#πολιτιστική

[astratv]

Η Λάρισα και η τεράστια πολιτιστική κληρονομία της Οθωμανικής περιόδου (φωτό)

Ένα τεράστιο πολιτιστικό κεφάλαιο για την περιοχή της Λάρισας, συνδεδεμένο με την ιστορία της πόλης, αποτελεί η κληρονομιά που άφησε το οθωμανικό στοιχείο κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεν είναι ελάχιστης σημασίας λοιπόν, τα κτίσματα που δεσπόζουν ακόμη και σήμερα στη πόλη, πολλά από τα οποία έχουν διακριτό ρόλο και αξιοποιούνται. Στον λόφο του Φρουρίου της Λάρισας, θέση όπου…

[dimartblog]

Η φωτιά κατέστρεψε τη μνήμη

—Αρχεία και βιβλιοθήκες είναι οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου στο Σουδάν— Aνεκτίμητης αξίας τεκμήρια της ιστορίας και του πολιτισμού του Σουδάν καταστράφηκαν στην πυρκαγιά που κατέκαψε τη βιβλιοθήκη του «Κέντρου Σουδανικών Σπουδών Μοχάμεντ Ομάρ αλ Μπασίρ», στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Ομντουρμάν, στο Χαρτούμ. Ο διευθυντής του Πανεπιστημίου καθηγητής Αλ Μουτασίμ Αχμέντ αλ Χατζ δήλωσε: «Η…

[travellingnews]

To μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της Ευρώπης ξεκινά στην ιστορική πόλη της Ελευσίνας!

To μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της Ευρώπης ξεκινά στην ιστορική πόλη της Ελευσίνας!

Παρουσίαση Προγράμματος 130 καλλιτεχνικά έργα | 465 εκδηλώσεις | 30 χώροι | 17 είδη τέχνης 192 Έλληνες & 137 Διεθνείς Δημιουργοί 30 χώρες 1 πόλη Σε εορταστικό κλίμα πραγματοποιήθηκε η Διεθνής Συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του Προγράμματος της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου, στο X-Bowling Art Center, στην Ελευσίνα.    Την παρουσίαση του προγράμματος…

[justforbooks]

Γαλλία: Και τώρα τι;

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι κινητοποιήθηκαν για μια ακόμα φορά —την έσχατη στιγμή— και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, αν και φαίνεται ότι εκφράζει γύρω στο 35% του εκλογικού σώματος, κέρδισε μαζί με τους συνεργαζόμενους «μόνο» 143 έδρες. Υπενθυμίζω ότι πολλές δημοσκοπήσεις έδιναν στο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα μέχρι και 288 έδρες, τουτέστιν την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Νομίζω ότι αυτές οι υποθέσεις και οι θρήνοι περί «ανόδου της ακροδεξιάς» προέρχονταν από πηγές που δεν γνωρίζουν τη Γαλλία: η Γαλλία είναι μια χώρα που όλοι διακηρύσσουν ότι ξέρουν — οι δημοσιολογούντες έχουν δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις τις οποίες επαναλαμβάνουν οι τουρίστες στο Παρίσι και άλλοι τυχάρπαστοι ξερόλες.

Να με λίγα λόγια πώς έχουν τώρα τα πράγματα. Κατ’ αρχάς, η περιβόητη «άνοδος της ακροδεξιάς» είναι μύθος: το κόμμα της Λεπέν, όπως λέω, επί σειράν ετών έχοντας βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό, έχει μόνο ένα επιχείρημα· είναι one issue candidate. Αν δεν υπήρχε η ισλαμιστική διείσδυση, θα είχε παραμείνει Εθνικό Μέτωπο και θα είχε περιθωριοποιηθεί σε ένα χώρο φασιστοπειδών. Δεν υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς, υπάρχει στήριξη στο μοναδικό κόμμα που δεν μασάει τα λόγια του επί του θέματος Ισλάμ-κοινοτισμός-ευταξία-κοινωνική συνοχή-πολιτιστική ταυτότητα. Όσο για το υπόλοιπο πρόγραμμα της Εθνικής Συσπείρωσης, ουδείς από τους ψηφοφόρους το γνωρίζει, άρα ουδείς μπαίνει στον κόπο να το αμφισβητήσει μολονότι η αμφισβήτηση είναι εύκολη: οι λεπενιστές δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Εν πάση περιπτώσει, η σημερινή γαλλική Εθνοσυνέλευση περιλαμβάνει 143 άτομα τα οποία θα συμπεριφέρονται άσχημα και θα υπονομεύουν το νομοθετικό έργο. Το κύριο χαρακτηριστικό της Εθνικής Συσπείρωσης είναι η επιθυμία διάλυσης, η επιδίωξη του χάους: ακριβώς όπως και της Ανυπότακτης Γαλλίας, οι εκπρόσωποι της οποίας στην Εθνοσυνέλευση είχαν πάντοτε ανάρμοστη συμπεριφορά μέσα στην αίθουσα και έξω από αυτή. Επαναλαμβάνω λοιπόν πως, σε ό,τι αφορά την Εθνική Συσπείρωση, το μόνο που μπορεί να κάνει η προεδρία και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί είναι να πάρουν από τα χέρια της τα καυτά ζητηματάκια στα οποία έχει δίκιο —ώστε να μην έχει τίποτα με το οποίο να παίζει και να επικεντρωθεί στα κουβαδάκια της.

H Aνυπότακτη Γαλλία και οι άλλοι ακροαριστεροί σχηματισμοί κέρδισαν περίπου τις μισές από τις 182 έδρες του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Αυτή ήταν και αυτή παραμένει η δύναμη της άκρας αριστεράς: αν και τα τελευταία χρόνια ηγέτης είναι ο βετεράνος Ζαν-Λυκ Μελανσόν, η παράταξη έχει μακρά ιστορία και βαθιές ρίζες στη Γαλλία. Η άκρα αριστερά έχει σημαδέψει τους Γάλλους με τα ήθη της και με τα αντανακλαστικά της. Εξαιτίας αυτών των ηθών και των αντανακλαστικών, στη σημερινή συγκυρία, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με την προεδρία — πράγμα εξάλλου που έχει δηλώσει και από την πλευρά του ο Εμμανουέλ Μακρόν. Μένει να δούμε λοιπόν ποιοι από το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα προχωρήσουν στους επιθυμητούς συμβιβασμούς: οι δηλώσεις των Σοσιαλιστών Oλιβιέ Φωρ και Φρανσουά Ολλάντ μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν ήταν ενθαρρυντικές· αντιθέτως, ήταν διχαστικές και καταγγελτικές· αυτή είναι η πολιτική κουλτούρα στη Γαλλία· τέτοια είναι η στενότητα του πνεύματος που μας φέρνει σε αδιέξοδα. Νομίζω ωστόσο ότι πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι δεν ευθυγραμμίζον��αι με τους υψηλούς τόνους της παραδοσιακής αριστεροσύνης: ακόμα και στελέχη του κόμματος του Μελανσόν απομακρύνθηκαν από την ηγεσία εξαιτίας του αριστερού σεχταρισμού· ο François Ruffin, ένας αξιαγάπητος τυπάκος που έζησε όλη την πολιτική του ζωή στην άκρα αριστερά διατηρώντας την ανθρωπιά του, εξελέγη παρότι διαφοροποιήθηκε. Η εκλογή του Ruffin μού φαίνεται μια ζωντανή απόδειξη της υπέρβασης του σεχταρισμού.

Η παράταξη του Εμμανουέλ Μακρόν κέρδισε 163 έδρες μαζί με τους συνεργαζόμενους: pas mal. Pas mal du tout. Τώρα, αναμένεται να λειανθούν οι διαφορές της με την κεντροδεξιά των Républicains και των συνεργαζομένων οι οποίοι κέρδισαν 68 έδρες μαζί με τα εύσημα ότι δεν προσχώρησαν στην Εθνική Συσπείρωση: το κεντροδεξιό κόμμα αντιστάθηκε στον πειρασμό διαγράφοντας τον πρόεδρό του Eric Ciotti, ο οποίος μπήκε, με το έτσι θέλω, σαν από μια τρελή παρόρμηση, στη λίστα της Λεπέν. Οπωσδήποτε, αν και η κεντροδεξιά θα στηρίξει την προεδρία, το νομοθετικό έργο θα είναι δύσκολο: η Γαλλία δεν μπορεί να κυβερνηθεί χωρίς 240-250 καλοπροαίρετους βουλευτές. Όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η συνεργασία της ομάδας του Λαϊκού Κόμματος με τη Renew Europe νομίζω πως είναι εύκολη και πιθανώς αυτονόητη.

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων: η αριστερά, οι φιλελεύθεροι και οι ακροδεξιοί δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια σειρά από καίρια ζητήματα όπως είναι η δημοσιονομική πολιτική, τα ελλείμματα, η αγροτική πολιτική, η παιδεία και η πολιτιστική ταυτότητα. Αυτή η μόνιμη ασυνεννοησία φέρνει τη Λεπέν σε ισχυρή θέση με ένα τέλειο αφήγημα διαμαρτυρίας προς εκμετάλλευση: ενόψει της εκστρατείας της για τη γαλλική προεδρία του 2027 μπορεί να λέει ότι η νίκη του κόμματός της εκλάπη μέσω των αφύσικων συμμαχιών και των παραιτήσεων στις τριγωνικές ψηφοφορίες: όπως όλοι ξέρουμε, το αφήγημα περί κλοπής των εκλογών ακούγεται και στις ΗΠΑ και γνωρίζει σημαντική επιτυχία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[epestrefe]

Αρχάνες Ηρακλείου,Κρήτη

Οι όμορφες και αυθεντικές Αρχάνες είναι χτισμένες στα 400 μέτρα υψόμετρο και αποτελούν έναν παραδοσιακό οικισμό που μοιάζει με πολύχρωμο ψηφιδωτό. Αποτέλεσμα της πλούσιας τέχνης του νησιού που έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε τέτοια χωριά. Αυτή η πολύχρωμη κωμόπολη βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της κοιλάδας του Γιούχτα,16 μόλις χιλιόμετρα από το Ηράκλειο.

Περπατώντας στο χωριό συναντάς ουσιαστικά ένα παζλ από καλαίσθητα και περιποιημένα σπίτια και πολλές ιστορικές γωνιές. Όπως για παράδειγμα, το μουσείο στο οποίο θα βρεις πολλά ευρήματα των Μινωικών – Βυζαντινών χρόνων αλλά και σπουδαία εκθέματα λαογραφικής τέχνης, κτισμάτων εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και βυζαντινών εκκλησιών.

Και μάλλον αυτός ο συνδυασμός είναι που κάνει τις Αρχάνες τόσο διάσημες και αγαπητές. Το γεγονός ότι αυτό το ελληνικό χωριό να συνδυάσει τον σύγχρονο τρόπο ζωής με την παράδοση. Με έναν τέτοιο τρόπο που δεν έχει χάσει την πολιτιστική του ταυτότητα και τον χαρακτήρα του. Από τα πέτρινα καλντερίμια και τα προσεγμένα σπίτια, μέχρι τις γάργαρες πηγές και τους ελαιώνες γύρω από το χωριό. Από τις γευστικές παραδοσιακές συνταγές και το ντόπιο κρασί μέχρι τις μαντινάδες και τα έθιμά του, αυτό το χωριό σου κλέβει την καρδιά για πάντα…

Στις Αρχάνες ανακαλύφθηκε ένα από τα αρχαιότερα πατητήρια στον κόσμο! Εκεί λοιπόν θα δοκιμάσεις ένα από τα πιο εκλεκτά (και φυσικά βραβευμένα) κρασιά της Ελλάδας. Και σε κάθε γουλιά θα ευχαριστείς την τύχη που σε οδήγησε σε αυτή την ξεχωριστή γωνιά της Ελλάδας.

[existenztheory]

Αφύπνιση.

Σκεφτείτε όλους τους τρόπους με τους οποίους κατηχηθήκατε: νηπιαγωγείο, οικογένεια, σχολείο, εκκλησία, λύκειο, πανεπιστήμιο, φίλοι, κοινωνικοί κύκλοι, πάρτι, αθλητισμός, βιβλία, περιοδικά, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο, βιντεοπαιχνίδια, διαφημίσεις, παντοπωλεία, εμπορικά κέντρα κ.λπ.

Σκεφτείτε την ιδέα ότι ΟΛΕΣ οι πεποιθήσεις σας για την πραγματικότητα είναι πολιτιστικός προγραμματισμός. Δεν τις πιστέψατε επειδή ήταν αληθινές, τις πιστέψατε επειδή δεν γνωρίζατε καμία άλλη δυνατότητα. Φυσικά αυτό περιλαμβάνει όλες τις λεγόμενες "επιστημονικές" και "ορθο��ογικές" ιδέες σας. Σχεδόν καμία ιδέα σας δεν προήλθε από ανεξάρτητη ενατένιση της πραγματικότητας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ουσιαστικά τρέχετε τριγύρω και μολύνετε άλλους ανθρώπους με τις ιδέες σας, όπως ακριβώς τα ζόμπι. Και αν κάποιος προσπαθήσει να σας τα επισημάνει όλα αυτά, φυσικά θα τα αρνηθείτε σθεναρά.

Ποιος θα ήσασταν, πώς θα ήταν η ζωή σας σήμερα, αν δεν είχατε κατηχηθεί με όλες τις ιδέες που υπάρχουν στο κεφάλι σας; Φανταστείτε να είχατε γεννηθεί σε μια οικογένεια Μορμόνων, σε μια μουσουλμανική οικογένεια, σε μια ορθόδοξη εβραϊκή οικογένεια, σε μια πολυγαμική οικογένεια κ.λπ.

Προσέξτε! Μπορεί να σκεφτείτε στον εαυτό σας: "Φτου! Είμαι τόσο τυχερός που δεν γεννήθηκα σε μια από αυτές τις φονταμενταλιστικές οικογένειες. Πραγματικά απέφυγα μια σφαίρα!" Μόνο που δεν την γλιτώσατε! Όλα τα κοσμικά φιλελεύθερα ιδανικά σας είναι επίσης απλώς πολιτιστική κατήχηση. Αν πιστεύετε στην αξία της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της καλοσύνης, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλήθειας κ.λπ. - όλα αυτά είναι πολιτισμική κατήχηση! Δεν επινοήσατε ούτε μία από αυτές τις αξίες/ιδεώδη. Προσέξτε αυτό! Σταματήστε να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας. Εντοπίστε προσεκτικά από πού προήλθε καθένα από τα ιδανικά σας. Όχι τον μύθο για το από πού προέρχονται, αλλά από πού ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ προέρχονται: κάποιος σας κατήχησε και εσείς το καταπιήκατε με το αγκίστρι.

Μόνο αν το καταλάβετε αυτό, θα έχετε την ευκαιρία να απελευθερωθείτε.

Τώρα έχετε μια αίσθηση του τι θα χρειαστεί για να ξεφύγετε από το Matrix.

[followgeorgegr]

Δουβλίνο: Λογοτεχνικές γωνιές για βιβλιοφάγους

Μία από τις 53 λογοτεχνικές πόλεις της UNESCO και γενέτειρα σπουδαίων και αναγνωρισμένων συγγραφέων σε όλο τον κόσμο, το Δουβλίνο, είναι ίσως από τα καταλληλότερα μέρη για τους λάτρεις της λογοτεχνίας. Η Ιρλανδία του Τζέιμς Τζόις, του Σάμιουελ Μπέκετ, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέιτς αλλά και πολλών ακόμα κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει άλλες μεγάλες πόλεις στον κόσμο.

Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψη της φίλης-πια ψυχολόγου και book vlogger, Μάρθας Ρόδη -γνωστή και ως @malltta στα social media, σου προτείνω τα πιο λογοτεχνικά μέρη του Δουβλίνου που μπορείς να δεις σε μια σύντομη επίσκεψη σου.

Ξεκινώντας τη βόλτα από την O’Connell’s St. και το εμβληματικό The Spire, με κατεύθυνση στο νότιο κομμάτι της πόλης, θα βρεθείς έξω από το παλαιότερο ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο της πόλης, το Books Upstairs. Ειδικεύεται στις ανθρωπιστικές επιστήμες - ειδικά στην ιρλανδική λογοτεχνία, την ποίηση, τον πολιτισμό και την ιστορία. Το όμορφα διατηρημένο γεωργιανό κτίριο στην οδό D'Olier Street στεγάζει ένα λογοτεχνικό καφέ στον πρώτο όροφο και είναι η έδρα του Dublin Review of Books. Η tote bag του βιβλιοπωλείου είναι fashion trend, ενώ λατρεύω το πρότζεκτ τους «Blind date with a book» -περιτυλιγμένα βιβλία που περιμένουν τον αναγνώστη τους- που θα βρεις δίπλα στο ταμείο. Εκτός από το καφέ που είναι ιδανικό σημείο για να διαβάσεις το βιβλίο σου, μπορείς να εξερευνήσεις και τον δεύτερο όροφο, που είναι αφιερωμένος αποκλειστικά στα μεταχειρισμένα βιβλία.

Λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται το Trinity College – ένα από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια στον κόσμο που χρονολογείται από το 1592. Εδώ σπούδασαν σπουδαίοι συγγραφείς, όπως οι: Σουίφτ, Γκόλντσμιθ, Στόκερ, Ουάιλντ, Μπέκετ κ.α. Ο καλύτερος τρόπος για να το εξερευνήσεις είναι με ένα από τα guided tours από τους φοιτητές του πανεπιστημίου - θα τους βρεις στην κεντρική είσοδο που σχεδιάστηκε από τον Τέοντορ Γιάκομπσεν το 1752. Υπάρχουν εξαιρετικά σημεία για να απολαύσεις την γεωργιανή αρχιτεκτονική του πανεπιστημίου καθώς και μικρές ιστορίες πίσω από σχεδόν κάθε κτίριο που υπάρχει σε αυτό, που το κάνει ακόμα πιο ειδυλλιακό για να απολαύσεις την ηρεμία σου με ένα βιβλίο. Το σημαντικότερο σημείο αναφοράς εδώ είναι το Book of Kells και η Παλαιά Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Το περίτεχνο αυτό βιβλίο περιλαμβάνει τα τέσσερα Ευαγγέλια και λέγεται πως είναι το καλύτερα εικονογραφημένο μεσαιωνικό χειρόγραφο στον κόσμο. Η έκθεση, καθώς και το Book of Kells, βρίσκεται κάτω από την Παλαιά Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, και εξηγεί πώς τέτοια μεσαιωνικά χειρόγραφα έχουν δημιουργηθεί (fun fact: οι σελίδες τους γυρίζονται κάθε 6 εβδομάδες). Τέλος, φτάνοντας στη Βιβλιοθήκη – ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα βγαλμένο από παραμύθι – έχεις την ευκαιρία να δεις από κοντά μερικά από τα παλαιότερα βιβλία στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και μιας συλλογής βιβλίων του Σαίξπηρ.

Για τη συνέχεια της λογοτεχνικής βόλτας σου μην κατευθυνθείς προς την Grafton Street, αλλά την Dawson Street και το βιβλιοπωλείο Hodges Figgis. Ιστορικό βιβλιοπωλείο από το 1768 και το τρίτο μακροβιότερο στον κόσμο, αγοράστηκε από τον βρετανικό κολοσσό Waterstones το 2011, αλλά διατήρησε την ιστορική και πολιτιστική σημασία του. Από τα καλύτερα βιβλιοπωλεία που έχω βρεθεί ποτέ, έχει όλες τις κατηγορίες που μπορείς να φανταστείς και ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Αριστερά από την είσοδο βρίσκεται και μια αίθουσα μόνο με την Ιρλανδική λογοτεχνία, που σε κάνει να συνειδητοποιείς το πόσο σημαντική ιστορία στην παγκόσμια λογοτεχνία έγραψε και συνεχίζει να γράφει αυτός ο τόπος.

Επόμενη στάση στην ίδια οδό είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ιρλανδίας και το αναγνωστήριο της με τη μεγάλη ροτόντα. Αν και χρειάζεται εισιτήριο, μπορείς απλά να ρίξεις μια γρήγορη ματιά χωρίς την απαίτηση να πληρώσεις. Η βιβλιοθήκη φιλοξενεί πάνω από μισό εκατομμύριο βιβλία και εθνικά έγγραφα, αλλά και το Genealogy Advisory Service, το οποίο σε βοηθά να ανακαλύψεις τις γενεαλογικές ρίζες σου. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στη βιβλιοθήκη είναι και το Café Joly, ένα πανέμορφο, ήσυχο μέρος για να απολαύσεις τον καφέ σου με την παρέα ενός βιβλίου.

Στα λογοτεχνικά σημεία της πόλης ανήκει και το Merrion Square Park με το άγαλμα του Όσκαρ Ουάιλντ από τον Danny Osborne να ξαπλώνει σε έναν βράχο. Αν ο καιρός το επιτρέπει, υπάρχουν πολλά σημεία που μπορείς να απολαύσεις το βιβλίο σου, είτε ξάπλα στο γκαζόν ή σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου. Το πιο δημοφιλές πάρκο όμως για διάβασμα - ακόμα και για τους Ιρλανδούς, είναι το St. Stephen’s Green, στο τέλος της Grafton Street. Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες θα δεις αμέτρητο κόσμο να κάθεται εδώ και να απολαμβάνει το βιβλίο του ή να κάνει πικνίκ με την παρέα του -προσοχή στο φαγητό όμως γιατί οι πελαργοί θα ψάξουν κάθε ευκαιρία για να το αρπάξουν.

Λίγο πριν το τέλος, το Μουσείο Λογοτεχνίας της Ιρλανδίας, με το ακρωνύμιο MoLI - σε φόρο τιμής στη Μόλι Μπλουμ, είναι το νεότερο και σπουδαιότερο μουσείο λογοτεχνίας στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2019 μετά από συνεργασία μεταξύ της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ιρλανδίας και του University College του Δουβλίνου. Συνήθως, τα λογοτεχνικά μουσεία είναι επικεντρωμένα στους ίδιους τους συγγραφείς και τις ζωές του, παρά στη μαγεία της ανάγνωσης. Το MoLI λοιπόν είναι διαφορετικό. Δεν δίνει μόνο ζωή στους συγγραφείς του τ��που που άφησαν ιστορία, αλλά και στους νέους που την γράφουν τώρα. Φυσικά, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Τζόις, ο οποίος φοίτησε σε αυτό το κτίριο, έχει μεγάλη παρουσία, με μια τεράστια ποικιλία σπάνιων εκδόσεων και χειρόγραφων που σίγουρα θα ενθουσιάσουν τους οπαδούς του μεγάλου μοντερνιστή της Ιρλανδίας. Υπάρχουν όμως και ηχογραφήσεις μερικών από τους σημερινούς κορυφαίους συγγραφείς της Ιρλανδίας που συζητούν για τη ζωή και τη συγγραφή τους, καθώς και χώρος για αναθέσεις εικαστικών έργων και περιοδικές εκθέσεις. Στην τελευταία μου επίσκεψη πριν λίγες ημέρες, το μουσείο είχε και μια αίθουσα γεμάτη μεταχειρισμένα βιβλία που μπορούσες να πάρεις σπίτι σου. Το The Commons Café που βρίσκεται στην έξοδο του μουσείου, είναι το ιδανικότερο σημείο για να απολαύσεις το βιβλίο σου με μια κούπα ζεστό καφέ και το μπραντς σου. Τα γλυκά του δεν με τρέλαναν, αλλά οι επιλογές σε πρωινό και μπραντς είναι ικανοποιητικές. Ο κήπος του μουσείου είναι απομονωμένος και ήσυχος, ό,τι ακριβώς χρειάζεται κανείς για ένα διάλειμμα από την πόλη.

Τέλος, η λογοτεχνία βρίσκεται σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, από το πασίγνωστο Temple Bar με το άγαλμα του Τζόις, μέχρι τα αμέτρητα ιστορικά βιβλιοπωλεία – όπως το The Winding Stair – που είναι και ένα από τα πιο δημοφιλή εστιατόρια της πόλης. Μερικές από τις παμπ που έχουν και λογοτεχνικό ενδιαφέρον είναι η The Duke, όπου σύχναζε ο Τζόις, καθώς και η Davy Burne’s Pub, όπου αναφέρεται μέσα στα βιβλία του. Ακόμα τρία από τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά σημεία -που όμως απαιτούν παραπάνω ημέρες στην πόλη- είναι το Κέντρο Τζέιμς Τζόις στην Great George's St, η κρυφή Βιβλιοθήκη Marsh, που βρίσκεται στο St. Patrick's Close, δίπλα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, και το James Joyce Tower & Museum στην περιοχή Sandycove.

Ετοίμασε λοιπόν τη βαλίτσα σου και έλα να εξερευνήσουμε μαζί τις λογοτεχνικές γωνιές αυτής της πόλης.

[rulinarulina]

Το πρώτο Women’s Economic Forum στο Ίδρυμα Ευγενίδου στις 22-23 Οκτωβρίου

Η Ελληνο-Ινδική Επιχειρηματική και Πολιτιστική Οργάνωση Γυναικών, WICCI GR διοργανώνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Women’s Economic Forum (WEF GREECE) με Κεντρικό θέμα “Women Leading Economic Growth and Sustainable Development”. Οι εργασίες του συνεδρίου, θα πραγματοποιηθούν στις 22 και 23 Οκτωβρίου 2024, στο Ίδρυμα Ευγενίδου. Η Ελληνο-Ινδική Επιχειρηματική και Πολιτιστική Οργάνωση Γυναικών,…

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-2888-9 Συγγραφέας: Κώστας Παπασπήλιος Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 81 Ημερομηνία Έκδοσης: 2005-10-01 Διαστάσεις: 23x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[manpetasgr]

ISBN: 978-960-04-2888-9 Συγγραφέας: Κώστας Παπασπήλιος Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 81 Ημερομηνία Έκδοσης: 2005-10-01 Διαστάσεις: 23x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[kwstasattgr]

ISBN: 978-960-04-2888-9 Συγγραφέας: Κώστας Παπασπήλιος Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 81 Ημερομηνία Έκδοσης: 2005-10-01 Διαστάσεις: 23x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-2888-9 Συγγραφέας: Κώστας Παπασπήλιος Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 81 Ημερομηνία Έκδοσης: 2005-10-01 Διαστάσεις: 23x22 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[travellingnews]

Μυστήριο_8 Με το βλέμμα στην Ιαπωνία | Ανοιχτή Πρόσκληση για Έλληνες εικαστικούς φωτογράφους

Μυστήριο_8 Με το βλέμμα στην Ιαπωνία | Ανοιχτή Πρόσκληση για Έλληνες εικαστικούς φωτογράφους

Ανοιχτή Πρόσκληση  σε πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας Ελλήνων φωτογράφων  στην Οσάκα (Ιαπωνία) και την Ελευσίνα (Ελλάδα) Δηλώσεις συμμετοχής εδώ Έως τις 30 Οκτωβρίου  Η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης καλεί επαγγελματίες εικαστικούς φωτογράφους να λάβουν συμμετοχή σε πρόγραμμα Ελληνο-ιαπωνικής καλλιτεχνικής φιλοξενίας Η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, σε…

[justforbooks]

Ο αέρας ελευθερίας που διαπνέει τις ιστορίες του Απουλήιου, οι σκαμπρόζικες σκηνές του Δεκαημέρου, τα σκοτάδια του Καραβάτζο, τα αρώματα της Τοσκάνης, τα όνειρα του Φελίνι και το κράνος του Φερνάντο Ρόσι υπάρχουν αυτούσια στην αυτοβιογραφία του Μίλο Μανάρα με τον τίτλο Αυτοπροσωπογραφία που κυκλοφορεί σε μετάφραση Χρήστου Σιάφκου από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο στην Ιταλία όλοι ζητούσαν μια συνέντευξη από τον κορυφαίο κομίστα, ο οποίος επέλεξε τη χρονιά της έξαρσης της πανδημίας και του κινήματος του #metoo για να γράψει την αυτοβιογραφία του, ουσιαστικά για να εξηγήσει ολόκληρη την κοσμοθεωρία που κρύβεται πίσω από το πολύχρωμο σύμπαν των δημιουργών των κόμικς, οι οποίοι, σε αυτόν τον τόμο, παίρνουν δικαιωματικά μια θέση δίπλα στους μεγάλους καλλιτέχνες όχι με έπαρση αλλά με την ακριβή ευθύτητα ενός δημιουργού που ξέρει πως το έργο του ‒όχι μόνο το δικό του αλλά και τόσων διάσημων ομοτέχνων του στους οποίους αποτίει φόρο τιμής‒ δεν εξαντλείται, όπως πολύ νομίζουν, στην εικονογράφηση ερωτικών ή άλλων ανάλογων περιπετειών, για τις οποίες τον έχουν κατηγορήσει, αλλά κρύβουν ένα καλλιτεχνικό όραμα, ακόμα και όταν φαίνεται εσκεμμένα ότι λοξοδρομούν.

Εν προκειμένω, πρόκειται για το όραμα ενός ανήσυχου δημιουργού, ο οποίος δεν επικαλείται επί ματαίω τη σπουδαία πολιτιστική παράδοση της χώρας του, κάνοντας αναφορές σε ονόματα όπως αυτό του αγαπημένου του Καραβάτζο ‒άλλο αποσυνάγωγο πνεύμα κι αυτός!‒, αλλά μπορεί, για παράδειγμα, να εξηγεί με ακρίβεια τις επιρροές του κιαροσκούρο στο αεροπλάνο που ζωγράφισε στο κόμικ που εμπνεύστηκε από τα δημιουργικά όνειρα του Φελίνι, και ας μην εκδόθηκε ποτέ, την ακρίβεια του φωτός στα πλάνα που συζητούσαν μαζί επί ώρες ή τη βαθιά συναίσθηση των μεγάλων γεγονότων που είχε όταν έφτιαχνε την εικονογραφημένη Ιστορία της Γαλλίας για τη Larousse.

Δεν είναι τυχαίο ότι αποφάσισε να ξαναστήσει ένα κόμικ από την αρχή μόνο και μόν�� επειδή έδειχνε εσφαλμένα τον Λουδοβίκο IH να φτάνει στις Τουιλερί το 1814 με την αμαξά κλειστή και όχι ανοιχτή, όπως είχε συμβεί στην πραγματικότητα! Αυτά τον γέμιζαν χαρά και όχι απογοήτευση.

Με κύριους συνομιλητές και συνεργάτες τον Ούγκο Πρατ, τον περίφημο δημιουργό του Κόρτο Μαλτέζε, και τον Φελίνι, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε υπάρξει δεινός σκιτσογράφος, ο Μανάρα βρέθηκε να στοχάζεται από νωρίς πάνω στους κεντρικούς άξονες της εικονοποιητικής δημιουργίας και των αρχών που διαμορφώσαν την παράδοση του κόμικ στο οποίο αφοσιώθηκε αποκλειστικά, αρνούμενος να γίνει αρχιτέκτονας.

Επίτηδες δεν χρησιμοποιεί την έκφραση graphic novel σε καμία από τις αφηγήσεις του στο βιβλίο, οι οποίες συνοδεύονται από πλούσια εικονογράφηση ‒πώς αλλιώς;‒, και μια φορά που την αναφέρει είναι για κακό, ίσως γιατί με το βιβλίο του επιδιώκει να αποκαταστήσει τη μεγάλη δόξα της παλιάς σχολής που δεν εικονογραφούσε ούτε έφτιαχνε απλώς σενάρια παρά δημιουργούσε μεγαλόπνοες ιδέες τις οποίες άφηνε ανοιχτές στον αέρα της περιπέτειας.

Απόδειξη η ίδια του η ζωή, από τότε που ο Ούγκο Πρατ τον απέτρεψε να δουλεύει με ωράριο σε γραφείο και εκείνος βάλθηκε να γυρίζει όλο τον κόσμο μαζί με τη γυναίκα του και το κάμπερ όχημα του, στο οποίο φόρτωσε τον εξοπλισμό του, επισκεπτόμενος ακόμα και την Ελλάδα, όπου βρέθηκε να ζωγραφίζει μερικές από τις πιο γνωστές δημιουργίες του στους αμμόλοφους της Χαλκιδικής.

Πέρασε, επίσης, από τα Μετέωρα για να δει, όπως λέει, τις πόλεις μέσα από τους βράχους και έφτασε μέχρι την Ινδία εμπνευσμένος από το Το άρωμα των Ινδιών του Πιερ-Πάολο Παζολίνι.

Η ελευθερία ως η κεντρική αίσθηση που πρέπει να διαπνέει τα σκίτσα κάθε κομίστα, όπως αυτή που φυσούσε τα ατίθασα μαλλιά του Κόρτο Μαλτέζε του Πρατ και της δικής του ηρωίδας, της Μέλι, ήταν θέμα γενικότερης αισθητικής αλλά και προσωπικής και πολιτικής νοοτροπίας. Εξού και ότι, κατευθυνόμενος από το ίδιο ριζοσπαστικό κλίμα, δημιούργησε μαζί με τον Ούγκο Πρατ μια σειρά από κόμικς για τα άγνωστα μέρη της άγριας Δύσης, έχοντας ως σημείο αναφοράς τον Τζέιμς Φέμινορ Κούπερ, τον Ζέιν Γκρέι αλλά και τον Ναθάνιελ Χόθορν.

Οι κοινές διεργασίες οδήγησαν στη δημιουργία του περίφημου Όλα ξανάρχισαν μ’ ένα ινδιάνικό καλοκαίρι, όπου φυσικά πρωταγωνιστές ήταν οι καλοί Ινδιάνοι και όχι οι «κακοί» καουμπόηδες.

Το πρώτο, πανέμορφο και εντυπωσιακό στριπ αυτών των ιστοριών αποκάλυπτε ένα τοπίο άδειο από αμμόλοφους, γλάρους, με μια ήρεμη θάλασσα απ’ όπου ξεπρόβαλλαν οι όμορφοι εκπρόσωποι της ινδιάνικης φυλής. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα σχέδια έτυχε να τα δείξει ο Μανάρα στον αείμνηστο Πρατ σε μια γόνδολα στη Βενετία με οριστικό κριτή έναν γονδολιέρη(!), φίλο του Πρατ, ο οποίος αποφάνθηκε ότι είναι όμορφα και ότι μπορούν να εκδοθούν. Το κόμικ έγινε τελικά διεθνής επιτυχία και πήρε βραβείο στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, το οποίο, όπως λέει ο ίδιος ο Μανάρα, είχε τη γενναιοδωρία να του χαρίσει ο Πρατ.

Γενικώς, από την τιμή που αποδίδει στα πρόσωπα που τον βοήθησαν έχει κανείς την αίσθηση ότι ο αυτοβιογραφούμενος κομίστας ήταν και είναι γεμάτος από αγάπη για την τέχνη και τη ζωή. Γι’ αυτό και στην εξιστόρησή του βάζει στο δεύτερο πλάνο τις απογοητεύσεις, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά την ευθύνη των όποιων αστοχιών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μετανιώνει ούτε καν για τα πρώτα, παράνομα ερωτικά κόμικς τσέπης, παρά μόνο για το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο επαγγελματικά, αναγνωρίζοντας το κλίμα της εποχής που ήθελε τους πρώτους κομίστες να καταφεύγουν σε αυτήν τη λύση αν ήθελαν να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, και μάλιστα σε μια εποχή που ο ερωτισμός ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος εκφραστικής αντίστασης στη γενικότερη συντήρηση που επέβαλαν η Εκκλησία και οι πολιτικοί. Φροντίζει, δε, να μας θυμίσει ότι όλες αυτές οι κινήσεις ήταν απολύτως πολιτικές, αντίστοιχες με αυτές που επηρέασαν τον Παζολίνι ή που έκαναν τον Μάρκες να εμπνευστεί την Ερεντίνα, ένα κορίτσι από το Μακόντο, και να τη βάλει να το σκάσει με μια ομάδα περαστικών σαλτιμπάγκων, μια ιστορία που ο ίδιος λέει ότι επηρέασε βαθιά.

«Το Μακόντο είχε δώσει το όνομά του στο ιστορικό κέντρο του Μιλάνου που από τη δεκαετία του ’70 υπήρξε ένα από τα σημεία αναφοράς της αντικουλτούρας και της αμφισβήτησης», γράφει ο Μανάρα.

Στο ίδιο ριζοσπαστικό κλίμα ξεκίνησε να στήνει τις ιστορίες του Τζουζέπε Μπέργκμαν για το ανήσυχο πνευματικά περιοδικό «À Suivre», τις οποίες λέει ότι απαγόρευσαν στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ τη δεκαετία του ’80.

Στο ίδιο περιοδικό, στο τεύχος το αφιερωμένο στον Λένον λίγο μετά τον θάνατό του, φαντάστηκε τον τραγουδιστή των Beatles να συναντά τους εκπροσώπους διαφορετικών θρησκειών, όπως ο Ιησούς Χριστό, ο Βούδας και ο Μωάμεθ, «που τον παρουσίασα όπως έχει αποτυπωθεί στην ισλαμική εικονογραφία, δηλαδή μ’ ένα πέπλο μπροστά στο πρόσωπο. Το έκανα με ακρίβεια και με σεβασμό. Δεν πρόσβαλα τις ευαισθησίες κανενός», γράφει χαρακτηριστικά.

Είναι η ίδια η εποχή που γνωρίζει τον Μέμπιους (Ζαν Ζιρό), τον Αντρέα Πατσιέντσα ή τον Ζορζ Βολανσκί που ξέρουμε ότι δολοφονήθηκε στο «Charlie Hebdo». Ήταν τότε που συναντιούνταν όλοι μαζί και κουβέντιαζαν περί δημιουργίας μαζί με τον Ζακ Μπρελ, τον Πάολο Κόντε, τον Ντέιβιντ Ριοντίνο και τον Φραντσέσκο Γκουτσίνι.

Αυτή η λίστα δεν έχει τέλος, αν αναλογιστεί κανείς με ποιους έχει συνευρεθεί αλλά και συνεργαστεί ο Μανάρα σε αυτήν τη ζωή: από τον Πέδρο Αλ��οδόβαρ και τον Ρόμπερτ Όλτμαν μέχρι τον Λικ Μπεσ��ν και τον Ρομάν Πολάνσκι (για μια ταινία που δεν έγινε τελικά).

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[shmeragr]

Τα πιο παράξενα αθλήματα που δεν γνώριζες ότι υπάρχουν

Αν και τα παραδοσιακά αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το τένις κυριαρχούν παγκοσμίως, υπάρχουν πολλά παράξενα και ιδιαίτερα αθλήματα που παραμένουν σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό. Αυτά τα αθλήματα, συχνά με τοπική ή πολιτιστική καταγωγή, εντυπωσιάζουν τόσο για τους κανόνες τους όσο και για την πρωτοτυπία τους. Ας δούμε μερικά από τα πιο παράξενα αθλήματα που ίσως δεν γνώριζες ότι…