#B AKIN KA NALANG

[elysiaaaaaaan]

pogi nya shet kilig kaluluwa ko

[jopetkasi]

LATE POST. 

someone complimented that my skin is blemish free and has few lines despite my age. thank you, really. 

i am tempted to say it’s in the genes but that is way way arrogant. of course, there are products i use and there are some that I avoid like glutha  for one and that face oil that is so popular with millennials to achieve that glass skin look. gustuhin ko man gumaya sa inyo, hindi sya para sa akin, kasi magmumukha akong lechon na pinahiran ng mantika on a very humid day.

but if you are to ask me what makes for a good complexion? simple. 

1. Good amount of sleep. Unless there is a legit reason, do not settle for 5 or 6 hours of sleep. Ideal is 7 to 8 hours yung tipong pag gising mo, banat na banat yung facial skin mo. 

2. Hydrate - sabi nga ni Mimiyuh, drink your water, bitch! 

3. Kaartehan regimen. C’mon peeps, enough of the inner beauty justification. i mean hindi na nga ako guapo, pandak at pango ang ilong ko, so daanin nalang natin sa makinis na balat, matambok na pwet at magandang kamay at paa lol. 

so here’s what i have been using

a. Cetaphil lotion and cleanser (must) 

b, TRESemmé kasi hiyang hair ko dito. 

c. Bench Cologne - Atlantis because why not? i dunno why I am so addicted to this smell?parang it brings back a lot of good memories back in college? 

d. Lucas Papaw for wounds and cuts that heal longer due to my diabetes. 

e. Off to ward off nasty lamoks.

f. Zihua Lavender Oil - effective pang singhot to relax and calm myself.  

g. Moisturizer from The BodyShop (must) I mean kulangin ka man ng tulog at least mag hydrate ka ng mukha with a gentle moisturizer diba?   

[sunb0rn]

sige kwento ko nalang bilang ka chat ko si Padua tonight.

nung isang kwntuhan namin nabanggit ko sa knya na nag chat si B sa akin out of nowhere nung last week of May. yung may inask nga na lugar. ganon lang. casual.

tas tanong ni Padua, ano daw feeling. uhm mej bland yung feels non eh. pero isa sa main na naisip ko is-

"ahh, wala naman siguro siyang galit sa akin?? kasi kung meron bakit sa akin pa sya magtatanong ng ganon ka random na bagay. okay."

yung simula kasi na bigla nanaman siyang hindi mangkausap (last November), andon nanaman ako sa feeling at pag iisip na galit siya sa akin; na may nagawa ako, may nasabi. HAHHA.

waw diba?? kahit ang hirap lagi ng nararamdaman ko dahil sa kanya sa loob ng limang taon, concern ko pa din na baka may sama sya ng loob sa akin kaya biglang di nangkausap. i mean, gets and tanggap ko naman sana yung MIA phases niya eh. kaso puta may usapan kasi about don.

ayun lang.

[plumkinpiglet]

Happy Birthday, B.

Hindi ko alam pero takot ako na dumating 'tong araw na 'to, nung dumating ka sa buhay ko, naka plano na sa isip ko kung paano ka mapapasaya sa araw ng birthday mo. Kaya hindi ko alam kung paano haharapin 'to.

I saw your open letter, iyon yung araw na nakita kita. Hindi ko ineexpect, parang teleserye kasi umiiyak na ako sa daan nung nabasa ko yon, sumabay pang nakita kita. Hindi ko alam kung anong mararamdmaan ko sa panahon na 'yon, lalapitan ka ba? Tatanungin? Iiyak? Mag wawala? Magagalit? Pero hindi ko kinaya, nag breakdown ako ng malala. Nung panahon na 'yon, isa lang naisip ko. Wala na yung "Love", puno ng pain at galit 'tong puso ko sayo. Natakot ako nung panahon na 'yon, kasi hindi ko naman ugaling magalit, hindi ako nagagalit unless punong puno na ako. Doon ko na realize lahat.

Masama loob ko, galit ako, nasasaktan ako sa lahat ng nangyari simula December. Yung mga panahong tinatanggap ko nalang lahat? Na okay lang sa akin kasi mahalaga sa akin yung nararamdaman mo. Ngayon, nasaktan ako sa part na, hindi mo naisip 'yon para sa akin. Matagal mong tinago yung abt sa ex mo, gusto kitang sisihin, nung panahong gusto mo naman palang ayusin yung sa inyo ni Nicole, bakit mo pa ako kinausap ulit? Bakit pinaramdam mong kaya mo naman panindigan 'tong pagmamahal? Tapos bigla mong sasabihin sa akin na pinapa alis mo naman ako sa buhay mo? Alam ko naman 'yon eh, hindi mo ba na mismo sayo nang gagaling yung "hope" na baka posibleng maging okay tayo ulit? Yung mga plano? Hindi ko lang talaga maintindihan. Bakit nililinis mo yung sarili mong hindi ka nag cheat, alam ko naman, wala tayong label, pero alam natin sa isa't isa na committed tayo dalawa, na home natin ang isa't isa nung panahon na yon. Ilang issue yung dumaan pagdating sa walang label sa ibang tao pero committed, bakit lumalabas sa bibig mo na malinis yung ginawa mo kasi single ka naman? Sana kahit doon nalang, ibigay mo sa akin yung kapayapaan, kasi araw araw kong tinatanong sa sarili ko bakit ko hinayaan sa ganitong setup? Ganito kita ka mahal? Ganito ako nag paka tanga sayo? Sino bang unang lumapit? Sino yung nakipag kilala? Iniisip ko kung sino yung mali, ako ba yung mali kasi hinayaan kong gaguhin mo ako? O ikaw kasi, ikaw naman yung nag hanap ng iba?

This greet is supposedly a happy message because it's your birthday. Pasensya kana kung ganito ang mababasa mo, pero hindi rin ako sigurado na mababasa mo ito. Gusto ko lang ilabas lahat, gusto ko na magkaroon ng payapang pag iisip.

Hindi ko maalalang binash ng mga kaibigan ko si Nyah, sa lahat ng replies nila abt us, ikaw lang yon. Hindi ko sila sinabihan, kasi to be honest iilan lang naman ang nakaka alam ng nangyari. Ano ba yung dapat kong sabihin kaya hindi na tayo okay? Dapat ko rin bang linisin na nag hiwalay tayo ng maayos kahit hindi? Normal reaction siguro yung mga sagot nila sa stan, kahit sino naman ipagpalit diba? Pero tinapos ko na yang issue na yan, sinabihan ko na mga kaibigan ko na tigilan na nila 'yon. Hindi na rin ako nag rereply sa lahat ng cc about sayo. Ibibigay ko sayo yung peace of mind na gusto mo. You can unfollow me if you want, para hindi mo makita, para hindi mo mabasa.

Again, Happy Birthday. Thank you for all the moments that we shared together. Marami akong natutunan sayo, marami rin akong lesson learned dahil sayo. You deserve to be happy, B. Galit man ako ngayon, hindi ko naman kayang mag tanim ng galit sayo. 'Wag kang mag alala, sinusubukan kong palayain yung puso ko sa galit. Wala sana akong balak batiin ka, pero we both know how much we love our birthdays. Gusto pa rin kita batiin kahit marami ng nangyayari. I still wish you the best, B. Maging masaya ka sana sa buhay na tinatahak mo ngayon.

Thank you and Happy Birthday, Coach B.

-Ril

[dontsharethistoanyone]

hello, sorry. I'm didn't mean to worry you. sorry. but i'm here, dapat hindi ko sasabihin sayo to, pero syempre, life is so short. okay na rin siguro magbawas ng nararamdaman. you're the 4th person who will know this secret. if ever we met at some point, sana wag mong maalala to. why am i sharing this to you? because we don't know when will life ends. natakot na ko mas share sa mga taong matandaan, thats why i always share my problem to someone na makakalimutin, hindi ko sure kung ganon ka, pero hindi mo naman ako kilala.

to be honest, i dont know if i still need help. im just to tired ig.

this my not seem so real, ikaw na bahala mag judge.

nung bata ako i have so many personalities, sobrang adventurous ko. sobrang hindi ko kaya na hindi ko na eexpress yong sarili ko. i need wild things, im born to be explore and be curious about things. then there's this one time na may nagsabi sakin na ampon ako. alam mo na asarang bata hahaha thats so normal. pero yong issue na yon, dumating hanggang sa mag grade 6 ako. out of curiousity natanong ko kay tatay if totoo ba, ang guess what? totoo sya sis. i didnt know what so say, what to react. ang the weird things is, hindi lang ako, dalawa kami,

that creeps me out, kasi only child lang ako. it turns out na may kambal ako, tatllo kami. im the middle child. yong panganay pala talaga yong anak nila, yong aampunin nila, kaso namatay sa sakit. ako, potangina nabuhay. they both treated me as their first child. yong pangalan ng ate ko, ako na kumuha. alam mo lahat ng gamit ng ate ko, sakin na napunta. lahat ng yong, hindi sakin yon. lahat ng to, hindi sakin to. it wasnt suppose to be mine.

dun ko na realize kung bakit lagi akong napapansin na parang ako. huh? kasi nung grade 7 lagi kong napapansin na may second me na nagbabantay sakin. i was so fucking scared.

that girl, shes miserable. that girl is cursing me. that girl wants me to die. and that girl is my sister, lagi syang nagpaparamdam, lasi syang nandyan. she wants my life, but i dont know how to give it to her, i didnt want to live. until napanaginipan ko sya.

alam ko na inagaw ko lahat sa kanya, family, things, this life. sakanya to eh. hindi naman ako yong dapat ampunin in the first place. she didnt want me to die, she want me so suffer.

the old me died when i was in grade 6, and my sister, ive been living as here up until now. she wanted to have more friends. she wants to have good grades, she wants to have a good life. that's why i live as her. and every time i forgot to live the life she wants. she will kill me, i can see things, torturous things. people are dying sa pananngin ko even if they are not real. i was so scared. i dont know where to express all things fucking feelings. i just want to end it. but i didnt. i deserve to suffer.

hindi ko alam, hindi ko talaga alam kung kilala ko paba yong sarili ko. hindi ko alam, ang dami kong gustong gawin, gustong maging kaibigan pero i cant. im not me anymore. hindi na ako to. hindi na akin tong buhay na to. i really tried to escape sobra.

nung grade 9 i want to tell this thoughts sa advicer nyo, but im scared, i cant even walk on my own. laging tinatanong ni sir if okay lang ba ako, i always smile and continue to pretend. this life, this isnt mine. i wasnt suppose to be here.

i want to be me again. i want to express myself more. kaya nung grade 10, just for fuckiung 1 year, let me be myself. if youre goin to see how i lived nung panahon na yon, it was paradise. ive meet such amazing people. i became me, i became my self. jahahahahhaha saglit wala na kong makita hahahh

it was the fisrt time i became very thankful to live. it was the fisrt time i can finally said that im happy. become the school year ends. i awkwardly said goodbye to my friends. sinong tanga yong mag goodbye ng february eh march ang graduation. kasi alam ko, i only have one month left, kaya sinulit ko na. gusto ko sila yakapin lahat. gusto ko sila ikeep for me. but i dont desrve that, i dont deserve them. before i became that girl again, kwinento ko to sa isa sa trusted friends ko. pumasok ako non nan naiyak kasi mamimiss ko talaga sila, alam nila na hindi ako iyakin but i just couldnt help mysefl but to cry. i mis the, somuch

wait napuwing ako hhahahaha comerciasl

after that, after that one year, everything went back to normal. after one year of ignoring that girl. bumalik na sya, and she made me suffer a lot. i started to ahve a lot of panic attacks. she killed me.

i was lifeless, so eto, etong nagtytype ngayon, is the breathless me. im living the life that she wanted me to have. i lost my friends, all of them. kasi yon ang guisto nya.

this is why i hate my name, kasi hindi sakin yon.

i tried ti seek help, pero wala sa mga kaibigan ko ang kayang intindihin yon situation ko.

para akong artista, ako yong bumubuhay sa bida.

nung 2020, i got the courage na magpatingin sa specialist. i didnt said everything bout myself. i told everything na nararamdaman nung bida, nung girl. she was diagnosed with depression. so i have to deal it all by myself because, i dont have b friend anymore, that girl dont have friends.

ang hirap, ilang beses akong humingi ng tulong. ilang beses akong nagtry, but none of them believed me. pero bakit kapag si ate, kapag sya, ang dami agad tumutulong. \

this is so deep. this is so shit.

ngayon, i dont need help. i wont die, maniwala ka, hindi ko kayang patayin yong sarili ko kasi utang ko tong buhay na to. hindi to akin.

but again, if ever that day comes, sana walang umiyak.

hahahhahahaha sorry, alam ko hindi kapanipaniwala to, wag ka mag alala, sanay na ko. pero thank you, i wanted to be friend s with you kaso hindi na pwede, sa next life nalang siguro.

Right now, gusto ko magbreakdown. Kaso I don't havr the courage to be depress sa gantong state.

I want to say sorry sa mga kaibigan ko, I'm a fake friend. Sorry kasi hindi ko ma share to sa kanila. I want to, kaso takot ako ss rejection.

i didnt express too much sa message na to kasi may online class pa, baka mahalat yong mukha ko kapag nagbreakdown ako. sanay nako sa ganto. sorry if i never got to explain myself and express more, nalimutan ko nakasi yong pakiramdam na maging ako. that person is lifeless.

Hey bub, sana kalimutan mo nalang to. I hate to make people worry. I hated it, kaya please, just let this go. Uulitin ko yong sinabi ko sa post ko na,

If I die early than everyone expected please don't cry. Death is one of my goal right now. Please be happy that finally I'm not suffering from everything. I'm already satisfied with the days I've spent here, I'm okay if I'll be gone soon.

And yes, masaya ako. Pero thank you for bwing warm.

Please don't speak this up. Ayokong pinag uusapan, ty.

salamat sa pagbasa, this might be the last. please dont worry too much, hindi ako sanay. dont worry that is how life goes, ig for me.

[wanwaves]

Backyard Boy — wonmina fic

solana note: not proofread. contains typographical and grammatical errors. enjoy reading!

I’ve been staring at him for about thirty minutes already. He is just reading a book beside the pool side, but I can’t deny that he is attractive. Mas lalo pa siyang naging pogi sa paningin ko ng makita ko siyang nagbabasa. Dagdag pogi points pa naman sa akin ang mga lalaking nagbabasa. Bonus nalang na mukha siyang matalino. 

Hindi siya pamilyar sa akin. Siguro bagong salta lang siya dito sa subdivision. Malabo naman na anak siya ni Tita Anne lalo na’t hindi niya naman kahawig si Tita. 

Siguro pamangkin niya ito or kasambahay niya lang. Ilang araw ko na siyang nakikita sa poolside na nakatambay mag-isa. 

Wala naman itong ibang ginawa kundi magbasa at magpa music ng malakas. Minsan nga nagigising ako dahil sa lakas ng music niya. Nakakainis minsan pero humuhupa naman ang galit ko kasi pogi siya. 

Pasalamat nalang talaga siya na napopogian ako sa kanya kasi kung hindi, siguro matagal ko na siyang na report kay kapitan. 

Pabor naman sa akin ang pagtambay niya sa poolside kasi Mas lalo lang akong ginaganahan mag-aral kapag tinititigan ko siya e'.  

Para siyang blessing na hinulog ni Lord galing sa langit. 

Muntik ko ng mabato ang hawak kung ballpen ng marinig kung may kumatok sa pintuan ko.  Nagpanggap agad akong nag-aaral sa mga notes na nasa harap ko. 

Patay ako kay Benjamin kapag nahuli niya akong nakatingin sa kapitbahay naming pogi! 

Malakas pa naman mang-asar yon. 

"Nari?"

Napalingon agad ako ng marinig ko ang boses ni Mommy. I sighed in relief. 

Ngumiti siya at naglakad papalapit sa akin. Nilapag niya sa table ko ang dala niyang bowl na may lamang mga prutas.  

"I prepared this for you. Eat that while you're answering." nakangiting alok nito sa akin. Ngumiti naman ako sabay pasalamat sa kanya. 

"Thank you My." 

Binalik ko na ang tingin ko sa libro. Binabasa ko lang ito kahit na wala akong maintindihan. She gently caress my hair. 

"Ang hardworking naman ng Dalaga ko." 

Gusto kung matawa ng malakas dahil sa sinabi ni Mommy. 

Di ka sure My. Baka nakaupo lang ako dito para masulyapan si Kuyang pogi sa may poolside. Charot.

Nakipag kwentuhan pa si Mommy sa akin. After namin mag-usap lumabas na ito ng kwarto ko. Nagmamadali ko namang tinignan ulit ang poolside. Nagbabakasakali na masulyapan pa si Kuyang pogi. 

Napanguso ako at dismaya na napaupo ng hindi ko na makita pa si Kuyang pogi. 

"Nawala na siya. Aish! Ang tagal kasi ni My lumabas. Huhu." Dismayado kung bulong sa sarili. 

Sumapit ang gabi ng hindi ko na ulit siya nakita. Maghapon lang akong nakaupo sa study table. Paminsan-minsan tumitingin ako sa backyard nila na kaharap lang rin ng bintana ko. 

"Hoy Senyora, May iuutos raw si Mommy sa'yo." 

Walang hiyang diretsong pumasok ni Benjamin sa bedroom ko. Umagang-umaga namba-badtrip na naman ang loko. 

"Don't you know how to knock ha?" asar kung tanong. He rolled his eyes at me. 

"Hindi applicable sa akin ang katok. Baka masira ko pa yang pintuan mo kapag kakatok ako. Ang lakas ko pa naman." 

He flexed his arms in front of me. Kaya binato ko siya ng unan. Napakahambog niya na kasi. 

Ang payat nga ng muscles niya. Wala siyang binatbat sa muscles ni Kuyang pogi. Walang kalaman-laman ang braso. 

Tumawa lang siya. Humiga ito sa kama ko at nag cellphone. Tinulak niya pa ako paalis sa kama ko. Kaya asar akong napatayo at iniwan ko na siya sa loob ng bedroom ko. 

Sinalubong ako ng mabangong amoy na galing sa kusina noong makababa na ako. 

Nag b-bake si Mommy! Omg. Sana carrot cake ginawa niya. Fave ko pa naman ang carrot cake. 

Pumasok ako sa kusina namin ng may mga ngiti. Nakita kung busy si Mommy sa counter table. Inaayos ang mga niluto niya. 

"Nari, Come here quickly." 

Lumapit ako agad kay Mommy. At inabot naman niya sa akin ang hawak niyang baked pie. 

"Pakibigay ito kila Tita Anne mo. Marami kasi ang nagawa ko. Sayang naman kung itatapon lang natin."

I frowned. Tumingin ako sa labas ng bintana. Mas lalo lang nalukot ang mukha ko ng makita ko kung gaano kainit sa labas. 

"Ayaw ko My. Ang init lumabas." Maktol ko habang nakanguso. 

"Si Benjamin nalang My." Segunda ko pa. Nailagay ni Mommy sa bewang niya ang dalawang kamay niya at tinaasan ako ng kilay. 

"Edi mag payong ka"

Ilang beses pa akong umalma pero hindi nakinig si Mommy sa akin. 

"Go na.. Make sure to bring back the pan ha—"

Hindi na ako nakapalag pa kasi pinagtutulakan niya na ako palabas ng kusina. Labag sa loob akong lumabas ng bahay. 

Hindi na ako nagpayong pa kasi hindi ko na ito kaya pang hawakan lalo na't mabigat pa ang Pie na hawak ko. 

Para akong naglalakad ngayon sa impyerno dahil sa sobrang init.

Sobrang tirik ng araw lalo na't 11AM palang. Wala akong makikita sa dinadaanan ko dahil sa sobrang init. Mabuti nalang talaga at hindi gaano kalayo ang nilakad ko. 

Pinindot ko ang doorbell ng nakarating na ako sa harapan ng gate nila Tita Anne. Hindi ako nakontento sa isang pindot kaya tatlong beses ko itong pinindot.  

"Tagal naman." Bulong ko sa sarili. 

Para akong pineprito dahil sa sobrang init. 

Napaayos ako sa pagtayo ng bumukas ang gate. Nagsikahulan ang mga aso na inaalagan nila. 

"Tit—" 

Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko kasi napasigaw na ako ng bigla nalang tumakbo palabas ang alaga nilang aso. 

“Ahh!!” Tumatalon-talon kung sigaw. Tumakbo palayo ang aso sa bahay. Kinabahan pa ako kasi muntik ng mahulog ang hawak ko! Napahawak ako sa gate nila dahil nanghihina ako dahil sa biglaang pagkagulat. 

“Ruru!” May humabol sa golden retriever nilang aso. Nanlaki ang mga mata ko ng makita kung si kuya pogi iyon! 

OMG! Nakalimutan kung nakatira pala siya dito. 

Nakatitig lang ako sa kanya habang hinahabol niya ang aso. Tila parang nag slow mo pa nga ang paligid ko. 

Umiwas ako ng tingin. Dahil ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko. Nakakahiya sumigaw pa naman ako kanina. Mukha pa naman akong ewan tuwing sumisigaw. 

Nakatayo lang ako sa labas. Hinintay siyang makabalik. Hindi ko na sila matanaw na naghahabulan. Siguro umabot na sila sa gate ng subdivision namin. Hindi ko na rin dama ang init ngayon kasi mas pinapangunahan na ako ng nerbyos. 

After a while of waiting nakita ko ng pabalik na sila. Nakakunot ang noo niya habang nakasunod sa alaga nila. Umayos ako sa pagtayo ng dumako ang tingin niya sa akin. 

Gumuhit sa mukha niya ang pagkalito. Probably wondering kung sino ako. 

“U-Ummm…..” 

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko ng makalapit na siya sa akin. Tila tinakasan ako ng sarili kung boses. Tinitigan ko lang siya. 

Ang pogi niya sa malapitan. Walang ka pores pores sa mukha. Makinis pa ang balat niya kaysa sa’kin. Tapos mas lalo siyang pomogi sa suot niyang glasses. 

Tinaasan niya ako sa kilay. Kumahol ang aso nila kaya sinuway niya ito at doon lang ako natauhan. 

What the hell Nari! Fix yourself kasi si Kuya Pogi na ang nasa harapan mo!

Kung pwede lang iuntog ang sarili ko sa pader siguro kanina ko pa ginawa. 

“Hello po. Magandang tanghali po.”

“May pinapabigay po si Mommy kay Tita Anne.” 

Inabot ko sa kanya ang hawak ko. Tinanggap niya naman ito. Kumahol pa ang aso nila ng lumapit ako sa kanya. 

'Ano ba naman yan doggy! Ang damot mo naman. Ishare mo naman sa akin ang amo mo. hmp!'

“Thanks but Mama is not here right now.” saad niya habang nakangiti ng matamis sa akin. 

Kuya sinasabi ko sa'yo. Bawal ka ngumiti ng ganyan sa akin! Marupok ako sa mga ganyang ngiti. Jusko! 

"Ganun ba? Hahaha sige, okay lang. Pakisabi nalang na may binigay si Mommy hehe. Sige, bye!" 

Tumalikod na ako at nagmamadali na bumalik sa bahay. 

Delikado ako. Kailangan ko na siya iwan kasi baka makagat ko siya. Sensitive pa naman ako sa mga pogi. 

"Miss!" 

Hindi ako lumingon. Nagpanggap akong walang narinig. Diretso lang akong pumasok sa bahay namin. Pabagsak kung sinirado ang pintuan.  Sumandal ako doon at napahawak sa dibdib ko.

Ano nangyayari? Bakit ang lakas ng tibok ng puso ko?! Nababaliw na yata ako. 

"Jusmeyo Marimar! Anong nangyari sa'yo?" 

Mommy exclaimed noong makita niya akong humahangos. "Nasaan ang pan?" 

Napakurap ako ng ilang beses bago napatingin sa kamay ko. 

Tangina. Kaya pala tinawag rin ako ni Kuya pogi kanina. Dahil sa pagmamadali ko nakalimutan ko na ang pan na pinaglalagyan ng pie!  

Pinagalitan ako ni Mommy at inutusan na kunin pabalik ang pan pero hindi na ako nagpatinag. Kaya at the end si Benjamin na ang kumuha. 

Days passed. Hindi ako lumalabas ng bahay. At hindi ko na rin siya sinisipatan mula sa bintana ko. Nahihiya na kasi ako! 

Pakiramdam ko sasabog ang mukha ko dahil sa kaba at takot tuwing nakakaharap ko siya.  

I busied myself in studying. Malapit na kasi ang college entrance test ko. And right now, I'm currently on break time kaya inutusan rin ako ni Mommy na mag grocery. 

Naubusan na kasi kami ng stocks sa bahay. Mag-isa lang ako ngayon kasi ang magaling kung kapatid iniwan ako. Ewan ko kung nasaan na siya. Siguro may kinuha na naman 'yung mga hindi kailangan gamit. 

I'm stuck here sa oil section. Hindi ko alam kung anong klaseng oil ang gusto ni Mommy na bilihin ko. Hindi niya kasi nilagay kung what brand ang oil na bibilhin. 

I'm undecided on what I should buy between the two. Ang palm oil ba or ang coconut oil. In the end I called Mommy. Baka kasi pagalitan ako non kapag hindi niya gusto ang bibilhin ko. 

Madali pa naman 'yon magalit.

When she answered my call I immediately ask her kung ano ang gusto niya. After niya sumagot nilagay ko pabalik sa lalagyan ang hawak kung coconut oil at ang palm oil ang nilagay ko sa trolley. 

Naglibot pa ako at nagkita na kami ni Benjamin. Marami na rin siyang hawak and karamihan sa hawak niya puro junk foods! 

Grabe nakakahaba ng lifespan ang mga dala niya. 

We checkout and palabas na sana kami sa grocery ng bigla nalang may tinawag si Benjamin. 

"Kuya Pare!" 

He waved his arms kaya nagmumukha itong bata. 

Sinundan ko ang tingin niya. 

Shuta! 

Bakit kilala niya si Kuyang Pogi?! What kind of information is this? Why did he called him Kuya Pare? What the hell.

Tumigil sa paglalakad si Kuya Pogi kaya tumakbo papalapit si Benjamin sa kanya. 

Walang hiya 'tong si Benjamin! Hindi man lang sinabi sa akin na close sila. 

Kahit na maraming dala si Benjamin na eco bag niyakap niya pa rin si Kuya pogi. Napakapal ng mukha! Naunahan ako sa pag-yakap. 

"Ano ginagawa mo dito kuya pare?" Masayang tanong ni Benjamin kay Kuyang pogi. 

"May binili lang ako. Ikaw? Bakit ka nandito?" 

"Nag grocery kami ng ate ko. Teka nasaan na ba ate ko….” Lumingon si Benjamin sa likuran niya. “Uy nasa likuran ko lang pala ate ko. ‘Di ko makita kasi ang liit hehe." 

Tanginamo kung sakalin kaya kita dyan ngayon, Benj. Sumosobra ka ng chanak ka. Hindi naman ako ganun ka liit. Sadyang matangkad lang talaga siya kaya nagmumukha akong maliit. 

Tinuro ako ni Benjamin kaya tumingin sa akin si Kuya pogi. Tinaasan niya ako ng kilay at bahagyang umangat ang gilid ng labi niya. 

Did he just smirked at me?

"Hello. Good afternoon Miss penguin." 

Natawa si Benjamin sa sinabi niya. Nangunot naman ang noo ko dahil sa pagkalito. 

Penguin? The fuck. Pinagsasabi mo dyan kuyang pogi?

"What do you mean penguin?" 

"Oh sorry… Did I offend you? I don't know your name kasi tsaka you walk like a penguin noong tumakbo ka palayo sa akin after mo ibigay ang pie." May binulong siya sa huli pero hindi na namin ito narinig pa. Tumawa siya ng mahina. Tila natatawa sa ginawang kagagahan ko noon. 

Para akong tinakasan ng dugo sa mukha. Kuya pogi grabe ka naman sa akin. Mas cute kaya ako sa penguin. 

"Payag ka niyan ate. Tawag sa'yo sa bahay madam tapos pagdating kay Kuya Pare penguin ka lang hahaha." Asar ni Benjamin sa akin. 

Umirap lang ako.

"Penguin pa 'yan ngayon. Tignan mo sa susunod baby na tawag niyan sa akin." Bulong ko sa sarili. 

"Anyway, pauwi na kayo?" Kuyang pogi asked. Tumango naman kami ni Benjamin.

"Yep. Pauwi na kami. Ikaw ba?" pabibong sagot ni Benjamin.

"Pauwi na rin. Sabay nalang kayo sa akin." Nakangiting alok ni Kuyang pogi.

“Uy hindi namin yan hihindian. Tara na let’s go.” Nauna na maglakad si Benjamin at hinila niya pa si Kuyang pogi.

Kinakahiya ko talaga ang lalaking to. Napaka walang hiya niya talaga. 

Iniwan sa akin ang ibang dadalhin! Isusumbong ko talaga siya mamaya kay Mommy.

“Tulungan na kita Miss Penguin” I came back to my senses when I heard kuya pogi’s voice. 

Napahinto ako ng marinig kung tinawag niya ako. I clenched my fist ng lumingon ako sa kanya. 

“Pogi ka sana pero sinasagad mo pasensya ko.” sabi ko. Natawa naman siya at napailing. Kinuha niya ang mga bitbit ko at naglakad na kami papuntang parking lot. Tahimik lang ako buong byahe kasi sinolo na ni Benjamin si Kuyang Pogi. 

Alam ko na rin pangalan niya. Nabanggit kasi ito ni Benjamin kanina. 

‘Wono’ 

Bagay sa kanya. Ang cute lang. 

Nasa passenger seat ako nakaupo. 

Bwesit kasi si Benjamin. Tinulak ako sa passenger seat and worst pa nakita ni Wono ang pagtulak niya. 

Nakakahiya sobra and at the same time nakakainis kasi itutulak niya na nga lang ako bakit hindi pa kay Wono. 

“Salamat Kuya Pare. Sa susunod ulit.” Iniwan na kami ni Benjamin sa harap ng gate. Kumaway ito kay Wono at tumingin sa akin. Binigyan niya ako ng mapang-asar na tingin.

Mamaya ka talaga sa akin Benjamin.

Tumikhim si Wono kaya napatingin ako sa kanya. Bahagya pa akong napa-atras kasi nakatingin na pala siya sa akin. 

“Di ka pa papasok?” He nodded his head towards our gate habang nakatingin sa akin. 

“Thank you sa pagsabay sa amin,” Nakangiti kung pasalamat. 

He tilts his head sideways as he stares at me. Nakipagtitigan rin ako pero kalaunan nakaramdam rin ako ng hiya at ilang sa paraan ng pagtitig niya. 

“You have a nice smile.” 

He mumbled. 

My cheek heats up as he says those words. 

Wag kang ganyan. Mahina ako sa mga mabulaklak na salita.

“Anyway, I’ve been meaning to ask you about something.”

He took a step forward kaya mas lalo akong nailang kasi amoy na amoy ko na ang pabango niya.

“Why do you keep on staring at me?” 

I blink a couple of times. I can’t process what he said. 

“I’m really curious cause I can really feel you staring lalo na kapag nagbabasa ako. Do you,” 

Napaatras ako ng yumuko siya. Sobrang lapit ng mukha namin. Ramdam ko na ang pagtama ng hininga niya sa mukha ko. 

“Do you have a crush on me?” he asked while staring deeply in my eyes. 

Hindi ko alam ang isasagot ko. Tila tinakasan ako ng sariling kaluluwa dahil hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. I swallow the lump on my throat. Napansin niya naman ang paglunok ko kaya natawa siya ng mahina.

“You don’t have to stare at me ng palihim na. Okay lang naman sa akin na titigan mo ako. Ako pa mismo ang magpapakita sa’yo para hindi ka na mahirapan kakatago sa kurina mo.”

“Hmmm. Okay Nari?” Umangat ulit ang gilid ng labi niya. Tila natutuwa sa epekto niya sa akin. 

After that he left me. Sumakay na siya sa sasakyan niya at pinark niya na sa garahi nila ang sasakyan niya. 

Nakatingin lang ako sa kanya. Pakiramdam ko bibigay na ang tuhod ko dahil sa sobrang kaba. Kaya bago pa man ito mangyari tumakbo na ako papasok sa bahay at nagkulong ako sa silid ko. 

Sumigaw agad ako at hindi ako lumabas hanggang gumabi. Nakahiga lang ako sa kama ko. Hanggang ngayon hindi pa rin talaga ako makapaniwala na alam niyang palihim ko siyang tinitignan. Like I made sure naman na hindi halata ang palihim kung pagtitig sa kanya pero bakit nalaman niya pa rin?

May super powers ba siya ha? Lakas naman yata ang radar niya. 

Napatingin ako sa bintana ko ng may marinig akong ingay. Napatayo ako at dahan-dahan na naglakad palapit sa bintana. 

Sinong tanga ang magkakainteres na batohin ang bintana ko ngayon?! Pasado alas dose na tapos may mantritrip pang batohin ang bintana ko. Huwag naman sila manakot ng ganyan noh. 

May bumato ulit kaya naman sinilip ko na ito.

“Pst! Nari” 

I frowned when I heard my name being called. Sumilip ako at wala naman akong nakitang tao. 

Minumulto na yata ako. Oras na siguro para matulog ako. 

Babalik na sana ako sa kama ko pero may bumato na naman ulit. Kaya padabog kung binuksan ang bintana ko. 

"Sa wakas at binuksan mo na rin." 

Napatingin ako sa pinanggalingan ng boses. Bwesit si Wono lang pala. 

"What the hell do you need? Bakit mo binabato ang bintana ko?" 

Singhal ko sa kay Wono. 

"Are you up for a late night drive?" 

Huh? Bakit niya naman ako aayain? 

We barely know each other. Hindi ko pa siya gaano kakilala at ganun na rin siya sa akin. 

"Hey Nari. G ka ba?" Tanong niya ulit sa akin. Tinaasan ko siya ng kilay. 

"Bakit mo naman ako aayain? For your information hindi tayo close. May binabalak ka bang masama sa akin?" 

He snorted. 

"Kaya nga inaya kita kasi gusto ko maging close tayo. Bawal ba ‘yon? Psh. For your information rin wala akong binabalak na masama sa'yo. Di ko pinapangarap makulong sa presento noh." 

"Tara na kasi. Sama ka na. Wala akong kasama eh. Gusto ko lang puntahan 'yon lugar na nakita ko kanina." 

Pinilit niya pa ako ng humindi ako kaya in the end sumama na lang rin ako. 

Mapilit siya ha. What if jowain ko agad siya kasi makulit siya? Charot. 

Tahimik lang akong nakaupo sa passenger seat. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Wala kasi siyang sinabi sa akin. Nahihiya rin ulit akong magtanong sa kanya baka masabihan pa akong makulit.  

Pakiramdam ko nag deja vu lang ang nangyari kanina. Kasi kanina ng pauwi palang kami ganito rin ang eksena ang kaibahan lang wala na si Benjamin at tanging mahinang musika lang ang naririnig sa paligid. 

That i've got all that I need,

Right here in the passenger seat.

Habang nagmamaneho siya sinabayan niya rin ang kanta. I swallowed the lump on my throat as I glanced at him. 

Shuta na talaga. Kinikilig ako dito. Heto ba ang sinasabi nilang naabot mo ang langit tuwing masaya ka? Nambibigla naman siya! 

Hindi ko man lang napaghandaan ang biglaang pagkanta niya. Ang ganda rin pala ng boses niya. Hindi halata sa porma niya na may tinatago rin siyang talent sa katawan. 

Oh, and I can't keep my eyes on the road

Knowing that she's inches from me

Umiwas ako ng tingin ng lumingon siya sa akin. Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko. 

Pwede bang tumalon nalang ako sa sasakyan? Hiyang-hiya na ako sa sarili ko ha. Grabe na talaga ‘to. Na conscious tulou ako bigla sa mukha ko. Baka may muta na ako at nakita niya pa 'yun.

Narinig ko siyang natawa. 

May sayad yata to sa utak. 

“Tinatawa mo diyan?” imbes na maging tunog mataray ito iba ang kinalabasan nito. 

Nag stutter ako! Gusto ko nalang ilibing sarili ko. 

“Wala,” 

Hindi ko na siya pinilit pang magkwento. Baka kasi mas lalo ko pang ipahiya ang sarili ko. Tumahimik ulit kaming dalawa. Nagpaalam ako sa kanya na bubuksan ko ang bintana and luckily he agreed.

Gusto ko humigop ng fresh air kasi baka hindi ko kayanin ang tension dito sa loob ng sasakyan. 

“You know—”

“Wala akong alam.” Pamputol ko sa kanya. Akala ko may irerebat siya pero napailing nalang siya sa sarili at natawa. 

"I really love this song—" 

Mas lalong lumawak ang ngiti niya. 

"This song holds a special place in my heart kasi my childhood sweetheart likes this song. She always plays this song whenever we hang out or study together." He looked at me as he softly smiled at me. 

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. I remained silent as he reminisced about his past memories with his childhood sweetheart.

We're the same. I also love this song. 

Then the moon peeks from the clouds

I hear my heart, it beats so loud

Try to tell her simply

I listen to him humming. 

I don't know why but my heart feels so warm as I listen to him. I feel safe and happy even though alam ko na hindi naman para sa akin ang kanta. 

Hindi ko alam kung ano ang rason pero normal lang naman to diba? Siguro nga…

Hindi ko na namalayan na nakatulog na ako sa byahe. Nagising nalang ako noong ginising na ako ni Wono. Nagulat pa ako kasi sobrang lapit ng mukha niya sa akin. 

"Nandito na tayo." Sabi niya habang nakangiti. Inabot niya ang buhok ko at bahagya niya itong hinaplos. 

Lumayo na siya sa akin kaya doon ko lang nakita ang labas. 

"Umaga na?!" Sigaw ko noong makita kung maliwanag na sa labas. 

Lumabas ako ng sasakyan at sumunod naman siya. Nasaan kami? Bakit parang pamilyar sa akin ang lugar na'to? 

I can hear the birds chirping. Sobrang tahimik ng paligid at ang lawak rin ng lake. Walang ibang tao sa paligid. Isang maliit na bahay lang ang nakikita ko malapit sa tinatayuan namin.

The place is so familiar to me. The memories flashes as I scan the place. 

Walang pinagbago. The place is still the same as before. The only difference is ako nalang ang bumalik dito at iba na ang kasama ko. I smile sadly as I remember the most painful yet beautiful memories me and my childhood friend made here. 

The last time I visited this place was when me and my childhood friend separated. I don’t know where he went. Nagbakasyon lang naman kami dito tapos kinabukasan wala na kaming balita sa kanya at family niya.

They just vanished. 

They vanished without saying any goodbyes. 

Napangiti ako ng mapait as I remember the promises we made here. He promise me that he would court me kapag nag college na ako. He promised me that he will wait for me. But where is he?

He is nowhere to be found. Kahit anino niya hindi ko makita. 

Okay lang naman sa akin ang umalis siya pero sana naman magpaalam diba? Sana naman binalaan ako na aalis siya para hindi ako maghintay ng ganito katagal. Umaasa lang kasi ako sa wala. Nakakapagod din maghintay lalo na kapag walang kasiguraduhan na babalik pa ba siya. 

"Hindi mo ba na miss ang lugar na’to?” 

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Lumingon ako sa kanya at tinignan siya. 

“What do you mean hindi na miss?” 

Tumingin rin siya sa akin at sa paraan ng pagtingin niya parang may pinapahiwatig ito. We stare at each other for a minute. Walang nagsalita sa amin. Nakatitig lang kami sa isa’t-isa tila pina pakiramdaman ang bawat isa. 

“I miss you, Riri.” 

As he called me with that name. I already knew who he was. 

Nobody ever called me with that name. Only my childhood friend slash sweetheart calls me by that name. 

Siya ba talaga ‘to?

Hindi na ba ako pinaglalaruan ng tadhana?

Is he real?

My tears swell up as I stare at him. Humarap siya sa akin at inabot ang pisngi ko gamit ang dalawa niyang kamay. He wiped my tears aways with the use of his thumb. 

I don’t know what happened to me but all I ever did was cry in front of him. I cried like a baby in front of him. He didn’t say anything. Niyakap niya lang ako at hinayaan na umiyak sa dibdib niya. 

“Shh… I’m sorry for making you wait.”

“I’m sorry for leaving you without saying goodbyes… I have reasons rin kasi.”

Hinaplos niya ang likod ko habang pinapatahan ako sa pag-iyak. 

“I don’t want to say goodbye cause goodbyes are sad—”

“Goodbyes means going away, and going away means forgetting.” He softly said as he patted my head. I cried even more as he said that. Napahawak na rin ako sa laylayan ng damit niya. I hold it tightly like my life depends on it. 

“I don’t want to forget you kaya I choose to leave you without saying anything. And I regret it cause I realized that I’m being selfish. I didn’t consider your feelings. I realized that I’m such a jerk— a selfish jerk to be exact. I’m sorry, riri.”

“I know that saying sorry wouldn’t change the fact that I left you for years. I also know that I  give you so much pain, however I promise you that I will make it up to you. But riri…..” lumayo siya sa akin kaya naman magkaharap na kami. 

“Will you let me start all over again?”

— end.

[127neos]

✧･ﾟ: *✧･ﾟ:*  03  ✧･ﾟ: *✧･ﾟ:* 

JAEMIN SHORT FIC

kakatapos lang ng aking shift sa coffee shop na aking pinagtatrabahuhan at napagdesisyonan kong magpahinga muna ng saglit, hapon na nun mga bandang alas tres na kaya lumabas muna ako para makapagmeryenda. pumasok ako sa 7/11 upang bumili ng pagkain, biglang nagvibrate yung phone ko at nakita ko yung pangalan ni jaemin.

“hello? jae?!”

“uy y/n, tapos na ba shift mo?!”

“ah oo, nasa 7/11 ako ngayon nagmemeryenda baket?!”

“ah eh ano, pupunta sana ako dyan kase kailangan kita makausap”

“ah sige sige, dun nalang tayo sa may park malapit sa coffee shop magkita”

“sige”

at bigla na niyang binaba ang telepono, ramdam ko sa boses niya na para bang may gumugulo sa isipan niya at tila ba ninenerbyos siya, nanginginig ang boses niya na at parang may gusto siyang aminin sa akin, ngunit di ko na lamang masyadong pinansin at inisip yun dahil sa wakas magkikita na ullit kami. matagal tagal na rin simula nung huli kaming nagkita ni jaemin dahil na rin sa busy siya masyado sa kanyang pagaaral dahil ilang buwan na lamang ay gagraduate na siya mula sa kursong engineering, sobrang suportado ako sakanya at sobrang saya ko dahil unti-unti niya nang makakamit yung mga pangarap niya, dati-rati naalala ko nung nililigawan pa lamang niya ako sinabe niya sa sa akin na pangarap niyang makapagpatayo ng bahay para sa pamilya niya at para na rin sa taong papakasalan niya sa tamang panahon. 

pinangako namin sa isa’t isa na sabay naming aabutin ang mga pangarap namin ng magkasama, siya bilang isang matagumpay na inhenyero at ako bilang isang doktor, sa kasalukuyan ay nagpapart-time job ako upang matustusan ko ang sarili ko dahil gustong gusto ko talagang pumasok sa med school dahil di na rin nakakaya ng magulang ko ang pagpapaaral sa akin kaya humanap ako ng paraan upang suportahan ang sarili ko, sa ngayon nagaaral pa rin naman ako 4th year na ako sa kolehiyo at dalawang taon nalang makakagraduate na ako at balak ko pumasok sa med school. 

limang taon na kami ni jaemin, nagkakilala kame nung senior high school palang kame miyembro siya ng student council at ako naman ay miyembro ng journalism club. umamin ako sakanya na may gusto ako sakanya at buti nalang ay ganun rin ang naramdaman niya para sa akin. sobrang mahal na mahal ko si jaemin to the point na na-miss ko pa yung isang sub namin nung college para lamang alagaan siya dahil nagkasakit siya nun. masasabi kong nakay jaemin na ang lahat at wala na akong hihingilin pang iba kundi siya lamang. 

kakatapos ko lang magmeryenda at papunta na ako sa may park kung saan makikipagkita sa akin si jaemin, medyo makulimlim yung langit habang naglalakad ako at naalala ko wala pala akong nadalang payong, kung sakaling umulan man, wag naman sana.

“hello jae?! andito na ako, asan kana?”

“wait, palakad na ako papunta diyan”

“sige sige, ingat ka!”

wala pang limang minuto nakita ko na siya palakad papunta sa direksyon na kinaroroonan ko, nakaupo ako sa isang maliit na bench dito sa park. pagkarating na pagkarating niya ay hindi ko mapigilang yakapin siya dahil sobrang namiss ko siya, bakas sa mukha ko ang saya dahil nagkita na ulit kame, sobrang higpit ng yakap ko sakanya pero siya hindi ko nadama yung yakap niya pabalik. dahan dahan akong humiwalay sa pagkakayakap ko sakanya at kitang kita ko ang bakas sa mga mukha niya na tila ba parang problemado siya.

“jae? anong nangyari?!”

“ah wala wala”

“eh bat ganyan itsura mo?! mukha kang nalugi sa lotto”

“hindi baliw! may iniisip lang”

“ah kung ano man yang iniisip mo sana mawala na yan, sobrang namiss kita!”

“miss din kita”

hindi ko ramdam yung sinabi niyang iyon ang cold ng pagkakasabi niya, siguro nga baka pagod lang siya sa pagaaral at maraming iniisip na mga deadlines. umupo kami sa bench at dun kami nagusap.

“kumain kana ba? lika magkape muna tayo dun sa shop alam ko gustong gusto mo magkape lalo na kapag sobrang stressed ka sa pagaaral”

“kilalang kilala mo talaga ako haha pero wag na di rin naman ako magtatagal dito”

“huh? kakarating mo lang aalis kana agad, ano ba kase yung sasabihin mo? mukhang sobrang importante niyan at talagang nakipagkita kapa sakin kahit alam kong tambak ka sa schoolworks” 

hindi man halata sa pagsasalita ko pero sobrang ninenerbyos na ako dahil sa pag asta ni jaemin, habang kinakausap ko siya ay nakatungo lamang siya at mukhang ang bigat ng nararamdaman niya, kinakabahan rin ako sa mga posibilidad at sa mga salitang kanyang bibitawan, bawat segundo lumalakas ang tibok ng dibdib ko at parang kinukutuban ako na may masamang mangyayari, isabay mo pa ang aura ng kapaligiran sobrang kulimlim at parang uulan. 

“itigil na natin toh, sorry napagod ako” 

nung una hindi ko naintindihan ang gusto niyang sabihin, hanggang sa nag sink-in sa akin. 

“ano? b-baket? jae naman hindi ba pwedeng magpahinga muna tayo?, lahat naman napapagod eh, pls wag muna ngayon hindi ko kaya”

“sorry y/n! believe me i tried to push our relationship through you know naman that diba? sobra kang napamahal sa akin but i can’t bear to see you hurting because of me”

“then bakit gusto mo na i-end toh? if you said na you can’t see me hurting because of you?”

“alam ko pagod kana rin, i can see it in your eyes y/n!, eyes don’t lie and i think hindi ko na rin natututukan yung relationship naten since sobrang babad ako sa school and  i think i’m slowly drifitng away from you, even though i tried to fight it, i just can’t plus kinukuha na rin ako ng tita ko abroad para dun pag aralin after ko grumaduate ay magsesettle na kami ng family ko sa states, i can’t leave you but you said na you want to see me achieve my dreams diba alam ko mahirap but i need to do this”

“yes i do, i do want to see you achieve your dreams jae! pero diba nangako rin tayo sa isa’t isa na sabay nating tutuparin yung mga pangarap natin sa isa’t isa pero anong na nangyari dun sa pangakong iyon? napako na?! sabi na nga bat hindi lahat ng pangako natutupad, god! i was too foolish to believe that promise”

“Magbabalik ang nakaraan Ibabalik ang pinagmulan”

sobrang lakas na ng ulan nung mga oras na iyon at hindi rin mahahalata na umiiyak ako dahil  sumasabay yung tulo ng mga luha ko sa bawat patak ng ulan, parehas kaming basang basa sa ulan at yung mga alaala ay bumabalik sa akin.

“Isayaw mo ako Sa gitna ng ulan, mahal ko Kapalit man nito'y buhay ko”

 naalala ko dati isinayaw niya pa ako sa gitna ng ulan dahil sobrang saya niya dahil sinagot ko na siya nun sa loob ng walong buwang pangliligaw niya sa akin. bakas sa mga mukha niya yung saya at umabot hanggang tenga ang kanyang mga ngiti pero ngayon bakas sa mukha niya ang lungkot at panghihinayang. 

“Hinanap ko ang dating Kasiyahan, kalungkutan Aking iaalay ang himig na gawa sa pagmamahalan”

“i’m so sorry y/n! i have to leave now, i love you so much i hope you know that, maybe in another lifetime, i hope you will reach for your dreams even without me kase alam ko sobrang gustong gusto mong maging doktor, please don’t give up even if i’m not there by your side”

and with that he hugged me tight like it was the last time na mararamdaman ko ang mga yakap niya na iyon, he also planted a kiss on my forehead and then left. funny how i was so inlove with the rain since sobrang saya ng naging memory ko sakanya dahil dito pero ngayon napalitan na ng pighati at lungkot. 

“Sa nanonood sa'kin, ayaw mo ba? Pero ang yakap ngayo'y kakaiba Hindi ka ba nalilito?”

kasabay ng pagbuhos ng ulan ang pagbuhos ng aking mga luha, sobrang sakit para bang kakapusin ako ng hininga kakahikbi dito, dagdag pa ang paghaplos  sa akin ng malamig na hangin dahilan upang ako’y ginawin at mangatog sa aking kinapepwestuhan. 

jae mahal kita at kailan man hindi ako mapapagod na mahalin ka, i hope makamit mo ang pangarap mo kahit wala na ako sa tabi mo, proud ako sayo kahit ano man ang mangyari siguro nga kapag sobrang pagod kana kailangan mo na bumitaw, pero lagi mong tatandaan jae, kung sakaling papapiliin man nila ako kung magmamahal ba ulit ako, ikaw parin ang pipiliin ko dahil sayo ko naramdaman ang totoong kahulugan ng salitang “pagmamahal”. 

---

inspired by the song/s: ✧ binibini by zack tabudlo ✧ umaasa by calein 

[fuzzylumpkins]

I GIVE UP. (a secret open letter)

Hi. I know youre a morning person, and you're always busy everyday. especially on a Monday, and i really dont wanna rain on your parade, but given the situation, i just know na hindi ko na kaya patagalin pa to ng ilang araw, or iset aside nanaman. So im sorry if your first day of the week and your day itself starts off with this letter.

I also know na you dont really read my long messages and youre probably thinking, "Hay, ito nanaman si Mara and mga long letters nya." But im asking you to please read all of these. Alam ko pag gising mo you will shrug this off, and it's okay. who would want a buzzkill to start their day with, diba? Hehe but again, please. Please take time to read this and understand where this is all coming from. You can always save these messages to your vault and read it later kung nasa mood ka na, or if me time ka na. But please dont disregard this letter.

Anyway,

It's exactly 2:15 in the morning. I havent slept since i messaged you last night/kanina. I had to stop crying, and collect myself entriely, para kalmado ako (kanina kalmado actually ako. You just got scared na magstorm off ako, and turned off your phone. Pero thankfully, kalmado ako nun. And i guess thats a really good thing, kasi di na ako galit. But i guess that's also a sign na pagod na ako talaga.

So yeah, i needed to collect myself, hindi na ako umiiyak as i am writing this (but i probably will cry at the end or maybe even in the middle of writing of this letter! hehe) Nag relax muna ako from my last message sayo, doing nothing, because I needed to calm myself even more, kasi I wanted to write this letter, na yun nga, kalmado, that way, mas sure ako sa mga sasabihin ko, and sa magiging decisions ko.

Love, im giving up. This time it's for real. Ayaw ko na talaga. Alam ko ilang beses mo na narinig sakin yan. And i end up eating my words, as soon as you talk to me, throw me nice words, treat me with kindness. parang bigla nalang, "nabibihag" mo nanaman ako. Pero ayaw ko na love. Suko na ako. Surrender na ako. Matigas ka talaga. 😢 hehe And honestly, hindi ko na mafeel yung worth ko sayo. I feel useless, and i feel like im worth nothing to you because of these feelings, na matagal ko na nararamdaman, but i always choose to ignore. Kasi in denial ako. These are the red flags i'd like to let you know.

You never gave me any compromise.

Thats one thing i wanted to hear from you, never mo naman ginawan ng paraan. Parang tinatawanan mo lang yung hurt na nararamdaman ko. Never mo ginawan ng solusyon.

You dont give me an assurance.

Wala akong peace of mind. Im sorry pero, wala na akong trust. You lost my trust, i cant trust you, i wont trust you — kasi never mo naman ako pinafeel good, and never mo naman ako binigyan ng assurance na never mo na gagawin sakin na mahurt ako. Parang feeling ko never mo gnawa yun, kasi ikaw mismo sa sarili mo hindi mo masigurado na kaya mo.

I gave you a second chance , but you never valued that second chance.

Tandang tanda ko pa how you hurt me that night na nakita ko yung unang time na finollow mo yang nur aypha na yan. We talked about it sa Biton. You said sorry you cried. —- hindi ko akalain na ung cool guy lawrence would feel so guilty that day, and cry, and lunok his pride and say sorry to me. Sobra kong happy that moment kasi akala ko sobrang love mo ako. September 21 yun. DO YOU KNOW WHY DECEMBER 23 KO PA ULIT NA NALAMAN NA NEVER MO PALA INUNFOLLOW? Because i dont check you, i dont check your account because i trusted you. Sobra ko lang katrust sayo. Ganun ako kaconfident sa love mo sakin. Pero that december night na nalaman ko yun, it was my gut telling me na something’s up. And ever since then, HINDI NA AKO NATAHIMIK. Hindi ko akalain na yung time na akala ko ok ka, na nagsorry ka, na binigyan kita ng second chance, hindi ko akalain na in that span, may pa like like ka pa ng LAHAT ng pictures nya. As in every upload. Alam mo yung nasa isip ko? Isahan mo lang gilike lahat yun. Tapos nakita nya, na “uy may flood likes ako from an ex..” and thats already enough reason to start a conversation between you two. :”( or hindi ko alam kung lahat ba ng stories nya, gina reactan mo, kasi pala react ka sa stories. Dun mo nga ako una nakausap diba? Thats your conversation starter, and that fucking kills me. Yung thoughts na yun never ako pinatahimik. KAYA GSTO KO LANG NAMAN MAWALA SYA SA ACCT MO KSI HINDI KO NA ALAM ANO NA GINAGAWA MO. Hindi ko na alam ano na ginagawa nyo privately.

Kasi you have intentions. You had intentions when you kept liking her photos. Kasi MAY PINAGDAANAN na tayo na issue sakanya, but you still secretly kept liking her pictures. Up until your birthday, sya nasa isip mo while ako i was doing my best effort to make you feel happy. To surprise you. Lahat. Kaya pala when i asked you to come to mabini to get my bigger surprise, parang “ugh” ka pa na ano ba to. bat kelangan pa mag pnta pnta. Then until new year of 2021, kung d ko pa nahuli nung jan 7, nakalike ka pa and updated ka masyado sknya.

So hindi mo mwala sakin yun magisip ako ng , ah baka sa instagram stories ito naga landian itong dalawa. Thats why i dont have my peace of mind. Thats why i want you to remove her. Pero hndi mo magawa, hindi mo kaya.

You never adjusted even for a bit. Para sakin. 

Para sa tao na dapat sana mas iniisip mo kung mahal mo tlaga.

Sobra kong selos kasi bakit ako, yung kinulang na sa oras sa buhay mo, yung pinipilit mag habol ng oras na nawala, bakit ako yung wala sa social media mo? Bakit ako hindi mo malagay jan, na yan lang yung isang way na makabawi tayo sa lost times natin. Bakit sila, mas nakikita mo yung everyday ig stories nila, yung personal life nila, mas ginapili mo na yun makita kesa updated ka sa simple things in my life na sana nakikita mo, nahahabol mo. Ung mga interests ko na sana alam mo. Yung mga interests mo na sana alam ko, na sana nadidiscover ko pa ngyon na nagahabol ako ng nawala na panahon? Na bawat ig story mo nakikita ko na “uy mahilig talaga si lawrence/mara ng ganto.” Or whatever. Pero wala e. Ung simple joys ko na ganun, you stripped that away from me Because you CHOSE to keep them instead. You chose them and still choose them to this day over me.

Di ko talaga alam bakit? Kasi

You blame me?

Blame me for fucking what?! Tangina. Lagi mo reason “o, ngayon alam mo na feeling ng di pinapakinggan?” Putang ina naman you pnly felt that for 2-3 days na nag matigas ako to not block an ex. Compare mo sa 2-3 months na nagmamatigas ka hindi ako pagbigyan. Fuck. That. Hurts.

And yung blame na yan, kung hindi mo yan maalis sa isip mo, even if i said sorry, even if pinagsisihan ko na, even if i did everything to change that, wala pa rin, then i think that’s also a reason na istop nalang din ito. Kasi yun yung gusto mo na justification sa actions mo, that one single thing na hindi ko naman pinalala, pero yun pa rin yung ginagamimt mo na dahilan to justify your actions, then  i really think it’s time to stop na rin. Oo na, kasalanan ko nalang.

Love the very same reason bakit ayaw mo nagafollow sakin sila, o finafollow ko sila, THATS THE VERY SAME REASON BAKIT AKO NAGA PA BLOCK DIN SAYO. Kung ano yung pakiramdam mo ganun din yung akin. Pero bakit never mo kaya gawin for me yun? Yun yung hndi ko magets. Kung snasabi mo “wala dn man ako gnagawa” WELL GUESS WHAT? WALA DN AKO GINAGAWA, yet i blocked them para wala ka na maisip, THATS ME GIVING YOU YOUR PEACE OF MIND . Para matahimik isip mo and ma feel confident ka about me. E ikw nga MAY GINAGAWA NA.

Di ko talaga alam. Sabi nila it comes with age. Meron mga lalake na maaga nasstop yang stage na ganyan, meron din never na talaga. I dont care if you admire those tiktok type girls, lahat ng mga “wow” for guys. Pero pede nyo naman iappreciate yun without engaging anything with them. Pde mo naman daanan lng without clicking the heart button, or without reacting.

Pero un sa ex mo, tapos hindi pa malabong magkita kayo. Naku, no no na yun. Hindi ako magiging katulad ng asawa natin na nalulusutan natin.

But anyway,

that’s it. Surrender na ako. Masyado na talagang mababa yung tingin ko na worth ko sayo. Masyado na din mababa tingin ko sa sarili ko na naga makaawa ako sa SIMPLENG bagay na hindi mabigay sakin ng tao na nagasabi na mahal ako.

have your freedom, hindi naman kita prisoner. Baka isipin mo sobra pa ako sa asawa mo. Si R nga d naga ganto ganyan, si mara oa, HINDI NAMAN ASAWA. Well maybe because maybe i know you more? I know what youre capable of. You cheat pn ur wife with me, and she doesnt know that. So alam ko na, sya asawa mo kaya mo lokohin, ako pa kaya na kabit mo LANG. If youre gonna b with me, just stay loyal, and be honest. That's all i ask.

Yun lang.

I give up.

💔

💔

💔

Dont worry it’s not you who’s giving up. It’s me. I’ve given up. I’ve given up on hope and love na pjnipilit ko na meron tayo.

Kasi ang dami pa natin pagdadaanan, pero kung ganitong bagay lang hindi mo kaya macompromise for me, then might as well stop this. Pano nlng sa next challenges ? Iwan nlng ako sa ere kasi wala akong support system. So ayoko na dumating sa point na kawawa na ako masyado love. hehe

------------------------------------------------------

Sometimes it takes an experience na masasaktan ka, or may mawawala sayo, for you to realize the value of something. “You never know what you got til it’s gone” kasi you take it for granted.

If youre gonna be with me, be with me all in. Make me feel secured. Give me that trust, kasi yun yung building block ng lahat ng relationships. I told you my deal. D na ako babalik sayo unless you remove that person in your life (na obvious na d mo magawa) Actually, simula ngyon ayaw ko na rin mag-asa. Kasi the more na tumatagal, mas sobrang sakit on my part. Kasi “bakit hindi maaksyonan agad?” Bakit kelangan pa patagalin.

The more you take time, the more it hurts. The more theyre in your life, tapos ako wala? The more it hurts. The more you keep them, the more you dont value my worth.

--------------------------------------------------------

I dont want to leave by giving each other wounds. Ayoko na dn matapos ito na puro away nalang. Thats why im giving up. Para wala na ako gnaisip na akin ka, na love mo ako kc i end up getting hurt.

PS: If youre gonna change, dont change for me. Change for yourself. I do believe people change. Yun yung kelangan ko linawin. If you are changing for me, then chances are baka bumalik ka lang sa dati mong ugali, or dati mong ginagawa, because ayaw mong magbago for yourself. If youre gonna change, that has to be for u. Kelangan nasayo yung “narealize ko how much i value my relationship, ayaw ko masira ulit to. Im not gonna give anyone a chance to ruin my relationship.” Because you know the value of this once in a lifetime love story. But if youre changing because naku, “baka magalit si Mara.” Then iba din yun. iba yung reason why youre changing. You might just go back to the way you were. I do believe that ppl can change. Yun lang minsan ang sad dun, it takes a painful experience, para matuto tayo ng leksyon.

Also, i just wanna ask you to not feel AWA towards me. Kasi hindi tama na anjan ka nlang kasi makaawa na ako. Leave that “awa” to me. Kasi ako honestly? Awang awa na ako sa sarili ko for stooping so low sa mga ginagawa ko. Awang awa na ako na i go through hell just to save and value this relationship.

Awang awa na ako na ang dami kong niririsk and pinagdadaanan only to come “home” to a relationship that cant show me my worth.

Parang hindi na tama yung pinagdadaanan ko , tapos ako yung simpleng bagay na hinihingi ko, d mabigay sakin. Unfair na yun. D na ko willing mapagod for nothing.

Pack up na ako, love. Youre only showing me na you dont wanna make it work anymore, and ako nlang yung lumalaban. And I dont think thats fair. but thats ok.

Im sorry, im gone from now on. I give up.

As for your obligations and responsibilities, this current problem/issue im dealing with — my pregnancy. Dont worry anymore na. Ayoko rin n nagastay ka lang kasi naawa ka sakin, or kasi you feel bad na naka take part ka sa pinagdadaanan ko ngayon. Wag ganun. 

Wag mo nalang din ifeel na obligtion mo to. It’s not. Thankful ako anjan ka when i found out and helped me how to deal with it. So wala kna to feel guilty about. Know that im thankful. Sabi mo nga love diba 🥲 Strong girl ako, matapang ako.🥲 I just no longer want you involved in this. I’ll be on my own from now on.

Im not asking u to call na pala, kasi baka isipin mo ang toxic ko na kausap na umiiyak. Hehe

Goodbye. Sorry this has to come to this. Thank you sa lahat. Mahal na mahal kita, always. 😢

Mar 01, 2021/ 05:37am

[ainahsaur]

l a b l a b

“January 24, 2020

00:06

 Hi lablab,

             I’m really hoping na we made it, but we didn’t. It’s just so sad kasi we’ve been through a lot eh. We’re partners in crime. Pero siguro yung differences natin talaga kaya din tayo umabot sa point na ito.

             I gave myself 3 months, and if we’re still not getting back together sa loob ng 3 months, maybe I’ll consider  finally giving up on us. Mukhang ang iksi lang nung 3 months na hihintayin kita, pero torture na yan ng sobra sa akin. Kasi I always pray to God na sana tayo na e. Alam ko naman ikaw din. Alam kong mahirap din sayo ito. I can’t blame you if you’re tired na. Pero kasi pangalawang beses na ito eh. Alam ko sobrang laki talaga ng part ko bakit ka napagod sa relationship natin. And I’m sorry kung hindi ko napansin na napapagod kana pala. Na yung naramdaman mo before, nararamdaman mo ulit ngayon which is yun ngang sobrang pagod at rindido kana sa lahat ng bagay. Tinanong mo ako kung hindi ko ba napapansin, o tanga/bobo lang talaga ako. Siguro nga nasa harapan ko nang may problema na tayo, but still I chose not to look at it kasi ikaw yung pinipili ko palagi. Kahit nagkakasakitan na, kahit palaging may away, pinipili kong ayusin. Napapagod din naman ako e. Sobra. Pero kagaya nga ng sabi ko, hindi naman kita masisisi e. Nasasaktan lang talaga ako. Kase you promised me e. Na kahit anong mangyari, pipiliin natin ang isa’t isa. Hindi ako galit sayo, sobrang nasasaktan lang talaga ako. Ayoko sanang dumating sa point na hindi na talaga kita mahintay. Na napagod na ako. Na parang cycle nalang na magkakaayos tayo kunware tapos mapapagod ka ulit, ang ending maiiwan na naman ako. Ayoko na ng ganun e. Hindi naman natin deserve pareho ito. Deserve natin ang sumaya. At kung hindi man talaga ako ang para sayo, sana maging masaya at successful ka. Sobrang deserve mo yun kasi mabuti kang tao, mabuti ang puso mo. Sana okay ang lagay mo ngayon after 3 months kong masulat to. Ngayon palang, sobrang proud na proud na ako sayo. Gusto ko lang sabihin na sa loob ng lampas isang taon natin na magkasama, hindi ko maikakaila na sobra akong naging masaya.

 Hanggang sa muli.

 Mahal na mahal kita.

  -Bulisik”

So i wrote this letter 3 months ago. I think I did my part na to try to make it up to you. Habulin ka. Iparamdam sa iyo na mahal na mahal kita at kailangan kita. Sabihin sa iyo na miss na miss na kita. 

I think, that’s it. I’m done.

[goodekzampol]

VIRUS

📝ᴠɪʀᴜs

💬ɢᴏᴏᴅᴇᴋᴢᴀᴍᴘᴏʟ

x x x x x

I have a girlfriend, Ella. Masayang-masaya kaming naglalakad sa park.

Naghahawakan kami habang naglalakad at kumakain ng ice cream.

"Kawawa naman nang mga taong na-infected ng virus 'no?" Biglang sambit ni Ella.

"Psh, 'wag ka ngang maniwala diyan. Hindi totoo ang ganyan."

Tumingin si Ella sa akin, "If ever magkaroon ako ng virus, lalayuan mo ba ako?"

Napa-iling ako. "Ewan ko sayo, tara na nga at umuwi na tayo."

Lumipas ang ilang araw, wala na kaming komunikasyon ni Ella at hindi ko alam kung anong nangyayari sa kanya.

Hanggang ngayon ay hindi pa din ako naniniwalang may corona virus sa Pilipinas.

Namiss ko na ang girlfriend ko kaya nagpasya akong pumunta sa kanila.

Nagtataka ako kung bakit parang balot na balot ang mga tao sa Barangay nila.

Nung kumatok ako sa pintuan nila ay pakiramdam ko pinagtitignan ako ng mga tao at parang ayaw pa nila akong papasukin sa loob ngunit binuksan iyon ni Tita at nakasuot ito ng mask.

"Magandang umaga, Tita. Pwede ko bang maka-usap si Ella?"

Tumango naman siya at binuksan ang pinto kaya pumasok ako.

Sa lahat ng sulok ay puro hand sanitizer at alcohol nakikita ko.

Kumatok ako sa pintuan ni Ella, "Pasok." Rinig kong sabi niya at umubo pa ito.

Pagpasok ko ay laking gulat ko na nakahiga ito na may mask at mga oxygen na naka-lagay.

"B-Babe? A-anong nangyari sayo?" Nagtatakang tanong ko at nilapitan siya.

Ngumiti siya sa akin, "N-Na-infected ako. M-Mayroon akong Virus." Hirap na hirap na sambit niya at napaubo naman kaya napa-atras ako.

Kung totoo man ang sinasabi nila, kailangan ko nang makalayo sa girlfriend ko.

Tatalikod na sana ako nang "Saan ka pupunta?"

"Aalis na ako, siguro dapat hindi na ako pumunta dito."

"Alam mo ba ang dahilan kung bakit nagkaroon ako ng virus na 'to?"

Napalingon ako sa kanya. "Hindi. Magpagaling ka, lapitan mo nalang ako kapag magaling ka na."

Aalis na sana ako ng tumawa siya. "Ano? Lalayo ka sa akin? Dahil ano? Takot ka?"

"Lalayo ako para sa sarili ko at para sa sarili mo."

"Bakit ka ba natatakot?"

Napalingon ako sa kanya. "Hindi mo ba nakikita ang sarili mo, Ella? May sakit ka at nakakamatay pa! Corona virus na yan! Oo, hindi ako naniniwala sa una pero ikaw mismo ang nagpapaniwala sa'kin."

Biglang tumulo ang mga luha niya, "Bakit ka natatakot? Ako nga hindi ako natatakot na mahawaan ng sakit na 'to dahil mahal ko siya."

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Anong mahal?! "Mahal? So ibig sabihin nito, may mahal kang iba?"

"No Mike, it's you. May corona virus ka. Hindi mo ba pansin na nahihirapan kang huminga, na minsan nagkaroon ka ng mataas na lagnat at inuubo pa pero ako? I stayed by your side."

"Mahal kita pero it hurts na ikaw, hindi mo ako kayang ipaglaban dahil lang dito."

Nanlaki ang mga ko at inuubo ako, kung tutuusin mas grabe pa ang ubo ko dahil may dugo pang lumabas sa bibig ko.

It makes sense,

May corona virus ako at ako ang dahilan kung bakit nagkaroon din ng corona virus ang girlfriend kong si Ella.

[sunb0rn]

hoy B.

wala lang. skl na natuloy na museum namin ni thei at cent. naalala ko lang na inaya kita non, yung 2020 tas biglang lockdown a week before.

naalala ko lang din yung sagot mo na nahihiya ka. hahaha. though sinabihan lang din naman kita, alam kong malabo unless may sadya or trip mo talaga magbakasyon muna dito sa manila.

ngayon nalang ulit kita "nasabihan" ng ganito- mga firsts sa buhay ko.

few months back ang dami na din talaga nangyare na iniisip kong ishare sayo, na compose ko lang talaga sarili ko from posting, siempre di naman talaga kita icchat. ngayon hindi nalang muna ako mag holdback; patapos naman na yung taon, bigay ko muna to saken.

idk. i still i have this thinking na magiging happy ka din for me kasi para sa akin ikaw talaga may alam and nakaexperience ng extent ng pagkakakulong/pagkukulong ko noon.

yun lang. ge.

[bear0298]

Hayaan Mo Sila

Akko was down in the dumps for the second time this year. All she wanted to do now was just lay on the ground and wait for it to swallow her whole. Getting played by two different girls was not on her to do list nor on her bucket list. One cheated on her and the other was just a damn attention seeker just as she thought.

Amanda, who happened to be one of her best friends, invited her on a night out. A night full of drinking, dancing and partying. It didn’t really change much: they did this almost every weekend. As if this would help her feel better knowing how these few months sucked for her since she keeps failing at romance.

Arriving at the club, Akko looked around and saw the table Amanda got for them. As expected it was packed, but Amanda did say this was one of their special nights, so she’d already reserved a VIP table for her group. Her friends had always been supportive and giving her advice. One piece of advice was, “Ang problema sa babae dapat 'di iniinda, hayaan mo sila ang maghabol sayo diba?” [1] Well to tell the truth it is always Akko who has been chasing them.

And whenever she got hurt her friends always tried to cheer her up.

The first person to break her heart this year was Hannah England, a well known rich kid from her school and also one of the ladies who actually had top grades—unlike Akko, who was a straight C student, school klutz, and prankster along with Amanda. Hannah caught Akko’s attention like a deer in the headlights. As Akko was scrolling about in her instagram she stumbled across Hannah’s profile. Barely even knowing her and Hannah not knowing who Akko was or is at this point made her a pretty good candidate to date.

Akko started to make moves on her by sliding into her dms. Akko being Akko commented on Hannah’s story with, “Yo, Pakitulong naman sa assignment natin sa biology. Yung nasa page 236.”[2]

The second girl Akko had eyes on was Diana Cavendish: school princess and head of the student body representatives. This time what Akko would have thought to be the one ended up being a snake and attention whore who broke her heart.

Diana you’ve been sheltered in your entire life you forgot how to treat people.

Only ever contacting or talking to Akko when she needed something. Or when she was down and needed a pick me up, Akko was the one running to her and trying to make her feel better. How about that time when she needed a ride home because no one from her family would pick her up? Akko was the one telling her she could stay at her place.

The perks of dorm life and being an international student.

She took advantage of Akko’s kindness, and in the end Akko got hurt by just being told they were just friends.

Friends don’t know how their friends taste, Cavendish.

That is how she ended up in a situation at the club in a VIP table, surrounded by her good friends and really really hot girls. If she were to look on her left she’d see a group staring at them and another one on her right. God~ how she wanted to just stay in bed and eat all the ice cream she stocked on her fridge but sadly her friends knew her very well.

“Akko, masadong ka nagiisip, erp?”[3] Amanda, who is now on her sixth shot of tequila asked Akko as if it weren’t the most obvious thing in the world. “Sige na~ Kagari. Let loose naman just for tonight.”

A solemn look on her face, Akko raised her eyebrows to the school athlete. “Amanda, pre. I want a break from everything. Like, ano naman to pre pinaglaruan na naman ako. Nasaktan naman ako dahil sa pag-ibig.”[4]

Handing her a shot, Sucy looked at the mess of a woman that she is. “Look, we’ve told you multiple times na bad news yun sila. Alams na din yun ni Amanda. Erp, Wag ka kasing mag habol masasaktan kalang.”[5]

Lotte jumped into this conversation by adding, “It would have been better if you heeded our advice na hayaan mo na yun. ‘Yan tuloy sinaktan kanaman nila. Dida sabi namin dahan dahan lang sa pag-ibig?”[6]

Nodding in agreement, Akko slouched down on her chair and sighed. “What’s the occasion for tonight anyway? I mean lage nalang tayo ng dito sa club nato.”[7]

With a grin on her face an over enthusiastic Amanda raised her voice to say, “SEMBREAK NA MGA PRE!!”[8]

Akko was such a forgetful idiot that she forgot about everything really. Only wanting to get over her situation and not caring about everything else after that, her mind went blank. It was after all this semester that she’d actually managed to get good grades since her studying paid off. Last week on her exams she scored a B. All of that was because of the Cavendish girl who Akko had eyes on. Before Akko found out that she was just a replacement.

Not to be a let down to her friends, Akko took a shot of what was being offered. A beer for her just like how she likes it cold and bitter. That was she's been drinking and what she was currently sipping through.

Constanze who was beside Akko patted the poor girl in her back and signed to her, Don’t worry, everything's gonna be alright. We’re here for you at kung mag mahal kaman ulit dahan dahan lang. [9]

Jasminka stood up and sat next to Amanda. She poured a shot, passed it to Akko, and looked at her. “Lighten up, there’s a lot of fish in the sea. Marami kapang choices out there so don’t worry too much. Daming babae naghahabol sayo.”[10]

“Just this once listen to us,” Lotte who has been watching all of this unfold before her own eyes, ”Tumawa ka nalang lesson learned nayun. Kung masasaktan kaman ulit move on lang.”[11]

A small smile formed on Akko’s face. Her friends are right. Thinking to herself, whatever as if it deserving sila sa akin. Marami pa akong bigas kakainin at marimi paring babae out there. [12]

“Alright! For tonight mag party tayo at mag enjoy nalang tayo for the sake of our well being. Game?”[13] Pumping her fist into the air Akko took a shot of tequila, forgetting her beer for this one time.

“GAME!” Everyone shouted in unison, just like how they always do when they are all trying to get blasted.

Notes:

[1]Don’t let girl problems get to you, let them be and let them be the one to chase you.”

[2]“Hey, can you help me in our assignment in Biology page 236.”

[3]“Akko you’re thinking too much, bro”

[4] “Amanda, bro. I want a break from everything. Like, I keep getting played. I got hurt ‘cause of this thing called love.”

[5]“We’ve told you multiple times that those girls are bad news. Even Amanda knows that. Don’t chase them ‘cause you’ll get hurt.”

[6]“It would have been better if you heeded our advice that let them be. There we go they hurt you. Didn’t we tell you to slow down?”

[7]“What’s the occasion for tonight anyway? I mean we always end up in this club.”

[8]“SEMBREAK NA MGA PRE!!” = is the break starting december 15 - January 6

[9] Don’t worry, everything's gonna be alright. We’re here for you if you’re gonna fall in love slow down and think.

[10]Lighten up, there’s a lot of fish in the sea. You have a lot of choices out there so don’t worry too much. There are a lot of women chasing after you.

[11]Just laugh and that’s lesson learned. If you’re gonna get hurt just move on.

[12]Whatever as if those girls deserved me. There are a lot of things I have to do and there are a lot of girls out there.

[13]So for tonight let’s just party and enjoy for the sake of our well being.

[moonwonuu]

hello ate cel 😭 sana youre doing well <3 i haven't been online a lot for the past few days bc 1) sobrang busy 2) busy rin ako kakaiyak dahil sa a) als AMD KANG TAEHYUN SAYIING "pagtumingin ka akin ka" LIKE OO NA TUMITINGIN NAKO SAYO 😭😭😭😭😭😭😭😭😭 b) bets ticket selling 💔💔 and speaking of that 😭 MAMAYA NA YUNG CARAT PRESALE QJJDKCLDLDKFL d pako ready AAAAAAAAAAAAAA wish me luck nalang po 😭 and goodluck rin to all the other carats who are going to try for tix JRKFKVKEKEKS altho mas malaki na ung venue with several chances na makakuha ng tickets, livenation eh 😕😕 normalize blaming lnph HQHZHXH JOKE im joking </3 JOKE LANG YUN PROMISE 😭 😭 😭 😭 😭 😭 😭 but yeah MANIFESTING TICKETSSSSSS (also babasahin yung umaasa mamaya hehehehehehhe)

HI HELLO 🥹 okay lang ako, i hope okay lang rin ikaw! :( busy ba sa coffee shop? AKXJDJJD ALSO NAKITA KO YUNG NEXT ASK MO SAKIN ALMSJDJD CONGRATS SOBRANG HAPPY AKO PARA SAYO!!!! 😭😭😭 nakalimutan ko rin mag goodluck sa mga nag try mag secure nang tix today but goodluck ulit sa mga mag sesecure tom! may you get your desired tickets mga vebs! 🫶🏼🥹

[lightbeyonddhorizon]

SAFE HAVEN

Word count: 1345 words

warning: Angst, Smut, and Fluffy all the way.

Pairing: TaehyungxReader

-------

"Get out!!!" Your step dad clutched your collar and dragged you out of your room.

"L-let m-me go!" you tired wriggling out of his grip, but he just tighten it which leaves you somewhat breathless.

"You worthless individual!" He shouted once again. "Wala ka nang ginawang tama putangina ka!" He pushed you outside our own doorstep. Your knees brushed to the cold pavement because of the force from him.

Your mom were left crying behind the monster, the monster you feared since day one, the monster your mom created. You looked at her with your brave eyes, without remorse staining your eyes. See mom? You choose this monster instead of your own flesh and blood. I want to shout that in their faces, I want to claw those faces with my bare hand. I want to fucking tell them I'm not worthless, that I'm not what they think of me. But what's the use? Pinaniniwalaan lang ng tao ang gusto niyang paniwalaan, nararamdaman lang nila ang gusto nilang maramdaman. Bulag tayo sa mga ayaw nating bagay, bingi tayo sa mga taong ayaw nating makinggan. I swallow some air and slowly stood up, brushing the dirt on my denim short, then I faced them flashing my midfingers in the air, and finally dashing to our opened gate and running towards the only person that can understand me.

"Taehyung..." Tears slowly trickled in my cheeks when he opened his apartment.

"B-babe.." Panic is evident in his eyes, he pulled me suddenly, enveloping my body to his familiar warmth.

I sobbed and hugged him tighter, letting all mt frustrations out, sniffing his scent, clinging to the only reason I'm sane. "Taehyung!!!!" I weep.

"Shh... I'm here, I'm here baby.." He cooed and kissed my temple.

He was my safe haven, we knew each other since ages, we grew up together, we shared so many things with each other. He annoy the hell out of me, he brushed my flaws in my face, he isn't perfect, he's cocky, he's conceited and I never thought I'll be falling inlove with him, but controlling my emotions are beyond my capabilities, coz I fell. I fell miserably and completely to my best friend.. To my one and only Kim Taehyung...

"He threw me out.." I said in between my sobs.

He clicked his tounge, and pull me from his chest, lifting my chin up and wiping my tears with the use of his thumb.

"You can stay here.. After all all my life you were my freeloader." he flashed his boxed smile to you.

I punch his chest because he's clearly annoying me again

"Aba matapang, ikaw na nga aampunin. Ikaw pa mapagmalaki." he furrowed his brows together. "Oh dali alis ka nalang." Akmang bubuksan niya ulit iyong pinto.

"N-no! No!" I pulled his shirt and stopped him before I maexperience ko ang pangalwang pagpapalayas sa akin sa araw na to.

He grabbed my wrist and dragged me to his room. "Go clean yourself up." He pushed me inside his bathroom. I don't have any choice but to follow everything he tells.

And now I'm sitting at the edge of his bed wearing nothing but his shirt and his boxers na halos nasa kalahati ng legs ko, and he's crouched down holding my knees with cotton balls.

"Fuck!" I hissed when he swipe it pass my wound, I wiggled my knees but his long slender fingers tighten its grip.

He just looked at me and smirked and dab the cotton ball against my scraped knee. I bit my lip and suppressed a wail. Fuck his doing this on purpose, he's enjoying while I'm here tearing up again because of the pain from the alcohol.

"T-tama na!" I can't hold any much longer and swat his hand away.

"But we need to clean this up." he looked at me innocently.

"Sinasadya mo!" I pull a pillow and throw it to his face, making him lose his balance and freeing my knees from his hand. I climbed to the bed but he easily snatched one of my foot and pulled resulting my whole body slumped flat on the matress. He crawled behind me and attacked me, tickling my sides. I tried removing his hands but he pinned me down and continues to tickle me leaving me screaming, laughing and gasping for air.

"T-Taehyung!!!!"

"Nauna ka!" he laughed heartily and continue to tickle me.

"Tama na!" I tired pulling his neck and hair, but he grabbed both of my wrist and pinned it above my head. Nalilis ang tshirt ko pataas, revealing my back. He slowly traced my spine, my giggle became gasped as he kissed my nape.

"Oh my gosh.." I inhaled loudly when I felt his tongue swiped, tracinh my earlobe. My heart slammed hard inside my ribcage as he nipped and sucked my ear while his hand claimed from my waist to the side of my bossom.

"Fuck you never know how much I dreamed of this.. You in my fucking bed..." he flipped me and now I'm facing his ethereal face, his hooded eyes, well sculptured nose and chiseled jaw, and finally his crimson red lips, which is claiming and tasting my mouth right now. I groaned inside his mouth when he palmed my bossom, piching my now swollen peaks.

"You are lovely..." He whispered in between our lip locks. My head spins like cray when he finally removed all my clothes, his kisses traveled south, grazing my cleavage nipping it leaving marks and finally I gaspes when he claimed my bossom, my fingers automatically grip his hair as he licked and sucked both of them, giving equal attention.. His slender finger found my swollen knob wet and ready just for him. I moaned his name when he swipe it inside me.

"Yes baby, moan my name... Tell me who you belong to." He looked at me with intense gazes, as he sink between my thighs. I almost lost it when I felt his tongue taste my, his kitty licks drives my crazy that I can almost feel the knot in my stomach.

"Taehhyunnng." I gasped, he slide another finger inside me. "Ahhh fuck ouch!" I cling to his head as he flatten his tongue and lick my whole being. "I-I..." he growled when he felt my clenching his fingers because of my high. He taste and lapped me completely. I'm still sensitive and dizzy from the sensation he gave me when he peeled his clothes off, his biceps flexed, his chiseled chest and finally the belt clinked and afterwards he stood in front of me.. Proud.

He crawled and lifted my chin giving me wet kisses, I can taste myself in his lips, in his tongue...

He slowly ease himself inside me earning a cry from me. I clawed his back as his fill me in to the brim, I can't even describe the feeling I'm in right now.

"You're so fucking tight." His deep growled fill my ears, scorching me with desires.

He's big, and fuck his girth. I panted as he slowly rocked his hips, grazing my walls deliciously. He gave me wet kisses, exploring my cavern and meeting my tongue sucking and nipping them.

He drives me crazy with every push, leaving me empty and cold with every pull. My whole being is being consumed by his desire, his passion, his constant sweet nothings.

"Oh god! I love you!" I blurted out as my whole being came crashing from the bliss he's giving me.

I fasten his paced, bucked his hips as he came undone inside me. Biting my shoulder, gripping my waist.. Pants and heartbeats flooded our senses. His warm hands pulled me to his chest, and gave me lovingly kiss in my temple.

"I've been waiting since forever to hear those beautiful words from your mouth." he traced my lips.

"I love you then, now and for the rest of my days." he confessed with glassy eyes.

Finally the calm in my storms, Taehyung... My safe haven.. Mine...

[risktaker-thoughts]

I started working at the age of 16,noong una talaga wala akong kamalay malay na matatanggap ako sa dami ng kasabay kong nagpasa ng resume ako pa talagang minor ang nakuha..

After a week ,natawagan ako na magreport na daw ako, this was begin in the middle of the pandemic sobrang hirap gumalaw,magbiyahe kasi limited lang ang access mo sa labas, nagreport ako ,for i know hindi ko talaga alam gagawin at the first place kung anong sinasabi nilang magreport hehe, kasi this was my first job experience...

Not until nagtagal ako, kakagraduate ko lang ng Grade 10 noon noong nagsimula ako dito sa trabaho ko, masaya naman sa una, may matututunan ka talaga kasi iba na mga kasama ko.

Naging working Student ako for 2 years ( grade11 and grade12) and this naka graduate ako na ako lang gumastos lahat ng education expenses ko, until now mag 1st year college na ako nandito padin ako sa work ko almost mag 3 years nadin dito.

Sa lahat ng nasa likod nito, yung pagttrabaho at pag aaral to be honest sobrang hirap, sobrang hirap i manage ang time lalo na kung hindi mo alam ang uunahin mo,hindi mo alam ang importante sa mas importante, behind this success salamat sa mga ka officemate ko dahil hinubog ako ng maaga sa tunay na reyalidad ng buhay.Tinuruan ako paano magiging matatag sa trabaho . at higit sa lahat tinuruan ako kung paano mahalin ang trabaho,dahil sabi nila sakin' mahalin mo ang trabaho mo, tignan mo yang mga nasa labas, ang lahat ba may trabaho, hanggang may opportunity grab and grab,mahalin mo'. tumatak yon sa isip ko.

Yung 2 years (and counting) experience ko, salamat sa kompanyang tumanggap sa akin. Laking pasasalamat ko ito dahil it's such a great memorable in mylife to experience this. Dati nung pandemic hindi ko alam kung haggang dun nalang ako ,yung routine ko na gigising,kakain,matutulog,gigising,kakain,matutulog, dahil dito sa opportuniting ito binago ako.I met new friends ,new family to begin. Yung mga Topics namin sa office about family, family problem, money, Business,halos lahat na ata naishare na namin sa isat isa. at thank you dahil sa bawat kwento natin na nilalahad araw araw may napupulot akong araw, siguro 98% naging mature ako sa pag iisip dahil dito.

I am sharing this not to inspired ,i am sharing this for reminiscing the moments that i have done in the past year, lagi ko itong babalikan♥️😩

LOUIE JOHN B GUILLIEN

Administrative Aide II•Clerk• Inventory Custodian

Is now signing off

You will always have a place in my heart

FIRST ISABELA CREDIT COOPERATIVE FAMILY

[jjjjsnn]

Everything is falling into pieces

A year ago, Sobrang ganda ng buhay ko.

Career, Relationship sa Family, Friends.

Pero ngayon hindi ko na alam saan na ba ako napadpad.

Parang nawala na sa akin lahat.

I become so stupid and vulnerable.

Hindi ko alam ano bang ginawa ko sa buhay ko at nag-end up ako sa ganitong sitwasyon.

Naging pabigat ako sa sarili ko.

Naging mahina ako sa madaming bagay.

At nagpa-daig ako sa mga bagay na dapat pinagisipan ko muna bago ko pinanindigan.

Ngayon, Hindi ko na alam paano aayusin ung buhay ko.

Alam ko naman gusto ko na din talaga magka-b.

Pero.

Bakit parang madaming mali?

Bakit parang ang hirap iaccept?

Bakit parang dapat hindi nalang tlga.

Bakit pakiramdam ko ako lang mag-isa?

If only i could turn back time..

I'll choose to be alone- literally.

Ang dami kong need i-sacrifice.

Nakakaiyak lang na i wont ever experience na Ikasal kagaya ng pinapangarap ko.

Kasi unang-una hindi na practical kung magpakasal kasi walang enough money.

Pangalawa, I dont think na naisip nyang gawin un.

Anyways, ganito siguro talaga kapag di ka Deserving.

Mas okay pa actually na iwan nalang ako

Kesa nararamdaman kong walang plano.

Hirap umasa.

Saka isa pa.

Minsan naffeel ko din na parang No choice nalang eh.

Napapaisip ako bakit ayaw or ilag sya maging kaclose pamilya ko?

So ngayon mas mahihirapan na kasi ganito na naging sitwasyon.

Sobrang hirap pala nito.

Pero sige ill go with the flow nalang kung saan ako dadalhin nito.

Kung anong mangyayari.

Ill try to be okay.

Kakayanin ko to.