meromvaris

[meromvaris]

და სკოლა გამახსენდა

ამ კვირაში ორი ყოფილი კლასელი შემხვდა, თითქოს არაფერი. ერთი სამშაბათს, მეორე ხუთშაბათს. რა თქმა უნდა, სხვადასხვა ადგილას, რომ დრამა მეტი ყოფილიყო. ეს ყველაზე სასაცილო რამე იყო, იმიტომ რომ ორივემ ერთი და იგივე თქვა, თითქოს მორიგებულიყვნენ. "რა კეთილი ბავშვი იყავიო", "სკოლაში არავის უნდოდა შენი ცემაო." ეს ხომ მთლად სისულელეა, სერიოზულად? მეც რა თქმა უნდა, გამეცინა. თურმე სიკეთე გიცავს ამ დაუფიქრებელი სისულელეებისგან. ღმერთო, რამდენჯერ მომიწია თავის დაცვა, რამდენიმე ჩხუბიც კი მახსოვს, მაგრამ ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ ძირითადად მალე ვრიგდებოდით და ისევ ფეხბურთს ვთამაშობდით. ეს იყო ყველაზე სულელური რამ, რაც შეიძლებოდა გაგვეკეთებინა. უბრალოდ გაუთავებელი სისულელეები.

მეათე კლასიდან თითქმის საერთოდ აღარ დავდიოდი სკოლაში. კვირაში ერთხელ მივიდოდი, გაკვეთილებს ჩავაბარებდი, კარგ ნიშანს მიწერდნენ და მორჩა. მართალია, 12 კლასი დავამთავრე, მაგრამ ბოლო წლებში სკოლა ისეთი კონფლიქტური გახდა, გამუდმებული შარიანობით, რომ აზრი არ ჰქონდა ყოველდღე იქ სიარულს. თუ სკოლა უსაფრთხოა და ნორმალური გარემოა, რა თქმა უნდა, უნდა იარო, განათლებაზე მეტი რა არის. მაგრამ არ უნდა იქცე მონად და თავისუფლება დაკარგო. არავინ გაიძულებს.სკოლიდან ხშირად ვიპარებოდი მუსიკის სახლში, მედიატორს ვყიდულობდი ლარად და იქვე ვუკრავდი ახალ ელექტრონულ გიტარაზე, რომელიც წლები არ მქონდა. პირველი ელექტრო გიტარა უნივერსიტეტის დამთავრებისას გამიჩნდა და იმდენად ვიყავი აკუსტიკურ გიტარას შეჩვეული, რომ საშინლად არ მომეწონა. ვიფიქრე, დავქვეითდი-მეთქი. სიმართლე გითხრათ, დღემდე არ მიყვარს ელექტრო გიტარა. ალბათ ამიტომაც ვუკრავ დღემდე 70-დოლარიან Musima de luxe II-ზე, რომელიც მშრალ ხიდზე ვიყიდე. ხშირად გესმით ჩემს ჩანაწერებში. რა თქმა უნდა, ყველგან არა. დღემდე ვფიქრობ, როგორ აძლევენ 3000 დოლარს გიბსონის გიტარებში. მაგრამ თუ მართლა მაღალი დონის გიტარისტი ხარ და დეტალებში ეძებ ხმას, მაშინ ალბათ ღირს. მაგრამ თუ უბრალოდ სახლში უნდა დადო, მაშინ რა��აც არასერიოზულია.

ყოველ შემთხვევაში, შემიძლია სრული გარანტიით გითხრათ: გიტარა კარგად ჟღერს, როცა შენ უკრავ კარგად. ეს არის მთელი ამბავი.

ერთხელ უნივერსიტეტის ეზოში ჩემმა ჯგუფელმა საბჭოთა გიტარაზე დაუკრა, საბჭოთა კავშირივით არეული, უნიჭოდ გაკეთებული, უხეში და აშლილი გიტარა იყო, ასე იფიქრებდი იატაკს, იატაკის ჯოხი მიაწებეს და ტროსები გადაჭიმეს... ამ ბიჭის სუფრულ დაკრულს გოგონები უსმენდნენ. მერე მე გადმომცეს გიტარა. თავიდან არ მინდოდა დაკვრა, მაგრამ ერთი-ორი აკორდი ავიღე, გართობის მიზნით, და ერთმა გოგომ ეგრევე თქვა: "შენს ხელში ეს გიტარა სხვანაირად ჟღერსო, გეგონება აწყობილიაო". ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა. მაგრამ ბევრი წლის მერე დავაკვირდი, რომ ნავარჯიშები მუსიკოსი აუწყობელ ინსტრუმენტზე, ან თუნდაც უბრალოდ ცუდ ინსტრუმენტზეც კი კარგად ჟღერს. ამიტომაც გადავწყვიტე, დიდი ფულის ხარჯვას გიტარებში, რომელიც ჰაერივით მჭირდებოდა, რადგან ინსტრუმენტები შენი იარაღია, მერჩივნა მეტი დრო დამეხარჯა არსებული ინსტრუმენტებიდან ხმის გამოწვრთნაზე. დღემდე ასე ვარ. არსებული რესურსების ფარგლებში ვმოქმედებ. იგივე დამოკიდებულება მაქვს ელექტრონულ მოწყობილობებზეც.

თუმცა, ადამიანებზე და ბუნებაზე არა. ბუნებას არაფერი სჭირდება, მხოლოდ ხედის დაჭერა. ადამიანსაც არაფერი სჭირდება, გარდა ცხოვრების პოზიტიური ფასეულობების დაჭერისა. სანამ ადამიანი უბედურია იმიტომ, რომ სოფელში აქვს შვიდოთახიანი, ორსართულიანი სახლი დიდი ეზოთი, თბილისში კი 40 კვადრატული ბინისთვის, არასახარბიელო ადგილას, საკუთარ ადგილს ყველა შესაძლო უმსგავსობების ფერხულში ატარებს... ის, როგორც ადამიანი არასერიოზულია, და როგორც მტაცებელი, უსინდისო, სერიოზულობის მწვერვალზეა ამაღლებული.მოკლედ, სკოლაში კეთილი სახელი მქონდა თურმე, ბავშვური და როკ-ენ-როლური. ახლა გამახსენდა, მახსოვს ერთი ორჯერ დავუკარი და ასე დაიძახეს: "ჯიმი ჰენდრიქსის დედაც... რა მაგრად უკრავ". ამაზე მეცინება. ჯიმის აგინებდნენ, რომ მე გავეხარებინე, ეს კარგია , მაგრამ არასერიოზულია, სასტიკად... სასაცილოა ეს ყველაფერი. უბრალოდ, სასაცილო.

და უნდა ვაღიარო, მერვე კლასში, ქართული ენის მასწავლებლის წვალების მაგივრად, შტეფსელი დავამტვრიე, ამით ე.წ. ხულიგანის ვალი მოვი���ადე რომ ბიჭების სოციუმში დაფასებული "ხულიგანი" ვყოფილიყავი, მაშინ ორი ალტერნატივა იყო, ან ამტკიცებდი რომ შენ შეგიძლია თავი დაიცვა, ან ამტკიცებდი რომ შენ არ შეგიძლია თავი დაიცვა... რა თქმა უნდა ჯობია თავი დაიცვა, მაგრამ ეს ხომ უნდა დაამტკიცო, დაამტკიცო რომ ველური ბუნებაც გაქვს, ამიტომ ზოგი მასწავლებელს აწვალებდა და ზოგიც ბავშვს, ხოდა მე ინფრასტრუქტურის მივადექი, ეს წარმოიდგინეთ ჰუმანისტური შეხედულებების ყველაზე წარმოსაჩენი მაგალითია, ადამიანის წვალებას, პლასტმასების დამტვრევა ჯობდა... თან ახლა გამახსენდა, იმ ქართულის მასწავლებელს, ორი პატარა შვილი ყავდა და ლამაზი ოჯახი... ხოდა არ მომინდა... ეგეთ ადამიანისთვის ე.წ. ღადაობები გამეტარებინა...

მაგრამ ზოგჯერ ჰულიგანი რომ გამოჩნდე, რომ სხვას შეაშინო, ასეა საჭირო... მოიქცე ცელქურად და გოიმურად... დარწმუნებული ვარ ყველას სკოლა მსგავსი იყო, მაგრამ ზუსტად ვიცი, სკოლებში სადაცედის ფულს იხდიდნენ, ასეთი რაღაცეები ასეთი რაოდენობით არ ხდებოდა...

[meromvaris]

Perhaps I don’t understand culture, or historical experience either. But to love a person? To cover them with a carpet? I don’t understand. It’s an object. It’s oppression. The one you love is the most wonderful star in the entire universe, but the one who covers with a carpet is terrible. A beautifully dressed person made me happy, and so did I. Fashion is the knowledge of one’s own body. Love is once and forever... People are not owners of people rights...

[meromvaris]

upset and childish talk...

I don't know what to make of these Georgian girls. Look, they would come into my life, try to make me fall for them, and I would. They'd convince me they were my other half, that we'd be together forever, that this planet was ours, and that they were so happy. Then they would intentionally start to grow cold, lie, and finally, dump me. It's incredibly humiliating and hurtful when someone who told you they wanted a family with you calls you a manipulator, a pathetic loser, and a maniac just a year later. Hah...

Maybe I just had bad luck? and met some really terrible people? I've thought about that. But no. The sad thing is that you've wasted your time and lost someone you loved. What's worse than that? What's the point of entering someone's life just to cause them pain? It's absurd and cruel. If I love someone, because I want to share my best and happy vibes... not because I have depression and need to eat someones' energy... Vampire. Does that person feel better after all this? Do they become better? Does their self-esteem rise? Will they be a stronger woman?

I don't know, which is why I'm so reluctant to get into a relationship. I have a very negative view of the modern world trusting. However, the modern world is amazing for its technological achievements and there are so many kind and wonderful people around, from America and Europe to far-off Asia. I just want to say, don't deceive people. Be sincere. If you're going to start something, start with love, with self-love, and with a powerful belief that the world is amazing. O don't care, I'm still believing in human values and humanity...

So for me, it's childish, but love is once and forever. Who knows...

[meromvaris]

I will play several gigs in Berlin during Pop-Kultur Festival.

Cinema Transpotia is first stop. 26 August. After 28/29 August shows. I will update new places. And final show In Tbilisi, 21 September, in my city. So August-September is full of events. Aaand after that I will sleep 💤 From November to December, need to rest... 7 years without any rest... (99% someone will offer something good and I will yes again... So I'm not sure if I could rest... But hope is hope)

[meromvaris]

Need design

I shopped at several stores to find suitable clothing for my upcoming album covers. Nothing. Red cherries are too bold, and a 1982 Yugoslavian soldier uniform carries a dark history. Still need new clothing for the covers, unsure what to do. I want to complete my five-album story

[meromvaris]

VAQO MUSIC present a new 8 minutes Track called "An kvelaferi an araferi" means All or Nothing. Vampires will appreciate that...

A new message has emerged from the heart of Tbilisi! Vaqo's (Vakhtang Kantaria's) latest single, "An kvelaferi an araferi" (All or Nothing), is a powerful statement released on August 8.

This song is a raw, introspective journey into the mind's all-or-nothing moments—that singular point where you either rise to the occasion or you don't. It’s a powerful reflection on mental states where there's no compromise, no middle ground; you are either well or you're not.This project is a true testament to the artist's dedication.

Vakhtang Kantaria himself wrote the lyrics, composed the music, and played every single instrument on the track—bass, drums, guitars, and even bells—in addition to providing the vocals. The song was meticulously recorded in Tbilisi, Georgia, showcasing a talent deeply rooted in European music.

For those who followed Vaqo's live performances, this studio version is the culmination of a journey. The song has been a highlight of several shows, and now, listeners can finally experience it in its finalized form.

The single is available in two distinct versions: A concise 4-minute radio version for a quick and impactful listen. An expansive 8-minute version for those who want to fully immerse themselves in the rich, layered soundscape

You can stream "An kvelaferi an araferi" now on all major platforms. This release is just the beginning, with more albums on the way.

Do not litter your mental world with sins of your dark side, just give

[meromvaris]

არასწორი ადამიანებისგან დაღლა იმდენადაა დამღლელი რამდენადაც შეიძლება დაღლა

[meromvaris]

ამ ცხოვრებაში საკუთარი თავის გარდა მეტი არავის იმედი არ უნდა იქონიო... და ყველაფერი უფრო მარტივი გახდება... სხვადასხვა მიმართულებებით...

[meromvaris]

რომ იხსენებ რომ ის გეუბნებოდა მიყვარხარ, ჩვენ ერთად ვიქნებით სულ და ამბები, და ბოლოს რომ შენ ეხვეწე მიყვარხარ და არ წახვიდე... ხომ არის სასწაული დეგენერატიზმი?

ეგეთი ადამიანებისთვის, ვინც შენს სულზე იმაღლებს საკუთარ თავს, ვფიქრობ მენტალური ციხე უნდა არსებობდეს, არ ვიცი რა ციხეა ეგ, უბრალოდ მენტალურია, დანაშაულის გრძნობა? სინდისი? არ ვიცი, რამენაირი ციხე...

იდიოტები...

მაგრამ არის კი��ევ ერთი სერიოზული პრობლემა, რაც მიჭირს, 60 კვადრატული მეტრი გავლესე, 40 გავშპაკლე, გავთხვიფე, ხოდა დავიღალე, და რაც დარჩა კიდევ გასაშპაკლი, იმას უბრალოდ გრუნტს გადავუსმევ, მერე საღებავს და ეგაა რა... მეც ადამიანი ვარ... ხელოსანი კი არა... კიდევ 10 საქმე მაქვს

დანარჩენებს რაც შეეხება, გიყვარდეთ საკუთარი თავში სიკეთე, ეგ სიკეთე იქნება მიზეზი რატომ ეყვარებით ღირსეულ ადამიანებს, თუ კიდევ დარჩა ეგეთი რამ...

[meromvaris]

ერთადერთი წამყვანი ფასეულბა გამდიდრება და დოვლათის შემქნა რომ იქცა საზოგადოებაში, იქ ცხოვრება იქნება? უბრალოდ გვერდით ჩაივლის ცხოვრება...

[meromvaris]

TOUR "Garshemo 2026". Let's fantasy water in desert...

My tour would be called "Garshemo 2026." With a three-person band, a stage crew, a sound engineer, and other staff, the tour would start in Tbilisi with two shows over two days. You know, to get the party started right.

Then, everything would begin in Tsalenjikha and continue to Zugdidi, Poti, Kobuleti, Grigoleti, Batumi. We'd be hitting all the coastal towns—I guess you could say we'd be making some waves. After that, we'd go to Senaki, Khobi, Martvili, Ozurgeti, Samtredia, Kutaisi, Zestaponi, Sachkhere, Khashuri, Borjomi, Tsalka, Akhaltsikhe, Bakuriani, Telavi, Sighnaghi, Gurjaani, Dedoplistskaro, Bolnisi... then Gomi, Gori, Kaspi, Mtskheta, and finally a concluding concert back in Tbilisi. We’d be so tired by the end we’d need a tour-de-force-nap.

Of course, there would be two concerts in each city. Every concert would be recorded on audio lines, and a live album commemorating the tour would be released under the name "Garshemo 2026." These would be significant musical performances in the cities of Georgia, where music would be heard.In each venue, whether a hall or a small stage, between 200 and 500 people would attend by purchasing tickets. That's a good number—enough to make noise, but not so many that we run out of backstage snacks.

However, no company has the capacity, readiness, or desire to do this. Just look at the situation... I guess they're just not in-tour-ested.In a normal world, a tour around the country should follow every new album. And I feel sad that this doesn't happen, although the current situation has never particularly bothered me. All of Georgia is in Tbilisi, and the rest of Georgia is neglected.

The rest of Georgia is made up of immigrants, and the cultural significance of playing for them abroad to remind them of the taste of Georgia is yet to be determined.Because this is our national art, without pathetic meaning, it must physically go to the people, even where it's not popular. You know, like taking your cat to the vet—they don't want to go, but it's for their own good.

Are our listeners mentally ready for such intensive pop-cultural events? Mentally? Financially? With their support?Countless other countries have managed to do all of this... Someday, something similar will happen here too, and it won't involve city halls or political satire. It'll be pure music.Imagine if 10 bands were doing tours in Georgia every year with original music in every city... Could the audience handle such an intensive pop-cultural flow? They might need to hire a full-time listener. The audience is concentrated in Tbilisi... The audience in a narrow sense, of course; a listener is a person who listens but does little beyond that... I'm a musician—I get it.What kind of infrastructure do we have in different cities? In cities emptied of young people.

I don't understand why people demand concerts. I guess they're just hoping someone will conduct a miracle.The "Garshemo 2026" tour... if life were in order, it would be the norm for every brand. But now it's abnormal... abnormal even in fantasy.The audience will find a reason not to come, and the musician will find a reason not to go... I suppose you could say we're all playing a game of musical chairs.

That's precisely why I'm not that interested in concerts and bands and challenges. I can't deal with all this for just a very few people, here and there...

Good luck.

P.S.I was on stage my whole childhood, and it taught me two things: loud and fast, and the audience is yours... But that is also one of the powers of music... good energy, energy for downtrodden people... It's like a good cup of coffee for the soul.

[meromvaris]

ჩემთვის ცხოვრება არის მექანიკური. მექანიკური გახდა მას შემდეგ რაც რამდენჯერმე ნდობა გამიტყდა. კიდევ უარესი წარმომედგინა ცხოვრება, მაგრამ იმდენად ლამაზი პლანეტაა და საჭმელები და ხელოვნება, ეს აბალანსებს, დანარჩენი როგორ ვთქვა, ქალ-კაციანად რეგვენების სოციუმებში ვარ, უბრალოდ ვერ ვხვდები როდის შევცდი, როდესაც ადამიანებს ვენდე ემოციურ ფონზე, თუ როდესაც დავიჯერე რომ ყველაფერი კარგად არის, რადგან ამაში დამაჯერეს. არ ვიცი, ძალიან ცოდვილი ხალხია, ცხოველებისგან განსხვავებით ადამიანები ბანაობენ, ეს განსხვავება დარჩა ხანდახან გავიფიქრებ...