#студзень

[redfield-by]

Village in winte☃️🌨️

[idiotcola-blog]

дзённік назірання за прыродай. студзень

[visaonline1]

TURKEY Official Government Immigration Visa Application Online BELARUS CITIZENS - Іміграцыйны цэнтр візы ў Турцыю

Электронная віза ў Турцыю (e Visa) - гэта афіцыйны праязны дакумент, падобны да візы, які выдаецца ўрадам Турцыі для ўезду ў Турцыю і паездак па ёй. Сістэма падачы заявак на візу e Visa была запушчана ў 2013 годзе Міністэрствам замежных спраў Турцыі, каб замяніць старую візу са стыкерамі і пячаткамі. Падарожнікі, якія адпавядаюць патрабаванням, могуць падаць заяўку на электронную візу Інтэрнэт-віза ў Турцыю онлайн. Уладальнік турэцкай электроннай візы мае права на знаходжанне да 30 дзён на працягу 90 дзён у залежнасці ад грамадзянства ўладальніка. Гэтая новая сістэма зрабіла афармленне віз для турыстычных і дзелавых паездак у Турцыю простым і эканамічна эфектыўным, пакуль ваша заяўка поўная. Вы можаце атрымаць электронную візу ў любым месцы з падключэннем да Інтэрнэту менш чым за 1 гадзіну (хуткая апрацоўка), ваша электронная віза ў Турцыю павінна быць гатовая. Службовыя асобы адпраўляюць Turkey e Visa непасрэдна на электронную пошту заяўніка, якую вы прадстаўляеце афіцэрам у пункце ўезду ў электронным або папяровым выглядзе для праверкі. Урад Турцыі патрабуе, каб усе падарожнікі, уключаючы непаўналетніх дзяцей, мелі сапраўдную візу. У перыяд з красавіка 2013 года па студзень 2017 года ўрад Турцыі выдаў больш за 16 мільёнаў электронных віз падарожнікам з дзелавымі і турыстычнымі мэтамі. Працэс падачы заяўкі просты, але, як паведамляецца, многія людзі дапускаюць тыповыя памылкі ў сваёй заяўцы або маюць няпоўную інфармацыю. Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю даступная для ўсіх грамадзян ЗША, Еўропы, Вялікабрытаніі, Аўстраліі, Новай Зеландыі і Канады. Інтэрнэт-заяўка на візу ў Турцыю , Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю, Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю, Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю, evisa Турцыя, Турцыя evisa, Дзелавая віза ў Турцыю, медыцынская віза ў Турцыю, Турыстычная віза ў Турцыю, Віза ў Турцыю, Віза ў Турцыю, Віза ў Турцыю онлайн, Віза ў Турцыю онлайн, віза ў Турцыя, віза ў Турцыю, віза ў Турцыю, віза ў Турцыю, бізнес-віза ў Турцыю, турыстычная віза ў Турцыю, медыцынская віза ў Турцыю, візавы цэнтр у Турцыю, віза ў Турцыю для грамадзян Карэі, віза ў Турцыю з Карэі. тэрміновая віза ў Турцыю, экстраная віза ў Турцыю. Віза ў Турцыю для грамадзян Германіі, віза ў Турцыю для грамадзян ЗША, віза ў Турцыю для грамадзян Турцыі, віза ў Турцыю для грамадзян Новай Зеландыі, віза ў Турцыю для грамадзян Аўстраліі. вы таксама маеце права на візу ў Турцыю праз Інтэрнэт з ��нтыгуа і Барбуды, Арменіі, Аўстраліі, Багамскіх астравоў, Бахрэйна, Барбадаса, Бермудскіх астравоў, Канады, Кітая, Дамінікі, Дамініканскай Рэспублікі, Усходняга Тымора, Фіджы, Грэнады, Гаіці, Ямайкі, Кувейта, Мальдываў, Маўрыкія , Мексіка, Аман, Кіпр, Сэнт-Люсія, Сэнт-Вінсэнт, Саудаўская Аравія, Паўднёвая Афрыка, Сурынам, Аб'яднаныя Арабскія Эміраты, ЗША і многія іншыя краіны. Electronic visa Turkey (e Visa) is an official travel document, similar tovisa, issued by Turkish government for entering into and traveling within Turkey. The e Visaapplication system was launched in 2013 by the Turkish Foreign Affairs Ministry to replace the oldsticker and stamp visa. Travelers who meet the requirements can proceed to apply online for theireVisa. A Turkey e Visa holder is eligible for stay of up to 30 days in a total of 90 days dependingon holder�s nationality.This new system has made visa processing for tourism and business travel to Turkey effortless andcost effective as long as your application is complete. You can obtain the e Visa anywhere with aninternet connection in less than 1 hours (Rush Processing), your Turkey e Visa should be ready. Theofficials send Turkey e Visa directly to applicant�s email, which is what you present to officers atthe port of entry as a softcopy or hardcopy for verification. The Turkish government require thatall travelers, including underage children, hold a valid visa.Between April 2013 and January 2017, Turkish government has issued over 16million

[onlinevisaa12]

TURKEY Official Government Immigration Visa Application Online BELARUS CITIZENS - Іміграцыйны цэнтр візы ў Турцыю Электронная віза ў Турцыю (e Visa) - гэта афіцыйны праязны дакумент, падобны да візы, які выдаецца ўрадам Турцыі для ўезду ў Турцыю і паездак па ёй. Сістэма падачы заявак на візу e Visa была запушчана ў 2013 годзе Міністэрствам замежных спраў Турцыі, каб замяніць старую візу са стыкерамі і пячаткамі. Падарожнікі, якія адпавядаюць патрабаванням, могуць падаць заяўку на электронную візу онлайн. Уладальнік турэцкай электроннай візы мае права на знаходжанне да 30 дзён на працягу 90 дзён у залежнасці ад грамадзянства ўладальніка. Гэтая новая сістэма зрабіла афармленне віз для турыстычных і дзелавых паездак у Турцыю простым і эканамічна эфектыўным, пакуль ваша заяўка поўная. Вы можаце атрымаць электронную візу ў любым месцы з падключэннем да Інтэрнэту менш чым за 1 гадзіну (хуткая апрацоўка), ваша электронная віза ў Турцыю павінна быць гатовая. Службовыя асобы адпраўляюць Turkey e Visa непасрэдна на электронную пошту заяўніка, якую вы прадстаўляеце афіцэрам у пункце ўезду ў электронным або папяровым выглядзе для праверкі. Урад Турцыі патрабуе, каб усе падарожнікі, уключаючы непаўналетніх дзяцей, мелі сапраўдную візу. У перыяд з красавіка 2013 года па студзень 2017 года ўрад Турцыі выдаў больш за 16 мільёнаў электронных віз падарожнікам з дзелавымі і турыстычнымі мэтамі. Працэс падачы заяўкі просты, але, як паведамляецца, многія людзі дапускаюць тыповыя памылкі ў сваёй заяўцы або маюць няпоўную інфармацыю. Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю даступная для ўсіх грамадзян ЗША, Еўропы, Вялікабрытаніі, Аўстраліі, Новай Зеландыі і Канады. Інтэрнэт-заяўка на візу ў Турцыю , Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю, Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю, Анлайн-заяўка на візу ў Турцыю, evisa Турцыя, Турцыя evisa, Дзелавая віза ў Турцыю, медыцынская віза ў Турцыю, Турыстычная віза ў Турцыю, Віза ў Турцыю, Віза ў Турцыю, Віза ў Турцыю онлайн, Віза ў Турцыю онлайн, віза ў Турцыя, віза ў Турцыю, віза ў Турцыю, віза ў Турцыю, бізнес-віза ў Турцыю, турыстычная віза ў Турцыю, медыцынская віза ў Турцыю, візавы цэнтр у Турцыю, віза ў Турцыю для грамадзян Карэі, віза ў Турцыю з Карэі. тэрміновая віза ў Турцыю, экстраная віза ў Турцыю. Віза ў Турцыю для грамадзян Германіі, віза ў Турцыю для грамадзян ЗША, віза ў Турцыю для грамадзян Турцыі, віза ў Турцыю для грамадзян Новай Зеландыі, віза ў Турцыю для грамадзян Аўстраліі. вы таксама маеце права на візу ў Турцыю праз Інтэрнэт з Антыгуа і Барбуды, Арменіі, Аўстраліі, Багамскіх астравоў, Бахрэйна, Барбадаса, Бермудскіх астравоў, Канады, Кітая, Дамінікі, Дамініканскай Рэспублікі, Усходняга Тымора, Фіджы, Грэнады, Гаіці, Ямайкі, Кувейта, Мальдываў, Маўрыкія , Мексіка, Аман, Кіпр, Сэнт-Люсія, Сэнт-Вінсэнт, Саудаўская Аравія, Паўднёвая Афрыка, Сурынам, Аб'яднаныя Арабскія Эміраты, ЗША і многія іншыя краіны.

[xaniro]

Ад аўтара

Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе "Запіскі вандроўніка ".

Сёння я раскажу табе новую гісторыю пра снежнае падарожжа.

Fpv відэа/фота Станіслаў Панюта.

Аўтар тэксту (с) Аксана Машара.

Падарожжа на народзіны.

Сарычынар

25 Студзеня

Я люблю зіму. Не толькі таму, што нарадзілася студзёнай раніцай, не. Люблю за мароз, які малюе на вокнах, за бліскучыя пад месяцам галінкі і канешне, за снег. Люблю зіму за цёплый дом і комін, за нейкую незвычайную ўтульнасць. Ну і так, канешне, таму што святы ў нас.

Па традыцыі мы адправіліся ў новае падарожжа.

Арлы

Мы накіроўваліся ў бок лікійскай сцежкі.

Дарога ўздымалася ўверх вялікімі курчавымі лініямі. Зялёная траўка прабілася з-пад ружовай зямлі і выхвалялася сваім яркім колерам. А ў нябёсах над намі павольна лётаў гаспадар неба - арол. Вось яно, прывітанне прыроды.

Хутка асфальт скончыўся і мы апынуліся па калена ў гразі. Так, я не жартую, глядзіце самі.

Было адчуванне, што гэта не Студзень зусім, а красавік.

Канешне, ехаць было не вельмі зручна, але дзе-нідзе нас сустракаў кавалачак снегу і гэта надавала новых сілаў.

Калі мы даехалі да вёсачкі, вырашылі пакінуць байк і пайсці на сваіх уласных.

Навокал нас была звычайная турэцкая вёсачка. Людзей не было відаць, толькі дым з комінаў. Сонейка грэла, а на гарызонце тырчалі горы.

Першы сябар

Праз некаторы час з пераду мы заўважылі сабаку. Яна была вялікая, ішла вельмі марудна, бо была вельмі худая. Мы дагналі яе і вырашылі пакарміць крыху. Бедная жывёла баючыся падыйшла да нас з'ела ўсё, што мы ёй далі. У такія моманты сэрца разрываецца.

Калі ласка, не кідайце жывёл, а калі ёсць магчымасць, дык пакарміця, дайце ласкі.

Сустрэча з правадніком

Толькі мы завярнулі за рог, як убачылі новую сабачку.

Невялікая, яна паходзіла на тер’ера. Ківала хвосцікам,глядзела сваімі бурштынавымі вачыма прама ў душу і пабегла за намі. Спачатку яна крыху пабаівалася нас але з часам звыклася. Нават дала сябе пагладзіць.

Тым часам дзесьці далёка Сарычынар паказала сваю вяршыню. Стала зразумела, што ісці нам яшчэ вельмі доўга.

Бігль

Паабапал бруднай дарогі тырчалі снежныя пікі. Цвёрдыя, як каменне. З мяне ростам. Такога я не ��ачыла. Выглядала цікава. Ізноў касмічныя матывы.

Хутка гразь скончылася і пачаўся пан снег. Там мы і сустрэлі яшчэ адну сабаку. Па мне, яна выглядала як бігль, але я не зусім разбіраюся ў пародах сабак. Глядзіце самі.

Наш Добі (сабака, якая ўжо шла з намі), быццам была знаёмая з Біглем. Яны хутка павіталіся і ўжо бегалі туды сюды. Так у імгненне ў нас стала дзве сабакі. Сачыць за імі было файна. Яны чакалі адна адну і чакалі нас. Мы ішлі бадзёра і весела. Усе побач.

Шлях на вяршыну

Снег на шляху быў дзесьці па калена. На ім віднеліся зацвярдзеўшыя сляды ад снегахода.

Елкі, сосны ды кедры на вышыні сталі іншымі, больш прамавугольнымі. Увогуле адмецілі нейкі новы від ялінкі.

Мы ішлі без перапынку, каб паспець да захаду сонейка. І ўжо хутка ўбачылі вышку.

/ На самой вяршыне Сарычынар стаіць вышка. Калісьці яна выкарыстоўвалася людзьмі, нават, было відаць, што там ішла праца, жылі лбдзі. Але зараз яна тырчыць на вяршыне, як адбітак мінулага. /

Здавалася, што вось яшчэ крыху і мы дайшлі. Але серпанцін усё закручваўся. Ісці было цяжка. Нашыя бадзёрыя сябры былі побач, мы бачылі, што сабакі таксама стаміліся і ім трэба папіць, паесці ды адпачыць крыху.

Таму мы сабралі моц і з большая рашучасцю накіраваліся ўперад.

Сарычынар

Шлях на вяршыню заўсёды складаны, але вельмі прыгожы. І калі прыходзіш на кропку, тую, на якую хацелася, адчуваеш, як за спінай растуць крылы. Мы ўзняліся на вышыню ў 1870 метраў над узроўнем мора. Стаміліся. Але яно таго каштавала.

Пасля невялікага сняданку, нашыя сябры ляглі на сонейку пад дрэва на адпачынак. Мы залезлі на дах нейкага будыначку, здымалі фота/відэа і проста насалоджваліся відамі. А яны былі неверагоднымі. Блакітнае мора, якое злівалася з небам. Сонечныя праменні тырчалі праз горы нібы пальцы вялікага васьмінога. Зялёныя дываны - кедрыкі на ружовых скалах пахадзілі на дзікія джунглі.

Усё побач давала тое самае пачуццё жыцця, цяперашняга моманту. Пачуццё жадання і надзей, мар і кахання.

Лібрэта

Часу заставалася зусім трошкі. Трэба ��ыло вяртацца. Нашыя сябры былі побач з намі. Я з’ехала з снежнай горкі, зрабіла анёльчыка і яшчэ раз парадавалася з�� снег.

На шляху мы сустрэлі кампанію мужчын, яны раскінулі табурэтачкі, столікі і пілі гарбату. А яшчэ кармілі нашу першую сабаку, тую худзенькую, памятаеце?

На сэрцы стала цёпла.

Магія

Наша сцежка ў залаты час выглядала магічна. Цёплыя жоўтыя ды залатыя колеры мігцелі на блакітным снезе. Неба станавілася бэзавым. Чароўны час. І гэты марозік на шчоках. Цуд!

Час развітвацца

Мы выйшлі да вёскі побач з нашымі Добі і Біглем. І хай мы былі знаёмы толькі некалькі гадзін. Але мне падалося, што мы сталі сябрамі.

Дзве сабакі прайшлі з намі ўвесь шлях туды і назад. І развітвацца было цяжка.

Калі вы чыталі "Маленькага прынца ", вы разумееце, аб чым я. А калі не чыталі, мая рэкамендацыя прачытаць гэты твор.

Амаль што стрымаўшы слёзы, мы паехалі дамоў.

У сэрцы і ў душы булькала каханне - адзін да аднаго, да новых сяброў, да жыцця.

Усім мір🤙🏻

З любоўю ў сэрцы, Аксана Машара.

[altsoph]

A month ago, I spoke with a friend who is involved in a project to create the Interslavic language -- another attempt to create a common Slavic language that is understandable to speakers of any of the languages of the Slavic group without additional training. In conversation, he strongly complained about the mess in the names of months in different Slavic languages.  Of course, I checked it and found complete insanity (in the table below I tried to color groups of names formed from a common root or at least by the same principle).

In Russian and Serbian (as well as some Polish), Latin names are used (dating back to the Roman calendar), so everything is simple here. In other cases, the etymology has mainly weather (студень = cold, лютый = fierce), natural (листопад = leaf fall, цветень = pollen, травень = grass) and agricultural (гроздобер = picking grapes, серпень = sickle, житар = harvest) roots, and since, depending on the climate, such natural processes occur in different places at different times, the spread of one name on the calendar can be quite large: Macedonian студен is November, and Belarusian студзень is January.

Autumn names орач, руен (Bulgarian), rujan (Croatian), září, říjen (Czech) supposedly indicate the roar of a deer during the rutting season. Of the unique names, my attention was drawn by the Macedonian name of January коложег, supposedly dating back to the Albanian djegqerrës, the month of burning carts; it should not be confused with the Croatian kolovoz (August), the month of transportation of mown grain. The Czech name of February Únor is presumably related to the "diving" of ice on rivers; the Slovenian roznic (June) is borrowed from the German Rosenmonat, the month of roses blooming, and the Croatian veljača (February) and ozujak (March) mean, according to some sources, respectively, changeable and deceptive.

I definitely should check calendars of German languages later as well, everything is obviously not so simple there either (the Saxon name for January is Wulf-monath, "wolf month").

[raslina]

Студзень - гэта не вельмі добры месяц. Так, год пачынае! Але... мінулы год памыраў.

Ах, а яна была там, таксама.

Ўсё пачынаецца так: кастрычнік. Яна ды я. Магія.

— Прывітанне! - яна сказала. - Што ты робіш тут?

— Э? Я? Эм...

я глядзеў ўніз. — Нічога важнага. А ты?

— Я расследаваю забойству! - Яна усміхала.

— Забойству? - паўтарыў. - а ты так шчасліва выглядзеш...

— Ну, гэта проста мая праца. Каву хочаш?

Так дзіўна яна была! Я так і не ведаў, што забойца прайшла. Але у той самы час, яна была цікавая, а я хацеў ведаць далей.

Мы пайшлі на кавярну, гаварая нямногія.

— Так што... забойства. - я сказаў.

— Так сапраўды! Мой памочнік зараз на сцене, але я хачу прасіць у местніх, каб узнаць далей.

— Ага, я бачу. Ну, тады я не памагаю. Я з места, сталіца. Тут толькі на працу.

Яна папіла каву. — ого? А кім ты працюеш?

— фатограф... - смяяўся. — ну, я болей як даследаванчік, але хачу стаць фатограф. Можа у дальнейшым...

Гэта, кажуць, яе цікавы.

— даследаванчік? Што ты даследуе? Чаму?

— эх...

я апіряўся назад. — гэта не то, што я просто мушу сказаць незнайёмець.

— ну, мяне клічнуць Джі-хэй. Вось! Цяпер я не незнаёмець!

Я не ведаў, што сказаць. Яе упеўненасць патрясаў мяне - а, кажуць праўда... я хацеў рассказаць хтосцьі. Калі б мне уволялі... ну.

— эм, ну... ну я даследую магію. З спадарыня Хоуп? Ты разве не чула пра яе?

Удруг, яе твар цёмнеў. — так, яна сказала, я яе ведаю. Слухай, э... гэта магія...

яна маўчала за неколькіх секунд. Тады,

— Магія існуе, але Хоуп - не добрая жанчына. Там больш, чем ты ведаеш. Цябе лепш стаць фатограф.

І з гэтых слоў, яна паехала, кажучы толькі «дзякуй за каву». Я ніколі не даў яе мая імя.

Лістопад быў спакойны. Увесь час думаў пра яеныя словы, але праца была добра. Аднажды бачыў яе на телевізар, штосцьі пра запасныя забойцы. Яна не выглядзела шчаслівая.

А ў снежня, у мяне была праблема. Магія. Дзіўная маланка, іскры, і я. ��, з магію. Маі рукі задавалісь іншым, цяпер. Запасныя.

Я ведаў больш пра яе, як яна працавала детектыў. Як яна ненавідзела магію. Але зараз, я не ведаў куды вярнуць — яшче быў з Хоуп, але рэчы там аказалась страшныя. І па кантракт, трэбаваў ніхто нічога не казаць.

Чамусцьі, думаў што Джі-хэй магло бы дапамагаць мяне.

— хвілінку! - яе сказала, пасля я стукаў на яе дзверью. А вось і хвілінку назад яна адкрывала дзвер. — так?

— я... ў мяне праблема.

— у нас ўсіх. Заходзі, сядайце – мабыць мы можам чыныць гэта праблема?

— мабыць...

яе дом быў... ну... асаблівы. Той аранжавы цвет... проста *жудасна*. І не хачу гаварыць пра канапу.

— так? Што з цябе? - яна прасыла. - будзь хуткім, калі ласка. Не маю увесь дзень.

— а, вядома... эм...

— не, прабач, як цябе звуць?

— А! Мне звуць Ўэслы - ну, звычайна проста Ўес.

— хм! Рада пазнаёміцца, Ўес! Чаму ты здесь?

Кажуць, яна не забывае пра точку так лёгка.

— я... нядаўна зразумеў, як карыстацца магія.

— І...?

— Гэта запасная! Кожны дзень, больш і больш, я разумею што праца з Хоуп - не добра! Я не хачу стаць як- ну як яе салдат! Ніхто не хачу убіць, але, калі хтосцьі чуе пра гэта... я проста не ведаю што рабіць!

Маўчала яна, напэўна, думала.

— ну - кадучы павольна - Гэта магія - не належыць Хоуп. У пачатак я так думала, але зараз разумею, што гэта часць прыроды. Не усё запасная. ...Ах, дарэчы, што ты ўмееш рабіць з магіі? Або ты проста пайшоў тут без думку...?

— я... управляю агонь. вялікы агонь.

Яна, чамусцьі, выглядзела расчараваная.

— ну што, гэта ўсё? Людзі будуць любіць цябе на вогнішчы. Ісці дадому, Ўес, кідаць сваю працу. Стаць фатограф, калі яшче хочаш. Проста заставай вельмі, *вельмі* далёка ад Хоуп.

— я... я не ведаю, што сказаць.

— як как ‹дзякуй›? Так - яна ўстала - уходзі. Ў мяне шмат праца чакае.

І, ну, вось быў гэта. Я думаў. У студзень, мы сустракалісь апошні раз.

— Джі-хэй! - я крычаў, бегучы за яе. — эй, Джі-хэй!

Яна павярнула, а я спыняўся, цяжка дыхаў. — ты... пачакай... дай мне яшче хвіліну...

— Э? Ўеслы?

— Так... гэта... я...

— Ты ня часто бяжыш, ці не так...?

— Не...

— Што ты рабіш тут? Разве я не сказала, застацца далёка ад Хоуп?

— жыву тут. Ой, не важна! Я ведаю, што ты будзе�� рабіць. Не ж хочаш паможа?

— Не. Магу сама.

— сур’ёзна?! Ён- яна- ты паміраеш!

— ...Я... гатова для гэта.

— што, сапраўды? Ну, не спадзявай, каб я спасіць цябе!

Джі-хэй ўсміхнула, смяяўся нямнога. — Ўес... я не думаю, што мне трэба помошч. Ты чакай, акэй? Я перамагчаю.

— Але...

— Да пабачэння, Ўес. Удачы з жыццё!

Нічога не магчыў казаць. Гэта быў як я не умеў хадзіць. Я стаяў там, глядзучы як яна працягвала гуляць.

Час ад часу пам’ятаю яе. Тая дзіўная жанчына. Здіўляюсь: а што, калі прайшёў інакше? Калі яна жыла? Мабыць, той же самы. Ніколі не буду ведаць.

“Don’t expect me to save you.”

“I don’t expect to need saving.”

[tiny-loudness]

The months of the year in Belarusian

Unlike Russian, Belarusian doesn’t use the internationals names of the months of Latin origin, but has its own Slavic names that characterise each month.

January -- студзень (studzen’) -- сцюдзёны, the cold one

February -- люты (ljuty) -- люты, the fierce one

March -- сакавік (sakavik) -- той, у якім пачынаецца рух сокаў у дрэвах, the one when tree sap starts circulating in trees

April -- красавік (krasavik) -- красівы, прыгожы, the beautiful one

May -- май (mai)

June -- чэрвень (cherven’) -- той, у якім чырванеюць ягады, the one when berries become red

July --  ліпень (lipen’) -- той, у якім квітнеюць ліпы, the one when linden blossoms

August -- жнівень (zhniven’) -- той, у якім жнуць, the month of reaping

September -- верасень (verasen’) -- той, у якім квітнее верас, the one when  heather blossoms

October -- кастрычнік (kastrychnik) -- from the word “кастра”, hemp hurds, an agricultural product made from hemp during this month

November -- лістапад (listapad) -- той, у якім апошнія лісты ападаюць з дрэў, the one when the last leaves fall off the trees

December -- снежань (sniezhan’) -- снежны, the snowy one

[redfield-by]

Блакітная крыніца💦

[redfield-by]

Стары Новы год

Old New Year

[redfield-by]

зімовы вечар

[redfield-by]

Кожны год 1 студзеня з сябрамі ходзім у лазню

[xaniro]

Лікійская сцежка ці паход на вяршыню

Студзень 2023

Ад аўтара

Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе "Запіскі вандроўніка". Сёння я раскажу табе пра паход. Так, самы сапраўдны, цікавы і цяжкі, прыгожы і крышачку небяспечны паход. Фінальмэнтэ, як кажуць.

З першымі пеўнямі

Звычайна, я не вельмі рана прачынаюся, але гэта гісторыя пра незвычайны дзень. Гадзіннік стаяў а сёмай, за вокнамі цемра, а трэба было ўставаць.

Усё самае неабходнае мы збіралі з вечара. То-бок вопратка - самая, што ні на ёсць паходная: тэрма бялізна і ў дадатак цёплае і лёгкае адзенне. Рукзак за плячыма з ежай і вадой. А таксама неверагодны настрой, гэта галоўны інгрэдыент.

Паехалі.

Доўгая дарога на поўднёвы захад

Маршрут быў складзены Станіставам за дзень да нашага падарожжа. І праходзіў ён з нашага пункту, то бок Кадрые ў бок Кемера і вёскі Алімпус, праз лікійскую сцежку на адну з вяршынь, што раскінулася сярод міжземнага мора.

Ох, гэты шлях. На вуліцы з ранку ціха.

Халодненька. Едзеш, вецер "у валасах", цуд. Хочацца адмеціць, што шасэ ў Турэччыне файнае: ехаць мякенька.

Спераду на шляху я ўбачыла тунэль. Так, канешне, я ездзіла праз тунэль, але на аўтамабілі, не на матацыкле.

Уражанні, я вам скажу, фантастычныя. Гэта сапраўды нейкі сюр, кіно, сон, як каму бліжэй. Але гэты гул ад калёс, жоўтыя лямпачкі, акадэмічнасць руху, усё гэта дадае нейкі шарм, камернасць. Хуткасць з якой мы ехалі, была падобная да самалёта, быццам, вось-вось і на ўзлёт. Гэта было нешта. Хацелася раскінуць рукі і пець.

На шляху сустрэлася аж тры такіх тунэлі. Мясцовасць жа горная.

А навокал свой настрой. Бок Кемера - ён больш хвойны і горны. Пах і наваколле зусім іншае.

Дзіву даешся, калі бачыш такую прыгажосць.

Тут, і гара, падсвечаная ранішнім сонейкам ззяе ружовымі колерамі, і кедры падаюцца дываном, які мякка ўкрываюць горы ад моцных вятроў. Мы ляцелі "расправіўшы крылы ".

Да вёскі даехалі хутка. Прыпаркаваліся каля ўваходу ў музей антычнасці /вёска Алімпус знакаміта яшчэ з антычных часоў/.

І пайшлі праз раку, што жвава бегла сабе наперад, у бок леса.

Лікійская сцежка

Трапіўшы на сцежку мы адразу знайшлі каляровыя знакі бел-чырвоныя, што сведчыла аб правільнасці маршрута.

Расліны вельмі розныя,  тут і ялінкі, і магутныя платаны, а потым мяне чакаў сюрпрыз. 

Гледзячы пад ногі я ўбачыла знаёмы лісточак, думаю, ці мне здаецца, ці не? Але бачу пад нагамі лаўровае лісце. Так, самае сапраўднае лісце, якое мы дадаем у страву. Вось так. Каб ўдакладніцца я ўзяла адзін лісточак і пацёрла ў далонях. Цёплы апетытны пах застаўся на маёй скуры. Цуд. Але гэта яшчэ не ўсё.  Таму што нас чакала яшчэ адно цудоўнае дрэва. Вялікае, ружовае і....зусім без кары. Яно,быццам голенькае сярод усіх астатніх. Як так? Што гэта за дрэва? Дакладна я не ведаю. Станіслаў сказаў, што ва Ўкраіне яго клічуць трускавічным. Таму, так і залішылі, што гэта трускавічнае дрэва.

Тым часа, мы ішлі наперад.

Ісці ў гару, нават з маленькімі 10 кілаграмовымі рукзакамі цяжка,  скажу я вам.

Першымі стаміліся ногі, потым дыханне, потым стала шалець сэрца. Але тут трэба пазначыць, што мы рухаліся хуткім тэмпам, бо трэба было паспець да захаду сонейка. А шлях бярэ пад 45 градусаў у гару.

Дык вось, першае, што дапамагло - гэта прывал. Так, некалькі хвілін пасядзець на пню ды з’есці буцік - добры лекар.

Крыху адпачыўшы мы пайшлі далей.

Палова

Увесь шлях, які мы прайшлі па лікійскай сцежцы - вельмі файны, чысты, утульны. Зашмат людзей часам, але гэта не шкодзіць. Заўсёды можна знайсці знак, заблукаць не выйдзе, што добра.

Другі прывал нас чакаў праз гадзіну.

Мы выбралі месца і адпачывалі. Трэба было набрацца сілаў і крыху прасушыць мокрыя наскрозь майкі.

Гэты прывал быў вельмі патрэбны, бо дайсці нават да паловы было нялёгка.

На гэтай адметцы, наш шлях па сцежцы скончваўся, бо далей мяне чакаў сюрпрыз.

Дзікія джунглі

Як аказалася, далей нас чакаў шлях праз дзікія зараслі. Ні сцежкі, ні крышачку пратоптанага намёку, анічога. Бо наша цэль была вяршыня, на якую не ходзяць турысты. І потым Станіслаў паказаў пальчыкам наверх: " Вунь туды".

На некалькі імгненняў я спадзявалася, што гэта жартачкі. Але хутка зразумела, што не.

Мы пайшлі наперад, то бок у кусты. Яны былі розныя - вялікія, пушыстыя, калючыя, нават такія калючыя, як рэзакі.

А потым, вышэй нас чакалі валуны па якім трэба было лезці як скалалазам.

І тут не магу не ўзгадаць свой нядаўнішні вопыт.

На прыканцы года мне давялося паспрабаваць гэтую страву - скалалазанне.

Што тут скажаш... па першае, гэта балюча, бо скалы вельмі дзяручыя. А па другое - абутак гэта нейкі жах.

Мне далі пару і казалі, што гэта мой памер, але ня ведаю. Бо так балюча не бывае нават у пуантах. Але я палезла наверх.

Метра два я змагла трымаць боль ў пальцах ног і вырашыла супакоіцца.

Злезла уніз, прасіла прабачэнне ў здзёртых фалангаў і вырашыла больш так не рабіць.

Таму, магу зрабіць такі вывад - проста так лазіць па скалах мне не вельмі цікава, трымаць боль дзеля болю, не, не маё. Але гэта можа быць весела. Так. Усе мы розныя.

Дык вось, першы такі камень, які сустрэўся нам на шляху быў вельмі вялікім і меў вострыя выступы. А паабапал яго раслі кусты і нейкія калючкі, якія былі паходзілі на цярноўку.

Яны знатна ірвалі рукі да крыві, кусаючыся і не пускаючы нас наверх.

Але гэта не спыняла і мы палезлі далей. Тут усё было неяк натуральна. Адну нагу сюды, пальчыкамі рукі туды. Некалькі баязлівых імгненняў і хоп, я ўзнялася.

І вось тут я адчула смак скалалазання - так, гэта не была яшчэ нейкая супер вышыня, але гэта быў кавалачак маршрута, дзе ты мог спадзявацца толькі на свае сілы і спрыт. Такое скалалазанне мне падыходзіць, - падумалася мне. А можа таму, што я вельмі люблю паходы і розныя перашкоды. Хто знае?

Так, праз кусты і стромкія скалы, што параскідаліся тут і там мы ўзняліся на самы верх.

Апошні рывок

Калі лезеш наверх, хочацца толькі далезці. Яшчэ не ўяўляеш, што там цябе чакае.

І гэта вельмі моцныя пачуцці калі перад вачыма горнае кола ды бясконцае мора, якое абдымаецца з нябёсамі. І не зразумела, дзе сканчваецца адно і пачынаецца іншае.

Потым мы вырашылі рухацца крыху ў левы бок, каб пабачыць бухту адрасана.

Пік вяршыні быў складзены с вострага камення, якое тырчала літарай л.

І тут пачынаецца нешта. Шлях вёў толькі па вяршыне. А яна домікам тырчыць на ўсім маршруце.

У гэты самы момант унутры мяне прачнулася горная львіца. Я не жартую. Адчуўшы веру ў сябе і свае сілы, я, трымаючыся нагамі і рукамі за стромкія каменні паўзла наперад з неверагоднай хуткасцю і ўпэўненасцю. А калі быў абрыў, ��о пералазіла пік паверху, як забор у дзяцінстве.

І вось мы пабачылі бухту. Пабачылі бясконцы прастор. Вось тое самае месца, куды мы хацелі дайсці.

Вышыня на якую мы ўзняліся склад��ла каля 870 метраў над узроўнем мора. Высоканька. Прыгожа. І сонейка, яно крыху іншае на вяршыне. Блішчыць і грэе так моцна і прыемна. Птушкі, вельмі падобныя да ластавак, лёталі за дронам, гуляючыся з металічнай 'птушкай'.

Уражанні... на ўсё жыццё.

Але час на вяршыне прайшоў вельмі хутка і нам трэба было вяртацца назад.

Праз церні да зорак

У нас было два варыянта, як вярнуцца да сцежкі. Той, якім мы ішлі сюды ці паспрабаваць іншым. Бо ўсё роўна ніякай сцежкі не існавала. Таму было прынята рашэнне - ісці новым шляхам. Таму, хуценька сабралі рэчы, даелі каўбаскі, дапілі гарбату і пачалі рухацца ўніз. Хм... думаеце, што нас там чакала?

Нейкі Марс, ці не, мо Іо /ледзяны спадарожнік Юпітэра/. Серае каменне тырчала вострымі пікамі ўверх. Паверхня не была звычайнай. Яе быццам ляпіў нейкі велікан. Бо паўсюль бачыліся адбіткі вялізных пальцаў з кіпцюрамі.

Калі я глядзела ўніз я не верыла, што можна спусціцца. Бо гэтыя тырчкі былі роўненька вертыкальнымі. Раўнюсенька. Але, верталёта не было, таму ногі ў рукі, як кажуць і наперад. Як аказалася спускацца па гэтым камяням было зручна. І мы дастаткова хутка праходзілі гэты шлях. Потым, канешне пачаўся дзядоўнік, калючкі і цярноўнік. Балюча было, у некаторыя моманты тонкая калючка абвівала ногі, сціскаючы іх быццам у капкане. Калі не дадаць увагі, то можна і паляцець да зямлі носам.

А сонейка пачало хавацца за гарызонт. І ў імгненне наваколле станавілася ружовым. Ох, гэты залаты час. Удалечыні вітала гара Алімпус. Неба станавілася ружова-аранжавым. Каменне пачало было астываць. Мы трапіліся. Бо было вельмі важным вярнуцца на сцежку да поўнай цемры.

Ліхтарык

Ведаеце, што вельмі неабходна мець пры сабе ў паходзе? Ліхтарык. Бо без яго, нават на пратоптанай сцежцы будзе кепска. У нас яны былі. Толькі сонейка забрала сваю захадную сукенку, як мір патрапіў у цемру.

Тут ужо не відаць птушак, толькі чутна шорханне ды скрогат. А з глыбіні лесу чуўся дзіўны плач нейкай жывёлы.

Тут адразу адчуваеш сябе нібы ў кніжцы.

Спуск - ён хуткі. Ногі нясуць уніз самі. Толькі паспявай за імі.

Тым часам наша сцежачка давяла нас да пачатку. Вось і рэчка, што хутка бегла ўранку, ціханька блішсэла пад месяцам. Вось і наш байк, што прытаміўся і замёрз, чакаючы нас.

Хадзіце у паход!

Гэта цудоўна.

Fpv відэа ад Станіслава Панюты

Усім мір 🤙🏻

З любоўю у сэрцы, (с) Аксана Машара

[redfield-by]

[redfield-by]

[redfield-by]