#სიმშვიდე

[meromvaris]

კარგი შეგრძნებები

თბილი ნიავი

ცივი სასმელი როდესაც ცხელა

კოცნა როცა გიყვარს

ძილი, ბევრი

სიმშვიდე

როდესაც არაფერი გადარდებს გარდა ბედნიერების

ბედნიერება

ბანაობა

სახის გაპარსვა, თითქოს ახალი სახე გაქვს

ზრუნვა

პატივისცემა

კეთილი ადამიანები, მაგრამ საკმარისად ბოროტებიც

მოგება ღირსეულად

ფულის ჩარიცხვა, ბევრი უკეთესი

ლამაზ ადამიანს რომ მოსწონხარ (დიდი მოტივაციაა)

ქება, რომ გაქებენ

მეტროს ცარიელი ვაგონი

მარშუტკით მარტო მგზავრობა ქალაქიდან ქალაქში

როდესაც უყვარხარ იმას ვინც შენ გიყვარს (ეჰ და ეჰ)

მომავლის სიყვარული

ოცნება კარგ რამეზე

ფიზიკური სიყვარული

ჭამა, ჭამა და ჭამა

მეგობართან სერინობა

მარტო სეირნობა ყველაზე ძვირფას ადამინათან - საკუთარ თავთან

სურნელი

საქმისგან სიამოვნება

ბუნებაში წამოწოლა

იმდენი კარგი რამაა... რამდენი კარგი რამაა ცხოვრებაში. რა ჩამოთვლის ამას. და არცაა საჭირო

[dankworthh]

ღამის სამი საათია, არ მძინავს, და მეცინება, თამბლერზე ვარ და 2015 არა მაგრამ 2023წელია.

თან სრულიად შემთხვევით ვხვდები ამ შეტყობინებას და სიგიჟემდე მეღიმება საბანში გახვეულს.

ჩემი ბავშვობის სკივრს და ჩემს თავს 8 წელი შეუსრულდათ.

არ ვიცი რატომ არის აქაურობა ჩემთვის ახლა, ამდენი ხნის შემდეგ, ყველაზე მყუდრო და მშვიდი სივრცე, ვიდრე ოდესმე ყოფილა, მაგრამ იყოს როგორც არის, ასე დავტოვებ, არაა სიმშვიდე დანაშაული.

მიყვარხარ მდგმურ,

ძალიან მიყვარხარ.

[notspecialbutinteresting]

მზე თითქოს გაქრა და სინათლეც მას უკან გაჰყვა,

თითქოს ორივე წყვდიადმა შთანთქა, ირგვლივ ცოცხალი არსებებიც თითქოს სულ გაქრა,

მაგრამ ჩამესმის, თავში ხმები უამრავ ხალხთა.

ვცდილობ დავუგდო ყური თითეულ მათგანს,

ისმის ბუტბუტი გაურკვეველ სიტყვების ბმათა..

მინდა გავიქცე, გადვიხვეწო უხილავ მთათა,

ვპოვო სიმშვიდე, ამ სამყაროს განვშორდე მარად......

[hermines-world]

სიმშვიდე

[taintedvi0lets]

შუა ზაფხულის დღეებში

ვისვენებ დასიცხულ ხეებში,

და მოახლოვდა ივლისის ბოლო,

შეიქმნა დღეები მთლად უთავბოლო…

სინათლე მზის ეცემა წიგნის ყდას,

თან გვერდით ხილის სასმელი მიდგას,

ვუყურებ ჰორიზონტს და ვუსმენ ჩიტებს,

ვფიქრდები, გული თუ რამდენს იტევს.

სიმშვიდე სოფლის და ბუნების ჰავა,

ჩემი აქ შერწყმა,კითხვა და ხატვა,

მავიწყებს ხმაურს და ქალაქის ქუჩებს

და ამ დროს ხილი ედება ტუჩებს.

[thebluestranger-13]

ზუსტად წამის მეასედში შეიძლება თურმე საკუთარი დეფორმირებული ფეხი ხელში გეჭიროს და ტკივილს ატანილი სიგიჟის ზღვარზე ცნობიერს ებრძოდე გონების ეკრანი რომ არ ჩაგიქროს. მარტო ხარ და ახლა ისე იღვიძებს თვითგადარჩენის ინსტინქტი, როგორც არასდროს.

.

სასწრაფოს მანქანაში სუნთქვითი ვარჯიშები თურმე ყველაზე მეტად გეხმარება ყურადღება მოიკრიბო და სუნთქვა ტკივილის ტალღებს ააყოლო.

.

წვივის გაყოლებაზე კოჭამდე ვგრძნობ როგორ მესობა ცხელი ნემსები და ფართედ მეხსნება ახლახანს დადებული ნაკერები, როგორ იწყებს ამიერ კავკასიის ყველაზე მძვინვარე ვულკანის კრატერი პულსირებას და ლავის ფრქვევას.

.

კონსისტენტური ტკივილი თურმე ჯერ კუჭს აღწევს, მერე თავს და ნერვებს. შენ თავს ეკითხები, როდემდე შეძლებ გაუძლო? სად არის შენი ზღვარი? სადამდე გეყოფა ბრძოლის სურვილი? გასტან კი ფინიშის ხაზამდე? თუ ეს ტკივილი საბოლოოდ დაიდებს ბინას შენში და ვეღარასდროს იგრძნობ იმ მშობლიურ თავისუფლებას, მოქნილობას, სიამოვნებას და სომსუბუქეს, რომელსაც გეგონა ვეღარაფერი წაგართმევდა?

.

ეს ტკივილი ეშმაკს ჰგავს, რომელიც ელოდება როდის გატყდები და წამალდამოკიდებულივით სულ რამდენიმე საათის მშვიდ ძილში გაუცვლი შენი სულის ნაწილებს.

.

ვამჩნევ როგორ გაედინებ��� ჩემი ენერგია და სიმშვიდე მოტეხილი ფეხის ტკივილისფერი პორტალიდან. და სამწუხაროდ, რატომღაც ჯერ ვერ ვხედავ მის დახურვამდე დღეების ასათვლელი წამზომი ჩართულიყოს.

მოშორებით რაღაც იცინის. ჩაძინებამდე სურვილს ვუთქვამ სამყაროს, მოძლიერებამდე ის რაღაც ახლოს არ გამაკაროს.

[schumckface]

ვერ ვიტირე.

ჩვენ ყველანი ვუყურებთ ცხოვრებას ზუსტად ისეთს როგორიც არის, მშვენიერი და საზარელი, კარგი და ცუდი, ყველაზე ბედნიერი და ყველაზე დამპალი, ფერადი და შავით დაბურული, ვუყურებთ და ვეკითხებით საკუთარ თავს, ღირს კი? ზოგჯერ ბედნიერებისგან გაბრუებულები ცუდს ვეღარ ვხედავთ. უფრო ხშირად, საკუთარ ნაირევებით მოხატულ სულში ვიხედებით და როცა ტკივილის ფერებს ვხედავთ, ვგრძნობთ როგორ გვერევა პროტესტი და უპასუხო „რატომ?“ . ვიცით, რომ შეიძლება ხვალ აღარ იყოს, ხვალ კი არა, შემდეგი წუთი შეიძლება აღარ იყოს, ეს ვიცით და მაინც ისე ვცხოვრობთ თითქოს უკვდავები ვართ. ვუშვებთ უაზრო, გამოუსწორებელ შეცდომებს, მერე ვსხედვართ და ვნანობთ, თავიდან ვიმეორებთ იგივე შეცდომებს და მერე უფრო მეტად გვტკივა დაფლეთილი სული. არ ვუფრთხილდებით ერთმანეთს, იმიტომ კი არა, რომ ერთმანეთი არ გვიყვარს, უბრალოდ იმიტომ რომ გვგონია სულ გვექნება დრო. დრო, რომელ��ც ყველაზე სწრაფად თავდება. გვეშინია და იმის ნაცვლად, რომ ვიბრძოლოთ, თვალებს ვხუჭავთ, იმიტომ კი არა, რომ სიმამაცე არ გვყოფნის, გაქცევა უფრო გვეადვილება. გვინდა რაღაც ვთქვათ და ვერ ვამბობთ, იმიტომ არა, რომ საკმარისად არ გვინდა თქმა, იმიტომ რომ სიმშვიდე რამემ არ დაგვირღვიოს. რაღაც გვინდა და არ ვიღებთ, იმიტომ რომ გვეზარება ის სირთულეები, რომლებიც გზაში უნდა შეგვხვდეს. გავურბივართ პასუხისმგებლობებს, იმიტომ კი არა რომ უპასუხისმგებლოები ვართ, უბრალოდ იმიტომ რომ სიმამაცე არ გვყოფნის ზურგზე ავიკიდოთ ისინი. გულს ვტკენთ და არ ვცდილობთ გამოსწორებას, იმიტომ არა, რომ არ გვინდა გამოსწორება, სიამაყე არ გვაძლევს საშუალებას. ვუშვებთ ადამიანებს, იმიტომ რომ მათ თვალებში ვარსკვლავებად ვხედავთ საკუთარ თავებს და კაშკაში გვაშინებს, ვუშვებთ და მერე ვნანობთ. ვსაუბრობთ იმაზე თუ როგორია იყო იდეალური და ყველაზე შორს ვართ ჩვენივე აზრებისგან. არასრულყოფილების სრულყოფილი ნიმუშები ვართ.

[sentiviequenn]

ჩემი მარშალებით ვისეირნებდი აქ

რომელიც აღარ მაქვს

უფრო ეს სიმშვიდე მენატრება

ბავშობა მაგიტო ასწორებდა დღეს შემხვდა ვირაც სკეიტიტ 12 წლის ლაწირაკი მაღაზიაში რო მივდიოდი ჰოდა ისე უდარდელად და ჰაერნოვად დადიოდა აი ისნგრძნობა ქონდა რა მიწაზე რო ფეხს არ ადგავ და ისე რო დაფარფატებ ქუჩაში

ალბათ გაკვეთილები მოშორებული ქონდა ჯერ თქნ რვაც არიყო და მთელი 4 სათი ქონდა ბედნიერებისთვის

[gvirilagogo94]

იმ წიგნში, ყველა რომ მოკვდა და ამაში, ყველა რომ ბედნიერია, ყველა გაზაფხულის ყვავილმა თავი ერთად მოიყარა და საოცრებათა ქვეყნის ალისასთან , გადაინაცვლა - სამაგიდოებში.

დოდან დომდე, დოს მარილებამდე . თხემით-ტერფამდე.

სიყვარულებში. ანგელოზებში, ცის დასთა წევრში.

რომ მოვდიოდი - წერო მოფრინდა. მტრედმა წერილი მოიტანა, ხაჭაპურიც კი გამოვაცხვე.

სიმშვიდე. ყველა კუთხის, შენი ღიმილით.

სასიამოვნო მოგონებათ მთელი თანწყება. თეთრი ამინდი, მანქანებიბს რიტმულობები, ბითად ფონია. ფონიჭალაში ლაშიკოებმა ჩაირბინეს, ავტობუსებით.

სიყვარულია ატმის რტოებში.

სულ ადრე, ადრე - ასე მახსოვს, ოდნავ ბევრი წელიწადის წინ.

ლურჯი ლაქებით, ლიქიორებში ბისკვიტს ვნამავდით.

მშვიდი დროების მშვიდი კვეთები. შეკვეთილები- კვეთებულთა დიასპორებში. ღვთისმშობლის მადლით, მშობლის ლოცვით - დედის ვედრებით, ვაზის ცრემლით. პატიებით.

მშვიდი სასჯელით. განაჩენივით მკაცრად შევსებულ შეთანხმებაში. შენი თავი შენვე გეყუდნის.

ყველა წაქცევა აიტანე. აღსდექ თავიდან, ფენიქსებია სტრიქონ��ბში ასაფრენი - გოგნის ხატივით.

წმინდა გიორგის, ყველა ჩემს ნათლულს ერთად ვავედრებ.

სამგზის სამოცჯერ.

მეტეორები ღმერთით . ვხრიგინებთ ძვლებში ვიშლებით. სულ ყველა ცალკე პერსონაჟია.

სასრულებია საწყისების ანდა პირიქით. თუმცა აზრი დიდი ხნის წინათ, დიდი ხნით ადრე ...

ყველამ ერთად.. ერთ გზის დაკარგა.

ცხოვრება ისევ მშვენიერია.

მე ისევ გავალ. მერე მოვალ. მერე არ ვიცი . იმის მანამდე, ვაპირებდი მოკლედ, რომ მეთქვა, თუმცა არც მოკლედ არც ვრცლად არც მცირედ ვერ ჩავატიე, გულისწყვეტის ყველა ასპექტი გრძნობის განცდის კვეთის ცდენაში.

დოს მარილებში დოს მარილამდე მიზეზ მიზეზში. კვლავ კაბის კალთა გადაგვირჩენს სულის ფორიაქს.

მოლოდინები უფრო რთული ვიდრე ლოდები სიზიფეების დაგორებული არამკითხეთა მოამბეებში. მოლაპარაკე პომიდორების მაცივრების კართა რახუნი.

ფერიი ნაცრის , ფერი ალის, ფერი ფერფლიფან ამოფერფლილ სულის ძახილის. ისევ სევდაა.. ისევ წადილი. ისევ შენ ადგილს უბრუნდები. ისევ კვეთაა წარმოსახვათა სამყაროში.

როგორ მინდოდა, ამბის აკინძვა საიტერესო დასასრულით, თავის საწყისით.

კიდევ ერთხელ - ისე დამთავრდა - არც დაწყებულა.

[sityvaeuli]

,,შენი სურვილი შემოჰყვა წვიმას,

მოედინება, როგორც ლანქერი;

სულში ბავშვობის სიმშვიდე ბრწყინავს

და ლამაზია დღეს ყველაფერი"

-ანზორ აბესაძე

🖌️Victor Gabriel Gilbert - La Demoiselle

[gi-se-le]

"ზედაპირული აზროვნება უპირველეს ყოვლისა ნიშნავს სხვაზე დამოკიდებულებას. ფსიქოლოგიურ დამოკიდებულებას რაღაც იდეალებზე, ავტორიტეტებზე, ჩვენს მიერ დაპროექტებულ და შექმნილ ფასეულობებზე, გამოცდილებაზე (ოღონს არა საკუთარი), რელიგიაზე, პოლიტიკაზე და ა.შ. ანუ როდესაც ვუერთდებით რელიგიურ მიმდინარეობას ან შევდივარ პოლიტიკურ პარტიაში, ბუნებრივია აქ მთავარი მიზანია მოვიპოვო მეტი უსაფრთხოება, კომფორტი, სიმშვიდე, ძალაუფლება და ა.შ. გაერთიანება ამა თუ იმ მიმდინარეობასთან ავტომატურად ნიშნავს გავიზიაროთ, მივიღოთ და გონებაში ღრმად ჩავიბეჭდოთ მათი იდეოლოგია, ანუ მთავარი პრინციპები, რაზეც აგებულია ეს ერთობა, შესაძლოა ეს ძალზედ კეთილშობილური და ზნეობრივიც იყოს, მაგრამ რა ხდება ამ დროს ჩემს გონებაში? ბუნებრივია მე ვხდები ვიღაც სხვა, ვიწყებ აზროვნებას გამომდინარე ამ იდეებიდან, ვიქმნი განწყობას და ასე ვიწყებ ურთიერთობას დანარჩენ სამყაროსთან, ვახდენ იდენტიფიკაციას რაღაც დიადთან და შესაბამისად ვშორდები იმას რაც ვარ, აღარ მჭირდება დაკვირვება საკუთარ ფიქრებსა და ქმედებებზე, რადგან არსებობდნენ ადამიანები ვინც ჩემზე კარგად გაიგო და გააცნობიერა უზენაესი ღირებულებები და ჩემთვის მთავარია ზედმიწევნით ზუსტად შევასრულო ყველაფერი, საკმარისია რაიმე პრობლემა წარმოიშვას, რომ მომენტალურად გადავშლი რაიმე ავტორიტეტულ წიგნს ან მივმართავ ვინმე პიროვნებას და ის მომეხმარება ამის გადაწყვეტაში. ასეთი ტიპის ილუზიური აზროვნება ყველაზე მეტად რელიგიურ ადამიანებში იგრძნობა. დააკვირდით ნებისმიერი რელიგიური აღმსარებლობის მიმდევრებს და გაგაოგნებთ მათი მსგავსება, არავითარი ძიება, არავითარი ინტერესი, არამედ სრული მორჩილება რაღაც კანონების, ხშირად სრულიად გაუაზრებლად, სადაც სიღრმე დანახული კი არა, თვალმოკრულიც არ არის. რთულია მათთან კომუნიკაცია, დაპროგრამებული მანქანებივით საუბრობენ, არ გისმენენ, არ ეჭვდებიან, არ აზროვნებენ, სადაც კი საპირისპირო აზრი ჩნდება ყველგან ეშმაკს ხედავენ.. ასე ყალიბდება რელიგიური ფანატიზმი, რაც არანაკლებ საშიშია ვიდრე ტერორიზმი. ადამიანი მთლიანად დეგრადირდება ფსიქიკურად, სული ცარიელდება, ივსება გაურკვეველი სიმძიმით, მელანქოლიით, ნიჰილიზმით. ღმერთის სახელს ამოფარებულ ადამიანს სძულს ყველაფერი რაც ცოცხალია, გრძნობებითა და ემოციებით აღსავსეა, ყველაფერი რაც მოძრაობს, მოქმედებს, სიხარული სადღაც ქრება და ადგილს იკავებს გულქვაობას ამოფარებული მოჩვენებითი სიმშვიდე."

[dgbartaia]

წერილი საყვარელს - XXVIII

სტიქსის აჩრდილად ძნელია ყოფნა

მხოლოდ ერთს გესმის, ვერავის უმხელ

და ისიც რაც ჩანს საკვირველია

სიმართლეს ამჩნევ თუ ზღაპარს იგონებ

მოიძებნება ნეტავ გამგონი

თავისით ამბავს არ შეამკობდეს?

იქნება იყო და უკვე მორჩა

მისი გაცნობა დავაგვიანე

რაც უფრო გადის ჟამი, დროება

რაფინირდება ყველა სახება

თითქოს მინდოდა სითბო შემეგრძნო

მაგრამ ცოცხლებში ყინვა გამეფდა

მივუახლოვდი ჰუმანოიდებს

მაგრამ არ სჯერათ ჰუმანურობის

ესე დამფრთხალი, შეშინებული

ბრალი მათი, რომ ასე აღვიქვი

დღეს მოასვენეს ჟოანი მირო* ( Joan Miro )

და მხოლოდ ამ დროს ვიგრძენი სითბო

მიყვარს სიმშვიდე, ირგვლივ სიწყნარე

მხოლოდ სიშიშვლე თუ დამამშვიდებს

დღეს მე ვიგრძენი პირველად სევდა

გულის დაწყვეტა, და შებრალება

კიდევ რამდენი შემქმნელი წავა

რამდენი ვინმე ვეღარ გაბედავს

ამალთეასთან მუდამ ასე ვარ

გარშემო ურწმუნო სპექტაკლებს დგამენ

ბრმა მიმდევართა ლეგიონები

მათ სახეზე კი სიცოცხლე არ ჩექეფს

[indigo-creator]

დილის 6 საათი დაიწყო და კვლავ ვერ ვიძინებ.. სიმშვიდე მინდა გონებაში..

[american-apparel-universe]

ცხოვრებას სჩვევია არეულობების მოწყობა, ზოგჯერ მოგეჩვენება, თითქოს ყველაფერი თავდაყირა დადგა, აღარც წინ წასასვლელი გზა ჩანს და აღარც გამოსავალი,

მაგრამ გახსოვდეს:

ყველაზე ქაოსურ დღეებშიც კი შინარჩუნე სიმშვიდე და საკუთარი თავისადმი რწმენა,

რადგან ამ დროს ცხოვრება ბევრ რამეს სხვანაირად განახებს - ადამიანებს,

ურთიერთობებს, მოვლენებს...

სინამდვილეში მაშინ, როცა გეჩვენება, რომ ყველაფერი ირევა, სამყარო შენი ცხოვრების დასუფთავებას იწყებს..

[kmd1995]

“ფსიქიატრების აზრი ძალიან უახლოვდება რელიგიურ მოსაზრებას, რომ უმადურება უდრის დეპრესიას. ამ დროს არ აქვს მნიშვნელობა, ბევრი გაქვს თუ ცოტა, ხახვის და პურის უმადური ხარ თუ სასახლეები გაქვს და ამის. ზოგადად უმადურობა იწვევს დეპრესიას. აღმოჩნდა, რომ თავის ტვინში არის ოპიატური რეცეპტორები, სიამოვნების ჰორმონი, რომელიც თურმე გამო���უშავდება მაშინ, როდესაც ხარ მადლიერი. როდესაც არ ხარ მადლიერი, ეს სიამოვნება დაკარგული გაქვს და მას ეძებ. მადლიერებას მოაქვს სიმშვიდე და ანტიდეპრესანტიც ეგ არის.

ჩვენ კულტურალურად ძალიან დამძიმებულები და უმადურები ვართ. დაახლოებით 20 წლის წინ ამერიკელებთან ერთად ტრენინგზე ვისხედით და იქ იყო ასეთი სიტუაიცა. ყველა იწყებდა საუბარს ასე, გამარჯობა, მინდა მადლობა მოვუხადო ბებიას, რომელმაც ფუნთუშები დამიმზადა. მეორემ მადლობა მეზობელს გადაუხადა. მესამემ, მზეს და მივხვდი, რომ აქ ხდება პოზიტივში საკუთარი თავის ამოქოქვა. ანუ დღეს ვიწყებთ პოზიტიურად იმით, რომ მადლობას ვუხდით ვინმეს და ეს თურმე ჩვენთვისვე არის კარგი.

მარინა კაჭარავა