myfeelingshouse

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

Hey.. missed u

🥺 txt me❤️ maybe i missed u too

[myfeelingshouse]

“There are years that ask questions and years that answer.”

— Zora Neale Hurston / Their Eyes Were Watching God

[myfeelingshouse]

— Vladimir Mayakovsky, A Cloud in Trousers

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

“BEING IN YOUR ARMS ONCE FELT LIKE HOME I JUST WANT TO COME HOME”

[myfeelingshouse]

ბუმბული სირჩაში ჩააბრუნა, ისევ შეუბერა… დიდობაში რატომ აღარსადა სჩანს? ბუმბული. ისიც ბავშვობისაა. პატარა საგანი. პატარა, ციცქნა საგნების ქვეყანა: ალბათ პატარა ტანისებს მიწასთან და საგნებთან რომ ახლოს აქვთ სახე, იმიტომ ასე კარგად ხედავენ ახლოდან. დიდი ურთიერთობა აქვთ გაბმული ნამცეცებთან, საკუთარი კანის წერტილებთან, საკუთარ თითებთან, ფრჩხილებთან, თვალებთან ახლოსა აქვთ, აკვირდებიან: საკუთარ ჭიპს, ძარღვებს, ფრჩხილების თეთრ ჭორფლსა და თეთრ ნახევარმთვარეებს, ყველაფერს, რაც ძირსაა, ქვემოთ. დაძაბულნი იჩიჩქნიან ჭიპის მკვრივ ნაოჭებს, შიგ ჩარჩენილ ჭუჭყის ხაზს უკირკიტებენ, მონუსხულნი, თან სულ ახსოვთ, გაჟღენთილნი არიან მითიური ცოდნით: ჭიპიდან თუ ჰაერი შეგივიდა, მოკვდები, და ეშინიათ, და მაინც იჩიჩქნიან ჭიპს. ადვილად პოულობენ დაკარგულ ნივთებს, ჭიამაიათა უეჭველი დახმარებითა და თანადგომით, ანდა ისე: ისედაც დაბლებს , კისრებიც მოკლე აქვთ და სახე - ახლოს მიწასთანაც, საკუთარ ტანთანაც, ყველაფერს ამჩნევენ: მისხლ3ს მისხლებს, ციცქნა ნამცეცებს. დრო აქვთ. აუჩქარებლად ურთიერთობენ ირგვლივეთთან, ხომ სულ ცმუკავენ და დაექანებიან, მაგრამ თან რა დიდხანს, დიდხანს უ��ურებენ კენჭებს და ღილებს, საიდანღაც ამოწვერილ ძაფებს, საბნის, კედლისა თუ გობელენის წერტილ-ლაქებს, ნადირთა კუდებს, ბრჭყალებს და თვალებს. პატარა საგნებს დასჩერებიან პატარები, ათვალიერებენ, ახალმოსულნი. სცალიათ. დიდხანს და ხშირად უფიქრდებიან ტანსაცმლის მრავალს უცნაურობას, როგორც ადამიანზე, ისე ფიქრობენ სახელოებისა და შარვლის ტოტების საქციელზე. მაისურის სახელოს მაგრად იჭერენ თითებით და იცმევენ კაბას ან ჯემპრს. თუ მშვიდობიანად გაყვეს მომუშტული ხელი სახელოდან, არ გაეშვათ და მაისურის მკლავი მაშინვე არ აეჩაჩ-დაუგორგლდათ ჯემპრის ქვეშ, უხარიათ: გამარჯვება. მოხერხებულად დაძლეული წინააღმდეგობა. ქებას ითხოვენ. მერე იზრდებიან. დედამიწას და იატაკს შორდება სახე, საკუთარ მუცელ-მკერდსაც შორდება გაზრდილი კისრით ზეატანილი… და ის, ის, ღმერთო, რა იყო, ლოგინში პირველად რომ იხილა წამწამზე დაკიდულ ცრემლში არეკლილი თავისი წამწამები, როგორც ლერწამი ტბაში! დიდხანს არ დაახამხამა, რომ არ გამქრალიყო ენით აღუწერელი სანახაობა, არ ჩანომწყდარიყო ლერწმიანი ტბა, არ ჩამოღვენთილიყო ლოყის ბექობზე… და რამდენს თამაშობენ საკუთარი თითებით. ქოხს აშენებენ, მაგალითად, ან ერთმანეთში ირიბად ჩაწნიან ათივეს, ან ოთხს გადაგრეხენ ერთმანეთზე: უცნაური სერი იქმნება, ან ერთმანეთს გადააჭდობენ ორივე მტევანს, ხუთ თითს ხუთშუა ჩაატარებენბდა გადაბბმულ ხელისგულებს ამოაბრუნებენ: რაღაც ხრამი იქმნება, რბილი, დაღარული, ვარდისფერმიწა, რომელსაც შუაზე ჰყოფს უცნაურად კლაკნილი წყალი ან წვრილი გველი. თუ ძალიან დააკვირდები, შეგეშინდება. ხოლო გარედან ხელის ზურგები დამრეც სახურავს წააგვანან, აქეთ-იქით აშვერილი თითები კი… რაღაცას, რაღაცას… უცნაურ ხარიხასა თუ გრძელი ნავის გვერდებიდან აშვერილ ნიჩბებს… საკუთარ ხელებზე დაიხედა, თითები გაშალა: „თქვენა ხართ? სად იყავით ამდენი ხანი? რა ხანია, არ შევხვედრილვართ, როგორ ცხოვრობდით? რა ნახეთ, რა გამოსცადეთ? სხვისი თითები, თმა, კანი, ტუჩები, სხვისი ხორცი. მიწა, წყალი, სისხლი, სითხე და სისველე ათასნაირი: თბილი, გრილი, ლორწოვანი, ხის ქერქი, მარილი, შხამი, რძე, გ��ელის სიგლუვე, მკვდრის სხეული, ქსოვილი, რკინა, შუშა, ფოთოლი, ფურცელი, ბოლი… ნახეთ ყველაფერი. შენ ყოველთვის დანარჩენებზე უშნო იყავი: თავმობრეცილო, ორსახელა: სალოკ-საჩვენებელო, ლოკვამ გაგბრიცა თუ ჩვენებამ? შენც ორსახელა ხარ, მაგრამ საქმისგან განსმდგომკ, დაზოგილი და ნებიერი, უსახელოს და არა-ს გეძახიან, არათითო, ოდნავ, ნატიფად მრუდევ. თქვენ რომ ახლა გრძნობა დაკარგოთ, მაგას მირჩევნია დავბრმავდე ანდა დავყრუვდე. წადით, გაცურდით, წასავსავდით, თქვენს ბილიკებზე, ეშმაკმა უწყის, წინ რა გზა გიცდით და ვინ იცის, როდისღა გამახსენდებით. წადით, ნახვამდის. უთქვენოდ მკვდარი და მშრალი იქნებოდა მთელი ეს სამყარო.“

[myfeelingshouse]

“The most painful goodbyes are the ones that are never said and never explained.”

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

How your body still Remembers Things you Told it to Forget…

[myfeelingshouse]

[myfeelingshouse]

I am constantly torn between wanting to improve myself and wanting to destroy myself.