#υπηρέτρια

[silezukuk]

[Στοιχεία για την δεκαετία του 50]

εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ, 10 Μαΐου 1955: «Ο ανθόκηπος με τας οικονομίας ενός καθηγητού / 500 θαμμέναι χρυσαί λίραι γίνονται προίκα υπηρετρίας / Πως υπανδρεύθη η υπηρέτρια του καθηγητού και απέκτησε σπίτι και αυτοκίνητον

»Αι αστυνομικαί αρχαί της Πρωτευούσης, ασχολούνται από προχθές, με την εξαφάνισιν 500 χρυσών λιρών, αι οποίαι ήσαν τοποθετημέναι μέσα εις τρεις φιάλας από φάρμακον και θαμμέναι εις τον ανθόκηπον της οικίας του καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δ. Ελευθερίου, είς την οδόν Κομοτινής 19, παρά τους Αμπελοκήπους.

»Τον θησαυρόν του κ. καθηγητού, ως εξηκριβώθη [ ; ] ανεύρε τον Αύγουστον τού 1953 η τέως υπηρέτριά του Δήμητρα Τσόκου, 22 ετών, ή οποία τον εχρησιμοποίησε διά να …αυτοπροικισθή.

»Επί της υποθέσεως αυτής, τόσον η Αστυνομική Διεύθυνσις Αθηνών, όσον καί η Γενική Ασφάλεια, τηρούν άκραν μυστικότητα μέχρι της πλήρους διαλευκάνσεώς της. Παρ’ όλα ταύτα, κατά τας πληροφορίας που συνεκεντρώσαμε η όλη υπόθεσις της απωλείας του θησαυρού του καθηγητού κ. Ελευθερίου, έχει ως εξής:

»Την μεσημβρίαν του παρ��λθόντος Σαββάτου, παρουσιάσθη εις τον αστυνομικόν διευθυντήν Αθηνών κ. Γεωργίου, ο καθηγητής τού Πανεπιστημίου κ. Ελευθερίου καί του κατήγγειλεν ότι εχάθησαν 500 χρυσαί λίραι από τον ανθόκηπόν του, όπου τας είχε θαμμένας.

»Συγκεκριμένα, ο κ. καθηγητής ανέφερεν, ότι το 1941, ολίγας ημέρας μετά την είσοδον των γερμανικών στρατευμάτων εις τας Αθήνας, φοβούμενος τας αρχάς Κατοχής, ετοποθέτησεν εντός τριών φιαλών από φάρμακα 400 χρυσάς λίρας και μίαν νύκτα, ήνοιξεν ένα λάκκον εις τον κήπον του, βάθους ημίσεος μέτρου και τας «έθαψε».

»Μετά μίαν ολόκληρον δεκαετίαν περίπου, το θέρος τού 1952, ως ανέφερεν ο κ. καθηγητής, «εξέθαψε τον θησαυρόν του» και αφού εμέτρησε τας λίρας, τον ετοποθέτησεν εκ νέου εις την υπόγειον κρύπτην του, προσθέσας εις αυτόν άλλας 100 χρυσάς λίρας Αγγλίας. Έκτοτε, ήτο ήσυχος ότι ο «θησαυρός» του ευρίσκετο εν πληρει ασφαλεία υπό την γην. Προχθές όμως, εσκέφθη να έλεγξη την ύπαρξιν των λιρών του και ήρχισε να σκαπτή εις το μέρος όπου τας είχε θάψει.

»Παρ’ όλον όμως οτι είχε σκάψει εις βάθος μεγαλύτερον του ημίσεος μέτρου, αι τρεις φιάλαι με τας λίρας δεν ανευρίσκοντο. Κατόπιν τούτου, ήρχισε να σκάπτη μέγα μέρος του ανθοκήπου του, εις ακτίνα δύο μέτρων περίπου από το μέρος που είχε θάψει τον «θησαυρόν», με την ελπίδα ότι θα τον ανεύρισκε. Είς μάτην όμως. Τότε κατέφυγεν είς τον αστυνομικόν διευθυντήν Αθηνών κ. Γεωργίου, είς τον οποίον, αφού ανέφερε τα διατρέξαντα, εξέφρασε την υπόνοιαν, ότι δυνατόν τας λίρας να τας είχε πάρει η πρώην υπηρέτριά του Δήμητρα Τσάκου, την οποίαν είχεν εκδιώξει εκ της οικίας του τον Αύγουστον του 1953. Τας υπονοίας του εστήριξεν εις το γεγονός, ότι όπως είχε πληροφορηθή, η Τσάκου μετά την αναχώρησίν της εκ της οικίας του, είχεν αγοράσει μίαν οικίαν και ένα αυτοκίνητον ταξί.

»KIΝΗΤΟΠΟIΕΙΤΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

»Κατόπιν τής καταγγελίας του κ. καθηγητού, ο αστυνομικός διευθυντής Αθηνών κ. Γεωργίου, ενημέρωσε τον διοικητήν τής Γενικής Ασφαλείας κ. Ρακιτζήν ο όποιος ανέθεσε την όλην υπόθεσιν εις αστυνομικούς της Ασφαλείας. Ούτοι ανεύρων την πρώην υπηρέτριαν τού κ. καθηγητού, η οποία εν τω μεταξύ είχε νυμφευθεί τον σωφέρ Ιωάννην Δρούλιαν και την οδήγησαν εις την Γενικήν Ασφάλειαν. Εκεί η Δρούλια υπεβλήθη εις ανάκρισην, αλλά αρνείτο εντελώς την ένοχή της. Εν

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.» —————— https://bit.ly/4dsQnnz [πιθανόν ο ανωτέρω καθηγητής είναι ο Δ. Ελευθερίου, ο οποίος δίδαξε Παθολογική Ανατομική και Γενική Παθολογία στην Οδοντιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών > https://bit.ly/3UCUW5W]

[epestrefe]

Μαντάμ Σουσού (1986)Το υπηρετικόν προσωπικόν

Επ3

Ο Παναγιωτάκης, υποκύπτοντας στις πιέσεις της γυναίκας του, φέρνει στο σπίτι μια υπηρέτρια που τη λένε Δημητρούλα. Η Σουσού όμως της αλλάζει το όνομα σε Μαρί και της δίνει τις απαραίτητες οδηγίες. Ο Παναγιωτάκης δυσανασχετεί και σχολιάζει τη μεγαλομανία της γυναίκας του, η οποία του ανακοινώνει ότι πρόκειται να δώσει δεξίωση στο σπίτι. Η Μαρί μοιράζει τις προσκλήσεις, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τα σχόλια των γειτόνων.

[kyriakfromspace]

Αραδια φαναρτ που 3κανα στη Χημ3ια λολ

[justforbooks]

«Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα, αλλά κι αν δεν κοιμηθώ δεν χάλασε κι ο κόσμος. Με τη θανατερή τοξικότητα της φαντασίας μου, θ’ αρχίσω να ονειρεύομαι ξύπνιος τα όνειρα που θέλω. Άραγε πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό της αγαπητής μου θυγατέρας πως ο πατέρας της δεν είναι παρά ένας δειλός φυγάς της δυσάρεστης πραγματικότητας, που αυτοχασισώνεται σαν δερβίσης τις ώρες που γράφει κι όχι μόνο τότε; Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κατανόηση. Μοναξιά. Απέραντη μοναξιά…»

Για να μπει κανείς στο κεφάλι του Καραγάτση, να του δώσει φωνή και να εκθέσει σε κοινή θέα την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του και τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, δεν απαιτείται μόνο τόλμη, βέβαια, αλλά και αφηγηματικό ταλέντο. Το πιθανότερο είναι πως ο συγγραφέας του «Γιούγκερμαν» –ο κατά κόσμον Δημήτρης Ροδόπουλος– πίστευε ότι η αγαπημένη του θυγατέρα στερούνταν και τα δύο. Έστω και κατόπιν εορτής, όμως, εκείνη τον διέψευσε.

Πέρα από εξαιρετική διαχειρίστρια των πνευματικών δικαιωμάτων του, η Μαρίνα Καραγάτση, που πέθανε σήμε��α στα 88 της, στάθηκε ικανή ν’ αναπλάσει πειστικά τα βιώματα και τους κρυφούς συλλογισμούς του πατέρα της, τοποθετώντας τον ως ήρωα στο οικογενειακό τους σύμπαν, σ’ ένα βιβλίο που μοιάζει με σπονδυλωτό μυθιστόρημα αλλά δεν παύει να είναι σπαρταριστή και από πρώτο χέρι μαρτυρία.

Το «Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι» (Άγρα, 2008) αποτελείται από τρεις παράλληλους μονολόγους κι ένα θεατρικό μονόπρακτο, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν σχεδόν πέντε δεκαετίες. Στους μονολόγους δίνεται κατά σειρά βήμα στον Καραγάτση, στην ίδια τη Μαρίνα που μιλάει κυρίως για τη Λασκαρώ, την υπηρέτρια του σπιτιού, και στη γιαγιά Μίνα, την αρχόντισσα πεθερά του συγγραφέα, κι όλοι τους εκφέρονται μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950.

Όσο για το μονόπρακτο, αυτό εκτυλίσσεται την άνοιξη του 2006 στον παράδεισο, έναν παράδεισο ολόιδιο με το «αυλιδάκι» του σπιτιού της γιαγιάς στην Άνδρο. Εκεί, όπου τα πεθαμένα μέλη της οικογένειας, συμφιλιωμένα, αναπολούν το παρελθόν και σχολιάζουν την απόφαση της Μαρίνας να γράψει βιβλίο για κείνους, λίγο πριν έρθει στη συντροφιά τους και η ίδια.

Χάρη στον σύντομο μονόλογο που αναλογεί στον Καραγάτση, γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας που βίωνε η έφηβη τότε κόρη του και η στωική σύζυγός του, η ζωγράφος Νίκη Καραγάτση, ��ντιμέτωπες με τις αϋπνίες που τον ταλάνιζαν, τα τεντωμένα νεύρα του, τα σεξουαλικά του παραστρατήματα και την υπεροψία που του έδινε ο δημιουργικός του οίστρος.

Ο Καραγάτσης που ζωντανεύει εδώ, είναι πολύ εκνευρισμένος. Έχει αρχίσει να μπαφιάζει με τα τσαλίμια της «κυρίας Γιώτας» με την οποία διατηρεί δεσμό κοντά έξι χρόνια, η «παθητική αντίσταση» της γυναίκας του από τη διπλανή κρεβατοκάμαρα κάθε άλλο παρά τον ανακουφίζει, κι η υποψία ότι η κόρη του τον έχει δει να κουτουπώνει βιαστικά τη Λασκαρώ, όσο να ΄ναι τον αναστατώνει.

«Μυστήριο αυτό το κορίτσι», λέει για τη Μαρίνα. «Είναι σοβαρή, είναι του καθήκοντος, αλλά της λείπει ο ενθουσιασμός, η φαντασία… Πίσω από το απλανές βλέμμα διακρίνει κανείς την απουσία κάθε αισθήματος. Μια νέκρα, μια παγωμάρα…».

Οι «μελιστάλαχτες ηθογραφικές περιγραφές» των σχολικών της εκθέσεων τον κάνουν έξαλλο με την αφέλειά τους. Το ίδιο και ο θαυμασμός της για τον «επαρχιώτη, ψιλοαριστερό δασκαλάκο» που έφερε στο σπίτι τις προάλλες, ανύποπτη για τη μεταχείριση που θα του επιφυλασσόταν.

Ανακαλώντας όμως τις μέρες των Δεκεμβριανών, αυτός που ούτε αριστερός ούτε δεξιός δήλωνε –«εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης»– ζώνεται από τύψεις για το ότι άφησε τα θηλυκά της οικογένειας να διακινδυνεύουν στους δρόμους για να φέρουν φαγώσιμα. Κι η ανάμνηση της μακαρίτισσας αδελφής του Ροδόπης, του στοιχειώνει το μυαλό, καθώς φοβάται μήπως και τα δικά του νεύρα τον οδηγήσουν στη μελαγχολία και την παραίτηση.

Μια αποκαλυπτική εικόνα για την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπιτικό των Ροδόπουλων τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια είχε δώσει κι ο Μένης Κουμανταρέας στο διήγημά του «Οδός Σπάρτης 14» από τη συλλογή «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα» (Κέδρος, 1999). Υλικό είχε αντλήσει από τη μαρτυρία μιας παλιάς δασκάλας της Μαρίνας, η οποία αδυνατούσε να διαχειριστεί το σοκ που είχε δεχτεί βλέποντας από κοντά την ανθρώπινη, τυραννική σχεδόν για τους οικείους του, πλευρά του συγγραφέα.

Ανάλογο τράνταγμα περιμένει και τον αναγνώστη του «Ευχαριστημένου», στο μέτρο τουλάχιστον που αυταπατάται ότι οι πνευματικοί άνθρωποι διαφέρουν από τ��υς κοινούς θνητούς και ζουν αμόλυντοι από αδυναμίες και πάθη, μέσα σε γυάλινους πύργους.

Ωστόσο, το «Ευχαριστημένο» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πορτρέτο του πιο ερωτικού και του πιο πολυδιαβασμένου συγγραφέα της Γενιάς του ΄30 που έφερε σε αμηχανία τους καθωσπρέπει λογίους της εποχής του. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου, άλλωστε, είναι αφιερωμένο στη Λασκαρώ: τη γυναίκα που ανάθρεψε τη Μαρίνα λειτουργώντας πάντα σαν αποκούμπι της, εκείνη που την αποκαλούσε «ευχαριστημένο», αυτήν που της πρόσφερε την αγάπη που λογικά θα καρπώνονταν τα δικά της παιδιά, αν η ζωή τής είχε φερθεί πιο γενναιόδωρα. Στην ανδριώτισσα Λασκαρώ, που στάλθηκε στα δεκαετρία της ως δουλικό στην Αλεξάνδρεια, επέστρεψε στο νησί βιασμένη, παντρεύτηκε με το ζόρι έναν μισότυφλο μεσήλικα κάνοντας μαζί του δυο γιούς, και κάποια στιγμή, απηυδισμένη από τα ξυλοφορτώματα του άντρα της, «φυγαδεύτηκε» στους Ροδόπουλους στην Αθήνα, την πόλη όπου εγκλωβίστηκε μέχρι να πεθάνει εγκαταλελειμμένη απ’ όλους σε νοσοκομείο, μόνη σαν το σκυλί.

Φτάνοντας στην καρδιά του «Ευχαριστημένου», η σκυτάλη της αφήγησης περνά στη γιαγιά Μίνα, κι εμείς, από την πλατεία Αγάμων όπως λεγόταν η πλατεία Αμερικής παλιότερα, μεταφερόμαστε στην Άνδρο, στα ενδότερα ενός μεγάλου εφοπλιστικού σογιού από το οποίο καταγόταν η Νίκη Καραγάτση. Σ’ έναν κόσμο στραμμένο προς τη Δύση, με πνευματικές ανησυχίες και άφθονο χρήμα, και ταυτόχρονα, έναν κόσμο βουτηγμένο στη μεγαλοαστική υποκρισία, γεμάτο ανοιχτές πληγές.

Δεκάδες πρόσωπα παρελαύνουν τώρα μπροστά μας. Πανίσχυροί ή αδέξιοι καπεταναίοι, αρχόντισσες δυναμικές αλλά στεγνές, Γαλλίδες γκουβερνάντες και δουλικά, άλλοι σφηνωμένοι στον κορσέ της κοινωνικής τους τάξης κι άλλοι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο των ενστίκτων ή της καρδιάς.

Η Μαρίνα Καραγάτση σκαλίζει οικογενειακές έριδες και μυστικά, δείχνει πώς φτιάχνονταν και πώς εξανεμίζονταν περιουσίες, ρίχνει φως στον μελαγχολικό ψυχισμό της μητέρας της αναδεικνύοντας και την καθαρή της ματιά, και, φυσικά, δεν παραλείπει να δει τον «ομορφονιό» μπαμπά της, το «Χόλιγουντ» όπως τον αποκαλούσε κι ο δικός του αυταρχικός πατέρας, με τα γυαλιά της Μίνας, της αυστηρής πεθεράς του:

«Ο γαμπρός μου -είναι κωμικοτραγικόν αλλά αυτή είναι η πραγματικότης- πιστεύει ακραδάντως ότι διαθέτει εξαιρετικά επιχειρηματικά προσόντα και ότι αν του εδίδετο η ευκαιρία θα ημπορούσε να γίνει μέγας εφοπλιστής… Προ μηνών που έλεγε ότι σκοπεύει να γράψει ένα μυθιστόρημα όπου ο ήρως είναι μέγας συγγραφεύς -έχει πάρει και το βραβείο Νομπέλ- είναι και μεγαλοβιομήχανος, είναι και μεγαλοεφοπλιστής. "Μπράβο Δημητράκη μου, πολύ ωραία η ιδέα σου" του είπα εγώ. Ας βγάλει κι αυτός ο κακομοίρης το άχτι του στα βιβλία, μήπως και ηρεμήσει, και μας αφήσει και εμάς λιγάκι στην ησυχία μας»…

Μισό αιώνα αργότερα, στο παραδεισένιο αυλιδάκι, οι ήρωες της Καραγάτση αστειεύονται, πειράζουν ο ένας τον άλλο τρυφερά, ζυγίζουν ακριβοδίκαια τα όσα τους ένωναν ή τους χώριζαν εν ζωή, προβαίνουν σε εξομολογήσεις. «Πράγματι, και καβγαδίζαμε και στενοχωρούσαμε ο ένας τον άλλο» λέει ο Καραγάτσης στη Νίκη. «Ναι. Ήμουν δύστροπος, στραβοκέφαλος, ανοικονόμητος, ανυπόφορος. Όχι όμως ψεύτης και κάλπης. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να το παραδεχτείς…».

🔔 Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου ("Λίθινες εικόνες της Άνδρου", 1990, "Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα", 1993, "Κτητορικές πλάκες της Άνδρου", 1996). Έχει έναν γιό, τον ηθοποιό Δημήτρη Τάρλοου.

Το θέατρο Πορεία την αποχαιρέτησε με εξόχως συγκινητικό τρόπο, γράφοντας:

«Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δεν θα αργήσω.» Μαρίνα

“Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά, φίλη, συνεργάτιδα, Μαρίνα Καραγάτση. Η Μαρίνα των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το ανέμελο κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια στις φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, το «Ευχαριστημένο» της Άνδρου, που μεγάλωσε στη σκιά του Μ. Καραγάτση, η γυναίκα που έζησε ελεύθερα τη ζωή της, έφυγε σήμερα το πρωί έχοντας στο πλάι της τις τελευταίες ημέρες της όλη την οικογένειά της. Η Μαρίνα άφηνε ανεξίτηλη την παρουσία της σε κάθε ομήγυρη με τις πολύτιμες γνώσεις της, τις γλαφυρές διηγήσεις της, το διαπεραστικό βλέμμα της, τον απερίφραστο σχολιασμό της, την ��διαπραγμάτευτη στάση της. Από σήμερα η Μαρίνα θα αναπαύεται στο «αυλιδάκι» του ουρανού, εκεί που την περιμένουν οι γονείς, η γιαγιά της και η λατρεμένη της Λασκαρώ. Αντίο Μαρίνα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gemsofgreece]

Πραγματικά πόσο δίκαιο έχεις για της ελληνικές σειρές και την έλλειψη αισθητικής και τον χαμηλό προϋπολογισμό! Δεν ξέρω γιατί τώρα τελευταία έχει υποβαθμιστεί τόσο πολύ αυτό το κομμάτι και ειδικά σε παραγωγές που υποτίθεται προσπαθούν για κάτι καλύτερο. Πχ τώρα πρόσφατα διάβαζα ότι για τα κουστούμια της Μάγισσας που τα έραψαν στο χέρι «δεν αποτελούν πιστή αντιγραφή των ενδυμασιών της εποχής εκείνης», αλλά έχουν πάνω τους και το «μεταφυσικό στοιχείο». Γενικά δεν είναι ότι δεν λεν τίποτε τα ρούχα, αλλά βρε παιδιά, πήγατε που πήγατε μέχρι τη Μάνη για να γυρίσετε, τόσο δύσκολο ήταν να αναβαθμιστεί λίγο το ενδυματολογικό; Αποτελεί το πιο αδύνατο σημείο της παραγωγής (στο τρείλερ δείχνει μέχρι και μια κοπέλα με φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ που αμφιβάλω αν θα ήταν αποδεκτό εκείνη την περίοδο). Είναι κρίμα γιατί χάνουν και την ευκαιρία να προβάλλουν τις παραδοσιακές φορεσιές λίγο περισσότερο που πιστεύω θα έκανε εντύπωση, γιατί δεν έχουμε ξαναδεί σειρά αυτής της εποχής.

ΑΥΤΟ! Γενικά προωθείται πάρα πολύ η Μάγισσα και όταν είδα το τρέιλερ ήμουν κάπως 😕😑🥱 Τα κοστούμια όντως μοιάζουν οριακά ότι θα αρχίσουν οι ηθοποιοί να χορεύουν Μακαρένα 👀 Αυτός ο Νούσιας πια, λες και θα ανοίξει την παρέλαση στην Πάτρα - και το λέω εγώ που λατρεύω Νούσια. Επίσης τα σκηνικά και η σκηνοθεσία πολύ φτωχή - πήγαν στη Μάνη να πάρει και αντί να τραβήξουν τις ανατριχιαστικές λήψεις για τις οποίες ενδείκνυται το μέρος, έχουν κάνει μέχρι και τα πραγματικά καστρόσπιτα να μοιάζουν με σκηνικά σε στούντιο, δεν ξέρω πώς το κατάφεραν. Κάτι σε μείξη γης της ελιάς με μέλισσες θα βγει αυτό, να μου το θυμηθείτε. Είναι και 60 επεισόδια οπότε καταλαβαίνεις - καθημερινό με τα όλα του θα είναι.

Και βγήκαν και έλεγαν ότι θα είναι ακριβότερο και καλύτερο από το Νησί, και αυτό είναι ιεροσυλία και με νευρίασε. Το νησί ήταν παραγωγάρα στο οποίο τα πάντα ήταν ολόσωστα και αληθοφανή και γενικά ήταν η τελειότητα, ας μην επαναλαμβάνομαι! Αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να συγκρίνεται, εκτός κι αν αδι��είται από το τρέιλερ.

Στα θετικά πάντως: πιστεύω ότι η Τρίγγου θα είναι καλή στον ρόλο της. Πέρα από αξιόλογη ηθοποιός, νομίζω της πάει πάρα πολύ ένας χαρακτήρας που ξεκινάει από απλή υπηρέτρια που κάτι παθαίνει / στοιχειώνεται και γίνεται μάγισσα / μάντισσα. Της ταιριάζει γάντι.

Άλλο ένα θετικό, το τραγούδι. Εξαιρετικό, ανυπομονώ να βγει ολόκληρο.

[rulinarulina]

Η χήρα η υπηρέτρια και τα φτωχά: “Τι το λες και δεν το κάνεις;”

Η χήρα η υπηρέτρια και τα φτωχά: Ήταν κάποιος που του είχε γυαλίσει μια χήρα και ήθελε να την πηδ@ξει σκέφτηκε να πάει να τις πει πως δεν είχε που να μείνει για να τον φιλοξενήσει Την επομένη μέρα πάει και τη συναντάει και τις λέει πως δεν είχε που να μείνει και ακόμα την προειδοποίησε πως όταν κοιμάται παραμιλάει. Η χήρα δέχτηκε να τον φιλοξενήσει αλλά επειδή έχει μικρό σπίτι θα έπρεπε να…

[attichoney4u]

Παρακολούθησα την νέα σειρά "Η κατάρα της Δέλα Ντελαφράγκα" στον Ant1 και να η άποψή μου μέχρι στιγμής.

Θετικά:

Ταλαντούχοι ηθοποιοί. Δεν είναι να απορείς όταν έχεις την Άννα Κουρή, την Τζόυς Ευείδη, την Μαρία Λεκάκη και τον Μιχάλη Ρέππα. Αλλά και οι καινούργιοι είναι πολύ καλοί επίσης.

Τα κουστούμια είναι επιτυχημένα, ιδίως αυτά που φοράει η Ζανέτ Σεβαστή.

Είναι εμφανές πως είναι μεγαλοπαραγωγή.

Αρνητικά:

Επειδή είναι κωμωδία, κάποια αστεία, όπως είναι εμφανές, δεν είναι καλά, όπως η γιαγιά που όλο ξεχνάει και η Ζανέτ που συνέχεια βαράει την υπηρέτρια.

Είναι προφανές πως θέλει να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του "Σασμού" (μοιράζονται και τους ίδιους ηθοποιούς) και για αυτό, μπορεί να γίνει αρκετά σαχλό σε αρκετές ��κηνές.

Αυτά. Θέλω να ακούσω και από εσάς την γνώμη σας αν την έχετε δει.

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-1108-9 Συγγραφέας: Δανάη Τσουκαλά Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 151 Ημερομηνία Έκδοσης: 1996-01-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-1108-9 Συγγραφέας: Δανάη Τσουκαλά Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 151 Ημερομηνία Έκδοσης: 1996-01-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[louismontielt]

A Glitch “Peribella Virginea (υπηρέτρια) ~ Ètude IV”

This art piece were created for my PhD and based on a Digital and Analog Aesthetic Research on “Artistic Practices, Digital Art in Social Networks and Net Art”, some digital techniques used of artistic diversity and artificial intelligence platforms; such as the re-mixed appropriation of image or video, also work conceived as original data work called creative altered binary code, datamoshing, generative art and glitch art worked in all its forms and expressions; works of art with a strong focus decoding the i-frames of images and videos (also known as key frames and altered or distorted creative binary code) mixed with seductive techniques of Pixelsorting Art; making it seem extremely sensitive and abstract; created exclusively for the virtual gallery on-line.

by ™℗®© Louis M o n t i e l

NFT Crypto Digital Art

Marketplace on qurable.co : Buy, Shell & Explore Digital Assets

https://app.qurable.co/c-louis-montiel

~ FOLLOW ME & SUBSCRIBE ~

https://linktr.ee/louismontiel

Instagram ~ louismontielt

https://www.threads.net/@louismontielt

Facebook ~ Louis Montiel

YouTube.com/@louismontiel

Vimeo ~ Louis M o n t i e l

#aicreations #glitchart #glitch #glitché #pixelsorting #glitchartistscollective #aiartist #midjourneyart #digitalglitch #nfts #hyperspektiv #artificialintelligence #aigenerated #dfkt #pixelsorter #midjourney #nftart #glitchartbr #glitcharts #nftartist #aiart #aiartcommunity #aiartwork #nftcommunity #nft #glitchartist #pixelsortingart #nftartists #glitchportrait #new_media_art

[eclecticstarlightblogger]

Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Γαλινθιάδα (Γαλινθιάς) είναι γνωστή μία θυγατέρα του Προίτου, υπηρέτρια ή φίλη της Αλκμήνης. Την εποχή που η Αλκμήνη ήταν έγκυος στον Ηρακλή, η ζηλιάρα θεά Ήρα, σύζυγος του Δία, του οποίου νόθος γιος ήταν ο Ηρακλής, είχε απαγορεύσει στην Ειλείθυια, τη θεότητα του τοκετού, να βοηθήσει την Αλκμήνη να […] Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής –…

[thoughtfullyblogger]

Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Γαλινθιάδα (Γαλινθιάς) είναι γνωστή μία θυγατέρα του Προίτου, υπηρέτρια ή φίλη της Αλκμήνης. Την εποχή που η Αλκμήνη ήταν έγκυος στον Ηρακλή, η ζηλιάρα θεά Ήρα, σύζυγος του Δία, του οποίου νόθος γιος ήταν ο Ηρακλής, είχε απαγορεύσει στην Ειλείθυια, τη θεότητα του τοκετού, να βοηθήσει την Αλκμήνη να […] Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής –…

[greekblogs]

Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Γαλινθιάδα (Γαλινθιάς) είναι γνωστή μία θυγατέρα του Προίτου, υπηρέτρια ή φίλη της Αλκμήνης. Την εποχή που η Αλκμήνη ήταν έγκυος στον Ηρακλή, η ζηλιάρα θεά Ήρα, σύζυγος του Δία, του οποίου νόθος γιος ήταν ο Ηρακλής, είχε απαγορεύσει στην Ειλείθυια, τη θεότητα του τοκετού, να βοηθήσει την Αλκμήνη να […] Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής –…

[justforbooks]

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ είχε προγραμματίσει να πάει να δει τη μητέρα του, που έμενε σε συγκρότημα «κοινωνικών κατοικιών» στα προάστια της Ρενς, στη βορειοανατολική Γαλλία. Όταν βγήκε από τον σταθμό του τρένου, της τηλεφώνησε αλλά η μητέρα του δεν απαντούσε. Έφτασε έξω από το διαμέρισμά της, χτύπησε το κουδούνι και από μέσα ακούστηκε η φωνή της: «Έρχομαι, ένα λεπτό». Δεν του άνοιγε όμως. Τελικά κάλεσε την Πυροσβεστική. Όταν οι πυροσβέστες έσπασαν την πόρτα και μπήκε στο διαμέρισμα, η μητέρα του ήταν στο πάτωμα: «Ήταν γυμνή. Απέστρεψα το βλέμμα. Το θέαμα της γυμνής μητέρας, της ηλικιωμένης γυμνής μητέρας, ήταν από μόνο του πολύ ενοχλητικό. Το θέαμα της γυμνής μητέρας πεσμένης στο πάτωμα με το βλέμμα χαμένο, σαν να είχε παραισθήσεις, ήταν ανυπόφορο. Πήρα στα γρήγορα ένα ρούχο από το δωμάτιό της και το έδωσα σ’ έναν από τους πυροσβέστες, ο οποίος κάλυψε το σώμα της». 

Ήταν η κρίσιμη στιγμή. Η μητέρα του δεν μπορούσε πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί. Η Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων ήταν μονόδρομος. Και μετά από συνεννόηση με τους τρεις αδελφούς του, η 87χρονη μητέρα του βρέθηκε σε δημόσιο γηροκομείο, σε μια κωμόπολη τριάντα χιλιόμετρα από τη Ρενς. Την επόμενη μέρα από την εισαγωγή της μητέρας του την πέρασε μαζί της στο δωμάτιο. Έβλεπαν φωτογραφίες από παλιές εκδρομές που οργάνωνε το εργατικό σωματείο της, προσπαθώντας να ανοίξει μικρά ρήγματα και να ανακαλύψει την ταλαιπωρημένη ζωή της. Η μητέρα του ήταν εγκαταλειμμένο παιδί, μεγάλωσε σε ίδρυμα και στα δεκατέσσερά της μπήκε υπηρέτρια σε σπίτια. Μετά έγινε καθαρίστρια κι ύστερα εργάτρια σε εργοστάσιο υαλουργίας. Παντρεύτηκε στα είκοσι, γέννησε τέσσερα αγόρια και έζησε πενήντα πέντε χρόνια με έναν άνδρα που δεν αγαπούσε.

Επτά εβδομάδες μετά την εγκατάστασή της στο γηροκομείο, η μητέρα του πέθανε. Γνώριζε ότι «όποιος ��παίνει σε γηροκομείο, παρά την τελετουργική άρνηση και το παιχνίδι της αμοιβαίας προσποίησης, ξέρει, δεν μπορεί να μην ξέρει, ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος τόπος κατοικίας του». Γιατί ο θάνατος ήρθε όμως τόσο γρήγορα; Ο γιατρός τον είχε προειδοποιήσει, από την πρώτη κιόλας μέρα της εισαγωγής της, για το «σύνδρομο παραίτησης». Ενάμιση μήνα μετά την προειδοποίηση αυτή, η μητέρα του είχε πλέον παραιτηθεί. Δεν έτρωγε, δεν έπινε νερό, δεν μιλούσε. Επικοινωνούσε μόνο με τα μάτια. Τη μετέφεραν στη μονάδα παρηγορητικής φροντίδας και ο γιατρός τού ανακοίνωσε, με αμείλικτη βεβαιότητα, ότι η μητέρα του θα πεθάνει μέσα στις επόμενες οκτώ ημέρες. Στο δωμάτιό της είχε αφήσει ένα χαρτί «με λίγες κακογραμμένες αράδες όπου έλεγε πώς θέλει να γίνει η κηδεία της. Δεν άφησε διαθήκη, γιατί δεν υπήρχε τίποτα ν’ αφήσει. Δεν είχε καταθέσεις, ούτε περιουσία: ούτε χρήματα, ούτε κινητά, ούτε ακίνητα».

Μετά το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο του, «Επιστροφή στη Ρενς», που είχε εκδοθεί το 2009, ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντιντιέ Εριμπόν (γεν. 1953) γράφει ένα ακόμη αυτοβιογραφικό βιβλίο γύρω από τον θάνατο της μητέρας του, «μιας γυναίκας του λαού». Στο πρώτο του βιβλίο, που κυκλοφορεί επίσης στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νήσος, ο Εριμπόν επιστρέφει στη γενέθλια πόλη του, τη Ρενς, μετά τον θάνατο του πατέρα του, για να διερευνήσει τη δική του κοινωνική συνθήκη, που ορίζεται από την κοινωνική καταγωγή του −παιδί της εργατικής τάξης− αλλά και από την ομοφυλοφιλία του. Διερευνά εκεί την ιστορία της οικογένειάς του και του περιβάλλοντος της εργατικής τάξης, τη σεξουαλικότητά του και τους αποκλεισμούς και τη βία που αυτή συνεπάγεται, την κοινωνική ανέλιξή του μέσα από την εκπαίδευση, τις ταυτότητες, τις πολλαπλές μορφές της κυριαρχίας. Στο δεύτερο αυτοβιογραφικό βιβλίο του επιστρέφει και πάλι στη Ρενς για να οδηγήσει τη μητέρα του στο γηροκομείο, όπου αυτή πεθαίνει, να ανατρέξει στη ζωή της, να μιλήσει για τη «συστημική κακομεταχείριση» των ηλικιωμένων στις Μονάδες Φροντίδας, είτε αυτές είναι δημόσιες είτε ιδιωτικές, να διερευνήσει πώς βιώνουν οι γονείς της εργατικής τάξης την κοινωνική άνοδο των παιδιών τους, να μιλήσει για την απώλεια της ιδιότητας του γιου, ειδικά μετά τον θάνατο της μητέρας, και πώς αυτό δημιουργεί ρήξη στην προσωπική ταυτότητα, να εξετάσει τι σημαίνουν οι οικογενειακοί δεσμοί. 

Η αφήγηση του Εριμπόν κινείται από την εμπειρία και την αυτοβιογραφία, από το προσωπικό, το μύχιο και το ιδιωτικό, στον γενικό στοχασμό για τα γηρατειά και τη συνθήκη του γήρατος, συνομιλώντας με τις εμπειρίες αλλά και με τη στοχαστική παραγωγή άλλων συγγραφέων. Θα βρούμε στο βιβλίο του Εριμπόν αναφορές στον Μπέκετ, στον Κουτσί, στον Σολζενίτσιν, στον Σαρτρ, στον Χράμπαλ, στον Φουκό, στον Φίλιπ Ροθ, στον Ζορζ Ντιμπί και σε πολλούς άλλους. Πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε τις αναφορές στην Ανί Ερνό, της οποίας το βιβλίο «Μια γυναίκα», για τη μητέρα της, αποτελεί τη φανερή έμπνευση για το βιβλίο του Εριμπόν, αλλά και στον Εντουάρ Λουί, για τον οποίο ο Εριμπόν λειτουργεί ως μέντορας.

Το βιβλίο οργανώνεται σε τέσσερα κεφάλαια. Το πρώτο είναι η οικογενειακή απόφαση για την εισαγωγή της μητέρας στο γηροκομείο. Το δεύτερο είναι η σύντομη ζωή της στο γηροκομείο, οι συνθήκες εγκλεισμού, η παραίτηση, ο θάνατος. Το τρίτο είναι τα μετά τον θάνατο, ιδιαίτερα η συνθήκη του γιου («ήμουν γιος και πλέον δεν είμαι») αλλά και η αναδρομή στη ζωή της μητέρας. Εδώ συναντάμε και την πολιτική διαδρομή των ανθρώπων της εργατικής τάξης, από την αριστερά προς την άκρα δεξιά. Στο τέλος της ζωής της η μητέρα του Ντιντιέ Εριμπόν έμελλε να γίνει ηρωίδα στη θεατρική διασκευή του βιβλίου του γιου της «Επιστροφή στη Ρενς» από τον Τόμας Οστερμάγιερ. Ο Γερμανός σκηνοθέτης τής είχε υποσχεθεί ότι θα την καλούσε στην πρεμιέρα του έργου στο Βερολίνο. Όταν ανέβηκε το έργο, ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι της στο γηροκομείο. 

Η «κατάσταση των γερόντων» ή «η εμπειρία του γήρατος» είναι το θέμα του τέταρτου και τελευταίου μέρους του συναρπαστικού βιβλίου του Ντιντιέ Εριμπόν. Εδώ ο συγγραφέας, «συνομιλώντας» κυρίως με τα βιβλία «Γηρατειά» της Σιμόν ντε Μποβουάρ και «Η μοναξιά των ετοιμοθάνατων» του Νόρμπερτ Ελίας, αυτού του μεγάλου ιστορικού και ανθρωπολόγου του πολιτισμού, προσπαθεί να καταλάβει γιατί το γήρας απουσιάζει ως έννοια από τη φιλοσοφία και την πολιτική θεωρία. «Το γήρας διαφεύγει από το επίπεδο των εννοιών, λες και οι περισσότερες έννοιες της φιλοσοφίας ή της πολιτικής θεωρίας να μην μπορούν ή να μη θέλουν να δουν τα γηρατειά ούτε τους ηλικιωμένους», γράφει ο Ντιντιέ Εριμπόν. «Από πολλές απόψεις τα γηρατειά όχι μόνο παραγκωνίζονται κοινωνικά, αλλά επίσης αποκρύπτονται εννοιολογικά. Στην καλύτερη περίπτωση, εκτοπίζονται σιωπηρά στο επίπεδο της αντίληψης και του συναισθήματος. Δεν έχουν καμία θέση στη σφαίρα της φιλοσοφίας, και σπανιότατα εισχωρούν στο οπτικό πεδίο της θεωρητικής σκέψης». Οι γέροι είναι ένας τεράστιος αριθμός αποκλεισμένων, που ��α γίνει ακόμη μεγαλύτερος στις δυτικές κοινωνίες με δεδομένη την αύξηση του προσδόκιμου ζωής.

Πολύ καλή η μετάφραση του Γιάννη Στεφάνου και εξαιρετικά βοηθητικές οι βιβλιογραφικές σημειώσεις του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skandaladiaplokidiafthora]

Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Γαλινθιάδα (Γαλινθιάς) είναι γνωστή μία θυγατέρα του Προίτου, υπηρέτρια ή φίλη της Αλκμήνης. Την εποχή που η Αλκμήνη ήταν έγκυος στον Ηρακλή, η ζηλιάρα θεά Ήρα, σύζυγος του Δία, του οποίου νόθος γιος ήταν ο Ηρακλής, είχε απαγορεύσει στην Ειλείθυια, τη θεότητα του τοκετού, να βοηθήσει την Αλκμήνη να […] Γαλινθιάδα – Χάρη σε αυτήν γεννήθηκε ο Ηρακλής –…

[orthodoxiaonline]

«Η αγία Ματρώνα ήταν υπηρέτρια κάποιας Ιουδαίας γυναίκας, που ονομαζόταν Παντίλλα. Ακολουθούσε την κυρία της μέχρι τη συναγωγή, δεν έμπαινε όμως μέσα, αλλά γύριζε και πήγαινε στην Εκκλησία των Χριστιανών. Την είδαν λοιπόν κάποια φορά, οπότε την έπιασαν και την κτύπησαν πάρα πολύ και στη συνέχεια την... https://orthodoxia.online/orthodoxia/i-pnevmatiki-zoi-echei-ena-megalo-mystiko/?feed_id=19685&_unique_id=64213869cfb08