poging doet om iets op te bouwen dat náást die deughegemonie levenskrachtig is, dan krijg je precies over je heen waar alle geïnterviewden in dit artikel mee kampen. 

Anderen zullen deze logisch sluitende en door de proefondervindelijke praktijk van het leven gedragen redenering dan weer afdoen als ‘geblackpilled’. Echter, zoom je in op de levens van de mensen die dat roepen, dan zie je dat ze één of ander lullig baantje hebben zonder maatschappelijke impact en dat ze in het dagelijks leven hun mond houden en zich zo goed als totaal aanpassen. Óf ze hebben een uitkering en staan al te ver buiten de maatschappij om nog relevante invloed uit te oefenen. Ze maken dan juist de elites sterker omdat hun impactloze levenswandel een afschrikeffect heeft op burgerlijke mensen die overwegen om óók subversieve gedachten te gaan uiten.

Als je niets meer te verliezen hebt, kun je alles roepen; de elite vindt dit alleen maar mooi, omdat je dan een negatieve ‘social proof’ belichaamt. Precies hierom worden deze intimiderende rechtszaken dus gevoerd tegen mensen met enige statuur – doctoren, media presentatrices, Kamerleden en andere politici.

We gaan door naar Willem Engel. Hij verklaart het volgende: “Mijn zaak is een uitgelezen zaak. De ten laste legging in beide zaken is opruiing. In beide zaken is de bewijsvervalsing evident. Ook de politieke inmenging staat vast, aangezien Dilan Yeşilgöz in mijn zaak voorkomt: zij weigert onder het mom van ‘het belang van de staat’ om de communicatie openbaar te maken die zij over mijn zaak voerde met het Openbaar Ministerie.”

Pepijn van Houwelingen verwijst naar een uitzending van Potkaars, die zijn rechtszaak uitzond. Het FVD-Kamerlid kreeg iedereen op de kast met een bericht op sociale media. Hij plaatste een foto van minister Ernst Kuipers (VWS) en een nazivlag, omschreven als “De façade en de werkelijkheid”. Ook een foto werd getoond waarin Kuipers de vlag hees van de SDG’s, de Sustainable Development Goals. Het hijsen van deze vlag door de minister heeft namelijk echt plaatsgevonden. Het hijsen van de nazi-vlag was een eigen interpretatie van het Kamerlid.

Wat bedoelde Kamerlid Van Houwelingen hiermee? De SDG’s staan formeel voor Duurzame Ontwikkelingsdoelen. Maar informeel zijn dit doelen die worden opgesteld in kringen die voorbij de nationale politiek reiken. Wie kritisch is op de SDG’s, kan zeggen dat ze worden doorgeramd vanuit transnationale clubs als de EU en de VN. Er is weinig democratische grip op, ze keren voortdurend terug in beleidsdocumenten, rechters beroepen zich erop. Kortom, ze worden doorgevoerd zonder dat het volk er écht wat over te zeggen heeft. Om toch de suggestie van draagvlak te wekken, is er een vlag hijs moment met de minister georganiseerd.

Van Houwelingen benadrukt dat hij met zijn vlag-tweet slechts twee regimes wilde vergelijken, twee ideologieën, die allebei ondemocratisch zijn. Het Openbaar Ministerie had een onvoorwaardelijke geldboete van 450 euro geëist, maar de rechtbank legde een voorwaardelijke boete op omdat Pepijn van Houwelingen de tweet zelf verwijderde en zei dat het niet zijn bedoeling was om Kuipers en Van Gennip in verband te brengen met het naziregime. Niettemin laat het oordeel van de rechter ons achter met de vraag waarom de communistische vlag, waarmee hij tweet met de nazi-vlag verving, dan minder erg zou zijn… Wijst dit op mogelijke ideologische sympathieën en affiniteiten aan de kant van de rechter?

We gaan weer even terug naar België – ditmaal is het woord aan Dries van Langenhove, de Vlaamse nationalist die beslist geen blad voor de mond neemt. Hij werd eerder bekend als leider van de jongerengroep Schild & Vrienden, en zat namens het Vlaams Belang in het Parlement. Maar al gauw trokken de donkere wolken samen rond de veelbelovende loopbaan van deze jonge Vlaming. 

Dries van Langenhove:

“Ik ben veroordeeld voor: 

Het ontkennen, minimaliseren, rechtvaardigen of goedkeuren van de genocide die tijdens de tweede wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd.

Aanzetten tot discriminatie, segregatie, haat of geweld.

Denkbeelden te hebben verspreid die zijn gegrond op rassensuperioriteit of rassenhaat.

Te hebben behoord tot een groep of vereniging die kennelijk en herhaaldelijk discriminatie of segregatie wegens een van de beschermde criteria verkondigt.

Voor deze vier bewezen verklaarde tenlasteleggingen kreeg ik een effectieve gevangenisstraf van 1 jaar, een geldboete van 16.000 euro en een ontzetting uit mijn burgerrechten voor een termijn van tien jaar. 

Ik ben het volstrekt oneens met al deze tenlasteleggingen. In wezen gaat het om wat we tegenwoordig ‘haatspraak’ noemen. Echter, zelfs van haatspraak is er in mijn geval geen sprake. De haatspraak zijn politiek incorrecte memes. Deze memes werden echter niet door mij gedeeld en zelfs niet door mij gezien.

Op 29 mei 2017 plaatst een jongeman in onze chatgroep de oproep ‘post eens jullie donkerste humor’. Daarop reageerden een heleboel jongens en meisjes met politiek incorrecte en grove humor. Zo was er iemand die reageerde ‘wat is het verschil tussen een jood en een negerjood? Een negerjood moest van achter staan in de douches’.

Deze jongeman is voor deze mop – die gepost werd onder een oproep voor humor en dus duidelijk grappend was bedoeld – veroordeeld wegens het ontkennen van de Holocaust. Dat de mop de Holocaust helemaal niet ontkent bleek voor de rechter geen belet.

Mijn persoonlijke veroordeling is echter nóg frappanter van de bovenstaande, want ik heb niet eens een mop, meme of bericht gepost of gezien.

De rechter geeft dat zelf ook toe in het vonnis:

‘Zelfs als er geen negationistische berichten of boodschappen van de hand van de eerste beklaagde (Dries Van Langenhove) werden teruggevonden, kan hij strafrechtelijk aansprakelijk zijn.’

Daarna volgt heel wat juridische acrobatie om mij verantwoordelijk te stellen voor de humor die ánderen hebben geplaatst. Ik zou volgens de rechter niet voldoende hebben gedaan om anderen ervan te weerhouden deze humor te posten.”

De volgende die aan de beurt is, is Jan Roos – deze columnist en humorist werd zeer succesvol met het programma ‘Roddelpraat’. Kennelijk kan de gevestigde elite er minder goed om lachen. Jan geeft een toelichting op wat hem is overkomen. Jan Roos: “In ons satirische programma Roddelpraat maakte ik een overduidelijke grap door als ‘woordkunstenaar’ steeds heftiger op te roepen tot actie tegen verslaggevers van PowNed die jaarlijks Sunneklaas op Ameland komen verstieren. 

Overduidelijk was dit een hyperbool en een verwijzing naar Akwasi, die daadwerkelijk opriep tot geweld tegen Zwarte Pieten bij een BLM demonstratie op de Dam. Hij werd door het Openbaar Ministerie beschermd, de zaak werd geseponeerd en ook een artikel 12 procedure werd door het OM weggewuifd. Akwasi was immers woordkunstenaar en met een slap excuus kon hij aan vervolging ontkomen. 

Nota bene liet ik onze editor er onder het verhaal ‘woordkunstenaar’ bijzetten – iedereen kon duidelijk horen en zien dat ik nooit meende om op te roepen tot geweld. Het was immers overduidelijk een grap met een overduidelijke knipoog naar het Akwasi-verhaal.

Op vrijdag middag 29 november werd er om 15:25 aangebeld. Ik zag twee agenten staan en schrok. ‘Is er iets gebeurd met mijn kinderen of ouders?’ was het eerste dat door mijn hoofd schoot. Na het openen van de deur kreeg ik direct te horen dat ik werd aangehouden voor opruiing en dat ik direct mee moest komen. Overigens stapten de twee agenten mijn huis binnen, wat helemaal niet mag. 

Nog voordat ik in een politieauto werd gezet, werd mijn telefoon uit mijn handen gegrist en werd mij verteld dat ik in volledige beperking kwam te staan. Oftewel, ik werd van de buitenwereld afgesloten en kon mijn gezin niet op de hoogte stellen dat ik was meegenomen. Dit gebeurt alleen bij terroristen en zware criminelen. Na 50 meter werd ik overgeplaatst in een anonieme auto van de recherche. Ik kreeg te horen dat we naar Friesland zouden gaan. 

Niemand kon mij overigens vertellen wat ik verkeerd had gedaan en waarom ik naar Friesland werd gebracht. Bij navraag of ik mijn gezin op de hoogte mocht stellen, werd het OM gebeld en die verboden dat. In Den Oever werd ik weer overgeplaatst, dit keer in de auto van de recherche Friesland. In Leeuwarden aangekomen werd ik met mijn handen tegen de muur geplaatst, gefouilleerd tot op mijn onderbroek, moest ik alles inleveren tot en met mijn schoenen. Ik werd opgesloten in een cel met cameratoezicht voor 2,5 uur. Daarna pas kwam er een piketadvocaat die mij vertelde waar ik van werd beschuldigd. 

Mijn gezin was al op de hoogte want precies 25 minuten na mijn arrestatie viel bij de gehele mainstream media een persbericht in de mail met mijn arrestatie. In het hele land stond ik met naam en toenaam in de pers. Volledig uit de context en natuurlijk zonder weerwoord, aangezien ik in beperking zat. Op hetzelfde moment werd de uitzending offline gehaald. Het was dus overduidelijk een gecoördineerde actie. 

En dát voor een grap in een satirisch YouTube-programma. En oh ja, ik heb nooit meer iets gehoord. Niet van politie, niet van justitie. De mainstream media hebben mij trouwens tot op de dag van vandaag ook niet gebeld om mijn kant van het verhaal weer te kunnen geven.

Recapitulatie

Dit relaas van Jan Roos is natuurlijk super schokkend – het is op zich een ultiem knock out-argument tegen iedereen die deze censuur-rechtszaken met spitsvondige juridische argumenten poogt goed te praten. Het feit dat Jan Roos niemand op de hoogte mocht stellen, dat het ‘feit’ waarom hij werd opgepakt evident satirisch van aard was, en dat er onmiddellijk een persbericht was uitgegaan, bewijst dat het om een gecoördineerde campagne gaat, een afschrikbewind.

Next in line is Raisa Blommestijn – u kent haar van haar proefschrift over de Weimar-republiek, haar rol als presentatrice bij Ongehoord Nederland, en als auteur van het voorwoord van mijn boek De Greep op de Publieke Opinie (2023). Zij verklaarde het volgende:

Raisa Blommestijn: “Op 5 december 2024 werd ik veroordeeld tot 80 uur taakstraf, waarvan 40 uur voorwaardelijk, omdat ik migranten die zich schuldig maakten aan een zeer gruwelijk geweldsdelict en poging tot doodslag, in navolging van FVD-politicus Gideon van Meijeren ‘negroïde primaten’ noemde.

Volgens het ‘geheel onafhankelijke’ justitieapparaat ben ik – degene die benoemt hoe ernstig het gesteld is met het geweld van migranten in dit land – het ultieme kwaad en moet met mij wél keihard worden afgerekend. 

Het ligt op zich voor de hand: ik ben nu eenmaal geen migrant, ben niet zielig en ook niet zwakbegaafd. Sterker nog, ik zet mij in om het gedrag van die zielige migranten die zich schuldig maken aan moord, doodslag, (groeps)verkrachting en ernstig geweld keihard te veroordelen. En dat maakt me vogelvrij voor justitie. Welkom in de Nederlandse ‘rechtsstaat’!”

Waarvan akte. Haar advocaat, Hakan Külcü, verdedigde Blommestijn in een zaak tegen de eerder genoemde Sidney Smeets. Hierop gebeurde er nog iets schokkends. Smeets diende namelijk een klacht in tegen Külcü in zijn hoedanigheid als advocaat, waarin hij het pleidooi aanvalt dat Külcü hield om Blommestijn te verdedigen. 

Toen ik hierover navraag deed, stelde Külcü dat hij de indruk heeft “dat men de grenzen qua aanval aan het opzoeken is om te zien tot en in hoeverre deze grenzen verder verlegd kunnen worden.” Volgens Külcü is het motief van progressieve krachten om dit te doen, om minderheden te “behoeden” tegen “vormen van onderdrukking” die zij in potentie zien aankomen. Het laat zich raden dat zij hierdoor – dus door zelfs de vrijheid van pleidooi van een advocaat te ondermijnen – zélf de onderdrukkers worden waartegen zij de maatschappij zogenaamd willen behoeden. 

Richard de Mos – een belangrijke naam die beslist niet mag ontbreken in dit rijtje van illustere vervolgden. Op 21 april is hij vrijgesproken in een corruptiezaak, waarover hij verklaarde dat hij “er nooit aan gedacht had dat hij veroordeeld zou worden.” Immers, “Ik wéét dat ik geen grens ben overgegaan en een goed verhaal heb.”

De zware beschuldigingen die tegen hem werden ingebracht, heeft hij met verbijstering aangehoord. Ook verbaasde het Richard de Mos hoeveel privé-informatie werd geopenbaard over hemzelf, zijn familie en vrienden. 

Richard de Mos: “Dat is heel intiem. Ze hebben je afgeluisterd, ze hebben je gevolgd. Ze weten alles van je: je ruzies, je hobby's, welke mensen je aardig vind en niet."

In 2023 leidde onrust over het wel of niet betrekken van Hart voor Den Haag tot de val van de coalitie. De VVD stapte eruit en na de zomer moest een nieuw college worden gevormd. Hart voor Den Haag had het voortouw, maar ondanks de vrijspraak bleef het hoger beroep boven de onderhandelingen hangen. 

Richard de Mos: “De Partij voor de Dieren, SP en ChristenUnie/SGP vonden het heel spannend om met onze partij te onderhandelen. Er werd al snel gezegd dat ik geen wethouder mocht worden, terwijl ik ben vrijgesproken. Ze vinden altijd wel een reden. Mijn vertrekpunt dat ik wethouder werd, was de reden om meteen de stekker eruit te trekken.”

Het slepende verhaal blijft hem achtervolgen en leidt tot fysieke klachten en stressklachten. Het zal ook gelden voor alle anderen, die in dit artikel aan het woord kwamen. 

Wie tot slot niet in dit indrukwekkende rijtje mag ontbreken is onze eigen Saul, van Saul's Place HQ. Saul van der Bijl was actief voor FVD Breda en was zelfs een tijdje fractievoorzitter, toen hij Marnix van Woudenberg verving. Hij werd onder handen genomen door Zeeman Confronteert, wat natuurlijk niet hetzelfde is als een rechtszaak aan je broek door de overheid, maar wat wel het einde van zijn politieke carrière betekende toen hij in de wandelgangen van het gemeentehuis onder druk werd gezet. 

De advocaat Bram de Groen geeft aan dat n.a.v. die uitzending, er inderdaad een onderzoek tot een strafzaak is opgestart tegen Van der Bijl. Hij is verhoord door de politie maar de zaak werd geseponeerd wegens onvoldoende bewijs. Nadien is er nóg een poging gedaan om vervolging bij het Openbaar Ministerie af te dwingen: hiervan werd Van der Bijl pas na een periode op de hoogte gesteld. Toen is hij nogmaals door de politie ondervraagd. 

De Groen stelt vast dat “het gerechtshof oordeelde dat er te weinig aanknopingspunten in het dossier voorhanden waren om de door aangeefster beschreven gebeurtenissen en/of aan cliënt verweten gedragingen te kunnen aanmerken als stalking of enig ander strafbaar feit”. Met dit in het achterhoofd, was het dan wel redelijk van de politiek in Breda om zich zó halsstarrig op te stellen?

De journalist Erik J.M. Verbeeck, verklaart het volgende: 

“Saul van der Bijl werd door het Hof van beroep te Antwerpen op 14 april 2010 vrijgesproken. Nadat ik door Saul in kennis werd gesteld van wat Strongwood en Zeeman bedisselden kon ik niet anders besluiten dan dat hier politieke motieven aan de basis moeten liggen.”

Het is zoals Richard de Mos al stelde: “Ze vinden altijd wel een reden.” Met grof geweld wordt in de media iemands politieke profiel gesloopt – al volgt er in de rechtszaken achteraf vrijspraak – of was er zelfs al eerder vrijspraak geweest en blijkt alles een storm in een glas water – de schade is al aangericht. De ‘reputatieschade’ zal al helemáál nooit worden gerepareerd, omdat het je domweg niet wordt gegund.

Oneerlijk en kut – ook compensaties voor alle ondergane stress en geldelijke schade kun je vergeten. Wat is het leven in het hedendaagse Westen toch afgrijselijk. Gezegend zijn de simpelen van geest: zij begrijpen nog niet dat door het slopen van Gideon van Meijeren, Jan Roos en alle anderen in dit artikel, ook zij hun vrijheid verliezen. 

Besef dat Sid Lukkassen degene is, die dit verhaal over de totale vernietiging van de vrijheid van meningsuiting, dus integraal heeft verzameld, in kaart gebracht en zowel voor Nederland als Vlaanderen, hier gepubliceerd op Saul's Place HQ.

Steun Sid via BackMe en schrijf je in voor Sids Nieuwsbrief. Nieuwsbrief-abonnees zijn harder nodig dan ooit!

[atelieryona]

Newell Harry

Newell Harry — Newell Harry's kunstpraktijk is diep verweven met thema's van kolonialisme, migratie, culturele identiteit en de complexiteit van globale en persoonlijke geschiedenissen. Zijn werk richt zich voornamelijk op de eilandculturen van de Stille Oceaan, met name de Vanuatu-archipel, en hij creëert verbindingen tussen deze regio, Australië, Maleisië en Zuid-Afrika, waar zijn familie vandaan komt. Deze geografische en culturele verstrengelingen staan centraal in zijn benadering.

Onderwerpen van zijn werk:

Kolonialisme en Migratie: Harry onderzoekt de gevolgen van koloniale uitbuiting, vooral voor eilandgemeenschappen in de Stille Oceaan. Hij kijkt naar de manieren waarop deze samenlevingen zijn veranderd door migratie, zowel tijdens als na de koloniale periode.

Taal en Identiteit: Een belangrijk aspect van zijn werk zijn de taalkundige toe-eigeningen van Pidgin en Creoolse talen. Hij gebruikt deze om de relatie tussen taal, macht en identiteit te verkennen, vaak via scherpe en kritische tekstwerken.

Culturele erfenis: Harry gaat in op raciale kwesties en hoe kolonialisme en migratie de perceptie van ras hebben gevormd. Zijn eigen Zuid-Afrikaanse en Mauritiaanse achtergrond geeft hem een uniek perspectief op ras en identiteit in het hedendaagse Australië.

Transnationale Solidariteit: Hij onderzoekt hoe verschillende gemeenschappen door gedeelde ervaringen van onderdrukking en verzet verbonden zijn. Zijn werk benadrukt de complexiteit van solidariteit in postkoloniale samenlevingen.

Werkwijze: Harry's werkwijze is sterk gericht op het verzamelen van verhalen, beelden en artefacten. Hij doet dit tijdens zijn reizen, maar ook door archieven, markten en collecties te bestuderen. Zijn werk is een mix van journalistieke en documentaire technieken, waarbij hij zich richt op de ervaring van zijn familie en bredere gemeenschappen die geraakt zijn door kolonialisme en migratie. Daarnaast put hij uit ambachtelijke tradities van de Stille Oceaan, die hij combineert met een vorm van "concrète poëtica," wat inhoudt dat hij teksten en taal op een visuele, tastbare manier verwerkt.

Zijn praktijk, doordrenkt met een diep respect voor geschiedenis en culturele tradities, maakt hem een kritische stem in de hedendaagse kunstwereld, vooral wanneer het gaat om de rol van Australië in de regio die steeds vaker de "Indo-Pacific" wordt genoemd.

Concrete poëzie is een vorm van poëzie waarin de visuele verschijning van de tekst net zo belangrijk is als de betekenis van de woorden. In plaats van enkel te focussen op de inhoud van de woorden, maakt concrete poëzie gebruik van typografie, lettervormen, lay-out en ruimtelijke plaatsing om extra lagen van betekenis te creëren. Het gedicht wordt dus niet alleen gelezen, maar ook bekeken als een visueel kunstwerk.