#هرگز

[mahdiehmirzaie]

وقتی پتوی پشم شیشه‌ایم رو توی این چله‌ی تابستون روی خودم میندازم، یاد پاییز و زمستون میوفتم که زیر پتو میخزیدم و کتاب میخوندم.

[nazarjoon]

آتش آزادی هرگز خاموش نمی شود

the fire of freedom never goes out

[humansofnewyork]

(3/54) “It’s been forty-three years since I’ve seen my home. All I have left is a jar of soil. It’s good soil. Nahavand is a city of gardens. A guidebook once called it ‘a piece of heaven, fallen to earth.’ The peaks are so high that they’re capped with snow. A spring gushes from the mountain, and flows into a river. It spreads through the valley like veins. We lived in the deepest part of the valley, the most fertile part. Our father owned thousands of acres of farmland. When we were children he gave us each a small plot of land to plant a garden. None of the other children had the discipline. They’d rather play games. But I planted my seeds in careful rows. I hauled water from a nearby well. I pulled every weed the moment it appeared. As the poets say: ‘If you cannot tend a garden, you cannot tend a country.’ My garden was the best; it was plain for all to see. The discipline came from my mother. She was very devout. She prayed five times a day. Never spoke a bad word, never told a lie. My father was a Muslim too, but he drank liquor and played cards. He’d wash his mouth with water before he prayed. The Koran was in his library. But so were the books of The Persian Mystics: the poets who spent one thousand years softening Islam, painting it with colors, making it Iranian. Back then it was a big deal to own even a single book, but my father had a deal with a local bookseller. Whenever a new book arrived in our province, it came straight to our house. I’ll never forget the morning I heard the knock on the door. It was the bookseller, and in his hands was a brand-new copy of Shahnameh. The Book of Kings. It’s one of the longest poems ever written: 50,000 verses. The entire story of our people. And it’s all the work of a single man: Abolqasem Ferdowsi. Shahnameh is a book of battles. It’s a book of kings and queens and dragons and demons. It’s a book of champions called to save Iran from the armies of darkness. Many of the stories I knew by heart. Everyone in Iran knew a few. But I’d never seen them all in one place before, and in a beautiful, leather-bound edition. The book never made it to my father’s library. I brought it straight to my room.” 

چهل‌وسه سال از هنگامی که از میهنم دور افتاده‌ام می‌گذرد. آنچه برای من باقی‌ مانده، شیشه‌ای‌ست پر از خاک. خاک خوبی‌ست. خاک نهاوند، خاک ایران. نهاوند شهر باغ‌هاست. زمانی کتاب ایران‌گردی را خواندم که آن را "تکه‌ای از بهشت بر زمین افتاده" نامیده بود. بر قله‌های بلندش برف همیشگی پیداست. چشمه‌ای که از دل کوه می‌جوشد، رودی می‌شود. چون رگ‌های تن در سراسر دره ‌پخش می‌شود. ما در ژرف‌ترین بخش دره زندگی می‌کردیم. حاصل‌خیزترین بخش آن. پدرم از زمین‌داران بود. او در کودکی من، به هر یک از فرزندانش پاره زمینی در باغ خانه داد تا باغچه‌ای درست کنیم. بچه‌های دیگر چندان علاقه‌ای به این کار نداشتند. آنها بازی را بیشتر دوست داشتند. ولی من دانه‌هایم را به هنگام با دقت می‌کاشتم. آب را از حوض یا چاه نزدیک می‌آوردم. گیاهان هرزه را بی‌درنگ وجین می‌کردم. همانگونه که می‌گویند: «اگر نتوانید از باغچه‌تان نگهداری کنید، از میهن‌تان نیز نمی‌توانید.» باغچه‌ی من بهترین بود؛ زیبایی‌اش بر همگان آشکار. این نظم را از مادرم آموخته بودم. مادرم بسیار پرهیزکار بود. روزی چند بار نماز می‌خواند، هرگز واژه‌ی بدی بر زبان نمی‌راند، هیچگاه دروغ نمی‌گفت. پدرم نیز مسلمان بود، ولی در جوانی گاهی نوشابه‌ی الکلی هم می‌نوشید و ورق‌بازی هم می‌کرد. پیش از نماز دهانش را آب می‌کشید. در کتابخانه‌اش قرآن و کتاب‌هایی از عارفان ایرانی داشت. شاعرانی که در درازای هزار سال اسلام را نرم و ملایم کرده بودند، به آن رنگ و بو بخشیده بودند، ایرانی کرده بودند. در آن زمان که داشتن کتاب کار آسان و عادی نبود، پدرم با کتاب‌فروش محلی قراردادی داشت. او هر بار کتاب جدیدی به دستش می‌رسید، باید یکراست نسخه‌ای به خانه‌ی ما بفرستد. هیچ‌گاه آن بامدادی را که صدای کوبیدن در را شنیدم، فراموش نخواهم کرد. کتاب‌فروش آمده بود و در دستانش کتاب شاهنامه‌ی جدیدی بود. نامه‌ی شاهان. یکی از بلندترین شعرهایی که تا کنون سروده شده است، بیش از پنجاه‌ هزار بیت شعر. همه‌ی داستان‌های مردمان‌مان. همه‌ی ایران در شعری یگانه. و همه‌شان سروده‌ی یک شاعر: ابوالقاسم فردوسی. شاهنامه کتاب نبردهاست. کتاب شاهان و شهبانوان، اژدهایان و اهریمن‌هاست. کتاب پهلوانانی‌ست که ایران را در برابر نیروهای اهریمنی پاس می‌دارند. بیشتر داستان‌ها را از بر بودم. هر ایرانی داستانی از شاهنامه می‌‌دانست. ولی من هیچگاه همه‌ی داستان‌های شاهنامه را یکجا در جلدی چرمی و زیبا ندیده بودم. آن کتاب هرگز به کتابخانه‌ی پدرم راه نیافت. آن را یکراست به اتاقم بردم

[madebyteenagefury]

it is actually fucking sick that nobody in the gpi fandom (of the two ppl i know) don’t speak farsi because im going FUCKING INSANE over these songs. hengameh’s music is so gpi coded.

یا تو یا هیچکسه دیگه

translates to; either you or no one else. need i say more. (entire song she’s saying ill do this this and that for you, please stay, for me, i can’t live without you i can’t breathe,

بی تو نفس کم می‌آرم یا تو یا هیچ‌کسه دیگه

می‌خوام بگم دیونه‌تم اینو همه‌ش دلم می‌گه

بذار بگن دوست دارم یا تو یا هیچ‌کسه دیگه

(i want to tell you i love you, im crazy about you, let me tell you i love you)

بی تو هرگز

never without you

برای دیدنه تو

for your sight (to see you; whole song talks about how ‘i’d do anything to see you, i’d wait forever, i’d die over and over, just to see you)

i’m so fucking sick i’m so FUCKING SICK opening spotify right now fuck

[makerofmadness]

So I haven't posted my Persian/Farsi translations of Cookie Run character names in a while huh

you see, I've been working on properly learning Farsi better. Which has made me grow dissatisfied with my previous translations (albeit they were mainly just meant for helping me memorize words in Farsi using characters from a game I love).

when I was at home for winter break, I was finally able to sit down with my parents in person and they actually helped me translate some of the Gacha pull screens in CRK! Thanks to my maman and baba for this, they helped me for every single one of these except for Gingerbrave <3 (I think I did edit some of them after the fact, mainly just for things like names or I think spelling mistakes I made. My parents didn't type it, I did. If anything is off, just blame me)

...and then I just put off posting them until now but uh- (mainly out of nervousness but uh. I can't just keep Not Posting forever-)

By the way, I was surprised seeing just how many people were genuinely interested in this. I even saw some other Iranian cookie run fans :3 I was really expecting these posts to just kinda live on my blog and only on my blog so it's been really cool to see! Anyway, here are the screens:

(I chose these characters at random, pretty much)

(I'll put any and all notes under the cut, plus the romanization for those who can't read Farsi but are curious as to what these say. Though just note that when I romanize from Farsi I do omit the ezaafeh because it isn't usually written to begin with and I don't always know when to apply it)

*Gingerbrave ("Brave Cookie"): بیسکویت شجاع (biskwit shojaa')

*Hollyberry Cookie: بیسکویت میوه خاس (biskwit mivah khaas)

«!شیپور را بزنید! بیسکویت میوه خاس رسیده است» ("shipoor raa bezanid! Biskwit mivah khaas resideh ast!")

*Wildberry Cookie: بیسکویت توت وحشی (biskwit toot vahshi)

«!برای پادشاهی میوه خاس» ("baraa-ye paadshaahi mivah khaas!")

*Vampire Cookie: بیسکویت خون آشام (biskwit khoon ashaam)

«.چرا این طور جدی هستی؟ بذار آب انور برایت بریزم» ("cheraa in toor jadi hasti? bezaar ab anoor baraayat berizam.")

*Lilac Cookie: بیسکویت یاس بنفش (biskwit yaas banafsh)

«.آن‌ها که رایحه من را بو می‌کنن... هرگز زنده نمی‌مونن» ("An-haa keh raayeheh man raa boo mi-konan... hargez zendeh nami-moonan.")

*Pastry Cookie: بیسکویت شیرینی (biskwit shirini)

«!برای دسته شیرینی قدیس» ("bara-ye dasteh shirini ghedis!")

*Cocoa Cookie: بیسکویت شکلات داغ (biskwit shokolaat daagh)

«یک فنجون شکلات داغ می‌خوای؟» ("yek fenjoon shokolaat daagh mi-khaai?")

*Moonlight Cookie ("Moonlight Magician Cookie"): بیسکویت جادوگر مهتاب (biskwit jaadoogar mahtaab)

«!تو هستی که مرا بیدار کردی» ("to hasti keh maraa bidaar kardi!")

*Devil Cookie: بیسکویت شیطان (biskwit sheytaan)

«.نگران نباش، به تو صدمه نخواهم زد... شاید» ("negaraan nabaash, beh to sadameh nakhaaham zad... shaayad.")

*Golden Cheese Cookie: بیسکویت پنیر طلا (biskwit panir talaa)

«!ملکه طلا هستم» ("malakeh talaa hastam!)

*Pitaya Dragon Cookie: بیسکویت اژدها پیتایا (biskwit ezhdehaa pitaayaa)

«پس شکل واقعی من را می‌خواهی ببینی؟» ("pas shekl vaaghe'i man raa mi-khaahi bebini?")

*Snapdragon Cookie: بیسکویت اژدها گل میمون (biskwit ezhdehaa gol meymoon)

«!باه به به» ("baah bah bah!")

-

Notes:

*most of these screenshots were taken by me (you can tell if they have the bar at the bottom) (don't ask why I've stockpiled Gacha pull screenshots, I don't know why I started doing that either but it ended up being useful for this). But some of these I found online of on youtube. I didn't keep track of the sources I'll admit, and these are the same screens you can find in game on any save file anyway, but I do know that Gingerbrave's screen I got via Royal Mike on youtube.

*being at home for winter break and more easily able to communicate, actually seeing my parents in-person, maman told me she didn't know what کوکی (kooki) meant and that the word for "cookie" in Farsi is بیسکویت (biskwit) (pronounced "bis-kweet," btw. Think "biscuit" but fancier). Which was a surprise for me because کوکی does yield farsi search results and a website told me it was the translation for cookie (the website was one I liked to use because it had audio for the words. A lot of translation things for farsi lack audio or romanization, and I was only just learning to read on my own at school, so I really appreciated something that reliably had audio for words). I have no clue if it's some kind of modern slang, but I've decided to use بیسکویت going forward, especially since the other main reason I'm doing this is so I can share one of my interests with my family (and not all of my family knows English decently).

*after looking at what some of the official localizations do with character names, and also learning how Farsi adjectives work (basically: I think Spanish works the same, where a word goes after the noun it modifies), I've realized that my way of presenting the names (formatted like: first name "[x]," last name "cookie") was wrong so if the names feel a little bit "flipped" to anyone who's seen my other posts, that's why.

*I didn't know how to translate Gingerbrave's name from English so I just reverted his name to how it is to my knowledge in the original Korean version of the game (I don't know Korean but this is what I see everything saying his name is). And to be consistent with that, I did it with Moonlight too since I know her name is also a bit different originally. This is really just to appease myself XD

*The gaming scene is huge in Iran (including mobile gaming) but because of sanctions and the App Store being blocked (Iran has its own App Store called Café Bazaar. Apparently Clash of Clans is officially available on there... or was. I heard it got banned-), a lot of games don't have Farsi localizations. And with most Gacha games being either East Asian or western, I don't even know if Gacha games are a thing in Iran. Which led to the problem of the rarity system names since the names Cookie run uses are I think not entirely unique to it, even if they are pretty uncommon in the grand scheme of Gacha games (most games use stars or letters). At least the most basic rarities, most games to my knowledge don't have "dragon" or "ancient" as an option (yeah that feels A bit special-). I don't know if anything is standard, so I just decided to decide myself what to translate the rarities as:

Common -> معمول (ma'mool)

Rare -> کویاب (kamyaab)

Epic -> حماسی (hemaasi)

Legendary -> افسانه‌ای (afsaaneh-i)

Special -> خاص (khaas)

Ancient -> باستان (baastaan)

Dragon -> اژدها (ezhdehaa)

And the two I didn't include an example for here:

Super Epic -> خیلی حماسی (kheyli hemaasi)

Guest -> مهمان (mehmaan)

*I also had to translate the names of the different types of cookies. I'll just put it all down here (I'm not completely sure if the way I translated "ranged" was satisfactory, but my maman thought it was fine and I couldn't think of anything else or find anything else that worked better):

Charge -> حمله (hamleh)

Defense -> دفاع (defaa')

Magic -> جادو (jaadoo)

Ambush -> کمین (kamin)

Support -> تقویت (taghviyat)

Ranged -> دور برد (door bard)

And the ones that i don't have examples of here:

Bomber -> بمب انداز (bomb andaaz)

Healing -> التیام (eltiyaam)

*I decided to alter snapdragon's name to what would basically translate to "snapdragon dragon" into english because the snapdragon flower is called گل میمون or monkey flower (not to be confused with the mimulus flower which is also known as monkey flower in english) in farsi so the fact that "dragon" is already present in their name would be completely lost.

*The holly plant's fruits aren't actually berries (they're more like drupes) and to my knowledge they aren't really referred to as berries in Farsi (when I looked up توت خاس it didn't really lead to anything). So I basically had to change Hollyberry's name to "Holly Fruit" (which actually DOES yield search results when you look it up)

[mindofsombre]

من یک زن هستم و هرگز تسلیم یک رزمنده نشدم، چگونه در مقابل چشمان او تسلیم شدم. من از تمام نبردهایم پیروز برمی گردم اما در مقابل چشمان معصومش شکست می خورم.

[otlona]

نمی دانم چگونه و چرا،اما تو لبخندی از من گرفتی، سپس خنده ای تند و سپس قهقهه ای که از قفسه سینه غبار آلود من شکوفا می شود،مثل گلی که قرار است مدت هاست مرده باشد،به اولین شکوفه اش می آید. در نهایت چاره ای ندارد. چه کف دستم را دراز کنم و کف دستانت را چنان محکم بگیرم که هرگز نتوانم آن را رها کنم

[30ahchaleh]

تحلیل سینمایی یک غزل حافظ

.

Nonlinear narrative

به وفور میتوان فیلم ها و داستانهایی را نام برد که قصه ی خود را "غیرخطی" بیان میکنند

اما من "کهن و کوتاه" ترین اثر ادبی که غیر خطی ، یک "عشق تراژیکی" را توانسته تعریف کند در غزلی از حافظ یافتم

برایم جالب است اگر بدانم این "ترین" چقدر "ترین" است که آنرا واگذار میکنم به محققین

.

از روی شماره میتوانید بعدا روایت را خطی بخوانید اما اول بهتر است همانطور که سروده شده بخوانید تا بعد برسیم به تحلیل خطی

01- در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست

02- مست از می و ، میخواران از نرگسِ مستش مست

04- در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا

05- وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست

08- آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست

09- وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست

10- شمعِ دلِ دمسازم بنشست چو او برخاست

03- و افغان ز نظربازان برخاست چو او بنشست

06- گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید

07- ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست

11- بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ

12- هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست

ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ

برای من جالبی غزل های حافظ در این است که غزل های او دربرگیرنده تنوع ژانری بسیار گسترده‌ای است

و هیچ متوجه اصرار بعضی حافظ دوستان برای تک بعدی نشان دادن خمیرمایه تمام غزل های حافظ نمیشوم

به نظر من هر غزل شخصیت خودش را دارد

.

مثلا در موضع "عشق" در ��زل های حافظ میتوان آنرا در دو گروه کلی دسته بندی کرد

عشق آسمانی(غیرقابل شهود برای غیر)ـ

عشق زمینی(قابل شهود برای غیر)ـ

ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ

در این غزل که برای نمونه گذاشته ام میتوان به خوبی مشاهده کرد و فهمید که منظور یک عشق زمینی‌ست با قدرتی چنان که میتواند به "بعضی" از مدعیان عشق آسمانی طعنه بزند و آنهارا به چالش بکشد

.

برای فهم این موضوع ،

کلید قفل این غزل در این بیت است

وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست

معنی :ـ

برای چه باید بگویم فکروخیالم پیش او نیست ، وقتیکه هست

مفهوم :ـ

به خاطر چی باید انکار کنم و دروغ بگم که . . . ـ

تحلیل :ـ

چه کسی انکار میکند و دروغ میگوید ، کسی که از گفتن حقیقت میترسد چون برایش شرم ساری یا مجازات به همراه میاورد

و در دوران حافظ عشق اگر آسمانی میبود چنین پیامدی نداشت

این عشق زمینی هست که میتواند در بسیاری از موارد باعث دردسر بشود

ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ

حالا که قفل این غزل باز شد ببینید حافظ چه کولاک غم انگیزی به پا میکند

.

اکنون داستان را خطی تعریف میکنم

ـ1ـ

در جایی که آن مدعیان عشق آسمانی جمع بودند یار من قدح بدست آمد

ـ قَـدَح = پیاله

ـ قَـدْح = طعن کردن

تحلیل:ـ

ورودی مستانه برای هماورد طلبی ست

ـ2ـ

یار من از مِی ، مَست اما آنها که میگفتن از عشق آسمانی مست میشوند (میخواران دیر مغان) از چشم مست(خمار) یار من مست شدن (حالت مستی بهشان دست داد)ـ

ـ3ـ

وقتی یار من در آن مجلس نشست آه و ناله و فریاد از دل و دهان آن مدعیان برخاست

اینچنین حافظ از تکنیک زلیخا بهره میبرد تا دهان آن منتقدان نامنصف را ببندد

ـ4ـ5ـ6ـ7ـ

حالا حافظ شروع به تشریح یارش میکند تا ما هم متوجه بشویم چرا چنین اتفاقی در آن مجلس افتاده

ـ8ـ9ـ

بعد که فهمیدیم جریان این یار چیست

حافظ احوال خودش را شرح میدهد

و در ادامه

آن تراژدی که گفتم آغاز میشود

حافظ میگوید

ـ10ـ11ـ

نور و گرمای وجود حیات بخش من رو به خاموشی رفت وقتی یارم از پیش من رفت

البته اینجا ما هنوز متوجه نوع رفتن و فراق نمیشویم

بعد ادامه میدهد

اگر یارم برگردد حتی عمر از دست رفته‌ام نیز باز میگردد

یک تجربه عینی و نه خیالی از جوان شدن بخاطر اکسیر عشق

elixir

حافظ این استاد واژه شناس و تمثیل و غیر

از مثالی برای بیان "مدل جدایی" از یارش استفاده میکند که در آن بازگشتی وجود ندارد

ـ12ـ

تیری که از تیرکمان توسط ول کردن شست رها میشود هرگز باز نمیگردد

در هر مدلی از فراق ، عاشق همیشه و همیشه امیدوار به برگشت معشوقش هست

مگر

مرگ

🥺

END

ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ.ـ

ـ 1 ـ پ،ن: اکنون در بازخوانی شعر "هست" و "نیست" رنگی دیگر میگیرند که برای به نمایش گذاشتنش یک سریال همچون فرینج باید ساخت اما استاد حافظ در یک غزل به ما رسانده

🤯

....

ـ 2 ـ پ،ن: میتوان چنین تصور کرد که شروع قصه با یک

flashback

فلش‌بک(گذشته‌نما) باشد

مردی کهن سال در خلوتگاه خود زیر نور شمع ، رخدادی را غیرخطی برای کسی بازخوانی میکند که بعد از یازده به دوازده پیر تر شده

....

ـ 3 ـ پ.ن : عکسهای این پـُست درخواستی بود از همکار این روز های مـ😅ـن

Photo made by:

Copilot For @30ahchaleh

.

.

.

[za-l]

عندما خرجت من سوريا ، قبل سنة كان ما يزال لدي الكثير من الأصدقاء هناك ، وكنت دائما ما اتخيل خلال عودتي سنلتقي ، البارحة أخبرني آخر من تبقي منهم "انني عازم على الخروج وبعد عدة أشهر سأكون عندك"، رغم أننا جميعاً الآن قريبون ، لكنني أصبحت أشعر بالغربة أكثر ، كم عدد المرات التي سنعيش فيها بلا وطن.

به تو هرگز نگفتم من

" تو را من دوست می دارم " !

تو هم اصلاااا

نپرسیدی ...

نخواندی از نگاهم

راز چشمانم !

ندیدی سایه های ماتم دوران هجران را

به روی چهره ی زرد تب آلودم !

گذشت آن روز شیرین هم

ولی امروز و فردا روز و فرداهای دیگر ه�� ...

به تو هرگز نخواهم گفت

" تو را من دوست می دارم

-----------

لم أقل لكِ أبداً

"أنا أحبكِ"!

وأنتِ أيضاً لم تسألي...

لم تقرئي من نظراتي

سرّ عيوني!

لم تري ظلال الحزن في زمن الفراق

على وجهي الشاحب المحموم!

مرت تلك الأيام الجميلة

ولكن اليوم وغداً والأيام القادمة...

لن أقول لكِ أبداً

"أنا أحبكِ".

[dg-ads-seo]

اشتباهاتی که تولید محتوای شما را نابود می کند-2

ادامه پست قبلی

هرگز این اشتباهات رو در تولید محتوا انجام ندین

۶- نیاز مخاطب رو برآورده نمیکنی ۷- از عنوان یا کاور جذاب استفاده نمیکنی ۸- تو ذوق مخاطب میزنی ۹- از کل��ات غیرقابل فهم استفاده میکنی ۱۰- از کلمات کلیدی مناسب استفاده نمیکنی ۱۱- کالتواکشن نداری

تولید محتوای تخصصی یکی از چالش بر انگیز ترین مواد تولید محتوا است. امروزه کسب و کار های خاص برای معرفی کالا و خدمات خود اقدام به تولید محتوای تخصصی می کنند

برای سفارش تولید محتوای تخصصی می توانید به مقاله سفارش تولید محتوای تخصصی مراجعه کنید .

[nian-rng]

سه‌شنبه ۲۰ شهریور ۰۳

به مسیر زندگی که خواسته یا ناخواسته ازش عبور کردم تا رسیدنم به این لحظه، فکر می‌کنم.

به "آگاهی"ها و "عشق"هایی که در این مسیر رشد کرد��د.

به "آگاهی"ها و "عشق"هایی که در لحظه‌ی خودشون، بزرگ‌ترین بودند، نگاه می‌کنم.

به "خواستنی" که با همه وجودم، حسش می‌کردم، نگاه می‌کنم.

نگاه می‌کنم و می‌بینم چیزی که براش حاضر بودم از زندگی‌ام دست بکشم "رضایتی عمیق" بود. چیزی که با همه‌ی وجودم می‌خواستم ولی ته قلب و ذهنم هرگز با هیچ چیز پر نمیشد. من فقط بیشتر می‌خواستم. آگاهی بیشتر، عشق بزرگ‌تر و رضایتی عمیق‌تر.

همیشه و در هر حالی مطمئن بودم مرحله بعدتری هم وجود داره.. ولی حالا مطمئنم مرحله بعدتری وجود نداره.. که هیچ "آگاهی" بر عمق "رضایتم" اثری نخواهد داشت.

[masoumeh76]

وکیل آنلاین

یکی از مزایای وکیل آنلاین این است که خیلی سریع و بدون تلف کردن وقت  می توان به سایت مورد نظر مراجعه کرد و از مشاورۀ وکلای متخصص بهرمند شد. وکیل آنلاین در بنیاد تیم وکلا  یک گروه تیمی خیلی حرفه ای و با تجربه در زمینۀ مشاوره حقوقی آنلاین هستند. در دوران گذشته مانند امروزه هرگز امکان استفاده کردن از وکیل آنلاین به جای حضوری وجود نداشته است بنابراین می توان با انتخاب یک وکیل خوب و کاربلد آن به صورت آنلاین مشکلات حقوقی پیش آمده را به شکل صحیح برطرف کرد .

[semtituloh]

Vía Alireza Karimi Moghaddam

شاید هرگز موسیقی زیبایی نبودم ،

اما نُتی هستم که در سمفونی های زندگیَ ت حضور من را احساس خواهی کرد.

In life’s symphonies, a fleeting note I am,

Unheard as beauty’s melody, yet a presence claimed.

Perhaps not music’s grace nor lyrical charm I hold,

Yet within life’s grand tunes, my essence, behold.

In every chord, in each sweeping refrain,

Feel the whisper of my existence, not in vain.

Though not the symphony’s bloom or its pristine hue,

In the orchestra of life, a note, pure and true.

#alirezakarimimoghadam

#vincentvangogh

#vangoghart

#vangoghalive

#vangoghsunflowers

#vangoghmuseum

#vangoghstyle

#illustration

#illustrationartists

#illustrationart

#illustrations

#creative_illustration

#art_spotlight

#artistsoninstagram

#arte

#cartoonart

#amazingartwork

#funnyart

#masterpiece

#creativity

#instaartwork

#webcomicseries

#cartoonart

#digitalart

#digitalartistv

#digitalartwork

#digitaldesign

#vangoghinspires

#vangogh4ever

[humansofnewyork]

(2/54) “I couldn’t find it anywhere. Even on the streets of Tehran, it was nowhere to be seen. The Iran I knew was gone. Everywhere I turned it was nothing but black: black cloaks, black shrouds. The universities were closed, the libraries were closed. Our poets, our singers, our authors, our teachers: one-by-one they were silenced. Until Iran only survived inside our homes. I never planned to leave. I didn’t even have a passport. Twenty years earlier I’d sworn an oath to The Siren: every choice I made, I’d make for Iran. But The Siren was dead. They shredded his heart with bullets. And there was only one choice left: leave and live, or stay and die. It was an eight-hour drive to the Turkish border. Mitra came with me. We rode in silence the entire way. I’ve always wondered how things would have turned out differently if we’d been more aligned. She wanted our lives to be a love story. A surreal romantic journey. She wanted a life of togetherness, surrounded by beauty. For me life was meant to be lived in the pursuit of ideals: truth, justice, freedom. Even if that meant the ultimate sacrifice. We kissed goodbye in the border town of Salmas. In the main square stood a statue of Iran’s greatest poet: Abolqasem Ferdowsi. On that day it was still standing. Soon the regime would tear it down. I spent the night in the house of a powerful family who was known to oppose the regime. Their servants stood around the house with machine guns on their shoulders. Six months later they’d all be dead. On my final morning in Iran I woke with the sun. I knelt on the floor and prayed. The final journey was made on foot. It was six miles to the border, the road climbed through the mountains. It was a closed border; so the road was empty. Every step felt like death. I’ve never cried so many tears. Ferdowsi once wrote: ‘A man cannot escape what is written.’ I’ve always hated that quote. I hate the idea of destiny. There is always a role for us to play. There is always a choice to be made. But on that day it felt like destiny, a river flowing in one direction. And I was a leaf, floating on top. Away from where I wanted to go.” 

آن را نمی‌یافتم. حتا در خیابان‌های تهران - در هیچ‌ جای دیگر هم نبود. ایرانی که من می‌شناختم، رفته بود. به هر سو نگاه می‌کردم تنها سیاهی بود: عباهای سیاه، چادرهای سیاه. دانشگاه‌ها را بسته بودند، کتابخانه‌ها بسته بودند. شاعران‌مان، هنرمندان‌مان، نویسندگانمان، آموزگاران‌مان - همه را یک به یک خاموش کرده بودند. ایران تنها درون خانه‌هامان زندگی می‌کرد. من هرگز قصد رفتن نداشتم. من حتا گذرنامه هم نداشتم. بیش از بیست سال پیش در نیروی آژیر سوگند یاد کرده بودم: همه‌ی اندیشه و توانم، برای ایران خواهد بود. ولی آژیر را کشته بودند. قلبی را که هر تپشش برای ایران بود با گلوله‌ سوراخ کرده بودند. و تنها یک گزینه مانده بود: رفتن و زنده ماندن، یا ماندن و مردن. تا مرز ترکیه نزدیک به هشت ساعت رانندگی بود. میترا با من همراه شد. سراسر راه را در خاموشی گذراندیم. همواره کنجکاو بوده‌ام که سرنوشت ما چگونه می‌شد اگر ما هم‌آهنگ‌تر می‌بودیم. او همواره می‌خواست که زندگی‌مان سفری رؤیایی و عاشقانه باشد. همراهی در زیبایی. ولی زندگی برای من مسئولیتی جدی بود. می‌بایستی آرمانخواهانه برای رسیدن به راستی، داد و آزادی زندگی کرد. در شهر سلماس با بوسه‌ای همدیگر را بدرود گفتیم. در میدان اصلی شهر تندیسی از بزرگترین شاعر ایران بر پا بود: ابوالقاسم فردوسی، پیر پردیسی من. آن روز تندیس هنوز برپا بود. دیری نپایید که رژیم آن را ویران کرد. شب را در خانه‌ی خانواده‌ای پرنفوذ که به مخالفت با رژیم شناخته می‌شد، سپری کردم. خدمتکاران آنها مسلسل بر دوش خانه را پاسبانی می‌کردند. شش ماه پس از آن دیدار بسیاری از آنها را نیز کشتند. در واپسین بامدادم در ایران با سپیده‌دم بیدار شدم و نماز خواندم. واپسین بخش راه را پیاده رفتم. تا مرز دو فرسنگ راه بود. راه از میا�� کوهستان می‌گذشت. مرز بسته بود، گذرگاه هم تهی بود. هر گامی سخت بود و اشکم جاری. فردوسی چنین می‌گوید: بکوشیم و از کوشش ما چه سود / کز آغاز بود آن چه بایست بود. همواره از این گفته بیزار بوده‌ام. از مفهوم سرنوشت بیزارم. هرگز نپذیرفته‌ام که سرنوشت از پیش نوشته شده باشد. همیشه گزینش و انتخابی هست. ولی آن روز سرنوشت من چون رودخانه‌ای به یک سو روان بود. و من چون برگی شناور بر آب. دور از جایی که آهنگ رفتنم بود

[surenpetgar]

کلافه شدم. به خودم گفتم یک کار رو که شروع کردی تموم می‌کنی و بعد می‌ری سراغ چیز دیگه. آخه داشتم غذا می‌پختم. همزمان ظرف هم می‌شستم. کابینت رو هم مرتب می‌کردم. موزیک گوش می‌دادم و با دو نفر چت می‌کردم. و راست‌ش رو بخواین من خیلی آدم مولتی‌فانکشنالی نیستم. نمی‌دونم چرا این بلا رو سر خودم می‌آرم. مثل این می‌مونه که با پراید بری آفرود. از پس‌ش برنمی‌آد. منم از پس‌ش بر نمی‌آم یه جاهایی. حالا اون خیلی مهم‌ها رو همیشه انجام می‌دم و تموم می‌شه. ولی یه چیزهایی هیچ‌وقت حتی به نقطه شروع هم نمی‌رسه. مثل یه فولدره روی دسکتاپ کامپیوتر که اگه دوتا کلیک لازم بوده که بازش کنه، الان فقط یکی و نصفی‌ش شده و هرگز دو.

خلاصه، خودمو دعوا کردم. می‌دونم که اگه برم دکتر می‌تونه خیلی چیزها برام تشخیص بده. اما انداختم تقصیر خودم. چون خودم هم به خودم شانس نمی‌دم. و هزارتا کار می‌ریزم سرم. البته زندگی هم در چند سال گذشته همینطوری بوده باهام. که مجبور بودم به هزار تا چیز همزمان بپردازم و همزمان با استرس و اضطراب و دوری و کساد عاطفی و سرما و قحطی گرما و امثالهم هم دست و پنجه نرم کنم. به بدی عادت کردم و بد-عادت هم شدم. ما نازپرورده مادرانمونیم، درسته. اما بی‌جربزه هم نیستیم. بلدیم گلیممون رو از آب بیرون بکشیم. یادمون داده‌ن. اما با کمردرد بعدش و عضلات کشیده شده هم باید گرفتار بود. این هم جزوی از قرارداده. دنیا بر مراد مادرانمون نگشت و با ما هم سر لج داره.

بهرحال، یه لیست نوشتم از کارهایی که باید انجام بدم، با اولیت‌بندی. بعضی‌هاشون به ساعت مجبور بودن. سعی کردم به لیستم بچسبم. البته به خودم هم خیلی سخت نگرفتم و زیادی خودم رو تنبیه نکردم. شد.

اما الان که نشستم این‌ها رو بنویسم، باز توی این چند‌کارگی ناقصم گیر افتادم. می‌خواستم بشاشم. می‌خواستم بالش‌های اضافه که برای مهمون درآورده بودم رو بذارم کمد. همینطور لحاف و ملافه‌ها رو. می‌خواستم هدفون جدیدم رو امتحان ‌کنم. می‌خواستم چای درست کنم. می‌خواستم یک صفحه از یک کتاب رو با صدای بلند بخونم. و می‌خواستم یه نقاشی‌ای چیزی بکشم. اینها همه‌ش توی یه لحظه بود. و به همه‌شون یه نوک زده بودم. دوباره کلافه شدم. تصمیم گرفتم همه‌چیز رو ول کنم. این رو بنویسم که بدونم در ۲۹ دسامبر ۲۰۲۳ این حال رو داشته‌م. در آخرین‌ روزهای این سال میلادی احتمالن من تنها کسی نیستم که همچین گره‌ای به ذهن‌ش افتاده. و لازم داره گاهی اونها رو باز کنه. بعد رشته‌های فکر‌هاش رو مرتب بچینه کنار هم. همرنگ‌ها رو با هم دسته‌بندی کنه و یه کش بنداز�� دورشون. بیخودها رو بریزه دور. مهم‌ها رو علامت بزنه. بعد همه‌شون برگردونه توی چمدون ذهن‌ش و حاضر شه برای یه طوفان دیگه. طوفان ۳۶۵ روزه. معروف‌ترین طوفان. زندگی.

[matt-jf]

که تو هرگز نمی آیی