#Τρομερή

[romios-gr]

Μια τρομερή επισήμανση του Έλον Μασκ που αποδεικνύει ότι εάν δεν εκλεγεί ο Ντ.Τραμπ, αυτές οι εκλογές θα είναι και οι τελευταίες για τις ΗΠΑ Τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την αμερικανική Δημοκρατία από τις αθρόες νομιμοποιήσεις παράνομων μεταναστών στις ΗΠΑ φέρνει στην προσοχή του Αμερικανού ψηφοφόρου ο Έλον  Μασκ. Όπως ανέφερε ο ίδιος οι χιλιάδες και εκατοτνα΄δες χιλιάδες νομιμοποιήσεις... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/mia-tromeri-episimansi-toy-elon-mask-poy-apodeiknyei-oti-ean-den-eklegei-o-nt-tramp-aytes-oi-ekloges-tha-einai-kai-oi-teleytaies-gia-tis-ipa/

[glikozi]

πώς είναι να είσαι ερωτευμένος;

είσαι high 24/7 και νιώθεις το πιο ευτυχισμένο άτομο του κόσμου

[theklaapologist]

Έλα πες την αλήθεια έβαλες επίτηδες την Λοφτα εναντίον του Τεμπερ για να δεις το μαδομουνι 👀

Έχασες ευκαιρία μεγάλη να βάλεις τον Μαχαλ εναντίον του Μαλ 🤣🤣🤣🤣 πέρα από το ότι είναι πολύ παρόμοιοι χαρακτήρες,,, ξέρω μέσα στη ψυχούλα μου ότι θα γινόντουσαν μπρος αν γνωριζοντουσαν 🥹🥹🥹

ΚΑΛΕ ΤΟ ΔΗΛΩΣΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ 🤭😋

[psychotiko-epeisodio]

Ας μιλήσουμε για την αγανάκτηση.

Είναι σημαντικό,να είμαστε παρατηρητικοι στα πρώτα στάδια μιας σχεσης.Να παρατηρούμε τα κοινά που έχουμε με τον άλλον και αν αυτά είναι περισσότερα από τις διάφορες μας.Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά "τα μικρά πραγματα" που καταπίνουμε λέγοντας "δεν πειράζει μωρε",γιατί κάποια στιγμή πειράζουν.Καποια στιγμή σταματάνε να είναι χαριτωμένα και αρχίζουν να μας ενοχλούν.

Το Α και το Ω είναι η επικοινωνία που έχουμε με τον άνθρωπο απέναντι μας.Να μπορούμε να καταθέτουμε πάνω του τα όσα αισθανόμαστε και να ξέρουμε ότι θα είναι ασφαλή μαζί του.��τι δεν θα θυμώσει αν του πούμε ότι κάτι μας ενοχλεί,γιατί πάνω από τον εαυτό του και τον εγωισμό του βάζει την μεταξύ μας σχέση.Αντιστοιχα και εμείς από μεριάς μας ,να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, χωρίς να ετοιμάζουμε στο μυαλό μας κάποια απάντηση.Φρασεις κλειδιά όπως "συγγνωμη","πες μου πως νιώθεις,θέλω να ξερω","Τι χρειαζεσαι;","Είμαι εδώ για εσενα.",μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες για μια σχέση.

Όταν όλα αυτά όμως δεν συμβαίνουν,και περνάει η περίοδος χάριτος του ζευγαριού,ξεκινάνε οι μικρόεντάσεις.Αρχικα,δεν είναι σοβαρές,μπορούν να χαρακτηριστουν ως και υγιής,εφόσον δεν ξεπερνάνε τα όρια, δεν ειπωνονται βαριές κουβέντες και λύνονται άμεσα.Με τον καιρό όμως γίνονται ολο και συχνότερες ,πιο έντονες και εχουν μεγαλύτερη διάρκεια.

Συνήθως ο ένας από τους δύο κάνει πίσω περισσότερο από τον άλλον.Αφηνει περισσότερα πράγματα να πέσουν κάτω .Αυτό μπορεί να καταλήξει σε μια ανειπωτη συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού και εκείνος όπου κάνει πίσω αρχίζει να αισθάνεται αδικημένος.Φοβαται να επικοινωνήσει γιατί πιστεύει πως θα καταλήξει ξανά σε τσακωμο και προσπαθεί να το αποφύγει.Δικαιολογει συνεχώς την συμπεριφορά του άλλου ατόμου,χωρίς το άλλο άτομο να δικαιολογεί την δική του,εφόσον κατά κάποιον τρόπο έχουν μοιράσει τους ρόλους έτσι και οι δύο είναι πεποισμενοι πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Το άτομο όπου κάνει την υποχώρηση,σταδιακά ξεχνάει της δικές του ανάγκες.Λογω ότι οι τσακωμοι πια είναι καθημερινοί,εστιάζει μόνο στο πως θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου ανθρώπου όπου έχει τον κυρίαρχο ρόλο στην σχέση, έτσι ώστε να αποφύγει την επόμενη ένταση.Μαζεύει,όλα αυτά τα συναισθήματα,χωρίς να τα μοιράζεται και ελπίζει απλώς ο σύντροφος του να αλλάξει από μόνος του όλα όσα τον ενοχλούν.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει, και κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ,αυτό της αγανάκτησης. Αυτό όπου όλα τα δεν πειράζει,τελικά πείραξαν.Αυτο,όπου ο υποχωρητικος της ιστορίας,κουράστηκε,μάζεψε τόσο θυμο μέσα του που πια μετατρέπεται σε οργή και αρχίζει να κάνει επιθέσεις στον άλλον ανθρωπο.Λεει αυτά που θέλει να πει,ίσως με έναν αρτσουμπαλο τρόπο,χωρίς πια να τον νοιάζει το πως θα αισθανθεί ο άλλος.Μοιαζει με λύτρωση για εκείνον που συν��υάζεται με κάποιας μορφής ενοχής γιατί λέει πράγματα με τρόπο αρκετά απότομο.

Ο άλλος άνθρωπος,πέφτει από τα συννεφα.Συνειδητοποιει ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει την κυρίαρχη θέση για πάντα .Τρανταζεται και ρίχνει το φταίξιμο στον απέναντι του για τον τρόπο του.Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω εφόσον έχει εκπαιδευτεί ανάλογα.Ετσι,αποφασίζει απλά να αποχωρήσει.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως,ότι ένας άνθρωπος υπομονετικός,υποχωρητικος, οταν πια αγανακτήσει και καταλήξει να συμπεριφερθει φτάνοντας στα άκρα, έχει πρώτα κάνει τρομερή γαργάρα καταστάσεις.Εχει αφήσει ανυπερασπιστο τον εαυτό του για πολύ καιρό πρώτου αποφασίσει να τον υπερασπιστεί μέχρι τέρμα.

Για αυτό στα red flag λεμε οχι.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα,αλλά είναι στον καθένα στο τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι.Πανω απολους είμαστε εμείς και η ψυχική μας υγεία.

[ek-genetis-katarameni]

Είσαι από τα λίγα μπλογκ που πραγματικά γουστάρω. Νιώθω σαν ένα παιδί μέσα σε μουσείο.

Ελπίζω να είσαι καλά και να χαμογελάς.

Με αισθήματα χαράς και αγάπης,

- μπορείς να φανταστείς ποιος !

« Νιώθω σαν ένα παιδί μέσα σε μουσείο. »

Το ομορφότερο σχόλιο που έχω διαβάσει - και θα μπορούσα να διαβάσω - πραγματικά.

Σ'ευχαριστώ πολύ και το εκτιμώ ειλικρινά και από καρδιάς, μου έφτιαξες την ημέρα!

Κάτι τέτοια είναι που με γεμίζουν εδώ μέσα και με συγκινούν στο έπακρο.

Όλη μου τη χαρά και την αγάπη και σε εσένα, λοιπόν.

Φαντάζομαι ποιός και είσαι τρομερή ψυχή, όντας και συ αγριολούλουδο. 🤍

[justforbooks]

Σε αυτή την πλούσια και εκτεταμένη μονογραφία, η ιστορικός Laurence Montel επιχειρεί μια μακροχρόνια αρχαιολογία της σκοτεινής πλευράς της πόλης της Μασσαλίας. Ξεκινώντας από τα νομικά αρχεία των αρχών του 19ου αιώνα και εναλλάσσοντας με έξυπνο τρόπο τα γεγονότα με τον λόγο (πολιτικό, δημοσιογραφικό, λογοτεχνικό) που αυτά παρήγαγαν, δείχνει πώς η εικόνα της Μασσαλίας έγινε αυτή του "γαλλικού Σικάγου", πρώτα μέσω της βιομηχανικής ανάπτυξης που γνώρισε, στη συνέχεια μέσω των "επικίνδυνων τάξεών" της και τέλος μέσω της ανάδυσης ενός υποκόσμου, παράγοντα διαφθοράς, σε σημείο που η πόλη τέθηκε υπό κρατικό έλεγχο το 1939. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό και πολύ λεπτοδουλεμένο εγχείρημα, που αποδομεί τις αναπαραστάσεις μας μέσω της ιστορικής ανάλυσης.

Το βιβλίο Μασσαλία, "πρωτεύουσα του εγκλήματος"; κατορθώνει -σε αντίθεση με τόσα άλλα βιβλία που έχουν πέσει στην παγίδα- να μην είναι ούτε μια αγόρευση υπέρ της πόλης αυτής που μας αρέσει να δείχνουμε με το δάχτυλο (γιατί δεν προτίθεται η συγγραφέας να "σώσει τη Μασσαλία" από τους δαίμονές της και από το περιφρονητικό παρισινό βλέμμα...) ούτε μια καταδεκτική βουτιά στα άδυτα της πόλης και του λιμανιού της (γιατί η ερευνήτρια διατηρεί πάντα τη ψυχραιμία της, ούτε δάκρυα ούτε γέλια, έχει μελετήσει ειδικότερα τα φανταστικά νομαρχιακά αρχεία των Bouches-du-Rhône χωρίς να τρέμει, πράγμα διόλου απλό). Εκτός των άλλων, η Laurence Montel ξέρει πώς να κρατάει το παρόν σε απόσταση, και αν στην εισαγωγή της αναφέρεται στο narcocity, είναι για να τονίσει καλύτερα την ανάγκη να εισάγουμε ένα ιστορικό βάθος στην άποψή μας για τη ζωή των κατοίκων του. Επίσης, η ιστορικός αναγνωρίζει τη σημασία του κοινωνικού φαντασιακού, του τόσο προσφιλούς στον φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη και που αξιοποιήθηκε ιδίως από τον ιστορικό Ντομινίκ Καλιφά, αλλά τη μετριάζει υιοθετώντας τις αναλύσεις του μεγάλου ιστορικού της Κατοχής Πιερ Λαμπορί (1936-2017), όταν αυτός "δηλώνει ότι η κατασκευή των κοινωνικών αναπαραστάσεων γίνεται με παρεμβολές μεταξύ δομικών δεδομένων - ένα υπόβαθρο μοτίβων και συσχετισμών που κληρονομήθηκαν από παρελθούσες εποχές, συσσωρεύτηκαν, διατηρήθηκαν ποικιλοτρόπως, επανεπενδύθηκαν και αναδιαμορφώθηκαν - και συγκυριακών δεδομένων, τα οποία προκύπτουν από την πρόσληψη των γεγονότων στον εφήμερο χρόνο του παρόντος και την ερμηνεία τους σε μια προοπτική προσανατολισμένη προς το μέλλον".

Το εξαιρετικό αυτό έργο ακολουθεί ένα χρονολογικό πλάνο, ξεκινώντας από το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 19ου αιώνα και καταλήγοντας σε αυτό που αποτέλεσε, για τα μέσα ενημέρωσης, το απόγειο μιας εγκληματικής Μασσαλίας, τη δεκαετία του 1930, με μια τρομερή είδηση ως σύμβολο της βαθιάς πολιτικής αποσυνθεσής της: τον θάνατο 73 ανθρώπων από την πυρκαγιά των Nouvelles Galeries στις 28 Οκτωβρίου 1938 - ο αριστερός δήμος κατηγορήθηκε ως ανίκανος και διεφθαρμένος· το 1939 αποφασίστηκε σε υψηλά κλιμάκια να τεθεί η διοίκηση της Μασσαλίας υπό την εποπτεία του κράτους. Η μεσοπολεμική περίοδος υπήρξε το επιστέγασμα της πτώσης μιας πόλης που, στο τέλος της περιόδου της Αυτοκρατορίας, φαινόταν σχεδόν ειδυλλιακή σε σύγκριση με το Παρίσι.

Ξεκινώντας από μια ανάλυση των δικογραφιών, σε συνδυασμό με τον τοπικό Τύπο (ιδίως του Le Sémaphore και του Le Petit Marseillais), η Laurence Montel, κάνει μια αναδρομή σε μια σειρά εμβληματικών υποθέσεων, όπως αυτή των "ληστών του χρηματιστηρίου" το 1930, ή της ακόμη πιο θεαματικής επίθεσης στο "τρένο του χρυσού" το 1938, όπου σημειώθηκε ένοπλη ληστεία και λεηλασία του τρένου. "Στις 22 Σεπτεμβρίου, στη 1.40 π.μ., η ταχυδρομική αμαξοστοιχία 4818 αναχωρεί από τον σταθμό Gare Saint-Charles με προορισμό την Αβινιόν υπό την εποπτεία πέντε σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Περίπου διακόσια μέτρα από το Saint-Barthélemy, το τρένο σταματά απροσδόκητα και δώδεκα άνδρες, ντυμένοι με φόρμες εργασίας και κουκούλες, εισβάλουν στο τρένο, πυροβολώντας με πιστόλια. Μόλις το καταλαμβάνουν, κάποιοι από τους άνδρες ακινητοποιούν τους σιδηροδρομικούς, ενώ άλλοι κατευθύνονται προς το βαγόνι που περιείχε τα πολύτιμα δέματα. Πυροβολούν τον επιφορτισμένο με τη φύλαξή τους υπάλληλο, ο οποίος ξαπλώνει κάτω και προσποιείται τον πεθαμένο, και στη συνέχεια άρπαζουν χωρίς δισταγμό τρεις μολυβένιες κούτες, τις οποίες φορτώνουν σε ένα φορτηγάκι. Μια σφυρίχτρα σημάνει το τέλος της επιχείρησης. Εγκαταλείπουν όλοι το σημείο, αφήνοντας πίσω τους έναν τραυματισμένο σιδηροδρομικό υπάλληλο, πολυάριθμους κάλυκες και μια γυναικεία κάλτσα που είχε χρησιμοποιηθεί ως κουκούλα. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, οι εγκληματίες είχαν αρπάξει είκοσι ταχυδρομικά δέματα, το καθένα από τα οποία περιείχε μια ράβδο χρυσού, που προερχόταν από το Βελγικό Κονγκό και προοριζόταν για το Βέλγιο." Η Μασσαλία ήταν πράγματι τότε, στις αρχές του 20ου αιώνα, η πύλη εισόδου από τις αποικίες προς τις μητροπόλεις τους. Μεταξύ 1870 και 1931, οι θαλάσσιες μεταφορές τριπλασιάστηκαν ενώ η κίνηση των επιβατών πενταπλασιάστηκε. Λιμάνι επιβίβασης προς την Αφρική, και για αρκετές δεκαετίες ενδιάμεσο λιμάνι προς την Αμερική, ιδίως για τους Ιταλούς μετανάστες, η Μασσαλία ήταν το κέντρο των μεταναστευτικών ροών, που αποτελούνταν από νεαρούς ανύπαντρους άνδρες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, η παρουσία των οποίων ευνοούσε τα τυχερά παιχνίδια, την πορνεία και το κάθε είδους εμπόριο (συμπεριλαμβανομένου του οπίου), που γίνονταν λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με μεγάλη ευκολία ανεκτά, αν όχι και προσοδοφόρα για μία μεγάλη κατηγορία από εκλεγμένους αντιπροσώπους και άλλους προύχοντες.

Η κρίσιμη περίοδος για την εξέλιξη της Μασσαλίας ως πρωτεύουσας του εγκλήματος, όπως τονίζει η ιστορικός, είναι η περίοδος από το 1860 έως το 1910 - σε τέτοιο βαθμό που το 1908 το κράτος, ανησυχώντας για την τοπική κατάσταση, αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της δημοτικής αστυνομίας. Είναι δύσκολο να περιγράψουμε την όλη εικόνα που μας μεταφέρει η Laurence Montel επειδή είναι τόσο πληθωρική, αλλά μια φιγούρα μπορεί να μας δώσει μια ιδέα: η φιγούρα του nervi (από το "νεύρο" στα γαλλικά, αργότερα ο τραμπούκος -σ.σ.), ο "τυπικός" νεαρός Μασσαλιώτης. Αυτός ο χαρακτήρας, που ��α ήταν ανακριβές να το συγκρίνουμε με τον παριζιάνο "απάχη", διατρέχει την περίοδο αυτή. Εμφανίζεται σε μια εποχή που η Μασσαλία περιγράφεται σαν μια αυλή των θαυμάτων χωρίς κλέφτες, μια πόλη χωρίς περιθωριακές γειτονιές. Η λέξη εμφανίζεται στην εφημερίδα Le Sémaphore για να περιγράψει τη λαϊκή ανδρική νεολαία. Με τα λόγια ενός κριτικού, του Gustave Bénédit, ο οποίος είχε επιστρέψει από το Παρίσι, έχοντας αποτύχει να γίνει ένα σημαίνον πρόσωπο της λυρικής σκηνής: "Ο nerf προτάσσει τους ώμους του και κουνάει διαρκώς τα χέρια του, τα οποία στις άκρες τους έχουν δύο μονίμως κλειστές γροθιές".

Η ταξιδιωτική λογοτεχνία τον οικειοποιείται, και έχουμε πλέον τον nervi, όπως και τον "gars du Nord" [το αγόρι από το Βορρά -σ.σ.], " ένα αυθεντικό δείγμα του λαού, που περπατάει με το κασκέτο του στραβά, με ένα λουλούδι στο στόμα, φορώντας ένα πολύ κοντό κίτρινο σακάκι και ένα εξαιρετικά κολλητό παντελόνι στο πάνω μέρος, το οποίο αναπαριστά τέλεια τους ζωηρούς Νότιους". Με την πάροδο του χρόνου, η εικόνα του "υπέροχου, οκνηρού, αργόσχολου" nervi αμαυρώνεται, ιδίως μετά την Κομμούνα της Μασσαλίας, στην οποία υπήρξε ενεργό στοιχείο: περιγράφεται τότε ως "δημοκράτης της κακιάς ώρας, κατακάθι του λαού και τέρας με ανθρώπινο πρόσωπο, άξιος γιος του Marat ", που σύντομα θα αντικατασταθεί από τον quecou, τον επικίνδυνο εγκληματία. Με την ανάπτυξη του καταναλωτισμού, ο nervi στρέφεται στις κλοπές και αυτή η μορφή παραβατικότητας παίρνει μαζικές διαστάσεις. Το 1880, ο αριθμός των προσβολών αγαθών εκτοξεύεται. "Κλέβουν πάντα χρήματα", επισημαίνει η ιστορικός, "τίτλους, τροφές και υλικά όπως σχοινιά, καφέ, κάρβουνο, σιτάρι, χαλκό, μόλυβδο και ξύλο. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά ορισμένοι στόχοι δείχνουν μια πρωτοφανή εκλέπτυνση, την διάδοση των έτοιμων ενδυμάτων, των νέων υλικών και των εξωτικών προϊόντων: κάλτσες, εσώρουχα  πολυτελείας, κοστούμια, καπέλα, σπίρτα, τόπια από ελαστικό ύφασμα, τηλεφωνικά καλώδια και χουρμάδες".

Φυσικά, η δεκαετία του 1930 είναι η πιο θεαματική όσον αφορά τη σκηνή του εγκλήματος, καθώς οι κλοπές, το λαθρεμπόριο, η διαφθορά, η μαστροπεία και ο παράνομος τζόγος παίρνουν ακραίες μορφές· από το Παρίσι, παρακολουθούν τη Μασσαλία εδώ και έναν αιώνα με ανησυχία, αλλά και με ένα είδος περιφρόνησης που κρύβει μια ζήλια - η ιστορικός αναπτύσσει πολύ ωραία το θέμα αυτό σχετικά με το βλέμμα των άλλων.

Η κύρια συμβολή του βιβλίου της Laurence Montel είναι ότι κατάφερε να εντάξει τo εγκληματικό φαντασιακό της Μασσαλίας σε μια μεγάλη διάρκεια- κάθε νέος υπουργός Εσωτερικών καλά θα κάνει να έχει ένα αντίγραφο αυτού του εξαιρετικού έργου στο γραφείο του στην Place Beauvau: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα έβλεπε τη Μασσαλία και τα minos της διαφορετικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[petamouthnmpurasou]

Έχω τρομερή λιγούρα για τζακαρου και βρίσκομαι 300 χλμ μακριά 🥲

[xehasmenesithakes]

Είμαστε. 23 μετά από 2 χρόνια και 3 μήνες χωρίσαμε γιατί πλέον δεν θέλει ν έχει σχέση . Ήμουν η πρώτη του σχέση , αγάπη , έρωτας και η πρώτη κοπέλα που προχώρησε . Έχουμε χωρίσει από Αύ��ουστο ωστόσο όλο αυτό τι διάστημα έχουμε επαφή , μπορεί να τύχει να μιλήσουμε μηνύματα κλήση ακόμη και να βρεθούμε χωρίς όμως να αλλάξει κάτι στην απόφαση του. Τελευταία φορά βρεθήκαμε πριν έναν μήνα εγώ γενικά περνάω κάτι άσχημες φάσεις οικογενειακά κτλ και τοτ είπα οτι θέλω να έρθει να κοιμοιηθουμρ μαζί. Ήταν όλα τέλεια έγινε κάτι κτλ όμως εξακολουθεί να μην θέλει να το ξανά προσπαθήσουμε ενώ δεν συνέβη και κάτι συγκεκριμένο στον χωρισμό μας τύπου απιστία τσακωμοί κτλ.. πριν μια εβδομάδα του είπα πάλι να έρθει επειδή δεν ήμουν καλά ηταν αρνητικός αλλά τελικά μετά από πολλά κλάματα μου ητθε και κοιμηθήκαμε . Ένιωθα τρομερή ασφάλεια και ας μην έγινε κάτι εκείνη την στιγμή δεν ήθελα ξιολας ήμουν ψυχολογικά χαλια . Την επόμενη μερε ωστόσο έκανα κίνηση να τον φιλήσω με φίλησε κάπως ανιαρά αλλά δρν προχώρησε γιατί τον πήραν οι δικοί του ότι ήθελαν το αμαξι αλλά και μου πέταξε ξιολας ότι « θα νομίζεις ότι ήρθε για αυτό» επειδή τον προηγούμενο μήνα τον κατηγόρησα ότι ήρθε απλά για να κάνουμε κάτι και είχε φουλ άλλη συμπεριφορά από την απόφαση του να μην είμαστε δηλαδή μαζί .τα έχω δοκιμάσει όλα εκτός από το να μείνω χωρίς επαφή . Πατάω πολύ πάνω στο ότι δεν έχει προχωρήσει ακόμη και έχουμε μια επαφή γιατί πιστεύω ότι ίσως αλλάξει κάτι αλλά από την άλλη σκεγρομαι δεν θα είχε αλλάξει ήδη; Η αν δεν ξανά επιδιώξω επαφή πως θα το κάνει αυτό να με θέλει πάλι ; Δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον έχω σκεφτεί και να μου λείπει τόσο ως το αγόρι μου αλλά και ως ο καλύτερος μου φίλος . Θέλω να τον έχω στην ζωη μου . Ταυτόχρονα νιώθω τόσο άσχημα που δεν είμαι «σημαντική» στο να με χάσει κάποιος ενώ εμένα μου στοιχίζει πολύ η απουσία του … τι γνώμη έχεις και τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Όλο συτο το συναισθήματα ότι δεν θέλει σχέση το είχαμε συζητησει ξανά τον Ιούνιο ειπαμε να το προσπαθήσουμε ωστόσο ήρθε το καλοκαίρι ημασταν από απόσταση 1,5 μήνα . Αυτός θεωρεί ότι το προσπάθησε τότε αλλά εγώ όχι επειδή δεν ημασταν μαζί. Πως γίνεται να μην κανείς τα πάντα για τον πρώτο σου έρωτα ;

Αληθεια καταλαβαινω να αγαπας και να θες καποιον αλλα δεν γινεται να κρατας καποιον κοντα σου με το ζορι ρε.Δεν χρειαζεται παντα για τελειωσει κατι να γινει κατι κακο.Μερικες φορες απλα κανουν τον κυκλο τους.Καταλαβαινω οτι ειναι ο πρωτος σου ερωτας και εισαι πιο προσκολημενη σε αυτο.Μα πραγματικα οση ενεργεια και να σπαταλησεις αμα δε το θελετε και οι δυο δε θα βγει.Νιωθω οτι χρησιμοποιεις το συναισθηματικο για να τον χειριστεις και να τον κρατησεις κοντα σου λιγο παραπανω αλλα αυτο να ξερεις εντελει θα σας απομακρυνει ��ερισσοτερο.Σεβασου την επιλογη του,ειναι οκευ να πονας και να πενθεις.Ισως η σχεση σας καταφερει να αλλαξει μορφη ισως οχι.Αλλα σιγουρα πρεπει να αποδεχτεις και να πενθησεις για να πας ενα βημα παραπερα.Επισης ναι ειναι ο πρωτος σου ερωτας ειναι δυνατο αλλα θα υπαρξουν και αλλοι.Να το ζεις οσο ειναι ζωντανο και να σαι ανοιχτη να ζησεις και το τελος δεν ξερεις τι σου επιφυλασσει το αυριο.Αστον να αναπνευσει ,διαχειρισου το αποδεξου το πονεσε το και προχωρα.

[hearfootsteps]

« να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους

– που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία” –

θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους

που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία

ίσως όχι πολλές – ίσως να ‘σαι άτυχος: καμία –

τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος

εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία »

[alatismeni-theitsa]

Γειά!

Είμαι η κοπέλα που έστειλε άνον πριν καιρό για τη Λευκάδα. Χαίρομαι τόσο που ανέβασες φωτο από τον τόπο μου!! Δεν είχα ιδέα ότι δούλευαν γυναίκες στις αλυκές, παρόλο που ήξερα ότι ήταν μεγάλο κομμάτι της οικονομίας του νησιού. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι ο μπαμπάς μ δεν μεγάλωσε εκεί, και ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή νέος και δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τίποτα.

Αλλά παίζει πολύ ρόλο και ότι η κοινωνία μας είναι βαθύτατα πατριαρχική, και τα επιτεύγματα των γυναικών τα ξεχνάμε (δλδ τα υποβαθμίζουμε).

Ευτυχώς η γιαγία μου από την πλευρά της μαμάς μου ζει ακόμα, και μου μιλαέι συχνά για την ζωή στο χωριό της (ορεινή φθιώτιδα). Απ' ότι έχω καταλάβει, όλα τα έκαναν οι γυνάικες, ειδικά στην οικογένειά της. Μου λέει ότι εδώ και πολλές γενιές, οι άντρες είτε λείπουν επειδή δουλέυουν σε άλλη πόλη, είτε παίζουν χαρτιά στο καφενίο όλη μέρα. Το αποτέλεσμα: η μαμά, γιαγία, και τα παιδιά να μαγειρέυουν, να καθαρίζουν (εννοείται), να ασχολούνται με τα χωράφια, να βόσκουν τα ζώα κτλ. Με άλλα λόγια, να τα κάνουν όλα.

Το τραγικό είναι ότι όταν μιλάμε για την ιστορία, ή λαογραφία ή ό,τι θες, η θέση της γυναίκας είναι ένα μικρό παράρτημα. Στην πραγματικότητα, έχουν συνεισφέρει πολύ περισσότερο από απλά να μαγειρεύουν και να καθαρίζουν (λέω "απλά", αλλά το να είσαι νοικοκυρά είναι τρομερά απαιτητικό και κουραστικό).

Χωρίς την δουλειά των γυναικών, που ��ίνεται στα παρασκήνια της ιστορίας, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα. Το να λέμε, α ναι, και οι γυνάικες δούλευαν μερικές φορές, δεν φτάνει! Συνεισέφεραν όσο οι άντρες, και ίσως περισσότερο, καθώς τα έκαναν όλα με ένα παιδί στην αγκαλιά.

σορι για το τεράστιο κείμενο, αλλά εχώ πολλά να πω για αυτό το θέμα. και ευχαριστώ πολυυυ που ανέβασες τις φωτο <3

Σ' ευχαριστώ που έστειλες αυτό το μήνυμα 💙 Η δουλειά που έχουν κάνει οι γυναίκες στο παρελθόν είναι τρομερή και δεν πρέπει να την υποτιμουμε ούτε να την ξεχνάμε. Χωρίς την προσπάθεια τους η κοινωνία μας δε θα ηταν στο ιδιο επίπεδο που είναι σήμερα.

Αν δεις τώρα, το post έχει πολλά notes και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό! Σιγά σιγά και οι νέοι στην Ελλάδα αρχίζουν και βλέπουν αυτή τη σεξιστική ρητορική που έρχεται κυρίως από τις ΗΠΑ και γι αυτό ήθελα να κάνω και ένα σχετικό ποστ που να δείχνει ότι τα πράγματα ποτέ δεν ήταν έτσι όπως τα δείχνουν.

Βέβαια, οι καιροί δεν έχουν αλλάξει εντελώς. Σήμερα θέλουν τη γυναίκα μόνο στο σπίτι γιατί αυτό τους εξυπηρετεί καλύτερα. Παλιά την ήθελαν μουλάρι γιατί πάλι αυτό τους εξυπηρετούσε. Και κάθε εποχή βάφτιζαν τις δουλειές "γυναικείες" και "αντρικές" και ως εκ θαύματος οι γυναικείες υποτιμούνται (και ξεχνιούνται).

Το σημαντικότερο είναι να έχουν οι γυναίκες αυτονομία και να πιστεύουν στη δύναμη τους, και να εργάζονται (η όχι) όπως θέλουν αυτές. Ας ελπίσουμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια θα λιγοστεύουν οι ηλίθιοι και χειριστικοί άντρες/άνθρωποι που ψάχνουν τρόπους να κρατήσουν τις γυναίκες στο περιθώριο.

Και φυσικά ότι τα εργατικά δικαιώματα για όλους θα τηρηθούν και θα πληθύνουν.

[mallisphoto]

"Τα μάτια", είπε ο Γκέρσομ Βαλντ "ποτέ δεν θα ανοίξουν. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι διανύουν το διάστημα της ζωής τους, από τη γέννηση ως το θάνατο, με τα μάτια κλειστά. Ακόμα κι εσύ κι εγώ, αγαπητέ μου Σμούελ. Με τα μάτια κλειστά. Αν ανοίξουμε τα μάτια μας, έστω για μια στιγμή, μια μεγάλη και τρομερή κραυγή θα βγει από μέσα μας και θα ουρλιάζουμε χωρίς σταματημό. Κι αν δεν ουρλιάζουμε μέρα και νύχτα, είναι σημάδι ότι τα μάτια μας είναι κλειστά. Τώρα διάβασε, σε παρακαλώ, λίγο το βιβλίο σου, και ας μείνουμε σιωπηλοί. Αρκετά μιλήσαμε γι' απόψε". . . («Ιούδας», του Άμος Οζ) . . ================== Mallis Stamatios Photography ================== https://linktr.ee/mallisphoto ================== mallisphoto@gmail.com ==================

[romios-gr]

Η τρομερή επιτυχία και το … διαστημικό όπλο της Ρωσίας – Πώς κατέρριψε ταυτόχρονα και τους 12 ATACMS των Ουκρανών στην Κριμαία Η ρωσική αεράμυνα κατάφερε να αναχαιτίσει και τους 12 τακτικούς βαλλιστικούς πυραύλους MGM-140 ATACMS που εκτοξεύθηκαν από τις ουκρανικές δυνάμεις στη χερσόνησο της Κριμαίας Η ρωσική αεράμυνα «διάβασε»  με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και εξουδετερώνει με απόλυτη ευστ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-tromeri-epitychia-kai-to-diastimiko-oplo-tis-rosias-pos-katerripse-taytochrona-kai-toys-12-atacms-ton-oykranon-stin-krimaia/

[wearebeautifullyunfinished]

Ό, τι αποκαλούμε πρόοδο, έλεγε ο Walter Benjamin, είναι εκείνη η τρομερή θύελλα που ωθεί ασταμάτητα προς το "μέλλον", την ίδια στιγμή που τα ερείπια συσσωρεύονται μέχρι τον ουρανό. Ανάμεσα σε αυτά τα ερείπια βρίσκονται και οι τοξικομανείς, άνθρωποι - σκιές, παρουσίες - απουσίες, ζωντανοί - νεκροί. (...) Ως κοινωνικό φαινόμενο της ύστερης νεωτερικότητας η τοξικομανία εκφράζει την τεράστια δυσφορία του σύγχρονου ανθρώπου, υποχρεωμένου να ζει σε συνθήκες κοινωνικής και πολιτιστικής παρακμής. Η δυσφορία αυτή, που γίνεται ένας τρόπος ζωής των πιο κοινωνικά αδύναμων κρίκων της κοινωνικής αλυσίδας, είναι συνυφασμένη με την κοινωνική δυστυχία.

"ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές... Το αίνιγμα της τοξικομανίας", Κατερίνα Μάτσα εκδ. Άγρα.

[reality-breaker]

Βιβλιοριτική: The Citadel of Forgotten Myths, του Michael Moorcock

Είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο του Michael Moorcock, και, πιο συγκεκριμένα, κάποιο από τα τελευταία του βιβλία. Επίσης, είχα την περιέργεια να δω τι γράφει τώρα σε σύγκριση με το τι έγραφε παλιά. Τα περισσότερα βιβλία του Moorcock που διαβάζουμε, ειδικά αυτά του Elric, είναι τα παλιά του. Τα έχει γράψει πριν από πολλά χρόνια, και το ύφος του τότε ήταν αρκετά διαφορετικό. Ο Moorcock έχει περάσει από διάφορες φάσεις ως συγγραφέας. Μια ενδιάμεση περίοδός του εμένα μού προκαλεί σύγχυση για να είμαι ειλικρινής· τι είχε στο μυαλό του ο άνθρωπο��; Ένα, όμως, είναι το βέβαιο: είναι πειραματικός. Τα δοκιμάζει όλα. Όλα όσα μπορεί να διανοηθεί. Αυτό το αναγνωρίζεις και το εκτιμάς στον Moorcock, ακόμα κι αν εκείνο που γράφει δεν σου αρέσει πάντα. Το The Citadel of Forgotten Myths ήταν ένα βιβλίο του που με εξέπληξε, κατά πρώτον επειδή μου άρεσε αρκετά. Και δεν το περίμενα· νόμιζα ότι ίσως να ήταν ακόμα ένα από τα… μπερδεμένα βιβλία του – αυτά που ή δεν φαίνεται να βγάζουν νόημα ή λες «Εντάξει, και τι έγινε τώρα, δηλαδή;» Στο The Citadel of Forgotten Myths ο Moorcock ακολουθεί εκείνο που πρότεινε πάντα για το worldbuilding: κάνε ό,τι γουστάρεις με τον κόσμο· δεν χρειάζεται να είναι απόλυτα σταθερός από βιβλίο σε βιβλίο. Και εδώ, προφανώς, ήθελε να ρίξει τον Elric και τον Moonglum σε περιπέτειες σε έναν άλλο κόσμο, όμως όχι και τελείως ασύνδετο με τον συνηθισμένο «κόσμο του Elric». Και σκέφτηκε κάτι τρομερό: ότι ο κόσμος κυρτώνει στις άκρες κι αν τον ακολουθήσεις ώς εκεί μπορείς να συνεχίσεις να ταξιδεύεις και να βρεθείς από κάτω του. Αλλά τότε είναι σαν να είσαι κανονικά από πάνω! Υπάρχει ουρανός, όπως πριν. Και αυτοί που ζουν στον κάτω κόσμο δεν θεωρούν τον κόσμο τους «κάτω»· τον θεωρούν «πάνω», και τον άλλο κόσμο (τον συνηθισμένο του Elric) τον θεωρούν «κάτω»! Ο κόσμος, δηλαδή, είναι διπλός. Σαν να είναι ένας δίσκος με «βαρύτητα» (ή κάποιου είδους ελκτικές δυνάμεις) κι από τις δυο μεριές. Και οι άνθρωποι είναι σαν μυρμήγκια που βαδίζουν και στην επάνω μεριά του δίσκου και στην κάτω. Αυτή η ιδέα θυμίζει κάτι παλιές ιδέες από μεσαιωνικούς χαρτογράφους και φιλοσόφους· και εμένα, από την αρχή της ιστορίας, με κέρδισε αμέσως. Είναι τρομερή ιδέα. [Συνέχισε να διαβάζεις] => https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/bookrev.php?ID=citadel_forgotten_myths

[heythatssobaditsgood]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 | WELCOME TO VIAGRA FALLS

Οι μέρες στο σπιτικό των Γεωργίου περνάνε πληκτικά, σε σημείο που η Στεφανία σκέφτεται μήπως πρέπει να κάνει ένα παιδί για να έχει κάτι να ασχολείται. Ο γυναικολόγος της την ενημερώνει πως δεν έχει θέματα γονιμότητας και την παροτρύνει να κλείσει ένα ραντεβού στο σύζυγό της, ο οποίος σα γνήσιο alpha male είναι ανένδοτος στην απόφασή του να μην πάει σε κάποιον ειδικό γιατί μπορεί να τον σχολιάζει ο κόσμος που θα τον δει να βγαίνει από το γραφείο ενός γυναικολόγου, κάτι για το οποίο αισθάνονται ανασφάλεια όλοι οι άντρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Τα χρόνια περνούσαν και ο έρωτας με το Φίλιππο έχει ζαρώσει για τη Στεφανία, η οποία όμως θα είναι για πάντα ερωτευμένη με τον εαυτό της:  “Καθώς τα χρόνια περνούσαν, εγώ γινόμουν όλο και πιο γοητευτική.Είχα μπει πια ολοκληρωτικά στο πετσί της ακριβής ζωής…..μέσα μου κυριαρχούσε η αριστοκρατική γυναίκα….αντιλαμβανόμουν τις ματιές των γύρω ανδρών να με κοιτάζουν με έναν παράξενο τρόπο και να με γδύνουν με τα μάτια τους αλλά ποτέ κανείς δεν είχε το θάρρος να το δείξει. Για πολλούς ήμουν μία φαντασίωση στα τρελά όνειρά τους.”

​Ο μόνος άνδρας στη ζωή της Στεφανίας που την έκανε να αισθάνεται κομπλέ με το θαυμασμό του είναι ο Άλκης ο οδηγός, ο οποίος κατά τα λεγόμενά της “ξυπνούσε τον κοιμισμένο πόθο που έκρυβε μέσα της”. 

​Στην επέτειο των δέκα χρόνων γάμου, ο Άλκης φαίνεται πως κάνει την πρώτη προσπάθεια να εκφράσει τον πόθο του στη Στεφανία αλλά ενδεχομένως και να την προστατεύσει από κάτι, λέγοντάς της:  “-Στεφανία, όλα αυτά που ζεις είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα αλλά μεσα δε ξέρεις τι κρύβει. Εσύ είσαι μία γυναίκα με αισθήματα, ρομαντική, αυθόρμητη, έξυπνη, γλυκιά και τρυφερή…”, χαρίσματα που εμείς σαν αναγνώστες δεν έχουμε δει πουθενά, αλλά πρέπει να είναι αλήθεια γιατί όλοι αυτό λένε για τη Στεφανία. 

​{Παρένθεση: Στη σειρά έχουμε ακόμα μία εκπληκτική σκηνή στην οποία ο Φίλιππος επισκέπτεται ακόμα ένα τοπικό κατάστημα της Καβάλας και ψάχνει φόρεμα για τη Στεφανία, στο οποίο η ιδιοκτήτης δε μπορεί να σταματήσει να κοιτάζει την κάμερα και να προτείνει τα πιο άσχημα φορέματα που έχω δει στη ζωή μου σε χρώματα όπως το “ρόγιαλ μουν”}: 

​Η συνομιλία τους διακόπτεται από το Φίλιππο, ο οποίος στη συνέχεια εκμυστηρεύεται στη Στεφανία πως ο Άλκης είναι στη δούλεψή του 23 χρόνια. Ο πατέρας του Άλκη δούλευε για το Φίλιππο “στα καράβια” και πριν πεθάνει του ζήτησε να τον πάρει στη δουλειά του.  Ο Άλκης είναι ο αγαπημένος του υπάλληλος γιατί “ακούει πολλά και δε μιλάει”.

​Η συνέχεια της βραδιάς τους βρίσκει σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο, το οποίο θα υποθέσω ότι είναι για ακόμα μία φορά το Galaxy Hotel, όπου όταν ο Φίλιππος μπαίνει για ντουζ, η Στεφανία κάνει μία τρομερή αποκάλυψη στο σακάκι του. 

​Ο Φίλιππος έχει μαζί του ένα κουτί βιάγκρα, από το οποίο λείπουν αρκετά χάπια, κάτι το οποίο πείθει τη Στεφανία πως ο άντρας της την απατά. 

​Παρολα αυτά όμως, ενδίδει στις ερωτικές διαθέσεις του Φίλιππου, ο οποίος θέλει να τη δέσει στο κρεβάτι και “όλοι οι αδένες τους να φτάσουν στο μέγιστο της ηδονής”. Κατά την ερωτική πράξη όμως φαντασιώνεται τον Άλκη τον οδηγό, γεγονός που την έκανε να “ηδονίζεται αφάνταστα”. Η σειρά μας χαρίζει αυτή την ερωτική σκηνή, οπότε παρακαλώ όλοι να κρατήσουμε τα χέρια μας έξω από τα βρακιά μας όσο την παρακολουθούμε: 

​Στο τέλος ο Φίλιππος αναφωνεί: “-Ευχαριστώ! Ήσουν καταπληκτική!”, όπως λέμε όλοι στο σύντροφό μας μετά το σεξ. 

[athhenaa]

είμαι με τρία ντεπόν, πονοκέφαλο, τρομερή νύστα χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ, σε πεντέμισι ώρες πρέπει να σηκωθώ

και θα έπρεπε ας πούμε να έχω θέληση για ζωή;