#შინ

[kiketifarmdiary]

ბავშვობაში, მახსოვს არ მომწონდა სოფლის რძე და მიყვარდა მაღაზიაში ნაყიდი (არავინ რომ იცის რეალურად რისგან არის დამზადებული). შავ შოკოლადს სნიკერსი მერჩივნა და ასე ,პილმენს თუ ხორცის გემო ქონდა არ მომწონდა არადა ვირის რძეც კი მაქვს გასინჯული.

ფერმაში რომ ფრინველების შიში გადავლახე და მათზე ზრუნვა დავიწყე, თავისთავად დამოკიდებულებაც შემეცვალა სოფლის პროდუქტების მიმართ.

პირველად ქათამმა კვერცხი რომ დადო და ავიღე (შესაძლოა ვინმეს ჩაგეცინოთ, ჩემ��ვის უცხო იყო) ვიფიქრე, ეს რა ჯადოქრობაა მეთ��ი. თავიდან საჩვენებლად ჩავიტანე სახლში, რომ ბავშვი გამეხარებინა. თუმცა ძალიან მალე ისე მივეჩვიეთ გემოს, რომ მაღაზიის კვერცხს ვეღარ ვეკარებით.

ყველას შინ ვერ ეყოლება ქათამი, გაგვიმართლა რომ გლეხები უვლიან მათ და გვამარაგებენ სოფლის კვერცხებით, ეს ხომ ჯადოქრობაა.

[bluepsychosuoul]

ჯალალ-ედ-დინ რუმი სიყვარულზე

“გულის სწორნი ერთმანეთს სადღაც ბოლოში კი არ ხვდებიან. ისინი ყოველთვის ერთმანეთში არიან.

სიყვარული ეს არის: ფრენით ესწრაფვოდე იდუმალ ზეცას, რათა ყოველ ჯერზე ასეულობით ფარდა შეხსნა. ჯერ ცხოვრება უნდა მიუშვა. ბოლოს კი იარო მოძრაობის გარეშე.

სიყვარული კი არ უნდა ეძიო, არამედ ის ზღუდეები იპოვო, რომლებიც მის წინააღმდეგ აღმართე საკუთარ თავში.

განიშორე ათასობით ნახევარსიყვარული, რათა ერთი მთლიანი გულით დაბრუნდე შინ.

რაც უფრო მეტად აღვწერთ და განვმარტავთ სიყვარულს, მით უფრო გვრცხვენია ჩვენი სიტყვების, როცა გვიყვარდება.

სიყვარული ხიდია ჩვენსა და ყველაფერს შორის.

თუკი ვერ მიპოვი საკუთარ თავში, ვერასოდეს მიპოვი. რამეთუ მე დასაბამიდანვე ვიყავი შენთან.

სიტყვიერი განმარტება საგანთა უმრავლესობას გასაგებს ხდის, მაგრამ კიდევ უფრო გასაგებია სიყვარული ლაპარაკის გარეშე.

გონება უძლურია სიყვარულის გამოსახატად.

მხოლოდ გულით ეხები ზეცას.

დაე შენი საქმენი ისეთი მშვენიერნი იყვნენ, როგორც შენი სიყვარული.

მე შენი ვარ. ნუ მომცემ უკან საკუთარ თავს.

შენს ნათელში ვსწავლობ, თუ როგორ მიყვარდეს. შენს მშვენიერებაში, თუ როგორ შევქმნა პოეზია. ჩემს მკერდში ცეკვავ, სადაც არავინ გხედავ��, მაგრამ ზოგჯერ ჩემი ხედვა გწვდება, რომელიც ამ ხელოვნებად გარდაიქცევა.

ერთმანეთს ემშვიდობებიან ისინი, ვისაც ერთურთი თვალებით უყვართ. რამეთუ არ არსებობს განშორება იმათთვის, ვინც ერთმანეთს გულით და სულით ყვარობს.

მხოლოდ ორი რამ ვერ ივსება ბოლომდე – სამყაროსა და ცოდნის ტრფიალი.

სადაც არ უნდა იყო და რასაც არ უნდა აკეთებდე, გიყვარდეს.

მიეცით საშუალება ჩუმად გამოგაქანდაკოთ იმ უცნობი მიზიდულო��ის ძალამ, რომელიც სინამდვილეში გიყვართ. ეს თქვენ მართებულ გზაზე გატარებთ.

მართებული და მცდარი გზების იქით არის ველი. იქ შეგხვდები.”

[em--ocean]

"... ჩემო ძვირფასო, ძვირფასო გალკ!

ირგვლივ ყინულის ლოლუები ბრჭყვიალებენ და ალმასებად იცრემლებიან. მაშ, ახლოა გაზაფხული! გაზეთში წავიკითხე, რომ მანდ, შენთან, საქართველოში, თბილა. 20-25 გრადუსია სითბო. თესვა დაიწყო, აყვავდა ნუში და ა.შ. დამიკოცნე მაგ გაზაფხულის ფერადოვანი შემობიჯება! ჩემო ძვირფასო! ტიტანური ძალით მინდა, რომ მოგეხვიო. ეხ, შეგხვდები კი ოდესმე?! მაგრამ შორს ეს ფიქრები - ეს დემონი ჩემი სულისა! ძვირფასო ჩემო, ნაღვლობენ, დარდობენ, ხელობენ ოცნებანი შენზე. შინ ყოფნა მინდა, მორჩა და გათავდა!!! თითქოს დავკარგე ყველაფრის იმედი.

ძვირფასო გალკ, გული მეწურება, გული მძვინვარებს - უნდა შეიტყოს შენი ჯანმრთელობის, შენი ცხოვრების ამბავი, გკოცნით, გკოცნით შენ და შენს ქმნილებებს.

ვიგონებ რიონს, რომლის ნაპირზეც არაერთხელ გვისაუბრია მდინარის ნაზ ჩურჩულში, რომელიც ერთვოდა მთვარის სხივების ციმციმს, ტალღებს...

ძვირფასო, უკვე მიჭირს წერილის მოწერა. რა ვქნა? ძალიან მიჭირს, მშვიდობით!

შენი ოლია

მას შენ გაგიჟებით უყვარხარ!"

[gvirilagogo94]

ჰოდა. ჩემო ჩე და ჩემო გვირილავ, ანარქია 18 კი არა, კიარა და კაიროიანი ყვითელი მანქანა.

ბია კომში და ოქტომბერია, მე-9 სართულის დიაპაზონით ე იმ თავის სკამებიანად.

ფენი რო არ მქონდა ხო იცი, აი ის ფენი ვისროლე გუშინაივნიდან და აი იმ მაყვალა ბებომ ახიკა- ქე რომ ჩემი მეზობელია და ქეთოსაც გემრიელად მივასხი მისასხმელი, აი ბოიშვილი გერმანია - ღირდა მაგად, მთელი კონცერტი. ის კი არა პირველი სართულის ნინო გამომეგება, ახალ დავარცხნილი ლამაზი კარეებით - მეთქი ზდრასტი - ზდაროვა იმანაც მოგახტა კაროვაო და გავაგრძელე ჩემი გზა ჰოდა, მოვდივარ მოვდივარ, ამგუშინ შეპირებული მე-9 დან პირველამდე დაგთვლით ძახილით აღტკინებული და სართულები მართლა დავითვალე :დ

ოდნავ მოგვიანებით - ნელა იყავით, ინგასავით კარებები არ ჩამოგიღოთ და უფალს ყოველ დილას იმას უმადლოდეთ რომ მეზარებიტ და საერთოდ არ წარმოადგენთ ჩემი ინტერესის არანაირ სფეროს,

არსებობას მე ვერ შეგიზღუდავთ ნამდვილად, თუმცა ვერც თანაბრმნიშბნელოვნად აურას ვერ შეგაზიზინებთ, თქვე თავხედებო თქვენ და რომელი ხედით იქნებით წარმოდგენილები აი ეგ ადექით და თქვენის თვითონ აარჩიეთ.

ან თეთრი აირჩიეტ ან შავი, თუ შეი₾ძებოდეს იქნებოდეს იქნება .

თორე მე კი მაქვს ჩემი არჩევანი ყველა დიდი ხანია გაკეთებული.

ჰოდა, რას ვიძახდი, ულამაზესი ივიკო გავიცანი გუშინ ავტობუსში. თავის მარიამთან ერთად და კიდე რ��ღაც იყო ლამაზი და საინტერესო ანნა ვნახე დადა და ბავშვები, ბებომ ჩამომაცილა მეტრომდე და ვისეირნე მერე.

ჰოდა, ავტობუსში გოგო იყო ულალაზესი, წითელ თვლიანი ბეჭედი ეკავა ხელში და რაღაცაზე ფიქრობდა, რაზე ფიქრობდი გოგო/

ჰოდა, კიდე რაღაც სასიამოვნო არ უნდა დამვიწყებოდა, უნდა ჩამეწერა, ბლოკნოტია ისეთი, ლამაზ ყდიანი, მარტო ბედნეირი ამბები რომ უნდა ჩაწერო, შიგ რომ ბევრი შინ იყოს , ჰეპი ენდით დამთავრდეს და აუცილებლად გენიალური იყოს. 2024 წლის 8 ოქტომბერია, ცხოვრება მშვენიერია და ჩვენ ყველანი უფრო. ყველაფერი კარგად არის და კიდევ უფრო კარგად იქნება , იმირომტომ სხვანაირად არ გვაწყობს.

კონტეინერებში პერლოვკები, თაიმლაინებზე გულები და ფანჯრებში ჩიტები და ამინდები. ოლა , ალო ზდაროვათ. დებილების სკოლა აკადემიავ. გყვარობთ.

ისე, კაცს ვუთხარი არ მოგენატრე მეთქი და ისე რაო, ქალო ისე რაოო :დ უფალო, ჯვარი აქაურობას. ცისხელა ბრაზულიკოები, აი ეგაა აი, 5 წუთში რომ თავში გივარდებათ მერე მე ნუ მეუბნებით ბლატაობო, მეკუთვნის და ვბლატაობ, ტქვენი ზურგით ხო არა ვბლატაობ, რას გადამაჭამეთ ტავები, გადაებით ერთმანეთს. პაკათ <3 ლავ იუ ოლ, ქის იუ ოლ, ბაი- მომავალ შეხვედრამდე.

[kmd1995]

არის ქალაქში

ერთი ადგილი,

ადგილი,

სადაც ერთი სახლია,

იქნებ არცაა შინ და

მაინც იქ,

მიყვარს,

როდესაც შუქი ანთია.

ჯ. ღებელი

[niniouss]

ჩვენი ისტორია.

2023 წლის 1 თებერვალია  და თამამად მინდა გითხრათ რომ ყველაზე ბედნიერი ვარ. მინდა გითხრათ რომ არასდროს დანებდეთ! რაც არუნდა რთული იყოს, ყოველთვის იპოვეთ იმის ძალა, რომ  თამამად გადადგათ ნაბიჯი. გჯეროდეთ საკუთარი თავის და იმის რომ ყველაფერს შეძლებთ ! მინდა გიამბოთ თქვენთვის ნაცნობი ისტორიის გაგრძელება რომელიც მეგონა რომ დასრულდა. გახსოვთ "J"-ს  მოგონებები?!    გულის სიღრმეში გაგრძელებასაც ხომ ელოდით :) ორთაჭალაში გადავედი საცხოვრებლად 2021/22 წელს J-სთან აღვადგინე მეგობრული ურთიერთობა, თითქმის ხშირი კონტაქტი გვქონდა  ვუზიარებდით ჩვენს დრამებს ( ნუ უფრო მე ვუზიარებდი ) საერთო მეგობარი გვყავდა შემორჩენილი რომელსაც ძირითადად მის სასიყვარულო ისტორიას განვიხილავდით და ვფიქრობდით თუ როგორ შევ��ლებდით მეგობრები დახმარებას. 2016 წლის  შემდეგ J ნანახი არ მყავდა და 2021 წელს გადავწყვიტეთ რომ  შევხვედრილიყავით, ისიც საერთო მეგობარმა დაგვიგეგმა. სექტემბერი იყო   ყაზბეგზე შევხვდით ყავის ლაბორატორიაში არ ვიცი რა დამემართა იმ დღეს მაგრამ  შაშინელი სიბრაზით შევხვდი  არც კი ვესაუბრებოდი საერთოდ არ ვიმჩნევდი, ვერ ავღწერ რამ გამაღიზიანა მასში იმ მომენტში მაგრამ  სიბრაზის გარდა ვერაფერს ვგრძნობდი. შემდეგ იყო მეორე შეხვედრა უკვე ვენდისში დოლიძეზე და მანდაც ჩემს დრამებზე ვსაუბრობდით მანდ აღმოვაჩინეთ რომ თურმე მეზობლად  იყიდა ბინა და აგვისტოდან  უფრო ხშირად მომიწევდა მისი ნახვა, ბოლო შეხვედრაზე ვიგრძენი რომ აღარ უნდა მენახა რადგან  ვგრძნობდი  მის მიმართ რაღაც ქიმიას, თან ვერ ვხვდებოდი მეფლირტავებოდა თუ მემეგობრებოდა. 2022 აგვისტო. კოვიდმოხსნილი საავადმყოფოდან ხელწერით ვბრუნდები შინ. მახსოვს  J-ს ვთხოვე წამლები ეყიდა ორთაჭალა შ�� გადმოდიოდა უკვე საცხოვრებლად და კართან დაეტოვებინა, შემდეგ ჩემი დაბადებისდღე იყო და ყველაზე ემოციური და თბილი მისი შეტყობინება იყო, ( მანდაც ვერ მივხვდი სიყვარულს მეგობრულად მიხსნიდა თუ რეალურად ) მაგრამ  ნასვამმა 3-ჯერ დამირეკა. 2022 ოქტომბერი სამსახურიდან დაღლილი მოვდიოდი როდესაც მეზობელმა დამირეკა რომ 1 საათი დენი არ გვექნებოდა, თან დენის გარეშე სახლში  მარტო ყოფნა  სრული კოშმარი იყო ჩემთვის კორპუსთან მივედი და გარეთ სკვერში ჩამოვჯექი როდესაც უეცრად J-მ მომწერა მომიკითხა, შემომთავაზა გარეთ გასეირნება  მიუხედავად ჩემი დაღლილობისა მეც დიდი სიამოვნებით დავთანხმდი რადგან : მარტო ყოფნა არ მინდოდა, მე-10-ზე ასვლა ფეხით მეზარებოდა  და მენატრებოდა 50 მ-ში იყო J-ს კორპუსი  შეხვედრის ადგილი კი ბენზინგასამართი  ( ნეიტრალური ადგილი) სკვერში ვისხედით, ვჭორაობდით თითქოს პაემანზე ვიყავით გაყინულ ხელს მითბობდა, სურვილებზე ვთამაშობდით, სათამაშო მიყიდა. როგორი საღამო იყო იცით ყველაფერი რო გვახსოვდა ორივეს, საშინლად რომ  გვინდოდა ჩახუხუტება მაგრამ   რაღაც გვაკავებდა . ამ დღის შემდეგ ხშირად ვნახულობდით ერთმანეთს, ხან ჩემთან ვიკრიბებოით ჯოკერზე, ხან მასთან. 2022 ნოემბერი 6 ნოემბერია სახლში მე და ჩემი დაქალები ვართ, ვსვამდით J-ს შევთავაზე გადმოსვლა  ჩემთან, აქეთ დაგვპატიჟა ჩემთანაც მეგობრები არიანო, საბოლოოდ როდესაც  გააცილა მაინც ჩვენ შემოგვიერთდა. ბარში წავედით იმ საღამოს  მე და J  ერთად ვიყავით ხოლო ჩემი დაქალები გაგვეფანტნენ :)  ვიღაც 3 ადამიანი გავიცანით ბიჭები  ერთ-ერთმა J-ს ჰკითხა ერთად ხართ თქვენ ორნიო ხოლო პასუხი  ჩვენც არ ვიცით რა ვართ ერთმანეთისთვისო  (  რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა ყოფილიყო მხოლოდ მეგობრები არ ვიყავით იმ მომენტში ) ღამის 3 საათია ბარი იკეტებოდა ხოლო ჩვენ კიდე  გაგრძელება გვინდოდა, ჩემი დაქალები მე და J წამოვედით ორთაჭალაში და გზად გადაწყდა რომ დალევას და გართობას ვაგრძელებთ J-სთან სახლში რადგან უფრო მეტი დასალევი ჰქონდა :) იცით როგორი ღამე იყო, ყველა ვარკვლავთან ერთად მეც რომ ვკაშკაშებდი და ბედნიერებისგან ( ბოჩოლა თვალები რომ მქონდა ) მინდა დეტალურად მოგიყვეთ ეს რამე რადგან ველაზე ძვირფასი მო-ს მოგონებები მაკავშირებს. ერთ-ერთი დაქალი გამოგვაკლდა , რამოდენიმე წუთში მეორეს ჩაეზინა და დავრჩით მე და J- იმ საღამოს აივანზე მაკოცა ორივე ნასვამი ვიყავით  ერთად ჩახუტებულებმა დავიძინეთ. დილით დაქალმა გაგვარვიძა 8-ზე წავედით სახლში იმ დღეს საშინელი ნაბახუსევი მქონდა და თან ამ ყველაფერს გაურკვევლობა ემატებოდა. გაურკვევლობა თუ რა მოხდა იმ ღამეს რატო მაკოცა და ზოგადად ეს მეგობრობა მეგონა რო გაქრებოდა ჩემსა და J-ს შორის. ჩემთან გადმოვიდა შუადღით წამალი  და ნაბეღლავი მომიტანა,  მთელი დღე ერთად ვიყავით განვიხილავდით ყველაფერს.  წყვილი რო დაშორდება და რამოდენიმე დღეში შერიგდება ეგრე ვიყავით  ოღონდ ჩვენ 9 წელიანი განშორება გვქონდა ერთდროულად ეიფორია და გაურკვევლობა მქონდა,  უფრო შიში ვიდრე გაურკვევლობა, შიში იმისა რომ ისევ გაქრებოდა ეს ყველაფერი, ისევ  მეტკინებოდა და ისევ დავკარგავდი. ნდობა მიჭირდა და ხვდებოდა თვითონ რომ ვერ ვლაგდებოდი, ყველანაირად ცდილობდა მოეშორებინა ეს ფიქრები ჩემი თავიდან არ ვამბობდით არავისთან ერთად ყოფნას, ნუ მე თვიტონ ვერ ვხვდებოდი ჯერ მაგრამ ყველას რო ძაან გაუხარდებოდა მაგაში ეჭვი არ  მეპარებოდა. ძაან ტკბილად და აი სრული იდილიით გრძელდებოდა ცვენი ურთიერთობა მანამ არ დადგა მარტი მარტში მომიწია ბინის დაცლა და ბათუმში გადასვლა საცხოვრებლად, ყველაზე რთული იყო ჩემთვის ეგ მომენტი J-ს დატოვება თბილისში დისტანცური ურთიერთობა რაც საშინლად ცუდი ��ამოცდილებით გამოვიარეთ ბავშვობაში. კვლავ შიშმა შემიპყრო  რომ ისევ დავკარგავდით ერთმანეთს,  ვახერხებდით ხშირად ერთმანეთის ნახვას ან მე ჩამოვდიოდი ან ის ჩამოდიოდა ბათუმში ხოლო აპრილის 7- რიცხვს 3 თვით დავემშვიბობეთ ერთმანეთს, რადგან საზღვარგარეთ მივდიოდი სამსახურით 2022ივნისი სიშორემ ჩვენი სიყვარული უფრო  გააძლიერა, უფრო დაგვაფიქრა ერთმანეთზე, ვერ აგიღწერთ როგორ მენატრებოდა და როგორ მიჭირდა ყოველი დღე მის გარეშე ერთი სული გვქონდა როდის მოვიდოდა  ივლისის 6-რომ ჩავხუტებოდით ერთმანეთს. ივლისში დაიგეგმა რომ J, თავისი და სიძე და ჩემი ბიძაშვილი თავისი შეყვარებულით მოდიოდნენ სტამბულში ერთად უნდა ვყოფილიყავით 1 კვირა ხოლო მერე კი დავბრუნდებოდით ყველა ერთად საქართველოში, დღეებს ვითვლიდი არამარტო დღეებს წუთებსაც კი ერთი სული მქონდა როდის ჩავეხუტებოდი. 2022 ივლისი 6 ივლისია რედისონის სასტუმროში  დავჯავშნეთ ნომრები, მანამ ჩამოფრინდებოდნენ ადრე მივედი სურპრიზის მინდოდა გამეკეთებინა რადგან იცოდა რომ იმ დღეს საღამოს მოვახერხებდი მის ნახვას, აპლიკაციით ვამოწმებდი მათ თვითმფრინავს,  გული ისე მიჩქარდებოდა ვერ აგიწერთ ცუდათ ვიყავი ვეღარ ვითმენდი ჩვენი პირველი შეხვედრა ხომ გახსოვთ? იგივეს განვიცდიდი ოთონდ ახლა უფრო ძლიერად მგონი. ვერ მიცნო დაიჯერებთ?  :) და ეს ჩახუტება და მისი სუნი <3 ვერ ვაშორებდით თვალს ერთმანეთი შეყვარებული სახით მიყურებდა თავისი და და სიძე 2 დღით იყვნენ ჩამოსულები იმ საღამოს გვიან ჩემი ბიძაშვილი და მისი შეყვარებული ჩამოვიდნენ ოთონდ ისინი აზიის სასტუმროში გაჩერდნენ სადაც 2 დღეში მე და J-ც გადავიდოდით. საღამოს ულამაზესი რესტორანი დავჯავშნეთ ყველა იქ შევიკრიბეთ ყველა გამოპრანჭული და ულამაზესები  ვსვამთ ღვინოს და ავღნიშნავთ ამ ულამაზეს ვიქენდს რომელიც ყველაზე ბედნიერი და დასამახსოვრებელი უნდა იყოს, და აი უეცრად J გამოთქვამს სურვილს რომ თქვას სადღეგრძელო და იწყებს ამ ფრაზით " მოდი ჩვენს აქ ჩამოსვლის მიზეზს გაუმარჯოსო" და იცით როგორი ვარ ამ მომენტში ვაცნობიერებ რომ ჩემი სადღეგრძელოა და უბედნიერესი ვარ რო  ესეთი უმაგრესიხალხი მყავს გარშემო, უეცრად თავს ვარტიალებ და ვხედავ თუ როგორ მიღებს ყველა ვიდეოს და მანდ წამიერად  ვაცნობიერებ რო აქ რაღაც სხვა რაღაც ხდება :) და აი  ვხედავ ბეჭედს და მესმის  სიტყვები " გამომყვები ცოლად?" შოკირებული ვერ ვაცნობიერებ რა ხდება, დაბნე��ლი  თან გაოცებული უბედნიერესი ვიწყებ ტირილს და რათქმაუნდა კი! 10 აგვისტოს ოფიციალურად შევქმენით ოჯახი. 2023 წელია, თებერვალი, საღამოს 7 საათია  ერთად ვსხედვართ ჩახუტებულები და ველოდებით ჩვენს პატარას <3   ყველაზე საოცარი  გრძნობაა სიყვარული და თან  ყველაზეძლიერი მასთან ერთად ყველაზე მშვიდად, დაცულად და უსაფრთხოდ ვგრძნობ თავს , ყველაზე მზრუნველი ერთგული  მეგობარი და მეუღლეა და დარწმუნებული ვარ საუკეთესო მამა იქნება მოკლედ მე და ლუკა შევუღლდით.

[ketashaaa]

. აივნიდან. . 💜. .😇😌🐶♥️♥️. დიდგორი .💛♥️🐝. . . .დრე. სახლი .🏡 .🐝 .🍄 .🏔 .⛰ #სახლი #შინ #home #homesweethome #cozy #winter #winterhouse #მყუდრო . .🌬🦋 . .ზამთარი(ა) . . . . #january #იანვარი . ••! . . •საოცრებათა ქვეყანაში• . .დრე 2018 წელი . 🌬💌😍♥️ .ი'ან'ვარ'ი 🐶💫 💫💙 . #bluesky #blue #tree #silouette #clouds #bluefriday #wonderland #welcometowonderland #არეულიფოკუსები #2018 . #დრე . . #დრე #2018 #მთა #mountains #საქართველო #georgia #countrygeorgia #დაისი #sunset

[supertramp8]

“დღეს ხელფასი ავიღე – 6400 კუპონი. სიგარეტის ყიდვა მინდოდა. ფასები საშინლად არეულია. MAGNA ზოგან 5000 კუპონი ღირს. „ნაკადულში" 3000 ღირდა. სხვაგან 4500. LM 5000 და მეტი, ჩინური 2500, ზოგან კი 3500. ისევ ორი „პრიმა" ვიყიდე, თითო 500 კუპონად. 225 კუპონი მივეცი კათოლიკე მწერლის ჟილბერ სესბორნის წიგნში (ორი რომანი), 400 კუპონად ვიყიდე უილკი კოლინზის „მთვარის ქვა". შინ ჟილბერ სესბორნის წიგნის კითხვა დავიწყე. დროებით გადავდე გიუნტერ დე ბროინის წიგნი ჟან-პოლზე. დილით სამსახურში წასვლამდე ამოვიწერე ციტატები სიუზან სონტაგის წერილიდან ჰეფენინგზე. დღის მეორე ნახ��ვარში ვთარგმნე კეიტ პატრიკის წერილი, რომელიც „აიკას" მასალების ჩემეულ საქაღალდეში ვიპოვე. ძალიან მომეწონა!

ჩემი შემოსავალი წელიწადში 25 დოლარია. დღეს „იბერვიზიით" გადმოსცეს, საქართველოში ეკონომიკური აღორძინება ამერიკის სენატის პროგნოზით 1997 წელს დაიწყებაო, მანამ გაძლებას მართლა კარგი გაძლება უნდა. დღეს მეტროში აბსოლუტურად უცხოდ ვგრძნობდი თავს. ამ მკვდარ ქალაქში ჩემი არაფერია!”

- კარლო კაჭარავა, 1993 წ.

[thebluestranger-13]

.4. - მინიშნებები ყველგან.

გრძელი გზა შინისაკენ. 1..2..3..4

თავგადასავლებისგან ემოციურად დატვირთულს მხოლოდ შინ მიგიჩქარია, დაცულ ტერიტორიაზე, სადაც თავდაცვითი მექანიზმები ავტომატურად ითიშება, შფოთი ქრება და მშობლიური სითბო თბილი ჩაის მსგავსად გეღვრება მკერდში.

მოგზაურობისას დაღლილს ამაზე ფიქრი გაძლებინებს. წარმოდგენა, თუ რა კარგი იყო და როგორ მოიპოვებ ცოტახანში ხელახლა ამ განცდებს შენს პირად სამყაროში შებიჯებისას.

მაგრამ რა ხდება მაშინ, თუკი შინ დაბრუნებული აღმოაჩენ, რომ ეს სივრცე შენად აღარ აღიქმება და თუკი, თითქოს, ეს სახლი შენი ‘შინ’ აღარ არის? თუკი სახლი გაიძულებს წახვიდე?

არის გზა უკან?

3..2..1..

გინდა კი ამ გზის გავლა? ძალგიძს კი კარის სამუდამოდ გამოკეტვა?

~ • ~

საინტერესოა, როდის ��იპოვი ამ კითხვებზე პასუხს.

~ • ~

გზა შინისაკენ და ისევ უკან.

[notasapleasure]

ყოველ ღამით - ოთარ რამიშვილი From the soundtrack to გრძელი ნათელი დღეები/In Bloom, 2013

ყოველ ღამით ამოვივლი მე შენს ქუჩას, ყოველ ღამით, ყოველ ღამით გინატრებ. ვით ცხოვრება რა მოკლეა, ბოლო უჩანს, შინ ვბრუნდები შენზე ფიქრში დილამდე. ვით ცხოვრება რა მოკლეა, ბოლო უჩანს, შინ ვბრუნდები შენზე ფიქრში დილამდე.

შენ რა იცი? შენ რა იცი ჩემო კარგო? ჩემი გულის, ჩემი გულის დარდები. შენს სახლის წინ მსურს ადგილი შემოვფარგლო და დილამდის აივანთან დავდგები.  შენს სახლის წინ მსურს ადგილი შემოვფარგლოდა დილამდის აივანთან დავდგები.

ეს ცხოვრება რა მწარეა, რა ძუნწია, ჩაგაშხამებს თუ გაქვს რამის სურვილი, მომენატრე დაგირეკე ეს წუთია შენ კი, ცივად დამიკიდე ყურმილი. ყოველ ღამით ამოვივლი მე შენს ქუჩას, ყოველ ღამით, ყოველ ღამით გინატრებ. ვით ცხოვრება რა მოკლეა, ბოლო უჩანს, შინ ვბრუნდები შენზე ფიქრში დილამდე ვით ცხოვრება რა მოკლეა, ბოლო უჩანს, შინ ვბრუნდები შენზე ფიქრში დილამდე.

Every Night I will come to your street every night, I will wish for you every night, every night. As life’s so short, the end is in plain sight, I get back thinking of you ‘til the morning light. As life’s so short, the end is in plain sight, I get back thinking of you ‘til the morning light.

Do you know? Do you know my sweetheart? All the sorrow of my heart, of this heart I want to set the area of your house apart, And stay at your balcony loath to depart. I want to set the area of your house apart, And stay at your balcony loath to depart.

This whole life is so bitter, so miserable That it will ruin all of your desire I missed you, I just phoned you my dear, But you icily took down the receiver. I will come to your street every night, I will wish for you every night, every night. As life’s so short, the end is in plain sight, I get back thinking of you ‘til the morning light. As life’s so short, the end is in plain sight, I get back thinking of you ‘til the morning light.

[morbenaliku]

შობა

მინდა რომ გვიან, როდესაც მოთოვს.

ჩვენს სამყოფელში იშვას უფალი,

და როცა თოვლი აუწყებს ფოთოლს-

რომ ცისგან არის თავისუფალი.

მელოდებოდე შინ მოუთმენლად,

(თოვლის მოსვლას რომ ელიან მთებში)

შენს თვალებიდან ვწვეთავდე მელნად,

გეძინოს ჩემი ლექსებით ხელში.

ერეკლე დეისაძე

[livvy-ingensdottir-blog]

თან სტალინისტი, თან ოსვენციმის დამკვირვებელი

ფიზიკურ დასჯაზე ადრე გაკვრით ვახსენე. ძალიან მტკივნეული იყო დეტალების დაწერა და მაშინ შევეშვი. მტკივნეული გასახსენებელია არა იმიტომ, რომ იმ წუთას მტკიოდა სხეული, როცა მცემდნენ. დამრჩა არაფიზიკური ტრავმა მაგ ცემებიდან. შენზე უფროსი ადამიანი, რომელსაც ენდობი და გიყვარს, გამეტებით გირტყამს და სიტყვითაც გამცირებს. არ ვიცი, დედაჩემს რა ეგონა, რომ გავიზრდებოდით და დაგვავიწყდებოდა თუ რა, არ ვიცი.

ყველაზე მძიმე გასახსენებელია შემთხვევები, როცა უსამართლოდ გვსჯიდნენ. ანუ როცა არც გვისმენდნენ, ჩვენი თავი დაგვეცვა და ჩვენი თვალით დანახული თავსგადამხდარი ამბავი გვეთქვა. არც არკვევდნენ, მართლები ვიყავით თუ არა.

მახსენდება, მე, ჩემი და და ჩვენი ბიძაშვილები (და-ძმა), ვთამაშობდით მათი კორპუსის წინ ეზოში. იქ მილებით შეკრული "ბესედკა" იყო. ზედ დავცოცავდით ხოლმე. ერთი წლით უფროსი ბიძაშვილი გოგო ყოველთვის ისე იჭერდა თავს, თითქოს ძალიან უფროსი იყო და ჩვენ, როცა მოისურვებდა, მხოლოდ მაშინ გვეთამაშებოდა ხოლმე. არადა იმ დღეს გვეთამაშა, თან ძალიან კარგად და ჩვენც გახარებულები ვიყავით.

მერე ავიდა თავ��ს ბინაში, ტუალეტში შესასვლელად. ყოველ შემთხვევაში, ჩვენ ასე გვითხრა. და აღარც ჩამოსულა. ცოტა ხანში ჩვენ ავაკითხეთ. დედაჩვენი მათთან იყო. იღება კარი ჩვენი დარეკილი ზარის მერე და კარში დგანან დედაჩვენი და იმ ბიძაშვილების დედა. უცებ, სრულიად მოულოდნელად, ყოველგვარი შესავლისა და გაფრთხილების გარეშე, მხვდება მწარე სილა ყბაში. ჩემს დასაც. გაოგნებისგან აზრზე ვერ მოვედი. სულ მუჯლუგუნებით გაგვრეკა დედამ შინ.

აღმოჩნდა, რომ, თურმე, იმ დღეს, ბიძაშვილმა გოგომ რომ პატივი დაგვდო და გვეთამაშა, ზემოთ ასულს მოუტყუებია, უტირია და დედაჩვენისთვის უთქვამს, თქვენი ბავშვები არ მეთამაშებიან და მაწვალებენო.

დედაჩვენმა არც გაარკვია არაფერი, არც დაგველაპარაკა, დაიწყო ეგრევე სამაგალითოდ ჩვენი დასჯა, ვითომ დაჩაგრული გოგოს დედის დასანახავად. ის გოგო კი სხვა ოთახში იყო დამალული, არ გამოსულა, ისმენდა დედაჩემის მიერ ჩვენი ცემისა და ლანძღვის ხმებს.

ნორმალური აღმზრდელები ჯერ ორივე მხარის ამბავს ისმენენ, კონფლიქტისას, და მერე ბავშვის თავმოყვარეობისა და პიროვნების გათვალისწინებით, ფიზიკური მეთოდების გარეშე, პირს აღებენ და კონფლიქტის საუბრით გადაჭრას შეეცდებიან. მაგრამ ამ სტალინის ჩემისებს რა ადამიანობა უნდა მოსთხოვო.

ასეთი სამართლიანი იყო დედაჩემი სხვა დასჯების დროსაც. მისთვის უფრო ის იყო მთავარი, სხვების თვალში რამდენად მკაცრი (ანუ, მისი გაგებით, "კარგი") აღმზრდელი გამოჩნდებოდა, ვიდრე ის, რამდენად სამართლიანი იყო ჩვენთან.

როცა, რამდენიმე დღის მერე, ტირილითა და ტანჯვით მოვუყევით, რაც გადაგვხდა სინამდვილეში, გაგვაფრთხილა, არაფერი თქვათ, ჩვეულებრივად ეთამაშეთ, აქვე, ახლავე ჩაქრეს ეს ამბავიო.**

დაუჯერებელია ახლა ჩემთვისაც კი, მაგრამ არასდროს დაგვილაპარაკია ჩვენს ბიძაშვილ გოგოსთან დედაჩემისთვის უსამართლოდ ჩვენს ცემინებაზე, არ გვიკითავს, რად მოიტყუა, უმიზეზოდ რად ჩაგვაგდო ჯალათის ხელში (ისედაც ყოველ დღე ჩვენს წილ ცემას ვიღებდით ხოლმე შინ). ახლა, წლების გადმოღმა, მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ მოიქცა ასე, რადგანაც შეეძლო! ცდიდა საზღვრებს და, რაც გაუვიდა, გაუვიდა. პრინციპში, მთელი ცხოვრება დედაჩემი ისე გვამდაბლებდა ყველასთან, მიკვირს, ჯოხით რად არ დაგვდევდნენ მოსაკლავად.

ოთხი ათეული წელია გასული და ის გოგო, გამომდინარე დედაჩემის ჩვენდამი დამოკიდებულებიდან, რატომღაც მოვალედ გვთვლის, ყველა კაპრიზს გავუძლოთ და ავიტანოთ. არ მიკვირს -- დედაჩემის ზურგი აქვს, თავისი მშობლების სიყვარულსა და მხარში დგომასთან ერთად, რაც ჩვენ არასდროს გვქონია.

არ მიაშვილოთ არცერთი ჩვილი იმ ადამიანებს, ვისთვისაც საკუთარი იმიჯი უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე შვილის განვითარება...

----------------------

** მახსენდება რამდენიმე შემთხვევა, როცა ჩვენი საქციელი არ მოეწონათ ამ გოგოს მშობლებს და არცერთი შემთხვევა არ გაუშვიათ, ჩვენთან არ დაელაპარაკათ და არ აეხსნათ, რა შეგვეშალა და როგორ უნდა გამოგვეკეთებინა სიტუაცია, ბოდიშის მოხდის ჩათვლით. მსგავსი არაფერი მახსოვს დედაჩემისგან, რომელმაც, როგორც იქნა, გაიგო, რომ ამ ბიძაშვილმა ცილი დაგვწამა. მაგრამ არათუ დაელაპარაკა და აუხსნა, ან ბოდიში მოახდევინა, რასაც მისი მშობლები გვაკეთებინებდნენ ხოლმე, არამედ, გაგვაჩუმა და ჩაფარცხა ეს უსამართლობა. ჩვენ ხომ დაგვადუმა ამით (ისედაც ‘თქვენ არაფრის ღირსი ხართო’, სულ ამას დაგვძახოდა), მაგრამ ის გოგოც მიხვდა, რომ ჩვენთან ყოველთვის გაუვიდოდა, რადგანაც ჩვენ გამო მას არასდროს მოსთხოვდნენ პასუხს.

[sleepingbeautysblogg]

ჯერ კიდევ დილის წყვდიადში შავ სამოსს ვირგებ, შავ სამოსს სამგლოვიაროდ. იმ ადამიანის საგლოვად ვისი კარგად გაცნობაც კი ვერ მოვასწარი, სულ მეგონა რომ ამისთვის ბევრი დრო გვქონდა. გასავლელი გრძელი გზაა, რომლის ბოლოსაც უმრავი ადამიანი დგას, ისინიც ყველანი შავებში გამოწყობილან, აცრემლებული თვალებით და ღიმილიანი სახეებით. ძალიან ძნელია ზღურბლს გადააბიჯო ფეხი, როდესაც იცი, რომ მის იქით შუა ოთახში ცივი სხეული განისვენებს, რაც უფრო უახლოვდები ამ ზღურბლს უფრო გასაგონად ისმის მგლოვიარე ქალების ტირილი და ძალიან უსუსური ხდები. როგორ უნდა უთხრა შვილმკვდარ დედას ან მგლოვიარე, დას რომ იზიარებ მის მწუხარებას? შენ შენი მწუხარება გაქვს, სხვის ამხელა ტკივილს კი ვერასდროს გაიზიარებ. ძალიან ჩუმად ლუღლუღებ “ვიზიარებ” და გინდება შენს ყველა საყვარელ ადამიანს მაგრად ჩაებღაუჭო. ვერ ვბედავ ზღურბლს გადავაბიჯო. იმ ადამიანებს რომლებსაც სხვა სიტუაციაში სიხარულით გადავეხვეოდი, ახლა თვალს ვარიდებ, რადგან სიტყვები არ მაქვს.  

თეთრი კანი და ლურჯი ტუჩები აქვს, მშვიდი სახე. სიმშვიდე მხოლოდ მის სახეზეა, დანარჩენებმა ის დიდი ხნით დაკარგეს. ბებია, რომელიც გამუდმებით ტიროდა იმ გოგონას ეხვევა, რომელიც მას ბოლოჯერ შეეხო, ბოლოჯერ დაემშვიდობა. ძნელი მოსასმენია ის სიტყვები, რომელსაც ადამიანს უკანასკნელად ეუბნებიან. სასაფლაოს გამხმარ ბალახზე ნაბიჯების ხმა ისმის და  ხმა,  რომელსაც თანდათან უკან ვიტოვებთ, მის საფლავს მიწა ფარავს.. 

და ხალხი თითქოს ამ ყველაფერს ივიწყებს. ყველამ ვიცით რომ ასე ხდება, ამ სამყაროში ყველა იღუპება, ��ოგი კი უბრალოდ ძალიან მალე.  ვიღაცისთვის ეს დღე შინ მისვლისთანავე სრულდება, ვიღაცისთვის კი ეს დღე ყველაზე ხანგრძლივად რჩება მის მეხსიერებაში.

უამრავი კითხვა გებადება თავში, უამრავი რამის ახსნას ითხოვ, თუმცა მხოლოდ ერთი რამ გესმის “თავი მოიკლა”.

[gvirilagogo94]

2023 წელი. რუსთავი.   თვითსამრეცხაო.  სუხის სკეიტით ვკატაობ. გადავწყვიტე შორი გზა მოვიარო და შინ მშვიდობით მოვალ თუ არა , არ მაინტერესებს. საერთოდაც ცენტრალურ გზაზე, დიდი სატვირთოც რომ დამეჯახოს, მადლობელი დავრჩები, მაგრამ ძალიან მეცოდება სატვირთოს მძღოლი და ამიტომაც ძალიან ყურადღებით და ფრთხილად ვმოძრაობ.  მაინცდამაინც არც ტკივილზე ვგიჟდები და საერთოდაც უმტკივნეულო აღსასრულიც ბევრად მირჩევნია, ყოველგვარი ძვლებში გადამტვრევის პერსპექტივებს.  იქვე, დრაივია და ყავა მინდა, რა ვქნა მიყვარს ეს ყავა და მომკალი.  მანამდე ჩვენი უბნის  “ბირჟაზე” გამოვანათეთ გაზაფხულის ყვავილებმა.  ჩვენზე უფრო გაზაფხულის ყვავილებთან ერთად.  ისე, როგორი სასიამოვნოა ბავშვობის მეგობრები.  მიუხედავად იმისა, რომ მე რაც გავიზარდე თავი დიდად ჯერ არ მიგრძვნია, ან თუ მიგრძვნია ეგ დიდობაც კიდევ ერთი სევდის და შფოთვის მიზეზი გამხდარა, მე კი არც სევდაზე და არც შფოთვაზე არათუ წერა, არამედ ფიქრიც არ მინდა, იმიტომ რომ გადავწყვიტე რომ კარგად ყოფნა მინდა და კარგად ვარ.  ჰოდა, მოკლედ კარგია ამ ბაშვობის მეგობრებთან ერთად, ისევ ბავშვობის ბირჟის გამაგრება .   იქვე ბირჟების იმდენი დეფინიცია ჩამოვაყილებეთ უცებ, რომ თავისუფლად შეგვიძლია, რამე ძალიან ნავაროჩენი სერიალის გადაღება, ბირჟების შიგთავს შინაარსებზე. 

ყველა ბირჟიდან მოვდივართ დსმაააო :დ 

ჰოდა მილენიალების “ბირჟა “ რომ დაიშალა, იქვე ბადრიმ ბალუს უთხრა, ქაქანა გამარეცხინეო , თუმცა დედას გეფიცები, ნამდვილად არ ვიცოდი, რომ იმ დრო იქ დამხვდებოდნენ.  შევაჭერი მოკლედ ამ ჩემი დაქალის ბალღის სკეიტით, რომელსაც სკეიტიც არ ჰქვია, არ მახსოვს სახელი ამ ჩვენს ავტოსამრეცხაოზე და მხვდება მთელი შემადგენლობა, მთავარი კი , რისთვისაც შევღონდი და შევუხვიე არ დამხვდა. 

არსაით ხმა არსაით ძახილი.  არ ალის გამყიდველი . უკაცრავად “ბარისტა”  როგორი დიპლომატიურები ვართ ამ სახელეის ძახებაში ერთმანეთის ქლინინგ მენეჯერების არ იყოს კიდე.  ძალიანაც გამიხარდა ეს ჩემი ბა���ღობის შემადგენლობა . 

პიქსელსა და აიფონის კამერას შორის დოღი იყო გამართული.  ჰოდა  ბალუს აიფონ ყველამ ყველას აჯობა და ასეთი გენიალური სურათი მეც შემრჩა.  მართალია მილიონ სამას სამოცდასამ წელიწადს მახვეწნინებდა ბალუ სურათის გამოგზავნაზე, იმიტომ რომ ბავშვობიდან გვწამს ლეგენდის რომ თურმე : “ ხალხი სურათების გამოგზავნით  პანტა-პუნტით იხოცება”  თუმცა ამ გაიძვერამ  იმხელა დადუღების მიზეზს შეუფარდა რომ დახოცვას ერჩივნა ალბათ.  ისე წატრიშინდა გუშინ თავის ქალბატონთან  ერთი არ დაუბარებია, ამ ცისას მოვიდოდა თუ იმ ცისას, :დ  თუმცა მთავარია ბალღი იყოს ჯანმრთელი და რას დავეძებ. მოკლედ სურათი შემრჩა. 112 ში დავრეკე.  რუსთავში კარგია. საქართველოშიც კარგია.  და საერთოდაც ცხოვრება მშვენიერია და მე უფრო.  არადა საერთოდ სულ სხვა რამის დაწერა მინდოდა, მაგრამ საერთოდ არ ვარ ახლა სენტიმენტების ხასიათზე,  მითუმეტეს მაშინ როცა თვითონ ვერ ჩამოვყალიბდი რომელი ტრიოლეტი უფრო სენტიმენტალურია.