#προκαλούν

[romios-gr]

Ανεμογεννήτριες – Καταστρέφουν την φύση, δεν μειώνουν τις τιμές ρεύματος και προκαλούν πάρτι διαφθοράς… στα καμένα Δεν υπάρχει σήμερα εταιρία που διαθέτει και ανεμογεννήτριες και δεν έχει πληρώσει… για να κερδίσει την σιωπή… Κορυφαίος έλληνας επιστήμονας αποκάλυψε ότι οι ανεμογεννήτριες αλλάζουν την συχνότητα των βροχοπτώσεων και τροποποιούν προς το χειρότερο το τοπικό περιβάλλον υγρασί... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/anemogennitries-katastrefoyn-tin-fysi-den-meionoyn-tis-times-reymatos-kai-prokaloyn-parti-diafthoras-sta-kamena/

[loulouditouheimona]

Σου αξίζουν λουλούδια και όμορφα μηνύματα

Όχι αρνητικά συναισθήματα που σου προκαλούν πόνο και δάκρυα..

- Ξύπνα ♥️

[clevervoidgladiator]

Οι ερωτικές σχέσεις δεν προκαλούν πόνο και δυστυχία, βγάζουν τον πόνο που υπάρχει ήδη μέσα σου.

Η αρχή μιας υγιεινής σχέσης ξεκινάει από εμάς,όταν παύουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας, δεν κρίνουμε και τον σύντροφό μας.

Η αποδοχή είναι η αρχή, στη συνέχεια ζώντας τη στιγμή, τίποτα κακό δεν θα επιτρέψω να μας συμβεί.

Ένα γαλήνιο ταξίδι στον χωροχρόνο,

Μια κατανόηση και ένα αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης,

Να σε δω καλά,

και τι στον κόσμο μάτια μου,

μα ώσπου να σε δω,

δε ρίχνω αλλού τα μάτια μου.

[fromgreecetoanarchy]

Μνήμη και χλευασμός: Τα ΜΑΤ παριστάνουν τους κλόουν όταν κάποιοι θρηνούν για 57 νεκρούς στα Τέμπη

28 Φεβρουαρίου, Τέμπη. Σαν σήμερα, 1 χρόνο πριν. 57 κραυγές που σίγησαν μέσα στη νύχτα, μετά τη λάμψη εκείνη που έφερε το απόλυτο σκοτάδι. 57 κραυγές που στοιχειώνουν τη σιωπή της δικαιοσύνης 1 χρόνο μετά.

28 Φεβρουαρίου, Εξάρχεια. Μια μέρα βαριά από τις μνήμες που έχουν γίνει ένα με αυτή τη μέρα. Χωρίς δικαιοσύνη. 57 κραυγές και κάποιοι γελοίοι που χλευάζουν. Προκαλούν διαδηλωτές για να επέμβουν στη συνέχεια με βία. Λες και δεν είναι αρκετά βαριά η μέρα από τη βία του τέλους.

[justforbooks]

Μία «ΨΗΦΙΑΚΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ» ξεσπά αιφνίδια, παραλύοντας αεροδρόμια, υπηρεσίες και δομές της κανονικότητας. Μάλλον βλάβη και όχι ψηφιακό σαμποτάζ, αν και με τέτοια συμβάντα κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι βέβαιος, ιδίως σε καιρούς γεωπολιτικού ψυχρού πολέμου. Το σχόλιο επικεντρώνεται, πάντως, σε τεχνικά θέματα μιας εταιρείας κυβερνοασφάλειας ή σε κάποιους σέρβερ της Microsoft. Θα μπορούσε όμως να είναι κάτι σοβαρότερο, η έλευση μιας εποχής όπου η κλιματική κατάρρευση, οι βλάβες των πληροφοριακών συστημάτων και άλλα γεγονότα διάρρηξης της παγκοσμιοποιημένης ροής θα συντονιστούν, προκαλώντας μεγαλύτερα επεισόδια καταστροφής.

Υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια μια «επιστήμη των καταρρεύσεων» όπου γεωλόγοι, ειδικοί στο κλίμα, βιολόγοι και μελετητές της ευπάθειας των οικοσυστημάτων συλλέγουν δεδομένα, προαναγγέλλοντας μια πιο δομική κατάρρευση του πολιτισμού μας. Βεβαίως, όσοι/-ες εξερευνούν τα πιο ακραία και ριζικά ενδεχόμενα (δεν μένουν δηλαδή στη συμβατική κουλτούρα των προειδοποιήσεων και της περίσκεψης) είναι επιστήμονες που κινούνται, κατά κανόνα, σε ριζοσπαστική και αναρχική κατεύθυνση. Το ότι ένας στοχασμός του κινδύνου έχει συνδεθεί ιστορικά με στάσεις και πρόσωπα, με αυτό που πολλοί θα ονομάσουν «ακραίο», λειτουργεί κάπως καθησυχαστικά για τους άλλους, τους περισσότερους. Οι «μετριοπαθείς» ακούμε τις πένθιμες κωδωνοκρουσίες των «ακραίων» και επιστρέφουμε στις βεβαιότητες του ελέγξιμου κόσμου και στην επίπλαστη ορθολογικότητα των μικρών μας προσαρμογών. Ενίοτε, η ευκολία της καταστροφικής ρητορείας λειτούργησε όπως η ιστορία με τον λύκο και τα πρόβατα: έδωσε στις πλειοψηφίες και στις συμβατικές πολιτικές τους εκπροσωπήσεις την εντύπωση πως απλώς κάποιοι «τρελοί» ή ακραίοι φωνάζουν, αλλά, εν τέλει, οι βλάβες διορθώνονται και η κανονικότητα αποκαθίσταται. Η λήξη συναγερμού είναι μηχανισμός άμυνας και υπαρξιακή ανάγκη, ιδίως όταν ο καθένας μας έχει να χειριστεί το εφήμερο του βίου του, τις ανάγκες και την κλίμακα μιας καθημερινότητας που χρειάζεται μικρές δόσεις ασφάλειας ή έστω ανεμελιάς.

Έχει ασκηθεί σοβαρή πολιτική και επιστημονική κριτική στη λεγόμενη «καταρρευσιολογία» (collapsology) και στις προγνώσεις της. Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι η χιλιαστική προφητεία και ο τεχνολογικός καταστροφισμός δεν κινητοποιούν πραγματικά την πολιτική δράση ούτε την ατομική ευαισθησία αλλά προκαλούν ένα είδος πολιτισμικού πανικού και ενός αισθήματος ματαίωσης.

Παρ’ όλα αυτά, ο στοχασμός για το ενδεχόμενο της μεγάλης οικουμενικής βλάβης, μιας σειράς αλληλένδετων καταστροφών, είναι απολύτως αναγκαίος. Σχετίζεται με μια ανήσυχη, άβολη και ανατρεπτικά ερεθιστική προσέγγιση στα πράγματα. Το μεγάλο λάθος κάποιων «μετριοπαθών» είναι ότι πιστεύουν πως όλα μπορούν να διορθωθούν με ακόμα περισσότερη τεχνική, πληροφορία, ενημερωτικές καμπάνιες. Είναι η πίστη τους πως ζουν σε έναν κόσμο όπου τα άκρα είναι μόνο ακροδεξιές ή ακροαριστερές «ιδεοληψίες». Ενώ η πιο σημαντική στις συνέπειές της ακρότητα κατοικεί σε τρόπους ζωής, μοντέλα οικονομίας και συστήματα συμβατικά, κάποιοι εξακολουθούν να νανουρίζουν τον εαυτό τους με την ιδέα πως το κακό προέρχεται μόνο από ανορθόδοξες και περιθωριακές λογικές. Έχουν αθωώσει εκ των προτέρων το mainstream για να δουν το κακό μόνο στα όρια και στην τρέλα των μεγάλων σατανάδων.

Αυτό, όμως, που μας διδάσκουν επεισόδια «παράλυσης» όπως το τωρινό είναι πως η κατάρρευση είναι μια λογική πιθανότητα, όχι μια εξτρεμιστική φαντασίωση πλέον. Τα συστήματα υπερφορτώνονται, οι ενεργειακές ανάγκες εκτοξεύονται, οι ροές γίνονται τόσο πυκνές ώστε καθίστανται μη διαχειρίσιμες. Ο κόσμος μας τείνει να μοιάσει με αυτά τα κρουαζιερόπλοια που αδειάζουν χιλιάδες ανθρώπους στη Σαντορίνη ή (μέχρι πρότινος) στη Βενετία.

Αν το σκεφτούμε καλύτερα, η βλάβη είναι μια μορφή οργάνωσης που παράγει περισσότερο χάος από τάξη. Κάτι σαν τις αλυσιδωτές παρενέργειες των υπερεπεξεργασμένων τροφίμων μας ή σαν την αφυδάτωση των τοπίων από την ακόρεστη «επισκεψιμότητά» μας. Αν όμως οι δημοκράτες θέλουν να αποτρέψουν τα χειρότερα, δεν έχουν παρά να τα σκεφτούν σοβαρά και να αλλάξουν, πιο γρήγορα και χωρίς ιδεολογικά ταμπού, ορισμένα κοινωνικά και πολιτισμικά πρότυπα. Ο πολιτισμός του μέτρου χρειάζεται σήμερα μια πολιτική ρήξεων, όχι την εθελοτυφλία ούτε τις ανώδυνες τεχνικές γνωματεύσεις και τα μικρά βελτιωτικά βήματα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[atzatzoukalia]

μακριά από ανθρώπους που σας προκαλούν άγχος

[theklaapologist]

Πείτε με φανατικό άμα θέλετε οι μούμιες των Αγίων μου προκαλούν ΤΟΣΟ δέος

[daimewdis]

Όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι ότι “μοιάζω” πιο πολύ με την μητέρα μου και τον πατέρα μου. Και αυτοί δεν έχουν πάρε δώσε, πολλά πολλά με ανθρώπους. Σπίτι, δουλειά, φαΐ και ύπνο. Από επιλογή ή η συνθήκες. Και ίσως για να επικρατεί ησυχία, οι τα πολλά στόματα προκαλούν φασαρίες. Οι γονείς μου είναι μαζί από συνήθεια. Δεν νομίζω να υπήρξαν ποτέ ερωτευμένοι. Απλά σε αυτές τις εποχές ήταν “δεδομένο” να βρεις κάποιον να παντρευτείς και να κανείς οικογένεια. Δεν θα ήμουν καλός γονιός αν έφερνα κάποιο παιδί στο κόσμο, και δεν είναι κάτι που επιθυμώ. Εδώ δεν φροντίζω εμένα. Μπορεί σε πέντε χρόνια ίσως αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και πάλι δεν είναι κάτι που θέλω. Κάπου διάβασα πως: “ Ο άνθρωπος δεν είναι μονογαμικό ον” και εγώ γέλασα. Γιατί αν θέλει ο άνθρωπος μπορεί να είναι με τον κατάλληλο άνθρωπο. Απλά διαλέγουμε ή μας τυχαίνει να μην είμαστε σε δεσμεύσεις. Και είναι τίμιο, παρότι να είσαι κάπου από συνήθεια και να έχεις και καβάτζα.

6/7/23

9:14

-Δαιμεώδης

[petamouthnmpurasou]

Η αηδία που μου προκαλούν οι pick me κοπέλες ειναι μεγαλύτερη και από αυτη που μου προκαλούν τα αγόρια που δεν ξέρουν να μιλάνε σε κοπελα

[romios-gr]

Έκθεση-έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ δείχνει ότι μας πέρασε η Ρουμανία ενώ σε λίγο θα μας περάσει και η Βουλγαρία Το ½ των Ελλήνων εργαζομένων πολιτών στην Ελλάδα, τα βγάζει με τρομερή δυσκολία πέρα , σε ότι αφορά τις πάγιες υποχρεώσεις του με τους μισθούς πείνας που λαμβάνει, αναφέρει πραγματικά αποκαλυπτική έκθεση-έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ. ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/dialyoyn-tin-elliniki-oikogeneia-misthoi-peinas-kai-tromeri-ergasiaki-anasfaleia-prokaloyn-terastia-provlimata-se-chiliades-ellines/

[psychotiko-epeisodio]

Αυτα που γράφεις πραγματικά μου προκαλούν ανατριχίλα. Είσαι εκπληκτική.

❤️❤️❤️

[madam-hussein]

Πρόσκληση

Θέλω να βρεθούμε

για να μη ξεχάσω πως κάποτε υπήρξαμε

κάτω από τον ίδιο ουρανό

μάρτυρες σε αυτή τη μαζική λιγοθυμία

των δύο χιλιάδων κάτι χρόνων

στους ίδιους δρόμους της πόλης που στενάζει.

Θέλω να βρεθούμε στα στενά που φοβάμαι να διασχίσω

στα σπίτια από κάτω των εξαντλημένων γυναικών, των επαναλαμβανόμενων ανδρών,

μπροστά από πόρτες που δεν θα ανοίξουν ποτέ για να φανερωθούν

τα πρόσωπα των έμφυλων άφυλων με την υπόθεση –τι θα γινόταν αν- καρφωμένη στο κούτελο

τρέξε να βρεθούμε στο στενό με τους κινέζους που δουλεύουν για λευκούς

εκεί που μαζεύονται οι άραβες και μιλάνε πολύ και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε

στα μαγικά σημεία που συχνάζουν

τα γατιά που έχουν βρει το νόημα της ζωής

και είναι πάντα ζεστά με τη γούνα τους μέσα στη γούνα τους

χωρίς οθόνες

όλα όμορφα πίσω από όμορφα ακόμα κι αν είναι άσχημα,

στις πίσω πόρτες ακριβών εστιατορίων

όπου οι σερβιτόρες κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο

και τραγουδούν την έκπτωση σαν σειρήνες της νύχτας

να περάσουμε δρόμους και μνημεία νεκρά

να επισκεφτούμε την πόλη που μας ανοίγεται ξένη.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Στα πλακάκια βγαίνει το μαύρο του νέφους που συσσωρεύεται

στα πρόσωπά μας, μέσα στις λακκούβες μαζεύεται μαύρο σκοτάδι

και είναι ακόμα Γενάρης, τα βράδια φέρνουν το ένα μετά το άλλο

σαν να μην έχει συμβεί τίποτα

δεν τολμάει κανείς να ανατρέψει το σύμπαν

οι σταγόνες της βροχής είναι οι μόνες που γλιστράνε από τις ταράτσες

κι όλα αυτά που έχουν κάνει οι άνθρωποι τι θα απογίνουν;

Διαβάζω ένα βιβλίο κι άλλο ένα για να ξεχάσω πώς θα ήταν

εάν ο χρόνος παρατεινόταν σε εκείνα τα λεπτά που ακούμπησες

την πλάτη σου στον τοίχο απέναντί μου και το βλέμμα σου έμεινε στο δικό μου

και συνεννοηθήκαμε, μιλούσαμε χωρίς φωνές, χωρίς αγγίγματα, χωρίς πληροφορία

τα κόκαλά μας πλησιάζαν, μα ήταν σε απόσταση, ο χρόνος, ο χρόνος ήταν μικρός και μεγάλωσε

και οι σκέψεις μου ελπίζω να πέρασαν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα που μας χώριζαν,

τους ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα στα μετρό και στους δρόμους, στα καυσαέρια, σε τόπους κι άλλους τόπους, χωρίς στοργή, έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να διαγράφουν,

και όλο πηγαίνουν πηγαίνουν να βρούνε τι -κανείς δεν ξέρει-

ανθρώπους που διστάζουν να αναλάβουν την αλήθεια

ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα

και το τσάι μου έχει κρυώσει στο πάτωμα,

γιατί δεν έχω τραπέζι.

Θα ήθελα αυτή η εξομολόγηση να ήταν χαϊκού, αλλά δεν είναι.

Κλείνω εδώ.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Άραγε αυτοί οι κύκλοι γύρω από τον ήλιο

ξέρουν τι αλλαγή προκαλούν στα δάχτυλα που έχουν ξεχάσει να αγγίζουν;

Εκτός από τα λουλούδια

στο μπαλκόνι μου που δεν τολμούν να μεγαλώσουν

για αυτά υπάρχει το άπειρο μπροστά

ενώ για μένα στα μαλλιά μου μία λευκή τρίχα κι άλλη μία

ίσως κάπου εκεί

και επειδή είμαι μικρή ακόμα

μού λένε η ηλικία μου δεν μού φαίνεται

μα πονάνε τα πόδια μου και η μέση μου

και θα έρθω στο σύμπαν να το σπάσω

όπως με σπάει αυτό μέρα με τη μέρα

κι εκείνη τη στιγμή της διάλυσης

σε προσκαλώ, έλα πάμε μαζί.

Τα έχεις μάθει όλα; Σίγουρα;

Ερωτήματα κολλάνε πάνω στη φασαρία που συνεχίζει δια παντός,

χωρίς σταματημό.

Έχεις ξεσκαρτάρει όλα τα όνειρά σου

τις σκέψεις που κάνεις λίγο πριν γίνει ο καφές

σαν τις κυρίες που στέκονται και καπνίζουν στην άκρη του παραθύρου

ενώ κοιτάζουν το θέαμα,

τα φθινοπωρινά σου δάκρυα που λιγόστεψαν

γιατί δεν είχες να φας

τις χειμωνιάτικες ψύχρες που ξεκινάνε από μέσα

και σε τρώνε από έξω

και τους καλοκαιρινούς έρωτες που ξέχασες πια τι έλεγαν

κι αν είχαν κάτι να πούνε ποτέ.

Παίζουν δυνατά τα κομμάτια που άκουσες από τα αυτοκίνητα που περνούσαν

και σού έστριβαν το στομάχι με αναμνήσεις

για όλα αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησες.

Η καταραμένη βοή, αυτός θόρυβο της παύσης.

Όσες φορές και να κοιτάξω το ταβάνι, εκείνο με κοιτάει πίσω.

Με έχουν κουράσει αυτές οι μέρες, θέλω να σε δω

πριν φύγω ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα χιλιοχρησιμοποιημένο

θέλω να σε δω πριν κλείσουν τα φώτα στον διάδρομο

πριν χτυπήσει το κουδούνι για να είναι κανείς

πριν με πάρουν τηλέφωνο για να μού πούνε τίποτα

πριν πετάξει το σμήνος των πουλιών και έρθει το άλλο για την άνοιξη

γιατί είναι ακόμα Γενάρης και πώς θα περάσει;

Εκείνος ο σκίουρος που περνούσε από λεύκα σε λεύκα

σε εκείνες τις διακοπές που σφύριζε ο άνεμος πάνω στα φύλλα

και έλαμπε το κρεμαστό μου στις γραμμές του ήλιου

όσο γύριζα σαν μικρός πλανήτης να τον κοιτάξω

δεν ήξερε από φτώχεια και ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα πλάσμα ελεύθερο

μετά έκανα την καμπούρα του διαβάσματος

για τη διατήρηση της αιώνιας αμηχανίας

ο πατέρας μου δεν το έβρισκε φυσιολογικό

και το σταμάτησα

ήθελα σαν τον σκίουρο να τελειώνω, να κοντεύω, να φτάνω. Πού;

Και οι μήνες περνάνε σαν αγκάθια που τα κατάπιε το δέρμα.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Τα κύτταρά μου κάνουν συνεχώς στροφές και σε ψάχνουν

το χέρι μου χαϊδεύει τη σκόνη στον αέρα και φτιάχνει μορφές.

-Τα άλλα σώματα λένε ψέματα, μήπως λέει και το δικό μου;-

Ράβονται και ξαναράβονται οι φαντασιώσεις στη μνήμη

οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον θεό

όταν ξεριζώνουν τις καρδιές τους

τις μέρες που πατάνε τις άλλες μέρες

και λιώνουν σαν ξερά φύλλα σε μία απότιστη γλάστρα.

Μέσα στα κουτιά χώνονται οι καινούργιες ζωές

κτίζουν γωνίες από χαρτιά με αξία ανεξέλεγκτη,

τα πλούσια δωμάτια εγκυμονούν το τέλος του κόσμου

μικροί πολιτικοί μας δαγκώνουν τις φλέβες και τα πόδια,

φαντάσματα τα χρέη μας στάζουν στις βρύσες τα βράδια,

ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης γεμίζει το σούρουπο ποτήρια

-κι εμείς;

Μένουμε αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη.

Αξίζει κάτι; Έλα να δραπετεύσουμε.

Οι τηλεοπτικές μεταφορές μοιάζουν όλο και πιο πολύ με εμάς,

σκιές που γελάμε κρυφά για να μην ακούσουν οι μανάδες μας,

οι έγνοιες και οι λύπες μας.

Γνωριστήκαμε μόνο με τα ρούχα και με λόγια που κάνουν πως ξέρουν τι λένε

ντρεπόμαστε και αυτό το συναίσθημα είναι το μόνο που καταγράφεται στη σάρκα.

Φτιάχνουμε σίδερα και σοβάδες για να κρατάνε τη γη να μην πέσει

κι ω τι κρίμα, δεν αναπνέουμε από ευγένεια

όσο η νιότη μας στριμώχνεται σε δωμάτια που δεν μας χωράνε.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Θέλω να βρεθούμε έξω από τους θόλους,

μακριά από κριτικές επιτροπές και κρατικές απάτες,

μακριά από αυτά που μας ποδοπάτησαν με φροντίδα,

να μυρίζουμε απλώς λίγο δάσος και λίγη αγάπη.

Ποιος είναι ο τρόπος που τελειώνει;

Οι δολοφόνοι δεν λέγονται δολοφόνοι,

οι διαφορετικοί πεθαίνουν πιο γρήγορα,

κάποιοι ζωντανοί είναι πιο σημαντικοί από άλλους,

τα σώματα που έφτιαξαν για εμάς δεν είναι δικά μας,

κι όταν σού λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο

οι ήπειροι γράφουν την εκδίκησή τους.

Κάθε φορά που ένας πατέρας δεν λέει ότι αγαπάει το παιδί του

ένα αστέρι εκρήγνυται.

Τα εγκόσμια λάμπουν συνεχώς μεγαλύτερα

δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια και συνήθεια

κλείνουν την ερημιά σε γιγάντια βάζα που κτίζουν τον φόβο

για τη ματαιότητα και μας κρατάνε με μία απορία

απέναντι στον κίνδυνο.

Μην ξεχαστούμε μέσα στον ύπνο μας

κι έρθει και μας πνίξει το χάος.

Δαγκώνει δεν δαγκώνει;

Ξανά τα χέρια στις τσέπες και όχι πολλές κινήσεις

η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλή,

είναι ακόμα Φεβρουάριος,

τα πουλιά έχουν αποδημήσει ήδη

το τσάι κρυώνει σε ένα λεπτό, ενώ χρειάζεται τέσσερα για να γίνει

και είναι στα τελευταία τέσσερα λεπτά που κάνεις ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.

Η φιγούρα σου διαγράφεται πάνω στα άλλα πρόσωπα που προσπερνάς.

Αν ακουμπήσεις τον ώμο μου, κάνε μία ευχή

και πες μου τι θα γίνει.

[hlektras-world]

Ο έρωτας είναι μία δημιουργία, μία συνειδητή φαντασία, είναι ένα συναισθηματικό τετέλεσται, και πέφτεις στην παγίδα.. Από πού ξεκινάει αυτή η μαγεία; Ίσως να είναι αύρα του σώματος, ακτινοβολία που εκπέμπει κάνεις άθελα του, σήματα που φεύγουν και προκαλούν..

-Στη σιωπή του έρωτα

[justforbooks]

Στη διάλεκτο της Σαρδηνίας, η λέξη argia παραπέμπει σε δύο ζωικά είδη, σε αράχνες και σε ένα είδος μεγάλων μυρμηγκιών που ονομάζονται mutilles. Στις κοινωνίες των χωριών της Σαρδηνίας, το τσίμπημά τους προκαλεί έναν δαιμονισμό που μπορεί να διαρκέσει αρκετές ημέρες. Τότε, τα δαιμονισμένα άτομα χορεύουν, μερικές φορές αλλάζουν φύλο και ταυτότητα, κλαίνε, γελάνε, θυμούνται ζωές που έχουν ζήσει άλλοι, συνάπτουν και διαλύουν γάμους. Η Clara Gallini (1931-2017), ανθρωπολόγος και μαθήτρια του Ernesto De Martino, μελέτησε αυτούς τους χορούς της argia τη δεκαετία του 1960 και δημοσίευσε τα αποτελέσματα σε ένα βιβλίο το 1967, το οποίο μεταφράστηκε από τις εκδόσεις L'éclat το 1988 και τώρα επανεκδόθηκε σε βιβλίο τσέπης.

Το μικρό μυρμήγκι δημιουργεί αναταραχή. Στα διάκενα της έρευνάς της, η Clara Gallini μας φανερώνει το βάρος των ζωών που διέπονται από ισχυρές ιεραρχίες, οι οποίες υποβάλλουν τη σεξουαλικότητα, τη δημιουργικότητα, το γέλιο και την κουβέντα σε έναν φορμαλισμό που σπάνια αναιρείται. Τα χωριά της Σαρδηνίας της δεκαετίας του 1960 ήταν φτωχές, καταπιεστικές, σκληρές κοινότητες. Είναι η τραχιά και μαγαλειώδης Σαρδηνία που περιέγραψαν οι Grazia Deledda, Gavino Ledda ή ακόμη και οι αδελφοί Taviani. Σε όλη αυτήν την τάξη εισχωρεί ένα πολύχρωμο μυρμηγκάκι - η argia, η παρδαλή -

Κάθε argia έχει μια ιστορία που επιβάλλεται τόσο στους δαιμονισμένους και τις δαιμονισμένες, με τις τελευταίες να είναι λιγότερες από τους πρώτους. Κάθε argia έχει ληξιαρχικά στοιχεία, ένα φύλο, μια αγαπημένη μουσική, τα οποία αναγκάζουν την κοινότητα του χωριού να προβεί σε μια πραγματική εορταστική και θεραπευτική έρευνα. Αφού υποστεί το δάγκωμα, ο δαιμονισμένος παίρνει την ταυτότητα της argia του, σύμφωνα με μια εξαιρετικά περίπλοκη τυπολογία (argia χήρα, άρσενική, σε ηλικία γάμου, κ.λπ.) που δομεί ένα συλλογικό ρεπερτόριο χειρονομιών, ποιημάτων και μουσικής. Γύρω από το δαιμονισμένο άτομο στήνεται μια συλλογική τελετουργία, στην οποία πρώην θύματα, γείτονες και μουσικοί συγκεντρώνονται για να θεραπεύσουν το δαιμονισμένο άτομο. Το τελετουργικό, το οποίο διαφέρει από χωριό σε χωριό, αλλά έχει κοινά μοτίβα που περιγράφει η συγγραφέας, οδηγείται στην αναγνώριση του τύπου της argia με την οποία κανείς σχετίζεται. Ορισμένες φορές, αυτή η ταυτοποίηση είναι τόσο ακριβής ώστε μπορεί και συνδέει μια ορισμένη έκσταση με μια πλούσια ευγενή που πέθανε δεκαετίες νωρίτερα, σε μια παράξενη σύγχυση των ορίων μεταξύ έκστασης, δαιμονισμού, μετεμψύχωσης και καρναβαλικών τελετών.

Αφού γίνει η αναγνώριση, η τελετή αποτελείται ουσιαστικά από μουσικούς διαλόγους, κατά τη διάρκεια των οποίων οι μουσικοί (συχνά ακορντεονίστες) αναζητούν τη μουσική που θα θεραπεύσει καλύτερα τον δαιμονισμένο. Η τελετή δομείτα�� σαν ένας διάλογος μεταξύ του δαιμονισμένου και της κοινότητας του χωριού, μέσω της μουσικής και της ποίησης: τα τραγούδια είναι στην πραγματικότητα ποιητικοί αυτοσχεδιασμοί εντυπωσιακής πολυπλοκότητας, αποσπάσματα των οποίων μπορούν να ακουστούν ηχογραφημένα από την συγγραφέα και τον Diego Carpitella. Τέλος, με την παντομίμα και τις χειρονομίες, οι τελετές αυτές ολοκληρώνονται . Πρόκειται ίσως για την πιο παράξενη κατάληξη, καθώς ευνοεί συχνά αλλαγές φύλου και σαφείς ερωτικές εκδηλώσεις από τη μεριά των δαιμονισμένων. Στο τελετουργικό πλαίσιο, οι άνδρες που έχουν δεχτεί το τσίμπημα μεταμφιέζονται σε γυναίκες, κρατώντας μερικές φορές και ένα συμβολικό βρέφος, και είναι προσωρινά αποδεκτό ότι μιμούνται μια ομοερωτική στάση απέναντι στους άλλους παρόντες άνδρες.

Είναι εντυπωσιακό πως αυτή η μεταμφίεση και η εφήμερη ομοφυλοφιλία, που προκαλούν αργότερα αμηχανία στους πρώην δαιμονισμένους ("ήταν ένα αστείο"), είναι ανεκτές στο πλαίσιο της έκστασης και, σύμφωνα με την Clara Gallini, υπογραμμίζουν την καρναβαλική και πολιτική πτυχή της δαιμονο-κατάληψης - πολλά τραγούδια είναι σάτιρες της Εκκλησίας ή άλλων πιο κοσμικών εξουσιών. Με επιρροές από τον De Martino αλλά κι από τον Lévi-Strauss, η Clara Gallini, όπως μας υπενθυμίζει με μεγάλη σαφήνεια ο επίλογος της Giordana Charuty, εξετάζει προσεκτικά κυρίως τις ατομικές πρωτοβουλίες σε αυτό το παιχνίδι της κατάληψης, το οποίο περιγράφει ως θέατρο της αταξίας. Η argia επιτρέπει την έκφραση, μέσω του παραπόνου, της αποπλάνησης και της διεκδικούμενης ετερότητας που, σε κανονικούς καιρούς, αποκρούεται διαρκώς από την κοινωνική τάξη.

"Οι argia έχουν πεθάνει", λένε οι κάτοικοι της Σαρδηνίας και η τελετουργία κόντευε ήδη να εκλήψει την εποχή της έρευνας της Clara Gallini. Αυτή η επανέκδοση μας επιτρέπει να αντιληφθούμε πάλι τη δύναμη του μυρμηγκιού, μοναδική από πολλές απόψεις στο να προκαλεί τον δαιμονισμό και την κοινωνική αναταραχή. Για να κλείσουμε με αυτό το μαγευτικό βιβλίο, μπορούμε να αναφέρουμε και άλλα που, από το 1967 ή το 1988, μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη μοναδικότητα του μυρμηγκιού της Σαρδηνίας ανάμεσα σε άλλες συγκρίσιμες μεσογειακές τελετές δαιμονισμού και έκστασης: σε αυτές περιλαμβάνονται ο ταρεντισμός, για τον οποίο ο Alèssi Dell'Umbria έχει κάνει μια περίφημη ανάλυση, το τυνησιακό stambeli, που μελετήθηκε από τον Richard Jankowksy σε ένα πολύ ωραίο βιβλίο, και η συγκριτική εθνομουσικολογική ανάλυση του Bernard Lortat-Jacob για την εορταστική μουσική της Σαρδηνίας, του Μαρόκου και της Βουλγαρίας. Η argia παίρνει τη θέση της μέσα σε πολλούς διαφορετικούς κόσμους, συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών, που κι αυτούς τους μεταμφιέζει για να απευθυνθεί στον πιο ελεύθερο, πιο ευαίσθητο άλλο μέσα τους, που το μόνο που περιμένει είναι να γεννηθεί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[vixxyz]

Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ

  Καλές μου φίλες, είμαστε σήμερα όλες εδώ, για να γνωρίσουμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ. Το νέον προϊόν της εταιρίας μας. Ένα προϊόν επαναστατικό που το συνιστούν εννιά στους δέκα ποινικολόγους -σε περίπτωση συλλήψεως, είτε από την αστυνομία, είτε “άντε και  με το γιο!”

  Επιτρέψτε μου να σας το παρουσιάσω και να σας εξηγήσω πώς ακριβώς λειτουργεί και πώς πρέπει να το χειριζόμεθα για να εξασφαλίζουμε άριστα αποτελέσματα για μας και την οικογένειά μας προσωπικώς.

  Το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ είναι, φίλες μου, αυτό που τόσα χρόνια έλειπε από τη ζωή σας. Και λέγατε “τι μου λείπει, τι μου λείπει...” Ιδού λοιπόν: Το φέραμε και στη μέση Ελληνίδα, ύστερα από μία θριαμβευτική καριέρα στο εξωτερικό: ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Νήσοι Φίτζι-Φίτζι, Τρίκαλα και άλλες υπερδυνάμεις.

  Καταρχήν, φίλες μου, προσέχουμε το σχήμα του. Όπως βλέπουμε όλες, το σχήμα του είναι σχήματος οβάλ. Αλλά δεν είναι μόνον οβάλ. Όοοοοχι! Επιπλέον φέρνει και προς το μακρουλό του.

  Περάστε το, χέρι χέρι, να το δουν όλες οι κυρίες. Λαμβάνετε τώρα το επαναστατικό προϊόν ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ και το πατικώνετε. Έως που το ζουπάς και τελείως, μπορώ να σου πω. Το κάνουμε, δηλαδή, πτυσσόμενο και χωράει άνετα στην τσάντα μας. Έπειτα, το βγάζουμε από την τσάντα και το χρησιμοποιούμε ανέτως. Όπως παρατηρούμε, είναι εύχρηστο και μεταφέρεται εύκολα.

  Το λαμβάνουμε τώρα και το βάζουμε στο γκριλ, σαράντα λεπτά ακριβώς. Αυτό, έρχεται και αυγαταίνει έως να γίνει το ένα του με το ταψί, το οποίο έχουμε βουτυρώσει με λάδι προηγουμένως. Έπειτα, το βγάζουμε, το σβήνουμε με κρασί ή μπίρα της αρεσκείας μας. Το γαρνίρουμε με ό, τι περίσσεψε και το προσφέρουμε ζεστό στους καλεσμένους μας (6 μερίδες).

  Όμως αυτή δεν είναι η μόνη χρήση του ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ. Προσέξτε τώρα τι θα σας συμβεί. Λούζουμε τα μισά μαλλιά με ένα κοινό σαμπουάν και τα άλλα μισά με το προϊόν μας.

  Αμέσως θα προσέξετε τη διαφορά: Σε τρεις μέρες, άντε τέσσερις, η μισή πλευρά που λούσαμε με το κοινό σαμπουάν είναι γεμάτη πυτιρίδα, ψαλίδα, τερηδόνα και κορέους. Ενώ αντιθέτως, η πλευρά που λούσαμε με το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ, επίσης. Έτσι αποκτούμε ένα ομοιόμορφο κεφάλι.

  Όπως όλες γνωρίζουμε, μέσα στα σούπερ μάρκετ, που είναι το βασίλειο κάθε γυναίκας, κυκλοφορούν διάφοροι ύποπτοι τύποι με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, που σας πλησιάζουν, άμα δεν είναι κανένας δίπλα σας, ανοίγουν ξαφνικά την καπαρντίνα τους και βγάζουν έξω δύο απορρυπαντικά, για να τα αλλάξουν με το ένα, το δικό τους.

  Οι τύποι αυτοί λέγονται επιδειξίες. Μην πανικοβάλεστε. Μην χάνετε την ψυχραιμία σας και μη δεχτείτε τις ανήθικες προτάσεις τους. Κρατήστε σθεναρή στάση και προτιμήστε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ.

  Μην ακούτε να σας λένε ότι τα δικά τους προϊόντα έχουν δήθεν, PHD, CIA και άλλες χημικές ουσίες που προκαλούν καρκίνο.

  Είναι επιστημονικά γνωστό ότι μόνο το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ είναι αποδεδειγμένα καρκινογόνο. Τα άλλα προϊόντα σπανίως πραγματοποιούν όσα υπόσχονται. Μία άλλη χρήσις τώρα: Λαμβάνεις το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ και, αφού το αποψύξεις, το χρησιμοποιείς για τις δύσκολες μέρες κάθε γυναίκας.

  Δύσκολες μέρες για κάθε γυναίκα, θεωρούνται αυτές που μας έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Τότε χρησιμοποιούμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ REGULAR.

  Σε περίπτωση που μας έρθει ΔΕΗ και ΟΤΕ ταυτοχρόνως, χρησιμοποιούμε το SUPER, το οποίο τοποθετούμε σε υπτία θέση και αισθανόμαστε άνετες και ασφαλείς όλη μέρα.

  Περάστε το, χέρι χέρι, να το δουν όλες οι κυρίες. Είναι μαλακό και απορροφητικό. Γι’ αυτό το ρίχνουμε στο νιπτήρα της κουζίνας και τα πιάτα τρίζουν από καθαριότητα. Εγώ -που το τρίξιμο με ανατριχιάζει- χρησιμοποιώ άλλα απορρυπαντικά, αλλά καθένας με τα γούστα του. Άσε που ταυτοχρόνως περιποιείται και τα χέρια σας με τη φρεσκάδα ενός λεμονιού.

  Γι’ αυτό το βάζουμε κάθε βράδυ σε όλο το πρόσωπο, χωρίς να παραμελούμε το λαιμό και την περιοχή γύρω από τα μάτια. Θα σας κρατήσει νέα και δροσερή.

  Συνιστάται μόνο σε γυναίκες που:

Έχουν τρία παιδιά

Δεν μοιάζουν ούτε παντρεμένες

Και όμως: Είναι!

  Επίσης, όλοι οι οδοντίατροι στην Αμερική, συνιστούν ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ για την υγεία των δοντιών.

  Βάζουμε λίγο στην οδοντόβουρτσα. Κάνουμε ένα προσεχτικό μασάζ για να πάει παντού. Τα ξεβγάζουμε προσεκτικά. Το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ, εισχωρεί βαθιά στα ούλα και, μέχρι το βράδυ, τα δόντια σας έχουν πέσει όλα.

  Τότε αγοράζετε μία αστραφτερή μασέλα και αποκτάτε το χαμόγελο των σταρ.

  Μην ξεχνάτε να περιποιείστε και τη νέα σας μασέλα καθημερινώς, με ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ. Έτσι, τα καινούργια σας δόντια θα είναι πάντα απαλά και χνουδάτα.

  Άμα το διαλύσ��τε με λίγο νεράκι το ρίχνετε και στη λεκάνη της τουαλέτας και αααχ! Ανασάνατε!

  Ναι, μαντάμ! Το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ είναι και Παλ και Σεκάμ και αύριο το κάνετε και μέσω δορυφόρο, άμα σφίξουν πολύ τα πράγματα με την ελληνική τηλεόραση.

  Φυσικά, ό, τι φυλάξετε μέσα σε ένα ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ διατηρείται ολόφρεσκο, ζεστό και κόβεται με την τρυφερή καρδιά ενός μαρουλιού για πολλές μέρες μετά. Το κλείνετε αεροστεγώς και αφήνετε τον αέρα να φύγει από τη σχισμή.

  Ο οποίος αέρας, που φεύγει από τη σχισμή, δε μολύνει το περιβάλλον γιατί έχει μόνο 0,0002 πίσσα και 0,0003 νικοτίνη.

  Αφού το καπνίσετε στις “ιδιαίτερες στιγμές” σα, αφού απολαύσετε το ευχάριστο άρωμα και τη βαθιά γεύση το, το μετατρέπετε σε ωραιότατη ψηστιέρα με μικροκύματα και άλλες μικρότητες. Ψήνει τοστ, πατάτες, κρέας και ψάρι.

  Εν ανάγκη το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ γίνεται το ΙΔΙΟ ψάρι.

  Αυτό είναι το εκπληκτικό, το νέο, το ανεπανάληπτο, το επαναστατικό προϊόν της εταιρείας μας, φίλες μου.

  Έχει πολλές χρήσεις είναι ανθεκτικό, απορροφητικό, εύγευστο, κατσαριδοκτόνο, εισχωρεί βαθιά στα ούλα, λειτουργεί με αυτόματη απόψυξη, κάνει το δέρμα βελούδινο και τη λεκάνη σας πιο καθαρή από κάθε άλλη φορά.

  Επίσης, σας βοηθάει να απαλλαγείτε από την ανεπιθύμητη τριχοφυία και να χάσετε πέντε πόντους από κάθε γλουτό, μέσα σε δυόμισι, το πολύ, ώρες.

  Τέλος το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ, σας λέει τον καφέ, σας ρίχνει τα χαρτιά, δένει τον άντρα σας με μάγια, βρίσκει χαμένα αντικείμενα εξ αποστάσεως και φτιάχνει μουσακά με τα χεράκια του.

  Ναι μαντάμ. Καίει σούπερ, μόνο 4,5 δραχμές το χιλιόμετρο.

  Περάστε το, χέρι χέρι, να το δουν όλες οι κυρίες!

Από: Η Έλενα στη Χώρα των Θαυμάτων, Έλενα Ακρίτα, Εκδόσεις Κάκτος 1986

[boukomaniac]

Τριγυρνάνε οι ζωές μας σε κουρέλια

σε μάντρες, σε τοίχους, σε σπασμένα πεζοδρόμια .

παντού έχει σημάδια από τις στιγμές μας.Πάντοτε παραμόνευα

εκεί που η πόλη βρέχεται και οι σκιές βγαίνουν στο κυνήγι.

Εκεί που όλα τα μάτια φανερώνουν και πίνουν όλα

τους τα αισθήματα, αυτά που οι αυτοματισμοί

και οι τεχνίτες δεν πρόλαβαν να ΄΄επιδιορθώσουν΄΄.

Εκεί χτυπά η καρδιά,εκεί έντονα και πόσιμα

τα δάκρυα σαν κάτι να λένε,σαν κάτι να τους λείπει και παθητικά

και άθελα χτίζονται γρίφοι που ψάχνουν ��έξεις να λυθούν.

Οι οθόνες είναι πλέον έκφραση και πραγματικότητα καταραμένοι

οι φίλες ξεχνάνε τι ήθελαν να πουν αλλά πλέον δε με νοιάζει,

δε χρειάζεται κιόλας. Έχω συντροφιά και παρηγοριά τα πλήκτρα

πλέον γνωρίζω πως κάτι με περιμένει. Οι αναστολές πέφτουν

οι παλμοί αναβοσβήνουν σαν σε διαφήμιση telemarketing

και σώματα λυγίζουν. Αυτό-έκφραση εσύ λυπημένη παραδόθηκες

εν μια νυκτί στην τύφλωση και πλέον με το ουδέτερο φλερτάρεις.

Οι μορφές είναι σαν μουχλιασμένα κτήρια, που όσο πιο βαθιά 

πηγαίνεις τα σάβανα και οι πολυέλαιοι ρυθμικά σφυρίζουν,

προκαλούν το δικό τους ξύπνημα και η παράσταση κλείνει.

Γελοίοι και αχρείοι ας περάσουμε στην τελευταία πράξη:

                     το τελευταίο μας τανγκό