#συναντήσεις συγγραφέων

[christostsantis]

Η Ανδρομάχη Χουρδάκη, η Μαρία Φουρουντζόγλου και ο Σήφης Μιχελογιάννης, στη γιορτή του βιβλίου (video)

Με τους δημιουργούς Ανδρομάχη Χουρδάκη, Μαρία Φουρουντζόγλου και Σήφη Μιχελογιάννη, συνεχίστηκαν οι συναντήσεις δημιουργών, στο πλαίσιο της γιορτής του βιβλίου, που διοργανώνουν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς στα Χανιά, από τις 15 έως τις 30 Δεκεμβρίου 2023. Οι δημιουργοί μίλησαν για το έργο τους, αλλά και για το έργο του λογοτέχνη Αντώνη Σχετάκη, καθώς οι φίλοι του βιβλίου είχαν την ευκαιρία να…

[justforbooks]

Γιάννης Μαρής: Η ζωή του κορυφαίου αστυνομικού συγγραφέα που πέθανε σαν σήμερα

«Έγραφε για να είναι δημοφιλής»

Ο γιος του συγγραφέα Γιάννη Μαρή αποκαλύπτει σημαντικές στιγμές από τη ζωή του πατέρα του.

Λαμπρινή Κουζέλη, ΤΟ ΒΗΜΑ: 17/04/2011.

Όταν ήμουν πολύ μικρός νόμιζα ότι υπάρχουν τρία είδη γραμμάτων: τα κεφαλαία, τα μικρά και τα γρήγορα. Αυτά ήταν τα γράμματα του πατέρα μου. Ήταν πολύ δυσανάγνωστα και όταν τον ρωτούσα τι γράμματα είναι αυτά, μου έλεγε "γρήγορα"» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος για τον πατέρα του Γιάννη Τσιριμώκο, γνωστότερο ως Γιάννη Μαρή και εισηγητή της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

Μόνιμος κάτοικος Βρυξελλών από τη δεκαετία του 1980, όπου εργάζεται ως μεταφραστής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Άγγελος Τσιριμώκος βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα για να παραστεί στην ημερίδα της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας που ήταν αφιερωμένη στον πατέρα του. Τον συναντήσαμε στο πατρικό του σπίτι, στην πλατεία Κολιάτσου, και μας ξενάγησε στο γραφείο του Μαρή, που «είναι σχεδόν όπως το άφησε» όταν πέθανε το 1979.

Όταν ξυπνούσε έγραφε πυρετωδώς, συντροφιά με ένα πακέτο τσιγάρων Άσσος και ένα τσάι «καφέδες έπινε πολλούς στην εφημερίδα». Έγραφε πάντοτε στο χέρι με μπλε στυλό Βic- δεν χρησιμοποιούσε ποτέ γραφομηχανή.

Δραστήριος δημοσιογράφος και παραγωγικότατος συγγραφέας, ο Γιάννης Τσιριμώκος συνταξιοδοτήθηκε μόλις έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του. Στα παιδικά του χρόνια ο Άγγελος θυμάται ότι ο πατέρας του «ήταν πάντοτε πολύ απασχολημένος». Συνεργάτης πολλών εφημερίδων στη διάρκεια της καριέρας του, της «Μάχης», του «Ελεύθερου Λόγου», της «Αθηναϊκής» και αργότερα της «Ακροπόλεως» και της «Απογευματινής», σε διάφορα πόστα, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι.

«Τότε δεν καταλάβαινα τι δουλειά έκανε στην εφημερίδα, διότι έκανε πολλές δουλειές και δεν ήταν όλα τα κείμενά του ενυπόγραφα. Όταν ήμουν πολύ μικρός έκανε και τυπογραφείο, επιμέλεια δηλαδή, και γύριζε στη μία και στις δύο το πρωί. Μεγάλωσα με το "Σςςς,ο μπαμπάς γύρισε πολύ αργά και κοιμάται". Ο ύπνος του πατέρα μου ήταν ιερός και προσέχαμε όλοι να μην τον ταράξουμε».

Όταν ξυπνούσε έγραφε πυρετωδώς, συντροφιά με ένα πακέτο τσιγάρων Άσσος και ένα τσάι «καφέδες έπινε πολλούς στην εφημερίδα». Έγραφε πάντοτε στο χέρι με μπλε στυλό Βic- δεν χρησιμοποιούσε ποτέ γραφομηχανή. «Όταν έγραφε όμως σενάριο για ταινία, προσλάμβανε μια εκπαιδευμένη δακτυλογράφο και της υπαγόρευε το κείμενο, επειδή έπρεπε να είναι γραμμένο βάσει συγκεκριμένων τεχνικών προδιαγραφών».

Στην πλάτη του γραφείου η βιβλιοθήκη φιλοξενεί τα βιβλία του Μαρή και της συζύγου του, της μεταφράστριας Αθηνάς Ζαφειρίου. Σε πολλά, τα αρχικά εξώφυλλα έχουν αντικατασταθεί από δερμάτινη βιβλιοδεσία που στο κάτω μέρος της ράχης φέρει τα αρχικά του: Ι. Τ. Στη βιβλιοθήκη στον τοίχο δεξιά βρίσκονται αραδιασμένες φωτογραφίες της οικογένειας. «Δεν είχε καθόλου προσωπικά αντικείμενα και ενθύμια από την παιδική του ηλικία όταν παντρεύτηκε τη μητέρα μου, είχε μονάχα ένα πακετάκι με πέντε- δέκα φωτογραφίες». Ανάμεσα σε αυτές και μία που κάποιος έβγαλε στον «Γιάννη του Βουνού» στην Κατοχή, στα χρόνια της αντίστασης του ΕΑΜ.

Δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος

Γόνος της πολιτικής οικογένειας των Τσιριμώκων από τη Φθιώτιδα, δεύτερος εξάδελφος του γνωστού πολιτικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Ηλία Τσιριμώκου, με τον οποίο ήταν στενά δεμένοι, πλαισίωσε με άλλους το κόμμα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Ηλίας με τον Αλέξανδρο Σβώλο το 1941, το μετέπειτα Σοσιαλιστικό Κόμμα- ΕΛΔ. Ο ίδιος όμως μετά τον πόλεμο δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. «Αφενός διότι έκανε οικογένεια και αποφάσισε να μαζευτεί» λέει ο Άγγελος, «αφετέρου γιατί είχε απογοητευτεί από τις εξελίξεις. Σοσιαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν υπήρχε πια».

Οι επαφές με τους παλιούς συντρόφους όμως συνεχίζονταν. Οι επισκέψεις στον Αλέξανδρο και στη Μαρία Σβώλου ήταν συχνές. «Η μητέρα μου έλεγε πως ό,τι ήξερε από πολιτική το έμαθε από τις κουβέντες που άκουγε στο σπίτι του Σβώλου». Στις φιλικές συναντήσεις στο σπίτι του Μαρή ο Άγγελος ρουφούσε τις κουβέντες των μεγάλων: «Μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω όσα έλεγαν. Μπορεί η κουβέντα να ξεκινούσε από τον καιρό,αλλά κατέληγε πάντοτε στο πώς τα έκανε θάλασσα η Αριστερά στην Ελλάδα, γιατί έχασε ενώ δεν θα μπορούσε να είχε χάσει». Ανάμεσα στους φίλους η συγγραφέας Άλκη Ζέη, συμμαθήτρια και στενή φίλη της Αθηνάς Ζαφειρίου, και η αδελφή της Ελένη Κόκκου, στο πατρικό των οποίων η Αθηνά γνώρισε τον Γιάννη Μαρή.

Τότε βέβαια δεν λεγόταν ακόμη Μαρής. «Το ότι υιοθέτησε φιλολογικό ψευδώνυμο μου φαινόταν φυσικό.Γιατί όμως Μαρής και όχι κάποιο άλλο; Κάποτε τον ρώτησα. Μου απάντησε ότι ούτε ο ίδιος ήξερε, ίσως όμως υποσυνείδητα είχε κάποια σχέση με το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν το γένος Μακρή» «Με αυτό υπέγραφε όταν πρωτοδημοσίευσε σε συνέχειες το "Εγκλημα στο Κολωνάκι" στο περιοδικό "Οικογένεια". Ίσως φοβόταν ότι δεν θα ήταν καλό και δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος. Το περιοδικό έκλεισε προτού ολοκληρωθεί το αφήγημα, αλλά έφτασαν τόσα γράμματα στη σύνταξη ρωτώντας ποιος ήταν ο δολοφόνος που κατάλαβε ότι το μυθιστόρημα είχε επιτυχία, και το εξέδωσε σε βιβλίο».

Έκτοτε η επιτυχία ήταν δεδομένη. Ένιωθε να τον εκτιμούν; «Είχε το αίσθημα ότι είχε δουλέψει σκληρά και είχε ανταμειφθεί γι΄αυτό. Δεν άκουσα ποτέ να εκφράζει πικρία ή ενόχληση από δυσμενή κριτική, εκτός από μία φορά, όταν κάποιος είχε γράψει ότι τα βιβλία του είναι για την τουαλέτα». Ο ίδιος θεωρούσε ότι τα κείμενά του εντάσσονταν στη λεγόμενη «λαϊκή λογοτεχνία»; «Είχε επίγνωση ότι έγραφε για να είναι δημοφιλής. Δεν επεδίωκε την εκζήτηση, έγραφε για να διαβάζεται από ευρύτερο κοινό και ήθελε -τον είχα ακούσει να το λέει- να γίνεται προσιτός στον λαό και, ει δυνατόν, να τον "ανεβάζει" και λίγο, να μαθαίνει κάτι από το έργο του. Αυτή βεβαίως ήταν η άποψή του για τον ρόλο της λογοτεχνίας γενικά, όχι μονάχα για το δικό του έργο».

Ο αστυνόμος Μπέκας έμεινε αμετάφραστος

Τα μυθιστορήματά του τα αγάπησαν πολλοί και για τα ελληνικά τους. «Υπήρξαν επανειλημμένως ξένοι που έμεναν στην Ελλάδα και είχαν διαβάσει τα βιβλία του επειδή κάποιος τούς τα σύστησε ως καλό δείγμα ελληνικών για όποιον θέλει να μάθει τη γλώσσα. Διότι,μπορεί ο Καζαντζάκης να είναι 100 φορές μεγαλύτερος συγγραφέας από τον πατέρα μου, αλλά κάποιον που μαθαίνει ελληνικά, αν ξεστομίσει σε προφορική συζήτηση λέξεις που διάβασε στον Καζαντζάκη, θα τον κοιτάξουν σαν περίεργο ζώο. Τα ελληνικά του πατέρα μου ήταν τα ελληνικά που ομιλούνταν στην Αθήνα του '50 και του '60».

Ορισμένοι από τους αλλόγλωσσους αναγνώστες του μετέφρασαν βιβλία του και τα πρότειναν σε εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού. Κυκλοφορεί μονάχα ένα έργο του Μαρή στα εβραϊκά, τρία στα ρουμανικά και το Καλοκαίρι του φόβου στα βουλγαρικά. «Έχω ακόμη τα δακτυλόγραφα τέτοιων μεταφράσεων. Δεν κατάφερε κανείς να πείσει εκδοτικούς οίκους μεγάλων γλωσσών να τα εκδώσουν».

Απολαυστικός ομιλητής και σινεφίλ

Ευπροσήγορος και απολαυστικός ομιλητής, ο Μαρής ήταν περιζήτητος σε συντροφιές. Οσο για την ευρυμάθειά του, αυτή ήταν εντυπωσιακή, λένε όσοι τον γνώριζαν.

Άκουγε πολύ ραδιόφωνο, αλλά φιλόμουσος δεν ήταν. Αγαπούσε όμως τη ζωγραφική.

Σηκώνοντας το βλέμμα από το γραφείο του, έβλεπε απέναντι, πάνω από το τζάκι, την «Ελληνίδα χωρική» του Αλέκου Κοντόπουλου, δώρο του καλλιτέχνη στον φίλο του Γιάννη Μαρή- είχε φιλοτεχνήσει μάλιστα πολλά από τα εξώφυλλα των βιβλίων του για τη λευκή σειρά των εκδόσεων Ατλαντίς τη δεκαετία του 1970. Ο Μαρής λάτρευε τον κινηματογράφο.

«Επειδή ως δημοσιογράφος είχε "ελευθέρας", πήγαινε να δει μια ταινία έστω και στο τέλος, για μισή ώρα, φεύγοντας από την εφημερίδα. Το 1978, όταν είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στην Αμερική για το στρατιωτικό μου στην Ελλάδα, είδαμε μαζί όλες τις ταινίες που κυκλοφορούσαν» θυμάται ο γιος του Άγγελος. Επιτέλους, λίγος χρόνος με τον πατέρα. Ο Μαρής είχε πάρει σύνταξη το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς.

«Ήθελε να γράψει για τον Μακάριο και την Αντίσταση»

Η φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος ήταν για τον Μαρή το πρόσχημα για να αποδώσει την ατμόσφαιρα και τα ήθη της μεταπολεμικής Ελλάδας, αποτυπώνοντας τις εύθραυστες μετεμφυλιακές ισορροπίες σε ένα περιβάλλον κοσμοπολίτικο όπου το πολυτελές συναντάται με το λαϊκό. Έγραψε κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία ερωτικού θρίλερ, όπου παρελαύνουν «κακοί» μαυραγορίτες και ��ωσίλογοι, αλλά πολιτικό μυθιστόρημα δεν έγραψε.

«Φιλοδοξούσε να γράψει με την ησυχία του, όταν θα έπαιρνε σύνταξη, ένα βιβλίο αστυνομικό μεν αλλά εμπνευσμένο από τις απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακαρίου, βασισμένο σε ιστορικά τεκμήρια. Ήθελε επίσης να γράψει ένα μυθιστόρημα για την Αντίσταση όπως την είδε και την έζησε, και με βάση το αρχείο του Ηλία Τσιριμώκου που είχε παραλάβει, με τον αυτονόητο σχεδόν τίτλο "Η προδομένη Αντίσταση". Αυτά ήταν τα πιο σοβαρά βιβλία που θα έγραφε, αλλά δεν πρόλαβε να τα ξεκινήσει» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος.

Χειρόγραφα δεν υπάρχουν. Σημειώσεις δεν κρατούσε», λέει ο Άγγελος.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[theatrinos]

“Κόψε-κόψε” στο θέατρο Μπιπ - Από τις 6 Οκτωβρίου 2019

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: 6 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 2019

ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Κυριακή 19:00

Για πρώτη φορά  ανεβαίνει στη σκηνή, του θεάτρου ΜΠΙΠ, στην Κυψέλη, το αφηγηματικό κείμενο του Θανάση Τριαρίδη «Το κόψε-κόψε» ή «Όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται».

Έργο, που συμπυκνώνει,όλες εκείνες τις «ιερές» αφηγήσεις ανυπέρβλητης ανδρείας  και επιβολής του ανθρώπου στον συνάνθρωπό του, από ανάγκη να δικαιολογήσει τη βία, τον θάνατο, την αδικία και την ιστορία του. 

Ο ηθοποιός Παναγιώτης Γεωργούλας στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο γοητεύεται από το ρηξικέλευθο κείμενο του Τριαρίδη και  δημιουργεί, μια παράσταση διαδραστική, με επιρροές από τη multimedia εποχή, βάζοντας στο επίκεντρο τον καταγγελτικό λόγο του συγγραφέα, μέσα από την ερμηνευτική ματιά, δύο νέων και ταλαντούχων ηθοποιών: της Ιωάννας Αγγελάκη ��αι της Κέλλυς Νικηφόρου. Μετά το τέλος κάποιων παραστάσεων θα ακολουθεί κουβέντα με τον συγγραφέα, Θανάση Τριαρίδη και εκλεκτούς καλεσμένους πάνω σε διάφορες θεματικές, μ’ αφορμή το έργο. Σύντομα θα ανακοινωθούν οι ημερομηνίες και οι θεματικές των συζητήσεων. 

Απόσπασμα από το έργο:

«Σε γνωρίζω από τους οδηγούς που πατάνε σκυλιά στις εθνικές οδούς, από τους  μποντιμπιλντεράδες που δουλεύουνε πόρτα στα μαγαζιά, από τους εφήβους που χειροκροτάνε μέσα στο σινεμά την τελική σπαθιά, την τελική μπουνιά, την τελική πιστολιά που στέλνει τον κακό στην άβυσσο για πάντα.  Σε γνωρίζω από τα αγοράκια που ντύνονται λοκατζήδες τις απόκριες, από τα παιχνιδάδικα που πουλάνε αυτόματα οπλάκια, από τις μανάδες που γράφουν τα παιδιά τους στο καράτε, συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής, «κι εσείς εδώ – κι εμείς εδώ» λένε, όλοι  εδώ, στο τρομοστάσιο.  Σε γνωρίζω από όσους φορούν κράνη, κουκούλες, καουμπόικα μαντήλια, από όσους έχουν κρατημένη θέση πάρκινγκ, από όσους έχουν κρατημένο βομβαρδιστικό, από όσους έχουν φόλα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου.»

Σκηνοθεσία και σκηνικό περιβάλλον (φώτα - μάσκες - κοστούμια):Παναγιώτης Γεωργούλας Video Προβολές / Ήχος: Πάνος Σακκάς Παραγωγή Teaser: Ηλίας Τουφεξίδης & Πάνος Σακκάς Φωτογραφίες: Χριστίνα Μπράτουσκα Ερμηνεύουν: Κέλλυ Νικηφόρου & Ιωάννα Αγγελάκη Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παραστάσεις:  Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2019  Ώρα: 19:00.   Κυριακή  13 Οκτωβρίου 2019 Ώρα: 19:00. Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019  Ώρα: 19:00. Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019  Ώρα: 19:00. Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019  Ώρα: 19:00. Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019 Ώρα: 19:00

Διάρκεια: 55 λεπτά

Σελίδα Facebook Τιμές εισιτηρίων: Γ��νική είσοδος 10 ευρώ/ μειωμένο 5 ευρώ

Προσφορά προπώλησης: 8 ευρώ μέσω της σελίδας στο facebook

Τηλέφωνο κρατήσεων : 6988010741(10:00 - 14:00), 2130344074 (Μετά τις 17:00 )   

Απαραίτητη η κράτηση λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων                                                                                     Θέατρο ΜΠΙΠ: Αγίου Μελετίου 25 – Κυψέλη, Αθήνα

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ

Τις συζητήσεις θα συντονίζει ο ίδιος, ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης και θα λαμβάνουν χώρα στο θέατρο μετά την παράσταση. Η παράσταση ξεκινάει στις 19:00 και τελειώνει στις 20:00, λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσουν και οι τρεις συζητήσεις. Πρόγραμμα συζητήσεων:

Κυριακή 06 Οκτωβρίου 2019 Θέμα: «Η διαμόρφωση του αιτήματος για εθνικό ποίημα και εθνική ποίηση και η αγωνία της έκκεντρης απάντησης»: Μια συζήτηση του καθηγητή φιλολογίας της Οξφόρδης Δημήτρη Παπανικολάου και του Θανάση Τριαρίδη.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019 Θέμα: «Μπορούμε να θίγουμε τα  “ιερά και όσια” του άλλου;». Μια συζήτηση με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη με τον Θανάση Τριαριδη.

Κυριακή 03 Νοεμβρίου 2019 Θέμα: «Υπάρχουν δίκαιοι ύμνοι;» Μια συζήτηση των νέων θεατρικών συγγραφέων Κατερίνας Λουκίδου και Μάνου Κουνουγάκη με τον Θανάση Τριαρίδη

Βιογραφικό σκηνοθέτη  

Γεωργούλας Παναγιώτης

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου και συνέχισε με επιτυχία τις Μεταπτυχιακές του Σπουδές στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στη συνέχεια ακολούθησε σπουδές Υποκριτικής στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Αρμένη και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Πειραϊκός Σύνδεσμος». Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων υποκριτικής.

Επιπλέον είναι απόφοιτος του Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Α.Π.Θ. και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος από το Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Δ.Π.Θ και πρώην αθλητής στίβου. Τον Μάϊο του 2017 διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Το Σχοινάκι» της Νάντιας Δρακούλα σε σκηνοθ��σία Κώστα Παπακωνσταντίνου στο Εθνικό Θέατρο. Την περίοδο 2017/2018 συνεργάστηκε με τον Γιάννη Χουβαρδά στη παράσταση «Κάζιμιρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ στο BIOS στον ρόλο του Κάζιμιρ. Το ίδιο καλοκαίρι στο Μουσικό Δράμα του Igor Stravinsky «Ιστορία του Στρατιώτη»  που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Μουσικού Φεστιβάλ Ναυπλίου,σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή .

Τον Μάρτιο του 2019 συμμετείχε στην performance «MAINSTAGE» της Έλενας Αντωνίου σε σκηνοθεσία της ίδιας στα πλαίσια του Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και στην  παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρ��» του Δημήτρη Δημητριάδη,σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.

Την ερχόμενη καλλιτεχνική περίοδο, μετά «Το κόψε-κόψε» , θα σκηνοθετήσει στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή:«Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας ».Τέλος στο Κ.Θ.Β.Ε, θα συν-σκηνοθετήσει στα πλαίσια της 3η ς Συνάντησης Νέων Καλλιτεχνών το έργο «Οιδίποδος Γένος», με μια ομάδα Ελλήνων και  ξένων ηθοποιών που συμμετείχαν στις συναντήσεις των δύο προηγούμενων ετών.

Θέατρο ΜΠΙΠ Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074 beepkipseli.webnode.gr facebook ΜΠΙΠ

[clevernews]

Συναντήσεις στη Λέσχη Ανάγνωσης Εταιρείας Συγγραφέων Η Εταιρεία Συγγραφέων με ιδιαίτερη χαρά ανακοινώνει τη συνέχιση των συναντήσεων της Λέσχης Ανάγνωσης σε μηνιαία βάση, όπως συνέβαινε και στα επτά προηγούμενα χρόνια της λειτουργίας της, όταν διαβάστηκαν μεταπολεμικοί συγγραφείς (Ιωάννου, Κοσμάς Πολίτης, Ταχτσής, Χατζής), αλλά και βραβευμένα βιβλία πεζογραφίας μελών της Εταιρείας, που συζήτησαν με τα μέλη της Λέσχης, ενώ επίσης οργανώθηκαν θεατρικές βραδιές. 

[globalviewgr]

Άρωμα Ελλάδας στο Λονδίνο! Η πρώτη ελληνική δανειστική βιβλιοθήκη του Λονδίνου, και μάλιστα κινητή, δημιουργήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες του κοινού της Μεγάλης Βρετανίας για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και ποίηση. Ήδη, αν και βρίσκεται μόλις στον πρώτο χρόνο λειτουργίας της, αριθμεί έναν σημαντικό αριθμό μελών της ελληνικής κοινότητας, ενώ έχει στόχο να συστήσει και στους Βρετανούς αναγνώστες, το πλούσιο συγγραφικό έργο των νέων Ελλήνων λογοτεχνών, μέσα από μεταφρασμένα ψηφιακά βιβλία. Εδώ και λίγους μήνες λειτουργεί στους κόλπους της, με την ίδια αποδοχή, και η Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης, ενώ διοργανώνονται πολιτιστικά δρώμενα -made in Greece- με παρουσιάσεις βιβλίων από τους ίδιους τους συγγραφείς, αναγνώσεις και θεατρικές παραστάσεις. Αυτό το μήνα ο Ελληνικός Κύκλος Βιβλιόφιλων του Λονδίνου (Ekivil) έσβησε το πρώτο του κεράκι. Στον πρώτο χρόνο ζωής του πραγματοποιήθηκαν περί τις 20 συναντήσεις στο κέντρο του Λονδίνου, κυρίως σε ελληνικά στέκια και καφέ -αφού έχει τη δυνατότητα να μετακινείται- που αποτελούν μία καλή ευκαιρία για συναναστροφές και συζητήσεις, εκτός από τον δανεισμό. Η πρώτη συνάντηση της δανειστικής βιβλιοθήκης έγινε σχεδόν πειραματικά, η ανταπόκριση ήταν θετική και τα θεμέλια του Ekivil είχαν ήδη μπει. «Κάναμε μία ανάρτηση για την πρώτη μας συνάντηση, κλείσαμε ένα χώρο σε καφέ όπου μαζεύονται παρέες νέων και κουβαλήσαμε όσα βιβλία είχαμε τότε, 100-200» θυμάται η διευθύντρια του Ekivil στη Βρετανία, Παναγιώτα Νάκου. Οι συναντήσεις συνεχίστηκαν σε διαφορετικά σημεία του κέντρου, και αυτό ήταν που άρεσε πιο πολύ στα μέλη της. «Δεν φεύγει κάποιος από πολύ μακριά για να πάει σε ένα χώρο με ωράριο, όπως είναι οι κλασικές βιβλιοθήκες. Και δεν είναι ότι δανείζονται απλά ένα βιβλίο, είναι η συναναστροφή και η επικοινωνία που έχει ανάγκη ο Έλληνας εδώ. Θέλαμε να δημιουργήσουμε μία νέα κοινότητα στη νέα ελληνική παροικία που δημιουργείται. Κάθε φορά έρχονται κάποιοι και φέρνουν μαζί τους και άλλους» συμπληρώνει. Από τις πρώτες εκείνες συναντήσεις προέκυψε η σύσταση ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού, υπό τη μορφή μίας φιλανθρωπικής δομής (charity) που λειτουργεί με λίγους αλλά αφοσιωμένους εθελοντές, με στόχο την προώθηση της σύγχρονης ελληνικής γραφής. Προστέθηκαν και νέες συναντήσεις, εκτός του κέντρου του Λονδίνου, καθώς τα αιτήματα για δανεισμό αυξάνονταν. Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, σήμερα έχει 280 μέλη (Έλληνες κυρίως και ελάχιστοι Βρετανοί), και περί τους 3.000 τίτλους βιβλίων και άλλους 400-500 στο παιδικό της τμήμα, ενώ στις συναντήσεις που καθιερώθηκαν πλέον κάθε Κυριακή, δανείζονται πάνω από 200 βιβλία, στην πλειονότητά τους σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, πεζογραφήματα και διηγήματα, και λιγότερο ιστορία, κλασσική λογοτεχνία, ποίηση και ξένη λογοτεχνία. Στις συναντήσεις επιλέγονται και μεταφέρονται κάθε φορά, από τους χώρους του Ekivil, περίπου 350 βιβλία. Τα μέλη μπορούν να κάνουν την ηλεκτρονική κράτηση του βιβλίου που τους ενδιαφέρει από τις αντίστοιχες κατηγορίες του site του οργανισμού (www.ekivil.org), ακόμη και να δουν τις νέες καταχωρήσεις των βιβλίων που φτάνουν στη Βρετανία από την Ελλάδα, κάθε μήνα. Οι παραδόσεις και παραλαβές γίνονται στους χώρους των συναντήσεων, ενώ ο καθένας μπορεί να δανειστεί μέχρι και τρία βιβλία για διάστημα δύο μηνών. «Εδώ το πρόβλημα είναι το να φέρεις τα βιβλία από την Ελλάδα, λόγω του όγκου και του βάρους, το οποίο χρυσοπληρώνεις. Δεν υπάρχει βιβλιοπωλείο με ελληνικά βιβλία. Εμείς μεταφέρουμε βιβλία από την Ελλάδα, κάθε μήνα, τα οποία βρίσκουμε από δωρεές, εκδότες και αγορασμένα» είπε η κ.Νάκου. Ελληνική βιβλιοθήκη για αγγλόφωνους και εκπαιδευτικά προγράμματα στα βρετανικά σχολεία Το Ekivil σκοπεύει σύντομα να δραστηριοποιηθεί και σε άλλες ελληνικές παροικίες στη Βρετανία, ταυτόχρονα με τις κυριακάτικες συναντήσεις του Λονδίνου, καθώς ήδη υπάρχουν αιτήματα από την Οξφόρδη, το Κέιμπριτζ, το Μάντσεστερ και την Ουαλία. Στα επόμενα βήματα του Ekivil συμπεριλαμβάνεται και η λειτουργία ελληνικής δανειστικής βιβλιοθήκης για αγγλόφωνους, κυρίως μέσα από το ψηφιακό βιβλίο, σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα, που έχουν μεταφράσεις Ελλήνων συγγραφέων, αλλά τα βιβλία δεν έχουν βγει ποτέ έξω από τα σύνορα. «Οι Βρετανοί μπορούν να βρουν στα βιβλιοπωλεία μεταφρασμένους Έλληνες κλασσικούς και αρχαίους, αλλά όχι τους σύγχρονους. Θέλουμε να εισχωρήσουμε και στο αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό, τόσο με το πρωτότυπο βιβλίο μεταφρασμένο στα αγγλικά, αλλά και σε ψηφιακή μορφή γιατί σε μεγάλο ποσοστό οι Βρετανοί χρησιμοποιούν το e-book και έχουν μάθει να μην το πληρώνουν ακριβά» επισημαίνει η διευθύντρια του Ekivil στη Βρετανία Η ελληνική δανειστική βιβλιοθήκη του Λονδίνου αναπτύσσει επιπλέον την παιδική Λέσχη Ανάγνωσης, με προσκλήσεις συγγραφέων από την Ελλάδα (έχουν ήδη παρουσιάσει βιβλία τους ο Φίλιππος Μανδηλαράς και η Μαριλένα Παππά) και προγραμματίζει την προώθηση ελληνικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων στην αγγλική γλώσσα (π.χ. ελληνική μυθολογία και ιστορία από μουσεία και ιδρύματα), τα οποία θα προωθεί στα βρετανικά σχολεία. Ήδη η Παιδική Λέσχη δανείζει βιβλία στο επίσημο ελληνικό δημοτικό σχολείο και σε παροικιακά σχολεία, σε συνεργασία με τους δασκάλους.

[maxmaggr]

10 ιστορικά βιβλία που θα σε ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο

Τα ιστορικά βιβλία κρύβουν γνώση, δράση, συναίσθημα και ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή. Είναι η προσωπική μας χρονομηχανή, που περιμένει καρτερικά στα ράφια της βιβλιοθήκης. Όσοι τόλμησαν να ταξιδέψουν, έχουν να μοιραστούν εμπειρίες από εποχές που μας δίδαξαν στα μαθήματα ιστορίας, αλλά δε μυρίσαμε ποτέ το άρωμά τους, δε χορέψαμε ποτέ στους ήχους τους και δε βιώσαμε ποτέ τις δυσκολίες τους, μέχρι που οι σελίδες ενός μυθιστορήματος άνοιξαν μπροστά μας.  Τα ιστορικά βιβλία ως είδος έχουν αναδειχτεί από μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, όμως η χώρα μας έχει τη δική της παράδοση, με τους συγγραφείς μας να ζωντανεύουν την πλούσια ιστορία του τόπου μας και να μας συστήνουν ήρωες μακρινούς αλλά και τόσο οικείους. Για αυτό εμείς, στο Maxmag, έχουμε συγκεντρώσει και σου προτείνουμε τα αγαπημένα μας ιστορικά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, για να βρεις το δικό σου εισιτήριο σε μια άλλη εποχή. Εσύ με ποια ιστορικά βιβλία έχεις ταξιδέψει;

Ιστορικά Βιβλία - Η λίστα

     1. Σοφία Νικολαΐδου - Στο τέλος νικάω εγώ (εκδ. Mεταίχμιο)

Η Σοφία Νικολαΐδου γράφει ένα απίστευτο μυθιστόρημα στο οποίο συσχετίζει 2 πολύ διαφορετικές εποχές. Από την Θεσσαλονίκη του Μεγάλου Πολέμου ως τα Capital Control, οι ήρωες της παίρνουν φόρα και προχωρούν μπροστά. Ένας ζαχαροπλάστης που φτιάχνει την καλύτερη κρέμα στην πόλη και δίνει μαθήματα ζωής. ένας κρητικός χωροφύλακας, ένας απότακτος Πελοποννήσιος που θέλει να εξαφανίσει την Θεσσαλονίκη, μια νέα παρέα παιδιών με πολλά σχέδια και άλλοι πολλοί χαρακτήρες. Ένα μυθιστόρημα που στο ένα κεφάλαιο βρίσκεσαι στην Ελλάδα του μεγάλου πολέμου και στο επόμενο εμφανίζεσαι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Οι περιγραφές της συγγραφέως δε θα μπορούσαν να είναι πιο αληθινές. Ένα από τα  ιστορικά βιβλία που μου πήρε μόνο μερικές μέρες για να το ο��οκληρώσω σε περιμένει στο πρώτο βιβλιοπωλείο που θα συναντήσεις. Όπως λέει η ίδια : Ιστορία δεν είναι οι απόψεις των ιστορικών, είναι οι ζωές των ανθρώπων.  (Του Θανάση Τσιώλη)

     2. Το πλατύ ποτάμι - Γιάννης Μπερατης (εκδ. Ερμής)

Είναι η προσωπική ιστορία του συγγραφέα από την εμπειρία του στον Β παγκόσμιο πόλεμο. Μάρτιος του 1941 και η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στον πόλεμο. Ο συγγραφέας ως εθελοντής αποφασίζει να πολεμήσει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα. Βήμα βήμα θα παρακολουθήσουμε την πορεία και τις κακουχίες του συγγραφέα μέχρι να φτάσει στην μονάδα του αλλά και τι συνάντησε εκεί όταν έφτασε. Ένα πολύ δυνατό κείμενο, χωρίς πατριωτικές κορώνες και υποκειμενικές φανφάρες. Αποτελεί ένα φόρο τιμής στην Ειρήνη και την ανδρεία. Είναι γεμάτο νοήματα και αντικειμενική (όσο το δυνατόν) ματιά ενώ δε πρέπει να ξεχνάμε πως το κείμενο δημοσιεύτηκε το 1946, ελάχιστο καιρό μετά την λήξη του πολέμου. Το βιβλίο απέσπασε το 1966 το κρατικό βιβλίο μυθιστορήματος ενώ μέχρι σήμερα αποτελεί έργο σταθμό στην μεταπολεμική ελληνική λογοτεχνία. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     3. Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων - Jean-Michel Guenassia (εκδ. Πόλις)

Ένα μυθιστόρημα που σε πρώτη ματιά δεν σκέφτεσαι ότι είναι ιστορικό, αλλά καταλαβαίνεις ότι αναλύει λίγο από όλα. Μιλάει για μεγάλα θέματα, όπως η ιστορία, ο πόλεμος, η πολιτική αλλά και για καθημερινά όπως η οικογένεια, ο έρωτας και η ηθική. Επίσης, αξιοσημείωτες είναι οι γνώσεις του συγγραφέα, βρίσκοντας σε κάθε σελίδα όλες τις τέχνες, με κύριες την πεζογραφία, την ποίηση και τον κινηματογράφο. Θυμάμαι ήθελα τόσο πολύ να υπογραμμίζω τους τίτλους όλων αυτών, για να τα μελετήσω αργότερα. Μπορούμε να μάθουμε τόσα πολλά για την ιστορία της Γαλλίας, χωρίς να θυμίζει ένα από τα κλασικά ιστορικά βιβλία, σαν να διαβάζουμε για το σχολείο. Κι αυτή είναι η μαγεία του και γι΄ αυτό το λάτρεψα. (Της Νίκης Δούκα)

     4.  Τα όνειρα μυρίζουν ταμπάκο - Σωτηρία Περβανά (εκδ. Κέδρος)

"Η μεγάλη αυτοκρατορία των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων πνίγεται από τους μαύρους καπνούς και τα ματωμένα νερά της Σμύρνης" Το βιβλίο "Τα όνειρα μυρίζουν ταμπάκο" της Σωτηρίας Περβανά αναφέρεται στα χρόνια της Βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη. Και έχοντας μεγάλη αγάπη στην Θράκη, δε θα μπορούσα να μην λατρεύω το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, τα οποία περιγράφονται με γλαφυρό και ζωηρό τρόπο. Μία οικογένεια που περνά μεγάλες κακουχίες, αλλά επιβιώνει χάρις στην δύναμη της μητέρα και της μικρής Κορνηλία. Η γραφή της Σωτηρίας Περβανάς είναι μεστή και προσφέρει ένα γλυκό ταξίδι στην ιστορία και την ψυχή της ηρωίδας. (Της Στέλλας Γιαννοπούλου)

     5. Η σιωπή - Σιουσακο Έντο (εκδ. Καστανιώτη)

Ένα από τα ιστορικά βιβλία που σε ταξιδεύουν τόσο στο χρόνο όσο και στον τόπο καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα. Ένας Πορτογάλος ιεραπόστολος καταφτάνει στην Ιαπωνία ώστε να βοηθήσει στον εκχριστιανισμό των Ιαπώνων αλλά και την προστασία τους από τα βασανιστήρια και τις διώξεις που υφίστανται οι εκχριστιανισμενοι Ιάπωνες. Ο ιεραπόστολος Ροντρίγκες, όμως, πρέπει να διαλευκάνει και το μυστήριο με την αποστασία του προκατόχου του Φερειρα, ενός πιστού και έμπειρου ιεραποστόλου ο οποίος δεν άντεξε το μαρτύριο του λάκκου. Τι το τόσο φριχτό έχει το μαρτύριο αυτό που κλονίστηκε η πίστη του Φερειρα; Ο Ροντρίγκες έρχεται αντιμέτωπος με τρομερά διλήμματα και φτάνει αντιμέτωπος με την σιωπή. Την σιωπή του θεού απέναντι στα μαρτυρία και την καταπίεση των Ιαπώνων αλλά και την σιωπή απέναντι σε κάθε είδους αποστασία. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     6. Αγριππίνα - Πιερ Γκριμάλ (εκδ. Ψυχογιός)

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που συνδέει τον μύθο και την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια της Αγριππίνας. Μια γυναίκα που αποτέλεσε μητέρα, αδερφή, εγγονή, σύζυγος αυτοκρατόρων και κατάφερε να επηρεάσει την ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την επιμονή της και κυρίως το γυναικείο ταπεραμέντο της... Ίσως να αποδεικνύει ότι τελικά πίσω από τόσους αυτοκράτορες να ��ην ήταν εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις αλλά μια γυναίκα που δεν μπορούσαν να της αντισταθούν... Προσωπικά για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που είναι άριστα δομημένο όχι μόνο από την Αγριππίνα και το ημερολόγιό της αλλά και από το ιστορικό αισθητήριο του Πιερ Γκριμάλ. (Του Κωνσταντίνου Βαβουδάκη)

     7. Τοστ ζαμπόν - Τσαρλς Μπουκοφσκι (εκδ. Μεταίχμιο)

Ίσως ξενίσει πολλούς η επιλογή του καθώς ο Μπουκοφσκι ήταν και ειναι γνωστός για πολλα είδη, όχι όμως για ιστορικού τύπου μυθιστόρημα. Ως τέτοιο όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί το τοστ ζαμπόν καθώς μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο, στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο αλλά και κατά την δεκαετία του 60 και του 70 όπου έζησε και δημιούργησε ο συγγραφέας. Σε μια εποχή γεμάτη όνειρα, υπάρχουν και άνθρωποι που δε προχωράνε. Ή μήπως όχι;  Τα περιστατικά της ζωής του μικρού άλτερ έγκο του συγγραφέα δείχνουν πως η ζωή στις ΗΠΑ για έναν μικρό μετανάστη από την Γερμανία δεν ήταν στρωμένη με λουλούδια και αν έχεις ένα πατέρα βίαιο που δε κάθε ευκαιρία σε τιμωρεί αλλά και μια ακμή που σε παραμορφώνει, τότε όλα είναι ακόμα πιο δύσκολα. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     8. Μαουτχάουζεν - Ιάκωβος Καμπανέλλης (εκδ. Κέδρος)

Ένα ιστορικό διήγημα - μια αφήγηση της αληθινής εμπειρίας όπως την έζησε ο συγγραφέας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν. Ένα από τα ιστορικά βιβλία, μια ακόμα απόδειξη ενός έγκλειστου αθώου ανάμεσα σε χιλιάδες ακόμη που αιχμαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αλησμόνητο θα μείνει σε όποιον το διαβάσει και ένα σημαντικό μάθημα ιστορίας. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι και τα έθνη συμπεριφέρονται με σύνεση μόνο όταν έχουν εξαντλήσει κάθε άλλη εναλλακτική λύση. Abba Eban, Ισραηλινός διπλωμάτης. (Της Γιώτας Συνιρίδου)

     9. Οι Νικητές -  Ζωρζ Σαρρή (εκδ. Πατάκη)

Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με το οποίο η συγγραφέας αρχικά θέλησε να απευθυνθεί στους μικρούς αναγνώστες, έφηβοι κι άνω. Διαδραματίζεται στην Αθήνα το 1944-1945 με την αναχώρηση των Γερμανών κατακτητών από την πόλη. Η γλώσσα είναι απλή και κατανοητή, αλλά σαφώς έντονη και σοκαριστική, περιγράφοντας εμπειρίες όπως της έζησε η συγγραφέας. Μια ακόμη σημαντική προσθήκη στην ιστορία της Ελλάδας από Ελληνίδα συγγραφέα που διηγείται την Αθήνα του τότε, μια Αθήνα που ίσως οι περισσότεροι να μην γνώρισαν ποτέ μέχρι σήμερα. (Της Γιώτας Συνιρίδου)

     10. Το καπλάνι της βιτρίνας - Άλκη Ζέη (εκδ Μεταίχμιο)

Ένα κλασικό από τα ιστορικά βιβλία που σε μεταφέρουν λίγο πριν την δεκαετία του 40'. Αθώα χρόνια για τις δύο μικρές αδελφές Μέλια και η Μυρτώ. Χαρακτηριστικό του βιβλίου ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; οι δύο λεξούλες που χρησιμοποιούν οι αδελφές προτού κοιμηθούν για να περιγράψουν την ημέρα τους. Κατά την γνώμη μου είναι το καλύτερο βιβλίο της Άλκης Ζέη, αν και το δεύτερο μέρος μπλέκει αρκετά τις πολιτικές συνθήκες της εποχής και μου φάνηκε λίγο κουραστικό όταν το διάβασα ως έφηβη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ζωντάνια και μυστήριο. (Της Στέλλας Γιαννοπούλου) Read the full article

[gkoultoura]

PLAY HOUSE | MARTIN CRIMP

σκηνοθεσία: Ειρήνη Μαργαρίτη Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Από τις 4 Mαρτίου μέχρι τις 9 Απριλίου 2017, κάθε Σάββατο & Κυριακή | 21:00 |

10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)

πρεμιέρα: Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

διάρκεια: 60 λεπτά

 το έργο / σύνοψη

Στο Play House ― που γράφτηκε το 2011 και ανεβαίνει για πρώτη φορά ��την Ελλάδα ―, o Martin Crimp εκθέτει την καθημερινότητα ενός νέου ζευγαριού και την προσπάθειά του να «στήσει» το σπιτικό του.

Σεξ, δουλειά, παιδί, τρέλα, περίεργοι γείτονες, χορός, επαγγελματικές προσδοκίες, συναντήσεις, ερωτισμός, καθημερινά τελετουργικά και άλλα συνηθισμένα...

Δεν είναι ευτυχισμένοι. Είναι ευτυχισμένοι.

Η συμβίωση του Simon και της Katrina, πέρα από τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες του καθενός, μοιάζει να μην μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του συμβατικού. Και ίσως αυτό να μην είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να «παίξουν τους μεγάλους», μαζί.

  « Play House »

«Πιστεύω πως με δημιούργησες. Γι’ αυτό και αισθάνομαι ζωντανός, μαζί σου, εδώ, τώρα, στο καινούργιο μας διαμέρισμα.»

 Ο Martin Crimp, γεννημένος το 1956 στο Kent, παρουσιάζεται συχνά ως ο διάδοχος του Harold Pinter. Το θέατρό του καταπιάνεται με την εύθραυστη ισορροπία καθημερινών ζευγαριών, με τις κρίσεις που τα διαπερνούν, τις μικρές βαναυσότητες και τις στιγμές χαράς, ίσως και χάριτος, που αποτελούν την καθημερινότητά τους. 

Το Play House είναι η ιστορία ενός διαμερίσματος, η ιστορία ενός ζευγαριού, η ιστορία δύο τριαντάρηδων που ζουν σε μια αστική γειτονιά, σε μια πόλη του δυτικού κόσμου.

 Η ζωή εδώ είναι απλή και λειτουργική, όπως τα έπιπλα που διακοσμούν το διαμέρισμα της Katrina και του Simon. Ένα ψυγείο, ένας καναπές, ένα χαμηλό τραπέζι. Αυτό το καινούργιο διαμέρισμα αποτελεί τον χώρο του παιχνιδιού τους, ένα παιχνίδι χωρισμένο σε 13 σκηνές-αναμετρήσεις.

Κάθε παίκτης αναπτύσσει τη στρατηγική του, ανοίγει ή όχι τα χαρτιά του, δοκιμάζει μια κίνηση, παίζει συλλογικά ή επιθετικά, χάνει ή κερδίζει.

  - Έλα τώρα λοιπόν.

- Έλα τώρα τι;

- Πες μου κι εσύ ότι μ’αγαπάς.

- Κι εγώ σ’αγαπώ.

- Ακόμα και που είμαι τα πάνω- κάτω.

- Ακόμα και που είσαι τα πάνω – κάτω.

- Ακόμα και που ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ είναι τα πάνω – κάτω. Πες το.

- Δεν είναι όμως. Όλος ο κόσμος δεν είναι ανάποδα. Εσύ είσαι.

  « Play house » στα αγγλικά σημαίνει « σπίτι παιχνιδιού » ― αλλά και « θέατρο ».

  ο συγγραφέας

Γεννημένος το 1956 στο Dartford του Kent, ο Martin Crimp μεγαλώνει στο Λονδίνο και στο δυτικό Yorkshire. Τελειώνει τις σπουδές του το 1978 στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Κατά τη δεκαετία του ’80, αρχίζει να γράφει για το Orange Tree Theatre του Richmond, στα περίχωρα του Λονδίνου: Living Remains (1982), Four Attempted Acts (1984), Definitely the Bahamas (1987), Dealing With Clair (1988), Play With Repeats (1989). Το 1991, διαμένει στη Νέα Υόρκη. Συνεργάζεται στη συνέχεια με το Royal Court Theatre του Λονδίνου όπου ανεβάζει τα έργα: No One Sees the Video, Getting Attention, The Treatment, Attempts on Her Life, The Country, Face to the Wall. Παρουσιάζονται έπειτα, στο Λονδίνο, τα έργα του Cruel and Tender (Young Vic, 2004), Fewer Emergencies (Royal Court Theatre, 2005), The City (Royal Court Theatre, 2008) και In the Republic of Hapiness (Royal Court Theatre, 2012). Αποσπά το βραβείο John Whiting Award for Drama το 1993. Η επιτυχία του είναι πλέον παγκόσμια.

Τα έργα του πραγματεύονται το θέμα της σύγχρονης βίας μ’ έναν βάναυσο και χιουμοριστικό τρόπο. Είναι αξιοσημείωτος για τη σκληρότητα των διαλόγων του, τη συναισθηματική αποστασιοποίηση των ηρώων του (οι οποίοι ποτέ δε βιώνουν αγάπη ή χαρά) και τη ζοφερή του άποψη για τις ανθρώπινες σκέψεις. Από τους σημαντικότερους άγγλους δραματουργούς, επηρέασε κι άλλους σύγχρονους συγγραφείς, όπως η Sarah Kane.

η ομάδα

σκηνοθεσία: Ειρήνη Μαργαρίτη | μετάφραση: Μαρία Μαμούρη | σκηνικά - κοστούμια: Κατερίνα Καλφόγλου | φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου | φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος | μουσική επιμέλεια: Μίκης Παντελούς | επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Ανδρουλάκης |υπεύθυνη επικοινωνίας: Εύα Σκρόμπολα | παίζουν: Μαρία Μαμούρη, Απόστολος Φράγκος

Ειρήνη Μαργαρίτη

Γεννήθηκε το 1979 και μεγάλωσε στην Αντίκυρα Βοιωτίας. Σπούδασε θέατρο και συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, την Α. Στελλάτου, τον Γ. Παλούμπη, τoν Peter Gothar και την Esther Andre Gonzalez. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα : Unemployed - Δέκα Μητροπολιτικές Ιστορίες, το Blackout (��Μια Μικρή Διαμαρτυρία), βασισμένο στη βραβευμένη συλλογή δι��γημάτων του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις» και τη θεατρική ξενάγηση Christmas Number’s - Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μελάνι» η πρώτη της ποιητική συλλογή, Φλαμίνγκο, με την οποία απέσπασε το βραβείο «Γιάννης Βαρβέρης» της Εταιρείας Συγγραφέων για πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές. Σύντομα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Μελάνι» η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο Επιλεγμένα Είδη.

  Απόστολος Φράγκος

Γεννήθηκε το 1973 στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, λόγου και κίνησης με τους Μ. Γεμεντζάκη, Μ. Μαρμαρινό, Ρ. Καρέρι (ODIN theatre), Ν. Μιλιβόγιεβιτς, Α. Μπρούσκου κ.α.

Έπαιξε σε διάφορες ομάδες (Μορφές, Nova Melancholia, Dame Blanche...) και έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Κακανάκης (Please kill me), ο Ash Bulayev (ΑΩ), η Χρύσα Καψούλη (Ιουδίθ), η Έλενα Πέγκα (Super Heroes), η Ειρήνη Μαργαρίτη (Unemployed), κ.ά.

Παράλληλα συμμετείχε ως περφόρμερ και δραματουργός σε παραστάσεις σύγχρονου χορού με τις ομάδες QuasiStellar και Landscape. Με τη solo performance Male Study (σκηνοθεσία Απ. Παπαδαμάκη) ταξίδεψε σε διεθνή φεστιβάλ στη Σεούλ, Μπογκοτά, Σεράγεβο, Κάουνας, Αγκόνα και αλλού.

Σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε τη δραματουργία της παράστασης 4ος όροφος.

Μαρία Μαμούρη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε θέατρο στο North London University του Λονδίνου και υποκριτική στη δραματική σχολή «Σύγχρονο Θέατρο» του Γιώργου Κιμούλη.

Δουλεύει στο θέατρο από το 2004 και έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη (Το σκυλί του Ωρίωνα, Φευγάδα - Εμείς και οι Έλληνες), Γιάννη Σκουρλέτη (Θόρυβος), Ειρήνη Μαργαρίτη (Unemployed), Ιωσήφ Βαρδάκη (Top Girls), Γιάννη Σαρακατσάνη (Rejected), Σπύρο Κολιαβασίλη (Ο Μικρός Πρίγκιπας), Θέμη Μουμουλίδη (Ο Βυσσινόκηπος), κ.ά.

Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί με τους Κωνσταντίνο Πιλάβιο (Fatherly Love), Θανάση Βασιλείου (Το κόμμα), Αλέξανδρο Πιττούλη (Γαλήνη), κ.ά.

Είναι βασικό μέλος της ομάδας «Περίακτοι».

ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α

Κυψέλη

213 00 40 496 69 45 34 84 45 info@polychorosket.gr

site | facebook | instagram | twitter

ΠΡΟΣΒΑΣΗ

με αυτοκίνητο: εύκολο παρκάρισμα | με λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8 | με τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14 | (στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4 | με ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια)

>> το ΚΕΤ στον χάρτη

[christostsantis]

Η γιορτή του βιβλίου στα Χανιά

Από τις 15 έως και τις 30 Δεκεμβρίου 2023, στον Πολυχώρο των Εκδόσεων Ραδάμανθυς (Ξέπαπα 7) 50 λογοτέχνες και ποιητές ανταμώνουν στα Χανιά & Έκθεση βιβλίου με μεγάλες προσφορές Μία πραγματική γιορτή του βιβλίου θα λάβει χώρα το επόμενο διάστημα στον πολυχώρο των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, στα Χανιά. Πενήντα λογοτέχνες και ποιητές θα συναντηθούν μιλώντας για το έργο τους και θα διαβάσουν αποσπάσματα…

[justforbooks]

Τα βιβλία του αποτελούν μια κιβωτό γνώσης και προσφέρουν έναν ανεκτίμητο θησαυρό πληροφοριών μέσα από την περιπλάνηση σε λογοτεχνικούς τόπους. Τα κείμενά του χαρτογραφούν το εκδοτικό τοπίο και έχουν σφραγίσει τον χώρο της βιβλιοκριτικής. Όλη του η ζωή είναι ένα συνεχές ταξίδι, ρεαλιστικό και διανοητικό. Έχει διανύσει μια δημοσιογραφική και συγγραφική πορεία γεμάτη αναγνώσεις, μετακινήσεις σε διάφορες πόλεις, περιηγήσεις, πολύτιμες εμπειρίες και ανεξίτηλες συναντήσεις με σπουδαίες προσωπικότητες.

Ο Αναστάσης Βιστωνίτης έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων, δοκιμίων, ταξιδιωτικών κειμένων και κριτικών σημειωμάτων, ενώ ποιήματα, δοκίμια και πεζογραφήματά του έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες.  

Τον συναντώ στο σπίτι του με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τον τίτλο «Το παρασκήνιο της μνήμης - Για τη λογοτεχνία, τις ιδέες, την ιστορία» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Πρόκειται για μια συλλεκτική έκδοση, ένα γοητευτικό πανόραμα και, ταυτοχρόνως, για μια πνευματική αυτοβιογραφία των κόσμων των συγγραφέων και των έργων τους.

Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει πού έζησαν και έγραψαν μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Λέων Τολστόι, ο Έντγκαρ Άλαν Πόου, ο Φραντς Κάφκα, ο Βικτόρ Σερζ. Προσφέρει το πορτρέτο κορυφαίων διανοητών που σημάδεψαν την εποχή μας, του Τζορτζ Στάινερ, του Μισέλ Φουκό, του Κάρολου Δαρβίνου, του Ζίγκμουντ Φρόιντ, του Καρλ Μαρξ και του Τζον Μέιναρντ Κέινς, ενώ ανακαλεί την περιπέτεια συγγραφέων πρώτης γραμμής που υπήρξαν «μαύρα πρόβατα» της λογοτεχνίας: του Έζρα Πάουντ, του Λουί Φερντινάν Σελίν, του Μπα Τζιν και του Αλεξάντρ Φαντέγιεφ.

Στο φωτεινό διαμέρισμά του στο Χαλάνδρι κυριαρχούν οι μεγάλες και επιβλητικές βιβλιοθήκες. Άπειρα βιβλία βρίσκονται διασκορπισμένα παντού, μαζί με πολλά σπάνια αντικείμενα από διάφορα σημε��α του πλανήτη να του θυμίζουν αυτό που πρεσβεύει: «Η μνήμη είναι η κοιτίδα της αφήγησης». Ο επί σειρά ετών συνεργάτης του «Βήματος», μια πολυσχιδής και πολυγραφότατη προσωπικότητα, ξεχωρίζει για τη στοχαστική γραφή του, τις οξυδερκείς παρατηρήσεις, το δοκιμιακό ύφος και τη διεξοδική έρευνα.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για την εποχή μας, τα ταξίδια, τη λογοτεχνία, τη μάστιγα των κριτικών του διαδικτύου, εξηγεί γιατί δεν γράφονται αρνητικές κριτικές για βιβλία, την πτώση της κυκλοφορίας των εντύπων, τη φθορά του χρόνου και τη θέση της ποίησης στους μικρόψυχους καιρούς που ζούμε.

— Τι τίτλο θα δίνατε στην εποχή μας και γιατί; Ο κορυφαίος ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ χαρακτήρισε τον 20ό αιώνα ως «εποχή των άκρων». Νομίζω πως ισχύει και για τη δική μας εποχή, με τη διαφορά ότι σήμερα τα ακραία φαινόμενα είναι πολύ περισσότερα. Νομίζω πως το χειρότερο είναι η σύγκρουση όχι των πολιτισμών, όπως έλεγε ο Χάντινγκτον, αλλά της Δύσης με το Ισλάμ. Πολλοί Δυτικοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ζουν στη φωτεινή πλευρά του πλανήτη. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ύβρις. Κάποτε από τη Δύση ερχόταν η επιστήμη και από την Ανατολή η σοφία. Τι έρχεται σήμερα; Για να αστειευτώ λιγάκι, ίσως οι Κινέζοι. 

— Ποια θα λέγατε ότι είναι σήμερα η μεγαλύτερη ελληνική παθογένεια; Η γκρίνια για τους πάντες και τα πάντα, που συνοδεύεται συνήθως από κτηνώδη άγνοια.

— Υπάρχει κάτι που σας εξοργίζει στις μέρες μας; Πολλά. Ιδίως όμως η θρασύτητα του ξερόλα, του μικροαπατεώνα μικροαστού, η αυταρέσκεια και η περιφρόνησή του για τα δικαιώματα και τα αισθήματα των άλλων.

— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε; Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια; Γεννήθηκα το 1952 και μεγάλωσα στην Κομοτηνή. Έφυγα από την πόλη το 1970, όταν η οικογένειά μου μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. Οι νεότεροι δεν μπορούν να φανταστούν πώς ήταν εκείνα τα χρόνια η επαρχία, ούτε και όσοι από τη γενιά μου έζησαν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Στα χωριά δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε κεντρικό σύστημα ύδρευσης, ήταν μια εποχή γεμάτη φτώχεια και φαντάσματα, όπως έγραψα στο βιβλίο μου «Κάτω από την ίδια στέγη». Δεν νιώθω καμιά νοσταλγία για εκείνη την εποχή. Οι ωραιότερες αναμνήσεις μου ήταν από τον κάμπο, στο χωριό των γονιών μου, όπου ξεκαλοκαιριάζαμε.

Και από δύο φιλολόγους στο Γυμνάσιο, πραγματικούς δασκάλους, που μας έμαθαν γράμματα. Απεχθανόμουν το κουτσομπολιό, τους ανθρώπους που, επειδή είχαν οι ίδιοι μίζερη ζωή, σχολίαζαν σαρκαστικά –έτσι νόμιζαν– τη ζωή των άλλων. Φυσικά, δεν τολμούσαμε να περάσουμε έξω από το Γυμνάσιο Θηλέων, πόσο μάλλον να βγούμε έξω με το κορίτσι μας, όσοι είχαμε. Το μάθαινε και το σχολίαζε κακεντρεχώς όλη η πόλη. Για να μη μιλήσω για τον υφέρποντα φασισμό. Θυμάμαι το αίσθημα απελευθέρωσης που ένιωσα όταν το καλοκαίρι του 1970 έπαιρνα το νυχτερινό τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Αλλά τα παιδικά του χρόνια δεν μπορεί –και δεν είναι σωστό– να τα ακυρώσει κανείς. Εγγράφονται στο μνημονικό και εν μέρει στο συνειδησιακό του DNA. Θυμάμαι πάντα τον Εξιπερί που έλεγε ότι κατάγεται από τα παιδικά του χρόνια, όπως από μια χώρα.

— Απ’ όλα τα κείμενα σας του τελευταίου σας βιβλίου «Το παρασκήνιο της μνήμης», ποιο ξεχωρίζετε και γιατί; Δεν ξεχωρίζω κανένα κείμενο. Αν το έκανα, θα αναιρούσα τη συγκρότηση του βιβλίου, τις ομοιότητες και τις διαφορές των κειμένων μεταξύ τους, όπως και το ότι το ένα παραπέμπει στο άλλο. Αυτό όμως που δεν αναιρείται είναι η αυτονομία τους. Ο καθένας μπορεί να διαβάσει το βιβλίο ξεκινώντας από όποιο κεφάλαιο θέλει. Όμως καλύτερα να το αρχίσει από το πρώτο. 

— Από τους συγγραφείς των οποίων την ιστορία ξεδιπλώνετε στο βιβλίο, ποιος είναι ο αγαπημένος σας και ποιον δεν εκτιμάτε καθόλου; Γιατί; Δεν είναι μόνον ένας. Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, ποιητές και πεζογράφοι που αγαπώ. Για να μείνω μόνο στα δικά μας, αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Σολωμός και αγαπημένος πεζογράφος ο Βιζυηνός. Η λογοτεχνία όμως είναι άθροισμα. Αγαπούμε πολλές φορές συγγραφείς με τους οποίους διαφωνούμε –κάποτε ριζικά–, αλλά έτερον εκάτερον. Ορισμένοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωσή μου μια εποχή και σήμερα μου λένε ελάχιστα. Άλλοι είπαν θαυμάσια πράγματα και απερίγραπτες ανοησίες. Όταν όμως κινείσαι στο επίπεδο της αποτίμησης, δηλαδή το κριτικό, αφήνεις στην άκρη τις προσωπικές σου προτιμήσεις.

— Ποια είναι η σημασία της λογοτεχνίας στη ζωή μας; Τι να σας πω, δεν το ξέρω. Έχω μόνο την εντύπωση πως ένας μεσαίας μόρφωσης άνθρωπος που δεν διαβάζει λογοτεχνία έχει λειψή ζωή – όμως δεν ορκίζομαι κιόλας. Υπάρχει ένα δοκίμιο του 1959, του αγαπημένου μου συγγραφέα  Άλντους Χάξλεϊ, όπου μιλάει για την αναγκαιότητα της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης, με άλλα λόγια της γενικής παιδείας, ουσιώδες τμήμα της οποίας αποτελεί η λογοτεχνία. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που μπορεί να είναι καλοί βοτανολόγοι, λ.χ., και να μην έχουν διαβάσει ούτε μισό μυθιστόρημα. Κι άλλοι που περνούν απ’ όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, εδώ και στο εξωτερικό, και δεν μπορούν να γράψουν μια παράγραφο χωρίς να κάνουν τρία συντακτικά λάθη. Η λογοτεχνία, όπως και οι άλλες τέχνες, δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή μας.    

— Μέσα από το γράψιμο έχετε μάθει πράγματα για τον εαυτό σας, τα οποία δεν γνωρίζατε; Α, βέβαια. Το γράψιμο είναι αυτογνωσία. Γράφοντας, πάμε να συναντήσουμε τον άλλο μας εαυτό που δεν τον γνωρίζουμε. Ο συγγραφέας, γράφοντας, μαθαίνει και να σκέφτεται και να αισθάνεται, χωρίς να διακατέχεται από την αυταπάτη ότι λέει την αλήθεια, αυταπάτη που διακατέχει και τον πιο ασήμαντο δικτάτορα. Ο Αντόρνο το λέει καλύτερα: «Η τέχνη είναι μαγεία απαλλαγμένη από το ψέμα ότι είναι αλήθεια».

— Στο βιβλίο σας «Κάτω από την ίδια στέγη» σημειώνετε: «Γράφω θα πει: συνηθίζω να ζω με τις αβεβαιότητές μου, οι βεβαιότητες δεν μου χρησιμεύουν σε τίποτε». Θα θέλατε να μας το εξηγήσετε; Σε μια εποχή τεράστιας επιτάχυνσης του ιστορικού βηματισμού, όπως η δική μας, ποιος μπορεί να είναι βέβαιος για οτιδήποτε; Επομένως, γιατί να είναι βέβαιος ο συγγραφέας; Το να μην είναι βέβαιος όμως δεν σημαίνει ότι είναι και σχετικιστής. Η αβεβαιότητα συνεπάγεται ανησυχία – και η ανησυχία αποτελεί μείζονα συγγραφικό αναβαθμό. Αλλιώς, αν έχουν ειπωθεί τα πάντα, δεν θα είχαμε κανέναν λόγο να γράφουμε. Οι σημαντικοί συγγραφείς ήταν όλοι τους σχεδόν αβέβαιοι σε ό,τι αφορά τη σημασία και την αξία των γραπτών τους. Το να είσαι αβέβαιος μπορεί να σε οδηγήσει σε νέους εκφραστικούς δρόμους και σε κάποιες περιπτώσεις να μεταβάλει μέσα σου, όπως έλεγε ο Βιζυηνός, «τον ρυθμό του κόσμου».  

— Στη χώρα μας είναι αλήθεια ότι διαβάζουμε περισσότερο από παλαιότερα, αλλά, τελικά, τι βιβλία διαβάζουμε σήμερα; Ε, διαβάζουμε περισσότερο, αφού έχει περιοριστεί στο ελάχιστο ο αναλφαβητισμός. Το ότι τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε ο λεγόμενος «δομικός αναλφαβητισμός» (δεν πρόκειται μόνο για ελληνικό φαινόμενο) είναι μια άλλη ιστορία. Πολλοί λένε πως δεν είναι κακό που η μεγάλη πλειονότητα των αναγνωστών διαβάζει ρομάντζα τρίτης διαλογής – αντίθετα, αυτό στέλνει περισσότερους αναγνώστες στα βιβλιοπωλεία κι εκείνοι κάποια στιγμή μπορεί να αρχίσουν να διαβάζουν βιβλία μεγαλύτερων απαιτήσεων. Δεν ξέρω, ίσως. Από την άλλη, όμως, μήπως αυτό οδηγεί σε ένα είδος αναγνωστικού μιθριδατισμού, μήπως δηλαδή συνηθίζουμε στην κακή πο��ότητα και τα σημαντικά κείμενα μας προκαλούν αφόρητη πλήξη;

— Γιατί χάνονται στο πέρασμα του χρόνου όμορφες αστικές συνήθειες όπως τα λογοτεχνικά καφενεία και η ανάγνωση της εφημερίδας; Ο περιορισμός, στα όρια της εξαφάνισης, των λογοτεχνικών καφενείων είναι κακά μαντάτα για τη λογοτεχνία. Η επαφή των δημιουργών μεταξύ τους, οι συζητήσεις, οι ζυμώσεις, οι ιδέες που προκύπτουν, μπορεί να λειτουργούν ως δημιουργικό έναυσμα. Αν δεν υπήρχε το Παρίσι των στοών και τα καφενεία του, θα ανέπτυσσε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν την άποψή του ότι η Πόλη του Φωτός ήταν η «πρωτεύουσα του 19ου αιώνα»; Και τον Μποντλέρ θα τον διαβάζαμε όπως τον διαβάζουμε σήμερα;  

— Γράφετε στο βιβλίο ότι «η ουσία εξακολουθεί να βρίσκεται «στο χαρτί», δηλαδή στο έντυπο (βιβλίο, περιοδικό, εφημερίδα). Γιατί στην Ελλάδα οι πωλήσεις των έντυπων εκδόσεων λιγοστεύουν, κάτι που δεν παρατηρούμε να συμβαίνει τόσο πολύ σε άλλες δυτικές χώρες; Είναι μια θλιβερή ιστορία που αποδεικνύει πόσα βρίσκονται σ’ αυτήν τη χώρα στον αέρα. Η τυπογραφία, κατά τη λατινική ρήση, είναι ars artium omnium conservatrix, δηλαδή «τέχνη που περιέχει όλες τις τέχνες». Δεν είμαι φυσικά εναντίον του διαδικτύου, το αντίθετο. Αν ήμουν, θα ήμουν σαν εκείνον τον Κανούτ, βασιλιά των Δανών του 11ου αιώνα, που κάποια μέρα κατέβηκε σε μια παραλία και διέταξε την παλίρροια να μη φτάσει στην ακτή. Όμως ο φετιχισμός του μέσου που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια οδηγεί στην πνευματική φτώχεια και γεννά σε πολλούς την εντύπωση ότι, εφόσον μπορούν να δημοσιεύουν ό,τι τους καπνίσει στο διαδίκτυο, γνωρίζουν τα πάντα.

Ωστόσο άνθρωποι αυτού του είδους εύκολα καταντούν πνευματικά και πολιτικά υποχείρια. Δεν καταλαβαίνουν ότι πιστεύοντας πως γνωρίζουν τα πάντα δεν ξέρουν επί της ουσίας τίποτε. Αυτοί είναι το υλικό των σημερινών δημαγωγών. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν κι εδώ. Πότε; Δεν μπορώ να πω. Ίσως όταν φτάσουμε στον απόλυτο κορεσμό. Και τότε θα αντιληφθούμε πως ο κορεσμός είναι μία από τις χειρότερες μορφές της ύβρεως και θα στραφούμε ξανά στον έντυπο λόγο. Η ανάγνωση του περιοδικού, της εφημερίδας και του βιβλίου είναι προϋπόθεση για την κοινωνική και πνευματική συγκρότηση του καθενός.

— Ποια συμβουλή θα δίνατε σήμερα σε έναν νεότερο δημοσιογράφο ή συγγραφέα; Καμία απολύτως. Τα έχει πει εδώ και πολλά χρόνια ο Τζορτζ Όργουελ. Ας τα επαναλάβω εν τάχει, όπως τα καταγράφω στο πρόσφατο βιβλίο μου «Το παρασκήνιο της μνήμης»: ο δημοσιογράφος (και ο συγγραφέας) δεν πρέπει να χρησιμοποιεί μια λέξη με πολλές συλλαβές όταν υπάρχει μία με λιγότερες. Δεν πρέπει να καταφεύγει στην παθητική φωνή όταν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ενεργητική, όπως και σε άχρηστες μεταφορές ή λέξεις και φράσεις από την αργκό ή από ξένες γλώσσες όταν υπάρχουν αντίστοιχες στη μητρική του. Κι αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι η καθαρότητα της διατύπωσης είναι μητέρα της πρωτοτυπίας και απόδειξη της ειλικρίνειας του γράφοντος».

— Πώς βλέπετε όλο αυτό το κύμα των «κριτικών βιβλίου» που αναπτύσσεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;  Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις «επιδημίας», ιδίως σε ό,τι αφορά τα μεταφρασμένα βιβλία. Στην αρχή παρακολουθούσα όσα γράφονταν, αλλά τώρα πλέον λειτουργώ πολύ επιλεκτικά, γιατί βρίσκονται αναρτημένες και αξιοπρεπέστατες σελίδες στο διαδίκτυο. Υπάρχουν άτομα που θέλουν να «μπουν» στη συζήτηση και γράφουν απίστευτα πράγματα. Για τα ξένα βιβλία ιδίως κυματοδρομούν στο διαδίκτυο και τσιμπολογούν από δω και από εκεί όσα νομίζουν πως έχουν ενδιαφέρον. Επειδή όμως τους λείπει η συγκρότηση, κάθε κείμενό τους είναι μια κουρελού που δεν λέει τίποτε – για να μην αναφερθώ στη γλωσσική ακολασία.    

— Γιατί σήμερα δεν γράφονται αρνητικές κριτικές για ένα βιβλίο, μόνο γράφουμε για όσα μας άρεσαν; Ποια είναι η γνώμη σας;  Θα μιλήσω προσωπικά, και με νούμερα. Οι κριτικές που δημοσιεύονται στο ένθετο των βιβλίων του «Βήματος» σε ετήσια βάση είναι για πεντακόσια περίπου βιβλία από ένα σύνολο δέκα χιλιάδων που εκδίδονται κάθε χρόνο. Και μόνο η επιλογή καθαυτή είναι κριτική. Τι έχει σημασία; Να σπαταλά κανείς πολύτιμο χώρο και φαιά ουσία για βιβλία που δεν αξίζουν ή να ξεχωρίζει τα σημαντικά; Η κριτική δεν γράφεται για τη συντεχνία αλλά για τους αναγνώστες. Και ο αναγνώστης, όπως έλεγε ένας από τους μέντορές μου, ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, βρίσκεται πίσω από την πλάτη σου.

Από το 1991 που γράφω στο «Βήμα», μόνο τρεις κριτικές μου όλες κι όλες ήταν αρνητικές. Η μία μάλιστα, του 1995, για τα δοκίμια του Ζήσιμου Λορεντζάτου, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Πώς τόλμησα να «δολοφονήσω» μια «ιερή αγελάδα» της γενιάς του 1930; Για τη συντηρητική ελληνική κοινωνία ήμουν «νεανίας» τότε (κι ας είχα κλείσει τα σαράντα τρία μου χρόνια). Υπήρξαν, βέβαια, και πολλά συγχαρητήρια από σημαντικούς ανθρώπους. Χρόνια αργότερα δημοσίευσα ένα επαινετικό κείμενο για τις μεταφράσεις του Λορεντζάτου. Αυτό δεν σημαίνει ότι «μετάνιωσα» για την παλιά αρνητική κριτική μου. Αν την αναδημοσίευα σήμερα, δεν θα άλλαζα ούτε ένα γιώτα. Πρ��πει να είναι κανείς συνεπής με τον εαυτό του και δίκαιος φυσικά – όσο μπορεί. Γιατί, κατά την κοινοτοπία, και ο κρίνων κρίνεται.

— Θεωρείτε τον εαυτό σας πρωτίστως ποιητή. Ποια είναι η θέση της ποίησης στη σύγχρονη εποχή; Άραγε, τι χρειάζονται οι ποιητές σε τόσο μικρόψυχους καιρούς; Αυτή είναι μια φράση από τον Χέλντερλιν, αλλά αναρωτιέμαι: και πότε οι καιροί ήταν μεγαλόψυχοι; Ή πότε οι ποιητές ήταν χρήσιμοι – και γιατί; Η ποίηση ενδιαφέρει μια ελίτ αναγνωστών και θα συνεχίσει να υπάρχει, απόδειξη ότι έχουμε πλήθος διεθνών φεστιβάλ ποίησης σε όλον τον κόσμο, πάνω από ένα σε κάθε χώρα. Είναι μια τέχνη κατά βάση προφορική, απόδειξη ότι αν ακούσουμε ένα ποίημα, όσο σωστή κι αν είναι η απαγγελία, σε περίπτωση που δεν μας αρέσει σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να το διαβάσουμε. Υπάρχει όμως σήμερα ένα άλλο ζήτημα, πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Ξέρω πεζογράφους που δεν διαβάζουν ποίηση διότι, όπως λένε, ή δεν την καταλαβαίνουν ή δεν τους ενδιαφέρει.

Πρόκειται για θεμελιώδες σφάλμα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι η πεζογραφία αν δεν διαβάζεις ποίηση – και το αντίστροφο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις ομοιότητες από τις διαφορές και είσαι «μονόφθαλμος», που λέει ο λόγος. Η διαφορά του ποιητή από τον πεζογράφο δεν είναι στη φόρμα. Είναι διαφορά συνείδησης. Στον πεζογράφο είναι ιστορικής τάξεως, ενώ στον ποιητή μυθικής αντίστοιχης. Αυτή ορίζει και το είδος της αφήγησης: γραμμική στην πεζογραφία, κυκλική στην ποίηση. Το κλείσιμο ενός μυθιστορήματος είναι άνοιγμα στην επόμενη μέρα, ενώ στην ποίηση το σημείο αναχώρησης είναι ταυτοχρόνως και σημείο επιστροφής. Αλλά, βέβαια, πάντα υπάρχουν και οι παρεκκλίσεις.

— Αναρωτιέμαι, τι χρειάζεται για να γράψεις ποίηση; Ένα δυνατό συναίσθημα; Μια αξέχαστη εμπειρία; Ένα ισχυρό βίωμα; Αυτά ισχύουν σε όλες τις μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Στην αρχή η ανάγκη να εκφραστεί κανείς ποιητικά είναι ενστικτώδης. Ποιητής γίνεσαι όταν ακουστεί μέσα σου το πρώτο κλικ. Τότε συνειδητοποιείς αν μπορείς να συνεχίσεις ή αν θα πρέπει να τα παρατήσεις. Και τα βιώματα και οι εμπειρίες και τα συναισθήματα, εν όλω ή εν μέρει, είναι αναγκαία για όποιον θέλει να εκφραστεί ποιητικά, όμως ο αληθινός ποιητής θα πρέπει να δώσει μέσα του μιαν απάντηση για το τι είναι η ποίηση. Είναι περίπλοκο βέβαια.

Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, στο μνημειώδες έργο του «Η Λευκή Θεά - Ιστορική γραμματική του ποιητικού μύθου», λέει πως ποίηση είναι η θρησκευτική επίκληση στη μούσα. Αυτή είναι η λειτουργία, έτσι αρχίζουν και η «Οδύσσεια» και η «Ιλιάδα», αλλά στη δική μας ιστορική εποχή πρέπει κι ο ποιητής να προσαρμοστεί. Η λειτουργία ωστόσο παραμένει ίδια ανά τους αιώνες – αλλάζουν μόνο οι εφαρμογές. Υπάρχουν διάφοροι που αυτά τα ��εωρούν αναχρονιστικά. Το αποτέλεσμα είναι να αντιλαμβάνονται ως ποιήματα όσα δεν είναι παρά στιχουργημένη πρόζα. Είναι εύκολα, και όπως λέμε «πιασάρικα».

Αλλά τι συμβαίνει με τις γυναίκες-ποιήτριες; Ο Γκρέιβς δίνει την απάντηση: ποιήτριες γίνονται όσες αναλαμβάνουν οι ίδιες τον ρόλο της μούσας. Κορυφαίο παράδειγμα, η Σαπφώ. Και ο Καβάφης, που ήταν γκέι; Ο Αλεξανδρινός τόλμησε κάτι μοναδικό. Δεν ήταν ο πρώτος ποιητής πόλης. Προηγήθηκε ο Μποντλέρ και πριν από αυτόν ο Μπλέικ. Ο Καβάφης όμως έκανε κάτι μεγαλειώδες. Αντικατέστησε τις μούσες της ποίησης με μιαν άλλη, την Κλειώ, τη μούσα της Ιστορίας. Αυτό έκανε και ο Όντεν, ο οποίος ήταν μεν γκέι, αλλά ομοερωτικά ποιήματα δεν έγραψε. Έγραψε όμως έναν υπέροχο «Φόρο τιμής στην Κλειώ». Ο αληθινός ποιητής οφείλει να γνωρίζει ότι η μούσα είναι ον ιδιότροπο, που απαιτεί τα πάντα και δεν υπόσχεται τίποτε.    

— Στο προηγούμενο βιβλίο σας, στην «Κοίτη του χρόνου», μας παραδίδετε αφθονία εμπειριών από τα πολυάριθμα ταξίδια σας. Τι μας μαθαίνουν τα ταξίδια; Ελάχιστα από τα ταξίδια που έκανα τα κατέγραψα. Μπορεί κανείς να ταξιδεύει στον χώρο αλλά και στον χρόνο. Μπορείς να ταξιδεύεις απλώς μετακινώντας την καρέκλα σου. Ο Λάο Τσε έλεγε πως γνωρίζει τον κόσμο χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθεί από το σπίτι του. Θέλω να φαντάζομαι ότι υπήρξαν και κάποιοι που μπόρεσαν να διαβάσουν το άπειρο μέσα σε μια σταγόνα. Όλα αυτά κι άλλα τόσα συνιστούν τη μεγάλη περιπέτεια. Το πραγματικό ταξίδι όμως είναι μοναδικό. 

— Απ’ όλα τα ταξίδια που έχετε κάνει, ποιον προορισμό λατρέψατε περισσότερο και γιατί; Τα ωραιότερα ταξίδια μου ήταν προϊόντα συμπτώσεων. Τρία από αυτά με σημάδεψαν: το πρώτο ταξίδι με τη γυναίκα μου στη Βενετία το 1983, το ταξίδι στη Νέα Υόρκη την ίδια χρονιά, η παραμονή μας στην Αμερική επί έξι χρόνια και, αθροιστικά, τα επτά μεγάλα μου ταξίδια στην Κίνα από το 1994 ως το 2018.

— Υπάρχει μια πληγή που σας ακολουθεί ακόμη; Δεν το έχω σκεφτεί έτσι. Προτιμώ να θυμάμαι τα ευχάριστα περισσότερο παρά τα δυσάρεστα. Από μικρός είχα ένα αίσθημα του δραματικού και κάποτε του τραγικού. Το αίσθημα της εξορίας δηλαδή, που με παρακολουθούσε από μικρό και δεν το είχα καταλάβει. Αργότερα αντιλήφθηκα ότι ήταν το αίσθημα της προσφυγιάς, ίσως γιατί είμαι εγγονός προσφύγων. Μπορεί γι’ αυτό να ταξίδεψα τόσο πολύ. Για τούτο και πολλά πεζογραφήματά μου δεν είναι ταξιδιωτικά – με τη συμβατική έννοια. Είναι μια τοπογραφία του αγνώστου, μέσα στην οποία υποβάλλει κανείς στον εαυτό του το παλαιό ερώτημα τ��υ Σταντάλ: «Ποιος είμαι;». Αν υπάρχει μια πληγή, αυτή είναι η ίδια για τον καθένα: ο κάποτε ανυπόφορος εαυτός μας. 

— Τι είναι για σας ευτυχία; Το να είμαι υγιής, κι εγώ κι αυτοί που αγαπώ, και να κάνω όσα μου αρέσουν.

— Σας τρομάζει η φθορά του χρόνου; Δεν θα έλεγα ότι με τρομάζει. Με απασχολεί βέβαια, όπως τους πάντες, είτε το ομολογούν είτε όχι. Στα γραπτά μου, στην ποίησή μου ιδίως, υπάρχουν πολλές αναφορές στον χρόνο (ξόρκια θα τις έλεγα). Τον χρόνο, που είναι κάτι αφηρημένο, δεν τον συλλαμβάνεις με τις πέντε αισθήσεις. Έχει να κάνει με τον παραλογισμό της ύπαρξης, είναι αυτό που μας μεταμορφώνει χωρίς να το καταλαβαίνουμε και ταυτοχρόνως μας ακυρώνει. 

— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή; Προσπαθώ να τηρώ τρεις σημαντικές αρχές στη ζωή μου, δανεισμένες από τον Κομφούκιο: να διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια στον στόχο· να αρνείσαι ν’ ακούσεις όσους δεν κάνουν το ίδιο· να παραδέχεσαι τα λάθη σου.

🔔Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στην LIFO

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[justforbooks]

Η Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ) ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2010, ύστερα από πρωτοβουλία που ανέλαβαν παλαιότεροι και νεώτεροι συγγραφείς, κάποιοι από τους οποίους είχαν ήδη διαγράψει μία αξιοσημείωτη πορεία στο είδος του «αστυνομικού». Στις πρώτες συναντήσεις συμμετείχαν η Χρ. Σπυροπούλου (η οποία αποχώρησε αργότερα από τη Λέσχη), η Τιτίνα Δανέλλη και η Αθηνά Κακούρη, ο Γιάννης Ράγκος, ο Ανδρέας Αποστολίδης, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης και ο Φίλιππος Φιλίππου. Ως «παιδιά του Μαρή», όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει δημοσίως ο Φίλιππος Φιλίππου, αλλά και «φίλοι του καλού ‘‘αστυνομικού’’», τα ιδρυτικά μέλη της Λέσχης κατάφεραν να συναντηθούν και να συνομιλήσουν στο πεδίο της αστυνομικής λογοτεχνίας, η οποία για αρκετά χρόνια στη χώρα μας είχε εγκλωβιστεί σε μία στείρα φιλολογική αντιπαράθεση περί «παραλογοτεχνίας».

Ως εκ τούτου, η Λέσχη ξεκίνησε περισσότερο σαν μία «φιλική συντροφιά», σύντομα όμως έλαβε και την αντίστοιχη μορφή και δομή μιας «ένωσης συγγραφέων», περισσότερο στα πρότυπα ενός «ομίλου», χωρίς καμία συνδικαλιστική «φιλοδοξία». Ο βασικός σκοπός της αφορούσε τη συστηματική ενασχόληση με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, καθώς με την εκδοτική έκρηξη των τελευταίων ετών, με πληθώρα διεθνών και εγχώριων τίτλων, έχει πλέον αποκατασταθεί συγγραφικά και εκδοτικά και στη χώρα μας.

Στους στόχους της Λέσχης περιλαμβάνεται η συστηματική καταγραφή της συγγραφικής, εκδοτικής και μεταφραστικής παραγωγής τίτλων αστυνομικής λογοτεχνίας, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, η διοργάνωση εκδηλώσεων και συζητήσεων γύρω από βασικά θέματα, που αφορούν την ιστορία, αλλά και τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, η ανάληψη πρωτοβουλιών για την ευρύτερη προβολή της αστυνομικής λογοτεχνίας, σε συνεργασία με φορείς ή βιβλιοπωλεία, καθώς και η έκδοση συλλογικών έργων, με την υπογραφή των μελών της ΕΛΣΑΛ, που ήδη μετρά τρεις τίτλους προς αυτή την κατεύθυνση.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[maxmaggr]

10 ιστορικά βιβλία που θα σε ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο

Τα ιστορικά βιβλία κρύβουν γνώση, δράση, συναίσθημα και ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή. Είναι η προσωπική μας χρονομηχανή, που περιμένει καρτερικά στα ράφια της βιβλιοθήκης. Όσοι τόλμησαν να ταξιδέψουν, έχουν να μοιραστούν εμπειρίες από εποχές που μας δίδαξαν στα μαθήματα ιστορίας, αλλά δε μυρίσαμε ποτέ το άρωμά τους, δε χορέψαμε ποτέ στους ήχους τους και δε βιώσαμε ποτέ τις δυσκολίες τους, μέχρι που οι σελίδες ενός μυθιστορήματος άνοιξαν μπροστά μας.  Τα ιστορικά βιβλία ως είδος έχουν αναδειχτεί από μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, όμως η χώρα μας έχει τη δική της παράδοση, με τους συγγραφείς μας να ζωντανεύουν την πλούσια ιστορία του τόπου μας και να μας συστήνουν ήρωες μακρινούς αλλά και τόσο οικείους. Για αυτό εμείς, στο Maxmag, έχουμε συγκεντρώσει και σου προτείνουμε τα αγαπημένα μας ιστορικά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, για να βρεις το δικό σου εισιτήριο σε μια άλλη εποχή. Εσύ με ποια ιστορικά βιβλία έχεις ταξιδέψει;

Ιστορικά Βιβλία - Η λίστα

     1. Σοφία Νικολαΐδου - Στο τέλος νικάω εγώ (εκδ. Mεταίχμιο)

Η Σοφία Νικολαΐδου γράφει ένα απίστευτο μυθιστόρημα στο οποίο συσχετίζει 2 πολύ διαφορετικές εποχές. Από την Θεσσαλονίκη του Μεγάλου Πολέμου ως τα Capital Control, οι ήρωες της παίρνουν φόρα και προχωρούν μπροστά. Ένας ζαχαροπλάστης που φτιάχνει την καλύτερη κρέμα στην πόλη και δίνει μαθήματα ζωής. ένας κρητικός χωροφύλακας, ένας απότακτος Πελοποννήσιος που θέλει να εξαφανίσει την Θεσσαλονίκη, μια νέα παρέα παιδιών με πολλά σχέδια και άλλοι πολλοί χαρακτήρες. Ένα μυθιστόρημα που στο ένα κεφάλαιο βρίσκεσαι στην Ελλάδα του μεγάλου πολέμου και στο επόμενο εμφανίζεσαι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Οι περιγραφές της συγγραφέως δε θα μπορούσαν να είναι πιο αληθινές. Ένα από τα  ιστορικά βιβλία που μου πήρε μόνο μερικές μέρες για να το ολοκληρώσω σε περιμένει στο πρώτο βιβλιοπωλείο που θα συναντήσεις. Όπως λέει η ίδια : Ιστορία δεν είναι οι απόψεις των ιστορικών, είναι οι ζωές των ανθρώπων.  (Του Θανάση Τσιώλη)

     2. Το πλατύ ποτάμι - Γιάννης Μπερατης (εκδ. Ερμής)

Είναι η προσωπική ιστορία του συγγραφέα από την εμπειρία του στον Β παγκόσμιο πόλεμο. Μάρτιος του 1941 και η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στον πόλεμο. Ο συγγραφέας ως εθελοντής αποφασίζει να πολεμήσει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα. Βήμα βήμα θα παρακολουθήσουμε την πορεία και τις κακουχίες του συγγραφέα μέχρι να φτάσει στην μονάδα του αλλά και τι συνάντησε εκεί όταν έφτασε. Ένα πολύ δυνατό κείμενο, χωρίς πατριωτικές κορώνες και υποκειμενικές φανφάρες. Αποτελεί ένα φόρο τιμής στην Ειρήνη και την ανδρεία. Είναι γεμάτο νοήματα και αντικειμενική (όσο το δυνατόν) ματιά ενώ δε πρέπει να ξεχνάμε πως το κείμενο δημοσιεύτηκε το 1946, ελάχιστο καιρό μετά την λήξη του πολέμου. Το βιβλίο απέσπασε το 1966 το κρατικό βιβλίο μυθιστορήματος ενώ μέχρι σήμερα αποτελεί έργο σταθμό στην μεταπολεμική ελληνική λογοτεχνία. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     3. Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων - Jean-Michel Guenassia (εκδ. Πόλις)

Ένα μυθιστόρημα που σε πρώτη ματιά δεν σκέφτεσαι ότι είναι ιστορικό, αλλά καταλαβαίνεις ότι αναλύει λίγο από όλα. Μιλάει για μεγάλα θέματα, όπως η ιστορία, ο πόλεμος, η πολιτική αλλά και για καθημερινά όπως η οικογένεια, ο έρωτας και η ηθική. Επίσης, αξιοσημείωτες είναι οι γνώσεις του συγγραφέα, βρίσκοντας σε κάθε σελίδα όλες τις τέχνες, με κύριες την πεζογραφία, την ποίηση και τον κινηματογράφο. Θυμάμαι ήθελα τόσο πολύ να υπογραμμίζω τους τίτλους όλων αυτών, για να τα μελετήσω αργότερα. Μπορούμε να μάθουμε τόσα πολλά για την ιστορία της Γαλλίας, χωρίς να θυμίζει ένα από τα κλασικά ιστορικά βιβλία, σαν να διαβάζουμε για το σχολείο. Κι αυτή είναι η μαγεία του και γι΄ αυτό το λάτρεψα. (Της Νίκης Δούκα)

     4.  Τα όνειρα μυρίζουν ταμπάκο - Σωτηρία Περβανά (εκδ. Κέδρος)

"Η μεγάλη αυτοκρατορία των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων πνίγεται από τους μαύρους καπνούς και τα ματωμένα νερά της Σμύρνης" Το βιβλίο "Τα όνειρα μυρίζουν ταμπάκο" της Σωτηρίας Περβανά αναφέρεται στα χρόνια της Βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη. Και έχοντας μεγάλη αγάπη στην Θράκη, δε θα μπορούσα να μην λατρεύω το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, τα οποία περιγράφονται με γλαφυρό και ζωηρό τρόπο. Μία οικογένεια που περνά μεγάλες κακουχίες, αλλά επιβιώνει χάρις στην δύναμη της μητέρα και της μικρής Κορνηλία. Η γραφή της Σωτηρίας Περβανάς είναι μεστή και προσφέρει ένα γλυκό ταξίδι στην ιστορία και την ψυχή της ηρωίδας. (Της Στέλλας Γιαννοπούλου)

     5. Η σιωπή - Σιουσακο Έντο (εκδ. Καστανιώτη)

Ένα από τα ιστορικά βιβλία που σε ταξιδεύουν τόσο στο χρόνο όσο και στον τόπο καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα. Ένας Πορτογάλος ιεραπόστολος καταφτάνει στην Ιαπωνία ώστε να βοηθήσει στον εκχριστιανισμό των Ιαπώνων αλλά και την προστασία τους από τα βασανιστήρια και τις διώξεις που υφίστανται οι εκχριστιανισμενοι Ιάπωνες. Ο ιεραπόστολος Ροντρίγκες, όμως, πρέπει να διαλευκάνει και το μυστήριο με την αποστασία του προκατόχου του Φερειρα, ενός πιστού και έμπειρου ιεραποστόλου ο οποίος δεν άντεξε το μαρτύριο του λάκκου. Τι το τόσο φριχτό έχει το μαρτύριο αυτό που κλονίστηκε η πίστη του Φερειρα; Ο Ροντρίγκες έρχεται αντιμέτωπος με τρομερά διλήμματα και φτάνει αντιμέτωπος με την σιωπή. Την σιωπή του θεού απέναντι στα μαρτυρία και την καταπίεση των Ιαπώνων αλλά και την σιωπή απέναντι σε κάθε είδους αποστασία. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     6. Αγριππίνα - Πιερ Γκριμάλ (εκδ. Ψυχογιός)

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που συνδέει τον μύθο και την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια της Αγριππίνας. Μια γυναίκα που αποτέλεσε μητέρα, αδερφή, εγγονή, σύζυγος αυτοκρατόρων και κατάφερε να επηρεάσει την ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την επιμονή της και κυρίως το γυναικείο ταπεραμέντο της... Ίσως να αποδεικνύει ότι τελικά πίσω από τόσους αυτοκράτορες να μην ήταν εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις αλλά μια γυναίκα που δεν μπορούσαν να της αντισταθούν... Προσωπικά για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που είναι άριστα δομημένο όχι μόνο από την Αγριππίνα και το ημερολόγιό της αλλά και από το ιστορικό αισθητήριο του Πιερ Γκριμάλ. (Του Κωνσταντίνου Βαβουδάκη)

     7. Τοστ ζαμπόν - Τσαρλς Μπουκοφσκι (εκδ. Μεταίχμιο)

Ίσως ξενίσει πολλούς η επιλογή του καθώς ο Μπουκοφσκι ήταν και ειναι γνωστός για πολλα είδη, όχι όμως για ιστορικού τύπου μυθιστόρημα. Ως τέτοιο όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί το τοστ ζαμπόν καθώς μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο, στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο αλλά και κατά την δεκαετία του 60 και του 70 όπου έζησε και δημιούργησε ο συγγραφέας. Σε μια εποχή γεμάτη όνειρα, υπάρχουν και άνθρωποι που δε προχωράνε. Ή μήπως όχι;  Τα περιστατικά της ζωής του μικρού άλτερ έγκο του συγγραφέα δείχνουν πως η ζωή στις ΗΠΑ για έναν μικρό μετανάστη από την Γερμανία δεν ήταν στρωμένη με λουλούδια και αν έχεις ένα πατέρα βίαιο που δε κάθε ευκαιρία σε τιμωρεί αλλά και μια ακμή που σε παραμορφώνει, τότε όλα είναι ακόμα πιο δύσκολα. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     8. Μαουτχάουζεν - Ιάκωβος Καμπανέλλης (εκδ. Κέδρος)

Ένα ιστορικό διήγημα - μια αφήγηση της αληθινής εμπειρίας όπως την έζησε ο συγγραφέας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν. Ένα από τα ιστορικά βιβλία, μια ακόμα απόδειξη ενός έγκλειστου αθώου ανάμεσα σε χιλιάδες ακόμη που αιχμαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αλησμόνητο θα μείνει σε όποιον το διαβάσει και ένα σημαντικό μάθημα ιστορίας. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι και τα έθνη συμπεριφέρονται με σύνεση μόνο όταν έχουν εξαντλήσει κάθε άλλη εναλλακτική λύση. Abba Eban, Ισραηλινός διπλωμάτης. (Της Γιώτας Συνιρίδου)

     9. Οι Νικητές -  Ζωρζ Σαρρή (εκδ. Πατάκη)

Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με το οποίο η συγγραφέας αρχικά θέλησε να απευθυνθεί στους μικρούς αναγνώστες, έφηβοι κι άνω. Διαδραματίζεται στην Αθήνα το 1944-1945 με την αναχώρηση των Γερμανών κατακτητών από την πόλη. Η γλώσσα είναι απλή και κατανοητή, αλλά σαφώς έντονη και σοκαριστική, περιγράφοντας εμπειρίες όπως της έζησε η συγγραφέας. Μια ακόμη σημαντική προσθήκη στην ιστορία της Ελλάδας από Ελληνίδα συγγραφέα που διηγείται την Αθήνα του τότε, μια Αθήνα που ίσως οι περισσότεροι να μην γνώρισαν ποτέ μέχρι σήμερα. (Της Γιώτας Συνιρίδου)

     10. Το καπλάνι της βιτρίνας - Άλκη Ζέη (εκδ Μεταίχμιο)

Ένα κλασικό από τα ιστορικά βιβλία που σε μεταφέρουν λίγο πριν την δεκαετία του 40'. Αθώα χρόνια για τις δύο μικρές αδελφές Μέλια και η Μυρτώ. Χαρακτηριστικό του βιβλίου ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; οι δύο λεξούλες που χρησιμοποιούν οι αδελφές προτού κοιμηθούν για να περιγράψουν την ημέρα τους. Κατά την γνώμη μου είναι το καλύτερο βιβλίο της Άλκης Ζέη, αν και το δεύτερο μέρος μπλέκει αρκετά τις πολιτικές συνθήκες της εποχής και μου φάνηκε λίγο κουραστικό όταν το διάβασα ως έφηβη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ζωντάνια και μυστήριο. (Της Στέλλας Γιαννοπούλου) Read the full article

[maxmaggr]

10 ιστορικά βιβλία που θα σε ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο

Τα ιστορικά βιβλία κρύβουν γνώση, δράση, συναίσθημα και ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή. Είναι η προσωπική μας χρονομηχανή, που περιμένει καρτερικά στα ράφια της βιβλιοθήκης. Όσοι τόλμησαν να ταξιδέψουν, έχουν να μοιραστούν εμπειρίες από εποχές που μας δίδαξαν στα μαθήματα ιστορίας, αλλά δε μυρίσαμε ποτέ το άρωμά τους, δε χορέψαμε ποτέ στους ήχους τους και δε βιώσαμε ποτέ τις δυσκολίες τους, μέχρι που οι σελίδες ενός μυθιστορήματος άνοιξαν μπροστά μας.  Τα ιστορικά βιβλία ως είδος έχουν αναδειχτεί από μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, όμως η χώρα μας έχει τη δική της παράδοση, με τους συγγραφείς μας να ζωντανεύουν την πλούσια ιστορία του τόπου μας και να μας συστήνουν ήρωες μακρινούς αλλά και τόσο οικείους. Για αυτό εμείς, στο Maxmag, έχουμε συγκεντρώσει και σου προτείνουμε τα αγαπημένα μας ιστορικά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, για να βρεις το δικό σου εισιτήριο σε μια άλλη εποχή. Εσύ με ποια ιστορικά βιβλία έχεις ταξιδέψει;

Ιστορικά Βιβλία - Η λίστα

     1. Σοφία Νικολαΐδου - Στο τέλος νικάω εγώ (εκδ. Mεταίχμιο)

Η Σοφία Νικολαΐδου γράφει ένα απίστευτο μυθιστόρημα στο οποίο συσχετίζει 2 πολύ διαφορετικές εποχές. Από την Θεσσαλονίκη του Μεγάλου Πολέμου ως τα Capital Control, οι ήρωες της παίρνουν φόρα και προχωρούν μπροστά. Ένας ζαχαροπλάστης που φτιάχνει την καλύτερη κρέμα στην πόλη και δίνει μαθήματα ζωής. ένας κρητικός χωροφύλακας, ένας απότακτος Πελοποννήσιος που θέλει να εξαφανίσει την Θεσσαλονίκη, μια νέα παρέα παιδιών με πολλά σχέδια και άλλοι πολλοί χαρακτήρες. Ένα μυθιστόρημα που στο ένα κεφάλαιο βρίσκεσαι στην Ελλάδα του μεγάλου πολέμου και στο επόμενο εμφανίζεσαι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Οι περιγραφές της συγγραφέως δε θα μπορούσαν να είναι πιο αληθινές. Ένα από τα  ιστορικά βιβλία που μου πήρε μόνο μερικές μέρες για να το ολοκληρώσω σε περιμένει στο πρώτο βιβλιοπωλείο που θα συναντήσεις. Όπως λέει η ίδια : Ιστορία δεν είναι οι απόψεις των ιστορικών, είναι οι ζωές των ανθρώπων.  (Του Θανάση Τσιώλη)

     2. Το πλατύ ποτάμι - Γιάννης Μπερατης (εκδ. Ερμής)

Είναι η προσωπική ιστορία του συγγραφέα από την εμπειρία του στον Β παγκόσμιο πόλεμο. Μάρτιος του 1941 και η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στον πόλεμο. Ο συγγραφέας ως εθελοντής αποφασίζει να πολεμήσει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα. Βήμα βήμα θα παρακολουθήσουμε την πορεία και τις κακουχίες του συγγραφέα μέχρι να φτάσει στην μονάδα του αλλά και τι συνάντησε εκεί όταν έφτασε. Ένα πολύ δυνατό κείμενο, χωρίς πατριωτικές κορώνες και υποκειμενικές φανφάρες. Αποτελεί ένα φόρο τιμής στην Ειρήνη και την ανδρεία. Είναι γεμάτο νοήματα και αντικειμενική (όσο το δυνατόν) ματιά ενώ δε πρέπει να ξεχνάμε πως το κείμενο δημοσιεύτηκε το 1946, ελάχιστο καιρό μετά την λήξη του πολέμου. Το βιβλίο απέσπασε το 1966 το κρατικό βιβλίο μυθιστορήματος ενώ μέχρι σήμερα αποτελεί έργο σταθμό στην μεταπολεμική ελληνική λογοτεχνία. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     3. Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων - Jean-Michel Guenassia (εκδ. Πόλις)

Ένα μυθιστόρημα που σε πρώτη ματιά δεν σκέφτεσαι ότι είναι ιστορικό, αλλά καταλαβαίνεις ότι αναλύει λίγο από όλα. Μιλάει για μεγάλα θέματα, όπως η ιστορία, ο πόλεμος, η πολιτική αλλά και για καθημερινά όπως η οικογένεια, ο έρωτας και η ηθική. Επίσης, αξιοσημείωτες είναι οι γνώσεις του συγγραφέα, βρίσκοντας σε κάθε σελίδα όλες τις τέχνες, με κύριες την πεζογραφία, την ποίηση και τον κινηματογράφο. Θυμάμαι ήθελα τόσο πολύ να υπογραμμίζω τους τίτλους όλων αυτών, για να τα μελετήσω αργότερα. Μπορούμε να μάθουμε τόσα πολλά για την ιστορία της Γαλλίας, χωρίς να θυμίζει ένα από τα κλασικά ιστορικά βιβλία, σαν να διαβάζουμε για το σχολείο. Κι αυτή είναι η μαγεία του και γι΄ αυτό το λάτρεψα. (Της Νίκης Δούκα)

     4.  Τα όνειρα μυρίζουν ταμπάκο - Σωτηρία Περβανά (εκδ. Κέδρος)

"Η μεγάλη αυτοκρατορία των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων πνίγεται από τους μαύρους καπνούς και τα ματωμένα νερά της Σμύρνης" Το βιβλίο "Τα όνειρα μυρίζουν ταμπάκο" της Σωτηρίας Περβανά αναφέρεται στα χρόνια της Βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη. Και έχοντας μεγάλη αγάπη στην Θράκη, δε θα μπορούσα να μην λατρεύω το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, τα οποία περιγράφονται με γλαφυρό και ζωηρό τρόπο. Μία οικογένεια που περνά μεγάλες κακουχίες, αλλά επιβιώνει χάρις στην δύναμη της μητέρα και της μικρής Κορνηλία. Η γραφή της Σωτηρίας Περβανάς είναι μεστή και προσφέρει ένα γλυκό ταξίδι στην ιστορία και την ψυχή της ηρωίδας. (Της Στέλλας Γιαννοπούλου)

     5. Η σιωπή - Σιουσακο Έντο (εκδ. Καστανιώτη)

Ένα από τα ιστορικά βιβλία που σε ταξιδεύουν τόσο στο χρόνο όσο και στον τόπο καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα. Ένας Πορτογάλος ιεραπόστολος καταφτάνει στην Ιαπωνία ώστε να βοηθήσει στον εκχριστιανισμό των Ιαπώνων αλλά και την προστασία τους από τα βασανιστήρια και τις διώξεις που υφίστανται οι εκχριστιανισμενοι Ιάπωνες. Ο ιεραπόστολος Ροντρίγκες, όμως, πρέπει να διαλευκάνει και το μυστήριο με την αποστασία του προκατόχου του Φερειρα, ενός πιστού και έμπειρου ιεραποστόλου ο οποίος δεν άντεξε το μαρτύριο του λάκκου. Τι το τόσο φριχτό έχει το μαρτύριο αυτό που κλονίστηκε η πίστη του Φερειρα; Ο Ροντρίγκες έρχεται αντιμέτωπος με τρομερά διλήμματα και φτάνει αντιμέτωπος με την σιωπή. Την σιωπή του θεού απέναντι στα μαρτυρία και την καταπίεση των Ιαπώνων αλλά και την σιωπή απέναντι σε κάθε είδους αποστασία. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     6. Αγριππίνα - Πιερ Γκριμάλ (εκδ. Ψυχογιός)

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που συνδέει τον μύθο και την πραγματικότητα μέσα από τα μάτια της Αγριππίνας. Μια γυναίκα που αποτέλεσε μητέρα, αδερφή, εγγονή, σύζυγος αυτοκρατόρων και κατάφερε να επηρεάσει την ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την επιμονή της και κυρίως το γυναικείο ταπεραμέντο της... Ίσως να αποδεικνύει ότι τελικά πίσω από τόσους αυτοκράτορες να μην ήταν εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις αλλά μια γυναίκα που δεν μπορούσαν να της αντισταθούν... Προσωπικά για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που είναι άριστα δομημένο όχι μόνο από την Αγριππίνα και το ημερολόγιό της αλλά και από το ιστορικό αισθητήριο του Πιερ Γκριμάλ. (Του Κωνσταντίνου Βαβουδάκη)

     7. Τοστ ζαμπόν - Τσαρλς Μπουκοφσκι (εκδ. Μεταίχμιο)

Ίσως ξενίσει πολλούς η επιλογή του καθώς ο Μπουκοφσκι ήταν και ειναι γνωστός για πολλα είδη, όχι όμως για ιστορικού τύπου μυθιστόρημα. Ως τέτοιο όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί το τοστ ζαμπόν καθώς μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο, στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο αλλά και κατά την δεκαετία του 60 και του 70 όπου έζησε και δημιούργησε ο συγγραφέας. Σε μια εποχή γεμάτη όνειρα, υπάρχουν και άνθρωποι που δε προχωράνε. Ή μήπως όχι;  Τα περιστατικά της ζωής του μικρού άλτερ έγκο του συγγραφέα δείχνουν πως η ζωή στις ΗΠΑ για έναν μικρό μετανάστη από την Γερμανία δεν ήταν στρωμένη με λουλούδια και αν έχεις ένα πατέρα βίαιο που δε κάθε ευκαιρία σε τιμωρεί αλλά και μια ακμή που σε παραμορφώνει, τότε όλα είναι ακόμα πιο δύσκολα. (Του Παύλου Ιακωβίδη)

     8. Μαουτχάουζεν - Ιάκωβος Καμπανέλλης (εκδ. Κέδρος)

Ένα ιστορικό διήγημα - μια αφήγηση της αληθινής εμπειρίας όπως την έζησε ο συγγραφέας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν. Ένα από τα ιστορικά βιβλία, μια ακόμα απόδειξη ενός έγκλειστου αθώου ανάμεσα σε χιλιάδες ακόμη που αιχμαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αλησμόνητο θα μείνει σε όποιον το διαβάσει και ένα σημαντικό μάθημα ιστορίας. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι και τα έθνη συμπεριφέρονται με σύνεση μόνο όταν έχουν εξαντλήσει κάθε άλλη εναλλακτική λύση. Abba Eban, Ισραηλινός διπλωμάτης. (Της Γιώτας Συνιρίδου)

     9. Οι Νικητές -  Ζωρζ Σαρρή (εκδ. Πατάκη)

Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με το οποίο η συγγραφέας αρχικά θέλησε να απευθυνθεί στους μικρούς αναγνώστες, έφηβοι κι άνω. Διαδραματίζεται στην Αθήνα το 1944-1945 με την αναχώρηση των Γερμανών κατακτητών από την πόλη. Η γλώσσα είναι απλή και κατανοητή, αλλά σαφώς έντονη και σοκαριστική, περιγράφοντας εμπειρίες όπως της έζησε η συγγραφέας. Μια ακόμη σημαντική προσθήκη στην ιστορία της Ελλάδας από Ελληνίδα συγγραφέα που διηγείται την Αθήνα του τότε, μια Αθήνα που ίσως οι περισσότεροι να μην γνώρισαν ποτέ μέχρι σήμερα. (Της Γιώτας Συνιρίδου)

     10. Το καπλάνι της βιτρίνας - Άλκη Ζέη (εκδ Μεταίχμιο)

Ένα κλασικό από τα ιστορικά βιβλία που σε μεταφέρουν λίγο πριν την δεκαετία του 40'. Αθώα χρόνια για τις δύο μικρές αδελφές Μέλια και η Μυρτώ. Χαρακτηριστικό του βιβλίου ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; οι δύο λεξούλες που χρησιμοποιούν οι αδελφές προτού κοιμηθούν για να περιγράψουν την ημέρα τους. Κατά την γνώμη μου είναι το καλύτερο βιβλίο της Άλκης Ζέη, αν και το δεύτερο μέρος μπλέκει αρκετά τις πολιτικές συνθήκες της εποχής και μου φάνηκε λίγο κουραστικό όταν το διάβασα ως έφηβη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ζωντάνια και μυστήριο. (Της Στέλλας Γιαννοπούλου) Read the full article

[christostsantis]

 “Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,

 μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου”,

Βιτσέντζος Κορνάρος   

Η Αγγελική Μπεμπλιδάκη μίλησε για το βιβλίο του Χρήστου Τσαντή, “Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης”, στην εκδήλωση που έγινε στο Ρέθυμνο, στο βιβλιοπωλείο “Αυτογνωσία”, στις 22 Μαρτίου 2017.

“Είμαστε μαζί με τους ήρωές του στο θέατρο, στη Σελένα, στο Μεγάλο Κάστρο. Στο θέατρο να υποδυόμαστε ρόλους. Στο σπίτι του Κωνσταντή να βγάζουμε τα σώψυχά μας με ένα ποτήρι τσίπουρο. Τούρκοι μας κυνηγούν μαζί με τον μικρό πρίγκηπα και τον παπά Φώτη. Με τον καπετάν Μιχάλη και τον Ζορμπά κατηφορίζωμε την Σελένα και ξεγελώντας τους φρουρούς τρυπώνωμε στο Μεγάλο Κάστρο. Μα πιο πολύ είμαστε μέσα στο λατίνι που βολοδέρνει στην καταιγίδα, έρμαιο του ανέμου και της θάλασσας. Άφοβοι και μαζί σκιαγμένοι. Ένα βήμα δίπλα στον σκοπό μας και συνάμα τόσο μακριά…”.

Ν’ ανεβούμε τον ανήφορο

Τον Οκτώβρ�� του περασμένου χρόνου μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο στα Χανιά έκανα για πρώτη φορά την γνωριμία με τον Χρήστο τον Τσαντή και το πόνημά του, νουβέλα το ονοματίζει ο ίδιος. Ο μικρός πρίγκηπας συναντά τον κύριο Καζαντζάκη στον δρόμο της αναζήτησης.

Τι ωραίος τίτλος! Και τι πρωτότυπη δημιουργική σύλληψη!

Από τότε κύλησε κάμποσο νερό μέσα στο αυλάκι. Γνωρίστηκα με τον συγγραφέα, διάβασα και το βιβλίο.

Σε μια πραγματική και μια μυθική πραγματικότητα σε δυο επίπεδα γίνονται συναντήσεις και ανταμώνονται   ήρωες.  Στην πρώτη, στην πραγματική δυο φίλοι ψάχνουν μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι να βρουν απαντήσεις. Αναλογίζονται πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, την μοναξιά, τον έρωτα. Ποιος είμαι;  Τι γυρεύω;  Αλλάζουν  και διαφοροποιούνται τα πιστεύω μας όσο μεγαλώνουμε; Γιατί οι ιδέες και τα ιδανικά με το πέρασμα του χρόνου ξεφτίζουν σε άθλια μίζερη πραγματικότητα; Που βρίσκεται η ευτυχία;

 Στην δεύτερη, μέσα στο δημιουργικό σύμπαν του συγγραφέα, όπου όλα τα ενδεχόμενα επιτρέπονται, ήρωες από διαφορετικά βιβλία συναντιούνται: ο μικρός πρίγκηπας της νιότης μας μπλέκει αξεδιάλυτα με τους ήρωες του κυρ Νίκου. Κι αυτοί ήρωες της νιότης. Μα και της ωριμότητάς μας. Συγγραφείς και ήρωες που μας καθόρισαν και μας σημάδεψαν-εμένα τουλάχιστον. Θεωρώ  και την γενιά μου.

Μας οδήγησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο μικρός πρίγκηπας μού έδειξε τον δρόμο της φαντασίας. Και την αξία του να κρατάς το παιδί μέσα σου όσα χρόνια και να περάσουν. Να βλέπεις τον κόσμο με αθώα μάτια. Να μην βάζεις στους στοχασμούς σου δεύτερες σκέψεις και καχυποψία.

Ο Καζαντζάκης μου έδειξε πως πέρα από τον υλικό γήινο κόσμο και τις ανάγκες του υπάρχει κι ένας άλλος. Αυτός που έχει να κάνει με την ψυχή, την αναζήτηση και το χρέος.

Ο μικρός πρίγκιπας επιστρέφει 

Ο μικρός πρίγκηπας έρχεται ξανά στη γη για ένα σκοπό . Έρχεται  στο σήμερα για να πάρει καινούργιο χώμα να ταΐσει και να θρέψει το τριαντάφυλλό του, που πεθαίνει. Ύψιστο  καθήκον. Γιατί αν δεν τα καταφέρει ν’ αναντρανίσει το λουλούδι,  ο κόσμος Του θα καταρρεύσει. Και μαζί θα χαθεί  η ισορροπία και όλου του υπόλοιπου σύμπαντος.  Συναντιέται έτσι από ένα παιχνίδι της μοίρας με τους ήρωες του κυρ Νίκου. Αρχικά  με τον παπά Φώτη. Εκείνος  με τις πρώτες κουβέντες που έχει με το νιούτσικο καταλαβαίνει. Κι ενώ έχει  τον δικό του αγώνα αναγνωρίζει το χρέος του μικρού πρίγκηπα. ¨Μήνυμα απ τον Θεό φέρνει. Δεν  θα τ’ αφήσω να χαθεί,¨ λέει. Και παίρνει τον αγώνα του νεαρού πάνω του.  Τον κάνει δικό του. Θα  βοηθήσει να τον ξετελέψει. Να μην χαθεί ο κόσμος. Βοηθοί και συμπαραστάτες κι άλλοι ήρωες του Καζαντζάκη. Ο καπετάν Μιχάλης, ο Ζορμπάς η χήρα… ανόμοιοι μεταξύ τους μα όλοι αναγνωρίζουν την ευθύνη και προσθέτουν ο καθένας τις όποιες ικανότητές του στην ομάδα. Για να πετύχουν τον σκοπό του ενός, που στην πορεία γίνεται κοινό χρέος.

Μαζί με τον μύθο, μάλλον τους μύθους θα έπρεπε να πω, ο συγγραφέας μας κοινωνεί με ιδέες, κρίσεις, απόψεις.  Οι  ιδέες κι οι απόψεις των δύο συγγραφέων, του Εξυπερύ και του Καζαντζάκη μπερδεύονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ο Χρήστος Τσαντής τους καλεί να μας βοηθήσουν να βρούμε τον δρόμο μας. Ν’ ανεβούμε τον ανήφορο.

Ο παπά Φώτης οδηγεί το ανθρώπινο ξεσπιτωμένο κοπάδι του να βρει νέα πατρίδα. Παντού τον αποδιώχνουν. Δεν τον θέλουν οι άλλοι, οι βολεμένοι, κοντά τους. Μόνο τα βράχια της Σαρακήνας τους προσφέρουν καταφύγιο. Πόσο διαφέρει η δική του αλλοτεσινή προσφυγιά από τη σημερινή; Αλλάζει τίποτα άλλο πέρα από τα ονόματα; Άνθρωποι ξεριζωμένοι και τότε και τώρα. Παιχνίδι  οι τύχες τους στα χέρια των ισχυρών της γης. Όλοι τούς αντιμετωπίζουν σαν μίασμα, σαν λεπρούς. Και κανείς από τους σπιτωμένους δεν σκέφτεται πως μόνο από τύχη είναι στην συγκεκριμμένη θέση δηλ. αυτοί στο σπιτάκι τους κι οι πρόσφυγες μακριά από την πατρίδα τους. Πως αύριο με μια άλλη ζαριά μπορεί οι ρόλοι να αντιστραφούν.

 Αλλάζουν οι εποχές και οι συνθήκες ζωής μα οι άνθρωποι μένουν ίδιοι. Τα ίδια  διλήμματα εξακολουθούν να τους βασανίζουν. Ψάχνουν απαντήσεις. “Οι άνθρωποι”, λέει ο παπά Φώτης, “βλέπουν μόνο αυτά που θέλουν να δουν και θυμούνται την ζωή τους στο κατώφλι του θανάτου. Νομίζουν πως νικιέται αυτός αν πιστέψουν σε κάποιο Θεό και ξεχνούν να πιστέψουν στον εαυτό τους. Και τι είναι η πίστη; Έλος και κινούμενη άμμος που σε τραβά βαθιά μέσα στη γη; Ή ταξίδι ανάμεσα στ’ άστρα του σύμπαντος, ανανέωση, σφάλματα, λάθη, αλλαγές και μετασχηματισμός;”

Το παραμύθι μέσα στο βιβλίο

Πόσο κοντά μας είναι και η ιστορία του κήπου, ένα παραμύθι μέσα στο βιβλίο, με την πραγματικότητα. Πόσο μου θυμίζει γνώριμες σημερινές καταστάσεις ο άνθρωπος που ήταν αναγκασμένος να ζει για να δουλεύει και όχι να δουλεύει για να ζει. Που μετέθετε συνεχώς τα όνειρα και τα θέλω του στις επόμενες μέρες, στα επόμενα χρόνια, γιατί δεν συνταίριαζαν με τα πρέπει της κοινωνίας. Και κατάφερε με τον τρόπο αυτό να θάψει μέσα σε βαθύ πηγάδι έναν μεγάλο άγνωστο. Τον ίδιο του τον εαυτό. Θα βρει τον χρόνο, θα προλάβει να τον ανακαλύψει έγκαιρα; Θα ήταν ίσως μεγάλο επίτευγμα της εποχής μας, της εποχής της κρίσης αυτό μια και έκανε τόσους ανθρώπους συνταξιούχους νωρίτερα απ’ ότι ήθελαν, επομένως έχουν άπειρο χρόνο για να ασχοληθούν μ’ αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.

Πόσο κοντά στην εποχή μας είναι και  η συμπεριφορά του ζιζάνιου από την ίδια ιστορία. Δεν σου έκρυψα την αλήθεια λέει στο λουλούδι μα δεν σου την είπα όλη. Αυτό κι αν είναι σημείο των τωρινών καιρών. Να μην πούμε όλη την αλήθεια για να μην στεναχωρήσουμε τάχα μου τους άλλους. Να είμαστε συνεπείς, μα χωρίς κόστος συναισθηματικό. Να λειαίνουμε τις αλήθειες για να γίνονται αρεστές. Γιατί στην πραγματική τους όψη νομίζουμε πως  είναι αβάσταχτες.

Βοηθούς στην ιστορία του ο συγγραφέας καλεί κι άλλους. Μέσα στο βιβλίο του βρίσκουμε αποσπάσματα από κουβέντες  του Ιλιά Έρενμπουργκ, του Κ. Ουράνη, του Κ. Καβάφη, του Μενέλαου Λουντέμη. ¨Δυστυχώς για τους ονειροπόλους και ευτυχώς για τις κοινωνίες η Ουτοπία έχει διαγραφεί από τους γεωγραφικούς χάρτες. Η γη δεν θα γίνει ποτέ παράδεισος γιατί ποτέ δεν θα την κατοικήσουν άγγελοι. Θα την κατοικούν πάντα άνθρωποι και θα την κυβερνούν υπεράνθρωποι η πηγή όλων των ανομιών και των ανοησιών μη αποκλειομένης και της ποίησης¨ ισχυρίζεται ο τελευταίος. Και ο πρώτος ανακαλύπτει πως ¨τύραννοι δεν είναι μόνο εκείνοι που φορούν χλαμύδες και ιεροεξεταστικές τηβέννους αλλά κι εκείνοι που φορούν απλά αμπέχονα¨.

Μα πέρα από τις κουβέντες χρειάζεται κι η πράξη. Χρειάζεται  ανδρεία και πάλεμα για να κατακτήσει κάποιος τον σκοπό του. Γιατί οι οχθροί παραμονεύουν. Τούρκοι έχουνε κλεισμένα τα περάσματα. Φόβοι κι εγωισμοί τόνε φυλάνε να μην τον πλησιάσει κανείς. ¨Άλλη η χαρά να σκοντάψεις δρασκελώντας τον ανήφορο γνωρίζοντας πως προσπάθησες ν’ ανέβεις και πως πάντα θα προσπαθείς όσες λακκούβες κι αν βρεθούν στο διάβα σου κι άλλο πράγμα να βαδίζεις παρέα με τους φόβους στο ίσιωμα προτιμώντας τις κατηφόρες γιατί τάχατες κάνουν πιο ξεκούραστη τη διαδρομή¨.  Βάζει ιδέες στο στόμα των ηρώων του ο συγγραφέας. Και λίγο παρακάτω:

¨Πολλοί από εμάς δεν θελήσαμε ποτέ να ταξιδέψουμε. Φοβόμασταν. Θέλαμε από τα πριν να ξέρουμε τι θα βγει, θέλαμε να έχουμε έτοιμες τις απαντήσεις για όλα τα μυστικά του σύμπαντος… οι ζωές μας από συνάντηση άπειρων αστέρων έγιναν μοναχικές περιπλανήσεις στον Γαλαξία της ερημιάς. Κι ενώ το νόημα βρίσκεται στη συνάντηση εμείς δίναμε βάρος στο άστρο¨.

Κουβέντες που θυμίζουν το μεγάλο Κρητικό. Αυτόν που πίστευε στην αναζήτηση και στο χρέος. Στο χρέος να φτάσεις ακόμα κι εκεί που δεν μπορείς. Που πρέπει να τεντώσεις μέχρι να σπάσεις. Που άμα η γη δεν σωθεί είναι δική σου ευθύνη.

Δεν του άρεσαν οι ευκολίες του δικού μας. Όμοια και ο Χρήστος ο Τσαντής με το πόνημά του αυτό, προσπαθεί να χαράξει τον δικό του δρόμο. Στην δύσκολη εποχή μας της κρίσης και του υλισμού προτείνει λύσεις και διεξόδους. Όχι εύκολες. Τον ανήφορο προτείνει κι αυτός. Και το συνεχές πάλεμα. Και την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Ο φόβος δεν είναι κακός όταν σε βοηθά ν’ ανακαλύψεις τα όριά σου. Και στο ταξίδι της αναζήτησης σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Τι αναζητούμε;  Τον εαυτό μας; τις αλήθειες μας; Έναν καλύτερο κόσμο; Έναν κόσμο συντροφικότητας, αλληλεγγύης και δικαίου; Όλα τα θέλουμε. Και έναν εαυτό ψηλότερο από τα καθημερινά και τα υλικά, αέναο αναζητητή της αλήθειας. Και  όλοι μαζί να καταφέρουμε να θεμελιώσουμε έναν ιδανικό καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.

Ο Χρήστος για τον Μικρό του Πρίγκηπα έταξε ένα χρέος. Να μην χαλάσει την ισορροπία του κόσμου. Και το χρέος αυτό το μεγάλο το προόρισε για τον παιδικό μας εαυτό. Ένα εαυτό αθώο αλλά δυνατό. Τον ξεχνάμε κάποιες φορές. Τον αφήνωμε αφρόντιστο. Ατάιστο και διψασμένο. Σαν τα χρυσάνθεμα στο βιβλίο του. Μα αυτός περιμένει. Πίσω από το σκληρό περίβλημα που μας προσθέτουν τα χρόνια και οι εύκολες επιλογές της ύλης, αυτός είναι εκεί. Με την πρώτη βροχούλα της ψυχής μας ποτίζεται κι ανασταίνεται.

Τα δυο επίπεδα του βιβλίου, οι δυο ιστορίες η πραγματική και η φανταστική μπλέκονται, ανακατεύεται η μια με την άλλη. Και στις δυο κοινός παρονομαστής ο μικρός πρίγκηπας που περιδιαβαίνει τις σελίδες όπως ακριβώς ένα παιδί. Ανέμελα, αβίαστα, αγνοώντας την αναστάτωση που προκαλεί στο πέρασμά του. Το περιεχόμενο του βιβλίου καθόλου δεν μοιάζει με τα συνηθισμένα βιβλία. Δεν  είναι ακριβώς μυθιστόρημα. Μα έχει ιστορία. Όχι μια, αλλά δύο. Με αρχή και μέση.  Μαζί με τις ιστορίες αναφέρει ιδέες και στάσεις ζωής. Προβληματισμούς για τους ανθρώπους και την κοινωνία. Για τους ανθρώπους της ύλης, της ευκολίας και τους άλλους της ψυχής και του χρέους. Για  τον κόσμο μας. Τον παλιότερο και τον σημερινό. Που τελικά δεν είναι και πολύ διαφορετικοί. Αλλάζουν το περίβλημα και τα εξωτερικά σουσούμια μα από μέσα,  ο καρπός, το κουκούτσι είναι  ίδια.

Λευτέρης Μποτωνάκης και Αθηνά Γαλανάκη, φώτο από την παρουσίαση της νουβέλας “Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης”

Παρουσίαση του βιβλίου από μαθητές του 9ου και 13ου Γυμνάσιου Ηρακλείου

Γι αυτό και ένας ποιητής, ο Αντρέας Βάλσαμος είπε πως το βιβλίο τούτο έχει τα χαρακτηριστικά δοκιμίου. Η φιλόλογος, Ειρήνη Σπυριδάκη είπε πως αποτελεί μια νουβέλα ψυχολογική, υπαρξιακή ή ίσως και τα δυό μαζί, που πονάει και ανακουφίζει. Ο Νικόλας Νημάς  λέει, πως το κείμενο δεν υιοθετεί τις αρχές της τυποποιημένης αντίληψης για την γνώση. Στέκεται στον αντίποδα της απλής παροχής πληροφοριών.  Ευνοεί την κριτική σκέψη και επικεντρώνει στις αισθήσεις και τα συναισθήματα.

Ο Χρήστος με στρωτά Ελληνικά και με έντονο λυρισμό μας οδηγεί μέσα από ζωντανές περιγραφές  σε τόπους αλληγορικούς, φανταστικούς και πραγματικούς. Είμαστε μαζί με τους ήρωές του στο θέατρο, στη Σελένα, στο Μεγάλο Κάστρο. Στο θέατρο να υποδυόμαστε ρόλους. Στο σπίτι του Κωνσταντή να βγάζουμε τα σώψυχά μας με ένα ποτήρι τσίπουρο. Τούρκοι μας κυνηγούν μαζί με τον μικρό πρίγκηπα και τον παπά Φώτη. Με  τον καπετάν Μιχάλη και τον Ζορμπά κατηφορίζωμε την Σελένα και ξεγελώντας τους φρουρούς τρυπώνωμε στο Μεγάλο Κάστρο. Μα πιο πολύ είμαστε μέσα στο λατίνι που βολοδέρνει στην καταιγίδα, έρμαιο του ανέμου και της θάλασσας. Άφοβοι και μαζί σκιαγμένοι. Ένα βήμα δίπλα στον σκοπό μας και συνάμα τόσο μακριά.

Δεν μας δίνει έτοιμο τέλος για τις ιστορίες του ο συγγραφέας. Αφήνει την φαντασία μας να το διαχειριστεί όπως αυτή θέλει. Όπως τα πιστεύω του κάθε ενός τον οδηγούν.  Μόνο τον αγώνα τονίζει και το πάλεμα.  Τη διαρκή και αέναη αναζήτηση στον μέσα μας εαυτό.  Το λέει κι ο Εξυπερύ πως για το ψάξιμο αυτό δεν φτάνουν μόνο τα μάτια. Μόνο το σώμα.  Κάμποσα χρόνια πριν από αυτόν ένας άλλος δικός μας, ο Βιτσέντζος Κορνάρος  το είχε πει πιο ποιητικά:

 Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,

 μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου.                           

                                                                         Σας ευχαριστώ

                                                                    Μπεμπλιδάκη Αγγελική

Για παραγγελίες του βιβλίου συμπληρώστε τη φόρμα επικοινωνίας ή καλέστε στο 6983091058

[contact-form]

Προσφορά μέχρι και τις 15 Απριλίου:

Δωρεάν αποστολή, χωρίς καμία επιβάρυνση για μεταφορικά

Τιμή βιβλίου: 11,50 ευρώ, από 12,80 (περιέχει και το ΦΠΑ 6%)

Η Αγγελική Μπεμπλιδάκη για το βιβλίο: Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη  "Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,  μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί