#მაპატიე

[one-day-u-will-miss-me]

ნუ ამიკრძალავ ღიმილს ასაკის გამო.

ნურც ბავშვურ ხასიათზე დაიწყებ სიცილს.

არ იზრდებიან ქალები.

ნუ შემახსენებ რომ ასაკი მაქვს და ბევრი რამე არ შემეფერება.

მე ჩემსს ასაკზე საკუთარი ქცევით ვაგებ პასუხს მაგრამ, ეცადე არ მასწავლო როგორ მოვიქცე.

ხომ შეიძლება სულ ჩავიკეტო საკუთარ სამყაროში და თავს ცეკვა, გაღიმება და მაკიაჟი ავუკრძალო..

ნუ მომიჭრი ცხოვრების გზებს, ვიცი რომ ასაკი მაქვს..

სანამ ჩემ სულში ჯერ ისევ ცოცხლობს პატარა გოგონა, ვერ ჩავუკლავ ღიმილს და სიცოცხლის სიყვარულს.

მაპატიე რომ მე სხვანაირად ვხვდები ასაკს.

უბრალოდ ცოცხალი ვარ და მიხარია..

შენ რა იცი იქნებ და იმ ასაკში როცა უნდა მებედნიერა უბედური ვიყავი.

ნუ განმსჯი ასაკის გამო, უბრალოდ ეცადე სიცოცხლე მაცადო...

ირინა იოსებაშვილი

[sentiviequenn]

ამ ისტორიებს ღრმა დეპრესიაში ვწერდი იყოს აქაც

ნაწილი 7

უადამიანო სახლში შუქი ანთია

***

გზაჯვარედინზე , სადაც მია მარკს ელოდებოდა მისთვის ბავშობის საყვარელი ადგილი იყო.

ვინ იცის რამდენჯერ უთამაშია გვერდით მიტოვებულ სკვერში სადაც დანგრეული საქანელის კვალი დღესაც ინარჩუნდებდა

გარკვეული დოზის იერსახეს , იმ იერსახეს , რომელსაც "ტკბილი" ბავშობა ქვია.

მარკს მაგიტომ არ აურჩევია ეგ ადგილი , თუმცა იმაში მაინც გაუმართლა , რომ ის დრო რასაც აგვიანებდა მია ბავშობის

მოგონებებში გაატარებდა.

- დიდხანს არ ჩანდი ხო მშვიდობა?

- კიკი , მაპატიე საცობში მოვყევი

- კარგი , არაუშავს წავიდეთ უკვე?

- ჰო დროარდავკარგოთ.

გეცნობა ისტორია? ვინ იცის რამდენჯერ ყოფილიხარ გზაჯვარედინის ან ერთ ან მეორე მხარეს, ან შეიძლება

საერთოდაც არ გამოგიცდია , ლოდინი მეზიზღება . შენც იგივეს გირჩევ. მოკლედ ბევრი რო არ გავაგრძელო

შეიძლება ეს ბანალურბაც გეცნოს - კაფე , საუბარი , სიგარეტის მოწევა , ხელის გადახვევა შეიძლება ბინაბმდე ჩახუტებაც.

დანარჩენი ცოტა განსხვავებულია მოდი უფრო ინდივიდალური დავარქვათ!

საწოლზე , სადაც ადეკოლონის და ქალის პარფიუმერის სუნი ერთმანეთში ირეოდა , ისეთს სმოგს ქმინდა

თითქმის შეუძლებელი იყო რამის დანახვა და მაინც თუ კარგად დავაკვირდებოდით მარკს დავინახავდით ,

რომელიც ნაზად მკერდის მიმდებარე არეში კოცნიდა მიას. მათი მეორე შეხვედრა იყო და არიცოდა მარკმა მისი

"სუსტი წერტილები" , ცდილობდა ეპოვა , მარტივი იყო სადაც მის სიამვომნების ხმას გაიგებდა მაიკი უფრო მგრძნობიარედ ყველა

რეცეპტორით ცდილობდა შეეგრძნო ის. თითოეული წამი "სიყვარულით" გაჟღენთილი იყო ყველა ნაწილაკი და ყველა უჯრედი

ბედნიერებისგან კიოდა , თავი��� მხრივ მიაც კისერზე შემოხვეული მაიკის ზურგს ჭხაპნიდა თითქოს არიცოდა როგორ გამოეხატა

სიამოვნება როგორ გადაეხადა სამაგიერო , ეს ყველეაფერი კიდევ არაფერი როცა უფრო ღრმად დავაკვირდი მარკის ტუჩები მიას

სიახლოვეს მისული მოსვენებას არ აძლევდა .. თითქოს წამი უნდა გაჩერებულიყო არცერთი არ ჩქარობდა.. უნდოდათ ის

სურვილი მაქსიმალურად გახანძლივებულიყო . მიამ პირველი აკოცა!

ინსტიქტებმა გაიღვიძა.

ქვედა , ზედა ტუჩიდან სველი ბაგებით უკვე ყურებთან , თავისმხრივ ყელში მეორე მხრიდან

ხელები თმებში

ნეტარება , რომელსაც ორივე გრძნობდა არმოვიტყები და მართლა გურწფელი იყო.

ყველაფერი იქამდე მივიდა რისი შემოქმედიც თავად გახდნენ სცენა და ის ხმები რაც მიას ოთახიდან ისმოდა

ძალიან მაღალი და ეროტიული იყო. ორივე სველი , ორივე დაღლილი , ორივე კმაყოფილი , ორივე..

ინსიქტებმა დაიძინა. დაიძინეს ორივემ.

ბრომბლის ქუჩაზე 16 ნომერში , კორპუსი იდგა სადაც მაიკი ცხოვრობდა.

გვიან სახლში მიმავალს ბოლოს წინა სართულს ახედა და შუქი , რომ დაინახა კმაყოფილი იყო.

-მოხვედი?

-ჰო..

-სად იყავი ამდენ ხანს?

- გარეთ შევჩერდი..

კლარამ თავი გაიქნია ოთახში შევიდა უკმაყოფილო.

მაიკი კმაყოფილი იყო რადგან მის მეუღლეს არაფერი უეჭვია.

იქნებ ესეც გეცნო? ყოფილხარ მაიკი? ან მსხვერპლის როლში?

რამდენად მძიმეა , როცა რაღაცები იკარგება არა?

დრო იყო სიცოცხლეს გაწირავდნენ ერთმანეთისთვის

დრო იყო საციცოცხლოდ მოუსმენდნე ერთმანეთს

არაა, ანდაც არმინდა ამაზე საუბარი მაინც გარდაცვლილია.

უბრალოდ 2 წუთი ერთმანეთის მოსასმენად ძალიან ცოტა

თან როცა გყოფნის.

დილას როდესაც ჩაის სვავდნენ , კლარამ მაიკს პატარა ყუთი მოუტანა.

- ეს რარის? იკითხა გაკვირებულმა მაიკმა

- გახსენი ნახე რას ელოდები? გაიგებ.

- დავიმსახურე?

-ჰაჰ , არანიარად ეგ რწმენას მაინც მოგცემს რამე შევცვალოთ უკეთესობისკენ.

საჩუქარი ცეპი იყო რომელზეც მთვარე ეკიდა, ასე თუ ისე ლამაზი იყო.მაიკსაც მოეწონა.

- იცი მადლობა საჩუქრისთვის და , კიდევ რაგაც მინდა გთხოვო.

- გისმენ

- 70 ფრანკი შეგილია მასესხო რამოდენიმე დღით?

- ჰაჰ , ��ისი დამბრუნებელი ხარ - მიუგო სიცილით კლარამ და ოთახისკენ გაემართა

მაიკი ცოტა გაბრაზდა , სანამ დაბრუნდებოდა მისი მეუღლე თუმცა უმალვე გაუარა

გაიხსენა რა და რამდენი დაუთმია თავის დროზე მისთვის და თითქოს დანაშაულის გრძნობა მოეხსნა.

კლარამ მოიტანა 70 ფრანკი და არ ჩაეძია.

მაიკი ისევ კმაყოფილი იყო.

ტრაგედია , როცა რაგაცა მთლიანობა იმსხვრევა , მითუმეთეს ნელნელა. არი რაგაცებში ბალანსი რაც უნდა შეინარჩუნო

დანარჩენი გარემოება უკვე ცოდვა. ბალანსის შენარჩუნება გიცდია? იქნებ აზრი არა აქ? კლარა ცდილობდა , მეტსაც გეტყვი მაიკიც

თუმცა ეგ უფრო იმას გავს რაც წეღან ავღნიშნეთ მსხვრევას და დალეწილი ნაწილების შეკეთებას იმის შიშით რომ ბოლომდე

გავქრებით , განა იმიტო რომ უყვართ? უბრალოდ ენანებათ.

ჰომ , მეტი ტრაგედია კიდე 70 ფრანკია , კლარა თუ არა მაიკს შენ ჩაეძიე გეტყვის , მაინც ფეხებზე კიდიხარ

-70 ფრანკი , კიდევ ერთ სასიამოვნო ღამეს მოხმარდა მიასთან. საკმარისი იყო. სიგარეტის ფულიც კი შემრჩა.

გადიოდა ესე კვირები , ვიღაცები ერთმანეთს ცილდებოდნენ , ვიღაცები ერთმანეთს უახლოვდებოდნენ

შეიძლება მოჩვენებითია ყველაფერი და უბრალოდ მორიგი არ შემდგარი ტრიოა , რომლებიც უბრალოდ საჭირო

დროს საჭირო ადგილას მოხვდნენ.

მიას დაბადების დღეზე მაიკმა გრანდიოზული საჩუქარი მოიფიქრა, მართალია ფული არ ქონდა მაგრამ მოიფიქრა.

მია წიგნის , მოგზაურობის და სასმლის მოყვარული ახალგაზრდა იყო 2 წლის წინ დაასრულა სწავლა , მეტიც

თვითრეალზიებაც შეძლო ცხოვრებაში და სტაჟიორად კერძო კომპანიაშიც მუშაობდა.

დაბადების დღე მიას სახლში აღინიშნა, ბევრი სტუმარი არ ყავდა თუმცა მაიკი მთავარია იქ იყო.

სიმღერა , სახალისო ისტორიები, სისულელების გახსენება , მუსიკა ოდნავ თრიაქიც

და რაც მთავარია ვისკი !

ჰო გულისამრევია , მაგრამ მე სხვა მომენტში ამერია გული.

მაიკმა , მიას საჩუქარი აჩუქა.

- შემილია უკვე გავხსნა?

- კიკი ვიცი მოგეწონება!

- მთვარე?საიდან მოგაფიქრდა?

- შენსავით წყნარია .. ნაზად აკოცა მაიკმა და ცეპიც ყელზე მოახვია

ხადახან ვფიქრობ , რომელი უფრო საშინელება ადამიანთან რომელსაც აღმერთბდი ღალატობდე და იგივე ემოციას

იღებდე სხვასთან სექსით თუ ის ადამიანი ვინც ამ დროს სახლშია და მაინც გელოდება?

ხადახან იმასაც ვფიქრობ, ის წლები , მისი ცხოვრების წლები როცა მ��ს მოპოვებაში გაატარა,

იმ კოცნის თუ ჩახუტების რომელზეც ბავშობიდან ოცნებობდა ვიღაც ვისკით აყორებულ

ქალთან გააიგივა. და არც გურწფელი იყო უკვე ეგ ყველაფერი , მხოლოდ ცხოველური ინსტიქტები.

არმინდა სცენის მოყოლა უბრალოდ წამოვედი.

წამოვიდა მაიკიც.

16 ნომერთან , ბარბაცით მისულს ალკოჰოლის და ნიკოტინის სუნის ზეიმი ჰქონდა, ჯერ ბოლომდე გამოუფხიზლებელმა

ახედა თავის სართულს და ნათება დაინახა. კმაყოფილი იყო.

- შეგილია პირდაპირ დაწვე რას გევხარ?

- კარგი რა საყვარელო , უბრალოდ გავერთე ცოტა!

- მაგას ჯობია სამსახური ნახო , ამოვიდა ყელში შენი შენახვა!

- კარგი და დღეს მაინც გეყოს..

- არანაირი გეყოს ! დავიღალე ესეთი უემოციო უსიყვარულო ცხოვრებით !

- ჰოარა?! მაიკი ოდნავ გამოფხიზლდა და გამწარებული კლარასთან მივარდა

დახლოებით ნახევარი საათი ისმოდა ყვირილის ხმა მათი სახლიდან , დამნაშავის მოძებნა ერთმანეთში , არადა

არც ისე რთულია , სუ ჰომ ორნი იყვნნენ . დამნაშვე ვერ გამოიკვეთა.

- შენ არ მეუნეობდი ჩემი ნათელი წერტილი ხარო? უყვირა კლარამ

- ჰო მერე?!

- ეხა ჩავქრი არა?!

- როცა საჭირო იყო მაშინ უნდა ამოგეღო ამ ყველაფერზე ! გააგრძელა ხმამაღლა საუბარი მაიკმა

აცრემლებული კლარა სიტყვებს ვეღარ პოულობდა , გრძნობდა რო ყველა კითხვაზე პასუხი

თავდაცვა იყო და არა ის ელემენტი , ენერგია რომელიც ამ კედელს დაანგრევდა. არ იგრნძნობოდა

არც სიყვარული , არც სინანული.

- შენთვის სულერთი ვარ! აღიარე ძლივს ამოღერღა მომტირალმა

მაიკი კიდევ უფრო გამოფიზლდა , როცა მის თვალებზე ცრემლი შეამჩნია.

წამით იფიქრა ჩავეხუტები , ვაკოცებ , დავამშიდებ, ყველა მოგონებამ ჩაურბინა თვალწინ.. იშვიათად რო კლარა ტიროდეს

ისიც როცა ბედნიერია. დღეს არი���ო ბედნიერი ამას მაიკი ხვდებოდა ,

მაგრამ..

მაგრამ.. არ არ გამოდის უნდა მაგრამ არ გამოდის ! ვერ ჩაეხუტება , ვერც აკოცებს ვერც დაამშიდებს უბრალოდ არ უყვარს!

ყოფილხარ ესე? რამდენჯერ დაგიმახინჯებია ყველაფერი? რამდნეჯერ მოგიკილია შენში გრძნობა? იცი თითქოს

ორგანიზმი ეჩვევა ამ ყველაფერს და უემოციო ხდები.. ჩემი რჩევა ნუ გახდები. უბრალოდ ნუ გახდები

მაიკი გაიქცა , კლარა ტიროდა.

მესიჯი , რომელიც მიას ტელეფონზე შევიდა მაიკისგან იყო რომელიც სასწრაფოდ ნახვას ითხოვდა.

მია გზაჯვარედინზე იდგა და მის ყოფილ კურსელს ელოდებოდა , არც გაუხსნია და არც ��პასუხია.

გაგიჟებული მაიკს არც ფული ქონდა არც არსად გასაქცევი მაგრამ გარბოდა , ტელეფონს ყოველ წამს ამოწმებდა თუმცა უშედეგოდ.

ნაცნობ გზა ჯვარედინზე როცა გადაუხვია იმ იმედით რომ შემთხვევით მისი "სიყვარული" ეპოვა , სწორი აღმოჩნდა ის იქ იყო.

უფრო სწორედ ისინი.

მია კურსელს გადაეხვია , მაიკი იქვე მდგარ ლამპის ბოძს. თავბრუ ეხვეოდა არც იცოდა რა ექნა მისულიყო თუ უბრალოდ გაქცეულიყო!

გაიქეცი , გაიქეცი ამის დედაც!

მაიკი ისევ გარბოდა , გული ამოვარდნაზე ქონდა სახლში ეჩქარებოდა , გაახსენდა თუ რა იდიოტია , გაახსენდა ის ნათელი წერტილი

რომელიც შინ ელოდებოდა და ქრებოდა.

ბრომბლის 16 ნომერში სიტუაცია იგივე იყო , ღამე , ქარი , მორბენალი მაიკი

აი ცოტაც , აი ცოტაც ! ამხნევებდა თავის თავს და კორპუსთან მისული მაღლა აიხედა

უბრალოდ

ბოლოს წინა სართულზე

შუქი აღარ ენთო

ეს ის ადგილი იყო

უადამიანო

რომელშიც

შუქიც

აღარ

ანთია

[sleepingbeautysblogg]

ძალიან გვიან, წლების მერე მივხვდი, რომ შენს გრძნობებზე არასოდეს მიფიქრია. რანაირად ვიფიქრებდი, მისი არსებობის არც მჯეროდა, ისე საუბრობდი, ისე მიყურებდი თითქოს მე კი არა სხვა ვინმე ყოფილიყო ჩემ ადგილას. რაც უფრო მეტს საუბრობდი შენს გრძნობებზე, მით უფრო დიდი სივრცე ჩნდებოდა ჩვენ შორის, თითქოს შუაში სხვა ვიღაც დგებოდა, ვინც მართლა გიყვარდ, მაგრამ მე არ ვარ და შენ ამას ვერ ხვდები. ეს ყველაფერი სათავეს საიდან იღებს არ ვიცი, დაბალი თვითშეფასებით? იქნებ თვითონ ვაჩენ თავს სხვა ადამიანად? ან შენ ეძებდი ჩემში სხვას ? ან თვალი გატყუებს, ან გრძნობები ? არ ვიცი, მაგრამ ყოველი მოახლოება უფრო მეტად მაშორებდა, შენც ხო ხვდებოდი ამას არა ? ფიზიკური სიახლოვეც წამებას ემსგავსებოდა, გეხება ადამიანი და არც შენ იცი ვინაა, არც მან შენ ვინ ხარ.

შენს გრძნობებზე არასოდეს მიფიქრია, არც იმაზე ჩემს გამო თავს როგორ გრძნობდი. ვერაფერა შევცვლი, ვერც მაშინ შევცვლიდი ალბათ. შეიძლება მცდარი იყო, მაგრამ ახლა მჯერა მისი არსებობის. მაპატიე, კაი ?

[phoenixxneo]

ბოდიში რომ მოგეცი უფლება ძილი დაგეფრთხო..

ჩემო თავო მაპატიე.. პირობას გაძლევ ასე აღარ მოგექცევი..

[intouchable]

მახსოვს, როცა პატარა ვიყავი, ერთი გახეული ფეხსაცმელი მქონდა.

შინდისფერი, წინ ოთხკუთხედი ცხვირით, ოდნავ კურნოსა, კურნოსა,რადგან სხვისი გამოცვლილი იყო და დიდი მქონდა. დედა თეთრ ულამაზეს ფოჩებიან წინდებთან ერთად მაცმევდა და ამ სი��ამაზესთან ერთად ჩემი დახეული ფეხსაცმელი უარესად ჩანდა.

ალბათ, მე-5 კლასში ვიქნებოდი.

როცა ვინმე მესაუბრებოდა და თვალებს ჩემი ფეხსაცმლისკენ გააპარებდა, მარჯვენა (დახეულფეხსაცმლიან) ფეხს მარცხენა ფეხის უკან ვმალავდი, მრცხვენოდა, არ ენახა, არ მინდოდა, ვინმეს შევცოდებოდი.

ერთხელ დედაჩემმა თავის თანამშრომელს სთხოვა, შენს შვილს რაიმე ფეხსაცმელი ხომ არ აქვს დაპატარავებული, რომ ბავშვისთვუს მომცეო?! დედაჩემი ამაყი ქალია, ვერ იტანს, როცა ვინმეს რამეს სთხოვს, მაგრამ ზოგჯერ წარმოვიდგენ ხოლმე, რამდენი იფიქრა, რამდენი იტირა, სანამ ამ სიტყვებს პირიდან ამოუშვებდა.

-ვაი მე, არა, არაფერი მაქვს, უი, გახეული ფეხსაცმელი აცვია? ცოდოოო…მაპატიე, არაფერი აქვს დაპატარავებული…

აქ წარმოვიდგინე ამ ქალის შვილი როგორ დადის ზიზია ფეხსაცმელებით და მბრძანებლური კილოთი როგორ მიუთითებს დედამისს, რომ ვახშამზე ნამცხვარი და ხლოპიე უნდა.

მე კი, ჩემი ვახშმის ნახევარს ვჭამდი, რადგან ვხედავდი, დედა თავისთვის ლუკმას არ იტოვებდა, ჩვენ კი გვეუბნებოდა, მე უკვე ვივახშმეო, ვხვდებოდი, მატყუებდა. ჰოდა, ნახევარ კვერცხთან ერთად ერთ ლიტრ წყალს ვსვამდი, რომ დანაყრება მეგრძნო.

-უფ, დედა, გავსკდი, მეტს ვეღარ შევჭამ, იქნებ დამეხმარო?

სული მიმდიოდა იმ კვერცხის მეორე ნახევარზე, მაგრამ დედას მშიერს ვერ დავტოვებდი…

აი, გახეულმა ფეხსაცმელმა სანამდე მომიყვანა.

“სალომე, ეგ ფეხსაცმელი რომ ვინმეს ტრაკში მოხვდეს, ქალიშვილი აღარ იქნება , ჰაჰაჰაჰაა”

“სალომე, შენს ფეხსაცმელს საჭმელს აჭმევ? ჰაჰაჰაჰაჰა”

“სალომე, სალომე სალომეეეე, გახეული ფეხსაცმლით რატომ დადიხარ?”

მესმოდა ჩემი კლასელების კომენტარები და თავდახრილი ვბრუნდებოდი სკოლიდან სახლამდე.

არ მახსოვს, იმ ფეხსაცმლის მერე რომელი ფეხსაცმელი მეცვა, ან ვინ მაჩუქა, მაგრამ ის მახსოვს, რომ 2021 წლამდე მუდამ ერთი ფეხსაცმელი მქონდა.

ახლა ბევრი მაქვს, ძალიან ბევრი.

ფერადები, შავები, თეთრები, მაღლები, დაბლები, ჩექმები, ბატინკები, ბოტასები, კედები.

და როგორ ამაყად მახსენდება ჩემი ჩუმად გადაყლაპული ცრემლები, მოთმინება, დედიკოს სევდიანი თვალები….

[indigo-creator]

შენი სახელი ვივი შენი ძმის სახელი ვიცი ვიცი სად ცხოვრობ შენც მიცნობ ისე ასე რომ მოდი ჩვენ შორის დავმალპთ ეს უბრალოდ არ დატოვო შენში ეს პეობლემები არ მინდა ჩარევა და მესმის შენი საკმაოდ დიდ ხანს ვიყავი ზღვარზე ერთ ერთი მიზეზი იმის ანონიმურობა რატომ მინდა და არც საბოროტოდ არც არანაირად ვიცი რომ კარგი ადამიანი ხარ და ცუდად ყოფნას არ იმსახურებ

just text me who are you.. or leave me alone..

p.s

ნუ იღელვებ, მაქვს მართვის მრავალწლიანი გამოცდილება. არ მომივა არაფერი. და როცა ამ დამპალ და დაგლეჯილ სამყაროში გიწევს ცხოვრება, რთულია დაჭრილი მტაცებელივით არ იღრინებოდე ყველასთან. ვინ იცის, ჩემ გა��და რას გავდივარ და როგორ გავდივარ.. ღამე როგორ მძინავს და რა ფიქრები მაწუხებს. ერთადერთი ადგილია ეს დამპალი სივრცეც სადაც შემიძლია ნებისმიერი რამე ვწერო და ახლა ვითომ შენი "შანტაჟით" რამეს შეცვლი? მაპატიე, თუ რამე ცუდად ან უხეშად გამომდის მაგრამ. წარმოდგენაც არ გაქვს როგორი ადამიანი ვარ. და კარგს ნამდვილად ვერ ვიტყოდი საკუთარ თავზე. ძალიან გთხოვ, ნუ მიმატებ ზედმეტ საფიქრალს.

[esleqsicmeris]

ძვლივს ვარ აქ ვახ. მერე ისევ წავალ, უფრო ეფექტურია. ნეტა რამდენჯერ მოვბრუნდები, წავიკითხავ, შევხედავ, გამახსენდება. ვინ იქნება ჩემს გვერდით, სად ვიქნები, როგორ იქნება. არ ვიღლები?

ამას ვერასდროს გავექცევი. ძალიან ლამაზი იყო, თუმცა უკვე მავიწყდება და მგონი დამავიწყდა კიდეც. ასეც უნდა მომხდარიყო, აბა რა არის ეს.

მარტო მინდა ყოფნა, ყველა სხვა გარეშე პირის გარეშე, რომლებიც მე ვიცი მარტო არიან თუ არა გარეშე. ბოდიში, მართლა არ ვგრძნობ თავს კარგად, მაგრამ რა ვქნა არ ვიცი. არ მომწონხარ. ალბათ არც პირველი ხარ და არც ბოლო როგორც იტყვიან. არ შემიძლია ვიგრძნო, გაგიგო რასაც გრძნობ ჩემს მიმართ, მე არ მიგრძვნია არასდროს მსგავსი რამ. მაპატიე. ალბათ ამას ვერასდროს წაიკითხავ, არასდროს გეცოდინება აქ რა წერია, ტვინს მირევს ასეთი რაღაცეები. ასე უნდა ყოფილიყო, ვიცი მე ჩემი თავის ამბავი. არ მინდა არავისთან ახლოს ყოფნა, მარტო მირჩევნია.

[sheneuli]

მაპატიე, რომ ვერ გაგიგე...

მაპატიე,რომ შენს ტკივილს ვერ ჩავწვდი,ვერ შეგისისხლხორცე,ვერ განუგეშე...

მაპატიე, რომ შენს გულს ვერ ვუმკურნალე,

ვერ გავითავისე, ჩემად ვერ აღვიქვი...

გთხოვ, მაპატიე მე ნაგავს,

რომ გვერდში ვერ დაგიდექი,

შენი ცრემლებით ჩემს დაცემას რომ ვეღარ ვუშველე...

ყოველი ფიქრი, ყოველი განცდა,ხასიათი, ამოსუნთქვა,შენ გეკუთვნის... ჩემში თუ რაიმე დარჩა ადამიანური, ყველაფერი,ყველაფერი შენი დამსახურებაა...

რაც გამოვიარე, რაც ვისწავლე,და შევიძინე, იმათგან შენზე ძვირფასი და ღირებული არაფერია...

შენ და ღმერთი...

შენ და ღმერთი...

მე და შენ...

მე და შენ...

ჩვენ...

დღეს ცოცხალი ვარ,ხვალ არ ვიცი, რა იქნება... ან დადგება თუ არა ჩემთვის ხვალინდელი დღე...

უბრალოდ გევედრები, მაპატიე...

ეს ფიქრები, ეს თავხედობა, ჩემი არსებობაც მაპატიე...

მა��ატიე ის ცრემლები,

რომლებიც ასე თუ ისე,სინანულის ნაყოფია ჩემი თვალებიდან...

შენს სპეტაკ სულში თუ ხელები ვაფათურე ესეც მაპატიე...

ჩემი უღირსება მაპატიე...

რომ მიყვარდი და არ გითხარი ესეც მაპატიე...

ყოველი ღამე,როდესაც ჩუმად ტიროდი,

ჩემთვის... იმ სიტყვებისთვის, რომლებიც მე გითხარი,და რომლებმაც ტკივილი მოგაყენა,ბოდიშს გიხდი,

მე ალბათ არ ვიყავი ღირსი ამ ყველაფრის,და იმიტომაც წამერთვა უნარი წერის,სიყვარულის,ახსნის,მეტყველების და განცდების გადმოცემის...

შენ რომ გატკინე, ის დღეები მაპატიე...

გთხოვ...

ოქტომბერი 1, 2018

[herfstschreeuw]

ქართული Kartuli Georgian

Sofia Nizharadze სოფო ნიჟარაძე - მაპატიე Map’at’ie I’m sorry

მიტოვებისთვის, მიტევებისთვის, ყველაფრისთვის პატიებას გთხოვ...

Mit’ovebistvis,mit’evebistvis, Q’velapristvis p’at’iebas gtkhov...

For abandoning, for forgiveness, Please forgive me for everything... L ყ R I C S

[kornealla]

Trio Mandili was just being unproblematic (as always) and posted a wholesome video in honor of peace and Ukraine, but some Russo-nationalists just had to bring their shit under their comments. I swear y’all are going to hell for real. LEAVE TRIO MANDILI ALONE MF

[florencefromotherside]

ოდესმე დავწერ იმაზე რომ გადამიყვარდი,

რომ დაგივიწყე,

რომ აღარ მტკივა შენი არ ყოფნა,

რომ აღარ მენატრები

რომ აღარ მტკივა, რომ გხედავ და ვერ გეხები, ვერ გეხუტები

რომ აღარ ვეჭვიანობ ჩემ მეგობრებზე, რომლებიც შენთან კარგად არიან..

რომ დაგემშვიდობე, საბოლოოდ, ამდენი ხნის მერე.

მაპატიე ჩემო თავო რომ

ახლა ყველაფერი პირიქითაა,

ახლა ყველაფერი სხვანაირადაა.

[myfeelingshouse]

ჩემო პატარა

შენს უცოდველ, სათუთ ხელებს ხელისგულებით აერთებ და შენი სიყვარულით სავსე გულით გჯერა, რომ სადღაც შენს მაღლა ღმერთს შენი ესმის და ისეთივე სიყვარულით გისმენს, როგორც შენ ელაპარაკები მას. მერე გეუბნებიან: ასე არა, ხელები სხვანაირად უნდა გეჭიროს, სხვანაირად უნდა ილოცო, უნდა იმარხულო, უნდა ეზიარო, მამაოს აუცილებლად უნდა ჩააბარო აღსარება და ნელნელა ღმერთი ისეთი წმინდა და ახლობელი აღარაა შენთვის, როგორიც იყო. მასთან შუამდგომლები გჭირდება და შენი არსებობა მისთვის ტვირთია. აღარ გინდა ლოცვა იმიტომ, რომ შენთვის გაუგებარი ათასი სიტყვით ღმერთს შენს სათქმელს ვერ ეუბნები. გეშინია, რომ რამეს არასწორად გააკეთებ და ამიტომ მას კიდევ უფრო სცილდები.

იზრდები და აღარ გჯერა, რომ კიდევ გიყურებს ზემოდან.აღარ გჯერა, რომ მისთვის რამის თხოვნა შეიძლება.ამიტომ ყველაფერში, რაშიც ადრე ღმერთის ხელს ხედავდი, ახლა ბედს და იღბალს ადანაშაულებ.პატარა გატეხილ გულს მარტო დაატარებ და არავის და არაფრის იმედად არ ხარ.

გგონია რომ შენი წერაა, გული დამსხვრეული გქონდეს და ბედს ეგუები.ერთ იმედგაცრუებას მეორე მოჰყვება და რწმუნდები რომ ბედნიერება არ დაგიმსახურებია. გგონია, რომ ასე უნდა ყოფილიყო. სამართლიანია სახეზე ღიმილი ცრემლებად გეცვლებოდეს.

მთელი სამყაროს მიმართ გეკარგება ნდობა იმიტომ, რომ ნებით თუ უნებლიედ ყველა გატყუებს. გატყუებენ სიტყვით, გრძნობით, ემოციით. ყალბი მეგობრობით, ყალბი მხარში დგომით, ყალბი სიყვარულით.

გადაწყვეტ რომ მარტო ყოფნაც შენი ბედია.

იზრდები და აღარ გრჩება იმის დრო საკუთარ ემოციებს ჩაუღრმავდე. სწავლობ როგორ ჩაახშო შენი ხმა და შენც მოატყუო შენს თავს. მოატყუო, რომ ყველას მსგავსად შეგიძლია ყველაფერზე გაიღიმო და შენი ცუდი განწყობით სხვები არ შეაწუხო.

ასე იძენ მეგობრებს, რომლებიც არ გიცნობენ.

ამდენი წლის შემდეგ, ჩემო პატარა, ჩვენ ისევ შევხვდით. როგორ მინდა ვინმემ დაგარწმუნოს რომ კარგი ხარ, კეთილი, გულწრფელი და არ იმსახურებ გულის ტკენა��.

უნდა მყვარებოდი. მაპატიე ყველა სიტყვა, რომელმაც გაგტეხა. მაპატიე ყველაფერი რაც გაგიკეთე.

ამდენი წლის შემდეგ, ღმერთო, მინდა ხელის გულები ერთმანეთს მივადო და დაგელაპარაკო ყველაფერზე, რასაც ამდენხანს არ ვამბობდი და მარტო დავატარებდი.

დაგელაპარაკო იმაზე, როგორ მტკიოდა და არ ვიცოდი, რომ შეიძლებოდა ასე არ მტკენოდა. რომ ეს ნორმალური არ ყოფილა და არ შეიძლება ასე გაანადგურო სიყვარული და ბედნიერება.

მაპატიე რომ ამდენხანს დაგტოვე, ჩემო პატარა.

[blueann]

"არასდროს დაგტოვებ"

"სულ შენთან ვიქნები"

"მაპატიე"

"უშენოდ არ შემიძლია"

"მიყვარხარ"

გეცნოთ ეს ფრაზები? ეს ადამიანების სიყალბისგან გაცრეცილი ფრაზებია.

[dirtygeorgianuniverse]

Daddy Issues Prt.2

ჩემი თავი ვიპოვე. მეგონა არავინ და აღარაფერი მომწონდა, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ უბრალოდ განსხვავებული გემოვნება მქონდა. ჩემი მეგობრები თავიანთ სასიყვარულო ისტორიებს ყვებოდნენ, მაგრამ მე ვერაფერს ვამმბობდი. ან რა მეთქვა? 37 წლის კაცი მომწონს ან უი, ახლა 34 წლის ადამიანს ვხვდებითქო? საშინლად ვერ გამიგებდნენ და სიმარ���ლე, რომ ვთქვათ მომწონდა ეგ ამბავი. ჩემი პირადი იყო, რომელზე�� არავინ არაფერი იცოდა.

ახალ ადამიანებს ბარებში და კლუბებში ვიცნობდი. თითქოს ჩემი თავისუფალი სივრცე იყო, სადაც საზღვრები არ მქონდა და ნებისმიერ ადამიანთან შემეძლო კონტაქტი.

ისეთ უბანში ვცხოვრობდი, სადაც ძირითადად საკუთარი სახლები იყო. მე ბინაში ვცხოვრობდი, უკვე მარტო, მაგრამ საერთოდ არ ვგრძნობდი დანაკლისს. მუდმივად პარტნიორების გარემოცვაში. ყვავილები, საჩუქრები და აუარებელი ყურადღება. ხან ერთ ბიჭთან ვიყავი, ხან მეორესთან.

ალბათ განსაკუთრებულად ვიზიდავდი უფროს მამაკაცებს. ეგრევე მამჩნევდნენ, თითქოს მოწონდათ ჩემი ბავშვური ღიმილი, რომელიც იმაზე მეტ ეშმაკობას იტევდა, ვიდრე თვით ლუციფერი. 

როგორც ვთქვი, ჩემს უბანში თითქმის ყველას საკუთარი სახლი ჰქონდა, მდიდრულად გაწყობილი, ბაღით და აუზით. ჩემს წინ ერთი მამაკაცი ცხოვრობდა. მისი სახლი ნაცრისფერ და შავ ფერებში იყო მოწყობილი. მანქანა Honda CR-V სერია ჰყავდა, რომელიც ყველას ყურადღებას იქცევდა. საკმაოდ სერიოზული ტიპის შთაბეჭილებას ტოვებდა.

ყოველ დილას აივანზე გავდიოდი. ვიცოდი რომ ადრე იღვიძებდა და ისიც ბაღში იქნებოდა. ვცდილობდი ყოველჯერზე სექსუალური დეკოლტე ან აბრეშუმის ხალათი მცმოდა, რომ ყურადღება მარტივად მიმეღო, მაგრამ არაფერი ჩანდა. თვალს გამომაპარებდა ხოლმე, მაგრამ ფაქტი იყო დიდად არ ვაინტერესებდი. 

ერთ დილას უნივერსიტეტში მეჩქარებოდა. სწრაფად მოვემზადე, ჩავჯექი მანქანაში და ბინიდან ისე სწრაფად გამოვიყვანე, რომ შემთხვევით შევეჯახე სხვა მანქანას. თავიდან მინი შოკი მქონდა, ძალიან შემეშინდა და მუხლები ამიკანკალდა. ვერც კი შევამჩნიე, როგორ გადმოვიდა ნაცნობი Honda-დან სიმპატიური მამაკაცი და კითხვებს მისვამდა. საერთდო არაფერი მესმოდა.  

ჩემი მანქანა საშინლად იყო დაზიანებული, ტაქსი გამომიძახა და მითხრა საღამოს მასთან მივსულიყავი, რომ ზარალის ანაზღაურების დეტალები გაერკვია. მე ჩემს თავს ვადანაშაულებდი, სწრაფად გამოვედი ბინიდან, მაგრამ თავად ამტკიცებდა, რომ არასწორად მოუხვია და ყველაფერი მისი ბრალი იყო. კეკე დამიძახეო, ცოტა უცნაური სახელი იყო,  ზედმეტ სახელს ჰგავდა, მაგრამ მეტი აღარ ჩავეკითხე და უნივერსიტეტში წავედი გაშტერებული.

საღამო მოვიდა და იძულებული გავხდი იმ სახლის ��ტუმარი ვყოფილიყავი, რომელსაც ამდენიხანი “ვსტალკავდი.” ეზოს კარი ავტომატურად გაიღო, ხოლო სახლის - თავად კეკემ. აქამდე სპორტულ ფორმაში არასდროს მენახა, მუდმივად პერანგი და კოსტუმი ეცვა. მაგრამ ეს სპორტული შარვალი კიდევ უფრო უკვეთავდა სხეულის ნაკვთებს. 

არ ვიცი რა მჭირდა, მაგრამ მე ზედმეტად სექსუალური დეკოლტე და მომდგარი კაბა მეცვა. თითქოს ვცდილობდი ჩემი სხეული კარგად გამომეკვეთა. 

დივანზე დავსხედით, ჩაი და ყავა შემომთავაზა და მალევე გადავიდა საქმეზე. რაღაც დეტალების ახსნა დამიწყო, მე ისევ არაფერი მესმოდა. უფროსწორად ხმა ძალიან კარგად მესმოდა, მაგრამ შინაარსი არა. მისი ბოხი, ოდნავ ხრიწიანი ჟღერადობა ყველაფერს ფარავდა. მე კი უბრალოდ თავს ვუქნევდი და ყველაფერზე ვეთანხმებოდი. 

- მოკლედ, ყველა ხარჯს მე დავფარავ.                                                            ბოლოს როგორც იქნა რაღაც გავიგონე. 

- შენ? არა, ყველაფერი ჩემი ბრალია და ვფიქრობ ყველა ხარჯი მე უნდა დავფარო, მათ შორის შენი მანქანის. 

ის შეწინააღმდეგებას აკრძელებდა და მეც ვცდილობდი ღირსეულად მივდგომოდი ამ საქმეს. გულში ზუსტად ვიცოდი, რომ ჩემი ბრალი იყო. უნივერსიტეტში კამათზე უკეთესი არაფერი მისწავლია და მეც კატეგორიული ხმით ვამტკიცებდი ჩემს პოზიციას მანამდე, სანამ თავად მუშტი არ დაკრა მაგიდას და მაღალი ტონით არ მითხრა:

- ყველაფერს მე დავფარავ, ვთქვი და მორჩა!

უცებ ძალიან შემეშინდა და მუხლები კვლავ ამიკანკალდა. კვლავ დავკარგე საკუთარი თავი და ეგრევე ავდექი და კარებისკენ გავქანდი, ვეღარ ავიტანდი ამ სიტუაციას. თავად მალევე გამომყვა და კარების გაღების დროს ხელით ძლიერად მიეყრდნო და გასვლის საშუალება არ მომცა. 

- მაპატიე, მოულოდნელად დავკარგე კონტროლი. უბრალოდ არ მიყვარს რაღაცები ისე რომ მიდის, როგორც არ მინდა. 

ძალიან ახლოს იყო ჩემთან და მის აჩქარებულ სუნთქვას ვგრძნობდი. ამ სიახლოვემ კიდევ უფრო იმოქმედა. არ დავაყოვნე და ვუთხარი:

- არ მინდა იმ ადამიანთან მქონდეს საქმე, ვინც თავს ვერ აკონტროლებს. ყველაფერი ისე ქენი, როგორც შენ გინდა!

- გინდა გითხრა ვინ არის ამის მიზეზი? წამიერი სიჩუმე ჩამოვარდა ოთახში და შემდეგ თქვა:

- შენ! საოცრად მაგიჟებ და იმას უფრო გადავყავარ ჭკუიდან, რომ შენ საერთოდაც არ განაღვლებს ეს!

მე არ ვიცოდი რა მეთქვა ან რა გამეკეთებინა. ალბათ ის უნდა მექნა, რაც სიტუაციას განმუხტავდა. ფეხის წვერებზე ავიწიე და მის ტუჩებს ვეამბორე. თავა�� მალევე დაიხარა და კოცნას აყვა, მაგრამ შორს შეტოპვა არ მინდოდა. ხელით გავაჩერე, განზე გავიწიე და მთელი ძალისხმევით გავაღე კარი.

ამის შემდეგ დღეები გავიდა. მანქანა გამიკეთა, უფრო ხშირად გამოდიოდა ბაღში, რომ მე დამინახავდა. მეც ხშირად ამ მიზეზით გავდიოდი აივანზე და ერთმანეთს ეშმაკურ ღიმილს ვაპარებდით. 

ერთ საღამოს ტელეფონზე დამირეკა და მასთან მისვლა მთხოვა, რაღაც საქმესთან დაკავშირებით. მე ცოტა ფორიაქმა ამიტანა და მალევე მოვემზადე, ჩავთვალე მანქანაზე იყო რაღაც პრობლემა. 

კარი გამიღო და ხელში ჭიქა ღვინო ეჭირა, მისი თეთრი პერანგი კი თითქმის გონებას მაკარგვინებდა იმდენად უხდებოდა. ხმის ამოღება რომ დავაპირე, თითი ტუჩებთან მომადო და მანიშნა ჩუმად იყავიო. ჯიბიდან ატლასის მატერია ამოიღო და თვალები გამიკრა. ნერვიულობა დავიწყე, ცოტა გავბრაზდი, არ ვიცი ვინ მისცა ამდენი უფლება, მაგრამ რატომღაც თამაშში ავყევი და აღარაფერი მითქვამს. 

ხელი მომკიდა და ორიენტაციას მაძლევდა სად უნდა წავსულიყავი. ვიგრძენი, რომ ოთახში შევედით, რადგან სივრცის შეგრძნება დავკარგე და ზედმეტი ხმაურიც გაქრა. რბილ საწოლზე დამაჯინა, თავად იდგა და ნელ-ნელა შეხება დამიწყო.  ხელები ქვედაბოლოში შემიცურა. მე გავბრაზდი და ყვირილი და ხელის რტყმევა დავუწყე. ფაქტი იყო, რომ არ მოქმედებდა. მეც მინდოდა ეს, მართლა მინდოდა, მთელი არსებით მიზიდავდა, მაგრამ არა ასეთ ფორმაში. ვერაფერს ვხედავდი და ხელებს უცნაურად ვიქნევდი, მანამდე სანამ ხელები არ შემიკრა და საწოლზე მიმაბა. სრულიად უსუსური ვიყავი, ვერაფერს ვაკეთებდი. გახდა დამიწყო. ჯერ ქვედაბოლო, საცვლები და კოფთა მთელი ძალით შემომახია. დავიკივლე, მაგრამ მალევე მომაბჯინა თავისი ხელი პირზე გასაჩუმებლად. 

ვიგრძენი როგორ შეიხსნა ქამარი და პირდაპირ შემიყო თავისი პენისი. როგორც კი ვიგრძენი, რომ ეს ყველანაირი პრეზერვატივის გარეშე ქნა პანიკაში ჩავარდი, დავიყირე და ხელზე ვუკბინე. 

- რა იყო? დაუცველი  სექსის წინააღმდეგი ხარ?

ლაპარაკის საშუალებას არ მაძლევდა. მიხვდა რაც მინდოდა, თავისი ორგანო გამოიღო, პრეზერვატივი მალევე წამოიცვა და ისევ ძლიერად შემიყო. ძლიერად განაგრძობდა ჩემს დამორჩილებას და ცალი ხელს მკერდზე მირტყავდა. ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა, რამდენჯერმე ძლიერადაც კი მიკბინა. 

ეს უხეში სექსი ერთი დიდი ტკივილი იყო, რომელიც მოგვიანებით ძალიან დიდ სი���მოვნებაში გადავიდა, მაგრამ მანამდე ყველაფერი მძულდა. ეს სახლი, ადამიანი და მთელი ჩემი ცხოვრება. 

ძალიან მტკიოდა და ვგრძნობდი როგორ იღებდა ჩემი ტკივილისგან ძალაუფლებას. როგორ იკვებებოდა ამ ყველაფრით. ცრემლები მომდიოდა, ასეთი უხეში ჩემი არცერთი პარტნიორი ყოფილა. 

საბოლოოდ ამ ყველაფერს ჩემი ცრემლებით მიხვდა. ტემპს შეუნელა და ცდილობდა ბევრად ნაზი ყოფილიყო. ნაკლებად გამოდიოდა, მაგრამ ვგრნობდი როგორ ცდილობდა, რომ არ ეტკინა. 

უცნაურია, მაგრამ ერთდროულად გვქონდა ორგაზმი. ძლიერად ამოიხვნეშა და მივხვდი, როგორ უნდოდა ჩემთა სექსი ამ ხნის განმავლობაში. მალევე გამოიღო და ჩემს სხეულს ეთამაშებოდა. თითებს ქვემოთ-ზემოთ ასრიალებდა. 

- ბოდიში..

- უკვე ძალიან გვიანია, მაგრამ ხო იცი, მეც მინდოდა ეს...

- ვიცი, მაგრამ შენ ძალიან პატარა ხარ ჩემთან შედარებით და ალბათ გამოუცდელიც. შენით არ უნდა მესარგებლა. 

- მაგას ვეღარ გამოასწორებ, მთავარია შემდეგში ოდნავ ნაზი იყო.

- კი, მაგას ნამდვილად გამოვასწორებ.

ღამე კეკესთან გავატარე. რამდენჯერმე კიდევ გვქონდა სექსი და ბოლოს ღრმად ჩაგვეძინა. 

რამდენიმე დღის შემდეგ კართან ყუთი დამხვდა. შიგნით ლამაზი, მოდური კოფთა იდო და ბარათი წარწერით: “კოფთისთვის ბოდიში.”