#όταν περπατάω στον δρόμο

[allo-frouto]

Δύσκολο να πιστέψω ότι ένα τόσο γλυκό κορίτσι όσο εσυ έχει resting bitch face

Το έμαθες πρωτα εδώ.

[kateekitty]

«Χωρίς σπίτι»

Δεν μπαίνω στα τρένα πια. Ούτε στα αμάξια που πάνε μακριά. Στα πλοία μονάχα ταξιδεύω ,γιατί ξέρω να κολυμπάω ,λέω στον εαυτό μου για να με ηρεμήσω σαν μικρό παιδί. Να αρρωστήσω φοβάμαι, μήπως η επιστήμη κάνει ένα ακόμα λάθος.Τον έρωτα δεν εμπιστεύομαι γιατί μου τον δάνεισαν με τόκο δάκρυα . Στο δρόμο δεν περπατάω και το εκατό δεν θα το πάρω γιατί δεν θα σωθώ από χέρια ματωμένα. Όταν κλείνω την πόρτα στο διαμέρισμα μια που τα βάζω με εμένα, μια με άλλους ,δυο με το κράτος, και αρκετά με την ζωή. Με τον χρόνο τα χαλάσαμε. Και όταν μπαίνω στο σπίτι πάντα πάω πρώτα στο δωμάτιο να κοιτάξω, μήπως είναι ψέμα. Μήπως σαν κακό όνειρο δεν είναι τίποτα αλήθεια, γιατί δεν βλέπω τίποτα καλό γύρω μου πια. Μονάχα ό,τι παλεύω εγώ η ίδια. Δεν έχω σπίτι, μπαμπά.

[nevriasmenos]

"Στις 17, θυμάμαι τον Παύλο μου να είμαστε στο σπίτι. Φεύγουν να πιουν καφέ με τα παιδιά και θα βλέπανε στη συνέχεια την μπάλα. Δε θα τον έβλεπα το βράδυ, του είπα "να περάσεις καλά" και θα τον έβλεπα το πρωί με τον καφέ. Ούτε στα πιο φρικτά μου όνειρα δε φανταζόμουν ότι θα ζούσα τέτοιο βράδυ.

"Μαχαίρωσαν τον Παύλο στην Τσαλδάρη", έτσι ειδοποιήθηκε ο πατέρας του.

Είναι ένας εφιάλτης που δεν έχει τελειωμό, περιμένεις πότε θα ξυπνήσεις αλλά δεν ξυπνάς. Αυτό που έλεγα μέσα μου ήταν "ας είναι στην εντατική, να τον βρω ζωντανό".

Είναι αυτή η ρημάδα η ελπίδα, που περιμένεις και λες ότι κάτι θα γίνει».

Στο νοσοκομείο όταν έφτασα, κανείς δεν μου έλεγε τίποτα. Ποιος θα τολμούσε να το ξεστομίσει. Μια ψυχολόγος που ήταν εκεί έκλαιγε, κάποια στιγμή ένας γιατρός μου είπε ότι ο Παύλος δεν ήταν ζωντανός. "Μαχαιρώθηκε στην καρδιά", μου είπε,

Ο δολοφόνος ήταν επαγγελματίας και πιάστηκε,

το έκανε η Χρυσή Αυγή.

Ήταν τρεις τα ξημερώματα.

Δεν θυμάμαι να αισθάνθηκα τίποτε για το δολοφόνο του παιδιού μου, σκεφτόμουν

πως θα ζήσω χωρίς τον Παύλο".

********************

"Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που έζησα με το παιδί μου, όταν άνοιγε η πόρτα κι άκουγα το «μάνα, πού είσαι» ή όταν, δυο μέτρα παλικάρι, χωνόταν στον λαιμό μου. Τουλάχιστον χόρτασε πριν φύγει αγάπη και φροντίδα, δεν είχε παράπονα. Για μας όμως σταμάτησαν όλα. Δεν μπορώ ακόμα να μαγειρέψω τα αγαπημένα του φαγητά. Στα εγγόνια μου δεν μιλάω, το έχω αφήσει αυτό στην κόρη μου, που ξέρει πιο καλά πώς και πότε πρέπει να τους μιλήσει. Ξέρουν ότι ο Παύλος δεν θα γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι. Η μεγάλη μου εγγονή, που τον είχε γνωρίσει, μερικές φορές θυμώνει μαζί του όταν κλαίω και του φωνάζει να γυρίσει.

Δεν αντέχω να πηγαίνω συχνά στο κοιμητήριο, έχω άρνηση, πηγαίνω όμως συνέχεια στο μνημείο. Είναι τόσα πολλά που έζησα με το παιδί μου που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Από την ώρα που κράτησα τον Παύλο μωρό στην αγκαλιά μου μέχρι την τελευταία στιγμή τα έχω όλα μέσα μου. Ακόμα κι όταν μεγάλος πια έμενε με τις κοπελιές του, τους φίλους του, κάθε μέρα έκανε μια βόλτα από το σπίτι.

Όλα τα παιδιά που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, μαζί και η Χρύσα, σημαδεύτηκαν για πάντα. 'Ομως δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις κάθε βράδυ να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά είναι νέα παιδιά και υποχρεωτικά θα συνεχίσουν τη ζωή τους. 'Ομως τόσα παιδιά -κι όχι μόνο όσα έζησαν τον εφιάλτη- με γνώρισαν από τότε και ήρθαν κοντά μου. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. 'Εχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά, κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν «μάνα» και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για μένα συγκλονιστικό".

Μάγδα Φύσσα

[soullessblondbitch]

Δεν είμαι η Πηνελόπη

Γενικά είναι κακό και άδικο;πολύ άδικο.Πιάνω την κιθάρα μου και ελπίζω ότι οι ώρες θα ξεγλιστρήσουν μέσα από τις χορδές της σαν τη βροχή που πέφτει με μανία έξω απο το παράθυρό μου.Θα μπορούσα να βρω παρηγοριά στον μουντό ουρανό αλλά απλώς μου θυμίζει πως όλα κάποτε τελειώνουν.Πολλές φορές πιο σύντομα απ ότι περιμέναμε.Μ έχει πνίξει ενας λυγμός,αλλά μη δίνεις σημασία.Ούτε και σε όσα σου είπα γιατί απλώς μου φαίνονται πλέον γελοία.Το ξέρω ότι σε έφερα σε αμηχανία με το ξέσπασμά μου αλλά έτσι είμαι όταν είμαι μεθυσμένη και έχω τις μαύρες μου.Μου χες πει οτι θες να φύγουμε μαζί και να βγαίνουμε να πίνουμε και να περνάμε καλά κάθε μέρα.Είχα γελάσει,συμφώνησα και ήπιαμε μια μπύρα ακόμα στην υγειά μας.Εσύ όμως θα φύγεις μόνος και γω θα μείνω εδώ,να περιπλανιέμαι άσκοπα στα στενά αυτής της πόλης  που για λίγο αποκάλεσες δικιά σου και να συνεχίζω να σε ψάχνω ενώ ξέρω ότι θα έχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα να μας χωρίζουν.Χιλιόμετρα και έναν σκοτεινό ωκεανό.Πόσοι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι θα βρίσκονται ανάμεσα σε σένα και σε μένα.Πόσες σκέψεις θα πλανιούνται στον αέρα και θα αγγίζουν τον ουρανό σαν καπνοί.Πόσα όνειρα ανθρώπων,πόλεων ολόκληρων θα γεμίζουν αυτή την δυσθεώρητη χιλιομετρική απόσταση.

Η παραδοχή μου δεν βοήθησε καθολου και κανέναν.Ίσα ίσα που απλώς μου έσφιξε με μια θηλιά τα πλευρά και κάθε ανάσα βγαίνει με δυσκολία.Φύτρωσαν αγκάθια και καρφιά στους πνεύμονές μου και κάθε ανάσα σκίζει και ματώνει.

Περπατάω στον δρόμο μετά από συναντήσεις με φίλους και ο ουρανός νιώθω να με πιέζει κάτω στην άσφαλτο.

Μαζεύω όσα κομμάτια μπορώ πριν πάω σπίτι αλλά με το που κλειστώ στο δωμάτιο οι τοίχπι πέφτουν και γίνομαι μια κραυγή.

Είπες ότι θα ξαναγυρίσεις.Θα περάσουν χρόνια είπες αλλά θα ξαναγυρίσεις.'Είμαι κάπως μεθυσμένος'μου πες και γέλασες καθώς περπατούσαμε μες τη νύχτα.Σου πα ότι θα μου λείψεις καθώς περιμέναμε στη στάση ένα ρημάδι λεωφορείο που θα ερχόταμ σε 8 λεπτά που φάνηκαν να διαστέλλονται.Μου πες ότι θα κρατήσουμε επαφές.Μέσα μου το ξέρω ότο δε θα γίνει ποτέ.

Θα χαρώ να σε δω αν ποτέ ξαναγυρίσεις,αλλά αγάπη μου δε μπορώ να περιμένω.Δεν είμαι η Πηνελόπη.

[arkasyl18120]

Ναι αλλά κανείς δεν λέει πως μερικές φορές δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι από την θλίψη. Πως στον δρόμο όταν περπατάω ψάχνω την φιγούρα σου. Πως μέσα στην ημέρα μου σκάνε αναμνήσεις της ευτυχίας μου μαζί σου. Πως θυμάμαι κάθετι που μου είπες. Πως όταν διαβάζω σκέφτομαι πως ήταν να σε έχω βιντεοκλήση και να βλέπουμε μαζί ταινίες και μου έλεγες «πάτα μια παύση, σε αγαπώ, συνέχισε τώρα». Πως όταν ψωνίζω σκέφτομαι τι θα σου άρεσε να φόραγα. Πως μου λείπει να μου κρατάς το χέρι και να είμαστε σε μια θέα. Πως μερικές φορές εύχομαι να ακούς την σιωπή μου και να καταλαβαίνεις τις σκέψεις μου. Πως το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται σε κανένα άγγιγμα που δεν είναι δικό σου. Πως τους φοβάμαι όλους αυτούς που με αγγίζουν γιατί δεν είναι εσύ. Πως ελπίζω στα θαύματα γιατί κάποτε πίστεψα σε εσένα.

-Α. Π

Θα σου έλεγα σε εσένα που το διαβάζεις, ελπίζω να με καταλαβαίνεις, αλλά πραγματικά εύχομαι να μην νιώθεις τίποτα από όλα αυτά.

[thegreeklittlewriter]

Θα ήθελα να καθόμουν στο μπαλκόνι μου τώρα.

Σε εκείνο το μπαλκόνι που έχει θέα τις Παριζιάνικες σκεπές.

Να είναι βράδυ,να ακούω το νυχτερινό Παρίσι.

Δεν ξέρω αν θα ήθελα να είσαι μαζί μου, ή να βρίσκομαι μόνη μου.

Θα ήθελα να κατεβαίνω τα πρωινά να παιρνω κ ζεστό cappuccino με μια δόση ζάχαρης και φρέσκο ψημένα κρουασάν. Έπειτα Να πηγαίνω στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, να παιρνω ένα ακόμα καινούριο βιβλίο.

Ύστερα ντυμένη όμορφα,κουκουλομενη με ένα μεγάλο Μπορντό κασκόλ,φοροντας την μπεζ καμπαρντίνα μου και έχοντας στον ώμο την πάνινη τσάντα μου να παιρνω τον δρόμο για το πανεπιστήμιο, την Σορβόνη.

Από τον Delacroix στον Σουλαζε, κ’ από το Μπαρόκ στον Ρομαντισμό.

Καμυ και Σαρτρ. Επαναστάτρια Simone de Bouvoir.

Τα απόγευμα να περιπλανιέμαι ώρες ατέλειωτες πλάι στον Σηκουάνα, να τρυπώνω στα μουσεία, να θαυμάζω Μονέ κ Βανγκ Γκογκ. Να περπατάω με μια αγκαλιά λουλουδια, να ξαναπινω καφέ και να διαβάζω ποιηση.

Όταν βρέχει να κάθομαι στην ζεστασιά ενός από τα πολλά καφέ και να διαβάζω για την σχολή μου,να σχεδιάζω σπίτια και ανθρώπους και ν ακούω γαλλική μουσική.

Τα βάρδια παρέα όλοι σε ένα από εκείνα τα μαγευτικά Γαλλικα μπιστρό, ξέρεις εκείνα που πάνε μόνο οι Γάλλοι. Να τρώμε κρεμμυδόσουπα και κόκκινο κρασί. Κρεμ μπρουλε για γλυκό. Να γελάμε,αχ,να γελάμε πολύ.

Στην επιστροφή να θαυμάζω για εκατομμυριοστή εξακόσιοστη φορά τον φωτισμένο Πύργο του Άιφελ.

Ελαφρώς μεθυσμένη να ξαπλώνω στο πουπουλένιο πάπλωμα μου και να είμαι ευτυχισμένη. Ικανοποιημένη. Εγώ.

Και ισως, ισως κάποια μέρα ερθεις να με βρεις. Στο διαμέρισμα μου πίσω από την Σορβόνη. Εκείνο που με μεγάλη αποφασιστικότητα μου είπες πως θα ήθελες αν ποτέ έμενες στο Παρίσι. Σε εκείνο το διαμέρισμα που τόσο ονειρευόσουν.

Ισως ερθεις να με βρεις. Και ισως χορεύουμε μαζί στην μικρή μου κουζίνα απαγγελοντας Πρεβερ. Ισως παλι και όχι. Και θα κυλήσει η ζωή, και θα είναι όλα καλά. Με σένα ή χωρίς εσένα.

_thegreeklittlewriter

[nemosifs]

Γιατί δυσκολεύομαι τόσο πολύ να πάω σε γάμους , σε γενέθλια; Να πω χρόνια πολλά; Να πρέπει να δείχνω χαρούμενη για τη χαρά του άλλου αλλά απλά δεν μπορώ...; Γιατί πάντα κάνω τόσο άβολα πράγματα όταν είμαι με πολύ κόσμο; Πχ να πω κάτι που να είναι μέχρι και προσβλητικό επειδή πολύ απλά τα έχω χαμένα εκείνη την ώρα; (Παραδείγματος χάριν, να πω "και του χρόνου" σε έναν γάμο...) Γιατί είμαι έτσι; Δεν συμπαθώ τους ανθρώπους γενικότερα, αλλά όταν πρόκειται να βρεθώ με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο μπορώ να τον καταλάβω και να μπω στη θέση πάρα πολύ εύκολα... Και όταν περπατάω στον δρόμο νιώθω πως όλοι θα βρουν κάτι άσχημο πάνω μου και θα το σχολιάσουν. Αλλά συγχρόνως μια φωνή μού λέει «Ποια νομίζεις ότι είσαι που θα σε προσέξουν κι όλας; Για ηρέμησε λίγο» ☹️

Καταλαβαίνω την θέση σου ψυχούλα. Μου φαίνεται ότι έχεις ένα θέμα με το self love. Δεν αγαπάς τον εαυτό σου τόσο όσο θα έπρεπε.. Πάλεψε και βρες τα μαζί του. Επίσης όσον αφορά το ‘’και του χρόνου’’ σε έναν γάμο, αυτό είναι άγχος. Κοινωνικό άγχος. Εγω δεν μπορώ να παραγγείλω σκέψου. Λέω τον φραπέ γλυκό ως ‘’γλαπέ φρυκό’’ σκέψου. Γενικά βρες τα με εσένα. Baby steps φυσικά. <3 

[adverbzine]

Ο φοβισμένος άνθρωπος Πιερί

γράφει η Κρινιώ | επιμελείται ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος

"Ο φόβος του αγνώστου μας αποσπά την προσοχή από το γνωστό."

- Ylipe

Στο πλήθος περπατώ μόνος. Οι δρόμοι είναι στενοί , τα πεζοδρόμια ψηλά. Οι άνθρωποι στοιβαγμένοι αναζητούν την ευτυχία, μέσα στον τροχό του χρόνου. Ο χρόνος διασπάται και η ανθρώπινη ύπαρξη αναπλάθεται ή εγκλωβίζεται ακαριαία, σ' έναν μη υπαρκτό χρόνο, δημιούργημα των ανθρώπων.

Εστιάζω στα σκυμμένα πρόσωπα. Ο φόβος κυριεύει την αλληγορία της ζωής, η σημερινή επο��ή αυτοτραυματίζεται.

Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στο τραπέζι της απομόνωσης. Πίνω τον καφέ που ονειρευόμουν.

Έχω την δυνατότητα να αναπνέω. Εκτιμώ την αναπνοή. Η εκτίμηση είναι απελευθέρωση, η ευγνωμοσύνη με κυριεύει. Παρατηρώ τα χρώματα από τα υφάσματα, τις μισο-τελειωμένες μπογιές, τις αποχρώσεις του καφέ. Η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ, να υπενθυμίζει τη ρηχότητα των κρυμμένων φόβων.

Πίνω μια ρουφηξιά και νιώθω πως κάποιος μου χτυπά την πλάτη. Γυρνάω ακούγοντας μια φωνή.

"Τα τριαντάφυλλα αυτά τα φροντίζω μόνος μου. Μην σας ξεγελάνε. Δεν είναι κλεμμένα. Αλήθεια σας λέω. Αν πάρετε ένα, θα μπορέσω να φάω. Μπορεί να είναι κάτι μικρό, αλλά είναι σημαντικό για μένα". 

Δεν δίνω σημασία. Γυρίζω την πλάτη μπροστά, συνεχίζοντας αμέριμνος.

"Συγγνώμη κύριε. Οι γονείς μου πέθαναν στον πόλεμο. Κατάφερα να έρθω, με ένα μικρό καράβι.

Ταξίδεψα μέρες. Το σώμα μου έγινε θαλασσινό νερό. Είμαι μόνος, όπως κι εσείς. Αγοράστε αυτό το τριαντάφυλλο."

Ένιωσα αμήχανα. Σηκώθηκα, άφησα τα χρήματα για τον καφέ και γύρισα σπίτι. Αναρωτιόμουν στο δρόμο για τη δυσπιστία που έδειξα σε αυτό το παιδί. Δεν το πίστεψα. Μάλλον προσπάθησε να με ξεγελάσει. Η προσωπική μου ειρήνη ήταν η επιβεβαίωση της ανωτερότητάς μου και η ημιμαθής εγωκεντρικότητα που με διαπερνά.

Έκατσα στην πολυθρόνα. Άνοιξα την τηλεόραση. Είναι η μόνη μου παρέα στον αναστεναγμό της ύπαρξης. Κάποια στιγμή, ξαφνικά, άρχισα να βρίζω. Ένιωσα να βγαίνει ένα κτήνος από μέσα μου. Τελικά με είχαν πείσει. Αυτοί μονάχα ξέρουν το καλό μου.

Εχθές άκουσα για ένα παιδί που σκοτώθηκε σε τροχαίο. 

"Ποιος ξέρει τι είχε πιεί ", αναρωτήθηκα. Το μίσος με κυριεύει. "Μα γιατί δεν προσέχουν;". Ας πρόσεχαν, κατέληξα. Εγώ δεν οδηγώ γιατί φοβάμαι. Μου αρέσει να κρίνω. Μακάρι να οδηγούσα, τότε θα μπορουσα να κρίνω περισσότερο.

Είμαι μόνος. Η ώρα περνάει. Κάθε μέρα κάνω τα ίδια πράγματα και μόνο τότε νιώθω καλά. Ο εγκλωβισμός στην πραγματικότητα με βοηθάει. Είμαι άνεργος, η γυναίκα μου είναι αυτή που δουλεύει.

Η γυναίκα μου ονομάζεται Σεμί. Αυτή κατέχει το οικογενειακό εισόδημα καθώς και όλη τη φροντίδα, τόσο του σπιτιού, όσο και την δική μου.

Εγώ την ταλαιπωρώ. Καμιά φορά την χτυπάω, αλλά αυτή δεν αντιδρά. Έχει το νου της μόνο στην επόμενη μέρα . Αυτή είναι η δύναμη της.

Είναι γεωπόνος. Της αρέσει να φροντίζει τη γη. Μαλώνουμε συνέχεια, επειδή εγώ δεν σέβομαι την γη. Είμαι ανώτερος.

Δεν έχουμε παιδιά. Παλιότερα είχαμε προσπαθήσει, αλλά δεν μπορέσαμε. 

Ζούμε σε μια γειτονιά του Παρισιού, τωρινός και παντοτινός ο χρόνος. Δεν σπούδασα. Ονομάζομαι Πιερί. Οι γονείς μου ήταν εργατικοί άνθρωποι. Πάντα μου έλεγαν πως οι σπουδές είναι χάσιμο χρόνου. Γι' αυτό έμαθα να σκέφτομαι μόνος. Δεν πιστεύω τα λόγια των καθηγητών, ούτε τις αποδείξεις της επιστήμης.

Ο πατέρας μου χτυπούσε την μητέρα. Ο αδερφός μου πέθανε, όταν ήμουν δέκα ετών. 

Όταν γνώρισα την Σεμί, πίστεψα στην αγάπη. Μετά όμως αδιαφόρησα. Με την Σεμί είμαστε συνοδοιπόροι. Την αγαπώ επειδή βολεύομαι.

Καθημερινά της συμπεριφέρομαι πολύ άσχημα. Το αίσθημα κατωτερότητας που με κυριεύει, αποβάλλεται μόνο με τη βία. Λεκτική και σωματική ταυτόχρονα. Η απόλυτη κόλαση της ανασφάλειας.

Καμιά φορά, κάθομαι και σκέφτομαι πως αν πεθάνει πρώτη, θα νιώθω ενοχές. Ενοχές επειδή έκανα μια πολύ άσχημη πράξη. Ενοχές εγωισμού, όχι αγάπης. Δεν με ενοχλεί που την πληγώνω συνεχώς. Με ενοχλεί ο προσωπικός εγωισμός που ίσως μου χτυπήσει κάποια στιγμή την πόρτα. Συνεχίζω συνειδητά να συμπεριφέρομαι άσχημα.

Έμεινα άνεργος πριν πέντε χρόνια. Προσπάθησα να δουλέψω, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Πάντα έλεγα πως οι ακαδημαϊκοί , οι ποιητές, οι ζωγράφοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Ακόμη και τους καταθλιπτικούς ή και τους ανέργους, τους έλεγα τεμπέληδες.

Πάντα σημασία έχει τη γνώμη έχεις για τους άλλους και όχι για τον εαυτό σου.

Μόνο αυτό με απελευθερώνει. Δεν είμαι ικανός ούτε ν' αυτοκτονήσω, ούτε να σκοτώσω. Είμαι όμως πολύ ικανός να κρίνω, να γίνομαι υπερόπτης.

Φοβάμαι να ζήσω. Με τρομάζει η ζωή. Άλλωστε πόνεσα πολύ στα παιδικά μου χρόνια.

Ακόμη κατοικώ εκεί, εγκεφαλικά.

Ώρες ώρες, η Σεμί λέει πως αν είχαμε παιδιά, θα ήμουν τύραννος. Δεν είναι ��λοι ικανοί να γίνουν γονείς. Δεν είμαι ικανός να γίνω πατέρας.

Ό,τι κι αν πει η Σεμί, δε με πληγώνει. Την εκβιάζω συνεχώς. Είμαι φοβισμένος. Ένας φοβισμένος άνθρωπος είναι ανήμπορος να ζήσει μια όμορφη ζωή όπως την ονειρεύτηκε. Το αντίθετο του φόβου είναι η αγάπη.

Πάντα με τρόμαζε η αγάπη. Μερικοί άνθρωποι προσπάθησαν να μου τη δείξουν, όμως η πόρτα ήταν κλειστή.

Έχω δυο φίλους. Ο ένας απ’ τα παλιά και ο άλλος έχει μερικά χρόνια που γνωριστήκαμε. Συζητάμε τα τυπικά και μερικές φορές ξενοπηδάμε και καμιά άλλη γυναίκα. Άλλωστε, όλες είναι πουτάνες. Παντρεμένοι και οι τρείς. Αλλά τι σχέση έχει το σεξ με τον γάμο; Είμαστε αρσενικά εμείς.

Ο Φρόυντ είπε πως το πραγματικό αρσενικό είναι μονoγαμικό . Άραγε θα ήταν πισωγλέντης;

Υπάρχουν στιγμές , που αναρωτιέμαι αν η Σεμί έχει ξενοκοιτάξει. Παλιά τη ζήλευα, τώρα αδιαφορώ. Εκείνη με αγαπά. Καμιά φορά απορώ μαζί της. Κοιμόμαστε σε ξεχωριστά κρεβάτια. Έχει παχύνει κιολας. Μερικές φορές την προσβάλλω ακόμη και γι' αυτό, αλλά πάλι δεν νιώθω ενοχές.

Ίσως το κάνω για να τραβήξω τα βλέμματα, αλλά δεν το παραδέχομαι. Μπορεί να θέλω να την κάνω να νιώσει άσχημα γιατί δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου. Αλλά με δικαιολογώ. Πάντα με δικαιολογώ. Θα καταλάβει. Θέλω να ελπίζω.

Η Βόλτα

Κάθε απόγευμα, μετά τον μεσημεριανό ύπνο, πηγαίνω μια βόλτα για περπάτημα. Χαζεύω τις ανθρώπινες φιγούρες. Μήπως τελικά υπάρχει ρομαντισμός μέσα μου; 'Η απλώς σέρνομαι , δίχως έλεος προς το θάνατο; Το μεγαλύτερο φόβο που είχα ποτέ.

Από αυτόν κρύβομαι. Αυτόν αποφεύγω. Δεν θέλω να με βρει στα χάλια μου.

Περπατάω και νιώθω τόσο υπέροχα κενός. Έζησα όλη μου τη ζωή σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ αγάπης και φόβου. Είμαι ηττημένος, από φόβο. Διεκδικούσα το μίσος και το κατάφερα. Δεν ταξίδεψα ποτέ. Είναι λυτρωτικό να μην ξεπερνας τα όρια σου και να ζεις μονίμως κάτω από το πέπλο του συμβιβασμού.

Φοβάμαι τις ασθένειες. Ένα διάστημα τις είχα πάθει όλες. Αλλά η Σεμί ήταν πάντα εκεί.

Δεν έχω ολοκληρώσει ποτέ ένα βιβλίο. Αλλά μιλάω σαν να ξέρω γι' αυτό. Άλλωστε, αυτό είναι το μότο της εποχής μου. Η εικόνα επικρατεί απο την ουσία. Εγώ τους πιστεύω. Αυτοί θα με σώσουν.

Βλέπω, περπατώντας μια πινακίδα να γράφει "η ζωή είναι πιο δύσκολη από τα βιβλία". Δεν μπορώ να καταλάβω τους βιβλιοπώληδες . Ούτε αυτούς που διαβάζουν μπορώ να καταλάβω. Πάντα βαριόμουν τα βιβλία.Τα βιβλία είναι παγίδα. Μπορούν να σε αλλάξουν. Αλλά αυτή η αλλαγή είναι δύσκολη. Νιώθεις τον πόνο. Φτάνεις κοντά στην προσωπική αλήθεια.

Τρομάζω. Άκου εκεί η ζωή είναι πιο δύσκολη από τα βιβλία. Τι μας είπες τώρα ;

Συνεχίζοντας τη βόλτα, περπάτησα σε κάτι στενά. Απολαμβάνω τα χρώματα- τα σχέδια.

Παλιά μου άρεσε να ζωγραφίζω. Το τελευταίο επάγγελμα που έκανα ήταν βοηθός γλύπτη. Μετά, όμως, αυτός αποφάσισε να φύγει από το Παρίσι και τότε ξεκίνησε ο προσωπικός μου γολγοθάς. 

Προσπαθώ απεγνωσμένα να απολαύσω τη στιγμή, αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάντα κάτι μου αποσπά την προσοχή και χάνω την πολυπόθητη ηρεμία που χτίζω.

Πίσω από έναν κάδο απορριμάτων, ήταν δύο άνδρες. Έφηβοι προς ενήλικες. Ο ένας ήταν πολύ κοντά με τον άλλον. Πόση ανωμαλία, αναρωτήθηκα. Δε μπορώ να καταλάβω προς τα που οδεύουμε ως ανθρωπότητα. Άνδρας με άνδρα;  Προφανώς και είμαι ανώτερος. 'Η μήπως είμαι και εγώ από αυτούς και τρομάζω; Όχι. Εκφυλίζουν τον ανδρισμό που προσπαθώ να αποκτήσω.

Γυναίκα με γυναίκα, το δέχομαι. Διότι ως άνδρας είμαι ανώτερος και μου ψιλοαρέσει. Το γιατί είμαι ανώτερος δε το γνωρίζω . Έτσι μου είπαν. Οπότε και εγώ αυτό αναπαράγω. Ο σεξισμός είναι στο πετσί μου. Πατριαρχία.

Η Σεμί λέει πως άνδρας και γυναίκα είναι ίσοι. Αλλά λογικό να το πει. Αφού είναι γυναίκα. Όχι ότι αυτή με ταΐζει . Αυτό το προσπερνώ. Ας παραμείνω σεξιστής και ας αποφύγω τις αναλύσεις.

Μετανάστες, ομοφυλόφιλοι και όλα τα κακά του κόσμου μας πλησιάζουν. Μακριά από εμάς. Απορείτε μετά γιατί ψηφίσαμε Λεπέν. Φυσικά και ψηφίσαμε ΛΕΠΕΝ, αφού όλα μας ενοχλούν και δεν αντέχουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ψηφίζουμε αυτούς που μας βάζουν σε τάξη.

Να παραμείνουμε ταυτόχρονα καθαροί και μπασταρδεμένοι, να χτυπάμε τις γυναίκες μας νόμιμα, να σκοτώνουμε νόμιμα και να είμαστε ελεύθεροι! Να τρώμε και να κοιμόμαστε ήσυχοι και οι λαοί δίπλα μας ας πεθάνουν, ας θυσιαστούν για το ΟΡΥΚΤΟ! ΖΉΤΩ!ΖΗΤΩ!ΖΗΤΩ!

Ένιωσα περήφανος με τις σκέψεις που έκανα. Παραλίγο να δακρύσω. Έμαθα να μην κλαίω και να μην ζω ταυτόχρονα. Το κλάμα είναι δείγμα ζωής. Αλλ�� σήμερα νιώθω ανήμπορος. Είμαι ημιμαθής. Είμαι αδιάφορος. Μην με δικάζετε, σας παρακαλώ, είμαι πεθαμένος - νεκρός.

Είναι και Κυριακή σήμερα. Πήγα στην εκκλησία. Είναι μια από τις συνήθειες μου. Δεν έχω καταλάβει αν πιστεύω ή όχι. Χρειάζομαι τον Θεό για να με συγχωρέσει. Όμως, μερικές φορές δεν τον χρειάζομαι.

Δεν θέλω να είναι εκεί για να με συγχωρέσει. Θέλω να είμαι μόνος. Τους θεούς τους φτιάξαμε, δυστυχώς, γιατί είμαστε εύθραυστοι. Δεν αντέχουμε τη ζωή. Χρειάζεται να κοιτάμε ουρανό για να συνεχίσουμε να σκοτώνουμε επί γης. Οι θρησκείες είναι ποικίλες. Η κάθε μια αντιπροσωπεύει ένα πλήθος. Είναι το αίτιο του πολέμου και ταυτόχρονα ο δόλος. Η πραγματική αιτία όμως είναι το χρήμα.

Εμένα με ταΐζει η γυναίκα μου. Αν έρθει κανένας μετανάστης και της πάρει την δουλεια; Επειδή θα δουλεύει περισσότερο με λιγότερα χρήματα.

Δεν θα φταίει αυτή.Ο μετανάστης θα φταίει. Να πάει στη χώρα του. Μπορεί το αφεντικό της γυναίκας μου να είναι Γάλλος, αλλά κι αυτός προσπαθεί να σώσει το σπίτι του. Θέλει να πληρώνει λιγότερο, γι’ αυτό θα τον πάρει.

Η λειτουργία έφτασε στο τέλος της. Φεύγοντας, συνάντησα μια φίλης της Σεμί.

"Πιερί βλέπω κάθε Κυριακή, εδώ ασταμάτητος".

"Οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα", δεν έχω ιδέα γιατί πηγαίνω.

"Να σου πω τα νέα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι! Θα βαφτίσουμε ένα παιδί από τη Συρία. Πέθαναν οι γονείς του. Τριγυρνάει στη γειτονιά. Μια μέρα τυχαία τον συνάντησα και μου το ζήτησε."

"Αυτός είναι ένας λαθρομετανάστης!" Είναι άνθρωπος αλλά είναι λαθραίος!

"Είναι παιδί Πιερί. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος! Είναι το παιδί που πουλάει τριαντάφυλλα. Έρχεται κάθε μεσημέρι και κόβει τα τριαντάφυλλα από την αυλή. Τα πουλάει το κακόμοιρο, ίσα- ίσα για να φάει. Σίγουρα θα τον έχεις δει."

"Μπα δεν έτυχε", αποκρίθηκα.

Γύρισα σπίτι. Φάγαμε. Μετά το φαγητό έκατσα στην τηλεόραση. Δεν είπα στη Σεμί για την βάπτιση. Εμείς προσπαθούμε να τους διώξουμε και η άλλη τους σπιτώνει. Δεν αγαπάνε την χώρα τους! Απορώ. Εγώ την λατρεύω… Κλέβω συνέχεια το κράτος, δεν κάνω απολύτως τίποτε γι’ αυτήν. Το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να κρίνω. Είμαι καλά. Έχω δουλέψει γι’ αυτή τη χώρα ΕΓΩ! Έχω κουραστεί.

Η Κρινιώ μας εμπιστεύτηκε ένα κείμενο από το blog της. Γράφει από μικρή, διαβάζει όποτε μπορεί, και πειραματίζεται. Έχει γράψει για πολλά θέματα, σε πολλά μέσα, χαιρόμαστε που θα τη φιλοξενήσουμε δύο φορές, με τον Πιερί και τη συνέχεια.

Το artwork είναι της Γεωργίας. Ψάχνει συνεχώς νέους τρόπους να εκφραστεί, και να πει ιστορίες, μέσα από τα γραφιστικά της. Είναι η Art Editor του adverb zine.

[zetapoliti]

_ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΛΊΓΟ_

~ Η αίσθηση αυτή, των λίγων στιγμών

Η λίγη ώρα που περάσαμε μαζί

Η λίγη αίσθηση πληρότητας

"ψυχή μου δεν έχουμε πολύ χρόνο"

Το λίγο

Αυτο το λίγο το δικό μας, το ανεκτίμητο

"σαγαπω, μα σε λίγο πρέπει να φύγω"

Πολλά τα πρέπει, και ο χρόνος λίγος, δεδομένος

Για λίγο μαζί, και όλα είναι μια στιγμή, γρήγορη, περαστική..

Φεύγεις βιαστικά

Ο χρόνος λίγος

Απαγορεύσεις, ρουτίνες, υποχρεώσεις και "μου λείπεις"

Πολλές λέξεις που "τροφοδοτούν" το λίγο μας

Εκείνο το απόγευμα που έφυγες βιαστικά...

Ήθελα να μείνεις άλλο λιγο...

Το γυμνό κορμί μου σε αναζητούσε άλλο λιγο

Τα χέρια σου που με κρατούσαν σφυχτα αγκαλιά.. Η ψυχή μου τα γύρευε άλλο λιγο...

Δεν αρκέστηκα ποτέ στο λιγο

Δεν θα μου είναι ποτέ αρκετό το λίγο

Σε αναζητώ τα βράδυ για λίγο

Όταν περπατάω στον δρόμο, για λιγο

Όταν κλείνω τα μάτια μου, για λιγο

Όταν χαμογελάω, για λιγο

Όταν κλαίω, για λιγο

Σε θέλω εκεί τόσο "λίγο" που αυτόματα γίνεται πολύ και σε θέλω κάθε στιγμή

Εκείνο το αυτονόητο πολυ, που έχουν οι σχέσεις, που δεν είναι υπερβολικό αλλά δεν είναι ελάχιστο, το αυτονόητο "όσο πρέπει"

Εκείνο το "όσο πρέπει" που δεν δίνει χώρο και υπόσταση στο "μου λείπεις"

Επικίνδυνο το λίγο λοιπόν

Διακυβεύει το μέλλον εφόσον

Σε λίγα χρόνια από τώρα... ξέρω.. Όπως και εσύ άλλωστε... Ο χρόνος δεν θα είναι λίγος..

Θα είναι αυστηρός. Συνεπής. αυστηρά συνεπής.. "Τελειωμένος "

Θα σε κοιτάξω με βουρκωμενα ματιά

Και θα σου πω, πως όλα ήταν μια στιγμή...

Μας σκότωσαν οι υποχρεώσεις και δεν σε χάρηκα... Δεν σε χάρηκα όσο ήθελα.. Δεν σε έμαθα όσο ήθελα, δεν μοιράστηκα όσα ήθελα Πάρα μόνο.. Για λίγο, λίγο, λίγα..

Για λίγο λοιπόν ... θα σταθώ στην πόρτα

Και μετά θα φύγω...~

[psychysmos]

Επίλογος, και δυο λόγια στους παθόντες

10 μέρες πριν, σε πέτυχα τυχαία το πρωί που έβγαινα το σπίτι. Ήσουν απέξω. Τι στο διάολο έκανες εκεί; Τέσσερα χρόνια, προσπάθησα με νύχια και με δόντια, με ότι δύναμη μου έχει απομείνει, να προσπαθήσω να κρατήσω το μυαλό μου,να μην το χάσω,να μην αρχίσω να πιστεύω σε αυταπάτες. Προσπάθησα να το δεχτώ παθητικά σαν ένα απλό δεδομένο.Απλά μία πληροφορία. Σε συνάντησα τυχαία ένα πρωί κάτω απ’ το σπίτι. Όχι ερωτήσεις. Όχι «γιατί ήσουν εκεί;» και «τι και ποιον έψαχνες;». Όχι ελπίδες πια γι’ αυτό. Μου απαγόρεψα να σκεφτώ ελπιδοφόρα. Σε κοίταξα, με κοίταξες μέσα από τα γυαλιά ηλίου σου, κανείς δεν κοντοστάθηκε. Έφυγα με ήρεμο περπάτημα. Περπάτησα προς την στάση, περίμενα τρία λεπτά, πηρα το λεωφορείο, κατέβηκα εκεί που έπρεπε. Τρεις μήνες πριν, ακριβώς τρεις μήνες πριν, σε είχα δει αναπάντεχα και απροσδόκητα μέσα στο λεωφορείο. Είχα πάθει κάτι σαν κρίση πανικού και είχα κατέβει τέσσερις στάσεις νωρίτερα, γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και εβήχα ασταματηα. Τρεις μήνες πριν, αν κάποιος μου έλεγε ότι θα σε έβλεπα κάτω απ’ το σπίτι μου και θα συνέχιζα να περπατάω ήρεμη θα το περνούσα για τρελό.Ολότελα τρελό. Τρεις μήνες πριν, θα τον ταρακουνούσα και θα του φώναζα με σθένος μπροστά στο πρόσωπό του πως κάποια πράγματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Αυτά που νιώσαμε για κάποιους ανθρώπους δεν θα πεθάνουνε ποτέ. Τρεις μήνες πριν, βρισκόμενη ακόμη εν βρασμώ ψυχής αυτής της παράλογης τετραετίας, πίστευα πως δεν θα υπάρξει τέλος. Πίστευα πως αυτή ιστορία ήταν καταραμένη να μεινει ημιτελής. Τρεις μήνες μετά, ήρεμη, ήρεμη για πρώτη φορά τέσσερα χρόνια αργότερα, επιλέγω να γράψω εγώ αυτόν τον επίλογο. Επιλέγω σε μία ιστορία που δεν υπήρξε παρά μόνο στο μυαλό μου, να δώσω το τέλος που ελπίζω να μου δώσει την λύτρωση, που θα έδινα την ψυχή μου στον διάολο για να πάρω. Παρόλα αυτά, σήμερα, 15 Ιουνίου 2019, κλείνω το βιβλίο και το βάζω στο ντουλάπι. Το πιστεύω ακόμη, κάποια πράγματα δεν θα πεθαίνουν ποτέ. Κάποιους ανθρωπους δεν τους ηεχνας ποτέ, ό,τι και να γίνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γι’ αυτό το τελευταίο δεν είμαι πολύ σίγουρη αν κάποιος με δεις στο δρόμο 30 χρόνια μετά ας θυμηθεί να με ρωτήσει. Παράλογα χαρούμενη αυτή τη στιγμή, έχω να πω πως όλο αυτό τελειώνει και η νικήτρια είμαι εγώ. Έδωσα μια μάχη με τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι μπορώ να αγαπήσω και πως δεν είμαι ένα άψυχο και άκαρδο τέρας. Έμαθα ένα σωρό πράγματα, και μαζί μ’ αυτά πως για να αγαπήσεις δε χρειάζεται να αγαπηθείς. Αν κάνεις έχει φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, κράτα μόνο αυτό. Να δίνεις αγάπη χωρίς να έχεις ούτε καν στο πίσω μέρος του μυαλού σου το αν θα την πάρεις πίσω.Όλα κάποτε τελειώνουν, σωστά το έχουνε πει οι Χατζηφρακγετα. Φρόντισε μόνο, όταν τελειώσουν να είσαι στη μάχη με τον εαυτό σου, νικητής. Δεν έχει την παραμικρή σημασία αν κατά κοινή αποδοχή για τους άλλους είσαι χαμένος. Το πιο συνηθισμένο που άκουγα τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι « Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι δεν υπάρχει λόγος να ασχολείσαι.» « Χαμένος χρόνος». Αν εσύ πιστεύεις πως αξίζει δεν έχει τίποτα άλλο σημασία. Και το μόνο που μπορώ να σου πω για να σε πείσω είναι ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσα να στα πω σήμερα, αν δεν είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει. Αν τους είχα ακούσει. Μπορεί να είναι λάθος επιλογή. Θα είναι όμως η δίκη σου επιλογή, με τη ευθυνη σου.

[katathliptikh]

Εύθραυστο δώρο

Τρέχω. Με δυσκολία αναπνέω σε αυτό το σημείο. Ένα αυτοκίνητο μου κορνάρει και ζητώντας συγγνώμη ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο. Το λεωφορείο απομακρύνεται από εμένα και η προσπάθεια μου να επιταχύνω διακόπτεται από μια γιαγιά που περπατάει μπροστά μου. Αν και η μουσική στα ακουστικά μου ηταν δυνατή, μια φωνή από τα δεξιά μου μου τραβάει την προσοχή. "Σας παρακαλώ, βοηθήστε με. Καρκινοπαθής είμαι ο άμοιρος. " Το βλέμμα μου πέφτει στο χαρτονάκι που βρίσκεται στα πόδια του ταλαιπωρημένου ζητιάνου. Πριν προλάβω να κοιτάξω το προσωπό του , ο ήχος μια σειρήνας με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου στον δρόμο. Σειρήνα ασθενοφόρου. Ήχος ανατριχιαστικός . Ήχος που δεν προμηνυεί χαρμόσυνα μαντάτα. Το ασθενοφόρο περνάει από δίπλα μας με τέτοια ταχύτητα που το μόνο ππυ αφήνει στο πέρασμα του είναι μπλε σκιές να τρεμοπαίζουν στην άκρη του ματιού μας και μια σύγχυση στο στομάχι μας σχετικά με το άτυχο άτομο που κουβαλάει. Το κεφάλι μου ακολουθεί την διαδρομή του ώσπου χάνεται στα στενά. Τα μάτια μου πέφτουν επάνω στην γιαγιά μπροστά μου. Σταματάει τα βήματά της και στέκεται ακίνητη. Η παύση της αφήνει στην φαντασία μου τον φόβο της, πως κάποια στιγμή θα είναι αυτή εκεί μέσα. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα αφού κάνει τον σταυρό της, συνεχίζει να περπατά. Εγώ μένω εκεί. Η μουσική μου είναι πλέον σαν να μην ακούγεται. Ακούω τις σειρήνες, ακούω τον άστεγο. Ακούω και έναν κύριο να λέει σε μια ξανθιά κυρία που κρατάει την κοιλιά της , "Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά για τον άνθρωπο." Αυτή τον ακούει μα το βλέμμα της μοιάζει κολλημένο στον δρόμο που τελευταία είδαμε το ασθενοφόρο. Το χέρι της δεν αφήνει την κοιλιά της. Και τότε όλα πέφτουν τραγικά στην θέση τους. Ακόμα και όταν δεν το προσέχεις ,μπορείς να καταλάβεις την αξία της ζωής. Από ένα ασθενοφόρο. Από μια γιαγιά. Από έναν καρκινοπαθή. Από μια έγκυο. Συνέχισα να περπατάω αφήνοντας πίσω μου τα άτομα των οποίων τα πρόσωπα δεν θυμάμαι καν. Ώσπου μπροστά μου βρίσκεται το λεωφορείο μου. Ο οδηγός βρίσκεται απ'έξω και περιμένει με ένα τσιγάρο. Περνάω από δίπλα του και μπαίνω μέσα στο λεωφορείο. Κάθομαι σε μια από τις άδειες θέσεις και τον κοιτάω που καπνίζει και σκεφτομαί. Όλοι μας είμαστε τραγικά πρόσωπα. Πληρώνω εισιτήρια που μετά γίνονται μισθοί και μετά γίνονται τσιγάρα. Αλλά δεν δίνω λεφτά στον καρκινοπαθή άστεγο. Δεν προστατεύω την ζωή μου όπως μια έγκυος γυναίκα την αγέννητη ζωή που κουβαλάει. Δεν εκτιμάω την ζωή μου όπως μια γιαγιά που μετράει αντίστροφα. Οι σκέψεις μου τερματίζονται από τον ήχο της μηχανής και τα μάτια μου κοιτάζουν έξω και αφήνομαι στην μουσική μου ενώ ακούω τους μπροστινούς μου να συζητούν. "Έμαθες για το ατύχημα που είχε μια κοπέλα στην πλατεία; Την χτύπησε αμάξι όταν έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο της."  "Ναι, το έμαθα. Είδα και το ασθενοφόρο. Ευτυχώς ήρθε γρήγορα. Μικρή που είναι η ζωή." Πράγματι.

[peinaw-re]

Πειράζει που δεν θέλω να μεγαλώσω;

Πειράζει που θέλω ακόμα να κάνω σαν τρελή μόλις ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης βγάζει καινούργια μουσική;

Πειράζει που θέλω να γελάω με τα ανόητα αστεία;

Πειράζει που θέλω να συμπεριφέρομαι σαν παιδί και να είμαι σοβαρή μόνο όταν πρέπει;

Πειράζει που θέλω να περπατάω στον δρόμο και να προσπαθώ να μην πατήσω τις γραμμές στα τετράγωνα κουτάκια;

Πειράζει;

Πειράζει που φοβάμαι να μεγαλώσω και θέλω να μείνω ένα παιδί μέσα μου;

Πειράζει;

[sugkrathmenh-aisiodoksia]

•Σ•

Ποτέ δεν ήμουν ρομαντική, με την πραγματική, όμως, έννοια. Έβλεπα ρομαντικές ταινίες, διάβαζα ρομαντικά βιβλία, άκουγα ρομαντική μουσική, κοινοποιούσα στο tumblr ρομαντικές εικονίτσες με στιγμιότυπα που ίσως να μην μου συμβούν ποτέ, αλλά ποτέ δεν είχα νιώσει πως είναι να ερωτεύεσαι, όχι με την στενά σαρκική σημασία που δυο άνθρωποι γνωρίζονται, τα φετίχ τους στο σεξ ταιριάζουν και καταλήγουν να συμπορεύονται για να γεμίσει ο ένας το κενό του άλλου από φόβο μήπως καταλήξουν μόνοι βαφτίζοντας την σχέση "πάρε-δώσε" ως έρωτα, αλλά με την ακριβέστερη σημασία του έρωτα που δεν είναι άλλη παρά η ψυχική πληρότητα μέσω της σύνδεσης της ψυχής σου με την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να σε "αγαπήσω" για την σάρκα σου όταν ούτε καν που είχαμε αγκαλιαστεί; Μα ακόμα κι αν η αγκαλιά μας είχε πραγματοποιηθεί, πως θα μπορούσα να "αγαπάω" το σώμα σου, εφόσον γνώρισα πόσο πιο όμορφη και ερωτεύσιμη είναι η γυμνή ψυχή σου;

Δεν υπήρξε άνθρωπος να με κάνει να αισθανθώ τόσα πολλά και τόσο π��λύ. Θυμός, εκνευρισμός, οργή, λύπη, θλίψη, κλάμα, φωνές, τσακωμοί στις 5 το πρωί, σε σημείο που ίσως είχαν δίκιο αυτοί που είπαν ότι "είναι μια τοξική ανθρώπινη σχέση, τίποτα παραπάνω". Όμως, αυτοί δεν ήταν εκεί τις στιγμές που με έκανες να χαμογελάω, να γελάω, να νιώθω ξεχωριστή. Δεν ήταν εκεί όταν με γοήτευες με τον χαρακτήρα σου, με την δύναμη σου παρά το δύσκολο οικογενειακό παρελθόν σου, με το χαμόγελο σου όσο έστριβες το τσιγάρο σου, ακόμα και με τα χαζά αστεία σου όταν μεθυσμένος έλεγες πως "Θα τους γαμήσω όλους". :Ρ

Οι άσχημες συμπεριφορές, βέβαια, "τύχαινε" κι ανά καιρούς υπερείχαν κάνοντας με να προσπαθώ συνέχεια να απομακρυνθώ αλλά ο "εθισμός" μου με έφερνε πάλι πίσω σε εσένα, στη γνώριμη φωνή σου, στο όμορφο γέλιο σου και στην ζεστασιά του χαρακτήρα σου.

Τώρα, ωστόσο, που δεν υπάρχει πισωγύρισμα και γνωρίζω πως έφερα τα πράγματα σε μια κατάσταση ώστε να μην μπορώ να ξαναγυρίσω πάλι σε εσένα, όσο κι αν η επιθυμία μου θέλει να με οδηγήσει εκεί, είμαι βέβαιη για ένα πράγμα: με άλλαξες. Ίσως τελικά, αυτός ήταν ο σκοπός όλου αυτού, να αλλάξουμε ο ένας τον άλλον. Εσύ να πιστέψεις πως υπάρχουν εκεί έξω και γυναίκες που μπορούν να αγαπήσουν, να καταλάβουν και να σε συναισθανθούν κι εγώ να γίνω ωριμότερη, κάπως εξυπνότερη και πολύ πιο συμπονετική. Να γνωρίσω πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, να πιστέψω πάλι πως ίσως υπάρχει ένας Θεός, να θέλω να εξελιχθώ βοηθώντας και τους υπόλοιπους μαζί μου.

Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που ξεκίνησα να σε "ανακαλύπτω", να περπατάω στον πεζόδρομο κάτω από το σπίτι μου, χαμογελώντας στον εαυτό μου απλά σκεπτόμενη πως θα ξαναμιλήσουμε και πως θα σε μάθω ακόμα περισσότερο, πλήρως γοητευμένη και με το αίσθημα της "ευτυχέστερης κοπέλας στο κόσμο". Χθες, περπατούσα στον ίδιο πεζόδρομο και δεν ένιωθα χαρούμενη ή θλιμμένη, απλά δεν ένιωθα τίποτα. Μάλλον αυτό συμβαίνει με τα απωθημένα και μάλλον είχες δίκιο αγάπη μου... 《Καταλήγουμε με τόσα ψυχολογικά που δεν μπορούμε να είμαστε ο ένας με τον άλλον.》.

Επομένως, δεν ξέρω τι ακριβώς αισθάνομαι τώρα (ναι, γυναικείο χαρακτηριστικό που θα έλεγες κι εσύ). Αλήθεια, όμως, δεν ξέρω εάν είμαι νευριασμένη μαζί σου, θλιμμένη με την κατάληξη ή απλά ελεύθερη να δημιουργήσω έναν καλύτερο εαυτό με όλα όσα κέρδισα από εσένα, προσδοκώντας να πράξεις κι εσύ ανάλογα για τον εαυτό σου, γιατί σίγουρα ακόμα νοιάζομαι γι'αυτόν.

Ελπίζω να βρούμε και οι δύο τον δρόμο μας, παρά το γεγονός πως δεν θα είναι κοινός.

(Ειλικρινά δεν με νοιάζει αν δεν το διαβάσει κανείς, το συγκεκριμένο ποστ έχει μορφή "ημερολογίου" και είναι πολύ προσωπικό, τώρα που ένα "κεφάλαιο" της ζωής μου προσπαθεί να κλείσει. Θα τα έλεγα αυτά σε καμιά φίλη μου αλλά ακριβώς... δεν έχω καμιά φίλη.

Εάν τώρα κανένας καημένος το διάβασε... είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή, από αυτά που στις ταινίες έχουν happy end, αλλά επειδή η ζωή δεν είναι ταινία ούτε μυθιστόρημα του Nicholas Sparks, κατέληξε σε ένα απωθημένο με την ελπίδα πως αυτό κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί και με την προσδοκία πως κάτι που δεν προχώρησε, ίσως τελικά, μας δίνει αρκετά για να προχωρήσουμε. )

🌹

[uglyloserx]

Και πλέον όταν περπατάω,περπατάω μόνη μου και χαζεύω τα μηχανάκια η τα αυτοκίνητα που περνάνε από δίπλα μου και θυμάμαι κάθε φορά που μου εξηγούσες τι είναι το κάθε ένα,κάθε μια λεπτομέρεια και ήξερα ότι ειχες τρομερό πάθος με τα αυτοκίνητα.. Κι εγώ δεν είχα ιδέα από αυτά όμως σε άκουγα επειδή μου άρεσε να μου μιλάς για το κάθε τι που σ'αρέσει. Και πλέον όταν θέλω να φάω κάτι από το περίπτερο προτιμώ να πάρω το σάντουιτς που πάντα έπαιρνες και όχι το αγαπημένο μου πατατάκι η αναψυκτικό.Και πλέον φτιάχνω τα μανίκια μου και τις μπλούζες μου γιατί μου το έμαθες εσύ, και πότε δεν έφτιαχνα τον εαυτό μου.Και πλέον όταν περπατάω ψάχνω ένα χέρι να με κρατάει σφιχτά όμως δεν είσαι εδώ οπότε σφίγγω τα χέρια μου δυνατά.Και πλέον όταν με ρωτάνε για εσένα,δαγκώνω τα χείλη μου γιατί μου είναι αδύνατον να πιστέψω πως πλέον είσαι μια ανάμνηση.. Κι όταν θέλω να πάω κάπου, πάω από τις ανηφόρες που πάντα μισούσα αλλά μαζί σου τις ανέβαινα και τις κατέβαινα συνέχεια.Κι όταν ανοίγω την ντουλάπα μου κοιτάω τα ρούχα σου που είναι παρατημένα εκεί και τα μυρίζω για να θυμηθώ πως είναι να σε αγκαλιάζω και να μυρίζω το άρωμα σου.Και τρελαίνομαι γιατί δεν σε βλέπω μπροστά μου.Κι σκέφτομαι έντονα αν σε δω με κάποια άλλη τυχαία στον δρόμο, θα σε κάνει να νιώθεις όπως ένιωσα εγώ;

[aautokatastrefomai]

Η πορεία της ζωής

Ενα

Τα βήματά μου αργα, σταθερά.

Έχω απόλυτη προσοχή στο δρόμο μπροστά μου, δεν αφήνω κάτι απαρατήρητο στο πέρασμά μου.

Εκει στη γωνία, βλέπω ένα σπίτι μοναχικό.

Η περιέργειά μου με αναγκάζει να το πλησιάσω.

Μέσα σαν να βλέπω ένα μικρό παιδί,

Έχει απλωμένα τα χέρια του στο παράθυρο και το πρόσωπό του είναι τόσο θλιμμένο,

Θελω να πάω να το αγκαλιάσω, να του σκουπίσω τα δάκρυα·

Μα κάτι με τραβάει πίσω.

Αναστατωνομαι,

Γυρνάω να δω ποιος με τράβηξε από εκει μα βρίσκομαι παλι απ’την αρχή.

Δυο

Ξεκινάω γρήγορα

Θελω να ανακαλύψω τι με έφερε παλι σε αυτήν τη θέση,

Πλέον δεν κοιτάω τίποτα στην πορεία μου·

Περπατάω γοργά προς το σπιτι εκείνο.

Όταν φτάνω στο σημείο όμως, το σπιτι έχει χαθεί.

Το μυαλό μου πυροδοτείται από απορίες,

Χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου

Ζαλίζομαι,

Την ορασή μου σταδιακά χάνω,

Πεφτω κάτω...

Τρία

Θυμός κυριεύει όλο μου το σώμα.

Δεν σταματάω για κανέναν λόγο τώρα πια.

Τρέχω.

Τα πόδια μου κινούνται στον αέρα,

Η ανάσα μου βαριά, δυνατή

Μα οχι, δεν θα σταματήσω.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθω να συγκεντρωθώ στον προορισμό μου.

Μα που ειμαι;

Τι κανω;

Ξαφνικά, σταματώ.

Τέσσερα

Κενο.

Δεν υπάρχει δρόμος πλέον να διασχίσω.

Δεν καταλαβαίνω.

Η άγνοια με τρελαίνει,

Που βρίσκομαι;

Νιώθω σαν να εξαφανίζομαι,

Σαν όλα γύρω μου να γίνονται σκόνη

Και να με περικυκλώνουν

Μέχρι που,

Έρχεται η ώρα μου,

Να γίνω ένα μαζί τους..

@aautokatastrefomai

[nd7895]

Θα μπορούσε τυχαία να πέσει κανείς πάνω στον άλλο

   Άραγε με ψάχνεις κι εσύ στους δρόμους, η πόλη μεγάλη, προετοιμάζεσαι κι εσύ μήπως με συναντήσεις τυχαία, η πόλη ίσως όχι και τόσο μεγάλη , αγχώνεσαι κι εσύ πώς μοιάζεις όταν περιμένεις σ'ένα σταθμό που περνάω κι εγώ, ή που θα μπορούσα να περνώ κι εγώ, άραγε σε πνίγει κι εσένα η πόλη κάπου, κάπου κάπως , όταν δεν είμ' εδώ κι εσύ ψάχνεις για 'μένα; Άραγε ψάχνεις για 'μένα; Η πόλη μεγάλη, ίσως όχι και τόσο μεγάλη, η πόλη με πνίγει, γιατί είναι μικρότερη από μια άλλη πόλη κάπου αλλού κι άρα θα μπορούσε, δεν έχεις δικαιολογία, θα μπορούσε τυχαία να πέσει κανείς πάνω στον άλλο αν το ήθελε βέβαια.

    Γιατί εγώ περιμένω να περάσουν τρία μετρό στο σταθμό που θα μπορούσες να περνάς, περπατάω αργά το δρόμο που σ' είδα δυο φορές να διασχίζεις, φτιάχνω τα μαλλιά μου όταν είναι Σάββατο και ξέρω πως μπορεί να βγεις, θα βγεις;, με ποιον; Αργ�� να φύγω μήπως με κρατήσεις,  μήπως μου πεις "μείνε", κι όμως φεύγω γιατί δε με κρατάς, και πρέπει τώρα να περπατήσω αργά μήπως τρέξεις πίσω μου κι όμως δεν τρέχεις, κι ύστερα φτάνω στο σταθμό και περιμένω τρία μετρό να περάσουν, τι θα γίνει αν αλλάξεις γνώμη και θες να με προλάβεις, όμως άφαντος, και ανεβαίνω την ανηφόρα για το σπίτι κι είμαι έτοιμη να με πάρουν τα κλάματα όμως δεν κλαίω γιατί αν έρθεις στην πόρτα μου θέλω να με βρεις όμορφη, και κλειδωμένη περιμένω ένα χτύπημα πίσω απ' την κλειστή πόρτα με τις ώρες.

   Ξαπλώνω και σηκώνομαι, δεν μπορώ να κλάψω, κι όμως δε μετάνιωσα που δεν έκλαψα στην ανηφόρα γιατί θα μπορούσες να 'χες έρθει, ταχυπαλμίες μου καίνε το στήθος, αλλά δεν ήρθες. Κάθε μέρα, κάθε μέρα θα μπορούσε τυχαία να πέσει κανείς πάνω στον άλλο, κάθε μέρα ντύνομαι τύχη για να 'ρθω πιο κοντά σου, δεν έχεις δικαιολογία, κάθε βράδυ γδύνομαι και ξαπλώνω, με κλωτσάς δίχως να κάνεις ένα βήμα, ξαπλώνω και γδύνομαι, γυμνή δε με βλέπεις καν, κλείνω τα μάτια γιατί ακόμα και στον ύπνο,  θα μπορούσε τυχαία να πέσει κανείς πάνω στον άλλο αν το ήθελε βέβαια.

-Rêvel