#Adolf Rudnicki | Explore Tumblr posts and blogs

transparentcollectionarbiter-fan · 7 years ago

Text

02.1981 Warszawa.PRL.Wizyta premiera I sekretarza KC PZPR Wojciecha Jaruzelskiego w sklepie na warszawskiej Woli.n/z general Wojciech Jaruzelski. fot.Grzegorz Roginski/REPORTER

Nakładem Instytutu Pamięci Narodowej ukazał się w 2009 roku wybór tekstów (wielu znamienitych autorów) „Społeczność żydowska PRL przed kampanią antysemicką lat 1967 – 1968 i po niej” dotyczących historii relacji Żydów z Polakami. Praca zbiorowa (na której opałem swój artykuł i której fragmenty cytuje) jest niezwykle ciekawym (politycznie nie popranym) głosem naukowców w debacie dotyczącej historii relacji Polaków z Żydami.

Żydzi po II wojnie światowej

Społeczność Żydowska w okupowanej przez sowietów Polsce po II wojnie światowej odradziła się dzięki ogromnym transferom pieniędzy od amerykańskich Żydów do Żydów z komunistycznej „Polski” (co samo w sobie było niezwykłe w sytuacji kiedy Polacy nie mieli możliwości mieć żadnego kontaktu z zachodem, a za słuchanie zachodnich rozgłośni Polaków spotykały represje). Transferu środków dokonywał American Jewish Joint Distribution Committee (Amerykańsko-Żydowski Połączony Komitet Rozdzielczy). Joint został założony w 1914 roku by wspierać Żydów w Palestynie, szybko jednak zajął się wspieraniem Żydów na całym świecie. Od 1914 Joint był obecny na ziemiach polskich. Joint działał na ziemiach polskich do 1949 roku, zimna wojna przerwała jego działania do 1956 roku. Od 1956 dział do 1967 roku (wojny sześciodniowej). W Październiku 1956 Gomułka za cenę kredytów z zachodu zgodził się na działalność w PRL zachodnich organizacji charytatywnych (w tym przede wszystkim Jointu). Działalność w PRL Jointu zbiegła się z nową falą migracji Żydów do PRL, od 1957 do 1958 z ZSRR do PRL wyemigrowało 18.000 Żydów (głównym celem Joint było umożliwienie migrantom Żydowskim dalszej migracji – Żydzi do 1960 mogli swobodnie migrować z ZSRR do PRL a z PRL na zachód). Na podstawie umowy Joint z PRL: Joint mógł regularnie wysyłać swego przedstawiciela na wizytacje do PRL, korzystał z preferencyjnego kursu walut, zwolniony był z podatku od darowizn, miał prawo tworzyć lokalne komitety zajmujące się rozdzielaniem nadesłanej pomocy. PRL i Rumunia były jedynymi komunistycznymi krajami gdzie Joint mógł działać. Joint przekazywał kasę poprzez Centralną Żydowską Komisje Pomocy Społecznej (utworzoną w Październiku 1957 przez Joint, Towarzystwo Społeczno Kulturalne Żydów w Polsce i Związek Religijny Wyznania Mojżeszowego). W miastach zamieszkałych przez Żydów Joint stworzył 16 oddziałów (budżet Joint w Polsce wahał się od 4.00.000 USD do 1 miliona USD, rósł on systematycznie od 1958 do 1961 roku). Joint w PRL wspierał finansowo migrantów Żydowskich którzy wyjeżdżali z PRL, szkoły Towarzystwa Szerzenia Pracy Zawodowej i Rolnej Wśród Żydów (działające w 13 miastach i mające 13.000 absolwentów), spółdzielnie żydowskie (16 spółdzielni utrzymywało 5.000 rodzin żydowskich – 25% populacji Żydów w PRL). W latach 1962 – 1964 budżet zmniejszono, PRL odebrał uprzywilejowany kurs wymiany. Joint ograniczył się do finansowania koloni oraz młodzieżowych klubów TSKŻwP, pomocy dla inwalidów, starszych i chorych (potrzebującym Joint przyznał rentę). Z pomocy Joint korzystało od 6.000 do 20.000 Żydów w PRL. Joint doprowadził do ożywienia życia kulturalnego, inwestował w młodzież, wspierał spółdzielnie Żydowskie a przede wszystkim emigracje. Joint o wpływy wśród Żydów rywalizował z TSKŻwP (liczącym 7000 członków podczas gdy Związek Religii Mojżeszowej liczył 5.500 członków). Inwestycje w PRL były dla Joint tym bardziej ważne – PRL był dla Joint oknem na blok sowiecki. Działalność Joint w PRL została zablokowana w czerwcu 1967 w wyniku wojny sześciodniowej (w której Izrael walczył z arabami będącym sojusznikami ZSRR).

Po II wojnie światowej na ziemiach polskich znalazło się 250.000 Żydów (szybko jednak liczba ta malała wskutek emigracji Żydów, w 1949 roku 80.000, w latach sześćdziesiątych 30.000 – pod koniec dekady 10.000). Większość wojnę przeżyła w ZSRR – co było jednym z powodów pro sowieckiej postawy Żydów. Sowieci budowali komunistyczną administracje na ziemiach polskich po II wojnie światowej [a także w trakcie jej trwania] „z udziałem Żydów”. Za zbrodnie komunistyczne na ziemiach polskich odpowiadali komuniści pochodzenia Żydowskiego i komuniści pochodzenia polskiego. Po wojnie Żydzi na ziemiach polskich akceptowali komunizm, nawet ci którzy podczas wojny byli na emigracji gdzie nie manifestowali poparcia dla komunizmu (np. Julian Tuwim który spędził wojnę w Nowym Jorku a po wojnie w wierszach sławił Stalina i ZSRR, Antoni Słonimski spędził wojnę w Londynie). W okupowanej przez komunistów Polsce ośrodkiem kształtowania kadr komunistycznych był tygodnik „Kuźnica” zdominowany przez Żydów. Najważniejszymi Żydami w grupie ”Kuźnicy” byli „Jan Kott, Adam Ważyk, Kazimierz Brandys, Paweł Hertz, Seweryn Pollak, Mieczysław Jastrun i Adolf Rudnicki”. W „Polsce” ludowej Żydzi świadomie porzucali kulturę swoich przodków.

Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego przed powstaniem Izraela było zainteresowane procedurami emigracyjnymi i kontaktami z Palestyną, kontrolowało nielegalną emigracje i kontakty z międzynarodowymi organizacjami Żydowskimi. W 1947 roku MBP uznało Żydów z PPR za uzależnionych od Żydów z zachodu. Powstałe we wrześniu 1948 roku poselstwo Izraela znalazło się pod obserwacją bezpieki. Komuniści syjonistów rządzących Izraelem uznawali za element niepewny. Jesienią 1948 Stalin zaczął wycofywać się z przyjaznej polityki względem Izraela. Od 1950 roku MBP uznawało Izrael za sojusznika USA. Żydów w „Polsce” podejrzewano że mogą szpiegować na rzecz zachodu, za szczególnie niebezpiecznych uznawano Izraelskich dyplomatów. W 1953 roku stosunki sowietów z Żydami uległy dalszemu pogorszeniu (w ZSRR i CSRR doszło do procesów pokazowych). W 1953 sytuacja uległa dalszemu zaostrzeniu, komuniści uznali że syjonizm jest wrogą działalnością wymierzoną w komunizm. Eskalacje zatrzymała śmierć Stalina 5 marca 1953 roku. W czasie odwilży 1956 roku MSW wydawało Żydom masowe pozwolenia na wyjazd z PRL do Izraela, miejsce po emigrujących Żydach zajmowali Żydowscy repatrianci z ZSRR. Liberalizacja ożywiła życie społeczności żydowskiej, umożliwiła wznowienie przez Joint (w 1957 roku) działalności w PRL. Pomimo odwilży Żydzi byli pod baczną obserwacją (inwigilowano też goi z ich środowiska np. Władysława Bartoszewskiego). W latach 60 MSW z baczną uwagą śledziła relacje syjonistów z RFN. W czerwcu 1967 roku wybuchła wojna sześciodniowa. W jej wyniku 12 czerwca 1967 PRL zerwała stosunki dyplomatyczne z Izraelem. W obserwacje budynku ambasady Izraela zaangażowano dużo więcej funkcjonariuszy niż w obserwacje budynku ambasady Wielkiej Brytanii czy USA. Podejrzliwość bezpieki nakręcali „partyzanci” z MSW. Podejrzliwość resortu zaskakiwała Żydów. W związku z pro izraelskim nastawieniem Żydów przeprowadzono czystkę we władzach. MSW w swoich raportach z 1968 roku donosiło że „wiele osób, które w Polsce zajmowały odpowiedzialne stanowiska w administracji państwowej i wojsku – po wyjeździe do Izraela zmieniła swoje oblicze i stało się zagorzałymi wrogami naszego ustroju i narodu”. MSW obawiało się że Żydzi we władzach PRL są lojalni dopóki mają dostęp do koryta. Już po kampanii antysemickiej w 1970 MSW wydało siedem broszur „Notki biograficzne niektórych emigrantów do Izraela” z 300 biogramami. Propaganda PRL przedstawiała Izrael w negatywnym świetle.

Traumatycznym wydarzeniem dla Żydów zaangażowanych w komunistyczną tyranie był nagonka antysemicka marca 1968. Marzec był dla wielu Żydów klęską życiową, „nagłą i radykalną degradacją stratyfikacji społecznej”, kompletnym bankructwem „moralnych, ideologicznych i politycznych inwestycji życia”. Żydzi do tej pory będący beniaminkami komunistycznej tyrani nagle stali się „obiektem ataków, ostracyzmu, gróźb i nienawiści”. Większość z nich zmuszono do emigracji. Dzieci Żydów z nomenklatury komunistycznej usunięto z (niedostępnych dla wielu polskich patriotów) uczelni wyższych, niektórych uwięziono, najmłodszych prześladowano w liceach. Świat komunistów Żydowskich rozpadł się w proch. Bankructwo Żydów w PRL zmusiło ich do emigracji. „Za emigracja przemawiała głęboko zraniona duma i tożsamość, klęska przekonań, usunięcie z partii i pracy”, troska o przyszłość dzieci. Żydzi byli wściekli bo nagle stali się przedmiotem cudzych decyzji, emigrowali w obce miejsca, do krajów rządzonych przez swoich ideowych wrogów (kapitalistów w USA i Europie, syjonistów w Izraelu). Zdanie się na łaskę wrogów politycznych było kolejną klęską ich życia. Emigracja oznaczała również rozpad ich związków z ich dotychczasowymi aryjskimi partnerami którzy nie chcieli emigrować. Emigranci żydowscy dodatkowo byli już ludźmi starszymi i pozbawionymi realnego zawodu (na zachodzie nie było zapotrzebowania na ich wiedzę i doświadczenie z instytucji terroru), strach przed nieznaną przyszłością był dla nich niezwykle dokuczliwy. Po marcu 1968 z 25.000 Żydów pozostało 5.000.

Antyżydowską nagonkę władz PRL rozpoczęło przemówienie Władysława Gomułki na Kongresie Związków Zawodowych 19 czerwca 1967 roku. Gomułka potępił w nim imperializm Izraela, USA i Wielkiej Brytanii, poparł arabski antyimperializm, zapewnił o akceptacji przez blok socjalistyczny istnienia Izraela, zarzucił Żydom z PRL solidarnym z Izraelem że są piątą kolumną syjonizmu. Marzec 68 nie był jednak protestem Żydowskim, był buntem polskiej młodzieży (protesty rozpoczęły się 8 marca 1968) brutalnie spacyfikowanym przez władzę (9 marca). Jedna z klik PZPR wykorzystało bunt młodzieży jako pretekst do walki o dominacje w PZPR (warto zaznaczyć że nie ma dowodów na to że bunt został przez bezpiekę zainspirowany by ułatwić walki frakcyjne). Antyżydowskie oskarżenia pojawiły się dopiero 11 marca. Kampanie antyżydowską zainicjował PAX artykułem w „Słowie Powszechnym”. Artykuł insynuował spisek Izraela i RFN, obecność wrogów w partii. Wymieniono nazwiska rzekomych inspiratorów młodzieżowego buntu: Antoniego Zambrowskiego (syna Romana), Henryka Szlajfera, Adama Michnika i Seweryna Blumsztajna. W skoordynowanej nagonce (w prasie i podczas akcji ulotkowych) do nazwisk rzekomych inspiratorów dodano nazwiska Aleksandra Smolara i Ireny Lasoty. PZPR, SB i Zarząd Polityczny Wojska Polskiego sztucznie wykreował na inspiratorów protestów Żydów podczas gdy nie byli oni inspiratorami antykomunistycznego buntu. MSW szykowało się do czystki antyżydowskiej już od 1967 roku. W ramach akcji przeprowadzono masowe wystąpienia antysyjonistyczne w zakładach pracy. Od 13 marca rozpoczęto akcje zwolnień Żydów z pracy i wyrzucania ich z PZPR. Akcje antyżydowską próbował ograniczać Gomułka, nie udało mu się to jednak, prasa nie zaprzestała rozkręcania kampanii. Kampania antyżydowska pozwoliła PZPR do przykrycia protestów studenckich, skompromitowanie studentów w oczach robotników, stygmatyzacji protestów jako Żydowskiej awantury. Antyżydowska nagonka wywołała psychozę wśród Żydów mieszkających w Polsce i skłoniła ich do emigracji. Żydzi emigrowali szybko i bez rozgłosu. Nagle okazywało się kto ma żydowskie pochodzenie. Emigranci byli pozbawiani obywatelstwa PRL, pozostawiali w PRL rodziny.

Młodzi Żydowscy rzekomi inspiratorzy buntu mieli spotykać się w Klubie Studentów i Młodej Inteligencji „Babel” warszawskiego TSKŻ w PRL w lokalu przy Nowogrodzkiej 6. Klub ten działał od kwietnia 1967 do kwietnia 1968. W ramach klubu prowadzono wykłady z: historii Żydów, naukę jidysz, teatrzyk, zajęcia poetyckie, spotkania o teatrze i filmie, kabaret, zespoły muzyczne, sobotnie wieczorki taneczne, spotkania z interesującymi ludźmi. Klubowicze byli wychowankami na koloniach TSKŻ. Klub utrzymywał kontakty z innymi placówkami TSKŻ. W jego pracach brało udział do 280 osób. Klub był inwigilowany przez SB (TW był członkiem władz, a kilku innych TW brało udział w pracy klubu). Podczas spotkań krytykowano władze PRL i wyrażano radość ze zwycięstw Izraela.

Izrael

Od 1941 do 1945 roku sowieci wspierali syjonistów. Celem działań sowietów było osłabienie Brytyjczyków w Palestynie i stworzenie na bliskim wschodzie sojuszniczego państwa. By wesprzeć syjonistów komuniści ułatwiali Żydom emigracje z „Polski” ludowej (kulminacja pierwszej fali emigracji miała miejsce pogromie kieleckim [dokonanym przez komunistyczne władze na żydach syjonistach], druga była wynikiem czystek wśród oprawców z aparatu bezpieczeństwa w latach 1956-1958, trzecia była owocem wydarzeń marcowych w 1968 roku).

Na początku lat sześćdziesiątych sowieci zaczęli odnosić sukcesy w infiltracji Bliskiego Wschodu. W Syrii pułkownicy z BAAS (Socjalistycznej Partii Odrodzenia Arabskiego) przejęli władzę, rozpoczęli współpracę z ZSRR i militaryzacje kraju. W strefie zdemilitaryzowanej między Syrią a Izraelem tlił się konflikt, nieustanie trwał walki, Syria wspierała Palestyńczyków. ZSRR w pełni wspierał Syrię. Syria udostępniała Armii Czerwonej bazy, ZSRR wsparł Syrię sprzętem i szkoleniami wojskowymi. Propaganda ZSRR przedstawiała Izrael jako pachołka amerykańskiego imperializmu. Kolejny sąsiad Izraela miał dobre stosunki z Izraelem. Podczas wojny o Kanał Sueski w 1956 roku ZSRR poparł Egipt przeciw Wielkiej Brytanii, Francji i Izraelowi które sprzeciwiły się nacjonalizacji kanału przez Egipt. W 1966 roku Egipt udostępnił swoje porty sowieckiej marynarce wojennej. ZSRR wsparł Egipt szkoleniami wojskowymi.

Wiosną 1967 roku zaognił się konflikt Syrii z Izraelem. Świat arabski poparł Syrię, Izrael był otoczony przez wrogie państwa (od 1964 Egipt, Syrię i Jordanie łączyło porozumienie wojskowe, w 1967 do tego porozumienia dołączył się Irak). Zapowiedź wojny spowodowała kryzys w Izraelu. W obliczu koncentracji obcych wojsk na granicach 5 czerwca 1967 rozpoczęła się wojna sześciodniowa – lotnictwo Izraela zbombardowało bazy lotnicze Egiptu. Izraelczycy zniszczyli 300 z 340 samolotów Egipskich, egipskie lotniska (pasy startowe, bazy i urządzenia naziemne). Po zniszczeniu egipskich lotnisk Izraelczycy zniszczyli bazy lotnicze Jordanii, Syrii i Iraku. Lotnictwo izraelskie zniszczyło 66% syryjskich MIGów, 100% Jordańskich, część Irackich, w sumie 416 wrogich maszyn (393 na ziemi). Izrael stracił w walkach 26 samolotów. Lotnictwo izraelskie zdobyło całkowitą swobodę w powietrzu. Po zdobyciu dominacji w powietrzu wojska lądowe Izraela zaatakowały sąsiadów, po 36 godzinach walk Izrael przełamał obronę sąsiadów. Izraelczycy zdobyli wszystkie węzły komunikacyjne. W obliczu arabskiej klęski sojuszniczy ZSRR zagroził atakiem na Izrael. 8 czerwca Izrael opanował cały półwysep Synaj, 9 zdobył Wzgórza Golan. Zawieszenie broni zostało zawarte 10 czerwca. Zwycięstwo Izraela było bezsporne. Izraelczycy rozgromili obce wojska i odepchnęli je od granic Izraela. Izrael stracił 759 żołnierzy, 40 samolotów i 80 czołgów. Arabowie stracili tysiące zabitych, 450 samolotów i ponad 800 czołgów. Izrael odniósł zwycięstwo dzięki doskonałemu wywiadowi i panikarstwu arabów.

Wojna sześciodniowa które zmieniła stosunek wielu krajów do Izraela, pokazała że Izrael jest wstanie skutecznie przeciwstawić się arabskiemu zagrożeniu. 9 czerwca 1967 roku ZSRR zerwał stosunki z Izraelem, podobnie postąpiły też kolonie Moskwy w tym i PRL. Prasa Izraelska ubolewała że Polska doświadczona II wojną światową zerwała stosunki z Izraelem który starał się nie dopuścić do powtórnego holocaustu. W prasie izraelskiej pojawiły się antypolskie komentarze stwierdzające ze zerwanie stosunków z Izraelem kontynuuje tradycje polskiej obojętności wobec holocaustu. Media izraelskie podkreślały upokarzające wypędzenie ambasadora Izraela z Warszawy, nie zrywanie przez PRL stosunków dyplomatycznych z innymi krajami prowadzącymi wojny (co pokazywało hipokryzje rzekomo pacyfistycznych argumentów PRL). Równocześnie Izraelczycy podkreślali że decyzja Warszawy jest szkodliwa dla polskiej gospodarki a władze PRL podjęły ją na polecenie Moskwy.

Prasa izraelska w marcu 1968 roku rozpisywała się o antyżydowskiej nagonce w PRL, zarzutach PRL krytykujących bliską współpracę Izraela z RFN, uczynieniu z Żydów kozłów ofiarnych protestów polskich studentów (co samo w sobie jest ciekawym dowodem na polski marzec 68 który dziś redukowany jest do nagonki antyżydowskiej). Zdaniem izraelskiej prasy zwycięstwo Izraela stało się inspiracją dla Polaków okupowanych przez ZSRR, władze PRL odpowiedzialność za kryzys gospodarczy chciały przerzucić na Żydów. Szczególnie gorszące było w oczach izraelskich publicystów zbojkotowanie przez władze PRL obchodów Powstania w Getcie przez władze PRL i antyżydowski to przemówień rocznicowych. W odwecie za antyżydowską kampanie władz PRL Żydzi na całym świecie zorganizowali antypolską nagonkę w światowych mediach.

Emigranci marcowi

Emigranci marcowi wyrastali w PRL w domach wyobcowanych z tożsamości polskiej, katolickiej i patriotycznej. Ich domy przepełnione były tożsamością komunistyczną, kombatanctwem KPP i sympatią do ZSRR. Wyobcowani byli z tożsamości Żydowskiej, judaistycznej, choć działali w TSKŻ. TSKŻ zamiast hebrajskiego promował Jidysz i kulturę rewolucyjną proletariatu żydowskiego. W PRL Żydzi odczuwali więc wobec Polaków obcość kulturową. Przeszłość własnych rodzin była dla nich tabu (dziadkowie byli pogardzanymi judaistami). Żydzi nie mieli jak Polacy opowieści o swoich korzeniach. Żyli od 1956 roku w cieniu nieustannych emigracji własnych znajomych do Izraela. W 1967 przestraszyli się antysemityzmu i odkryli własną tożsamość żydowską. „Prawdziwe załamanie dotychczasowej wizji świata i wizji siebie przyniósł dopiero Marzec”. Nagle rozpadły się ich przyjaźnie z polskimi towarzyszami. Emigrowali w pośpiechu. W Wiedniu i Rzymie znaleźli się pod opieką organizacji Żydowskich. Dostawali stypendia od organizacji Żydowskich na życie i wynajęcie mieszkania.

W USA emigrantów marcowych gorszył prymitywizm intelektualny amerykanów. Amerykańska kultura i indywidualizm był dla nich bolesny. W USA z neofickim zapałem zaczęli odkrywać swoją żydowską tożsamość. Proces ten wymagał wiele wysiłku, emigrantów marcowych odrzucała judaistyczna tożsamość Żydów amerykańskich, Żydzi amerykańscy byli zgorszeni wykorzenieniem z żydowskości emigrantów z PRL. Dzieci emigrantów żydowskich wychowywane były już w judaizmie. Szybko emigranci marcowi stali się bardzo pro izraelscy, często odwiedzali Izrael, organizowali w Izraelu zloty integracyjne dla emigrantów podczas których wspominali Marzec (zloty były areligijne i kultywowały jidysz).

W epoce internetu wyrazem solidarności emigrantów marcowych stało się czasopismo „Plotkies”. Wydawane było od 2002 roku. Publikowane na jego łamach wspomnienia emigrantów ukazywało wykorzenienie Żydów w PRL z Żydowskości, ich obcość wobec Polaków, wspólnotę opartą na jidysz. Do 1968 roku Żydzi w PRL byli szczęśliwi, czuli że PRL to ich kraj.

Holocaust całkowicie wyniszczył populacje ortodoksów, ci co przeżyli stracili wiarę lub znienawidzili Boga. Po latach populacja ortodoksów odrodziła się w USA i Izraelu.

Żydzi w III RP

W III RP w gminach Żydowskich zrzeszonych było 5.000 Żydów. Dodatkowo z społecznością Żydowską związanych było kolejnych 25.000 osób.

Jan Bodakowski

Bibliografia: „Społeczność Żydowska PRL przed kampanią antysemicką lat 1967 – 1968 i po niej” IPN 2009

Żydzi w PRL-u… ! Nakładem Instytutu Pamięci Narodowej ukazał się w 2009 roku wybór tekstów (wielu znamienitych autorów) „Społeczność żydowska PRL przed kampanią antysemicką lat 1967 – 1968 i po niej…

0 notes

roman-kosmider · 7 years ago

Link

Nazwiska autentyczne (rodowe) niżej wymienionych osób zostały ustalone w oparciu o: 1) Dane tajne kartoteki ludności Polski przy Centralnym Biurze Adresów MSW (nr arch. 1/6526/1 – data archiwacji 9.07.1984, nr rejestracyjny 14750-99 – data rejestracji Wydz. III-2, SUSW Warszawa). 2) Relacje osób znających osobiście wielu spośród wykazanych. 3) Dane ujawnione przez historyków w ich licznych publikacjach. 1. Jerzy Albrecht – Finkelstein 2. Amsterdamski – Saul Henrykowski 3. Stanisław Arski – Apfelbaum 4. Stefan Arski – Artur Salman 5. Bronisław Baczko – Gideon 6. Leszek Balcerowicz – Aaron Bucholtz 8. Jan K. Bielecki – Izaak Blumenfeld 9. Bolesław Bierut – Rotenschwanz 10. Alef Bolkowiak – Alef Gutman 11. Michał Boni – Jakub Bauer 12. Jerzy Borejsza – Beniamin Goldberg 13. Wiktor Borowicki – Aaron Berman 14. Marek Borowski – Szymon Berman – jego wuj – Jakub Berman 15. Stefan Bratkowski – Blumstejn 16. Stanisław Brodzki – Bronstejn 17. Jan Brzechwa – Jan Worobiec 18. Ryszard Bugaj – Izaak Blumfeld 19. Zbigniew Bujak – lewy syn rabina Małachowskiego 20. August Chełkowski – Dawid Cnajbaum 21. red. Kamila Chilińska – Halpern 22. Wiesław Chrzanowski – Szymon Knopfstejn 23. Adam Cichocki – Aaron Zigenbaum 24. Włodzimierz Cimoszewicz – Dawid Goldstein 25. Bernard Cukier – Kolski 26. Józef Cyrankiewicz – Izaak Cymerman 27. Marek Czekalski (prezydent Łodzi) – Wachter 28. Tadeusz Daniszewski – Dawid Kirschbaum 29. Ostap Dłuski – Adolf Langer 30. Jan Dobraczyński (pisarz) – Gutmacher 31. Ludwik Dorn – Dornbaum 32. Andrzej Drzycimski – Abraham Engel 33. Lech Falandysz – Aaron Fleischman 34. Arkady Fidler – Efroim Trusker 35. Pawel Finder – Pinkus 36. Aleksander Ford – Liwczyc 37. Władysław Frasyniuk – Rotenschwanz 38. Jerzy Frydberg – Izrael Frydberg 39. Bronisław Geremek – Berele Lewartow 40. Zofia Gomułkowa – Liwa Szoken 41. Henryk Goryszewski – Jakub Glikman 42. Jan Górecki – Muhlrad, dyr. gen. Min. Finansów 43. Wiktor Górecki – Muhlrad,”komandos” z 1968 44. Maria Górowska (sędzia) – Sad lub Berger 45. Halina Górska – Rasa Kugelschwanz 46. Alina Grafowska – Rasa Rotenfisch 47. Hanna Gronkiewicz-Waltz – Haka Grundbaum 48. Ryszard Marek Wroński – Goldberger 49. Wiktor Grosz – Izaak Medres 50. Jacek Groszkowski – Hersz Herszkowicz 51. Leon Halban – Blumenstok, prof. KUL-u 52. Aleksander Hall – Miron Hurman 53. Marian Hemar – jan Marian Herscheles 54. Józefa Hennelowa – Zyta Goldmond 55. Szymon Hirszowski – Szymon Hirsz 56. Józef Hubner – Dawid Szwarc 57. Piotr Ikonowicz – Dawid Goldsmith 58. Henryk Jabłoński – Apfelbaum 59. Jerzy Jakubowski – Miszkatenblit 60. Ludwika Jankowska – Luba Kowieńska 61. Andrzej Jaroszewicz – Aron Samet 62. Piotr Jasienica – Lech Benar 63. Jerzy Jaskiernia – Aaron Aksman 64. Mieczysław Jastrun – Agatstein 65. Tomasz Jastrun s. Mieczysława – Agatstein 66. Kalina Jędrusik – Makusfeld 67. Roman Juryś – Chaim Szacht 68. Jarosław i Lech Kaczyńscy – Kalkstein 69. Ida Kamińska – Rachel, dyr. Teatru Żyd. w W-wie 70. Jan Karski (kurier AK) – J. Kozielewski-? 71. Andrzej Kern – Dawid Ginsberg 72. Jan Kobuszewski – Weisleder 73. adm. Piotr Kołodziejczyk – Robert Cajmer 74. Grzegorz Kołodko – Samuel Hanerman 75. Maria Komar (generałowa) – Riwa Zukerman 76. Janusz Korczak – Henryk Goldszmit 77. Janusz Korwin-Mikke – Ozjasz Goldberg 78. Jerzy Kosiński – Josek Lewinkopf 79. Janina Kotarbińska – Dina Steinberg, ż. prof. Kotarbińskiego 80. Mikołaj Kozakiewicz – Jakub Kleinman 81. Helena Kozłowska – Bela Frisch 82. Stanisław Krajewski – Abel Kaimer 83. Hanna Krall – Haka Rejchgold 84. Krzysztof Król – Aaron Rosenbaum 85. Marian Krzaklewski – Dawid Zimmerman 86. Lucyna Krzemieniecka – Wiera Zeidenberg 87. Edward Krzemień (dziennikarz GW) – Wolf 88. Kunicki – Goldfinger 89. Kazimierz Kuratowski – Kuratow 90. Zofia Kuratowska-Jaszuńska – Goldman 91. Jacek Kuroń – Icek Kordblum 92. Aleksander Kwaśniewski – Izaak Stoltzman 93. Jolanta Kwaśniewska -Konty – Kohn 94. Stanisław Jerzy Lec – Letz de Tusch 95. Janusz Lewandowski – Aaron Langman 96. Olga Lipińska – Fajga Lippman 97. Teresa Liszcz – Rasa Lankamer 98. Jan Lityński – Jakub Leman 99. Lubiejski – Zygielman 100. Łozowski – Salomon Abramowicz 101. Aleksander Łuczak – Dawid Lachman 102. Helena Łuczywo – Chaber (ojciec), Guter (matka) 104. Aleksander Małachowski – Jakub Goldsmith 105. Marek Markiewicz – Samuel Moritz 106. Tadeusz Mazowiecki – Icek Dikman 107. Jacek Merkel – Samuel Nelken 108. Adam Michnik – Aaron Szechter 109. Andrzej Milczanowski – Aaron Edelman 110. Jerzy Milewski – Dawid Machonbaum 111. Leszek Moczulski – Robert Berman 112. Karol Modzelewski – Samuel Mendel 113. Zygmunt Modzelewski – Fischer 114. Jerzy Morawski – Izaak Szloma 115. Stanisław Nadzin – Gutman 116. Stefan Niesiołowski – Aaron Nusselbaum 118. Piotr Nowina-Konopka – Haim Kromer 119. Róża Ochabowa – Grunbaum 120. Andrzej Olechowski – Mosze Brandwein 121. Józef Oleksy – Szymon Buchwio (Łemek) 122. Jan Olszewski – Izaak Oksner 123. Janusz Onyszkiewicz – Jojne Grynberg 124. Jerzy Osiatyński – Szymon Weinbach 125. Janina Paradowska – Rachela Busch 126. Jan Parys – Haim Pufahl 127. Aleksander Paszyński – Finkelstein 128. Mirosława Pażyńska – Srula Kundelman 129. Lesław Podkański – Izaak Freinkel 130. Ezdra Podlaski – Rotenschwanz 131. Kazimierz Pomian – Furman lub Rotenschwanz 132. Radkiewiczowa, żona min. – Ruta Teitsch 133. Helena Radlińska, prof.- Rajchman, Akad.Organ.Sł. Społ. 134. Mieczysław Rakowski – Mojżesz Rak 135. Jan Reguła – Josek Mützenmacher 136. Jan Maria Rokita – Izaak Goldwicht 138. Adolf Rudnicki (pisarz) – Schneider 139. Jan Rulewski – Fikelman 140. Rutkowski Botwin 141. Hanka Sawicka – Szapiro 142. Ryszard Setnik – Szymon Bauman 143. Izabela Sierakowska – Rebeka Sommer 144. Janusz Sityński – Jakub Leman 145. Ernest Skalski – Wilker lub Nimen 146. Skrzeszewski – Fokenman 147. Krzysztof Skubiszewski – Szymon Schimel 148. Władysław Sławny – Rosenberg 149. Antoni Słonimski – Stomma 150. Zenon Smolarek – Izaak Zimmerman 151. Ewa Spychalska – Salome Stein 152. Marian Starownik – Symeon Steinman 153. Stefan Starzewski – Gustaw Szusterman 154. Stanisław Stomma – Szaja Sommer 155. Michał Strąk – Baruch Steinberg 156. Julian Stryjkowski (pisarz) – Pesah Stark 157. Jerzy Stuhr (aktor) – Josek Feingold 158. Hanna Suchocka – Haka Silberstein 159. Bolesław Sulik – Jakub Steinberg 160. Kalman Sultanik – Chaim Studniberg 161. Irena Szewińska (sportowiec) – I. Kirszenstein 162. Stefan Szwedowicz (brat Michnika) – Szechter 163. Roman Szydłowski – Szancer 164. Wiesława Szymborska – Rottermund 165. Paweł Śpiewak – Stinger 166. Bolesław Tejkowski – Benio Tejkower 167. Jerzy Turowicz – Jakow Turnau 168. Stanisław Tuszewski – Salomon Hardnik 169. Magda Umer (piosenkarka) – Humer (córka zbrodniarza UB) 170. Jerzy Urban – Josek Urbach 171. Mieczysław Wachowski – Jakub Windman 172. Henryk Walczak – Zukerman 173. Lech Wałęsa – Lejba Kohne 174. Dawid Warszawski – Konstanty Gebert 175. Adam Ważyk (poeta) – Wagman 176. Andrzej Werblan – Aaron Werblicht 177. Andrzej Wieczorkiewicz – Hirsz Gelpern 178. Aleksander Wirpsza – Leszek Szaruga 179. Dariusz Wójcik – Dawid Wisental 180. Andrzej Wróblewski – Andrzej Ibislauer 181. Ludmiła Wujec – Okrent 182. Jan Wyka – Leopold Wessman 183. Roman Zambrowski – Rubin Nusbaum 184. Janusz Zaorski – Jakub Bauman 185. Andrzej Zoll – Rojeschwanz, b. prezes Tryb. Konst. 186. Janusz Ziółkowski – Izaak Zemler Wojskowi 187. gen. Edward Braniewski – Brandsteter 188. gen. Jan Drzewiecki – Holzer 189. gen. Marian Graniewski – Gutaker 190. gen. Wiktor Grosz – Izaak Medres 191. gen. Artur Jastrzębski – Artur Ritter (Niemiec) 192. gen. Grzegorz Korczyński – Kalinowski 193. gen. Leszek Krzemień – Maksymilian Wolf 194. gen. Matejewski – Kugelschwanz 195. gen. Marian Naszkowski – Wasser 196. gen. St. Popławski – Siergiej Grochow (Rosjanin) 197. gen. Karol Świerczewski – Walter Goltz lub Tenenbaum 198. gen. Leon Turski – Tennenbaum 199. gen. Mieczysław Wągrowski – Izaak Pustelman 200. gen. Tadeusz Wilecki – Wałłach 201. gen. Zarako-Zarakowski – Zarako, Nacz. Prok. WP 202. gen. Janusz Zarzycki – Neugebauer 203. płk Michał Bron – Bronstein, prac. MSZ 204. płk dr Charbicz – Marek Heberman, kom.Szpit.Woj.,Warszawa 205. płk Otto Fiński – Finkenstein, szef sztabu „Służba Polsce” 206. płk Garbowski – Caber lub Gruber, d-ca dyw. 207. płk Gradlewski – Goldberg, GZP WP 208. płk Mieczysław Kowalski – Kohn 209. płk Anatol Liniewski – Liberman, prac. ASG 210. płk Rosiński – Rosenberg, DOW 211. płk Rotowski – Rotholtz, szef Zarz. Sł. Techn. WP 212. płk St. Sokołowski – Szabat, prac. WAP 213. płk Paweł Solski – Pinkus, szef Sł. Samoch. WP 214. płk Szulczyński – Szulcynger, d-ca pułku 215. płk Wł. Tykociński – Tikotiner, attache wojsk. 216. płk Wadlewski – Waldman, dyr. Dep. Wojsk. w Min. Zdrowia 217. płk Żarski – Silberstein, prac. WAP 218. ppłk Jerzy Bryn – Izrael Alter, prac. MSZ 219. ppłk Jan Dolanowski – Dollinger, DOW 220. ppłk Adam Łaski – Gutbrot, prac. ASG 221. ppłk Henryk Zieman – Zysman, DOW 222. mjr Roman Domanski – Rosenstand, DOW 223. mjr Marcel Kot – Abram Sterenzys 224. mjr Józef Śliwiński – Flaumenbaum, szef Wyd. „Służba Polsce” 225. mjr Henryk Umiński – Keff 226. Filip Berski – Badner, prokurator wojskowy 227. Kazimierz Golczewski – Bauman, Nacz. Prok. Wojsk. 228. sędzia Franciszek Kapczuk – Natanel Frau, Sąd Wojsk. Wrocław 229. Maksymilian Litiński – Lifszyc, Nacz. Prok. Wojsk. 230. Lubiejski – Zygielman, II Zarząd 231. Jakub Lubowski – Chase Smen, prok. Dep. Sł. Spraw. 232. Jan Orliński – Unterweiser, Prok. Wojsk. 233. Henryk Podlaski – Fink, Nacz. Prok. Wojsk. 234. Rajski – Rajgrodzki, II Zarząd 235. Roman Rawicz – Vogel, Najw. Sąd Wojsk. 236. Henryk Trojan – Adler, II Zarząd 237. Henryk Walczak – Zukerman 238. Zagórski – Winter, II Zarząd 239. Arnold Załęski – Załkind, prac. Prok. Wojsk. Pracownicy MSW 240. gen. Józef Hübner – Dawid Szwarc 241. gen. Matejewski – Kugelschwanc 242. gen. Miecz. Moczar – Mykoła Demko (Ukrainiec) 243. Gen. Julian Polan – Harasim, morderca sądowy 244. gen. Roman Romkowski – Natan Grinspan-Kikiel 245. gen. Józef Maria Różański – Rosenzweig 246. płk Leon Andrzejewski – Ajzen Lejb-Wolff, dyr. Gabin. Ministra 247. płk Bielecki – Moniek Buchman, szef WUBP Kraków 248. płk Julia Brystiger – Prajs 249. płk Górecki – Goldberg, dyr. Depart. IX 250. płk Mieczysław Mietkowski – Mojżesz Borowicki, doradca MSW 251. płk Orłowski – Kugelschwanz 252. płk Marian Reniak – Marian Strużyński 253. płk Józef Różański – Josek Goldberg, dyr. dep. MBP 254. płk Sienkiewicz – Lewi, dyr. depart. 255. płk Szeryński – Szhnkman, prac. MBP 256. płk Józef Światło – Izaak Fleischfarb, z-ca dyr. depart. X 257. ppłk Helena Wolińska-Brus – Ochsmann 258. mjr Adam Kornecki – Dawid Kornhendler, szef WUBP Kielce 259. Antoni Alster – Nauman, v-ce szef MBP 260. Barbara Giller – Basze Lea, prac. MBP Lista znanych Żydów mających wpływ na rządy w Polsce ( alfabetycznie) 1. Jacek AMBROZIEWICZ b. szef URM u Mazowieckiego 2. Bogusław BAGSIK aferzysta, ukradł 4.5 mln.dol. 3. Leszek BALCEROWICZ b. V-Premier, Min. Finansów 4. Ryszard BUGAJ Przew.UP-zbiorow żyd.-kom. 5. Zbigniew BUJAK Unia Pracy, agent w NSZZ „Solidarność” 6. Juliusz Jan BRAUN Unia Wol., Przew.Sejm.Kom.Kult. 7. Michał BONI b. Min. pracy, liberał 8. Bogdan BORUSEWICZ Unia Wolności 9. Jan Krzysztof BIELECKI b. Premier RP, Unia Wolności 10. Marek BOROWSKI V-Premier, Minister Finansów 11. Andrzej CELINSKI Unia Wolności 12. Jerzy CIEMNIEWSKI Unia Wolności 13. Elżbieta CHOJNA-DUCH V-Minister Finansów 14. Wiesław CHRZANOWSKI b. Marszałek Sejmu, przew.ZChN 15. Izabela CYWINSKA b. Min. Kultury 16. Kazimierz DEJMEK Minister Kultury 17. Ludwik DORN Przew.. Poroz. Centrum 18. Andrzej DRAWICZ b. Prezes Radiokomitetu 19. Marek EDELMAN sztandarowa postać dział. Żydów 20. Lech FALANDYSZ z-ca Szefa Kancelarii Prezydenta 21. Dariusz FIKUS Red. Nacz.RZECZYPOSPOLITA 22. Wlasyslaw FRASYNIUK Unia Wolności 23. Aleksander GAWRONIK aferzysta 24. Bronisław GEREMEK U.W. główny ideolog Antypolonizmu. 25. Hanna GRONKIEWICZ-WALZ Prez. Narod. Banku Polskiego 26. Aleksander HALL Przew. Partii Konserwatywnej 27. Bogdan JASTRZEBSKI Wojewoda Warszawski 28. Andrzej JONAS Przew. Unii Wydawców Prasy 29. Jarosław KACZYNSKI Przew. Porozumienia Centrum 30. Lech KACZYNSKI b.Prezes Najw.Izby Kontroli 31. Wiesław KACZMAREK Min.Przekszt.Wlasnosciowych 32. Stefan KAWALEC b. Dyr.w Min.Finans. Bank Śląski 33. Bronisław KOMOROWSKI b. Wicemin. Obr. Narodowej 34. Marian KRZAK Przew. Zw. Bankow Polskich 35. Piotr NOWINA KONOPKA Unia Wolności 36. Waldemar KUCZYNSKI b. Min.Przek .Własności 37. Zofia KURATOWSKA V-Marszalek Sejmu U.W. 38. Jacek Kuroń 1948 Szczecin likw. ZHP, członek KC PZPR, organizator czerwonego harcerstwa 39. Krzysztof KOZLOWSKI b. Minister Spraw Wewnętrznych 40. Aleksander KWASNIEWSKI były czl.KC PZPR, przew.SLD 41. Barbara LABUDA Unia Wolności 42. Jan LITYNSKI Unia Wolności 43. Bazyli LIPSZYC b. doradca Min.Finansow 44. Janusz LEWANDOWSKI b. Min. Przekszt. Wlasn. 45. Wojciech MANN właściciel Radia KOLOR 46. Ewa LETOWSKA b. Rzecz. Praw Obywatelskich 47. Maciej LETOWSKI zastępca red. naczelnego LAD-u 48. Krzysztof MATERNA współwłaściciel Radia KOLOR 49. Tadeusz MAZOWIECKI b.Prem., b.Przew. Unii Wolności 50. Adam MICHNIK Red. Nacz. GAZETY WYBORCZEJ 51. Wojciech MACIAG b. Wiceminister Finansów 52. Aleksander MALACHOWSKI V-Marszalek Sejmu,Unia Pracy 53. Witold MODZELEWSKI Wiceminister Finansów 54. Tomasz NALECZ Unia Pracy 55. Piotr NAJMSKI Przew.Klubu Atlantyckiego 56. Marek NOWICKI Kom. Hel. Praw Czlowieka 57. Malgorzata NIEZABITOWSKA b.Rzecz.Pras.Mazowieckiego 58. Michał OGOREK twórca Antypolonizmu 59. Janusz ONYSZKIEWICZ b. Min.Obr.Nar., Unia Wolności 60. Jerzy OSIATYNSKI b. Min. Finansow,Unia Wolności 61. Daniel PASSENT publicysta 62. Aleksander PASZYNSKI b. Minister Budownictwa 63. Andrzej POTOCKI Rzecz. Pras. Unii Wolności 64. Danuta PIONTEK byznesmenka, Part. Suchock. 65. Mieczyslaw RAKOWSKI b.I.Sekr.PZPR, b.Prem.PRL 66. Alicja RESICH-MODLINSKA prezenterka w TVP 67. Jan Maria ROKITA b. szef URM, Unia Wolności 68. Wiesław ROZLUCKI Prezes Gieldy Pap. Wartosciowymi 69. Jan RUTKIEWICZ Burmistrz W-wa Srodmiescie 70. Tadeusz ROSS twórca Antypolonizmu 71. Ireneusz SEKULA aferzysta, b. V-Premier PRL-u 72. Ernest SKALSKI z-ca Red.Nacz. GAZETY WYBOR. 73. Krzysztof SKUBISZEWSKI b. Min. Spraw Zagranicznych 74. Marek SIWIEC Krajowa Rada Radiofonii I TVP 75. Andrzej SZCZYPIORSKI Literat, twórca Antypolonizmu 76. Hanna SUCHOCKA b. Premier, Unia Wolności 77. Marcin SWIECICKI b.czl.KC PZPR,Prez.W-wy, UW 78. Jacek SERYUSZ-WOLSKI Integracja d/s Europejskich 89. Tadeusz STRYJCZYK b.Min.Przem.,doradca Suchockiego 80. Grazyna STANISZEWSKA Unia Wolności 81. Szymon SZURMIEJ Przew.Sw.Federacji.Zydow Polskich 82. Anna SZULC Prezenterka TVP 83. Ewa SPYCHALSKA Przewodn. OPZZ 84. Jacek TAYLOR Unia Wolności 85. Jerzy TUROWICZ sztandarowa postać Żydów w Posce 86. Witold TRZECIAKOWSKI b.Min.w rzadzie Mazowieckiego 87. Jerzy URBAN b.Przew.Radiokom.,b.Rzecz.Pras . rzadu PRL,red.nacz.tygodnika NIE 88. Kazimierz UJAZDOWKI Koalicja Konserwatywna 89. Janusz WAISS wspolwlasciciel Radia „ZET” 90 Piotr WIERZBICKI red. nacz. GAZETY POLSKIEJ 91. Andrzej WIELOWIEJSKI Unia Wolności 92. Henryk WUJEC Unia Wolności 93. Andrzej WOYCIECHOWSKI wlasciciel Radia „ZET” 94. Wojciech ZIEMBINSKI Str.Wiern.Rzeczypospolitej, agentura zydowsko – niem. 95. Andrzej ZAREMBSKI b. Rzecz.Pras.Kr.Rady Rad.i TVP 96. Andrzej ZOLL Przew. Trybun. Konstytucyjnego. 97. Antoni MACIEREWICZ b. Min.Spr.Wew., Przew. Ak.Pol. Liste sporządzono na podstawie Kartoteki Ludności Centralnego Biura Adresów MSW. Nr arch.: 1/6526/1; Data Arch.: 9.07.1984r.; Organ Rej.: Wydz. III-2SUSW W-wa;Nr Rej:. 14750-99;Data Rej.: 29.06.1969r. I CIEKAWOSTKA DLA WYTRWAŁYCH J) 4 miliony Żydów zamieszkałych w Polsce jest członkami Światowej Federacji Żydów – według oświadczenia Szymona SZURMIEJ w Telewizji Warszawskiej. Udokumentowanych jest w zasobach archiwalnych MSW 2 miliony i 700 tysięcy, w czym olbrzymia liczba Żydów ukrywających swoje pochodzenie. Większość Żydów zajmuje kluczowe stanowiska w masmediach, kulturze, polityce i gospodarce. Żydzi twierdzili, ze w obozach zginęło 3 ml 400 tys. czyli 100% ludności żydowskiej z przedwojennej Polski! Ostatnie kalkulacje podają 110 tysięcy. Przed i w 1939 roku Żydzi polscy uszli przeważnie do Związku Sowieckiego. Oni powrócili przebrani za II Dywizje Piechoty tzw. Wojska Polskiego. Jakub Berman i inni żydowscy zbrodniarze wojenni wprowadzili władze „zydokomuny” terrorem. Wyszkoleni przez NKWD Żydzi z Rosji tworzyli 70% ilości „pracowników” i cale kierownictwo Urzędu Bezpieczeństwa. Ludzie ginęli jak za czasów bolszewickiej rewolucji w Rosji. Ponad 1 milion polskich patriotów przeszedł przez ciężkie wiezienia i obozy pracy niewolniczej, jak w kopalni uranu w Kowarach. 1 milion 100 tysięcy wywieziono do gułagów w Związku Sowieckim, w tym co najmniej 300 tysięcy inteligencji mogącej utworzyć administracje państwa. Nieokreślona liczbę patriotów z AK, SZ., Bach i opozycje rozstrzelano, zamęczono na śmierć lub latami trzymano w więzieniach. W walce z okupantem hitlerowskim zginęło 10% stanu żołnierzy AK. Pod okupacja sowiecka zginęło 90%. Żydzi polscy szpiclowali i wyszukali opozycje polska i sporządzili listy w Gminach Żydowskich, według których NKWD zlikwidowało polskich patriotów. W 1989 przeprowadzono „holocaust” na narodzie polskim postanowieniem tajnego rzadu żydowskiego, Sanhedrynu brukselskiego: Międzynarodowy Fundusz Walutowy zdewastował kraj „prywatyzacja” i lichwiarskim zadłużeniem przeprowadzonym głownie przez Żydów Sachsa i Sorosa. Obecna elita polityczna to dzieci morderców, jak W. Cimoszewicz i M. Borowski. Ich rodowód polityczny to PKP, PPR, PZPR, UW i UP. Kiedy Natanyahu przyjedzie do USA, to spotyka się z organizacjami żydowskimi. Kiedy Cimoszewicz, KWASNIEWSKI przyjechali to – tez, ale nie spotkali się z Kongresem Polskim i uchodźcami polskimi. Żydzi zmienili nazwiska, niektórzy nawet imiona rodziców i obecnie pozują na najlepszych Polaków. Żydzi kształcili się korzystając z przywilejów w „zydokomunie”, a obecnie kształcą następny swój miot w prywatnych szkołach i uniwersytetach granicznych. Przykład: Hanna Suchocka (Haik Silberstein) lub K. Skubiszewski (Szymon Szimel). Hanna Suchocka (Haik Silberstein) uczestniczyła w ostatniej konferencji Bilderbergow. Jej uzgodnienia tam SA trzymane w tajemnicy przed Polakami. Aaron Szechter (Adam Michnik) powiedział w telewizji australijskiej, gdzie wystąpił w jarmułce, ze Żydzi w Polsce przygotowują ekspansje i mogą ja zrealizować, gdyż Polacy to stado tępych baranów. Wyniki wyborów ulęgły dystorsji przez zawile i pokrętne ordynacje. Ksiądz prałat Henryk Jankowski postuluje, aby kandydat w wyborach musiał okazać się świadectwem, ze jest Polakiem wywodzącym się z conajmniej trzech pokoleń polskich i nie ze zdrajców ojczyzny (nie daleko pada jabłko od jabłoni), żeby Polska była Polska. Na to istnieje precedens Anglii, Izraela, Japonii i Szwecji. Jednak Żydzi kontrolują 90% prasy a także wydawnictwa, telewizję i radio i urabiają opinie wyborców propagandą. Powodują oni podwójnym standardem prawdy . Dezinformacja zamęt w społeczeństwie, demoralizacje, podważają katolicyzm, z którego Narod czerpie swoja sile, poprzez sprzeciwianie się naukom Kościoła itd. W Polsce, jak w USA, obowiązuje Political Correctness (poprawność polityczna). „Gazeta Wyborcza” i „Nie” to gazety żydowskie. Żydostwo stworzyło państwo w państwie. Unia Wolności jest partia żydowska. Inne partie są zinfiltratrowane przez manipulatorów żydowskich. 2 tysiące agentów Mosadu spenetrowało gospodarkę i politykę. Plany Żydów: – wyniszczyć kraj finansowo; – pozbawić 5 milionów pracowników posad poprzez zrujnowanie zakładów pracy, nawet tych które przetrwały od 1918 roku; – zrujnować rolnictwo aby 3 miliony rolników emigrowało „za chlebem”; – „oczyścić” kraj z inteligencji patriotycznej; – wyludnić kraj innymi sposobami do liczby 15 milionów Polaków, którzy będą służyć kolonizatorom żydowskim za wyrobników; – zwiększyć opłaty za uniwersyteckie studia i naukę w szkołach średnich, aby Polacy mieli tylko podstawowe wykształcenie niezbędne do najemnej pracy w resorcie usług i pracy robotniczej według schematu wypracowanego na Palestyńczykach. To tylko krótki rys naszej najnowszej historii, ale warto go poznać i z tą wiedzą dokonywać wyborów. Opracował Ryszard Nowak

0 notes