#Fenerbahce

[iidakosuke]

out of the "MOU"th comes evil 口は災いの元🤬

[alperen1emre]

LOST ON YOU

[messicb]

Turkish National Team Parallels ↷ Semih Ozturk (June 20, 2008) & Baris Alper Yilmaz (July 6, 2024).

[hallolmadiyunus]

Bir Fenerbahçeli olarak aynı fikirdeyim

[badadadreamworld]

Congratulations

Match Result | Fenerbahce Opet 🆚 CBK Mersin: 82-69

Williams 23, Meesseman 20, Charles 15, Allemand 10, Olcay 4, Sevgi 4, Alperi 3, Tilbe 3. #PotanınKraliçeleri

[halimecan]

Fenerbahçe, Aşkın ve Mücadelenin Adı

Fenerbahçe, sadece bir futbol kulübü değil; bir sevda, bir destandır. Ne zaman sarı-lacivert renklere baksa insan, içinde bir şeyler titrer. Her ne kadar “Fenerbahçe” desek de, bu adın arkasında çok daha fazlası vardır. O, bir çocuğun hayallerine, bir gencin heyecanına, bir yetişkinin yaşamına dokunan, her dönemeçte bir anı bırakan bir sevgidir. Fenerbahçe, bir futbol takımından çok, bir yaşam biçimi, bir kimliktir.

Çocukken başlayan bu sevdanın şekli zamanla değişir ama içerdiği duygu asla değişmez. Birlikte tribünlere bağırırken duyduğumuz o coşku, kazandığımız zaferlerdeki sevinç, kaybettiğimiz maçlardaki hüzün, hepsi kalbimizde derin izler bırakır. Fenerbahçe'nin başarıları, sadece sahada kazandığı kupalarla ölçülmez; her kayıp, her zafer, her unutulmaz anı, bu kulübün tarihine yazılır. Çünkü Fenerbahçe, yalnızca futbolun ötesinde bir anlam taşır.

Güzel olan, her yaşta ve her dönemde Fenerbahçe’yi sevmek, ona tutunmaktır. Çocukken heyecanla beklediğimiz maçlar, gençken arkadaşlarımızla paylaştığımız zafer kutlamaları, yetişkinken yaşadığımız hüzünler ve umutlar… Hepsi Fenerbahçe’nin içinde bir araya gelir. Takımın her golü, her zaferi, her kaybı bizimle yaşar. Çünkü Fenerbahçe, bizler için bir kulüp olmanın ötesindedir; o, bir aşkın, bir hayatın, bir ömrün en değerli anıdır.

Bir başka açıdan bakıldığında, Fenerbahçe'nin sadece başarıları değil, bir camianın, bir taraftar grubunun oluşturduğu dayanışma da bu sevdanın en büyük parçalarındandır. Birlikte yaşanan zaferler, birlikte paylaşılan acılar, bu kulübün büyüklüğünü daha da derinleştirir. Fenerbahçe, sadece yeşil sahalarda değil, yaşamın her alanında var olan bir güçtür. Fenerbahçelilik, sadece maç izlemekten çok daha fazlasıdır; o bir kültürdür, bir topluluktur.

Fenerbahçe’nin en güzel yönlerinden biri, her neslin bu sevdayı bir öncekinden daha büyük bir aşkla devralmasıdır. Birçok insan için Fenerbahçe, sadece bir takım değil, bir kimliktir. O kimlik, yıllar içinde evrim geçirerek ancak hiç değişmeden bizlere miras kalır. Fenerbahçe, yedi yaşındaki bir çocuğun ilk kez sarı-lacivert formayı giydiği andan, 70 yaşındaki bir büyüğün “Fenerbahçe kazandı” diye attığı telefon mesajına kadar, bir ömrün her anına dokunur.

Bu yüzden Fenerbahçe’yi anlatırken, sadece futbolun ötesine geçmek gerekir. O, aynı zamanda bir hayatın, bir sevdanın adıdır. O bizim ilk aşkımız, son sevdamızdır. Ve her ne olursa olsun, Fenerbahçe’nin büyüklüğü, sadece geçmişteki başarılarla değil, geleceğe olan inancımızla da şekillenecektir. Fenerbahçe, her zaman hayatımızın en güzel destanı olmaya devam edecektir.

[clubhoops]

Gabby Williams preparing for the FIBA SuperCup 2024

[monokotiledon]

Dusan Tadic's 36th birthday celebration.

[civcivinyeri]

♡ | Vedalar ancak güzel yürekleri acıtır.

[we-love-soccer-2006]

[sinnerjannik]

fenerbahçe headers

like/reblog if you save x

- requested!!

[uniqrenders]

[alperen1emre]

Puahahahahahaajabahajamqkajahagahajahaahahqnanaba

YANGİN YERİ HEP BURJAABSHWKSNXHAMSHD BALON SAYESİNDEEE ZHWKWBDSHSBZBDB

[messicb]

Ferdi Kadioglu vs Austria | July 2, 2024.

[hallolmadiyunus]

Hayır ben Fenerbahçe tutuyorum 🥹

[kucukprensingunlugu]

Veronica, elinde telefonla kaskatı kesilmiş bir şekilde olduğu yerde sadece duruyordu. Nefes almakta güçlük çekerek elindeki telefonu düşürdü. Nick'in seslenmelerinin hiçbirisini duymuyordu. Telefonun ardından kendisi de yere düştü. Gözleri usul usul kapanırken, "Kardeşim..." diye sayıklamaya başladı.

Veronica, yirmi üç yaşındaydı. Agatha'nın ablasıydı. Kız kardeşinin sadece ablası değil hem annesi hem babasıydı da. Hayat genç yaştayken olgunlaştırmıstı onu. Geri kalan hayatını her şeyiyle kardeşine adamış, onun mutluluğu için çabalamıştı. Yaşadıkları müstakil ev miras olarak kendisine kalmıştı. Barınma problemleri yaşamadıkları için kazandığı cüzi miktar onlara yetiyordu.

Nick, Veronica'nın sevgilisiydi. On yedi yaşındayken lisede satranç kulübünde tanışmışlardı. Veronica ilk satranç maçını Nick'e karşı oynamıştı. Oyunun en başındaki tokalaşmada elleri arasında elektriklenme oluşmuş ve gülüşmüşlerdi. Nick, oyunu büyük bir farkla kazanmış ve Veronica'ya oyunu beraber analiz etmeyi teklif etmişti. Bu teklifi ettiği yerde dört ay sonra çıkma teklifinde bulunmuştu. Veronica çıkma teklifini kabul ederken "Evlilik teklifini de burda yapmak gibi bir düşüncen varsa lütfen unut çünkü hiç şansın yok." demişti. Nick, Veronica'dan bir yaş büyüktü. Hafta içi, araba tamirinde çalışıyor. Hafta sonları da sokak sanatçılığı yapıyordu. Dolu bir arkadaş çevresi ve yoğun bir hayatı vardı. Veronica'yla evlenme planlarını yapıyordu.

Şimdiyse neyle karşı karşıya olduğunu bilmeden aceleyle evden çıkmış sevdiği kadının yanına hızlıca gidiyordu. Benzin göstergesi yanıp sönerken, kararmış gözleriyle sadece gaza basıyordu. Evin önüne geldiğinde ışıkların hiçbirinin yanmadığı gördü, hızlıca kapıyı tıklattı ve "Veronica, ben geldim sevgilim." diye seslendi hiçbir ses gelmeyince kapıyı tokatlamaya başladı. Birkaç saniye sonra dayanamadı ve kapıyı kırmaya çalıştı. Kapıyı zamanında babası yapmıştı, ve olması gerekenden kat kat daha sağlamdı. Bu bilgi aklinin köşesine geldiğinde sinirle yere tükürdü ve evin köşesini döndü. Mutfaktaki arka kapıya yöneldiginde kapının aralık olduğunu gördü. Korkusuzca içeri daldı ve seslenmeye başladı. Sessizlik hakimdi ve sessizlik Nick'i geriyordu. Mutfaktan koridora doğru yöneldiginde yerdeki cam kırıklarından birisine bastığını çıkan sesle fark etti o sirsds yerde yatan Veronica'yı gördü ve cam kırıklarını umursamadan hemen yanına koştu. Nabzını kontrol ettiğinde içi rahatladı.

- Sevgilim, iyi misin?

- Aç gözünü birtanem, geldim.

Veronica, Nick'in ellerinin bedenine dokunuşunu hissetmiş gözlerini acmaya çalışmıştı.

- Nick...

- Söyle birtanem, yanındayım burdayım.

Nick, elleriyle Veronica'yı sarmıştı. Veronica'da kendini Nick'e bırakmıştı. Bedeni çok yorgun düşmüştü. Nick'in kollarını kollarıyla sardı ve uyukladı. Uyuklamasıyla birlikte "Agatha..." diye sayıklamaya başlaması bir oldu. Nick o an Agatha'yı kontrol etmesi gerektiğinin farkına vardı. Veronica için fazlasıyla endişelenmisti ve Agatha'yı unutmuştu. Önce yerde duran feneri aldı sonrasinda da Veronica'yı kucağına aldı ve yatağına doğru götürdü. Odayı kontrol ettiğinde Agatha'nın burada olmadığını gördü. Agatha neredeydi? Evin içini dolaştı fakat hiçbir şey bulamadı. Fenerin ışığı azalmaya başlamıştı, pili bitmek üzereydi. Nick elektrik kesintisi olmadığını biliyordu. Şartelleri kontrol etmek için bodrum katına indi. Şartel atmıştı... Tekrardan sartelleri eski haline getirdi ve yukariya çıkmak için döndü. Işıkların yanmasıyla birlikte feneri kapattı ve cebine atti. Merdivenlerden çıkarken yerdeki kan damlalarını gördü, henüz kurumamış oldukça tazeydi. Nick burada neler olduğunu bir an önce öğrenmek için Veronica'nın yanına çıktı.

Puslu Aynalar' Devam edecek...

Yazar: Taha Öztürk.