#πώς το κατάφερες;

[allo-frouto]

Χρύσα σε θελω

Τόσες ιώσεις και πήγες και κόλλησες τη χειρότερη.

[solmeister13]

Πώς είναι να φτάνεις σε ένα σημείο που πλέον να είσαι πιο αναγνωρίσιμος από αυτούς που θαυμάζεις. Θέλω να πω κάποτε ήξεραν όλοι τον Τάκη πλέον οι περισσότεροι τουλάχιστον σε μικρή ηλικία δύσκολα τον δηλαδή είναι πιο πιθανό να ξέρουν εσένα παρά εκείνον. Γενικά πως είναι αυτό το φιλινγκ ότι κάτι κατάφερες

Μπρο την Τετάρτη θα καταλάβεις πόσο σημαδιακό είναι το ασκ αυτό…

[clevervoidgladiator]

Τα τσιγάρα ανάβω, το ένα μετά το άλλο, τα σβήνω και ξεφυσώ,

αναρωτιέμαι πώς κατάφερες να μου κάψεις το μυαλό...

Πως τα βρήκαμε και που το χάσαμε εμείς οι δυό;

Στης θάλασσας το απέραντο ξαπλώνω και ακούω τον βυθό,

Μου λένε "κάνε αυτό που νιώθεις" έτσι είπα πως θέλω να σε δω.

Τσιγάρα ανάβω, σβήνω στο λεπτό...

Εσύ πουθενά, εγώ δε σε ξεχνώ,

όλα γύρω μου θολά, το τοπίο φρικτό

Χαμόγελα πλαστά, λόγια γνωστά, καθόλου ψαχνό...

Τι να σου πω... Τι να σου πω ...

Αφού σου τα παν κι άλλοι.

[mariexdiary]

Δευτέρα 25/9/2023, 1:12

Αν αυτό το καλοκαίρι είχε τίτλο θα ήταν "Μα καλά, πώς τα κατάφερες;". Κάθε καλοκαίρι είναι μοναδικό. Το φετινό έχει κάτι παραπάνω. Δεν έχει καθόλου ερωτικό περιεχόμενο, αλλά έχει μία ιστορία βγαλμένη από κάποιο εφηβικό βιβλίο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσε να γινόταν ταινία ή μίνι σειρά. Και ξαναλέω δεν έχει καθόλου ερωτικό περιεχόμενο, βασικά έχει λίγο..

Μάιος

Ο Μάιος έκλεισε με μία ξέφρενη νύχτα σ' ένα στριπτιτζάδικο. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα και θα ξαναπήγαινα άπειρες φορές. Η ατμόσφαιρα, η μουσική, οι όμορφες κοπέλες με τα καλλίγραμμα κορμιά τους.. Όλα αυτά σε έκαναν να νιώθεις κάπως, αλλά αυτό το κ��πως ήταν ωραίο και καθόλου πρόστυχο μπορώ να πω.

Ιούνιος

Τον Ιούνιο έχω στα χέρια μου το πρώτο μου διαβατήριο και είμαι αρκετά ευτυχισμένη. Η Ευρώπη με έχει κουράσει, μου φαίνονται όλα ίδια και δεν αποκτώ καινούργιες εμπειρίες. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν με έβρισκες σε κάποιο νησί, με έβρισκες στο πατρικό μου στο Λουτράκι, όπου η θάλασσα και εγώ γινόμαστε ένα!

Τον Ιούνιο, γίνεται και το τελευταίο δημόσιο party πριν κλείσει η σεζόν. Εννοείται για ακόμη μία φορά ήμουν παραδομένη στη μουσική. Όμως.. Στήθηκα σε κάποιον και τρώω το ξύλο στα οπίσθια μου. Δεν γίνεται να μην το φάω, είναι η ενέργειά μου.

Ιούλιος

Ο Ιούλιος κύλησε ομαλά και αδιάφορα. Το μισό του μήνα τον πέρασα στο Λουτράκι κάνοντας μπάνια το πρωί και το απόγευμα και τον άλλον μισό στην Αθήνα δουλεύοντας και την άδεια του Αυγούστου. Το μόνο ενδιαφέρον που είχε ήταν ένα τηλεφωνικό σεξ.

Αύγουστος

Η πρώτη μέρα του Αυγούστου με βρίσκει στην παραλία Στέρνα που είναι κοντά στην Περαχώρα. Εκεί κάνω για πρώτη φορά μπάνιο τελείως γυμνή! Η αίσθηση συγκλονιστική! Ήθελα να κάτσω για ώρες αλλά δεν γινόταν γιατί δεν ήμουν μόνη.

Μετά από πολλά χρόνια την ημέρα των γενεθλίων μου (5/8) κάνω κάτι χωρίς να το θέλω. Ο πατέρας μου με τη γυναίκα του με πηγαίνουν σε ένα πανηγύρι με guest star την Γωγώ Τσαμπά. Πρώτη φορά σε πανηγύρι και πέρασα καταπληκτικά. Και όσο τραγουδούσε η Γωγώ Τσαμπά έλεγα από μέσα μου "Αυτή είναι η ελληνική, παραδοσιακή μουσική!"

Namaste!

Στις 7 Αυγούστου, ξυπνάω, πηγαίνω στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος με προορισμό την Ινδία! Από Αθήνα, στο Abu Dhabi και από Abu Dhabi, στο Delhi. Στο Delhi λοιπόν επισκέφτηκα, το Μαυσωλείο Χουμαγιούν, το Lotus Temple και διάφορα άλλα. Οι επόμενες μέρες είναι τρομακτικά φρικτές, όχι όμως για εμένα.

Πήγαμε στο αεροδρόμιο του Delhi με προορισμό το Varanasi, την ινδική πόλη του θανάτου. Εκεί είναι το Θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο των ινδουιστών. Είναι πολύ με τα μεγάλα πέτρινα σκαλοπάτια στις όχθες του Γάγγη όπου γίνονται αποτέφρωσης των νεκ��ών. Όποιος αποτεφρώνετε εκεί απελευθερώνεται από τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων. Οι άνθρωποι μπαίνουν στον ποταμό που κάνουν μπάνιο, κουβαλούν μαζί τους μικρά μπουκαλάκια και τα γεμίζουν με αυτό το νερό. Με το νερό το οποίο μέσα έχει σταχτί νεκρού. Επιπλέον, παρακολούθησα μία τελετή Αάτρι.

Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν στο ερωτικό Katzuracho. Αν δεν ξέρεις τι είναι το Katzuracho, τότε δεν έχεις ιδέα και από Kama Sutra baby. (Είναι δυνατόν, το ταξίδι μου να μην έχει ένα ερωτικό ενδιαφέρον; Δεν γίνεται!) Εκεί συναντώ τα περίφημα ερωτικά ανάγλυφα που κοσμούν τους ναούς του Katzuracho και αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες και όχι μόνο. Αισθησιακές μορφές, περίτεχνες ακροβασίες, ερωτικές περιπτύξεις με πολλαπλές ερωτικές στάσεις μαγνητίζουν το βλέμμα μου σε ένα μοναδικά γαλήνιο τοπίο. Εννοείται ότι έφερα Kama Sutra βιβλίο στην Ελλάδα. Τι να μη δοκιμάσω κάποια στάση;

Το ταξίδι μου δεν τελειώνει ακόμη.. Πηγαίνω στην Agra και βλέπω με τα μάτια μου το εντυπωσιακό μαυσωλείο το Taj Mahal, χτισμένο από έναν σουλτάνο στη μνήμη της γυναίκας του. (Βλέπετε τι έκαναν οι άντρες για τις γυναίκες τους;) Δεν θα πω ψέματα, δεν εντυπωσιάστηκα και πολύ. Έβγαλα όμως πολύ ωραίες φωτογραφίες τον εαυτό μου. Μάλλον μπορεί να έφταιγε και η ζέστη.. Δεν με άφησε να το απολαύσω όπως έπρεπε. Αργότερα είχα επίσκεψη στο φρούριο της Agra. Εκεί πάνω έχεις πανοραμική θέα όλη την πόλη. Το υπέροχο κόκκινο φρούριο περιβάλλεται από δίπ��α τείχη και αποτελείται από παλάτια, κήπους και εσωτερικές αυλές δημιουργώντας μία καστροπολιτεία.

https://www.youtube.com/shorts/Grwrc3t_nkw

Οι μέρες μου στην Ινδία τελειώνουν σιγά σιγά, όχι όμως πριν πάω στην Jaipur. Εκεί λοιπόν πηγαίνω στην ερημωμένη πόλη, Fatehpur Sikri που σημαίνει η πόλη της νίκης. Το επόμενο πρωινό πήγαμε στο Φρούριο Amber. Για να δω αυτό το κάστρο, ανέβηκα πάνω σε έναν ελέφαντα. Ναι, ανέβηκα πάνω σε ελέφαντα και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Το πώς κουνιόταν ο ελέφαντας δεν περιγράφεται. Πήγαινε από την άκρη του δρόμου και ένιωθα ότι θα γλιστρήσω και θα πέσω κάτω. Το γλυκό, το ελεφαντάκι, κάθε τρεις και λίγο φτερνιζόταν με αποτέλεσμα όλη αυτή τη γλίτσα να την τρώω στο πρόσωπό μου. Να πω την αλήθεια δεν ήθελα να ανέβω, γιατί δεν θέλω να κάνω κακό στα ζώα. Δεν μου αρέσουν τα βασανίζω.

https://www.youtube.com/shorts/ORtg6HS02Kk

Το απόγευμα το πέρασα στην Birla Mandir Temple. Εκεί μέσα προσπάθησα κλαίγοντας να πάρω κάποιες απαντήσεις γιατί ζωή μου και όχι μόνο. Οι ερωτήσεις μου ήταν οι εξής:

Πώς ξεπλένεις αμαρτίες σου;

Πώς καθαρίζεις την ψυχή σου;

Πώς συγχωρείς τον εαυτό σου;

Πώς διώχνω σε τοξικότητα που σου έχουν δημιουργήσει οι άλλοι;

Δεν θα σας απαντήσω αν πήρα απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θέλω να αφήσω κάτι και για μένα.

Όταν έμαθαν οι δικοί μου άνθρωποι ότι θα πάω στην Ινδία, νόμιζαν ότι τους κάνω πλάκα. Με έχουν για κορίτσι της πόλης και δε κάνουν λάθος. Ήθελα να δω κάτι διαφορετικό και τα κατάφερα. Όταν γύρισα στην Ελλάδα και μπήκα σπίτι μου εκτίμησα τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνω. Όπως το να πιω καθαρό νερό, να φάω ένα κομμάτι ψωμί με τυρί γιατί κάθε μέρα στην Ινδία έτρωγα noodles και ψάρι. Όλα τα άλλα ήταν αρκετά καυτερά και θα μπορούσα να τα φάω. Οι άνθρωποι εκεί δεν με φόβισαν καθόλου. Αυτές οι 20 μέρες στην Ινδία με έκαναν να καταλάβω το πόσο κομπλεξικός λαός είμαστε. Πόσο εγωκεντρικά και εγωιστικά γουρούνια είμαστε και βάζω και εμένα μέσα. 20 μέρες στην Ινδία, 20 μέρες γεμάτες μοναδικές εμπειρίες.

Primer music festival

Αν πιστεύετε ότι ο Αύγουστος μου έχει τελειώσει κάνετε μεγάλο λάθος, γιατί το τελευταίο Σαββατοκύριακο ήταν το Primer music festival. Και αν αγαπώ κάποια μικρά πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι ο χορός και η μουσική! Ήμουν τόσο τυχερή που και τις δύο μέρες πήγα με πρόσκληση. Το Σάββατο λοιπόν είχα ραντεβού με τον Regard και τα μυστικά του. Ήμουν στην κυριολεξία μπροστά στη σκηνή! Ο Regard μου έκανε νεύματα και εγώ τον αποθέωνα!! Τρελάθηκα!!!!

Και ξέρετε πώς αφήνω τη δική μου ιστορία σε αυτό το φεστιβάλ; Χορεύοντας με τρέλα σαν να μην υπάρχει αύριο. Να σε παίρνει η κάμερα, να σε βγάζουν φωτογραφίες και να γίνεσαι βίντεο! Όλο αυτό μου το χάρισε η Korolova. Να πω την αλήθεια, τον Lost Frequencies, δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Δεν μου άρεσε το στυλ της μουσικής; Δεν μου άρεσε το beat; Αλλά όταν τον είδα από κοντά και να βαράει με τη μουσική του, μου άλλαξε όλη μου τη γνώμη για εκείνον. Τον Steve Angello δεν τον είδα. Είχα φύγει ήδη, γιατί η Κυριακή θα ήταν αρκετά δύσκολη για τα πόδια μου.

Regard

https://www.youtube.com/shorts/kfC4RRYrA48

https://www.youtube.com/shorts/BN1_geb9JIc

https://www.youtube.com/shorts/t48ZbX8_8Ew

https://www.youtube.com/shorts/oRBbjy8EgNA

Korolova

https://www.youtube.com/shorts/Yz_g_qL-Ohk

https://www.youtube.com/shorts/Z_pPWosqilI

https://www.youtube.com/shorts/t91wRkCcNo0

Lost Frequencies

https://www.youtube.com/shorts/kWZYSKPcuX4

https://www.youtube.com/shorts/ofRBwlp2UGI

https://www.youtube.com/shorts/HNjQ44_PQhQ

Η δεύτερη μέρα του festival είχε τον ξάδερφό μου Arcraze, τον γκόμενο μου James Hype και τον θείο μου David Guetta. Ο Arcraze ήταν το ορεκτικό της βραδιάς, σίγουρα με έκανε να χορέψω. Αλλά όχι τόσο, όσο ο James Hype! Σε εκείνον παραδόθηκα! Ήξερα όλα του τα τραγούδια και τα τραγουδούσα. Χοροπηδούσα λες και ήμουν κάνα 15χρονο. Ο David Guetta δεν με ενθουσίασε καθόλου. Ένιωσα σαν να μην έχει όρεξη για αυτό που κάνει και δεν κατακρίνω τα τραγούδια του, γιατί έχω μεγαλώσει με εκείνα. Πάντα ήμουν παιδί της house. Αυτό που μου έκανε όμως περισσότερη εντύπωση όλη τη βραδιά ήταν ότι στον James Hype υπήρχαν πανό, χαρτόνια με συνθήματα και μπλουζάκια να αερίζουν. Στον David Guetta, δεν υπήρχε τίποτα από τα παραπάνω.

Arcraze

https://www.youtube.com/shorts/IQsnlI9ECjw

https://www.youtube.com/shorts/XFOoXgGGJ30

https://www.youtube.com/shorts/PXLT8o8RIT8

James Hype

https://www.youtube.com/shorts/MAsqFJc1l84

https://www.youtube.com/shorts/J1nyK4hXzac

https://www.youtube.com/shorts/R8EuZHmFfws

https://www.youtube.com/shorts/uul89gDl7MQ

David Guetta

https://www.youtube.com/shorts/ZfvvCl3nwgY

https://www.youtube.com/shorts/MwOEahl2Wxc

https://www.youtube.com/shorts/P5e9p7IZSJA

Σεπτέμβριος..

Ο Σεπτέμβριος κύλησε ομαλά. Για πρώτη φορά, γίνεται το πρώτο πανηγύρι/γλέντι στο Λουτράκι και πήγα με την κολλητή της αδερφής μου. Εκεί guest star είναι η Χαρά Βέρα και ο Ματθαίος Γιαννούλης. Βγαίνω με τον ξάδερφό μου αρκετές φορές και μιλάμε για τη σεξουαλική μας ζωή και όχι μόνο.

Τίτλοι τέλους

Μετά από πολλά χρόνια κάνω 51 μπάνια. Φέτος είπα να μετρήσω τα μπάνια μου, ήξερα ότι θα σπάσω το ρεκόρ και τα κατάφερα. Φέτος το καλοκαίρι αγάπησα τον εαυτό μου και με έμαθα λίγο καλύτερα. Στο ταξίδι όπως και συναυλίες πήγα μόνη μου. Δεν είχα παρέα. Σίγουρα αυτό με έκανε να νιώσω κάπως αλλά στην πορεία δεν με ένοιαξε. Γιατί έμαθα τι πραγματικά αγαπά η Μαρία στη ζωή της. Τι θέλει και πως το θέλει..

Δεν περιμένω κάτι wow να γίνει το φθινόπωρο πέρα από τα party και τη δουλειά που θα έχω για τα Χριστούγεννα, αλλά.. Ποιος ξέρει! Το τραγούδι που άκουσα τις περισσότερες φορές στο καλοκαίρι χωρίς να το θέλω: Νίκος Οικονομόπουλος – Πρέπει Δεν Πρέπει

[justforbooks]

Δημήτρης Τάρλοου: Συνέντευξη για τα 25 χρόνια του θεάτρου Πορεία, τις παραστάσεις και τη ζωή του. Αφορμή η νέα του παράσταση Περλιμπλίν και Μπελίσα.

Στο μικρό στενό της οδού Τρικόρφων, στην πλατεία Βικτωρίας, βρίσκεται το θέατρο του Δημήτρη Τάρλοου, το ιστορικό Θέατρο Πορεία, που ιδρύθηκε το 1960 από τον κινηματογραφιστή Αλέξη Δαμιανό. Πριν από 24 χρόνια αγοράστηκε και ξεκίνησε ένας διπλός ρόλος για τον 34χρονο τότε ηθοποιό, αυτός του επιχειρηματία. Ο Τάρλοου προέρχεται από μία οικογένεια καλλιτεχνών. Από την πλευρά του παππού του, του Καραγάτση, ήταν νομικοί. Ο πατέρας του, ο Γιώργης Ροδόπουλος, προπάππους του Δημήτρη, έγινε Διευθυντής της Τράπεζας Κρήτης και πολιτικός. Έχασε τα λεφτά του στην πολιτική. Η άλλη πλευρά, της γιαγιάς από την Άνδρο, ήταν καπεταναίοι που απέκτησαν κάποια καΐκια και μετά κάποια μικρά ατμόπλοια, τότε που ��ρχιζε να αναπτύσσεται η ναυτιλία στην Ελλάδα. Η προγιαγιά έζησε στην Άνδρο ως το 1917, αλλά όταν κάηκε το σπίτι τους μετακόμισε στην Αθήνα.

Το θέατρο Πορεία από την αρχή στόχευσε σε ένα ποιοτικό θέατρο. Με σύνεση και «άγνοια κινδύνου», όπως μου λέει, ξεκίνησαν το 2000 οι παραστάσεις με πρώτη τη «Φρεναπάτη» του Τ. Κούσνερ. Ο ίδιος σκηνοθέτησε πρώτη φορά το 2004 το έργο «Ολεάννα» του Μάμετ. Τα επόμενα χρόνια, εστιάζοντας σε μεγάλα έργα από το διεθνές δραματολόγιο αλλά και τη λογοτεχνία, αυτό το μικρό ιδιωτικό θέατρο της πρωτεύουσας καθιερώθηκε στη συνείδηση ενός πιστού θεατρόφιλου κοινού όχι μόνο για τις ποιοτικές θεατρικές παραγωγές του, αλλά και για τις παραστάσεις στην Επίδαυρο, τις περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, τις live streaming παραστάσεις την περίοδο της καραντίνας, τις μουσικές εκδηλώσεις, τις συζητήσεις, τις κοινωνικές δράσεις, τη Σχολή πυροδότησης θεατρικής γραφής και βέβαια για τις μεγάλες επιτυχίες, καλλιτεχνικές και εμπορικές: «Μεγάλη χίμαιρα» και «Γιούγκερμαν» του Μ. Καραγάτση, «Αγριόπαπια», «Δόξα κοινή», «Κουκλόσπιτο», «Έγκλημα και τιμωρία» φέτος, για να αναφέρω μόνο μερικές. Σε λίγες μέρες ανεβαίνει το «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα.

― Το να έχει κανείς ένα επιτυχημένο ιδιωτικό θέατρο για 25 χρόνια δεν είναι απλό. Πώς το κατάφερες; Πραγματικά, στην Ελλάδα δεν μακροημερεύουν ιδιαίτερα τα πράγματα, το βλέπεις. Το Αμόρε πόσο άντεξε, σχεδόν 20 χρόνια, και γιατί διαλύθηκε; Γιατί πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να κρατήσεις καλλιτεχνικές συνθήκες σε αυτόν τον χώρο. Είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο και ο Χουβαρδάς το ξέρει από πρώτο χέρι, όπως και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν σε διευθυντικές θέσεις στο Αμόρε. Εγώ ήμουν αρκετά μικρός όταν πρωτοανέλαβα το Πορεία, δεν ήξερα πώς διευθύνουν ένα θέατρο. Σταδιακά έγινε, ξεκίνησε από μία παράσταση το 1999, το «Κτήνος στο φεγγάρι», που είχε επιτυχία. Δεν θα ανέβαζα ποτέ αυτό το έργο σήμερα. Αυτό είναι και μια απόδειξη του πόσο αλλάζει το γούστο και τα θεατρικά ήθη μέσα σε μία εικοσαετία… κι αυτό ήταν ένα έναυσμα για να συνεχιστεί η δουλειά. Έτσι αποκτήθηκε το Πορεία και ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Κάναμε και μια πολύ μεγάλη ανακαίνιση, έγινε blackbox από τους αρχιτέκτονες Αντώνη Νουκάκη και Μπούκη Μπαμπάλου, που είχαν εμπειρία σε σχέση με τέτοιου είδους μεγάλα έργα.

― Δεν φοβήθηκες να ξεκινήσεις δικό σου θέατρο σε αυτή την ηλικία; Είχα άγνοια κινδύνου τότε. Είχα ενθουσιασμό θυμάμαι, γιατί είχε πετύχει πολύ η πρώτη παράσταση και υπήρχε αυτή η προσδοκία που έχεις όταν είσαι νέος και δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα – της συνέχισης της συνεργασίας με ενδιαφέροντες καλλιτέχνες που θα με εξέλισσαν και εμένα. Άρχισαν να γίνονται παραστάσεις και το Πορεία εξελίχθηκε σιγά σιγά σε ένα από τα τοπόσημα, ας πούμε, των Αθηνών.

― Η έκθεση σε κοινό απαιτεί μια ιδιαίτερη ψυχολογία. Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, θυμάσαι σε ποια ηλικία αποφάσισες ότι μπορεί και να γίνεις ηθοποιός; Δεν είχα τέτοιου είδους σκοπό, μέχρι που απέτυχα στις πανελλήνιες εξετάσεις – μπήκα στην Αγγλική Φιλολογία, ενώ ήθελα να μπω στην ελληνική. Το έφερα βαρέως και σκόπευα να δώσω ξανά. Τότε ήταν που με παρότρυναν να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό. Είχα όμως την εμπειρία της έκθεσης από πολύ μικρός. Ξεκίνησε όταν με πήγαιναν τα καλοκαίρια στον Καραγκιόζη, στο «Φανάρι του Διογένη», επειδή οι γονείς μου και η γιαγιά μου είχαν μια αγάπη προς το λαϊκό θέατρο σκιών και μια φιλία με τον Χαρίδημο. Πήγαινα κάθε μέρα, μου άρεσε να παρακολουθώ τις παραστάσεις του, τις μάθαινα απ’ έξω και κατόπιν άρχισα να παίζω με φιγούρες, να αλλάζω φωνές, να παρουσιάζω θεάματα το καλοκαίρι στην Άνδρο βάζοντας εισιτήριο!

― Πόσο χρονών ήσουν; Ήμουν μικρός, 6, 7, 8. Είχα και την τύχη να έχω δασκάλους αγγλικών που ήταν ταυτοχρόνως ηθοποιοί ή ειδικοί του παιδικού θεάματος. Τότε, τη δεκαετία του 1970, ήταν και λίγο της μόδας αυτό –ήταν ρομαντικός τόπος η Ελλάδα–, να έρχονται για να κάνουν ένα διάλειμμα από την καριέρα τους. Θυμάμαι έναν δάσκαλο, Λονδρέζο, πολύ καλό ηθοποιό που με μάθαινε ταυτοχρόνως αγγλικά και θέατρο, αλλά και μια πολύ καλή δασκάλα που λεγόταν Ρουθ Πανταλέων, η οποία ήταν υπεύθυνη παιδικών προγραμμάτων στο BBC και μου έκανε θεατρικό παιχνίδι και ελεύθερο αυτοσχεδιασμό πάνω σε κείμενα του Σαίξπηρ.

― Έχεις ζήσει στην Άνδρο κάποια χρόνια. Πώς ήταν η εμπειρία; Τρία χρόνια, από το 1976 μέχρι το 1979, από ΣΤ’ Δημοτικού μέχρι και Β’ Γυμνασίου. Εξαιρετική εμπειρία. Πολλή ελευθερία, πάρα πολύ παιχνίδι, επαφή με απλά παιδιά, ιστιοπλοΐες, πολύ ωραία χρόνια. Περπάτησα όλη την Άνδρο, γνώρισα τους καιρούς, τους χειμώνες… Μέναμε στο σπίτι μας στη Χώρα, το οποίο κάπως το μετατρέψαμε σε χειμερινό. Τα πρώτα χρόνια έμενε και ο πατέρας μου, μετά χώρισαν οι γονείς μου και τον τελευταίο χρόνο μείναμε μόνοι με τη μάνα μου. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους της Άνδρου, γιατί δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Συνέχισα στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινα και πριν. Ήταν ένα σοκ για εμένα η επιστροφή...

― Γιατί, δεν ξαναβρήκες τους φίλους σου; Δεν είχα ποτέ πολλές παρέες. Η Σχολή Μωραΐτη ήταν ένα από τα ��ροοδευτικά σχολεία της εποχής, αλλά εγώ ένιωθα ότι δεν ανήκα ούτε στην αριστερή διανόηση ούτε στη νεόπλουτη ελίτ. Δεν αισθανόμουν κοντά σε κανέναν. Ένιωθα αόρατος.

― Το επεδίωκες; Μάλλον ήταν ο χαρακτήρας μου. Εάν με ρωτάς τι πληρώνω, αυτό πληρώνω. Είναι κάτι το οποίο είναι έμφυτο, δεν ξέρω από πού προέρχεται. Έκανα σκανταλιές αλλά ήμουν και πάρα πολύ μοναχικός. Δεν είχα καθόλου παρέες και επίσης δεν είχα καθόλου σχέσεις με το άλλο φύλο μέχρι που τέλειωσα από το σχολείο. Ανακάλυψα τις ερωτικές σχέσεις στο Εθνικό Θέατρο, όπου διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη ότι αφορώ κάποιους άλλους ανθρώπους. Μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτό. Θυμάμαι σαν αστείο ένα περιστατικό όταν πήγα να πάρω τους βαθμούς μου στο Εθνικό, να δω αν πέτυχα. Μπαίνω στην Πειραιώς και ξαφνικά ακούω μια φωνή εκεί που διάβαζα το όνομά μου, να λέει, «εσύ είσαι ο Τάρλοου;» Βλέπω μια κοπέλα με μπάσα φωνή και λέω «ναι». Νόμιζα ότι θα είναι κάποια καθηγήτρια. Λέω, Παναγία μου, τι είναι εδώ μέσα... και ήταν η Έφη Μουρίκη, δεύτερο έτος της σχολής, η οποία «έκοβε» τους νεαρούς που πήγαιναν να δουν αν είχαν περάσει!

― Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα χρόνια του Εθνικού; Είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον και περνούσα τέλεια. Πηγαίναμε στο σπίτι της μάνας μου να γράψουμε κείμενα μέχρι τις 5 τα ξημερώματα. Στο τέλος μας πέταξε έξω η γυναίκα! Θυμάμαι ότι έρχονταν όλοι εκεί, ο Ρέππας, ο Δήμος Μυλωνάς, η συγχωρεμένη η Μανίσαλη, και γινόταν χαμός.

― Στη σχολή ένιωσες για πρώτη φορά ότι ανήκεις; Ναι, εκεί ένιωσα ότι ανήκω τότε. Βρήκα τον εαυτό μου, κατάλαβα τα προσόντα μου. Δεν είναι τόσο ότι εξελίχθηκα καλλιτεχνικά μέσα στη σχολή του Εθνικού, γιατί –κακά τα ψέματα– η εκπαίδευση, ιδίως εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν κάτι συντονισμένο, αλλά οπωσδήποτε κατάλαβα αμέσως ότι θέλω να γίνω καλλιτέχνης.

― Αυτό το «ανήκω» σημαίνει ότι πιστεύεις και στις ομάδες; Όχι, δεν πιστεύω σε ομάδες. Έχουν παρέλθει οι εποχές των ομάδων. Αυτό που μπορεί κανείς να προσπαθήσει είναι πραγματικά να επικοινωνήσει, να δεθεί ένας θίασος σε ένα διαφορετικό επίπεδο μέσα από μια διαδικασία και μια επιμονή και εάν θέσεις τους στόχους, όπως έγινε στις πρόβες ανάγνωσης που κάναμε στην Άνδρο για το «Έγκλημα και τιμωρία». Το είχα ξανακάνει ως ηθοποιός όταν ανεβάσαμε το «The man who» με τη Renate Jett –το είχε ζητήσει εκείνη– και είχα δει ότι λειτουργεί. Είχαμε πάει με τον Μανώλη Μαυροματάκη, τον Γρηγόρη Γαλάτη, τον Καραμπούλα και συμβιώσαμε εκεί 10-12 ημέρες. Δημιουργείται ξαφνικά μια κοινοβιακή κατάσταση όπου, είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, αφιερώνεις τον εαυτό σου στους άλλους. Ακούς ιστορίες, εξομολογήσεις, τους μαθαίνεις, τρως μαζί τους, γελάς και ταυτοχρόνως ασχολείσαι και με το έργο.

― Εσύ εξομολογείσαι πράγματα πολύ δικά σου; Ναι, αλλά αυτά που θεωρώ ότι δεν πρόκειται να βλάψουν άλλους αν μαθευτούν. Υπάρχουν και πράγματα που δεν λέγονται και φυσικά επιλέγεις τι θα πεις σε σχέση με τους νοηματικούς άξονες του έργου. Στο «Έγκλημα και τιμωρία» επιλέξαμε πράγματα που είχαν να κάνουν με την πίστη, με το θαύμα, με την πρόθεση βίας κ.λπ., ειπώθηκαν ωραίες ιστορίες. Πολλές φορές πρέπει να λάβεις υπόψη σου και τις ανθρώπινες συνθήκες. Υπάρχουν δυσκολίες που προκύπτουν είτε από θέματα υγείας είτε από θέματα ανθρώπινης κατάστασης ενός ηθοποιού στη συγκεκριμένη περίοδο, τα οποία πρέπει να ενταχθούν στην πρόβα, πρέπει να γίνουν μέρος της καθημερινότητας ενός θιάσου και να νοιαστούν όλοι για όλους. Αυτό το νοιάξιμο είναι πολύ σημαντικό για να γίνει μια πραγματική εξομολόγηση.

― Αυτές οι εξομολογήσεις και το νοιάξιμο γίνονται και μέρος της σκηνοθεσίας; Σκηνοθετώ όπως θα ήθελα σαν θεατής να βλέπω, προσπαθώ ��ουλάχιστον. Δηλαδή εάν σηκώνομαι από τον καναπέ για να πάω να δω κάτι, είναι γιατί νιώθω ή έχω την προσδοκία ότι θα μου αφηγηθούν κάτι που έχει να κάνει με τη ζωή τους και με την ύπαρξή τους και ότι αυτό το κάτι δεν το έχουν πει ξανά, ότι είναι μοναδικό και θα μου το πουν εμένα σήμερα. Να σου πω ένα παράδειγμα, την τελευταία φορά που πήγα στο θέατρο και είδα την παράσταση του Μπανούσι, το «Goodbye, Lindita», είχα την απόλυτη αίσθηση ότι ο νέος αυτός καλλιτέχνης αφηγείται κάτι πολύ προσωπικό σε σχέση με τη ζωή του, με την ιστορία της οικογένειάς του, με τα βιώματά του και έχει κάνει τους υπόλοιπους performers και ηθοποιούς να συμμετέχουν στην ιστορία του. Τους είχε αφηγηθεί σίγουρα πάρα πολλά πράγματα και είχαν αφηγηθεί και αυτοί για δικές τους απώλειες, για δικές τους μνήμες από χωριά, για αυτή την αίσθηση της μοναξιάς και της ερημιάς σε ένα μικρό μέρος. Βλέποντάς το θυμήθηκα όταν πήγα για δέκα ώρες στους Αγίους Σαράντα στην Αλβανία, αυτή την αλλαγή στην ατμόσφαιρα από την Ήπειρο στην Αλβανία, μία αίσθηση μοναξιάς σε αυτή την πόλη πολύ περίεργη, οικειότητας όμως κιόλας. Αυτά τα αναγνώρισα στην παράστασή του. Χρησιμοποιείς τα λόγια ενός συγγραφέα, ενός κειμένου, για να μιλήσεις για τον εαυτό σου, για την εμπειρία σου. Εγώ αυτά αναζητώ: να διαβάσουμε το έργο με τέτοιον τρόπο ώστε να καταλάβει ο θεατής ότι δεν λέμε λόγια, αλλά μιλάμε για κάτι που μας αφορά, χωρίς βέβαια να κακοποιούμε το κείμενο.

― Πότε ένιωσες ότι ωρίμασες σκηνοθετικά; Νομίζω ότι το θέατρο είναι ένα επάγγελμα εμπειρίας και γι’ αυτό περνώντας τα χρόνια γινόμαστε πιο ικανοί στο να αφηγηθούμε. Αποκτάς καλύτερη αίσθηση του εσωτερικού εαυτού, συμβιβάζεσαι με πλευρές σου, εξομολογείσαι ευκολότερα και επίσης αποκτάς και μια θεατρική γλώσσα. Είναι δύσκολο για έναν πολύ νέο άνθρωπο, γι’ αυτό και θαυμάζουμε πολύ λόγου χάρη τον Μπανούσι που είναι πολύ ώριμος για την ηλικία του. Βέβαια στην Ελλάδα, επειδή είμαστε γεροντολάγνοι τελικά, παραμένεις ταλέντο σε όλους τους χώρους μέχρι τα βαθιά γεράματα. Θα έπρεπε να δίνονται ευκαιρίες πιο νωρίς. Αλλά ούτε είμαι υπέρ της νεολαγνείας, ότι όσο είσαι νέος πρέπει να υμνείσαι για τη νεότητά σου. Για μένα έπαιξαν μεγάλο ρόλο τα ταξίδια που έκανα, οι σκηνοθέτες που μου άρεσαν, αυτοί που αποτέλεσαν τους φωτεινούς φάρους μου και θα ήθελα θεωρητικά να μοιάσω. Αυτό δεν ξέρω εάν είναι καλό ή κακό, γιατί μπορεί να σου πει κάποιος, ναι αλλά έτσι δεν θα είσαι μοναδικός, δεν θα είσαι ιδιοφυής. Εγώ νομίζω ότι χρειαζόμαστε πρότυπα, ανθρώπους που να θαυμάζουμε και μέσα από τον θαυμασμό μπορούμε να βρούμε και εμείς το δικό μας θεατρικό λεξιλόγιο. Σιγά σιγά αυτό το οποίο κατάλαβα είναι ότι σκηνοθέτες που εκτιμώ, όπως ο Κορσουνόβας, μιλούσαν μια γλώσσα θεατρική που είχε να κάνει με αυτή την προσωπική αφήγηση. Καταλάβαινα ότι έχουν διαμειφθεί πράγματα μέσα στην ομάδα του, τα οποία είναι πολύ σημαντικά και πολύ δικά τους. Αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση. Το είδα πεντακάθαρα σε μια σπουδαία παράσταση του «Γλάρου» που παρακαλούθησα και in progress αλλά και ολοκληρωμένη. Στον τρόπο που μας υποδέχονταν αυτοί οι 15 ηθοποιοί, ενώ δεν είχε ξεκινήσει η παράσταση και απλώς καθόντουσαν σε καρέκλες και μας περίμεναν, αλλά ήταν τέτοια η σχέση που είχαν μεταξύ τους και η «συνωμοσία», που αμέσως έμπαινες στο θέμα.

― Το θεατρικό κείμενο είναι διαφορετικό από το λογοτεχνικό, ίσως είναι πιο κοντά στην ποίηση, γιατί η ποίηση είναι αφαίρεση κι εκεί μπορεί να προβάλει πιο εύκολα ο ηθοποιός τον εαυτό του. Συμφωνώ απόλυτα και το διαπίστωσα βιωματικά κάνοντας τη «Δόξα κοινή» που ήταν αμιγώς ποιητικός λόγος και που μπορούσαμε να τον χειριστούμε πολύ πιο εύκολα και να δημιουργήσουμε εκρηκτικές εικόνες, καταστάσεις, συμπλέγματα. Να αφηγηθούμε μια ιστορία μέσα από την ποίηση, ήταν πιο εύκολο.

― Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος που πολλά θέατρα και εδώ και στο εξωτερικό καταφεύγουν στη θεατρική διασκευή μυθιστορ��μάτων, τα οποία μάλιστα έχουν να αναμετρηθούν και με το λογοτεχνικό κείμενο; Δεν γράφονται πια δυνατά θεατρικά; Γράφονται θεατρικά, αλλά αυτά τα οποία βλέπω υπολείπονται αρκετά από αυτά που παλιότερα θεωρούσαμε πολύ καλά έργα. Καταφεύγουμε στη λογοτεχνία μάλλον διότι υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, όπως η «Μεγάλη χίμαιρα», οι οποίες μας ιντριγκάρουν και θα θέλαμε να αφηγηθούμε σαν να ήταν θεατρικό. Όταν όμως αναθέσεις τη θεατρική διασκευή τους, προκύπτουν πράγματι μεγάλες δυσκολίες, διότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα τελείως νέο έργο, με τελείως διαφορετική δομή, επιλογή χαρακτήρων, σκηνικό περιβάλλον και κυρίως θεατρική γλώσσα.

― «Μεγάλη χίμαιρα», «Γιούγκερμαν», «Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», εάν δεν ήταν παππούς σου ο Καραγάτσης θα τα ανέβαζες; Προφανώς όχι, δεν θα μου ερχόταν η ιδέα. Μου ήρθε διότι είναι. Θεώρησα τότε ενδιαφέρουσα την πρόταση προς το Φεστιβάλ Αθηνών, διότι δεν είχε ξαναγίνει Καραγάτσης στο θέατρο. Αλλά, τελικά, μυθιστόρημα το μυθιστόρημα αρχίσαμε να βρίσκουμε τρόπους για το πώς μπορούν να γίνουν θεατρικά έργα, ακόμα και εάν είναι πολύ ελεύθερη η μεταφορά, όπως είναι τώρα στο «Έγκλημα και τιμωρία» η μεταφορά του Τριαρίδη. Με έναν τρόπο είναι συγκοινωνούντα δοχεία η λογοτεχνία και το θέατρο. 

― Έχει σαν να λέμε το θέατρο «πέσει στην ανάγκη» της λογοτεχνίας! Μάλλον ναι. Πάντως Πίντερ δεν υπάρχει ανάμεσά μας και δεν τον ξέρω, ούτε Μάμετ, ούτε Ίψεν, ούτε Γκογκολ. Υπάρχουν ενδιαφέροντα κείμενα αλλά υπάρχει και πάρα πολύ πολιτική ορθότητα. Δηλαδή να πρέπει να βάλεις μέσα όλα τα ζητήματα που άπτονται της πολιτικής ορθότητας σε ένα δίωρο, δεν θέλω να μιλάω για αυτά, βαριέμαι. Είναι αυτή η κατάρα. Τα περισσότερα έργα αυτή τη στιγμή μιλάνε για αυτά τα ζητήματα, είτε για την έμφυλη βία, είτε για τις έμφυλες ταυτότητες, είτε για τον φασισμό στην κοινωνία.

― Στις 5 Μαρτίου ανεβάζεις το «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα, έργο για τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τι είναι ο έρωτας για σένα; Σφαγείο. Με ρώτησαν προχθές οι ηθοποιοί, τι σημαίνει για εμένα το έργο και τους είπα, «σκατά, σκατά, σκατά, τάφος». Κάποτε, το έχει γράψει και η Έρι Κύργια στο πρόγραμμα, ο Μπουνιουέλ διάβασε το «Περλιμπλίν και Μπελίσα», γιατί ήταν φίλοι με τον Λόρκα και του έγραψε ότι είναι μία «κουράδα» και το βρήκα καταπληκτικό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο έργο. Όλοι μας θυμόμαστε τα τραγούδια του Χατζιδάκι στην παράσταση του Κουν και ιδίως το «Πέρα στο θολό ποτάμι». Είναι ωραίο αλλά είναι περίεργο γιατί είναι σαν συρραφή ειδών. Είναι γραμμένο σαν παραμυθόδραμα, με δαιμόνια που κινούν τα νήματα, αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν Frankenstein. Έχει από freak show, από τσίρκο, από σκοτεινό παραμύθι, είναι μεικτό είδος και αυτό δημιουργεί μεγάλη δυσκολία στο όλον, στο ενιαίο, να μη φαίνεται σαν patchwork. Ο Περλιμπλίν είναι ένας άνθρωπος που σε μεγάλη ηλικία, ενώ είναι μόνο πνεύμα, αποφασίζει να αποκτήσει σώμα και να μπει σε αυτό το σφαγείο του έρωτα. Ανάποδη είναι η διαδρομή της Μπελίσα, η οποία ξεκινάει από ένα άψυχο πράγμα που έχει μόνο σώμα και καταλήγει έμψυχη, διότι ο Περλιμπλίν της χαρίζει την ψυχή του. Εναποθέτει στα πόδια της την ψυχή του την ώρα του θανάτου του. Αυτή η χιαστή διαδρομή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ δύσκολη. Αυτό μου ξυπνάει την εικόνα της μαρμάρινης επιγραφής στον τάφο του Καραγάτση που λέει: «Οι μοναδικές ομορφιές είναι προνόμιο του θανάτου».

― Για εσένα τι είναι ηθικό; Έχει να κάνει με την εντιμότητα, δηλαδή το πώς θα σταθείς σε ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται γύρω σου, πώς θα τους αντιμετωπίσεις. Είναι η ειλικρίνεια στις προθέσεις, να μην κρύβονται σκοτεινά ή βρόμικα πράγματα πίσω από τον τρόπο με τον οποίο δρας. Η ηθική και η παιδικότητα είναι λίγο κοντινά, αν και η παιδικότητα πολλές φορές μπορεί να κρύβει και πολύ σκοτεινά πράγματα, αλλά υπάρχει μία εκ πεποιθήσεως αφέλεια, η οποία με οδηγεί και με βοηθά στο να επιβιώσω.

― Εκ πεποιθήσεως… Ναι, εκ πεποιθήσεως, δεν είμαι ανόητος. Για πολλούς αυτή η αφέλεια είναι και πάρα πολύ εκνευριστική και το καταλαβαίνω, γιατί πολλές φορές μέσα από αυτή φαίνεται πολύ πιο καθαρά τι είσαι εσύ, γίνεται καθρέπτης, αλλά εγώ επί τούτου το κάνω. Οτιδήποτε σκοτεινό καθρεπτίζεται πολύ πιο καθαρά στην ανοιχτή αφέλεια. Να σου πω μια ιστορία. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος δεν υπήρξε ποτέ αφελώς ανόητος, αλλά ήταν εκ πεποιθήσεως αφελής, ανοιχτός, έδειχνε εμπιστοσύνη και αγνή χαρά στους πάντες. Να σου διηγηθώ μια σχετική αληθινή ιστορία, πραγματικά διασκεδαστική με τον Εμπειρίκο. Είχε πάει στη Μόσχα με τον Ελύτη και τους είχε υποδεχθεί εκεί η Ζωρζ Σαρή και ο Σεβαστίκογλου. Πήγαν με μεγάλη χαρά και επιθυμία, γύρω στο 1950, αλλά επέστρεψαν πάρα πολύ απογοητευμένοι, αν και οι δύο είχαν την πεποίθηση ότι πήγαιναν στη γη της επαγγελίας. Τότε είχε ειπωθεί η περίφημη φράση του Εμπειρίκου στον Ελύτη «χάλια, Σοσό μου, χάλια», περιγράφοντας τη δραματική κατάσταση στην Μπρεσνιεφική Σοβιετική Ένωση, αλλά πολύ συνωμοτικά! Κάποια στιγμή, αφού επέστρεψαν από το ταξίδι τους, κάλεσε ο Εμπειρίκος στο σπίτι του διάφορους γνωστούς, φίλους, δημοσιογράφους, να τους αφηγηθεί τις εμπειρίες από το ταξίδι. Υπήρχε, λοιπόν, κάποιος στην ομήγυρη ο οποίος τον διέκοπτε συνεχώς στην αφήγησή του. Έλεγε λόγου χάρη ο Εμπειρίκος: «Αγαπητοί μου» –είχε μια πολύ γλαφυρή αφήγηση– «ήταν 8 το πρωί και με τον αγαπητό Οδυσσέα φθάσαμε στο λιμάνι του Πειραιώς και μπήκαμε στο υπέροχο αυτό καράβι κ.λπ.», αυτός τον διέκοπτε: «με συγχωρείς, Ανδρέα, μήπως μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις ένα χαρτί για να σημειώνω αυτά που λες;», μετά από ένα λεπτό, «μήπως μπορείς να μου φέρεις αυτό, μήπως μπορείς να μου φέρεις το άλλο». Κάποια στιγμή αρχίζει ο Εμπειρίκος να λέει, «αγαπητέ» –δεν θυμάμαι πώς τον έλεγαν– «παίρνω τη σκατούλα μου, τη βάζω σε ένα τηγάνι με κουρκούτι, την τηγανίζω, την αλατοπιπερώνω και στη δίνω να τη φας. Παίρνω τη διάρροιά μου, την κάνω με σπαράγγια…», και αρχίζει μία κοπρολαγνία η οποία σταματημό δεν είχε και όσο περνούσε η ώρα τόσο φούντωνε και θύμωνε ο Εμπειρίκος. Αυτό εννοώ. Αφελής δεν ήταν, αλλά όταν του πατούσες τον κάλο γινόταν έτσι. Φυσικά στο τέλος της βραδιάς το είχε ξεχάσει και έμειναν οι δυο τους μόνοι, αγκαλιασμένοι και συμφιλιωμένοι. Κι ο Καραγκιόζης είναι μέρος αυτής της αφέλειας, γιατί οι χαρακτήρες του μπορεί να είναι δισδιάστατοι αλλά ίσα ίσα το δισδιάστατο προσφέρει αυτήν ακριβώς την καθαρότητα και τη χαρά και την αφέλεια. Εγώ κινούμαι ανάμεσα στη χαρά και στη φοβερή δυσθυμία για αυτά που κάνω. Τα περισσότερα είναι δικές μου τελειομανίες και ανασφάλειες και ιδεαλισμοί. Έτσι είναι οι καλλιτέχνες όμως…

― Το θέατρο είναι και η τέχνη του εφήμερου. Σε απασχολεί η υστεροφημία σου, να σταθείς στο ύψος του «εγγονού»; Δεν έχω την πεποίθηση ότι θα αναφέρονται σε εμένα στις επόμενες εκατονταετηρίδες, ούτε ζω και για αυτό. Δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρει, όμως μου αρκεί που είναι μια δουλειά που μου αρέσει, που μου έχει προσφέρει και που το Πορεία επεβίωσε μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον προσφέροντας ποιοτικό θέατρο όλα αυτά τα χρόνια. Πέρασαν από εκεί πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες, αναδείχθηκαν νέοι καλλιτέχνες και έγιναν παραστάσεις τις οποίες συζητούσε όλη η Αθήνα. Δεν θα έλεγα, λοιπόν, ότι έχω τέτοιο άγχος σύγκρισης. Για τη μάνα μου ήταν σαφώς πιο δύσκολο, και γιατί ήταν κόρη του Καραγάτση και επειδή ο Καραγάτσης είχε έναν πολύ δύσκολο και επικριτικό χαρακτήρα. Το γεγονός ότι η μητέρα μου κατάφερε στα 72 της να γράψει «Το ευχαριστημένο», ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα το όποιο μάλιστα βραβεύτηκε και έγινε μπεστ σέλερ και αφορμή για το δικό μου ομώνυμο θεατρικό έργο σε διασκευή Έρις Κύργια, αποτελεί ασφαλώς μεγάλο τόλμημα και δικαίωση για την ίδια.

― Εσύ τι φαντάζεσαι ότι θα σου έλεγε ο πάππου σου αν έβλεπε τους ήρωες των βιβλίων του ζωντανεμένους στη σκηνή; Φαντάζομαι ότι θα ήταν στο θέατρο και θα του άρεσε πάρα πολύ να βλέπει πρόβες, να συζητάμε κ.λπ. Έχω μία αίσθηση ότι θα περνούσαμε πολύ καλά, δεν έχω δηλαδή μέσα μου αίσθηση ανταγωνισμού. Λυπάμαι που δεν τον γνώρισα και που δεν μπορέσαμε να έχουμε μια κοινή καλλιτεχνική ζωή ή ανταλλαγή, αλλά νομίζω ότι θα χαιρόταν πολύ να βλέπει επί σκηνής τη Μαρίνα Μπαρέ στην εξαιρετική ερμηνεία της Αλεξάνδρας Αϊδίνη ή τον Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν να ζωντανεύει από τον Γιάννη Στάνκογλου και ότι το είδαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι, ότι συγκινήθηκαν από τους χαρακτήρες που έπλασε. Ό,τι και εάν πιστεύεις ότι ήταν η παράσταση είναι ενδιαφέρον το ότι ξαφνικά ζωντάνεψαν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[fegg4ropetra]

Δευτέρα 27/11/2023 (1.07 π.μ.)

Χτυπάει το κινητό.. ειδοποίηση.. Μια, δύο, τρεις... Ακόμα η καρδιά μου σφίγγεται όποτε ακούω αυτόν τον ήχο γιατί ελπίζω για ένα ακόμα μήνυμα, μια κλήση, κάτι. Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί με πονάει τόσο. Ούτε καν σε ήξερα. Κι όμως κατάφερες να μπεις τόσο βαθιά στο μυαλό μου που πλέον με κάνει να νιώθω λες κι έχω χάσει ένα κομμάτι μου.

Μακάρι να είχα κάτι. Μια λέξη, μια φράση, ένα κάτι που να μπορούσα να το ρίξω και να πω ναι δεν θα έβγαζε πουθενά. Αλλά δεν έχω τίποτα. Μου λες να μην τα ρίχνω στον εαυτό μου. Να μην στεναχωριέμαι. Να μη κλαίω. Μα πως; Γνωρισα επιτέλους έναν άνθρωπο που μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου μαζί του. Μπορούσα να είμαι εγώ... Να μη νιώθω άβολα να πω και να δείξω αυτά που νιώθω. Έναν άνθρωπο που είχα τέτοια χημεία μαζί του σε όλα που τον έβλεπα και η καρδιά μου χτύπαγε κάθε φορά σαν να ήταν η πρώτη. Πώς να ξεχάσω έναν τέτοιο άνθρωπο. Πώς να το αφήσω πίσω;

"Τι σκέφτεσαι;". "Ότι δεν θέλω να σε πληγώσω"

Κλαίω, σταματάω, κλαίω, σταματάω... Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω..

Έχω ξεχάσει μέχρι και πως να γράφω..

3 μέρες μετά, ακόμα δεν μπορώ να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου, δεν έχω διάθεση να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου, να πάω μια βόλτα, ακόμα δεν μπορώ να νιώσω τίποτα..

Που είσαι; τι κάνεις; αν έφαγες; αν πηγές προπόνηση; πως πήγε η δουλειά; πως πέρασες την ώρα σου; αν τελείωσες το διάλειμμα; τι κάνει ο Μαξ;

Ούτε αυτόν δεν πρόλαβα να γνωρίσω...

Έπρεπε να καταλάβω όταν σε ρώτησα πότε θα τον γνωρίσω και η απάντηση ήταν απλά "κι εγώ έχω πολύ καιρό να τον δω, τον έχω παραμελήσει"

Η υπεκφυγη... Πόσο τυφλή επέλεξα να είμαι;

Ένα μήνυμα.. Μια κλήση.. Κάτι.. Όλα μοιάζουν σαν ψέμα..

Ακόμα περιμένω..

[melanc-hoe-lia]

ΚΕΝΟ

Δεν είναι από εκείνο το κενό που νιώθεις πως κάτι λείπει

Δεν είναι από εκείνο το κενό που εύκολα θα γεμίσεις με προσωρινή ψεύτικη ευτυχία

Κενό, εκείνο το κενό που δεν νιώθεις, μένεις απέναντι αμίλητος να το κοιτάς και σε συναρπάζει το πώς άφησες τον εαυτό σου να δημιουργήσει ένα τέτοιο μεγάλο κενό.

Έπρεπε να σε προσέχεις έπρεπε να σε φροντίζεις

Μα πάλι εδώ προσπαθείς να μπαλώσεις το ιδιο κενό

Και εκείνη δεν σαγαπησε και το κενό σου εντείνει μέχρι και σήμερα

Με πανάκριβες κλωστές να το μπαλωσεις, πριν καταρευσεις, περίτεχνα με διπλοβελονιες να σιγουρευτεις πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που βλέπεις το κενό

Ίσως επειδή τα κατάφερες ή ίσως επειδή οι κλωστές δεν άντεξαν

[thewomengr]

Γιατί πια... δεν σε βλέπω καν!

[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου] Κι είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα, να καταφέρεις να ξενερώσεις κάποιον που πέθαινε για πάρτη σου. Κι όμως κοίτα τι καλά που τα κατάφερες...

Και πώς γίνεται αλήθεια, κάποιος, μόνο για τον οποίο είχες μάτια, ξαφνικά να γίνεται σχεδόν διάφανος στο μυαλό σου; Πώς γίνεται κάποιος, ο οποίος είχε τη δύναμη μόνο μ’ ένα χαμόγελο να φωτίζει τον κόσμο σου, να γίνεται πιο αδιάφορος κι από ψιλόβροχο το Σεπτέμβρη; Πώς γίνεται κάποιος, που στην όψη του, η καρδιά σου χόρευε ρεγκετόν, ξαφνικά να προξενεί τόση ταραχή, όση καρδιογράφημα…

[orgismenh]

Οργισμένη πώς κατάφερες να φτιάξεις το μπλογκ σου έτσι ώστε να γίνει σχετικά γνωστό; 🤔

Τι εννοείς σχετικά γνωστό; 🤨

[rattusnordicus]

 ‘Old Age ain’t no place for sissies.’

Bette Davies

Ξυπνάω το πρωί αλαφιασμένη, να δω γρήγορα μηνύματα μπας κι έγινε καμιά καταστροφή την νύχτα σε κάποια θάλασσα και δεν πήρα είδηση. Παίρνω το πρώτο χάπι της ημέρας. Μην ξεχάσω σε μισή ώρα να πάρω το δεύτερο.

Μπαίνω στο μπάνιο, κάνω ντους, βουρτσίζω δόντια, ενυδατική, αποσμητικό, κρέμα σώματος. Αποφεύγω να κοιτάξω και πολύ τον καθρέφτη, τι να δω; Ξέρω ότι η περιφέρεια μου έχει γίνει σαν την Πλατεία Συντάγματος, ξέρω πως όλο το σύστημα έχει κρεμάσει από καιρό.  

Κάνω μια γρήγορη εκτίμηση αν βγήκαν τίποτα τρίχες στα μούτρα μου έτσι στα καλά καθούμενα και από το πουθενά βλέπω τα μάτια μου. Τα θυμωμένα, επικριτικά μάτια μου.

«Πώς ακριβώς κατάφερες να ξεφτιλιστείς έτσι; Τι σκεφτόσουνα όταν ξεκίνησες να κάνεις δεύτερη, μετά τρίτη δουλειά; Χόντρυνες, πολύ χόντρυνες. Έπεσαν οι άμυνες, οι προσδοκίες, ο κώλος σου και τα βυζιά σου. Έχεις αρτηριακή ανεπάρκεια, μαχητική ανεπάρκεια, πρωτίστως εγκεφαλική ανεπάρκεια. Κατάντησες απόμακρη, απομονωμένη και αποξενωμένη μέσα στο πλήθος που συναντάς καθημερινά. Δεν είσαι μόνη, είσαι ολομόναχη. Συγχαρητήρια.

Και για να ξέρεις, χρωστάς κυρία μου. Δεν πάει άλλο ο κατήφορος. Χρωστάς χρόνια ξέγνοιαστου χορταστικού ύπνου, χρωστάς εκδρομές, γέλια αβίαστα μέχρις δακρύων. Χρωστάς τεμπέλικες Κυριακές με παρέες που σ' αγαπάνε και τις νοιάζεσαι. Νύχτες ολόκληρες στο σύθαμπο του μπαρ με αλκοόλ, τσιγάρα τζαζ και ροκ μουσικές, που ερεθίζουν τις αισθήσεις και ξυπνάνε παραισθήσεις. Συζητήσεις ατέρμονες με ανθρώπους νοήμονες που υπερασπίζονται πεισματικά και μεθυσμένα θέσεις  ουτοπικές, ανέφικτες, λαμπερές. Αλλά πάνω απ'όλα χρωστάς αγκαλιές, πολλές αγκαλιές.  Απ’ αυτές τις αντρικές, τις μεθυστικές, τις παθιασμένες, τις ατέλειωτες. Επιτακτικά, αναδρομικά, τώρα.»

Τόμπολα.

Windows of the Aether

[rosescolours]

Διάβασα την υπέροχη απάντηση που έδωσες στην προη��ούμενη κοπέλα. Εγώ να πω ότι έχω διατροφική διαταραχή και ό,τι και αν έχω δοκιμάσει πάντα καταλήγω να ξανακυλάω και να νιώθω μια αποτυχία. Μπράβο σου που το ξεπέρασες εσύ. Αλλά πώς τα κατάφερες; 😔

Έκανα ψυχοθεραπεία με ψυχολόγο που ειδικεύεται σε διατροφικές διαταραχές. Κατανόησα τις σκέψεις μου, τις υπερφαγικες μου τάσεις και από που προέρχονται συναισθηματικά, και με πολλή δουλειά και υπομονή, ξεκίνησα να είμαι πιο συνειδητοποιημενη.

Δεν έφυγε μετά την ψυχοθεραπεία. Πέρασε ένας χρόνος δουλειάς με τον εαυτό μου, με τα καλά και τα κακά, και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορείς να πεις ότι φεύγει για πάντα, μια και καλή. Ακόμα παλεύω μερικές φορές, και ακόμα έχω άσχημες σκέψεις και συναισθήματα που με κάνουν να θέλω να κυλησω σε παλιές κακές συνήθειες.

Αλλά έχω δουλέψει πάρα πολύ πια, για να το επιτρέψω στον εαυτό μου. Με γυμναστική και διατροφή, έχω δυναμώσει, έχω αλλάξει, και νιώθω τόσο καλά πλέον με τον εαυτό μου, που δε μου επιτρέπω να επιστρέψω πίσω στον άνθρωπο που ήμουν δύο χρόνια πριν.

Δεν περιαυτολογω, σε καμία περίπτωση. Έχω απίστευτη δουλειά ακόμη να κάνω, και σωματικά και ψυχικά. Αλλά πλέον δεν δίνω σημασία στη ζυγαριά, δίνω σημασία στο πόσα push up μπορώ να κάνω, ή στο γεγονός ότι χρειάζομαι καινούρια ρούχα γιατί πλέον όλα μου τα ρούχα μου είναι μεγάλα. Και όλα αυτά, ενώ τα κιλά μου αυξάνονται. Και να σου πω την αλήθεια αυτό με τρομάζει.

Είναι πολλοί οι σύνδεσμοι που πρέπει να σπάσεις, και μεγάλη η ταλαιπωρία. Οι διατροφικές διαταραχές δεν φεύγουν εύκολα. Οι σκέψεις ότι δεν αξίζω να πάρω μικρότερα ρούχα γιατί θα κυλησω πάλι, ή γιατί δεν έχω φτάσει ακόμα τους στόχους μου, υπάρχουν. Και με μειώνουν και με πονάνε. Αλλά αυτό που έχω να κάνω είναι να συγκρίνω τον εαυτό μου με τη Μαρία του '18, του '19, του '21. (το 20 είχα χάσει τα κιλά και τα ξανά πήρα ακριβώς γιατί ενέδωσα σε αυτές τις σκέψεις).

Οποια και αν είναι η διατροφική σου διαταραχή, όλα ξεκινάνε από μια απόφαση. Και έπειτα, να αντέξεις ψυχικά, τη δουλειά που θα πρέπει να κάνεις για να ξεπεράσεις τα εμπόδια, τις αναποδιές, και ότι σε ωθεί να γυρίσεις πίσω στις συνήθειες που θες να αποφύγεις.

Δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να θέλεις να το κάνεις για σένα, και όχι για τους άλλους. Να νιώθεις εσύ καλά. Υγιής. Δυνατ@.

Ελπίζω να τα καταφέρεις, και αν μπορώ να προσφέρω ένα αφτί για να σε ακούσει, εδώ είμαι ✨

[nekri-prigipissa13]

Σκέψεις περί ενηλικίωσης

Ξεκινάω να το γράφω αυτό στις 23:33. Σε λιγότερο από μισή ώρα θα είμαι πια ενήλικας. Η σκέψη αυτή πραγματικά με αγχώνει. Πέρσι τέτοια ώρα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που επιτέλους θα έκλεινα τα 17. Αντιθέτως, φέτος νιώθω όσο πιο τρομοκρατιμένη θα μπορούσα να είμαι. Πώς ακριβώς γίνεται κάποιος ενήλικας; Τι είναι αυτό που τον κατατάσσει σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων; Οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις που αποκτά ξαφνικά, με το που θα δείξει το ρολόι 00:00 ή ωριμάζουμε δια μαγείας σε μια νύχτα; 

Σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που με συνόδευσαν από την στιγμή που γεννήθηκα, αυτούς που ήταν δίπλα μου στην μακρινή πλέον ηλικία των τριών που ξεκίνησα το σχολείο, όλους όσους με έναν μαγικό τρόπο έκαναν αξέχαστα τα εφηβικά μου χρόνια αλλά και όσους μπήκαν στην ζωή μου, λίγους μήνες πριν τα 18 μου. Μερικοί από αυτούς έμειναν και μου απέδειξαν την δύναμη της φιλίας. Άλλοι πάλι έφυγαν και μου έμαθαν να διαχειρίζομαι την απόρριψη και την εγκατάλειψη. Μερικοί ήταν εκεί και μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω και μερικοί ήταν εκεί μονάχα όταν είχα κάτι να τους προσφέρω. Τους ευχαριστώ όλους ανεξαιρέτως, καθώς καθένας από αυτούς μου έδωσε τα εφόδια με τα οποία αρχίζω την ζωή μου ως ενίληκας. Καθένας βοήθησε με τον τρόπο του στο να διαμορφώσω αυτό που μπορώ να αποκαλώ “εγώ” και δεν θα ξεχάσω κανέναν τους. 

23:45, μόνο 15 λεπτά πρωτού αλλάξει η μέρα. Το άγχος μου και η αγωνία μου πολλαπλασιάζονται με το πέρασμα της ώρας. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν έζησα όλα όσα ήθελα. Αν πραγματοποίησα τους στόχους πο\υ η μικρή Α είχε θέσει. Θα ήταν περήφανο εκείνο το χαρούμενο μικρό κορίτσι που κάποτε υπήρξα; Αν μπορούσε να μου μιλήσει τώρα, λίγο πριν αφήσω θεωρητικά πίσω μου την παιδικότητά μου, θα χαιρόταν για όσα έχω καταφέρει; Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά από τα όνειρα που έκανα στην αγνή ηλικία των 5 ή στην δύσκολη ηλικία των 14. Βαθυά μέσα μου ελπίζω πως τα κατάφερα. 

Θέλω να κλείσω το πονεμένο θα έλεγα κεφάλαιο την εφηβείας, και να αρχίσω την ζωή μου ως ενήλικας, χωρίς να με βαραίνει το παρελθόν καθώς και τα λυπητερά συναισθήματα που έζησα. Θέλω να αρχίσω μία νέα ζωή, ως ένας πιο χαρούμενος άνθρωπος. Αυτό είναι εξάλλου και το νόημα αυτών των λέξεων που γράφω, σκεφτόμενη τα τελευτία 3 χρόνια της ζωής μου που τολμώ να πω ότι ήταν αρκετά... περίεργα. 

Η ώρα είναι παρά πέντε. Σε 5 λεπτά θα πρέπει να ξεχάσω αυτά που με βαραίνουν ως δεκαεπτάχρονη και να με καλωσορίσω στα 18. Οπότε λέω να κλείσω με μερικά λόγια στον 17χρονο εαυτό μου. 

‘Αγαπητή Α, όσο και αν δεν το πιστεύεις, τα κατάφερες καλά εδώ που έφτασες. Μπορεί να μην πήγαν όλα όπως θα ήθελες, μα όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Μπορεί να υπήρχαν στιγμές που δεν ήξερες τον σκοπό σου σε αυτήν την ζωή, μα μέχρι και τότε συνέχισες να προχωράς. Και τώρα είσαι εδώ, λίγο πριν τα 18 σου, κάνοντας έναν μεγάλο μονόλογο με τον εαυτό σου. Μην ξεχάσεις ποτέ πόσο σημαντική είσαι, ακόμη και αν δεν το πίστευες συχνά. και πάνω από όλα, μην ξεχάσεις το μότο σου σε αυτήν την ζωή. Ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά μπορούν να τα διορθώσουν όλα. Σε αγαπώ”

25 Ιουνίου, 00:00

~nekri-prigipissa13

[pametaratsa]

Οι δικοί σου αναρωτιούνται πώς γίνεται να κουβαλάς κατάθλιψη μαζί σου λες και δεν σε τάιζαν φόλες όλη την ζωή σου.

Όλα είναι καλά έλεγαν είσαι εντάξει στο μυαλό σου είναι όλα κάνε προσευχ��ς να σου περάσει.

Αναγκάστηκες να μεγαλώσεις νωρίς όταν από παιδί αντίκρισες την μάνα σου να ��αθαίνει κρίσεις.

Ήσουν περίπου 10 όταν χρειάστηκε να είσαι πλάι της σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο και να την παρακαλάς να μην αφαιρέσει την ζωή της και ένιωθες τόσο ενοχή που δεν είχες την δύναμη να βοηθήσεις.

Η αδερφή σου επιφανειακά επιτυχημένη κάπου στην Αθήνα χαμένη κατάφερε να ξεφύγει, μα έχει στήσει μια "βιτρίνα" ενώ επισκέπτεται του παιδιού της το μνήμα. Δεν περνάει ένα βράδυ δίχως να έχει κλάψει.

Μην με ρωτάς πώς πάει ενώ έχω μια μάνα που την έχει πλακώσει η ασθένεια της στο κρεβάτι, ενώ τα χει πλέον παρατήσει και ο πατέρας ξαγρυπνάει με τον φόβο μήπως ένα βράδυ ξεψυχήσει.

Έχουν ήδη πρόβληματα αρκετά δεν θες να είσαι κι εσύ ένα από αυτά.

Προσπαθείς να κρύψεις ότι καταστρέφεσαι πώς άλλωστε να τους πεις πως επέστρεψες πίσω σε αυτα που κατάφερες και ξεπέρασες ένα χρόνο πριν..

Εθιστική η αυτοκαταστροφή μέχρι που βρήκες στήριγμα σε εκείνον.

Στην κωλοπολη αυτή δεν μπορώ να πάρω αέρα και δεν με παίρνουν στα σοβαρά όταν τους λέω ότι τα 'χω χαμένα.

Κατάφερα με ζόρι να βγάλω τον χειμώνα χωρίς εσένα.

Και ανησυχώ τόσο συχνά για το αν ΣΕ προσέχΕΙΣ

Γιατί ποτέ δεν ΣΕ νοιάστηκΕΣ περισσότερο από εμένα !!! Ποτέ δεν σε νοιάστηκες περισσότερο από όσο νοιάστηκες για εμενα

Source:@pametaratsa

[solmeister13]

Θέλω να σου πω τόσα πολλα. Για το πώς με έχεις βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια που σε ακουω ( και oh god με μεγάλωσες στην κυριολεξία, ήσουν εκεί από την αρχή ), για το πώς μόνο μέσα από μερικα κείμενα κατάφερες να με κάνεις να σκεφτώ ότι ίσως να πειράξει άμα φυγω, ότι όντως υπάρχει κάποιος εκεί έξω, θεωρητικά άγνωστος, που πιστεύει σε μένα με όλη την σημασία της λέξης και με όλο του το είναι. Που για χάρη του έβαλα την πουτανα την θηλιά μεσα στο συρτάρι, και το κλειδωσα και πέταξα το κλειδί

και μαζί με αυτό ότι με κρατούσε εκεί κάτω. Μπορεί όντως να κέρδισα μια σημαντική μάχη τότε αλλά δν έχω κερδίσει και τον πολεμο. Ίσως όταν θα είμαι έτοιμη να κάτσω και στα γράψω και μπορέσω να στο δώσω χερι-χερι, γτ όλο κάτι τυχαίνει και πάντα καταλήγω να μην έρχομαι την τελευταία στιγμή στις συναυλίες. Και ίσως και εσύ μια μέρα , όταν ο έφηβος μέσα σου κουραστεί και χρειαστεί λίγη ξεκούραση, να το διαβάσεις και να σκεφτείς : όντως βοήθησα ο μαλακας. Και ίσως και εγώ εκείνη την στιγμή να μπαινω ξανά στο εφηβικό μου δωμάτιο, με μουσική υπόκρουση το safe space και με ένα αχνό χαμόγελο και δακρυσμένα μάτια που τα καταφερα. Και αν αυτό γινει,θα έρθω σε καμία οικογενειακή συναυλία, γτ όλοι μας ξέρουμε ότι πιο πιθανό είναι να πέσει κανας μετεωρίτης στην γη παρά εσύ να σταματήσεις τις συναυλίες, και θα σου πω Νικήσαμε Μανώλη, σε ευχαριστώ κιας μην είναι αρκετό. Και θα βάλω τα κλάματα. Αν πάλι δεν νικήσουμε, σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί και δν έφυγες λεπτό από δίπλα μου Whatever happens I'll see you in hell anyways

Με έκανες να δακρύσω και το συναίσθημα που με κατακλύζει είναι τόσο σπάνιο που φαντάζει πρωτόγνωρο.

Σε ευχαριστώ για κάθε λέξη.

[ekeino-to-ximerwma]

Μια μέρα, θα σε μάθει.

Θα ξέρει τα γενέθλιά σου, το μεσαίο σου όνομα, τον τόπο που γεννήθηκες, το ζώδιο σου, ακόμα και τα ονόματά των γονιών σου. Θα ξέρει πόσο χρονών ήσουν όταν έμαθες να οδηγείς ποδήλατο, πώς πέθαναν οι παππούδες σου που τόσο αδυναμία είχες και πόσα κατοικίδια είχες. 

Θα ξέρει το ακριβές χρώμα του ματιού σου, τις ουλές σου, τις φακίδες σου, το γέλιο σου, και κάθε σημάδι γεννήσης. 

Θα ξέρει το αγαπημένο σου βιβλίο, ταινία, γλυκό, φαγητό, ζευγάρι παπούτσια, χρώμα και τραγούδι.

Θα ξέρει γιατί ήσουν ξύπνια 50 νύχτες όταν συνειδητοποίησες ότι έχασες έναν καλό φίλο, πόσες δυσκολίες και ανασφάλειες έχεις και πώς κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ.

Θα ξέρει τα όνειρά σου, τους φόβους σου, τις επιθυμίες σου και τις ανησυχίες σου. Θα μάθει για την πρώτη σου αγάπη, το πως φαντάζεσαι την ημέρα του γάμου σου και τα προβλήματα σου με τους γονείς σου. 

Θα ξέρει τις δυνάμεις σου, ενέργειες, και τα ακραία συναισθήματα σου.

Θα ξέρει τις κακές συνήθειες σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου και το γέλιο σου όταν παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι. 

Θα γνωρίζει τον τρόπο που μασάς, πίνεις, κοιμάσαι και φιλάς. Θα ξέρει πώς αισθάνεσαι χωρίς να χρειαστεί να του το πεις, και ότι μπορεί να κλαίς χωρίς δάκρυα.

Θα τα μάθει όλα.

Εσένα, από την αρχή μέχρι το τέλος, και μέσα και έξω.

Θα ξέρει κάθε πράγμα που υπάρχει να ξέρει, και ξέρεις τι άλλο;

Θα εξακολουθεί να σε αγαπάει.