#Christian Oster

[thatswhywelovegermany]

The Easter Bunny / Easter Hare

In German Easter tradition, the Easter Bunny is an imaginary rabbit or hare who paints eggs at Easter and hides them in the garden. Children search for Easter eggs on the morning of Easter Sunday. The motif of the Easter Bunny has recently spread in the popular culture of Easter, also through its commercial use, and has largely replaced earlier bringers of the Easter egg.

As far as is known, the Easter Bunny was first mentioned in the dissertation of the Frankfurt doctor Johannes Richier, who received his doctorate in 1682 under the respected Heidelberg professor of medicine Georg Franck von Franckenau with his treatise "De ovis paschalibus - von Oster-Eyern". The son of the pastor Jean Richier, who had fled France for religious reasons, describes a custom in Upper Germany, the Palatinate, Alsace and neighbouring regions, as well as Westphalia, according to which an Easter Bunny lays the eggs (ova excludere) and hides them in gardens in the grass, bushes, etc., where they are eagerly searched for by children amid laughter and to the amusement of the adults (cum risu et iucunditate seniorum). He calls the Easter Bunny hiding the eggs “a fable that is told to simpletons and children” (fabula, que simplicioribus et infantibus imponunt).

According to cultural studies, the reason for the strong upswing that belief in the Easter Bunny experienced in the 19th century can be found in the industrial production of cheap beet sugar, which made the production of affordable chocolate bunnies and eggs possible in the first place.

The connection between the Christian Easter festival and the egg as a symbol has been known in various European countries since the Middle Ages at the latest, and may even date back to earlier. There is also an older interpretation of the rabbit as a symbol of resurrection since Ambrose. The diverse Christian symbolism of the rabbit found expression in many works of art in the Middle Ages, see Rabbit in art. The connection between the rabbit and the Easter egg tradition is still unclear, however, even if the fertility of rabbits in itself has a close connection to spring. The following hypotheses are often put forward:

Some early painted Easter eggs show the three-hare image, a depiction of three hares with only three ears in total, but each hare having two ears due to the "double use" of ears; this is a well-known symbol for the Holy Trinity. It is possible that this depiction may have given rise to the idea of ​​the hare as an egg supplier.

In one passage in the Bible, Psalm 104:18, older translations speak of "hares". The reason for this was the Latin translation of Proverbs 30:26, in which Jerome translated the Hebrew "schafan" (rock hyrax) as "lepusculus" (hare). Since late antiquity, this passage has been interpreted as a symbol for the weak human (hare) who seeks refuge in the rock (Christ). This interpretation established the symbolism of the hare in Christian iconography.

It is widely considered harmless to tell young children that the Easter Bunny brings eggs and sweets for Easter. Psychologists believe that this illusion stimulates the imagination and supports cognitive development. However, children's critical questions and doubts should be supported so that their belief in the Bunny eventually disappears by itself, also through interaction with other children.

The Easter Bunny was spread outside of Europe by German-speaking emigrants. It has gained a certain popularity in the USA in particular. In English, the term "Easter Bunny" predominates over the literal translation "Easter Hare", so the figure is often understood to be a rabbit.

In Australia, the "Easter Bilby" has been placed alongside the "Easter Bunny" since the 1970s. The aim is to draw attention to the endangered species of the greater burrowing bandicoot ("Bilby"), not least due to the spread of European rabbits, and to raise money for a conservation fund by selling chocolate bilbies.

[rayrex0fartemis]

Artemis Quick Facts

Some of my notes from the books and papers I've read about Artemis.

In the 2nd century at the capital of the Roman province of Asia, Ephesus, Artemis was publicly declared to be "forever the greatest of all the gods".

Her name's etymology is unknown, likely pre-Greek. Her name was popularly believed to mean "healthy", meaning she makes people feel safe and healthy.

Artemis was extremely popular goddess, one of the most popular Greco-Roman gods.

Pausanias notes: "But all cities worship Artemis of Ephesus, and individuals hold her in honor above all the gods…" (4.31.8)

Dr. Rietveld described Artemis Ephesia as an "universal goddess".

Artemis subsumed and was amalgamated with many goddesses, including Kybele, Hekate, and Isis.

She was widely seen as a compassionate and loving god, as she’s always willing to listen and respond to the needs of her people.

She was popularly seen as a goddess of protection and life.

She was famous throughout the Roman Empire for her vivid manifestations, in real life and in dreams.

Hence many sanctuaries, shrines, altars, and temples were built in her honor.

From countless thanksgiving writings she was called "Our Lady".

Her sanctuaries and temples were typically asylum sites.

She's the only Greco-Roman god with the Zodiac on her cult image.

Hence as "Queen of the Cosmos" she has transcendent powers over the cosmos, and Fate.

As Mistress Salvation, Artemis can save her people from their unfortunate fate. It's possible that through the mysteries she can give people a blessed afterlife.

The relationship between Artemis and her worshippers was a divinely directed covenant relationship, born out of genuine affection towards Artemis.

Popularly Called: Queen of the Cosmos, Heavenly Queen, Savior, Our Lady, Mistress Salvation, and Fate Goddess.

Thank you for reading, I hope you enjoy this and learned something new about Artemis.

Sources:

James Rietveld’s “Artemis of the Ephesians”

Mary Gabrielle Galvin "BIOΣ ~ APTEMIΣ"

Richard Oster’s “The Ephesian Artemis as an Opponent of Early Christianity”

Margaret C. Mowczko’s “The Regalia of Artemis”

Paschidis' "Artemis Ephesia and Herakles"

Chaniotis' "Megatheism"

[nils-elmark]

Tiden lever i bedste velgående på Ertholmene

Ertholmene er Danmark uden for kategori. Det er en håndfuld små klippeøer og skær, som ikke ligner noget andet, man ser andre steder i landet. Det er vor eneste skærgård. Yderst er Østerskær - Oster Skiær - som er landets østligste punkt, hvor solen står op 28 minutter før, der gør i Blåvand.

Når man går i land fra færgen fra Gudhjem, træder man lige ind i Danmarkshistorien. I 1684 besluttede Christian den 5. at der skulle etableres et fæstningsanlæg, som skulle holde svenskerne i skak - det gav automatisk navnet til den største af øerne. Hans søn, besluttede at udbygge fæstningen på naboøen - så fik den navnet Frederiksø.

De to øer er forbundet en bro og har begge nogle imponerende fæstningsanlæg med metertykke skanser bygget af tilhuggede granitsten. Det har været et gigantisk projekt, som har kostet liv og helbred for de straffefanger, som blev sat til at bygge dem.

Øerne administreres af Forsvarsministeriet og militæret har sat sit spor på øen. Den er reelt en kasserne og de gule huse omkring den eneste gade - Gaden - ligner husene i Nyboder og naturen er uberørt af menneskehånd. Vi skulle overlade genopretningen af vor natur og kultur til Forsvaret. De sætter pris på landets historie og lader naturen passe sig selv. Noget af Danmarks mest frodige natur er de militære øvelsesterræner. På Ertsholmene er også en koloni af sæler, som vi i øvrigt ikke så noget til.

Vi stopper op foran en sten i en af de eventyrlige bastioner - der er mejslet en tekst ind i stenen; budskabet er mere holdbart end en blogupdate men sværere at læse:

»Igiennem Guds hjelperige Haand er dette arbejde kommen udi Stand Wed Hr. Capt. Mathias Wihelm Tax. Lieut. Tyge Fredrik Stibolt. Lieut. Gregorius Højborne Sehested. Lieut. Christian West. Werckpase Herman Bahne Wolfzæhn, Skipper Peder Larsen. Bornholm anno MDCCXXXV.«

Teksten er altså fra 1735 og refererer til restaurerings - og udbygningsarbejde, som blev foretaget under Frederik den 5. Hvem der end fik det skrevet, turde ikke at tage hele æren; noget gik til Gud og noget til skipperen, som sejlede dem frem og tilbage til øerne.

Lidt sjovt, kaptajn Mathias Wihelm Tax, der havde det overordnede ansvar for byggearbejdet, var blevet hentet fra Helsingør, hvor han arbejdede med at skabe Kronborgs skanser ud mod Øresund. Og når jeg sammenligner, de store kampestens-konstruktioner i Helsingør, hvor jeg har gået tusindvis af gange, kan jeg se, at det er samme mand, som har været på spil.

Ofte skriver folk, at tiden står stille, når man kommer til Christiansø og Frederiksø - men det er helt forkert. Fordi man ikke har bygget på øen i århundreder, er det ikke det samme som, at tiden står stille. Tværtimod. Når man tager til Ertsholmene, bringer man sin egen tid med over til øerne, hvor den bliver sat i et 250 årigt perspektiv; ja mere end det, klipperne er skuret glatte af den seneste istid for 18.000 år siden; hold det op mod den nuværende klimakrise, har du ægte tid i bevægelse.

Næh, tiden på Ertsholmene har det strålende, og som der står på servietten fra Christiansø Gæstgiveri, hvor vi spiser Ruth's lokale sild: "Vi er ikke isolerede. Vi lever en pragtfuld tilværelse, som du godt kan misunde os"

[lyndsyslnmrrsn]

Books I Read in 2023.

Spare by Prince Harry (audiobook)

The Nineties: A Book by Chuck Klosterman

How the Bible Actually Works by Peter Enns (audiobook)

The Stranger Beside Me: The Shocking Inside Story of Serial Killer Ted Bundy by Ann Rule (audiobook)

A Promised Land by Barack Obama

Into Thin Air: A Personal Account of the Mt. Everest Disaster by Jon Krakauer (audiobook)

Witchcraft in Colonial Virginia by Carson O. Hudson, Jr.

Atomic Habits by James Clear (audiobook)

Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers by Mary Roach (audiobook)

Testimony: Inside the Evangelical Movement that Failed a Generation by Jon Ward (audiobook)

Trailed: One Woman’s Quest to Solve the Shenandoah Murders by Kathryn Miles (audiobook)

The Cold Vanish: Seeking the Missing in North America’s Wildlands by Jon Bellman (audiobook)

Our First Civil War: Patriots and Loyalists in the American Revolution by H.W. Brands

What the Dead Know: Learning About Life as a New York City Death Investigator by Barbara Butcher (audiobook)

Is It Hot In Here?: Or Am I Suffering for All Eternity for the Sins I Committed On Earth? by Zach Zimmerman

Trail of the Lost: The Relentless Search to Bring Home the Missing Hikers of the Pacific Crest Trail by Andrea Lankford (audiobook)

American Idolatry: How Christian Nationalism Betrays the Gospel and Threatens the Church by Andrew L. Whitehead

Lay Them to Rest: On the Road with the Cold Case Investigators Who Identify the Nameless by Laurah Norton (audiobook)

Green River, Running Red: The Real Story of the Green River Killer - America's Deadliest Serial Murderer by Ann Rule (audiobook)

Expecting Better: Why the Conventional Pregnancy Wisdom Is Wrong - and What You Really Need to Know by Emily Oster

[dealgemeneverwarring]

De Algemene Verwarring #86 - 13 February 2023

The eighty-sixth episode of De Algemene Verwarring was broadcast on Monday February 13, 2023, and you can listen to it by clicking on the link below that will take you directly to the Mixcloud page:

https://www.mixcloud.com/MedialabKortrijk/de-algemene-verwarring-86-13-februari-2023/

Pictured below is Christophe Clébard, synth punk nudist, enfant terrible, Brussels-based Italian, dancer, performer, singer. He’s been on the decks already a few times at De Algemene Verwarring, and it all started with his explosive performance at the Knotwilg festival 2019. He has recently released a new album, I will be playing a track from that one next time because it had just arrived at time of episode 86 and I hadn’t heard it yet. So I’m playing a track from his previous album “Honte”. Christophe Clébard is playing on February 24 at our first De Algemene Verwarring event that we are hosting at The Pit’s here in Kortrijk. Ignatz & De Stervende Honden will also play and I will be deejaying some records for you to dance to, that is, if I don’t suffer too much from recent back pain that is seriously killing me right now. So, I hope to see all of you there. Anyway, more music in this episode comes from Nubs, The Hunches, The Christian Family, Utopie, Plus Instruments, Théorème, Islaja, Sage Alyte and more. And beneath the photo you can find the playlist for this show. Enjoy!

Playlist:

Nubs: Job (7” “Job/Banana”, reissue in Munster Records, 2021, originally released in 1980 on Businessmen Records)

The Hunches: Ate My Teeth (LP “Exit Dreams” on In The Red Records, 2009)

The Christian Family: Who’s Gonna Catch Me (LP “The Raw And Primitive Sound Of The Christian Family” on Voodoo Rhythm Records, 2022)

The Wrong Society: I Really Don’t Care (7” Tell Me You’ll Be Mine” on Market Square Records, 2018)

Vintage Crop: The Duke (LP “Kibitzer” on Upset The Rhythm, 2022)

Hüsker Dü: Hardly Getting Over It (CD “Candy Apple Grey” on Warner Bros, 1987)

Tramhaus: Make It Happen (12” “Rotterdam” on Subroutine Records, 2022)

Utopie: Mauvais Sort (EP “Seconde Figure” on Lada, Dans Le Vide, Don’t Trust The Hype, Les Choeurs De l’Ennui & Symphony Of Destruction, 2022)

Echo & The Bunnymen: Heads Will Roll (LP “Porcupine” on Korova, 1983)

Plus Instruments: Things (LP “Februari - April ’81” reissue on Domani Sounds, 2022, originally released in 1981 on Kremlin Records)

Théorème: L’Enfer Définitif (LP “Les Artisans” on Maple Death Records, 2021)

Christophe Clébard: Les Yeux Noirs (LP “Honte” on Les Albums Claus & Knotwilg Records, 2019)

Ignatz: Rebound From The Cliff (CD “Ignatz” on Kraak Records, 2005)

Organ Of Corti: Malleus (7” “Incus/ Malleus” on Dead Mind Records, 2022)

Islaja: Sata Naakkaa Sitten (CD “Meritie” on Fonal Records, 2004)

Astrid Oster Mortensen: Kunne Vi Være Lidt Mindre Skrøbelige (LP “Skærgårdslyd” on Discreet Music, 2022)

Sage Alyte: Effigie de personne, Figure de dragon (LP “Paume de pierre” on Vlek, 2021)

[professeur-stump]

Recherches de bases

845.  Le chevalier qui cherchait ses chaussettes, Christian Oster (Christian Oster, Pascal Lemaître, Le chevalier qui cherchait ses chaussettes) (L'école des loisirs, 2007)

846.  Promenade avec un lapin, Christian Oster, Frédéric Stehr (Christian Oster, Frédéric Stehr, Promenade avec un lapin) (L'école des loisirs, 2010)

[murs]

ENFIN VENDREDI

[magica-pseudoacademica]

Interpreted as the cause of the fall of humanity from a state of perfection, as the temptress, as the impetus for the loss of paradise, as evil incarnate, Eve serves as the defining figure for all women in Christian history, replaced only in part by another oppressive female figure, the Virgin Mary. The Gnostic Eve, on the other hand, exists as the primary and first instructor, she appears as luminous, and gives the gift of light to humanity. No longer an embodied creature to be loathed and feared, woman carries the light of salvation within herself.

Laura Hobgood-Oster, “Another Eve: A Case Study in the Earliest Manifestations of Christian Esotericism” (1999) in Esoterica 1:48-60.

[modernwitnesses]

Seven Days of Gratitude: Day 7

SHINING LIGHT DAY 7: CHRISTIAN INNOVATION

By: Gabriela Yareliz Gonzalez, Editor of Modern Witnesses

Hi friends,

It’s our last theme day of gratitude for 2019. I pray this has been inspiring for you, and that you have shared in this experience with us. It has been such a fun community experience both here and on Instagram, where so many of you have shared. I am so moved that you would do this with…

[husk-ephemera]

undefined

~SLIDES~ One of the best feelings in skating is existing on the knife edge between control, and lack of it. It's also where style manifests most truly as well.

[les-portes-du-sud]

Puis je l'ai regardée encore et j'ai vu au sens de voir que c'était une femme de mon âge. Ça me changeait. Elle portait une fatigue intéressante sur le visage. J'aime bien la fatigue chez les femmes. Je l'ai trouvée intéressante et grave.

Christian Oster

[juicemagazine]

JUICE MAG #78 features Tom Groholski on the cover, photo by Henry Ford, and features interviews with: Lizzie Armanto, Greyson Fletcher, AJ Nelson, Pedro Delfino, Elijah Berle, Andy Anderson, Chris Pastras, Patrick Truitt, Penelope Houston, Dave Alvin and Full Circle Full Pipe Skateboarding Photos of Grant Taylor, Kevin Kowalski, Cody Lockwood, Ronnie Sandoval, John “Tex” Gibson, Craig Johnson, Dan Wilkes, Geoff Rowley, Noa Marchetti, Giuseppe “Gipsy” Taccori, Paolo Tufoni, Daan Van Der Linden, Madars Apse, Melvin Abdou Salam, Phil Zwijsen, Crazy Kyle, Curren Caples, Daewon Song, Josh Borden, Christian Hosoi, Jamie Quaintance, Rick Charnoski, Mickey O’Keefe, Jesse Martinez, Josh Landau, Bennett Harada, Paul “Dicky” Davis, Ale Cesana, Adam Hopkins, Mark “Trawler” Lawer, Sam Stuart, Sam Partaix, Chris Cab, Simon Sac Reynolds, Axel “Pudi” Gorger, Youness Amrani, David Pang, Max Barrera, Dan Luciani, Allen Guimond, George Wilson, Steve Olson, Scott Oster, Kenny King, Rick Blackhart, Mike Folmer, Tim Galvin, Keith Stephenson, David Hackett, Jay Adams, Steve Pingleton, John Pingleton, Ron Theobald, Laura Thornhill, Mike Muir, Larry Mead, Jerry Valdez, Steve Alba, John Worthington, Steve Brockway, Rick Riffle, Joey Vela, Pat Black, Scott Hostert, Barry Roach, Indy Alba, Nic Rivera, Mario Thornton, Khidhar Geban, Alex Asher, Caleb Nicholls, Jay Vasconcellos, Henrique Imperiano, Alexandre Dota, Ryan Faust, Marco Morelli, Joel Webb, Pierre Jambe, Bruno, Jeremy Butterworth, Blake Convey, Barry Strachan, Johnno Hardy, Chany Lagueux, Frederique Luyet, Dan Brueton, Jean Terrisse, Kid Caviar, Tye Donnelly, Freddie De Sota, Rob Maushund, Klara Kemoade, Pat Bareis, Bill Billing, Aaron Astorga, Arab Groff, Dan McCabe, Angel Guedez, Chris Jatoft, BJ Morrill, Ryan Schmalz, Timmo Jak, Bryan Pennington, Dave Warne, Elle Warne, Cole Graves, Ollie Graves, Tristan Graves, Spencer Graves, Shane Carrick, Hugo Liard, Luke Macfee, Justin Stevenson, Chris Freeman, Jason Park, Kenny Mollica, Kelly Lynn, Ed Peck, Shawn Coffman, Nate Perkins, Frank Richardson, Phoebe Bostwick and Curtis Hsiang. #skate @juicemagazine 🙏 https://www.instagram.com/juicemagazine/p/CYg9VOOll5a/?utm_medium=tumblr

[americangodstalk]

How do you think Easter and Media met? (Tv show or book). Like, how do you think Media approached her with the offer?

Well in the book they never met so that’s solved Xp

For the television show... Well I guess Easter probably met with Media around the time the United-States declared Easter a federal and/or state holiday. 

Another element to be considered is maybe when the Easter Parades became more prevalent and prominent (they are really something extremely American). It was resisted by traditionalist despite its religious undertones (because it was deemed not Christian enough). From my sources, the parades really began to be accepted and to become a huge fashion show in the 1880s - becoming an official part of some town calendars (like New York) in 1890s. 

Media said “we practically invented brunch”, and brunch was popularized in the United-States in the 1930s. Also, Media’s character for Easter is based on the 1948 Easter Parade movie - since the deal between Easter and Media was about popularizing her holiday, we should also take a look at what major media covered the celebration. Before these movies you had “Easter Yeggs” in 1947, “The Egg Cracker Suit” of 1943, “Funny Little Bunnies” of 1934. 

A third element to be taken into account is when exactly Ostara came to the United-States... it is quite important to look here at the origin of the Easter Bunny figure (since the Easter Bunny is actually her, or rather her sacred animal). This idea actually appeared in the 18th century, as an “egg-giving hare”, it was brought by the German Protestants (Pennsylvania Dutch) and named “Osterhase” (literaly the Hare of Oster/Ostara/Eostre). 

All that being said, I have to admit I do not know enough the story of Easter in the United-States to give you some precise pin-point. But if you can identify when Easter became popularized as a non-Christian holiday, or rather when the non-Christian elements of the celebration started to become very popular, as well as when exactly Easter became prevalent in media, then you get the date of their meeting and deal. 

But how did they met? Mystery. I guess Media went to Easter - it seems the New Gods all went to the Old Ones they chose to offer them deals. We saw TB went to see Bilquis. Vulcan and Argus also speak as if they were offered their deals. 

[girlactionfigure]

Resisting Hitler from Within

He planted a bomb on the Fuhrer's plane

Hans Dohnanyi was a German attorney and resistance fighter who saved Jews and plotted to assassinate Hitler while working as a high-level advisor in the Nazi regime’s Ministry of Justice.

Hans was born in Vienna in 1902 to Hungarian immigrants who were well-known musicians: his father was a composer and his mother was a concert pianist. Hans grew up in Berlin after his parents’ divorce and went to school with the Bonhoeffer brothers, Dietrich and Klaus, members of a prominent family of intellectuals and Christian theologians. Hans and the Bonhoeffers became close, lifelong friends. Hans studied law in Berlin from 1920 to 1924, and after graduating he passed the bar exam and started working as a lawyer at the Hamburg Senate. He married Christel Bonhoeffer, his friends’ sister, in 1925.

Hans became a prosecutor at the Reich Ministry of Justice in 1929, and within a few years was promoted to high-level government advisor. After Hitler came into power in the early 1930’s, Hans continued working in government, becoming advisor to Hitler’s Minister of Justice, Frank Gurtner. In this role, Hans had high-level security clearance, and interacted with top Nazis including Hitler, Goebbels, Himmler and Goring.

The year 1934 was a turning point for Hans. The “Night of the Long Knives” was a bloody purge of Nazi officials believed to threaten Hitler’s power. Eighty-five people are known to have been murdered on Hitler’s orders, and historians estimate the death toll was much higher. More than a thousand perceived political opponents were arrested and many disappeared. The murders were committed extrajudicially, without trial or sentence. At this point, Hans’ eyes were opened to the dangerous immorality of the Nazi regime, and he refused to stand idly by. Hans’ first act of resistance was openly opposing Nazi racial policies, which led Martin Bormann, Hitler’s private secretary and right-hand man, to demote him to a position with less prestige and access to sensitive information.

Hans continued working for the Nazi regime so that he could compile evidence of their egregious human rights abuses. Meanwhile, he connected with other important government and military officials who also opposed Hitler, such as Hans Oster, a general in the Wehrmacht (German army) who was the head of counterintelligence.

In 1942, Hans Dohnanyi arranged for two Jewish lawyers from Berlin, Friedrich Arnold and Julius Fliess, to flee Germany and find safety in Switzerland. Hans forged documents and called in favors from his contacts within Hitler’s own government to save the lives of Arnold, Fliess, and their extended families – thirteen people in total. Hans traveled to Switzerland to make sure the Jewish families were allowed in, and he also provided them with money to support themselves.

Meanwhile, a coup was brewing against Hitler, organized by German army officer Henning von Tresckow. Hans joined those plotting Hitler’s assassination, and he played a crucial role in the scheme. In February 1943, Hans planted a bomb aboard Hitler’s plane while the Fuhrer was visiting the Russian front. Unfortunately, for unknown reasons the bomb failed to go off. The Gestapo never suspected Hans of being involved in the assassination plot, but they were suspicious of his activities and thought he might be helping Jews. On April 5, 1943, Hans Dohnanyi was arrested by the Gestapo on charges of foreign currency violations for transferring funds from Germany to a Swiss bank to help the Jews he’d saved.

The judge, Karl Sack, was a member of the anti-Nazi resistance himself, and he repeatedly delayed Hans’ trial to buy some time. However, in 1944 Hans was sent to Sachsenhausen, a concentration camp for political prisoners. While he was there, the Gestapo discovered that he’d been involved in another failed plot to assassinate Hitler, the 20 July Plot. They found some documents implicating Hans, and accused him of being the “spiritual head of the conspiracy.”

Hans was tried before a kangaroo court, and on Hitler’s direct orders he was sentenced to death. On April 8, 1945, Hans Dohnanyi was strangled with a piece of piano wire. His longtime friends, Dietrich and Klaus Bonhoeffer, were also executed that day for their involvement in the assassination plot. Exactly one month later, Germany surrendered and the war in Europe came to an end.

In 2003, Israeli Holocaust memorial Yad Vashem honored Hans Dohnanyi as Righteous Among the Nations for saving the Arnold and Fliess families, at great risk to his own life.

For rescuing thirteen Jews from certain death, and for his involvement in two plots to assassinate Hitler which led to his own execution, we honor Hans Dohnanyi as this week’s Thursday Hero.

Accidental Talmudist

[silverliningsrpg]

I. CHARACTER BASICS.

FULL NAME: Ángel Emmerson.

GENDER & PRONOUNS: Cis Male & He/Him.

DATE OF BIRTH & AGE: May 30th, 1987 (33).

ZODIAC SIGN: Gemini.

HOMETOWN: Amory, New York.

CURRENT LOCATION: Beatrice’s Landing.

OCCUPATION: Owner of Pa’Lante Wellness Center.

HOW LONG THEY HAVE BEEN IN AMORY? Native — Most of his life.

FACECLAIM: Josh Segarra.

II. BIOGRAPHY.

TRIGGER WARNINGS: Foster care, abuse, abandonment, violence, pregnancy.

All Angel has ever known about life is that it will never work out the way you plan but it will always be okay. Born Àngel Christian Ayala, his life began with rejection when his biological parents left him on the steps of a church when he was six months old. When he was old enough to understand he was told that his parents had died soon after his arrival at the church. He spent the first six years of his life in foster care pretty aware that where he was, wasn’t really a happy and loving place. He just figured that’s how most people grew up until he started going to school and realized that most people had parents. And then he had a pair of his own when he met Jan and Dawn Emmerson. He didn’t even know that people could have two moms and he was sure they were joking when they said they wanted to adopt him. But sure enough by his 7th birthday he had his own room in a nice house in Amory with a backyard and two moms who loved him so much he was pretty floored by it. 

For the first couple of years he couldn’t shake his fears, always thinking that something would happen and they would realize he wasn’t worth a home or that they’d get tired of him. But every year proved him wrong and he learned to settle down, especially as he got more and more siblings and suddenly his lonely life had turned into a literal dream. Whatever anger he held onto for the first six years of his life he channeled into sports. He played hockey and lacrosse and often joined Dawn in her wellness work. That led to him finding a pretty consistent love for yoga and mediation which are now a part of his everyday life. The Emmerson’s also have family yoga which his siblings have a varied reaction to but he loves anything that includes time with his family. 

Academics were never his strong suit but with the help of his family and his friends he was able to graduate and keep up with his athletic career. He received a scholarship to play lacrosse at UNC Chapel Hill where he majored in Exercise and Sports Science and minored in Latin American studies. Upon graduation, he was drafted to the Dalla Rattles where he played two years before playing out the rest of his professional lacrosse career for the New York Lizards. 

Ángel loved the benefit of playing for the Lizards since he’d just have to take a good hour and a half car ride to get home to Amory. When he wasn’t traveling for games or in Long Island for practice, he was at home in Amory, eventually buying a house in Beatrice’s Landing only a few minutes from his childhood home. His time playing for the Lizards was eventful to say the least. A bit of a party and play boy, he enjoyed the luxury of being close to New York City, not a stranger to the nightlife. He even got the chance to reconnect with his high school best friend and lowkey crush, Blake while she was living in New York City and playing professional soccer. But when one of their many hookups led to a pregnancy scare, their tight bond started to waver a bit, especially when he realized just how much he wanted kids. 

That wish would be granted a bit of time later when he met Nurse Candice Riley during a hospital visit after dislocating his shoulder in a matchup against his former team the Rattlers. Candice was like a breath of fresh air and though it started as a casual fling, he came to care about her and her son Ayden deeply. He found that his relationship with her felt like a missing piece, especially when he got to spend some off days taking care of Ayden when Candice had long shifts at work. A few months into their friendship and casual hooking up, Candice found out she was pregnant, a shock to both of them but an ultimately welcome one. When Candice was officially six months pregnant, Ángel announced his retirement and moved back home to Amory for good, bringing Candice, Ayden and soon to be born Jaden with him. Although Candice and Ángel absolutely adored each other, they both knew that they weren’t totally in love so they agreed to co-parent after he legally adopted Ayden as his own. 

Now the father of two, Ayden, currently five years old and Jaden, four years old, Ángel couldn’t imagine a better outcome, falling into the role of dad as if it was always meant for him. Three years ago he officially opened the Pa’lante Wellness Center in Amory Village that serves as a gym, yoga studio, pool and various services for youth and those wishing to re-enter the workforce at various stages of his life. The center is truly a dream fulfilled and he can often be found in the center’s lobby greeting folks or leading a group of youth towards their sessions that day whether it be for college readiness or building confidence. 

Ángel is an Amory native through and through, the kind of guy who knows everybody and makes sure to check in at least twice a week on all the people he cares about. He’s very much involved with the Amory community, especially the youth since he’s passionate about giving them chances he didn’t always have as a kid. He can usually be found with a big grin on his face and his booming voice can fill up any room. He’s had his fair share of ups and downs, including a year ago when he found out his biological parents were very much alive. But even with the more difficult times, he’s a big believer in leaning on his family, his community and no longer letting his anger be the driving force of his life.

III. PERSONALITY TRAITS.

POSITIVE TRAITS: Loyal, Energetic, Hard-Working.

NEGATIVE TRAITS: Reckless, Pushy, Evasive.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Mijn grote appartement’ van Christian Oster: een perfect geslaagde mislukking

Het is eerder zeldzaam dat de wervende zinnen op de achterflap – bedoeld om de potentiële lezer tot aankoop te verleiden – effectief ook de waarheid vertellen. Soms koop je dan een kat in een zak. Dat is anders bij Mijn grote appartement van Christian Oster (1949). Want daar staat achterop te lezen: ‘Al in de openingszinnen van het boek is fijntjes duidelijk dat dit geen gewone roman is.’

Het gevoel dat dit geen roman is als een ander overvalt de lezer inderdaad al meteen vanaf de eerste zinnen:

Mijn naam is Gavarin en ik wil graag iets zeggen. Toen ik op een avond thuiskwam, bleef ik voor mijn deur staan. Strikt genomen was het niet mijn deur. Het glazen exemplaar deed niet méér dan de hal afsluiten in het pand waar ik woonde.

Deze badinerende, nauwkeurig beschrijvende en spreektalige stijl is typerend voor Oster. Door sommige beweringen, beschrijvingen of situaties letterlijk te nemen en tot op het bot te beschrijven, loodst hij zijn lezers op subtiele wijze zijn absurdistisch universum binnen.

Oster

Christian Oster, een literaire duizendpoot die op achtentwintig jaar tijd achttien romans schreef, is in Frankrijk een gerespecteerd en gevierd auteur. Midden jaren tachtig debuteerde hij door op korte tijd drie polars in de reeks ‘Engrenage’ te publiceren bij de populaire uitgeverij Fleuves Noires (tegenwoordig kortweg Fleuve). Voor uitgeverij L’école des loisirs schreef hij vanaf 1998 meer dan twintig kinderboeken, die allemaal als zoete broodjes verkopen, erg grappige titels hebben én ook voor volwassen lezers een heuse traktatie zijn door het steeds vindingrijke spel met het sprookjesgenre. In 1989 debuteerde Oster als romancier met Volley-ball bij het gerenommeerde Les Éditions de Minuit.

Oster publiceerde in totaal veertien romans bij Minuit. Een daarvan, Une femme de ménage, werd in 2002 – nogal middelmatig – verfilmd door Claude Berri, maar het absolute hoogtepunt uit zijn Minuit-periode was ongetwijfeld de Prix Médicis die hij met Mon grand appartement won in 1999. Sinds Rouler uit 2011 verschijnen Osters boeken bij Éditions de l’Olivier, waaronder ook zijn recentste roman La vie automatique (2017).

Hoe zit het met de receptie van zijn werk in ons taalgebied? Osters debuutroman Volleybal werd in 1990 vertaald door Henne van der Kooy voor Van Gennep. Pas in 2014 verschenen er andere vertalingen van Osters werk. Toen vertaalde Kiki Coumans In de trein voor uitgeverij Vleugels/Studio 3005. Diezelfde uitgever en vertaalster (dit keer samen met Katrien Vandenberghe) leveren nu, achttien jaar na de oorspronkelijke publicatiedatum, een prima vertaling af van wat wellicht Osters bekendste werk is: Mijn grote appartement.

Sleutelroman

Oster stelde in een interview dat al zijn romans ‘romans de route’ zijn. Net als In de trein zit Mijn grote appartement boordevol verplaatsingen, dynamiek en beweging, en in beide romans speelt een tas een centrale rol. Nochtans begint Mijn grote appartement met een impasse. Het hoofdpersonage Gavarin staat voor de deur van zijn eigen appartement omdat hij zijn sleutels kwijt is. Of juister, zijn sleutels zitten in zijn tas en die is hij ‘vergeten, ergens’, hoewel hij er een nauwe en bijzondere band mee heeft:

Die tas was een deel van mezelf geworden. Bij gebrek aan een completere zelfdefinitie is het zelfs niet overdreven te stellen dat ook het omgekeerde waar was en ik een deel van mijn tas was geworden. Kortom, dat ik volgens mij geheel in mijn tas besloten lag.

Dat hij niet meer binnen kan is slechts het begin van een hoop ellende die Gavarin zal overkomen. Hij schildert zichzelf graag af als een kneusje, voortdurend hengelend naar de sympathie en het medeleven van de lezer:

Want dat is weer een andere kant van de zaak, ik was bang te vallen. Ik verwachtte dat ik zou vallen. Ik viel in feite al. Het ergste verwachten, iets ergers dan onderuitgaan, en intussen op je gezicht gaan, dat was zo’n beetje mijn visie op het leven.

Een beetje verder klinkt het: ‘Droefheid was mijn habitat’. Die ontboezeming is niet onterecht, want behalve zijn tas en zijn sleutels is Gavarin namelijk ook zijn werk kwijt. Bovendien geeft Anne Lebedel, de vriendin met wie hij sinds kort samenwoont in het grote appartement, niet thuis en lijkt ze met de noorderzon vertrokken. Gavarin worstelt met de gedachte dat Anne misschien een briefje in zijn tas heeft gestopt, wat hij uiteindelijk een voordeel bij een nadeel vindt en een ‘geslaagde mislukking’ noemt:

Mijn tas, niet de leegte in mijn tas, maar wel de afwezigheid van mijn tas, dacht ik bij mezelf, zou weleens een verklaring kunnen zijn voor Annes stilte over haar eigen afwezigheid […] Omdat ze vanochtend voor ik vertrok naar mijn werk, de plaats van mijn werk, een briefje in die tas kan hebben gestopt. Een verklarend briefje. Meer bepaald een afscheidsbriefje. Dat zou pas ideaal zijn. De perfect geslaagde mislukking.

Vanuit een telefooncel belt Gavarin naar zijn antwoordapparaat, maar er is geen enkele boodschap. Hij gaat dan maar naar de kapper (‘Ik wilde een ander hoofd’) en neemt zijn intrek in het eerste het beste hotel. Wanneer hij van daaruit opnieuw naar huis belt, is er een boodschap van Marge, een geliefde van tien jaar geleden. Nadat hij in een poging om zichzelf te sussen een nieuwe tas koopt, belt hij Marge terug en spreekt met haar af in het zwembad.

In het zwembad komt het verhaal in een stroomversnelling terecht en neemt een onverwachte wending; een techniek waar doorgewinterde Oster-lezers niet meer van schrikken. Na een hilarische omkleedbeurt in de te kleine hokjes treedt Gavarin het bad binnen en wacht hij op Marge. Wanneer hij oog in oog met haar staat, herkent ze hem niet en besluit hij haar te ontwijken. In het bad maakt hij kennis met de hoogzwangere Flore, wier glimlach hem doet ‘besluiten’ verliefd op haar te worden:

Men begrijpt wel dat dat moment, toen ik die vrouw ontdekte, toen ikzelf voor haar ogen verscheen, en, naar mijn indruk, al in haar leven, men begrijpt dus dat de ontdekking van deze vrouw, van wie de buik met de weergaloosheid van iedere triomf alle andere buiken wegvaagde, voor mij een beslissende stap betekende.

Eenmaal uit het bad vertelt Flore dat ze de volgende dag (met de trein) naar haar broer Jean in de Corrèze reist om daar te bevallen. Gavarin heeft niets te verliezen en stelt voor haar te vergezellen. Hij bekent de lezers dat hij een groot appartement had (of heeft, naargelang hoe u het bekijkt) juist omdat hij altijd al kinderen had gewild. In een van de meest memorabele scènes uit de roman assisteert Gavarin Flore in het ziekenhuis bij de geboorte van een dochter, Maude. Gavarin laat aan iedereen die het horen wil doorschijnen dat hij de vader is. Na de bevalling logeert hij bij Jean, die de beheerder is van een grot waarin hij rondleidingen voor toeristen voorziet. Een van de gidsen komt niet opdagen en Jean neemt Gavarin in dienst. Hij krijgt de sleutels tot de poort die de grot afsluit. En zo heeft Gavarin dan toch, eindelijk, sleutels in de hand.

Gavarin vs. Gagarin

Vlak voor de bevalling heeft Gavarin volgend gesprek met Flore:

Goed, zei ik. Dan zal ik u een verhaaltje vertellen. Het is niet grappig. O nee, zei ze, alstublieft niet! Goed, zei ik. Waar gaat het over? Ze had haar hoofd weer naar me toe gedraaid. Het is het verhaal van een man met een tas, begon ik. En weet u wat? Er zat niets in zijn tas.  Dat is geen verhaaltje, zei Flore. Bovendien komt het me bekend voor.  Het is misschien geen verhaaltje, zei ik, maar het is wel mijn tas. En wilt u weten hoe het verdergaat?

De hechte band die Gavarin heeft met zijn tas gaat de hele roman mee. Het is een overduidelijke metafoor voor zijn lege en hopeloze bestaan. Aangezien zijn sleutels in de tas zitten, staat hij machteloos voor de deur die hem de toegang tot een mogelijk meer rooskleurige toekomst ontzegt. Pas wanneer hij de rol van vader en geliefde opneemt, krijgt zijn leven inhoud en neemt het belang van de tas af. Niet toevallig krijgt hij pas helemaal op het einde de sleutels tot Jeans grot: voor het leefbaarder alternatief van zijn ‘grote appartement’ krijgt hij wél de mogelijkheid om binnen te treden, door zijn eigen toedoen en daadkracht.

Gavarin is een typische Oster-held. Een zonderling, een eenzaat, ten prooi aan hopeloosheid, een windmolenstrijder, een luchtfietser. Na de bevalling van Flore, wanneer Gavarin de navelstreng heeft doorgeknipt, zegt de verloskundige dat ze hem niet meer direct nodig heeft. Gavarins spontane antwoord heeft meer dan één betekenis:

Ik ook niet. Ik had mezelf ook niet meer nodig. Alleen een stoel. En de anderen.

Gavarins vrijwillig gekozen vaderschap geeft een nieuw elan aan zijn leven, het geeft zijn bestaan een tweede adem. Hij lijkt zichzelf – uiteindelijk – dan tóch nodig te hebben, om te functioneren samen mét de anderen. Tot voor de geboorte van Maude is hij doortrokken van een innemende knulligheid die aan Monsieur Hulotdoet denken, met het enige verschil dat Gavarin een kletskous is en Tati’s personage geen woord zegt. Vanaf de eerste pagina’s is het duidelijk dat er iets schort aan Gavarin, dat er een hoek af is. Hij is maanziek, een onvervalste Pierrot lunaire, een trieste clown van de moderniteit, een Hulot van vandaag. Gavarin moet zich even eenzaam voelen als Joeri Gagarin, de eerste mens in de ruimte, zich gevoeld moet hebben toen die als enige bemanningslid met de Vostok gedurende honderdacht minuten in de ruimte rondzweefde. Dat de namen Gagarin en Gavarin maar een letter verschillen is dan ook geen toeval.

Het is interessant om weten dat in het oorspronkelijke Frans Gavarins naam met een extra ‘e’ op het einde wordt geschreven. Ik brak er mijn hoofd over waarom de vertaalsters kozen voor Gavarin, zonder ‘e’ achteraan dus. Ik ging te rade bij een van de vertaalsters, Kiki Coumans. De verklaring brengt ons terug bij onze Russische kosmonaut, zo deed Coumans mij uit de doeken. In het Frans weet de lezer al vanaf de tweede zin dat het om een man gaat (‘je me suis arrêté devant ma porte’), maar in het Nederlands helemaal niet. ‘Gavarine’ klinkt bovendien vrij vrouwelijk. De vertaalsters hebben deze kwestie aan de auteur voorgelegd en die vond het compromis ‘Gavarin’ een uitstekend idee. Zolang de naam geleek op die van de Russische ruimtevaarder zag Oster geen probleem. In het Frans wordt Joeri Gagarin als ‘Youri Gagarine’ getranscribeerd, vandaar ‘Gavarine’ in de originele tekst. In het Nederlands wordt dat simpelweg ‘Joeri Gagarin’ en dus ‘Luc Gavarin’. De elegante oplossing Gavarin spreekt alleen maar in het voordeel van een vertaling die het zwierige Frans van Oster nauwkeurig en trouw aan het origineel weergeeft.

Want, zoveel is zeker, Oster vertalen blijft een uitdaging, hoe eenvoudig de zinnen er op het eerste gezicht ook mogen uitzien. De grote kracht van deze roman is dan ook de originele taal. Osters taalwetten hebben een geheel eigen logica. Vanaf de openingszinnen krijg je het gevoel heel nauw betrokken te zijn bij de vertelling. Gavarin wil de lezer direct aanspreken, deelgenoot maken van zijn lot. Zinnen met een dubbele bodem – die mogelijk misverstaan zouden kunnen worden – voorziet hij steevast van een verantwoording of meer uitleg, zodat de lezer het verhaal krijgt zoals het ‘strikt genomen’ werkelijk is gebeurd. Soms is Gavarin heel breedvoerig en verliest hij zich in ellenlange beschouwingen die steeds op een sisser aflopen of zichzelf op de staart trappen, maar nooit vervelen. Als ik-verteller spreekt Gavarin de lezer hier en daar ook rechtstreeks aan. Tot zichzelf richt hij zich dan weer in de tweede persoon, in eerste instantie om zichzelf tot de orde te roepen of een eerder uitgewerkte beschouwing te herroepen of te nuanceren. Osters dialogen zijn ook om van te smullen: die zinderen van levendigheid en zijn meer dan eens erg grappig. Dat Mijn grote appartement bulkt van de taalspelletjes verhoogt alleen maar het leesplezier:

Van de twee uur die ik nog had voordat het tijd was om naar het stationsloket te gaan, doodde ik er maar één. Het beet kranig van zich af. Trots en tartend ding, dat uur.

Voeg daarbij nog de constante, subtiel in het verhaal verweven humor (zie bijvoorbeeld het voor iedere zwemmer herkenbare stuk in de pashokjes) en je krijgt zoals initieel beloofd op de achterflap een ‘ongewone’ roman waar weinig of niets op af te dingen valt. Het is zonder enige twijfel de meest originele ‘sleutelroman’ die ik ooit las.

Verschenen op: De Reactor, 8 januari 2018

Mijn grote appartement van Christian Oster, Vleugels 2018, vert. door Kiki Coumans & Katrien Vandenberghe, ISBN 9789078627364, 176 pp.