#Geef mij je angst

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[jansiemons]

Jan Siemons satire én sarcasme

Zeer regelmatig deel ik een tekstje, omdat het me helpt beter om te gaan met de wereld. Het is een wereld waar het niet altijd goed mee gaat, maar ik blijf optimistisch. Vroeger schreef ik op papier, nu deel ik mijn gedachten op het internet. Zo kan ik "prima" omgaan met de angst, oneerlijkheid, het egoïsme, de berekendheid en de heerlijke druk vanuit de maatschappij.

Ik leef écht voor satire en sarcasme, het is gewoon de beste manier om mijn dag door te komen. Ik zeg tegen mezelf dat het goed gaat met vele mensen, omdat ik niet anders kan dan optimistisch zijn zolang ik hier nog rondloop. Dagelijks ontmoet ik wél lieve en mooie, hartelijke mensen. Ze zijn mooi van binnen en geven om anderen, zonder hun eigenbelang voorop te stellen. Vriendelijkheid brengt je verder, dat geloof ik oprecht.

Verdraagzaamheid en begrip zijn de sleutels tot het hart. Daarom geef ik elke dag een glimlach en een knipoog. Ik blijf geloven in de goedheid van iedereen, ik kan niet anders. Misschien klink ik een beetje sentimenteel, maar het is waar: de wereld kan altijd een beetje meer vriendelijkheid en begrip gebruiken. Dus laten we blijven glimlachen, elkaar knipogen en het goede in elkaar zien. En ja, ondertussen hou ik nog even de rozenkleurige, goedgelovige, idealistische bril stevig op m'n neus, want zonder zou ik waarschijnlijk gillend gek worden.

Natuurlijk ben ik die bescheiden ziel die graag uit de schijnwerpers blijft. Het geeft me de unieke kans om, met alle respect natuurlijk, mijn ongefilterde gedachten te delen, in de eerste plaats aan mijzelf, zonder enige invloed van buitenaf. Mijn opiniestukken, vrij van de ketens van populariteit en publieke goedkeuring, zijn volgens mijzelf ware "meesterwerken" van ongevraagde "wijsheid". Ik zorg er natuurlijk altijd voor dat ik niemand discrimineer, persoonlijk aanval of beledig—behalve mezelf, want laten we eerlijk zijn, zelfspot is mijn specialiteit. Met deze bescheiden benadering kan ik zonder terughoudendheid mijn gedachten de vrije loop laten, en zo bijdragen aan een wereld die... nou ja, waarschijnlijk niet zit te wachten op nog een mening, maar hé, hier ben ik dan toch!

En als ik mij dan toch betrap op het moment dat ik zelf hartvochtig ben, nou, dan probeer ik daar natuurlijk iets aan te doen. Natuurlijk is dat niet altijd eenvoudig. Ik bedoel, wie wil er nou niet eens lekker hartvochtig zijn? Want, laten we eerlijk zijn, wie wil er nou niet de perfecte persoon zijn die nooit een slechte dag heeft? Soms is het gewoon te verleidelijk om mee te gaan in het cynisme en de onverschilligheid. Daar betrap ik mezelf zelfs soms op, alsof het een onschuldige hobby is. Ach ja, we kunnen niet allemaal perfect zijn, toch? Iedereen houdt tenslotte van iemand die altijd begripvol en geduldig is, zelfs als ze per ongeluk hun koffie over je nieuwe witte broek morsen. Dus ja, ik werk er echt hard aan om altijd maar verdraagzaam te blijven. Heerlijk toch, die constante zelfverbetering?

En ja, je mag me gerust volgen hoor! Want laten we eerlijk zijn, in onze geweldige gemeente zijn we toch allemaal BFF's, toch? En misschien wil je wel niets missen van de "briljante" schrijfsels van deze lokale dorpsgek. Wie zou dat nou niet willen? Dus ja, stuur dat vriendschapsverzoek maar door, ik zal het met open armen en een dikke knipoog accepteren.

5 juli 2024.

[joostjongepier]

Wat?   Die Sixtinische Madonna (1512-1513) door Rafaël (met detail), Ganymed in den Fängen des Adlers (1635) door Rembrandt van Rijn (met detail), Weinendes Kind (ca. 1600) door Hendrick de Keyser, Brieflesendes Mädchen am offenen Fenster (1657-1659) door Johannes Vermeer, Die Alte mit dem Kohlebecken (1616-1618) [en ter vergelijking: Oude vrouw en jongen met kaarsen (1616-1617)] door Peter Paul Rubens, Bildnis der ältesten drei Kinder Karls I. von England (ca. 1635) door (Atelier van) Anthony van Dijck [en ter vergelijking: The Three Eldest Children of Charles I (1635) door Anthony van Dijck]

Waar?   Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Wanneer?   4 augustus 2024

Hoe vaak heb ik ze niet gezien? Op koektrommels, brillenkokers en kerstballen; om van de talloze parodieën op internet maar te zwijgen. En hier zijn ze dan plotseling in het echt. De twee engeltjes op Rafaëls Sixtijnse Madonna. Het werk is genoemd naar de kerk van San Sisto in het Italiaanse Piacenza, waarvoor Rafaël het schilderde. In de wolken verschijnt Maria met het Kind Jezus, geflankeerd door twee heiligen: Barbara en Paus Sixtus. Mede dankzij een gordijn dat aan beide zijden neerhangt, vormt het gezelschap een driehoek. De, van schattige vleugeltjes voorziene,  engeltjes kijken omhoog naar het tafereel op het schilderij. Op mij maken de engeltjes echter altijd een wat verveelde indruk. Het werk hing boven het altaar en mijn (ik geef het toe, nogal ketterse) opvatting is dat de twee een beetje verveeld wachten tot meneer pastoor eindelijk klaar is met het opdragen van de eucharistie. Hoe het ook zij, ze zijn schattig en ik snap hun aantrekkingskracht wel. Ik vraag me alleen af hoeveel gebruikers van koekentrommel of brillenkoker en hoeveel kerstboomversierder het besef hebben dat deze twee ondeugende engeltjes deel uitmaken van een zo religieus schilderij als Rafaëls Sixtijnse Madonna.

Helemaal aan de andere kant van het gebouw, recht tegenover de Sixtijnse Madonna hangt een werk van Rembrandt: De ontvoering van Ganymedes. Er zijn in de mythologie verschillende versies van het verhaal. De meest bekende komt uit Metamorfoses van Ovidius. Als hij de beeldschone jongeling Ganymedes op de berg Ida een kudde schapen ziet hoeden, raakt Zeus verliefd op de knaap. In de gedaante van een adelaar ontvoert de oppergod de jongen en neemt hem mee naar de Olympus. Daar wordt Ganymedes wijnschenker. Het verhaal is talloze malen uitgebeeld in de kunstgeschiedenis. Daarbij is Ganymedes altijd een zeer aantrekkelijke jongeman. Niet zelden zijn dergelijke afbeeldingen behoorlijk erotisch geladen. Niets daarvan bij Rembrandt. Hij geeft Ganymedes weer als een, allesbehalve mooie, krijsende peuter die van angst zijn plas laat lopen.

In 2020 opende de Gemäldegalerie Alte Meister na zeven jaar renovatie opnieuw haar deuren. Naast schilderijen zijn sindsdien ook sculpturen van voor 1800, die voorheen in het Albertinum werden getoond, in het gebouw te zien. Op een aantal plekken is ervoor gekozen een sculptuur en een schilderij met elkaar te confronteren. Bij Rembrandts Ganymedes is dat mijns inziens zeer geslaagd. Als tegenhanger voor de krijsende baby van Rembrandt, zien we een kopje met een huilend kind door Hendrick de Keyser. Als beide kunstwerken iets duidelijk maken, is het wel dat je van huilen niet bepaald mooier wordt.

De collectie van de Gemäldegalerie heeft ook twee Vermeers in de collectie. Eén daarvan is Brieflezend meisje bij het venster. Dit schilderij trok op de Vermeer-tentoonstelling vorig jaar in het Rijksmuseum veel aandacht omdat er bij een recente restauratie aan de muur achter het meisje een schilderij met Cupido bleek te hangen.

Ook Rubens is goed vertegenwoordigd in het museum. Nu ben ik in het algemeen niet een groot fan van deze Vlaamse meester. Zijn veelal voluptueuze vrouwen zijn aan mij niet zo besteed. Maar schilderen kon Rubens zeker en er zijn een aantal schilderijen van zijn hand die meer naar mijn smaak zijn. Zo hangt in het Mauritshuis in Den Haag Oude vrouw en jongen met kaarsen, een caravaggistisch werk. Hier in Dresden kom ik een schilderij tegen dat daar erg op lijkt: Die alte mit dem Kohlebecken. Ook dit werk laat onmiskenbaar de invloed van Caravaggio zien. Bovendien is de oude vrouw op dit schilderijen zonder meer dezelfde als die op het doek in Den Haag.

En over schilderijen die op elkaar lijken gesproken: bij het zien van Bildnis der ältesten drei Kinder Karls I. von England door het atelier van Anthony van Dijck heb ik een sterk déjà vu-gevoel. Dit werk zag ik vorig jaar in Buckingham Palace. Inderdaad bevindt, volgens het tekstbordje, het origineel van dit schilderij zich nog steeds in bezit van de koninklijke familie van het Verenigd Koninkrijk. Dankzij mijn kunstdagboek kan ik dat werk gemakkelijk vergelijken met de versie die hier voor me hangt. Ik moet zeggen: een zeer nauwkeurige kopie, die je wat mij betreft zo zou kunnen uitwisselen met het origineel. Zelfs de patronen op het vloerkleed zijn op de Dresdense versie exact zo geschilderd als op het origineel.

[mightymiep]

Ongewenst

Ik ben eind 2011 in een flat gaan wonen in Eindhoven. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. Omdat ik jarenlang een Wajong-uitkering heb gehad, en nu ben gaan studeren aan de universiteit, heb ik weinig te besteden. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. In een niet al te beste wijk in Eindhoven, maar een mooie flat. Alles voor mijzelf. Geen huisgenoten. Mijn eigen plekje.

Al snel word ik benaderd door een buurman, die in de flat naast me woont. Zijn deur komt uit op mijn verdieping in de portiek. Hij zoekt actief contact met me, maar ik houd dit lange tijd af. Gut feeling? Na een tijdje, waarin hij contact blijft zoeken op een zeer vriendelijke manier, laat ik hem een keer binnen in mijn woning. Vanaf die dag maakt hij er een gewoonte van om bij me aan te bellen, en wanneer hij bij me is, geeft hij me complimenten en is hij vriendelijk. Hoewel ik daar niet gevoelig voor ben, vind ik het niet terecht om dit verkeerd te interpreteren. Hij is een man van Antilliaanse afkomst, maar ik wil niet vervallen in vooroordelen.

Hij vraagt me regelmatig om een gunst, en komt steeds vaker langs. Van het ene op het andere moment trekt hij zijn broek uit en dwingt hij me tot orale seks. Omdat ik hem zelf binnen heb gelaten en ik volkomen overdonderd ben door wat er gebeurt, laat ik het gebeuren. Ook omdat hij fysiek zeer dwingend is. Hij doet het voorkomen alsof het heel normaal is, alsof ik het hem verschuldigd ben. Omdat ik al eerder in mijn leven slachtoffer ben geweest van seksueel misbruik, dissocieer ik en kies ik voor de makkelijkste, moeilijkste, slimste, domste weg? Ik werk mee, hoewel onder duidelijk protest, en werk hem daarna zo snel mogelijk de deur uit. Daarna blijft dit stramien zich herhalen. Hij komt onder valse voorwendselen binnen. Ben ik dan zo dom? Zo naïef? Nee, ik geef mezelf de schuld. Ik had het niet zo ver moeten laten komen. Maar het gebeurt weer, en keer op keer steeds weer. Ik weet dat iedereen nu denkt, roept: waarom heb je niet geweigerd? Simpel antwoord: omdat weigeren niet tot de mogelijkheden behoorde. Hij dwong me keer op keer en deed het overkomen alsof ik hem dit verschuldigd was. “Vrouwen zijn gemaakt om mannen te plezieren. Je hebt me toch binnengelaten? Ik doe niets wat jij niet wil. Je wil het toch?” Om me vervolgens, nadat ik op alle vragen met een duidelijk ‘nee’ geantwoord heb, opnieuw fysiek en mentaal te dwingen tot seks.

Dom van me? Naïef? Zelf uitgelokt? Je laat die gast dan toch niet meer binnen? Ja, ja, en ja. Geeft het feit dat ik iemand binnen laat hem het recht om mij seksueel te misbruiken, na elke keer van mij een duidelijk ‘nee’ te horen? “Als vrouwen ‘nee’ zeggen bedoelen ze ja.” Toch?

Omdat hij zeer agressief was in zijn handelen, en extreem dwingend, koos ik inderdaad vaak voor de ‘makkelijkste weg’. Hij overschreed mijn grenzen op zeer agressieve wijze, en na op allerlei manieren ‘nee’ gezegd te hebben, gaf ik toe. Wie maakt dit de schuldige? Hij of ik? Wij allebei?

Wilde ik dat dit zou gebeuren? Nee. Heb ik hier aanleiding toe gegeven? Nee. Heb ik duidelijk gemaakt dat ik dit niet wilde. Ja.

Dit heeft alles bij elkaar meer dan een jaar geduurd. Tot een dag in oktober in 2015. Hij belde aan, drong zich opnieuw aan me op en kwam onder valse voorwendselen binnen. Hij dwong me opnieuw tot seks en ik gaf voor de zoveelste keer aan dat ik dat niet wilde. Hij ging door. Ik raakte in paniek. Dit was anders dan alle andere keren. Niet in de zin dat ik de vorige keren stiekem toch heb meegewerkt, bijgedragen heb aan wat er gebeurde. Nee. Omdat hij niet te stoppen was. Dat was hij anders ook niet, maar nu nog extremer, nog gewelddadiger. Hij heeft geprobeerd me opnieuw te verkrachten, maar alles in mij schreeuwde dat dit de grens was. Toen hij dit merkte, heeft hij me urenlang op mijn bed in een houdgreep gehouden. Omdat ik vanwege eerdere ervaringen en studies bekend was met zedendelinquenten, zag ik dat elke tegenwerking, boosheid en angst van mijn kant hem juist motiveerde, voedde. Daarop heb ik gekozen voor overleving, wat erop neerkwam dat ik hem, kostte wat kost, geen angst, boosheid of weerstand liet voelen. Terwijl hij me vasthield - ik kon geen kant op - heb ik geprobeerd om zijn zieke geest te neutraliseren, door geen weerstand te bieden, maar ook niets toe te laten. Geloof, me, het was makkelijker geweest om het opnieuw te laten gebeuren, maar ik wist dat het deze keer de laatste keer zou zijn. Niet voor hem, maar wel voor mij. Dit zou ik niet overleven, zowel mentaal niet als fysiek. Op een gegeven moment heb ik hem gesmeekt om naar de wc te mogen gaan. Omdat ik hem al een paar uur niet had gevoed met angst, weerstand of boosheid, liet hij het toe. Of nee, hij liet het niet toe: maar het lukte me om me op een onbewaakt ogenblik los te maken uit zijn greep. Ik gris een broek mee en vlucht naar mijn wc, die ik op slot doe. Ik laat op mijn wc het licht uit en geef geen kik. Hij begint al snel op de deur te bonzen en te dreigen. Ik geef nog steeds geen kik omdat elke reactie van mij olie op het vuur is.

Waarom ik niet naar de portiek van mijn flat ben gevlucht om om hulp te schreeuwen? Omdat ik er geen vertrouwen in had dat de bewoners van mijn flat überhaupt zouden reageren. En als ik om hulp zou schreeuwen, zou hij ze voor zijn. Dit was een kwestie van overleven. Letterlijk. Ik heb me meer dan een uur stilgehouden op mijn wc, met de deur op slot. Aanvankelijk was ik nog bang dat hij mijn wc-deur zou forceren, maar dat deed hij niet. Achteraf begrijpelijk: een geforceerde deur is een bewijs van geweld.

Na lange tijd hoor ik hem mijn woning verlaten. Ik wacht nog twintig minuten voordat ik uit mijn wc durf te komen. Ik constateer in paniek dat hij mijn huissleutels en mijn telefoon heeft meegenomen. In de wetenschap dat hij elk moment kan terugkomen, ren ik naar mijn laptop en sla ik alarm via Facebook. Ik plaats een bericht waarop ik enkel aangeef dat ik in gevaar ben en dat mijn buurman mijn sleutels en mijn telefoon heeft. Zelfs op zo’n moment ben ik in staat om na te denken over wat ik schrijf. Ik vraag eenieder die dit leest en die in de gelegenheid is, om mijn kant op te komen. Zodra ik een eerste reactie van een bekende krijg, die zegt dat ze nu naar mij toe komt, wis ik het bericht. Ik wil namelijk geen ophef veroorzaken.

Mijn buurman heeft zich nog steeds niet gemeld en de kennis die gereageerd heeft, is snel ter plaatse. Zij dringt er bij mij op aan om meteen contact op te nemen met de politie, maar ik weiger dit. Ik heb na een moeilijke jeugd eindelijk een goed contact met mijn ouders en ik weet dat zij dit niet aankunnen, mij niet zullen geloven of mij zelfs de schuld hiervan zullen geven. Daarbij heb ik gedronken, en gebruik ik al jaren antidepressiva en antipsychotica op voorschrijven van mijn psychiater, waardoor ik vrees dat de politie mij niet serieus zal nemen. In het bijzijn van mijn kennis communiceer ik met mijn buurman, die inmiddels bij mij aanbelt. Ik doe de deur niet open, maar communiceer door een dichte deur. Intussen maak ik, op aanraden van mijn kennis, van dit gesprek een geluidsopname. Mijn buurman zegt dat hij mijn telefoon heeft verkocht bij een pandjeshuis, en dat ik mijn sleutels en mijn telefoon kan terugkrijgen als ik hem honderd euro betaal. Omdat zowel ik als mijn kennis geen cash geld in huis hebben, voel ik me genoodzaakt om hem mijn bankpas inclusief pincode mee te geven om de zaak te regelen. Dit tot grote verontwaardiging van mijn kennis, maar op dat moment, in die paniek, wil ik enkel mijn bezittingen terug. Als ik, zoals zij me aanraadt, naar de politie zou gaan, dan zouden mijn ouders achter deze situatie komen en dat wil ik koste wat kost voorkomen. Daar heb ik mijn redenen voor, en tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van deze beslissing.

Uiteindelijk komt mijn buurman opnieuw aan de deur, nadat hij me honderd euro afhandig heeft gemaakt, en geeft hij mij mijn telefoon, sleutels en bankpasje terug. Mijn kennis gaat niet lang daarna weg, en ik voel wel dat zij niet begrijpt waarom ik haar advies niet heb opgevolgd. Ik begrijp haar redenering, maar zij weet niet wat mijn motieven zijn om dit niet te doen.

Dagen later voel ik me sterk genoeg om met mijn verhaal naar de politie te gaan. Ik word meteen doorgestuurd naar de zedenrecherche. Mijn eerste inschatting bleek niet verkeerd: omdat ik op het moment dat het gebeurde alcohol had gedronken, en tevens medicatie gebruikte, is de kans bijna nihil dat ik hier een zaak van kan maken. Aangifte doen kan, maar dan komt mijn hele verhaal op straat te liggen, terwijl ik in mijn laatste jaar zit van een docentenopleiding. Ze geven me het recht om aangifte te doen, maar ze zijn ook realistisch en vertellen mij wat de consequenties zijn. De consequenties zijn dat ik, omdat er tijdens het gebeuren geen getuige was, en onder invloed van alcohol en medicatie was, geen schijn van kans maak in een rechtszaak. Ze ontraden mij expliciet om aangifte te doen. De keuze is duidelijk: als ik verder wil met mijn leven en wil afstuderen, is aangifte doen geen optie. Wel laten ze me duidelijk merken mijn verhaal serieus te nemen, en hoewel ik geen aangifte doe, worden er toch DNA-monsters genomen van mijn kleding en beddengoed, voor het geval ik in de toekomst toch zal besluiten om aangifte te doen. Uit het DNA-onderzoek blijkt ontegenzeggelijk zijn aanwezigheid tijdens het voorval. Schuld bewijst het niet. Het is zijn woord tegen het mijne.

Ik had op dat moment, en op al die voorafgaande momenten, geen keuze. Aangifte doen betekende maatschappelijke zelfmoord, en het verliezen van de liefde en het vertrouwen van mijn ouders. Ik maak dus de keuze om geen aangifte te doen. Dom? In mijn geval een kwestie van pragmatisch denken, zelfbehoud. Ik heb zo lang gevochten voor mijn studie, een kans op een volwaardige plek in deze maatschappij en niet in de laatste plaats de liefde van mijn ouders, dat ik niet anders kan dan de zaak te laten lopen. Terwijl ik weet dat mijn buurman een strafblad heeft, en al vaker heeft moeten zitten voor geweldpleging en andere zaken. Terwijl ik heb gezien en gehoord dat ik niet zijn enige slachtoffer ben. Hoewel de zedenrecherche dit niet mag beamen, ontkennen ze dit niet.

Na een moeilijke tijd, waarin ik ondergedoken ben bij een vriendin in België, pak ik mijn leven weer op. Wat betekent dat ik terugkeer in mijn flat, en mijn verkrachter elke dag tegenkom. Hij valt me niet meer lastig. Oké, dat is de enige winst in deze situatie. Blijkbaar voelt zelfs hij aan dat hij te ver is gegaan. Sindsdien voel ik me niet meer veilig in mijn woning. Ik kom mijn buurman elke dag tegen en ik weet intussen dat eenieder die de behoefte voelt om mij in of buiten mijn flat te verkrachten, dit zonder enige consequentie kan doen. Want wees eerlijk: hoe vaak is er een getuige aanwezig bij een verkrachting? En als dat slachtoffer alcohol heeft gedronken, en toevallig zijn of haar voorgeschreven medicatie heeft geslikt, dan heeft elk mens (ik zeg bewust niet elke man) een vrijbrief om zijn/haar gang te gaan met die persoon. Blijkbaar.

Ten einde raad stel ik mijn wooncorporatie op de hoogte van het voorval, inclusief het zaaknummer van de zedenrecherche als bewijs. Hun reactie slaat alles. Terwijl ik zelf weer zo goed en kwaad als het lukt, mijn leven oppak, krijg ik een telefoontje van de huismeester waarin hij het gesprek bijna beschuldigend begint met de woorden: ‘Ik ben geschrokken van je melding!’ Alsof ik de taak heb om zijn schrik te verlichten. Wie heeft het ooit gehad over mijn gevoelens? Niemand. Uiteindelijk geeft mijn wooncorporatie aan dat ze, omdat ik geen aangifte heb gedaan, me enkel kunnen overplaatsen naar een andere flat, tegenover de flat waar ik nu woon. In het volle zicht van mijn buurman. Wanneer ik aangeef dat ik daar niet mee akkoord ga, omdat het mijn gevoel van veiligheid niet verbetert, haken ze af.

En hoe het verhaal nu verder gaat? Niet. De zedenrecherche, mijn huisarts en mijn psycholoog, waar ik al jaren voordat dit gebeurde in behandeling was, zijn op de hoogte van dit verhaal. Omdat ik geen aangifte heb gedaan, wat kansloos en nadelig voor mij zou zijn uitgepakt, woon ik drie jaar na dato nog steeds naast mijn buurman, mijn verkrachter. Ik voel me in mijn huis niet veilig met alle gevolgen van dien. Gevolgen die ik hier niet kan benoemen omdat het ten koste zou gaan van mijn huidige positie in de maatschappij, als mens, dochter en docent. Ik ben gestopt met leven, en ik overleef sindsdien. Enkele maanden geleden heb ik het verhaal opnieuw verteld aan een wijkagent. Hij adviseerde me om zo snel mogelijk te verhuizen, dat was het enige wat ik kon doen. Maar als ik had kunnen verhuizen had ik dat toch al lang gedaan??

Ik heb, na een lange periode met gegronde redenen een Wajong-uitkering te hebben gekregen, en na binnen vijf jaar twee universitaire masters afgerond te hebben, een leuke baan als docent. Ik ben na dit voorval zelfs cum laude geslaagd voor mijn docentenopleiding. Maar ik verdien als alleenstaande niet genoeg om me een andere woning te kunnen veroorloven. De woonmarkt in mijn woonplaats is duur. En als alleenstaande kan ik me weinig tot niets veroorloven.

Elke dag opnieuw kom ik mijn buurman tegen. Elke dag opnieuw voel ik me niet veilig in mijn eigen huis. En er is nog steeds geen ontkomen aan.

Maakt mij dit betreurenswaardig? Nee. Ik heb een geweldige baan waarbij ik elke dag plezier en voldoening haal uit het werken met leerlingen. Ik werk graag en veel, wat maakt dat ik niet hoef na te denken of te voelen.

Welk punt wil ik maken? Vrij simpel: elke idioot kan in Nederland wie hij of zij ook maar wil, verkrachten. Als je de pech hebt dat er a. geen getuigen bij zijn, b. je alcohol hebt gebruikt en c. je de medicatie slikt die je al jaren zijn voorgeschreven, dan kan iedereen ermee wegkomen. De dader wordt beschermd en het slachtoffer, al wil ik mezelf zo niet noemen, moet maar zien hoe hij/zij het overleeft. Ben ik boos? Niet meer. Ben ik radeloos? Niet meer. Ben ik een slachtoffer? Ik hoop het niet. Ik ben ver voorbij dat alles. Want het is een kwestie van overleven, en niet van leven.

Vijf jaar later heb ik alsnog aangifte gedaan van deze zaak. Niet lang na mijn aangifte heeft de zedenrecherche een ander slachtoffer van mijn buurman bereid gevonden om aangifte te doen van dezelfde feiten bij dezelfde dader, die in detail overeenkomen met mijn aangifte. Naast alle meldingen die in de tussentijd zijn gedaan door diverse vrouwen van gelijke aard. Mijn buurman is enkele dagen in hechtenis genomen om hem een bekentenis te ontlokken, wat niet is gelukt. Simpelweg zwijgen en ontkennen is voldoende voor hem, terwijl ik, en andere slachtoffers met mij, alles moeten bewijzen. Uiteindelijk seponeert het O.M. de zaak dan ook vanwege een gebrek aan bewijs. Wel geven zowel het O.M. als de dienstdoende rechercheurs aan dat ze niet twijfelen aan de waarheid van mijn verhaal, en dat van de andere slachtoffers. De bewijslast is simpelweg onhaalbaar, ondanks alle verklaringen van de vele slachtoffers. Zeer frustrerend, zowel voor de slachtoffers als de recherche.

Ondanks de pijnlijke onrechtvaardigheid begrijp en respecteer ik het besluit van het O.M., op basis van de criteria die op dat moment gelden voor de veroordeling van zedendelinquenten om niet over te gaan tot een strafzaak. Dat die criteria op dat moment onhaalbaar zijn, is een feit. Ik, en vele anderen met mij, zullen het ermee moeten doen. De nieuwe wet op seksuele misdrijven van 1 juli 2024 komt voor ons helaas te laat. Wij hebben levenslang, met de wetenschap dat hij zal blijven doen wat hij altijd al heeft gedaan. Ik hou m'n hart vast.

Datum melding zedenrecherche: 21-10-2015

Zaaknummer: 2015-232525

Rechercheurs: mw. M. Boon en dhr. P. v/d Eijnde, zedenrecherche Eindhoven

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 11

Luna staart nog steeds naar het tapijt; over haar wang loopt een traan. ‘Dus toen verloor ik niet alleen mijn broer maar ook mijn moeder. Het enige positieve hieraan is dat mijn vader en ik daardoor dichter naar elkaar zijn toegegroeid. Nadat m’n moeder vertrok, klampten we ons aan elkaar vast, uit angst om ook elkaar nog te verliezen.’

Ik leg een arm om Luna’s schouder en druk haar tegen me aan. Met mijn andere hand leg ik haar zwarte haar achter haar oor en met mijn duim veeg ik haar traandruppels weg. Ze kijkt met een droevige glimlach aan, alsof ze blij is om haar verdriet met mij te kunnen delen. 

‘Je bent een goede luisteraar,’ zegt ze na een korte stilte.

‘Ik denk dat dat zowat mijn beste eigenschap is: weten wanneer ik stil moet zijn.’

‘Ik weet zeker dat je nog betere eigenschappen hebt,’ zegt Luna, en ze knippert met beide ogen. En nog eens.

‘Wat…Wat doe je?’

‘O, ik probeer te knipogen, maar het lukt me nog steeds niet zo goed.’ Opnieuw knippert ze. Ik kan een lach niet onderdrukken, en Luna ook niet. Dan kijk ik in haar felle, maankleurige ogen, naar haar rode lippen. Ik breng mijn hoofd langzaam dichter bij de hare, doe mijn ogen dicht en…

…voel een vinger op mijn lippen. Ik open mijn ogen en zucht. ‘Want we mogen de dingen niet forceren en het universum niet in vraag stellen?’ antwoord ik in haar plaats.

‘Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo bijzonder is als jij, Ben,’ zegt Luna opgewekt. Van haar droefheid blijft plots nog maar weinig over. ‘En net daarom moeten we de dingen op hun beloop laten, ook al wil ik op dit moment niets liever.’

Ik wil er tegenin gaan, zeggen dat dít misschien net het beloop is, maar ik weet inmiddels dat er met Luna niet te discussiëren valt, dus ik zucht nogmaals en stel voor om verder naar de film te kijken. Luna kijkt me met lachende oogjes aan en geeft me snel een zoen op mijn wang. ‘Zet maar weer op!’ zegt ze wanneer ze opnieuw tegen me aan komt liggen. ‘Malle meid,’ zeg ik, en ik geef haar een zoen op haar kruin terwijl we zwijgend verder naar Psycho kijken en naar Norman Bates die zegt: “I think that we're all in our private traps, clamped in them, and none of us can ever get out. We scratch and we claw, but only at the air, only at each other. And for all of it, we never budge an inch.” Ik denk na over de betekenis van die woorden, en opnieuw moet ik denken: als stilte kon spreken…

[activateme]

The Artists Way.Upgrade

Geschreven door Karen Vandenputte van OutoftheBlue.IntoUnity

Welkom op een reis van creatie en verbeelding, waar we de kracht en kunst van ‘creëren’ verkennen. We vertrekken vanuit een 'wit blad', een staat van nog-niet-helemaal-weten. Het is een nieuwsgierige afstemming waar elke ‘penseelstreek’ de volgende dicteert.

Voor mij was "The Artist's Way" van Julia Cameron een boek dat jaren geleden diep in mijn ziel resoneerde. Het is een bewezen methode om je creatieve grenzen te verleggen, om het leven en de vele uitdagingen die het met zich meebrengt te omarmen, en om jezelf en anderen met compassie tegemoet te treden. Dit is geen gewoon boek, het is een queeste die je naar je diepste verlangens, expressieve mogelijkheden, nieuwe energie en een diep vertrouwen in jezelf en het leven brengt.

"The Artist's Way" is een manier van leven die mij als therapeut en kunstenaar inspireert en motiveert om voorbij ‘het moeilijke’ te kijken. Ik geef me over aan het nog-niet-weten en sta open voor wat er mag komen. In deze fase van nog-niet-weten is geduld, vertrouwen en het vermogen om te wachten essentieel. Het is een tijd waarin ogenschijnlijk niets gebeurt, een incubatietijd in het donker, vergelijkbaar met zaadjes die in de aarde rusten totdat ze in de lente ontkiemen. Ik heb gemerkt dat wanneer ik op zoek ga naar een oplossing, ik vaak gefixeerd ben op 'het probleem' en reageer vanuit mijn hoofd met mogelijke denkpistes. Ik geef echter de voorkeur aan het zien van obstakels, problemen, emoties of crisis als kansen voor verandering. Ik trek me terug in de schaduw, vaak in stilte en alleen-zijn en exploreer deze moeilijkere fases, wetende dat ze kansen zijn voor vernieuwing. Ik verken de diepten en geef me meer in balans over aan het dromende en scheppende leven dat vele zorgen 'oplost'. Maar altijd blijft die droom aanwezig, zelfs in het donker.

Heb jij ook een droom die je koestert? Voel je dat er meer is, dat er onbetrede paden op je wachten? Ben je bereid om op een innerlijke reis te gaan, waar creativiteit en spiritualiteit elkaar ontmoeten? Voel je het verlangen om je hartfrequentie steeds beter te horen, om te luisteren naar wat er in jou leeft en om los te laten wat niet meer bij je hoort?

Laten we samen creëren, een nieuwe realiteit, trouw aan de soms 'verstilde' verlangens en dromen. Doe mee en ontdek wat het voor jou kan betekenen!

Waarom zou je deelnemen?

- Overwin (creatieve) blokkades en laat je energie weer stromen.

- Herstel de verbinding met je innerlijke bron en leid een vervullender creatief leven.

- Onderzoek belemmerende overtuigingen, zelfkritiek, mentale en/of emotionele obstakels die je kunt loslaten en die je persoonlijke groei belemmeren.

- Herstel het vertrouwen in het creatieve proces, ondanks eerdere mislukkingen en falen, en herontdek de vreugde van creatie.

- Bouw discipline en motivatie op door dagelijkse creatieve routines, zoals ochtendpagina's en artistieke uitstapjes.

- Overwin angst en perfectionisme en creëer met meer vrijheid.

- Ontdek nieuwe passies en talenten.

- Laat je inspireren door citaten en voorbeelden die je ziel raken.

- Maak deel uit van een gemeenschap van gelijkgestemden en ontvang waardevolle ondersteuning en feedback.

Ontdek de magie van herhaling en verdieping. Waarom zou je "The Artist's Way.Upgrade" meerdere keren aangaan?

Als creatief therapeut ben ik ervan overtuigd dat het herhalen van het proces van "The Artist's Way.Upgrade" je een bewuster begrip en integratie van de vele inzichten zal geven. Elke keer dat je het pad bewandelt, ontdek je nieuwe aspecten van jezelf en groei je als persoon. Cycle na cycle vernieuw je jezelf en leer je andere manieren om met de uitdagingen van het leven om te gaan. Je behoudt een creatieve routine en blijft groeien en ontwikkelen, steeds dichter bij je hart.

Maar waarom zou je dit traject zien als een spiritueel pad? Het antwoord ligt in de nadruk die "The Artist's Way.Upgrade" legt op creativiteit als een energie die aanwezig is, zowel in als rondom ons. Het is een universele kracht die ons inspireert en leidt. Tijdens het traject moedigen we introspectie aan door verbinding te maken met je intuïtie, je hart en je hogere potentieel. Je wordt aangemoedigd om de wereld binnen en buiten te verkennen en je open te stellen voor synchroniciteit.

We werken ook met spirituele principes zoals vertrouwen, overgave, dankbaarheid en overvloed, die resoneren met mogelijke spirituele leringen. Door deze principes toe te passen, kunnen we ego-gerelateerde patronen transcenderen, zoals (zelf)kritiek en perfectionisme en openheid creëren voor spirituele ervaringen.

"The Artist's Way.Upgrade" geeft je naast helderheid over je levensdoel en je unieke bijdrage aan de wereld, betekenis en vervulling, dag na dag.

.

Naast het boek van Julia Cameron en haar gekende schrijfopdrachten, werk ik tijdens de sessies met beeld, klank, visualisatie, gebed, meditatie en cacao. Het is een zacht.moedig traject van 12 weken waarin er veiligheid en vertrouwen is om dieperliggende emoties, gedachten en ervaringen te transformeren. Deze keer bekrachtigd door de 5 Genetic Core Key Codes ( Genetic Key Code Alchemy™ ) op de achtergrond. Hun essentie zal je zien, voelen en ervaren, iedere sessie opnieuw.

.

"The Artist's Way.Upgrade" is geschikt voor creatieve professionals, hobbyisten, dromers die op zoek zijn naar hun ware zelf, mensen die vastzitten of geblokkeerd zijn en zij die hun creativiteit willen verkennen en openstaan ​​voor nieuwe inspiratie, motivatie en geloof. Iedereen kan profiteren van een meer creatief leven, op zijn of haar eigen 'Artist's Way'. Het omarmen van jezelf, je verlangens, je dromen, je onvrede, weerstand, angst en duisternis zijn allen een belangrijk onderdeel van deze training.

Het 'diepe zelf' is altijd in wording en vraagt om herstructurering en herbalancering om tot een nieuw evenwicht, een nieuwe horizon, een nieuwe realiteit te komen, cycle na cycle. 

Ieder die meedoet heeft de mogelijkheid om een one.on.one Genetic Key Code Reading te ontvangen aan halve prijs. Helder wordt wat leeft in je hart, wat klaar is om dieper geactiveerd te worden. De codes geven je inzicht en een diepe (h)erkenning van wie je bent en hoe je je pure essentie meer gericht kunt leven.

Mensen die reeds een traject bij mij hebben gevolgd krijgen 15 % korting.

Kom je opnieuw en breng je iemand nieuw mee, dan krijg je 50% korting.

Draag je iemand aan, verwijs je iemand door, geef je naam door aan deze persoon, jij krijgt een gratis Genetic Key Code Reading.

Meer info op www.outofthebluecoaching.be

Een overzicht van alle activiteiten van Out of the Blue vind je hier: https://www.activate.me/outoftheblue

[ellenmie]

"The Artist's Way.Upgrade"

+ Raw Cacao + Genetic Key Code Alchemy™

Geschreven door Karen Vandenputte van Out of the Blue

Welkom op een reis van creatie en verbeelding, waar we de kracht en kunst van ‘creëren’ verkennen. We vertrekken vanuit een 'wit blad', een staat van nog-niet-helemaal-weten. Het is een nieuwsgierige afstemming waar elke ‘penseelstreek’ de volgende dicteert.

Voor mij was "The Artist's Way" van Julia Cameron een boek dat jaren geleden diep in mijn ziel resoneerde. Het is een bewezen methode om je creatieve grenzen te verleggen, om het leven en de vele uitdagingen die het met zich meebrengt te omarmen, en om jezelf en anderen met compassie tegemoet te treden. Dit is geen gewoon boek, het is een queeste die je naar je diepste verlangens, expressieve mogelijkheden, nieuwe energie en een diep vertrouwen in jezelf en het leven brengt.

"The Artist's Way" is een manier van leven die mij als therapeut en kunstenaar inspireert en motiveert om voorbij ‘het moeilijke’ te kijken. Ik geef me over aan het nog-niet-weten en sta open voor wat er mag komen. In deze fase van nog-niet-weten is geduld, vertrouwen en het vermogen om te wachten essentieel. Het is een tijd waarin ogenschijnlijk niets gebeurt, een incubatietijd in het donker, vergelijkbaar met zaadjes die in de aarde rusten totdat ze in de lente ontkiemen. Ik heb gemerkt dat wanneer ik op zoek ga naar een oplossing, ik vaak gefixeerd ben op 'het probleem' en reageer vanuit mijn hoofd met mogelijke denkpistes. Ik geef echter de voorkeur aan het zien van obstakels, problemen, emoties of crisis als kansen voor verandering. Ik trek me terug in de schaduw, vaak in stilte en alleen-zijn en exploreer deze moeilijkere fases, wetende dat ze kansen zijn voor vernieuwing. Ik verken de diepten en geef me meer in balans over aan het dromende en scheppende leven dat vele zorgen 'oplost'. Maar altijd blijft die droom aanwezig, zelfs in het donker.

Heb jij ook een droom die je koestert? Voel je dat er meer is, dat er onbetrede paden op je wachten? Ben je bereid om op een innerlijke reis te gaan, waar creativiteit en spiritualiteit elkaar ontmoeten? Voel je het verlangen om je hartfrequentie steeds beter te horen, om te luisteren naar wat er in jou leeft en om los te laten wat niet meer bij je hoort?

Laten we samen creëren, een nieuwe realiteit, trouw aan de soms 'verstilde' verlangens en dromen. Doe mee en ontdek wat het voor jou kan betekenen!

Waarom zou je deelnemen?

- Overwin (creatieve) blokkades en laat je energie weer stromen.

- Herstel de verbinding met je innerlijke bron en leid een vervullender creatief leven.

- Onderzoek belemmerende overtuigingen, zelfkritiek, mentale en/of emotionele obstakels die je kunt loslaten en die je persoonlijke groei belemmeren.

- Herstel het vertrouwen in het creatieve proces, ondanks eerdere mislukkingen en falen, en herontdek de vreugde van creatie.

- Bouw discipline en motivatie op door dagelijkse creatieve routines, zoals ochtendpagina's en artistieke uitstapjes.

- Overwin angst en perfectionisme en creëer met meer vrijheid.

- Ontdek nieuwe passies en talenten.

- Laat je inspireren door citaten en voorbeelden die je ziel raken.

- Maak deel uit van een gemeenschap van gelijkgestemden en ontvang waardevolle ondersteuning en feedback.

Ontdek de magie van herhaling en verdieping. Waarom zou je "The Artist's Way.Upgrade" meerdere keren aangaan?

Als creatief therapeut ben ik ervan overtuigd dat het herhalen van het proces van "The Artist's Way.Upgrade" je een bewuster begrip en integratie van de vele inzichten zal geven. Elke keer dat je het pad bewandelt, ontdek je nieuwe aspecten van jezelf en groei je als persoon. Cycle na cycle vernieuw je jezelf en leer je andere manieren om met de uitdagingen van het leven om te gaan. Je behoudt een creatieve routine en blijft groeien en ontwikkelen, steeds dichter bij je hart.

Maar waarom zou je dit traject zien als een spiritueel pad? Het antwoord ligt in de nadruk die "The Artist's Way.Upgrade" legt op creativiteit als een energie die aanwezig is, zowel in als rondom ons. Het is een universele kracht die ons inspireert en leidt. Tijdens het traject moedigen we introspectie aan door verbinding te maken met je intuïtie, je hart en je hogere potentieel. Je wordt aangemoedigd om de wereld binnen en buiten te verkennen en je open te stellen voor synchroniciteit.

We werken ook met spirituele principes zoals vertrouwen, overgave, dankbaarheid en overvloed, die resoneren met mogelijke spirituele leringen. Door deze principes toe te passen, kunnen we ego-gerelateerde patronen transcenderen, zoals (zelf)kritiek en perfectionisme en openheid creëren voor spirituele ervaringen.

"The Artist's Way.Upgrade" geeft je naast helderheid over je levensdoel en je unieke bijdrage aan de wereld, betekenis en vervulling, dag na dag.

.

Naast het boek van Julia Cameron en haar gekende schrijfopdrachten, werk ik tijdens de sessies met beeld, klank, visualisatie, gebed, meditatie en cacao. Het is een zacht.moedig traject van 12 weken waarin er veiligheid en vertrouwen is om dieperliggende emoties, gedachten en ervaringen te transformeren. Deze keer bekrachtigd door de 5 Genetic Core Key Codes ( Genetic Key Code Alchemy™ ) op de achtergrond. Hun essentie zal je zien, voelen en ervaren, iedere sessie opnieuw.

.

"The Artist's Way.Upgrade" is geschikt voor creatieve professionals, hobbyisten, dromers die op zoek zijn naar hun ware zelf, mensen die vastzitten of geblokkeerd zijn en zij die hun creativiteit willen verkennen en openstaan ​​voor nieuwe inspiratie, motivatie en geloof. Iedereen kan profiteren van een meer creatief leven, op zijn of haar eigen 'Artist's Way'. Het omarmen van jezelf, je verlangens, je dromen, je onvrede, weerstand, angst en duisternis zijn allen een belangrijk onderdeel van deze training.

Het 'diepe zelf' is altijd in wording en vraagt om herstructurering en herbalancering om tot een nieuw evenwicht, een nieuwe horizon, een nieuwe realiteit te komen, cycle na cycle. 

Ieder die meedoet heeft de mogelijkheid om een one.on.one Genetic Key Code Reading te ontvangen aan halve prijs. Helder wordt wat leeft in je hart, wat klaar is om dieper geactiveerd te worden. De codes geven je inzicht en een diepe (h)erkenning van wie je bent en hoe je je pure essentie meer gericht kunt leven.

Mensen die reeds een traject bij mij hebben gevolgd krijgen 15 % korting.

Kom je opnieuw en breng je iemand nieuw mee, dan krijg je 50% korting.

Draag je iemand aan, verwijs je iemand door, geef je naam door aan deze persoon, jij krijgt een gratis Genetic Key Code Reading.

Meer info op www.outofthebluecoaching.be

Alle activiteiten van Karen vind je op https://www.activate.me/outoftheblue

[personallittlestar]

Het leven is tijdelijk. Pijnlijk en alleen. Guur, hard en snijdend. Het licht bij de tunnel is verdwenen. Het prikt, slibt, dicht. Je doet me pijn. Hebt me pijn gedaan. Help me. Geef me lucht en ruimte. Laat me zitten in een hoekje, veilig en alleen. Mijn veiligheid is jouw gemis: mijn angst is jouw, jouw doen. Je pas naar mij toe, je gestamp op de trap. De deur slaat, een lamp valt, auw, knal. Ik zit weer op de veilige plek, in de hoek, alleen. Alleen maar verstopt en veilig. Heb je me door? Ik ben er niet, ik doe wat je wil, zeg wat jij horen wilt. Ja, ik ben het er mee eens. Je doet me pijn. Doe me geen pijn. Houd je handen van me af. Ik voel me stikken, ik hoor een knal. Mijn keel voelt dicht, snijdend, auw.

[rozz-beetjevreemd-zzor]

A quick rant about who I am: 

I was asked this question today in Dutch.  I answered him the best I could, in Dutch.  But really thanks for asking. In English, it works better for this moment.  I will try to answer that question, over and over again.  There we go. Disclaimers.  I am the light. Thank you for seeing me.  I am water. I am a combination of minerals, vitamins, proteins or easier said; I am a human being. Blood Cells and DNA.  A man and a woman helped me gain a body.  I am a spirit who entered this world. I do feel connected with the spirits of December, therefore;  I am a Sagittarius. I don’t like to be asked too many questions. I have to keep my eye out for danger and I am capable of using a weapon, if I have to. 

Good day to you.

Let me tell you a little bit more about who I am. It might get a little more specific.  Sagittarius A. Not just an archer, don’t come too close. I am a black hole.  I had many plans to be warm, spiritual and good looking so I was born into a healthy body with brown skin. Well equipped to survive in the country where my mother was located.  I am Dutch now. Yes. Dutch. We moved and changed.  Ik denk, dus ik besta. Ik denk, dus ik ben.  Ik ben iemand met een sterk kloppend hart. Een gevoelig hart, een hart dat soms in brand lijkt te staan. Ik ben bang…, als dat gebeurd. Bang om te sterven. 

Hier in Nederland ontmoette ik mijn grote liefde. Woorden. 

Toen het tot mij doordrong dat ik op zoek ben naar woorden die ‘’vrede’’ brengen, wist ik dat ik gedoemd was te mislukken. Ik werd bang dat ik niet genoeg tijd zou hebben om het nodige te leren en die angst keerde terug tot op de dag van vandaag.  Ik ben bang.  Ik ben elke dag bezig met overleven. Ik vlucht weg in mijn eigen hoofd. En ik gebruik mijn fantasie om me op de been te houden.  Ik ben een zuster van Jezus.  Nee, niet katholiek en ook geen christen.  Gewoon in mijn fantasie de zus van Je zus. 

Ik ben een dochter van Ra.  Ik draag de energie van aartsengel Rafael.  Ik sta onder bescherming van Osiris en ik maak me altijd zorgen over de mensheid.  Ik ben een zwak weksignaal. Een ongemotiveerde medewerker.  Ik ben een deserteur.  Ik ben bang om alles verkeerd te doen, en daarom kies ik ervoor om niks te doen.  Ik ben gevlucht van mijn taken als beschaafde burger.  Ik ben overgelopen.  Ik ben in de schulden bij de Duivel.  Demonen herkennen mij en weten dat ik sommige verleidingen niet kan weerstaan. Ze fluisteren mij hun kwade plannen toe.  Ik ben niet sterk genoeg om te vechten tegen het kwaad dat in mij zit. 

Ik ben passief agressief. Ik ben een slachtoffer. Als er in de strijd een mogelijkheid is, schiet ik mezelf eerst.  Ik ben blij als anderen winnen.  Ik ben jaloers dat ik groen zie, maar ik zie anderen graag winnen.  Ik ben oprecht.  Ik praat graag over mijn gevoelens.  Ik ben boos soms. Zo boos dat zich in mijn hoofd een filmpje afspeelt van hoe ik iemand zou vermoorden.  Ik geef toe dat ik soms haat gevoelens koester. Haat waarbij ik me kan voorstellen hoe ik iemand vermoord, in stukken snij, laat uitdruppelen en invries. Ik ben zelden in de buurt van bloed geweest sinds ik leef, maar ik kan me voorstellen dat ik iemand, kook, eet of aan mijn honden voer. 

Ik ben niet vegetarisch. Ik ben dankbaar.  Ik ben dankbaar dat ik niet over zulke krachten bezit.  Ik droom over het bestaan van magie. Maar ook ben ik dankbaar. Anarchie is wat zou ontstaan als magie zou toenemen. Vrede is niet haalbaar. Ik zal op zoek moeten naar de steen der wijsheid en het levenselixer.  Ik ben een leerling geworden.  Ik heb nog een lange weg te gaan.  Ik hoop dat ik de volgende keer dat ik leef een beter mens zal zijn. Een gezond mens. Halverwege mijn verhaal ben ik Nederlands gaan typen. 

Ik heb ook een fantasierijke verklaring over wat ik hier ben komen doen, maar daar zal ik mezelf vanavond niet mee vervelen. 

Mijn excuses voor de aarzeling. Sorry dat ik niet meteen antwoord gaf op de vraag. Mijn brein had even de tijd nodig om het meest correcte antwoord te vinden. Ik schaamde me, om te zeggen dat ik het niet weet. Misschien wou hij gewoon weten hoe ik heet. 

Regenbogen en eenhoorns, 

RozZ

Oh, ik zou ze bijna vergeten. Een paar van mijn helden zijn Medusa de woestijn vrouw, Joan d’Arc en Liberty, Statue of Liberty. Ik zou zo graag een heel verhaal over hun vertellen. Maar goed. 

[peterpijls1965]

De tranen van het tillenbeest

Het tillenbeest van Jan Wolkers is een verhaal over de diefstal van een angstaanjagend sfinxbeeld uit een kasteel. Het tillenbeest is een metafoor, zeg voor het onbekende, het griezelige maar ook voor de schoonheid van het verbodene.

Ik heb mijn eigen tillenbeest. In mijn jeugd probeerde ik het te ontvreemden uit mijn eigen kasteel van angst en pijn. Je zou kunnen zeggen dat het tillenbeest een jeugdtrauma is – denk aan wat affectieve verwaarlozing met een periodieke scheut psychische mishandeling.

Maar dat is te kort door de bocht. Ik probeerde het zware beeld van de vrouwelijke sfinx met grote borsten te jatten uit het kasteel en het weg te brengen om angst en pijn een plekje te geven, zoals hulpverleners dat zeggen. Dat leidde in mijn vroege puberteit tot een niet gediagnosticeerde obsessief-compulsieve dwangstoornis. In neem aan dat toen ook de randvoorwaarden werden gecreëerd voor een later tot ontwikkeling te komen bipolaire stemmingsgevoeligheid.

Met verslavingsgevoeligheid werd ik overigens geboren, dus daar geef ik niemand de schuld van. Ik neem ook niemand het tillenbeest uit mijn kinderjaren kwalijk. Het was er nou eenmaal. Ik probeerde het te stelen om het op te bergen, maar de sfinx wou blijven.

Een sfinx verjaagt vijanden, maar symboliseert ook wijsheid. De demonen uit mijn kinderjaren lieten zich niet verjagen. Ik draag ze nog steeds in me. Niet veel meer dan littekens trouwens, van overwonnen en genezen pijn. Dat is het tillenbeest dat nog steeds in me woont.

In mijn latere leven werd het tillenbeest nog wel eens op de proef gesteld. Het afgelopen decennium bijvoorbeeld, toen ik het slachtoffer werd van misbruik in diverse gedaanten. Ik praatte er wel over, ook helemaal in overeenstemming met geldende protocollen en regels, maar het tillenbeest in mij verslaan of weghalen wou maar niet lukken. Ik internaliseerde het, zoals ik dat ook onbewust als kind gedaan moet hebben. Zelfs leerde ik er mijn voordeel mee te doen. Ik ging van mijn tillenbeest houden. Ik vond dat het voor altijd in mijn geheime kasteel moest blijven. We werden vriendjes.

Velen zullen de sfinx wel associ��ren met onverstoorbaarheid, en in mijn geval is dat wel terecht. Ik leerde een stoïcijnse houding aan te nemen, een pokerface dat het tillenbeest in mij vormgaf en in bedwang hield, want vertrekken deed het toch niet meer. Verjagen was al decennia geen optie meer. Ik leerde het tillenbeest in mij soort van te koesteren. Het was er nou eenmaal. Ik ging er mijn voordeel mee doen.

Heel diepgaand bestudeerde ik mijn tillenbeest trouwens nooit. Ik liet het ook niet kapot analyseren. Ik loog er nooit over, en ontkende haar bestaan niet. Maar niet een hulpverlener heeft er ooit echt kalm naar kunnen kijken. Mijn tillenbeest verdraagt niet alle vormen van daglicht. Het is beter dat beeld van een sfinx niet al te vaak wakker te maken. Daar kan mijn tillenbeest chagrijnig van worden, en dat wil ik niet meer.

Duitsers hebben het over dein innerer Schweinhund. Dat is wat anders dan je innerlijke demonen overwinnen. Het is eerder zo dat je jachthonden binnen moeten blijven. Ze mogen niet op de wilde varkens buiten worden losgelaten. Ze moeten bij het tillenbeest blijven. Om het te bewaken, maar ook om er mee te spelen en het braaf en zoetjes te houden.

Daarom laat ik die sfinx in mij nooit meer bekijken door een therapeut, ook niet eventjes. Zelfs ben ik sinds 10 maanden bezig het pillenbeest zijn kalmerende pillen te onthouden. Ik kick af van de psychofarmaca. Het tillenbeest is even kwetsbaarder dan ooit, de honden hebben niet zoveel zin meer het te bewaken. Die spelen tegenwoordig veel buiten, en ze krijgen ook elders brokken en een knuffel.

[gedichtenoverdingen]

Kom witte wijn drinken en Bløf/Hazes/Shaffy luisteren dan.

[cindy-vandervelpen]

Papa,

Ik weet wat ge nu zou doen: rollen met uw ogen. Mannekes, al dieje ijle moet ni vur mich zu. Ik hoor het u nog zeggen. Stekt doa oere tijd ni in. Maar papa, dit is voor jou en voor ons. En weet ge nog wat ge altijd zei? Ons Cindy, cd’ke, zoals je me al jaar en dag noemde, is schooljuffrouw. Als die het maar kan uitleggen. En ja, ik heb even getwijfeld. Want het is moeilijk, ik heb het moeilijk en om dan nog iets te zeggen. Ge weet dat ik altijd al een emotioneel kiekske was, maar nu is dat oké eh papa? Weer vraag ik om uw bevestiging. Dat vond ik zo belangrijk, altijd. Toen ik voor de opleiding tolk ging, vroeg ik wat je ervan vond. “Wa kunde dan doen met die talen cd? Ma kiest ma wa gij goed vindt”. En ge zag dat het mijn ding was. Jaren later bleek dat mijn opleiding nog goed van pas kwam. Franse mailtjes voor uw werk stuurde ge door met de zin “hé cd, vertaal dit eens even voor mij en formuleer maar een antwoord want dat kan uw vaderke niet hoor”. Als ik na een 5-tal minuten antwoordde stuurde je terug: “bijna zo goed als ik, merci dochterke.” De mailtjes die ik heb verstuurd voor administratieve zaken van de zaak, naar ziekenhuizen voor al jouw vragen, kan ik niet meer tellen. Je briefte mij en zei wat erin moest staan. Telkens ik de mail verstuurde was het “proficiat cd, zo zou ik het niet kunnen verwoorden of ik moest er 3 dagen over nadenken”. Expliciet zeggen dat je trots was op ons, zou je niet snel doen. Maar op die momenten voelde ik dat je trots was. Tina en ik vulden elkaar dan ook goed aan. Ik de administratieve kant, zij het esthetische. Jouw haar, wondjes, voeten, handen werden altijd met de grootste liefde door haar verzorgd. Verdorie papa, wie ga ik nu bellen als “den elentrik” uitvalt en ik alleen thuis ben? Robin heeft het altijd voor u gehad, maar soms ergerde hij zich toch aan het feit dat ik een groter papakindje was en ben dan ik durfde toegeven. Hoe vaak ik gezegd heb tijdens de bouw “wacht, ik ga papa even bellen”. Dat Robin ermee lachtte: “alle kom, belt maar naar uwe papa”. Robin en gij hebben veel samengewerkt. In ons vorig huis, in de nieuwbouw. Soms tot ergernis van beide. Twee koppigaards bijeen maar alle twee wilden jullie het klaar hebben voor ons. En dan dronken jullie samen een Duvelke en werd alles vergeten. Ook al heb je hard gewerkt, toch heb je ook veel genoten. Te weinig en te kort. Maar dat genieten heb ik van jou. Dat ik graag een feestje bouw en een roséke of een cavake drink, weet iedereen. Dat heb ik van geen vreemden. Het feesten zat in de familie. Gij, mijne peter en tant Hilda deden dat ook zo graag. Ik beloof u dat ik dat zal verderzetten. Elke gin tonic, cava of elk roséke is voor jullie. En ja, ik geef het toe, er zal dus heel dikwijls op jullie gedronken worden. Ik ben er zeker van dat jullie samen met bompa Bets en bompa daarboven een feestje bouwen en ene drinken. En niet alleen met hen. Toen Croes stierf, uwe makker, waart ge kapot van verdriet. Dat Johnny, Omer en Johan van Softo ook al moesten gaan, vond ge zo oneerlijk. Maar ik ben er zeker van dat gij, Croes en Johnny de boel daarboven wel op gang krijgen. Drinkt een Duvelke en geniet, papa. Dat heb je na al dat vechten verdiend. Je besefte soms niet hoeveel pijn het ons deed om jou te zien afzien. Ik hield me sterk, maar heb ontelbare keren gehuild onderweg van Leuven naar huis. Jou verzorgen was het laatste wat we konden doen, maar het was pijnlijk. Toch heb je gelachen tot op het einde, ook al was het moeilijk. Dat ik een panische angst heb voor liften en elke keer met de trap naar het 5e verdiep ging om je te bezoeken, vond je grappig. Als je dan met de rolstoel naar beneden wilde, moest ik wel mee met de lift. Je zag in de spiegel de angst in mijn ogen. “Moede anders mijne zuurstof ff hemme, cd?”. Zelfs toen, bleef je jouw humor hebben. Woensdag, twee dagen voor je stierf, kwam ik ‘s avonds laat nog langs. De vliegen op de kamer ambeteerden je. Na herhaaldelijke pogingen, was het nog altijd 1-0 voor de vlieg. Just mama zei je nog. Robin en Arno kunnen da beter. Je lachtte met mijn klunzelige zelve, dankjewel voor dit laatste, mooie momentje. Dat je nu je rust gevonden hebt, is een kleine troost. Dat je in Leuven bent overleden, is voor mij ook een kleine troost. De steun en hulp die we daar kregen, was zo groot en dat stelde gerust. Dat Leuven mijn tweede thuis is geworden aangezien ik daar al 12 jaar werk, speelt ook mee. De Ring is mijn tweede thuis, waar ik een grote familie heb bijgekregen. Dat je net in die stad bent overleden, maakt dat ik me elke dag als ik naar daar ga, met jou verbonden voel. Toen ik je vertelde dat ik zwanger was zei je “hoe gaat ge dat nog doen, ge hebt nu al geen tijd?” Uw manier om te zeggen “ik ben blij meiske”. Toen ik zei dat het een jongen was, was je zo blij. Na drie zussen en zelf geen zoon gehad te hebben, was dat voor jou de kers op de taart. Milaneesje was uwe chouchou. Ge zag ze alle drie super graag, maar twas den eerste en e menneke. Je werd met plezier peter van Elena en ook al vond je het geen goed idee om voor drie kids te gaan (in dezen tijd 😉), toch heeft Emilia, ons klein konenke, u nog veel plezier gebracht. Het waren uw oogappels. Ik beloof, papa, dat ik goed voor ze ga zorgen en over u ga blijven vertellen. Je wordt in Hogen begraven, dicht bij ons. Ik ga nu zwijgen want ja, volgens u babbelde ik soms te veel…

Ik ga je missen.

[wilgentak]

het is bijna zomer. over twee maanden ben ik in portugal. op mijn allereerste meerdaagse festival. mijn allereerste meerdaagse kampeerervaring. een combinatie van al mijn migrainetriggers: zon, hitte, mensenmassa’s, onbekende situaties. ik ben bang dat ik me niet zal kunnen terugtrekken, bang dat ik nergens verkoeling zal kunnen vinden. maar ik geef me eraan over. 

sinds de dood van mijn oma sta ik vaker stil bij de eindigheid van mijn leven. de angst verlamt me. heeft het altijd gedaan. ik had ergens verwacht dat die realisatie me altijd zou doen opspringen, het raam openen, diep ademhalen. maar sommige keuzes, sommige stappen voelen toch te eng. terwijl ik weet dat die route mij het verst zal brengen.

soms vraag ik me af of ik later, net als mijn vader, in het dagboek over mijn kind zal schrijven: er is meer dan je dromen, dan je fantasieën. de wereld en haar mensen zijn in het echt nog mooier. mooier dan je je ooit had kunnen voorstellen. maar daarvoor moet je je openstellen, daarvoor moet je naar buiten.

het zijn irrationele angsten. af en toe komt een golf. ik weet dat ik ze zelf creëer.

laatst vroeg ik me af wanneer ik voor het laatst huilde om verdriet. ik kon het me niet herinneren. ik ben dankbaar voor hoe stabiel ik ben. ik vraag me af waar ik zal belanden na mijn afstuderen. ik ga langzaam richting de dertig, maar ik herinner me mijn tienerjaren nog zo goed. 

soms denk ik aan dat mijn ouders elkaar al liefhebben sinds 1988. soms denk ik aan dat de ouders van mijn vriend uit elkaar gingen toen hij twee was. soms denk ik aan dat hij rookt, dat zijn moeder rookt, dat zijn vader rookte. soms denk ik aan dat zijn vader maar tweeënzestig werd, het aantal jaar dat mijn opa en oma getrouwd waren voordat zij overleed. soms denk ik aan dat de mannen in zijn vaders familie niet oud worden. soms denk ik aan het effect dat ik op hem heb, hoe hij mij als helend beschouwd: hij ligt in mijn armen, haalt diep adem en elke angst ebt weg. 

ik wil oud met hem worden. ik wil gezond oud met hem worden. 

ik wil nieuwe ervaringen met hem meemaken. ik wil mezelf opnieuw uitvinden met hem. 

[dejufuniverse]

Geschreven door Tim Gielen

Via zijn Facebook.....hij maakt ook video's

Beste lezer, Zoals gezegd zou ik een stukje schrijven waarin ik mijn kijk op onze huidige situatie deel, en waarin ik tegelijk wat zou vertellen over de video waaraan ik werk. Gedurende de afgelopen 3 maanden was het voor mij om persoonlijke redenen (waar ik binnenkort wat over zal vertellen) nodig om een radiostilte in te lassen, maar ik merk dat veel mensen (terecht) enorm lijden onder angst en wanhoop, en ik wil graag een aantal gedachten met jullie delen die mij op de been houden in deze moeilijke tijden. Van een hoop mensen is het wereldbeeld in een zeer korte tijd in elkaar gestort, en velen voelen hierdoor de immense druk om zo snel mogelijk antwoorden te vinden; zo snel mogelijk alle kennis te vergaren die hen onbekend was, maar die in deze bizarre tijden zo noodzakelijk blijkt. Ik ken het gevoel. “Waarom gebeurt dit?”, “Wat is de oplossing?”, “Wat kan ik doen?”, vragen velen zich af. Mijn visie hierop wilde ik aanvankelijk slechts uitleggen in mijn volgende video omdat een zéér uitgebreide onderbouwing absoluut noodzakelijk is om de antwoorden zowel begrijpelijk als aannemelijk te maken, maar het zal nog zeker enige tijd duren voordat deze video klaar is, en ik besef dat voor velen de tijd dringt, of lijkt te te dringen. De verontrustende gebeurtenissen in de wereld kunnen we naar mijn idee slechts met vertrouwen en positiviteit tegemoet treden wanneer we het grote plaatje écht doorgronden. Onze koppen in het zand steken, de realiteit negeren, of slechts gedeeltelijk begrijpen wat er speelt hebben naar mijn idee geen zin. Daarom zal ik in dit stukje tekst een aantal kernpunten bespreken, waarvan ik denk dat ze van zeer groot belang kunnen zijn om inzicht te krijgen in wat er (in mijn opinie) nu werkelijk speelt, en hoe we deze donkere tijden, waarvan alles dat er momenteel gebeurt slechts voorspel is, niet alleen het hoofd kunnen bieden, maar veel méér dan dat. Er liggen naar mijn idee zeer grote mogelijkheden in het verschiet voor ieder mens op aarde, al moeten we om deze te verwerkelijken helaas wel een aantal pijnlijke feiten onder ogen leren zien. Het zal geen perfect verhaal zijn, en voor uitgebreide onderbouwingen en bronvermeldingen zal je nog even op de volgende video moeten wachten. Velen zullen me na het lezen van dit stukje voor gek verklaren, en ik ben me ervan bewust dat ik critici hiermee een belangrijk wapen geef dat ze tegen me kunnen te gebruiken, maar dat is niet erg. Het is voor mij belangrijker dat er misschien een aantal mensen zijn die ik hiermee wellicht wat hoop kan bieden, of op nieuwe ideeën kan brengen. Misschien heb je mijn video “Monopoly” gezien. Kort samengevat probeer ik daarin te laten zien dat een zeer kleine groep extreem machtige families de wereldeconomie en politiek in haar macht heeft, en dat deze groep al generaties werkt aan een “Nieuwe Wereldorde” om de steeds groter wordende wereldbevolking te onderwerpen aan een totalitaire, dictatoriale wereldregering die ieder aspect van onze levens moet gaan beheersen. Slechts dit is voor velen al ongeloofwaardig, want, zo vraagt men zich af, als er inderdaad zo’n groep extreem egoïstische figuren bestaat, waarom zouden deze zich dan bekommeren om de uitrol van plannen waarvan zij zelf nooit de vruchten zullen plukken, maar pas degenen die vele generaties na hun dood geboren zullen worden? Hier kom ik zo op terug, en in mijn volgende video op zeer uitgebreide wijze. Toch weten degenen die de huidige gebeurtenissen en de daaraan voorafgaande geschiedenis enigszins bestudeerd hebben dat deze “wereldregering” al vele generaties in de maak is, en dat vrijwel ieder aspect van het leven dat de moderne mens leidt compleet gebaseerd is op manipulatie en briljant georkestreerde leugens die de definitieve uitrol van deze wereldregering moesten versoepelen. De elite, of families waarover ik spreek maken deel uit van bloedlijnen die al aan de macht zijn sinds mensenheugenis. Onder hen waren farao’s, monarchen, grootgrondbezitters, keizers, pausen, belastinginners, onderdrukkers en dictators, en veelal waren ze de “raadslieden”

van dit soort figuren. Ook zagen, en zien we ze vaak in de vorm van filantropen. Ze zijn de stichters en conservatoren van onze mainstream manier van leven en van alles waarmee de moderne mens vertrouwd is; het onderwijssysteem, het financiële systeem, de farmaceutische industrie, de wetenschap, de media en iedere willekeurige industrie op aarde. Hierover bestaat geen enkele twijfel, en deze feiten zijn eenvoudig te verifiëren. Misschien vind je het interessant om een iets te lezen over de invloed van de Rockefellers, een vertakking van deze oude bloedlijnen, die eigenhandig de olie-industrie, het moderne onderwijssysteem en de geneesmiddelenindustrie op touw zette, en samen met wat andere van deze families aan de wieg van de VN stond. Of over de Morgans en hun rol in de kopermijnen, de opkomst van Wall Street, of de transportindustrie. Deze familie financierde zowel Tesla als Edison in hun legendarische “war of the currents”, en niet voor niets omgeeft ons elektriciteitsnetwerk vandaag de dag de gehele aarde in de vorm van koperen bedrading. Een steeds grotere groep mensen begint te beseffen dat ons leven veel overeenkomsten vertoont met dat van hamsters in een kooi. Dat we leven op een compleet onnatuurlijke manier, doelloos rondjes rennend in een hamsterrad zonder ooit de ware essentie van ons bestaan te ontdekken. De subtiele vorm van slavernij waaraan wij zijn onderworpen is zo geraffineerd in elkaar gezet dat de enige relatieve vrijheid die de moderne mens kent slechts te koop is voor geld. Wie hard, slim of geniepig werkt heeft meer middelen, en misschien meer tijd om te kunnen “genieten” van de vele vormen van vrijetijdsbesteding die de elite ons ter beschikking stelt. Geld is dan ook een bewust gecreëerd onderdrukkingsmiddel, gebaseerd op de “verdeel en heers-strategie”, één van de elite’s belangrijkste wapens. Soms hoor je wel eens, geld is neutraal, maar dat is het naar mijn mening niet. Er is namelijk nooit een eerlijke verdeling van geweest. Degenen die het geld laten drukken leven zelf buiten het geldsysteem om. Geld heeft alleen waarde voor hen die onderling moeten vechten om de kleine hoeveelheid die de elite het volk ter beschikking stelt. Eén van de gevolgen hiervan is dat degenen die door de geschiedenis heen niet van hard werken hielden, of misschien niet slim of geniepig genoeg waren er vaak niet voor terug schrokken om anderen te bestelen en zelfs te doden om maar een beetje meer “vrijheden” voor zichzelf te kunnen kopen. Wat is er gebeurd met alle inheemse stammen en oude volkeren die de aarde bewandelden en met haar in harmonie leefden? Hebben ze niet allemaal het veld moeten ruimen omdat de “geciviliseerde mens” haar “vrijheden” koopt met waardeloze muntjes en papieren briefjes die men als beloning kreeg voor het plunderen van de oude volkeren, hun leefgebieden en de edelmetalen en grondstoffen die zich daarin bevonden? Enfin, laat ik het voor nu zo kort mogelijk houden. De wereldregering waar ik over spreek wordt voor onze neuzen uitgerold. Iedere zogenaamde “complottheorie” wordt werkelijkheid, of is dat inmiddels geworden. Indirecte vaccinatieverplichting, of beter gezegd “indirecte experimentele gen-therapie-verplichting”, is in veel landen inmiddels een feit en zal opgevolgd worden door directe verplichting, die in een aantal landen al op de planning staat, of reeds is ingevoerd. Deze verplichting, die op den duur overal ter wereld zal gaan gelden (als het aan de elite ligt) gaat uiteraard niet alleen om het “vaccin” zelf, maar vooral om de QR-code die eraan gekoppeld is. De QR-code is het Trojaanse Paard waarmee de elite de westerse samenleving wil onderwerpen aan een totalitaire, technocratische dictatuur zoals men die in de recente geschiedenis alleen in China kende. De QR-code begint met een gekoppelde vaccinatiestatus maar zal langzaam, en telkens onder het mom van “bedreigende situaties” een steeds grotere rol gaan krijgen. Het doel hiervan is een sociaal-krediet-systeem dat, o.a. zoals het Chinese “Skynet”, alle gegevens van een persoon in een database bewaart en à

la minute aan elkaar verbindt. Via gezichtsherkenningssoftware houdt het systeem iedere stap die iemand zet bij en slaat het deze gegevens op, samen met diegene’s betalingsgegevens, zijn of haar medische gegevens, maar ook die persoon’s gedrag op het internet, gedrag in het verkeer en alle andere mogelijke informatie die er over hem of haar bestaat. Op basis van al dit soort gegevens beoordeelt het A.I.-systeem het gedrag van de burger in kwestie. In China, en inmiddels hier ook, wordt “ongewenst gedrag” bestraft met het verlies van punten, en dit betekent dat je bepaalde “rechten” of “vrijheden” verliest, geen toegang meer hebt tot bepaalde ziekenhuizen, scholen en hotels, dat de snelheid van je internet verlaagd wordt, dat je je niet meer buiten een bepaalde straal van je woonplaats mag begeven, en nog veel meer. Zoals het je misschien is opgevallen zijn onze wereldleiders overal op aarde bezig om het pad te effenen voor digitale-, door overheden uitgegeven betaalmiddelen; overheidscryptos. Deze moeten het enige legale betaalmiddel ter wereld worden en zullen uiteraard gekoppeld zijn aan het sociaal-krediet-systeem. De QR-code gaat er op lange termijn om dat de overheid ieder aspect van iemand’s leven kan controleren en tot in de puntjes kan dirigeren. Heeft iemand zijn 30e boosterprik nog niet gehad, of zijn belastingen nog niet betaald? Helaas zal die persoon dan geen kant op kunnen. Diegene kan uiteraard proberen te vluchten, maar het enige digitale middel waarmee hij/zij kan betalen zal simpelweg niet werken buiten een bepaalde afstand van zijn/haar woonplaats. Het systeem is dus effectiever dan een enkelband. Het middel waarmee de overheidscryptos er doorheen gedrukt moeten worden zal de economische crash zijn die gedurende decennia zorgvuldig is voorbereid. Het onbeperkt bijdrukken van geld is een systeem dat niet vol te houden is, en dat hebben de bedenkers naar mijn idee altijd geweten. Het was in feite een ingebouwde ontsnappingsroute om het systeem te laten klappen zodra de tijd daar rijp voor zou zijn. De coronacrisis heeft het bijdrukken van geld naar ongekende hoogtes gestuwd, en zodoende rijst de inflatie momenteel wereldwijd de pan uit. De zorgvuldig geplande crash zal dan ook niet lang op zich laten wachten. De overheidscrypto, in combinatie met een basisinkomen, zal als reddingsboei aan de bevolking worden toegeworpen. Alles dat we momenteel zien gebeuren is slechts theaterspel en voorbereidend werk om het klimaat te creëren waarin een groot gedeelte van de wereldbevolking deze niet-eens-zo-vermomde vorm van dictatuur als noodzakelijk zal gaan beschouwen en er mee in zal stemmen. Een groot aantal van ons vestigt hun hoop op processen die aangespannen worden tegen regeringen, politici en bij de Covid-Hoax betrokken instituten. Persoonlijk denk ik dat hier voorlopig niets belangrijks uit zal komen, en eventuele “overwinninkjes” slechts zoethoudertjes zullen zijn. We hoeven geen redding te verwachten vanuit het door-en-door corrupte rechtssyssteem. Neem nu het proces tegen Ghislaine Maxwell, de bondgenote van kindersmokkelaar Jeffrey Epstein. Eén van de hoofdaanklagers in deze zaak is Maurene Comey, de dochter van de zwaar corrupte ex-FBI-directeur James Comey, die in 2017 ontslagen werd, o.a. vanwege het onder de tafel schuiven van het e-mailschandaal van Hillary Clinton, waarmee hij vele hooggeplaatste eliteleden een hand boven het hoofd probeerde te houden. De Clinton’s waren innig bevriend met Epstein en Maxwell. Maxwell wordt opgeofferd en krijgt levenslang. De grote jongens en de organisaties waar Maxwell en Epstein voor werkten zullen echter buiten schot blijven, net zoals hun belangrijkste klanten. Eén grote poppenkast dus. De huidige verdeeldheid in de maatschappij komt de elite perfect van pas. Ze hebben geen instemming nodig van de totale bevolking. Zolang er een groep is die haar plannen steunt kunnen ze zich d.m.v. gehersenspoelde politieagenten en romeos onbeperkt beroepen op grof geweld om andersdenkenden te onderdrukken, en helaas zijn we hier al bijna 2 jaar lang getuige van

geweest. De elite weet heus wel dat de helft van de bevolking op een bepaald moment niet meer in zal stemmen met de besluiten van de overheid, maar ze weten ook dat van die 50% slechts 10 to 20% in verzet zal komen. Ook dit is een beproefd aspect van de eeuwige verdeel-en-heers-strategie, het eeuwige Ajax-Feyenoord. Wie had kunnen denken dat zó veel mensen klakkeloos zouden accepteren dat hun ongevaccineerde medemensen, hun buren en hun familieleden de toegang zou worden ontzegd tot plekken zoals de horeca? Tot plekken die de overheid bestempelt als “niet essentieel”? Iedereen die een beetje heeft opgelet tijdens de geschiedenislessen over de Tweede Wereldoorlog zou je zeggen, als men tenminste niet als door wesp gestoken zou reageren op vergelijkingen met een periode met welke nu eenmaal vele parallellen te bespeuren zijn. In mijn nieuwe video probeer ik de belangrijkste manieren te laten zien waarmee de mensheid door de geschiedenis heen om de tuin geleid is, maar voor nu wil ik slechts een aantal kernpunten uiteenzetten. Ik ga er geen doekjes om winden. De komende tijden zullen naar mijn idee voor een groot gedeelte van de bevolking emotioneel heel erg zwaar worden. We zijn opgegroeid in een maatschappij waarin we vrijwel alles uit handen gaven. Wat betreft onze gezondheid vertrouwden we op artsen, eten kopen we op iedere straathoek, de meeste mensen zijn ingedekt met verzekeringen, en de tv stampt onze hoofden vol met hapklare brokken informatie en entertainment. Toch is dit niet het “echte” leven. Dit alles was deel van het “lui-lekker-land”, de door de elite gesmede gouden kooi, gecreëerd om de mens zo afhankelijk mogelijk te maken. Nu is het confronterende moment aangebroken waarop degenen die niet meer mee willen in het oude systeem op hun bereidheid zullen worden getest om in het diepe te duiken, de moeilijkheden en wellicht hun grootste angsten onder ogen te zien. Volgen we ons hart en accepteren we dat het aardse leven ook uit loslaten bestaat? Of kijken we de andere kant op en geven we toe aan de eisen van de onderdrukkers om op die manier nog even te kunnen doen alsof alles nog zo is als dat het was toen we in zoete onwetendheid verkeerden? Ik ga nu iets zeggen, en een vergelijking maken die sommigen heel vreemd zullen vinden, maar stel je nu eens voor dat deze elite misschien iets weet over de mens dat wij zelf niet mogen weten, en dat het leven eigenlijk om iets heel anders draait dan geboren worden, naar school gaan, werken, consumeren, voortplanten en sterven? Stel je eens voor dat er een doel was, net zoals in een willekeurig computerspel of tijdens een potje schaken. In een computerspel moet je verschillende levels doorlopen en vele hindernissen overwinnen. Voor jou als speler is het misschien een leuk tijdverdrijf omdat je niet het personage bent waarmee je speelt, en zelf niet fysiek het gevecht aan hoeft te gaan met de slechterikken in het spel. Als dat wel zo was geweest was de kans groot dat je deze slechterikken eindeloos zou ontlopen en hierdoor nooit een level verder zou komen, laat staan het spel uit zou spelen. Zou je tijdens het schaken eindeloos de confrontatie met je tegenspeler vermijden en iedere pion proberen te redden, dan zou je eindeloos rondjes over het bord blijven lopen. Zoals ik al zei is dit voor velen een vreemde vergelijking. ‘Ons leven is toch zeker geen computerspel?’, zal je wellicht denken. In mijn volgende video wil ik je laten zien dat het leven totaal anders in elkaar blijkt te zitten dan ons is voorgehouden. Ik ben, na me er redelijk grondig in verdiept te hebben, tot de conclusie gekomen dat er een absoluut doel is. De elite weet dit, en heeft dit altijd geweten. Het is haar taak om ons van dat doel te af te leiden, en het ons zo moeilijk mogelijk te maken tijdens het bereiken ervan. Door de geschiedenis heen zijn er vele mensen, volken en zélfs complete beschavingen geweest die dit doel en de betekenis van het leven wél kenden. Een aantal van de verdwenen volken waar ik eerder over sprak bijvoorbeeld, en deze zijn dan ook niet enkel vanwege hun

grondstoffen van de aardbodem geveegd. Echte diversiteit heeft niet alleen nu, maar door de geschiedenis heen constant plaats moeten maken voor een door de elite gecreëerde diversiteit met het doel de oude kennis uit het collectieve geheugen te wissen. Oude kennis die er o.a. toe leidde dat beschavingen over de gehele aarde in staat waren om bouwwerken neer te zetten, en artefacten te produceren die zelfs met de meest geavanceerde technieken van tegenwoordig nog niet na te maken zijn. Onze geschiedenisboeken staan vol met aan elkaar geregen leugens om te ons te laten vergeten wie of wat wij werkelijk zijn, en met welke redenen we hier zijn. Niet alleen nu worden andersdenkenden en waarheidsverspreiders gecensureerd, of (mond)dood gemaakt, maar door de gehele geschiedenis heen, en steeds onder het toeziend oog van dezelfde elite. Of het nu om “heksen” verbrandingen ging, de kruistochten van de Katholieke Kerk die alle zogenaamde “ketters” vermoordde die haar macht in gevaar konden brengen, of de boekverbrandingen door de Nazi’s; de opdrachtgevers en hun bedoelingen waren dezelfde. De huidige stap naar de nieuwe wereldorde symboliseert voor de elite de definitieve breuk met de oude wereld, voor zover die nog bestond. Dit is slechts één van de redenen dat vooral ouderen direct geïsoleerd werden vanwege de uitbraak van deze neppandemie, en dat de allerjongsten sinds die tijd haastig wordt aangeleerd om zich als antisociale, angstige, maar vooral zéér gehoorzame wezentjes te gedragen. Jong geleerd is nu eenmaal oud gedaan. In de ideale wereld van de elite bestaat geen menselijk contact zoals we dat gewend zijn, en kan men geen kennis met elkaar uitwisselen behalve de kennis die toegestaan is, en dan het liefst op anderhalve meter afstand of via digitaal contact. Waarom wil de elite dit? Zoals ik al zei weten deze figuren dat de wereld totaal, maar dan ook totaal anders in elkaar zit dan dat ze ons via verschillende instituten zoals het onderwijs, gecontroleerde religies, de media en de door hen gefinancierde wetenschappelijke instituten hebben willen wijsmaken. Uiteraard bedoel ik niet dat iedere leraar, priester, presentator of wetenschapper een dubbele agenda heeft. Integendeel; de meesten hebben de beste bedoelingen en verkondigen slechts wat hen zelf ook maar is aangeleerd. Ook zijn er genoeg zelfdenkende, dappere personen onder hen die andere meningen verkondigen dan die van de gevestigde orde, maar meestal betekent dit het einde van hun carrières, en kunnen deze mensen rekenen op veel tegenstand en spot binnen hun vakgebieden. Anyway, wie zich in al het bovengenoemde verdiept komt er spoedig achter dat de elite een ander begrip heeft van leven en dood dan de gemiddelde mens. Ze weten dat wat de mens beschouwt als de “realiteit”, slechts een illusie van de vijf zintuigen is. In tegenstelling tot hen die denken dat wat door het oog wordt waargenomen de realiteit is, weet deze elite heel goed dat er nog heel veel meer dan dat is. Een aantal briljante, zelfdenkende kwantumwetenschappers hebben ons inmiddels laten zien dat de uitspraak “what you see is what you get” nogal achterhaald is, om het zachtjes uit te drukken. De “fysieke” werkelijkheid waar jij en ik in denken te leven is een illusie die wordt gecreëerd in het brein doordat de zintuigen elektromagnetische straling en andere golven/trillingen opvangen die omgezet worden in beelden, geluiden, geuren, smaken en sensaties. Deze worden vervolgens waargenomen door iets dat het bewustzijn wordt genoemd, en dit bewustzijn is voor vrijwel iedere moderne wetenschapper een totaal mysterie, omdat er vrijwel niets over te vinden was in hun schoolboeken. Het bewustzijn is het echte ik. Het echte jij. Het is datgene dat de beelden bekijkt die het brein voortbrengt. Het is niet datgene dat denkt, maar datgene dat de gedachten observeert en bepaalt of deze wel of niet moreel toelaatbaar zijn. Met de juiste oefening kan het echter de controle over de gedachten verwerven, en deze leren aansturen. Het bewustzijn is datgene dat nooit instemt met discriminatie,

onderdrukking, geweld of het pijn doen van anderen. Het is datgene dat het lichaam ‘s nachts wakker houdt wanneer we iemand gekwetst hebben, en datgene dat ervoor zorgt dat een placebo soms beter kan werken dan een medicijn. Ik zal hier in mijn video uitgebreid op ingaan, maar alvast even voor de duidelijkheid; het bewustzijn is niet fysiek en wordt niet door het lichaam voortgebracht, maar andersom, en sommige kwantumwetenschappers beginnen dit nu pas te begrijpen, ook al wisten oude volkeren dit al vele duizenden jaren geleden. Het is namelijk zo dat alle materie, waaronder ons lichaam, bestaat uit op elkaar gepakte atomen. Deze bestaan op hun beurt weer uit protonen en neutronen (de nucleus) die worden omgeven door snel vibrerende elektronen. Wat is hier zo bijzonder aan? Deze protonen, neutronen en elektronen zijn in hun kern geen materie, maar pure energie bestaande uit golven/trillingen, en ze worden zonder enige twijfel aangedreven door een uiterst intelligent bewustzijn. Materie bestaat niet. Wanneer wij elkaar een hand lijken te geven stoten de negatief geladen elektronen in beide “handen” elkaar af, waardoor onze “lichamen” niet in elkaar overvloeien. Het brein krijgt wat elektrische signalen, en vervolgens ervaart het bewustzijn de sensatie van het “elkaar aanraken”. De absolute oorsprong van alles is bewustzijn, en zoals ik zei wisten de oude volken dit. Hun bouwwerken, maar ook de vele geschriften die zij ons nalieten getuigen van een immense kennis van dit principe. In vele “religieuze” en spirituele geschriften vinden we dit oude principe terug, maar dan vaak goed verhuld in een soort “codetaal”, om redenen die ik in mijn volgende video zal proberen uit te leggen. Het ‘In het begin was er het woord...’ is een schoolvoorbeeld van deze codetaal. Met het woord wordt de essentie bedoeld waaruit iedere materie of gedachte bestaat: vibraties, golven, trillingen. Geluidstrilling in dit geval. Voortgebracht op paradoxale wijze, maar definitief voortgebracht. Al is evolutie een reëel fenomeen, het kan slechts plaatsvinden wanneer er een bewustzijn aan vooraf gaat dat het aanstuurt, en dat ervoor zorgt dat de “bouwstenen” van atomen zich op ordelijke wijze schikken ten behoeve van een “evoluerende” bestaansvorm. Dit werd ons echter niet verteld in Darwin’s evolutietheorie. Toch werd deze theorie in het door de Rockefellers ontworpen educatiesysteem als leidraad gebruikt om de mens op een dwaalspoor te brengen en deze te laten geloven dat hij een toevalligheid in het evenzo “toevallige” universum is. Een doorgeëvolueerde aap die ooit als een vis het water uit kwam kruipen. Als de mens namelijk eens ontdekte hoe de vork écht in de steel zit dan zou de machtspositie van onze onderdrukkers snel in gevaar komen. Ja, we zijn flink bij de neus genomen door deze elite. In kleine tempeltjes en achterafkamertjes voeren deze figuren duistere rituelen uit die “Satanisch” genoemd worden. Overal gooien ze ons dood met symbolisme dat naar deze rituelen verwijst, en men hoeft zich slechts te verdiepen in afschuwelijke fenomenen zoals ritueel misbruik, de “Demmink-doofpot”, Epstein Island, de Bohemian Grove, de Satanische cult van Nazi SS-leider Heinrich Himmler, de verplaatsing van de Troon van Satan naar Berlijn of in de vele wereldberoemde volgelingen (zoals The Beatles) van Satanist Aleister Crowley om te beseffen dat Satanisme een reëel fenomeen is dat als een rode draad door het leven van de moderne mens loopt. Sterker nog, het Satanisme wordt de moderne mens met de paplepel ingegoten via films, muziek, evenementen en popconcerten, en toch doen de meesten van ons hier lacherig over omdat ons brein dusdanig is geconditioneerd dat we de term Satan zijn gaan identificeren met een rood duiveltje met een drietand, en het begrip God met een oude man die een witte baard heeft en boven de wolken woont. Dit zijn bewust gecreëerde misvattingen. Ons universum bestaat uit ontelbare soorten golven en vibraties. We weten allemaal wat radiogolven, microgolven en röntgenstraling zijn. Dit zijn voorbeelden van elektromagnetische

golven, net zoals licht. Geluidsgolven worden akoestische golven genoemd. Het aantal trillingen binnen een bepaalde tijdsduur wordt de frequentie genoemd, en deze wordt uitgedrukt in Hertz. Het menselijk oog neemt lichttrillingen waar tussen de 400 en 790 terahertz, en het is bekend dat verschillende diersoorten ook lichttrillingen van buiten deze radius kunnen zien, zoals ultraviolet. Om te begrijpen wat bedoeld wordt met Satanisme moeten we beseffen dat de golven die ons omringen, of die wij zelf uitzenden bepalend zijn voor hoe we ons voelen en hoe gezond onze lichamen zijn. Onze lichamen zijn elektromagnetische velden. Wanneer we emoties als angst en haat ervaren, zenden we lagere frequenties uit dan wanneer we opgewekt zijn, liefde of geluk voelen. Tijdens wetenschappelijke experimenten werd aangetoond dat bepaalde kankercellen kapot trillen wanneer ze geconfronteerd worden met geluidsgolven tussen de 100.000 en 300.000 hz, terwijl de omliggende, gezonde cellen ongedeerd blijven. Wat ik wil zeggen is dat verschillende levensvormen, of bewustzijnsvormen gedijen op verschillende frequenties binnen het oneindige spectrum, en vele van die levensvormen kunnen niet door menselijke zintuigen worden waargenomen. Dit zijn geen sprookjes, maar feiten. Een bepaalde frequentie kan voor wezen A stimulerend werken, terwijl dezelfde frequentie voor wezen B het tegenovergestelde effect heeft. Voor nu hou ik het kort, maar ook hier zal ik uitvoerig op terugkomen. Met Satan wordt een bewustzijnsvorm bedoeld die gedijt op bepaalde frequentiehoogten die resoneren met frequenties die wij uitzenden wanneer we angstig, verdrietig, ziek en gespannen zijn. Deze emoties voeden het als het ware. Het is een kracht die zeer reëel is, uiterst machtig, en deze heeft niets te maken met de duivel uit horrorfilms. Het is een bewustzijnsvorm die overal in ons universum aanwezig is, en deze kracht bestrijdt voortdurend het menselijk bewustzijn over de macht in onze lichamen, die slechts de elektromagnetische voertuigen zijn waarmee we deze “realiteit”, onze wereld kunnen ervaren. Lijkt de vergelijking met een computerspel nu nog steeds zo vergezocht? In tegenstelling tot ons bewustzijn is Satan een invasieve kracht, zoals een kankercel die alleen maar kan groeien ten koste van gezonde cellen, en om deze reden moet deze kracht constant in balans worden gehouden door krachten van tegenovergestelde aard. Dit principe is samengevat in het oeroude Ying Yang symbool. Waarom vertel ik dit lange verhaal? Omdat ik denk dat het extreem belangrijk is dat mensen gaan beseffen dat “The Great Reset” niet eenvoudigweg een machtsgreep is van een handje vol psychopathische miljardairs die al generaties lang zinnen op wereldcontrole. Er zijn hier krachten aan het werk die vele malen groter zijn. “The Great Reset” is de ultieme aanval op het menselijk bewustzijn, op de ziel. Wanneer we, om het begrijpelijker te maken, even niet uitgaan van het principe dat materie niet bestaat, zouden we het lichaam kunnen beschouwen als een voorgeprogrammeerde computer met een ingebouwd besturingssysteem dat de boel draaiende houdt. Het hoe, en waarvoor de computer gebruikt wordt echter, is afhankelijk van het bewustzijn dat deze computer, het lichaam, aanstuurt. Wanneer we het hebben over Satanisten, hebben we het eigenlijk over personen die zich in dienst stellen van het Satanisch bewustzijn. In ruil hiervoor mogen deze personen roem, geld, seks en andere zaken die ze begeren ervaren in deze door de zintuigen gecreëerde illusie die we de wereld noemen. In de volksmond noemt men dit “de ziel aan de duivel verkopen”. Het bewustzijn blijft in zo’n situatie de waarnemende, ervarende entiteit, maar treedt naar de achtergrond en laat het lichaam, en daarmee de handelingen aansturen door het Satanisch bewustzijn. Dit werkt vele malen subtieler dan de demonische possessie zoals die in films wordt afgebeeld. Velen van ons zullen in zekere mate de situatie herkennen waarin we dingen doen waarvan we achteraf zeggen: ‘wat bezielde me in godsnaam?’ We maakten deze momenten bewust

mee, en toch werden we overduidelijk niet door het bewustzijn geleid, maar door gevoelens zoals begeerte, angst of jaloezie. Wanneer we het hebben over de elite, hebben we het over de hoogste priesters en loopjongens van de Satanische cult, die de macht van generatie op generatie aan elkaar doorgeven, en die aangestuurd worden door bewustzijnsvormen die archonten genoemd worden. Deze kennis plaats alles, maar dan ook alles in een totaal ander perspectief; wie, of wat wij werkelijk zijn, de betekenis van ons bestaan. Het laat ons niet alleen inzien waarom er lijden bestaat, maar het is tevens de uitweg uit dat lijden. Er is namelijk niet alleen een donkere kracht die Satan, Baal, Moloch of de duivel genoemd wordt, maar ook die kracht waar ons eigen bewustzijn deel van uitmaakt; de kracht die alles leven geeft, die alles voedt en beschermt dat ermee in contact treedt. De kracht die in vele talen een verschillende naam kreeg, waaronder God. Nogmaals, en met alle respect, dit is geen wraakzuchtige, straffende entiteit zoals deze in sommige religieuze geschriften wordt beschreven. Geen man met een baard die op een troon boven de wolken zit, die geniet van bloedoffers en vrouwen minderwaardig acht. Alle wereldreligies vloeiden voort uit dezelfde oeroude bron van wijsheid, en de heilige geschriften bevatten stuk voor stuk dezelfde diepe waarheden, maar ook zijn er in de loop der jaren vele subtiele dwaalsporen in aangebracht, of zijn belangrijke religieuze teksten opzettelijk verwijderd om de mensheid te verdelen en te verstrikken in dogma’s, en ook dit zal ik uitgebreid laten zien in mijn volgende docu. Ik wilde deze inleiding alvast met je delen, omdat je je misschien zorgen maakt over de toekomst, of die van je geliefden. Je hoeft niet bang te zijn. Wij krijgen als mensen op dit moment de kans om ons zelf vrij te maken uit de matrix, het Samsara, het grote bedrog van de 5 zintuigen. Voor altijd. Dit doen we door niet toe te geven aan de angst, door het bewustzijn te laten leiden, en vooral door onze gedachten, gevoelens en daden qua frequentie in harmonie te brengen met de kracht waar ons bewustzijn deel van uitmaakt. De kracht die God wordt genoemd. Een vogel hoeft nooit te vrezen dat hij omkomt van de honger. Het dier is één met de kracht die het leidt, heeft geen supermarkten of verzekeringen nodig maar laat zich meevoeren op de luchtstromen en zal overal eten en een verblijfplaats vinden. Alles zal goed komen zolang je luistert naar die stem binnen in je, maar het zal misschien niet gebeuren op de manier die je verwacht. Het is de stem van de kracht die wil dat we erachter komen wie we écht zijn, maar om hier achter te komen dienen we eerst te ontdekken wat we NIET zijn, en dit is een zéér pijnlijk proces. We zijn niet onze baan, ons huis, onze status of ons uiterlijk. We zijn niet afhankelijk van uitstapjes naar restaurants en evenementen. Deze zaken horen allemaal bij de uiterlijke schijn waarmee we door de elite gevangen worden gehouden in hun artificiële wereld, want ja, deze artificiële werkelijkheid waarin ons bewustzijn gevangen gehouden wordt is door de satanische kracht gecreëerd. De elite’s doel is om ons hier gevangen te houden, en hun ultieme troef is onze angst voor de dood, die feitelijk niet bestaat. Deze angst houdt het complete systeem, en iedere industrie op aarde draaiende. De mens rent haastig weg van de dood, laat zich 30 keer vaccineren en gaat mee in het overheidsbeleid omdat hij niet begrijpt dat hij onsterfelijk is. Bewustzijn, het echte JIJ is niet fysiek en staat buiten tijd en ruimte. Je bent eeuwig. Hiermee wil ik voor nu afsluiten. In mijn volgende video zal ik véél meer interessante dingen met je delen, want ook al leek dit stuk misschien nogal lang, het was echt maar een voorproefje. Ik hoop dat ik je hiermee alvast heb mogen inspireren, of misschien wat van de angsten heb mogen wegnemen die je wellicht voelde. Ik wens je veel liefde en gezondheid toe in 2022. Ik hoop dat je vele mooie momenten momenten zult meemaken. Wees goed voor anderen, en zoek het licht binnen in

je wanneer het buiten donker is. Tot snel, veel liefs Tim

[chaosenmildheid]

17/11

Sommige dagen voelen aan als ploeteren. Niet gewoon boven blijven in het wilde water maar vast zitten in drijfzand, elke beweging lijkt me verder te doen verdrinken.

Ik moet me opnieuw uit bed sluieren. Mijn ogen blijven plakken op mijn gsm scherm, de tiktok muziekjes razen voorbij. 15 seconden serotonine, nog eentje denk ik, dat zo’n 67 keer. Ik wil vertrekken om 10u, het is 10u30 en mijn haren nog vettig, mijn kleren nog op de grond. Ik sleur, trek, frustreer me aan mijn eigen geest en eindelijk raakt mijn legen lichaam tot de badkamer. Vandaag voelt beter, ik vraag me af “ben ik angstig?” “Over wat zal ik me allemaal zorgen maken vandaag” alsof ik een routine moet uitstippelen in hoe mijn angst en depressie zal manifesteren vandaag. Ik voorspel het, manifesteer het en stress valt over mij als duizenden kriebel beestjes. Ik denk aan mijn jobs, mijn vriend, mijn auto, mijn ouders, het leven in een bekrompen dorp en twijfel aan elk aspect er te twijfelen valt. Zelfs of ik twijfel, is twijfel.

Ik zie hem graag, elk aspect aan hem lijkt aan mij verbonden. We hebben plezier, we lachen, we kunnen huilen. Zijn krullen zijn zacht, en zijn glimlach oh zo zoet. Hij zorgt voor mij als het nodig is, geeft me liefde en veiligheid die ik nog niet eerder kende. “Horen we wel samen?” “Kan dit wel verder?” “Hou ik mezelf illusies voor?” De laatste dagen, weken lijk ik alles te willen wegduwen. Ook hem. Ook hij die me niets liever wilt sussen, ook hij is TE veel. Is het de vermoeidheid? Geef ik mezelf niet genoeg rust? Of is het onvermijdelijk dat we toch de juiste match niet zijn? Ik ben nooit een held geweest in liefde, dat zal je wel nog duidelijk worden. Ik duw en stoot en een het liefst ver weg. Zorgen, kopzorgen, koprollen, kopstoten en vallen.

[zwevend-als-wolken]

🌊onrechtstreekse brief 1

Ik hoop da ik mij nie weer ga mispakken, maar ik denk dak erin geloof da jij anders bent dan hem en alle anderen. Door jou te leren kennen besef ik dat die ene jongen een hele grote impact op mij heeft achtergelaten en nee, nie op een positieve manier. Door hem vertrouw en geloof ik u nie altijd. Hij zorgde ervoor dat ik gevoelens kreeg voor hem en ging weg alsof dat het makkelijkste was wat hij ooit had gedaan, alsof ik niets waard was. Da heeft een soort ‘ angst ‘ achter gelaten bij mij da ik nie kan omschrijven. Ik ben bang da ook jij op een dag plots weg gaat gaan van mij. Je geeft mij een gevoel da nog nooit iemand mij heeft kunnen geven, dus ik denk da ik het een kans ga geven. Ik ga jou toelaten, maar wees aub voorzichtig en ga nie te snel en wees niet te opdringerig en het belangrijkste geef mij tijd en ruimte die ik nodig heb om u te leren vertrouwen. Ik voel een aantrekkingskracht tussen ons dat inderdaad nie alleen gaat om innerlijk en uiterlijk, maar nog meer dan da. Ik ben gewaarschuwd geweest voor jou, maar ik ga het laten gebeuren en ik ontdek zelf wel wa voor persoon je echt bent. ik heb tamelijk wa twijfels, ma ook met die twijfels erbij geloof ik erin da het goed komt en je mij ni zo makkelijk gaat opgeven. Wa je allemaal zegt over mij maakt mij soms echt sprakeloos en da gebeurd niet veel. ge zijt echt de liefste en ( hopelijk ) de oprechtste jongen dak ooit al ben tegengekomen, maar ik moe opletten da ik nie weer gekwetst wordt. Beloof mij gewoon om bij mij te blijven en mij nie achter te laten. We ondervinden zelf wel of we samenhoren of nie. Niemand anders hebben we daarvoor nodig x <3tibo