#Belle da Costa Greene

[boricuacherry-blog]

Belle da Costa Greene 📖

Belle da Costa Greene was the personal librarian of J.P. Morgan and one of the most prominent librarians and archivists in history. Greene's passion for the written word began at the age of 12, saying she "loved the sight, the feel, the romance and the thrill of books."

Historian Willard B. Gatewood noted that Washington, D.C. was then, "the center of the black aristocracy in the United States." Into this black high society Belle Marion Greener was born. Her mother [Genevieve Ida Fleet Greener] was a musician and educator while her father [Richard T. Greener] was the first black graduate of Harvard College. But after Belle's parents separated in the 1890s, her mother realized that her children who were light-skinned could pass as white in a segregated America. Her mother changed the family surname to Greene and her maiden name from Fleet to Van Vliet - to align it with the old Dutch names that were then prominent in New York - while Belle and her brother adopted variations of the middle name da Costa - so their olive coloring could be attributed to a Portugese grandmother or a father with 'Spanish Cuban blood,' - and the family began to pass as white.

They moved to New York, and in order to help support her family, the industrious Greene dropped out of high school and began working as a messenger and clerk for the registrar at the Columbia University Teachers College, who in turn encouraged her to return to school to fulfill her dream of becoming a librarian. This led to Greene enrolling at the Northfield Seminary for Young Ladies, in western Massachusetts, a school for intelligent students of modest means. In a letter of support, the registrar wrote to the wife of the school's founder:

Of course, there is no evidence of Genevieve attending Holyoke and Greene's father wasn't "Spanish Cuban." But she was accepted. Someone she'd met at Columbia - philanthropist and social welfare advocate Grace Hoadley Dodge - would fund her education there. Dodge had been impressed by Greene's work and social abilities.

This, and her ability to pass as white, opened up doors for her to study at places like The Summer School of Library Economy at Amherst College. There were many sacrifices she made to pass, such as being unable to see her mother's family and her alienation from the elite free community of color her family had been a member of. But most of all, she had to give up the idea of having a family of her own. To have a child would be to take a risk that the child would come out darker than her and give away her secret. And it wasn't only her personal identity that hinged on passing, but also, her family's. They were financially dependent on her.

Greene began her career at the Princeton University Library before becoming the personal librarian of financial icon J.P. Morgan in 1905. He didn't know she was black. The stylish librarian would even have a romance with legendary art historian and critic Bernard Berenson. Much of it was long-distance, though, because he was based in Florence.

Some books she personally owned included a thin volume of Yeats and a biography of Shelley.

Greene is well known for the instrumental role she played in building the exceptional collection of rare books and manuscripts formed by J.P. Morgan. Her historic literary discoveries included medieval works and sections of the Crusader Bible.

After Morgan's death in 1913, she continued as the librarian for his son and heir, J.P. Morgan Jr., who would transform his father's library into a public institution in 1924. Greene would be named the first director and inaugural librarian of the Pierpont Morgan Library when it opened to the public that year, and thanks to her work, Morgan's archive is still used as a public resource today.

Unfortunately, this brilliant archivist buried her own history, and in doing so, made it difficult to archive her secret history as a black woman passing for white in America by burning all of her personal journals before she died.

[blumoonfiction-blog]

#LitPhilly: (NYC Edition) Bookish Birthday Adventures

For my birthday weekend, I traded Philly’s charm for the hustle and bustle of NYC, the ultimate destination for bookish adventures and magical vibes. With Tam as my partner in crime, we embarked on a whirlwind trip packed with books, history, and quirky fun. Here’s the ultimate guide for a literary and magical NYC day trip. Stop 1: The Harry Potter Store 📍 935 Broadway, New York, NY💵 Admission:…

[allthatglittersisnotgoldrush]

Today is Belle de Costa Greene's 145th birthday. She was an American librarian who managed and developed the personal library of J. P. Morgan. After Morgan's death in 1913, Greene continued as librarian for his son, Jack Morgan, and in 1924 was named the first director of the Pierpont Morgan Library. Despite being born to Black parents, Greene spent her professional career passing for white. At times she claimed to be of Portuguese descent.

For AU purposes, we couldn't help thinking of another Belle we know and love ...

(Photos from Amherst College and the Morgan Library)

(The Morgan Library is also where the co-authors saw an exhibit of Tolkien's manuscripts, art, and notes, a visit and experience that gave birth to the AU.)

[justforbooks]

Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Υπεύθυνη για τα πιο πολύτιμα αποκτήματα της ιδιωτικής συλλογής του διάσημου τραπεζίτη, η απέριττα κομψή βιβλιοθηκάριος Belle da Costa Greene ήταν μαύρη αλλά εμφανιζόταν ως λευκή στον αφρό της υψηλής κοινωνίας μέχρι και τον θάνατό της το 1950.

Κάλιο αργά παρά ποτέ. Σχεδόν εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τον θάνατό της, η Βιβλιοθήκη και το Μουσείο Μόργκαν αποτίει φόρο τιμής στη γυναίκα που συγκέντρωσε την περίφημη ιδιωτική συλλογή, ενίσχυσε το μεγαλείο της και, πριν από έναν αιώνα, έγινε η πρώτη διευθύντρια του ιδρύματος. Διοργανώνοντας μια μεγάλη έκθεση, το ίδρυμα που συστάθηκε στη μνήμη του επιφανούς τραπεζίτη έρχεται επίσης αντιμέτωπο με τη δική του ιστορία.

Η Belle da Costa Greene ήταν μια μαύρη γυναίκα που περνούσε ως λευκή στους κόλπους της κοινωνίας της «χρυσής εποχής» στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Άγνωστο αν ο ίδιος ο Τζέι Πι Μόργκαν το γνώριζε, σίγουρα όμως δεν το έλεγε. Φήμες και μισαλλόδοξες αναφορές εμφανίζονταν πού και πού – η διάσημη μαικήνας των τεχνών Ιζαμπέλα Στιούαρτ Γκάρντνερ είχε αποκαλέσει την Γκριν «ημίαιμη» – αλλά η φυλή της παρέμεινε ένα επικίνδυνο μυστικό πολύ μετά το θάνατό της το 1950. Η αλήθεια έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό μόνο όταν η συγγραφέας Τζιν Στράους έγραψε τη βιογραφία του Μόργκαν στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, αλλά κι από τότε ακόμα, χρειάστηκε να περάσουν άλλα τριάντα χρόνια για να πραγματωθεί αυτή η έκθεση.

Αυτό όμως που δίνει στην έκθεση το σημαντικό ειδικό βάρος της, δεν είναι μόνο η αποκάλυψη της φυλετικής ταυτότητας της Γκριν, αλλά το απέριττο γούστο της. Ήταν μια ακριβοπληρωμένη και ευρέως διάσημη προσωπικότητα του πολιτισμού και των τεχνών, που περιπλανιόταν τόσο στα κανάλια της ακαδημαϊκής και καλλιτεχνικής κοινότητας όσο και σ’ εκείνα του χρήματος, με ακαταμάχητο σθένος. Και ο τύπος της εποχής κατέγραφε με επιμονή την τολμηρή της αίσθηση της μόδας και τον πολυτελή τρόπο ζωής της. «Επειδή είμαι βιβλιοθηκάριος δεν σημαίνει ότι πρέπει να ντύνομαι και σαν βιβλιοθηκάριος», έλεγε η ίδια.

Οι εφημερίδες αποθέωναν την ευφυΐα και το στυλ της, καταγράφοντας τόσο τους θριάμβους της ως ��πιμελήτρια όσο και την προτίμησή της για τα ακριβά αυτοκίνητα, τους αριστοκράτες και τους μποέμ. «Ξέρει περισσότερα για τα σπάνια βιβλία από κάθε άλλον Αμερικανό», έγραφε η Chicago Daily Tribune το 1912. «Είναι κομψή, πάντα σικ, ζωηρή και απείρως ενδιαφέρουσα… Αφήνει τα μαλλιά της μακριά, πηγαίνει σε μυστικές αποστολές στην Ευρώπη, όπου την αντιμετωπίζουν με δέος και με τρόμο οι πράκτορες των μεγάλων συλλεκτών».

Προικισμένη με ψηλά ζυγωματικά και μια έκφραση που δεν επιδεχόταν ούτε ανοησίες ούτε αντιρρήσεις, ένιωθε άνετα μπροστά στην κάμερα, όπως μαρτυρούν οι άφθονες φωτογραφίες της όπου απεικονίζεται να φορά πάντα εντυπωσιακά ρούχα. Εξίσου εντυπωσιακά ήταν και ορισμένα από τα σημαντικότερα αποκτήματά της: το περίφημο «χαρακτικό των εκατό φιορινιών» του Ρέμπραντ, το χειρόγραφο της νουβέλας «Ο κοινός μας ο φίλος», του τελευταίου βιβλίου που ολοκλήρωσε ο Τσαρλς Ντίκενς, το προσχέδιο του Τζον Κιτς για το ποίημα “On First Looking into Chapman's Homer”.

Η Μπελ Μάριον Γκρίνερ γεννήθηκε το 1879 (αν και η ίδια δήλωνε ως έτος γεννήσεως το 1883) στην Ουάσινγκτον. Η μητέρα της, Ζενεβιέβ Άιντα Φλιτ, δίδασκε μουσική ενώ ο πατέρας της, ο Ρίτσαρντ Γκρίνερ –ο πρώτος μαύρος που αποφοίτησε από το Χάρβαρντ– ήταν δικηγόρος, ένθερμος υποστηρικτής των πολιτικών δικαιωμάτων και συλλέκτης σπάνιων βιβλίων και χειρογράφων. Η κόρη του κληρονόμησε το πάθος του για το πολύτιμο χαρτί, αλλά όχι για την κοινωνική δράση. Η οικογένεια μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1888 και όταν οι γονείς της χώρισαν στα μέσα της δεκαετίας του 1890, η μητέρα και τα παιδιά άρχισαν τη «μετάβασή» τους αποσύροντας την κατάληξη (-ερ) από το επώνυμο τους.

Η ανοιχτόχρωμη Ζενεβιέβ υιοθέτησε ένα νέο μεσαίο όνομα, το Βαν Φλιτ, συνδέοντας τον εαυτό της με την παλιά ολλανδική αριστοκρατία της Νέας Υόρκης. Η Μπελ και ο αδελφός της πρόσθεσαν έναν υπαινιγμό πορτογαλικής καταγωγής (ντα Κόστα) για να εξηγήσουν τους σκούρους τόνους της επιδερμίδας τους. Οπλισμένη με τη νέα αυτή ταυτότητα, η Belle da Costa Greene βρήκε την πρώτη της δουλειά στη βιβλιοθήκη του Πρίνστον, το οποίο δεν δεχόταν μαύρους προπτυχιακούς φοιτητές μέχρι και το 1947. Εκεί γνώρισε τον Τζούνιους Σποένσερ Μόργκαν τον δεύτερο, ο οποίος τη σύστησε στον θείο του, τον διάσημο τραπεζίτη και οικονομικό παράγοντα Τζέι Πι Μόργκαν.

Η Γκριν έγινε η προσωπική βιβλιοθηκάριος του πατριάρχη το 1905, όταν το αρχιτεκτονικό γραφείο των McKim, Mead και White έβαζε ακόμη τις τελευταίες πινελιές στο παλάτι του JP Morgan στην Ανατολική 36η οδό του Μανχάταν. Έξι χρόνια αργότερα πέτυχε το πιο διάσημο απόκτημά της: Το μοναδικό διασωσμένο πλήρες αντίτυπο του “Le Morte D'Arthur” («Ο θάνατος του Αρθούρου») του Τόμας Μάλορι, που είχε τυπωθεί από τον William Caxton το 1485.

Ο Μόργκαν, πρόθυμος να πληρώσει έως και 100.000 δολάρια για αυτό το σπάνιο έργο, ενθουσιάστηκε που η Γκριν το άρπαξε για το μισό ποσό. Σε όλους τους άλλους φάνηκε υπερβολικό το αντίτιμο: «Πενήντα χιλιάδες δολάρια γι' αυτό το βιβλίο!» έγραφε μια επικεφαλίδα στο περιοδικό The World Magazine, σ’ ένα άρθρο πλαισιωμένο με σχέδια και φωτογραφίες της βιβλιοθηκάριου-σταρ με το φτερωτό καπέλο της.

Φανταχτερή στις δημόσιες εμφανίσεις, αλλά κλειστή (αναγκαστικά) στην ιδιωτική της ζωή, η Γκριν έκαψε αργότερα όλα τα ημερολόγιά της, μαζί με τις εκατοντάδες επιστολές που έλαβε από τον κατά καιρούς εραστή της και ισόβιο φίλο της, Μπέρναρντ Μπέρενσον. Γνωρίστηκαν το 1909, και ίσως εκείνη ένιωσε έναν «δεσμό εξαπάτησης» με τον εκλεπτυσμένο προτεστάντη που όμως είχε γεννηθεί Λιθουανός Εβραίος. Ευτυχώς ο Μπέρενσον κράτησε τις επιστολές της και οι επιμελητές της έκθεσης που εγκαινιάστηκε στη Νέα Υόρκη και θα διαρκέσει ως τον προσεχή Μάιο, βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο αρχείο του.

Όταν ο Μόργκαν πέθανε το 1913, ο γιος του Τζακ ανέλαβε τη διαχείριση της συλλογής του πατέρα του και η Γκριν αντιμετώπισε μια στιγμή αβεβαιότητας: Θα την κρατούσε στη θέση της; Όχι μόνο την κράτησε, αλλά ο επαγγελματικός τους δεσμός ισχυροποιήθηκε με την πάροδο του χρόνου. Κατά τη διάρκεια της θητείας του επέβλεψε την ίδρυση της Βιβλιοθήκης Pierpont Morgan ως δημόσιου ιδρύματος το 1924. Λίγα χρόνια αργότερα επέκτεινε το campus του ιδρύματος για να συμπεριλάβει ένα αναγνωστήριο και έναν εκθεσιακό χώρο.

Όμως το μεγάλο μυστικό της οικογένειάς της απεδείχθη τελικά θανάσιμο. Ο ανιψιός της Μπελ, ο Μπόμπι, τον οποίο είχε μεγαλώσει και ουσιαστικά υιοθετήσει, πέθανε ενώ υπηρετούσε σε μια μοίρα βομ��αρδιστικών στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο στρατός την ενημέρωσε ότι σκοτώθηκε στη μάχη. Στην πραγματικότητα αυτοπυροβολήθηκε, προφανώς επειδή η αρραβωνιαστικιά του, Νίνα Τέιλορ, είχε ανακαλύψει τη φυλετική του καταγωγή και η αλήθεια την ώθησε όχι μόνο να διαλύσει τον αρραβώνα αλλά και να επιμείνει στη στείρωσή του.

Δεν είναι σαφές πόσα γνώριζε η Μπελ για την μοχθηρή στάση της Νίνα, αλλά η αυτοκτονία του Μπόμπι την διέλυσε, ειδικά επειδή ήταν η τρίτη μεγάλη απώλεια της ζωής της σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετά τους θανάτους της μητέρας της το 1941 και του Τζακ Μόργκαν το 1943. Η ίδια έζησε μέχρι το 1950, και το γεγονός ότι προσπαθούσε να παραμένει επιφανής και δραστήρια μέχρι το τέλος ίσως να ανακούφισε αυτά τα τελευταία χρόνια της ασθένειας και της θλίψης. Παρότι η Γκριν έγινε μάρτυρας δύο παγκόσμιων πολέμων καθώς και πολλών κοινωνικών αλλαγών, ο διάχυτος ρατσισμός που την κρατούσε δεμένη σε μια κατασκευασμένη προσωπικότητα δεν υποχώρησε ποτέ. Ακόμη και στο τέλος της αποδέχτηκε μια ζωή τραγικής αναλήθειας ως το τίμημα μιας εξαιρετικής καριέρας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[abwwia]

Belle da Costa Greene (November 26, 1879 – May 10, 1950) was an American librarian who managed and developed the personal library of J. P. Morgan. After Morgan's death in 1913, Greene continued as librarian for his son, Jack Morgan, and in 1924 was named the first director of the Pierpont Morgan Library. Despite being born to Black parents, Greene spent her professional career passing for white. via Wikipedia

[rvllybllply2014]

What a remarkable woman

Belle Da Costa Greene

[cupofteajones]

Quote of the Day- January 30, 2025

[prosy-days]

January 21, 2025 - Day 216

Loved learning more about Belle da Costa Greene at the Morgan Library.

[herstory-storiesaboutwomen]

A Critic at Large The Hidden Story of J. P. Morgan’s Librarian Belle da Costa Greene, a brilliant archivist, buried her own history.

The tale of J. P. Morgan’s librarian is part of the legacy of passing in this country, and it’s alternately heartbreaking, infuriating, and astonishing to walk through a show devoted to a life that was built on repression and erasures.Photograph from Bettmann / Getty

[boricuacherry-blog]

[blumoonfiction-blog]

Belle da Costa Greene: A Librarian’s Legacy

On November 9, during my birthday trip to New York City, I had the chance to visit the J.P. Morgan Library & Museum. While I expected to be impressed by the institution’s famous collection, I walked away captivated by the story of Belle da Costa Greene—a woman I had never heard of before that day but who left an indelible mark on history with her brilliance, resilience, and heartbreaking…

[first-ex-wife]

reading about Belle da Costa Greene who was a librarian and art historian who worked for the Morgan Library in New York and was famous for her efforts at adding to and maintaining the collection. and she was a Black woman who passed for white so that she could be successful, and the book I’m reading is historical fiction but still, knowing she would be recognized for her true self at one point and could shine as a beacon of a successful Black woman in a time when that was nearly impossible… like it’s so beautiful

[dontdenymeshakespeare]

Favourite Reads of 2023