#ალერსი

[sityvaeuli]

,,საწამლავია შენი ალერსი,

კაბის კალთაზე სიკვდილი მკოცნის,

ჩემი გრძნობაა მრავალ ათას წლის,

შენ კი, გილგამეშ, ხარ მხოლოდ ოცის..."

-თამარ ჯავახიშვილი

🖌️Hanuš Knöchel - On the Seashore (1879)

[milasamsonidze]

შეპყრობილივით უყვარდა ქმარიო!

ასე იტყვიან დრო რომ გავა, ჩემზე. იტყვიან და ან ცრემლი მოადგებათ ან ირონიით ჩაიცინებენ.

ჩემმა მეგიბარმა მომიყვა რამდენიმე დღის წინ მოთხრობა, რომელშიც ცოლი ქმარმა ძაღლივით გამოაბა ეზოში და მას მაინც უყვარდაო... მას ეღიმებოდა.. პდფიც გამომიგზავნა მოთხრობის მაგრამ პირველად რომ რაღაც ვერ წავიკითხე...

შემეშინდა საკუთარი თავი არ ამომეცნო იმ ძაღლივით გამობმულ ქალში...

შემეშინდა ჩემი მომავალი არ ამომეცნო იმ ქალის ცხოვრებაში, და არ წავიკითხე...

ვფიქრობ ეხლა ჩემს თვითოეულ განვლილ დღეზე და ვფიქრობ კაცზე რომელიც ასე მეხუტება.. ასე მეფერება.. ნუთუ შეუძლია ისარგებლოს ჩემი სიყვარულით?! ისე, როგორც უკვე არაერთხელ ისარგებლა..

გავიდეს და კვლავ სხვაში ეძებოს სითბო...

მე თუ ამხელა სიყვარული სითბო და ალერსი შემიძლია მისთვის გავიღო და გავცე...

რატომ არაა ეს საკმარისი...

რატომ არის კაცი გაუმაძღარი?

რატომ არ შეუძლია ერთგულება საყვარელი ადამიანის?

...

და მხოლოდ იმას ვნატრობ იმ პერსონაჟ ქალს არ დავემგვანო და არ შემჭამოს ჩემმა სიყვარულმა...

მინდება მისი ფიქრების წაკითხვის უნარი მქონდეს! ფიქრების და არა სიტყვების რომელსაც ამბობს!

ეს შეუძლებელია.. ეს მიუღწეველია

[pesvi]

მინდა გიამბო... და ბევრი რამ მინდა გიამბო, მშვიდობიანი აღარა მაქვს ცხადი და ძილი, რაც რომ ერთმანეთს ჩვენ დავშორდით ცხოვრების ზღვაზე, რაც რომ მე შენი არ მინახავს კარგი ღიმილი.

მე კვლავ ვნახულობ შენს სამარეს, იგი პირველი შენი ალერსი გაციებულ გულს არ სჭირია. ნეტავი მხოლოდ ცრემლი მქონდეს! დიდი ხანია, დიდი ხანია, რაც იმგვარად არ მიტირია!

[sosomikeladze]

სიყვარულის წერილი (ჩანაწერი #25)

დღევანდელი ჩანახატი დავიწყოთ უბრალო კითხვით. ბოლო დროს როდის, რამდენჯერ და ვის უთხარით სიტყვები: „გამარჯობა, ჩემო სიხარულო!“ (ან „…, ჩემო სიყვარულო!“)?

რატომღაც (და საიდანღაც 🙂 ) უკვე წარმოვიდგინე თქვენი სახის უკმაყოფილო გამომეტყველება და აზრიც კი მომესმა, რომ… „კარგი რაააააა…“, „ისეთი (ან ესეთი) ცხოვრებაააა…“, „არაფრის ხალისი აღარ აქვს ადამიანს…“, რომ იშვიათად გამოგდით ბოლო პერიოდში ეს, რომ თქვენ…

[thesadmoonhimself]

მე და ღამე

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს. ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი, ისე არის სავსე გრძნებით, ვით რითმებით ეს წერილი. საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული, ისე სავსე უხვ გრძნობებით, ვით ამ ღამეს ჩემი გული. დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ, არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ. რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული, ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული. ვერ მომპარავს ბნელ გულის ფიქრს წუთი წუთზე უამესი, საიდუმლოს ვერ მომტაცებს ��ალის ხვევნა და ალერსი; ვერც ძილის დროს ნელი ოხვრა, და ვერც თასი ღვინით სავსე, ვერ წამართმევს მას, რაც გულის ბნელ სიღრმეში მოვათავსე. მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ, იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ. იცის - როგორ დავრჩი ობლად, როგორ ვევნე და ვეწამე, ჩვენ ორნი ვართ ქვეყანაზე: მე და ღამე, მე და ღამე!

[mementorecitative]

როგორ მახსოვს მისი ცხელი ტუჩები.

მისი ცხელი ტუჩები, არასდროს რომ მიგრძვნია ასე ცხელი და სასიამოვნო.

მისი ალერსი ყელთან, რომ ვგრძნობდი ცხელ ტუჩებს და მსოფლიოზე არაფერი მაინტერესებდა, ��ემეძლო დამეთმო ყველაფერი.

ახლა კი მის გარეშე, მის გარეშე ვცხ��ვრობ მასზე ოცნებით.

სიგარეტს რომ ამოვარტყამ ნაფაზს და გაბრუება, მის შეხებას მახსენებს, რა უნდა იყოს ამაზე მეტი.

[jashiashvili]

გინატრე,ახლა იმდენად გინატრე,რომ ვიგრძენი შენი სხეულის ნაზი და ცხელი ალერსი,თვალწინ წარმომიდგა ნაკვთები შენი,თითქოს მხატვარს ყავდე დახატული,პროპორციებით ისეთით წუნს რომ ვერ მოსდებს კაცი,

ვიგრძენი მზერა შენი,სურნელი და ის ელემენტი რომელსაც დღემდე სახელი ვერ შევურჩიე,ვფიქრობ და ეს სიტყვა ჩემს თავში ვერ ჰპოვებს ადგილს,არვიცი იქნებ ეს ეშხია? ანდაც ვნება ჩემი შენდამი? ერთ�� დაზუსტებით ის მახსოვს, რომ შენთან ახლოს ყოფნისას ჭკუიდან ვიშლებოდი და ვიწვოდი როგორც ალმოდებული ფიცრების კონა.

მინდა შეგეხო,სასაცილოა მაგრამ სიბნელეში ანდაც მაშინ როცა თვალს ვხუჭავ შენი ლანდი მოსვენებას არ მაძლევს,ზოგჯერ ბუზღუნა,ზოგჯერ მხიარული და ზოგჯერაც მოწყენილი მელანდები მაგრამ ყველა მდგომარებოაში ახერხებ სილამაზის შენარჩუნებას.

ახლა სიბნელით გაჟღენთილ ოთახში ვწევარ სადაც სიცარიელე და სიჩუმე მეფობს,ჩემი წარმოსახვების გაცოცხლებისთვის ეს გარემოება საკმაოდ კომფორტულია.

რთულია, წარმოსახვის მომენტში ყიველთვის ბედნიერი ვარ მაგრამ უცებ ირევა ყველაფერი და გკარგავ,ასე ყოველ წარმოდგენაზე,ჯერ მაბედნიერებ და შემდეგ მკლავ,ვერცერთ წარმოსახვაში ვერ შეგინარჩუნე,ისევე როგორც რეალურად და სწორედ ეს მკლავს რომ რეალობა მძიმეა ჩემთვის ვცდილობ ავარიდო თავი მაგრამ უკუ მაგდებ და აბრუნებ ამ ჯოჯოხეთის ფსკერზე.

[loststarsclub]

საით ქარის იალქანი

ქრის.

ძილს

მგვრის შენი ალერსი და

მღლის.

[atttraversiiiamo]

 ეს თუ აღსასრულია, ნუთუ ისე უნდა მოვკვდე, რომ ნამდვილი სიყვარული და ქერა,ცისფერთვალა ქმრის ალერსი ვერ გამოვცადო?

[doriscahill]

ბაბუა (Grandpa)

It was apple picking day and I was invited to the family home of my colleague Keti, in the village Uraveli.  We drive up a modestly paved road, all packed in the car with the children and husband at the wheel. We arrive, are greeted by her parents. Keti points  to the majestic mountains to the south :”over there is “Turkey”. I smile.  

We walk all the corners of  her small  farm, between the fruit trees, down steep paths, past the spent tomatoes and peppers, a few still dangle for picking; not yet bit by the frost near the cabbage readied for harvest.  We spend our afternoon picking apples and beans.  We continue to walk, pick and talk. Her mom says “ the work always goes quickly with extra hands”. .She points out the most precious spots, where the church once stood and candles are still lit; layers of wax from years. The church was destroyed in the war.

But is was on entering the family house, my heart filled, and eyes welled.Built in 1939, no longer lived in, only tended to on the weekends by her, her mother and father. It was so very care worn, yet “untouched”. Images of my grandparents’ home flashed; the smell of food, the chattering of relatives and warmth by the heater; here the pekchi.

 This was  her grandfather’s house, built by hand and with his brother; every stone placed and board hand-cut. We walk in and she navigates me to “his” room, it was filled with his favorite books; so many, a desk, and personal effects,  now all covered in dust. The draws and shelves were packed with his journals. She glows and tells me how smart he was, that he was in the war and had many honors he earned in his life, he was even  mentioned in a printed book. She was so very proud of having him as grandfather. Like my memories of my  papa’s desk; with his papers, pens and diplomas. 

She continues to what was her grandparents bedroom. Opens the armoire and brings out his jacket filled with medals. “may I take a picture?”,  “Yes”  I take a few, one is perfect.  

Unable to forget the emotion as as few weeks had passed. “Would you please write me a short note about your grandpa  in Georgian?” She said she needs to ask her father about this. Today, with tears in both our eyes remembering those who served in the war and those who are no longer with us. She passes this along to me and now I pass it to you.  

ნიკოლოს კოსტანიშვილი - მისი ახალგაზრდობის წლები მთლიანიას ომის ქარ-ცეცხლს უკავშირდება. მე-10-ე კლასის მოსწავლე იყო როდესაც ოჯახს ომში გაწვევის ცნობა მოუვიდა და ისიც, მის სამ ძმასთან ერთად ჯარისკაცთა რიგებში ჩაირიცხა. პატარა ბიჭმა მისი ემოცია ერთი პატარა ლექსით გადმოცა: „მიმაცილებდა მეობარს დედა,ცრემლი უკრთოდა მოხუცს თვალებში.მისი ოცნება მეც თან მიმსდევდაძლიერი სიტყვა, ტკბილი ალერსი..“ ს��ული ექვსი წელი დაჰქო ომში, იყო მუდმივად წინა ხაზზე, 3-ჯერ გადაურჩა სიკვდილს მძიმედ დაჭრილი, თუმცა ვერ შეაშინეს, ვერ გატეხეს.... ომიდან  დაბრუნდა 5 ორდენით, 10 მედლით, 14 მადლობით და მომავლის გეგმებით. მას შემდეგ დაამთავრა ორი უმაღლესი სასწავლებელი სპეციალობით აგრონომი და ქიმია-ბიოლოგი. შექმნა ოჯახი, გაზარდა 4 შვილი და 8 შვილიშვილი, რომელიბიც არასოდეს დაივიწყებენ მის დამსახურებას და აუცილებლად გადასცემენ მის შთამომავალს.

This is a translated version. Some words do not translate to English correctly from this ancient language, please consider this.

Nikoloz Kostanashvili - his early years of the war entirely wind-related fire. I- 10th grader was a family when war recruiting news, and he too, his three brothers enlisted in the ranks of the soldiers. One little boy of his emotions a little poem gadmotsa: "mimatsilebda meobars mother, tears in her eyes, the old man. The dream I had of mimsdevda strong words, sweet caress .. "a full six years dahko war, was always on the front line, 3-times survived badly wounded, but not frightened, not broke .... returned from the war 5 Order, 10 medals, 14 gratitude and future plans. After the two finished a degree in Agronomy and chemistry-biologist. Married, 4 children and 8 grandchildren increased, the romelibi never forget his contribution and will hand over to his offspring.

We had a lovely dinner that evening, all gathered around the table toasting to goodness,  life and friendships.

 I asked first and place a few peppers in my pockets, then fill a bag of apples to bring home to my host family. No preservatives. Thanks for listening. Doe

[greenmiki]

მე, შენ, ფოთლები და ლობიანი კოცნა, ალერსი, ვნება, თან დორბლიანი.. თავხედი ქარი ნაზად არხევდა მაგ შენს კულულებს,.. შენი ბაგენი სიყვარულით ჩუმად ლუღლუღებს..