#Floris Arntzenius

[random-brushstrokes]

Floris Arntzenius - Devotion (ca. 1892)

[laclefdescoeurs]

A Still Life with Roses in a Green Vase, Floris Arntzenius

[love-for-carnation]

Sweet-william in a vase Floris Arntzenius (1864-1925, Dutch)

[sardens]

Floris Arntzenius - A view of the Noordeinde, The Hague

[joostjongepier]

Wat?   Portret van Samuel van Houten (ongedateerd) door Barbara Elisabeth van Houten, Portret van de jonge Isaac (ca. 1872) door Jozef Israëls, Ezeltje rijden op het Scheveningse strand (ca. 1900) door Isaac Israëls, Portret van Evertje Akkeringa met rammelaar, half jaar oud (1921) door Johannes Evert Akkeringa, Kinderkopje / Portret van Henriëtte (1872) door Jacob Maris, Liesje schildert (1906) door Floris Arntzenius, Elisabeth Mauve, dochtertje van de kunstenaar (ongedateerd) door Anton Mauve, Het lucifermeisje (1890) door Floris Arntzenius, Jonge herder met koeien (ongedateerd) door Anton Mauve, Op de boot (ongedateerd) door Willem Bastiaan Tholen, Schaftuurtje (1885) door Wally Moes en De voddenraper (ongedateerd) door Wally Moes

Waar?   Tentoonstelling Kinderen van de Haagse School in Panorama Mesdag, Den Haag

Wanneer?   14 februari 2024

In 2024 is het anderhalve eeuw geleden dat de Wet Houdende Maatregelen tot het Tegengaan van Overmatigen Arbeid en Verwaarlozing van Kinderen, beter bekend als het Kinderwetje van Van Houten werd aangenomen. Initiatiefnemer Samuel van Houten wilde een totaalverbod op kinderarbeid, maar de Tweede Kamer zwakte dat af. Weliswaar was het verboden om kinderen jonger dan twaalf jaar te laten werken, maar dat gold alleen voor tewerkstelling in fabrieken en voor nachtarbeid. Toch vormde de wet een kantelpunt in de sociale geschiedenis van Nederland.

Voor museum Panorama Mesdag vormt het lustrum van het Kinderwetje aanleiding om te kijken hoe het leven van kinderen er in de periode rond 1874 uitzag. Dat gebeurt door de ogen van Haagse School-schilders, die regelmatig kinderen opvoerden in hun schilderijen. Overigens was Sientje Mesdag-Van Houten, echtgenote van Hendrik Willem Mesdag en een van de kunstenaars die mee schilderden aan het beroemde panorama, de zus van Samuel van Houten.

Kunstenaars schilderden regelmatig hun eigen kinderen. Zo portretteerde Jozef Israëls zijn zeven jaar oude zoon Isaac. Het portret is geschilderd in weinig kleurnuances. Het lijkt of de jongen opdoemt uit de achtergrond. Dat is heel anders dan het werk van de, later ook schilder geworden, Isaac. Dat is juist kleurrijk en licht. Van hem hangt op deze tentoonstelling het werk Ezeltje rijden op het Scheveningse strand.

Johan Evert Akkeringa schilderde zijn zoon Evertje toen die een half jaar oud was. In zijn hand houdt het jongetje een kostbare zilveren rammelaar. Jacob Maris maakte een portret van zijn oudste dochter Henriëtte (3 jaar) met een parelsnoer om haar nek. Liesje Arntzenius was vier jaar oud toen haar vader Floris haar schilderde, met verf kliederend in zijn atelier. Liesje zou later zelf ook kunstenaar worden en vooral portretten en bloemstillevens schilderen. Anton Mauve legde zijn dochtertje Lize vast terwijl ze in de tuin een bloemetje bestudeert. Allemaal liefdevol vastgelegde kinderen, die zo te zien prettig en niet van luxe verstoken leefden.

Hoe anders is dat bij andere kinderen op deze tentoonstelling! Het meest schokkende werk is waarschijnlijk Foris Arntzenius’ Het lucifermeisje. Terwijl ze zich staande houdt met een paar krukken, probeert het meisje door het verkopen van lucifers wat geld te verdienen. Het verbeten gezicht van het meisje is uiterst veelzeggend.

Het weiden van vee werd vaak aan kinderen overgelaten. Mauve schilderde zo’n jonge koeherder. Het joch kan amper over de schoft van het dier heen kijken.

Willem Bastiaan Tholen werkte vaak in de veengebieden rond de Zuiderzee. Waarschijnlijk schilderde hij daar een jongen die zich vasthoudt aan de mast van een kleine schuit, mogelijk een punter waarop riet werd vervoerd. Het zeil wordt summier aangeduid en de achtergrond is leeg. Hierdoor richt alle aandacht zich op de boerenjongen.

Wally Moes is een mij tot nu toe onbekende schilderes. Zij schilderde Schaftuurtje, dat twee jonge mandenvlechters laat zien tijdens hun middagpauze. Hun verstelde kleren en vuile voeten krijgen van de kunstenares alle aandacht. Een merkwaardig detail vormt de sinaasappelschil die op de grond ligt. Een dergelijke luxe vrucht zal zeker geen deel hebben uitgemaakt van de lunch van deze jongens. Eveneens van de hand van Wally Moes is een fraaie ets van een voddenraper. Hij verzamelt oud textiel dat verwerkt zal worden tot papier of poetskatoen. Het vuil druipt van zijn hark.

Wat was de bedoeling van de kunstenaars die dit soort scènes vastlegden? Waarschijnlijk niet, zoals je zou denken, een aanklacht tegen sociale misstanden. Nee, dit soort armoedige taferelen werd ‘mooi’ gevonden. Bovendien verkochten zulke scènes goed en waren dus ook commercieel interessant. Frederik van Eeden schreef in 1888 over de vele schilders in Laren: “Hun schoonheidsgevoel werd het meest bevredigd door de armoedigste huisjes, de meest armelijk gekleede lieden. Ze vonden dat mooi en wezen het elkaar. De Laarder boeren hebben daardoor een eigenaardig beeld van schilders-mooi gekregen. ‘Mooi’- zeggen ze, ‘mooi – dat is vuil.’ En als de schilders komen weten ze het al en zoeken hun vuilste plunje uit.”

[ineffableclassics]

Crowley realizes he is in love with Aziraphale in Rome. Of course, by then, there’s no turning back. This does not necessarily mean there’s going forward. Loving Aziraphale is punishable, forbidden in every sense of the word. But there’s nothing much that can be done about it.

Like a terminal illness, Crowley treats the enormity of his emotions the best he can, distracting himself from the impossibility of having a life with Aziraphale with his favorite vice— having mindless, meaningless sex with any human that bears a resemblance to the angel.

He feeds off fleeting desire (which can almost be mistaken for want). He survives off the attention of strangers (who can almost be mistaken for Aziraphale, in the dark). And he manages. It’s fine.

Only it would be much finer is Aziraphale got off his ass about it. Or got off on his ass about it.

Words: 35,481

Status: Complete

Rating: Explicit

@ffonippop

Art Credit: Passion by Floris Arntzenius, 1892

[philosophors]

// Art: “Figures In The Spuistraat, The Hague” by Floris Arntzenius

“It's so much darker when a light goes out than it would have been if it had never shone.”

— John Steinbeck, “The Winter of Our Discontent”

[geritsel]

Floris Arntzenius - a painter’s painter pur sang

[themuseumwithoutwalls]

MWW Artwork of the Day (11/24/23) Floris Arntzenius (Dutch, 1864–1925) Matchstick Girl (Lucifermeisje)(c. 1900) Oil on canvas Haags Historisch Museum. The Hague

The painter Floris Arntzenius lived and worked much of his life in The Hague, the Netherlands. He painted many city scapes: bridges, streets and the various markets held in The Hague. Especially the narrow and busy street called Spuistraat -- one of The Hague's well known shopping streets -- was a favorite theme of Arntzenius and his audience. On this painting he depicted a matchstick girl, which was an exception in the work of Arntzenius. Although we may find working class types on his city scapes, usually there are no homeless people and beggars. The disabled girl, who sold matches, is probably standing at one of the entrances of the 'Passage' shopping mall, which opened in 1885.

[artrevisited]

Floris Arntzenius

Passion, 1892

[random-brushstrokes]

Floris Arntzenius (Dutch, 1864-1925) - The painter meets two ladies at night

[rfsnyder]

floris arntzenius art

[portraituresque]

Floris Arntzenius (Dutch, 1864 - 1925) - Self portrait

[sardens]

Floris Arntzenius - A busy street scene in The Hague

[art-is-art-is-art]

Autumn Flowers in a Ginger Jar, Floris Arntzenius

[fleurdulys]

Portrait of a Pierrot - Floris Arntzenius