#χωριστά

[psyxhmou]

«Αγαπημένε μου,

Απόψε σου γράφω για όλες εκείνες τις στιγμές που περνούσαμε χωριστά κι όμως· βαθιά μέσα μου κοιτούσα το φεγγάρι και ευχόμουν να εμφανιστείς, έστω και σαν σκιά. Αρκεί να ήξερα πως θα ερχόσουν. Σε περιμένω στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα. Μην αργήσεις απόψε, καλέ μου.

Με αγάπη,

Η «Έψιλον» σου».

Γράμματα στον Γάμμα.

[aoratosfilosech]

Με βλέπεις ;

Συνεχίζω να είμαι εδώ

Χρησιμοποιώ τα πράγματα σου

Τα αξιοποιώ

Είμαι ευγνώμων που με έμαθες να μπορώ να αντεπεξέρχομαι στις απαιτήσεις του σήμερα

Γιατί στο σήμερα που είμαστε χωριστά πρέπει να ξέρω

Να μπορώ

Να εξελίσσομαι

Ευχαριστω γιαυτο

Αν δεν είχα εσένα δεν θα ήξερα

Μα όσο και αν μου λείπεις η σκέψη σου είναι εδώ

Και ακόμα και έτσι η φλόγα σου δεν σβήνει

Τέτοιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν

Όσοι άνθρωποι και αν έρθουν να κατακτήσουν μια θέση

Η δίκη σου θα μένει πάντα κενή για να σε περιμένει και ας γνωρίζω με τεράστια σιγουριά πως δεν θα γυρίσεις να την διεκδικήσεις

Ίσως τώρα να καταλαβαίνεις ποια θέση έχεις στην καρδιά μου

Σαγαπωω πολύ….κι αυτό τίποτα δεν θα το επισκιάσει!

[thewomengr]

Φάτσα μου, δε γίνεται να ζούμε χωριστά εμείς οι δυο...

[Όπως μας το διηγήθηκες - Marizza] Διαλυθήκαμε ψυχή μου... Μη κλαις μάτια μου, εγώ πάντα θα ελπίζω για εμάς... Πάντα θα σε προστατεύω!

“Ποιος μπορεί να νιώσει εύκολα το συναίσθημα, που έχεις μέσα σου;”. Μην αναρωτιέσαι, κανείς! Όλα είναι μοναδικά, ειδικά τα συναισθήματά μας.“Ποιος μπορεί να αντέξει τα “βάρη” της ψυχής σου;”. Μόνο εσύ, κανείς άλλος. Βίωσέ τα στο έπακρο.“Διαλύθηκες” ψυχή μου ύστερα από ένα τηλεφώνημα.Ξεκίνησε η μέρα σου με δάκρυα.Δάκρυα που μίλησαν στην ψυχή σου.Ήξερα ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή θα σε έχανα. Μου…

[to-koritsi-tou-deuterou]

Είναι κρίμα που το βλέπουμε χωριστά

[ta-matia-sou-einai-texni]

Θέλω να μοιραστώ μια σκέψη μου και πείτε μου αν το έχετε νιώσει και άλλοι.

Κάθε φορά που αρχίζω να νιώθω κάτι παραπάνω για έναν άνθρωπο σκέφτομαι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου πως θα ναι το μέλλον μαζί του (το σύντομο μέλλον εννοώ) και ενθουσιάζομαι σκέφτομαι τι ωραία που περνάμε.

Μετά αρχίζω να σκέφτομαι το ίδιο το άτομο και να περιμένω πως και πως να περάσουν οι μέρες και οι ώρες για να βρεθούμε. Αρχίζω τον σκέφτομαι στον ύπνο μου και πόσο θα ήθελα να ήταν κοντά μου αντί να κοιμόμαστε χωριστά.

Και μετά απλά φεύγουν. Σαν η σκέψη μου για να ‘μαστε μαζί τους απωθεί.

Κάνω κάτι λάθος; Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θέλω και άλλους ανθρώπους που ‘χω ανάγκη να φύγουν από δίπλα μου

[lenoulla]

Κόκκινες πεταλούδες

Γεια…

Ναι, εγω είμαι πάλι…

Χτυπάω μανιωδώς τα δάχτυλα μου στην οθόνη γράφοντας λέξεις και αποτυπώνοντας σκέψεις…

Νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω τόσο καλά

Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω ακριβώς τα συναισθήματα που έχω μέσα μου και οι λέξεις είναι τόσο φτωχές που τα αδικούν

Νιώθω σαν το χρώμα κόκκινο

Εντυπωσιακό θα έλεγε κανεις

Δύσκολα περνα απαρατήρητο όπως το κασκόλ που φοράω γύρω από τον λαιμο μου τις κρύες μέρες του χειμώνα

Όπως ο θυμός που νιώθει κανεις όταν κάτι πάει στραβα

Όπως ο έρωτας ….

Εκείνος που σε κάνει να βουρκώνεις όταν βλέπεις τον αγαπημένο σου να σε περιμένει στον σταθμό μετά από μερικές βδομαδες που ήσασταν χωριστά

Εκείνος που δεν σε αφήνει να κλείσεις ματι τη νυχτα π��ιν από το ταξίδι

Εκείνος που δεν σε αφήνει να τον βγάλεις από το μυαλό σου κάθε μερα που περνάει

Εκείνος που νιώθεις σαν μια θάλασσα να σε πνιγεί με μανια και να μη σε αφήνει να πάρεις ανάσα κάθε φορά που τον φιλάς

Μα πως να περιγράψεις τον πνιγμό με λέξεις…

Κι όμως αυτό νιώθω

Νιώθω κόκκινη

Νιώθω λαχανιασμένη

Νιώθω έναν κόμπο να ανεβοκατεβαίνει από τη καρδιά στο στομάχι και τούμπαλιν

Βέβαια μπορεί να είναι πεταλούδες

Δεν ξερω

Νιώθω έρωτα

Νιώθω ερωτευμένη

[xrwmotraumata]

Εκεί που ήταν θάλασσα χθες Και μας χαζεύανε οι τύψεις κι οι ενοχές Και χειροκρόταγαν τα λάθη μας μαζί με κάτι αγάπες παλιές Κι αυτοκτονούσαμε τα βράδια αγκαλιά Και κάθε μέρα ξυπνούσαμε ζωντανοί χωριστά Και συναντιόμασταν μεσάνυχτα σε μέρη γνωστά Κι ήταν πανέμορφα τα πάντα μα δεν ήταν σωστά

[giasemi]

Όχι λόγια, δεν χρειάζομαι λέξεις

Ήταν μια ησυχία αποπνικτική, που σε μετουσιώνει σε κάτι αδιαμφισβήτητα επικίνδυνο.

Μη φοβάσαι, η θάλασσα μας αντανακλά όπως και το φεγγάρι

Και όταν θα ερχόταν η ώρα να διαλέξεις; Τι θα διάλεγες; Το φεγγάρι που μπορείς να το κοιτάζεις μα δεν έχεις την ευχέρεια να το αγγίξεις ή, μήπως την θάλασσα που ναι μεν την αγγίζεις μα έχει την ικανότητα να σε πνίξει

Εμείς στην τελική τι είμαστε;

Τι νιώθουμε;

Και γιατί υπάρχουμε μαζί και χωριστά;

[klein-san-ton-calvin]

Viraha (hindi): η συνειδητοποίηση ότι αγαπάς κάποιον μόνο αφού είστε χωριστά

[colourful-dreamer]

Θέλω να ζητήσω μια συγνώμη στον εαυτό μου και στον παρελθοντικο και στον μελλοντικό.

Και πρώτη φορά να γράψω κάτι απευθυνόμενη προς σε εμένα.

Εαυτε μου ,

Το ξέρω,

Έχουμε περάσει δύσκολα αυτά τα 21 χρόνια και ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη.

Έχεις πολύ αγάπη μέσα σου και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό σε καμία περίπτωση.

Πιστεύεις στους ανθρώπους και ας μην το αξίζουν όλοι .

Δίνεις πάντα χωρίς απαραίτητα να παίρνεις πίσω.

Θέλω λοιπόν να σου ζητήσω συγνώμη για όλες τις φορές που μιλούσες χωρίς πραγματικά να σε ακούει κανείς.

Για όλες τις φορές που έστελνες στους άλλους πράγματα χωρίς να πάρει κάποιος τον χρόνο να τα δει.

Και για όλες τις φορές που είχες τον ενθουσιασμό να μοιραστείς κάτι και απογοητευτικές ύστερα και άρχισες να μιλάς όλο και λιγότερο και να μασάς τα λόγια σου .

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη γιατί ξέρω ότι σχεδόν πάντα έβαζες τούς άλλους πάνω από εσένα.

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για όλες τις κακές συμπεριφορές και τα λόγια που δικαιολογούσες .

Και θέλω να σου ζητήσω συγνώμη που πολλές φορές χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε όλα αυτά.

Και η αλήθεια είναι ότι έχω άπειρους λόγους για να σου απολογηθω και είσαι από τούς λίγους ανθρώπους που όντως αξίζουν το συγνώμη που ποτέ δεν άκουσες από κανέναν αλλά εσύ το έλεγες σαν καραμέλα παντού με το παραμικρό μόνο που πραγματικά το εννοούσες.

Θέλω επίσης να σου πω ότι δεν φταις εσύ ούτε κανείς κάτι λάθος και ότι είναι εντάξει.

Ήταν πολύ γενναίο εκ μέρος σου να μοιράσεις διάφορα κομμάτια του εαυτού σου στους άλλους ανθρώπους .

Ήταν πολύ γενναίο εκ μέρους σου που έδειξες τον πραγματικό σου και ευάλωτο εαυτό σε τόσο κόσμο.

Ήταν πολύ γενναίο εκ μέρους σου που εμπιστεύτηκες από τα βάθη της καρδιάς σου τόσο άτομα.

Και παράλληλα ήταν όμορφο, αληθινό και αγνό.

Και ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι το θεωρούν αυτό αδυναμία αλλά υπάρχει τεράστια δύναμη ψυχής σε αυτό το μοίρασμα.

Πάνω από όλα θέλω να συνεχίζεις να θυμάσαι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι οι ίδιοι και το να μην εκτιμάει κάποιος τα πράγματα που δίνεις δεν σημαίνει κάτι για εσένα την ίδια.

Υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν και σε λατρεύουν για όλα αυτά που είσαι και αν όχι είμαι σίγουρη ότι θα τους βρεις.

Αλλά πάνω από όλα εσύ να με συγχωρείς και προσπάθεις να με αγαπάς γιατί μαζί θα τα καταφέρουμε όλα καλύτερα από ότι οι δυο μας χωριστά.

[orgismenh]

Τι θυμόμαστε τελικά από τους ανθρώπους που ερωτεύτηκαμε πολύ αλλά δεν είμαστε πια μαζί; Εσύ τι θυμάσαι από τον τελευταίο σου έρωτα;

Άλλοτε θυμόμαστε αυτό το ελαφρύ, αλμυρό καλοκαιρινό αεράκι που έφερε η πρώτη γνωριμία, κι άλλοτε θυμόμαστε αυτόν τον λυσσασμένο χειμωνιάτικο αέρα και το κρύο που άφησε φεύγοντας.

Άλλοτε θυμόμαστε το παγωτό βανίλια συνδυασμένο με τη δροσερή γεύση του δυόσμου και άλλοτε αυτή την πικρή γεύση που έχει ο γαλλικός με καραμέλα.

Θυμόμαστε αμυδρά εκείνες τις ταινίες που βλέπαμε τα Σάββατα στην καραντίνα, και εκείνα τα κρυφά ραντεβού, τις βόλτες στο κέντρο της πόλης, με τα φώτα να μας τυφλώνουν λες και δεν ήμασταν ήδη τυφλωμένοι από έρωτα.

Θυμόμαστε εκείνο το γλυκό που μας κράτησε επειδή ήξερε πως θα αδιαθετήσουμε, και εκείνα τα μακαρόνια που του φτιάξαμε για να τα βρει ζεστά μετά την δουλειά.

Το μπάνιο που κάναμε μαζί, το κρεβάτι που μοιραζόμασταν τα βράδια και εκείνη τη μεσημεριανή αγκαλιά στον χαλασμένο καναπέ.

Θυμόμαστε το πρώτο μας φιλί, τις ανάσες, τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τις πεταλούδες στο στομάχι που αργότερα τις ξεράσαμε ανακατεμένες με τζιν στη λεκάνη κάποιου σπιτιού που δεν θυμόμαστε.

Θυμόμαστε τις συναυλίες, τις παραστάσεις, τα ραντεβού σε θερινά που ποτέ δεν πήγαμε, γιατί εκείνοι έφυγαν σαν να 'τανε χειμώνας, τι κι αν πλησίαζε το καλοκαίρι.

Θυμόμαστε τις συζητήσεις, τις διαφωνίες, τις συμβο��λές, σε κάθε απόφαση, σε κάθε κατάσταση σκεφτόμαστε τι θα έλεγε εκείνος.

Τις διακοπές που σχεδιάζαμε μαζί, την πρώτη εκδρομή, την βόλτα με το αυτοκίνητο και τη μηχανή, τις διαδρομές με το μετρό που πάντα θέλεις να διαρκούν λίγο περισσότερο.

Θυμάσαι τις ανάσες που έπαιρνε πριν τον ύπνο, πως σφάλιζαν τα βλέφαρα πως χαλάρωνε το κράτημα του με την ώρα, πάντα σε άφηνε πριν τον αφήσεις και αυτό το θυμάσαι.

Θυμάσαι τα μηνύματα που σου έστελνε, τις ατέλειωτες κλήσεις σας, τις συναντήσεις στο φοιτητικό σου διαμέρισμα και τα βράδια που περνούσατε χωριστά κουρνιάζοντας σε δανεικές αγκαλιές.

Θυμάσαι το κοκκίνισμα στα μάγουλα κάθε φορά που σε κοιτούσε πονηρά, τις γραμμές των χεριών του, τις πλάτες του και εκείνο το μικρό σημάδι που είχε.

Θυμάσαι τον ήχο του γέλιου του αμυδρά, υπόκωφα σχεδόν, προσπαθείς να ξεχάσεις την φωνή του αλλά κάθε φορά είναι εκεί να σου υπενθυμίζει ότι υπήρξε και σου ψιθύρισε τα πιο όμορφα τραγούδια, τραγούδια που δεν ακούς πια κι όταν τύχει να τα ακούσεις στο ραδιόφωνο κλαις.

Είναι πολλά αυτά που θυμόμαστε, στιγμές, συναισθήματα, καταστάσεις, κάθε φορά εξαρτάται από πια οπτική τα σκέφτεσαι, την θετική ή την αρνητική. Θυμάσαι τον άνθρωπο άλλοτε με αγάπη, άλλοτε με πικρία. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, και κυρίως έτσι είναι ο έρωτας.

Εγώ θυμάμαι κυρίως πράγματα που δεν έζησα, γιατί πιστεύω πως την στιγμή δεν μπορείς να την σφραγίσεις, κάθε φορά που θα θυμάσαι κάτι θα προσθέτεις, κάτι θα αφαιρείς και η αλήθεια είναι ότι τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, ίσως για αυτό βγαίνω πάντα ρηγμένη.

[nofuckinlabels]

Καποιες στιγμες αληθεια νιωθω τοσο μονη μου. Λειπεις καιρο απο την ζωη μου ομως δεν εχω σταματησει να γραφω για εσενα. Θελω να πιστευω οτι ακομα με αγαπας οπως εγω ομως τελευταια αγαπη μου ειναι τοσο δυσκολο. Οταν μιλαω για εμας δεν με ποναει ομως . Ισως να σου ακουγεται τρελο αλλα ποτε μας δεν τελειωσαμε εμεις οι δυο. Και το νιωθω απο παντου αυτο

Περασα τοσο δυσκολα απο οταν χωρισαμε ομως ταυτοχρονα εγινα γυναικα. Ενιωσα πως ειναι να μην μπορεις να βοηθησεις τον εαυτο σου και να βοηθας τους αλλους. Πως ειναι να αγάπας οχι επειδη σε αγαπησαν αλλα απλα επειδη αγαπας. Πως ειναι ο πονος σου να μην εχει απλα προσανατολισμο αλλα και πρόσωπο. Κατι μεσα μου φωναζει οτι σε χρειαζεται. Με ακους; Σε λατρευω. Σε λατρευω πιο πολυ απο οσο εχω τολμησει να αγαπησω καθε αλλον άνθρωπο η ποιηση και η θαλασσα και οτιδηποτε σε αυτον τον κοσμο ειναι ομορφο μου θυμιζρι εσενα και τον τροπο που ενιωθα οταν μου κρατουσες το χερι. Δεν ξερω αληθεια τι μπορει να περναει απο το μυαλο σου ομως αληθεια πρεπει να σταματησω να προσπαθω να μαντεψω. Ετσι και αλλιως αγαπαμε για να αγαπαμε.

Ξεφυγα… αυτος ο χρονος που ζησαμε χωριστά με αλλαξε τοσο πολυ. Ομως με εκανε να ωριμασω και πλεον στον καθρεφτη βλεπω την γυναικα που θα ηθελα να εχεις διπλα σου. Οταν σε σκεφτομαι τοσο πολυ νιωθω οτι σεν υπαρχει περιπτωση να μην με σκεφτεσαι και εσυ…. Που παει τοσο ενεργεια;

Οι φιλες μου ακομα και οι γνωστες μου με εκαναν να καταλαβω ποσο σημαντικα ειναι αυτα τα θραυσματα αγαπης που δεν προερχονται μονο απο την οικογενεια η τους κολλητους σου. Ειναι αυτες οι βαθιες συζητησεις στις 2 το πρωι με καποιον που μολις γνωρισες, ειναι αυτο το κοριτσι που θα σε παρει αγκαλια στην τουαλέτα του μπαρ επειδη σε ειδε να κλαις. Ειναι αυτη η κοπελα που θα σου πει ποσο της αρεσει η μπλουζα σου , εκεινη που θα σου γραψει το inside joke σας στο yearbook. Υπαρχουν ανθρωποι που μπαινουν στην ζωη μας και ειναι παροδικοί σαν μια ξαφνικη μπορα. Τπαρχουν και μας θυμιζουν οτι η αγαπη ειναι θαμμενη στα πιο απλα αν μπορεις να την αναγνωρίσεις

Ολα εκεινα τα αγορια που γνωρισα που δεν μπορουν να συγκριθούν μαζι σου, για καποια κοπελα θα ειναι ολοκληρος ο κοσμος. Το πρωτο αγορι μετα απο εσενα ηταν τοσο γλυκος μαζι μου. Θυμαμαι του ανεφερα απλα οτι δεν εχω ακουστικα και την αλλη μερα ηρθε με ακουστικά. Και εκτυπωσε τα ποιηματα μου για να τα διαβαζει « οπως θα τα διαβαζει σε λιγα χρονια» . Το δευτερο αγορι ηθελε τοσο πολυ να ειμαι δικια του. Με κοιτουσε σαν να ειμαι οτι πολυτιμοτερο εχει ομως ηξερε πως δεν θα ειμαι ποτε δικια του. Ομως ισως να με αγαπησε. Το τριτο αγορι ισως να με συνέπηρε για λιγο και να γοητευτικά αλλα παντα ηξερα. Ηταν καλλιτεχνικος τύπος και αναγνωριζε μεσα μου την τεχνη χωρις να χρειαστει να του την δειξω. Βιωσα τις ανθρωπινες σχεσεις αυτον τον χρονο και τους ξεχωριστους τροπους που αγαπανε οι ανθρωποι. Αυτα τα αγορια καποια στιγμη θα βρουνε την γυναικα της ζωης τους που θα τους αγαπησει με αυτον τον τροπο. Ομως δεν ειμαι εγω. Δεν θα μπορουσα ποτε να ριμαι εγω

Γιατι εγω ειμαι δικια σου

Για παντα

[h-xwra-twn-grammatwn]

Δεν μπορώ να γράψω καιρό τώρα Γιατί η έμπνευση πηγάζει είτε από πόνο είτε χαρά Και όταν θυμάμαι γιατί έγραφα τη τελευταία φορά Είχε λιακάδα στο μυαλό μου, ήτανε πριν ξεσπάσει η μπόρα Έχω να υπάρξω χαρούμενος τόσα χρόνια Και πια όταν χαίρομαι το σκέφτομαι διπλά Γιατί ερωτεύομαι διπλά... Γιατί πληγώνομαι διπλά... Γιατί θα έκανα τα πάντα για να δει πιο καθαρά Το πόσο αγάπησα κάθε ανασφάλεια της Ακόμα κ άμα δεν τη νοιάζει πλέον το αν είμαι καλά Το πόσο πάλεψα να σπάσω τα δεσμά που λέγαν...δεν αξίζει η αγάπη όταν ο έρωτας περνά Το πόσες φορές πήγα κόντρα σε όσους κραύγαζαν πως δεν αξίζει αν το ζείτε ενώ είστε χωριστά Θυμήσου το αγαπημένο μας τραγούδι; Πες μου πόσο ειρωνικό που πλέον δεν λέμε ούτε Γειά; Όλα καλά...Είχα μάθει να χορεύω πολύ πριν επέλθει η ρήξη Κ’ αν δεν είναι η Πηνελόπη αυτή που βρήκα τότε σίγουρα το δρόμο προς εκείνη θα μου δείξει Ξέρω στη πορεία άλλαξα συγγνώμη δεν είχα σκοπό να το κάνω Η με αγαπάς για αυτό που είμαι η με σιχαίνεσαι και αρκετά συχνά το ένα διαδέχεται το άλλο Η νύχτα που προσποιήθηκα πως δεν νιώθω είναι εκείνη που με εμπόδισε να δώσω παραπάνω....

[anideh]

14/03/23

Μπορεί να σε είδα χθες, μα μου έλειψες ήδη. Δεν σε είδα σήμερα, αλλά όλη μέρα ήταν σαν να ήμουν μαζί σου. Σε σκεφτόμουν. Δηλαδή, ακόμα σε σκέφτομαι.

Δεν μπορώ να απο��εχτώ ότι είμαστε χωριστά.

[agriokatsikos]

Ας ξεκαθαρίσουμε

Οταν οι μοναξιες μας βρέθηκαν γυμνές στο δωμάτιο, ήταν ηδονή.

Όταν βρέθηκαν σε χωριστά δωμάτια και σπίτια ήταν οδύνη.

Τι να τις κάνεις τις ατελείωτες συνομιλίες μέχρι αργά. Οδύνη πάνω από την οθόνη.

Δεν γίνεται έτσι ο διάλογος.

Δεν είπα καν για τις σιωπές και τις ματιές, αυτές που έλεγαν τα πάντα

Το ξεκαθαρίσαμε.

[ouranos77]

Σε παρατηρώ, ύστερα λέω αυτο το πρόσωπο δε μου αξίζει, περιέχει κάτι πιθαμές από φως ηλίου που σου γδύνει τα μάτια, ύστερα κατεβαίνω πιο κάτω, ο λαιμός σου. Εκεί κρύβονται ανεξερεύνητοι θησαυροί που μόνο μια ευαίσθητη ψυχη μπορεί να καταλάβει το μεγαλείο του, γλυκό νέκταρ που ζαλίζει το μυαλό σου.

Σε παρατηρώ, φτάνω στα χέρια σου, εκεί είναι μια δύναμη που μπορεί να σηκώσει εμενα. Την πρώτη φορά που με σήκωσες πέσαμε και γελούσαμε. Θυμάσαι;

Κατευθύνομαι στη μέση, στη μεση κρύβεται η καρδιά σου… θέλω τόσο να την προσέξω, θέλω τόσο να την φυλάω για όλη μου την ζωή… να μη δακρύσει από χέρια ξένα, να μη λιώνει τα βραδια όπως η δικιά μου, να λιώνει μόνο απ την αγάπη μου… Αν μπορούσα κάτι να γευτώ , θα διάλεγα την καρδιά σου… φαίνεται ευαίσθητη όσο πρόλαβα να την γνωρίσω… μα και πολύ ξεροκέφαλη, δε ξέρει το συμφέρον της.

Ίσως είναι εγωιστικό να πιστεύω ότι είμαι το συμφέρον σου, ίσως να είμαι απλά ένας άνθρωπος που πέρασε απλά σαν όλους τους άλλους. Ένα Ρόδο με κομμένα πέταλα. Ισως κάπου στα 30 με ξεχάσεις, δε θα υπάρχω καν σαν γεγονός, σαν ιδέα, σαν ύπαρξη.

Ίσως το λουλούδι που μου χάρισες την πρώτη φορά, το πετάξω επιτέλους. Σαν να ήρθε ο καιρός δε το πιστεύεις; Σαν να έφτασε εκείνη η εποχή που φοβόμουν να σκεφτώ ότι υπάρχει. Σαν να έφτασε ο χειμώνας που θα μας βρει χωριστά.

Σαν να σαγαπαω σήμερα…

31-10-23