#φωτα

[burnin--bright]

Τα ήσυχα βράδια

Η Αθήνα θ' ανάβει

Σαν μεγάλο καράβι

Που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Τα ήσυχα βράδια - Αρλέτα

[a-girl-withabroken-heart]

Ήσουν η αγαπημένη μου θέα…

[sugaroto]

What happened to my bus bestie 🥺 where is she

[ippokampos]

απ' το μέγαρο το κέντρο φαίνεται σαν φερερο ροσε😌

[electronicroom]

[ta-oneira-kostizoyn]

Ρομαντικα κοκκινα φωτα να χαιρονται οι φαντασμενοι

[nofuckinlabels]

2ος Σεπτέμβριος μακριά σου

Δυο περιστροφές της γης που μας βρίσκουν σε διαφορετικό σημεία του χάρτη

Μου λείπεις

Τον τελευταιο καιρο νιωθω πως σε βλεπω παντου

Νιωθω πως ολος ο κοσμος εχει καπου κρυμμενη την υπογραφη σου

Ισως απλως σε ψαχνω εμμονικα

Περασα τυχαια ξανα απο εκεινο το παγκακι που ημασταν μαζι σε εκεινη την περιοχη που δεν περιμενα ποτε να μας βρω

Ηταν ολα ακριβως οπως τα θυμόμουν

Υπηρχε ακομη χωρος για να αναπνευσουμε εκεί

Ακομη χωρος για να σε παρω απο το χερι και να σου πω να παμε στο σπίτι

Εγω ημουν εκει

Στεκομουν στο ιδιο παγκακι

Ετοιμη να επιστρεψω σπιτι

Ετοιμη να σε αποκοιμηθω στην αγκαλια σου

Οταν μενει στασιμος κανεις

Οι στιγμες ανακυκλώνονται

Ειμαι εθισμενη στις διαφορετικες σαρκωσεις σου που δημιουργει το μυαλο μου για να με κρατησει στην επιφανεια

Μια τραγικη παρθενογένεση

Προσπαθησα πολυ να αναγνωρισω την ιθακη μου σε καποιον αλλον

Καποιον που θα με λυτρώσει απο αυτην την αεναη επαναληψη

Καποιον που θα με κανει να μην παραπαταω απο την μια μερα στην επομενη

Γατζωμενη στο παρελθον

Νομιζω πως βρηκα τα βηματα μου στον νόστο

Νομιζω πως νιωθω ομορφη με εκεινο το μελαγχολικο βλεμμα στα ματια μου

Νομιζω πως ο πονος της απουσιας σου μου δινει βαθος.

Η μερα σημερα ειναι ποτισμενη στον καφε

Ολα θυμιζουν φθινοπωρο

Εκεινα τα δεντρα

Εκεινο το εγκαταλελειμένο αρχοντικο στην Κηφισια που κοιταζα παντα με την μητερα μου οταν πηγαιναμε για σχολικά ψωνια

Η υγρασια στην ατμοσφαιρα

Τα πορτοκαλι φωτα

Νυχτωνει νωριτερα και το μονο που σκεφτομαι ειναι εκεινοι οι στιχοι που ηταν κολλημενοι στο μυαλο μου το φθινοπωρο πριν σε γνωρισω

«Περπατω και νυχτώνει, αποφασιζω και νυχτωνει»

Ειχα εμποτισμενη μεσα μου μια πεισιθανατη διαθεση

Μια αποδοχη που μοιαζει με παραιτηση

Μου λειπεις

Μου λειπει η παιδικη μου ηλικια και μου λειπεις εσυ

Μου λειπουν ολα οσα εχασα και θυμαμαι με νοσταλγια

Πινω τις τελευταιες γουλιες εκεινου του καφε με κανέλα και σκεφτομαι πως οσο η απουσια σου με μεθαει και με πνιγει

Θυμιζει αγκαλια

Αναπνεω βαθιά

Μπορω να ονοματισω την μελαγχολια μου

[xehasmenesithakes]

Θελω γυμνη αληθεια να σου δωσω,σκεφτομαι

Καποιοι κανουν ερωτα τωρα, καποιοι βομβαρδιζονται ,καποιοι γελανε,καποιοι πεφτουν για υπνο και αλλοι ξυπνανε.

Και γω περπαταω στο δρομο με τα ακουστικα στα αυτια μου και τη μουσικη τοσο δυνατα σαν ασπιδα γυρω μου,τιποτα δεν μπορει να μπει στο κοσμο μου.

Τα φωτα,οι περαστικοι ,τα γεματα μαγαζια πανω στα πεζοδρομια οι μουσικες.Τα νιωθω ολα να με πλαισιονουν,αλλα δεν με αγγιζουν,τα διαβαζω σαν βιβλιο.

Καποιος πεθαινει τωρα,καποιος γεννιεται,κατι τελειωνει.Καποιος αναρωτιεται.

Αναρωτιεται αν αυτα τα τυχαια γεγονοτα,υπακουν καπου σε καποια αρχη μεγαλυτερη απο μας , συμπαντικη ισορροπια.Αναρωτιεται αν κρυβεται απο πισω μια πε��ωρια ζυγαρια.Μια ζυγαρια που χωρα να ζυγισει το βαρος ολου του κοσμου.Αναρωτιεται αν υπαρχει αντιβαρο.

Ο δρομος απο την δουλεια στο σπιτι,ειναι μακρης αλλα ομορφος.Εχω δοκιμασει ολες τις διαδρομες που θα μπορουσα να παρω και εχω κατασταλαξει.Αυτη ειναι η αγαπημενη μου.

Εχει ζεστα φωτα,και ωραια σπιτια ,εχει ανθρωπους οχι πολλους για να σε πνηγουν αλλα αρκετους για να νιωθεις τη ζωη γυρω σου.

Παρατηρω τα αυτοκινητα στοιχισμενα το ενα πισω απο το αλλο,κοιταω τα κοκκινα τους φωτα,την αντανακλαση των κοκκινων φωτων στα μαρμαρα των νεοκλασικων,Βλεπω τα κλειστα πατζουρια και τα παλια κουδουνια,Τα θερμα φωτα απο τα παραθυρα.

Καταπινω αυτη τη γλύκα και εστερνιζομαι την ομορφια ακατεργαστη,φιλτραρισμενη μονο απο τα ματια μου.Που αλλοτε ξεχνανε να την αφουγκραστουν και αλλοτε δεν χωρανε να την απορροφησουν.

Ανοιγοκλεινω τα ματια μου, και σκεφτομαι με ποσους διαφορετικους τροπους εχουν δει αυτα τα ματια τον κοσμο.Αν δεν ηταν κολλημενα πανω στο προσωπο μου,θα μου ηταν τοσο δυσκολο να δεχτω οτι ειναι τα ιδια δικα μου ματια.

Σημερα συνειδητοποιησα,οτι δυο ειναι οι στιγμες που σκεφτομαι κατι αληθινα δικο μου.Η μια ειναι οταν κλεινω το φως πριν κοιμηθω, και η αλλη ειναι εδω σε αυτη τη διαδρομη απο τη δουλεια στο σπιτι.

Σκεφτομαι οτι θελω να σου δωσω γυμνη αληθεια και ομορφια ακατεργαστη,μα πως να τα πιασω να στα δωσω;

Ταπεινες σκεψεις εχω.Ουτε τρομερα νοηματα ουτε συμπερασματα.Ταπεινες σκεψεις με σταθερο βημα στα ιδια πεζοδρομια.

Οι δικιες μου μουσικες

οι δικιες μου φθηνες φιλοσοφιες ,που μου τις πουλαω , και μου τις αγοραζω και ετσι συνεχιζω να περπαταω τα ιδια πεζοδρομια.

Κρατωντας μια ελπιδα στα χειλη και μι�� ενοχη στο λαιμο και αγνοωντας την γη που σειεται κατω απο τα ποδια μου.

Περπατω προς τελος του κοσμου,ονειρευομαι.

Δεν ξερω αν σκεφτομαι, νομιζω εγω μονο ονειρευομαι.

Νομιζω αν καποιος με ρωταγε ποια ειναι τα δυο πραγματα που κανω καλυτερα σε αυτη τη ζωη.

Το ενα σιγουρα ειναι να απολαμβανω τη μουσικη και το δευτερο ειναι να ονειρευομαι.

Χανομαι στα ονειρα τελευταια..

Η σκεψη ειναι μια σταγόνα θεου μεσα σε ολη αυτη την ευθραυστη ανθρωπινη υπαρξη.

Ειναι τοσο επικυνδινο να υπαρχει κατι τοσο ατιθασο μεσα σε κατι τοσο φυσικα ορισμενο.

Κατι αφθαρτο μεσα σε κατι φθαρτο.

Το αγαπω ομως

Εμενα αυτη η σταγονα εχει σβησει μερες και νυχτες δειψας.

αλλοτε σαν χαδι τη νιωθω στο μαγουλο

Αλλοτε σα χαστουκι

Αλλοτε παλι ειναι ευγενικη και μου επιτρεπει να σε αγγιξω ξανα απο την αρχη

Υπαρχουν στιγμες που θολωνουν τα νερα και με ψαχνω στους καθρευτες και ρωταω τα ειδωλα αν ξερουν που πηγα.

Και μετα με αγγιζεις και ξαφνικα το δερμα γινεται τοσο δικο μου ξανα και για λιγο το αισθανομαι.

Αλλα αληθεια αν με ρωτας νιωθω πως ολα οσα ειμαι ειναι αυτη η σταγονα.

Νιωθω οτι χωραω ολοκληρος,εκει

Στο δακρυ που διασχιζει το προσωπο σου

Στην αλμυρη γευση που αφηνει στα χειλη σου

Ολα,Τοσο εγω.

[kiriaki]

ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΟΥΡΑΝΟ

Παμε καπου, οπου τα φωτα της πολης δεν θα μας φτανουν.

Καπου, οπου ο ουρανος θα φωτιζεται μονο απο τα αστερια.

Σαν κοκκους αμμου.

Αμετρητα.

Απιαστα.

Το νερο θα γεμιζει την σιωπη.

Και θα κοιταμε τον ιδιο ουρανο μαζι.

[randoombitch]

Φωτα, καμερα, action

Η ζωη μου τραγωδια

Σκηνοθέτης ο ιδιος μου ο εαυτος

Μηπως κανω λαθος;

Μηπως τα ψεματα σου ηταν τελικα η αληθεια;

Ισως ετσι η ζωη μου δεν θα ηταν τραγωδια.

Ενα παραμύθι

Βασισμένο πανω σε μια πραγματικοτητα που εγω εχω χτίσει

Μηπως ομως αυτο ηταν εξαρχης;

Μια δικια μου δημιουργία;

Φωτα, καμερα, action.

Main character εσυ

Δεν ξερω ποια ποιος εισαι

Εσυ;

[heartinhue]

Μερικα γιορτινα συναισθηματα μου

Τα χριστουγεννα παντα ερχονται σ��ν μια γιορτη που περιμενεις, αλλα οταν φτασουν ειναι παντα λιγο διαφορετικα απο οτι τα περιμενες. Παντα καποιος λειπει απο το τραπεζι. Και οσο περνουν τα χρονια τα σερβιτσια μειωνονται. Τα στολιδια ειναι στο ιδιο σημειο. Τα φωτα αναβοσβηνουν με τον ιδιο ρυθμο. Η μουσικη εχει την ιδια μελωδια. Μα ολα ειναι διαφορετικα. Εγινα απο αυτους που θεωρουν τα χριστουγεννα την γιορτη της δυστυχίας τους; Θυμαμαι παλια το τραπεζι μας να ειναι πιο γεματο , τα χαμογελα πιο μεγαλα , το τζακι αναμενο , τα φωτα πολυχρωμα , τα αστεια πιο ευχαριστα , το κλιμα πιο ελαφρυ.

Τωρα ολα μοιαζουν γκρι.

Οι γονεις μου εχουν αρχισει και γερνανε. Τα αδελφια μου πιο ξενα απο ποτε. Σημερα συνειδητοποιησα οτι δεν εχουμε πει ποτε σαγαπαω με τα αδελφια μου .

Και εγω ενας απλος παρατηρης. Νιωθω σαν παντογνωστης ωρες ωρες . Ξερω πως νιωθουν ολοι για ολους . Κανεις δεν ξερει πως νιωθω εγω. Και ισως κανεις και να μην μπορει να με καταλαβει και ποτε .

Ξερω οτι ενα απλο αστειο που εκανε ο μπαμπας μου κρυβει μελαγχολία και απωθημένο χρόνων για τον χωρισμο με την μαμα μου . Ξερω πως οταν ο μπαμπας μου μιλαει περηφανος για το ποσο καλα τα παω στην σχολη ,πληγωνεται ο αδελφος μου που δεν καταφερε να τελειωσει την σχολη του και τωρα λογω του χαμηλου μισθου του δεν μπορει να κανει οικογενεια. Ξερω πως η μαμα μου νιωθει πως εχει μεινει πισω οταν μιλαμε για τα νεα μας και νιωθει λιγοτερο «μαμα».

Ξερω πολλα. Και νιωθω ακομα περισσοτερα. Ισως αυτη η η ενσυναίσθηση που εχω ειναι ευχη και καταρα ταυτοχρονα.

Ειμαι ευγνωμον για την οικογένεια μου . Και ειμαι σιγουρη ότι υπαρχουν οικογενειες με περισσότερα προβληματα . Και πιο σοβαρα. Αλλα δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι, υπαρχουν και οικογενειες χαρουμενες . Με τραπεζια μεγαλα, τοσο μεγαλα που δεν βλεπεις το τελος τους . Με χαμογελα πλατια. Με χαρτοπετσέτες με σχεδιακια χριστουγεννιατικα και τραπεζομαντιλα εορτινα. Και ξερω οτι Υπαρχουν τέτοιες οικογενειες γιατι υπηρξα και εγω σε μια τετοια για λιγο καιρο. Και ας μην ηταν η δικια μου . Και ας ελείπε ο μπαμπας μου . Υπηρχε αυτη η βαβουρα απο φωνες γνωριμες, πολυκοσμια . Γεματο το σπιτι.

Τα Χριστουγεννα γινομαι ο πιο ζηλοφθονος ανρθωπος σε αλλον τον πλανητη. Βλεπω τα στορι με μανεια , μου φαινονται ολα βγαλμενα απο αλλο κοσμο.

Δεν εχω κακες αναμνησεις απο τα τελευταια χρονια μου στην αθηνα. Εχω κακα συναισθηματα . Αυτο το δισβαστακτο αγχος . Που δεν το σηκωνε η ψυχη μου . Φοβαμαι . Τα γραφω αυτα απο τον ιδιο καναπε που με πιανανε κρισεις πανικου και δεν μπορουσα να αναπνευσω απο το κλαμα . Βγαινω στα ιδια μερη που ενιωθα την ανασα μου να κοβεται τα ποδια να λυγιζουν και να αναζητω λιγο αερα να απανεπνευσω .

Οταν ημουν στα χειροτερα μου δεν ειχα κανεναν να με βοηθησει . Βραδια που δεν κοιμομουν . Εκλαιγα . Σκεφτομουν. Οι σκεψεις μου πλακωνανε η μια την αλλη . Η μια χειροτερη απο την αλλη. Οι γονεις μου με αγαπανε και οι φιλοι μου αλλα κανεις δεν καταλαβε ποτε. «Μαρια μην αγχωνεσαι απλα» «εχω δουλεια μαρια δεν μπορω να ερθω» «Μαρια ειναι βραδυ εδω πεφτω για υπνο» «Φαινεσαι κουρασμενη» . Δεν κραταω κακια ομως, ουτε νιωθω οτι με κρεμασανε . Εγω κρεμασα τον εαυτο μου.

Ετσι το εφεραν οι συνθηκες δεν το επελεξα.

Δεν ειμαι αυτο το ατομο πλεον. Η φουσκα εσκασε . Ειμαι πιο δυνατη . Παρολαυτα φοβαμαι . Δεν θελω να ξαναπερασω κατι τετοιο μονη μου. Ενα συναισθημα παντα θα υποβοσκει.

Φετος ηρθαν ατομα στην ζωη μου , εφυγαν και πολλα απο αυτη . Ειμαι ευγνωμων και για τα δυο . Αλλα κυριότερα ειμαι ευγνωμων που γνωρισα τον φιλιππο . Τον αγαπημενο μου ανθρωπο σε ολο τον πλανητη. Τον μονο ανρθωπο που μαζι του επικρατει ηρεμια. Τον μονο ανθρωπο που αγαπαω πιο πολυ απο τον εαυτο μου. Τον μονο ανρθωπο που μοιραζεται την χαρα μου , τον πονο μου, το αγχος μου , την λυπη μου . Το μονο ανθρωπο μου ανέστρεψε τα δεδομενα μου . Που μου εμαθε πως να αγαπαω . Που μου εδειξε τι θα πει ερωτας , τι θα πει σεξ , οίκοιοτητα , συζητηση , διαφωνιες . Που για πρωτη φορα ειπα «μου λειπεις» νιωθοντας ενα απεραντο κενο μεσα μου . Αυτο το «μου λειπεις» το νιωθω τοσο εντονα , τοσο αισθητη η απουσια του .

Φετος για να ειμαι ειλικρινης με πηγε γαμιοντας η χρονια . Τοσο κατω δεν εχω ξαναπεσει . Αλλα μου εμαθε πολλα . Παρα πολλα . Ομορφα και ασχημα . Οποτε αν το τιμημα του να βρω τον εαυτο μου ηταν να τον χασω εντελως . Ας ειναι . Μπαινω στο 2025 πιο δυνατη , με φιλιες ουσιαστικες , με τον ερωτα της ζωης μου , με την οικογενια μου που ( και ας ειναι λιγο οτι να ναι ) με αγαπαει πολυ.

Αυτα , ισως ειναι πολυ μιζερα καποια πραγματα που γραφω αλλα ειναι η αληθεια. Δεν με καθιστα ομως μιζερο ανρθωπο .Ειμαι αισιοδοξη .

Καλη χρονια λοιπον .

[filebariemaii]

τα φωτα σβηστα, ο αερας φυσαει.

«μαμα, παω για υπνο, καληνυχτα»

«μισο παιδι μου, να ερθω να σε αγκαλιασω»

καληνυχτα και ονειρα γλυκα, σαν τις αγκαλιες που μου δινεις

καληνυχτα και ονειρα ξινα, σαν τις γιαγιαδες που μας βλεπουν να περναμε αγκαζε το δρομο στη γειτονια

καληνυχτα και ονειρα αλμυρα, σαν τα δακρυα που πεφτουν στο μαγουλο μου οταν σκεφτομαι οτι θα σε χασω

καληνυχτα και ονειρα πικρα, σαν τη στιγμη που συνειδητοποιησα οτι δε θα σε ξαναδω ποτε μου.

μου λειπεις.

«αντιο μαμα»

«αντιο παιδι μου»

ο αερας φυσηξε ξανα, και το παιδι αγκαλιαζε το κενο.

[tokeratosoumesa]

Αν το δωμάτιο σου

Είχε κλειστά τα φωτα και τα μάτια σου

Δεν ήταν μελαγχολικα

Δε θα είχε νόημα να τα κοιτω

Αν η φιλική σου όψη δεν ήταν

Φτιαγμένη ��πό τσιγάρο και αγκαλιές

Δεν θα είχε ενδιαφέρον ��α σε αγαπώ

Εντελώς φιλικά

[nofuckinlabels]

Εισαι αυτο το τρυφερο και ταυτοχρονα αφιλοξενο σκουρο μπλε που σκεπαζει τον ουρανο το απογευμα του χειμώνα και θυμαμαι τον τροπο που εμοιαζαν τα κοκκινα φωτα τον αυτοκίνητων στην ασφαλτο οσο εβρεχε και ερχομουν στο σπιτι σου

[xehasmenesithakes]

Μπορεις να μου δωσεις τα φωτα σου για την σχεση χημειας και καταθλιψης;

Ολη μας η υπαρξη καθοριζεται απο χημικες ουσιες που υπαρχουν μεσα μας και απο τις μεταβολες τους.Γενικα οσοι δεν εχουν ασχοληθει με τη βιοχημεια δε μπορουν να το αντιληφθουν και εμενα προσωπικα ,Οταν πρωτοεκανα με ειχε σοκαρει δεν μπορουσα να το συλλαβω ακριβως.Συγκεκριμενα οι συμπεριφορες και τα αισθηματα μας καθοριζονται απο τη χημεια του εγκεφαλου.Η καταθλιψη ειναι αμεσα συνενδεμενη με τα χαμηλα επιπεδα σεροτονινης και ντοπαμινης και νορεπομεφρινης.Επισης σε περιπτωση πολυ εντονου στρες μπορει να υπαρχουν υψηλα επιπεδα κορτιζολης..Μερικοι ανθρωποι εχουν γονιαδακα μειωμενη παραγωγη ντοπαμινης αυτοι οι ανθρωποι συνηθως χρειαζονται αγωγη.Απο κει και περα για ολους οταν ειναι νταουν ο υπνος και η αθληση μπορουν να εχουν πολυ θετικη επιδραση στη διαθεση.Δεν ειναι τυχαι�� πως οι περισσοτεροι ανθρωποι με καταθλιψη δεν κοιμουνται σωστα και δεν αθλουνται

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-1328-1 Συγγραφέας: R. L. Stine Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 137 Ημερομηνία Έκδοσης: 1997-01-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο