#імя

[redfield-by]

У Клімавачах ёсць вуліца імя МЮД - Міжнародны юнацкі дзень

[bardeban]

Феруна Кін

Раса - Ча��авек Паходжанне - Каралеўства Леменк Узрост - 27 гадоў Род дзейнасці - Генерал Зброя - Рэліквія Дрэва "Змрок" - двухручны м��ч, ахутаны дымам Характар - блізняты, старэйшыя дзеці і гонар ландграфа Кін, вонкава выглядаюць спакойнымі і высакароднымі, але калі старэйшага Фергуса больш апісваюць як добразычлівага і ветлівага маладога чалавека нібы цёплае полымя свечкі, то Феруна як сталь клінка, халодная і непахісная, паважаная сярод саюзнікаў і выклікаючая страх у ворагаў… Выхаваныя ў сабе мэтанакіраванасць, упартасць, адвага і стойкасць дапамагаюць Ферунэ дабіцца перамог і пераадолець шматлікія перашкоды. Яна вельмі рэдка выходзіць з сябе, імкнучыся захаваць спакой у любой сітуацыі, і заўсёды ўпарта рухаецца наперад, нават калі трэба прабівацца ў лоб або выкарыстоўваць хітрасць. Гады бітваў зрабілі з генерала добрага тактыка і перад тварам небяспекі Феруна думае асабліва прагматычна і ўмее прымаць у баі ўзважаныя і ўсвядомленыя рашэнні, каб у далейшым не шкадаваць аб наступствах, хоць у вельмі экстрэмальных сітуацыях яна шмат бярэ на сябе. Да блізкіх і сяброў яна заўсёды паводзіць сябе інакш, чым з іншымі, бо для яе яны - самае дарагое на свеце і менавіта ім яна захоўвае абсалютную вернасць і далікатны клопат.

"Першапачаткова, род Кінаў, пайшоў ад самотнага паўночнага рыцара, які прыйшоў з азёрнай краіны Эіншва. Той рыцар у сваёй вандроўцы сустрэў юнака з палаючымі вачыма, першага з леменкскіх каралёў, і, натхнёны яго захопленасцю жыцця і гарачымі, але высакароднымі амбіцыямі, першы з Кінаў пакляўся ў вечнай адданасці і рушыў услед за каралём, стаўшы яго ценем, яго мячом і шчытом.

З таго часу, Кіны і засталіся верныя клятвам свайго продка, такую ​​адданасць яшчэ адшукаць паспрабуй. Спачатку, Кіны выконвалі ролю каралеўскіх рыцараў і целаахоў��ікаў, але з стагоддзямі іх улада і ўплыў пашырыліся, і, акрамя вайсковага майстэрства, яны таксама атрымалі поспех у іншых сферах, у тым ліку і ў палітыцы, бо часам немагчыма абараняць адным толькі мячом, асабліва калі вораг унутры, і палацаўскія інтрыгі можна перамагчы толькі іншаму інтрыганту.

Традыцыйна, Кіны заставаліся целаахоўнікамі караля, але таксама і сталі даверанымі саветнікамі, яго правай рукой, а юныя спадчыннікі станавіліся асабістымі рыцарамі каралеўскіх дзяцей. Так атрымалася і ў гэтым пакаленні: блізняты ў 14 гадоў сталі рыцарамі маленькіх прынцэсы Мелайоры і прынца Нівена, будучы ўжо цудоўнымі мечнікамі, і іх майстэрства выратавала дзяцей падчас паўстання некаторых арыстакратычных сем'яў, у якім трагічна загінула іх маці, каралева Ігрэйн. З-за таго паўстання раскрылася таямніца Феруны - Багіня надзяліла дзяўчыну рэдкімі здольнасцямі кіраваць металам. Ні меч, ні страла ёй не былі страшныя, што рабіла дачку Кінаў каштоўнай… на полі бітвы. І ёй трэба было непазбежна растацца з блізкімі на многія гады.

І за гэтыя гады Феруна імкліва зрабіла сябе кар'еру, адыграўшы ключавую ролю ў адваёве паўночна-ўсходніх зямель у Інтрыша. У баі яна паказала сябе бясстрашнай і непаражальнай ваяўніцай, завошта атрымала імя "Тытаніда", у гонар каменных істот, якія абаранялі Сад Багіні на світанку часоў. І многія загаварылі, што яна тое самае ўвасабленне першага Кіна".

[unhonestlymirror]

Партрэт Скарыны працы Якава Бразера з кнігі «400-годдзе беларускага друку». На фоне імя друкара — Францішак Скарына.

A portrait of Skaryna by Jakav Braźer from the book "400th anniversary of Belaruthian printing." In the background, the printer's name is Franćišak Skaryna.

[drakulabielaruskaj]

28-га траўня

Дзёньнік Джонатана Гаркера (запісаны стэнаграфічна)

28-га траўня. – Зьявіўся шанец уцячы ці, прынамсі, паслаць вестку дамоў. Да замку прыйшла група цыганоў – яны разьмясьціліся лягерам на дзядзінцы. Маю запісы пра іх у сваім нататніку. Хоць яны й зьяў��яюцца характэрнай этнічнай групай для гэтае мясцовасьці, яны блізкія сваякі ўсіх раманскіх плямёнаў. Тысячы цыганоў жывуць у Мадзяршчыне й Трансыльваніі, амаль па-за законам. Як правіла, яны далучаюцца да якога-колечы чалавека высокага паходжаньня ці баяра і носяць ягонае імя. Яны бясстрашныя, не рэлігійныя, за выняткам забабонаў, і гавораць на ўласных дыялектах раманскае мовы.

Напішу лісты дамоў і паспрабую ўгаварыць цыганоў завезьці іх на пошту. Я ўжо пазнаёміўся зь імі праз акно. Яны зьнялі капелюшы й пакланіліся ў рэверансе, а затым паказалі знакі, якіх я, аднак, не зразумеў, як і іхняе мовы...

Я напісаў лісты. Ліст Міне я застэнаграфаваў і проста папрасіў пана Гокінса перадаць яго ёй. Я растлумачыў ёй сваю сытуацыю, за выняткам усіх жахаў, пра якія пакуль мог толькі спэкуляваць; іначай яна б моцна ўсхвалявалася й напалохалася. Калі ж Граф перахопіць мае лісты, ён усё адно ня ведацьме ані маіх таямніцаў ані таго, што мне ведама...

Я перадаў лісты; кінуў іх праз краты на вакне разам з залатой манэтай і мігамі патлумачыў, каб іх завезьлі на пошту. Адзін чалавек ўзяў іх, прыціснуў да сэрца й пакланіўся, а потым паклаў у свой капялюш. Больш за гэта зрабіць я ня мог. Я пракраўся ў кніжню й пачаў чытаць. Граф не паказваўся, таму я пачаў пісаць у дзёньнік...

Прыйшоў Граф. Ён сеў поруч і пачціва-салодкім голасам прамовіў, паказваючы мне лісты:

– Цыганы далі мне гэта; ня ведаю, адкуль яны ўзяліся, але мушу даведацца. Бач! – напэўна, ён агледзеў іх раней. – Адзін ліст ад пана майму сябру Пітэру Гокінсу, а другі, – тут ён разгарнуў кувэрт і зірнуў на дзіўныя сымбалі на аркушы, пасьля чаго ягоны твар памрачнеў, а вочы загарэліся ліхім полымем, – подлая рэч, абраза майму сяброўству й гасьціннасьці! Ён не падпісаны, таму й ня мае да нас дачыненьня.

Ён спакойна трымаў ліст і кувэрт над полымем лямпы, пакуль агонь ня зьнішчыў іх. Затым працягнуў:

– Ліст Гокінсу я, вядома, адпраўлю, бо ён ваш. Вашыя лісты – сьвяшчэнныя для мяне. Выбачайце, мой сябар, што ненаўмысна зламаў пячатку на ім. Ці не запячатаеце яго зноў?

Ён працягнуў мне ліст і з пачцівым паклонам уручыў мне новы кувэрт. Мне нічога не заставалася, апрача як падпісаць кувэрт і моўчкі аддаць яму. Калі ён выйшаў з пакоя, я пачуў, як у замку ціха павярнуўся ключ. Праз хвіліну я падышоў да дзьвярэй і паспрабаваў адчыніць іх, але марна – яны былі замкнёныя.

Праз гадзіну ці дзьве Граф вярнуўся ў пакой – ён ціхенька ўвайшоў, але ўсё адно абудзіў мяне, бо я драмаў на канапе. Пабачыўшы, што я спаў, ён у ветлівай і прыемнай манеры сказаў:

– Ці вы, мой сябар, стаміліся? Кладзецеся спаць. Сон – самы надзейны адпачынак. Сёньня я ня маю прыемнасьці гутарыць з вамі, бо я вельмі заняты. Спадзяваюся, вы добра высьпіцеся.

Я пайшоў у свой пакой, лёг у ложак і хутка заснуў. Як ні дзіўна, я ня сьніў аніякіх сноў. Нават у роспачы ёсьць месца супакою.

[ealexandra]

хочацца весці эстэтычны і цікавы тамблер, але нічога ў галаву не лезе. няхай першы пост будзе своеасаблівая візітнай карткай пра мяне.

імя: Аляксандра (Алеся)

дн: 10 ліпеня

інтраверт, infj, меланхолік-флегматык

чытаю, пішу, іграю на фано, падарожнічаю, зараз вучуся і жыву ў Варшаве.

люблю Беларусь гарбату, псоў, прыроду, Вірджынію Вулф, мастацтва і людзей.

[knizhnycmok]

хачу фанфік пра вельмі набожнага Дылюка.

Такога, які сур'ёзна моліцца Барбатосу, пакідае кветкі ля Статуй, робіць шчодрыя ахвяраванні Сабору, часам прыходзіць да сясцёр. Такой была яго маці, таму Кая, хоць і не верыць у ніякіх багоў, ніколі не смяецца з наіўнай, шчырай веры Дылюка. Дылюк жа нават у іншых мясцінах, ля статуй іншых багоў працягвае шаптаць малітвы ветру.

Ружарыя - так, Ружарыя дазваляе сабе досыць скептычныя выказванні, але Дылюку ўпотай падабаюцца яе схаластычныя дыскусіі з такім жа скептыкам-бардам, які хутка стаў заўсёдным кліентам. Нават калі не песні, дык трапныя размовы Каі, Ружарыі і Венці вабяць кліентаў (і калі ў таверне стала менш голасных спрэчак і драк - што ж, Дылюк не можа не бачыць усіх плюсаў гэтай троіцы).

Пакуль аднойчы падчас адной з такіх размоў Кая не ловіць позірк Дылюка і не разраджаецца смехам. Дылюк злуецца, бо не разумее, чаму: яны даўно не дзеці, каб вось так лёгка і бяскрыўдна хіхікаць адзін з аднаго, ды й супрацоўніцтва падчас апошніх падзей з Жудасцю Буры, то бок Двалінам, дазваляе ім з Каяй і на людзях паказваць свае больш цёплыя адносіны. Падымае з пытаннем брыво, на што Кая толькі косіцца на Венці. Дылюк не хоча думаць, што за бязглуздзіца прыйшла яму ў галаву. Захоча - сам скажа. Услед за Каяй на Дылюка з усмешкай глядзяць зялёныя вочы барда...

праз шмат гадоў, гледзячы ў такія ж яскравыя вочы, Дылюк успомніць той вечар - і ціха-ціха, каб толькі вецер чуў, моліцца.

«мой каханы вецер,

хай свяціцца імя тваё»

[apytanki]

20 шаблённых пытаньняў

1. Пра што вы можаце размаўляць гадзінамі? 2. Вам часьцей бывае сьпякотна або халодна? 3. Што вас злуе? 4. Чаго вам бракуе? 5. Чым вы любіце займацца ў вольны час? 6. Зь якімі людзьмі вам утульна быць побач? 7. Як вы адчуваеце сябе ў гэты момант? 8. Што пэўна можа вас расьсьмяшыць? 9. Якая песьня найлепш падыходзіць да вашага настрою сёньня? 10. Якім тайтлам кнігі/фільму/сэрыялу/гульні вы б апісалі сваё жыцьцё? 11. Калі б у вас было іншае імя, то якое? 12. Калі б не існавала ніякіх перашкодаў, дзе б вы хацелі жыць? 13. Зь якім вядомым чалавекам (або пэрсанажам) вы б хацелі сябраваць? 14. Па чым вы сумуеце? 15. Вашыя сны звычайна ад першай або трэцяй асобы? 16. Якое слова вам падабаецца вымаўляць? 17. Вам лягчэй спачуваць блізкім або незнаёмцам? 18. Якія пахі вам даспадобы? 19. Чаму б вы хацелі навучыцца? 20. Чым вы ганарыцеся?

[ao3feed-peterstiles]

Памылка назвы

Read it on AO3 at https://archiveofourown.org/works/47538067

by NaNa_tyan

...Затое, у свой дваццаць першы дзень нараджэння, Пітэр дазнаўся шмат новых стэрэатыпаў аб славянах і пачаў спадзявацца, што ў бацькоў яго слоўмэйта проста дзіўны густ на імёны...

Words: 1585, Chapters: 1/1, Language: беларуская

Fandoms: Teen Wolf (TV)

Rating: Teen And Up Audiences

Warnings: No Archive Warnings Apply

Categories: M/M

Characters: Peter Hale, Stiles Stilinski, Derek Hale

Relationships: Peter Hale/Stiles Stilinski

Additional Tags: Soulmates, Steter - Freeform, Пітэр не вельмі разумны, імя соўлмэйта на запясці ў 21 год, трошкі апраўдваю Пітэра, калі трэба яшчэ тэгі - пішыце ў каментары

Read it on AO3 at https://archiveofourown.org/works/47538067

[ohdsad]

ЦУД побач з касцёлам св. Антонія Падуанскага!

Пагаварылі з выпадковай міначкай пра тое, што вядома мясцовым жыхаркам і жыхарам пра найгалоўную падзею апошніх гадоў у Паставах, і дазналіся, што (або каго?) усё ж такі хавае ў сабе рака Мядзелка. 

"Трэба цуды? Зробім цуды!"

Менавіта гэтымі словамі хочацца апісаць эмоцыі і пачуцці, якія ўзніклі падчас і пасля нашай размовы з Вікторыяй (імя суразмоўніцы з пэўных прычын было зменена). 

Так, паверыць у такую неверагодную гісторыю здавалася чымсьці немагчымым і, нават, дзіўным. Але факт застаецца фактам: у таямнічых водах Мядзелцы ўжо некалькі месяцаў жыве сапраўдная… 

...КАСАТКА!

Вікторыя распавяла, што ў Паставах усе ведаюць пра гэтую, далёка не характэрную для горада, істоту. Пра яе нават пісалі ў раённай газеце, дзе ў якасці доказу быў выкарыстаны фотаздымак аднаго з Пастаўчан (цалкам магчыма, мужчына быў першым, хто ўбачыў прадстаўніка кітападобных). На чорна-белым фота бачна, як вялізарная касатка зусім побач з касцёлам нырае ў раку. 

Якім чынам марскі драпежнік з'явіўся ў рацэ — дагэтуль застаецца загадкай. 

Судзячы па таму, як спакойна і стрымана наша суразмоўца распавядала пра хвастатую жывёлу, можна было падумаць, што людзі ўжо даўно звыкліся з такой незвычайнасцю пад бокам касцёла. Быццам, касатка ў рацэ з цягам часу ператварылася для іх у звычайнага шчупака. І з аднаго боку, нічога дзіўнага ў гэтым няма. На жаль, такая рэчаіснасць: тое, што аднойчы здолела моцна нас уразіць, з цягам часу здольна ціхенька і плыўна згубіцца ў нашай штодзённасці. З іншага ж боку — гэта толькі здагадка. Мы ўсё ж такі спадзяемся, што, на самай рэчы, кожны чалавек працягвае насіць гэты цуд у сабе, толькі ціха, дзесьці ў сэрцы.

І, хаця, мы не спадзяваліся (бо нават не ведалі, што такое ўвогуле магчыма), нашай камандзе* пашчасціла ўбачыць гарэзлівага (і ўжо рачнога) жэўжыка на ўласныя вочы. У тым месцы, дзе звычайна бавяць свой час лебедзі (у канцы набярэжнай, бліжэй да левага боку касцёла, дзе рака паворчвае направа), касатка ўзнялася над халоднай і, месцамі пакрытай лёдам, вадой, лянотна перавярнулася на спіну, паказаўшы сваё белае бліскучае пуза, а потым павольна вярнулася ў ваду. І, паверце нам, гэта тое, пасля чаго проста немагчыма застацца абыякавым!

21.12.2024

Цікавы факт: касатка — не першая маштабная і чароўная з'ява ў Паставах. 

Прыкладна ў 2019 годзе нашай рэдакцыі стала вядома пра сустрэчу чалавека і КІТА! 

Прачытаць пра гэта падрабязней можна па спасылцы: 

Беражыце сябе і сваю веру ў цуд! 🤲✨

Ваша Сонная 💛🌙

*каманда — рэдакцыя Соннай, у якой працуюць Я, Я і Я :)

[didobenev]

ФРАГМЕНТЫ

Раман Оруэла «1984» меў небывалы поспех. Мабыть не сатыра, а любоўная ці крымінальная гісторыя. Як мастак ён часта ігнаруецца не толькі крытыкамі, але і кіруючай элітай. Але ў дадзеным выпадку такая сатыра атрымала такое прызнанне — гэта нешта надзвычайнае. Бо ён сам, як аўтар, якраз і ёсць выключэннем — здзекліва адважыўшыся не толькі выкрыць аблічча таталітарызму (ад якога нікуды не дзецца і сёння), — але і ўзняць сатырыка на новы п'едэстал як грамадзяніна, чалавека, надзеленага мужнасці - самотнага сярод мільярдаў сабе падобных.

Справа Хармса мяне заўсёды шакавала! Памерці такім маладым і ст��арыць даволі дзіўны твор - гэта фантастыка! Але найбольш уражвае тое, што яго ўнікальны абсурдызм - плён яго прыроднай здольнасці - гэта не меншы плён няшчасця нараджэння і жыцця ў самы дакладны час самай абсурднай сістэмы, калі-небудзь створанай чалавекам - да яго агіды.

Часам нават у сне я ўздрыгваю ад думкі пра Джона Мілтана. Страта зроку і стварэнне Страчанага раю - гэта тое, што адзначана знакам подзвігу.

А дзе подзвіг у нашай краіне з большасцю сённяшніх аўтараў? Нідзе! Пісаць толькі дзеля грошай і грамадскіх ушанаванняў, не пакідаючы нічога для выгады і ўзняцця самой літаратуры як мастацтва. Не, вы сапраўды павінны быць Джонам Мілтанам, пераскокваць праз пакуты і бачыць нашмат больш, чым сляпы са звычайным зрокам.

Вялікі непаўторны дух заўсёды меў мінусы ў іншым. Імануіл Кант і Льюіс Кэрал скончылі жыццё невыпадкова нявінніца. Але іншая справа, што ёсць тыя, хто не меў ні падобнага духу, ні нармальна не перажываў свае сэксуальныя страсці - але замест гэтага яны таемна спынілі найвялікшыя дасягненні чалавечых здольнасцей - толькі каб пагасіць сваю аўтсайдэрнасць і асэнсаваць сябе.

Сапраўды пакліканых да нівы афарызма і фрагмента надзіва мала. І калі жанр значна менш асвоены, ён неяк стаіць сам па сабе з большай вагай.

Такім чынам, геній - гэта геній, каб здзіўляць і не мець тлумачэння. Але самае абсурднае, што такім людзям, як мы, таксама няма тлумачэння, але яны далёка не геніі.

Як бы ён з найвышэйшым гонарам ні ўяўляў сябе сацыяльна значным, ён сам не ўсведамляе, наколькі далёка зайшоў супраць сябе менавіта як такога. А колькі людзей можа зацягнуць. А разам з імі і ўсе мы. І акрамя таго, ён згадаў нас.

Мастацтва і навука - найвялікшая праява чалавечага генія. Тыя, хто нарадзіўся ў іх, асветлены звыш. І калі ты блаславёны такім чынам Богам - аднойчы ты непазбежна пачынаеш нараджацца з Ім, згодна з бессмяротнасцю тваіх твораў. І гэта найвялікшая спакуса ў гісторыі чалавечага духу, дзеля якой варта перанесці бязмерныя пакуты.

У чалавека, зацягнутага ў балота грамадскага няшчасця, дзейнічае нейкая сіла самазахавання - неяк лавіраваць уверх - ураўнаважаная цяжарам перажытых ім неразборлівасцяў і адціснутых ад сябе, каб і ён адчуў сябе чалавекам.

Жорсткасці, якія на нас нападаюць, любяць нас дарэмна. І гэта для нас дывідэнды. Інакш, калі �� яны нас разлюбілі, ці сказалі б мы: «Што больш каштоўнае за нас, калі мы заўсёды пад прыцэлам?».

Фізіка, як навука пра матэрыю і яе законы, адкрыла людзям шлях да разгляду гэтай матэрыі ў імя іх дабра, хутчэй яна саступіла месца самаліквідацыі ў імя ўлады, паводле законаў эгаізму - пакуль не наступіць Засталося зрабіць толькі адзін помнік.

Вялікі вучоны Ісаак Ньютан, які адкрыў закон сусветнага прыцягнення, напэўна, больш за ўсё шкадаваў, чаму людзі не падобныя на фізічныя целы - толькі прыцягваюць адзін аднаго, а не адштурхоўваюцца, як аднайменныя зарады, якія капаюць адзін аднаму магілу.

Нікола Тэсла, абыякавы да грошай і жанчын, цалкам адданы навуцы дзеля дабра чалавека, не проста не любіў больш за ўсё тых, хто ў імя свайго найвышэйшага дабра і баючыся, што гэта можа змяншэння, наўмысна пазбавілі чалавецтва яго найвялікшага дабра - бясплатнай бесправадной электраэнергіі з іаносферы - самага дзіўнага адкрыцця беднага і малодшага Ніколы Тэслы.

Вечны рухавік Ніколы Тэслы (электрычны), здольны замяніць рухавік унутранага згарання і са значна лепшымі характарыстыкамі, быў нерэалізаваны з-за злосці і недальнабачнасці людзей, якія абвінавацілі яго ў вядзьмарстве. Гэтая няўмольная недальнабачнасць, здаецца, запраграмавана назаўсёды забіць адкрыццё - здольнае перавярнуць нават самае артадаксальнае ўяўленне аб рэальнасці.

Які сэнс у тым, што Тэсла запальвае лямпачкі з адлегласці пяці міль (у інавацыйных тэрмінах) - калі жыццёвы бляск большасці простых смяротных па-ранейшаму ледзь меншы чым яркасць звычайнай лямпачкі?

Справа ў тым, што Эйнштэйн з-за сваёй пагарды

да ўлады лёс зрабіў яго аўтарытэтам -

гэта менш за ўсё звязана з філасофіяй

з непагардлівых пагарджалі — як яшчэ больш пагарджалі!

[fedarovich1972]

Урачыстыя лінейка з нагоды заканчэньня 3 А класа школы нумар 130 імя Рут Уолер

[romaniawars]

Дії Румунської влади проти комуністів та соціалістів в Румунії, та їх поплічників 1918-1944рр.

В Королівсті Румунія, на початку 20-х років 20 столітя комуністична партія була заборонена, через спроби перевороту зміну уряду. Комуністична партія Румунії керувалась з СРСР. Комуністичні і соціалістичні злочинці, після заборони партії діяли в підпіллі, підбурюючи різні повстання через засланих шпигунів до робітників так страйк 1933 року, був повністю організований злочинцями комуністами. Румунська влада і націоналісти боролись з комуністичним підпіллям, заставляючи багатьох комуністів емігрувати в СРСР де їх в часи сталінських чисток чекала смерть.

Один з перших страчених соціалістів в Румунії був Василь Рудьєв, селянин і соціаліст з Бессарабії, належав до Соціалістично-революційної партії. Після заходу Румунських військ в Бессарабію, у січні 1918 року Рудьєв заарештований і страчений румунськими військами.

Також у цей час була страчена Надія Грінфельд комуністка, активна учасниця з 1903 і член РСДРП. Виступала проти румунських військ в Бессарабії, була розстріляна румунськими жандармами у січні 1918 року.

Наступною важливою персоною кого було страчено окупаційними військами це Тамара Кручок підпільна учасниця злочинної ��омуністичної партії, виступала проти Румунської влади вела підпільну діяльність за вказівками більшовиків з Росії. Була затримана і заарештована в 1919 році, але в 1920 році відпущена. Продовжувала підпільну комуністичну діяльність в серпні 1920 року була заарештована знову. Один з заарештовани комуністів Кирилов, назвав організаційну трійку комуністів на чолі з Тамарою Кручок. Видав також інших членів підпілля комуністів. 5 грудня 1921 року була розстріляна в Бендерах таємною поліцією Румунії Сігуранцою, разом з Тамарою Кручок було розстріляно ще двох важливих комуністів Йойліка Когана та Бориса Шихтмана.

Наступною персоною в комуністичному підпіллі в Румунії був Павло Ткаченко, справжнє імя якого було Яков Антипов. Займав провідну роль в комуністичному русі в Румунії. Разом з Самуїлом Бубновським був заарештований і звинувачуваний в процесі 270. Соціалісти і комуністи в Румунії і Європі робили акції протесту і вимагали від румунської влади звільнити обох комуністів. Але влада Румунії відмовилась. Ткаченко і Бубновський втекли з під варти. Після цього був засуджений владою Румунії заочно до розстрілу. З 1921-1925рр. був закордоном, налагоджував зв'язки. У 1924 році був у Відні. 1926 році повернувся в Румунію. У серпні 15 числа був заарештований у Бухаресті був перевезений в Кишинів, поліція допитувала Ткаченка, і через деякий час був розстріляний.

Не менш важливу роль в комуністичному русі відігравала Хая Лівшиц, яка очолювала комуністичне підпілля в Румунії в 1924-1925рр. У 1926-1928 перший секретар ЦК комсомола Румунії. В 1928 році, була заарештована поліцією. Отримала вирок вісім років в'язниці. Померла у в'язниці в 1928 році, під час оголошення про голодування.

Також важливу роль в комуністичному русі грав Васіле Роайта, який був доволі молодим, але часто прав участь в підпільній діяльності комуністичної партії, саме він грав важливу роль в підбурюванню і прокомуністичному страйку 1933 року. Під час якого і загинув 16 лютого 1933 року. у сутичках з поліцією.

Варто також сказати, що важливу роль грали комуністи Румунії, які були в еміграції і мали звязки з комуністичним підпіллям на території Румунії, провідну роль в цій справі відігравав Олександру Штефанскі, у 1930-х роки керував закордонним комуністичним румунським бюро. Був учасником певний час комуністичної партії у Польщі. У другій половині 30-х років проживав в СРСР. Де був заарештований і під час чистки у лютому 1937 році був розстріляний.

Наступний комуністичний діяч це був Євгеній Розвань комуніст угорського походження, був членом комуністичної партії Румунії, неодноразово затримувався поліцією, йому вдалось втекти з в'язниці румунської і втекти в СРСР. Знаходився в СРСР до 1937 року поки не був заарештований 16 грудня 1937 році, звинувачувався в шпіонажі на Румунію, свою вину не визнав і був розстріляний 16 червня 1938 року.

Елек Кеблеш румунський комуніст угорського походження. Свого часу воював на стороні Угорської радянської республіки проти військ Румунії, які у 1919 році звільняли Угорщину від комунізму. У 1924 році був генеральним секретерам Комуністчної партії Румунії, У 1926 році покидає Румунію, прибуває в Чехословаччину. Там його заарештували йому грозила депортація в Румунію, але через підтримку з сторони комуністів в Чехословаччині емігрував в СРСР. Там працював на авіаційному заводі, у 1937 році його заарештовують а вже 9 вересня 1938 року був розстріляний.

Гаврило Бучушкан комуніст з Бессарабії, активно виступав проти румунської влади, емігрував до СРСР, де був страчений у 1937 році, під час чисток.

Іон Діческу, румунський комуніст, який був знайомий з Леніним, брав участь в незаконному перевороті комуністів в Росії. Після захоплення влади комуністами в Росії і після створення СРСР залишається жити і працювати у Радянському Союзі. Був активним прихильником створення фейкової Молдавської соціалістичної республіки. Був заарештований у 1937 році, і у січні 1938 році розстріляний.

Донка Сімо була членом незаконної комуністичної партії, діяла в підпіллі у Румунії, поширювала комуністичну літературу і брошури. Була заарештована поліцією, померла у в'язниці в Румунії в 1937 році.

Александру Доброжану-Геря румунський комуніст і соціаліст. З 1922 року член комуністичної партії. Неоднаразово затримувався румунською владою за незаконну комуністичну діяльність. Будучи в СРСР заочно був заарештований до 10 років в'язниці. Розстрілянй під час сталінських чисток в 1937 році.

Віталій Холостенко, румунський комуніст українського походження. Член комуністичної партії Румунії з 1919 року. У 1927-1931 рр. Генеральний секретар Румунської Комуністичної партії. До 1930 року, був на території Румунії, брав участь в незаконній підпільній комуністичній діяльності. Після 1930 року перебував в СРСР був заарештований під час чисток і страчений 17 грудня 1937 року.

Самуїл Бубновський, близький соратник Ткаченка страченого у 1926 році. З початку 20-х років 20 століття член комуністичної партії діяв в підпіллі, розповсюджував комуністичну пропаганду. Був заарештований владою Румунії, але втік з під арешту. В подальшому емігрував до СРСР. Розстріляний в СРСР під час чисток у 1937 році.

Філімон Сетяну, румунський комуніст і поет, жив в еміграції в СРСР був відданим комуністом. Розстріляний у 1937 році.

Терезія Оцко комуністична підпільна активістка, член комуністичної партії, часто затримувалась поліцією Румунії. Була заарештована поліцією засуджена, у 1940 році була вбито у в'язниці під час бійки.

Іліє Пінтіліє був членом комуністичної партії, проводив комуністичну агітацію серед робітників, підбурював їх до повстання, активно в підпіллі вів незаконну комуністичну злочинну діяльність. Був одним з активних підбурювачів до прокомуністичного страйку 1933 року. Заарештований поліцією засуджений до ув'язнення, загинув під час землетрусу в 1940 році у в'язниці ��офтана.

Франциск Панет румунський хімік, в 1920-х роки вступив в комуністичну партію Румунію. Після початку радянсько-німецької війни, отримав вказівки від СРСР почати терористичну діяльність в Румунії проти німецьких військ і режиму Йона Антонеску. У себе вдома разом з дружиною комуністкою організував лабораторію по виготовленню вибухівки. В жовтні 1941 року Франциска і його дружину Лілі заарештувала таємна румунська поліція. 5 листопада 1941 року Франциск і його дружина отримали смертний вирок і були розстріляні як комуністичні терористи.

Філімон Сирбу, його батько був робочим на залізній дорозі. Сирбу почав працювати в ранньому віці, після того як втратив батька, там познайомився з комуністичними злочинцями які діяли в підпіллі і пропагували комунізм. Став членом комуністичної партії її активний діяч. Починаючи з 1941 року по вказівкам комуністичної партії Румунії, повинен був займатись диверсіями і терактами на обєктах вермахту в Румунії. Був причетний до вибоху на німецькому зброярському складі. Був схоплений поліцією, і за свою злочинну діяльність засуджений до розстрілу 19 липня 1941 року розстріляний біля містечка Жилава.

Джастін Георгеску член комуністичної партії вступив в неї в другій половині 30-х років ставши членом таємного Союзу комуністичної молоді. Вів активну підпільницьку комуністичну діяльність направлену проти Румунії. Заарештований поліцією Румунії 29 серпня 1942 року вбитий в відділку поліції.

Йосиф Бужор комуніст активний учасник комуністичного підпілля на Бессарабщині, часто затримувався поліцією Румунію. Був обраний секретарем Бессарабського обласного комітета Комуністичної партії Румунії. В 1934 році був заарештований за злочинну комуністичну діяльність, був засуджений до 10 років в'язниці, відбував покарання у в'язниці Дофтана. У 1940 році достроково звільнений. Осінню 1941 року був відправлений Радянським союзом, для організації підпільного збройного комуністичного руху. Ці плани не вдалось втілити і Йосиф Бужор був знищений.

Ніколе Кристя комуніст, вступив в Комуністичну партію Румунії в 1929 році, неодноразово заарештовувався поліцією, за комуністичну незаконну діяльність. В 1931-1933 роках був ув'язнений відбував покарання. З 1936-1938 років воював в Іспанії на стороні комуністів і соціалістів. З 1940 року жив у Франції. Брав участь в підпільному комуністичному партизанському русі, заарештований гестепо і страчений у 1943 році.

Йосиф Кліщ комуніст єврейського походження. Доволі рано емігрував в Францію, навчався там встановив зв'язки з соціалістами. Під час Другої Світової війни був учасником комуністичного партизанського руху його група вчиняла терористичні акти. Після одного з таких у 1943 році Йосиф Кліщ був поранений, вступив в перестрілку з солдатами був тяжко поранений і помер від ран. Також був заочно засуджений в Румунії.

Соломон Тімов комуніст до 1923 року активний діяч комуністичного підпілля в Бессарабії, після 1923 року втік в СРСР. З 1924 року виступав за створення ��олдавської соціалістичної республіки. До 1938 року перебував в СРСР. В 1938 році прибуває на нелегальну роботу у Францію. В 1940 році заарештований режимом Віші і відправлений в концтабір Верне. Пізніше був направлений в концтабір Освенцем де і був знищений в 17 серпня 1943 року.

Також варто згадати про цілу групу комуністів, яка була ліквідована румунськими військовими силами у 1941 році, яка була закинута з території СРСР для диверсій і провдення терористичних актів. 25 вересня 1941 року у складі диверсійної групи з дев'яти членів Центру (секретар Центру А. М. Терещенко, заступники М. Я. Скворцов та П. Я. Мунтян, зв'язкові Я. Т. Богуславський, С. П. Брухіс, Е. С. .Грінберг, І. І. Грінман, І. М. Моргенштерн, Я. М. Маслов). Група була виялена німецьким загоном і не встигла розпочати свою злочинну діяльність. Під час бою 2 членів групи загинули одразу, четверо покінчили життям самогубством, ще троє були розстріляні німцями. Таким чином група комуністів терористів з 9 осіб була ліквідована трапилось це 25 вересня 1941 року.

Штефан Плавец на початку 20-х років 20 століття знайомиться з комуністами і комуністичною ідеологією, в 1927 році стає комуністичним діячем. Після початку Другої Світової війни стає активним комуністичним підпільником, займається диверсіями та іншими злочинами проти Румунської держави. З травня 1944 року організував в лісах Румунії партизанський комуністичний загін. 13 червня 1944 року, жандармерія таємної поліція дізналась, про розташування табору, та взяла його в оточення, внаслідок бою Штефан Плавец був знищений.

Іон Келін активний діяч комуністичного руху в Румунії, в 1937 році їде воювати на стороні комуністів і соціалістів в Іспанії під час битви при Ербо важко поранений, переїхав у Францію після війни. В 1941 році приєдався до комуністів, які розпочали партизанський рух проти режиму Віші у Франції. 4 лютого 1943 року схоплений гестапо заарештований. Депортований в Німеччину де і помер в концтаборі в 1945 році.

Александр Рубінштейн з початку 20-х років 20 століття став членом комуністичної партії. Активно діяв в підпіллі на території Бессарабії. Часто затримувався румунськими органами безпеки через злочинну комуністичну діяльність. Після окупації Радянським союзом Бессарабії працює в окупаційній адміністрації в 1940 році. Загинув в 1941 році в Харкові, який зайняли німці в результаті радянсько-німецької війни.

Це були основні ліквідації відомих комуністів в Румунії в першій половині ХХ століття.

[belarusinlt]

❗️ УВАГА, ФЭЙК! Сёння раніцай невядомыя пачалі рассылаць паведамленні быццам бы ад імя Офісу Святланы Ціханоўскай з заклікам да беларусаў дасылаць свае персанальныя дадзеныя ў мэтах «запісу на атрыманне новага нацыянальнага пашпарта Беларусі». Мы афіцыйна заяўляем, што гэтая інфармацыя з'яўляецца фэйкам і, верагодна, правакацыяй карнікаў рэжыму з мэтаю збору дадзеных беларусаў. Па-першае, збор такіх дадзеных, калі пачнецца, то толькі пасля апублікавання афіцыйнай інфармацыі ў сацыяльных сетках Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі. Па-другое, на бягучы момант збіраць дадзеныя беларусаў і ствараць нейкія чэргі на выдачы заўчасна! Сачыце толькі за афіцыйнымі каналамі Кабінета, Офісу і нашага Прадстаўніцтва! Не паддавайцеся на правакацыі! [https://t.me/BelarusiSvet|@BelarusiSvet]

[drakulabielaruskaj]

Сем гадоў пасьля

Нататка

Сем гадоў таму мы ўсе прайшлі празь пекла; і, як мы ўважаем, шчасьце, знойдзенае намі з тае пары, вартае перажытага болю. Для Міны й мяне дадатковай радасьцю ёсьць тое, што наш сын нарадзіўся ў дзень сьмерці Кўінсі Морыса. Ягоная маці ў глыбіні душы верыць, што яму перадалася частка духу нашага мужнага прыяцеля. Ягонае поўнае імя ўключае ў сябе імёны ўсіх нашых сяброў, але мы завём яго Кўінсі.

Гэтым летам мы адправіліся ў Трансыльванію й праехалі па старых мясьцінах, усё яшчэ напоўненых жывымі й жудаснымі ўспамінамі. Было цяжка паверыць, што тыя рэчы, якія мы бачылі на ўласныя вочы і чулі на ўласная вушы, здарыліся ў запраўднасьці. Аніякіх сьлядоў тых падзеяў не засталося. Толькі замак, як і раней, узвышаецца над бязьлюдным абшарам.

Прыехаўшы дамоў, мы гаварылі пра былыя часы, на якія цяпер маглі аглядвацца, не ўпадаючы ў роспач, бо як Ґодалмінг, так і Сьюард шчасьлівыя ў шлюбе. Я выняў паперы з сэйфа, дзе яны ляжалі з таго часу, як мы вярнуліся. Нас зьдзівіў той факт, што сярод усёй масы матэрыялу, зь якога складаецца запіс, наўрад знойдзецца хоць адзін аўтэнтычны дакумэнт; толькі кіпа машынапісу ды позьнія запісныя кніжкі Міны, Сьюарда, мой уласны нататнік, а таксама запісы Ван Гэльсінга. Наўрад мы б змаглі папрасіць каго-колечы – нават калі б захацелі – прыняць іх як доказы такое дзікае гісторыі. Ван Гэльсінг, трымаючы на калене нашага сына, падсумаваў усё наступнымі словамі:

– Нам не патрэбныя доказы; мы анікога ня просім верыць нам! А вось гэты хлопчык аднойчы даведаецца, якой мужнай жанчынай ёсьць ягоная маці. Ён ужо пазнаў ейную дабрыню й ласку; пазьней ён зразумее, чаму пэўныя мужчыны так любілі яе, што рызыкнулі ўсім дзеля яе.

ДЖОН��ТАН ГАРКЕР.

[ruchomyzamak]

Разьдзел Чатырнаццаты

У якім Каралеўскі чараўнік застудзіўся

Да кінзбэрыйскага ўваходу ў замак Софі пад’ехала ў адной з каралеўскіх карэтаў, запрэжанай чацьвёркай коней. Пры карэце былі фурман, конюх і лёкай. Суправаджалі яе шэсьць каралеўскіх кавалерыстаў зь сяржантам на чале. Прычынаю была прынцэса Валерыя. Яна ўзьлезла Софі на калені. Усю кароткую дарогу да замку, пакуль карэта бразґатала па пакатаму б��уку, на Софінай сукенцы квітнелі мокрыя плямы прынцэсінага каралеўскага ўхваленьня. Софі зьлёгку ўсьміхнулася. Яна падумала, што Марта, мажліва, і мела рацыю, калі казала пра жаданьне мець дзяцей, хоць дзесяць Валерый – гэта крыху занадта. Яшчэ тады, калі Валерыя ўзьбіралася на яе, Софі прыгадала чуткі, што Прынцэсе Ведзьма таксама нечым пагражала, і пачула ўласны голас, які вымавіў:

– Ведзьма цябе не пакрыўдзіць. Я ёй не дазволю!

Кароль нічога на гэта не сказаў. Але ён загадаў даставіць Софі дадому ў каралеўскай карэце.

Экіпаж з грукатам спыніўся каля ўваходу ў замаскаваную стайню. Майкл выскачыў з-за дзьвярэй, ледзь ня зьбіўшы з ног лёкая, які дапамагаў Софі сысьці з карэты.

– Куды вы дзеліся? – усклікнуў ён. – Я так турбаваўся! А Гаўл страшэнна засмучаны…

– Не сумняваюся, – насьцярожылася Софі.

– …таму што памерла пані Пэнтстэман, – завяршыў Майкл.

Гаўл таксама падышоў да дзьвярэй. Ён выглядаў бледным і прыгнечаным. У руцэ ён трымаў скрутак, зь якога зьвісалі чырвоныя й блакітныя каралеўскія пячаткі. Софі вінавата зірнула на скрутак. Гаўл даў сяржанту залатую манэту й не сказаў жаднага слова, пакуль карэта й кавалерысты, пабразґваючы, ня зьніклі з вачэй. Тады ён загаварыў:

– Чатыры кані й дзесяць чалавек толькі для таго, каб пазбавіцца ад адной старой жанчыны. Што вы зрабілі з Каралём?

Софі ўвайшла за Гаўлам і Майклам усярэдзіну, чакаючы ўбачыць пакой, заліты зялёнай сьлізьзю. Але ніякае сьлізі не было, а Кальцыфэр палаў аж да коміна, усьміхаючыся сваёй пурпуровай усьмешкаю. Софі апусьцілася ў крэсла.

– Думаю, Каралю абрыдла бачыць мяне й слухаць, як я ачарняю тваё імя. Я была ў яго двойчы, – сказала яна. – І ўсё пайшло ня так. А яшчэ я сустрэла Ведзьму – адразу пасьля таго, як яна забіла пані Пэнтстэман. Што за дзень!

Пакуль Софі апісвала, што зь ёй здарылася, Гаўл абапёрся на край каміна й матляў скруткам так, нібы зьбіраўся скарміць яго Кальцыфэру.

– Перад вамі новы Каралеўскі чараўнік, – сказаў ён. – Маё імя чарней за чорнае. – Тады, на вялікае зьдзіўленьне Софі й Майкла, ён засьмяяўся. – А што яна зрабіла з графам Кэтэраскім? – рагатаў Гаўл. – Я ніколі не павінен быў падпускаць яе да Караля!

– Я ачарняла тваё імя, як магла! – запярэчыла Софі.

– Знаю. Гэта я памыліўся ў разьліках, – адказаў Гаўл. – Ну, і як мне пайсьці на пахаваньне беднае пані Пэнтстэман так, каб Ведзьма пра гэта не даведалася? Ёсьць ідэі, Кальцыфэру?

Было відочна, што сьмерць пані Пэнтстэман засмуціла Гаўла куды больш, чым усё астатняе.

Майкл жа турбаваўся дзеля Ведзьмы. Наступным ранкам ён прызнаўся, што ўсю ноч яго мучылі кашмары. Яму сьнілася, як яна пранікае ў замак праз усе дзьверы адначасна.

– Дзе Гаўл? – трывожна спытаў ён.

Гаўл пайшоў вельмі рана, пакінуўшы ў ванным пакоі пасьля сябе звычайную духмяную пару. Гітару ён ня ўзяў, а дзьвярны ґуз быў павернуты зялёным долу. Нават Кальцыфэр больш нічога ня ведаў.

– Дзьверы нікому не адчыняйце, – сказаў Кальцыфэр. – Ведзьма знае пра ўсе ўваходы, акрамя портгэйвэнскага.

Майкл так напалохаўся, што прынёс са двара нейкія дошкі й накрыж забіў імі дзьверы. Потым ён нарэшце ўзяўся за заклінаньне, якое ім вярнула панна Анґорыян.

Праз паўгадзіны дзьвярны ґуз рэзка павярнуўся чорным долу. Дзьверы пачалі трэсьціся. Майкл ухапіўся за Софі.

– Ня бойцеся, – дрыготкім голасам прагаварыў ён. – Са мною вы ў бясьпецы.

Нейкі час дзьверы скаланаліся ад моцных штуршкоў. Потым усё сьціхла. Аднак ледзь Майкл пасьпеў зь вялікаю палёгкай адпусьціць руку Софі, як раздаўся моцны выбух. Дошкі з грукатам упалі на падлогу. Кальцыфэр прыціснуўся да споду каміна, а Майкл кінуўся ў шафу для мётлаў, пакінуўшы Софі стаяць там адну. Дзьверы раптам расчыніліся і ў пакой уварваўся Гаўл.

– Гэта ўжо занадта, Софі! – усклікнуў ён. – Я ўсё-такі тут жыву!

Ён прамок да ніткі. Шэра-пунсовы касьцюм стаў чорна-карычневым. З рукавоў і валасоў цякло.

Софі глянула на дзьвярны ґуз, усё яшчэ павернуты чорным долу. Панна Анґорыян, падумала яна. І хадзіў ён да яе ў зачараваным касьцюме.

– Дзе ты быў? – спытала яна.

Гаўл чхнуў.

– Стаяў пад дажджом. Ня ваш клопат, – хрыпла адказаў ён. – Для чаго тут гэтыя дошкі?

– Я забіў імі дзьверы, – растлумачыў Майкл, бокам праціскаючыся з шафы для мётлаў. – Ведзьма…

– Вы, мабыць, думаеце, што я ня знаю свайго рамяства, – буркнуў Гаўл. – Я налажыў на замак столькі чараў, якія зводзяць са шляху, што большасьць людзей нас наогул ня знойдзе. Нават Ведзьме я дам на гэта тры дні. Кальцыфэру, мне трэба папіць чаго-колечы гарачага.

Кальцыфэр пачаў быў караскацца па паленах, але як толькі Гаўл падышоў да каміна, ён зноў прыціснуўся да споду.

– Не падыходзь да мяне! Ты мокры! – засычэў ён.

– Софі! – умольна папрасіў Гаўл.

Софі бязьлітасна склала рукі на грудзях.

– Што наконт Лэці Гэтэр? – спытала яна.

– Я прамок да ніткі, – ухіліўся ад адказу Гаўл. – Мне трэба папіць гарачага.

– Я спытала, што наконт Лэці Гэтэр? – паўтарыла Софі.

– Ну й чорт з вамі, – кінуў Гаўл. Ён абтросься. Вада на падлозе вакол яго ўтварыла роўнае кола. Гаўл выйшаў зь яго, пабліскваючы сухімі валасамі, прычым ягоны касьцюм зноў стаў шэра-пунсовым і нават ня вогкім, і пайшоў за рондалем. – Гэты сьвет напоўнены бяздушнымі жанчынамі, Майкле, – сказаў ён. – Я магу назваць трох, не задумваючыся.

– І адна зь іх панна Анґорыян? – спытала Софі.

Гаўл не адказаў. Рэшту раніцы ён абмяркоўваў з Майклам і Кальцыфэрам, куды ім перанесьці замак, і поўнасьцю ігнараваў Софі. «Гаўл запраўды зьбіраецца ўцячы, як я й папярэджвала Караля», – думала Софі, сшываючы блакітныя трыкутнікі. Яна разумела, што мусіла як мага хутчэй выцягнуць яго з шэра-пунсовага касьцюма.

– Думаю, портгэйвэнскі ўваход можна пакінуць, – сказаў Гаўл. Ён начараваў з паветра насоўку й гучна высмаркаўся, што змусіла Кальцыфэра ўстрывожана замігцець. – Але сам замак трэба перамясьціць як мага далей адусюль, дзе ён быў раней, а кінзбэрыйскі ўваход зачыніць.

Тут нехта пастукаў у дзьверы. Софі заўважыла, што Гаўл ускочыў і агледзеўся гэтак жа палахліва, як Майкл. Ніхто зь іх не адчыніў дзьверы. «Трус! – пагардліва падумала Софі. – І навошта я так старалася дзеля яго ўчора?»

– Мабыць, я зьехала з ґлузду! – прамармытала яна да блакітна-сярэбранага касьцюма.

– Што наконт уваходу з чорнаю меткай? – спытаў Майкл, калі стала зразумела, што той, хто стукаў, ужо пайшоў.

– Ён застаецца, – адказаў Гаўл і, ледзь пстрыкнуўшы пальцамі, начараваў сабе яшчэ адну насоўку.

«Ну, вядома! – падумала Софі. – Там жа панна Анґорыян. Бедная Лэці!»

К сярэдзіне раніцы Гаўл пачаў выцягваць насоўкі з паветра ўжо парамі й тройкамі. Софі пабачыла, што гэта былі квадраты мяккае паперы. Ён працягваў чхаць. Ягоны голас ахрып яшчэ больш. Неўзабаве ён стаў вычароўваць насоўкі тузінамі. Попел ад ужываных насовак зьбіраўся вакол Кальцыфэра кучамі.

– Ох, чаму кожны раз, калі я наведваю Валію, я заўсёды вяртаюся з застудай?! – прабурчаў Гаўл і начараваў цэлы пачак папяровых хустачак.

Софі фыркнула.

– Вы нешта сказалі? – прахрыпеў Гаўл.

– Не, проста падумала, што тыя, хто ад усяго зьбягае, з��слугоўваюць кожнае застуды, – адказала Софі. – Людзі, якім Кароль даручыў нешта зрабіць і якія ўзамен ідуць заляцацца да кабеты пад дажджом, могуць вінаваціць толькі сябе.

– Вы ня ведаеце й паловы з таго, што я раблю, пані Маралістка, – сказаў Гаўл. – Мне што, перад кожным выхадам з дому ўручаць вам сьпіс маіх дзел? Я шукаў прынца Джастына. Я выходжу ня толькі для таго, каб да кагосьці пазаляцацца.

– Калі ты шукаў яго? – спытала Софі.

– Бач, як у вас натапырыліся вушы й выцягнуўся даўгі нос! – прахрыпеў Гаўл. – Натуральна, з тае пары, як ён зьнік. Мне было цікава, чаму прынц Джастын пайшоў сюды, калі ўсе зналі, што Саліман адправіўся ў Пустэчу. Думаю, нехта прадаў яму падробленыя пошукавыя чары, бо ён паехаў у Закручаную даліну й купіў у пані Фэйрфакс яшчэ адны. А яны, цалкам зразумела, прывялі яго сюды, дзе ён спыніўся каля замку й Майкл прадаў яму чарговыя пошукавыя чары, а таксама маскавальныя чары…

Майкл прытуліў да рота руку.

– Дык той чалавек у зялёнай форме быў прынц Джастын?

– Так, але раней я пра гэта ня згадваў, бо Каралю магло прыйсьці ў галаву, што табе павінна было хапіць разважнасьці прадаць яму яшчэ адну падробку, – растлумачыў Гаўл. – І мяне мучыла сумленьне. Сумленьне. Зьвярнеце ўвагу на гэтае слова, пані Праныра. Мяне мучыла сумленьне. – Гаўл начараваў чарговы пачак папяровых хустачак і паверх іх глянуў спадылба на Софі сваімі чырвонымі й сьлязьлівымі вачыма. Тады ён падняўся. – Мне дрэнна, – заявіў ён. – Пайду лягу. Мажліва, памру. – Варты жалю, ён паклыпаў да сходаў. – Пахавайце мяне побач з пані Пэнтстэман, – прахрыпеў ён і пайшоў класьціся ў ложак.

Софі шалёна ўзялася за шыцьцё. У яе зьявілася мажлівасьць выцягнуць Гаўла з шэра-пунсовага касьцюма, перш як ён яшчэ больш не нашкодзіў сэрцу панны Анґорыян, – натуральна, калі Гаўл не пайшоў спаць у адзеньні, а гэтага Софі выключыць не магла. Значыць, Гаўл шукаў прынца Джастына, калі адправіўся ў Апэр-Фолдын і пазнаёміўся з Лэці. «Бедная Лэці!» – думала Софі, накладваючы шпаркія, дробныя шыўкі вакол пяцьдзясят сёмага блакітнага трыкутніка. Засталося яшчэ нешта каля сарака.

Неўзабаве пачуўся слабы крык Г��ўла:

– Хтосьці! Дапамажэце! Я паміраю, усімі пакінуты!

Софі фыркнула. Майкл кінуў работу над новым заклінаньнем і пачаў бегаць нагару й назад. Спакою надышоў канец. Пакуль Софі прышывала наступныя дзесяць трыкутнікаў, Майкл пасьпеў зьбегаць нагару з цытрынай і мёдам, зь нейкай спэцыфічнаю кнігай, зь мікстураю ад кашлю, з лыжкаю, каб прыняць тую мікстуру, а потым яшчэ з кроплямі ад катару, таблеткамі ад кашлю, вадкасьцю для паласканьня горла, пяром, папераю, яшчэ трыма кнігамі ды настоем вярбовае кары. Пры гэтым людзі працягвалі грукаць у дзьверы, праз што Софі падскоквала, а Кальцыфэр устрывожана мігцеў. Калі ніхто не адчыняў, некаторыя пачыналі калаціць у дзьверы па пяць хвіляў запар, справядліва абураючыся тым, што іх ігнаруюць.

К таму часу блакітна-сярэбраны касьцюм пачаў трывожыць Софі. Ён рабіўся ўсё меншым і меншым. Няможна ўшыць столькі трыкутнікаў, не забраўшы пэўную колькасьць тканіны ў швы.

– Майкле, – паклікала яна, калі Майкл у чарговы раз зьбег па сходах, таму што Гаўлу захацелася зьесьці на абед сэндвіч з бэконам. – Майкле, а ці можна зрабіць маленькае адзеньне вялікім?

– Можна, – адказаў Майкл. – Маё новае заклінаньне якраз для гэтага – калі мне выпадзе нагода над ім папрацаваць. Ён хоча сэндвіч з шасьцю скрылікамі бэкону. Ці не маглі б вы папрасіць Кальцыфэра?

Софі й Кальцыфэр абмяняліся шматзначнымі позіркамі.

– Ня думаю, што ён памірае, – сказаў Кальцыфэр.

– Схіліш галаву – аддам табе скуркі, – паабяцала Софі, адклаўшы шыцьцё. Кальцыфэра было лягчэй падкупіць, чым застрашыць.

Яны паабедалі сэндвічамі з бэконам, але Майклу не ўдалося нармальна паесьці, бо яму прыйшлося бегчы нагару. Спусьціўся ён з паведамленьнем, што Гаўл наказаў яму зараз жа пайсьці ў Маркэт-Чыпін, каб купіць пэўныя рэчы, неабходныя для перамяшчэньня замку.

– А Ведзьма? Хіба гэта бясьпечна? – спытала Софі.

Майкл аблізаў тлустыя ад бэкону пальцы й шмыгнуў у шафу для мётлаў. Адтуль ён выйшаў у запыленым аксамітным плашчы, накінутым на плечы. Дакладней, з шафы выйшаў мажны, рудабароды чалавек у аксамітным плашчы. Але ён аблізваў пальцы й гаварыў голасам Майкла:

– Гаўл уважае, што так я буду ў дастатковай бясьпецы. Гэты плашч зьмяняе вонкавы выгляд, а да таго ж зьбівае са шляху. Цікава, ці пазнае мяне Лэці. – Мажны чалавек адчыніў дзьверы зялёным долу й выскачыў на ўзгоркі, якія павольна праплывалі міма.

У замак вярнулася цішыня. Кальцыфэр супакоіўся й ціхенька патрэскваў. Гаўл, відаць, зразумеў, што Софі дзеля яго туды-сюды бегаць на будзе. Нагары было ціха. Софі паднялася й асьцярожна пачыкільгала да шафы зь мётламі. У яе зьявіўся шанец пайсьці адведаць Лэці. Напэўна, Лэці адчувае сябе вельмі няшчаснаю. Софі была ўпэўненая, што з таго дня ў яблыневым садзе Гаўл да яе й блізка не падыходзіў. Мажліва, Лэці стане лягчэй, калі Софі раскажа ёй, што прычынаю ейных пяшчотных пачуцьцяў да Гаўла быў зачараваны касьцюм. Так ці інакш, а яна абавязкова мусіла сказаць пра гэта Лэці.

Аднак семілігавых ботаў у шафе не аказалася. Спачатку Софі не паверыла сваім вачам. Яна ўсё перавярнула, але не знайшла нічога, акрамя звычайных вёдраў, мётлаў і другога аксамітнага плашча.

– А каб яго! – усклікнула Софі. Гаўл яўна паклапаціўся пра тое, каб яна больш не магла ўсюды за ім хадзіць.

Яна клала ўсё назад у шафу, калі ў дзьверы пастукалі. Софі, як звычайна, падскочыла й паспадзявалася, што наведвальнік не дачакаецца й пойдзе. Аднак гэтая асоба аказалася больш наважанай, чым усе, хто прыходзіў дагэтуль. Хто б гэта ні быў, ён працягваў грукаць – або, мажліва, кідацца на дзьверы, таму што замест звычайнага стукату раздаваліся больш раўнамерныя глухія ўдары: бух, бух, бух. Прайшло пяць хвіляў, а грукат усё не спыняўся.

Софі паглядзела на неспакойнае зялёнае мігценьне – усё, што было відаць на месцы Кальцыфэра.

– Ведзьма?

– Не, – прыглушана адазваўся Кальцыфэр з-пад паленаў. – Гэта замкавыя дзьверы. Нехта бяжыць побач з намі. А рухаемся мы даволі шпарка.

– Пудзіла? – спытала Софі, і ад адной гэтай думкі ёй стала цяжка ў грудзях.

– Плоць і кроў, – сказаў Кальцыфэр. Ягоны зьбянтэжаны блакітны твар узьняўся ўгору. – Ня знаю, што гэта, але яно проста прагне ўвайсьці. Думаю, яно бясшкоднае.

Бум, бум не спынялася, і гэта моцна раздражняла Софі, таму яна вырашыла адчыніць дзьверы й пакласьці гэтаму канец. Апрача таго, ёй было цікава, хто там такі. У яе ў руках быў аксамітны плашч, які яна яшчэ не пасьпела вярнуць у шафу для мётлаў, таму яна накінула яго на плечы й пачыкільгала да дзьвярэй. Кальцыфэр вылупіў на яе вочы. Потым – упершыню за ўвесь час іхняга знаёмства – ён схіліў галаву па сваёй волі. З-пад кучаравых зялёных языкоў агню пачуўся траскучы рогат. Задумаўшыся над тым, у каго яе ператварыў плашч, Софі адчыніла дзьверы.

Вялікі худы хорт адштурхнуўся ад схілу ўзгорку, праляцеў паміж чорнымі глыбамі замку й прызямліўся пасярод пакоя. Плашч саскаўзнуў з Софіных плячэй, а сама яна шпарка адступіла. Яна заўсёды баялася сабакаў, а харты дык увогуле былі даволі страшныя на выгляд. Софі тужліва глядзела на скалы й верас, якія праплывалі міма, і ня знала, ці варта клікаць Гаўла на дапамогу.

Сабака выгнуў і без таго выгнутую сьпіну й неяк узьняўся на свае худыя заднія лапы. Гэта зрабіла яго амаль такога самага росту, як Софі. Ён нехлямяжа выцягнуў пярэднія лапы й выпрастаўся яшчэ больш. Тады, калі Софі раскрыла была рот, каб пазваць Гаўла, істота прыклала відочна вялізнае намаганьне й выпрасталася ў поўны рост, ператварыўшыся ў чалавека ў пакамечаным карычневым касьцюме. Ён меў рудаватыя валасы й бледны нешчасьлівы твар.

– Прыйшоў з Апэр-Фолдын! – прасоп сабака-чалавек. – Люблю Лэці… Лэці паслала мяне… Лэці плача, сумуе… Паслала мяне да вас… Сказала застацца… – Ён пачаў скурчвацца й згінацца, перш як скончыў гаварыць. Ад роспачы й злосьці ён завыў, зусім як сабака. – Не казаць Чарадзею! – праскавытаў ён і зноў пакрыўся рудаватаю кучараваю шэрсьцю. Ён стаў другім сабакам. Цяпер гэта быў руды сэтэр. Руды сэтэр завіляў касматым хвастом і паважна паглядзеў на Софі сваімі чулымі, жаласнымі вачыма.

– А божачка! – сказала Софі, зачыняючы дзьверы. – Ты трапіў у цяжкае становішча, мой дружа. Ты ж быў тым колі, ці ня так? Цяпер я разумею, пра што казала пані Фэйрфакс. Тая Ведзьма так і напрошваецца, каб яе правучылі! Але навошта Лэці паслала цябе сюды? Калі ты ня хочаш, каб я казала Чарадзею Гаўлу…

Пачуўшы гэтае імя, сабака слаба загыркаў. Але ён усё яшчэ віляў хвастом і ўмольна глядзеў на Софі.

– Ну, добра. Я яму не скажу, – паабяцала Софі.

Сабака, бадай, супакоіўся. Ён падбег да каміна, кінуў на Кальцыфэра досыць насьцярожаны позірк і тады скруціўся тонкім рудым клубком каля кратаў.

– Што скажаш, Кальцыфэру? – спытала Софі.

– Гэты сабака ёсьць зачараваным чалавекам, – сказаў Кальцыфэр ужо відочную рэч.

– Знаю, але ці можаш ты зьняць зь яго чары? – пацікавілася Софі. Яна падумала, што Лэці, як і ўсе іншыя, мабыць, чула, што цяпер на Гаўла працуе ведзьма. Трэба было як мага хутчэй ператварыць сабаку ў чалавека й адаслаць яго назад у Апэр-Фолдын перад тым, як Гаўл паднімецца з ложка і ўбачыць яго.

– Не. Для гэтага мне трэба быць зьвязаным з Гаўлам, – адказаў Кальцыфэр.

– Тады сама паспрабую, – сказала Софі. Бедная Лэці! Пакутуе дзеля Гаўла, а ейны адзіны другі паклоньнік – у выглядзе сабакі большасьць часу! Софі паклала руку на мяккую, акруглую галаву сабакі. – Абярніся назад у чалавека, якім ты быў, – сказала яна. Софі шмат разоў паўтарала гэтыя словы, але сабака толькі заснуў мацнейшым сном. Ён захроп і прытуліўся да Софіных ног.

Тым часам зь верхняга паверху данеслася пэўная колькасьць крактаньня й стагнаньня. Софі працягвала мармытаць да сабакі й не зьвяртала на гэта ўвагі. Потым пачулася гучнае глухое кашляньне, якое зьмянілася на яшчэ большую колькасьць стогнаў. Софі не зьвярнула ўвагі й на гэта. Тады заміж кашлю пачулася такое моцнае чханьне, што ад яго забражджалі й акно, і ўсе дзьверы. Не зьвярнуць увагі на падобнае было ўжо цяжэй, але Софі гэта ўдалося. Трууу-трууууу! – прагучала смарканьне, нібы фагот у тунэлі. Зноў пачулася кашляньне разам са стогнамі. Чханьне перамешвалася са стогнамі й кашляньнем, і неўзабаве гукі дасягнулі крэшчэнда, у якім Гаўл умудраўся адначасна кашляць, стагнаць, смаркацца, чхаць і ціха завываць. Дзьверы бразґаталі, бэлькі пад стольлю трэсьліся, а адно з Кальцыфэравых паленаў выкацілася з вогнішча.

– Добра, добра, я зразумела намінак! – сказала Софі, кідаючы палена назад у агонь. – Далей будзе зялёная сьлізь. Кальцыфэру, глядзі, каб сабака заставаўся тут. – І яна паплялася па сходах, голасна бурчучы: – Што за чарадзеі пайшлі?! Можна падумаць, да яго ніхто не застуджваўся! Ну, што сталася? – спытала яна, прачыкільгаўшы празь дзьверы спальні на запэцканы дыван.

– Я паміраю ад нудоты, – жаласна вымавіў Гаўл. – Ці, можа, проста паміраю.

Ён ляжаў на брудных шэрых падушках, досыць убогіх на выгляд, накрыўшыся чымсьці, што магло б быць коўдраю з пасшываных абрэзкаў, калі б ня тое, што яны ўсе былі аднаго колеру з пылам. У балдахіне над ложкам дзелавіта снавалі сваю павуціну ягоныя ўлюбёныя павукі.

Софі дакранулася да ягонага лба.

– Тэмпература ў цябе ўзапраўду высакаватая, – прызнала яна.

– Я трызьню, – заявіў Гаўл. – У мяне перад вачыма плаваюць плямы.

– Гэта павукі, – сказала Софі. – А чаго ты ня можаш вылечыцца з дапамогаю чарадзейства?

– Таму што ад застуды чараў няма, – сумна адказаў Гаўл. – У мяне ў галаве ўсё так і кружыцца – ці, можа, гэта мая галава ідзе кругам вакол усяго. Я ўсё думаю пра ўмовы ведзьмінага пракляцьця. Я нават не ўяўляў, што яна зможа мяне так падлавіць. Пагана, калі падлоўліваюць, хоць усім, што здарылася дагэтуль, я абавязаны самому сабе. Цяпер вось чакаю, калі спраўдзіцца ўсё астатняе.

Софі ўспомніла загадкавы верш.

– Што астатняе? «Скажы мне, дзе ўсе мінулыя рокі»?

– Ну, гэта я знаю, – сказаў Гаўл. – Мае ўласныя ці каго-колечы іншага. Яны ўсе там, дзе й заўсёды былі. Калі б хацеў, я мог бы пайсьці й сыграць злую фэю на ўласных хрэсьбінах. Мажліва, я так і зрабіў, і ў гэтым мой клопат. Не, цяпер я чакаю толькі трох рэчаў: русалак, кораня мандрагоры й ветру, які розум шчыры гоніць па сьвеце. І яшчэ, мабыць, сівізны – толькі я не зьбіраюся здымаць чары, каб паглядзець, ці пачаў я сівець. Засталося ўсяго каля трох тыдняў да таго, як усё гэта мае адбыцца, і як толькі яно спраўдзіцца, Ведзьма мяне схопіць. Але ў пярэдадзень Сярэдзіны лета зьбіраецца клюб рэґбі, і прынамсі туды я патраплю. А ўсё астатняе ўжо даўно адбылося.

– Ты маеш на ўвазе зорку, што падае зь неба, і немажлівасьць адшукаць шчырую й праўдзівую жанчыну? – спытала Софі. – Ты так паводзіш сябе, што мяне гэта не зьдзіўляе. Пані Пэнтстэман сказала мне, што ты ступіў на шлях зла. І яна мела рацыю, ці ня так?

– Я мушу пайсьці на ейнае пахаваньне, нават калі гэта мяне заб’е, – сумна сказаў Гаўл. – Пані Пэнтстэман заўсёды была занадта добрае думкі пра мяне. Я асьляпляў яе сваёю чароўнасьцю. – Зь ягоных вачэй пацякла вада. Софі ня мела жаднага ўяўленьня, ці плача ён па-запраўднаму. Але яна заўважыла, што ён зноў пачаў высьлізгваць.

– Я казала пра тое, што ты кідаеш жанок, як толькі яны ў цябе закахаюцца, – нагадала Софі. – Навошта ты гэта робіш?

Гаўл працягнуў сваю дрыготкую руку да балдахіна над ложкам.

– За гэта я й люблю павукоў. Калі не ўдалося – спрабуй яшчэ, яшчэ й яшчэ. Вось я й спрабую, – сказаў Гаўл зь вялікім смуткам. – Але я сам вінаваты – колькі рокаў таму я заключыў адну ўмову й цяпер ніколі не змагу пакахаць некага па-запраўднаму.

Вада, якая цякла з вачэй Гаўла, цяпер ужо дакладна была сьлёзамі. Софі занепакоілася.

– Ну, ну, ня плач…

За дзьвярыма пачуўся ціхі тупат. Софі павярнулася і ўбачыла, што сабака-чалавек, сагнуўшыся дугой, праціскаецца празь дзьверы. Яна тут жа схапіла яго за рудую шэрсьць, падумаўшы, што ён пэўна прыйшоў пакусаць Гаўла. Але сабака ўсяго толькі прытуліўся да ейных ног, праз што Софі прыйшлося падацца да аблезлае сьцяны.

– Што гэта?

– Мой новы сабака, – сказала Софі, трымаючыся за кучаравую шэрсьць.

Цяпер, калі яна стаяла, абапершыся на сьцяну, ёй было відаць акно. Яно павінна было выходзіць на двор, але заміж гэтага за ім віднеўся акуратны квадратны сад з дзіцячай мэталічнай гушкалкай пасярэдзіне. Вячэрняя зара ўспыхвала ў дажджавых кроплях на гушкалцы сінімі й чырвонымі водбліскамі. Софі пабачыла, як пляменьніца Гаўла, Мары, бяжыць па мокрай траве. Сястра Гаўла, Мэґан, бегла за Мары. Яна яўна крычала, што Мары няможна садзіцца на мокрую гушкалку, але ў спальню не пранікала жаднага гуку.

– Гэта тое месца, якое завецца Валія? – спытала Софі.

Гаўл расьсьмяяўся й ляснуў па коўдры. Пыл падняўся, як дым.

– А каб таго сабаку! – прахрыпеў Гаўл. – Я пайшоў у заклад сам з сабою, што змагу ня даць вам зазірнуць у гэтае акно, пакуль вы тут!

– Вось як? – вымавіла Софі й адпусьціла сабаку, спадзяваючыся, што ён моцна ўкусіць Гаўла. Але сабака толькі стаў націскаць на яе, піхаючы яе да дзьвярэй. – Дык уся тая балбатня была звычайнымі хітрыкамі? Магла б здагадацца!

Гаўл адкінуўся на падушкі з абражаным выглядам.

– Часам, – з дакорам у голасе сказаў Гаўл, – вы гаворыце зусім як Мэґан.

– Часам, – адказала Софі, выганяючы сабаку з пакоя й выходзячы за ім, – я разумею, як Мэґан дакацілася да такога жыцьця. – І яна зь ляскатам зачыніла дзьверы, што вялі да павукоў, пылу й саду.

[knizhnycmok]

дарэчы фанфакт імя Бай Джу на кітайскай - гэта вось такая вось расліна або яе карэнне, на латыні Atractylodes macrocephala

расце высока, 600-2800 метраў над морам, у некаторых правінцыях Кітая. Выкарыстоўваецца ў ТКМ пры праблемах са страўнікам і кішэчнікам.

Доктар Ян Іфань адзначае, што

- сырое карэнне лечыць зніжэнн�� апетыту, нястраўнасць, стомленасць і бледны колер твару

- сухое карэнне асабліва эфектыўна пры ўздуцці жывата, вадкім крэсле і дыярэі, а таксама пры перапаўненні страўніка і адрыжцы

і танізіруе ці, вядома!

У гульне малютка Доўдоў жаліцца маці, што лекі доктара Бай Джу заўсёды горкія: сухое карэнне бай джу таксама мае горка-салодкі смак

крыніцы:

https://pfaf.org/user/Plant.aspx?LatinName=Atractylodes+macrocephala

https://www.sciencedirect.com/topics/neuroscience/atractylodes-macrocephala-extract