#21ος αιωνας

[anthrwposs]

Να μοιραζεστε τα βιβλια σας και να αγαπατε ολο το κοσμο. Δεν ειναι κακος, αμορφωτος ειναι.

[museofstars]

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Σήμερα μαζί με τρεις φίλες μου μετά το απογευματινό μπάνιο πάγαμε στο λιμανάκι του χωριού, απόσταση πέντε λεπτών απο την παραλία. Όταν γύρισα σπίτι στις 9 τόσο ο πατέρας μου όσο και η μάνα μου άρχισαν τις παρατηρήσεις γιατί λέει δεν ειχα ενημερώσει, δεν ειχα κινητό μαζί μου, δεν ήξεραν που είμαι. Θα προσπεράσω το θέμα της εμπιστοσύνης που ισχυρίζονται πως μου έχουν(αποδεικνύεται πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο) και θα πάω στο θέμα της ασφάλειας που έχουν τρια 15χρονα κορίτσια όταν κυκλοφορούν μόνα τους. Κι εκει έρχεται η γνωστή μουρμούρα: σήμερα δεν είναι όπως παλιά που κοιμόμασταν με ανοιχτά τα παράθυρα, που φώναζες “βοήθεια” κι έτρεχαν όλοι οι χωριανοί να δουν τι γίνεται(κατά τη γνώμη μου οχι από ενδιαφέρον αλλά γνήσια, ατόφια ανάγκη για κουτσομπολιό που τώρα καλύπτεται από τα μεσημεριανά), που ο κόσμος δεν ήταν πονηρός, που τα πράγματα που κάνεις εσύ τώρα τα έκανα εγώ όταν ήμουν 20. Ναι ρε μάνα και πατέρα είμαι 15 και πάω και σε άλλη παραλία τι μου το χτυπάτε συνεχώς; Δεν ζω στο 1980 που δεν ξεμυτούσατε πέρα από το σπίτι της Γιώργενας. Αλλά ξεχνάτε οτι το 1980 τριγυρνούσατε και χωρίς αυτόν τον διάολο που λέγεται κινητό και ��εν είχατε συνεχή παρακολούθηση. «Δεν γινεται να κυκλοφορείτε με τα μαγιό και τις πετσέτες» συμπληρώνει. Εσύ όμως κυκλοφορείς πατέρα με το μαγιό σου πέρα δόθε χωρίς φόβο…και το 1980 τα κοριτσάκια τις ηλικίας σου φορούσαν πιο κοντές φούστες από αυτές που με αγριοκοιτάς όταν τις φοράω. «Μην μου μιλάς για ελευθερίες…κανείς δεν είναι ελεύθερος σήμερα»μου λες πατέρα και θλίβομαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη να πάω μια βόλτα. Βιαστές ίσως να υπάρχουν πάντα και είμαι κυνική στο θέμα αυτό. Συγγνώμη αν προσβάλω κάποιον, φυσικά και δεν επικροτώ κάτι τέτοιο. Η γενιά σου πατέρα δεν έκανε τίποτα για να υπάρχει παιδεία γι αυτό το θέμα, για να υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη σε εν δυνάμη θύτες και θύματα, για να υπάρχει προστασία. Έχω μια ζωή να ζήσω και νευριάζω με αυτό το καθεστώς τρόμου. Θέλω να γεμίσω αναμνήσεις που περπατώ αμέριμνη μετά την παραλία και με συντροφιά το ηλιοβασίλεμα με τις φίλες μου. Στα χρόνια του 2017 σε ένα μικρό χωριό κι όχι σε καμιά μεγαλούπολη είμαστε αναγκασμένες να αγριοκοιτάμε τον κάθε περαστικό. Είναι ζωή αυτή; Είναι ζωή αυτή στην Αραβία και της γυναίκας με την μπούργκα; Ας αλλάξει πια αυτή η κατάσταση. Ας κυκλοφορήσουμε χωρίς τον φόβο ενός βιασμού. Κι εσείς γονείς ή μέλλοντες γονείς να ξέρετε πως όλοι μας κάποτε στο σπίτι βρήκαμε ένα εφηβικό σας ημερολόγιο ή άλμπουμ φωτογραφιών και ξέρουμε πως είχατε την ίδια ανάγκη για ελευθερία. Κι εσύ άντρακλα συγκράτησε τις ορμές σου. Κι εσύ μικρή κοπέλα μην πεις ποτέ ότι “κυκλοφορούσε με το κοφτό το μαγιό, προκάλεσε”.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω τίποτα με αυτό το κείμενο αλλά το σημερινό περιστατικό με εξόργισε, με νευρίασε και με απογοήτευσε για την σκατοκοινωνία μας από Ευρώπη και Αμερική μέχρι και τις πιο ανεπτυγμένες και μη χώρες της Ασίας. Είναι ένα κείμενο αγανάκτησης, αδούλευτο, συνηθισμένο αλλά είναι αληθινό…δυστυχώς.

[mastixa]

08/03

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Βαζετε ταμπέλες στις γυναίκες. Δεν θέλουμε όλες λουλουδια και σοκολατάκια. Ουτε αγκαλιες και φιλιά. Μπορεί να μη θέλουμε καν δώρα. Εκτίμηση, ισότητα και αντικειμενικότητα. Γίνεται; Είμαστε στον 21ο αιώνα και ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες της γης οι γυναίκες είναι (υπο)δουλες. Κατεβειτε στους δρόμους, κάντε πορείες, διαμαρτυρίες. Οχι ηλίθια αρκουδακια, δείπνα και καρδουλες. Αν επιλεξατε για σήμερα κάτι υλικό, ελπίζω να ήταν ένα βιβλίο. Ενα βιβλίο που να ταιριάζει στην προσωπικότητά της.

Καληνύχτα

[anthrwposs]

ήμουν τις προάλλες στον οδοντίατρο και είδα ένα κοριτσάκι γύρω στα 10 να κλαίει και να έχει πανικοβληθεί. γιατι;; επειδή δε μπορούσε να συνδεθεί στο ίντερνετ! πόσο πιο άρρωστη μπορεί να γίνει η νεολαία μας;;

[anthrwposs]

στη σοβιετική ένωση όλοι ήταν ίσοι... απλώς μερικοί, ήταν πιο ίσοι από τους άλλους

[anthrwposs]

γιαγια δυναμη

εγω: πηρα κ ενα σουτιεν μαζι μου καλου κακου

γιαγια: γιατι;

εγω: γιατι μαυτο το μπλουζακι φαινονται οι ρογες μου

γιαγια: ε και;

εγω: ε δε ξες; η κοινωνια μας δημιουργει κομπλεξ

γιαγια: χεσμενη την εχουμε την κοινωνια αγαπη μου

[anthrwposs]

κάνε τον εαυτό σου γνώσεων πηγή, έχουν τα λάθη μας αντίκτυπο στα παιδιά και τη γη

[anthrwposs]

αυτο που βλεπω στη νεολαια ειναι ρε φιλε απαθεια. υποτιθεται οι νεοι ειναι αυτοι που επαναστατουν και αντιτιθονται στο κατεστημενο. αυτος δεν ειναι διαχρονικα ο ρολος της νεολαιας; αυτος ο ρολος νιωθω οτι χανεται σιγα σιγα. η νεολαια απλα εξυπηρετει προτυπα. αυτος ειναι ο σκοπος που ηρθαμε εδω; για να μουχλιαζουμε στα PC και να γραφουμε βλακειες στα social media; αντι η νεολαια να τους εχει φτυσει, καθεται και ασχολειται με αυτους τους σχεδον λογοτομημενους ανθρωπους που προβαλλονται καθε μερα. το τερας του καταναλωτισμου και του marketing μας επιτιθεται καθημερινα και εχει ως στοχο να μας μετατρεψει απο ανθρωπους σε καταναλωτες. και μαλλον τα καταφερνει μεχρι στιγμης

[anthrwposs]

δουλοι της κοιλιας

Κάθε ένας από τούς μή-ανθρώπους συγκατοίκους μας σε αυτόν τον μικροσκοπικό πλανήτη είναι και μία ξεχωριστή προσωπικότητα που έχει τον ίδιο πόθο για ζωή και για ελευθερία όπως και ο καθένας από εμάς. Είναι η δικιά μας αδιαφορία μπροστά στο δράμα τους που έχει προκαλέσει όλα τους τα δεινά. Κοινώς, το ότι είμαστε παρτάκηδες. Εγωιστές τού χειρίστου είδους που σκεφτόμαστε μόνο την καλοπέρασή μας. Δεν μάς ενδιαφέρει το ότι το αρνάκι θα κλαίει μέχρι τα τελευταία του δευτερόλεπτα ζητώντας την μαμά του, αρκεί να έρθει στο πιάτο μας καλοψημένο, έτσι ακριβώς όπως το ζητήσαμε. Και επειδή «σε ένα αδιάφορος = σε όλα αδιάφορος», όλο αυτό έχει επεκτάσεις και στην γενικότερη δραματική εικόνα που βλέπουμε στον πλανήτη όπου άλλοι άνθρωποι σκοτώνονται για κέρδη άλλης βιομηχανίας. Αυτό, έτσι για να μην αρχίσει τώρα να μυξοκλαίει κανείς εδώ μέσα σχολιάζοντας με το χιλιομασημένο «Πόσο αδιάφοροι είσαστε εσείς οι φυτοφάγοι μπροστά στα ανθρώπινα δράματα».Ξεκίνα λοιπόν από τα εύκολα. Και το πιό εύκολο είναι να μην είσαι και εσύ μέρος όλου αυτού τού μακελειού με θύματα τα ζώα.

[anthrwposs]

ο πληρης παραλογισμος

Περίεργο! Όταν στηθείς στην ουρά του κρεοπωλείου περιμένοντας υπομονετικά να αγοράσεις κάποιο ζωάκι που το άψυχο κορμί του είναι γδαρμένο και κρεμασμένο στα τσιγκέλια τού ιδιότυπου εκείνου νεκροτομείου, τότε εκεί το κοιτάς εκστασιασμένος και ανοίγεις διασκεδαστικές συζητήσεις με τούς γύρω για το ότι το «τσακίζετε» εσείς στο σπίτι. Όταν την ίδια ακριβώς εικόνα σού το παρουσιάσει κάποιος ως το πτώμα από κάποιο πλάσμα που ζήτησες να το δολοφονήσουν για να τού φας τις σάρκες και να φτάσεις να τού γλύφεις μέχρι και τα κόκκαλα, τότε εκεί αρπάζεσαι. Ξαφνικά είναι ακραίος αυτός που σού το δείχει. Ενώ ο κρεοπώλης που το έχει και ολόκληρο με σάρκα και οστά, δεν είναι ακραίος. Είναι καλλιτέχνης εκείνος. Τί να πει κανείς;

[anthrwposs]

Λεφτα. Ο καλυτερος δουλος και ο χειροτερος αφεντης.

[anthrwposs]

Εγώ είμαι απο εκείνες τις τρελές που θεωρούν οτι ένα χαμόγελο, ένα φιλί στο μέτωπο, ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά είναι οι πιο ανεκτίμητες αξίες στη ζωή.

[anthrwposs]

Μην ειστε απαθεις παρακαλω. Μη περιπλανιεσται, δεν εχετε χρονο. Βαλτε καποιο στοχο. Αποκτειστε σκοπο. Συζητηστε. Επικοινωνιστε. Ρισκαρετε. Ξοδευτειται για κατι που αξιζει. Αξιζει για εσας και την ψυχη σας. Η ψυχικη υγεια χαθηκε. Σας βλεπω ετοιμοθανατους να βηχετε στα νοσοκομεια. Ξυπνηστε παρακαλω. Το αντιδοτο ειστε εσεις και οι γυρω σας. Το αντιδοτο ειναι τα βιβλια, η φυση, η μουσικη και τα αστερια. ο ουρανος, τα δεντρα, οι φιλοι, τα ζωα, τα γελια, ο χορος, οι αγκαλιες, οι αποψεις και τα επιχειρηματα. Οι νοσοκομες τρεχουν στο 126. Το κακο συνεβη. Εφυγε ειπαν. Αναμενομενο ηταν. Βαρια αρρωστεια ο φασισμος.

[alexandradouka]

Συμφωνώ απολύτως, αλλά ίσως θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων για τις ελευθερίες που ήδη έχεις..Γιατί όπως ανέφερες σε άλλες χώρες που ενδεχομένως η θρησκεία τους να μην επιτρέπει στις γυναίκες να κυκλοφορούν όπως θέλουν αλλά αντιθέτως να χρειάζονται να καλύπτονται μέχρι τα μάτια. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ στην συγκεκριμένη περίπτωση με τους γονείς σου ή με οποιονδήποτε που έχει αυτή την λογική γιατί και εγώ δεν ανέχομαι να μου λένε τι θα κάνω απλώς μερικές φορές πρέπει να γνωρίζουμε ότι άλλες γυναίκες περνάνε χειρότερα από ότι εμείς στην τωρινή μας κατάσταση.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Σήμερα μαζί με τρεις φίλες μου μετά το απογευματινό μπάνιο πάγαμε στο λιμανάκι του χωριού, απόσταση πέντε λεπτών απο την παραλία. Όταν γύρισα σπίτι στις 9 τόσο ο πατέρας μου όσο και η μάνα μου άρχισαν τις παρατηρήσεις γιατί λέει δεν ειχα ενημερώσει, δεν ειχα κινητό μαζί μου, δεν ήξεραν που είμαι. Θα προσπεράσω το θέμα της εμπιστοσύνης που ισχυρίζονται πως μου έχουν(αποδεικνύεται πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο) και θα πάω στο θέμα της ασφάλειας που έχουν τρια 15χρονα κορίτσια όταν κυκλοφορούν μόνα τους. Κι εκει έρχεται η γνωστή μουρμούρα: σήμερα δεν είναι όπως παλιά που κοιμόμασταν με ανοιχτά τα παράθυρα, που φώναζες “βοήθεια” κι έτρεχαν όλοι οι χωριανοί να δουν τι γίνεται(κατά τη γνώμη μου οχι από ενδιαφέρον αλλά γνήσια, ατόφια ανάγκη για κουτσομπολιό που τώρα καλύπτεται από τα μεσημεριανά), που ο κόσμος δεν ήταν πονηρός, που τα πράγματα που κάνεις εσύ τώρα τα έκανα εγώ όταν ήμουν 20. Ναι ρε μάνα και πατέρα είμαι 15 και πάω και σε άλλη παραλία τι μου το χτυπάτε συνεχώς; Δεν ζω στο 1980 που δεν ξεμυτούσατε πέρα από το σπίτι της Γιώργενας. Αλλά ξεχνάτε οτι το 1980 τριγυρνούσατε και χωρίς αυτόν τον διάολο που λέγεται κινητό και δεν είχατε συνεχή παρακολούθηση. «Δεν γινεται να κυκλοφορείτε με τα μαγιό και τις πετσέτες» συμπληρώνει. Εσύ όμως κυκλοφορείς πατέρα με το μαγιό σου πέρα δόθε χωρίς φόβο…και το 1980 τα κοριτσάκια τις ηλικίας σου φορούσαν πιο κοντές φούστες από αυτές που με αγριοκοιτάς όταν τις φοράω. «Μην μου μιλάς για ελευθερίες…κανείς δεν είναι ελεύθερος σήμερα»μου λες πατέρα και θλίβομαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη να πάω μια βόλτα. Βιαστές ίσως να υπάρχουν πάντα και είμαι κυνική στο θέμα αυτό. Συγγνώμη αν προσβάλω κάποιον, φυσικά και δεν επικροτώ κάτι τέτοιο. Η γενιά σου πατέρα δεν έκανε τίποτα για να υπάρχει παιδεία γι αυτό το θέμα, για να υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη σε εν δυνάμη θύτες και θύματα, για να υπάρχει προστασία. Έχω μια ζωή να ζήσω και νευριάζω με αυτό το καθεστώς τρόμου. Θέλω να γεμίσω αναμνήσεις που περπατώ αμέριμνη μετά την παραλία και με συντροφιά το ηλιοβασίλεμα με τις φίλες μου. Στα χρόνια του 2017 σε ένα μικρό χωριό κι όχι σε καμιά μεγαλούπολη είμαστε αναγκασμένες να αγριοκοιτάμε τον κάθε περαστικό. Είναι ζωή αυτή; Είναι ζωή αυτή στην Αραβία και της γυναίκας με την μπούργκα; Ας αλλάξει πια αυτή η κατάσταση. Ας κυκλοφορήσουμε χωρίς τον φόβο ενός βιασμού. Κι εσείς γονείς ή μέλλοντες γονείς να ξέρετε πως όλοι μας κάποτε στο σπίτι βρήκαμε ένα εφηβικό σας ημερολόγιο ή άλμπουμ φωτογραφιών και ξέρουμε πως είχατε την ίδια ανάγκη για ελευθερία. Κι εσύ άντρακλα συγκράτησε τις ορμές σου. Κι εσύ μικρή κοπέλα μην πεις ποτέ ότι “κυκλοφορούσε με το κοφτό το μαγιό, προκάλεσε”.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω τίποτα με αυτό το κείμενο αλλά το σημερινό περιστατικό με εξόργισε, με νευρίασε και με απογοήτευσε για την σκατοκοινωνία μας από Ευρώπη και Αμερική μέχρι και τις πιο ανεπτυγμένες και μη χώρες της Ασίας. Είναι ένα κείμενο αγανάκτησης, αδούλευτο, συνηθισμένο αλλά είναι αληθινό…δυστυχώς.