#геншынімпакт

[knizhnycmok]

хачу фанфік пра вельмі набожнага Дылюка.

Такога, які сур'ёзна моліцца Барбатосу, пакідае кветкі ля Статуй, робіць шчодрыя ахвяраванні Сабору, часам прыходзіць да сясцёр. Такой была яго маці, таму Кая, хоць і не верыць у ніякіх багоў, ніколі не смяецца з наіўнай, шчырай веры Дылюка. Дылюк жа нават у іншых мясцінах, ля статуй іншых багоў працягвае шаптаць малітвы ветру.

Ружарыя - так, Ружарыя дазваляе сабе досыць скептычныя выказванні, але Дылюку ўпотай падабаюцца яе схаластычныя дыскусіі з такім жа скептыкам-бардам, які хутка стаў заўсёдным кліентам. Нават калі не песні, дык трапныя размовы Каі, Ружарыі і Венці вабяць кліентаў (і калі ў таверне стала менш голасных спрэчак і драк - што ж, Дылюк не можа не бачыць усіх плюсаў гэтай троіцы).

Пакуль аднойчы падчас адной з такіх размоў Кая не ловіць позірк Дылюка і не разраджаецца смехам. Дылюк злуецца, бо не разумее, чаму: яны даўно не дзеці, каб вось так лёгка і бяскрыўдна хіхікаць адзін з аднаго, ды й супрацоўніцтва падчас апошніх падзей з Жудасцю Буры, то бок Двалінам, дазваляе ім з Каяй і на людзях паказваць свае больш цёплыя адносіны. Падымае з пытаннем брыво, на што Кая толькі косіцца на Венці. Дылюк не хоча думаць, што за бязглуздзіца прыйшла яму ў галаву. Захоча - сам скажа. Услед за Каяй на Дылюка �� усмешкай глядзяць зялёныя вочы барда...

праз шмат гадоў, гледзячы ў такія ж яскравыя вочы, Дылюк успомніць той вечар - і ціха-ціха, каб толькі вецер чуў, моліцца.

«мой каханы вецер,

хай свяціцца імя тваё»

[knizhnycmok]

прэ-#сайтамы мадэрн-ас, дзе Сайна кананічны задро- прабачце, гік, аль-Хайтам - вядомы актор інтэлектуальнага кіно, а Цігнары грае галоўнага персанажа ў франшызе экранізацыі камп'ютарнай гульні (яшчэ Сайна і Цігнары сябры дзяцінства, але пра гэта мала хто ведае)

Аль-Хайтам праспорыў Цігнары ў нейкай дробязі (напамін: ніколі не спорыць з Цігнары на п'яную галаву) і ц��пер павінен сыграць галоўнага злодзея ў новай частцы франшызы. Яго як выканаўца ролі афіцыйна павінны абвесціць на комік-коне, але ж чуткі, вядома, прасачыліся... Таму комік-кон поўніцца касплэерамі яго будучага персанажа. Аль-Хайтам не дужа любіць прамоўшн - са слухавымі апаратамі знаходзіцца сярод людзей складана, але наведванне комік-кона разам з астатняй камандай было часткай кантракта, таму ён тут, намагаецца пазбегнуць натоўпа ў туалеце для персанала і ўдзельнікаў.

Усё было добра, пакуль на выхадзе ён не сутыкнуўся з чарговым касплэерам.

- Прабачце! - але аль-Хайтам толькі глянуў на белавалосага - божа, фільм яшчэ не выйшаў, чаму вас, апранутых мной, так шмат і што ты робіш у памяшканнях для ўдзельнікаў комік-кона - і пайшоў шукаць Цігнары.

***

Фільм меў ашаламляльны поспех. Аль-Хайтам прызнае, што здымкі, прэм'ера і сам фільм апынуліся не такімі непрыемнымі, як ён чакаў. Канешне, Цігнары ён пра гэта не скажа, але ва ўсмешцы таго і так чытаецца «я жа табе гаварыў». Яму нават спадабалася тая безумоўная падтрымка і любоў фанатаў, а колькасць дыскусій і фан-творчасці ўсіх відаў, ну. Раней ён ніколі не сутыкаўся з такім. Цігнары асцярожна папярэдзіў яго выставіць фільтры і наладзіць ігнаруемыя словы ў сацыяльных сетках, аднак аль-Хайтаму было цікава і ніхто не зможа яго вінаваціць. Так што у яго нават ёсць любімыя мастакі і - пра гэта ён дакладна нікому не скажа - фікрайтары. Адзін. Самы любімы. Махаматра.

Цігнары і Каві не былі б сабою, калі б не высветлілі гэта за першы жа месяц пасля прэм'еры (напамін: менш піць побач з гэтымі двума).

Набліжаўся апошні комік-кон, які ён павінен быў наведаць у межах кантракта. Астатнія мерапрыемствы прамоўшна былі цярпімымі, але на комік-коне была, здаецца, бясконцая колькасць людзей, і напрыканцы дня ў вачах ужо зіхацела ад бясконцых успышак і пражэктараў. Апошняя гадзіна, і можна будзе нарэшце адключыць слухавыя апараты. Але пакуль...

- Прабачце, я в��даю, што ўжо позна, але можна ��алі ласка адно фота з вамі? - збоку стаяў яшчэ адзін касплэер. Чарговы ён сам. На перыферыі занадта ехідна пасміхаліся Цігнары і Каві, і ён павінен быў звярнуць на іх больш увагі, аднак мужчына чакаў яго адказу.

- Добра, давайце.

Некалькі асцярожных здымкаў, і мужчына са шчаслівай усмешкай пайшоў да сваёй сяброўкі.

- Аль-Хайтам, - са спіны працягнуў Цігнары, - а ты ведаеш, хто гэта быў?

- А я павінен ведаць кожнага касплэера?

- А гэта быў не толькі касплэер. Ён яшчэ вядомы сваімі фанфікамі. Публікуецца пад нікам «Махаматра», памятаеш такога?

...бляць.

п.с.

- Кандакія, о божа, ён трымаў мяне за талію.

- Сайна, я ажно бачу сэрцайкі ў тваіх вачах.

- Кандакія, гэта было найлепшым што магло здарыцца са мной у жыцці.

- Дык папрасі Цігнары вас пазнаёміць.

- Я НЕ МАГУ, ГЭТА ЖА АЛЬ-ХАЙТАМ.

- ...і што?

- Ай, не ўсім так шанцуе, як табе з Дзіх'яй.

п.п.с.

Тым вечарам аль-Хайтам парушае сваё ўласнае правіла і пераходзіць у ціўтар Махаматры. І дужа доўга разглядае фота з подпісам «рыхтуюся да комік-кона, падобна атрымалася?». І спадзяецца, што Цігнары ніколі не заўважыць, што ён на яго падпісаўся. З ФЭЙКА. І фота захаваў.

original cosplay by _ARMEYES_ (twitter)

[knizhnycmok]

да як жа бесіць калі Сайна малююць амежкай на фоне шафы-Хайтама 😑😑

Сайна моцны, вынослівы, з сухімі жылістымі мышцамі, грубай цёмнай скурай (асабліва на далонях ад кап'я) і сухімі вуснамі. Ён больш робіць, чым кажа, і можа самастойна перамагчы банду пустыннікаў. Яшчэ ў яго праблемы з разуменнем уласных патрэб - бо ён звык у пустыні цярпець спякоту і холад, голад і шматкіламетровыя пераходы без прыпынкаў, таму цяпер нават на адпачынку ён не рэагуе на пэўныя сігналы арганізма. Ён спакойна прымае тое, што можа быць не найлепшым і памыляцца, і выбірае адразу выпраўляць свае памылкі, а не рэфлексаваць над імі. У вольны час Сайна лазіць па падземных лабірынтах пустыні, таму з пункту гледжання незнаёмцаў ён зусім не адпачывае, а безперапынна палюе на злачынцаў. Яшчэ ў Сайна кінк на нетрывіяльнае выкарыстанне дэндра (не пытайцеся) і розум.

Хайтам не менш вынослівы і такі ж не ўважлівы да сігналаў арганізма, але праз тое, што з дзяцінства падчас чытання і вучобы забываў паесці і паспаць. Ужо ў акадэміі ў якасці абавязковых дадатковых курсаў за межамі спецыялізацыі ён выбраў баявыя мастацтва і нечакана для сябе палюбіў фізічныя нагрузкі. Чакана для ўсіх у класе ён стаў лепшым, таму часта працаваў у пары з інструктарам. Ён не любіць дэманстраваць свае недахопы, таму нікому не дазваляе ўбачыць сябе ў акулярах, а свае слухавыя апараты прадстаўляе як мадэфіцыраваную версію Акашы. У вольны час... Забудзьцеся, у галоўнага пісца Акадэміі няма вольнага часу. Дома ён выбірае цішыню (адключыць і зняць слухавыя апараты) і камфорт (акуляры, мяккі свет, максімальна функцыянальная прастора). Дома ў Хайтама, здаецца, не менш кніг, чым у бібліятэцы Акадэміі, і кожную з іх ён прачытаў і мае сваё меркаванне. Праўда, мастацкай літаратуры там амаль няма, за выключэннем прызнанай класікі - большасць тамоў то навуковыя даследаванні, і ў кожным - безліч каментароў і заўваг самога Хайтама.

[knizhnycmok]

Сайна прачнуўся на світанку, каб вярнуцца ў пустыню да сваіх абавязкаў, толькі не чакаў, што не зможа выпутацца з мяккіх лоз і з-пад хваста каханка.

Цігнары ноччу ўва сне падалося што Сайна кудысьці падымаецца і ён абсалютна неўсвядомлена выпусціў лозы.

Такая звычка ў Цігнары з'явілася неяк раптоўна і абсалютна лагічна: праз тое, што бачыліся яны добра калі раз на месяц. Першыя разы Цігнары заліваўся чырванню і прасіў прабачэння, пакуль Сайна паміраў ад пачуццяў унутры. Цяпер жа Цігнары ўсім сваім выглядам дэманструе "проста прымі. ты чымсьці незадаволены?", а Сайна па-ранейшаму памірае ад пачуццяў унутры.

[knizhnycmok]

Яэ Міка умее падымаць адно брыво. Эі з гэтага вар'юе: Міка і так глядзіць на ўсіх як на пыл пад сваімі нагамі, а з выгнутым ідэальнай дугою брывом выклікае жаданне замоўкнуць навекі.

– Хопіць, – фыркае Эі, – так на мяне глядзець.

У фіялетавых вачах насупраць з'яўляецца ўсмешка. І пляваць, што гэта Эі яе працадаўца. Дзесьці з-за спіны Эі ледзь не фізічна адчувае, як пламянее абурэннем Сара. Ад актыўных дзеянняў Сару спыняе толькі відавочная любоў Эі к Міка – і тое, што гэта Міка наняла яе для аховы Эі.

– Я паступіла неабдумана, а ты была права. Дзякуй, што ўтрымала кампанію, пакуль я была...

– Ты смуткавала. І гэта нармальна – смуткаваць па сястры.

Рэзкі выдых. Міка адварочваецца.

– Аднойчы стане лягчэй.

Некалькі гадоў таму цётачка Сайгу, фактычна выгадаваўшая Міка, праз хваробу страціла памяць – і саму сябе. У нейкай з шэрагу бальніц Міка пазнаёмілася з Какомі.

Эі душыць у сабе злое «Сайгу хоць бы жывая». Жывая, ды толькі ад гэтага не лягчэй. Эі ведае, што ў самыя страшныя дні Міка задумвалася пра эўтаназію – падслухала, калі Макота супакойвала рыдаючую ў гістэрыцы сяброўку.

Міка, шчыра кажучы, ніколі не была сяброўкай Эі: не, гэта з Макота яны з дзяцінства былі блізкія, а Эі – прамалінейная, рэзкая – не разумела, што хаваецца ва ўсмешках і позірках. Да й дагэтуль у сацыяльных узаемадзеяннях яна лепей не стала, таму кампаніяй пасля смерці Макота фактычна кіруе Міка. А Эі вучыцца жыць адна.