#імя

[redfield-by]

У Клімавачах ёсць вуліца імя МЮД - Міжнародны юнацкі дзень

[bardeban]

Феруна Кін

Раса - Чалавек Паходжанне - Каралеўства Леменк Узрост - 27 гадоў Род дзейнасці - Генерал Зброя - Рэліквія Дрэва "Змрок" - двухручны меч, ахутаны дымам Характар - блізняты, старэйшыя дзеці і гонар ландграфа Кін, вонкава выглядаюць спак��йнымі і высакароднымі, але калі старэйшага Фергуса больш апісваюць як добразычлівага і ветлівага маладога чалавека нібы цёплае полымя свечкі, то Феруна як сталь клінка, халодная і непахісная, паважаная сярод саюзнікаў і выклікаючая страх у ворагаў… Выхаваныя ў сабе мэтанакіраванасць, упартасць, адвага і стойкасць дапамагаюць Ферунэ дабіцца перамог і пераадолець шматлікія перашкоды. Яна вельмі рэдка выходзіць з сябе, імкнучыся захаваць спакой у любой сітуацыі, і заўсёды ўпарта рухаецца наперад, нават калі трэба прабівацца ў лоб або выкарыстоўваць хітрасць. Гады бітваў зрабілі з генерала добрага тактыка і перад тварам небяспекі Феруна думае асабліва прагматычна і ўмее прымаць у баі ўзважаныя і ўсвядомленыя рашэнні, каб у далейшым не шкадаваць аб наступствах, хоць у вельмі экстрэмальных сітуацыях яна шмат бярэ на сябе. Да блізкіх і сяброў яна заўсёды паводзіць сябе інакш, чым з іншымі, бо для яе яны - самае дарагое на свеце і менавіта ім яна захоўвае абсалютную вернасць і далікатны клопат.

"Першапачаткова, род Кінаў, пайшоў ад самотнага паўночнага рыцара, які прыйшоў з азёрнай краіны Эіншва. Той рыцар у сваёй вандроўцы сустрэў юнака з палаючымі вачыма, першага з леменкскіх каралёў, і, натхнёны яго захопленасцю жыцця і гарачымі, але высакароднымі амбіцыямі, першы з Кінаў пакляўся ў вечнай адданасці і рушыў услед за каралём, стаўшы яго ценем, яго мячом і шчытом.

З таго часу, Кіны і засталіся верныя клятвам свайго продка, такую ​​адданасць яшчэ адшукаць паспрабуй. Спачатку, Кіны выконвалі ролю каралеўскіх рыцараў і целаахоўнікаў, але з стагоддзямі іх улада і ўплыў пашырыліся, і, акрамя вайсковага майстэрства, яны таксама атрымалі поспех у іншых сферах, у тым ліку і ў палітыцы, бо часам немагчыма абараняць адным толькі мячом, асабліва калі вораг унутры, і пала��аўскія інтрыгі можна перамагчы толькі іншаму інтрыганту.

Традыцыйна, Кіны заставаліся целаахоўнікамі караля, але таксама і сталі даверанымі саветнікамі, яго правай рукой, а юныя спадчыннікі станавіліся асабістымі рыцарамі каралеўскіх дзяцей. Так атрымалася і ў гэтым пакаленні: блізняты ў 14 гадоў сталі рыцарамі маленькіх прынцэсы Мелайоры і прынца Нівена, будучы ўжо цудоўнымі мечнікамі, і іх майстэрства выратавала дзяцей падчас паўстання некаторых арыстакратычных сем'яў, у якім трагічна загінула іх маці, каралева Ігрэйн. З-за таго паўстання раскрылася таямніца Феруны - Багіня надзяліла дзяўчыну рэдкімі здольнасцямі кіраваць металам. Ні меч, ні страла ёй не былі страшныя, што рабіла дачку Кінаў каштоўнай… на полі бітвы. І ёй трэба было непазбежна растацца з блізкімі на многія гады.

І за гэтыя гады Феруна імкліва зрабіла сябе кар'еру, адыграўшы ключавую ролю ў адваёве паўночна-ўсходніх зямель у Інтрыша. У баі яна паказала сябе бясстрашнай і непаражальнай ваяўніцай, завошта атрымала імя "Тытаніда", у гонар каменных істот, якія абаранялі Сад Багіні на світанку часоў. І многія загаварылі, што яна тое самае ўвасабленне першага Кіна".

[unhonestlymirror]

Партрэт Скарыны працы Якава Бразера з кнігі «400-годдзе беларускага друку». На фоне імя друкара — Францішак Скарына.

A portrait of Skaryna by Jakav Braźer from the book "400th anniversary of Belaruthian printing." In the background, the printer's name is Franćišak Skaryna.

[drakulabielaruskaj]

28-га траўня

Дзёньнік Джонатана Гаркера (запісаны стэнаграфічна)

28-га траўня. – Зьявіўся шанец уцячы ці, прынамсі, паслаць вестку дамоў. Да замку прыйшла група цыганоў – яны разьмясьціліся лягерам на дзядзінцы. Маю запісы пра іх у сваім нататніку. Хоць яны й зьяўляюцца характэрнай этнічнай групай для гэтае мясцовасьці, яны блізкія сваякі ўсіх раманскіх плямёнаў. Тысячы цыганоў жывуць у Мадзяршчыне й Трансыльваніі, амаль па-за законам. Як правіла, яны далучаюцца да якога-колечы чалавека высокага паходжаньня ці баяра і носяць ягонае імя. Яны бясстрашныя, не рэлігійныя, за выняткам забабонаў, і гавораць на ўласны�� дыялектах раманскае мовы.

Напішу лісты дамоў і паспрабую ўгаварыць цыганоў завезьці іх на пошту. Я ўжо пазнаёміўся зь імі праз акно. Яны зьнялі капелюшы й пакланіліся ў рэверансе, а затым паказалі знакі, якіх я, аднак, не зразумеў, як і іхняе мовы...

Я напісаў лісты. Ліст Міне я застэнаграфаваў і проста папрасіў пана Гокінса перадаць яго ёй. Я растлумачыў ёй сваю сытуацыю, за выняткам усіх жахаў, пра якія пакуль мог толькі спэкуляваць; іначай яна б моцна ўсхвалявалася й напалохалася. Калі ж Граф перахопіць мае лісты, ён усё адно ня ведацьме ані маіх таямніцаў ані таго, што мне ведама...

Я перадаў лісты; кінуў іх праз краты на вакне разам з залатой манэтай і мігамі патлумачыў, каб іх завезьлі на пошту. Адзін чалавек ўзяў іх, прыціснуў да сэрца й пакланіўся, а потым паклаў у свой капялюш. Больш за гэта зрабіць я ня мог. Я пракраўся ў кніжню й пачаў чытаць. Граф не паказваўся, таму я пачаў пісаць у дзёньнік...

Прыйшоў Граф. Ён сеў поруч і пачціва-салодкім голасам прамовіў, паказваючы мне лісты:

– Цыганы далі мне гэта; ня ведаю, адкуль яны ўзяліся, але мушу даведацца. Бач! – напэўна, ён агледзеў іх раней. – Адзін ліст ад пана майму сябру Пітэру Гокінсу, а другі, – тут ён разгарнуў кувэрт і зірнуў на дзіўныя сымбалі на аркушы, пасьля чаго ягоны твар памрачнеў, а вочы загарэліся ліхім полымем, – подлая рэч, абраза майму сяброўству й гасьціннасьці! Ён не падпісаны, таму й ня мае да нас дачыненьня.

Ён спакойна трымаў ліст і кувэрт над полымем лямпы, пакуль агонь ня зьнішчыў іх. Затым працягнуў:

– Ліст Гокінсу я, вядома, адпраўлю, бо ён ваш. Вашыя лісты – сьвяшчэнныя для мяне. Выбачайце, мой сябар, што ненаўмыс��а зламаў пячатку на ім. Ці не запячатаеце яго зноў?

Ён працягнуў мне ліст і з пачцівым паклонам уручыў мне новы кувэрт. Мне нічога не заставалася, апрача як падпісаць кувэрт і моўчкі аддаць яму. Калі ён выйшаў з пакоя, я пачуў, як у замку ціха павярнуўся ключ. Праз хвіліну я падышоў да дзьвярэй і паспрабаваў адчыніць іх, але марна – яны былі замкнёныя.

Праз гадзіну ці дзьве Граф вярнуўся ў пакой – ён ціхенька ўвайшоў, але ўсё адно абудзіў мяне, бо я драмаў на канапе. Пабачыўшы, што я спаў, ён у ветлівай і прыемнай манеры сказаў:

– Ці вы, мой сябар, стаміліся? Кладзецеся спаць. Сон – самы надзейны адпачынак. Сёньня я ня маю прыемнасьці гутарыць з вамі, бо я вельмі заняты. Спадзяваюся, вы добра высьпіцеся.

Я пайшоў у свой пакой, лёг у ложак і хутка заснуў. Як ні дзіўна, я ня сьніў аніякіх сноў. Нават у роспачы ёсьць месца супакою.

[schwirrymartz]

Я не магу (ўнутрана) забіць зяпу. Наўрад ці нават посцік на тумблеры дапаможа, але так хоць пакутаваць ад неабходнасці ведаць тое, што адбываецца ў мяне ў галаве, буду не толькі я. Адчыняйце ўсе форткі, шаноўнае спадарства, я выказваю сваё каштоўнае меркаванне.

Re: гэта, а, канкрэтна, частка пра крэкавыя фанфікі па "Каласы пад сярпом тваім" як наш адказ Хідэакі Сораці.

Хачу выправіць саму сябе ў двух месцах, бо страшэнная няправільнасць не давала мне есці і спаць амаль тры месяцы — з самага моманту публікацыі таго паста.

1) Як бы я ні любіла жартаваць (сама сабе ў сябе ў галаве) пра "ха-ха, назваць Каліноўскага Кірылам (<- я не магу ўспомніць іншых імёнаў на К) і выдаць яму велізарную пінгвінакачку", але Беларусь эпохі Бакумацу (так, адсыл ачка на той пост пра Meiji era Texas) не зусім падыходзіць для сёнэнізацыі з +- сімпатычнымі шырокай публіцы супрацьлеглымі бакамі, якія аб'ядноўваюцца дзеля барацьбы з агульным ворагам (на маю думку. Я вельмі не экспертка ў гісторыі). Патрэбны нейкі іншы перыяд, відаць, больш ранні, бо часы РІ і пазней усе нейкія адназначныя.

2) фанфікі не могуць быць "нашым адказам". Як сказаў нехта ў нататках да паста, на свой рэблог якога я спасылаюся ў пасце, на які спасылаюся зараз, Гінтама — гэта кананічны Thomas Jefferson Miku binder. Гэта камерцыйны прадукт, за які нехта (нават не адзін чалавек) атрымлівае грошы, а не фанфік.

І пункт (2) прыводзіць мяне да таго, што я хацела сказаць у пасце, на які спасылаюся.

Часам я мару пра цудоўны сусвет, у якім нехта робіць з гісторыяй Беларусі тое, што японцы робяць са сваёй (і не толькі) ў кожным чацвёртым тайтле. Кагосьці перанараджаюць у сабачку, камусьці мяняюць пол, кагосьці адпраўляюць у ісэкай, а камусьці мяняюць імя, часткі біяграфіі і характар і пішуць пра іх I Can't Believe It's Not RPF. І гэтае нешта становіцца шырокавядомым (на беларускай прасторы). Але мой уяўны сусвет дзівосны не гэтым, а рэакцыяй грамадства на ўсе гэтыя рэчы (УВАГА! ДАЛЕЙ Я БУДУ MAKE UP GUYS TO BE MAD POINT AND LAUGH AT (часткова заснавана на рэальнасці, так што...)). І тут я жыва ўяўляю сабе рэакцыю двух лагераў:

Адэпты ідэі "гісторыя Беларусі пачалася з 1917/1944/1991/1994 (ну ці мала, хто іх ведае) года". З імі ўсё проста: спачатку у іх дупа згарэла б ад імплікацыі, што гісторыя Беларусі пачалася раней, а потым — ад страшных, жахлівых, няправільных нетрадыцыйных каштоўнасцяў і, канешне, непавагі.

Асабліва кансерватыўная частка астатніх (у тым ліку і тыя цікавыя асобы, якія лічаць, што беларускую мову трэба берагчы ад брудных тэм (і, пажадана, трымаць у музеі, як я падазраю)*) гарэла б ад страшных, жахлівых, няправільных нетрадыцыйных каштоўнасцяў і, канешне, непавагі.

Тое, што я назвала феерверкамі з усіх бакоў.

Потым я зноў вяртаюся ў шэрую рэчаіснасць, дзе такое з'явіцца вельмі няхутка (калі з'явіцца), а беларускі твітэр срэцца за, у найлепшым выпадку, муку ў драніках.

А пра бісёнэнаў Коласа і Купалу (не пісьменнікаў), якія сілай сапраўднага мужчынскага сяброўства ;) ;) перамагаюць бісёнэна Багдановіча (не пісьменніка) я заўсёды гатовая пачытаць.

___

* — хацела б я, каб гэта было перабольшваннем

[ealexandra]

хочацца весці эстэтычны і цікавы тамблер, але нічога ў галаву не лезе. няхай першы пост будзе своеасаблівая візітнай карткай пра мяне.

імя: Аляксандра (Алеся)

дн: 10 ліпеня

інтраверт, infj, меланхолік-флегматык

чытаю, пішу, іграю на фано, падарожнічаю, зараз вучуся і жыву ў Варшаве.

люблю Беларусь гарбату, псоў, прыроду, Вірджынію Вулф, мастацтва і людзей.

[knizhnycmok]

хачу фанфік пра вельмі набожнага Дылюка.

Такога, які сур'ёзна моліцца Барбатосу, пакідае кветкі ля Статуй, робіць шчодрыя ахвяраванні Сабору, часам прыходзіць да сясцёр. Такой была яго маці, таму Кая, хоць і не верыць у ніякіх багоў, ніколі не смяецца з наіўнай, шчырай веры Дылюка. Дылюк жа нават у іншых мясцінах, ля статуй іншых багоў працягвае шаптаць малітвы ветру.

Ружарыя - так, Ружарыя дазваляе сабе досыць скептычныя выказванні, але Дылюку ўпотай падабаюцца яе схаластычныя дыскусіі з такім жа скептыкам-бардам, які хутка стаў заўсёдным кліентам. Нават калі не песні, дык трапныя размовы Каі, Ружарыі і Венці вабяць кліентаў (і калі ў таверне стала менш голасных спрэчак і драк - што ж, Дылюк не можа не бачыць усіх плюсаў гэтай троіцы).

Пакуль аднойчы падчас адной з такіх размоў Кая не ловіць позірк Дылюка і не разраджаецца смехам. Дылюк злуецца, бо не разумее, чаму: яны даўно не дзеці, каб вось так лёгка і бяскрыўдна хіхікаць адзін з аднаго, ды й супрацоўніцтва падчас апошніх падзей з Жудасцю Буры, то бок Двалінам, дазваляе ім з Каяй і на людзях паказваць свае больш цёплыя адносіны. Падымае з пытаннем брыво, на што Кая толькі косіцца на Венці. Дылюк не хоча думаць, што за бязглуздзіца прыйшла яму ў галаву. Захоча - сам скажа. Услед за Каяй на Дылюка з усмешкай глядзяць зялёныя вочы барда...

праз шмат гадоў, гледзячы ў такія ж яскравыя вочы, Дылюк успомніць той вечар - і ціха-ціха, каб толькі вецер чуў, моліцца.

«мой каханы вецер,

хай свяціцца імя тваё»

[apytanki]

20 шаблённых пытаньняў

1. Пра што вы можаце размаўляць гадзінамі? 2. Вам часьцей бывае сьпякотна або халодна? 3. Што вас злуе? 4. Чаго вам бракуе? 5. Чым вы любіце займацца ў вольны час? 6. Зь якімі людзьмі вам утульна быць побач? 7. Як вы адчуваеце сябе ў гэты момант? 8. Што пэўна можа вас расьсьмяшыць? 9. Якая песьня найлепш падыходзіць да вашага настрою сёньня? 10. Якім тайтлам кнігі/фільму/сэрыялу/гульні вы б апісалі сваё жыцьцё? 11. Калі б у вас было іншае імя, то якое? 12. Калі б не існавала ніякіх перашкодаў, дзе б вы хацелі жыць? 13. Зь якім вядомым чалавекам (або пэрсанажам) вы б хацелі сябраваць? 14. Па чым вы сумуеце? 15. Вашыя сны звычай��а ад першай або трэцяй асобы? 16. Якое слова вам падабаецца вымаўляць? 17. Вам лягчэй спачуваць блізкім або незнаёмцам? 18. Якія пахі вам даспадобы? 19. Чаму б вы хацелі навучыцца? 20. Чым вы ганарыцеся?

[ao3feed-peterstiles]

Памылка назвы

Read it on AO3 at https://archiveofourown.org/works/47538067

by NaNa_tyan

...Затое, у свой дваццаць першы дзень нараджэння, Пітэр дазнаўся шмат новых стэрэатыпаў аб славянах і пачаў спадзявацца, што ў бацькоў яго слоўмэйта проста дзіўны густ на імёны...

Words: 1585, Chapters: 1/1, Language: беларуская

Fandoms: Teen Wolf (TV)

Rating: Teen And Up Audiences

Warnings: No Archive Warnings Apply

Categories: M/M

Characters: Peter Hale, Stiles Stilinski, Derek Hale

Relationships: Peter Hale/Stiles Stilinski

Additional Tags: Soulmates, Steter - Freeform, Пітэр не вельмі разумны, імя соўлмэйта на запясці ў 21 год, трошкі апраўдваю Пітэра, калі трэба яшчэ тэгі - пішыце ў каментары

Read it on AO3 at https://archiveofourown.org/works/47538067

[schwirrymartz]

Імя "Яна" такое смешнае. Я на чым?

the name "theresa" is so funny like. theres a what

[ohdsad]

"Люстэрка, імя і пухнатыя лапы"

Перад тым, як усвядоміцца ў сне, я расплюшчыла вочы і адразу злавіла нейкае незразумелае пачуццё небяспекі. Хутчэй за ўсё гэта адбылося праз сон, ад якога ў памяці засталіся толькі кароткія ўрыўкі, і якія, на жаль або на шчасце, не атрымалася сабраць у штосьці суцэльнае.

Да таго ж, праз тое, што цалкам я ўсё ж такі не прачнулася і атрымала не вельмі прыемныя эмоцыі, я хутка зразумела, што мяне кудысьці зацягвае. Куды? Вядома, ў сонны параліч...

Мне спатрэбілася імгненне, каб нейкім цудам я ўцяміла: можна паддацца соннаму паралічу, а можна трошкі пастарацца і трапіць ва ўсвядомлены сон (тут трэба дадаць, што такая магчымасць ёсць не заўсёды, у мяне гэта залежыць ад таго, наколькі я стомленая і ў якім я эмацыйным стане). 

 Я адчула вібрацыі, і ў ТОЙ САМЫ МОМАНТ — калі ёсць вялікая рызыка прачнуцца — з усёй моцы падскокнула з ложка. Гэта адбылося настолькі раптоўна, што некалькі секунд мяне проста хістала з боку ў бок, а вочы амаль нічога не бачылі. Давялося прымусіць сябе хутка супакоіцца і сканцэнтравацца на тым, каб мой стан нармалізаваўся.

Усвядомілася я ў сваім пакоі. На той момант, калі мае вочы пачалі добра бачыць, я была ўжо каля сцяны з кніжнымі паліцамі (насупраць ложка). Я кінула позірк у бок люстэрка і вырашыла ў яго паглядзецца. Як заўсёды — гэта па-свойму хвалявальны і страшны момант, бо ніколі не ведаеш, што гэтае люстэрка табе пакажа. Але ў мяне быў добры настрой і гэта дапамагло ўпэўніць сябе ў тым, што нічога страшнага не адбудзецца, таму, каб не марнаваць час і не забіваць галаву магчымымі жахамі, я хуценька падляцела да люстэрка і ўбачыла ў ім сваё шчаслівае адлюстраванне. Спачатку я паглядзела на яго і хутка схавалася. Потым зазірнула ў люстэрка зноў. Мой твар не змяняўся. Ён праўда МОЙ. Усміхаюся я — маё адлюстраванне таксама ўсміхаецца. Гэта падняла настрой яшчэ больш і я спакойна адышла ад люстэрка.

 Я паглядзела на свае кніжныя паліцы і ўспомніла, што яшчэ перад тым, як легчы спаць, думала пра тое, каб паспрабаваць штосьці напісаць на аркушы ў сне. Для чаго? Проста так. Каб прапрацаваць сваю ўсвядомленасць і, вядома, дзеля цікавасці: ці атрымаецца? 

 Я ўжо не памятаю дакладна: ці я дастала дзённік з паліцы, ці ён ужо ляжаў на стале, але я ўзяла асадку і пад тэкстам, у якім я распавядала пра сон, напісала сваё імя. Чамусьці ў першыя секунды я падумала, што ў мяне не атрымаецца, быццам бы рука не будзе слухацца і атрымаецца не тое, што я хачу. Але на маё здзіўленне — ніякіх звышнатуральных адчуванняў не было. Рука трымала асадку гэтак жа, як і ў рэальнасці і пісаць было даволі лёгка. Мае літары не плавалі, імя напісалася роўна і я з вялікім задавальненнем разглядала свае пяць літарак, цалкам усведамляючы, што напісала я іх, знаходзячыся ў сне. 

Усміхнулася, выдыхнула і, як заўсёды, мне захацелася выйсці з кватэры. Звычайна я раблю гэта праз вакно, але на гэты раз вырашыла скарыстацца балконам і прайсці скрозь сцяну. Я адчыніла дзверы, зайшла на балкон і, па праўдзе, не вельмі здзівілася, калі сцяна мяне не прапусціла: мне не хапала намеру. Я б магла здацца (такое, нажаль, бывае са мной ва УС), але я зноў узяла сябе ў рукі, выдыхнула, зразумела, што мяне ніхто нікуды не гоніць і трэба паспрабаваць зноў. З'явілася ўпэўненасць у сабе. Я дакранулася рукамі да сцяны, зноў адчула, як упіраюся ў яе, але яна хутка пачала расцягвацца, страціўшы сваю цвёрдасць, і ператварылася быццам бы ў нейкае гумовае палатно, у якое я зрабіла свой першы ўпэўнены крок. Палатно мяне не сціскала і нават не спрабавала выціснуць назад. Адчуванне, быццам я праходзіла праз шчыльны натоўп людзей, якія нікуды не ішлі, а проста стаялі. У гэтым натоўпе рухалася толькі я. Не вельмі прыемныя адчуванні, вядома, але я выйшла. 

Вечар. Прыемная прахалода. Адчувалася восень. У вочы адразу трапіліся незвычайныя, вельмі прыгожыя аблокі. Вялікія. Аб'ёмныя. На іх траплялі прамяні сонца і праз гэта яны былі ў бела-жоўта-чырвона-ружовых колерах. Незвычайнымі яны былі і праз сваю даволі незвычайную форму: гэта былі твары трох вельмі прыгожых жанчын, якія там, у небе, магчыма, ішлі разам... Такога ў небе я яшчэ ніколі не бачыла. Ні ў рэальнасці, ні ў снах. У жанчын былі курчавыя валасы, твары былі спакойнымі і свяціліся яны нейкай пяшчотай і дабрынёй. Рухаліся яны павольна і я ніяк не магла адарваць ад іх свайго позірку, бо пакуль глядзела на іх, я адчувала невераемную цеплыню і спакой. 

 Побач з гэтымі жанчынамі я ўбачыла такое ж вялікае прыгожае воблака. Штосьці падштурхнула мяне да думкі, што я магу паспрабаваць да яго дакрануцца і тут жа падскочыла ў паветра. Я асцярожна працягнула руку наперад і ўсміхнулася: "Цуд!". Воблака не растала, не размылася, не знікла. Яно было крыху халаднаватым і мяккім, і нагадвала ўтульную, пухкую, узбітую падушку, на якую хацелася ўлегчыся ўсім целам і праваліцца ў сон... Нейкая частка мяне выдатна разумела, што так не бывае. Але іншая частка нагадвала пра найзвычайную і, магчыма, адну з самых распаўсюджаных дзіцячых мар — дакрануцца да аблокаў, цалкам ігнаруя будзь якія законы фізікі і ўсялякія гэтыя да��ослыя незразумелыя штукі... 

На гэтым цуды не скончыліся. Дзесьці пада мной я ўбачыла чарговае воблака, толькі на гэты раз у выглядзе вялікага трусіка. Калі б ён не заварушыўся, я б хутчэй за ўсё, нават не звярнула б на яго ўвагі. Памерам ён быў прыкладна з палову двухпавярховага дому. Вялікі трусік. Вялікі і вельмі пухнаты трусік, на якім мне раптоўна і нечакана для сябе самой, захацелася пакатацца. 

Я хутка скокнула ўніз і прыемна здзівілася, што ў мяне атрымалася трапіць на яго спіну. Я адчула, які ён пухнаты і мяккі, адчула, як ён дыхае і абхапіла яго рукамі настолькі, наколькі гэта было магчыма. Спачатку мне здалося, што ён хацеў мяне пазбавіцца, бо маё з'яўленне на ягонай спіне атрымалася надта раптоўным і трусік спужаўся. Але ён хутка супакоіўся, тронуўся з месца і мы панесліся наперад. Я адчувала, як рухае��ца яго бела-чырвона-ружовае пухнатае цела пад час бегу. Як ён адштурхваўся лапамі ў паветры і рабіў чарговы скок на некалькі сотняў метраў зноў і зноў, зноў і зноў... Я адчувала яго моц. Я адчувала тое, што немагчыма адчуць у рэальнасці праз тое, што такога быць не можа: мяне катаў на спіне па ўсяму небу вялізарны воблачны трусік. Дзіцячая мара, якой, па праўдзе не было, але якая нечакана здзейснілася, калі дзіцёнку споўнілася трыццаць... 

У нейкі момант я апынулася на зямлі. Я не зусім зразумела, як гэта атрымалася, і, можа, гэта і не важна. Але калі я павярнулася назад, я ўбачыла, як гэты трусік нясецца ў паветры на вялікай хуткасці і пакідае пасля сябе воблачныя сляды ў выглядзе шырокіх каляровых ліній. Яны не паспявалі знікаць. Гэтыя лінія з'яўляліся то ў адным месцы, то ў іншым, і запаўнялі сабой амаль усю нябесную прастору, пакуль пухнаты воблачны цуд пятляў у паветры, так аніразу і не дакрануўшыся сваімі вялікімі лапамі да зямлі. 

[didobenev]

ФРАГМЕНТЫ

Раман Оруэла «1984» меў небывалы поспех. Мабыть не сатыра, а любоўная ці крымінальная гісторыя. Як мастак ён часта ігнаруецца не толькі крытыкамі, але і кіруючай элітай. Але ў дадзеным выпадку такая сатыра атрымала такое прызнанне — гэта нешта надзвычайнае. Бо ён сам, як аўтар, якраз і ёсць выключэннем — здзекліва адважыўшыся не толькі выкрыць аблічча таталітарызму (ад якога нікуды не дзецца і сёння), — але і ўзняць сатырыка на новы п'едэстал як грамадзяніна, чалавека, надзеленага мужнасці - самотнага сярод мільярдаў сабе падобных.

Справа Хармса мяне заўсёды шакавала! Памерці такім маладым і стварыць даволі дзіўны твор - гэта фантастыка! Але найбольш уражвае тое, што яго ўнікальны абсурдызм - плён яго прыроднай здольнасці - гэта не меншы плён няшчасця нараджэння і жыцця ў самы дакладны час самай абсурднай сістэмы, калі-небудзь створанай чалавекам - да яго агіды.

Часам нават у сне я ўздрыгваю ад думкі пра Джона Мілтана. Страта зроку і стварэнне Страчанага раю - гэта тое, што адзначана знакам подзвігу.

А дзе подзвіг у нашай краіне з большасцю сённяшніх аўтараў? Нідзе! Пісаць толькі дзеля грошай і грамадскіх ушанаванняў, не пакідаючы нічога для выгады і ўзняцця самой літаратуры як мастацтва. Не, вы сапраўды павінны быць Джонам Мілтанам, пераскокваць праз пакуты і бачыць нашмат больш, чым сляпы са звычайным зрокам.

Вялікі непаўторны дух заўсёды меў мінусы ў іншым. Імануіл Кант і Льюіс Кэрал скончылі жыццё невыпадкова нявінніца. Але іншая справа, што ёсць тыя, хто не меў ні падобнага духу, ні нармальна не перажываў свае сэксуальныя страсці - але замест гэтага яны таемна спынілі найвялікшыя дасягненні чалавечых здольнасцей - толькі каб пагасіць сваю аўтсайдэрнасць і асэнсаваць сябе.

Сапраўды пакліканых да нівы афарызма і фрагмента надзіва мала. І калі жанр значна менш асвоены, ён неяк стаіць сам па сабе з большай вагай.

Такім ��ынам, геній - гэта геній, каб здзіўляць і не мець тлумачэння. Але самае абсурднае, што такім людзям, як мы, таксама няма тлумачэння, але яны далёка не геніі.

Як бы ён з найвышэйшым гонарам ні ўяўляў сябе сацыяльна значным, ён сам не ўсведамляе, наколькі далёка зайшоў супраць сябе менавіта як такога. А колькі людзей можа зацягнуць. А разам з імі і ўсе мы. І акрамя таго, ён згадаў нас.

Мастацтва і навука - найвялікшая праява чалавечага генія. Тыя, хто нарадзіўся ў іх, асветлены звыш. І калі ты блаславёны такім чынам Богам - аднойчы ты непазбежна пачынаеш нараджацца з Ім, згодна з бессмяротнасцю тваіх твораў. І гэта найвялікшая спакуса ў гісторыі чалавечага духу, дзеля якой варта перанесці бязмерныя пакуты.

У чалавека, зацягнутага ў балота грамадскага няшчасця, дзейнічае нейкая сіла самазахавання - неяк лавіраваць уверх - ураўнаважаная цяжарам перажытых ім неразборлівасцяў і адціснутых ад сябе, каб і ён адчуў сябе чалавекам.

Жорсткасці, якія на нас нападаюць, любяць нас дарэмна. І гэта для нас дывідэнды. Інакш, калі б яны нас разлюбілі, ці сказалі б мы: «Што больш каштоўнае за нас, калі мы заўсёды пад прыцэлам?».

Фізіка, як навука пра матэрыю і яе законы, адкрыла людзям шлях да разгляду гэтай матэрыі ў імя іх дабра, хутчэй яна саступіла месца самаліквідацыі ў імя ўлады, паводле законаў эгаізму - пакуль не наступіць Засталося зрабіць толькі адзін помнік.

Вялікі вучоны Ісаак Ньютан, які адкрыў закон сусветнага прыцягнення, напэўна, больш за ўсё шкадаваў, чаму людзі не падобныя на фізічныя целы - толькі прыцягваюць адзін аднаго, а не адштурхоўваюцца, як аднайменныя зарады, якія капаюць адзін аднаму магілу.

Нікола Тэсла, абыякавы да грошай і жанчын, цалкам адданы навуцы дзеля дабра чалавека, не проста не любіў больш за ўсё тых, хто ў імя свайго найвышэйшага дабра і баючыся, што гэта можа змяншэння, наўмысна пазбавілі чалавецтва яго найвялікшага дабра - бясплатнай бесправадной электраэнергіі з іаносферы - самага дзіўнага адкрыцця беднага і малодшага Ніколы Тэслы.

Вечны рухавік Ніколы Тэслы (электрычны), здольны замяніць рухавік унутранага згарання і са значна лепшымі характарыстыкамі, быў нерэалізаваны з-за злосці і недальнабачнасці людзей, якія абвінавацілі яго ў вядзьмарстве. Гэтая няўмольная недальнабачнасць, здаецца, запраграмавана назаўсёды забіць адкрыццё - здольнае перавярнуць нават самае артадаксальнае ўяўленне аб рэальнасці.

Які сэнс у тым, што Тэсла запальвае лямпачкі з адлегласці пяці міль (у інавацыйных тэрмінах) - калі жыццёвы бляск большасці простых смяротных па-ранейшаму ледзь меншы чым яркасць звычайнай лямпачкі?

Справа ў тым, што Эйнштэйн з-за сваёй пагарды

да ўлады лёс зрабіў яго аўтарытэтам -

гэта менш за ўсё звязана з філасофіяй

з непагардлівых пагарджалі — як яшчэ больш пагарджалі!

[fedarovich1972]

Урачыстыя лінейка з нагоды заканчэньня 3 А класа школы нумар 130 імя Рут Уолер

[romaniawars]

Дії Румунської влади проти комуністів та соціалістів в Румунії, та їх поплічників 1918-1944рр.

В Королівсті Румунія, на початку 20-х років 20 столітя комуністична партія була заборонена, через спроби перевороту зміну уряду. Комуністична партія Румунії керувалась з СРСР. Комуністичні і соціалістичні злочинці, після заборони партії діяли в підпіллі, підбурюючи різні повстання через засланих шпигунів до робітників так страйк 1933 року, був повністю організований злочинцями комуністами. Румунська влада і націоналісти боролись з комуністичним підпіллям, заставляючи багатьох комуніс��ів емігрувати в СРСР де їх в часи сталінських чисток чекала смерть.

Один з перших страчених соціалістів в Румунії був Василь Рудьєв, селянин і соціаліст з Бессарабії, належав до Соціалістично-революційної партії. Після заходу Румунських військ в Бессарабію, у січні 1918 року Рудьєв заарештований і страчений румунськими військами.

Також у цей час була страчена Надія Грінфельд комуністка, активна учасниця з 1903 і член РСДРП. Виступала проти румунських військ в Бессарабії, була розстріляна румунськими жандармами у січні 1918 року.

Наступною важливою персоною кого було страчено окупаційними військами це Тамара Кручок підпільна учасниця злочинної комуністичної партії, виступала проти Румунської влади вела підпільну діяльність за вказівками більшовиків з Росії. Була затримана і заарештована в 1919 році, але в 1920 році відпущена. Продовжувала підпільну комуністичну діяльність в серпні 1920 року була заарештована знову. Один з заарештовани комуністів Кирилов, назвав організаційну трійку комуністів на чолі з Тамарою Кручок. Видав також інших членів підпілля комуністів. 5 грудня 1921 року була розстріляна в Бендерах таємною поліцією Румунії Сігуранцою, разом з Тамарою Кручок було розстріляно ще двох важливих комуністів Йойліка Когана та Бориса Шихтмана.

Наступною персоною в комуністичному підпіллі в Румунії був Павло Ткаченко, справжнє імя якого було Яков Антипов. Займав провідну роль в комуністичному русі в Румунії. Разом з Самуїлом Бубновським був заарештований і звинувачуваний в процесі 270. Соціалісти і комуністи в Румунії і Європі робили акції протесту і вимагали від румунської влади звільнити обох комуністів. Але влада Румунії відмовилась. Ткаченко і Бубновський втекли з під варти. Після цього був засуджений влад��ю Румунії заочно до розстрілу. З 1921-1925рр. був закордоном, налагоджував зв'язки. У 1924 році був у Відні. 1926 році повернувся в Румунію. У серпні 15 числа був заарештований у Бухаресті був перевезений в Кишинів, поліція допитувала Ткаченка, і через деякий час був розстріляний.

Не менш важливу роль в комуністичному русі відігравала Хая Лівшиц, яка очолювала комуністичне підпілля в Румунії в 1924-1925рр. У 1926-1928 перший секретар ЦК комсомола Румунії. В 1928 році, була заарештована поліцією. Отримала вирок вісім років в'язниці. Померла у в'язниці в 1928 році, під час оголошення про голодування.

Також важливу роль в комуністичному русі грав Васіле Роайта, який був доволі молодим, але часто прав участь в підпільній діяльності комуністичної партії, саме він грав важливу роль в підбурюванню і прокомуністичному страйку 1933 року. Під час якого і загинув 16 лютого 1933 року. у сутичках з поліцією.

Варто також сказати, що важливу роль грали комуністи Румунії, які були в еміграції і мали звязки з комуністичним підпіллям на території Румунії, провідну роль в цій справі відігравав Олександру Штефанскі, у 1930-х роки керував закордонним комуністичним румунським бюро. Був учасником певний час комуністичної партії у Польщі. У другій половині 30-х років проживав в СРСР. Де був заарештований і під час чистки у лютому 1937 році був розстріляний.

Наступний комуністичний діяч це був Євгеній Розвань комуніст угорського походження, був членом комуністичної партії Румунії, неодноразово затримувався поліцією, йому вдалось втекти з в'язниці румунської і втекти в СРСР. Знаходився в СРСР до 1937 року поки не був заарештований 16 грудня 1937 році, звинувачувався в шпіонажі на Румунію, свою вину не визнав і був розстріляний 16 червня 1938 року.

Елек Кеблеш румунський комуніст угорського походження. Свого часу воював на стороні Угорської радянської республіки проти військ Румунії, які у 1919 році звільняли Угорщину від комунізму. У 1924 році був генеральним секретерам Комуністчної партії Румунії, У 1926 році покидає Румунію, прибуває в Чехословаччину. Там його заарештували йому грозила депортація в Румунію, але через підтримку з сторони комуністів в Чехословаччині емігрував в СРСР. Там працював на авіаційному заводі, у 1937 році його заарештовують а вже 9 вересня 1938 року був розстріляний.

Гаврило Бучушкан комуніст з Бессарабії, активно виступав проти румунської влади, емігрував до СРСР, де був страчений у 1937 році, під час чисток.

Іон Діческу, румунський комуніст, який був знайомий з Леніним, брав участь в незаконному перевороті комуністів в Росії. Після захоплення влади комуністами в Росії і після створення СРСР залишається жити і працювати у Радянському Союзі. Був активним прихильником створення фейкової Молдавської соціалістичної республіки. Був заарештований у 1937 році, і у січні 1938 році розстріляний.

Донка Сімо була членом незаконної комуністичної партії, діяла в підпіллі у Румунії, поширювала комуністичну літературу і брошури. Була заарештована поліцією, померла у в'язниці в Румунії в 1937 році.

Александру Доброжану-Геря румунський комуніст і соціаліст. З 1922 року член комуністичної партії. Неоднаразово затримувався румунською владою за незаконну комуністичну діяльність. Будучи в СРСР заочно був заарештований до 10 років в'язниці. Розстрілянй під час сталінських чисток в 1937 році.

Віталій Холостенко, румунський комуніст українського походження. Член комуністичної партії Румунії з 1919 року. У 1927-1931 рр. Генеральний секретар Румунської Комуністичної партії. До 1930 року, був на території Румунії, брав участь в незаконній підпільній комуністичній діяльності. Після 1930 року перебував в СРСР був заарештований під час чисток і страчений 17 грудня 1937 року.

Самуїл Бубновський, близький соратник Ткаченка страченого у 1926 році. З початку 20-х років 20 століття член комуністичної партії діяв в підпіллі, розповсюджував комуністичну пропаганду. Був заарештований владою Румунії, але втік з під арешту. В подальшому емігрував до СРСР. Розстріляний в СРСР під час чисток у 1937 році.

Філімон Сетяну, румунський комуніст і поет, жив в еміграції в СРСР був відданим комуністом. Розстріляний у 1937 році.

Терезія Оцко комуністична підпільна активістка, член комуністичної партії, часто затримувалась поліцією Румунії. Була заарештована поліцією засуджена, у 1940 році була вбито у в'язниці під час бійки.

Іліє Пінтіліє був членом комуністичної партії, проводив комуністичну агітацію серед робітників, підбурював їх до повстання, активно в підпіллі вів незаконну комуністичну злочинну діяльність. Був одним з активних підбурювачів до прокомуністичного страйку 1933 року. Заарештований поліцією засуджений до ув'язнення, загинув під час землетрусу в 1940 році у в'язниці Дофтана.

Франциск Панет румунський хімік, в 1920-х роки вступив в комуністичну партію Румунію. Після початку радянсько-німецької війни, отримав вказівки від СРСР почати терористичну діяльність в Румунії проти німецьких військ і режиму Йона Антонеску. У себе вдома разом з дружиною комуністкою організував лабораторію по виготовленню вибухівки. В жовтні 1941 року Франциска і його дружину Лілі заарештувала таємна румунська поліція. 5 листопада 1941 року Франциск і його дружина отримали смертний вирок і були розстріляні як комуністичні терористи.

Філімон Сирбу, його батько був робочим на залізній дорозі. Сирбу почав працювати в ранньому віці, після того як втратив батька, там познайомився з комуністичними злочинцями які діяли в підпіллі і пропагували комунізм. Став членом комуністичної партії її активний діяч. Починаючи з 1941 року по вказівкам комуністичної партії Румунії, повинен був займатись диверсіями і терактами на обєктах вермахту в Румунії. Був причетний до вибоху на німецькому зброярському складі. Був схоплений поліцією, і за свою злочинну діяльність засуджений до розстрілу 19 липня 1941 року розстріляний біля містечка Жилава.

Джастін Георгеску член комуністичної партії вступив в неї в другій половині 30-х років ставши членом таємного Союзу комуністичної молоді. Вів активну підпільницьку комуністичну діяльність направлену проти Румунії. Заарештований поліцією Румунії 29 серпня 1942 року вбитий в відділку поліції.

Йосиф Бужор комуніст активний учасник комуністичного підпілля на Бессарабщині, часто затримувався поліцією Румунію. Був обраний секретарем Бессарабського обласного комітета Комуністичної партії Румунії. В 1934 році був заарештований за злочинну комуністичну діяльність, був засуджений до 10 років в'язниці, відбував покарання у в'язниці Дофтана. У 1940 році достроково звільнений. Осінню 1941 року був відправлений Радянським союзом, для організації підпільного збройного комуністичного руху. Ці плани не вдалось втілити і Йосиф Бужор був знищений.

Ніколе Кристя комуніст, вступив в Комуністичну партію Румунії в 1929 році, неодноразово заарештовувався поліцією, за комуністичну незаконну діяльність. В 1931-1933 роках був ув'язнений відбував покарання. З 1936-1938 років воював в Іспанії на стороні комуністів і соціалістів. З 1940 року жив у Франції. Брав участь в підпільному комуністичному партизанському русі, заарештований гестепо і страчений у 1943 році.

Йосиф Кліщ комуніст єврейського походження. Доволі рано емігрував в Францію, навчався там встановив зв'язки з соціалістами. Під час Другої Світової війни був учасником комуністичного партизанського руху його група вчиняла терористичні акти. Після одного з таких у 1943 році Йосиф Кліщ був поранений, вступив в перестрілку з солдатами був тяжко поранений і помер від ран. Також був заочно засуджений в Румунії.

Соломон Тімов комуніст до 1923 року активний діяч комуністичного підпілля в Бессарабії, після 1923 року втік в СРСР. З 1924 року виступав за створення Молдавської соціалістичної республіки. До 1938 року перебував в СРСР. В 1938 році прибуває на нелегальну роботу у Францію. В 1940 році заарештований режимом Віші і відправлений в концтабір Верне. Пізніше був направлений в концтабір Освенцем де і був знищений в 17 серпня 1943 року.

Також варто згадати про цілу групу комуністів, яка була ліквідована румунськими військовими силами у 1941 році, яка була закинута з території СРСР для диверсій і провдення терористичних актів. 25 вересня 1941 року у складі диверсійної групи з дев'яти членів Центру (секретар Центру А. М. Терещенко, заступники М. Я. Скворцов та П. Я. Мунтян, зв'язкові Я. Т. Богуславський, С. П. Брухіс, Е. С. .Грінберг, І. І. Грінман, І. М. Моргенштерн, Я. М. Маслов). Група була виялена німецьким загоном і не встигла розпочати свою злочинну діяльність. Під час бою 2 членів групи загинули одразу, четверо покінчили життям самогубством, ще троє були розстріляні німцями. Таким чином група комуністів терористів з 9 осіб була ліквідована трапилось це 25 вересня 1941 року.

Штефан Плавец на початку 20-х років 20 століття знайомиться з комуніст��ми і комуністичною ідеологією, в 1927 році стає комуністичним діячем. Після початку Другої Світової війни стає активним комуністичним підпільником, займається диверсіями та іншими злочинами проти Румунської держави. З травня 1944 року організував в лісах Румунії партизанський комуністичний загін. 13 червня 1944 року, жандармерія таємної поліція дізналась, про розташування табору, та взяла його в оточення, внаслідок бою Штефан Плавец був знищений.

Іон Келін активний діяч комуністичного руху в Румунії, в 1937 році їде воювати на стороні комуністів і соціалістів в Іспанії під час битви при Ербо важко поранений, переїхав у Францію після війни. В 1941 році приєдався до комуністів, які розпочали партизанський рух проти режиму Віші у Франції. 4 лютого 1943 року схоплений гестапо заарештований. Депортований в Німеччину де і помер в концтаборі в 1945 році.

Александр Рубінштейн з початку 20-х років 20 століття став членом комуністичної партії. Активно діяв в підпіллі на території Бессарабії. Часто затримувався румунськими органами безпеки через злочинну комуністичну діяльність. Після окупації Радянським союзом Бессарабії працює в окупаційній адміністрації в 1940 році. Загинув в 1941 році в Харкові, який зайняли німці в результаті радянсько-німецької війни.

Це були основні ліквідації відомих комуністів в Румунії в першій половині ХХ століття.

[drakulabielaruskaj]

Сем гадоў пасьля

Нататка

Сем гадоў таму мы ўсе прайшлі празь пекла; і, як мы ўважаем, шчасьце, знойдзенае намі з тае пары, вартае перажытага болю. Для Міны й мяне дадатковай радасьцю ёсьць тое, што наш сын нарадзіўся ў дзень сьмерці Кўінсі Морыса. Ягоная маці ў глыбіні душы верыць, што яму перадалася частка духу нашага мужнага прыяцеля. Ягонае поўнае імя ўключае ў сябе імёны ўсіх нашых сяброў, але мы завём яго Кўінсі.

Гэтым летам мы адправіліся ў Трансыльванію й праехалі па старых мясьцінах, усё яшчэ напоўненых жывымі й жудаснымі ўспамінамі. Было цяжка паверыць, што тыя рэчы, якія мы бачылі на ўласныя вочы і чулі на ўласная вушы, здарыліся ў запраўднасьці. Аніякіх сьлядоў тых падзеяў не засталося. Толькі замак, як і раней, узвышаецца над бязьлюдным абшарам.

Прыехаўшы дамоў, мы гаварылі пра былыя часы, на якія цяпер маглі аглядвацца, не ўпадаючы ў роспач, бо як Ґодалмінг, так і Сьюард шчасьлівыя ў шлюбе. Я выняў паперы з сэйфа, дзе яны ляжалі з таго часу, як мы вярнуліся. Нас зьдзівіў той факт, што сярод усёй масы матэрыялу, зь якога складаецца запіс, наўрад знойдзецца хоць адзін аўтэнтычны дакумэнт; толькі кіпа машынапісу ды позьнія запісныя кніжкі Міны, Сьюарда, мой уласны нататнік, а таксама запісы Ван Гэльсінга. Наўрад мы б змаглі папрасіць каго-колечы – нават калі б захацелі – прыняць іх як доказы такое дзікае гісторыі. Ван Гэльсінг, трымаючы на калене нашага сына, падсумаваў усё наступнымі словамі:

– Нам не патрэбныя доказы; мы анікога ня просім верыць нам! А вось гэты хлопчык аднойчы даведаецца, якой мужнай жанчынай ёсьць ягоная маці. Ён ужо пазнаў ейную дабрыню й ласку; пазьней ён зразумее, чаму пэўныя мужчыны так любілі яе, што рызыкнулі ўсім дзе��я яе.

ДЖОНАТАН ГАРКЕР.

[knizhnycmok]

дарэчы фанфакт імя Бай Джу на кітайскай - гэта вось такая вось расліна або яе карэнне, на латыні Atractylodes macrocephala

расце высока, 600-2800 метраў над морам, у некаторых правінцыях Кітая. Выкарыстоўваецца ў ТКМ пры праблемах са страўнікам і кішэчнікам.

Доктар Ян Іфань адзначае, што

- сырое карэнне лечыць зніжэнне апетыту, нястраўнасць, стомленасць і бледны колер твару

- сухое карэнне асабліва эфектыўна пры ўздуцці жывата, вадкім крэсле і дыярэі, а таксама пры перапаўненні страўніка і адрыжцы

і танізіруе ці, вядома!

У гульне малютка Доўдоў жаліцца маці, што лекі доктара Бай Джу заўсёды горкія: сухое карэнне бай джу таксама мае горка-салодкі смак

крыніцы:

https://pfaf.org/user/Plant.aspx?LatinName=Atractylodes+macrocephala

https://www.sciencedirect.com/topics/neuroscience/atractylodes-macrocephala-extract