#BACTRIANA

[ernestdescalsartwok]

BESSOS-ARTAJERJES V-ARTE-PINTURA-PERSIA-MUTILACION-DESCUARTIZAMIENTO-CONDENA-ALEJANDRO MAGNO-DETALLES-ACUARELAS-PINTOR-ERNEST DESCALS por Ernest Descals Por Flickr: BESSOS-ARTAJERJES V-ARTE-PINTURA-PERSIA-MUTILACION-DESCUARTIZAMIENTO-CONDENA-ALEJANDRO MAGNO-DETALLES-ACUARELAS-PINTOR-ERNEST DESCALS BESSOS, el traidor y asesino del Gran rey de Persia DARIO III, fue apresado por los soldados macedonios de ALEJANDRO MAGNO, primero sufrió mutilaciones en su cara, nariz y orejas cortadas por el noble Oxatres, pariente del rey asesinado y persona de confianza del Rey Alejandro en el nuevo Ejército Imperial que estaba asimilando gran cantidad de persas, y más tarde condenado a la muerte por descuartizamiento, una muy dura condena que se practicaba en aquellos tiempos en faltas de enorme gravedad como un regicidio real. Pintura con tintes dramáticos, un detalle con la expresi��n del que sabe va a morir por la fuerza desatada de dos árboles, detalles expresivos en la Colección de Arte sobre los personajes y las escenas en la Conquista del Imperio Persa, obras del artista pintor Ernest Descals sobre papel.

[koval-ptaki-birds]

38) Pica pica; Sroka, sroka pospolita, Eurasian magpie (sroka eurazjatycka), common magpie (sroka zwyczajna) - gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję. Nie jest zagrożony.

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia obecnie (2020) następujące podgatunki, zamieszkujące odpowiednio:

Pica pica fennorum – północną część Półwyspu Skandynawskiego, Finlandię, kraje bałtyckie oraz północno-zachodnią Rosję

Pica pica pica – Wyspy Brytyjskie i południową część Półwyspu Skandynawskiego na wschód po Europę Wschodnią oraz na południe po Morze Śródziemne (w tym niektóre wyspy) i Azję Mniejszą

Pica pica melanotos – Półwysep Iberyjski

Pica pica bactriana – środkową Rosję po Iran, skrajnie północne Indie i Mongolię, oraz zachodnią i południową Syberię

Pica pica leucoptera – południowo-wschodnią Syberię, Mongolię i północno-wschodnie Chiny

Pica pica camtschatica – izolowana populacja na Kamczatce.

Opisano też wiele innych podgatunków, które uznano później za formy przejściowe i traktuje się obecnie jako synonimy, np. podgatunek hemileucoptera uznano za synonim P. p. bactriana.

W starszych ujęciach systematycznych do P. pica zaliczano kilka taksonów klasyfikowanych obecnie jako odrębne gatunki:

P. mauritanica (sroka gołooka) – północno-zachodnia Afryka

P. asirensis (sroka arabska) – południowo-zachodnia Arabia Saudyjska

P. bottanensis (sroka tybetańska) – środkowy Bhutan i zachodnio-środkowe Chiny

P. serica (sroka chińska) – południowo-wschodnia Rosja i Mjanma do wschodnich Chin, Tajwanu i północnych Indochin.

Jeszcze dawniej za podgatunek sroki uznawano srokę czarnodziobą z Ameryki Północnej.

Sroka zamieszkuje całą Europę (oprócz obszarów wysokogórskich, niektórych wysp na Morzu Śródziemnym i Islandii), dużą część Azji (z wyjątkiem terenów wysuniętych najdalej na północ i południe oraz pustyń). Izolowana populacja występuje na Kamczatce w Rosji. W Polsce szeroko rozpowszechniony, jeden z najlepiej znanych ptaków, dość częsty ptak lęgowy na nizinach. Najbardziej powszechna na ziemi lubuskiej i w środkowej części Małopolski. Najrzadziej spotykana na Mazurach – tu mała liczebność srok związana jest z dużą lesistością obszarów. W górach na południu Polski, sroka dolatuje do wysokości tylko 800 m n.p.m., ale populacje srok częstsze są jedynie w Karpatach. Najwięcej srok jest w śródmieściach miast i okolicach miast, gdzie czują się bezpiecznie – w Warszawie naliczono 3500 par lęgowych (to siódmy pod względem liczebności ptak lęgowy w Warszawie). Ściśle osiadły, nie podejmuje wędrówek (tylko niektóre sroki mogą poza lęgami wędrować). Zimowiska srok ulokowane są na obszarach lęgowych. Bardzo rzadkim widokiem w Polsce są przelatujące stada srok.

Sroka pierwotnie zamieszkiwała tylko nadrzeczne zarośla, szczególnie kolczaste zakrzewienia głogu, obrzeża lasów i bardzo małe, młode drzewostany z domieszką olchy, wierzby, osiki i brzozy. Obecnie występuje często również w krajobrazie rolniczym – na polach i łąkach z kępami drzew i krzewów, w sadach i ogrodach niedaleko osiedli ludzkich, w parkach, na wsiach i w niektórych dzielnicach miast i zadrzewieniach w dolinach rzek. Coraz częściej spotykana również w dużych miastach. Sroka szuka zatem miejsc, gdzie znajdzie wystarczającą liczbę kryjówek, ale i nisko porośniętych albo całkowicie pozbawionych wyższych roślin obszarów, w tym o stepowym charakterze. Nie przeszkadza jej bezpośrednia obecność ludzi, toteż można ją zobaczyć na mało zadrzewionych ulicach w śródmieściach miast. Unika natomiast zwartych lasów, rozległych otwartych terenów bez krzewów i drzew oraz dużych wzniesień. W miastach w Polsce zaczęła się pojawiać w latach 70. XX wieku (wcześniej omijała ludzkie osiedla). Na początku gniazdowała tylko na niedostępnych i dużych drzewach. Stopniowo, gdy nisza ta ulegała wysycaniu, zaczęła swoje lęgi wyprowadzać w niskich zakrzaczeniach. Proces zasiedlania miast przez srokę postępował od zachodu Polski i kierował się ku wschodowi kraju. Wraz ze wzrostem liczby srok w miastach notuje się spadek, w niektórych miejscach w Polsce bardzo duży, srok zamieszkujących wsie. W niektórych miastach w Polsce prowadzi się zabiegi ograniczające zbyt duży rozród srok, ponieważ kradną one lęgi kosów i drozdów, które bardziej są pożądane w miejskich parkach i ogrodach.

Ptak towarzyski, poza sezonem lęgowym zbiera się na noclegowiskach w stadach liczących kilkadziesiąt lub nawet kilkaset osobników. Lot prostoliniowy, uderza skrzydłami szybko, głęboko i równo. W falistym locie widoczne rozłożone lotki pierwszorzędowe, które są białe z czarnymi lamówkami. W powietrzu wygląda jakby miała trudności z lotem, tzn. na przemian wykonuje parę gwałtownych ruchów skrzydłami, po czym parę razy uderza nimi wolniej. Gdy znajduje się na gałęzi lub ziemi, szybko podskakuje, a gdy jej ruchy są wolniejsze, głośno skrzeczy. Podobnie jak innych przedstawicieli rodziny krukowatych, srokę uważa się za jednego z inteligentniejszych ptaków. Ostatnie badania wykazały, że, wbrew powszechnej opinii, sroki nie wykazują zainteresowania przedmiotami błyszczącymi, lecz wręcz ich unikają. Jest jedynym gatunkiem spoza gromady ssaków, który zdał test lustra (wskaźnik samoświadomości). Sroka to ptak bardzo ruchliwy i hałaśliwy, chociaż zarazem ostrożny i zachowujący czujność. Wrodzony spryt pozwolił srokom znaleźć się na obszarach rolniczych silnie zmienionych przez ludzi w XX wieku. Mimo swojej wielkości sroka to ptak płochliwy i w zetknięciu z ludźmi odlatuje. Niektórzy badacze uważają nawet, że cała rodzina krukowatych na drodze swoich złych doświadczeń potrafi odróżnić zagrożenie ze strony myśliwego od człowieka bez strzelby, któremu pozwala zbliżyć się do siebie na mniejszy dystans. Na otwarte obszary sroka zapuszcza się po upewnieniu, że ludzie są dość daleko. Preferuje siadanie w miejscach osłoniętych drzewami albo krzewami.

IUCN uznaje srokę za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 roku BirdLife International szacowało liczebność europejskiej populacji na 22,5–57 milionów osobników. Trend liczebności populacji oceniany jest jako stabilny. W Polsce objęta ochroną gatunkową częściową. Na Czerwonej liście ptaków Polski została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC). Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 krajowa populacja lęgowa sroki liczyła 390–441 tysięcy par; trend liczebności tych ptaków w latach 2007–2018 uznano za stabilny. Od lat 20. XX wieku liczebność srok w Polsce rośnie. Związane to było przede wszystkim z zaprzestaniem powszechnego wcześniej tępienia srok. Populacja srok w Polsce zmniejsza się na wsiach, co może być spowodowane wzrostem liczebności innych drapieżników: kruka, jastrzębia i kun. Natomiast coraz częściej w Polsce, sroki zasiedlają miasta i osiedla ludzkie, przesuwa się również górna granica występowania srok w górach na południu Polski (dawniej około 500 m, a obecnie od 800 do 900 metrów).

Przez wiele wieków srokę i sójkę uważano za ten sam gatunek. Arystoteles i Pliniusz Starszy określali srokę Pica varia longa cauda od końskiego ogona, a sójkę Pica varia (insignis) ze względu na barwne upierzenie. W 1758 roku Karol Linneusz nadał sroce, łacińską nazwę Corvus pica. Srokę kojarzono z gadatliwością, plotkarstwem, a przez wrodzoną ciekawość i zbieranie błyszczących przedmiotów (albo innych, które się wyróżniają) uważano ją za złodziejkę. W dodatku wiosną wypatruje jaj innych ptaków, które są jej przysmakiem. Zła opinia ludzi zostawiła swoje odbicie w nieprzychylnych powiedzeniach: „Gapić się jak sroka w kość (gnat)” albo „Wypaść sroce spod ogona”. Na zachodzie Europy, srokę uważano za zły omen, zwiastun nieszczęścia, szczególnie gdy napotka się ją samą. W Wielkiej Brytanii, sroka należała do ptaków objętych kultem i uważanych za prorocze. W Irlandii wierzono, że pukanie sroki w okno ostrzega przed zbliżającą się śmiercią. W Szkocji zabicie sroki oznaczało rychły koniec życia dla sprawcy. Na niektórych obszarach Wielkiej Brytanii krążył do XVIII wieku pogląd, że sroka przemienia się w mężczyznę. We Francji i Niemczech uważano, że ostrzega ona swych ludzkich współtowarzyszy o obecności w pobliżu lisów, wilków albo uzbrojonych złoczyńców. Na świecie są jednak kraje, gdzie sroka wzbudza dobre skojarzenia. W Chinach uważana jest za symbol pomyślności małżeńskiej i radości. Jej wizerunkiem przyozdabia się tam lustra. Wynika to z przekonania, że podczas rozstania małżonków powinni oni rozbić lustro i każde z nich winno zabrać swoją połówkę – w przypadku zdrady jedna z nich ma zamieniać się w srokę i oznajmiać to drugiemu partnerowi. W Bengalu i innych stanach Indii dotychczas panuje zakaz zabijania sroki. W operze G. Rossiniego La gazza ladra (Sroka złodziejka) przez srokę służąca zostaje oskarżona o kradzież i skazana na karę śmierci. Claude Monet na obrazie Sroka umieszcza ptaka w miejscu egzekucji. Francisco Goya na portrecie syna hrabiego Altamira przedstawia go z oswojoną sroką. W wierszu Jana Brzechwy Sroka ptak słynie z rozpowiadania rzeczy nieprawdziwych: „Siedzi sroka na żerdzi i twierdzi, że cukier jest słony, że mrówka jest większa od wrony (...) Ale nikt tego wszystkiego nie słucha, bo wiadomo, że sroka jest kłamczucha”.

[acapulcopress]

Detecta Cofepris contaminación bacteriana en Nutramigen Premium

CHILPANCINGO * Enero 24, 2024. ) Terra México La Comisión Federal para la Protección contra Riesgos Sanitarios (Cofepris) ha emitido una contundente alerta tras detectar contaminación bacteriana en un lote de formula infantil de la marca Nutramigen Premium por lo que ha sido retirada del mercado para salvaguardar a la población. La Cofepris ha alertado a la ciudadanía y a los consumidores de este producto para realizar una inspección minuciosa del lote y la fecha de caducidad al momento de adquirir la formula infantil Nutramigen Premium. Ya que el fabricante Mead Johnson Nutricionales de México ha notificado a las autoridades sobre el retiro voluntario del lote por presentar contaminación bacteriana. Siendo que el lote de formula infantil ha presentado contaminación de la bacteria Cronobacter sakazakii, la cual puede desencadenar en el menor, síntomas como llanto excesivo, dificultad para alimentarse y convulsiones, provocando en algunos casos, enfermedades graves como septicemia o meningitis, que son mortales en infantes. El fabricante Mead Johnson Nutricionales de México señalo que los productos afectado por la contaminación bactriana pertenecen a la formula infantil Nutramigen Premium cuyo lote es ZL3FHC Nutramigen Premium LGG PWD 357 g, etapa 1 de 0 a 12 meses, con fecha de caducidad 1 ENE 25. Asimismo, señaló que los productos afectados tienen presentación de lata de 357 gramos y presentan los códigos de barras 300871239418 o 300871239456, que corresponden a los siguientes lotes: ZL3FHG, ZL3FMH, ZL3FPE, ZL3FQD, ZL3FRW, ZL3FXJ. La Cofepris ya ha desplegado medidas necesarias para contener la venta y exhorta a los distribuidores y farmacias que en caso de contar con almacenes de Nutramigen con los números de lotes señalados se abstengan de comercializarlos. Asimismo, hace un llamado para que los padres estén atentos a los síntomas de los lactantes en caso de hacer consumido el producto contaminado y hace hincapié que en caso de contar con un producto de esta índole, denunciarlo y ponerse en contacto con la empresa Mead Johnson Nutricionales de México S. de R.L. de C.V., a trav��s del número de teléfono 800-1239558 24/7 o por correo electrónico en atenciónalconsumidor@reckitt.com. ] Síguenos en facebook.com/acapulcopress ) Síguenos en facebook.com/angelblanco.press ] Síguenos en ) acapulcopress.com Read the full article

[edisonblog]

The plate found at Ai Khanum is an ancient artifact that provides valuable insights into the religious and cultural practices of the region during the 2nd century BCE. Ai Khanum, also known as Alexandria on the Oxus, was an ancient Greco-Bactrian city located in present-day Afghanistan.

The plate's depiction of Cybele, a sacrifice, and the sun god indicates a syncretic religious context that was prevalent in the area during that period. Let's briefly explore the significance of each element:

Cybele: Cybele, also known as Magna Mater, was a Phrygian goddess of fertility, motherhood, and nature. She was widely venerated in various parts of the ancient world, and her worship was eventually incorporated into the Roman pantheon.

Sacrifice: Sacrifices were common religious rituals in many ancient cultures, including the Greco-Bactrian civilization. Animals, and sometimes even humans, were offered to the gods as a way to seek their favor or appease their wrath.

Sun God: The depiction of a sun god points to the importance of solar deities in the religious beliefs of the people living in Ai Khanum during that time. Sun gods were often associated with vitality, light, and the cycle of life.

The combination of these elements on the plate suggests a fusion of local beliefs with Greek and Hellenistic influences, which is characteristic of the cultural amalgamation that occurred in the Greco-Bactrian civilization. This ancient city served as a significant crossroads between the Greek and Central Asian cultures, facilitating the exchange of ideas, art, and religion.

The discovery of such artifacts helps archaeologists and historians to piece together the complex tapestry of ancient life and understand the various religious practices and influences that shaped the beliefs of the people in that region.

#edisonmariottiEdison MariottiEdison Mariotti

https://shre.ink/aSZM

.br

A placa encontrada em Ai Khanum é um artefato antigo que fornece informações valiosas sobre as práticas religiosas e culturais da região durante o século II aC. Ai Khanum, também conhecida como Alexandria no Oxus, era uma antiga cidade greco-bactriana localizada no atual Afeganistão.

A representação da placa de Cibele, um sacrifício, e o deus sol indica um contexto religioso sincrético que prevalecia na área durante esse período. Vamos explorar brevemente o significado de cada elemento:

Cibele: Cibele, também conhecida como Magna Mater, era uma deusa frígia da fertilidade, maternidade e natureza. Ela foi amplamente venerada em várias partes do mundo antigo, e sua adoração acabou sendo incorporada ao panteão romano.

Sacrifício: Os sacrifícios eram rituais religiosos comuns em muitas culturas antigas, incluindo a civilização greco-bactriana. Animais, e às vezes até humanos, eram oferecidos aos deuses como forma de buscar seu favor ou apaziguar sua ira.

Deus Sol: A representação de um deus sol aponta para a importância das divindades solares nas crenças religiosas das pessoas que viviam em Ai Khanum naquela época. Os deuses solares eram frequentemente associados à vitalidade, à luz e ao ciclo da vida.

A combinação destes elementos no prato sugere uma fusão de crenças locais com influências gregas e helenísticas, característica da amálgama cultural que ocorreu na civilização greco-bactriana. Esta cidade antiga serviu como uma encruzilhada significativa entre as culturas grega e da Ásia Central, facilitando a troca de ideias, arte e religião.

A descoberta de tais artefatos ajuda arqueólogos e historiadores a juntar as peças da complexa tapeçaria da vida antiga e entender as várias práticas religiosas e influências que moldaram as crenças das pessoas naquela região.

[mitosenespanol]

Ío

Ío era hija del dios fluvial Ínaco y sacerdotisa de Hera. Zeus se enamoró de ella y la poseyó en forma de neblina. Temeroso de que su iracunda esposa transformase a la muchacha — cómo anteriormente había sucedido con Iinge, quien fue convertida en torcecuello al ser objeto del amor del dios —, negó rotundamente haberla tomado.

Para proteger a su amante, Zeus la transformó en una vaca blanca que pretendió ocultar de su esposa; pero Hera pronto la reclamó para sí y la entregó a su guardián Argos Panoptes, un gigante con cien ojos que ató a la vaca Ío en un olivo en Nemea.

Zeus envió a Hermes a rescatar a su amante. Siendo este el más astuto de los dioses, sabía que sería muy difícil robar a la vaca sin ser descubierto por al menos uno de los cien ojos de Argos. Sin embargo, pronto resolvió utilizar su flauta para tocar una melodía capaz de adormecer al gigante.

Cuando Argos cerró el último de sus cien ojos, Hermes actuó con rapidez: aplastó al gigante con una piedra, cortó su cabeza y liberó a la vaca Ío. Cuando Hera supo de la muerte de su fiel guardián, lo honró colocando sus cien ojos en la cola del pavorreal.

La vaca Ío escapó a Dodona, luego se dirigió al monte Hemo; luego siguió el movimiento del sol alrededor del mar Negro y se dirigió al nacimiento del río Hibristes en el Cáucaso. Después volvió a Europa para galopar desde Asia Menor hasta Media, Bactriana e India. Pasó por el suroeste de Arabia; llegó a Etiopía y después al río Nilo. Fue en Egipto donde Zeus la devolvió a su forma humana y la casó con Telégono. Dio a luz a Épafo, quien en realidad era hijo de Zeus, y fundó el culto a Isis, el nombre que ella le daba a la diosa Démeter. Épafo, del que se rumoreaba que era el toro sagrado Apis, reinó en Egipto y engendró una hija, Libia, quien dio a luz a dos hijos de una relación con Posidón: Agenor y Belo.

Hay otra historia que cuenta que Zeus violó a Ío, y ella después dio a luz a Libia. Ío huyó a Egipto, pero descubrió que allí reinaba Hermes, hijo de Zeus, y continuó la huida. En Siria, finalmente, murió de dolor y vergüenza.

Ínaco envió a sus hijos en busca de su hija y les prohibió volver sin ella. Con Triptólemo como líder, los hombres llamaban a la puerta de todas las casas de Siria, exclamando "Que el espíritu de Ío encuentre la paz".

Cuando llegaron al monte Silpio, una vaca espectral les dijo: "Aquí estoy yo, Ío". Pensaron que la desdichada mujer había sido enterrada en ese mismo lugar, y decidieron fundar Iópolis (Antioquía).

www.mitosenespanol.tumblr.com

Créditos de la imagen: Antonio Allegri da Correggio (1489 - 1434), Júpiter e Ío (1431 - 1432). Museo de Historia del Arte, Viena, Austria.

Lee mitos coreanos aquí:

www.mitoscrenespanol.tumblr.com

Lee mitos japoneses aquí:

www.mitosjpenespanol.tumblr.com

Próximamente, mitos chinos:

www.mitoschenespanol.tumblr.com

[voluptuarian]

Catch me holding my newborn daughter in my arms, blasted on meds and endorphins, looking down at her like "I'm naming her Bactriana" 🥰

[whencyclopedes]

Reino grecobactriano

El reino grecobactriano se refiere a varias dinastías y, probablemente, a reinos de monarcas grecomacedonios que gobernaron sobre Bactriana desde 250 a 130 a. C.

Leer más...

[livingthelifeuniverse]

Alexander, the Great

The famous Alexander III the Great or Alexander the Great was king of Macedon, son of the emperor Fellipe II of Macedonia and Olympia, princess of Epirus, born between 20 and 30 of July of 356 a .C, in the region of Pella in Babylon .

Alexander was a great conqueror of the Persian Empire, and also one of the most important military of the world formerly. As a child Aristotle taught him, which taught him rhetoric and literature, and so aroused interest in science, medicine and philosophy.

In that same period several things occurred, and then in the summer of 336 BC his father was assassinated, and then Alexander ascended the throne of Macedonia, beginning the trajectory of one of the greatest conquerors of history, using all the knowledge and strategies acquired up to that time.

Alexander stood out for the tactical brilliance and the speed with which he crossed great territories. Though brave and generous, it was cruel when the political situation demanded it. He committed some acts of which he repented, such as the murder of his friend Clito in a drunken moment.

As a politician and leader, he had grandiose plans. According to some historians, he worked out a project to unify East and West into a world empire. From this feat, it is believed that about 30,000 young Persians were educated in Greek culture and Macedonian military tactics, being accepted into the army of Alexander. He also adopted Persian customs and married Oriental women, such as Estatira or Stateira, Dario's eldest daughter, and Roxana, the daughter of Bactriana Oxiartes, and also bribed his officers to accept Persian women as wives.

Alexander ordered that after his death, the Greek cities would worship him as a god. Although he probably gave the order for political reasons, in his own opinion and that of some contemporaries, he considered himself of divine origin.

The Great founded several cities throughout their territories, many of which were called Alexandria in his honor. These cities were well-situated, well paved, and well served by water supply. They were autonomous, but subject to the edicts of the king.

The Greek veterans of his army, as well as the young soldiers, merchants, merchants and scholars, settled in them, taking with them the Greek culture and language. Thus Alexander greatly extended the influence of Greek civilization and paved the way for the kingdoms of the Hellenistic period and for the later expansion of Rome.

Because he died still young and without defeats, much is speculated about what would have happened had he lived longer. If he had led his forces into an invasion of the lands west of the Mediterranean, he would probably have succeeded, and in that case the whole history of Western Europe might be completely different.

The Great Alexander died in Babylon on 13 June 323 BC with 33 years of age.

[ansuz-mannaz]

SAXON = Sakasanni = SCYTHIAN

It has been stated in the History of the Anglo-Saxons, that the most probable derivation of this people which had been suggested, was that which deduced them from the SAKAI or SACAE, who, from, the Caspian, besides branching into Bactriana on the east, had also spread westward into the most fertile part of Armenia, which, from them, as we learn from Strabo, was called SAKASINA.

Pliny terms the Sakai, who settled there, the Sacassani; which is so similar in sound to Saca-sunu, or the sons of the Sakai, that we are tempted to identify the two appellations. It was Goropius Becanus who first hinted this etymology: the celebrated Melanchthon adopted it; and though, as is usual on such subjects, others doubted and disputed, our Camden gave it the sanction of his decided preference.

Ptolemy, writing in the second century after Strabo and Pliny, actually notices a Scythian people, who had sprung from the Sakai, by the very name of Saxones, seemed to verify the conjecture, that the appellative Saxones did originate from Saca-sunu, or the SONS of the SAKAI.

The Romans spelt the word with a c instead of a k, and we therefore call them Sacae, with the s sound of the c. But this is only our mispronunciation of the Roman c; for we find that Cicero's name is written in the Greek authors who mention him, as Kikeroo.

The derivation thus leads to the opinion, that the progenitors of

Anglo-Saxon ancestors came from Asia into Europe; and that before they made this emigration, they had dwelt in Armenia and in the regions about the Caspian.

Two languages, older than the modern Persian, had prevailed in that country. These were the Pehlvi and the Zend. The latter, the most ancient that we know of in those parts from actual specimens; the other, the Pehlvi, an intermediate one, in point of chronology, between the Zend and the Persian.

Of both the Zend and the Pehlvi, M. Anquetil found some specimens among the ancient manuscripts which he consulted in exploring and translating the Avesta , or sacred book of the still subsisting worshippers of the Sacred Fire ( Zoroastrians ) in those regions. Recollecting this fact, I have been led also to look into these specimens, and I have observed fifty-seven words in these fragments of the Zend language, which resemble as many in the Anglo-Saxon, and forty-three of accordant similarities between our old tongue and the Pehlvi.

These one hundred and sixty-two Persian words, fifty-seven Zend, and forty-three Pehlvi, present to us two hundred and sixty-two words in the three languages that have prevailed in Persia, which have sufficient affinity with as many in the Anglo-Saxon to confirm the deduction of our earliest progenitors from these regions of ancient Asia.

hat all, or nearly all, of the Anglo-Saxon words spelt in the Lexicon with sc, which are now used in our English phrase, are at present pronounced by us as sh, and are written with this orthography. Thus the Anglo-Saxon sceap, scyp, sco, scine, and sceam, are spoken by us as sheep, ship, shoe, shine, and shame.

Persian has some analogous terms with the sh, instead of the sc.

Some words :

PERSIAN ( Pahlavi ) - Anglo Saxon

yr, fire

faroz, inflaming

ferhth, the mind

farzah, wisdom, knowledge

ferht, fear, fright

farasha, dread, trembling

beran, to bear

bereete, to bear

ba, both

betim, the second

the, thee

te, thee

eahta, eight

aschte, eight

dochter, daughter

dogde, daughter

dohte, he did

daschte, he did

steorran, stars

staranm, stars

frend, a friend

frem, a friend

feder, a father

feder, a father

mid, with

mad, with

meder, mother

mediehe, mother

medo, mead

medo, wine

me, me

man, me

metan, to measure

meete, measure

med, a recompense

mejdem, a recompense

maest, chief

meze, meso, great

micle, much

mesche, much

mecg, a man

meschio, a man

mal more

mae, great

na, not

noued, not

nafel, the navel

nafo, the navel

we, an oak

hekhte, an acorn

hera, a lord.

heretoge, a chief

herete, a chief

paeth, a path

petho, a way

purl pure

peratche, pure

uppa, above.

upper, above

opero, above

threo, three

thre, three

thrydde, the third

thretim, the third

thu, thou

thvanin, thou

bane, a floor, a board

baenthro, a floor, a board

rot, splendid.

rof, illustrious

erode, illustrious

[dioniso-y-ampelo]

Historia de los Orígenes de Dioniso - Capítulo 6

— Lee las Sagradas Escrituras —

<—— Capítulo anterior

Zeus venga la muerte de Zagreo

El olor de la carne asada atrajo la atención de Zeus, y, al descubrir lo sucedido, lanzó sus poderosos rayos sobre los Titanes, fulminándolos en el lugar.

Después de la matanza del primer Dioniso, Zeus Padre se dio cuenta del terrible crimen. Atacó a la diosa de los Titanes con ferocidad vengadora, y encerró a los asesinos del cornudo Dioniso dentro de las compuertas de Tártaros: los árboles ardieron, los cabellos de la sufrida Tierra se abrasaron de calor. Encendió el Oriente: las tierras de la aurora de Bactriana ardieron bajo rayos abrasadores, las olas asirias incendiaron el vecino Mar Caspio y las montañas de la India, el Mar Rojo rodó olas de llamas y calentó el Nereo de Arabia.

Siguiente capítulo ——>

[ernestdescalsartwok]

ESPITAMENES-ARTE-PINTURA-SEÑOR DE LA GUERRA-IMPERIO PERSA-ACUARELAS-PERSONAJES-ALEJANDRO MAGNO-PINTOR-ERNEST DESCALS por Ernest Descals Por Flickr: ESPITAMENES-ARTE-PINTURA-SEÑOR DE LA GUERRA-IMPERIO PERSA-ACUARELAS-PERSONAJES-ALEJANDRO MAGNO-PINTOR-ERNEST DESCALS- Después del asesinato del Rey Dario III por sus propios generales y en retirada ante el empuje de los Macedonios, ocuparon su lugar otros cabecillas como el Señor de la Guerra ESPITAMENES que logró resistir al Ejército del Rey ALEJANDRO MAGNO en sus refugios de Sogdiana y Bactriana con la colaboración de los Escitas de las estepas, entonces empezó larga guerra de emboscadas y guerrillas que se prolongó en el tiempo. ESPITAMENES se consolidó como uno de los rivales militares más importantes y acabar con resistencia se tornó un muy duro trabajo. Pintura del artista pintor Ernest Descals con acuarelas sobre papel de 35 x 27 centímetros.

[big-takeshi]

A mediados del siglo III a.C., la sublevación del reino greco-iranio de Bactriana y el surgimiento del primer Reino parto por obra de las conquistas de Arsaces I, fundador de la dinastía arsácida, anuncian ya el fin del imperio griego de los seléucidas. Lenta pero imparablemente, los iranios, agrupados bajo los estandartes de los arsácidas, van destruyendo el poder seleúcida. Hacia el año 141 a.C., los partos expulsan a los griegos de las provincias de Media y Persia, y en el 125 a.C. derrotan por completo a los últimos grandes ejércitos seleúcidas y logran controlar la totalidad de Mesopotamia, asentando sus reales en Ctesifonte, junto al Tigris y frente a Seleucia de Babilonia, la gran ciudad helénica de Mesopotamia. José Soto Chica.

[edisonblog]

The plate found at Ai Khanum is an ancient artifact that provides valuable insights into the religious and cultural practices of the region during the 2nd century BCE. Ai Khanum, also known as Alexandria on the Oxus, was an ancient Greco-Bactrian city located in present-day Afghanistan.

The plate's depiction of Cybele, a sacrifice, and the sun god indicates a syncretic religious context that was prevalent in the area during that period. Let's briefly explore the significance of each element:

Cybele: Cybele, also known as Magna Mater, was a Phrygian goddess of fertility, motherhood, and nature. She was widely venerated in various parts of the ancient world, and her worship was eventually incorporated into the Roman pantheon.

Sacrifice: Sacrifices were common religious rituals in many ancient cultures, including the Greco-Bactrian civilization. Animals, and sometimes even humans, were offered to the gods as a way to seek their favor or appease their wrath.

Sun God: The depiction of a sun god points to the importance of solar deities in the religious beliefs of the people living in Ai Khanum during that time. Sun gods were often associated with vitality, light, and the cycle of life.

The combination of these elements on the plate suggests a fusion of local beliefs with Greek and Hellenistic influences, which is characteristic of the cultural amalgamation that occurred in the Greco-Bactrian civilization. This ancient city served as a significant crossroads between the Greek and Central Asian cultures, facilitating the exchange of ideas, art, and religion.

The discovery of such artifacts helps archaeologists and historians to piece together the complex tapestry of ancient life and understand the various religious practices and influences that shaped the beliefs of the people in that region.

#edisonmariotti Edison Mariotti Edison Mariotti

https://shre.ink/aSZM

.br

A placa encontrada em Ai Khanum é um artefato antigo que fornece informações valiosas sobre as práticas religiosas e culturais da região durante o século II aC. Ai Khanum, também conhecida como Alexandria no Oxus, era uma antiga cidade greco-bactriana localizada no atual Afeganistão.

A representação da placa de Cibele, um sacrifício, e o deus sol indica um contexto religioso sincrético que prevalecia na área durante esse período. Vamos explorar brevemente o significado de cada elemento:

Cibele: Cibele, também conhecida como Magna Mater, era uma deusa frígia da fertilidade, maternidade e natureza. Ela foi amplamente venerada em várias partes do mundo antigo, e sua adoração acabou sendo incorporada ao panteão romano.

Sacrifício: Os sacrifícios eram rituais religiosos comuns em muitas culturas antigas, incluindo a civilização greco-bactriana. Animais, e às vezes até humanos, eram oferecidos aos deuses como forma de buscar seu favor ou apaziguar sua ira.

Deus Sol: A representação de um deus sol aponta para a importância das divindades solares nas crenças religiosas das pessoas que viviam em Ai Khanum naquela época. Os deuses solares eram frequentemente associados à vitalidade, à luz e ao ciclo da vida.

A combinação destes elementos no prato sugere uma fusão de crenças locais com influências gregas e helenísticas, característica da amálgama cultural que ocorreu na civilização greco-bactriana. Esta cidade antiga serviu como uma encruzilhada significativa entre as culturas grega e da Ásia Central, facilitando a troca de ideias, arte e religião.

A descoberta de tais artefatos ajuda arqueólogos e historiadores a juntar as peças da complexa tapeçaria da vida antiga e entender as várias práticas religiosas e influências que moldaram as crenças das pessoas naquela região.

[plainofshinarquotes]

Godfrey Higgins, The Celtic Druids: or, An Attempt to Show that the Druids were the priests of Oriental colonies who emigrated from India, 1829

Page 39: The Eleventh Chapter of Genesis Misplaced. — Chap. II, Sect. II. 

Upon looking into the next chapter, we find it said, that “the whole earth was of one speech,” and that they travel “from the East.” Learned men, I think, have shown, that the text would justify a more limited expression than “the whole earth.” This it is very important to state; for, it removes the great difficulty of so many as seventy-two nations traveling in one company and settling in on plain, and also of their having arisen at such an incredibly short period after the deluge of the whole earth is represented to have taken place. [Footnote: On this it may be observed, that the Samaritan chronicle is at variance with the Hebrew several hundred years.] Many persons also have maintained, that the first nine verses of the eleventh chapter have been improperly placed. It has been thought by very learned men, that they ought to precede the tenth. To both these opinions I certainly subscribe. I consider the liberty I am now taking of transposing part of a collection of tracts, as very different from either adding to or deducting anything from it. Besides, some parts of the Pentateuch are placed in the old Samaritan version, in different places from what they occupy in the Hebrew. This clearly proves that in one or other of the versions a want of care in its preservation has taken place: and as this has happened in one case, it is fair to argue that it may have happened in another. The second verse of the eleventh chapter says, “and it came to pass, as they traveled from the East, that they found a plain in the land of Shinar; and they dwelt there.” In all our maps, Mount Ararat is placed between the Black and Caspian Seas; and the plain of Shinar is placed at Babylon. These maps have been made by learned and ingenious men, from comparing together and construing the texts of profane and scared authors, geographers, and others, as they thought most proper: and no Christian will deny, that we have as much right to consider them, and to put what we think the right construction on them, as they had. Now, if we compare the situation where Ararat is placed, with that of Babylon, it will be apparent at once, that, if the book be true, the mount where the ark rested cannot lie between the two seas. For, to have travelled from any place between the seas to Babylon, they must have moved from the North to the South, and not from the East. Nothing can be more distinct and clear than this. In fact, there is no authority for placing Ararat between the two seas, or for placing Shinar and the Tower of Confusion, or Babel, at Babylon. A slight similarity of name is not sufficient of itself to justify the location, when directly in the teeth of the text, as it is here. Then it will follow, that Ararat and Shinar must have been situated to the east of Babylon, and we shall find that these places may have been somewhere about Bactriana, near the Oxus and Jaxartes.

Page 40: The Author’s Hypothesis Supported by Mr. Bryant. — Sect. III. 

Mr. Bryant says, and I particularly lay a stress upon his opinion, because his learning is well known, “I am far from being satisfied, that the whole of mankind was engaged in this expedition from the East. The Scripture does not seem to say so, nor can there be any reason assigned why they should travel so far merely to be dispersed afterward.”

By a train of very curious and satisfactory reasoning, Mr. Bryant shows, that the text does not warrant the impossible conclusion, that all the nations of the earth name in the tenth chapter of Genesis were assembled in the little plain of Shinar. It delights me to see the text of this most ancient and venerable book rescued from the absurdities of mistaken, though well-intentioned, translators or commentators. Mr. Bryant was a very learned man, and his opinion is deserving of high respect, notwithstanding some nonsensical views which he might entertain respecting the adoration by the Gentiles of the ark of Noah.

[koval-ptaki]

14] Sroka zwyczajna, sroka pospolita, sroka (Pica pica) (Eurasian magpie, common magpie) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Sroka zamieszkuje całą Europę (oprócz obszarów wysokogórskich, niektórych wysp na Morzu Śródziemnym i Islandii), większość Azji (z wyjątkiem terenów wysuniętych najdalej na północ i południe oraz pustyń) i północno-zachodnią część Afryki. Poza tym występuje na Kamczatce w Rosji i w zachodniej części Ameryki Północnej. W Polsce szeroko rozpowszechniony, jeden z najlepiej znanych ptaków, dość częsty ptak lęgowy na nizinach. Najbardziej powszechna na Ziemi Lubuskiej i w środkowej części Małopolski. Najrzadziej spotykana na Mazurach – tu mała liczebność srok związana jest z dużą lesistością obszarów. W górach na południu Polski sroka dolatuje do wysokości tylko 800 m n.p.m., ale populacje srok częstsze są jedynie w Karpatach. Najwięcej srok jest w śródmieściach miast i okolicach miast, gdzie czują się bezpiecznie – w Warszawie naliczono 3500 par lęgowych (to siódmy pod względem liczebności ptak lęgowy w Warszawie). Ściśle osiadły, nie podejmuje wędrówek (tylko niektóre sroki mogą poza lęgami wędrować). Zimowiska srok ulokowane są na obszarach lęgowych. Bardzo rzadkim widokiem w Polsce są przelatujące stada srok. Wyróżnia się następujące podgatunki, zamieszkujące odpowiednio:                                                           1] Pica pica fennorum – północna część Półwyspu Skandynawskiego, Finlandia, kraje bałtyckie, Białoruś oraz północno-zachodnia Rosja                                   2] sroka zwyczajna (Pica pica pica) – Europa Środkową na wschód od Łaby oraz Wyspy Brytyjskie, południowa część Półwyspu Skandynawskiego, Dania, środkowe i wschodnie Bałkany oraz Azja Mniejsza                                             3] Pica pica melanotos – Półwysep Iberyjski                                                          4] Pica pica bactriana – Ukraina, wschodnie skraje Europy, zachodnia Syberia oraz Azja Środkowa po zachodni Tybet i środkowy Iran                                      5] Pica pica hemileucoptera – środkowa Syberia i zachodnia Mongolia                6] Pica pica leucoptera – wschodnia Mongolia i dorzecze Amuru                        7] sroka zielonawa (Pica pica camtschatica) – izolowana populacja na Kamczatce.                                                                                                        W Polsce objęta ochroną gatunkową częściową. Od lat 20. XX wieku liczebność srok w Polsce rośnie. Związane to było przede wszystkim z zaprzestaniem powszechnego wcześniej tępienia srok. Populacja srok w Polsce zmniejsza się na wsiach, co może być spowodowane wzrostem liczebności innych drapieżników: kruka, jastrzębia i kun. Natomiast coraz częściej w Polsce sroki zasiedlają miasta i osiedla ludzkie, i przesuwa się również górna granica występowania srok w górach na południu Polski (dawniej około 500 m, a obecnie od 800 do 900 metrów).

[whencyclopedes]

Aria

Por Aria (o Areia) siempre se conoció la zona alrededor del río Areios (Ario), hoy en día Hari Rud en Afganistán (Arriano, Anábasis IV.6.6). Limitaba al norte con Margiana y Bactriana, donde comienza la cuenca del río Margos; hacia el oeste con el gran desierto de Carmania; al sur con Drangiana; y al este con las imponentes montañas Parapamisos (Hindu Kush). El Areios era la espina dorsal de la región, fluyendo a través del territorio: Aria corresponde casi exactamente a la moderna provincia de Herat, lo cual demuestra la importancia del río a lo largo de la historia.

Leer más...