#AVOA

[cantoghalpon]

Cando a avoa vai buscar o polbo

[md000001]

CIO in the know: Exploring the Impact of Remote Work and Industry 4.0 with Martin Davis

CIO in the know: Exploring the Impact of Remote Work and Industry 4.0 with Martin Davis #Industry40 #CIO #DX #IX #RemoteWork

Podcast with Tim Crawford of AVOA It was a pleasure to sit down recently with my good friend Tim Crawford of AVOA to record this podcast, enjoy! Could the future of your business hinge on how well you leverage technology? This week, seasoned tech veteran and managing partner at DUNELM Associates, Martin Davis, helps us uncover the immense potential of technology in business transformation.…

[carneirodemercurio]

'Fructus vitae tuae non derunt mihi occurrente fama tua firmatus animo atque doctus actis tuis resistam fortunae'

'What you have achieved in your life will not be lost to me. The thought of your reputation gives me strength of mind and from your actions I draw instruction so that I shall be able to resist fortune'

Honouring & remembering the matriarch of my family this second day of Parentalia, my grandmother, Alba Maria, born in Cangas do Morrazo in 1912 and who lived a very full, generous, virtuous and pious life for all her 82 years. The soul of our family, the exemplar to all her children & grandchildren and the best cook on earth! To spend an hour chatting with her in the warmth of her kitchen was to be in Elysium. I pray your Di Manes grant you peace and protection. Di Manes tui ut quietam patiantur atque ita tueantur opto.

'Fructus vitae tuae non derunt mihi occurrente fama tua firmatus animo atque doctus actis tuis resistam fortunae'

"Os froitos da túa vida non se apartarán de min. O pensamento da túa fama anímame e das túas accións aprendo a ser capaz de resistir á fortuna".

Este segundo día de Parentalia, honro e lembro á matriarca da miña familia; a miña avoa, Alba María, nada en Cangas do Morrazo en 1912, unha muller que viviu unha vida moi plena, xenerosa, virtuosa e piadosa durante todos os seus 82 anos. A alma da nosa familia, o modelo para todos os seus fillos e netos e a mellor cociñeira do mundo!! Pasar unha hora charlando con ela ao carón da súa lareira era como estar nos Campos Elíseos! Rezo para que os teus Di Manes che concedan paz e protección. Di Manes tui ut quietam patiantur atque ita tueantur opto.

[manoelt-finisterrae]

amor

a nena a avoa a viaxe da tarde o xogo da miña tristura a barca que xa non existe non vas non vés es unha bágoa que ten o meu corpo alegría outono tamén nube o teu amor o vento que vén do oeste o que ti queres e eu quero ímos por amor sen cabalos sen barcos sen rosas espidos como dúas pingas de mar

@ilmi0labirint0: ....................................................... #esSpiDo

© Manoel T, 2023

[marciamarko]

BAILARINA QUE AVOA

Entre todas as noites

Milhares de estrelas

Entram neste palco

Espetáculo em que a lua

Cheia

Se alumbra

Crescente

Ao seu dispor

Abrindo as asas

Como um cisne

A brilhar

Na sua lagoa

Ah! Bailarina que avoa

Para o véu

Do seu amor…

MárciaMarko

https://sonhandopoesias.blogspot.com/2023/03/bailarina-que-avoa-um-poema-de.html

[suanzes]

Imos ao curricán

"Curricán! Onde vas? Que te vas matar!" Francisca Iglesias Bouzón bérralle a Xanciño nas rúas de Vilanova de Arousa. Non, non é Matria, curta nin longa, é Curricán (Álvaro Gago, 2015)

Nesa curta Gago dálle o protagonismo a un rapaz duns 8 anos. O fío dos coidados entre el, o seu irmán maior e o seu avó (Celso Bugallo) amosan unha sensibilidade e un bo facer coa cámara e a narración que convidaba a seguilo na súa carreira profesional.

O rechamante de Curricán logo de ver o debut na longametraxe con Matria (Álvaro Gago, 2023) é onde están as mulleres. Ao fondo. Xanciño crúzase coa nomeada Francis, mira de lonxe a avoa dun amigo, atópase coas veciñas que comentan cousas con el ou sobre el, pero as figuras femininas non están disponibles para Xanciño, son figuras de paso, ausencias na súa vida, silencio ou, como moito, frases sen continuidade. Así que con Matria (Álvaro Gago, 2017), a curta, Gago comeza ir ao curricán. O seu peixe é falar delas. Aquela figura feminina que berraba no 2015 convértese na protagonista. Algo que xa non ten volta atrás en Matria (Álvaro Gago, 2023), a ópera prima que agora chega aos cines.

Éche aquí a clave do que significa Matria, a película. Significa que Gago dirixe a un equipo de mulleres (fotografía, arte, vestiario, produción, música) e abre a súa ollada ao seu discurso, a Francisca Iglesias Bouzón, a María Vázquez que interpreta a Ramona e a todas as mulleres que habitan o filme. Porque o importante en Matria é o fío que as une a todas: Ramona, a súa filla, a amiga íntima, as compañeiras da conserveira, a médica que a atende, as que xestionan as súas posibilidades de traballo e a propia Francisca Iglesias Bouzón facendo o pequeno papel da muller do bar, acubillo para un dos escasos momentos de liberdade da protagonista.

Matria é a carreira imposible de Ramona por respirar. Entre precariedade, maltrato e soidade, como espello da carreira de tantas mulleres galegas que precisan de inhaladores para seguir sobrevivindo. Así, o filme imprime ese ritmo de desacougo constante, todo o contrario que había naquel Curricán que deambulaba devagar, e non deixa que audiencia respire máis que cando a personaxe interpretada por María Vázquez pode facelo. Caemos esgotados porque ela vai esgotada. Sentimos a incomodidade ante os seus berros porque ela non é quen de se expresar doutro xeito, agás cando pela patacas, encorda o mexilón, fríe os xurelos ou fuma no peirao.

Como home, sentinme incómodo con Ramona a primeira vez que vin o filme, amoloume o seu comportamento, percibín que non empatizaba con ela malia toda a presión que a personaxe tiña enriba. Si, moi ben rodada, pensei. Si, un gran traballo de foto, de arte, de guión, de localización, de actuación... Pero saio saturado de seguir a esta muller e aos seus problemas. Seica porque bateu onde tiña que facelo, seica porque o camiño observacional de Curricán era fermoso e delicado, pero sinxelo de entender como home e a dirección que colle Matria é arriscar ata o estremo desde a honestidade e o compromiso, non é un sendeiro sinxelo nin agradable, pero está ben ter que transitalo. Seica porque pescar, coma facer cine ou loitar contra o machismo propio, é unha actividade de paciencia e confianza.

[timriva-blog]

Invencibles coma Nina Simone

Escrito por Diego Ameixeiras En Unha gripe cabaluda (Aira), a última novela de Bieito Iglesias, o inspector Marañao detense a sinalarnos que a expresión «estar bo», na fala de Ourense, lonxe de ter connotacións sexuais, serve para indicar que unha persoa de certa idade se conserva ben. Sendo neno, escoiteille por primeira vez esa sentenza a un veciño que abordou a miña avoa mentres paseabamos…

[need1etail]

r u still working on rur avoas rewrite ?? :o itz alrisght if u arent !! jus wonderin lolz xp

I am!! I've just been dealing with writer's block aejwjsjdj and I have a full time job now 😭 so I'm just. Busy lmao. But I'm almost finished with the first 20 chapters of Split Shadows which I'll do the final drafts for and then upload while finishing the last 20 chapters :3!

[ivoire-tv5]

Panne d’internet en Côte d’Ivoire : une solution temporaire trouvée pour les utilisateurs

Suite à la panne des services internet des opérateurs MTN et Orange en Côte d’Ivoire, une solution temporaire vient d’être trouvée. La panne d’internet chez les deux grands opérateurs de Côte d’Ivoire (MTN et Orange) a créé d’énormes pertes pour les opérateurs économiques. Selon Olivier Avoa, directeur général de la transformation numérique et de la digitalisation, cette interruption brusque est…

[analettiereentrelivrosehistoria]

G. R. E. S. Beija-Flor de Nilópolis

"Um delírio de Carnaval na Maceió de Rás Gonguila"

Autores: Kirazinho, Lucas Gringo, Wilsinho Paz, Venir Vieira, Marquinhos Beija-Flor e Dr. Rogério

Intérprete: Neguinho da Beija-Flor

Em Maceió

O paraíso deu a luz a um menino

À beira-mar nasci um rei

E o senhor das ruas deu o meu caminho

Eu acreditei!

Herdeiro da dinastia e das lutas de zumbi

De palmares as palmeiras e marés

Da cultura e bravura dos tupis e caetés

De nobre engraxate ao novo horizonte

Real cavaleiro dos montes

Tem mironga, festa da ralé

Malandragem, frevo, arrasta-pé

A magia que avoa, o rosário no andor

A cantiga que ecoa no axé do meu tambor

Gira, mundo, feito pião que gonguila do jeito

Que me eterniza o bendito dos plebeus

Quando encontro a corte africana

A nobreza alagoana realiza os sonhos meus

Voa, Beija-Flor

A soberania popular me traz

Num batuque de rás

Um coco, um pouco de samba de roda

E o povo anuncia: É Ela!

Delira, tem pajuçara no mar de mirandela!

Aqui é Beija-flor, doa a quem doer

Do gênio sonhador, da gana de vencer

Tá no meu peito, tá no meu grito

Escola de respeito que coroa Benedito

Fonte: https://liesa.globo.com

Ana Luiza Lettiere Corrêa (Ana Lettiere)

Com Patrícia Lettiere ( http://patricialettierepintandonopedaco.tumblr.com ), Paulo Lettiere ( http://osabordamente.blogspot.com ) e todos os nossos inspiradores.

[ramonveiga]

ramonveiga

Biografía

Licenciado en Filoloxía Hispánica, traballa no eido da edición.

Ten publicados os seguintes títulos para o público infantil: Violeta quere ser vampiro. Un Conto do Samaín (Xerais, 2017), É tempo de Entroido! (Xerais, 2018), A araña que lles tiña medo ás arañas (Xerais, 2019), Meigas fóra! (Xerais, 2020), Non pare a festa (Xerais, 2021), De festa en festa (Cumio, 2022), Gloria (Triqueta, 2023), Inventario de bruxas da avoa Maruxa (Cumio, 2023) e Violeta ás agachadas (Xerais, 2023). Tamén é autor da serie de banda deseñada «Miñoca» (Xerais, 2021/2022/2023) e colaborou no volume colectivo Era outra vez (Cumio, 2022) coa adaptación do conto de Óscar Wilde «O xigante egoísta».

En 2021 gañou o Premio Arume de Poesía para a Infancia con Violeta Parapluie e outras historias de xente pouco corrente (Embora, 2022) (Selección OEPLI, 2022); en 2022, o XV Premio «El Príncipe Preguntón» de Poesía para Niños con O delirante restaurante de Héitor Mórtimer e a súa clientela aberrante (Servicio de publicacións de la Diputación de Granada, 2023), e en 2023 o Premio Anisia Miranda de Teatro para a Infancia con Medo me dá!

Publicou os contos en liña #EuQuedoNaCasa (2020), sobre o confinamento provocado pola covid-19, e Bombas de chocolate (2022), sobre a guerra de Ucraína.

Para o público adulto publicou Zoom (Xerais, 2022).

Na actualidade coordina a conta de Instagram @podiachovermerda, onde todos os textos son da súa autoría.

Parte da súa obra está traducida ao catalán e ao castelán.

[Foto: Chile Estudio]

[felpsanime]

Tarde 176 - Ele avoa.

[md000001]

CIO in the know: Exploring the Impact of Remote Work and Industry 4.0 with Martin Davis

Checkout the latest post on our sister site, where Martin sits down with Tim Crawford of AVOA to discuss remote work, digital transformation, and Industry 4.0 in a 30 minute podcast. CLICK HERE: https://martindavis01.wordpress.com/2023/09/25/cio-in-the-know-podcast/ Podcast image

[carneirodemercurio]

"Quin mari terraque protegas homines et depulsis vitae procellis salutarem porrigas dexteram" "On land as well as at sea, You are She who chases away all storms and dangers from our lives by your right hand".

My mum and gran celebrating the festival of Our Lady of Mount Carmel (who I know as Isis Pelagia) patron of sailors and beloved in Galicia's coastal communities, in Cangas do Morrazo 60 years ago.

Tanto na terra coma no mar, ti es a que afasta da túa man dereita todas as tormentas e perigos das nosas vidas. Apuleio.

A miña nai e a miña avoa celebrando o día da Virxe do Carme (a quen eu coñezo como Isis Pelagia) en Cangas hai 60 anos.

[cinelandia]

Tráiler (V.O.S.E.) de "Alma Viva" (2022), de Cristèle Alves Meira. Como cada verano, Salomé regresa de vacaciones a su pueblo familiar enclavado en los montes portugueses. Allí disfruta con sus tías y primos de un ambiente alegre y festivo hasta que se produce de manera inesperada la muerte de su querida abuela. Mientras los adultos se dedican a pelearse entre ellos debido a la herencia y se enfrentan a los lugareños antes del entierro como si fueran forasteros en su propio pueblo, Salomé comienza a sentir el poder de todas las tradiciones que su Avoa le contó antes de fallecer. Mientras las creencias sobre la existencia de los espíritus siguen vivas, Salomé, desde la inocencia que brinda lo cotidiano, conseguirá unir a su familia bajo una lluvia redentora. ESTRENO: 9 JUNIO 2023.

[pedagogiafamiliarusc]

"Sempre hai unha razón para continuar"

María López Durán

Era un día soleado, a miña avóa estaba no despacho da panadería mirando a súa axenda para marcar o teléfono da súa amiga Chuca, “Chuca, hoxe non vou a poder ir a tomar o café ao San Pepe, vino María de Santiago e quere facerme unhas preguntas para algo da clase, que xa vai a rematar a carrera” polo que tivemos unha especie de entrevista na que ela abriuse un montón e contoume historias que nunca antes mencionara.

Este relato está dedicado a miña avoa paterna Gelines Teijeiro Luaces, a quen considero a muller desde obviamente a miña perspectiva, máis valente e loitadora, quen tivo que pasar por unhas circunstanciais moi compricadas para volver a florecer e ser a muller na que se convertiu debido a iso, alguén que non se deu por vencida porque nunca deixou de loitar. Gelines, naceu un 8 de febreiro de 1934 en Xubia, unha aldea da comarca de Ferrolterra, na provincia da Coruña. Gelines é a primeira filla de tres irmáns en total, nos seus primeros anos de vida criouse no núcleo familiar cos seus irmáns e os seus pais.Por aquel entonces estaba a piques de comenzar a Guerra Civil en España.

O seu pai exercía de militar, en Narón, alí había un cuartel da Garda civil, o que facía que crease lazos con estes e poder estar máis apoiados ante os problemas. Os seus pais vivían nunha casa que traballaban eles as terras, a ela enviárona a vivir coa súa avoa e as súas 11 tías para que lle fose máis fácil poder formarse e así afastárase dun ámbito máis rural, elas foron quenes realmente a criaron. A súa avoa tiña unha carnicería no barrio que facía que tivesen unha economía sostible por aquel entón, máis as axudas das tías que traballaban nunha fábrica de fíos, polo que tiñan os suficientes recursos para encargarse da miña avóa e botárlles unha man e apoio económico aos seus país. Nos tempos de guerra lembra a intranquilidade,como os problemas entre veciños por delatarse ante as autoridades.

A miña avóa contame sobre a escola, e algo que sempre repíteme un montón, é que continúe cos meus estudios, que ela “foi tonta” e se houbese seguido estudando e non quedándose estancada, non habería tido unha vida tan asfixiante coma a tivo en canto ao traballo. Acerca da súa vida escolar, comeza a escola preto dos 4 anos, os seus pais querían que aprendese e estivese formada para o seu futuro, as súas escolas estaban preto do seu domicilio e dirixíanse a elas andando xunto cos seus outros irmáns e algúns amigos da zona “Chuca e máis eu tiñamos que coidar dos rapaces que por aquela as carreteras eran moi perigosas e podían levarnos”. Comenzou a educación cunha mestra que impartía clases particulares na súa casa, pagada a conta propia, máis adiante foi a academias, onde se xuntaban varios mozos/as de diferentes xéneros (mais nenos e profesores) e idades nunha mesma aula segundo o nivel de estudos no que se atopasen.

Recorda que as materias que cursaban eran, as troncais; matemáticas, historia, xeografía, relixión e as optativas, as de caligrafía e mecanografía (esta só as cursaban mulleres). As cales se repartían por día, é dicir, un día enteiro historia, outro de matemáticas e estas por medio dun único libro moi denso que debían comprar, xa que non recibían ningunha axuda nin para o material escolar, nin para a academia por parte do Estado. Os profesores mandábanlles como deberes algunhas preguntas do aprendido aquel día, e debían levalas de memoria para que lles tomasen a lección na seguinte clase. Lembra que os profesores eran tratados con moito respeto, non se podía oír sons nas clases e tratában-los de vostede, ademais implicábanse no entendemento da materia no alumno resolvendo calquera dubida exposta, e non creía que fosen castigados, desde a súa experiencia.

Nese tempo, durante a dictadura franquista, a ideoloxía influía nas clases e no seu desenvolvemento, ningún neno/a falaba galego, isto estaba ligado a ter un status social máis baixo, e as clases impartíanse en castelán, ao igual que os libros, rezaban as oracións cada día e a materia de relixión era obrigatoria. A miña avóa deixou a escola sobre os decanove anos por conta propia, as súas amigas non seguiron os estudos, era o normal por aquel entonces afirma, aunque despois disto asistiu a cursos de tecer.

A miña avóa non era galegofalante, nin o eran os seus país, de deito menciona que en xeral a xente da súa contorna non o falaba habitualmente, isto pódese relacionar con que a comarca de Ferrolterra é moi común a chegada de mariñeiros e militares de todas partes de España e do mundo debido ao arsenal militar, polo que é un factor a ter en conta, ademáis dos tempos no que estaba, tamén pódase asociarse co pouco porcentaxe de galegofalantes na zona, polo que non recorda, que non utilizárase o galego como reprimenda do franquismo, cando claraente era debido a esto.

Na súa casa estaba rodeada de xente que a maioría fora escolarizada, pero aínda así afirma que non necesitaba axuda coas tarefas, á vez que tampouco tiña que traballar para axudar á súa familia, quen levaba un negocio familiar na casa, e grazas a que eran varios na casa (tías e tíos, avós..), bastábanse de axuda e ingresos. Algo que agradece sempre, a pesar das circunstancias que o país estaba vivindo. En xeral, a súa contorna escolar lémbrao con moito agarimo, aínda que non houbese os medios que hai agora, forxou alí a gran maioría das súas amizades e estaba feliz aprendendo.

A súa historia de amor comeza cando coñece ao meu avó Pepe, sobre os 14 anos, eran veciños e coñecíanse de verse na rúa, Pepe era da Mourela, Narón, preto de onde vivía ela. Pepe e Gelines coñecíanse prácticamente de toda a vida. Lembra a súa formalización como parella, nas festas de Sedes, unha parroquia de Narón, en donde Pepe sacara a miña avóa a bailar, e desde alí xa coñecían á parella na aldea.

A Pepe o define como un home moi sen vergoña, “Todo o pobo quería a Pepiño”, o meu avó viña dunha familia humilde que traballaban nunha panadería, eran catro como núcleo familiar e vivían cos seus primos no fogar. Sobre os 25 anos casan e forrman unha familia, primeiro o meu pai Alberto e máis adiante a Mariola, a miña tía, sendo un total de 4.Van a vivir na casa na que criouse a miña avóa, con 5 das tías, polo que eran unha familia múltiple, “Quenes moito me mimaron, tanto a min coma aos meus fillos” e vivían dun negocio familiar, abriron un forno, máis ben trasladaron o forno da familia do meu avó e o abriron a panadería na casa de Xubia, o que fixo que por sorte, lles fora ben e puideran educar aos seus fillos e axudar á familia. Podía decirse que eran unha familia asentada económicamente para os tempos no que vivían.

A Gelines lle gusta moito contarme como era o meu pai de pequeno, sempre me din que son coma el de pequeno, menos trasto pero que son idéntica. Cóntame que pudieron levar aos nenos a estudar en Santiago de internos, dice que así o tiñan controlado de todos os sustos que lle deran, “A Berto con 10 anos traeronnolo á porta de casa a Garda Civil, porque o viran conducindo o coche do reparto, algo que lles parecera sospeitoso cando veron a un coche arrancar sen ver a nadie conducindóo, porque eran tan baixiño que non lle daba para velo” polo que esa historia explica porque querían ao meu pai fora da casa, o que facía que visitaran moito Santiago e que indica que tiñan unha situación privilexiada nun réxime franquista”.

Algo do que lle costa falar a Gelines e da súa gran pérdida, ao amor da súa vida, o meu avó faleceu a causa dun cancro, os nenos eran pequenos (aproximadamente 16 e 18 anos), e ela tiña arredor de 43 anos, “Nunca esquécese algo así, tiven que aprender a vivir con elo” a partir desa gran fronte, a vida de Gelines tivo que dar un xiro de 360º, ela tiña un negocio ao que facer fronte e a uns nenos que coidar e manter. Polo que tivo que sacar adiante o negocio, algo que descoñecía porque non se encargaba do todo diso, manexar as contas, e organizar todo o traballo que facíase, lembra que recibía moitas críticas e opinións por ser unha muller ao cargo. De igual maneira, algo que lamenta moito é que o meu pai, tivo que deixar os seus estudos para dedicarse ao negocio familiar e que poidesen saír adiante porque a miña avóa non podía con todo. “As cousas tiveron que ser así, o teu pai era moi xóven e quería facer outras cousas”.

Co paso dos anos, as súas tías, outros pilares fundamentais, foron falecendo, as súas tías foron persoas que apoiaron moito á miña avóa durante a súa vida, case foron os seus pais, veronla crecer e de igual xeito aos seus fillos, “Cada unha mimaba a un”, a pérdida de cada unha delas foi un palo tras outro, cando a miña última tía visavóa, Olimpia, falecera, foi un dos momentos máis tristes na que a vin. “Esta casa é moi grande, e houbo moitísima vida, ver agora cada rincón case vacío e sen ningunha persoa coa que falar esgótame” este tema para a miña avóa é moi duro de lembrar, creceu nunha casa onde había moitísima vida e agora convive sola, de igual maneira o reflexa en festividades como Navidade, cando eran tantos na mesa e agora case non chegamos a chearla.

Algo moi destacable na vida de Gelines é a relixión, a miña avóa sempre foi moi devota, pero a partir do falecemento do seu marido, foi algo ao que aferrouse moito máis, considero de verdade que a devoción da miña avóa é moi forte; ��s misas vai alo menos 5 veces á semana, é encargada das flores e do coidado da súa Igrexa “Santa Rita”, miña avóa frecuenta moita o cementerio para lembrar aos seus seres queridos e algo que impactame bastante e que conmemora con misas aos seus seres queridos cada mes desde que morreron. Penso que a relixión e estar aferrada á Igrexa axudouna moito no seu duelo, tamén facían moitas viaxes coa Igrexa nas que grazas a elo poido visitar bastantes países, dos que ten moitos recordos e a fixeron moi feliz afirma. Sempre me din que tanto eu coma a miña irmá temos que viaxar, que o que nos aporta iso é moi importante na nosa vida e como persoas.

A día de hoxe a panadería segue funcionando, a cargo do meu pai, nesta, miña avóa segue sendo con 89 anos a relacións públicas do negocio e segue facendo a súas famosas bizcochadas, todo Neda a coñece, asegura que a manteñe con vida, “Non quero non baixar ao forno, dame vida”. A miña avóa é unha persoa moi activa para a súa idade, camina perfectamente e vai a darse paseos e a tomar algo coas súas amigas moi amenudo de igual maneira segue tintándose o pelo, non quere verse co pelo branco todavía.

Por último, quero agredecer a miña avóa a súa fortaleza ante a vida, por non rendirse xamáis incluso nos momentos máis difíciles, creo que é unha persoa que transmitiume moitos valores bos e con moitas vivencias das que tomar nota, un exemplo de superación e de que non hai que baixar a cabeza nunca. Unha persoa moi querida pola súa familia e polo seu vecindario, sempre recordarei as súas irresistibles tortillas e as noites nas que tiña que dormir con ela e víamos as películas no DVD por suposto os seus “Ai Mariña, cada días me ves máis alta”.