#Gerrit Komrij

[ergenstoen]

Gerrit Komrij

[newagesurvivalist]

Questions and disputations

Life offers us a variety of problems and matters for consideration. Thought, that boundless source of occupation, is moved uncontrollably between day to day affairs, mantras, abstract speculations, aspirations to greatness and success (or perhaps we should say, sensibleness), and, of course, our search for meaning.

Certainly, it seems we need a lot of affirmations during the day, and this is a common theme in wellness buzzwords, that one needs to affirm one's own happy existence - his sweet life as Shakespeare called it (Midsummer Night's Dream) - to be more content or presumeably see some great, as of yet unperceived joy about his or her life. However, to me it appears as if ones true intrepidity, his richness and luck, is verily found in a certain sternness of spirit, in fact, why in nothing more than persevering or holding out during one's time, or, in fact, continuing forever with the simple routine God has deemed him fit to perform.

The process of acquiring factual truth is terrifying. Frankly, we are often taken aback when attempting to fathom excellences in concrete theory. Speculative confrontalism is unlimited, but foundations are found in divine contemplations. The how and why of predicaments is full; however, in principle there may be a difference in the conflagration of contemplative derailment and psychology. By all means, amendment has to set the particulars of confusion to a directive. Eternity, in a theological sense, aids us in the assention of hope in a valid and actual showdown between liminaries and cognitivities. The graphic, of nominal disputation, is full of diminishings in the wholeness of distinct areas of freedom. The capability, of sheer remembrance, has some relation to the simplicity of significant description, and yet the revolution of commemorative indomitability may aid us in a discrete way, but this will always haunt us in the last analysis.

These are crazy things, but the strangeness of life is always going to make us say unusual things. The inner and the outer are distinct. In our inner life we move chaotically to find some fixed point or foundation; in our outer life we state the obvious and rail against enemies, or seek to stand our ground somehow, but as someone once said: there are no enemies here.

A well-known Dutch author referred to the television as the "treurbuis" or weeping tube. I am moving into my own place this month and one of the things on my list is to purchase a television. However, in a weird way it frustrates me. I love to just sit and allow time to pass; in a way, this is my main hobby, but some - weeping, sorrowful - part of me does desire a television in my house, as if it wouldn't be a house otherwise: that's almost the thing, that I am just desecrating this entire zone of my own house to another man's idea of "home", of having a spell at home. Somewhere I am thinking I don't even want a television. It's like, you can just hae a room with maybe a radio, bookcases, a piano even - and then you can dwell in your house in contemplative concentration, doing what you like and frolicking a bit. It is all about the "duur uw uur" of Albert Verwey. Life is really not composed of acts, but rather of routines, and our mission is truly to be the best we can be in the limited time we have: to do something meaningful, to develop our repertoire, to be happy in our work.

In practice, there is no knowledge: from there comes the notion that academic philosophy is not knowledge, but sport, custom. However, there is a time and place for philosophy. A man can consider the mysteries of the universe, but he can also fight for them, wage a war. In any case, waging a war is the only time ideas are completely relevant. Not because war is supposed to destroy another. On the contrary, we see that the philosophical war is aimed at growing each other in knowledge, to some extent. The capital is the cerebral. We strive in life to achieve some degree of elevation, to escape from our wretched predicament. The thing is, we can find ourselves involved in a variety of art forms, and each genre gives us opportunities to become fuller, wiser individuals. The point is to take on certain projects. This is all more than simply passing the time.

We decide what is good. Religion is dealing with humans. Yes, we can't always understand religion, but all religions have a cause that keeps them together, a design and order. We don't need order, but we do need a cause. This is how people congregate.

So we see that there is no way to fix our attention entirely on an idea. All ideas constantly vie against each other. Conquering oneself is an illusion, for if it isn't the cosmic truth that satisfies us, then it will be some passing problem that bugs our mind. But so we do see that we don't really need anything to relate to our fellow man. All we need is a cause. I will state that the best thing for us is to embrace a certain lifestyle. It could be Punk Rock, but frankly I feel more attracted to more national themes. The best thing for us is to find some common ground in the metaphysical quagmire.

Life is truly diverse. We move from the inner to the outer, and then we are swamped by crazy problems, but there is a simpleness to the foundation of the world that can be found even in an untroubled, easy stance to life's affairs.

[twafordizzy]

Bob den Uyl deelt een nederlaag

bron beeld: dvhn.nl Schrijver Bob den Uyl (1930-1992) is de man die verhaalt over vreugdevolle, edoch neerslachtige zaken; geouwehoer, smaakvol opgedist; desoriëntatie in bedrieglijke eenvoud, aldus Gerrit Komrij over de verhalen van de geboortige Rotterdammer. Den Uyl was een fervent fietser, een liefhebber, die ook wel eens de stad uitkwam. Dan toog hij naar België, Duitsland of Spanje,…

[ronnydeschepper]

Bertus Aafjes (1914-1993)

Het is al dertig jaar geleden dat de Nederlandse dichter Bertus Aafjes is overleden (foto Joop van Bilsen voor Anefo). Continue reading Untitled

[kiki-de-la-petite-flaque]

Gerrit Komrij in A PHALA, nº 55, 1997, p. 221

[msfbgraves]

Are gender roles ever questioned in Mob Verse? Do you think there's things happening politically such as "Omega Rights" groups? If Terry and Daniel saw or heard this sort of discourse, what would their reactions be?

My personal view is that Terry and other Alphas he mixes with would find it bewildering and silly. Terry believing that a mated Omega should be protected and cared for, Daniel too. Why on earth would they want to be "equal" to Alphas, to work, to provide etc. I wouldn't imagine either of them are very "woke" 🤣.

You must indeed consider their environment. This is likely set somewhere that would be pre-war for us, though it isn't certain that there ever would be a Second World War in their 'verse. Maybe they were smarter about fascism, who knows. I do know that Terry's not a War vet, but maybe his Daddy died overseas. Then again, an Alpha with a family would be hard pressed to go fight, so it could be a factory accident that got him.

Which gets me to my main point: omegas needing any rights for Alphas would be synonymous with severe, terrible hardship. Alphas do not leave their mates, not really. That's some beta bullshit. Living with them can be difficult for betas, and you see that most beta women with Alphas are pretty fiery themselves, or they are near omega like in their sensibilities. There's a lot of beta women that find Alphas too Extra to bear. The fact that John and Betsy work is largely due to John being rather stoic.

For Terry an omega needing rights is apocalyptic. Of course he doesn't want that. A beta is one thing but an omega. Jaysis, Mary an' Joseph that is some famine and plague shit. Could we not. We're at dinner here. O my God.

Daniel's... ambivalent after he lost his heart to Kumiko. His whole world is littered with tales of why two omegas together without an Alpha spells disaster, but... There's a song, called the Children's Balad (I'm basing this off a poem by Dutch writer Gerrit Komrij) in which two omegas sneak off to have the sweetest love story at dawn where a boy told a girl 'words of wonder, so beautiful even the grass was listening. And the barley said: "be welcome", and split for them, like The Red Sea had too'

Until the boy ends up brutally murdered and 'nobody would ever tell /the heartache of sweet Annabelle'

Yet the sea remembers all...

If it didn't happen more often, why are Alphas so concerned? They doth protest a lot... He's fine, he is, but he wonders... Yet he knows that wondering may not help too much. Alphas are more powerful, and that makes the world run. Look at his marriage. Besides, Kreese's Johnny Lawrence seems much happier now he has the protection of an Alpha again. Anyway, he's busy, he has five pups with another on the way.

But don't leave him alone with Amanda. She was not indoctrinated to be an omega, so there are those that go against type in temperament and worldview. If anyone is knee deep in a movement, it's her. She has nannies to take care of the puppies, and takes no shit.

Terry thinks it's spoiled. Amanda says he set her up. Olivia, her Alpha, laughs with Terry about how they like fire in an omega. Daniel asks, privately, about meetings, but doesn't do anything... yet.

Those pups will grow up too, one day, and who knows? He does read the pamphlets, and thinks about the situation of his people. Talks about it, a little, with his friend Jessica, Vinny and Lisa, and Lucille, but doesn't want to upset his Pop or Terry.

[devosopmaandag]

Dragende woorden

Deze week zag ik de voorstelling 'Penthesilea' onder regie van Eline Arbo, gebaseerd op het toneelstuk van Heinrich von Kleist (1777-1811). Vriend P leende mij de toneeltekst, dat als boekje verscheen bij de uitvoering van Toneelgroep Amsterdam in 1992, vriendin A gaf me de voorstelling cadeau – wat een rijkdom zulke vrienden. Penthesilea zocht ik maar eens op (ik ben een Indisch kind dat op de lagere school, zestig jaar geleden, niet slim genoeg voor de HBS bevonden werd, laat staan het gymnasium). Het is het tragische liefdesverhaal van Penthesilea, koningin van de Amazones en Achilles, tijdens de Trojaanse oorlogen.

De gedragen tekst, in een op momenten levendige vertaling van Gerrit Komrij, maakte dat ik me wat schrap zette voor de voorstelling. Al kwam ik tijdens het lezen in een soort taalritme terecht. Zo'n dertig jaar geleden las ik het lange Californische gedicht 'Golden Gate' van Vikram Seth, toen mij het zelfde overkwam. Het inspireerde me destijds zelfs tot het schrijven van een lang verhalend gedicht in het Engels. Er zit iets van een bezwering in het lezen van zulke poëzie. In de hedendaagse literatuur is er een nogal harde scheiding tussen de twee.

Ik bekende A dat dat schrap zetten zeker een vol uur duurde, voor ik me overgaf aan de voorstelling, waarin de klassieke personages een soort popmuzikanten zijn geworden. Alle spelers zingen en bespelen de instrumenten zelf. Maar de gesproken taal blijft archaïsch. Eens was ik zo vertrouwd met de hedendaagse beeldende kunst dat niets me te gortig was. De performances van de late jaren '70 vormden daartoe een goede leerschool. De teil met bloed aan het einde van Penthesilea maakte in mijn hoofd een directe lijn met de bloederige performances van de Wiener Aktion. Er werd onder Arbo's regie heftig geacteerd, er werd veel geschreeuwd, gedrumd, gitaar gespeeld, gedanst, gezongen. Het tempo lag voortdurend hoog. Maar waarom toch steeds weer die momenten van nadrukkelijke ironie, gebaren, grimassen, woorden die tussen twee wijsvingers in de lucht werden opgehangen? Slechts af en toe werd ik geraakt, al bewonderde ik het bouwwerk van de voorstelling als geheel. Ik herkende af en toe flarden tekst, die ik eerder gelezen had. Wat had ik graag de kracht van de woorden meer willen ervaren. Dat is een keuze van de regisseur. Maar als het aan mij lag, meer 'tell don't show'.

“Vlecht de rozen tot kransen. Trek aan je blinkende harnas vol strijdlust. Nu is de tijd gekomen”, zegt de hogepriesteres aan het begin van de voorstelling. Dat waren dragende woorden, waarvan ik graag meer had willen horen. Het voelen volgt dan vanzelf.

[rotterdamvanalles]

De Waaldijk met links de Oostkousdijk, vanaf Het Heiman Dullaertplein, 1975-1978.

De Waaldijk is de dijk om de in 1602 gegraven Buizenwaal. Voor de vereniging van Delfshaven met Rotterdam in 1886 heette deze dijk Groenewegje.

De Oostkousdijk ligt ter hoogte van de Kous, een vroegere arm van de Nieuwe Maas, gelegen tussen Delfshaven en de Ruigeplaat. Waar de naam 'kous' vandaan komt is onbekend. Bij besluit B&W 30 oktober 1979 ontving de straat ten noorden van de Middenkous eveneens deze naam.

Heyman Dullaert (Rotterdam, 6 februari 1636 - aldaar, 6 mei 1684) was een Nederlands schilder en dichter en leerling van Rembrandt. Zijn schilderijen, veelal trompe-l'oeils, zijn te zien onder andere in Nederland in het Kröller-Müllermuseum.

Als dichter is hij vooral bekend door zijn gedichten Aan myne uitbrandende kaerse en Een korenwanner aan de winden, beide te vinden in De Nederlandse poëzie van de 17e en 18e eeuw van Gerrit Komrij.

Hij lag begraven in de Rotterdamse Prinsenkerk, die bij het bombardement van 1940 werd verwoest.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[peterpijls1965]

Terugschrijven Martin van Amerongen Vogelaar

Jacq Vogelaar ontmoette ik voor het eerst in 1984, op de kerstborrel van De Groene Amsterdammer, het weekblad waarbij ik een paar dagen later in dienst zou treden. Hij leunde tegen een deurpost en sprak de woorden: ‘Nou, en wij gaan er zeker allemaal uit?’

Hij doelde op Anthony Mertens, Cyrille Offermans en hemzelf, de literaire troika die in die dagen in de kolommen van De Groene de literatuur beheerde. Gelukkig voor hen was ik helemaal niet van plan wie dan ook De Groene uit te gooien, uit principe en uit gemakzucht. Dus zei ik Vogelaar dat het liquideren van de zittende literatuurredactie het laatste was waaraan ik dacht in een land waarin iedereen, behalve hij en zijn geestverwanten, dezelfde recensies schreef, zodat ik juist blij was dat De Groene op dit terrein een eigen geluid liet horen.

Ik voegde daaraan waarschuwend toe: ‘Maar als ik morgen de aandrift voel een stuk te maken waarin ik beweer dat Remco Campert de beste schrijver van Nederland is, zal er geen mens zijn die me tegenhoudt.’

‘Campert? Dat is verdedigbaar,’ zei Vogelaar.

Toen dacht ik nog dat hij probeerde tactvol om te springen met de man die straks de declaraties ging tekenen.

Inmiddels weet ik dat hij het meende.

Een paar maanden later bracht dezelfde Campert het boekenweekgeschenk Sombermans Actie op de markt, bij welke gelegenheid ik hem toch maar zelf portretteerde, in de vrees dat 's mans breekbare proza en poëzie ondanks alles niet tegen een historisch-materialistische tekstanalyse opgewassen zou zijn.

Er was iets in die drie mannen, Vogelaar, Offermans en Mertens, dat ik niet prettig vond. Dat was het feit dat zij bij elkaar over de vloer kwamen, elkanders boeken bespraken en op elkaar promoveerden. Ik hou daar niet van. Ik ben allergisch voor alleen al de schijn van inteelt en nepotisme, zodat ik nu al tien jaar bezig ben uit te leggen dat Arthur van Amerongen, de Groenecorrespondent in het nabije Oosten, níet mijn zoontje is, zelfs niet mijn neef, maar een keurige christenjongen uit Ede (Geld.), zonder enige band des bloeds. Tegelijkertijd heb ik begrip voor ‘zij die in Raster schrijven’. Vriendschap en geestverwantschap laten zich niet beteugelen. Verder was er gelukkig veel dat mij in die mannen wél beviel. Zij zijn echte intellectuelen, die niet alleen boeken lezen, maar daarover ook zinnig kunnen oordelen. Oók in de tijd dat zij nog met de Hegelianen, marxisten en Frankfurters de

Over dit hoofdstuk/artikel

AUTEURS

Martin van Amerongen

over Jacq Firmin Vogelaar

[p. 51]

zwijnen hoedden en via - mij enigszins te ingewikkelde - theorieën probeerden de arbeidersklasse aan het leesplankje te krijgen, een streven waarvan ik reeds toen vermoedde dat het op een idealistisch misverstand berustte. Ik zat in een eigenaardige positie. Tenslotte kwam ik uit de school van Vrij Nederland, waarvoor door de Raster-school bekritiseerde mannen als Maarten 't Hart en Gerrit Komrij werkten, die op hun beurt niets zagen in ‘de akkumulatie van het autobiografies materiaal die het bedrijfskapitaal vormen waarmee deze schrijvers de schijn van nonkonformisme weten op te houden’. Ik parafraseer Komrij die natuurlijk nooit veel in Vogelaar c.s. heeft gezien. Zelf nam ik de tussenpositie in van een lezer die een hersenen-krakend auteur niet uit de weg gaat en ondertussen zelf uit wil maken of ik de betreffende avond met Thomas Mann hetzij met Suske én Wiske en desnoods met tante Sidonia naar bed wens te gaan.

Zij, Vogelaar, Offermans en Mertens, waren de exponenten van het experiment en tegenstanders van de onverplichte lectuur die men voor zijn genoegen leest en waarover slechts ‘in kulinaire termen’ te spreken valt, ‘kortom, een restauratie van de literatuur, gelijk opgaand met de restauratie van politieke rust en orde.’

Ik sta al een leven lang op de vooruitstrevende vleugel van het maatschappelijk spectrum en verdedig de creatieve vrijheid van Sybren Polet en Marc Insingel met het ware Voltaireiaans vuur. Maar met hetzelfde vuur verdedig ik de rechten van de schrijvers die hun boodschap met de traditionele middelen van de optimale verstaanbaarheid wensen uit te dragen, zonder daarbij het serieuze karakter van het gebodene geweld aan te doen. Het blijft een positief gegeven dat er schrijvers als Jacq Vogelaar zijn die de literatuur bepleiten van schrijvers die verder gaan dan de boeken waarin de held op pagina één wordt geboren om uiteindelijk tweehonderdvijftig pagina's verder dood te gaan. De gelaagdheid van schrijvers als Kafka en Nabokov is een geaccepteerd en gerespecteerd gegeven. Maar het experiment, in de terminologie van de jaren zestig, is mislukt. Met alle sympathie voor de experimentelen kunnen wij tot geen andere conclusie komen. Ik heb geen zin om de jonge Vogelaar tegen de wat minder jonge Vogelaar uit te spelen. Niettemin, de romans waarmee hij op het ogenblik zoveel furore maakt, zijn klassiek van opzet, met een kop en een staart, met een filosofie en een moraal, al zal zijn percentage lezers onder de stratenmakers en betonvlechters nog steeds bescheiden zijn.

En plotseling moet ik denken aan Lidy van Marissing, een werkelijk ongelofelijk aardige vrouw, behalve op donderdag als zij de weekbladen voor de Volkskrant besprak. Ook zij was een van diegenen die voor Raster schreven.

[p. 52]

Dus werd de geestverwante Groene Amsterdammer alinea's lang de hemel in geprezen, terwijl van Vrij Nederland, tot ergernis van ons, VN-redacteuren, in twee schampere bijzinnen gehakt werd gemaakt. Toen ik in 1985 de overstap van de ene krant naar de andere krant maakte, had zij de verantwoordelijkheid voor die weekbladrubriek inmiddels, tot mijn spijt, aan een ander overgedragen. In literaire zin ken ik haar voornamelijk van een ‘antiroman’, waarin bewust van hoofdletters en dynamische tekens is afgezien, want dat zijn immers de demagogische instrumenten van het mensenverachtende kapitalisme. Zo stond het zo ongeveer in het voorwoord, waarbij mijnerzijds moge worden opgemerkt dat in dit inleidende hoofdstuk wél die kapitalistische hoofdletters en mensenverachtende dynamische tekens werden gehanteerd, omdat de schrijfster er prijs op stelde zo goed mogelijk te worden begrepen.

Het was in de jaren dat het woord profetisch als profeties, het woord polemisch als polemies en het woord proletarisch als proletaries werd geschreven. Met vertedering herlees ik een van Jacq Vogelaars eerste bijdragen aan De Groene Amsterdammer, een stuk over de positie van de ‘proletariese literatuur’ in het domein der schone letteren. Daarin was sprake van een in Nijmegen (waar anders?) belegd congres over de politieke implicaties van de materialistische literatuurtheorie (wat anders?). Er werd gedebatteerd, begrijp ik, over de functie van de literatuur als medium voor de burgerlijke macht versus de literatuur die het wapen voor de arbeidende massa moest worden en verder werden er nog wat meningen verkondigd over het drukwerk dat ‘ter wille van de sociale vrede een massaal vals bewustzijn van alle loonafhankelijken levensnoodzakelijk is geworden voor het kapitalisme’. Jong waren zij, maar aardige jongens. Het is het aangename van een rijke en liberale natie als het Koninkrijk der Nederlanden dat je er pakweg vijftien jaar lang kunt jeugdorakelen, om vervolgens, iets ouder en iets wijzer geworden, te bewijzen dat je wel degelijk iets in je mars hebt.

Anthony Mertens is inmiddels uitgever en heeft, na zijn proefschrift over Jacq Vogelaar te hebben voltooid, het schrijven voorlopig gestaakt. Cyrille Offermans is inmiddels een der beste essayisten des lands, zij het tot mijn spijt niet meer in de kolommen van De Groene Amsterdammer. Jacq Vogelaar tref ik daarentegen nog met regelmaat in het front van de redactionele boekenkast waar de recensie-exemplaren staan. Daarvan stopt hij er dan een aantal in zijn tas en schrijft daar thuis, temidden van al die andere boeken, in alle rust en kalmte een geleerde en gewaardeerde beschouwing over.

Martin van Amerongen is hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer.

[yoyoyoseph]

Gerrit Komrij, der ist auch "zwischendurch" gestorben, der Autor von "het Boze oog", mein Abschiedsgeschenk in Groningen, geboren in Winterswijk.lamge nicht mehr hier gewesen, ca. 4 Jahre, ich Verlaufe mich sogar. Erfreulich: alles voller second- Hand& Läden und charity- Shops. Bioscoop auch und integratives Café, aber Kaffee- Und Lampenladen weg, schönes Haus steht leer, die Backlanes (siehe Foto mit Pflasterweg) sind hier aber echt schön, da würde viel gutes getan

Winterswijk im September 2023

[ergenstoen]

Gerrit Komrij

[mscoyditch]

"Untitled. 1990".

"Portrait of Gerrit Komrij. 1986".

Paintings by Theo Daamen. Dutch. b. 1939-

> Huariqueje.Tumblr

[twafordizzy]

Het vulkanisch Onvermogen van Nicolaas Beets

Onvermogen Op eenmaal soms ontwaakt in mij, / Wanneer ik ‘t minst verwachte, / Van schoonheid en poëzy / De wordende gedachte. Een onbepaalde en zoete lust / Sluipt hart en aadren binnen, / Als werd ik in de droom gekust / Door een der Zanggodinnen. Er ruisen tonen om mij heen, / En schone vormen zweven / In glazig nevelwaas dooreen, / Die mij het hart doen beven. De schoonste wenkt mij in ‘t…

[ronnydeschepper]

Gerrit Jan Komrij (1944-2012) 

Het is al tien jaar geleden dat de Nederlands dichter, vertaler, criticus, polemist en toneelschrijver Gerrit Komrij in Amsterdam is overleden (foto Michiel Hendryckx). Continue reading Untitled

[mysteryflips]

antipode gerrit komrij het gedicht allertijden

[avetruth]

Het boze oog : Komrij, Gerrit 1944-2012

Het boze oog : Komrij, Gerrit 1944-2012 https://www.avetruthbooks.com/2022/04/het-boze-oog-komrij-gerrit-1944-2012.html?feed_id=7187