#Hare Ergen

[aykutiltertr]

Bahça Duvarından Aştım - Volkan Gümüşlü ✩ Ritim Karaoke Orijinal Trafik ...  Ayrıcalıklardan yararlanmak için bu kanala katılın: ( Join this channel to enjoy privileges.) ✩ https://www.youtube.com/channel/UCqm-5vmc2L6oFZ1vo2Fz3JQ/join Şarkının Orijinal Versiyonunu Linkten Dinleyip Ritim Karaokesiyle Çalışabilirsiniz. ✩ https://youtu.be/IntYYEhjcqI Aykut ilter Ritim Karaoke Kanalıma Abone Olun Beğenip Paylaşın. Bahça Duvarından Aştım - Volkan Gümüşlü ✩ Ritim Karaoke Orijinal Trafik (Kayseri Düğünü) BAHÇE DUVARINI AŞTIM Yöresi- İli KAYSERİ   İlçesi- Köyü Kaynak Kişi EMMİNİN MEHMET AĞA Derleyen EMİN ALDEMİR Notaya Alan EMİN ALDEMİR İcra Eden Makamsal Dizi HÜSEYNİ Konusu - Türü Aşk Sevda Karar Sesi La Bitiş Sesi La Usül 4/4 En Pes Ses La En Tiz Ses Do Ses Genişliği 10 Ses TÜRKÜNÜN SÖZLERİ B                                                                C Bahça duvarından aştım, bahça duvarından aştım Em                 C Sarmaşık güllere dolaştım  x2 B                                                                      C Öptüm sevdiğim helaleştım, öptüm sevdiğim helaleştım Em                                   C Yanıyorum yanıyorum yanıyorum hele Em                C         B      Em            C    B Mahi oldum gonca güle, acem şalı ince bele  x2 Em            C     B Acem şalı ince bele B                                                           C Bir bakışta yaktın beni, bir bakışta yaktın beni Em            C Dert ile bıraktın beni  x2 B                                                             C Yaktın beni yaktın beni, yaktın beni yaktın beni Em                                   C Yanıyorum yanıyorum yanıyorum hele Em                C         B      Em            C    B Mahi oldum gonca güle, acem şalı ince bele  x2 Em            C     B Acem şalı ince bele B                                                              C Yeter naz eyleme bana, gayri naz eyleme bana Em                C Gel göreyim kana kana  x2 B                                                              C Aşık oldum canım sana, aşık oldum gülüm sana Em                                   C Yanıyorum yanıyorum yanıyorum hele Em                C         B      Em            C    B Mahi oldum gonca güle, acem şalı ince bele  x2 Em            C     B Acem şalı ince bele Rastgele Kubat akorları Önerilen akorlar A Kubat - Yanıyorum Hele A Demet Akalın - Olacak Olacak A Tarkan - İşim Olmaz A Gülben Ergen - Bay Doğru A Gülşen - Yurtta Aşk Cihanda Aşk A Berkay - Taburcu A Berksan - Çilek A Yaşar - Sevda Sinemalarda A Deniz Seki - Böyle Gelmiş Böyle Geçer A Çelik - Sen Yoluna Ben Yoluma A Volkan Konak - Gül Ektim A İzel - Bir Dilek Tut Benim İçin A Kenan Doğulu - Güzeller içinden A Demet Akalın - Tozpembe A Sertab Erener - Bu Böyle A Kargo - Yıldızların Altında A Haluk Levent - Elfida Aynı akorlu şarkılar Aynı ton / benzer akorlu şarkılar Yeni Akorlar Bilgiler Bu içerik için hata bildir repertuarım.com bahçe duvarından aştım, bahça duvarından aştım, yanıyorum hele akorları, yanıyorum hele akor, chords, yaniyorum hele, klasik gitar akorları ADANAK : Ekin demetlerini taşıtlara yüklemeye yarayan üç çatallı araç, dirgen "Kayseri türküleri" kategorisindeki sayfalar Bu kategoride yer alan toplam 61 sayfanın 61 adedi aşağıdadır. A Adana'nın Bayırına (Kayseri) Akşam Aşıp Gidiyor Al Alma Kızıl Alma Al Bostancı Bir Bostan Ver Hastam Var Asmalarda Kol Uzatmış Dallere Ağ Gelin Ağlar Gezerim Aşağıdan Gelir Hozalı Gelin B Bahçe Duvarını Aşdım Bir Of Çeksem Karşıki Dağlar Yıkılır (Kayseri) Bir Su İçtim Testiden (Kayseri) C Ceviz Oynamaya Gelmiş Odama D Daha Senden Gayrı Âşık mı Yoktur Dama Attım Deynekleri Dağdan Yuvarlandı Kayalarımız Deli Gönül Yine Ah-ü Zar Oldu Deve Yüksek Atamadım Urganı Doktor Civanım E Elinde Süt Küleği (Kayseri) Erciyes Dağı'nın Karını Kantar mı Tartar? Erkilet Güzeli Bağlar Bozuyor Eski Libas Gibi Aşıkın Gönlü Everek Dağı Ey Sevdiğim Artık Yeter F Fadimem S��slü Gezer G Gesi Bağları Gesi Bağlarında Dolanıyorum Gesi Bağlarını Dolanıyorum Gine Yeşillendi Germir Bağları H Her Ne Zaman Görsem Seni Everek Dağı Horozumu Kaçırdılar (Kayseri) K Kadifeden Kesesi (Kayseri) Kadifeli Yastık Kadifeli Yorgan Yer Yumuşak Kandilli Yazmayı Kaldır Yüzünden Karanfilim Buşta Buşta Küçük Yaşta Aldım Sazı Elime M Mahkeme Meclisi N Nar Ağacı Nar Ağacı Ulam Ulam Nedir Ey Gaziler Benim Yandığım O Odaları Sündürme Oy Mendil Oyalı Mendil P Posta Yollarını Dolanıyorum S Salın da Gel Meydan Kız Görsün Sarıkamış Dramı Sırma Bacı T Tahtakurusu Talas Altı Haymana Taşa Basma İz Olur Tokat Yolları Taşlı V Verdiğin Yazmayı Bürüneyim mi Y Yemenimde Hare Var (Kayseri) Yeşil İpek Bükeyim Yârim İstanbul’u Mesken mi Tuttun Yüce Dağ Başında Fener mi Yanar Z Zalim Felek Değirmenin Döndü mü Ç Çarşıya Vardım Erikten Aldım Çarşıya Vardım Kayısıdan Aldım Çerkez Beyim Çubuğum Yok Yol Üstüne Uzadam Ş Şu Dağları Aşmalı Kategori: Yörelere göre türküler Fatsalı Keman Virtüözü Volkan Gümüşlü (Müzisyen, Yapımcı, Besteci, Aranjör) 1978 Fatsa doğumlu olan Volkan Gümüşlü, ilk, orta ve lise eğitimini Fatsa’da tamamladı.

[jurjenkvanderhoek]

DE IG IN TREKPOPTT SPREEKT VOOR ZICH

Van een andere dichter las ik niet lang voor nu over zijn gestrenge vrolijkheid in de villanelle. Een dwangbuis voor woorden opgezet in een nauwgezet en uiterst creatief rijmschema: AbB – abA – abB – abA – abB – abAB, vijf terzines met een afsluitende kwatrijn. Hoe makkelijk wil je het hebben om het moeilijk te doen. De dichter dezes merkt in zijn voorwoord tot en de uitleg op zijn geschreven regels dat de hedendaagse dichtkunst de spreektaal nadert en daarbij de vorm meer en meer loslaat. De poëzie van Kine Brettschreider die dan vandaag aan mij voorligt daarentegen, hoe experimenteel en los van iedere stijl of elk voorschrift dan ook, benadert de spreektaal geenszins. Hoewel buitengewoon actueel omschrijft het de gedachtewereld. Om stil van te worden, de woorden te lezen zonder deze uit te spreken. Ze geluidloos te bepeinzen. Gelezen dienen ze te worden, niet voorgedragen. De verzen van Brettschreider zijn denkbeelden die een persoonlijke voorstelling vergen, geen collectief besef.

Het is de denktaal van de hoofdpersoon genaamd Ig. Het mens dat kort in het leven staat en enkele woorden tot zich mag rekenen, maar wel de omgeving voor zichzelf wil bevatten en verbeelden. Gaandeweg de vertelling, dat uiteenvalt in legio verzen, wordt de vocabulaire breder maar blijft de zelf ontwikkelde Ig-taal gebezigd. Een taal die geen woordenboek heeft, geen vertaling kent. Want deze Ig-figuur beziet de wereld, denkt daar het zijne dan wel het hare van. In zijn woorden, haar gedachten. Het zijne schrijf ik in eerste aanvang, een tweede het hare, maar het kan evengoed onzijdig zijn, niet geslachtelijk. Zo blijft het opgestelde voor een ieder in te vullen, aangepast op de eigen persoon, universeel.

De Ig van het Germaanse Ich, er wordt wel meer Duits gebezigd tussen de regels door. Of de Ig als verkleining van de voornaam Iggy. Iggy Pop, waardoor ik de titel van de bundel kan plaatsen: TREKPOPTT. Zoals de gedachten van Ig die woorden krijgen om duidingen te geven aan ervaringen, reflecteer ik eenvoudig op de formuleringen. Het lijkt kindertaal bij tijd en wijle. Ervaren onderwerpen hebben uitdrukking nodig. Is de naam van de ervaring of het gevoelen blanco en leeg dan wordt het door Ig naar eigen idee ingevuld. Of het gehoorde wordt verbasterd (twitboek en veestboek). Maar Ig wordt voortdurend beschreven in de derde persoon. Het persoon staat buiten de dichter, maar deze weet overal het fijne van waardoor het is alsof Ig de ik van de dichter is, eerste persoon.

De lezer kan zich in de verwrongen taal en de manke woorden vereenzelvigen, maar moet er wel enige moeite voor doen. Naarmate ik, de lezer dus, dan verder in de bundel lees, aandachtig de taal van Ig's gedachten meer de mijne wordt, word ik tot die hoofdpersoon. Heb ik aan een half woord genoeg. Ben ik Ig. Zie ik door zijn/haar woorden mijn eigen spreektaal. Trekt het, de dichter aan mijn touwtjes van het leven. Maak ik mee wat Ig ervoer en beschreef. Het dagboek van Ig is mijn reisboek, de gewaarwording van Ig is mijn weten en kennen. De wereld van Ig ligt open voor mij, daarin kan ik met de routebeschrijving die TREKPOPTT is mijn weg vinden.

Het gedrukte handschrift van Brettschreider is niet eenvoudig te lezen, laat staan in eerste instantie te ontrafelen of ontwarren. Daardoor, door dat mysterieuze karakter, intrigeert de tekst. Boeit het en maakt nieuwsgierig naar wat komen gaat. Sla ik de pagina’s belangstellend om. In haar poëzie is dan wel geen rijm te vinden, zoals misschien wel te doen gebruikelijk denk je maar niet heus. Het is een ongerijmd de woorden in zinnen en regels doen reidansen over het papier, een rondedans van A tot Z. Van “as Ig twee winterbomen ziett” tot “Ig wilt gewoon een nette wagen”. Ik doorleef in de bundel het zijn van Ig. Want eenmaal de betekenis doorziend gaan de collageachtige verzen leven en geven de samenstellingen geheimen prijs.

Dan ergens halverwege – zo ongeveer op bladzijde 43 in Igs werkkamer aangekomen denk ik – ben ik Ig, zie ik mezelf als Ig, beschouw ik de wereld door Igs blik, ben ik Igs ogen. Verwonder en bewonder het leven zoals Ig dat voor mij doet en deed, verwoordt en verwoordde. In de huid van Ig word ik echter wel tot de marionet die ik niet wil zijn. Kine Brettschreider trekt aan mijn touwtjes, door haar woorden te doorzien word ik de pias, de harlekijn. Zij laat mij kijken zoals beschreven, stuurt mijn gedachten in tegengestelde richting.

De dichter geeft tot slot enkele aanwijzingen voor zangers en sprekers. Al zal ik niet uit haar bundel declameren, hardop citeren, zal de voorgestelde ademoefening toch hout snijden. De keelklanken en neuzelige woorden komen dan getoonzet uit mijn mond. Denk ik. Wie verstand heeft van deze dichtvorm, kenner is van deze schrijftaal zoals gebezigd door Brettschreider, zal mij uit-lachen of in elk geval onbeschaamd grijn-zen om mijn miskennis en onkunde, achterlijke ezelachtigheid, deze poëzie proberen te duiden. Want deze dichterlijke vrijheid heeft geen verklaring nodig, iedere toelichting of uiteenzetting gaat mank zoals de kinderlijke denktaal van Ig wel gehandicapt is. Het werkt als een abstract schilderij dat voor zichzelf moet spreken, uit zichzelf de betekenis kan duidelijk maken. Echte kunst heeft geen verklarende woorden nodig. Het staat er, het is er, het spreekt voor zich.

TREKPOPTT. Kine Brettschreider. Uitgeverij Opwenteling, 2022

[malumatfurusorg]

"Bağlanmayacaksın" Başlıklı Şiirin Can Yücel'e Ait Olduğu İddiası

“Bağlanmayacaksın” Başlıklı Şiirin Can Yücel’e Ait Olduğu İddiası

“Bağlanmayacaksın” Başlıklı Şiirin Yazarının Can Yücel Olduğu İddiası Doğru Değil Şiir Perihan Özcan’a Ait   Müellifi bir başka kişi olduğu hâlde, vefatının ardından kendisine ait olduğu iddia edilerek paylaşılan “sahte Can Yücel şiirleri”nin izini sürmeye devam ediyoruz. Sıradaki, “Bağlanmayacaksın” başlıklı şiirin mısraları şu şekilde:   BAĞLANMAYACAKSIN Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü…

[gedichtenoverdingen]

Gedicht 1.

Hoe is het Midden in jullie gesprekken Ik beeld ze me in Meer in sync Elkaar gevonden Alleen maar lachen Verliefde ogen

Hoe is het Met haar daar Waar ik lag Opvolger spant de kroon Denk ik Hoe je haar likt Laat komen Zoals ik nog niet kon Levensfase wellicht

Hoe is het Zo dat begin Tussen jullie Vast minder hobbelig Ik beeld me in Wat betere afspraken Schappelijke verwachtingen

Nu ineens wel All in

Hoe is het In haar ogen Zo veel mooier Helder Blauw

Ik wou

Dat ik de hare had Zodat ik je nog eens kon aankijken

Hoe is het In haar ogen Jouw blik Wellicht veel meer openbarend Een warm bad

Zoals het bad waarin we ooit Een weerspiegeling Blauw op blauw In’t rood-roze licht Dat jullie ergens Oktober in hebben gekregen

Hoe is het

Nu dat ik je liet

En jij mij niet wilde geven "Nu niet' En nu wel Met haar

Denk ik zo Of Is dat niet Hoe het is

[wijbrandsindu-fra]

Vakantie in België in juni

Eerst nog een klein verslagje over de vakantie van juni. In juni is onze eerste vakantie in België. We gaan een helft van het hertog Limburgpad lopen. Dat loopt van Limbourg naar Rolduc. Koen komt ons twee dagen opzoeken om Rudo zijn verjaardag mee te vieren. We halen hem op in Heerlen. Als we hem weer afzetten gaan we langs Jos en bezoeken we Heerlen. We gaan in het glaspaleis naar de tentoonstelling van Keith Haring. Die is leuker dan gedacht. De etappes die we wandelen zijn erg leuk al is het wel een gedoe om steeds weer een bus terug te vinden. We wandelen bijvoorbeeld vanuit België bergop naar het drielandenpunt. We ontdekken dat er in België Duits gesproken wordt en dat er vroeger nog een extra landje was bij Moresnet zodat het drielandenpunt een vierlandenpunt was. De eerste paar wandelingen was het erg heet. De eerste kee hadden we niet genoeg te drinken mee omdat we verwachten wel ergens iets te kunnen drinken. Dat viel tegen. We kwamen zelfs een patatkraam tegen die alleen patat en snacks verkocht maar geen drinken. Hoe bizar is dat…

[saskiaeigenwijsz]

21 Jaar geleden

21 jaar geleden was het vrijdag 21 februari. Ik was zwanger van Chanice en  zij was al bijna 2 weken te laat…… Eerder die week was ik bij de vroedvrouw geweest om me te laten toucheren. Dat betekend dat er een soort gel op de baarmoedermond werd gesmeerd die een opening van de baarmoeder zou kunnen forceren. Eigenlijk heeft sperma hetzelfde effect en had ik gewoon vaak seks kunnen hebben deze week, maar ik kan je vertellen, dat je daar geen zin meer in hebt als je zo ongeveer op springen staat en  al je hormonen door je lijf gieren.

21 jaar geleden zou ik dat nooit hebben toegegeven, maar mijn hormonen werkten over uren. Ze lieten zich op de gekste momenten gelden en ik heb gedrag vertoont dat ik onmogelijk met jullie kan delen op een openbaar medium als dit. Maar 1 van de rariteiten kan ik wel met jullie delen; ik was verslaafd aan schoonmaken. Mijn huis was nog nooit zo schoon als in de tijd dat ik zwanger was, sterker nog het hele pand was nog nooit zo schoon. Wat mij dreef was voornamelijk de lucht van het schoonmaakmiddel. destijds was dat Andy in de groene fles. Ik vond het zo lekker dat ik visioenen had dat ik een zwembad vol met Andy zou zwemmen en dat ik zelfs op kon drinken, zodat ik doordrenkt zou kunnen zijn met het middel. Zo fijn vond ik het. Ik wilde wel dag en nacht schoonmaken. Dat laatste kon natuurlijk niet, dus stond er een schoteltje met Andy naast mijn bed, zodat ik wel omgeven was van de geur.  Het is maar goed dat ik nooit geëxperimenteerd heb met drugs, want dit gedrag  voorspeld al dat dat helemaal mis zou zijn gegaan. ( haha)    Als mij huis schoon was begon ik gewoon aan de openbare ruimtes in mijn pand waar ik woonde; de galerij, de brand trap, de lift de entree. Alles was pik en span en rook heerlijk fris naar de Andy. De buren vonden het in het begin wel grappig, maar na een tijdje begonnen ze zich wel zorgen te maken en vroegen mij elke dag of de weeën al begonnen waren. Maar deze baby had besloten dat zij het wel fijn vond in mijn buik, dus die weeën bleven uit. Ik kon gel en sperma laten smeren wat ik wilde. Ik liep heel veel, omdat Newton dan wellicht een handje kon helpen, maar nee hoor, deze dame wist wat zij wilde, zij bleef zitten waar zij zat en kwam pas toen  het haar uitkwam.

21 jaar geleden kwam ik uit mijn bed en ging naar de wc, daar kwam er een slijmerige bal van een witte substantie naar buiten. Bij het afvegen viel het op mijn hand ( sorry heren, maar dit is belangrijk) Ik keek ernaar en sprong een gat in de lucht. ik ben met mijn broek nog op mijn knieën naar Jorge toe gerend en riep: “Kijk!!   Een Slijmprop!!”   Jorge keek met een groenige gloed op zijn gezicht naar het smerige goedje en vroeg: “Gatver Sas, waarom laat je me dit zien, ik moet nog ontbijten.”   Wát een sukkel. Ik zag hem denken: houden deze rare hormoonfratsen ooit nog op?  Jorge dit is DE slijmprop, het begin van de bevalling, het gaat beginnen`!!  Toen ik dat zei, vond hij het iets minder erg dat hij de slijmerige substantie op nuchtere maag onder zijn neus had gekregen. Met een vage glimlach vroeg hij: “ okay fijn Sas, maar mag  dat nu dan weg?”   Ik gooide het weg en  ging zingend douchen en sprong een gat in de lucht bij de eerste wee. Ik belde de verloskundige dat ze meteen moest komen. Zij vroeg hoeveel weeën ik had en hoeveel tijd er tussen zat. Toen ik vertelde dat er ongeveer 25 minuten tussen zat, raadde ze me aan om te gaan wandelen en terug te bellen als er 5 minuten tussen zat. Ik ben met Jorge een boodschap gaan doen, hij moest ergens heen met de auto. Die positie was niet heel fijn en ik voelde ieder steentje op de weg, maar de Weeën kwamen met grote tussenposes.   Dus bij terugkomst zijn we over de markt gaan wandelen ( we woonden bij de Albert Cuyp) en door het Sarphatipark, maar na 14.00 heb ik geen wee meer gehad, dus 1600 uur belde ik de vroedvrouw. Zij zei dat het slechts een begin was, ik was volgens haar aan het “rommelen” en het zou zomaar nog 1 of 2 dagen kunnen duren.” IK WAS PISSED!! hoezo was ik aan het “rommelen”  ik zou haar met plezier laten zien wat ik van haar “gerommel” vond. Onprofessioneel!!  Nou wat zij er ook van vond, ik ging bevallen, VANDAAG!!   Mitch was ondertussen uit school gekomen en vroeg of de baby er al was. NEE, die was er nog niet!!  Pffff    Jorge stelde voor dat hij met Mitch even langs oma zouden gaan en dat ze op de terugweg eten mee zouden nemen.  Ik ontplofte zo ongeveer; laten jullie mij Alléén in deze toestand?!?!?! wat HARTELOOS. Wij woonden in een bovenwoning met 2 verdiepingen. de slaap verdieping was beneden en de woon verdieping boven. Ik pakte mijn dweil en emmer te voorschijn en een fles Andy!! Ik ging dweilen, dat was hoog tijd in dit godsgruwelijk vieze huis. En Owwe als iemand het huis verliet, dus Jorge heeft Mitch in Bescherming mee naar de beneden verdieping meegenomen om daar TV te kijken samen.  

21 jaar geleden rond de klok van 16.30  was ik buiten mijzelf. Ik sopte de keuken de wc de woonkamer het balkon en alles wat ik tegen kwam inmijn huis alsof mijn leven er van af hing. Toen ik boven klaar was ging ik gewapend met Emmer dweil en een nieuwe fles Andy naar beneden; daar zou ik de badkamer en de slaapkamers wel eens goed onderhanden nemen en Owee, als de jongens mij in de weg liepen, dan zou ik ze wel eens even vertellen hoe het leven in elkaar zat! Há!         De heren waren echter niet van plan om op wat voor manier ook maar contact met mij te maken, ze maakten niet eens oogcontact en gingen naar boven. Ik hoorde Jorge nog zeggen; Kijk haar maar niet aan Mitch.   Toen ik klaar was en er letterlijk niets meer te soppen viel, ging ik naar boven om erachter te komen dat ze gewoon weg waren gegaan. Er lag een briefje op het aanrecht: we zijn even eten halen, zo terug, kus.       Kus???? Wat voor KUS??? Ze hadden mij gewoon aan mijn lot over gelaten, helemaal alleen in deze toestand. Je moet weten dat dit het Pre-mobiele tijdperk was, dus ik kon ze ook niet bellen om te vragen waar ze waren. 

21 jaar geleden om deze tijd (17.20) plofte ik moedeloos op de bank en begon tegen mijn buik te praten. Ik wist toen nog niet of ze een meisje of een jongen was; ik vroeg waarom de baby nou gewoon niet naar buiten kwam het was toch wel genoeg geweest nu? na 41,5 weken migraine, soep,gekke kwaaltjes, zoute haring, fruit en schoonmaak woede was het toch wel genoeg? ik heb geen dropje of chocolaatje gegeten al  die tijd omdat ‘de baby’ dat niet lustte,.. eens was het toch gewoon genoeg??

21 jaar geleden lag mijn toen 86 jarige oma inzet ziekenhuis omdat zij een week later een hart operatie moest ondergaan. Mijn oma woonde in Twente. Mijn moeder zou haar de volgende dag gaan bezoeken en daar tot zondag blijven. Ik was het zat. Ik dacht als je dan toch niet komt, dan ga ik gewoon mijn oma opzoeken en haar opvrolijken en moed in praten. Ik belde mijn moeder op en vertelde haar dat ik de volgende dag  met haar mee ging naar oma. Mijn moeder vond dat geen goed idee: Nee Sas dat kan niet, want je bent je slijmprop al kwijt, Wat als je opeens in Hengelo moet bevallen? Ik zag het punt niet: ze hebben daar toch ook ziekenhuizen? en dan zou deze baby net als mij ook in Twente geboren zijn, grappig toch?   Nou mijn moeder vond het helemaal niet grappig, want volgens haar kon ik ook onderweg bevallen langs de snelweg en dat zag ze helemaal niet zitten.  Ik was niet voor rede vatbaar: ik zei. ik heb mijn kraamtas al klaar ik ga morgen met je mee. Ik laat me door Jorge naar Diemen brengen en beëindigde daarmee het gesprek. 

21 jaar geleden kwamen Jorge en Mitch thuis met een maaltijd mix van Mac Donald en Surinaams en voor mij een Chinese Tomaten soep, één vakmijn andere zwangerschapverslavingen. vastberaden als ik was vertelde ik wat ik de volgende dag ging doen. Mitch vroeg nog of dat niet gevaarlijk zou zijn. Ik stelde hem gerust m dat dat niet zo was.

Ik zag heus wel dat Jorge hem een blik toewierp alsof ik niet goed bij mijn hoofd was en dat hij mij niet serieus moest nemen. Ik liet ze in de waan en ben van mijn soep gaan genieten. Voor ik ging slapen heb ik nog even de keuken gedaan en de ramen gelapt aan de buitenkant en ben met mijn reisplannen gaan slapen.

21 jaar geleden om 4 uur in de ochtend braken mijn vliezen, ik maakte Jorge wakker, hij haalde een vuilniszak waar ik op kon zitten om te ontdekken of er witte vlokken in het vocht zaten, of dat ik gewoon incontinent was geworden. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. We hebben toen nog ruim een uur gezellig kletsend in bed gelegen voordat we iedereen gingen bellen en Mitch wakker hebben gemaakt.  Ik zal jullie in een volgend verhaal nog wel eens vertellen wat er daarna allemaal gebeurde. Ik ga nu koken voor Jorge en het kind dat er toen niet uit wilde. Mitch is ondertussen naar Canada verhuisd, dus die eet vandaag niet mee.

[letterwoordzin]

Hoe kom je iemand tegen? Je gaat naar buiten en je botst. Er is een schilder met fonkelende ogen - hij zei dat m’n glimlach bijt. Er is een moeder - ze vertelt me over hoe het nooit gemakkelijk zal zijn, over avonden die niet gedeeld worden, over hoe je je kind moet meenemen en dat het daar in de maxi cosy op een theaterstoel wordt getroost door anderen. 

Ze verteld het ongevraagd. Omdat we op dezelfde bank aan de zijkant zitten en ze me herkent. Geen deel van het gebeuren, maar wel gelinkt aan de sterren van het podium. De link is: ik mag jouw thuis zijn, maar niet je reizen. Er is geen geld, geen tijd meer en ik moet bovendien veel vroeger weer op. Hoe jij me een overbodige zak toesteekt en afscheid van me neemt met een kus. Ze vraagt me of je nog zal terugkeren, ergens vannacht. Ik antwoord van niet. 

“Pauvre fille, ce ne sera pas facile.”  Het leek me wreed om aan haar uit te leggen dat ik de andere keuze heb gemaakt. Niet dat de hare slechter was, maar wanneer mensen je ongevraagd dat soort verhalen vertellen, weet je dat het verdriet eenzaam is. 

Jouw leven is niet wat ik wil. Jouw afwezigheid is niet wat ik wil. En zoals steeds, als ik dan toch alleen moet zijn: is er plots weer een ander die mij wel wilt. 

[allesovermuziek]

DOSSIER HIPHOP HISTORY - PT3

Dossier hiphop history is een driedelige serie, waar op een uitgebreide manier de ontstaansgeschiedenis van hiphop wordt uitgelegd aan de hand van zijn bekendste grondleggers

beeld: Sugarhill Gang

Vandaag de dag bestaat hiphop wel uit meer dan alleen feesten in achterstandswijken in de Bronx. Creatieve innovatie is namelijk niet het enige waarop hiphop werd gebouwd. Maar hoe ging hiphop dan van underground naar mainstream?

Grandmaster Flash and the Furious Five was de eerste groep die uit de Bronx vertrok en de wijde wereld in trok. Dit was het succes waar alle jonge rappers en dj’s alleen maar van konden dromen. Het opzetten van een ‘crew’ was namelijk heel duur. Je had speakers, microfoons, draaitafels en platen nodig. En hoewel hiphop bekend staat als het genre dat zichzelf als het ware omhoog geduwd heeft, had het soms ook wel een duwtje in de rug nodig. En dit duwtje kwam er: The New York City Blackout.

The New York City Blackout

De nacht van 13 op 14 juli van 1977 staat bekend als de nacht van de Blackout. De stroom valt uit in New York en duizenden mensen besluiten de straat op te gaan om dingen te vernielen. Deze nacht wordt daarom ook wel “de nacht van terreur” genoemd. Winkeleigenaars beschermden hun winkels met honkbalknuppels en geweren in het zuiden van de Bronx. Het was een gekkenhuis en iedereen trok naar de muziek- en elektronicazaken toe. Er werden hekken naar beneden getrokken, ramen kapotgeslagen en iedereen kon zo naar binnen om spullen te stelen. “Zolang je ergens van kan profiteren, moet je die kans ook grijpen,” was de instelling van vele jongeren die nacht. Een week geleden had niemand iets, nu zag je overal op straat jongeren met de nieuwste draaitafels en microfoons. 

Na die zomer bulkte het van de dj’s en ontstonden er aan de lopende band nieuw groepen. Vanaf nu moest er gevochten worden om bekendheid te krijgen, waardoor er veel shows en battles waren. De groep die bovenaan de ranglijsten stond was natuurlijk The Furious Five. Maar zij waren op tour en dus niet meer in de stad te vinden. Daarom moest er gevochten worden om een nieuwe eerste plaats. 

Grandwizard Theodore and  the Fantastic Five en de Cold Crush Brothers waren nu binnen de Bronx de grootsten. De rivaliteit tussen deze twee groepen werd steeds erger en dit liep in 1981 uit op een battle in Harlem World. De zaal was helemaal uitverkocht en gevuld met fans van verschillende crews. De winnaar zou deze avond 1000 euro kunnen verdienen. Door middel van de hoeveelheid applaus werd uiteindelijk besloten dat Fantastic Five de winnaar van de avond was. 

Cold Crush mocht die avond dan dus wel verliezen, vanaf de volgende dag wonnen ze. Jongeren luisterden naar de opnames van Fantastic Five en kwamen erachter dat ze eigenlijk helemaal niet zo goed waren. De shows waren fantastisch, maar qua zang waren de Cold Crush Brothers veel beter en dat is precies waar het binnen de hiphop kringen om ging. Illegale opnames van het optreden van Cold Crush verspreidden zich als een razende door middel van cassettebandjes. Het ging om het live optreden, niet om nummers die waren opgenomen in een studio. Het opnemen van een plaat binnen de hiphop kringen was geen realistisch beeld tot 1979.

De uitvinding van hiphop op vinyl – Sugarhill Gang

Je zou hiphop eigenlijk kunnen opdelen in een voor en na Christus, door de uitvinding van hiphop op vinyl. Jarenlang na de geboorte van hiphop was hiphop als liveoptreden en voor muziek op feestjes. Hier kwam in 1979 verandering in. Het idee kwam echter niet uit de hiphop zelf, maar vanuit Sylvia Robinson. Sylvia begon haar carrière als R&B tienerzangeres; Little Sylvia. Haar toekomstige man, Joe Robinson, moedigde haar aan om samen met haar gitaardocent Mickey Backer een groep te starten. Samenbrachten zij de hit “Love is Strange” uit.

Joe Robinson was naast Sylvia’s  man ook haar zakenpartner en samen richtten zij het label “All Platinum Records” op in New Jersey. Maar rond de jaren 70 raakte All Platinum in de financiële problemen en alleen een wonder zou het faillissement nog kunnen voorkomen.

Sylvia gaat naar een verjaardagsfeest van een nichtje in Harlem en ziet daar voor het eerst een rappende dj; Lovebug Starski. Ze ziet Lovebug zijn microfoon pakken en hoort hem iets rappen wat lijkt op “I said a hip hop, the hippie, the hippie, to the hip, hip hop, and you don't stop, a rock it”. Ze beseft al snel genoeg dat dit weleens haar wonder zou kunnen zijn en wilt hier een plaat van maken. Helaas lukt het Sylvia niet om deze rapper nog terug te vinden, dus gaat ze in New Jersey op zoek naar iemand anders die met haar deze plaat zou willen opnemen. Na een tijd zoeken vindt ze drie potentiele rappers: Big Bank Hank (Henry Jackson), Wonder Mike (Mike Wright) en Master Gee (Guy O’Brien). Sylvia vond alle drie de jongens zo goed dat ze besloot om ze samen te voegen en zo ontstond Sugarhill Gang. 

In 1979 maakten ze de monster hit “Rappers Delight”. Het nummer was op ieder radiostation te horen, in iedere taxi, auto en bij mensen thuis die zelf een radio hadden. Hiphop explodeerde als het ware een beetje door Rapper Delight. Het was het eerste hiphop nummer dat een wereldwijde tophit werd. Sugargang Hill werden gezien als de uitvinder van dit genre en liet mensen denken dat iedereen wel zou kunnen rappen en grote dromers van over de hele wereld wilden wel profiteren van deze, snel populair wordende rage. 

De hiphopgemeenschap in de Bronx reageerde heel slecht op Rappers Delight. Mensen worden geïntroduceerd met hiphop door middel van Rappers Delight, terwijl de echte rappers dit al zeven jaar lang deden. Sugarhill Gang stal zelfs teksten van deze rappers, iets wat in die tijd echt niet kon.

De puurste vorm van hiphop is uiteindelijk gered, doordat Afrika Bambaataa zei: “Weet je wat? We brengen onze vorm van hiphop, van de Bronx naar Manhattan”. Uptown goes Downtown.

Uptown goes Downtown

Rond deze tijd was Fab 5 Freddy een bekende kunstenaar. Hij maakte mensen uit de downtown-wereld (de mensen uit de grote rijke steden) bekend met de visuele kunst van de hiphopcultuur. Uiteindelijk bleek dat eigenlijk heel veel mensen uit de downtown-wereld wel open stonden voor de kunst binnen de hiphopcultuur. 

Freddy was heel goed bevriend met Keith Haring, die we waarschijnlijk vandaag de dag allemaal nog kennen door zijn simpele cartooneske kunstwerken. Freddy had ondertussen veel goede verhalen gehoord over Afrika Bambaataa en vertelde dit aan Keith, waarop Keith zich afvroeg of Afrika misschien wilde draaien op een van de vele feestjes die Keith in die tijd gaf. Keiths feest was het eerste feest waarbij een rapper uit de Bronx optrad in de grote stad. Deze rappers werden namelijk eerst niet toegelaten, omdat er verwacht werd dat er rellen zouden ontstaan, maar toen de muziek aan ging, begon iedereen te dansen. Vanaf dit moment veranderde een hele hoop voor de hiphopwereld. Je hoefde niet meer naar de Bronx te gaan om dit soort muziek te horen want werd vanaf nu ook gedraaid op feestjes in de grote stad. Doordat veel andere rappers uit de Bronx, zoals Grandmaster Flash en DJ Kool Herc, zagen dat het publiek heel goed reageerde op de feestjes, besloten zij ook te gaan draaien in de grote stad, waardoor hiphop een steeds bekender begrip werd. 

Freddy bevindt zich nog altijd op veel van deze feestjes en besluit op een avond zijn vriendin Deborah Harry, de leadzangeres van Blondie, mee naar een optreden van Grandmaster Flash te nemen. Blondie is een punkrockband die in de jaren 80 heel erg bekend was. Deborah Harry wordt vaak gezien als het brein achter de band. Deborah vindt het optreden zo geweldig dat ze besluit om een nummer over Flash te schrijven, genaamd “Rapture”. In dit nummer komen stukjes tekst voor zoals: “Flash is fast, Flash is cool” en “wall to wall people hypnotized”. Vanuit de tweede zin konden mensen wel opmaken dat het hier ging om ruimtes waar feesten werden gehouden, maar niemand wist eigenlijk wie Flash was. Doordat steeds meer mensen zich dit af gingen vragen werd Flash steeds bekender en zo ook de hiphopmuziek. Door Blondie herkenden veel alternatievelingen en punkrockers zich in de hiphop en werd hiphop in een razend tempo opgenomen in de maatschappij.

The Message

In de grote steden ging alles nu dus eigenlijk wel goed, maar in de Bronx ging het er juist steeds slechter aan toe. Er waren nog steeds niet genoeg banen beschikbaar en er was nog heel erg veel armoede. Voormalig president Ronald Reagan zei zelfs dat het leek alsof er een kernexplosie was geweest toen hij kwam kijken in de Bronx. 

Om aandacht te krijgen voor dit probleem brachten Grandmaster Flash and the Furious Five het nummer “The Message” uit. Dit is het allereerste nummer met een maatschappelijke boodschap, alle eerdere nummers die uit zijn gebracht waren voornamelijk feestnummers. Met stukken tekst zoals “It's like a jungle sometimes, it makes me wonder how I keep from going under” en “Broken glass everywhere, people pissing on the stairs, you know they just don’t care” wilde the Furious Five laten weten dat het echt heel slecht gaat in de Bronx. Maar er was iets bijzonders aan dit nummer. Het nummer had een zodanige duidelijke boodschap, dat het krachtiger was dan geloof, politiek en zelfs krachtiger dan de media. Het is confronterend en schokkend. Het nummer laat zien dat hiphop wel degelijk over politiek kan gaan, over woede, pijn en taboes waar liever niet over gesproken wordt. De mensen die hiphop niet leuk vonden (die er overigens altijd zullen zijn), vonden The Message wel degelijk goed. Hiphop had vanaf nu meer diepte dan alleen feestnummers en dit verbreedde de horizon voor wat hiphop kon zijn. 10 Jaar na de geboorte, had hiphop eindelijk de kracht van zijn eigen stem ontdekt.

[jurjenkvanderhoek]

DE GELADEN SFEER IN DE LANDSCHAPPEN VAN ISABELLA WERKHOVEN

Déjà vu. Een herinneringsbeleving. Bij het zien van de schilderijen van Isabella Werkhoven heb ik de indruk op die plekken die zij heeft vast gelegd ooit eens geweest te zijn. Maar het phénomène de déjà vu is een onechte herinnering, lees ik ergens. Neurologisch is het een kortsluiting van de hersenen. Eerder opgeslagen dan herkent. Een afdruk blijft achter, waaraan de blik later vertrouwd mee is. Dat zal wel, maar ik herinner me het beeld omdat ik denkelijk de ervaring heb daar geweest te zijn. Niet werkelijk, maar in gedachten. Gedroomd, zo u wilt.

De grote tentoonstelling van het werk van Isabella Werkhoven in Museum Belvédère heeft opstartproblemen gehad vanwege het virus dat de wereld twee jaar in de greep hield. Het was in eerste instantie de bedoeling dat een uitgebreid overzicht van werken getoond zou worden bij het verschijnen van “Een boek van schilderijen”. Dit is een publicatie in eigen beheer tot stand gekomen middels een crowdfunding actie. De uitgave is een tentoonstelling in boekvorm en biedt een overzicht van 17 jaar werk. Maar het toont niet het werkelijke formaat van de werken, want het kleine werk heeft in reproductie welhaast dezelfde afmeting als de grote schilderijen. Daarvoor was de tentoonstelling gedacht, om die grootheid te onderstrepen. Bij de presentatie van het boek vorig jaar richtte het museum een kabinet in met een opstap naar de grote tentoonstelling die er nu te zien is. “Prelude” was een inleiding op “Landschappen aan de buitenrand”.

In gedachten verlaten plekken, door herinnering vergeten plaatsen, normale ruimten, alledaagse scénes. Situaties waar je domweg aan voorbij loopt en niet opmerkt. Je passeert deze tientallen keren, maar ze vallen voortdurend niet op. Of ze interesseren je niet, ze hebben geen attentiewaarde. Te normaal om gezien te worden. Deze bewegen zich aan de buitenrand van je denken. Pas wanneer deze ordinaire plekken dan ingekaderd in beeld zijn gebracht krijgt het de aandacht. Is het onherkenbaar herkenbaar. Het werk van Isabella Werkhoven is niet realistisch op zo’n manier dat alles klopt, maar het is wel geloofwaardig. Het verleidt tot het schijnbaar ervaren van een magische sfeer, want de gelaagdheid werkt dit in de hand. Juist omdat de werkelijkheid in de schilderijen niet naar de waarheid klopt krijg ik het gevoel dat er iets anders aan de hand is. Ik word getriggerd door het werk, het is een katalysator voor mijn denken, het activeert mijn stemming. Er is iets gaande in de atmosfeer, er staat iets te gebeuren tussen het struikgewas. Het is of ik in het oog van de orkaan ben. Het is een geladen sfeer.

Het boek is natuurlijk vooral een medium om in te zien, naar de platen te kijken. Hoewel een aantal schrijvers ook zeker goed gekeken hebben naar de schilderijen en de manier van werken van Werkhoven, en daarover het zijne en hare op schrift hebben gesteld. Deze teksten zijn verhelderend en omschrijven het werk kernachtig. Ik lees er wat ik denk. Ze hadden me het niet beter kunnen voorschrijven. Maar nadat ik het heb doorgebladerd, de diverse thema’s tot me heb genomen, en daarna het museum bezoek, sta ik verwonderd bij de grote schilderijen in real time. Dan wordt me duidelijk hoe overweldigend de magie van Werkhoven werkelijk is. Dat haar realiteit gelaagd is. In essentie beeldt zij het wezen van die plek af, maar voegt er een nostalgisch gevoel aan toe. De herinneringsbeleving.

Isabella Werkhoven maakt haar schilderijen aan de hand van foto’s, ze schildert nooit in het landschap zelf met veldezel en schilderkoffer – en plein air. In het voorbijgaan, wanneer ze onderweg is van huis naar het atelier bijvoorbeeld, ziet ze dingen waardoor ze op de een of andere manier wordt geraakt en die in aanmerking komen om in beeld te brengen. Daarvan maakt ze meerdere foto’s. Deze platen zijn echter een armzalige representatie van datgene wat ze daar op dat moment gezien heeft. Ze weet wel dat dit specifieke ogenblik er maar kort is, omdat de volgende dag op dezelfde tijd het er heel anders bij ligt en wordt aangelicht. Ze moet goed kijken en de sfeer onthouden en vasthouden. Opslaan in gedachten. De foto is de referentie van het onderwerp, maar bepaald niet de sfeer. Deze wordt alleen vast gelegd door de manier waarop ze het schildert. Het gevoel dat ze had op die plaats, de emotie van dat moment, over te brengen met olieverf op linnen is een grote uitdaging.

De schilderijen van Isabella Werkhoven ontstijgen de realiteit, want het gaat er niet om wat de werkelijkheid is. Er is wel herkenning, maar het is er niet. Het flatgebouw met treurwilg ervoor tegenover de crèche van de kinderen. Het zwembad achter het complex waar haar atelier in zit. De speelplaats, het huis van de badmeester. De kiosk op het parkeerterrein is inmiddels verdwenen. Dat geldt ook voor de fontein en het meertje naast het zwembad, daar wordt nu gewerkt aan de naastgelegen weg. Zo documenteert Isabella ook onwillekeurig haar stad. Legt plekken vast die later verdwijnen, maar op dat moment weet ze dit niet. Het heeft om die reden een dubbele bodem, hoewel ze dat niet bewust erin legt. Het ontstaat.

Een boek van schilderijen / Landschappen aan de buitenrand. Catalogus / tentoonstelling werken Isabella Werkhoven bij Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12 in Heerenveen / Oranjewoud. Tot en met 15 mei 2022.

[malumatfurusorg]

"Çay Var İçersen, Ben Var Seversen, Yol Var Gidersen" Şiirinin Aşık Veysel'e Ait Olduğu İddiası

“Benim Sana Verebileceğim Çok Bir Şey Yok Aslında / Çay Var İçersen / Ben Var Seversen / Yol Var Gidersen” Şiirinin Aşık Veysel’e Ait Olduğu İddiası Doğru Değil   Cıvık cıvık çay romantizmi kokan, sahibini tespit edemediğimiz, ancak Âşık Veysel Şatıroğlu’na (25 Ekim 1894-21 Mart 1973) ait olmadığına emin olunan bir şiiri konu edinelim istedik. “Çay var içersen / Ben varım seversen / Yol var…

[iklees]

Pretend I'm dead / Jen Beagin

Mona is vierentwintig en weet niet goed wat ze aanmoet met het leven -- al helemaal niet met het hare. Op advies van een vriend, een junkie, verhuist ze naar Valdez, New Mexico, waar ze doorgaat met haar schoonmaakwerk; ze moet toch ergens de kost mee verdienen. Ze maakt kennis met haar buren en een aantal van haar klanten. Door hun adviezen en wat ze verder meemaakt, krijgt ze meer vat op oud zeer uit haar verleden en haar relatie met haar ouders, en daardoor ook op haar toekomst.

Het omslag van dit boek had me helemaal op het verkeerde been gezet: ik verwachtte iets heel komisch en dat was het niet. Op een opmerking van Mona -- hier en daar -- na, want als personage is ze heel aangenaam om mee (mee) te leven.

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Phillies

Langzaam loop ik door de straten. Ik kom uit de kroeg, maar aangezien daar niets te doen was, ben ik maar gaan lopen. De benauwde lucht werd me te veel dus besloot ik om een frisse neus te gaan halen. Ik maakte mezelf wijs dat ik de weg wist, maar langzomerhand begin ik me te realiseren dat ik geen lauw idee heb waar ik ben. Ik loop door. Het is al schemerig en de straten zijn leeg en verlaten. Ik kij klinks en rechts om me heen en kijk door de ramen van de huizen waar licht brand. Er is van alles te zien: gezinnen die avond eten, twee kleuters die achter elkaar aan zitten, en oud echtpaar dat het nieuws kijkt, ga zo maar door. Het zijn allemaal alledaagse dingen. Maar als ik bij het visrestaurant “Phillies” op de hoek van de straat aankom, wacht me daar een interessant schouwspel. Er zitten 4 mensen. De visboer, die is in een ernstig gesprek verwikkeld met een man die strak in het pak met een zuur gezicht tegenover hem zit. Naast de man zit een vrouw.  Ik kan niet afleiden wat ze daar doet of waar ze voor komt. Half door de schaduw opgeslokt zie ik nog een man zitten. Hij zit afgezonderd van de rest en is de enige die iets eet. Hij zit naar met zijn rug naar me toe.

 Omdat ik nieuwsgierig ben, loop ik de hoek om. Voor de deur blijf ik twijfelend staan. Ik hoor een aantal losse woorden: Geld , recht, getekend... Ik kan er niets uit op maken. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn manieren. Zodra ik de deurklink naar beneden duw, de deur open en binnenstap, valt het gesprek stil. Omdat de stilte ongemakkelijk aanvoelt besluit ik hem te verbreken. “Euhmm... Goedenavond heren”. Geen reactie. Alle personen staren me verbluft aan. De visboer vermant zich als eerste: “Dag mijnheer. We zijn eigenlijk gesloten, maar ik heb nog wel wat haring en kibbeling, als u dat wil?” “Nee dank u. Ik zou graag wat willen drinken. Heeft u koffie voor me?” “Maar natuurlijk.” De visboer staat op en gaat naar de keuken. Hij lijkt opgelucht dat door mij het gesprek is stilgevallen. Ik kijk schichtig om me heen en besluit dan naasst de man die alleen zit te gaan zitten. Terwijl ik op mijn koffie wacht kijk ik schuin naar de man die naast me zit. Tot mijn verbaizng schrijft hij cijfers op en vult hij een formulier in. ‘Vis niet vers’ staat er, en ‘Muffe geur’. En inderdaad, nu ik er op let merk ik tot mijn verbazing dat het muf ruikt in het restaurant. Ik kijk naar het naamkaartje op zijn pak en zie dat hij een inspecteur is. Ik ben ineens maar wat blij dat ik geen vis heb besteld! Ik zie nog net dat hij een grote 5 opschrijft en omcirkelt, voordat de visboer met mijn koffie in handen mijn aandacht opeist.

 Terwijl ik mijn hete koffie opslurp, luister ik naar het gesprek van de man en de visboer, dat zich inmiddels heeft voorgezet. Dit keer versta ik wél wat er word gezegt. “Kom op,” begint de man in pak “Het is zelfs goed voor de zaak! Ik ben een zakenman, ik weet heus wel wat ik doe. Bovendien heb je geen keuze, tenzij je dakloos wil worden, haha!” De visboer zucht diep. “Ik weet het, ik weet het... Maar het doet pijn. Ik heb dit bedrijf van mijn vader overgenomen, met de belofte dat ik goed voor het bedrijf zal zorgen. Waarom maken jullie het mij zo moeilijk?” Hij richt zich tot de vrouw. “Laura, alsjeblieft! Ik weet dat we niet positeif uit elkaar zijn gegaan, maar doe me dit niet aan!” De man reageerd nors: “Omdat ik een zakenman ben. Had je maar niet moeten tekenen bij jullie huwelijk. In het contract staat nou eenmaal dat bij een echtscheiding alles eerlijk word verdeelt. Je had kunnen aankruisen dat het bedrijf buiten beschouwing zou blijven... Maar dat heb je niet gedaan. Het is haar goed recht. En aangezien Laura en ik nu samen zijn , zal ik het bedrijf overnemen. En...”

  Midden in het gesprek sta ik op. Ineens voel ik me schuldig dat ik de hele privésituatie heb afgeluisterd. Ik leg het geld voor de koffie op tafel en ren naar buiten. Ik weet nog steeds niet waar ik ben, maar ik loop door. Ik zal wel ergens uitkomen.

[nikipalmen]

Waar de zee me omringt, de stilte mijn oren vult en de welbekende haast geen optie is. Waar mijn gedachten tot rust komen, soms zelfs verdwijnen en ‘er gewoon zijn’ genoeg is. Waar iedereen dat zelfde trage ritme volgt, het ritme der simpelheid en natuurlijke behoefte. Waar ik me op sommige momenten zelfs verveel en dit als prettig ervaar. Waar ik weer leer goed adem te halen vanuit mijn buik. Je weet wel, dat je bij het inademen ervoor zorgt dat je buik zo groot wordt alsof er een baby in zit en daarna jezelf de ruimte geeft om net iets te lang uit te ademen, tot je zelfs een beetje gaat piepen omdat er geen lucht meer over is die er nog uit moet.

Overdag is dit alles zalig, maar ‘s nachts grijpt het me naar de keel. Dan begint het malen, ontstaat de onrust en is zelfs lichte paniek aanwezig.

Ineens ga ik mijn eigen thriller schrijven over twee mensen die hun rust zoeken op een eiland, maar daar ‘s nachts worden overvallen door kwaad of mysterieus verdwijnen omdat de stilte hen heeft opgegeten. 

Terug in de stad, lijkt het wel nacht. De rust en ademruimte verdwijnt al zodra ik op mijn fiets spring vanuit het station, op weg naar huis. Ik hervat meteen het gehaaste ritme van de stad en voeg netjes in de school van fietsvissen. De telefoon gaat weer op online en mijn mail kan weer beantwoord worden. Alsof de hele wereld het weet - met alle goede bedoelingen van dien - gloeit het ding rood van uitnodigingen, herinneringen en vragen. Zo’n piepdingetje van nog geen hand groot, is de baas over mij. Zo voelt het tenminste. Ik voel me klemgezet als een worm tussen een bankschroef en kan nog net op tijd in super worm Jim veranderen om het tot de juiste afstand te houden, mijn babybuikademhaling te doen en tot tien te tellen. Met zweet op mijn voorhoofd laat ik me uit de bankschroef zakken en plof op de grond.

Ik besluit per direct om de ruimte te nemen die ik nodig heb. Al heb ik meteen weer een unicornduivel op mijn schouder zitten die de lijst van mensen opnoemt die ik nog terug moet bellen & afspraken die ik nog moet vastzetten of geldtrucjes die ik uit moet voeren om de maand weer rond te komen. Ik boks hem van mijn schouder en sta weer op. Nondedomme. Ik schrik ervan in wat voor een ritme ik (wij) leef (leven). Hier lees ik natuurlijk wel boeken over en heb daar ook iets over te zeggen, maar als ik ben eraan gewend geraakt om een profzwemmer te zijn in de wereld van gehaaste (fiets)vissen en kan ik dat crazy ritme prima volhouden, waardoor ik het niet eens doorheb hoe snel we met zijn allen gaan. Maar wanneer ik weer gewoon van de schoolslag heb leren genieten is het verdomde irritant jezelf weer tussen die prof’s te bevinden. 

Het is echt niet dat ik de mensen om mij heen niet aardig vind, juist het tegenovergestelde. Ik houd heel veel van ze. Ik weet alleen dat ik mijzelf en hen niet de gewenste aandacht kan geven als ik de schijn van de prof hoog blijf houden, terwijl ik eigenlijk gewoon een bejaarde chillzwemmer van nature ben. Ik trap op de rem en neem tijd voor mezelf om zo bewuster tijd aan mijn vrienden en familie te kunnen geven. Natuurlijk is dit gek voor mijn omgeving, wanneer ik normaal gesproken de hypervis ben. Maar ik heb dit nodig en misschien kan ik zo nog wat bejaarde chillzwemmers ontwaken met mijn sloom ritme. Mits ik het zelf volhoud natuurlijk! Het valt me wel zwaar, omdat ik letterlijk tegen de stroom inzwem. Constant, alsof ik me afzet tegen alles om me heen, het systeem, de maatschappij, alles. Terwijl ik juist gewoon normaal wil doen. Vanochtend - alweer drie dagen na de school (fiets)vissen - breek ik in tranen uit na mijn uurtje pilates. Ik had natuurlijk vooralsnog een volle agenda zo open mogelijk gelaten en vandaag omgedoopt tot studiedag. Dus knallen, en lekker dat inhaalslagje maken die ik aan dat fijne eiland te wijten heb. Hoppa, in enkele seconden verander ik van een jankende vrouw in de worm tussen de bankschroef, alleen zit super worm Jim vandaag niet in mij en word ik geplet. Mijn zelfvertrouwen en daarmee mijn vertrouwen in de keuzes die ik maak of stappen die ik (heb ge)zet implodeert. Ik weet niet hoe ver imploderen kan gaan, maar dit gaat diep. In mijn volle emotie steek ik beide middelvingers naar mijn huidige studie op en ben ik een kinderworm die echt niet kan accepteren dat je soms ook wat minder toffe dingen moet doen om te bereiken wat je wel leuk vind om te doen. Ineens is deze droge medische studie een vieze zure haring die ik niet door mijn strot krijg geduwd. Het vermogen om het groter geheel te zien ontbreekt en ik wil alleen maar terug naar het eiland, waar ik gewoon alleen mezelf kan zijn zonder dat ik mijn onzekerheid/angsten onder ogen hoef te zien. Een totaal andere weg inslaan dan waar je vandaan komt is rationeel gezien super awesome en gedurfd en je voelt je een held wanneer je gewoon gaat doen wat je eigenlijk wil. Ofja, ergens aan begint wat daar op kan gaan lijken. Maar emotioneel gezien is het soms afzien tot de max, omdat ik alsnog torenhoge verwachtingen van mezelf heb. Die ik niet kan waarmaken binnen de tijd die ik mezelf geef. Ik weet zeker dat ik hier niet de enige in ben en onze halve Westerse maatschappij hiermee kampt, maar toch voel ik me dan een verloren vis in de mega oceanen. Het kost me veel energie om me dan weer om te toveren naar een gemotiveerd persoon, die de wereld weer aankan met al het geduld dat daarbij nodig is. Maar herhaling is de sleutel tot kennis toch? Dus gewoon een keer diep zuchten, neem die worm op de schouder en weer verder.

Als wormvisfietser probeer ik mijzelf weer in balans te krijgen door genoeg slaap te pakken, te luisteren naar het ritme dat mijn lichaam aangeeft, op mijn voeding te letten, genoeg te wandelen om mijn hoofd te legen, gekneuter toe te laten - moestuinen aanleggen is echt een prima hobby heb ik gisteren toegegeven -, bewuster tijd met vrienden en famlie doorbrengen. Het is overigens ook prima om aan accupunctuur te ‘doen’, yoga, pilates en meditatie in je routine te houden zonder een zweefteef te zijn. Daarnaast is Harry Potter voor alle leeftijden en is het supertof om gewoon toe te geven een fan te zijn op je zevenentwintigste. Het geeft mij, ondanks mijn jankende worm momenten, zoveel ruimte om toe te geven aan gewoon zijn, lekker kneuterig en misschien zelfs kinderachtig, even ontsnappen aan het verwachtingspatroon dat je voor jezelf een tijd geleden hebt verzonnen. Tegenzin in studeren ook gewoon prima, wanneer je eigenlijk met studeren wil aantonen dat je jezelf serieus neemt en het dus nooit de never niet kut mag vinden. Leren is leuk, echter is studeren gewoon vaak een zure pickle.

[anoniemus]

Blij dat de pijn stilletjes aan weg aan het gaan is. Teleurgesteld dat het heeft moeten eindigen. Ik kan er mij ondertussen wel bij neerleggen, maar ik zag het écht nog zitten. Ik zag haar keigraag. Hopelijk praten we nog eens goed bij, want ik wil weten hoe het met haar gaat. Ik ben ergens gewoon bang dat als ze weer wat in mijn leven komt, dat ik weer verdrietig zal worden door de pijn, dat ze niet de mijne is en ik niet de hare. Ach

[murilosantos-blog2]

Fun self-isolation

eerst probeerde ik me te verzetten, maar realiseerde me snel dat het nutteloos was en gaf het op. De handen van alle jongens streelden haar lichaam, en ze dacht dat ze het zelfs leuk vond. Niemand had haar ooit zo ' n massage gegeven. Plotseling voelde ze de handen van haar zoon om haar borst wikkelen en begon het langzaam te strelen. Van genot sloot ik mijn ogen, terwijl ik tegenover hem zat, opgewonden door de foto van incest, die zich voor hem opende, en deed langzaam zijn zwembroek uit. De aanblik van een jong lid dat als een paal stond, deed me een ongeduldige jeuk tussen mijn benen voelen. Zonder na te denken, strekte ze haar hand om de kofferbak van de man. Het was mollig en stevig. Ze liep haar hand naar beneden en haar ogen werden geopend in bloed van het hoofd van zijn lul. Het verlangen om het te proberen overwon elke dwang en zij vroeg: - kom dichterbij, mijn kleine ondertussen, de rest van de deelnemers aan de kleine orgie was er al in geslaagd zich te bevrijden van onnodige, en niet langer verbergen van iets, zwembroek, en waren klaar. Ik ging op mijn knieën zitten, tilde de zoom van mijn badjas op, en trok mijn slipje naar beneden. Ze stond op om hem te helpen. Op een gegeven moment lagen het gewaad en het slipje op de vloer. Plotseling voelde ze iets warms op haar schouder. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat haar eigen zoon, de hare, zijn lul tegen haar nek richtte en tegen haar blote schouder drukte. Hij bewoog het met ongeduld heen en weer, telkens als hij zijn hoofd tegen haar wang drukte. hij knielde en kuste de zachte buik van de vrouw, zakte steeds lager en lager. Toen spreidde hij plotseling haar benen en liet zijn mond naar haar gezwollen van opwinding zakken. "Oh, het is heet," fluisterde ze, en zwaaide een been over de bank, opende haar vagina voor hem: extatisch, liep hij zijn tong over haar gezwollen clitoris, waardoor haar lichaam steeds meer boog bij elke beweging. Plotseling sprong hij op de bank en draaide zich voor Katina ' s hoofd, en leidde zijn lul naar haar lippen. "Neem het in je mond! Wat is er?"hij fluisterde hoerig, en duwde plotseling zijn lul in haar mond. Het feest nam een heel andere wending. De vrouw lag op haar knieën voor twee gezonde jongens en nam afwisselend de mond van de ene, dan de andere, streelend het vrije lid met haar hand. Een van hen was haar zoon. Pak aan, mama-fluisterend, met zijn lul naar haar lippen gericht, zuig! Streel!! - Kom op, tante Kat, niet stoppen, hij fluisterde in een razernij, terwijl de hand onvermoeibaar naar beneden bewoog en zijn gespannen lid omhoog deed. "Ik ben al zo hard als een steen!"hij was al snel genoeg aan het versnellen, hij sloeg de vrouw in haar kont, en hield haar dijen vast met zijn handen. Van zijn slagen huiverde de vrouw, maar liet de mond van het lid niet los , dat op de parapet lag te kreuken, zijn hand bewoog en zijn penis naar de rode kont van de slagen richtte. "Geef het nu aan mij," zeide hij, en de man, hijgend, stapte opzij en schonk een glas wijn in, zijn bloeddoorlopen haan stak opstandig uit. - Kom op, niet verlegen zijn, duw haar harder, ze vindt het leuk. Ze vond het echt leuk. Katerina had niet verwacht zichzelf zo te zien, knielend, zuigend aan de lul van haar eigen zoon! Tegelijkertijd verwerkte haar hand methodisch een ander sterk en jong lid, en de man die achter haar stond, die ze vandaag ontmoette, leunde op haar brandende scheur met al zijn kracht. Ze wist niet wat haar hiertoe had gedreven, maar nu ze midden in een gedeelde passie zat, cialis kopen online  vond ze het leuk wat er met haar gebeurde!. De flush van schaamte die voor het eerst in haar wangen was gekropen werd snel vervangen door een flush van opwinding. Ondertussen ging hij ergens heen, maar kwam al snel terug met een buis zonnebrandcrème. "Jongens, Ik heb een idee, Laten we het een beetje omkeren," zei hij, wat Room in zijn palm knijpen. "Nu, wacht," zei hij zonder te stoppen, " laat me uitspreken.""Kom niet! - trok aan zijn geest.. en jij, moeder? Vind je het erg? Ze fluisterde opgewonden dat ik ook de opgewonden Nikolai van de bank haalde, hem erop zette en hem hielp klimmen. Nu zat ze op zijn lul, bewoog haar heupen, en liet haar knieën op de bank rusten. De twee die op de kapet zaten bewogen hun handen lui, wachtend tot hij zich op zijn gemak voelde en met zijn mond weer aan het werk ging. Ze zaten aan beide kanten van hem, die haar bij de heupen hield met zijn handen en haar hielp met al zijn kracht om haar op zijn gekantelde staak te spietsen. - van boven gevraagd ga hier verder..

[aboutsmallfishingboats]

Alles wat ik heb geleerd over het aankleden van een baby (en waar ik winkel)

clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!

Een woord over de vreugdes (en uitdagingen) van het aankleden van een baby!

Er zijn zoveel factoren te overwegen bij het kleden van je Bub, en ik weet dat de opties die er zijn voor je baby verwarrend kunnen zijn, vooral als je zwanger bent zonder ervaring met het daadwerkelijk omgaan met een kind. Je wilt dat ze gekleed gaan in comfortabele, schattige, gemakkelijk te veranderen, betaalbare en duurzame kleding. Maar hoe doe je dat? En wat heb je nodig? Enter, Retykle. In feite zijn ze een wederverkoopplatform voor luxe babykleding … Met andere woorden, ze nemen het gedoe weg uit het winkelen voor tweedehands kinderkleding, met de nadruk op ZEER mooie merken (zie de volledige lijst hier), laten we eerlijk zijn, ik zou me niet kunnen veroorloven tegen normale prijzen. Ik merk dat ik mezelf vaak alleen maar in de etalage kan vinden Jacadi, Zaad, Stella McCartney, Ralph Lauren, Bonpoint, Petite Bateau en Zimmermann.

Aangezien Frankie net 5 maanden is geworden en we de nieuwe fase verlaten, vond ik het een goed idee om een ​​paar tips en trucs te delen die ik heb geleerd, samen met een boodschappenlijst, voor het maken van een bub!

Een capsulewinkelkast maken

Ik denk dat de grootste uitdaging waarmee je wordt geconfronteerd als je een baby hebt, is hoe snel ze groeien en het feit dat je wilt dat ze comfortabel zijn (en schat!) Zonder te veel of te veel te verbruiken. Zoals jullie weten, ben ik een enorme vintage en tweedehands shopper, maar ik weet dat winkelen in persoon of via Facebook voor tweedehands kleding lastig kan zijn, met zoveel heen en weer en onzekerheid over de kwaliteit. Retykle maakt het hele proces gemakkelijker door nieuw met tags of zacht gebruikte kinderkleding te verkopen. Het is vrijwel tweedehands winkelen voor mensen die geen tijd / geduld hebben, maar toch mooie merken en duurzaam winkelen willen voor betaalbare prijzen. Vanzelfsprekend hebben ze alles wat je nodig hebt voor je capsule-kledingkast, dus zonder verder oponthoud zal ik je mijn nieuwe boodschappenlijstje met je delen.

Wat je nodig hebt voor de garderobe van je baby

4 lang Jumpsuits Om te beginnen zul je merken dat je baby vrijwel in lange overalls zal leven. Sommige mensen zweren bij met een ritssluiting zodat je niet midden in de nacht met drukknopen hoeft om te gaan, maar ik vind snaps niet al te erg persoonlijk en de ritssluiting was vaak ongemakkelijk voor haar. Kies een mix van gematchte en ongetemde exemplaren, ze groeien vrij snel uit degenen met voeten.

4 lange mouwen en 4 korte mouwen body Leuke, comfortabele katoenen onesies zullen een steunpilaar voor je baby zijn en worden basisstukken.

2 paar Leggings Beenloze beenkappen zijn een geweldige optie voor gelaagdheid en kunnen worden verwijderd als je Bub warm wordt.

2 paar panty's Frankie houdt van het dragen van katoenen en wollen panty's, en ze zijn geweldig voor dingen zoals reizen als je wilt dat je Bub bijzonder knus is.

Een paar vesten Als je ergens cool woont, zijn een paar vesten prima geschikt voor gelaagdheid.

Een paar paar sokken Hoe je je baby aankleedt, hangt natuurlijk af van hoe het klimaat is, maar in het algemeen vond ik Frankie graag sokken dragen … Zelfs in warme klimaten merkte ik dat in en uit de lucht gaan, betekende dat ze zich goed wilde voelen.

Twee Gro-tassen Dit zijn swaddles die je dichttrekt en ze hebben armen naar binnen en armen naar buiten. We kregen deze vrijwel per ongeluk toen een vriend babykleren gooide, we eindigden met de hare. Maar na een nacht van niet slapen legde ik Frankie in één en het was een uitkomst. Want wie wil er rondzwerven met doeken als je doodgaat van uitputting?

Tal van mousseline doeken / dekens Deze zijn zo fantastisch en multifunctioneel – we gebruiken ze voor het opruimen, verwisselen, borstvoedingshoezen, parasols, als ze het koud hebben … Het gebruik is eindeloos.

Een paar leuke jurken, rompertjes en bloeiers Tot ongeveer 6 maanden zal je bub voornamelijk eenvoudige outfits dragen, maar je wilt natuurlijk een paar schattige rompertjes, kleine bloemshorts en gekleed voor speciale gelegenheden.

Een paar dingen die ik heb geleerd:

Iemand heeft me ooit gezegd om je baby in een laag te dragen die je zelf draagt, en ik denk dat dat waar is. Na een paar maanden besefte ik dat Frankie graag gezellig en bedekt was, ongeacht hoe warm het was. Dus we hebben haar uiteindelijk meer gekleed dan we gewend waren.

Als je zwanger bent en je klaarlegt, is het moeilijk om te weten in welke maat je baby zal zijn, Frankie werd behoorlijk groot en paste dus niet op de 000 kledingstukken die ik haar kreeg (ze gaan naar Retykle!). Daarom is het een goed idee om een ​​paar dingen te kopen voordat je de grootte van je baby kent.

Zachte en ademende stoffen vormen de sleutel tot de nieuw geshapte huid van uw baby, dus houd er rekening mee dat u kleding moet kiezen.

Neem OVERAL een deken of een mousseline-deken mee.

Een woord over bewuste kinderen winkelen

Iets dat overweldigend is als je een baby hebt, is hoeveel verspilling je kunt genereren – luiers, zakken met moedermelk en alle andere wegwerpbare dingen waar je uiteindelijk mee te maken hebt (zelfs als je heel hard probeert dat niet te doen!). Een gebied waarop u een verschil kunt maken met betrekking tot uw consumptie, is kleding, door tweedehands kleding te kopen waar u kunt, door zelf kleding te verkopen als u de kans krijgt en te investeren in kwaliteit die een paar verschillende gebruiksmogelijkheden biedt in plaats van items weg te gooien. Over al deze gebieden Retykle is een fantastische tool.

Dit bericht werkt samen met Retykle.

Meer informatie is te lezen hier

Het bericht Alles wat ik heb geleerd over het aankleden van een baby (en waar ik winkel) verscheen eerst op clubgreen.nl.

source https://www.clubgreen.nl/alles-wat-ik-heb-geleerd-over-het-aankleden-van-een-baby-en-waar-ik-winkel/